မက်မပြေ အပိုင်း ( ၂ )

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၂ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း 

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ နင်မကောင်းဘူး သော်ကြီး၊ ငါတို့မဟုတ်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ.”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ကာမအရသာ အထွတ် အထိပ်ကို သူ့စိတ်အလိုမပါပဲ ကိုယ်ခန္ဓာက အလိုလို ရောက်သွားသဖြင့် ခတ္တခဏ အသိတရားဖြင့် ကင်းကွာသွားခဲ့ရသည်။ ယခုပြီးသွားတော့ ချက်ခြင်းပင် အသိပြန်ဝင်လာတော့ အခုနက သူ ကိုကိုသော်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ပြန်ဖက်မိသွားသည့် လက်တွေကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ကိုကိုသော်ကို သူ့ကိုယ်ခန္ဓာမှ ကွာသွားရန်တွန်းထုတ်ဖို့ကျိုးစားလိုက်သည်။

ကိုကိုသော် မှာလည်း ကောင်းလွန်းသောအရသာ ကြောင့် သုတ်ရည်များလွှတ်ထုတ်လိုက်သဖြင့် မောသလိုဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ်ပျော့သွားသော်လည်း မာတာတာနေသေးသည့် လီးကြီးကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲစိမ်လျှက် မှိန်းခံစားနေရင်း က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ဖက်ထားလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုပ်တရက်သူ့ကို တွန်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားတော့ ကိုကိုသော်မှာ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် မလွတ်သေးပဲ အတင်းပြန်ဖက်ထားမိလေသည်။

သူ့စိတ်ထဲမှာ စိုးရိမ်မိတာက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့မာမီကို တိုင်သည်ဖြစ်စေ၊ လေးလေးဦးအောင်နိုင်ကို ပြန်တိုင်မှာကိုပဲ ဖြစ်သည်။ ပြန်တိုင်လို့ကတော့၊ ပြဿ နာအကြီးကျယ် တက်မည်ဆိုတာသူသိသည်။ အိမ်ပေါ်က ဆင်းရမလား၊ ရဲစခန်းရောက်မလား၊ စသဖြင့်ပေါ့။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့်အတူ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မလွှတ်ပေးပဲ အတင်းဖက်ထားမိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုန်းလေ သူက ပိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လေ၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားသည့်သူ့လီးကြီးက လှုပ်လေ။

နောက်ပြီးအိစက်တောအထိအတွေ့၊အပွတ်အသတ်များကလည်းသူ့သွေးကြောတွေကို ပြန်ပူလာစေခဲ့သဖြင့်၊ သူ့ကောင်ကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မာတောင်ထလာပြန်သည်။ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကိုကိုသော့်လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းမာတောင်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ ရုန်းရင်းကန်ရင်းဖြင့် အားတွေ တဖြည်းဖြည်းဆုတ်ယုတ်လာသလိုခံစားနေရသည်။

“ မင်း…မင်း..သော်ကြီး..ယုတ်မာတယ်ကွာ..မကောင်းဘူး..တီတီ့ ကို လွှတ်ပါတော့”

“ ကျနော် ကြောက်လို့ပါ တီတီရယ်၊ ကျနော်တီတီ့ ကိုလည်း ချစ်မိလို့ စိတ်ဖေါက်ပြန်သွားမိတာပါ”

“ မင်း ကိုယ့်တီတီ ကို ကိုယ်ပြန်လုပ်ရက်တယ်ကွာခုလွှတ်တော့”

သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကြီး တဖြည်းဖြည်းပြည့်ဖောင်းလာတာနှင့်အမျှ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံလည်းပျော့လာခဲ့ရသည်။

ဒူးတွေလည်းပျော့ခွေနေပြီ ရုန်းရတာ အားမရှိတော့ဘူး၊ ငါဘာဖြစ်နေလည်း အပျိုပေါက်စလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့စိတ်ထဲမှာတွေးနေသည်။ကိုကိုသော်ကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရုန်းတာ ပျော့သွားမှန်းသိသည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ဖင်ကို ကြွကာ လီးကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်အသွင်းအထုပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းစလုပ်လာသည်။

“ အို့”

ကိုကိုသော်က အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်ဆောင့်ချင်လို့ လီးကြီးကို အပြင်ရောက်လုနီးပါး ထုတ်လိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရင်ကနဲ ဟာကနဲလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့လက်ထဲမှာကိုင်ထားသည့် အဖိုးတန်ကြွေပုဂံတလုံးလွတ်ကျကာနီးလို ခံစားမှုမျိုး၊ ဒါမှ မဟုတ် ဂျောက်ကမ်းဘားတခုကနေ ပြုတ်ကျတော့မိတဲတဲလေး လိုခံစားမှုမျိုးဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့်လည်းယောင်ရမ်းပြီး ကိုကိုသော့်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်မိသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပြန်လည်တိုးဝင်လာသည့် ကိုကိုသော့် လီးကြီးက သူ့ရင်ခေါင်းထဲ ပြည့်သွားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရပြန်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ကြိမ်ဖြစ်ပြီးသည့်နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်တော့သည်။ ပင်လယ်ကမ်းစပ်မှာ လှိုင်းလုံးကြီးတွေ စီးနေရသလို နိမ့်ချည်မြင့်ချည်အရသာ ထူးနှင့်အတူ တဖြည်းဖြည်းဆူပွက်လာသော အသွေးအသားများက သူမသိလိုက်ပဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အလိုလို လှုပ်ရှားမိနေစေတော့သည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏လက်များက ကိုကိုသော့် ကိုယ်လုံးကို တွယ်ဖက်ထားမိရုံမက သူ့တင်ပါးကြီးများကို ကြွကာကြွကာ ကိုကိုသော်လိုးသမျှ၊ ဆောင့်သမျှ ကို အချက်ညီညီကော့ခံပေးနေလေတော့သည်။

“ အ..အ…အို့”

ဒီတခေါက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးဒုတိယအကြိမ်မို့ တော်တော်နှင့်မပြီးနိုင်ကြ၊ အတွေ့အကြုံလည်း ရှိကြသူများမို့ ခနလေးနှင့် တယောက် နရီ ကို တယောက်ဖမ်းမိပြီး စည်းဝါးမှန်မှန်ဖြင့် ကာမပင်လယ်ကို ကူးခတ်နေကြလေတော့သည်။

သော်ကြီး တော်ပြီကွယ် ထတော့ တီတီ ရေချိုးခန်းသွားချင်ပြီကိုကိုသော်မှာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကို လုံးဝ လက် မလွတ်ပဲ လုပ်ခဲ့သည့် တတိယ အချီပြီးသည့်အချိန်မှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မရုန်းကန်တော့၊ ယခုလည်း ဆီးတအားပေါက်ချင်လာသဖြင့်သာ ကိုကိုသော့်ကို ခွင့်တောင်းနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်မှာလည်း အခုတော့ ကျေနပ်သွားလေပြီ၊ နောက်ပြီးတော့ ပြောင်းလဲလာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏အခြေအနေကိုလည်း သူသိနေပြီမို့ အသာဖယ်ပေးလိုက်လေသည်။

သူကိုယ်တိုင်လည်း သေးပေါက်ချင်လာခဲ့သည်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်မှ ထလိုက်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကွင်းလုံးကျနေသည့်ထမိန်ကို ကောက်စွပ်ကာ ရင်လျှားလိုက်သော်လည်း ကိုကိုသော်က တော့ ကိုယ်လုံးတီး လီးတန်းလန်းဖြင့်ပင်လိုက်ပါလာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ ရေချိုးခန်း အထဲတွင် ထောင့် နားတွင် ဗိုလ်ထိုင်အိမ်သာကို တတ်ဆင်ထားလေသည်။

ရေချိုးခန်းထဲသို့ သူ့နောက်မှ ကပ်ဝင်လိုက်လာသော ကိုကိုသော် ကို ဂွေးစိတန်းလန်းဖြင့် မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ ပြုံးစေ့စေ့ဖြစ်သွားသည်။

“ ဟယ် သော်ကြီး နင်အရှက်လည်းမရှိဘူး တခါထဲ”

“ ဟင်တီတီ ကလည်း တီတီနဲ့ ကျနော်နဲ့ က ဘာရှက်စရာလိုသေးလို့လဲဟာကို၊ အခုလေးတင်ပဲ..

“ တော်တော့ ..အရှက်မရှိစကားတွေ ဆက်ပြောမနေနဲ့တော့”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော်ဆက်ပြော၍ မရအောင်ပိတ်ပြောလိုက်လေသည်။

နောက်တော့ အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထမိန်ကို အသာလှန်၍ထိုင်ကာ ရူရူပန်းတော့သည်။ ကိုကိုသော်က တော့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှ ရေထွက်ပေါက်နေရာကို သူ့လီးကြီးချိန်ပြီး ပန်းလေတော့သည်။

“ ဟဲ့ ပြီးရင် ရေများများလောင်းချနော် တော်ကြာသေးစော်တွေ နံနေမယ်”

“ အင်းပါတီတီ ရဲ့ တခါထဲ ရေချိုးချမှာပဲဟာ”

“ သော်ကြီး နင်အပြင်ထွက်အုန်း ငါရေဆေးမလို့”

“ ဟာတီတီကလည်း ရေတခါထည်းချိုးလိုက်ပါ၊ ချွေးတွေနဲ့ဖြစ်နေပြီဟာကို ကျနော်လည်းချိုးမယ်လေ။

 “ဟယ် မချိုးတတ်ပါဘူး နင်ထွက်မှ ငါချိုးမယ်”

 “ဟာ တီတီကလည်း လာပါ ခုမှ ကျနော်တို့ ဘာရှက်စရာရှိသေးလို့လဲ”

သူ့စောက်ဖုတ် ကို တစ်ရူးလေးဖြင့်သုတ်၊ အိမ်သာကမုတ်ကို ရေဆွဲချ၊ ပြီးထလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ကိုကိုသော်က လက်ဖြင့်လှမ်းဆွဲလိုက်လေသည်။ နောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ဖို့ကျိုးစားလေသည်။

ဟေ့ သော်ကြီးမလုပ်နဲ့ကွာ ငါထမိန်နဲ့ပဲ ချိုးမယ် တော်တော့ မကဲနဲ့တော့၊ ငါမမနဲ့တိုင်ပြောမှာနော်”တကယ်တိုင်ပြောတော့မည်မဟုတ်မှန်း ကိုကိုသော်က သိနေသော်လည်း သိပ်အကြမ်း မဖက်တော့၊ နောက်မှ စည်းရုံးတော့မည်ဟု သဘောထားပြီး ရေခွက်အဖြည့်ရေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပုခုံးပေါ်မှ လောင်းချလိုက်လေသည်။ဟား အခုမှ ပဲ တီတီ့ကို သင်္ကြန်ရေလောင်းရတော့တယ်။

နင့်ကိုလည်းငါပက်မယ် အဲလောက်ဖြစ်နေ”ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း ရေခွက်တခွက်နှင့် ကိုကိုသော့်မျက်နှာကို ပြန်ပက်လိုက်သည်။

“ ဗွမ်း”

“ဖျမ်း”

 “ခိခိ”

 “ဟီး ဟီး”

သူတို့ နှစ်ယောက်တယောက်နှင့်တယောက် ပက်ကြရှောင်ကြနှင့် ရီရီမောမော ဖြစ်လာကြသည်။

“ တော်ပြီကွာ တီတီ့ ဆံပင်တွေစိုကုန်တော့မယ် ဆပ်ပြာတိုက်တော့မယ်”

“ ပေးတီတီ ကျနော်တိုက်ပေးမယ်”

ကိုကိုသော်က ဆပ်ပြာတုန်းကို ခတ်မြန်မြန်လေးလုယူလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပွတ်ကာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကျောပြင် လက်မောင်းတို့ကို ပွတ်တိုက်ပေးနေလိုက်လေသည်။

ချောမွတ်သော အထိအတွေ့ နှင့် ထမိန်ရေစို ကြောင့် ဖုထစ်တစ်ရစ်နေသည့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးအလှကြောင့် ကိုကိုသော် ၏ လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်းထောင်မတ်လာရလေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်ဖက်မှာဖြစ်နေသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မမြင်ရခြေ။ ကိုကိုသော် ဆပ်ပြာသုပ်ထားသော လက်များက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ရွှေရင်အစုံကို ရင်လျှားအပေါ်မှ ထိုးနိုက်ပွတ်လိုက်တော့။

“အို့”

ကနဲအသံနှင့်အတူ နောက်ကို ဖင်ကော့လိုက်မိတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဖင်ကြီးက ကိုကိုသော့် အလံတိုင်ကြီးကို သွားတိုက်မိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ဖင်ကို တိုက်မိတာ ဘာမှန်းသိသွားတော့ နည်းနည်းရှက်သလို တွေဝေနေချိန်မှာ ကိုကိုသော့် လက်ဖဝါးတွေက သူ့နို့တွေကို ပွတ်သတ်နေလေပြီ။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလည်း အတင်း မငြင်းတော့ သူ့လက်များဖြင့် ပြေကျလာာသော ထမိန်ကို လျှော့ရဲရဲကိုင်ပေးထားလိုက်လေသည်။

ကိုကိုသော့်လက်များက ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြင့် ချောမွတ်နေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏နို့ကြီးများကိုပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်းမာတောင်လာပြီဖြစ်သောနို့သီးခေါင်းများကိုလည်းဆော့ကစားပေးနေတော့သည်။

“လွှတ်ချလိုက်ပါတော့ ဒီထမိန်ကိုတီတီကလည်းကျနော် တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက်ပေးချင်လို့ပါ ဆို"

“ဟင့် နင်တော်တော် ညဏ်များတယ်”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မျက်စောင်းလေးတချက်ထိုးပြီးပြောလိုက်သော်လည်း သူ့လက်ထဲကိုင်ထားသော ထမိန်အနားများကို လွှတ်ချလိုက်ရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းလှသော ကိုယ်လုံးကြီးမှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာရလေတော့သည်။

“အားလှလိုက်တာ တီတီရယ်၊ တီတီံ့ ကိုယ်လုံးအရမ်းလှတာပဲ တော်စမ်းပါကွယ် ပေါက်ကရတွေ”

ကိုကိုသော့်လက်တွေက လုံးကျစ်နေသော တင်သား တွေဆီကို ရောက်သွားသည်။ လုံးအိနေသော တင်သား စိုင်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက အားမလိုအားမရ တချက်တချက်ဆုပ်ညှစ်မိလိုက်သေးသည်။ ဆပ်ပြာမြုတ်တွေဖြင့်ချောနေသော ကိုကိုသော့် လက်ခလည်ထိပ်ဖျားလေးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဖင်ကြားထဲ အသာ ပွတ်ဆွဲသွားရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။

ကိုကိုသော် ၏ လက်တဖက်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ဗိုက်သားပြင်လေးများမှ အောက်သို့ အသာပွတ်ဆွဲလာပြီး စောက်မွှေးအုပ်အုပ်လေးကို ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြစ် ပွတ်ဆွ ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ထိတို့ကစားတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလက်တွေက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို လှမ်းကိုင်ပြီးထိန်းထားရသည်။သူ့ဒူးတွေမခိုင်တော့သလိုမို့လေ၊ ငါဘာဖြစ်နေတာလည်း၊ အရမ်းကို အထိမခံကြွေပုဂံ ဖြစ်နေတာလားဟု ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးနေမိသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက် သူ့ပုခုံးတွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မှီထားပြီး ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောနေသောနိူ့ကြီးများကလည်းသူ့ရင်ဘတ်ပေါ်လာပိနေချိန်မှာကိုကိုသော်၏ လက်နှစ်ချောင်းသူ့တီတီခိုင်၏ စောက်ဖုတ်ခေါင်းထဲ တိုးထင်တိုးထွက် လှုပ်ရှားနေလေပြီ။ ကိုကိုသော့် လီးကြီးမှာလည်း မခံရပ်နိုင်အောင်တင်းမာလာတော့ ကိုကိုသော် သူ့လက်တွေကို လှုပ်ရှားနေရာက ရပ်လိုက်သည်။

"တီတီ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ရေကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပေးထားပါလား”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှ မပြောတော့ ကိုကိုသော်ပြောသလိုသာလုပ်ပေးနေမိတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရေကန်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို နှိမ့်ချကာ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ထားတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ပေါက်ခွဆုံမှ ပြူထွက်နေသည့်အဖုတ်ကြီးတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားတော့သည်။

“အာ့ “

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ငြီးသံလေးသဲ့သဲ့သာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောမွေ့နေသော ကိုကိုသော့်လီးကြီးက သူ့စောက်ခေါင်းထဲ ရှောကနဲတိုးဝင်လာပြီး၊ သူ့စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို တိုးခွေ့ပွတ်တိုက် အဝင်အထွက်လုပ်နေတာကို အကြောတွေ အသွေးတွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေရအောင်ကို အရသာ ခံစားရမိနေလေတော့သည်။

“ဖွတ် ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်…စွတ်”

“ပလွတ်..ဖန်းဖန်း…ဖတ်ဖတ်..”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဟ ဖင်ကြီးများနှင့် ကိုကိုသော့် ဆီးခုံရိုက်ခတ်သံတဖန်းဖန်း၊ တချက်တချက် လေခိုသွားသလို ပလွတ်၊ဖရု စွတ် သံများက တဖုံ၊ အိအိ အားအား ငြီးသံများကပါ ရေချိုးခန်းလေးတွင်း ဆူညံနေပေတော့သည်။

"သော်ကြီး ငါတို့ နှစ်ယောက်ကိစ္စဘယ်လိုမှ ပေါက်ကြားလို့မဖြစ်ဘူးနော် ဟာ တီတီ ကလည်း ဒီလောက်တော့ ကျနော်သိပါတယ်ဗျ၊ ကျနော်လည်းအဲလောက်မအပါဘူး”

“နင် မအ မှန်း ငါသိပါတယ်ဟယ်၊ မအလို့ပဲ ကိုယ့်တီတီကို အတင်းကျင့်တာပေါ့”

“ ဟာတီတီကလည်း ကျနော်ကြိုတင်ကြံစည်ထားတာမှ မဟုတ်တာ အမှတ်မထင် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ဖြစ်သွားတာပါဆို"

"အဲဒါ ဆိုရင်လည်း ဘာလို့ နောက်တခါလည်း၊ တခါထည်းကိုမှ ပဲ နောက်တခါပြီးနောက်တခါဟွန့် မပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ ကိုအောင်နိုင် တောင် စယူကထည်းက ခုထိ ငါခလေးနှစ်ယောက်သာ ရလာတာ တနေ့ထည်း လေးခါ မဖြစ်ဖူးဘူး”

“ တီတီ ကလည်း တကယ်တော့ ကျနော့်ရဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်က တကယ်ဖြစ်လာတာကိုး၊ နောက်တခါဆိုတာ သေခြာပါ့မလား ဆိုတဲ့စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ အခွင့်ရေးရတုန်း လုပ်မိတာပါ။"

ရေမိုးချိုးပြီး နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာဆာဖြင့် ညနေစာ စားပြီး အိမ်သားတွေ ဘယ်သူမှ ပြန်မရောက်သေးသဖြင့်အိမ်ရှေ့ခန်းတီဗီရှေ့ဆိုဖာပေါ်တွင်၊ နှစ်ယောက်သားပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ရင်းတွတ်ထိုးနေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားပြီးလက်ပြတ်ဝတ်ထားသဖြင့် အဖုံးအကာမရှိသည့် လက်မောင်းသားဝင်းဝင်းကြီးကို နမ်းလိုက်သူ့ပါးဖြင့်ဖိကပ်ထားလိုက်လုပ်နေမိလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် တင်းတောင် ဟု အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ဘဲသံမြည်လာသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော့်ကို တွန်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့်။

“ ဟောသမီး ပြန်လာပြီလားမသိဘူး၊ သော်ကြီး အရင်အတိုင်းနေနော် မူမပျက်နဲ့”

ပြောရင်းက ထမိန်ကို သေခြာဆန့်ရန့်ဝတ်ရင်း အိမ်ရှေ့တံခါးနားသို့သွားလိုက်လေသည်။

"ဟော သမီးငယ် ပြန်လာပြီလား စာသွားကြည့်မယ်ဆိုတော့ မိုးများချူပ်မလားလို့၊ အိုရေတွေလည်း စိုရွဲလို့ပါလား”

"ပထမတော့ အဲလိုပဲလေ မေမေ ဒါပေမဲ့ သင်္ကြန်ဆိုတော့ အသံတွေလည်းကြားနေရတော့ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ခစ်ခစ်၊ အဲဒါ အိမ်ကို မပြန်ခင်လမ်းမှာ သူငယ်ချင်းကားနဲ့ ရေပက်မဏ္ဍပ်တွေ နည်းနည်းပတ်ကြည့်လိုက်တာ”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်နားမှ ကပ်ပါလာသော ကိုကိုသော်ကလည်း ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။

နင်တို့ အုပ်စုပဲ ရှိမှာပါဟာ သင်္ကြန်တွင်း စာကျက်ရတယ်လို့ မကြားဘူးပေါင်”

“ ဟင်း ကိုသော် တို့လို သချာၤ ဆိုရင်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့”

“ ဟဲ့သမီးငယ် ကိုယ့်အကိုကို အဲလိုမပြောနဲ့လေ”

အဟီး ရပါတယ် တီတီ ရဲ့ ငယ်ငယ် နဲ့က ကျနော်တို့က စနေကြပါ”

“ကိုသော်က အိမ်မှာဘာလာလုပ်နေတာလဲ ရေပက်ခံထွက်မယ်ဆို ကားနဲ့ သွားတယ်လေဟ ငါနေနည်းနည်းမကောင်းချင်လို့ပြန်လာတာ အိမ်သော့ပျောက်လာလို့ တီတီ့အခန်းမှာ လာခိုနေတာ၊ မဝင်းဝင်းသန်းကလည်း သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့မလာဘူးလေ။

မာမီကလည်း အောဒစ်ရှိလို့ နောက်ကျမယ်ဆိုတာမို့၊ ဒီမှာပဲ တီဗီကြည့် ဝါးဒီးပေးရင်း စောင့်နေတာ၊ အဟီးး”

”ကဲ ကဲ သမီးငယ် ရေစိုတွေသွားလဲလိုက်အုန်းဖျားနေမယ်”

"ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”

တကိုယ်လုံးရေစိုရွဲနေသော ငယ်ငယ်နိုင် က ပလပ်စတစ်ဖြင့် ထုတ်ထားသော သူ့စာအုပ်ထုပ်ကို သူ့အမေအားလှမ်းပေးပြီး နောက်ဖေးခန်းကို အပြေးလေး ဝင်သွားလိုက်သည်။ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ဂလန်လားကလေး ဖြစ်သော်လည်း ရေစိုထမိန်အောက်က ဖင်လုံးလေးတွေက ဘတ်စကတ်ဘောလုံးလောက်ရှိနေခြေပြီ။

နောက် ထမိန်က ပါးတော့ ရေစိုအောက်က အတွင်းခံ အနက်ရောင်လေးက ထင်းနေသည်ကို အမှတ်မထင်ငှေးကြည့်လိုက်မိသော ကိုကိုသော်ကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက တံတောင်ဖြင့်လှမ်းတွက်ရင်း မျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်လေသည်။ နောက်ခပ်တိုးတိုးလေးဖြင့်၊နှာဗူးမကျနဲ့ခလေးကို ဟွန်း”ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ကိုကိုသော် လည်းရုတ်တရက် ရှက်သွားသည်။

ငယ်ငယ်နိုင့်ကို တခါမှ သူ့စိတ်ထဲ မပြစ်မှားမိ၊ မောင်နှမ လိုပင်နေလာခဲ့သည်မှာ ယခုထိပင်၊ ဒီနေ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို လိုးလိုက်ရပြီးမှ သူ့စိတ် တွေက တမျိုးဖြစ်လာတာထင်သည်။ အမေ နှင့်ပင် ကျူးလွန်ခဲ့ပြီ ဆိုတော့ သမီးကိုတော့ ဘာလို့ ရှောင်စရာလိုအုန်းမလဲ လို့ အတွေးဝင်သွားလို့များလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရှေ့မှာ နောက်ဆိုရင် လုံးဝ ရှောင်မှ ဖြစ်လိမ့်မည်ဆိုတာကို ကိုကိုသော် ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သွားတော့သည်။

“ဟာ တီတီ ကလည်း ကျနော့်စိတ်ထဲ ဘာမှ မရှိပါဘူး၊ ငယ်ငယ့်ကို ကျနော့် ညီမ အရင်းလိုပါပဲ”

“ ဒါဆိုလည်း ပြီးရော ”

ကိုကိုသော် စိတ်ထဲမှာတော့ နောက်ဆိုရင် ငါ့မျက်လုံးတွေကိုပါ ဆင်ခြင်မှ ရတော့မယ်ဟု တွေးနေမိပါတော့သည်။ကိုကိုသော် တယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် အမှတ်မထင် ဖြစ်ခဲ့ရပြီးသည့် နောက်နေ့ မှ စ၍ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို အလစ်ချောင်းနေသော်လည်း သူ သွားကြည့်လိုက်တိုင်း သူတို့ အိမ်မှာ လူမပြတ်၊ ဖြစ်နေသဖြင့် မချင့်မရဲသာ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။

ကိုကိုသော် မယောင်မလည်နှင့် ရောက်လာတိုင်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ စိုးရိမ်သည့် အမူအရာ ဖြစ်သွားသော်လည်း နောက်တော့ ကိုကိုသော်၏ မအီမလည် အမူအယာကို ရီချင်သည့် ပြုံးစေ့စေ့မျက်နှာ သာ ဖြစ်လာတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်လောက်ကြာပြီးတော့ကိုကိုသော်နှင့်ဖြစ်ခဲ့ရသည့်အချိန်အရသာ အတွေ့အကြုံလေးများကိုစမြုံပြန်ရင်း ဖြင့် သွေးတွေ ပူလာရသည်။ တခါတလေ လူလစ်လျှင့် ကိုယ့်စောက်ဖုတ်လေး ကိုယ် ပြန်ပြီး ပွတ်မိသည့်အထိပင် စိတ်က ထန်လာရသည်။

ကိုကိုသော် မှာ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အိမ်မှာ ကြုံတာတောင်စိတ်မလာတော့၊ သူ့စိတ်ထဲ မှာ သူ့တီတီသာ ရှိနေတော့သည်။ သူတို့ အမှတ်မထင်ဖြစ်ခဲ့ကြသည့် နေ့မှ နှစ်ပတ်လောက်အကြာမှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ အိမ်မှ မုန့်ဟင်းခါးချက်စား သည်ဆို၍သူ့မာမီ မူမူကျော်ဦး အလုပ်မသွားမှီ သူတို့ နှစ်ယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအခန်းသို့ ကူးလာခဲ့ကြလေသည်။ ကိုကိုသော်မှာ ကျောင်းပိတ်ထားလို့ ကွန်ပြူတာ သင်တန်းတခုကို တက်နေလေသည်၊ ငယ်ငယ်နိုင်တို့ကတော့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်လို့ ကျောင်းတက်နေရလေပြီ။

“ ဟေး လာကြ အတော်ပဲ တို့လည်း စားတော့မလို့”

ဦးအောင်နိုင်က ဒေါ်မူမူကျော်ဦးတို့ကို ပြုံးပြရင်း လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ သူလည်း အလုပ်သွားဖို့ အဝတ်အစား တွေလဲထားပြီးနေပြီ၊ ငယ်ငယ်နိုင်လည်း ကျောင်းသွားဖို့ အဝတ်အစားလဲထားပြီးနေပြီ ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ပုဂံလုံးများကို နေရာချနေလေသည်။

“ ဟင်း အတော်ပဲ အိမ်ချက် မုန့်ဟင်းခါး မစားရတာကြာပြီ ခစ်ခစ်”

ဒေါ်မူမူကျော်ဦးက ပြောရင်း ဆိုရင်းဖြင့် ကုလားထိုင်တလုံးကို ယူပြီး ထိုင်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ စကားတပြောပြောဖြင့် မုန့်ဟင်းခါးကို မှိန်ရည်ရှက်ရည် စားသောက်ကြသည်။

စကားတွေလည်း ဖောင်လောက် အောင်ပြောဖြစ်ကြသည်။ သင်္ကြန်တွင်းတုန်းက အတွေ့အကြုံများကို ပြန်ပြောကြ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တယောက် မျက်နှာ နည်းနည်းလေး နီနေသည်။ ကိုကိုသော့်ကို မျက်စလေးဖြင့် တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှ တော့ မပြော။ မုန့်ကိုသာ ခပ်သုတ်သုတ်လေး စားနေတော့သည်။

စားသောက်ပြီးသွားတော့ ဦးအောင်နိုင် နှင့် ငယ်ငယ်နိုင်တို့ အရင်ထွက်သွားကြသည်၊ ဦးအောင်နိုင်က ငယ်ငယ့်ကို ကျောင်းမှာ ချထားပေးခဲ့ပြီး အလုပ်ကို ဆက်သွားမည်ဖြစ်သည်။ဒေါ်မူမူကျော်ဦးကလည်း သွားမည်လုပ်တော့ ကိုကိုသော့်ကို ဘယ်နှားမှာ ချပေးခဲ့ရမလဲ ဟုမေးသည်။ ကိုကိုသော့် ကွန်ပြူတာသင်တန်း အချိန်က စောသေးသည်မို့ တခါတလေ မြို့ထဲက တနေရာမှာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဆုံတတ်သည်။

“ သားဒီနေ့ ဘတ်စ်ကားနဲ့ပဲ သွားတော့မယ်မာမီအေးအေး နေပူထဲ လျှောက်မသွားနေနဲ့နော် အခုတလော နေက အရမ်းပူနေတာဟုတ်ကဲ့ မာမီ”

ဒေါ်မူမူကျော်ဦး လှေခါးမှ ဆင်းသွားတာ ကြည့်နေလိုက်ပြီး မျက်စေ့အောက်က ပျောက်သွားမှ ကိုကိုသော်က မိန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး အတွင်းမှ မင်းတုန်းချလိုက်သည်။ နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ မီးဖိုခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက အခုနက စားပြီးသွားသော မုန့်ပုဂံတွေကို ဆေးကြောနေလေသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ဆံပင်ကို တပတ်လျှိုလေးထုံးထားပြီး မနက်စောစော ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးလေး ပါးပါးလိမ်း ထားသဖြင့် မျက်နှာလေးမှာ သန့်ရှင်း ကြည်လင် လို့နေပေသည်။ ခေါင်းကို ငုံ့ မျက်လွှာလေးချပြီး ပုဂံဆေးနေတာကို ဘေးတိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ကော့နေသော မျက်တောင်ရှည်ရှည်တွေ၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ အောက်မှ မို့မောက်နေသော ရွှေရင်အစုံ၊ မသိမသာလေး ကောက်နေသော စွံ့စွံ့ကားကား တင်ပါးဆုံ တို့ကို ကိုကိုသော်တယောက်ကြည့်လို့မဝဖြစ်နေလေသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မော့ကြည့်လိုက်တော့သူ့ကိုစူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသော ကိုကိုသော်ကို တွေ့လိုက်ရရာ မျက်နှာကလေးနီမြန်းသွားလေသည်။

“ဟေ့ သော်ကြီး ဘာကြည့်နေတာလည်း လူကို တခါထည်း၊ ငရဲကြီးမယ်နော်”

ထိုအခါကျမှ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဆီသို့လှမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင်း၊

“ ငရဲမကလို့ ဘာပဲ ကြီးကြီး တီတီရယ်၊ တီတီက သိပ်လှတာပဲ တကိုယ်လုံးပြောစရာမရှိဘူး”

“ဟေ့ မလုပ်နဲ့နော် သင်္ကြန်တုန်းက မှားခဲ့တာ မှားခဲ့ပြီးပြီ နောက်ထပ်မမှားနဲ့တော့”

“ကျနော်ကတော့ မှားတယ်လို့မထင်ပါဘူး တီတီရယ် ကံကောင်းသွားတာလို့ပဲထင်တာပဲ”

အနားကပ်လာသော ကိုကိုသော် ဆီမှ အလွတ်ရုန်းဖို့ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ၊ ကိုကိုသော့် လက်များက သူ့ခါးလေး ကိုယ်လုံးတို့ကို သိမ်းဖက်ခံလိုက်ရတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ ဒီကြားထဲ သူ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ မေးရိုးလေးများကို ဖွဖွလေး နမ်းရှုံ့လာသည့် ကိုကိုသော့် နူတ် ခမ်းများကြောင့် တကိုယ်လုံးလည်း နူံးကျသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်ကျော်ကျော်လောက် အတွေးထဲမှာ ကိုကိုသော်၏ အထိအတွေ့တွေကို တမ်းတ နေမိသည်မဟုတ်ပါလား။

“ ဟင့်အင်း သော်ကြီး မကောင်းဘူးနဲ့တူတယ်ကွာ၊ တို့တွေ ထပ်မမှားသင့်တော့ဘူး”

ပါးစပ်ကသာ ငြီးငြီးငြူငြူပြောဆိုနေသော်လည်း အတင်းရုန်းဖယ်ခြင်းလည်း မရှိ၊ သူ့ကို လည်း မျက်လုံးချင်းဆိုင်မကြည့်၊မျက်လွှာလေးကို ချကာ တိုးတိုးလေး ပြောနေရှာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက်၊တဏှာရာဂသွေးတွေ တရှိန်းရှိန်းထနေပြီ ဖြစ်သော ကိုကိုသော့်အတွက်က ပိုပြီးတော့ ရမက်ပွားစရာ ဖြစ်နေရသည်ကိုတော့ သူ့ခမျာမသိရှာပေ။

ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ကိုယ်လုံး ကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ဖက်ကို မျက်နှာလှည့်စေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ နူတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းတွေနှင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည့်အချိန်မှာ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်တွေက ကိုကိုသော့် ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို တွဲခို လျှက် တကိုယ်လုံးလည်း ပျော့ခွေလာရလေတော့သည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၁ )

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့ဘာသာ တယောက်ထည်း အတွေးခေါင်နေမိသည်။ငါ့ဘဝက ဒါပဲလား။ ပြီးသွားပြီလား။ ဒီလို အရွယ် မိန်းမတွေ ဒီအတိုင်းပဲ ဖြစ်တတ်ကြသလား။ နောက်သုံးလေးလလောက်ဆိုရင် အသက် ၄၀ ဖြစ်တော့မယ် ဘဝရဲ့ တဆစ်ချိုးဖြစ်ပြီ လို့ထင်တယ်။ စာတွေမှာ ဆိုထားတာကတော့ အသက်၄၀ မှ ဘဝစတယ်တဲ့။

ခု သူ့ဘဝ သူပြန်ကြည့်မိတော့ လည်း ဘာမှ ပြောစရာမရှိပါ။ သူများတွေ ဆိုလျှင် ခုချိန်ထိ အလုပ်လုပ်နေကြရတုန်း။ငယ်ငယ်တုန်းက ကျောင်းအတူတူတက်ခဲ့ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အလုပ်မလုပ်ပဲ အိမ်မှာနေပြီး အိမ်ရှင်မ အနေနဲ့ သူ့လိုမျိုး နေနိုင်ကြတဲ့ လူတွေက လက်ချိုးရေလို့ တောင်ရနိုင်သည်။ လူ့ဘဝ ဆိုတာမှာကြုံရမဲ့ ဟာတွေလည်း ကြုံပြီးပြီ။ ပညာသင်တယ်။

အိမ်ထောင်ကျတယ်၊ ခလေးမွေးတယ်၊ ခလေးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်တယ်၊ ဝါတွင်း ဥပုဂ်ရက် တွေဆိုရင် ဥပုဂ်စောင့်တယ်။ အဲဒါတွေထက် ဘာရှိသေးလည်း။ ဒါဆိုရင် ဘဝစတယ် ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလည်း။ သေခြာတာကတော့ သူ ပျင်းသလို ဖြစ်နေတာပါပဲ။ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ မှာ ညီအမ နှစ်ယောက်သာရှိသည်။ သူ့မမ မူမူကျော်ဦး က အီကိုမှာတုန်းက နာမည်ကြီး သလားမမေးနဲ့၊ လိုက်တဲ့ ယောက်ျားတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေသည်။

မူမူကျော်ဦး တတိယနှစ်လောက်မှာ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ပထမနှစ် ဒေသကောလိပ် မှာပဲရှိသေးသည်။ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာဇီဝဗေဒ အဓိကနဲ့ တတိယနှစ်ရောက်လာတော့ မူမူကျော်ဦးက ကျောင်းပြီးသွားပြီ။ သူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် ကံကော်တောမှာ အတူမတက်လိုက်ကြရ။

အခုနေပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်မိတော့ ဘဝတွေက ဗီဒီယိုရုပ်ရှင်ကား တခုကို အမြန်ရစ်ကြည့်လိုက်သလိုပဲ။ မြန်လိုက်တာ၊ သူများတွေတော့ မသိ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအတွက် ထူးခြားသည့်အဖြစ်အပျက်ဆိုလို့ သူ့လက်ဆယ်ချောင်းတောင် မပြည့်။ အခု အသက် လေးဆယ်ပြည့်ခါနီးအထိ သူ့ဘဝ မှာထူးထူးခြားခြား ဖြစ်ခဲ့တာဆိုလို့။ တစ်၊ သူဘွဲ့ရခဲ့သည်။ နှစ်၊ သူအလုပ်ရခဲ့သည်။

သုံး၊ ကိုအောင်နိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျ ခဲ့သည်။ လေး၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ငါး၊ သမီးငယ် ငယ်ငယ်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ခြောက်၊ မိဘ နှစ်ပါးစလုံး သူတို့ နယ်အပြန် သင်္ဘောမှောက် ပြီး ဆုံးပါးသွားခဲ့ရသည်။ အဲဒါက သူဘဝမှာ စိတ်အထိခိုက်ရဆုံး။ ခုနှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ဘွဲ့ရခဲ့သည်။ရှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် အိမ်ထောင်ကျသွားခဲ့သည်။ အဲလောက်ပဲ သူစဉ်းစားလို့ရသည်။

ဒါတောင်မှ နောက်ဆုံး နှစ်ခုက သူကိုယ်တိုင် ဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်။ သမီးကြီး ဆိုတော့ သူ့မှာလည်း ခံစားရလို့၊ သူ့ဘဝအတွက် ထူးခြားတဲ့ အဖြစ်အပျက်လို့၊ သူထည့်တွက်ထားလိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ အခု လိုအတိုင်း ဆက်တွက်သွားမယ်ဆိုရင်၊ မဖြစ်သေးတဲ့ အနာဂါတ်မှာ သမီးငယ် ဘွဲ့ရတာနှင့် အိမ်ထောင်ကျတာရယ်၊ သမီးကြီး ခလေးမွေး၊ သမီးငယ်ခလေးမွေးတာရယ်၊ နောက်ထပ်လေးခုပေါင်း လက်ဆယ်ချောင်း ကျော်ပြီး ဆယ့်နှစ်ခု တော့ ဖြစ်သွားမည်၊ ကိုအောင်နိုင်သေတာ ပါထည့်ပေါင်းရင်၊ စုစုပေါင်း ၁၃ ခု ဖြစ်မည်။

အင်း ၁၃ ဂဏန်းဆိုတာ ကံမကောင်းဘူးလို့ အဲဒါကြောင့်များပြောတာလား။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ အဲဒီ ၁၃ခု ပြီးရင်သူသေတဲ့ဟာပဲ ကျန်တော့မည်။

“ခစ်ခစ်”

သူ့ဘာသာ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ပေါက်ကရတွေ လျှောက်စဉ်းစားရင်း ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံထွက်ရီမောမိလိုက်သည်။ ဟုတ်ပ၊ သူလည်း အခု အားအားယားယားရှိလို့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်တွေးဖို့ အချိန်ရလာတာမဟုတ်လား။

သူ့ ကို ကိုနိုင်က သမီးငယ်ငယ် မွေးပြီးကထဲကအထက်တန်းပြဆရာမ အလုပ်ကနေ ထွက်ခိုင်းပြီး အိမ်ထောင်ရှင်မ အဖြစ် အိမ်မှာနေစေခဲ့သည်။ သူရသည့်လစာ နှင့် ခလေးတွေ ကို ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ အချိန် နှင့်က ဘယ်လိုမှ မလဲနိုင်အောင် တန်ဖိုးက ကွာခြားလွန်းလှသည်ဟု ကိုနိုင်က ဆိုသည်။ အဲလောက် လစာက တော့ သူ အသုံးနည်းနည်းလျှော့လိုက်ရင် နည်းနည်းလေး အချိန်ပိုလုပ်လိုက်ရင် ထွက်လာမှာဟု ဆို၏။

မမမူမူကျော်ဦး ကျတော့ သူ့ထက်ပို စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမည်ထင်သည်။ သူလည်း ခိုင်ခိုင့်လိုပင် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ၁၉ နှစ် ဖြင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့သော်လည်း ခိုင်ခိုင့်လို အိမ်ထောင်ရေးကံမကောင်းခဲ့ပါ။ သူ့ယောက်ျား သင်္ဘောသား က ဆေးသမား။ ဆေးအလွန်အကျွံသုံးစွဲပြီး သင်္ဘောပေါ်မှာ ပင် သေဆုံးသွားခဲ့ရသည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်ပင် မုဆိုးမ ဖြစ်ခဲ့ရပြီး တော်တော်ကြာသွားခဲ့သည်။ သူပဲ အရွေးလွန်နေသလား၊ အိမ်ထောင်သည်ဘဝကိုပဲ စိတ်ပျက်သွားသလားမသိ။

မုဆိုးမ ဖြစ်ပြီး ဆယ်နှစ်အကြာမှ နောက်အိမ်ထောင်ထူဖြစ်တော့သည်။ မူမူ၏ ဒုတိယအိမ်ထောင် ကိုမင်းသော်မှာ မူမူ ထက် ၇ နှစ်ခန့်ကြီးပြီး ပထမ အိမ်ထောင်ဖြင့် သားလေးတယောက်ပါလာသည်။ မူမူ နှင့် အိမ်ထောင်ကျတော့ ကိုမင်းသော်၏သား ကိုကိုသော်မှာ ၈နှစ်သားလေး ရှိသေးသည်။ ဘာလို့ မှတ်မိနေလည်းဆိုတော့ ခိုင်ခိုင့်သမီးငယ် ငယ်ငယ် ကလည်း ၈နှစ်သမီး။ သူတို့ ကြီးကြီး မင်္ဂလာဆောင်တော့ သမီးနှစ်ယောက်နှင့်သွားခဲ့ရသည်။ ရုတ်တရက် သူတို့ အကိုဝမ်းကွဲတယောက် ရလာတယ်ဆိုတော့လည်း သူတို့ က ခလေးပီပီ ပျော်ခဲ့ကြသည်။

ကိုမင်းသော် က နိုင်ငံခြား ကုမ္ပဏီ တခုမှာလုပ်နေခဲ့သည်။ နောက် ဗမာပြည်မှာ သူ့ ကုမ္ပဏီက အခြေအနေမကောင်း တော့ တပ်ခေါက်သွားသည်။ သူတို့က အင်ဒိုနီးရှားတို့ မလေးရှားတို့ မှာ ရုံးခွဲတွေ၊ပရောဂျက် တွေရှိသည်။ ကိုမင်းသော်ကို တကယ်အလုပ်လုပ်မှန်းသိ။ လုပ်ငန်းလည်း ကျွမ်းကျင်မှုရှိတော့ အဲဒီ နိုင်ငံတွေမှာ သွားလုပ်နိုင်မလား အော်ဖာပေးသည်။ ကိုမင်းသော်အနေနဲ့လည်း ဒီလိုလစာမျိုးပြန်ရှာလို့မရနိုင် တော့ သွားလုပ်သည်။

ရုံးက အတည်တကျမရှိ ရုံးချူပ်က ဂျပန်မှာဆိုတော့ ဟိုနိုင်ငံဒီနိုင်ငံ လှည့်ပြောင်းနေရသည်။ ကိုမင်းသော်က ဝပ်ပါမစ်လိုမျိုးနှင့်သာ လုပ်ကိုင်နေရသဖြင့် မိသားစု ကိုခေါ်ထားလို့လည်းမဖြစ်နိုင်။ မိသားစုက သူ့ဆီသွားလည်လိုက်။ သူက ခနပြန်လာလိုက် နှင့် ပဲနေရသည်။

မူမူကျော်ဦးနှင့် သူ့သားကိုကိုသော်တို့ နှစ်ယောက်ထည်းဆိုတော့ အားကိုးလည်းရ စိတ်လည်းချရအောင် ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့နှင့် လှေခါးဟိုဘက်ဒီဘက်မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှိသည့်ကွန်ဒိုခန်းကလေး ဝယ်ပေးထားလိုက်သည်။ မူမူကျော်ဦးကလည်း အောဒစ်ကုမ္ပဏီတခုမှာ လုပ်နေသေးသည်။ သူတို့ အိမ် အတွက် သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ချက်ပြုတ်ဖို့၊ အဝတ်လျှော်၊အိမ်ရှင်းဖို့၊ လူငှားထားရသည်။ သူတို့နှင့် ဆွေမျိုးမကင်းသော၊ ဒေါ်ဝင်းဝင်းသန်း က တရက်ခြားတန်သည် သူတို့အိမ်သို့ လာပြီး လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သည်။

ခုတော့လည်း ငယ်ငယ် က ဆေးတက္ကသိုလ် တက်နေပြီ၊ ကိုကိုသော်ကလည်း သချာၤအဓိက မှာတက်နေသည်။ ငယ်ငယ်ကျောင်းစာ က သူလည်းမကူညီနိုင်တော့ပြီ။ ခုတော့ နေ့လည်နေ့ခင်းဆိုရင် အိမ်မှာ တယောက်ထည်း ဖြစ်နေတတ်သည်။ တခါတလေ ကိုနိုင့် ညီမ လေးလေးနိုင် တို့ အိမ်မှာ သူတို့ ခရီးထွက်လျှင် အိမ်သွားစောင့်ပေးရတတ်သည်။ မလေးလေးနိုင်တို့က ကလေးသုံးယောက်ရှိသည်။ အကြီးဆုံးကမှ ကိုးတန်း ကျောင်းသား။

သူတို့လင်မယား ကအလုပ်ကိစ္စနှင့် ခနခန ခရီးရှည်ထွက်ရလေ့ရှိသည်။ တယောက်ချင်းစီ ခရီးထွက်လျှင်တော့ကိစ္စ မရှိ၊ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူ ခရီးထွက်ရသည့်အချိန် အိမ်မှာ ခလေးတွေ ချည်းထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချတတ်။ ထိုအချိန်မျိုးမှာ ခိုင်ခိုင်က လည်းအားနေတော့ သွားစောင့်အိပ်ပေးတတ်သည်။

ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမရှိလှဟု ထင်နေသော သူ့ဘဝ အပြောင်းအလဲကို မကြာခင်မှာပင် စပြီး တွေ့ကြုံရတော့သည်။“ကိုကိုသော် ရယ် နင်ကတော့ ဟယ်စံပါပဲ၊ ငါ ခလေး လေးယောက်ရခဲ့တာတောင်မှ အခု နင်လုပ်သလို အစုံအလုပ်မခံခဲ့ရဖူးဘူး၊ တကယ်ပါပဲ”ဝင်းဝင်းသန်းတယောက် ငြီးငြီးငြူငြူ ဖြင့် ပြောရှာသည်။ သို့ပေမဲ့ မကောင်းလို့မဟုတ် အင်မတန်ကို ကောင်းလို့သာ ကိုကိုသော် လုပ်ချင်သမျှကို အလုပ်ခံတာပေါ့။

ကိုကိုသော်တို့ အိမ်မှာ သူအလုပ် စလုပ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုတောင် မဖြစ်သေး၊ တကယ့်ခလေးလေး။ ဝင်းဝင်းသန်းက ကိုကိုသော်တို့ အမေ မူမူကျော်ဦး နှင့် ဆို အမျိုး လို့ ဆိုပေမဲ့ တော်တော့်ကို ဝေးပါသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်လင်နောက်လိုက်ပြေး သွားပြီး အိမ်ထောင်ကျ၊ ခလေးတွေလည်း တယောက်ပြီးတယောက်မွေး၊ ယောက်ျားက လည်း လက်ကျောမတင်းတော့၊ ချို့ချို့တဲ့တဲ့ နေရရှာသည်။

ခလေးတွေကလည်း ကျောင်းတက်သည့်အရွယ်တွေဆိုတော့ အကူမရ၊ သရေစာ ဇီးယိုတို့ ဘာတို့လိုမျိုး တွေကို အိမ်ယူပြီး ညဘက် ထုတ်သည့်အလုပ်လုပ်သည်။ နေ့ဘက်တော့ မူမူကျော်ဦး အိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်ပေး အဝတ်လျှော်ပေး၊ အိမ်ရှင်းပေး လုပ်ပေးသည်။ မူမူကျော်ဦး နှင့်ဆိုလျှင် အသက်က တနှစ်လောက်သာ ငယ်သော်လည်း မမ ဟု ခေါ်သည်။ မူမူကလည်း ဝင်းဝင်းသန်းကို ယုံကြည်စိတ်ချရသဖြင့် အိမ်ခန်းသော့ပါပေးထားပြီး လစာအပြင်၊ အဝတ်အစား တို့ အိမ်သုံးပစ္စည်းအပိုအလျှံတို့ အမြဲပေးလေ့ရှိသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ယောက်ျား ကိုတော့ မနှစ်သက်သဖြင့် အိမ်အလာမခံ။

ဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကိုကိုသော်တို့ စဖြစ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုပေါက် ဟိုမုန်းစကြွပြီး မိန်းမမှန်သမျှ မှန်းထုနေတဲ့ အရွယ်၊ နေ့ခင်းဘက်တွေဆိုရင် ကိုကိုသော်နှင့် ဝင်းဝင်းသန်း တို့သာ အိမ်မှာရှိကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ရေချိုးခန်းထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အဝတ်လျှော်တော့ ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းထိတင်လျှော်သဖြင့် ဖွေး နေသောပေါင်လုံးကြီးတွေက၊ လူပျိုပေါက် ကိုကိုသော်ကို စိတ်ရိုင်းဝင်စေသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက လည်း ထိုအချိန်မှာ ကလေးလည်းလေးယောက်ရှိပြီး သူကလည်း ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်ဖြစ်နေသည်။

ယောက်ျားကလည်း သိပ်မလုပ်တော့၊ အသက်ကသုံးဆယ်ကျော် ကာမ ဆန္ဒက အလွန်အားကောင်းတဲ့ အရွယ်။ သူ တနေ့ ကိုကိုသော့် အခန်းလာရှင်းရင်း ထုံးစံအတိုင်း စရင်းပြောင်ရင်း လုံးလားထွေးလား ဖြစ်ရာက ကိုကိုသော် လက်သရမ်းတာကို အလိုလိုက်လိုက်မိသည်။ နောက်နေ့ နောက်နေ့ တွေမှာ တဖြည်းဖြည်း နှင့် တယောက်နှင့်တယောက် ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကနေ ဖီးတက်လာသည့် အဆင့်ရောက်လာကြသည်။

နောက်တော့ အဆုံးစွန်ထိ ရောက်သွားကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေ ဖင်ဆုံကြီးတွေ၊ နို့ကြီးတွေမှာ၊ ပုံမုန် အရွယ်ရောက်သူ ယောက်ျား ကြီးများအဖို့ ဝသည်ဟု ထင်မည်ဖြစ်သော်လည်း လူပျိုပေါက်လေး ကိုကိုသော်အတွက်ကတော့ ကိုင်တွယ်ခွင့် လုပ်ခွင့် ရလိုက်သည်မှာ သိန်းထီဆု ပေါက်တာထက်ပင် ပိုတန်ဖိုးရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။

ယောက်ျားကလေးနှင့် မိန်းခလေး နှစ်ယောက်ထဲ ဆိပ်ကွယ်ရာတွင် အတူရှိမနေသင့် ဆိုသည်မှာ အတော်မှန်သောစကားဖြစ်သည်။ အရွယ်မတူတာတူတာ၊အဓိကမဟုတ်လွတ်လပ်မှုနှင့်အထီးနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်က အဓိက ဖြစ်သည်။ ဝင်းဝင်းသန်းနှင့် ကိုကိုသော် တို့ ဇာတ်လမ်းမှာ သူတို့ အိမ်အတွင်းမှာသာ ဖြစ်ခဲ့ ကြသဖြင့် ဘယ်သူမှ လည်း မရိပ်မိပဲ ရှိနေခဲ့လေသည်။ ကိုကိုသော်က သူဖတ်မိ၊ ကြည့်မိသည့် နိုင်ငံခြား စာအုပ်တွေ ၊ရုပ်ရှင်တွေက ဟာတွေကို ဝင်းဝင်းသန်းဆီမှာ အကုန်စမ်းသပ်၊ ဝင်းဝင်းသန်း ကလည်း လိုက်လျှော တော့ ကိုကိုသော် တယောက် တနှစ် နှစ်နှစ် အတွင်းမှာပင် ဆရာကြီးအဆင့်ဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။

ကိုကိုသော်တယောက် တက္ကသိုလ်ရောက် တော့ ရီးစားတွေ ဘာတွေ ရတာ တောင်မှ တခါတလေ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အလုပ်ဖြစ်ကြတုန်း။ဒီနေ့လည်း ကျောင်းက ပြန်လာတော့ သူ့ရီးစားက ဟိုပေးမကိုင် ဒီပေးမထိ၊ ကောင်မလေးက သူ့ကိုထိန်းသိမ်း ကြပ်မတ်နေသည့် အပျိုကြီး အဒေါ်ကြီးတွေ ဆုံးမထားသည့်အတိုင်း၊ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ တို့ဘာတို့လုပ်လာတာနဲ့ ဒေါပွပြီး စကားများကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ မဝင်းဝင်းသန်း က သူတို့ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးလို့ ပြန်ဖို့ပြင်နေတာနဲ့ ကြုံသည်။

သူ့အခန်းထဲ ပြန်ခေါ်လာပြီး ဝင်းဝင်းသန်းကို မတ်တတ်ရပ်လျှက် ကုတင်ပေါ်တတောင် ထောက် ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ဆော်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူ့စော်လေးကို စိတ်နာနာဖြင့် ဝင်းဝင်းသန်းကို တအားဗျင်းလိုက်ရာ ဝင်ဝင်းသန်းလည်း တအားကောင်းသွားခဲ့ရလေသည်။သူဆောင့်လိုက်တိုင်း တုံကနဲ တုံကနဲ ခါယမ်းသွားသော ဝင်းဝင်းသန်း၏ ဖင်လုံးကြီးများကို ကြည့်နေရင်းမှ ကိုကိုသော်တယောက် အန်တီခိုင့် ဖင်ကြီးတွေ သွားမြင်ယောင်မိသည်။

သူ ဝင်းဝင်းသန်းကို လုပ်ရင်း နှင့်ရက်တွေလတွေ ရလာတော့ သူ့ရဲ့ အကြိုက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနှင့် အရွယ်ရောက် အမျိုးသမီးကြီးတွေ ကို ပိုစိတ်ဝင်စားမိသည့် အဖြစ်ကို ရောက်သွားသလား မသိ။ အမြဲတမ်းလိုလို ပင် အရွယ်ရောက်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းဖွံ့ဖြိုးနေပြီ ဖြစ်သည့် မိန်းမကြီးတွေက ပိန်ပိန်ညှောင်ညှောင် ကောင်မလေးတွေထက် သူ့ကို ပို စွဲဆောင်မှုရှိတာကို သူသတိထားမိလာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အန်တီခိုင်ကို သူ့ မျက်စေ့ကျသွားရတော့သည်။ အန်တီခိုင် က မာမီ့ ညီမအရင်းဖြစ်သည်။

မာမီက လည်း သူ့အမေရင်းမဟုတ်တော့ အန်တီခိုင်က သူနဲ့ ဘာမှ ကို မတော်။ သို့ပေမဲ့ အန်တီခိုင်တို့က သူ့ကို တူအရင်းလိုပင်သဘောထားသည်။ အန်တီခိုင့်သမီးတွေ ဖြစ်တဲ့ နိုင်နိုင်တို့ ငယ်ငယ် တို့ က လည်းသူ့ ကိုမောင်နှမ တဝမ်းကွဲလို သဘောထားကြသည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူတူ ကြီးလာကြသည်မို့ တကယ်လည်း မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။

အန်တီခိုင်က မဝင်းဝင်းသန်းလို ဝတာမဟုတ်၊ တောင့်သည်လို့ပဲ ပြောရမည်။ တင်လုံးတွေက ဝိုင်းစက် နေသည်။ ခါးက သိပ်မသေးသော်လည်း အောက်က ကားစွင့်သော တင်ကြီးကြောင့် ကျင်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင် တင်သားတွေက ထမိန်စကို ဆွဲမသလိုမို့ တလုံးချင်းရွေ့နေတာကို ထမိန်ပေါ်ကပင်မြင်နေရသည်။ မျက်နှာကလည်း ချောသည်၊ ယဉ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်လုံးကြီးကြီး၊ နူတ်ခမ်းထူထူ၊ ဆံပင်အုပ်ကောင်းကောင်းကို တပတ်လျိုဆံထုံး အမြဲထုံးတတ်သည်။

ကျွဲကော်ကိုင်း မျက်မှန်တတ်ထားတာတောင်မှ ဆက်ဆီဖြစ်နေသေးသည်ဟု ကိုကိုသော် ထင်မိသည်။ အနေအထိုင်လည်း တည်ငြိမ်သည်။ ဘုရားတရား သာလုပ်သည်၊ မာမီ့လိုတောင် ပါတီတို့ ဘာတို့ သွားလေ့မရှိ။ သူ အန်တီခိုင့်ကို သတိထားမိပြီး စွဲလမ်းလာသည့်နောက်ပိုင်း၊ မဝင်းဝင်းသန်းကို နောက်က လုပ်တိုင်း အန်တီခိုင့်ကို လုပ်နေသည်ဟု စိတ်ကူးယဉ်မိလာသည်။ အန်တီခိုင်နှင့်လည်း မသိမသာ အချိန်ဖြုန်းတတ်လာခဲ့သည်။

သူနှာဗူးကျနေတာတော့ အန်တီခိုင်မရိပ်မိရအောင် အတော်လေး သတိထားကာ နေရသည်။ နည်းနည်းလေး ပူးပူးကပ်ကပ် နေခဲ့ရပြီသည်နှင့် ညဖက်ဆိုရင် သူ ဂွေလှိမ့်ပြစ်လိုက်ရလေ့ရှိသည်။အန်တီခိုင်နှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေခွင့်ရခဲ့ပြီး နောက်တနေ့ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့်ကြုံရင်တော့၊ မဝင်းဝင်းသန်းတယောက် နာပြီသာမှတ်တော့။ အန်တီခိုင်အမှတ်ဖြင့် တအားကို ကျုံူးဆော်လေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ တကယ်တမ်းလက်တွေ့က ဖြစ်နိုင်မည်မထင်လို့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားရတာလားတော့မသိ။ ဒါပေမဲ့ လူဘဝ ဆိုတာ မမျှော်လင့်တာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတတ်တယ်မဟုတ်လား။

ဒီတခါသင်္ကြန် ကျတော့ ကိုကိုသော် တို့ သူငယ်ချင်းတသိုက်၊ ဂျစ်ကားတစီးဖြင့် ရေပက်ခံထွက်ကြသည်။ တယောက်သော သူငယ်ချင်း၏ကားမို့ အရက်ပုလင်းတွေ ပလပ်စတစ်ပုံး တခုထဲထည့်ယူလာခဲ့ကြသည်။ သောက်ရည်က သိပ်မပါလာ သဖြင့် ခနလေးဖြင့်သောက်ရည်ကုန်သွားတော့ ပါလာသည့် ရမ် တွေကို ဒီအတိုင်း သောက်ကြရသည်။ ရေပက်မဏ္ဍပ်ရောက်လို့ ထိုးပက်သော ရေတွေကို ပါးစပ်ဖွင့်ခံပြီး သောက်ကြရသည်။ နေကပူလိုက် တကိုယ်လုံးပူလာလိုက်၊ နောက်ရေပက်ခံရတော့ ရေတွေစိုရွဲလိုက်ဖြစ်နေကြသည်။

လမ်းမှာ လမ်းလျှောက်နေသော ကောင်မလေးနှစ်ယောက် လောက် ကို လိုက်မလားဆိုတော့ လိုက်မည်ဆိုတာ နှင့်ခေါ်တင်လာခဲ့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က စော်ပွေစီကို ထိန်းလိုက်တော့ ကိုကိုသော် တယောက်လက်မဲ့ ဖြစ်နေရသည်။ လမ်းပေါ်မှ ရေစိုထမိန်တွေနှင့် ကောင်မလေးတွေရော၊ ကားပေါ်ပါလာသည့်ကောင်မလေး တွေကို သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ထောက်လှမ်းရေးကာနယ် လုပ်နေတာတွေရော မြင်နေရတော့ ကိုကိုသော့် ကောင်ကြီးမှာ တချိန်လုံးမာနေရသည်။

နည်းနည်းချမ်းသည်ထင်တာနှင့် အရက်ကို ပဲ နိမော့ချလိုက်၊ ရေပက်တာလေးခံလိုက်နှင့်၊ နေ့ခင်း ရေပက်နားချိန်ရောက်တော့ ကိုကိုသော် ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်လာသည်။ လူလည်းပင်ပန်းလာသည်။ နေ့လည်ပြန်ထွက်ဖို့အချိန်ချိန်းလိုက်ကြရင်း သူ့တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ရင်း သူတို့ အခန်းရှိရာသို့တက်လာခဲ့သည်။ သူတို့အခန်းရှေ့ရောက်မှ သူ့အိပ်တွေ လိုက်စမ်းတော့ အခန်းသော့ ရှာမတွေ့တော့၊ ဟိုက် ။ဒုက္ခပဲ ဟိုကောင့်ကားပေါ်များ ကျသွားပလားမသိ။

အောက်ပြန်ဆင်းပြီး ဟိုကောင်တွေ ဆီ ပြန်သွားရှာ ရရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတုန်း အန်တီခိုင်တို့ အခန်းတံခါးပွင့်လာသည်။

“ဟဲ့ သော်ကြီး.. ဘာလုပ်နေတာလည်း၊ ရေတွေလည်းစိုရွဲလို့”

“သော့ပျောက်နေလို့ တီတီ “

“အော်ဖြစ်ရမယ် နင်ကတော့လေ၊ ရေစိုကြီးနဲ့ ဘယ်မှာပျောက်သွားတာလည်း”

“မသိဘူး တီတီ.. မင်းခန့် တို့ဂျစ်ကားပေါ်ကျခဲ့လားမသိဘူး”

“အိုလာလာ ဒီအတိုင်းမနေနဲ့ ငါတို့အခန်းထဲလာ မင့်လေးလေး အဝတ်အစားတွေ ခနလဲထားလိုက်”

ကိုကိုသော် ဘာမှ မပြောတော့ အန်တီခိုင်သို့အခန်းသို့ ပါးစပ်ပိတ်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။

သူ့ဆီက အရက်နံ့ရသွားမှာ စိုးလို့ စကား သိပ်မပြောရဲ။လူကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ပုံမှန်လို့ထင်နေသည်။ တကယ်တော့ လူက ယိုင်တိုင်တိုင်၊ မှောက်ထိုးမလဲအောင်အားပြု လျှောက်နေရသည်။ အန်တီခိုင်တို့အိမ်က သူကျွမ်းနေပြီးသားမို့၊ ရေချိုးခန်းရှိရာကို တန်းဝင်သွားလိုက်သည်။ သေးကလည်း အရမ်းပေါက်ချင်နေတာမို့အခန်းတံခါးကို အထဲက ဂျက်ချပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ကာ သေးပန်းလိုက်သည်။ အား၊ သေးကပူပြီးနွေးနေတာပဲ၊ သူ့တကိုယ်လုံးတောင်ကြက်သည်းထသွားရသည်။

သေးပေါက်ရတာ ဇိမ်ရှိလိုက်တာဟု တွေးနေမိသည်။ တမနက်လုံး စိတ်တွေထနေရတော့ သူ့ကောင်ကြီးကလည်း မာတာတာ ဖြစ်နေရသည်။

“ဒေါက်ဒေါက် “

“.သော်ကြီး နင်တခါထဲ ရေချိုးလိုက်တော့၊ နင်တို့ကို ဘာရေတွေနဲ့ပက်ထားမှန်းသိတာမဟုတ်ဘူး ရော့ဒီမှာ ရေချိုးပြီးသုတ်ဖို့နဲ့ ဝတ်ဖို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ပုဆိုးတထည်ယူထားလိုက်၊”

ကိုကိုသော် ရေချိုးခန်းတံခါးကို အသာလေးဟပြီး အန်တီခိုင်လှမ်းပေးသော ပုဆိုးနှင့် သဘက်ကို ယူလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲရှိတန်းတခုပေါ်မှာ အသာလွှားတင်လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျ ီဘောင်းဘီတွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

သူ့ကောင်ကြီးက တော်တော်မာနေပြီ။ ရေလောင်းချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်တော့ ပိုတောင်လာသည်။ မထိမကိုင်မှပဲ ရတော့မည်။ သင်္ကြန်တွင်း ဆိုတော့ မဝင်းဝင်းသန်းလည်း အိမ်လာမှာမဟုတ်။ အောဇာတ်လမ်းတွေထဲကလိုသူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးအောက်မှာ ငေါထ နေတာ အန်တီခိုင် မြင်အောင် ထားလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မယ်ထင်သလဲ။ အဲဒီအတွေးကပင် ကိုကိုသော့် လီးကြီး မှာ သုတ်ရည်တွေ ထွက်သွားမလောက်ကို ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

ရေခေါင်းလောင်းချိုးချလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ရေပြန်လောင်းပြီး ကိုယ်လုံးကို သဘက်နဲ့ ခြောက်အောင်သုတ်တော့ သူ့ကောင်ကြီးက မာတုန်းရှိသေးသည်။ အင်း စမ်းကြည့်တာပေါ့။ အရက်နံ့ကလည်းရှိသေးတော့ မူးချင်ယောင်လည်းဆောင်လို့ရတာပဲ၊ တခုခု ဖြစ်ရင် မူးလို့ပါဆိုပြီး လွဲချရတာပေါ့။ တွေးရင်းနှင့်ပင် ကိုကိုသော် ရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်းခုံလာ၏။

လေးလေးဦးအောင်နိုင် ပလေကပ်ပုဆိုးနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုဝတ်ပြီးထွက်လာတဲ့ ကိုကိုသော်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ခိုင်ခိုင်က၊

“အမလေး သော်ကြီး ထွားလာလိုက်တာ နင့်လေးလေး အင်္ကျီ နဲ့တောင် ကျပ်နေပြီ”“

ဝတ်လို့ရပါသေးတယ်တီတီရဲ့”

“ဟဲ့ နင့်မျက်နှာကြီးလည်းနီလို့ပါလား နေလို့ကောင်းရဲ့လား”

“ခေါင်းတော့နည်းနည်းကိုက်နေတယ် တီတီ”

“ပြစမ်း ဟဲ့ကိုယ်တွေလည်းပူနေတယ်ဟဲ့..နင် ရေစိုလိုက် နေပူလိုက်နဲ့အပူရှတ်ပြီထင်တယ်..နေအုန်းငါဆေးသွားရှာအုန်းမယ်”

တကယ်တော့ တမနက်လုံး နေပူထဲ နေ အရက်သောက် ရေပက်ခံထားခဲ့ပြီး အခုရေအေးအေးနဲ့ချိုးချလိုက်ပြီးကာစမို့ အပူငွေ့တွေ တရှိန်ရှိန်တက်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။

အန်တီခိုင်ရဲ့ လက်ဖဝါး နုနုလေးတွေ သူ့နဖူးပေါ်လာစမ်းတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာ လှုပ်သွားသည်။ ကိုကိုသော်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ ထားလိုက်သည်။လာလာ ငါတို့ အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်ခနလှဲနေလိုက် တီတီ ရေနွေးလည်းသွားလုပ်လိုက်မယ်လေးလေးဦးအောင်နိုင်နှင့်တီတီခိုင်တို့မွေ့ယာကြီးက အိစက်နေသည်။ ကိုကိုသော်ကျောချလိုက်ရင်း အားကနဲ အကြောတွေအခြင်တွေ ဆန့်လိုက်သည်။ ဟား ဇိမ်ကျလိုက်တာ၊ ဟုလည်းတွေးလိုက်မိသည်။

"ရော့ ဒီရေနွေးလေးသောက်ထားလိုက်အုန်း အိမ်က ပါရာစီတမော့လည်း ဘယ်နား ထားမိလဲမသိပါဘူး သော်ကြီးခနလေးစောင့် ငါလမ်းထိပ်ကုလားဆိုင်က တထုပ်လောက်အရေးပေါ်ပြေးဆွဲလိုက်အုန်းမယ်အာနေပါစေ တီတီ ကျနော် ခနနေသက်သာသွားမှာပါအိုခနပဲ၊ တံခါးအထဲက ဂလန့်မချထားနဲ့ ခနလေးပဲ”

တီတီခိုင်ထွက်သွားတော့ ကိုကိုသော် ကိုယ့်ကောင်ကြီးကို ကိုယ် ခပ်ဖွဖွလေး ပုဆိုးပေါ်ကပင်ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ အမဝင်းဝင်းသန်းကို ပင့်လာလို့ရရင်ကောင်းမှာပဲလို့လည်းတွေးနေမိသည်။

သော့ပျောက်သွားတယ် ဆိုပြီး အမဝင်းဝင်းသန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး အိမ်မှာတီးလိုက်ရရင်ကောင်းမယ်ဟုတွေးနေသည်။ တဆက်တည်းပင်၊ အခုလို တီတီခိုင်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ နေရသည့်အခွင့်အရေးကလည်း ကောင်းနေတာ ခနလောက်သည်းညည်းခံလိုက်အုန်းမယ်လေ။ ဟုတွေးရင်းမှိန်းနေလိုက်သည်။

လမ်းထဲကခလေးတွေ တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ ဥပုဂ်စောင့်နေပါတယ် ညာပြောလို့လည်းမရဘူး အဟစ်၊ ဝိုင်းပက်လိုက်ကြတာ၊ ကဲ ဆေးရလာပြီ အဲဒီဆေးလေး နှစ်လုံးလောက်သောက်လိုက် သော်ကြီး”ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေတွေစိုရွဲနေတဲ့ ထမိန်အောက်က ပေါင်လုံးကြီးတွေကြောင့် ကိုကိုသော်ခမှာ တုန်ခါပြီး တကယ်အဖျားတက်ချင်သလိုဖြစ်သွား၏။

"အော် ကြည့် နင် ချမ်းနေပြီ မဟုတ်လား၊ နေအုန်း ရေနွေးလည်းကုန်သွားပြီ၊ တီတီ သွားထပ်ထည့်လိုက်အုန်းမယ် ဆေးသောက်လို့ရအောင်”

သူ့ရေနွေးခွက်ကို ယူပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေစိုထမိန်ကပ်နေတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေ က တလုံးတက်တလုံးဆင်းနဲ့ ခုန်ခုန်ပြီး လှုပ်ယမ်းသွားတာကို အနောက်က ကြည့်ရင်း ကိုကိုသော်တယောက် တံတွေးတွေ မျိုချနေမိပါတော့တယ်။

ရော့ရော့ ရေနွေးလေးနဲ့သောက်လိုက်”အခန်းထဲ ရေနွေးခွက်လေးနှင့် ပြန်ဝင်လာတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မြင်လိုက်ရတော့ ကိုကိုသော် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မပြူးးပဲ ခံနိုင်မည်လား၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ရေစိုအဝတ်တွေကို ရေချိုးခန်းထဲ သွားချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲလျှားထားသော ထမိန်အဟောင်းလေး တထည်ကို ကောက်ဝတ်ပြီး ရင်လျှားလိုက်ပြီးမှ မီးဖိုချောင်မှ ရေနွေးခွက် ကလေးသွားယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

အခုတော့ ကုတင်စောင်းမှာ ထထိုင်နေသော ကိုကိုသော် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ။ အတွင်းမှ ဘရာဇီယာ အသားရောင် ပုခုံးကြိုးနှင့် အပေါ်ပိုင်းကို နည်းနည်းမြင်နေရပြီး အဲဒီအပေါ်မှ ထမိန်ကို ရင်လျှားထားတော့ ဝင်းမွတ်နေသည့် ပုခုံးသား ရင်ညွှန့်နှင့် မို့မေါက်ထနေသော ရင်နှစ်မွှာအပေါ်သားလေးတွေ။

ကိုကိုသော်၏ မျက်လုံးပြူးကြီးကြောင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ သူအပေါ်က သဘက်ကလေး ခြုံလာလိုက်ရင်ကောင်းသားဟု လည်းတွေးလိုက်မိသည်။ စိတ်ထဲမှာကတော့ သဘောကျသလို၊ ပီတိဖြစ်မိသလို လေးလည်းဖြစ်သွားသည်။ အဲလိုမျိုုး ယောက်ျား တွေရဲ့ သူ့ကို မက်မက်မောမော ကြည့်တဲ့ အကြည့်မျိုးတွေ မခံစားရတာ ကြာပြီကော။ သူ့ကိုယ်သူတောင် စွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အမျိုးသမီးလို့ပင် မတွေးမိတော့။ ကိုအောင်နိုင် ပင် သူ့ကို နမ်းတာပြုတာ မရှိတာတောင် ကြာခဲ့ပြီပဲ။

ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလက်ထဲက ရေနွေးခွက်လေးကို ယူပြီး သူအသင့်ပြင်ထားသော ဆေးလေးနှစ်လုံုးပါးစပ်ထဲ ပြစ်ထည့်ရင်းသောက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေခွက်ကို ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်လှန်းတင်ရင်း မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်လိုက်မိသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ အကြည့်ရိုင်းသွားတာကို သူသိလိုက်သည်။ တီတီခိုင့် မျက်နှာတချက်ရဲသွားပြီး အမူအယာပြောင်းသွားတာကိုလည်း သူသတိထားလိုက်မိသည် မဟုတ်လား။ မျက်နှာကိုလည်း အသာရှုံ့မဲ့ပြလိုက်သည်။

ဟင်.. သော်ကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ ခေါင်းအရမ်းထိုးတာလား”စိုးရိမ်တကြီးနှင့် အနားတိုးလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ အနံ့အသက်၊ သူ့နဖူးကို လာကိုင်သော လက်ဖဝါးနုနုတို့က ကိုကိုသော်၏ စိတ်ရိုင်းမီးစကို လေမှုတ်ပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တီတီခိုင်၏ ဖေါင်းကြွနေသော ရင်နှစ်မွှာက သူ့မျက်နှာနှင့် ခြောက်လက်မလောက်မှာ။ ကိုကိုသော့်လက်တွေက တီတီခိုင်၏ ခါးလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို တီတီခိုင့် ရင်နှစ်မွှာမှာထိုးအပ်လိုက်မိလေတော့သည်။

"အို”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှန်းမသိလိုက်ပဲ ကြောင်သွားသည့် ခနမှာ သူ့ထမိန်မှာ ကြမ်းပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားပြီး ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာပြင်ကြီးမှာ သူ၏ ရွှေရင်အစုံပေါ်မှာ ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းနေပြီ။ သူအနောက်ဘက်သို့ ပြန်မဆုတ်နိုင်အောင်လည်း ကိုကိုသော့် ခြေနှစ်ဘက်က သူ့ပေါင်ရင်းအနောက်မှာ ခွပြီး ချိတ်ထားလို့။သူ့ဘရာဇီယာမှာ ခပ်ပျော့ပျော့ အသားနှင့် သိုင်းကြိုးများမှာလည်း ခပ်လျှော့လျှော့ဖြစ်လေရာ ကိုကိုသော်က မတင်လိုက်လို့ သိမ့်သိမ့်တုံ ရမ်းခါနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာနှင့် တိုက်ရိုက်ပွတ်တိုက်မိနေလေတော့သည်။

ဘာမှန်းမသိ ရုတ်တရက်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စိတ်ထဲ ဘာတွေးရမှန်းမသိ အမှောင်ပိတ်သွားသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဓာအသွေးအသားများကတော့ ချက်ခြင်းတုန့်ပြန်သည်မို့လားမသိ၊နိူ့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ ချက်ချင်းမာတောင်တက်လာလေတော့သည်။ ကိုကိုသော်က လည်း အတွေ့အကြုံရှိနေသူမို့သူ့ပါးကို လာထောက်နေသော နို့သီးခေါင်းမာမာ ကြီးကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် တန်းငုံ့ကာ စို့ထည့်လိုက်တော့သည်။

"အား..နင်..နင်…”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး သွေးတွေ တဖြင်းဖြင်း ထူပူတက်လာပြီး ဒူးများညွတ်ခွေသလိုဖြစ်သွားရာ၊ သူ့ကိုယ်လုံးကို ခြေထောက်နှင့်ရော လက်ဖြင့်ပါ တွယ်ဖက်ထားသော ကိုကိုသော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ထိုးကျလာခဲ့ရတော့သည်။ ကိုကိုသော်က သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်နောက်ဆုတ်ပြီး ကိုယ်လုံးကို လှိမ့်ချလိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ သူ့ကိုယ်အောက်မှာပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားရတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်များက ကိုကိုသော့်ခေါင်းကို အတင်းကြိုးစားတွန်းထိုးနေပါသေးသည်။

"လွှတ် လွှတ်..နင်..နင်..ရူးနေလား သော်ကြီး…"

ကိုကိုသော်က စကားပြန်မပြောနိုင် အချိန်မရှိဆိုတာကိုသူသိသည်။ ထောင်ကျမဲ့ အတူတူ လုပ်ချင်နေသည့်ဆန္ဒကိုအရင်လုပ်သွားလိုက်မည်ဟုဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်တူသည်။ရင်ဘတ်နို့နှစ်လုံးပေါ်လှန်ထားခံရတဲ့ ဘရာဇီယာကလွဲလျှင်သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာဘာအဝတ်အစားမှ မရှိသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို ယက်ကန်ကာ ရုန်းဖယ်ဖို့ကြိုးစားလေသည်။ သို့သော်လည်းကိုကိုသော်၏ ကိုယ်လုံးက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာရောက်နေပြီ။

နောက် ရုန်းရင်းကန်ရင်းပြေသွားသော ပုဆိုးကြောင့် လွတ်လပ်နေသော ကိုကိုကျော့် လိင်တန်ကြီးကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပေါင်းတွင်းသားတွေကို ဟိုထိုးဒီထိုးဖြစ်နေရာက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကိုပါ ပွတ်ထိုးမိသွားသည်။

“ အား..ရှီးးးးးးးးးးးးးးး”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းဖျန်းကနဲ ထသွားရသည်။ အဲဒီနေရာကို သူ့လက်ကလွဲရင် ဘယ်သူမှ မထိခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီကော။ ဆယ်စုနှစ်တခုတောင် ရှိပြီလားမသိ။ နဂိုထဲက အရှက်အကြောက်ကြီး ပြီး သူ့လင်ယောက်ျား အထင်အမြင်သေးမှာစိုးလို့၊ ညဘက် အိပ်ယာထဲမှာ ယောက်ျားစမှသာ အလုပ်ဖြစ်လေ့ရှိသည်။

သူကတော့ ဘယ်တော့မှ မစ။ စိတ်တအားလာနေပေမဲ့ ယောက်ျားက တရူးရူးဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေလျှင် ပေါင်နှစ်လုံးကိုသာ လိမ်ကျစ်ပြီး ကိစ္စတုန်းခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ လည်းအကျင့်လို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ထိုအလုပ်များမှာ ယောက်ျားရဲ့ အလုပ်သာ။သူလုပ်ရင်၊ အလိုက်သင့်၊ မလုပ်ခဲ့လျှင်ကိုယ့်ဘာသာ အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားအိပ်ဒါပဲ။ အဲလိုနှင့်သမီးနှစ်ယောက်သာကြီးလာခဲ့ရသည်။ လိင်ကိစ္စဆိုတာ ယောက်ျား အလိုလိုက်ဖို့ဟာဟု မှတ်ထားခဲ့သူမဟုတ်လား။ ခုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကို မာမာ အချောင်းကြီးဖြင့် ဖိပွတ်ဆွဲတာ ခံလိုက်ရတော့၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံးလှုပ်ခပ်တုန်ခါသွားပြီး အကြောဆွဲသလိုပင် ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးလိုက်မိသည်။

မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကြိမ်ဖန်များစွာ အတွေ့အကြုံရှိထားခဲ့သော ကိုကိုသော် ၏မြွေကြီးကဟာကွက် ကိုချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ဟလာသော အကွဲကြောင်းထဲကို သူ့ခေါင်းကြီး ထိုးတည့်ကာ တိုးဝင်လိုက်တော့သည်။

..အိ..ကျွတ်စ်.ကျွတ်စ်…ရှီးးးးး..

သူ့ရဲ့ အထိမခံ နိူင်အောင်စန်းစန်းတင့်ဖြစ်လှသည့် နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးကို တလှည့်စီအစုပ်ခံနေရကထဲက အကြောချင်းဆက်နေသလားမသိသော စောက်ခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တို့က စိုတိုတိုလေး ဖြစ်လာခဲ့ရသည်မို့ တော်တော့သည်။

ကိုကိုသော်၏ လိင်တန်ကြီးက ကိုအောင်နိုင်ထက်လုံးပတ်ပိုတုတ်သည့်အပြင်၊ ဘယ်ပစ္စည်းမှ မဝင်ဖြစ်တာကြာလို့ ပြန်ကျဉ်းနေသော စောက်ခေါင်းလေးက နု့နယ်စေးကျပ်နေတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တော်တော်လေး နစ်နေအောင်ခံလိုက်ရသည်။ ကိုကိုသော်ကလည်း အခုမှ မိန်းမစလိုးဖူးတာ မဟုတ်တော့ စိတ်ရှည်သည်။ တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်မသွင်းချ ဝင်သလောက်လေး သွင်းလိုက်၊ခနငြိမ်လိုက်ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် နည်းနည်းလေး အားသုံးကာ ဆောင့်လိုက်၊ နားလိုက်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ဖြင့် တဖြည်းဖြည်း လုပ်သည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲက ယားနေတာလေးတွေ အရသာ ကောင်းကောင်းရနေပြီး သူ့လက်တွေက သူသတိမထားမိပဲ ကိုကိုသော့်ကို ဖက်တွယ်ထားမိတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကိုကိုသော်က ဆီးခုံနှစ်ခု တဖန်းဖန်းအသံမြည်သည်အထိ၊ အားရပါးရဆောင့်နေပြီ။

လီးနှင့်မတွေ့ရသည်မှာ ဆယ်နှစ်နီးပါးရှိနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် တအားတောင်နေသော ကိုကိုသော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာသိပ်အကြာကြီး မခံလိုက်ကြ၊ နှစ်ယောက်စလုံးတယောက်ကို တယောက်တင်းကျပ်စွာဖက်ထားရင်း ပြီးသွားကြရသည်။ ကိုကိုသော်၏ လိင်ချောင်းကြီးမှပန်းထွက်လာသည့် လရည် တွေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲမှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ခံစားနေရလေတော့သည်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>

မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အပိုင်း ( ၈ )

မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အပိုင်း ( ၈ )

ထူးခြား ရဲ့လံကြုပ်ဇာတ်လမ်း။ 

ထူးခြား ရေးသား၍ တိတ်တခိုး မှ ကူးယူသည်။

နောက်ဓါတ်ပုံတွေမှာ ကျတော့ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကားကလေး တစီး ဖြင့် ဟော်တယ် ပတ်ကင်တွင် ရပ်ကာ ဟော်တယ်ထဲလမ်းလျှောက်ဝင်သွားသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ဒက်ဒီက ဘယ်ကကား နဲ့ ဘယ်ကနေလာတာလဲ၊ မာလာရဲကျော်တွေးနေရင်း နောက်ပုံတွေ ဆက်ကြည့်နေတော့ ညနေပိုင်းလောက်မှ သူမ တို့ အိမ်မှ လန်ခရူဇာပြန်ရောက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

နောက်ပိုင်း ပုံတွေက တော့ သူမ မာမီ့ ကိုယ်လုံးတီးပုံများ၊ နောက်တော့ လိင်ဆက်ဆံနေကြပုံများ ၊ မာလာရဲကျော်ဓါတ်ပုံတွေကို သေခြာလေ့လာရင်းက ထို ယောက်ျား မှာ သူမ ဒက်ဒီမဟုတ်မှန်း သိလာခဲ့သည်။ သူမ ၏ လေ့ကျင့်ထားသော မျက်လုံး၊ သူမ ၏ ရင်းနှီးနေသော ဒက်ဒီ ဘော်ဒီ၊ စသည်တို့ကြောင့် သူမ အနေဖြင့် ထိုသူမှာ သူမ ဒက်ဒီမဟုတ်ကြောင်းသိလာရသည်။ 

တဆက်တည်းမှာပင် သူမ စိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားသွားရသည်။ ဒါဆိုရင် အဲဒီ အမျိုးသားက ဘယ်သူလဲ၊ အဲဒီ အမျိုးသားက ဖိုးတုတ် လား ဆိုသည့်အတွေးက သူမ စိတ်ကို လှုပ်ရှားစေလေသည်။ ထို့အပြင် သူမ ဒက်ဒီက လည်း ဒီဟော်တယ်ထည်းကို တခြား ကားတစီး ဖြင့် ဝင်လာသည်ဆိုတော့ သူ ကိုယ်တိုင်က သူ့မိန်းမ ဖေါက်ပြန်နေတာကို သိနေလို့လား၊ မာလာ့ ခေါင်းထဲ မေးခွန်းတွေ များစွား ဖြစ်ပေါ်လာနေရသော်လည်း သေသွားသော ထို အမျိုးသား မှာ သူမ ဒက်ဒီမဟုတ်ကြောင်းသေခြာနေသည်မို့ စိတ်တော့ အနည်းငယ်အေးသွားရသည်။ ယခုလောက် ဆိုရင်တော့ သူမ ဒက်ဒီ တော့ ဗလာဒီမာကို သူမ သတ်လိုက်တာ သိနေလောက်ပြီဟု တွေးလိုက်မိသည်။ 

ထိုအချိန်မှာပင် သူမ ဖုံးက မြည်လာခဲ့ရသည်။ ဖုံးကောက်ကိုင်လိုက်တော့ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော်အသံ ထွက်လာခဲ့သည်။

"စုလေး ဘာဖြစ်သေးလဲ ဒက်ဒီသတင်းကြားလို့"

သူမ ကို ဒက်ဒီ က စုလေး ဟု ခေါ်တာက ကုတ်နိမ်း လို ဖြစ်နေလေပြီ။ 

"ဘာမှ မဖြစ်ဘူးဒက်၊ ဒီလိုင်းက စိတ်ချရလား"

"စိတ်ချရတယ်စု ပြော၊ ဒက်ဒီ တခြား အပြင်က ဖုံးတခု နဲ့ ယူပြီးပြောတာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြောလို့ရတယ်"

"စု သူ့ဆီက ဖုံးရော ၊ ကင်မရာထဲက မယ်မိုရီရောရထားတယ်၊ ခု စစ်ဆင်ရေးအဖွဲ့လက်ထဲ မအပ်ခင် မာမီ့ နျူ့ ဖိုတိုတွေ ကို ဖျက်ပြစ်နေတာ"

"အော် ဟုတ်လား ဒီကောင် ဒက်ဒီတို့ လန်ခရူဇာနောက်ကို လိုက်နေတာဖြစ်မယ်"

"အင်းပေါ့ အဲဒါလည်း ဒက်ဒီ့ကို မေးမလို့၊ ဖိုးတုတ် နဲ့ မာမီ နဲ့ ကိစ္စ ကို ဒက်ဒီသိနေတာလား၊ မာမီတို့က ဘာလို့ အဲဒီ စစ်ဆင်ရေးနယ်မြေထဲကို ဒက်ဒိ့ကားနဲ့ လာရတာလည်း"

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က မာလာရဲကျော်ကို အဖြစ်အပျက် အကုန် ရှင်းပြလိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ မာလာရဲကျော်လည်း သဘောပေါက်သွားတော့သည်။ 

"အင်း ကံကောင်းတယ် ဒီကောင့်ကို မာလာရှင်းပြစ်လိုက်လို့ နို့မို့ဆို မာမီ ရော ဒက်ဒီပါ စောက်ရှက်ကွဲမှာ"

"စု သိတယ် အာ့ကြောင့် မာမီ့ ကိုယ်လုံးတီးပုံတွေ ဖျက်ပြစ်နေတာ"

"အင်း ဒီကောင်တွေက ဒက်ဒီ ကြွသွားပြီလို့ ထင်နေတာ၊ အဲဒါကြောင့် ဒက်ဒီတို့က သတင်းကို မှောင်ချထားတာ"

"အင်းလေ အဲဒါကြောင့်လည်း စု က စိတ်ပူနေတာ"

"အင်း မပူနဲ့တော့ ဒက်ဒီက စုကို စိတ်ပူနေတာ အဲဒီကောင်က နာမည်ကြီး အရမ်းလည်း လျှင်တယ်"

"အင်းဒက်ဒီလည်း မပူနဲ့တော့ အဲကောင်ကို ရှင်းပြစ်လိုက်ပြီ အဟိ၊ နည်းနည်းတော့ ရင်းလိုက်ရတာပေါ့"

"ဒက်ဒီ စု ကို လွမ်းနေတာ၊ ဖြစ်နိုင်ရင် အခုတောင်တွေ့ချင်နေတယ် စုလေးရယ်"

"အင်း စုလည်း တူတူပါပဲ၊ စု ဒီစစ်ဆင်ရေး ပရောဂျက်ပြီးတာနဲ့ ဒက်ဆီ အပြေးလာခဲ့မယ်သိပလား"

"အင်းပါ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်နော် ဘယ်ဟာမှ အသေးအမွှားလေး ဆိုပြီး မျက်စေ့မမှောက်စေနဲ့ ဒက်ဒီတို့ စုတို့ အလုပ်က အသက်ကို ရင်းပြီးလုပ်နေရတာ"

"အင်းပါ ဒက်လည်း ဂရုစိုက်နော်"

သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက် တယောက် နှင့် တယောက် မွမွ လုပ်ပြီးတော့ ဖုံးချလိုက်သည်။ မာလာရဲကျော် တယောက် လည်း ခု မှ တကိုယ်လုံး နူံးချိ သလို ဖြစ်သွားပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင် ဘပ်တပ်မှာ ဆပ်ပြာ နှင့် ရေနွေးဖြည့်ကာ ရေပူပူထဲ ဝင်လှဲလျှောင်းနေလိုက်သည်။ မျက်စေ့လေးကို မှေးပြီး ဗလာဒီမာ သူမ ကို လိုးခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်တွေးမိနေသည်။ သူမ လက်တွေက အလိုလို ပိပိလေး ပေါ် ရောက်သွားပြီး အစေ့လေးကို ဖိပွတ်မိလေသည်။

"အ.."

သူမ ပါးစပ်မှ အသံလေး ပင်ထွက်သွားရသည်။ အရှိန်ရလာတော့ စောက်စေ့လေးကို နာနာဖိပွတ်ပေးနေရင်းက ကျင်တက်သွားပြီး အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားတော့သည်။ ရေနွေးပူပူ စိမ်ပြီး ကိုယ်လုံးကို သဘက်ဖြင့်သုပ်အခြောက်ခံကာ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်နှင့် တုန်းကနဲ အိပ်မောကျသွားတော့သည်။

.........................................................................................................................................

"တီ..တီ.."

သူမ ဖုံးမှ ရင်းသံ တိုးတိုးလေး နှင့် ဗိုင်ဘရေးရှင်းကြောင့် မာလာရဲကျော် အိပ်ယာမှ နိုးလာသည်။ ဖုံးကို လှမ်းယူလိုက် ရင်း နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ညနေတောင်စောင်းနေပြီ။ ဖုံးမှာ ပြနေတဲ့ နံပါတ်က မယ်လာနီ့ နံပါတ်မို့ အစိမ်းရောင် ဖုံးပုံစံလေးကို နှိပ်လိုက်ရင်း နားနား ကပ်ထောင်လိုက်သည်။ သူမ ဖုံးမှာ အရေးကြီးသူတွေကို နာမည်တွေ နှင့် မှတ်မထား၊ 

"ဟေး မယ်လနီ ဘယ်လိုလဲ မနေ့က နင့်ဘဲ နဲ့ အဆင်ပြေလား"

"ငါက ပြေတယ် နင် ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ၊ အခြေအနေကောင်းရဲ့လား ငါက စိုးရိမ်နေတာ အခု နင့်အသံကြားလိုက် ရမှ စိတ်အေးရတယ်"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟဲ့"

"အင် နင် သတင်းမဖတ်ရသေးဘူးထင်တယ်၊ အပြင်ရောက်မှ သတင်းစာ ဖတ်ကြည့်လိုက်"

"အိုကေ"

"နင်ဒီည ကလပ်လာအုံးမှာလား ငါပြောစရာရှိလို့၊ ပြောရရင်တော့ သတင်းလို့ ပြောလို့ ရမယ်"

"အင်း ငါ လာတော့ လာချင်တယ် အခြေအနေကြည့်လိုက်အုံးမယ် ၊ ငါပြန်ဆက်မယ်လေ ဟုတ်ပလား"

"အိုကေ"

မယ်လနီ ဖုံးချသွားတော့ လက်တော့ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သတင်းစာ ခေါင်းစီး ကို အွန်လိုင်းမှာ ရှာကြည့်လိုက်သည်။ ရှရှားမှ ဒုစရိုက်သမားတဦး ဟော်တယ်ခန်းတွင် အသတ်ခံရပြီး သေဆုံးနေကြောင်း၊ ဂိုဏ်းအချင်းချင်း သတ်ကြသည်ဟု ယူဆရကြောင်း စသည့် သတင်းကို တွေ့ရသည်။ သေဆုံးနေသူမှာ ဗလာဒီမာဂရက်ကော့ဗ် ဆိုသူ ဖြစ်ကြောင်းနှင့် သတင်း ရေးသားထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မယ်လာနီ သူမ အတွက် စိတ်ပူနေတာ ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်သည်။ သူမ အနေဖြင့်လည်း ထိုနိုက်ကလပ်ကို ယာယီတော့ ရှောင်နေရတော့မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ တယောက်မဟုတ် တယောက်က သူမ နှင့် ဗလာဒီမာ တို့ နှစ်ယောက်အတူတူ ထွက်သွားသည်ကို မြင်မိ ပြီး သူမ ကို လိုက်ရှာနေပါက ပြဿနာရှိနိုင်သည်။ သူမ ကို သိသူက မယ်လာနီ တယောက်သာရှိသည်။ ကျန်သူတွေက မြင်ဘူးသည်ဆိုတာသာ ရှိမည် မည်သူမှန်းမသိနိုင်၊ မယ်လာနီပင်လျှင် သူမကို ဖရန်စစ်လင်း အနေဖြင့်သာ သိထားသည်။ မယ်လာနီ သူမ ကို ပြောစရာ ရှိတယ်၊ အင်ဖေါ်မေးရှင်း ဆိုတာကိုတော့ စိတ်ဝင်စားသည်။ 

အိပ်ယာပေါ်မှ ထပြီး မနေ့က ဗလာဒီမာ အခန်းမှ သူမ ယူလာသော ပစ္စည်းတို့ကို ဘောက်စ်လေးတခုတွင် ထည့်လိုက်သည်။ သူမ အပြင်ထွက်ရင်း မှ သူတို့စစ်ဆင်ရေး ယာယီရုံးချူပ်မှာ ဝင်ပို့လိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးလိုက်သည်။ နောက်တော့ ဘရာဇီယာ ပင်တီ ဝတ်၊ အပေါ်က ရင်ဘတ်မှာ BUFU ဆိုတဲ့စာတမ်းနဲ့ ခါးတို တီရှပ် အဖြူရောင်၊ အောက်က အလတ်စတစ်စကင်နီ ဂျင်း အပြာဖျောဖျော မှာမှ ပေါင်ရှေ့သားတွေ မှာ အဖြူနီးပါး စတုံးဝပ်ရှပ် လုပ်ထားပြီး ပေါင် တဝိုက်မှာ ကန့်လန့် အပြဲလေးတွေ နဲ့ဟာ ဝတ်လိုက်တယ်။ ခြေအိပ်လေးစွတ်ပြီး  နိုက်ကီ စနိကာ အပျော့လေး ဝတ်လိုက်တယ်။ 

"ဒေါက် ဒေါက်"

ရုတ်တရက် တံခါးခေါက်သံထွက်လာလို့၊ ကုတင်ဘေး စားပွဲ၊ အံဆွဲထဲက Glock27 ကိုထုတ်ပြီး ဆေ့ဖ်တီးခလုပ်ကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ တံခါးနားကို ကပ်သွားလိုက်တယ်။

................................................................................................................................

အခန်း ( ၁၈ )

တံခါးပေါ်က ချောင်းကြည့်မှန်ဘီလူးလေးက နေကြည့်လိုက်တော့ အပြင်ဘက်မှာ သူတို့ စစ်ဆင်ရေး က ထိုင်းထောက်လှမ်းရေး အေးဂျင့် ပွန်းယ နှင့် တခြား သူမ တခါမှ မမြင်ဘူးသေးသော ယောက်ျား တယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ ကိုယ်ကို တံခါး ရှေ့မှာ မနေပဲ နံရံနားမှာ ကပ်၍ လှမ်းအသံပေးလိုက်သည်။

"ဟေး ဘယ်သူလဲ"

"ငါပါ... xxx ... ပါ"

ပွန်းယ က ပတ်စ်ဝပ် နာမည် ပြောလိုက်သဖြင့် သူ နှင့် အတူလာသူမှာ မိမိ တို့ လူဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ မာလာက သေနပ်ကို ကျောဘက် ခါးကြားသို့ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး တံခါးကို ဂျက်ဖြုတ်ကာ ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။  

"ဟေး မာလာ နင် ဒီမှာ နေလို့ မရတော့ဘူး နင်တို့ နိုင်ငံ ထဲကို နယ်စပ်က နေ ပြန်လစ်တော့၊ နင်နဲ့ ဗလာဒီမာ ညက ထွက်သွားတာကို တွေ့တဲ့လူတွေ ရှိနေတယ်၊ သူနဲ့ လိုက်သွားလိုက် သူက နယ်စပ် ဒေသ တာဝန်ခံ ဗီးတား ပဲ"

မာလာ က ဗီးတား ဆိုသူကို ခေါင်းငြိမ့် နူတ်ဆက်လိုက်ပြီး ပွန်းယကို သူမ တွင် ရှိနေသည့် ‌ဒေါ့ကုမန့် များ လက်ပြောင်းပေးလိုက်သည်။ သူမ အဆင်သင့် ပြင်ထားပြီးသော ခရီးဆောင် အိပ်ကလေးကို သာ ဆွဲယူ လျှက် ဗီးတား နဲ့ အတူ ထွက်လိုက်လာခဲ့တော့သည်။ 

ဗီးတားက သူ့ကားလေး ဖြင့် ယိုးဒယား မြောက်ပိုင်း မြန်မာပြည်နယ်စပ်ရှိရာသို့ တောက်လျှောက် မောင်းလာခဲ့လေသည်။ လမ်းမှာ သူတို့ ဆေ့ဖ် ဟောက်စ်မှာသာ တညအိပ်ပြီးတာချီလိပ် ထိ လိုက်ပို့ပေးခဲ့သည်။ တာချီလိပ်မှ ဗိုလ်မှုး သီဟ စခန်းချထားတာ ကျိုင်းတုံဖက်သို့ လာကြိုသည့် အေးဂျင့် တဦး ဖြင့် လိုက်လာခဲ့လေသည်။ 

ဗိုလ်မှူး သီဟ မှာ သူ့သမီးကို ကိုယ်တိုင် တွေ့လိုက်ရမှ စိတ်ပူနေခြင်း သက်သာသွားရတော့သည်။ 

"သမီး ကို ဒက်ဒီ က စိတ်ပူနေတာ ရုရှား တွေက အရမ်းဆိုးတယ် သမီး ပုရွက်အုံ ဒုတ်ထိုးသလို ဖြစ်သွားမှာ စိုးလို့ ဒက်ဒီ  ချက်ချင်း ပြန်ခေါ် လိုက်တာ"

"ဒက်ဒီကလည်း ဒက်ဒီ့ သမီးပဲ ဟာ ခြေရာ ပျောက်ပါတယ် သူတို့ ဘယ်သူမှန်းသိလိုက်မှာ မဟုတ်ပါဘူး"

"မထင်နဲ့ သမီး ဒီကောင် က ထိပ်တန်း လုပ်ကြံ‌ရေးသမား တော်ရုံ လူက သတ်ဖို့ ဆိုတာ မလွယ်ဘူး စပါယ်ရှယ် ထရိန်းထားတဲ့ သူမှန်း သူတို့ သိမယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘာပဲ ပြောပြော မြန်မာပြည်ထဲ မှာတော့ လုံခြုံပါတယ် ယိုးဒယားမှာ သာ စိတ်မချရတာ"

...................................................................................................................

ညနေဘက်ထမင်းစား ပြီးတော့ သားအဖ နှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲ တီဗီထိုင်ကြည့်ရင်း မာလာ့ အတွေ့အကြုံများကို သီဟ က မေးမြန်းနေသည်။ နောက်တော့ သီဟ က အိပ်တော့မည်ဟု ဆိုတာ သူ့အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ သီဟ ကုတင်ပေါ် မှာ လှဲနေတုန်း အမှောင်ထဲ မှာ သူ့အိပ်ခန်း တံခါး ပွင့်လာပြီး လူတယောက်ဝင်လာသည်။ 

"စု လား"

"ဘယ်သူရှိသေးလို့တုန်း အချစ်ကြီးနော် ဟွန့် စု ကွယ်ရာမှာ ဘယ်သူတွေနဲ့ ဖြစ်သေးလဲ"

"မဖြစ်ရပါဘူးကွာ စုလေးကို ပဲ သတိရနေတာပါ"

ဗိုလ်မူး သီဟ မှာ အထူးစစ်ဆင်ရေး ဖြင့် ‌ရော က်နေတာ ဖြစ်ပြီး သူ့ကို တခါလာလုပ်ကြံလိုက်တာ ခံရပြီးကတည်းက သူ့အိမ်မှာ လုံခြုံရေး အထူး တင်းကြပ်ထားသည်။ အိပ်ခန်း အိမ်သာရေချိုးခန်း များမှ လွဲပြီး ကျန်အခန်းများ တွင် လုံခြုံရေး ကင်မရာများ တပ်ဆင်ထားသည်။ သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက်စလုံးက လည်း သိသည်မို့ ဧည့်ခန်း ထဲတွင် ဟန်မပျက် နေကြပြီး ညအမှောင်မှ အခန်းကူးလာခြင်း ဖြစ်လေသည်။

"စု ကလည်း ယောက်ျား ကို သတိရတာပေါ့  ယောက်ျား အလိုး မခံရတာကြာပြီလေ"

"အင်း စိတ်ချ စု စောက်ဖုတ်လေးထဲက ကို လီးကို မချွတ်တော့ဘူး လိုးပေးမယ် ကဲ ဘယ်လိုလဲ ခိခိ"

မာလာ မှာ ဗိုလ်မူး သီဟ အိပ်ယာထဲ တိုးဝင်လိုက် ပြီး ဗိုလ်မူးသီဟ ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဗိုလ်မူးသီဟ ကလည်း မာလာ့ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း ရင်း က မာလာ့ နူတ်ခမ်း ဖူးဖူး လေးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ 

မာလာမှာ ညဝတ် အင်္ကျီကို အောက်က ဘာမှ မခံပဲ ဝတ်ထားသဖြင့် ခါးစည်းကြိုးလေး ဖြည်လိုက်သည်နှင့် သူမ အရှေ့ပိုင်းမှာ လုံးဝ ပွင့်ထွက်သွားလေသည်။ ဗိုလ်မူးသီဟ မှာလည်း ညဝတ် ဝတ်ရုံကို ချွတ်လိုက် ပြီး သူ့ အောက်ခံ ဘောင်းဘီ အပွကို ကန်ချွတ်လိုက်သည်။ မာလာ က မာတောင် တောင့်တင်း နေသည့် ဗိုလ်မူးသီဟ လီးကြီး ကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးရင်းက၊

"ဒီအချစ်ကြီးကို တောင် မစုပ်ရတာ ကြာပြီ"

ဗိုလ်မူးသီဟ မှာ မာလာ၏ ကျွမ်းကျင်လှသော လီးစုပ် ပညာကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ ကြာကြာ ထိန်းနိုင်မည်မဟုတ် မှန်း သိနေသဖြင့်၊

"လာတော့ကွာ စုလေး ကို မလိုးရတာကြာပြီ တော်ကြာ ပါးစပ်ထဲ ပြီးသွားဦးမယ်"

ဟု ဆိုကာ မာလာ့ ကိုယ်လေးကို ဆွဲယူလိုက်လေသည်။ ထိုည က သူတို့ သားအဖ နှစ်ဦး လွမ်းနေတာကို အတိုးချ ပြီး ပုံစံ မျိုးစုံ ဖြင့် လိုးကြလေသည်။ လိုး လို့ တချီပြီးတိုင်း ဖက်ကာ နားကြရင်း မာလာ က သူမ အမေ အကြောင်းကို မေးသည်။ ဗိုလ်မူး သီဟ ကလည်း သူ့မိန်းမ ဒေါက်တာနှင်းဖြူ နှင့် ဖိုးတုတ် တို့ အကြောင်းကို ပြောပြလိုက်သည်။ 

"အဲကောင်က မာမီ့ကို မုဒိန်းကျင့်တာလား၊ စုသာ အဲဒီအချိန်က သိလိုက်လို့ကတော့ အဲကောင် အဲဒီကထည်းက သေနေပြီဟွန့်"

"အင်း ဒက်ဒီလည်း တကယ်တော့ အဲဒီ ဗီဒီယိုကို တော်တော်လေး နောက်ကျမှ တွေ့ရတာကိုး၊ ဒက်ဒီ သိရတဲ့ အချိန်မှာ သမီး မာမီက အဲဒီကောင်ကို စွဲနေပြီ၊ အဲကောင် နဲ့ တော်တော့်ကို အရသာတွေ့နေပြီလေ၊ အဲဒီ အချိန်ကျမှ ဆိုတော့ ဘာထူးတော့မှာလဲ၊ ဒက်ဒီက လည်း သမီးနဲ့ မှားထားတာရှိတော့ သူလည်း သူ့ဘာသာ အင်ဂျိုင်း ဖြစ်ပါစေလေ ဆိုပြီး လွတ်ထားလိုက်တော့တယ်"

"ယောက်ျား က မာမီ့ ကို ဖိုးတုတ် ပုံစံမျိုး စုံနဲ့ လိုးနေတာကို ဗီဒီယို ကလစ်တွေ ပြန်ကြည့်ရင်း လီးတောင်နေတယ် ဆိုတော့ ယောက်ျား မှာလည်း ကပ်ကိုး ဖီးလ် ရှိတယ်ထင်တယ် ခစ်ခစ်၊ ဒီမိန်းမ ကိုရော တခြားသူ လိုးတာ ကြည့်ချင်သေးလား"

"အာ အဲလို မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ အောကား ကောင်းကောင်း ကြည့်ရသလို ပဲ ခံစားရတာပါ၊ မင်းသမီးက ကိုယ့် မိန်းမ ဖြစ်နေတာ တခု ပါပဲ ခိခိ၊ ဒီမယားလေးကိုတော့ သူများ ထိတာ မခံနိုင်ပါဘူး"

"ဟုတ်လို့လား ယောက်ျားရယ်"

"အဟုတ်ပါကွာ"

မာလာ မှာ ဗိုလ်မူး သီဟ အိမ်တွင် နှစ်ပတ်လောက် နေလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ခွဲခွာနေခဲ့ရသည်များကို အတိုးချပြီး ညတိုင်း လိုးဖြစ်ကြသည်။ ပြီးမှ မာလာ့ကို ခွင့်ရက် ရှည် ပေးကာ သူမ မိခင် ဒေါက်တာ နှင်းဖြူရဲကျော်  ရှိရာ မြိုံသို့ လိုက်သွား စေလေသည်။

......................................................................................

ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် မှာ ပထမ တော့ ဘာဖြစ်သွားမှန်းပင်မသိ၊ သူမ ပါးစပ်ထဲ မှ လီးကြီးမှာ တောင့်ကနဲ ဖြစ်ပြီး လရည်တချို့ ပန်းထွက်လာပြီး ဖိုးတုတ် ကိုယ်လုံးကြီး ကြမ်းပေါ် လဲကျသွားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်တော့ သွေးတွေ သွေးတွေ ၊ သူမ ကိုယ်သူမ ပင် ကွန်ထရိုး မရှိတော့ ၊ ပါးစပ်မှ အသံကုန်အော်ဟစ် နေမိပြီး သူမတို့ အခန်းတခါး ဗြုန်းကနဲ ပွင့်လာကာ လူတယောက်ဝင်လာတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်တော့ မှတ်မိလိုက်တာက သူမ ယောက်ျား၊ ဗိုလ်မှူးသီဟ။ နောက်ပိုင်းက တော့ သူမ ကို ကပ်ရက်အခန်းခေါ် သွားပြီး ဆေး တချို့ တိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်တိုင် ဆရာဝန်မို့ စိတ်ငြိမ်ဆေးမှန်းသိသည်။ ဆေးသောက်ပြီး သော်လည်း တခါမှ မကြုံဖူးသော အတွေ့အကြုံကြောင့် ကိုယ်လုံးမှာ တဆတ်ဆတ်တုံလို့နေသည်။ သို့သော် သူမ ယောက်ျား ရှိနေသည်မို့ အနည်းငယ် စိတ်ထဲ လုံခြုံစိတ်ချမှုတော့ ရလာရသည်။ 

နောက်ပိုင်း တော့ ဗိုလ်မှူးသီဟ ပြောကြားချက်အရ သူနှင့် လူချင်းမှားကာ  ဖိုးတုတ်ကို လုပ်ကြံလိုက်ကြခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ထိုအခါမှ မိမိ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူ နှင့် သမီး ဖြစ်သူတို့၏ အလုပ်မှာ အလွန်တရာ အန္တရယ်ကြီးတာပါလား ဆိုတာကို သူမ သဘောပေါက်လာခဲ့ရသည်။ ယခုတော့ သားဖြစ်သူ တာဝန်ကျနေ သော မြို့ငယ်လေး တခု တွင် အေးအေး ဆေးဆေး လာနေခဲ့လေသည်။ သူမ အလုပ် ကို အရေးပေါ် ခွင့်အပြင် လစာမဲ့ ရက်အကန့်အသန့် မရှိ နေလို့ ရစေရန် ဗိုလ်မှူး သီဟ တပ်မှုး မှ စီစဉ်ပေး ထားသဖြင့်လည်း အလုပ်အတွက် စိတ်ပူ စရာ မလိုတော့ခြေ။

အစပိုင်းမှာသာ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲ‌ကျော် တယောက် စိတ်တွေ ဂဏှာမငြိမ် အမြဲတမ်း ခြောက်ခြား နေခဲ့ရသော်လည်း အေးချမ်း တိပ်ဆိတ်လှသည့် မြို့ကလေး နှင့် အနီးတဝိုက်က သဘာဝ တောတောင် ရူခင်းများက သူမ စိတ်ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း အေးချမ်း လာစေခဲ့ရလေသည်။ မြို့ကလေးမှာ တောင်တန်းကြီးများ ဝန်းရံ ကာထားသည့် အပြင် မြို့အလယ်ခေါင်တည့်တည့် မှ လည်း ကြည်လင်အေးမြသည့် တောင်ကျချောင်းလေး ဖြတ်သွားလေရာ ဘယ်နေရာ သွားသွား အလွန်အေးချမ်းလှပသည့် ရူခင်း များကိုသာ တွေ့ရလေသည်။ သူမ သား ဆေးရုံ သို့ အလုပ်ဆင်း သွားသည့် အချိန်တွင်း အနီးတဝိုက်သို့ လမ်းလျှောက်လျှက် တောသူတောင်သား တို့ နေ့တဓူဝ သွားလာ လှုပ်ရှားနေသည်ကို စိတ်ဝင်တစား လိုက်ကြည့်ရင်းက ပုံမှန်အနေအထားသို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။

တနေ့တွင် သူမ သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာရတနာမြကြည် နှင့် ဖုံး အဆက်အသွယ်ရလေသည်။ တယောက်နှင့် တယောက် သတင်း မေး ပြောကြရင်း ဖြင့် ဖိုးတုတ် နှင့် နောက်ဆုံး အကြိမ် သူတို့ ခရီးစဉ် အကြောင်း ရောက် သွားခဲ့ရာ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် က စိတ်မသက်မသာ ပြန်ဖြစ်ရလေသည်။ သို့သော်လည်း သူမ သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာရတန်ာမြကြည်၏ နောက်ဆက်တွဲ ပြောဆိုမှု က သူမ စိတ်တွေကို လှုပ်ရှား တက်ကြွလာစေခဲ့ လေသည်။

"ဟဲ ကောင်မ ရေ နင် အခု မောင်သူရ နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ နေနေတာလား"

"ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုကို က ငါ့ကို သူတို့ အော်ပရေးရှင်း မပြီးသေးခင် ခန နေလိုက်ဦးတဲ့၊ ငါ ဒီမှာ ရှိနေတာလည်း ဘယ်သူမှ မသိစေနဲ့တဲ့၊ နင်တယောက်ပဲ ငါ့ သူငယ်ချင်းအရင်း မို့ သူက ပေးဆက်သွယ်တာဟဲ့"

"အင်း ကောင်းပါ့ဟယ်၊ ငါက အဲလို အခွင့်အရေးမျိုး လိုချင်နေတာ ခစ်ခစ်"

"ဟင် နင်က ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ"

"သားနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ နေရတဲ့ ဟာကို ပေါ့ လို့"

"အင် နင့်လေ သံက တမျိုးပါလား ရှင်းရှင်းပြောစမ်းပါဦးဟ"

"ခစ် နင် ငါတို့ ဖိုးဆမ်း ဆွဲတုံးက ရန်နိုင်ဝင်း ပြောတာ မှတ်မိလား"

"အင်း နင့် ကို ဝေယံ က လုပ်ချင်နေတယ် ဆိုတာလား"

"အေးပေါ့ ငါ က လက်တွေ့ သွားစမ်း ပြီးပြီ"

"ဟယ်တော့ တကယ်ကြီး"

"တကယ်ပေါ့၊ နင်တို့ အဖြစ်အပျက်လည်း ဖြစ်ပြီးရော ငါလည်း စိတ်တွေ ဂယောက်ဂရက်နဲ့ ဆိုတော့ ငါ့ကို အလုပ်က ခနနားနေဖို့ ငါ့ယောက်ျား က ပြောတယ် အာ့တာနဲ့ ငါလည်း သားဆီ ခနလိုက်သွားမယ်လို့ ဆိုတော့ အိုကေ ဆိုတာနဲ့ သားဆီ ထွက်သွားလိုက်တာ"

"အော် ဒါကြောင့် နင် ငါ့ဆီ မဆက်သွယ်တာပေါ့ အကြာကြီး"

"မဆက်သွယ်တာက ကိုသီဟ က မှာထားလို့ ဟ သူက ပြောတယ် ငါ့လုံခြုံရေး ရော နင့်လုံခြုံရေး အတွက်ပါ စိတ်ချရအောင် ခနစောင့်ပါဦးတဲ့ သူက ရပြီလို့ ပြောတဲ့ အချိန်ကျမှ ဆက်ပါဆိုလို့ပါဟဲ့"

"အော်"

"အော် မနေနဲ့ တော့ ခုမှ ခစ်ခစ်၊ အဲဒါနဲ့ ငါ သားတို့ ဆီ လိုက်သွား တော့ သူတို့ က အခန်းတခန်း ရှင်းပေးပြီး ငါ့ ကို နေခိုင်းတယ်၊ သူတို့ အိမ်မှာ ငါရယ် ရန်နိုင်ဝင်းရယ်၊ သား ဝေယံ ရယ် သုံးယောက်ပဲ ရှိတာပေါ့"

"အင်း"

"ရန်နိုင်ဝင်း က သားကို ပြောထားပြီးသားမို့ သားက ငါနဲ့ ရန်နိုင်ဝင်း ဖြစ်တာကို သိနေတယ်"

"ဟယ်၊ ခုခေတ် ကလေး တွေများ အံ့ သြစရာ ကြီးနော်"

"အေး ဟ ငါတို့ ခေတ်နဲ့ တခြားစီပဲ"

..............................................................................................................................

အခန်း ( ၁၉ )

"အင်း အဲတော့ "

"အေးလေ ငါ က ပြောချင်လွန်းလို့ နင့်ကို ခေါ် တာ အေးဆေး ပြောပြမယ် နင် ကြားက ဖြတ်ဖြတ်မဖေါက်နဲ့ "

ဒေါက်တာရတနာမြကြည်

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် ဖိုးတုတ် ကို လူမှားအလုပ်ကြံခံရသည့် အချိန် အလွန်ပင် ထိပ်လန့် ‌ခြောက်ခြားသွားခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း  ဗိုလ်မှုးသီဟ တို့က သူတို့ ခရီးစဉ်အကြောင်း ရေလုံ နူတ်ပိတ် နေခိုင်း လိုက်သဖြင့် အနည်းငယ်တော့ စိတ်သက်သာရခဲ့ရသည်။ မိမိ နှင့် ရန်နိုင်ဝင်း တို့ အကြောင်း လူသိရှင်ကြား ဖြစ်သွားမှာ ကြောက်ခြင်းက သူမ စိတ်တွေကို ပို ပြီး ဒုက္ခပေးလေသည်။ သို့နှင့် သူတို့ ပတ်ဝန်းကျင် တွင် ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ဒရိုင်ဘာလေး ကားအက်စီးဒန့် ဖြင့် သေဆုံးသွားသည်ဟု သာ သတင်းလွှင့်ထားခဲ့ လေသည်။ အလုပ်ထဲ တွင် ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်လည်း မရှိ၊ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်တွေ လေနေပြီး လူနှင့် စိတ်မကပ်ဖြစ်နေရသည်။ နောက်တော့  သူမ ယောက်ျား ကို သားဆီ သွားလည်မည်ဟု ပြောကာ သားရှိရာ စလုံး သို့ ထွက်ခွာလာခဲ့ လေသည်။ 

စင်္ကာပူ လေဆိပ်တွင် သူမကို သားဖြစ်သူ ဝေယံမြကြည် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ လာကြိုလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဝေယံ ရှေ့တွင် သူမကို ဖက်ပြီး ပါးကို ရွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ရာ အငိုက်မိ သွားသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားလေသည်။

"ဟယ်"

မောင်ရန်နိုင်ဝင်းကို အမြန်တွန်းလွှတ်လိုက်ပြီး သားဖြစ်သူကို လှည့်ကြည့်တော့ ရီဖြဲဖြဲ လုပ်နေတာကိုသာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဝေယံက၊ 

"ဟေ့ကောင် နည်းနည်းပါးပါး စိတ်ကို ထိန်းပါဦး ငါတယောက်လုံး ရှိတယ်လေကွာ"

ဟု ပြောရင်း သူ့သူငယ်ချင်းကျောကို လှမ်းရိုက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာဘာပြောရမှန်းမသိ ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်ပြီး သားဖြစ်သူကို မျက်လုံးချင်းဆိုင် မကြည့်ရဲ ပဲ လေဆိပ်မှ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့် နေလိုက်ရသည်။ 

သူတို့ နေသည့်အခန်းသို့  တက္ကစီငှား ပြီး သွားကြတော့ သူမ အထုပ်အပိုးများကို ကားနောက်ဖက် ထရန့်မှာ ထည့်ပြီး ဝေယံမြကြည်က ဒရိုင်ဘာဘေး ရှေ့ခန်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည်နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်းတို့ နှစ်ယောက် ကားနောက်ခန်းမှာ အတူထိုင်ကြရလေသည်။ ဝေယံ က သူ့အဖေ အကြောင်း သူတို့ အမျိုးအဆွေ တွေ အကြောင်း မေးမြန်း ပြောဆိုနေသဖြင့် သားအမိ နှစ်ယောက်စကား လက်ဆုံကျ နေကြချိန်တွင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လက်တွေက ‌ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်တွေကို ပွတ်သတ်ပေး နေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လက်တွေကို တွန်းဖယ်ပြစ်ရင်း သူမ သားဖြစ်သူ မမြင်အောင် မျက်စောင်းထိုးလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်လာသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် လက်ကို ဖမ်းဆွဲကာ သူ့ဘောင်းဘီပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ဘောင်းဘီ အတွင်းမှ မာတောင် ထနေသော လီးတန်ကြီး ကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မျက်နှာကလေး နီမြန်းသွား ရသည်။ ကားရှေ့ခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သော်လည်း မည်သူ မှ မမြင်နိုင် သဖြင့် သူမ လက်ဖဝါးကလေး ဖြင့် ဆက်ပွတ်သတ်ပေးနေလိုက်မိသည်။

သူတို့ တိုက်ခန်းရောက်တော့ ဝေယံ နှင့် ရန်နိုင်ဝင်း တို့ က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အတွက် ပြင်ဆင်ထားသည့် အိပ်ခန်းထဲ သို့ အထုပ်အပိုးများ လိုက်ပို့ပေးသည်။ 

"မာမီ ခနနားလိုက်ဦး ၊ သားလည်း ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်၊ ပြီးမှ တနေရာ သွားပြီး စားကြတာပေါ့၊ ဘိုက်ဆာနေပလား"

"ဟင့် အင်း မဆာပါဘူး၊ လေယဉ်ပေါ် မှာ ဟိုစား ဒီစား စားထားလို့၊ သွားသွား အေးဆေး ပါ"

ဝေယံမြကြည်က သူတို့ အခန်းရှိရာသို့ ထွက်သွားသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ အထုပ်အပိုးများကို ကုတင်ခြေရင်းမှာ လှဲချရင်း ဖွင့်လိုက်သည်။ သူမ အတွက် နေ့စဉ်သုံး လိုအပ်မည့် အလှပြင်ပစ္စည်း အထုပ်တို့ကို ယူပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်း ဘေး မှ စားပွဲလေးပေါ် တင်လေသည်။ ထိုစဉ် တံခါးဝမှ အသံကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်ရာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း အခန်းထဲ ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပြုံးစေ့စေ့ ဖြင့် အခန်းတွင်းဝင်လာပြီး အခန်းတံခါးကို ပိတ်ကာ အတွင်း မှ လော့ချလိုက်သည်။ 

"ဟယ် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း သား ရှိတယ်လေ အပြင်မှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ"

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က အထိပ်တလန့် ပြောလိုက်သော်လည်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း  က အေးအေးဆေးဆေး ပင်၊

"ဝေယံ က ရေသွားချိုးနေပါပြီ မိန်းမ ရဲ့  နောက်ပြီးတော့ သူက သူ့မာမီ နဲ့ ဒီက သူ့သူငယ်ချင်း က ချစ်သူရီးစား လင်မယား ဖြစ်နေကြတယ် ဆိုတာ သိပြီး နေပါပြီ"

"ဟင် ဘယ်လို ဘယ်လို"

"ယောက်ျား က မိန်းမရဲ့ သားကို အကုန်ပြောပြထားပြီးပါပြီ ကွာ မိန်းမ ကလည်း ခုထိ သဘောမပေါက်သေးဘူးလား"

"ဟင် ဒါဆို သူက ဘာ... ဘာ... ပြော..."

"သူက ဝမ်းတောင် သာသေးတယ် လို့ ပြောတာပဲ၊ သူ့မာမီ ကိုယ်ပိုင် လွတ်လပ်ခွင့် နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကိုယ့်အခွင့်အရေးနဲ့ ကိုယ်၊ ကိုယ့် သာယာမှု ကိုယ်ရှာတာ သူဘာမှ ပြောခွင့်မရှိပါဘူးတဲ့၊ မြန်မာ နိုင်ငံက ရှေးဟောင်းထုံးစံ ကနေ ကျော်လွန်ပြီး အောက်အော့သည်ဘောက်စ် ကို ရဲရဲဝန့်ဝန့် ကျင့်သုံးရဲတာကိုတောင် သူက ဂုဏ်ယူမိပါသေးတယ်တဲ့"

"အင်း ဒါပေမဲ့ သား နဲ့ တအိမ်ထဲ နေပြီး သူ့အဖေ မဟုတ်တဲ့သူနဲ့ ဟိုဟာဒီဟာလုပ်ဖို့ တော့ စိတ်မသန့်ပါဘူးကွာ"

"အာ မိန်းမ ကလည်း တော်တော့ ဒီမှာ ယောက်ျား က လွမ်းနေရပြီ တွေ့လား အပိုတွေ မပြောနဲ့တော့ကွာ"

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ပြောပြော ဆိုဆို သူတို့ အခန်းပြန်‌ရောက်ပြီး မှ လဲဝတ်ထားသည့်ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးဖြည်ကာ ကြမ်းပေါ် သို့ ချွတ်ချလိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလည်း ဝတ်မထားသဖြင့် မာတောင် တောင့်တင်း နေသော လီးကြီးမှာ ဖြောင်းကနဲ ထွက်လာလေသည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ကို လိုးနေကျ  လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေမိသည်။ ခါတိုင်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မြန်မာပြည်ပြန်လာတိုင်း သူမ ကို လိုးနေကျ ဖြစ်သော်လည်း ယခုအခါကတော့ တမျိုးမဟုတ်လား၊ သူ့ကို လိုးနေသူက သူမ သားဖြစ်သူ၏ သူငယ်ချင်း ဖြစ်ရုံမက အခု တော့ အိမ်တအိမ်ထဲမှာ သူမ သားက အပြင်မှာ ရှိနေတုံး အလိုးခံရတော့မည်။ 

ငေးတေးငိုင်တိုင်ဖြစ်နေသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် လက်ကို ဆွဲကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ပြီး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က နူတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် လည်း မတွေ့ရတာ ကြာပြီ ဖြစ်သော ချစ်သူမို့ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာက အလိုလို တုန့်ပြန် နမ်းစုပ်နေမိသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် နူတ်ခမ်းချင်း အတန်ကြာစုပ်နမ်း ပြီး တော့မှ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပုခုံးကို အသာဖိချကာ သူ့ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်စေပြီး၊

"မိန်းမ ရေ ယောက်ျား လီး က မိန်းမ အာငွေ့လေးကို မခံစားရတာ ကြာပြီတဲ့ကွာ"

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို မျက်စောင်းလှလှလေး တချက်ထိုးလိုက်ရင်းက မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းတချက်နှစ်ချက်ထုပေးလိုက်သည်။ သူမ မျက်နာရှေ့တည့်တည့်မှာ ဖေါင်းကား နေသည့်ဒစ်ဖူးညိုညိုကြီးကို သူမ လျှာကလေး ဖြင့် လျှက်လိုက်သည်။ လီးဒစ်ဖူး ထိပ်အကွဲကြောင်းမှ စိမ့်ထွက်နေသည့် အရည်ကြည်လေးတို့ကို ပါ လျှက်ရင်း ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို သူမ ပါးစပ်တွင်းသို့ သွင်း ကာ ဖွဖွလေး စုပ်ပေးလေသည်။ 

သူတို့ အခန်း တွင်းရှိ နိုးစက် နာရီအတွင်း တပ်ထားသည့် လျို့ဝှက်ကင်မရာမှ သူတို့ လှုပ်ရှားမှုကို မှတ်တမ်းတင် နေသည်ဆိုတာကိုတော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် မသိရှာခြေ၊ ဝေယံ နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ အတူတူ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မလာခင်ကတည်းက ကြိုတင်တပ်ဆင်ထားတာ ဖြစ်သဖြင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူတို့ နှစ်ယောက် လှုပ်ရှားမှုကို ကင်မရာမြင်ကွင်းတွင် သေသေခြာခြာ ပေါ် စေရန် နေရာ နှင့် အနေအထားကို တမင် ရွေး ချယ် လှုပ်ရှားလေသည်။

အိမ်ထဲ မှ တခြားအခန်းထဲ က ကွန်ပြူတာပေါ် တွင် မြင်နေရသည့် သူ့မာမီ နှင့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူတို့၏ ချစ်ရည်လူးပွဲကို ထိုင်ကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေသူကတော့ ဝေယံမြကြည် ပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။ 

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မတ်တပ်ရပ်လျှက် က သူ့ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်က သူ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ခေါင်းကို ကိုင်ကာ သူမ ပါးစပ်ကို ‌စောက်ဖုတ်အလား သဘောထားပြီး ဖင်ကို ကော့ကာ‌ကော့ကာ ဖြင့် လိုးပေးနေသည်။ ထိုသို့ လုပ်နေရင်း က ကင်မရာဘက်ကို ကြည့်ကာ တဖက်ခန်းတွင် သူတို့ ကို ကြည့်နေမည်ဖြစ်သော သူ့သူငယ်ချင်းကို မျက်စေ့တဖက် မှိတ်ပြလိုက်သေးသည်။ 

ဝေယံမှာ ကွန်ပြူတာ စခရင်ပေါ် တွင် မြင်နေရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် လီးက မတရား မာတောင် နေလေရာ ဂျယ်လေး လက်ဖဝါးပေါ် အနည်းငယ် ထည့်ပြီး ဂွင်းထုနေရသည်။ သူ့မာမီ မှာ လေဆိပ်က သူတို့ကြိုလာခဲ့သည့် အဝတ်အစား ပင် မလဲရသေး။ ပန်းခရမ်းရောင် ရင်ဖုံးလက်ရှည်၊ လည်ပင်းက လေးထောင့်စပ်စပ် မော်ဒန်စတိုင် အဟိုက်လေးနှင့်၊ အောက်က အသား ချောချော ဇင်းမယ်ထမိန် ဒေါင်လိုက် အစင်းလေး တွေနင့် နန်းဆန်ဆန် လေး ကျက်သရည်ရှိလှသည့် ဆံထုံးမြင့်မြင့် နှင့် သူ့မာမီ၊ ဆရာဝန်မကြီး ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက်။ သူ့သူငယ်ချင်း ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး၊ သူ့သူငယ်ချင်း လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးနေသည်ကို ကြည့်နေရသည်မှာ ဘာနဲ့မှ မတူသည့် ခံစားမှုတို့ကို ခံစားနေရပြီး လီးကြီးမှာ သံချောင်းကြီး တချောင်းလို မာတင်းနေရသည်။ သူနည်းနည်းလေး ဖိညှစ်လိုက်လျှင် လရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားမှာ စိုးသဖြင့် ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင်ကာ ထုနေရသည်။ 

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မှာ လီးအစုပ်ခံနေရင်း က စိတ်တွေ တအားထလာတော့ သူ့လီးကြီးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပါးစပ်မှ ပလွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် လက်မောင်းကို ဆွဲကိုင်လျှက် ကုတင်ဆီသို့ ခေါ် သွားလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ရင်ဖုံးအင်္ကျီ မှ ကြယ်သီးများကို တလုံးချင်း ဖြုတ်ပြီး ကိုယ်ပေါ် မှ ချွတ်ခွာလိုက်သည်။ ညိုဝင်းမွတ်နေသည့်အသားလေးများမှ မို့မေါက်တက်နေသည့် ရင်သား အစုံမှာ အတွင်းမှ အသားရောင် ဘရာဇီယာလေး က မနိုင်မနင်း ထိန်းထားနေရသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ ဘရာဇီယာဂျိတ်ကို သူမ ဂျိုင်းအောက်မှ လက်နှစ်ဖက်လျိုကာ ဖြုတ် ပေးလိုက်သည်။ ဘရာဇီယာလည်း ကိုယ်ပေါ် မှ ကွာသွားတော့ အပေါ် ပိုင်းဗလာ အောက်ပိုင်း ထမိန်သာကျန်တော့သည့် သူ့မာမီ၏ လှပသော နို့လုံးကြီးများကို မြင်လိုက်သည့် ဝေယံတယောက် စိတ်မထိန်းနိုင် တော့ပဲ လီးကြီးကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုလိုက်မိသဖြင့် လရည်များ ပန်းထွက် ကုန်တော့သည်။

"အ....အီးးးးးး...ဖတ်ခ်..."

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ကုတင်စောင်းတွင် မတ်တတ်ရပ်လျှက် ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့ကြီးများကို ငုံ့ကာ စို့လေသည်။ လက်တဖက်က လည်း နောက် နို့တလုံးကို ဆုပ်နှယ်ချေမွ ပေးနေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က မျက်စေ့လေးကို မှေးရင်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ခေါင်းမှ ဆံပင်တို့ကို သူမ လက်ချောင်းကလေး များဖြင့် ထိုးဖွရင်းက ဖီးခံနေလေသည်။

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့ကြီးများကို တဖက်တချက်စီ ပြောင်းစို့ ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်းက ဝသွားမှ ကိုယ်ကို မတ်ကာ ရပ်လိုက်သည်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ထမိန်အောက်မှ လျိုကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အတွင်းခံ ပင်တီ ကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွပေးလိုက်သည်။ 

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပင်တီကို လက်တဖက်ဖြင့်မြှောက်ကိုင်လိုက်ရင်း ခွဆုံနေရာလေးတွင် စိုကွက်နေသည်ကို နောက်လက်တဖက်ဖြင့် တို့ထိကြည့်ရင်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ပြုံးစေ့စေ့ ဖြင့် ကြည့်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ရှက်သွားရင်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လက်မောင်းကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ဖတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်သည်။ 

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းထိ လှန်တင်ရင်း ကုတင်စောင်းမှ တွဲလောင်းချထားသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင်စောင်းပေါ် မတင်ကာ ခြေဖဝါးချစေလိုက်သည်။ 

ယခုတော့ ကုတင်စောင်းတွင် အပေါ်ပိုင်း ဗလာကိုယ်ထီး၊ အောက်ပိုင်း ထမိန်ပေါင်ရင်းထိ လန်တက်ကာ ညိုဝင်းမွတ်ကာ တုတ်ခိုင်လှသည့် ပေါင်နှစ်လုံး ထောင်ကားလျှက် ထိုင်ရက်သား ဖြစ်နေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဝေယံကြည့်နေသည့် စခရင်တွင် ပြူးပြူးကြီး တန်းမြင်နေရလေပြီ။ ခုနကလေးတင်ကမှ လရည်တွေ ပန်းထွက် သွားခဲ့သဖြင့် ပျော့ ခွေနေသော ဝေယံ့ လီးကြီးမှာ ချက်ခြင်း ပြန်တောင်လာခဲ့ရလေသည်။ 

သူ့မျက်စေ့တည့်တည့် တီဗီစခရင်ပေါ် မှာ မြင်နေရတာက သူ့ကို မွေးထုတ်ပေးခဲ့သော စောက်ဖုတ်ကြီး၊ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည်မှာ အသား ညိုသော်လည်း အမွေးအမျှင် ရိပ်ထားသော စောက်ဖုတ်အဖောင်းကြီးမှာ  နေမထိသားမို့ မဖြူမညို လေးရှိလေသည်။ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသား တွန့်လိမ်လိမ်လေးကတော့ မဲညိုညို ရှိ၏၊ ပေါင်ဖြဲထားသဖြင့် အတွင်းသား နီတာတာလေးက အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှမ်းလဲ့နေလေသည်။

.......................................................................................................................................

အခန်း ( ၂၀ )

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့လီး ကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ လီးဒစ်ဖူးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားအလွှာကြား မြုတ်လျှက် အကွဲကြောင်းတလျှောက်ပွတ်တိုက် ပေးရင်းက စောက်စေ့နေရာလေး ကိုလည်း ဖိထိုးပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ခိုငြီးသံလေးလို အသံထွက်လာလာပြီး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပုခုံးကို သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲခိုလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့လီးကြီးကို ဒစ်ဖူးမြုပ်ရုံ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်ထဲ သွင်းပြီးမှ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးသွင်းထည့် ပြစ်လိုက်လေသည်။

"ဖွတ်...ဖလွန်....ဗျိ...ဖတ်"

"အ....အီးးးးးအို......"

"အားးးး မိန်းမ ရယ်...မိန်းမ စောက်ဖုတ်ကြီး အိ ပြီး စေးနေတာပဲကွာ..."

အိုးးးး ယောက်ျား လီးကြီးကလည်း အရမ်းကို မာတင်းနေတာပဲ နော် အား မိန်းမ စောက်ခေါင်းထဲမှာတောင် နည်းနည်း နာသွားတယ်.. အီး ဖြည်းဖြည်း နော်"

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင် သွားပြီ ဆိုတော့ နဂို အခေါ် တွေကို သူမ ပါးစပ်က ထွက်ရဲလာခဲ့ပြီ ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါကျမှ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လည်း သူ့သူငယ်ချင်း ကွန်ပြူတာ ပေါ်က နေ သူတို့ လုပ်သမျှ၊ ကြည့်နေ နား‌ထောင်နေမည် ဆိုသည်ကို သတိရလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့် လည်း သူတို့ နှစ်ယောက် ရိုးပလေး နေကြ သားအမိ ဇာတ်လမ်းကို ခင်းရန်အကြံပေါ် သွားရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နားနား သို့ တိုးတိုးလေး ကပ်ကာ၊

"မိန်းမ အခု ယောက်ျားကို ဝေယံလို့ သဘောထား၊ ယောက်ျားတို့ ရိုးပလေးနေကြ ဟာကိုလုပ်ရအောင်"

"ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း"

"ဖွတ်...ဖတ်..."

"ဖွတ်..ပလွတ်...ဗြွတ်"

"အို မာမီက လည်းကွာ သားလုပ်ပေးတာ မကြိုက်လို့လား....."

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ခေါင်းရမ်းကာ ဟင့်အင်း လုပ်နေသော်လည်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က မှန်မှန်လေး ဆောင့်လိုးရင်းက ဝေယံအဖြစ် ဇာတ်ခင်းနေတော့ သူမ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ အထိအတွေ့က ကာမ သွေးတွေကို သူမ ဦးခေါင်းထဲ ပြန့်နှံ့ သွားစေတော့သည်။

"အင်း...အင်း.....ကြိုက်....ကြိုက်ပါ..တယ်...အို့........."

"အာ့ဆိုလည်း ပါးစပ်က ပြောလေ၊ သားဝေယံ လိုးပေးတာ ကို မာမီ ခံချင်နေတာ ကြာပြီ မဟုတ်လား"

"အင်း အင်း သား ဝေယံ မာမီ့ကို လိုး တအား ဆောင့်လိုးပေးပါ"

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပါးစပ်မှ ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သံကြားရတော့ ဝေယံ့ လီးကြီးမှာ အတော့်ကို မာတောင် တောင့်တင်းနေလေပြီ၊ ခုနကလေးကမှ လရည်တွေ ထွက်ထားသဖြင့်သာ ပြီးဖို့ မလွယ်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူ့လက်ဖြင့် တအားဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့မာမီကို လိုးနေသည်ဟု ရန်နိုင်ဝင်း နေရာတွင် စိတ်ကူးပြီး ဂွင်းထုနေမိပြန်သည်။

ရန်နိုင်ဝင်း ကလည်း သူ့သူငယ်ချင်း အမေကို သူ့သူငယ်ချင်းရှေ့ ( တဖက် ကင်မရာထဲ မှ ကြည့်နေသည်ကို သိ နေသဖြင့်) လိုးနေရသည်မို့ စိတ်တအားကြွကာ အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးနေလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကလည်း သူမ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို ရန်နိုင်ဝင်း ခါးမှာညှပ်လျှက် သူမ ခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခုကို ရန်နိုင်ဝင်း နောက်ကျောဘက်တွင် ချိတ်ထားလျှက် ဖင်ကြီးကို ကော့ကာ ကော့ကာ အောက်မှ ပင့်ပေးလေသည်။

နှစ်ဦးစလုံး လည်း မဆုံတာကြာ၊ စိတ်တွေကလည်း တအားထန် ၊ တအားတက်ကြွနေကြတာမို့ ခနကလေး နှင့် ကာမသုခ အထွတ်အထိပ် သို့ ရောက်ကြရလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ရန်နိုင်ဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် တွယ်ဖက်ထားမိသလို၊ ရန်နိုင်ဝင်း လီးကြီးမှာလည်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ လရည်များ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထုတ် လိုက်သည်။ ခနတာ ငြိမ်နေပြီးမှ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ် သို့ လုံးထွေးကျ သွားကာ ဖက်ထားရင်း ဖြင့် အနားယူနေကြ လေသည်။

ဝေယံလည်း ထိုအခါကျမှ သူ့လရည်များ ထွက်ကျသွားသည့် နေရာများကို လိုက်လံ သုတ်ကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ရေချိုးခန်းဝင် ရေချိုးလေသည်။

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကထမိန်ကို ရင်လျှားလိုက်ပြီး ရန်နိုင်ဝင်း လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးကာ မှေးနေသည်။ ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နဖူးလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး။

"မိန်းမ ရယ် လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ တကယ်ကို ယူထားချင်တယ်"

"သွား အပိုတွေ၊ တခါထဲ သူ တော်တော်ဆိုးတယ်နော် ဟွန့် သူများကို သားနဲ့ ပေးစားပြီး တခါထဲ"

"မပေးစားရပါဘူးကွာ မိန်းမ ရဲ့ သားတော်မောင် ကိုယ်တိုင်က သူ့မာမီ အပေါ် သူဖီးနေတာကို"

"တကယ်ဟုတ်လို့လား သူ့ဘာသာ သူ အင်းစက် ဖီးရှိတာနဲ့ လုပ်ကြံပြောနေတာ မဟုတ်လား"

"မဟုတ်ရပါဘူးကွာ တကယ်ပါ၊ သူ့ရှေ့မှာ ဗြောင်ဖွင့်မေးမလား"

"အာ သားအမိချင်း ဘယ်လို ဗြောင်ဖွင့်မေးရမလဲ မဟုတ်တာကြီးကို"

"အင်းပါ မိန်းမ ကရော ဖီး ရှိနေတယ်မဟုတ်လား"

"မရှိပါဘူး ဘာလို့ ရှိရမှာလဲ"

"မရှိပဲ နဲ့ ဒါဆို ဘာလို့ ခုနတုံးက ..သား ဝေယံ မာမီ့ကို တအားဆောင့်လိုးပေးပါလို့ ပြောလဲ"

"အို ဒါက သူရိုးပလေး လုပ်နေလို့ လိုက်ရိုးပလေးတာကြီးကို"

"ထားပါ ထားပါ၊ ကြည့်သေးတာပေါ့ ဟွန့်"

"ကြည့်မနေနဲ့တော့ ကိုယ်တော် ထ..ထ.. သွားတော့ တော်ကြာ သား ရေချိုးပြီးလို့ လာခေါ် နေရင် ဒုက္ခရောက်နေမယ်"

"မရောက်ပါဘူး မိန်းမ ရယ် မင်းအဖေ နဲ့ အမေ လိုးနေကြတုံးလို့ ပြောလိုက်တာပေါ့ "

"အာ တော်တော့ သွားသွား တော်ပြီ"

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ထ အိပ်ရာမှ ထပြီး တွန်းလွတ်သဖြင့် ရန်နိုင်ဝင်း လည်း မနေနိုင်တော့ သူ့ပုဆိုးကို ကြမ်းပေါ် မှ ကောက်ယူ ဝတ်လိုက်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နူတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်နမ်းရင်း။

"ကဲ မိန်းမ သွားလိုက်ဦးမယ်နော် သားတော်မောင် ကျွေးတာ လိုက်စားရဦးမယ်၊ ရေချိုးချင်ရင်လည်း ချိုးလိုက်တော့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါတွေ အဆင်သင့်ထည့်ထားပြီးသား"

"အင်းအင်း "

..................................................................................................................

ညနေဘက် သူတို့ သုံးယောက် စားသောက်ဆိုင် မှာ သွားစားသောက်ကြတော့ ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို သူ့စော်အလား ခါးဖက်လိုက် ပုခုံးဖက်လိုက် လုပ်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က ပထမတော့ ထိုလက်တွေကို တွန်းလွတ်သေးသည်။ သို့သော်လည်း ဝေယံမြကြည်က ဘာမှ မထူးဆန်းသလို ခပ်ပြုံးပြုံး ပင်နေသဖြင့် နောက်တော့လည်း လွှတ် ပေးထားလိုက်တော့သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ရထားပေါ် တို့ ဘူတာရုံမှ ထွက်ပြီး စားသောက်ဆိုင်ရှိရာ သို့ လမ်လျှောက်ရာတွင် တို့တွင် ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ပိုင်စိုး ပိုင်နှင်းပင် ခါးလေး ဖက်ကာ သွားလေသည်။

စားသောက်ဆိုင်တွင်လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်က ဘီယာသောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က ဝိုင်သောက် နှင့် စကားတပြောပြော ဖြင့် ပုံမှန် လို ဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။ အိမ်အပြန်လမ်း ရထားပေါ် မှာပင် ရန်နိုင်ဝင်း က လူကြားထဲ ဘယ်သူမှ မမြင်အောင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖင်ကြီး ကို လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်နှယ်ခြင်း ဘိုက်သားလေးများကို ပွတ်သတ်ပေးခြင်းဖြင့် ရမက်ဆန္ဒတို့ ကို နိုးဆွ ပေးလာခဲ့လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် လည်း သူမ သားဖြစ်သူ ရှေ့တွင် နီးနီးကပ်ကပ် ထိုသို့ အလုပ်ခံနေရသဖြင့် စိတ်ထဲ တမျိုးတမည်ဖြင့် ထူးထူးဆန်းဆန်း ရမက်ဆန္ဒတွေက လည်း တက်ကြွနေခဲ့ရလေသည်။

သူတို့ တိုက်ခန်း ပြန်ရောက်တော့ ရန်နိုင်ဝင်း က ဝေယံမြကြည်ကို မျက်စေ့တဖိတ်မှိတ်ပြကာ ၊

"ဂွတ်နိုက်ကွာ ငါတို့ အိပ်တော့မယ် "

ဟုပြောရင်း ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် လက်ကို ဆွဲကာ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် အိပ်မည့် အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့လေသည်။ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ဝေယံကို မျက်နှာပူသော်လည်း နေ့ခင်းတုံးက လည်း လိုးခဲ့ပြီးပြီ၊ ညနေစောင်းတခုလုံးလည်း ရန်နိုင်ဝင်း က သူမ ကို သူ့စော်အလား ဝေယံ့ ရှေ့မှာ ပြုမူနေခဲ့တာ ပုံမှန်လို ဖြစ်နေခဲ့ပြီ ဆိုတော့ ရုန်းရင်း ဆန်ခတ် လည်း လုပ်လို့ အပိုပဲ ဖြစ်မှာ သိလို့ အသာပင် လိုက်သွားလိုက်တော့သည်။ 

အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဆွဲဖက်ကာ ကစ်ဆင်ရိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ အပေါ် မှ အသားပျော့ပျော့ ဘလောက်စ် ကို ဝတ်ထားပြီး အောက်မှ ပေါင်လည် လောက်သာ ရှိသည့် စကဒ် အတို ကျပ်ကို ဝတ်ထားရာ အရမ်းကို ဆက်ဆီ ဖြစ်နေလေသည်။ ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် အပေါ် ပိုင်းကို လုံးဝချွတ်ပြစ်လိုက်ပြီး နို့ကြီးတွေကို ကုံးစို့လေသည်။ အောက်ပိုင်းကတော့ ထုံးစံအတိုင်း စကဒ်ကို ခါးအထိ လှန်တင်ကာ ပင်တီကို သာ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက်လှဲစေပြီး ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာအပ်ကာ ပေါင်တွင်းသားတွေကို လျှာနှင့်လျှကတွေစောက်ဖုတ်ကို စုပ်နမ်း ရက်ပေးလေသည်။ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ရန်နိုင်ဝင်း ၏ ဘာဂျာ စွမ်းကို ကောင်းကောင်း ခံရပြီး တချီပြီးရလေသည်။ ထိုအခါကျမှ ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့အဝတ်အစားတို့ကို ချွတ်ပြစ်ပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်းကို မှီကာ ထိုင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် ကလည်း အလိုက်တသိ ပင် သူ့ပေါင်ကြားကို တတောင်ထောက်ဝင်ကာ ရန်နိုင်ဝင်း လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ တချက်နှစ်ချက်ထုလိုက်သည်။ ပြီးမှ သူမ ပါးစပ်ကလေး ဟကာ လီးကြီးကို ငုံစုပ်လေသည်။ ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် ဦးခေါင်းကို ကိုင်ထိန်းပေးရင်းနှင့် ဗီဒီယိုကင်မရာ ရှိရာဘက် သို့ သူ့လက်ခလည်ကို ကွေးကာ ဝေယံအား လာခဲ့ဖို့ ခေါ်လိုက်သည်။ 

ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာတော့ ဘာမှ သတိမထားမိ၊ ရန်နိုင်ဝင်း လီးကြီးကို သာ မြိန်ရည်ယှက်ရည်ဖြင့် ကုံးစုပ်ပေးနေလေသည်။ ဝေယံကလည်း ရန်နိုင်ဝင်း ဆီမှ အချက်ပေးလိုက်သည်ကို ကွန်ပြူတာစခရင်မှ မြင်သည်နှင့် ထကာ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် တို့ အခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ အခန်းတံခါးမှာ လော့မချထားသဖြင့် အသာတွန်းဖွင့်ရုံဖြင့် ပွင့်သွားလေသည်။ ဒေါက်တာ‌ဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ရန်နိုင်ဝင်း လီးကို ဖင်ထောင်ကာ ကုံးစုပ်ပေးနေသဖြင့် သူမ ဖင်လုံးကြီးများ မှာ ကားစွင့် တက်နေရသည်။ အနောက်မှ ဝင်လာသည့် ဝေယံ့အတွက်ကတော့ ကြည့်မဝနိုင်ပဲ နှလုံးခုံရပ်သွားစေမည့် မြင်ကွင်း ဖြစ်လေသည်။ သူ့မာမီ ၏ ကားစွင့်တော ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး တုတ်ခိုင် ချောမွတ်နေသည့် ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကြားမှ ပြူးထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ်ကြီး။ 

ဝေယံမြကြည်  ခေါင်းထဲ တွင် ဘာမှ မရှိတော့ သူ့မျက်စေ့ရှေ့မှ အရည်ရွှမ်းနေသော သူ့မာမီ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် မာတောင် တောင့်တင်းထလာသည့် လီးကြီးကို လက်က ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ ပါးစပ်တွင်းမှ လည်း သွားရည်များ ပြည့်လာသည်ထင်ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကုတင်နား အမြန်လျှောက်သွား လိုက်ကာ သူ့မာမီ ဖြစ်သော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖင်ကြီး နှစ်လုံး ကြား မျက်နှာအပ်လျှက် စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ကုံးရက်ပြစ်လိုက်လေတော့သည်။ 

.......................................................................................................................

အခန်း ( ၂၁ )

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ သူမ စောက်ဖုတ်ကို အနောက်မှ လျှာနွေးစိုစိုကြီးဖြင့် လှမ်းရက်လိုက်တာ ခံရတော့ ကိုယ်ကလေး တွန့် ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် သူမ လှည့်ကြည့်မရအောင် ရန်နိုင်ဝင်း သူမ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးဖြင့် သူမ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထိုးထည့်နေသည်။ တကယ်တော့လည်း သူမ အနောက်က ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ သူမ ရိပ်မိနေပါပြီ၊ သေခြာအောင် ကြည့်ချင်တာပဲ ရှိသည်။ ဒီတအိမ်လုံး မှာက သူမ နှင့် ရန်နိုင်ဝင်း ကလွဲလျှင် သူမ သား ဝေယံမြကြည် တယောက်သာ ရှိတော့သည်မဟုတ်လား။ 

"အဲတော့ လည်းနှင်း ရေ ငါ့သား က ငါ့စောက်ဖုတ်ကို လာရက်နေမှန်းသိရတော့ စောက်ရည်တွေက ထိန်းမနိုင်အောင်ကို ပဲ စိမ့်ကျနေရတော့တာပေါ့၊ ငါလည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်နေတဲ့ ရန်နိုင်ဝင်း လီးကို စိတ်ထထ နဲ့ အတင်းစုပ်ပေးနေမိတယ်"

"အင်း"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တဖက်မှ ပြောပြနေသည်ကို နားထောင်နေရင်းက သူမတို့ အိမ်တံခါးပွင့်ပြီး ဒေါက်တာသူရရဲကျော် ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အော် သူ့သား ဆေးရုံမှ ဂျူတီပြီးလို့တောင် ပြန်လာပါလားဟု တွေးရင်း နံရံပေါ် မှ နာရီကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဇာတ်ကြောင်းပြန်ပြောပြနေသည်မှာ တနာရီခန့်ပင် ရှိနေလေပြီ။

အိမ်ထဲ ရောက်လို့ အိမ်ရှေ့တံခါးမ ကြီးကို ပြန်ပိတ်ဂလန့်ချကာ ဧည့်ခန်းတွင်းသို့ ဝင်လာသော ဒေါက်တာသူရရဲကျော် က ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ကာ ဖုံးပြောနေသည့် သူ့ မိခင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုပြုံးကာ  နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဒေါက်တာသူရရဲကျော် ကို သူမ နူတ်ခမ်း ပေါ်လက်ညိုး ကန့်လန့်ထောင် ၍ အသံမထွက်နဲ့ ဟု စစ်ဂနယ်ပြလိုက်သည်။ ဒေါက်တာသူရရဲကျော် က ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြကာ သူ့ကိုယ်ပေါ် မှ ဂျူတီကုဒ်အဖြူကို ချွတ်ပြီး ခုံတလုံး နောက်မှီပေါ် ပြစ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ့မာမီ ထိုင်နေသော ဆိုဖာရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။

"အဲတော့ ညီး က ရန်နိုင်ဝင်း ရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးနေပြီးတော့ ညီးသား အနောက်က စောက်ဖုတ်ရက်ပေးနေတာကို ဇိမ်ကောင်းကောင်းခံနေတယ်ပေါ့လေ"

ဒေါက်တာသူရရဲကျော် က သူ့မာမီ ဖုံးထဲ ထိုကဲ့သို့ ပက်ပက်စက်စက် ပြောလိုက်သံ ကြားလိုက်တော့ မျက်ခုံးပင်တွန့်သွားသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို မျက်လုံးချင်းဆုံပြီး မေးခွန်းထုတ်သလို ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖုံး မိုက်ခရိုဖုံးနေရာကို လက်ဖြင့်ပိတ်ပြီး တိုးတိုးလေး၊

..အန်တီရတနာနဲ့ ပြောနေတာ...

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါက်တာသူရရဲကျော် မှာ သူငယ်ငယ်ကလေး ထဲက သိခဲ့သူ မာမီ့သူငယ်ချင်း အရင်းမို့ သူတို့ ဘာပြောနေမှန်း ကောင်းကောင်း ရိပ်မိသွားသည်။ စပ်ဖြဲဖြဲဖြင့် သူ့မာမီ ဒူးခေါင်း နှစ်လုံးကို ကိုင်လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ပေါင်လုံးကြီးများကို ကားပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကအိမ်နေရင်း ဂါဝန်အသားပျော့ပျော့ကို ဝတ်ထားသည်။  ဒေါက်တာသူရရဲကျော် က ဂါဝန်အနားမှ ပင့်ကာ သူမ ပေါင်ရင်း အထိ လှန်တင်လိုက်သည်။ တုတ်ခိုင်သော်လည်း အဆီအရစ်မရှိ ချောမွတ်ဖွေးနု နေသည့် အကြောစိမ်းလေး များပင် မြင်နေရလေသည်။

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမလက်ထဲမှ ဖုံးကို စပီကာ မုတ်ပြောင်းလိုက်ပြီး ဘေးနားမှ စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရာ တဖက်မှ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပြောနေသည်ကို သူမတို့ သားအမိ နှစ်ယောက်စလုံး ကြားနေရတော့သည်။ 

.... အင်းပေါ့ဟာ နောက်တော့ ငါ့စောက်ဖုတ်ကို လီးဒစ်ဖူးကြီး လာတေ့တော့ ငါလည်း မောင်ရဲနိုင်ဝင်း ရဲ့လီးကို ပါးစပ်က ခနချွတ်ပြီးတော့ သား ငါတို့ သားအမိ ချင်း က မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်နော် တခြားဟာတွေ ပဲ လုပ်ပါ၊ လိုးတော့ မလိုးပါနဲ့ လို့ ပြောပေမဲ့ မရတော့ပါဘူး သူ့လီးကြီးက ငါ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကို တိုးပြီးဝင်လာတော့တာပဲ၊ အဟီး၊ ကိုယ့်သား အရင်း ရဲ့ လီးကြီးက ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လာတာကို ခံစားရတဲ့ ခံစားမှုကို နင်တော့ သိဦးမှာ မဟုတ်ဘူး၊.....

ဖုံးထဲမှ ပြောစကားကြောင့် ပြုံးသယောင်ယောင် ဖြစ်သွားသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဒေါက်တာသူရရဲကျော် က စပ်ဖြဲဖြဲ ဖြင့် လက်ညိုးထိုးရင်း အသံတိတ်ကလေး စနေလေသည်။ နောက်ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို သူ့ဖက် ဆွဲလိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က အဆင်ပြေစေရန် ဆိုဖာစောင်းသို့ ဖင်ရွေ့တိုးပေးရင်း ‌ပေါင်နှစ်လုံးကိုလည်း ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ ဂါဝန်အောက်မှာ အတွင်းခံဝတ်မထားသဖြင့် စောက်မွှေးမရှိ ဖေါင်းမို့ အရည်စိုနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက ဒေါက်တာသူရရဲကျော် မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်သို့ ရောက်လာခဲ့ရလေသည်။ ဒေါက်တာသူရရဲကျော် က သူ့မျက်နှာကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပေါင်ခွဆုံတွင် အပ်ကာ လျှာကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို တဖုတ်လုံး ကြောင်ရေသောက်သကဲသို့ ရက်ပေးလေသည်။ ကိုယ်လုံးကလေး တုံသွားသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ပါးစပ်မှ အသံထွက်မငြီးမိလေအောင် သူမ လက်ဖဝါးလေး ဖြင့် ပါးစပ်ကို အုပ်ထားလိုက်မိသည်။

ဖုံးထဲမှ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ တစ်တစ်ခွခွ အသေးစိတ်ပြောပြနေသော သား နှင့် သား သူငယ်ချင်း တို့ဖြင့် သူမ သရီးဆမ်း လုပ်ကြသည့် အကြောင်းကို နားထောင်ရင်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ သားအမိ နှစ်ယောက်မှာလည်း စိတ်တွေ အရမ်းကြွလာကြပြီ ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ ဇာတ်လမ်းခနနားချိန်တွင်၊

"ကောင်မရေ နင့်ဇာတ်လမ်းက နား‌ထောင်လို့တော့ ကောင်းပါတယ်..ခုငါ့သား ဆေးရုံက ဂျူတီ ဆင်းလို့ ပြန်လာနေပြီ အိမ်ရှေ့ရောက်နေပြီ နောက်မှ ဆက်ပြောမယ်အေ"

"အေးအေး နင်လည်း အခု နင့်သား နဲ့ နေနေတုံး အလိုးခံရအောင် လုပ်ဟာ အဲဒါမှ နင်လည်း ငါ့လို အရသာ သိသွားမှာ "

"အေးပါဟယ်၊ ကောင်မရယ်၊ ငါ့သား က နင့်သား လို ငါ့အပေါ် ဖီးလာချင်မှ လာမှာလေဟာ"

"အမလေး မလာမရှိပါဘူးဟာ ငါ့သားကတောင် နင့်ကို လိုးချင်နေတာ သူက ပြောသေးတယ် အန်တီနှင်းဖြူက တော်တော်ကိတ်တယ်နော် တဲ့ အသားက လည်း ဖွေးနေတာဆိုတော့ မာမီ နဲ့ အန်တီ နှင်းဖြူ နှစ်ယောက် တပြိုင်ထဲ လိုးလိုက်ရရင် အီစိမ့်သွားမှာပဲတဲ့ ခစ်ခစ်"

"အေးပါ သူ့ကို စိတ်ကူးပဲ ယဉ်ခိုင်း လိုက်ပါကွာခစ်ခစ် တော်ပြီ ဘိုင်ဘိုင်ကွာ"

"အေးအေး ဘိုင်ဘိုင်"

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖုံးချသွားမှ ဒေါက်တာသူရရဲကျော် က သူ့မျက်နှာကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် စောက်ဖုတ်မှ ခွာလိုက်ပြီး၊

"အောင်မယ် ခွေးမသား ဝေယံက များ ရာရာစစ ဟွန့်"

"ခစ်ခစ် သားက ရော အန်တီ ရတနာကို မလုပ်ချင်ဘူးလား"

"အန်တီရတနာကို လည်း ရရင်တော့ လုပ်ချင်သား သူက ညိုညို တောင့်တောင့်ကြီး ဒါပေမဲ့ မာမီ့ကို တော့ ဝေယံလိုးတာ မခံစေချင်ပါဘူး "

"ဟင်းဟင်း အတ္တသမားလေး ဟွန်း တခါတည်း အမေကို စိတ်ခြောက်ခြားနေတာ တပတ်တောင် ပေးပြီး အေးဆေး မနေခိုင်းဘူး တခါထဲကို တက်လုပ်တော့တာပဲ ဟွန်း"

"မာမီ့ကို စိတ်ဖြေဖျောက်ပေးဖို့ က အဲဒါအမြန်ဆုံးနည်းလမ်းမို့ပါ မာမီရဲ့ ခစ်ခစ်"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် ဗိုလ်မူးသီဟရဲကျော်၏ အစီအစဉ်ဖြင့် သူမ သား ရှိရာ မြို့လေး တွင် မထင်မရှား ပုန်းကွယ်နေဖို့ ရောက်လာခဲ့စဉ်က ဖြစ်သည်။ သူမ မှာ ဖိုးတုတ် ၏ ကြည့်မကောင်းသည့် မျက်နှာနှင့် ခေါင်းမှ အကွဲအစများ သွေးများ တို့က သူမ ကို ညဘက် အိပ်မက်ဆိုးတွေ ဖြင့် ကယောင်ခြောက်ခြား ဖြစ်စေခဲ့လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ အိပ်ယာကို သားဖြစ်သူ က ညဖက် အတူလာအိပ်ပေးမည်ဆိုတာကို မကန့်ကွက် မိတော့၊ ညဘက် အိပ်မက်ဆိုးမှ လန့်နိုးတိုင်း ဇောချွေးတွေ ပြန်နေသည့် သူမ ကိုယ်လေးကို ထွေးပက်ထားပြီး အားပေး လေ့ရှိသည့် သား ဖြစ်သူ ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ငိုရှိုက်ရင်း မှ ကြောက်စိတ်အနည်းငယ်ပြေလျော့ လာခဲ့ရသည်။ 

ကြောက်စိတ် စိုးရိမ်စိတ်တို့ ပြေလျော့လာခဲ့ရသော်လည်း တိတ်ဆိတ်သော ညဖက် ဆိတ်ကွယ်ရာနေရာတွင် ယောက်ျား နှင့် မိန်းမ ပူးကပ် ပြီး နေမိသည်က တခြား စိတ်ခံစားမှုကို အစားထိုး ဝင်ရောက်လာခဲ့ရလေသည်။ အားကိုးတကြီး နှင့် မိမိ သားဖြစ်သူကို တွယ်ဖက်မိသဖြင့် မိမိ ရင်သား များက ပဲ သူ့ရင်ခွင်ကြီးကို ဖိမိလို့လား။ သား ၏ ပုဆိုးအောက်မှ ပူပူနွေးနွေး မာမာတောင်တောင် အချောင်းကြီးက မိမိ ပေါင်ရင်း ၊ ဆီးခုံ၊ တခါတလေ အဖုတ်ပေါ် တည့်တည့်ကြီး ထိမိ ထိုးမိ နေတော့၊ ကာမ တဏှာ စိတ်တွေက တဖြည်းဖြည်းချင်း ထကြွ ရှင်သန်လာရ ပြန်လေသည်။ ထိုကာမတဏှာ စိတ်တွေက သူမ ၏ ခြောက်ခြား ကြောက်ရွှံ့စိတ်တွေ နေရာမှာ အစားဝင်လာတော့ အိပ်မက်ဆိုးတွေ နေရာမှာ တဏှာအိပ်မက်တွေ က အစားထိုး ဝင်လာခဲ့ရတော့သည်။ 

ယခင်က ကြောက်လန့်တကြား ကြက်သည်းမွှေးညှင်းထကာ ဇောချွေးပြန် နိုးနိုး လာခဲ့ရသည်။ ယခုနောက်ပိုင်းတော့ နို့သီးခေါင်း နှစ်လုံးက ထောင်မတ်လို့၊ စောက်ရည်တွေက လည်း ရွဲအိုင်ပြီး နိုးလာတတ်နေပြီ။ သူမ ၏ မာတောင်နေသော နို့သီးခေါင်း တွေက သူမ သား ရင်ဘတ်ကို ထိုးထောက်မိနေတာ သူသတိထားမိနေမလားဟု တွေးနေတုန်း သူမ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေသည့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို လာထောက်နေသည့် လီးတန်ကြီးကြောင့် စောက်ရည်တွေ ထမိန်မှ တဆင့် သူ့သား လုံချည်ကို စိုစွတ်စေပြီး သူ့သားလီးကြီးမှ ပင် အစိုဓါတ်ကို ရနေကြောင်း သားဖြစ်သူ နောက်ပိုင်း ပြန်ပြောလို့ သိခဲ့ရသည်။

ထို့ကြောင့်လည်း သားဖြစ်သူက သူမ ၏ မာတောင်နေသော နို့သီးခေါင်းကလေးတွေကို သူ့လက်ဖျားထိပ်ကလေးတွေဖြင့် ဖိပွတ်ချေပေးနေတာကို မတားမိတော့ခြေ၊ တတ်နိုင်သလောက် ထိန်းနေသည့် ကြားကပင် ပွင့်အံထွက်လာသည့် သူမ ငြီးသံလေး က သူမ သားဖြစ်သူကို အားပေးအားမြှောက် လုပ်ပေးနေသလိုပင်။

သူမ အပေါ်ပိုင်း တီရှပ်ကို လှန်တင်ကာ နို့တွေကို လာစို့တော့ အဆင်ပြေအောင် နောက်ပိုင်း သူမ ကိုယ်တိုင်က ပင် ဘရာဇီယာ ဝတ်မအိပ်တော့တာ၊ သူမ ၏ အပြစ်ပင်။ အိပ်ပျော်ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး သားဖြစ်သူ က တပြွတ်စ်ပြွတ်စ် စို့ပေးနေသည်ကို ခံပြီး သူမ ဂါဝန်အောက် လက်လျိုကာ စောက်စေ့လေးကို ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်ဖိ ပွတ်ခြေနေမိသည်။ မနက်ဆိုလျှင်တော့ သားအမိ နှစ်ယောက် ညက အိပ်ယာထဲဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပင် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ဖြင့် နေခဲ့ကြသည်။ 

ထိုဟန်ဆောင် မျက်နှာဖုံးမှာ တနေ့တော့ ကွာကျသွားခဲ့ရသည်။ ထိုညက သူ့သား ၏ သံချောင်းတဖွယ်မာကြော ကျစ်လစ်နေသော လီးတန်ကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်ခဲ့သည်။ သူမ က အသံမထွက်ပဲ အတင်းတွန်းဖယ်သော်လည်း သန်မာသော သားဖြစ်သူ ၏ အတင်း တိုးဝင်မှု ၊ သူမကိုယ်တိုင်က ပင် ခပ်ပါပါ ဖြစ်နေသဖြင့်လည်း တွန်းဖယ်ဖို့ အားက ခနလေးဖြင့် ကုန်သွားတော့။ နှစ်ဦးသား ကာမ လှိုင်းတံပိုးတွေ ထန်ထ ခဲ့ကြတော့သည်။ တခါသောက်ပြီးတော့ သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေ ဖြစ်ကြရသည်။ ထိုညက မိုးမလင်းခင်မှာပင် သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် လင်မယား အဖြစ် အသိအမှတ်ပြု ခဲ့ကြတော့သည်။ 

မနက် မိုးလင်းတော့ တညလုံး ပင်ပန်းထားသည့် လင်ကလေး အလုပ်ပင် မသွားနိုင် ပဲ အိပ်မောကျ နေတုန်း၊ အားရှိစေမည့် မနက်စာ ဘရိတ်ဖတ်စ်ကို သူမ ကိုယ်တိုင် ထကာ ပြင်ဆင် ပေးခဲ့ရသည်။ ဘရိတ်ဖတ်စားပြီး ဆားငံရည်ကို ဆက်သောက်သုံးပြီး နေ့လည်စာကို စားသောက်ဆိုင် တခု တွင် သွားစားကြသည်။ စားပြီးတာနှင့် အိမ်ပြန်လာပြီး ကာမဆန္ဒတွေကို အလိုလိုက်မိကြပြန်လေသည်။ ယခုတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ညားနေသည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာနေသည့် လင်မယားလို ဖြစ်နေကြလေပြီ။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ အပြင်သွားလျှင် အလွန်တရာ ချစ်ခင်ကြသည့် သားအမိ အဖြစ်လူအများ မြင်ကြသော်လည်း အိမ်တွင်းမှာကတော့ တဦးနှင့် တဦး မျက်စေ့အောက်မှ အပျောက်မခံ ချစ်ခင်ကြသည့် လင်မယား ဖြစ်နေကြလေသည်။ သူတို့ အိမ်တွင်း ကိစ္စ ကို ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ဟု သူတို့ နှစ်ဦးစလုံးက ထင်ထားကြသော်လည်း စာဖတ်သူများက တော့ ရိပ်မိပါလိမ့်မည်။

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တယောက်ကတော့ သူ့ကွန်ပြူတာထဲမှ သူ့မိန်းမ နှင့် သားဖြစ်သူတို့ ၏ ပုံစံ အမျိုးမျိုး နှင့် လိုးနေကြသည့် ဗီဒီယိုများကို ကြည့်ပြီး စိတ်ချမ်းသာနေလေသည်။ ထိုဗီဒီယို ကလစ်များကို ကြည့်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ တအားထလာသဖြင့် သူ ဂွင်းထု ပြစ်လိုက်ရသည်မှာလည်း အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့။ သူ့အနေနှင့် လည်း သမီး ဖြစ်သူ မာလာရဲကျော် နှင့် ဖြစ်ခဲ့သဖြင့် သူ့မိန်းမ အပေါ် အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရမှု မှာ အခုတော့ ညီတူမျှတူ ဖြစ်သွားပြီဟု စိတ်သက်သာရာ ရမိလေသည်။ ဖိုးတုတ်လို တခြား တစိမ်းကောင် နှင့် ဖြစ်မည့်အစား ခုလို မိမိ သား ဖြစ်သူ နှင့် ဆိုတော့ အပြင်လောက မှလည်း မသိနိုင်၊ ရောဂါဘာညာအတွက်လည်း စိတ်ချရ၊ မိမိ တို့ မိသားစုလည်း သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း နှင့် ပိုစည်းလုံးပြီး လွယ်လွယ်နှင့် ပြိုကွဲဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး မဟုတ်လား။

မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ ဆိုတာ က တော်ရုံ စိတ်ဓါတ်နဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ဆိုတာ လည်း သဘော‌ပေါက် လာခဲ့ရသည်။ ပထမဆုံး လူဆိုးတွေ ယုံအောင် သမီး ဖြစ်သူ နှင့် ပင် အိပ်ခဲ့ရသည်။ နောက်ပြီး မိသားစု ကို ပြစ်ကာ အချိန်တွေ အလုပ်ထဲ ပေးခဲ့ရသဖြင့် မိန်းမ ပင် နောက်မီးလင်း ခဲ့ရသည်။ နောက်တခါလည်း ကံကောင်းလို့ လုပ်ကြံခံရမှုမှ လွတ်ခဲ့ရသည်။ သို့ပေမဲ့ ယခု အခါတော့ သူတို့ မိသားစု အတွက် ပျော်ရွှင် စရာ ပေါင်းစည်းမှုကလေး တွေတောင် ရလာခဲ့ရလေပြီ။

တနေ့တော့ သူတို့ မိသားစု လေးဦးစလုံး အတူတူ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဖိုးဆမ်းလုပ်ခွင့် ရလိမ့်မည်ဟု သူမျှော်လင့် မိသည်။ ဖြစ်လည်း ဖြစ်နိုင် ခြေက နီးစပ်နေပါပြီ။ ယခု သမီး ဖြစ်သူ သူမ အမေဆီ သွားလည်မည်ဆိုတော့ သူမ တို့ ဗီဒီယို ကလစ်ကလေး တချို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မိမိ ကိုယ်တိုင်က ဝမ်းသာကြောင်းနှင့် သမီးဖြစ်သူ လည်း သူတို့ နှင့် သရီးဆမ်း စထားလိုက်ဖို့ အကြံပေးလိုက်သည်။ လောလောဆယ်တော့ မိမိ ကတော့ မကောင်းမှုတွေ ဖယ်ရှားဖို့ တိုက်ပွဲဆက်ဝင်လိုက်ဦးမည်၊ ပရောဂျက်တခုပြီးလို့ အိမ်ပြန်လာတဲ့ အချိန်ကျရင်တော့ မိသားစု ဆုံပွဲ ဆင်နွဲကြမည်ဟု မိမိ ကိုယ်စား သမီး ဖြစ်သူအား ပြောခိုင်းလိုက်သည်။ 

ထိုအချိန် မရောက်ခင်လေး မှာ မိမိကတော့၊ မကောင်းမှုတွေ ဖယ်ရှားဖို့ တိုက်ပွဲ ဆက်နေဦးမည်ဟု.......

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အပိုင်း ( ၇ )

မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အပိုင်း ( ၇ )

ထူးခြား ရဲ့လံကြုပ်ဇာတ်လမ်း။ 

ထူးခြား ရေးသား၍ တိတ်တခိုး မှ ကူးယူသည်။

"အဲတော့မှ ပဲ အန်တီ့ကို ကျနော်သတိထားကြည့်မိတယ်။ အန်တီက မမရတနာ နဲ့ အတော်ဆင်တာပဲ၊ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်တင်မက၊ မျက်နှာကပါ နည်းနည်းလေး ဆင်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း မနေနိုင်လို့ မေးလိုက်တယ်။ ဟေ့ကောင်မင်းက မင်းမာမီ ကို တကယ်လိုးချင်နေလို့ အန်တီကို ဖန်တက်ဆီ ရိုးပလေး လုပ်နေတာလားလို့၊ ဆိုတော့ ၊ အင်းတဲ့၊ တကယ် ဖြစ်နိုင်ရင် တော့ လိုးချင်တာပေါ့တဲ့"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လီးကို စုပ်ပေးနေရာမှ ထလိုက်ပြီး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သည်။ ပေါင်ပေါ် မရောက်မှီ လီးကို ကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလေသည်။ ဖိုးတုတ် ကလည်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်ပေါ်မှောက်ကာ သူ့လီးကြီးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ခေါင်းထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံကာ ထိုးသွင်းရင်းက နူတ်ခမ်းချင်းကပ်ကာ၊

"မာမီက သားလိုးတာကို ခံချင်တာလား"

ဟု ဝေယံမြကြည် အသွင်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ခမြာ မျက်နှာလေး နီမြန်းပြီး ဖိုးတုတ် ရင်ခွင်ထဲ သူမ မျက်နှာကို ဖွက်လိုက်ပြီး ဖိုးတုတ် ကျောကုံးကို သူမ လက်သည်းတွေ ဖြင့် ကုတ်ခြစ်လိုက်လေသည်။ ဖိုးတုတ်လီးကြီးကို အုပ်ငုံထားသော သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေက ပွစေ့ပွစေ့ ဖြင့် ဆုပ်ညှစ်သလို လုပ်ပေးလာသဖြင့် သူမ ဖီးအရမ်းတက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းဖိုးတုတ် သိလေသည်။ ဖိုးတုတ် က ပြုံးရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လီးတန်ကြီးကို အသွင်းအထုတ်ဖြင့် လိုးလေသည်။ 

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဒေ့ါကီ စတိုင် လေးဘက်ထောက်ခိုင်းရင်း အနောက်မှ လိုးကာ ဖိုးတုတ် ကို စကားလှမ်းပြောလေသည်။

"အဲတော့ ကျနော်က ဟေကောင် ငါ ရန်ကုန်သွားရင်း မင်းမာမီ ကို စည်းရုံး ပေးလို့ ရမယ်ဆိုရင် မင်းလုပ်မလားလို့ မေးလိုက်တယ်။ ဒီကောင်က ရလို့ကတော့ ဟေ့ကောင် မင်းကို ငါ့အန်တီပေးလိုးလိုက်မယ် တဲ့ ဟားဟား"

ဖိုးတုတ်က ဖီးအရမ်းတက်ပြီး အသက်ရှုသံ အရမ်းမြန်လာနေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နားနားကို ကပ်ကာ၊ 

"မာမီ သား မာမီ့ကို ဒေါ့ကီ လိုးချင်တယ် လေးဘက်ထောက်ပေးပါလား"

ဟု ပြောလိုက်ရာ၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ရှက်တက်တက်လေးဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး မွေ့ယာပေါ်တွက် လေးဖက်ထောက်ပေးလေသည်။ ဖိုးတုတ်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးအောက်မှ ပြူးထွက်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးအဝတွင် သူ့လီးကြီးကို တေ့ကာ ဆောင့်လိုးချလိုက်လေတော့သည်။

"အ.... အီးးးးးးးးးး"

"ဖွတ်.....ဖတ်....ဖတ်.....ဖလွတ်....ဖြွတ်....ဖတ်...."

နောက်တော့ သူတို့ ဘုတ်ကင်လုပ်ထားသည့် နောက်တခန်းသို့ ပင် မသွားတော့ပဲ နှစ်တွဲစလုံး ထို ဟော်တယ် အခန်း တခုထဲ တွင်သာ အိပ်ကြတော့သည်။

...................................................................................................................

အခန်း  ( ၁၃ )

နောက်တနေ့ည မန္တလေး ရောက်တော့လည်း ဟော်တယ် တခုတွင် အခန်း နှစ်ခန်းငှားလိုက်သည်။ မနက်ပိုင်း ဘုရားဖူး၊ ဈေးသွား လျှောက်လည်ကြပြီး နေ့ခင်းဘက် ပြန်လာကာ ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့က တခန်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တို့ တခန်းစီ သွားကာ အနားယူ အိပ်စက်ကြသည်။ 

ကုတင်ပေါ်၌ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ရင်ခွင်ထဲ ဝင်မျက်နှာအပ်ကာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ခါးကို ဖက်ထားရင်း၊

"သူ့ကို သားက ပြောတယ် ဆိုတာ တကယ်လား လုပ်ဇာတ်လား"

"အော်ကွာ မမရတနာက လည်း တကယ်ပေါ့၊ မောင်က ဘာလို့ လိမ်ပြောရမှာလည်း၊ မမရတနာ့ သားက သူ့စော် အန်တီ့ ကို လိုးတာတောင် မာမီ မာမီ နဲ့ ခေါ်လိုးနေတာ"

"အို အဲဒါက စိတ်ကူးယဉ်တာဖြစ်မှာပေါ့၊ တကယ်တမ်းကျတော့ ဘယ်ဖြစ်နိုင်မလဲ သားအမိချင်းက"

"မမ ကလည်း နှစ်ယောက်စလုံး က အရွယ်ရောက်ပြီးသားတွေလေ၊ နှစ်ဦးသဘောတူ ရင် ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ"

"အို ဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် တခုခု ကြောင့် အဲဒီ သတင်း ပေါက်ကြား သွားရင် တို့ တော့ သေပြီပဲ၊ ကိုမြကြည်မျက်နှာလည်း ဘယ်သွားထား မလဲ၊ တဆွေလုံး တမျိုးလုံး သိက္ခာ ဘယ်လို ပြန်ဆယ်ရတော့ မှာလဲ"

"နှစ်ဦးစလုံး လည်း သဘောတူတယ် ကိုယ့်အိမ်တွင်း ကိုယ်ဖြစ်တယ် ဆိုရင် ဘယ်သူက သိလို့ပေါက်ကြားရမှာလဲ၊ မောင့်ကို တော့ စိတ်ချ၊ မမ သိက္ခာကျဖို့ က မမ သား နဲ့ ဖြစ်မှ မဟုတ်ဘူး၊ မောင် နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာတောင် ပေါက်ကြားသွားလို့ကတော့ မမ သိက္ခာ ပြန်ဆည်ဖို့ လွယ်မှ မလွယ်တာ"

"အင်း ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူက စပြီး ဘယ်လို ဖြစ်မှာလဲလို့"

"အဲဒီ အတွက် မပူနဲ့ မောင် ကြားထဲကနေလုပ်ပေးမယ်၊ ပိုပြီး လုံခြုံစိတ်ချ ချင်ရင် စလုံးကို လာခဲ့ပါလား၊ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ဘူး၊ မောင်တို့ အခန်းမှာ ပဲအိပ်။ မောင် တနေရာ သွားအိပ်မယ်၊ မမ သား နဲ့ မမ အိမ်ခန်းမှာ စိတ်ကြိုက်သာနေ ဘယ်လိုလဲ"

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အသက်ရှု တွေ မြန်လာပြီး၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို တိုးခွေ့ကာ တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် လေး ဖက်တွယ်လာသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လည်း ဖြစ်နိုင်ခြေ ကို တွေးမိပြီး လီးတောင်လာခဲ့သည်။

"မာမီ မာမီ့ကို သားချစ်ချင်နေတာ ကြာပါပြီ၊ သားကို ချစ်ခွင့် ပြုပါလားမာမီရယ်"

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မေးစေ့လေးကို လက်ဖြင့် ပင့်မရင်း အသံတိုးတိုးလေး ဖြင့် ပြောကာ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်တွေက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ထမိန်ကွင်းကို ဖြေချရင်း ပေါင်ခွဆုံ ကို နိူက်လိုက်ရာ စောက်ဖုတ်ကြီးက စောက်ရည်တွေ စိုရွဲနေလေပြီ။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ အသက်ကို မဝတဝ ရှုရင်း၊

"မာမီ ကြောက်တယ် သားရယ် ဒိပြင်လူတွေသိကုန်ရင် မာမီတို့ ကိုယ်ကျိုးနည်းရခြေရဲ့"

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ထားရင်း ပြောနေသဖြင့် သူမ စိတ်ထဲမှာ မိမိ ကို သူမ သားအဖြစ် မှန်းနေပြီ ဆိုတာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဝေယံမြကြည် ဟု အသွင်ဆောင်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဇိမ်ခံကာ လိုးလေတော့သည်။ သူ့လီးကြီးကို တချက်ထည်း အဆုံး ထိ ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်ပြီး ခနတာ စိမ်ထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ြဖ်ည်းဖြည်းချင်း ဒစ်နားအထိ ပြန်ဆွဲထုတ်ကာ အပေါက်ဝတွင် တေ့ထားကာ၊

"မာမီ သား မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီး ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်တော့မယ်နော်"

"အင်း ဆောင့်ကွာ၊သား နာနာ သာဆောင့်ပါတော့"

နေ့ခင်း အနားယူ အိပ်စက်မည်ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လှဲနေသည့် စုံတွဲ တတွဲက တော့ အိပ်မပျော်နိုင်ပဲ ချစ်တိုက်ပွဲတပွဲကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် စနွဲကြလေပြီ။

နောက်တခန်းမှာလည်း ထိုနည်း ၎င်း ပင်။ ဖိုးတုတ် မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ထွေးဖက်ထားရင်း သူလက် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။

"မိန်းမ ဟို မမရတနာ ကို ဘယ်လိုထင်လဲ"

ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုလျှင် ဖီးလာသလို ခေါ်ကြလေသည်။

"ဘာကို ဘယ်လို ထင်ရမှာလဲ ယောက်ျားရဲ့"

"သူက သူ့သားကို တကယ်ဖီးနေတာလား"

"ပြောတတ်ဘူးလေ ခစ်ခစ်၊ သူ့စိတ်ထဲကဟာ ကိုယ်ဘယ်သိမလဲ"

"မိန်းမ ရော မိန်းမ ရဲ့ သား က အဲလို ဖီးရှိတယ် ဆိုရင် ဘယ်လို သဘောရလဲ"

"အို ကြံကြီးစည်ရာ၊ မဖြစ်နိုင်တာတွေ"

"ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာပဲ ယောက်ျား က မိန်းမ ရဲ့ သားနဲ့ အသက်မတိမ်းမယိမ်းပဲလေ"

"အဲဒါ ဘာဆိုင်လဲ ယောက်ျား က ယောက်ျား ၊ သားက သားပဲလေ တူမှ မတူတာ"

"ဒါပေမဲ့ သားက ဖီးလာလို့ ယောက်ျား က မိန်းမကို လုပ်သလို သူကလည်း မိန်းမကို အတင်းတက်လုပ်ရင်ရော"

"လုပ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး"

"မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မနေ့ညက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ရဲ့ သား ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြနေတော့ မိန်းမ ဖီးတက်နေတာ ယောက်ျား သိပါတယ်နော် ဟွန့်"

"စိတ်ကူး နဲ့က တော့ တက်တာပေါ့လို့ တော်တော့ ယောက်ျားရယ် မျက်နှာပူစရာကြီးတွေ"

"ဟော ကြည့် ပြောရင်းနဲ့ တောင် စောက်ရည်တွေက တောက်တောက်ကျနေပြီ"

"အိုဒါက သူမှ လက်အငြိမ်မနေပဲဟာ၊ ယောက်ျားနော် ဟွန်း"

"အို.........."

"မာမီရယ် ချစ်ချင်တယ်ကွာ"

"ဟင့်အင်း.....အီးးးး ....အင်း....."

ဖိုးတုတ် လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လာတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ ငြီးသံသာ ပေးနိုင်တော့သည်။ အချစ် ပင်လယ်ကို ကူးခပ်ဖို့ ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီလေ။

.......................................................................................................................

ညနေပိုင်းကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ စားစရာသောက်စရာများ သွားဝယ်ကြသည်။ နေ့လည်ပိုင်းက တချီစီ ဆွဲပြီး အိပ်ပျော်သွားကြကာ ညနေမှ တရေးနိုးသဖြင့် အားလုံး အိပ်ရေးတွေ ဝ ကာ အားအင်ပြည့်နေကြသည်။ မနေ့ကအတိုင်းစားကြသောက်ကြသည်။ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်စလုံးမှာ အောက်ခံ ဘရာ၊ ပင်တီ မပါပဲ အပေါ်က တကိုယ်လုံးတဆက်တည်း ဂါဝန် ပွပွကြီး များဝတ်ထား ကြသည်။

သောက်စားပြီး အရှိန်ရလာကြတော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို နူတ်ခမ်းချင်းနမ်း ရင်း  တိုးတိုးလေး တခုခု ပြောကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဘေးမှ ထလာပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လက်ကို ဆွဲကာ ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖိုးတုတ်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ဖိုးတုတ် က လိုက်သွားလိုက်ပါဟု အမူ အယာ ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဂါဝန်ကြီးကို အနားမှ မကာ ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကလည်း လက်မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ အောက်မှာ ဘာမှ မဝတ်ထားသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေသော ကိုယ်လုံး တီးအလှက ပေါ်လာခဲ့သည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း ၊ နို့တွေကို စုပ်နမ်းပြီးမှ သူက ကုတင်ပေါ်လှဲအိပ်လိုက်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူ့ကို ကျောပေးလျှက် သူ့မျက်နှာ ကိုခွ ဒူးထောက်ထိုင်စေသည်။ 

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မျက်နှာပေါ်တွင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးတို့ တည့်နေမှ ခါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲချကာ စောက်ဖုတ်ကို ပါးစပ် ပေါ်တည့်တည့် ထိုင်ချစေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ရှေ့ကို နည်းနည်းလေး ကုံးပြီး ထိုင်ချလိုက်တော့ စောက်ဖုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပါးစပ်တို့ ထိလေသည်။ ပထမတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ကို ဆစ်စတီနီုင်းလုပ်ခိုင်းမည်ထင်သေးသည်။ သို့သော်လည်း သူမ တို့ နေရာချနေစဉ်မှာပင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ဂါဝန်ကိုလည်း ခေါင်းပေါ်မှ မချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်ကာ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို လာကိုင်ကာ ထုလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပါးစပ်က သူမ စောက်စေ့ ကို စုပ်လိုက် လျှာက စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်း အတွင်းသား တို့ကို ရက်လိုက် လုပ်ပေးနေသဖြင့် အရသာခံရင်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ၏ လိးကို စုပ်ပေးနေသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ကြည့်နေလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အနောက်မှ ဖိုးတုတ်က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးကြီး တတ်ကာ လိုးတော့သည်။ 

အစားအသောက်သွားဝယ်ကတည်း က ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ လမ်းမှာ တိုင်ပင်လာခဲ့ကြသည်။ စော်ကြီးတွေကို တူးအင်ဝမ်း ဆွဲကြမည်လို့။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ အစကတည်းက မောင်ရန်နိုင်ဝင်း သူမကို ပြောထားသဖြင့် တူးအင်ဝမ်း ဆွဲမည်ဆိုသည်ကို သိလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကသာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် ပါးစပ်က လီးတချောင်းကို စုပ်ရင်း နောက်က လီးတချောင်း သူမကို လိုးပေးတာ ခံနေသည်ကို ကြည့်ရင်း သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း ခံစားချင်လာမိသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ရက်ပေးနေသော မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကြောင့် သူမလည်း ဖီးတွေ တက်လာသဖြင့် ရှေ့သို့ ကိုင်းကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စုပ်နေသော မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လီး ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ကို ပြုံးပြကာ လီးကိုပါးစပ်မှ ချွတ်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ပေးလိုက်သည်။ သူမ က လဥတွေကို ဆွဲကာ ငုံစုပ်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ၏ လီးကို ငုံ့စုပ်လေသည်။ 

ထိုသို့ ခနတာ လုပ်နေကြပြီးနောက် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူ့မျက်နှာပေါ်မှ ခနထ စေပြီး ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဂျိုင်းမှ မကာ သူ့ကိုယ်ပေါ် တက်လျှက် သူ့လီးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်တွင် တေ့စေလိုက်သည်၊ ဖိုးတုတ်လည်း ကြိုတင် တိုင်ပင်ထားသည်မို့ စားပွဲပေါ်မှ ကွန်ဒန်ကို ယူကာ သူ့လီးကြီးတွင် စွတ်လိုက်သည်။ ဂျယ်ဗူးကို လည်း ယူကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖင်ဝတွင် ညှစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း သူမ ရှေ့တွင် ဘာဖြစ်တော့မည်ကို သိသဖြင့် စိတ်ဝင်တစား စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ ဖိုးတုတ်က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖင်ထဲသို့ ဂျယ်များကို ညှစ်ထည့်ပြီး လက်ညိုး လက်ခလည်တို့ ဖြင့် ခနတာ ထိုးသွင်း ကာ ဖင်ပေါက်ကို အသားကျစေပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်ကာ လိုးတော့သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ သူမ အတွက် ပထမဦးဆုံး အကြိမ် စောက်ဖုတ် နှင့် ဖင်ကို လီးတချောင်းစီ ဖြင့် တပြိုင်ထည်း လိုးတာ ခံဘူးခြင်း ဖြစ်ရာ အသံမျိုးစုံ ထွက်ငြီးရင်း အရသာတွေ တွေ့နေရလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကတော့ ကုတင်ပေါ်မှ ယောက်ျား နှစ်ယောက် က မိန်းမ တယောက်ကို တပြိုင်ထဲ လိုးနေတာ အနီးကပ်ကြည့်ရင်း သူမ စောက်ဖုတ်ကို လက်ဖြင့် ဖိပွတ်နေမိရှာသည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ သူမ အတွက် ပထမဦးဆုံး အရသာမို့ ခနလေးဖြင့် ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တက်ကာ ပြီးသွားရှာသည်။ ယောက်ျား နှစ်ယောက်က တော့ အခုမှ အရှိန်တက်တုံးမို့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ခနဖယ်ခိုင်းကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူမ အစား ဝင်ခိုင်းလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း သူမ ဘဝ အတွက် ပထမဆုံး ယောက်ျား နှစ်ယောက် တပြိုင်ထဲ လိုးသည်ကို ခံစားရလေသည်။ 

နောက်တော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ်တို့လည်း အရှေ့အနောက်လဲ ခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း၊ မိန်းမ လဲခြင်း ဖြင့် လည်း ကောင်း ထိုတည တာ ကာမ အရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစား ကြလေတော့သည်။ 

နောက်တနေ့ တောင်ကြီး သို့ ထွက်ခွာလာကြလေသည်။

..................................................................................................

အခန်း ( ၁၄ )

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ခရီးထွက်သွားတော့ အနောက်မှ ရှဲဒိုး ထည့်ပေးလိုက်ချင်သော်လည်း သူ ပေးထားသော ဂတိကို ဖျက်သလို ဖြစ်နေမှာမို့ လွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထို့ အပြင် မူးယစ်ဆေးဝါး များ နိုင်ငံတကာသို့ ဖြန့်ချီပေးနေသော ဂိုဏ်း က လည်း တော်တော့်ကို ဆိုးလာသည်မို့ သူအလုပ်အတော်ရှုတ်ရ သည်။ မာလာ့ ကိုလည်း အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံ သို့ လွတ်ထားရသဖြင့် စိတ်ထဲ တွင် တထင့်ထင့် နှင့်၊ သူ တို့ နှစ်ယောက် အပင်ညာ ကိစ္စ သွားစဉ်က သူတို့ အိပ်ခန်းကို ဆာဗေးလန့်လုပ်ထားခဲ့သည့် ဗီဒီယို မှာ အပင်ညာ့ လူတွေ လက်ထဲ မှာ ရှိနိုင်လေသည်။ အကယ်၍ သာ အပင်ညာ့ လူတွေထဲမှ သူ့ဆရာအတွက် လက်စားခြေလို သူတွေ ရှိပါက မာလာ့ အတွက် အန္တရာယ် မကင်းခြေ။ မာလာ မှာ လုံးဝ အန်ဒါကာဗာ မဟုတ်ပဲ ထိုင်း ထောက်လှမ်းရေး အဖွဲ့တခု နှင့် တွဲလုပ်နေရသည်မို့ သူ အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရလေသည်။ 

ထိုဂိုဏ်း မှာ ရွေတြိဂံ နယ်မြေနားမှ တဆင့် မြန်မာ၊ လားအို နှင့်ယိုးဒယားတို့ ကို ဖြတ်ကာ နိုင်ငံတကာ သို့ မူးယစ်ဆေးဝါးတို့ကို ပို့ဆောင်နေတာကို သိကြပေမဲ့ သူတို့ လမ်းကြောင်း နှင့် ဘယ်လို ဘယ်နည်းထွက်သည်ကို မသိကြ ခြေ။ အတော်ပင် အတွင်းကျကျ ထိ ရောက်သွားသော မြန်မာထောက်လှမ်းရေးမှ အန်ဒါကာဗာ အေးဂျင့် နှစ်ယောက် အသတ်ခံလိုက်ရပြီး တော့ သူတို့ ရထားသော သတင်း အဆက်အသွယ်များ မှာ အစအန ပျောက်သွားခဲ့ရသည်။ ယခု နောက်ပိုင်း အင်ဖော်မက် တို့ ဆီ မှ ရသော သတင်းအရ မြန်မာပြည်တွင်းသို့ ဝင်လာပြီးမှ နယ်စပ်မှာတွင် ယိုးဒယား ဘက် ပြန်ထွက် သည်ဟု သိလာရသဖြင့် လမ်းကြောင်းကျရာ နေရာ များဖြစ်သည့် ကျိုင်းတုံ တာချီလိပ် တို့ ဘက်တွင် သူတို့ အေးဂျင့်များ၊ အင်ဖော်မက် များကို နေရာ အနံ့ ချထားပြီး စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ တဖက်ကမ်းက ထိုင်းနယ်စပ်တွင်လည်း မာလာရဲကျော် အပါအဝင်၊ မြန်မာထောက်လှမ်းရေး များနှင့် ထိုင်း ထောက်လှမ်းရေးတို့ ခြေကျင်းလိမ် ကာ လှုပ်ရှားနေကြသည်။ 

မြန်မာပြည်တွင်း ထောက်လှမ်းရေး အဖွဲ အတွက် ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တာဝန်ယူထားရသဖြင့် တောင်ကြီးသို့ သွားကာ အရေးပေါ် ဟက်ကွာတာ ဖွင့် ပြီး စီစဉ်ညွှန်ကြားဖို့ လိုအပ်လာသည်။ ချက်ချင်းပင် တောင်ကြီးသို့ တပ်မှ ရဟတ်ယာဉ် ဖြင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ တောင်ကြီးမြို့ပေါ် ရောက်တော့ သူတို့ ယာယီ ဖွင့်ထားသော ဟက်ကွာတာမှ သတင်းများ ကို ရယူခြင်း၊ လိုအပ်သည့် စီစဉ်ညွှန်ကြားမှုများ လုပ်ခြင်း တို့ကို တောက်လျှောက်လုပ်ရလေသည်။ မာလာ့ ဆီမှ လည်း အရေးကြီးသော မက်ဆေ့ကို ရလေသည်။ 

မာလာ က ယခု လှုပ်ရှားနေသော ဂိုဏ်း မှာ ယခင်က အပင်ညာ့ လူတချို့ ပါကြောင်း၊ ယခင် က သူတို့ အန်ဒါကာဗာ အနေဖြင့် သွားခဲ့ကြစဉ်က ရထားသော ဓါတ်ပုံ များ ပင်ထိုလူတွေ ဆီမှာ ရှိကြောင်း၊ သူမ ကတော့ ယခု ရုပ်ဖျက်ထားတာက တကြောင်း၊ သူမ ကိုလည်း ထိုအခါက ပင်မည်သူမှ ထောက်လှမ်းရေးက လို့ မထင် ယာယီခေါ်လာသော ကြေးစားဖြစ်မည်ဆိုဟု တွက်ထားကာ၊ ဗိုလ်မှူးသီဟ ကိုပဲ အာရုံစိုက်နေကြကြောင်း။ ပြင်သစ် နိုင်ငံ ပါရီ မြို့တွင် နိုင်ငံခြားရေး ဝန်ကြီး လုပ်ကြံခံရချိန် လွတ်သွားတော့ ဗိုလ်မှူးသီဟ ပုံ များမှာ အင်တာနေရှင်နယ် တီဗီသတင်း များမှာပါရှိပြီး သူတို့ က မှတ်မိသွားသဖြင့် ဗိုလ်မှူးသီဟ ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ သူတို့ သိနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဒက်ဒီ အထူးသတိထားရန် လိုကြောင်း ၊ စသဖြင့် စိတ်ပူစွာ မက်ဆေ့ကို ပို့လာလေသည်။ 

ပထမ က သူတို့ ယာယီဟက်ကွာတာကို တာချီလိပ်တွင် သွားလုပ်ဖို့ ရည်ရွယ်သော်လည်း လုံခြုံရေး စိတ်မချရသဖြင့် တောင်ကြီးမှာပင်ဆက်ထားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ ယာယီဟက်ကွာတာမှာ သူအမြဲတမ်း ရှိနေစရာ မလိုသော်လည်း အရေးပေါ်ပါက သူချက်ချင်း သွားရောက်ကာ စီစဉ်ညွှန်ကြားနိုင်ဖို့ အနီးနားရှိ သူတို့ ထောက်လှမ်းရေး ဆေ့ဖ်ဟောက်စ် တခု တွင် သူနေလေသည်။ 

တနေ့ မနက်ပိုင်း အနီးအနား လဘက်ရည်ဆိုင်တခု သို့ အရပ်အဝတ်အစားဝတ် ထားသည့် ဗိုလ်ကြီး တယောက် နှင့် အတူ မနက်စာ သွားစားကြသည်။ စားပြီး သူနေသောနေရာသို့ ပြန်လာကြသည့်လမ်းတွင် သူ့အိမ်က လန်းခရူဇာကို အနောက်မှ လှမ်းမြင်လိုက်ရလေသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ထူးဆန်းသွားသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူ့ကို ပြောတော့ မေမြို့ လားရှိုးဘက်တဲ့။ အခုတော့ သူ့ကားကို တောင်ကြီးမြိုပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားမောင်းနေသည့် ဗိုလ်ကြီးကို ထိုကားနောက်သို့ ခပ်ခွာခွာ မှ လိုက်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဗိုလ်ကြီးမှာ ရှမ်းပြည်နယ်မှ ဖြစ်သဖြင့် ထို လန်းခရူဇာကို သူ့ကားမှန်းမသိပေ။သူခိုင်းသည့်အတိုင်းသာ အနောက်မှ ခပ်ခွာခွာ လိုက်ခဲ့ရာ၊ ဟော်တယ်တခု သို့ ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"တပ်မှူး ဟော်တယ်ထဲ လိုက်မလား"

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ခန စဉ်းစားလိုက်သည်။ သူ့ကိစ္စကို ဒီဗိုလ်ကြီးလေး မသိစေချင်။ ဒီဗိုလ်ကြီးက တာဝန်ဖြင့် နေ့လည် ကျိုင်းတုံသို့ သွားရမည်ဆိုတာ သူသိပြီး ဖြစ်သည်။

"မလိုက်တော့ဘူး၊ ကိုယ်က အစက ကိုယ်ထင်တဲ့ ကားလားလို့ တကယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ခုကိုယ့်ကို ဟက်ကွာတာ ပို့ပေး ကိုယ်လုပ်စာလေး နည်းနည်းရှိလို့၊ ဗိုလ်ကြီး ဒီနေ့ ကျိုင်းတုံ သွားမှာမ ဟုတ်လား၊ ကိုယ့်ကို အရပ်သုံး ကားလေး တစီး ထားထားပေးလိုက်"

"ဟုတ်ကဲ့ တပ်မှူး"

ဟက်ကွာတာ ရောက်တော့ သူ့ကို ထားပြိး ဗိုလ်ကြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။ သူသုံးဖို့ ကားတစီး တပ်သားတယောက်လာပို့ပေးလိမ့်မည်ဟု ဆိုသည်။ ဗိုလ်မှူးသီဟ သူ့လန်ခရုဇာ ဝင်သွားသည့် ဟော်တယ် တည်ရှိသည့် ဧရိယာတခုလုံး က ငါးမိုင်ပတ်လည်အတွင်းရှိ ဟော်တယ်များမှ ဧည့်သည်စာရင်း ကော်ပီများ ယူခိုင်းလိုက်သည်။ နောက်တနာရီ အကြာတွင် သူ့စားပွဲပေါ်တွင် ဟော်တယ် ဆယ့်ငါးခုလောက် တို့မှ ဧည့်စာရင်း လစ် စာရွက်များ ရောက်နေလေပြီ။ သူက ဟိုလှန်ဒီလှန်သလို လုပ်ရင်းက ဖိုးတုတ်တို့ ဝင်သွားသောဟော်တယ်ကို သာ ရွေးယူကာ ကြည့်လိုက်လေသည်။ 

စာရင်း လစ်စ် ထဲတွင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကတခန်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ်က တခန်းယူထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် နည်းနည်းတော့ စိတ်ချမ်းသာ သွားတယ် အနည်းဆုံးတော့ ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ဖြစ်နေသည်ကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မသိလောက်ဘူးပေါ့ဟု လျှော့တွေးလိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ သူစဉ်းစားလို့ မရ။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ငယ်သူငယ်ချင်းမို့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ ယောက်ျား ရော သားကို ရော သူသိလေသည်။ ယခုက တစိမ်းတယောက် ဆိုတော့ ဘာများလဲ ကွက်ရှင်းမှတ်ခ် သူ့ခေါင်းထဲ ပြနေလေသည်။ 

သူ့ဖုံးကို ထုတ်ကာ ထိုဟော်တယ်သို့ ဖုံးဆက်ပြီး အခန်းတခန်း ကို ဘုတ်ခ် လုပ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အခန်းနှင့် ကပ်နိုင်သလောက်ကပ်သည့် အခန်းကို တောင်းလိုက်သည်။ ရသည်နှင့် သူ နောက်တနာရီလောက်ရောက်မည်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ 

သူရောက်သွားတော့ ဟော်တယ် ကားပတ်ကင်မှာ သူတို့ လန်ခရုဇာ ကား မရှိခြေ။ ထို့ကြောင့် ရီဆက်ရှင်းဝင်ပြီး သူ့အခန်းသော့ ယူကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ယူထားသည့် အခန်းရှိရာ အထပ်သို့ တက်လာခဲ့လေသည်။ နေ့ခင်းဘက် အခန်းများကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးချိန်မို့ ဟောဝေးတွင် မည်သူမှ မရှိရှင်းနေသည်။ သူ့မှာ ရှိသည့် ဂတ်ဂျက် တို့ဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အခန်းကို ဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်သည်။ သူတို့ လည်း ပစ္စည်းများ ချထားပြီး ချက်ချင်း ပြန်ထွက်သွား ကြပုံ ရသည်၊ ဗိုလ်မှူးသီဟ က ခြေရာလက်ရာ မပျက်စေပဲ အခန်းတွင်း စပိုင်ကင်မရာမိုက်ကရိုဖုံးတို့ကို ဝှက်ထား လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် တို့ အခန်းကို လည်း ထိုအတိုင်းပင် ဝင်ကာ ကင်မရာများ တပ်ခဲ့ပြီး  သူ့အခန်းသို့ ပြန်ခဲ့လေသည်။ 

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလိုက်ပြီး နားနေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် သူ့ကို လိမ်သွားသည်ကို သိပ်မကျေနပ်မိခြေ၊ သို့သော်လည်း သူ လိုက်ကြည့်နေမှာစိုး လို့ လိမ်တာ ဖြစ်မှာပါဟု ဖြေသိမ့်လိုက်မိသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုလည်း သူမ ဘယ်လို များ ပြောသလဲ ၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ဖေါက်ပြန်တာကို သိလား မသိဘူးလား၊ သူတို့ နှင့် တွဲပါလာသည့် ကောင်လေး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆိုတာကရော ဘယ်လို ပတ်သက်နေလဲ၊ အတွေးတွေ ယောက်ယက်ခတ်ရင်း အဲယားကွန်း အရှိန်လေး နှင့် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ 

ဖြတ်ကနဲတရေးနိုးလာတော့ ညနေစောင်းလေးလို ဖြစ်နေသည်။ ဘေးအခန်းက တဟားဟား ရီမောသံတို့ ကြောင့် နိုးလာခြင်း ဖြစ်သည်။ အသင့်ဖွင့်ထားသော လက်တော့ကို ပါဝါအွန်လိုက်တော့ ကွန်ပြူတာ စခရင်မှာ ပေါ်လာတာက ကင်မရာ လေးလုံး မှ ပုံများ ဖြစ်သည်။ လူအကုန်မြင်နေရာသည့် ကင်မရာမှ ဝင်းဒိုးကို အကျယ်ချဲ့လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အခန်းမှာ လူလေးယောက် အစားအသောက်များ စားပြီး စကားပြောဆို နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ ဖိုးတုတ် ရင်ခွင်ထဲ မှီထိုင်နေသလို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကလည်း နောက်ကောင်လေး တယောက် ရင်ခွင်ထဲမှာ၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆိုတာ ဒီကောင်လေး ပဲ ဖြစ်မှာပဲ ဟု ဟော်တယ် ဧည့်စာရင်း ကြည့်ထားသော ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော်က တွက်လိုက်လေသည်။ နောက်တော့ ပွဲက ကြမ်းလာကြသည်။ အတွဲနှစ်တွဲ မှာ အချင်းချင်း ရှေ့မှာပင် မရှက်မရွံ့ နို့တွေကိုင် လီးတွေကိုင် ကစ်စ် တွေပေး နှင့် လုပ်လာကြသည်။ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ပင် ကြည့်ရင်း ကလီးတောင်လာခဲ့ရ သည်။ နောက်ပိုင်း ကိုယ်တုံးလုံးတွေ ဖြစ်ပြီးတော့ တူးဘိုင်ဝမ်းတွေ ဆွင်းကင်းတွေ လုပ်လာကြတော့ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် သူ့လီးကို သူကိုင်ကာ ထုနေမိသည် အထိ စိတ်တက်ကြွလာရလေသည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်လုံးတီး အလှကို လည်း အခုမှ မြင်ဖူးတော့ စိတ်ထဲ တွင်တော့ တေးထားသည် တခါလောက်တော့ ရအောင် ဆွဲအုန်းမည်ဟု။ ကြည့်ရင်း ထုရင်း ပင် ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တယောက် လရည်တွေ ပန်းထွက် ပြီး တချီပြီးသွားသည်။ ဟိုဖက်ခန်းက ကောင်တွေက တော့ ဆွဲတုန်းပင်။ လူငယ်ခြေသွက်တွေမို့ အားကောင်းမောင်းသန် လရည်လည်း ပြန်အပြည့် မြန်သလားမသိ။  ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ပင် လရည်ထွက် ပြီး တချီ ပြီးသွားတော့ ဆက်မကြည့်ချင်တော့၊ သူ့ကင်မရာ များက ရီကော့လည်း လုပ်ထားသည်မို့၊ နောက်မှ အေးဆေး ပြန်ကြည့်တော့မည်ဟု တွေးရင်း အိပ်ယာပေါ် ခနလှဲလိုက်တော့ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။

ဒီတခါတရေးနိုးတော့ ညရောက်နေလေပြီ။ သူ့လက်တော့စခရင်လည်း မှောင်နေတာမို့ ထိုအခန်းမှာ လူမရှိတာလား လှုပ်ရှားမှု မရှိတာလား ဟု တွေးရင်း မယ်နူရယ်ဖြင့် ကင်မရာကို လှမ်းဖွင့်လိုက်တော့ .ကုတင်ပေါ်တွင် ဖိုးတုတ် ရင်ခွင်ထဲ အိပ်ပျော်နေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်တတွဲကို တော့ မတွေ့ရတော့ခြေ။ တခြား အခန်းပဲ သွားနေသလားဟု ထိုအခန်းတွင် တတ်ထားသော ကင်မရာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လည်း အခန်းထဲ မှာ မည်သူမှ မရှိ။ 

သူ လက်ထောက်တယောက်ကို ခေါ်ပြီး သူဒီည ဆေ့ဖ်ဟောက်စ် မှာ ပြန်အိပ်မည် မဟုတ်ကြောင်း အရေးပေါ် ပါက သူ့ဖုံးကို ခေါ်ဖို့ ပြောထားလိုက်သည်။ ဗိုက် နည်းနည်းဆာသလို ရှိသည်မို့ ဟော်တယ် ကောင်တာကို ဖုံးဆက်ပြီး စားသောက်စရာ ဘာရှိလဲ ဟု မေးလိုက်ရာ၊ အောက်ထပ် ရက်စတောရင့်မှာ လိုချင်တာ မှာလို့ ရကြောင်းပြောသဖြင့် စားစရာ အနည်းအကျဉ်းမှာလိုက်သည်။ ခနနေတော့ သူ့အခန်းတံခါးလာခေါက်ကာ ပို့ပေးလာသည်။ 

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် သူ့အခန်းထဲမှာပင် ရေမိုးချိုးပြီး စားသောက်ကာ တီဗီကြည့်နေစဉ်၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဖိုးတုတ် တို့ နိုးလာကြပြီး တယောက် နှင့် တယောက် နမ်းနေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

"မိန်းမ ဘိုက်ဆာတယ်ကွာ လူလည်း နည်းနည်းညှောင်းနေပြီ ရေမိုးချိုးပြီး တခုခု စားကြရအောင်"

"အင်းလေ၊ မနက်က ဈေးတွေ ထဲ လမ်းလျှောက်၊ နေ့ခင်းလည်း တနေ့ခင်းလုံး လိုး နေပြီး အခု ညနေစောင်းအထိ အိပ်နေကြတာကိုး၊ ခစ်ခစ်။ နဲတောင်နဲသေး၊ ယောက်ျားကလည်း"

အောင်မယ် သူတို့ က တယောက်နဲ့ တယောက် မိန်းမ ယောက်ျား နဲ့ တယ်ဟုတ်နေကြပါလား၊ ဟု ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကတွေးလိုက်ရင်း ဒေါသဖြစ်ရမည့်အစား လီးတောင်လာသည်ကို သူ့ဘာသာ အံ့ဩနေမိသည်။ ဖိုးတုတ် မှာ လီးတန်းလန်းဖြင့် ထကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး ရေချိုးနေသံကြားရလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကအိပ်ယာပေါ် မှာ လူးလိမ့်ရင်း နှပ်နေတာကို တွေ့နေရသည်။ သူ့မိန်းမ ၏ ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေသော ကိုယ်လုံးတီး အလှကို ကြည့်ရင်း ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တယောက် လီးကို လက်ဖြင့် ပွတ်နေမိသည်။ ကိုယ်အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော် လိုးလာခဲ့ရသည့် မိန်းမ ကို အခု တော့ တစိမ်းမိန်းမ တယောက်လိုပင် ချောင်းကြည့်ရင်း ဖီးတက်နေရသည်မှာ ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေသည်။ ခနနေတော့ ရေသံပိတ်သွားပြီး ဖိုးသက် တယောက် ကိုယ်ကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါဖြင့်သုတ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာလေသည်။ လီးကတော့ တန်းလန်းပျော့ပျော့ ပင်။ ကုတင်ပေါ် မှောက်ရက် အိပ်နေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖင်ကို ဖြန်းကနဲ ရိုက်လိုက်ရင်း၊

"မိန်းမ ထတော့ သွား ရေမိုးချိုး တခုခု စားရအောင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့က ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာတဲ့လဲ"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း အိပ်ယာပေါ်မှ ထရင်း ရေချိုးခန်းဘက်လျှောက်သွားရင်းက၊

"မသေခြာဘူး၊ သူတို့ အသိတယောက်ဆီ သွားတာ ညနက်ရင် နက်မယ်တဲ့ မနက်မှ လည်း ပြန်လာဖြစ်ရင် ပြန်လာမှာတဲ့၊ ဒီမှာ နေ့ခင်းက ကျန်တဲ့ဟာ ပဲ စားမလားအပြင်ထွက်ဝင်အုံးမလား "

"အင်း ကြည့်တာပေါ့၊ သွားသွား ရေမိုးချိုးလိုက်အုံး"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားချိန်တွင် ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ဖုံးက မြည်လာသည်။ 

"တပ်မှူး အရေးကြီးလို့....."

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က ဖုံးထဲက ပြောနေတာကို နားထောင်ပြီး မှာစရာရှိတာကို မှာကာ၊ သူ့ဘောင်းဘီ အင်္ကျီတို့ကို ကောက်ဝတ်နေလေသည်။ 

ကွန်ပြူတာစခရင်တွင် ရေချိုးခန်းက ထွက်လာသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဖိုးတုတ်က ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး တယောက်နား တယောက် တိုးတိုး ကပ်ပြောရင်း ရီမောနေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ နောက်တော့ ကုတင်ဘေးမတ်တပ်ရပ်နေသော ဖိုးတုပ် ရှေ့တွင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး မပျော့ မမာ လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။ ဖိုးတုပ်လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မာတောင်လာပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပါးစပ် နှင့် မဆန့်မပြဲ ဖြစ်နေသည်ကို ကြိုးစားစုပ်နေတာတွေ့ရတော့ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် လီးကလည်း ဘောင်းဘီအောက်မှာ တင်းဖေါင်းလာရသည်။ ထို အချိန်မှာပင်၊

"ခွမ်း...ချလွမ်"

"ဖေါက်"

ဟူသော အသံနှင့် ဖိုးတုတ်ခေါင်းမှာ ပွင့်ထွက်ပြီး သွေးများ ဖြာကနဲ ထွက်ကျသွားကာ လဲကျသွားသလို၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်သံက ထွက်ပေါ်လာခဲ့ရတော့သည်။

..................................................................................................................................

အခန်း ( ၁၅ )

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က ဘာဖြစ်သလဲ ဆိုတာကို ချက်ခြင်း သိလိုက်သည် ။ ထို့ကြောင့် သူ့အခန်း မှလက်တော့ စသည့် ပစ္စည်းများကို အမြန်သိမ်းသေတ္တာထဲထည့်လိုက်သည်။ အခန်းတံခါးဖွင့်ထွက်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်သည်။ 

အခန်းထဲ တွင် စိတ်ကယောင်ခြောက်ခြား ဖြစ်ကာ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်နေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ပါးခပ်ပြင်းပြင်းလေး ရိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ကိုင်လှုပ်ကာ၊ အနားရှိ မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ဖြင့် သူမ ကိုယ်လုံးကို ပတ်၊ အတင်းဆွဲခေါ်လာပြီး သူ့အခန်းထဲ ထည့်လိုက်သည်။ အသံမထွက်ဖို့ အခန်းထဲ မှာ နေဖို့ ခနထားခဲ့ကာ သူ့အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အခန်းရှေ့မှာ ဟော်တယ် မန်နေဂျာ နှင့် တည်းခိုသူ အချို စုရုံးနေကြသည်။ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က မန်နေဂျာကို သူ စစ်ထောက်လှမ်းရေးမှ ဖြစ်ကြောင်း တံဆိပ်ပြကာ ပြောပြီး ခနနေလျှင် ထောက်လှမ်းရေးမှ လူများ လာမည်ဖြစ်ကြောင်း ၊ တည်းခိုသူများ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်သွားကြရန် ပြောလိုက်သည်။ သူ့ဖုံးဖြင့် အရေးကြီးသည့် လူများကို ခေါ်ပြီး အစီစဉ်ဆွဲလိုက်သည်။ ဟော်တယ်မန်နေဂျာ နှင့် တည်းခိုသူများလည်း ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ပုခုံးစလွယ်သိုင်း မှ ၉ မီလီမီတာကို တွေ့သဖြင့် အသာကုတ်ပြီး ပြန်သွားကြသည်။ 

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကအခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဆိုင်သည့် ပစ္စည်းတွေ အားလုံးကို သိမ်းဆည်းကာ သူမ ခရီးဆောင်သေတ္တာထဲ ထည့်လိုက်သည်။ နောက် သဘက်တထည်ကို ရေစွတ်ကာ မာတောင်နေသော ဖိုးတုတ်လီးကြီးကို ရေစို သဘက်ဖြင့် သုတ်ပြီး သဘက်ကို ပလတ်စတိတ်အိပ်ထဲ ထည့်ကာ အကုန် သူ့အခန်းပြန်ယူလာခဲ့သည်။ 

ဖိုးတုတ်လီးပေါ်မှ သူ့မိန်းမ ဒီအန်အေ ကို သူများ တွေ့မသွားစေလိုပေ။ နောက်ဆယ်မိနစ်လောက်အကြာတွင် ထောက်လှမ်းရေးမှာ လူများ ရောက်လာကြပြီး ဖိုးတုတ်အလောင်းကို သယ်ကာ အခန်းကို ခေတ္တချိတ်ပိတ်ထားလိုက်ကြသည်။ ထို အတောအတွင်း ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တို့ ဘယ်သွားလဲမေးပြီး ဟော်တယ်ကို ပြန်မလာကြဖို့ ဖုံးဆက်ခိုင်းလိုက်သည်။ 

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က သူ့လက်ထောက်ဗိုလ်ကြီး တယောက်ကို သူတို့ နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဟော်တယ်မှာ ယခုည တည်းသည့် နိုင်ငံခြားသား ပတ်စပို့ နှင့် လူမှန်သမျှ အကုန် စစ်ခိုင်းပြီး မရှိသော လူဆိုလျှင် ပတ်စ်စပို့ကော်ပီ များကို ကားဆိပ်ရထားဆိပ် လေယာဉ်ဆိပ်တို့မှာ ဆွဲထားဖို့ ဖြန့်ထားခိုင်းလိုက်သည်။ 

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တယောက် သူမိန်းမ ဖိုးတုတ် နှင့် ဒီဟော်တယ် ခန်းတည်း အတူတူ အိပ်သည်ဆိုသည့် အထောက်အထားများကို အတော်ဖျောက်ဖျက်ပြစ်လိုက်ရသည်။ ကံကောင်းချင်တော့ သူလည်း အဲဒီ ညမှာ ထိုဟော်တယ်မှာ ရှိနေသည့်အတွက် ဖြစ်လေသည်။ ညတွင်းချင်းပင် ကျိုင်းတုံ ဘက်သွားသည့် ကားတစီး ဖြင့် နိုင်ငံခြားသား တယောက် ထွက်သွားသည်ဆိုတာပဲ သတင်းရလိုက်သည်။ သူတည်းသွားသည့် ဟော်တယ် မှ ရသည့် လုံခြုံရေးကင်မရာများမှ တွေ့ရသည့် ပုံကို သူတို နက်ဝက် ဒေတာဘေ့စ်များ မှ လိုက်ရှာလိုက်တော့၊ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် အဆက်ရှင်း သို့မဟုတ် ငွေကြေးဖြင့် လူသတ်ပေးသူ ရုရှား လူမျိုး ဗလာဒီမာဂရက်ကော့ဗ် ဆိုသူ ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရသည်။ 

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ လုံခြုံရေးအတွက် သူတို့ သား တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသည့် မြို့ သို့ လစာမဲ့ ခွင့်ဖြင့် ခေတ္တ သွားနေစေပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း သူတို့ အဖွဲ့ လှုပ်ရှား နေသည့် ကျိုင်းတုံ ဖက်သို့ ယာယီစခန်းရွှေ့ကာ စစ်ဆင်ရေး ကို ကြပ်ကြပ်မတ်မတ် ဦးစီးတော့သည်။

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကို လုပ်ကြံမှူ တွင် ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် အစား ကားဒရိုက်ဗာ ဖိုးတုတ် သေသွားသည်ကို သူတို့ စစ်ဆင်ရေးအဖွဲ့မှ အရာရှိတချို့သာ သိရှိကြပြီး မည်သူ့ကို မှ အသိမပေးကြခြေ။ ဗလာဒီမာ ဆိုသည့် ရုရှားကြေးစား တယောက် မြန်မာပြည်ထဲ ဝင်လာပြီး ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကို လုပ်ကြံဖို့ ကြိုးစား ကာ မအောင်မြင်ပဲ ပြန်ထွက်သွားသည်ဆိုတာကို သာ သူတို့ အော်ပရေးရှင်း အေးဂျင့်များကို အသိပေးထား ကြသည်။ 

ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က လည်း လူမမြင်အောင် ပုန်းကွယ်ရုပ်ဖျက်ကာ နေလိုက်သဖြင့် မူးယစ်ဆေး ဂိုဏ်းမှ လူများလည်း သေခြာ မသိကြခြေ။ သူတို့ ကလည်း ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် အသတ်ခံရသည်ကို မြန်မာထောက်လှမ်းရေး တို့က ဖုံးဖိထားသည်ဟု သာ ထင်ကြသည်။ 

..............................................................................................................................

မာလာရဲကျော် လက်ထဲက ဘီယာခွက် နှင့် မယ်လနီ့ ဘီယာခွက် ကို ခွပ်ကနဲ မြည်အောင် တိုက်လိုက်ပြီး ချီးယားစ် လုပ်ကာ သောက်လိုက်သည်။ မယ်လနီ ဆိုတာက ဘန်ကောက်က ဂျင်းတမန်းကလပ်မှာ တိုင်ပတ်အက လုပ်နေသူ နိုက်ဂျီးရီးယားသူလေး၊ အမဲမ ပေမဲ့ အမေရိကန်က အမဲမ တွေလို အရပ်အမြင့်ကြီးမဟုတ် မာလာရဲကျော် နှင့် အရပ်တူတူလောက်ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း အမဲမ တို့ ထုံးစံ တုတ်တုတ်တောင့်တောင့်တင်းတင်း ကြီး ဖြစ်လေသည်။ မယ်လနီမှာ တကယ်တော့ အင်တာပို ခေါ် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ပုလိပ်အဖွဲ့ ၏ အင်ဖေါ်မာ ဖြစ်လေသည်။ မယ်လနီက သော ကလပ်မှာ လူစုံ လာသလို သူမ ကိုလည်း စားပွဲတွင် အတူတွဲထိုင်ဖို့ကပ်စတန်မာ များက ခေါ်လေ့ ရှိသဖြင့် မယ်လနီ မှာ သတင်းစုံ ရလေသည်။ ယခုလည်း သူမ ဆီသို့ လွန်ခဲ့သည့် တပတ်လောက်က ပုံမှန်လာပြီး ရစ် နေသူ တယောက်မှာ ရုရှားမှ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် အဆက်ဆင် တယောက် ဖြစ်သည်ဆိုသည်ကို မာလာရဲကျော်တို့ သိထားပြီးဖြစ်သည်။ 

သို့သော်လည်း မြန်မာပြည်ထဲ သို့ ဝင်ပြီး သူမ အဖေကို လုပ်ကြံခဲ့သည် ဆိုတော့ မာလာရဲကျော် အတွက် ပါစင်နယ် ဖြစ်လာလေပြီ။ သူမ က ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် အလုပ်ကြံခံရကြောင်း သတင်းကြားကြားခြင်း သူမ အဖေကို ဖုံးလှမ်းဆက်သော်လည်း မရ သူမ တပ်မှူးကို မေးသော်လည်း တော့စီးခရက် ဆိုပြီး မပြော၊ တခြား ဘာသတင်းမှ မကြားသဖြင့် စိတ်တော့ ပူလာသည်။ သူမ နှင့် သားအဖ ဆိုတော့ စစ်ဆင်ရေးကာလ အတွင်း တခုခု ဖြစ်လည်း သူမကို ဖွင့်ပြောမည်မဟုတ်ကြောင်း၊ တကယ်ဖြစ်ခဲ့ရင် သေခဲ့လျှင် သူမ ကို မြန်မာပြည်သို့ ပြန်ခေါ်မည် ဆိုတာကို သူမ တွက်ထားသဖြင့်၊ သိပ်တော့လည်း အစိုးရိမ်ကြီးမဖြစ်ပါ။ တခုခု ဖြစ်သွားသည် ဆိုတာကိုတော့ သူမ သိနေသည်။ 

ထို့ကြောင့်လည်း သတင်းစုံသော အင်ဖေါ်မာလေး မယ်လနီ နှင့်သွားတွဲကာ နိုင်ငံခြားသား များကို ခြူစားသည့် အာရှသူ ကက လေး တယောက်ပမာ ဟန်ဆောင်နေခဲ့လေသည်။ 

ဗလာဒီမာ မှာ သူ့ကန်ထရိုက်ပြီးသွားပြီဟု ဆိုကာဘန်ကောက်သို့ ပြန်ဝင်လာပြီးဆုငွေလာထုပ်လေသည်။ ရုရှားသို့ မပြန်ခင် မယ်လာနီ့ကို လာပြီး ရင်းလေသည်။ မယ်လနီ ကို ဒီနေ့ ဂျူတီပြီးပါက သူ့အိပ်ခန်း လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်သည်။ မယ်လာနီ့ကို လည်း မာလာရဲကျော် က ဗလာဒီမာ သူမကို ကွန်တက်လုပ်ပါက ပြောရန် ပြောထားရာ၊ မယ်လာနီက မာလာရဲကျော်ကို ဖုံးဆက်သည်။ မယ်လာနီ က မာလာရဲကျော်ကို ဖရန်စစ် ဟု သောအမည်ဖြင့် ယိုးဒယား  ထောက်လှမ်းရေးမလေး တဦးအဖြစ်သာ သိထားသည်။

"ဟေ့ ဖရန်စစ် ရေ ငါ့ကို ဗလာဒီမာ က ဒီည သူ့အခန်းလိုက်အိပ်ဖို့ ခေါ်နေတယ်၊ အောင်ပွဲခံမလို့ လို့ပြောတယ်၊ ငါက အခြေအနေကြည့်အုံးမယ်လို့ ပြောထားတယ်။ ငါ့ ဘဲ လာခေါ်ရင်တော့ မရဘူးလို့၊ မင်း အောင်ပွဲခံဖို့ စော်ချောချော လေး လိုချင်ရင် တော့ ငါ့သူငယ်ချင်းလာရင် မိတ်ဆက်ပေးမယ်ပြောထားတယ်။ ဒီကောင့်ကြည့်ရတာ ရက်စက်မဲ့ ရုပ်နော် သူငယ်ချင်း မင်း ဖြစ်ပါ့မလား"

"ရတယ် မယ်လနီ ငါ့အတွက် စိတ်မပူနဲ့ ငါညဘက်လာခဲ့မယ်"

ညဘက် မာလာရဲကျော် မယ်လနီ ကသည့် ကလပ်ကို ရောက်သွားတော့ လူအတော်စည်နေလေပြီ၊ မယ်လနီ တပွဲကပြီး အောက်ဆင်းလာတော့ ဘားမှာ ကော့တေးတခွက်သောက်နေသည့် မာလာရဲကျော်အနားရောက် လာသည်။ မာလာရဲကျော်က ကြိုးတချောင်းသေးသေးလေး ပုခုံးပေါ်ချိတ်ထားပြီး ရင်ညွှန့်မှ ပေါင်ရင်း နားအထိလောက်သာ ရှည်သော အလတ်စတစ်ကိုယ်ကျပ် ဒရက်စ် အမဲကို ဝတ်ထားကာ လေးလက်မခွဲလောက် မြင့်သည့် ဒေါက်ဖိနပ် ကိုလည်း ဝတ်ထားသဖြင့် အရမ်းကို ဆက်ဆီ ဖြစ်နေလေသည်။ မာလာရဲကျော့် ပေါင်တန်တွေက အားကစားလုပ်ထားသူမို့ ကြွက်သား များဖြင့် သန်မာသော်လည်း ဖြောင့်စင်းနေကာ၊ အသားမှာ လည်း ဖြူဝင်းနေသဖြင့် အနက်ရောင် ဒရက်စ်အောက်မှာ ထင်းလွန်းနေသည်။

"အား ဖရန့်စစ် ငါ့သူငယ်ချင်းက ဆက်ဆီ ဖြစ်လိုက်တာ ဝူးးး ငါ့စိတ်တွေတောင် ထလာပြီ၊ လှလိုက်တဲ့ ပေါင်တန်လေးတွေ ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်"

"နောက်မနေ စမ်းပါနဲ့ကွာ နင့်လို မျိုး ဆက်ဆီ ပေါင်တန်တွေမှ ယောက်ျားတွေက ပိုက်ဆံပေးပြီး ကြည့်ချင်ကြတာပါကွ ခစ်ခစ်"

"တကယ်ပြောတာပါဟ နင်သာ စင်ပေါ်တက်ကြည့်လိုက်ပါလား ငါတို့ တွေ အကုန်ထမင်းငတ်ကုန်မှာ ခစ်ခစ်"

"အေးပါကွာ နင်အဲလိုမြှောက်ပြောပေးတာကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"ဒီမှာ နင်စင်ရှေ့ ဘယ်ဘက်အစွန်က စားပွဲမှာ တယောက်ထဲ ထိုင်နေတဲ့ ငတတွေ့လား အဲဒါ ဗလာဒီမာပဲ"

မာလာရဲကျော် က မယ်လနီ့ ပုခုံးပေါ်မှ အသာလေး မသိမသာ မျက်လုံးစွေကာ ကြည့်လိုက်သည်။ ဆံပင်တိုတို နှင့် လူထွားကြီးတယောက် သူမ တို့ နှစ်ယောက်ဆီ လှမ်းကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မာလာရဲကျော် ကြည့်နေတုန်းပဲထိုလူထွားကြီးက သူ့နေရာမှ ထကာ သူမတို့ နှစ်ယောက်ရှိရာသို့ လျှောက်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

"ဟေး နဲ့ ဘဲကြီး ငါတို့ ဆီ လျှောက်လာနေပြီ"

မယ်လနီ က ခေါင်း နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး သူတို့ ဆီ လမ်းလျှောက်လနေသော ဗမာဒီမာ ကို လက်လှမ်းပြလိုက်သည်။ ဗလာဒီမာ က သူမ တို့ ရပ်နေသည့်နားသို့ လျှောက်လာပြီး မယ်လနီကို လှမ်းဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ 

"ဟာနီ ကိုယ်မင်းကို လွမ်းနေတာ၊ ဘယ်လိုလဲ ဒီည အဆင်ပြေမလား"

"ဗလာဒီမာ ငါ့ဘဲ ဒီည လာခေါ်လိမ့်မယ်၊ ငါတို့ သမီးရီးစား အန်နီဗာဇရီ ဆိုတော့ ငါဖျက်လို့ မကောင်းဘူး၊ ဒီမှာ ငါပြောပြောနေတဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်း ဖရန့်စစ် တဲ့၊ ဖရန်စစ်၊ ဒါက ဗလာဒီမာလေ လူချောလူကြမ်းကြီးပေါ့ ခစ်ခစ်"

"ဟဲလို ဖရန်စစ်"

"ဟိုင်းဗလာဒီမာ"

ဗလာဒီမာ မာလာ့ ကို ကြည့်လိုက်ရင်းက ချက်ချင်း လီးတောင်သွားသည်။ လှလိုက်တဲ့ အေးရှားမလေး၊ အသားလေးက ဝါဝင်းနေတာပဲ၊ ဝါး၊ ယိုးဒယားမ နဲ့တူပေမဲ့ ယိုးဒယားမမဟုတ်နိုင်ဘူး ဟု စိတ်ထဲ တွေးလျှက်၊

"ဟေး နင် အရမ်းချောတာပဲ ဘာလူမျိုးလဲ နင့်အင်္ဂလိပ် ကလည်း တော်တော်ကောင်းတာပဲ"

မာလာ က ဒီကောင့်ကို လိမ်လို့ မလွယ်ကြောင်းသိသည်။ အမှန်တဝက်မုသားတဝက်လောက် ရောမှ ရပေမည်။

"ငါက မြန်မာနဲ့ ထိုင်း စပ်ထားတာ၊ ငါ့အမေက ထိုင်း အဖေ က မြန်မာလေ"

"အော် ထင်သားပဲ အာ့ကြောင့် နင်က တော်တော်လှနေတာ"

နောက်တော့ မယ်လနီက မာလာ့ ကို စိတ်မချတချ ဖြင့် ထားခဲ့ပြီး သူမ ကဖို့ အလှည့်ရောက်လာတော့ စင်ဘက် ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဗလာဒီမာ နှင့် မာလာ တို့ စကားလက်ဆုံ ကျပြီး မကြာခင်မှာပင် ဗလာဒီမာ လက်တွေက မာလာ့ ပေါင်ပေါ် ရောက်လာခဲ့သည်။ မာလာ ကဗလာဒီမာ့ လက်များကို ပြန်ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။

"ဖရန်စစ် ရေ ဒီမှာ နားငြီးတယ်ကွာ ကိုယ်တို့ အေးအေးဆေးဆေး တနေရာ သွားရအောင်"

ဟု ဆိုလိုက်သည်။ မာလာရဲကျော်က လည်း ၊

"အင်း သွားလေ"

သူတို့ နှစ်ယောက် ကလပ်ထဲ မှ ထထွက်လာကြသည်။

........................................................................................................................

အခန်း ( ၁၆ )

မာလာရဲကျော် မှာ တကယ်တော့ သူမ အဖေ ကိစ္စကို သေခြာသိချင်သဖြင့် သူမ ဘာသာ သူမ စွန့်စားလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဗလာဒီမာဂရက်ကော့ဗ် မှာ နာမည်ကြီး ကြေးစားမို့ လွယ်လွယ် ဖြင့် ချည်းကပ်လို့ ရမည်မဟုတ်ကြောင်းသိသည်။ ထို့ အပြင် သူမ ကို ဘက်ကပ် နှင့် ရှဲဒိုး တို့ လိုက်ခိုင်းပါက ဒီကောင် ရိပ်မိသွားသည်နှင့် သူမ အသက်အန္တရာယ်ရှိနိုင်ကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိထားသည်။ သူမ အခုလို သွားမည်ဆိုတာကို သူမတို့ အဖွဲ့မှ သိသွားလျှင်လည်း သူမ ကို ခုလို သွားခိုင်းမှာ မဟုတ်သည်ကို သိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ တယောက်ထဲ လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ 

ဗလာဒီမာ က သူ့ဟော်တယ်ခန်းတွင်းသို့ ရောက်သည်နှင့် မာလာရဲကျော်ကို ဆွဲဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း ကြမ်းကြမ်း စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ မာလာရဲကျော် က လည်း သူမ လက်တွေဖြင့် ဗလာဒီမာ့ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ကာ ရမက်ပြင်းပြင်း အနမ်းတွေဖြင့်တုံ့ ပြန်ပေးလေသည်။ ဗလာဒီမာ့ ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖောင်းထနေသော ကောင်ကြီးက သူမ ဘိုက်သားလေးကို လာဖိနေရာ နည်းနည်းနောနော အကောင်ကြီးမဟုတ်မှန်း မာလာရဲကျော် သိနေရလေသည်။ ဗလာဒီမာက သူ့လက်ဖဝါးကြီးများဖြင့် မာလာရဲကျော် ဖင်သား တွေကို ဒရက်စ် ပေါ်မှ ပင်အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်နေသည်။ 

နောက်တော့ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ကာ ဗလာဒီမာက သူမကို ကုတင်နားသို့ လက်ဆွဲခေါ်လာလေသည်။ ကုတင်နား အရောက်တွင် မာလာရဲကျော် လက်ကို ရုတ်တရက် နောက်ပြန် လိမ်လိုက် ရာ မာလာရဲကျော် ခမြာကျောလေး ကော့သွားရသည်။ သူမ အင်းစတင့် က ဗလာဒီမာ့ ခြေထောက်ကို သူမ ဒေါက်ဖနပ် ဖြင့် ဆောင့်နင်းလိုက်ပြီး အားနေသော ဘယ်ဘက်လက်က ဗလာဒီမာ့ ဂွေးဥကို နောက်ပြန်ထုလိုက်ဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေသော်လည်း ယခုအချိန်အထိက ဘာမှန်းမသိသေးသဖြင့် ဘာမှ မလုပ်တတ်သည့် ကောင်မလေး လို၊ 

"အား...အို့ နာတယ်ကွာ၊ ဟေ့ငါ့လက်ကျိုးတော့မယ် လွတ်ပါ အီးးးးးးးရွတ်"

ဟု ဆိုကာ ငိုငြီးပြလေသည်။ ဗလာဒီမာက နောက်လက်တဖက်ကို ပါ ဆွဲယူကာ သူမ လက်ကောက်ဝတ် နှစ်ဖက်ကို သူမ ခါးနောက်မှာ စု လျှက် လက်ထိပ်ခတ်လိုက်လေသည်။ မာလာမှာ ယခု မှ ကိုယ့်ကိုယ် ကျိမ်ဆဲနေမိလေသည်။ ငါတော့ ဒီတခါ သွားပြီ ထင်တယ်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ဒီကောင် က ဆိုက်ကိုကြီးများလား၊ ငါ့အကြောင်းကတော့ ဒီကောင် ဘယ်လို မှ သိစရာ အကြောင်းမရှိဘူး၊ ငါ့ရုပ်ကလည်း ဖျက်ထား၊ တာ ငါ့ပရိုဖိုင်း ကလည်း ဒီလောက် နာမည်မကြီးသေးတော့ ဘယ်မှာမှ မရှိသေးဘူး၊ စောင့်ကြည့်တာပေါ့ ဟု တွေးနေလိုက်သည်။

ဗလာဒီမာက မာလာ့ ကို လက်နောက်ပြန် လက်ထိပ်ခတ်လျှက်က ကုတင်ပေါ် တွန်းချလိုက်ရာ မာလာမှာ ကုတင်စောင်းတွင် မှောက်လျှက် ကျလေသည်။ မာလာ မှာ တဟင့်ဟင့် နှင့် ဟန်ဆောင် ငိုကြွေးနေလေသည်။

"ဗလာဒီမာ ငါ့ကို ဘာလို့ အဲလို လုပ်ရတာလဲ ပြန်လွတ်ပါကွာ ငါက ကြေးစား ဖာသည်မ လည်းမဟုတ်ပါဘူး၊ နင်က မယ်လာနီ့ သူငယ်ချင်း ဆိုလို့ ငါ့သူငယ်ချင်းပဲ ဆိုပြီးလိုက်လာတာပါ အဟီးးးး ဟင့်၊ ငါအိမ်ပြန်ပါရစေတော့ကွာ "

ဗလာဒီမာက မာလာ့ စလင်းဘက်အိပ်ကို ယူကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ မှောက်ချပြီး အထဲမှ ထွက်ကျလာသော နူတ်ခမ်းနီမိတ်ကပ် မိန်းခလေး အသုံးအဆောင်များကို တခုချင်း သေခြာစွာကြည့်လေသည်။ စလင်းဘက်ထဲ မှ မာလာ့ ပိုက်ဆံအိပ်ကလေးကို ထုတ်ပြီး မာလာ့ အိုင်ဒီ ( ဖရန်စစ်လင်း အိုင်ဒီ ) ကို သေခြာကြည့်သည်။ အိပ်ထဲ ပါသည့် ပိုက်ဆံ ခရက်ဒစ်ကဒ် တို့ကို သေခြာ လေ့လာပြီးမှ အကုန်ကောက်ကာ ဆလင်းဘက်ထဲ စံနစ်တကျ ပြန်ထည့်လိုက်ပြီး ဘေးနားက ကုလားထိုင် နောက်မှီတွင် ချိတ်ထားလိုက်သည်။ 

"ဟားဟား နင့်ပုံ က ဖာသည်မ ပုံလည်း မပေါက်ပါဘူး၊ ချောကလည်း ချော လူက လည်း အပျံစား ဆိုတော့ ငါ က ငါ့ကိုယ်ငါ အဲလို ကံကောင်းတတ်တဲ့ လူလို့ ဘယ်တော့မှ မတွက်ထားဘူးလေ၊ အာ့ကြောင့်ပါ၊ သဘောရိုး နဲ့ ဆိုရင်လည်း ငါတို့ ဒီည ပျော်ကြရအောင်ပါကွာ ဟုတ်ပလား"

ဗလာဒီမာ က ပြောပြောဆိုဆို မာလာမှောက်ခုံ ဖြစ်နေသည့်နားသို့ လျှောက်လာလိုက်သည်။ မာလာမှာ ကုတင်ပေါ် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း မှောက်ရက် ဖြစ်နေပြီး လက်နှစ်ဖက်မှာ အနောက်ဖက်မှ လက်ထိပ်ခပ်ခံထား ရလေရာ လှုပ်လို့ မရဖြစ်နေရသည်။ ဗလာဒီမာ က မာလာ့ အနောက်ဖက်ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်းက မာလာ့ ခြေသလုံးလေးများကို သူလက်ဖဝါးကြီးဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးရင်းက သူ့လျှာကြီးနင့် ရက်လိုက်သည်။မာလာ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်မှာ စတီလက်တို သို့မဟုတ် ပန်ဆယ်ဟီး ဟု ခေါ်မလား ထိပ်ဖျားက ခဲတန်လို ၊ အီတလီ လို စတီလက်တို ဟု ခေါ်သော ဒါးချွန်လို ချွန်မြ သည့် ဟီး ဖြစ်လေသည်။ အမြင့်မှာ လေးလက်မခွဲလောက် ရှိပြီး ခြေကျင်းဝတ်ကို သားရည်ကြိုးများဖြင့် ရစ်ပတ်နွယ်ထားသော ဒီဇိုင်းဖြစ်လေသည်။ ဗလာဒီမာက ထို သားရည်ကြိုး တို့ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဖြေကာ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ မာလာရဲကျော် ခြေဖမိုး ခြေချောင်းလေးများကို ယုယုယယ ပွတ်သတ် ပေးရင်း က၊

"နင့်ခြေထောက်လေးက လည်း လှလိုက်တာ ပြောစရာမရှိဘူး ချောမွတ်နေတာပဲ"

မာလာရဲကျော် ဒေါက်ဖိနပ် နှစ်ဖက်စလုံးကို ချွတ်ပေးပြီးတော့ ဗလာဒီမာ က မာလာ့ ပေါင်လုံး နှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးတို့ ဖြင့်တဖက် တလုံးစီကိုင်ကာ ပွတ်ပေးရင်း ဖြင့် ဒရက် ကို မတင်လာခဲ့သည်။ မာလာရဲကျော် ဝတ်လာသည့် ဒရက်စ် အနက်ရောင်ကလေး က အသားက အလက်စတစ်၊ အရှည်က လည်း ပေါင်လည်လောက်သာ ရောက်တာမို့ မာလာရဲကျော် ကုတင်ပေါ် မှောက်ရက် ကျကတည်းက ဖင်လုံးလေးနားအထိ လန်တက်နေလေပြီ။ ဗလာဒီမာ က ဒရက်စ်အနားစလေးကို ခါးနားထိ လှန်တင်လိုက်ပြီ။ လုံးကျစ်နေသော မာလာရဲကျော် တင်ပါးလေးတွေကို ဆုပ်နှယ်လိုက်သည်။မာလာရဲကျော်က၊

"ဟေ့ နင် ငါ့ကို လက်ထိပ်ချွတ်မပေးသေးဘူးလား၊ တော်တော့ကွာ မစနဲ့တော့"

"ဖြည်းဖြည်းပေါ့ဟာ မင်းလေးက လည်း ခု မှအစပဲ ရှိသေးတာ၊ မင်းရဲ့ အလှလေး တွေကို သေခြာ ကြည့်ပါရစေအုံး"

ဗလာဒီမာက မာလာရဲကျော် ဝတ်ထားသည့် ဗစ်တိုးရီးယား စီးခရက်အတွင်းခံ ပင်တီ အနက်ကလေးကို ဆွဲကာ ချွတ်လိုက်သည်။

"ကျွတ်စ်ကျွတ်စ် လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကွာ၊ ငါ သွားရည်တောင် ကျလာပြီ အဟီးးး"

ဗလာဒီမာက မာလာရဲကျော် ပေါင်လုံး နှစ်လုံး ကြား ဝင်လိုက်ကာ မာလာရဲ့ကျော် ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကုတင်စောင်း ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူက ကုတင်ဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လျှက် ဖြစ်တာမို့ မာလာရဲကျော် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှ ဖေါင်းကား ထွက်နေသည်နှင့် သူ့မျက်နှာ နှင့် တန်းနေလေသည်။ 

ဗလာဒီမာ ၏ လျှာကြီး မာလာရဲကျော် စောက်ဖုတ်ပေါ်ကို စိုစို စွတ်စွတ် နှင့် နွေးနွေးကြီး ရောက်လာတော့ မာလာရဲကျော်ခမျာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။ သူမ မှာ ဒက်ဒီ နှင့် နောက်ဆုံး အတူနေ ခဲ့ကြပြီး တခြား ယောက်ျား နှင့် ထိတွေ့ခဲ့ရခြင်း မရှိသည်မှာ လည်း ကြာပြီမို့ စောက်ဖုတ်ကို လျှာဖြင့် အရက်ခံရသည့် အချိန် မှာ စိတ်တွေ ထလာရပြီး စောက်ရည်တွေက တစိမ့်စိမ့် ကျလာရလေသည်။

"အင်း...အီး...အိုးကွာ..ဗလာ့ ငါ့ကို လက်ထိပ်ချွတ်ပေးတော့ကွာ ငါမနေတတ်ဘူး"

"ခနလေး ပါကွာ မင်းကလည်း အဲလို လေး ပဲ နေစမ်းပါ၊ ငါကပဲ ပြုစုပေးပါရစေ"

ဗလာဒီမာ ၏ လျှာကြီး ဖြင့် တပြတ်ပြတ် ရက်ပြီး လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် သူမ စောက်စေ့ ကို ဖိခြေ ပွတ်သပ်နေတော့ မာလာရဲကျော် ခမြာ လူးလိမ့်နေရလေပြီ။ဗလာဒီမာ က မာလာရဲကျော် ကို အော်ဟစ် ငြီးငြူ ရင်း တချီပြီးသွားအောင် စောက်ဖုတ်ကို ရက်ပလိုက်သည်။ မာလာ ကိုယ်လေး တုံခါ ပြီး တချီ ပြီးသွားမှ ဒူထောက်နေရာမှ ထကာ မာလာ ရဲကျော် လက်တွင် ခပ်ထားသော လက်ထိပ်ကို ဖြေပေးလိုက်လေသည်။ မာလာ ရဲကျော်မှာ တချီပြီးသွားသဖြင့် သူမ လက်ကို လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးလိုက်သော်လည်း မထသေးပဲ အိပ်ယာ ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ ဗလာဒီမာကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဗလာဒီမာ က အခု မှ သူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်နေသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာတခု လုံး ကြွက်သား တွေ အရစ်ရစ် ထလျှက် ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ် ထောင်ထောင် မောင်းမောင်း နှင့် မျက်နှာလေးထောင့်စပ်စပ် ဗလာဒီမာ ကို ကြည့်ရင်း ခုနက သူမ ကို ပြီးသည်အထိ စောက်ဖုတ်ရက်ပေးခဲ့တာ ပြန်တွေးမိပြီး ဖီးတက်လာသည်။ မာလာရဲကျော်မှာ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် နှင့်သာ အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့ဘူးသေးတာမို့ သူမ ကာမ ဆန္ဒတွေက ဘာဂျာလောက် နှင့် မပြည့်ဝနိုင်သေးခြေ။ ဗလာဒီမာ က သူ့ဘောင်းဘီ နှင့် အတွင်းခံကို ချွတ်လိုက်တော့ မာလာရဲကျော် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်။ 

အရပ်ခြောက်ပေလောက် ရှိသည့် သူ့အရပ် နှင့် လိုက်အောင် ပင် လီးကြီးက ရှည်လျှားလှပြီး သူ့ကျယ်ပြန်သော ရင်အုပ်ကြီးများ လို တုတ်ခိုင်သော လီးကြီးက မြွေပါးပြင်းထောင်သလို ထောင်ထ နေသည်။ ပြီးတော့ လီးကြီးက အတည့် မဟုတ်ပဲ ဘေးကို နည်းနည်း ကောက်သလို ဖြစ်နေသေးသည်။ နည်းတဲ့ လီးကြီးမဟုတ်ဘူး ငါခံနိုင်ပါ့မလားမသိဘူး ဟု စိုးရိမ်အတွေးလေး ဖြင့် ကြက်သည်းပင်ထမိသည်။ 

"Oh my god you are so big, I don't even know I handle this monster"

ဘုရား ဘုရား နင့်ကောင်ကြီးက ကြီးလှ ခြေလား ငါခံနိုင်ပါ့မလားတောင် ငါ့ကိုယ်ငါမသေခြာဘူး၊ ဟု မာလာရဲကျော် ပါးစပ်မှ အသံထွက်သွားခဲ့သည်။ ဗလာဒီမာက သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်ပြီး 

"ဒုန့်ဝါရီ ယူဝယ်"

ဟု ပြောကာ ကုတင်ပေါ်တက်လာခဲ့လေသည်။ ပက်လက် အိပ်နေသော မာလာရဲကျော် ကိုယ်ပေါ် မှောက်တက်လာပြီး နူတ်ခမ်းချင်း အရင် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ မာလာရဲကျော် ဒရက်စ်ကို အနားမှ မကာ ခေါင်းပေါ်ကျော်ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဘရာဂျိတ်ကို လည်း ဖြုတ်ကာ ၊ 

"ဟား မင်း နို့လေး တွေက အရမ်းလှတာပဲ၊ နို့သီးခေါင်းလည်း သေးသေးလေး တွေ မိုက်တယ်"

ဟု ဆိုကာ ငုံ့စို့ ရင်း လက်တဖက်က လည်း ဆုပ်နှယ်နေသည်။ မာလာရဲကျော်လည်း ဗလာဒီမာ့ခေါင်း မှ ဆံပင်အနက်ထဲသို့ သူမ လက်ချောင်းတွေထိုးသွင်းကာ ကုတ်ခြစ်နေလိုက်ရင်း၊ ဒီကောင် ရွှေရောင် ဆံပင်ကို အနက်ရောင် ဆိုးထားတာပဲ ဟု သတိထားမိလိုက်သည်။ နောက်တော့ ဗလာဒီမာက သူမ ရင်ဘတ်ကို ခွတက်လာကာ သူ့လီးကြီး ကို သူမ ပါးစပ်နားလာတေ့လေသည်။ ဒီအခြေအနေရောက်မှ တော့ မထူးတော့ပြီ မို့ မာလာရဲကျော်လည်း ဗလာဒီမာ့ လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဂွင်းထုပေးရင်းက ဒစ်ဖူးကို စုပ်လိုက်လေသည်။ ဗိုလ်မှူး သီဟရဲကျော် သင်ပြပေးထားမှုကြောင့် သူမ ပုလွေပညာက တော့ မဆိုးပါ။ ဗလာဒီမာ တယောက် မျက်လုံးလေး မှေးကာ ဇိမ်တွေ့နေသည်။ လီးကြီးက တုတ်ကာ ရှည်သဖြင့် သူမ အာညှောင်းတာတခုပဲ ပြောစာ ရှိသည်။ နောက်တော့ ဗလာဒီမာက ကျေနပ်သွားပြီး သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားလျှက် သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ ဖိသွင်းတော့သည်။

"အား..ဖြည်းဖြည်း ..ငါ အဲလောက်ကြီးတဲ့ လီးမျိုးနဲ့ တခါမှ မခံဖူးဘူး"

"အေးပါ ငါသိပါတယ် ဖြည်းဖြည်းပါ နာရင်ပြော"

စောက်ဖုတ် ဆိုတာက လီးဘယ်လောက်ကြီးကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း နှဲ့သွင်းက ဝင်သည့်ထုံးစံအတိုင်း မကြာခင်မှာပင် ဗလာဒီမာ့ လီးကြီးက မာလာရဲကျော် စောက်ဖုတ်ထဲ စုံးစုံးမြုပ်လေသည်။ ဗလာဒီမာ က မာလာရဲကျော် ပေါင်နှစ်လုံးကို ထမ်းကာ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးလေရာ မာလာရဲကျော် နောက်တခါ ပြီးရပြန် သည်။ ဗလာဒီမာ က မာလာရဲကျော် ပြီးသွားသည်ကို သိသဖြင့် ခနနားပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ မာလာရဲ့ကျော်ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းကာ ဒေါ့ကီ ဆွဲပြန်သည်။ မာလာရဲကျော် မှာ သွေးသားတွေ နောက်တခါ ဆူလာရပြန်သည်။ ဆောင့်အားကောင်းသော လီးတုတ်တုတ် ရှည်ရှည်ကြီးကြောင့် မာလာရဲကျော်ခမြာ နာလည်းနာ အောင့်လည်းအောင့် ကောင်းလည်း ကောင်းဖြစ်ရလေသည်။ ဒီတခါတော့ နှစ်ဦး စလုံး တပြိုင်နက် ပြီး သဖြင့် ဗလာဒီမာ့ လရည်တွေ မာလာ့ စောက်ဖုတ်ထဲ တဖြစ်ဖြစ် ပန်းထုတ်ထည့်တာ ခံစားလိုက်ရသည်။ လရည်တွေက နွေးနွေး ကြီး နှင့် တအားကို ပန်းထုတ်တာကြောင့် စောက်ဖုတ် အပြင်ဖက်သို့ ပင် လျှံကျလာရသည်။ 

နှစ်ဦးစလုံး မောပန်းသွားသဖြင့် မာလာ့ကို အနောက်ဖက်မှ ဖက်ပြီး နားနေသော ဗလာဒီမာ မှာ စားပွဲပေါ်မှ ဖုံးမြည်သံကြောင့်ဖုံးကို လှမ်းယူလေသည်။ မာလာမှာ ကုတင်ဘေး စားပွဲကို မျက်နှာပြုကာ တစောင်းအိပ်နေတာ ဖြစ်ပြီး ဗလာဒီမာက သူမ အနောက်မှ ဇွန်းချင်းထပ်သလို ထပ်ကာ အိပ်နေသည် ဖြစ်ရာ မာလာ့ ပုခုံးပေါ်မှ ကျော်၍ ဖုံးကို လှမ်းယူလိုက်တာ ဖြစ်သည်။ ဖုံးမှာ ဗလာဒီမာ ယူလိုက်မှ အသံပျောက်သွားသည်။ ဗလာဒီမာ က ဘယ်သူခေါ်တာလဲ ကြည့်ချင်သဖြင့် ဖုံးမှ လော့ပက်တန် ကို ဆွဲကာ ဖွင့်လိုက်သည်။ မာလာရဲကျော် မှေးထားသော မျက်လုံး မှ ဗလာဒီမာ့ ဖုံး Lock Pattern ကို မြင်လိုက်ရသည်။ 

ဗလာဒီမာ က ဖုံးကို စားပွဲပေါ် ပြန်ချရင်း မာလာရဲကျော်ကို ကျော်ခွကာ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။ နောက်တော့ ရေချိုးခန်းဘက်သို့ လျှောက်သွားလေသည်။ မာလာရဲကျော်က ကုတင်ပေါ်မှ အမြန်ဆင်းကာ ဗလာဒီမာ့ ဖုံးမှ လော့ပက်တန်ကို ဆွဲပြီး ဖွင့်လိုက်သည်။ သူနောက်ဆုံးပို့ထားသော မက်ဆေ့များကို ကြည့်လိုက်ရာ ၊ ဓါတ်ပုံများ တွေ့လေသည်။ ထိုဓါတ်ပုံများကို တွေ့လိုက်တော့ မာလာရဲကျော် ခေါင်းမှာထူပူ သွားပြီး သွေးခုံနှုံးလည်း မြန်လာလေသည်။ ဓါတ်ပုံများ မှာ အဝေးမှန်ဘီလူးကောင်းသည့်ကင်မရာဖြင့် ဆွဲရိုက်ထားသည်များ ဖြစ်ပြီး၊ ဗိုလ်မှုသီဟရဲကျော် ၏ လင်းခရုဇာ ဖြစ်နေသည်။ ကားပေါ်တွင် မိန်းမ နှစ်ယောက် အနောက် မှာ ထိုင်ပြီး ရှေ့မှာ ယောက်ျား နှစ်ယောက်ပါသည်။ ယောက်ျား တယောက် မှာ မျက်နှာကို မြင်ရသော်လည်း သူမ မသိခြေ၊ နောက်တယောက်မှာ တော့ ပုံစံအရ ဖိုးထူး ဖြစ်နိုင်လေသည်။ 

နောက်ပုံများမှာ ဟော်တယ် ပြတင်းပေါက်မှ အခန်းတွင်းသို့ ရိုက်ထားပံဖြစ်သည်။ မိန်းမ တယောက် ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ယောက်ျား တယောက်ပေါ် တက်ထိုင်ကာ မြင်းစီးနေပုံ ဖြစ်သည်။ ပုံကို ချဲ့ကြည့်လိုက်တော့ သူမ မာမီ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖြစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒါဆိုရင်တော့ ကုတင်ပေါ်က ယောက်ျား က ဒက်ဒီ ပဲဟု သူမ စိတ်ထဲ ထင်လေသည်။ နောက်တော့ ယောက်ျား က မတ်တတ်ရပ်လျှက် မိန်းမ ခေါင်းကလေးကို သာ မြင်ရရာ သူမ မာမီ လီးစုပ်နေသည်လို့တွက်လိုက်မိသည်။ နောက်တော့ ထို အမျိုးသား ကြမ်းပေါ်သို့ မှောက်ရက် ကျနေပုံ၊ မာမီ က ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် မတ်တပ်ရပ်ကာ သူမ ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့် ဖုံးရင်း ကြောက်လန့်တကြားအော်နေပုံ၊ ထိုအမျိုးသား ခေါင်းဘက်မှာ သွေးနီနီတွေ၊ မာလာရဲကျော်မွန်ထူသွားသည်။ ဒီကောင် ဒက်ဒီ့ကို လုပ်ကြံလိုက်သည်ဆိုသည်မှာ တကယ်ပါလားဟု တွေးမိပြီး သွေးနထင်တက်ကာ မွန်ထူလာလေသည်။ ထိုအချိန်တွက် သူမ အနောက်ဘက်မှ ဗလာဒီမာက၊

"ဟေ့ နင် ငါ့ဖုံးကို ဘာလုပ်နေတာလဲ"

ဟု လှမ်းမေးသံ နှင့်အတူ သူမနောက်နားသို့ ကပ်လာသည်ကို သိလိုက်ရသည်။

...........................................................................................................................

အခန်း ( ၁၇ )

မာလာရဲကျော်ကို သာမန် ကက မလေး တယောက်ဟု ထင်ထားခဲ့သဖြင့် သူ့ဖုံးကို ဆော့နေသည် ဟု စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ မပြင်မဆင် ဒေါသ ဖြင့် အနောက်မှ ချဉ်းကပ်လာသည့် ဗလာဒီမာ့ ဂွေးဥ ကို မာလာရဲကျော် နောက်ပေါက်ကန်ချက် က ပြင်းထန်စွာ ထိသွားသည်။

"အု...အီးးးးးး ဂျစ်"

ဗလာဒီမာ မှာ ကိုယ်တုံးလုံးလည်း ဖြစ် မာလာရဲကျော် ဖနောင့်ကလည်း သူ့ဘောကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ကန်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတော့ ဂစ်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး  မာလာ့ အနားတွင် ဘောကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဒူးထောက်ရက် ကျလေသည်။ မာလာက ကုတင်ဘေး မှ သူမ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကို ကောက်ကိုင်ယူလိုက်ကာ ဒေါက်မှ အပေါ်ယံစွတ်ထားသည့် ပလတ်စတစ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဖိနပ်ကို ကိုင်ကာ ဗလာဒီမာ့ လည်ပင်းကို ထိုးသွင်း ပြစ်လိုက်လေသည်။ ( အဖြစ်အပျက်မှာ စက္ကန့်ပိုင်းသာကြာလိမ့်မည်။ စာရေးထားသည်မှာက အဖြစ်အပျက်ထက် ပိုကြာသလို ဖြစ်နေရသည်။ ။ ဤကား စကားချပ်။) မာလာရဲကျော် ဒေါက်ဖိနပ် ၏ ဒေါက်မှာ အတွင်းမှ စတီး ဖြင့် လုပ်ထားသော စူးချွန်ဖြစ်ပြီး အပေါ်မှ အမဲရောင် ပလတ်စတစ် ကို စွတ်ထားသည်သာ ဖြစ်သည်။ 

ထို့ကြောင့်လည်း အဖျားက ချွန်မြနေပြီး အရင်းက လက်မလုံးခန့်တုတ်ကာ လေးလက်မခွဲ အရှည် ရှိ စတီးစူးချွန်မှာ ဗလာဒီမာ့ လည်ချောင်း သွေးကြောကို ထိုးဖေါက်ကာ လည်ချောင်းရိုးအဆစ်ကြားထိ ဝင်သွားတော့သည်။ ဗလာဒီမာ လေပြွန်ပါပေါက်သွားသဖြင့် အသံပင်မထွက်နိုင် သွေးတွေ တဖြီးဖြီး ဖြင့် ပေါက်ထွက်ကာ ကြမ်းပေါ်သို့ ခွေကနဲ ကျသွားတော့သည်။ မာလာရဲကျော် က သူမ ဒေါက်ဖိနပ်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ သွေးများ ထိုအပေါက်မှ ပန်းထွက်လာပြီး ဗလာဒီမာ့ မျက်လုံးကြီးများမှာ ပြူးထွက်လာကာ ကိုယ်လုံးကြီး အကြောဆွဲသလို ဖြစ်ပြီး မှ ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ 

မာလာရဲကျော်က သူမ ဒေါက်ဖိနပ်စူးချွန်မှ သွေးများကို အိပ်ယာခင်းဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး အပေါ်မှ ပလတ်စတ်စ်ကာဗာကို ပြန်စွတ်လိုက်သည်။ သူမ အဝတ်အစား တွေကို ပြန်ဝတ် ဖိနပ်ကို သေခြာ ပြန်စီး ပြီး မှ ဗလာဒီမာ့ ဖုံးကို လည်း ကောက်ယူပြီးသူမ စလင်းဘက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ဗလာဒီမာ့ ခရီးဆောင်အိပ် ကို ဖွင့်လိုက်တော့ မှန်ဘီလူး များနှင့် အက်စ်အယ်အာ ကင်မရာ ကိုတွေ့ရသည်။ စနိုက်ပါ သေနပ်ကို တစစီ ဖြုတ်ကာ ဘူးများဖြင့် ထည့်ထားသည်ကို လည်းတွေ့ရသည်။ SLR ကင်မရာ အတွင်းမှ မယ်မိုရီ စတစ်ကို ဖြုတ်ယူလိုက်သည်။ 

မာလာရဲကျော် က သူမတို့ စစ်ဆင်ရေးအဖွဲ့ကို လှမ်းအကြောင်းကြားလိုက်ပြီးမှ ထိုအခန်းမှ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ သူမ အခန်းပြန်ရောက်တော့ ဖုံးထဲမှ သူမ မာမီ့ ကိုယ်လုံးတီးပုံများကို ဖျက်လိုက်သည်။ ထိုဖုံးကို သူတို့ စစ်ဆင်ရေးအဖွဲ့မှ လိုအပ်မည်ဖြစ်ကြောင်းသိသည်။ သို့သော်လည်း မာမီ့ကိုယ်လုံးတီးပုံများတော့ သူတို့ တွေ့မသွားစေလိုပေ။ 

ဗလာဒီမာ့ SLR ကင်မရာထဲ မှ ထုတ်လာသည့် မယ်မိုရီ ကဒ်ကို သူမ လက်တော့ထဲ ထည့်ပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ပုံအတော်များများ မှာ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ၏ လင်ခရူဇာ ကို လိုက်ရိုက်ထားခြင်း ဖြစ်ပြီး ထိုကားပေါ်တွင် စုံတွဲ နှစ်တွဲပါသည်။ သူမ သေခြာ ကြည့်လိုက်တော့ တခြား အမျိုးသမီးမှာ သူမ မာမီ့ငယ်သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဆိုတာ သူမ မှတ်မိသွားသည်။ သူမ နှင့် အတူပါလာသော အမျိုးသားကိုတော့ သူမ မမှတ်မိ၊ ထိုကားပေါ်မှ လေးယောက်မှာ သူမ ဒက်ဒီမပါဘူး ဆိုတာတော့သိသည်။ ကားမောင်းသည့်သူကို မျက်နှာသေခြာ မမြင်ရသော်လည်း ခေါင်းနှင့် ကိုယ်လုံး အနေအထားအရ ဖိုးတုတ် ဟု သူမ သိလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်ပင် နားမလည်နိုင်၊ ဒက်ဒီ့လို အတွေ့အကြုံ ရှိသည့် အေးဂျင့်တယောက်က သူစီးနေကြ ကားဖြင့် မိသားစု ကို ခေါ်ကာ တကယ့် အန္တရာယ်များသည့် ဒေသသို့ ဘာလို့ လာတာလဲ၊ တကယ်ဆိုလျှင် ဆေ့ဖ်ဟောက်စ်လို နေရာမျိုးမှာပဲ နေရမှာ၊

အခန်း ( ၈ ) ဆက်ရန် >>>>>