မောင်မထောင်းနဲ့ ညောင်းလိမ့်မယ် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ
“ အာနိုးရေ….ဟေ့ အာနိုး…”
“ လာပြီ….အစ်မရေ…”
နွားစာစင်းနေသော အာနိုး အိမ်ဘေးမှ မပြေးရုံတမယ်လာခဲ့ပြီး…. အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ မခင်အေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။
“ နင့် ဦးလေးလည်း ပိုက်တဲရောက်ရင် ပြန်မလာတော့ဘူး… နင့်ပဲခိုင်းရမှာပဲ…။ ညနေစောင်းရင် မိုးရွာလိမ့်မယ်ထင်တယ်….။ နင်… နွားတွေ သွားသိမ်းချေတော့…။ နင့် ဦးလေးကတော့ ပြန်လာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး …..”
“ အခုပဲ သွားလိုက်တော့မယ်….အစ်မ….”
အာနိုးက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာ သံဇကာတွင် ချိတ်ထားသော ခမောက်ကို ဆွဲဆောင်းပြီး ထွက်သွား
သည်။ မခင်အေး အိမ်ပေါက်ဝမှရပ်ကြည့်ရင်း ပြုံးမိသည်။ အာနိုးက ဖင်ပေါ့သည်။ သိတတ်သည်။ ဒီလို သူရင်းငှားမျိုးရထားတာ သူ့တို့အဖို့ ကံကောင်းလှသည်။ ပြီးတော့ အာနိုးက တစ်ကောင်ကြွက် မခင်အေး၏ယောက်ျား ကိုသန်းငွေ၏အဖေ မခင်အေး၏ယောက္ခမအိမ်တွင် ငယ်ငယ်ထဲက နေလာပြီး ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေး အိမ်ထောင်ကျတော့ သူတို့ဆီလာပြီး သူရင်းငှားလုပ်နေတာ ဖြစ်သည်။
အသက်က (၁၅) နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသော်လည်း အာနိုးဆိုသော နာမည်ရအောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ထွားကြိုင်းလှသည်။ အခု ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေးတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီး (၂) နှစ်ခန့်အတွင်းမှာပင် အာနိုး တော်တော်ထွားလာသည်။ ဒီနှစ်ဆို ထွန်တုံးတောင် နိုင်နေချေပြီ။
မခင်အေးတို့တွင် လယ်ဧက (၂၀) ကျော် ရှိသည်။ လယ်တွေ ထွန်တုံးပိတ်ကတည်းက မခင်အေး၏ယောက်ျား ကိုသန်းငွေက ပိုက်ထဲသို့ စတဲချနေသည်။ ဒီနှစ် ချောင်းရိုးတွင် လိုင်စင်ရသူက ကိုသန်းငွေ၏ သူငယ်ချင်း။ ဒီတော့ ကိုသန်းငွေတစ်ယောက် အရက်ပေါ၍ ပုစွန်ရွေး ငါးရွေး မိန်းမတွေများသည့် ပိုက်ထဲမှ မပြန်တော့။ အိမ်မှာက သူ့သူရင်းငှား အာနိုးကို ယုံကြည်စိတ်ချတာလည်းပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်က ပျော်ပျော်ပါးပါး နေတတ်တာလည်း ပါသည်ပေါ့။
ကိုသန်းငွေက အသက် (၃၀) ခန့်သာ ရှိသော်လည်း အာနိုးက ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေလာသူမို့ နှုတ်ကျိုးပြီး ဦးလေးဟုသာ ခေါ်သည်။ မခင်အေးကျတော့ အသက် (၂၇) နှစ်တောင် ရှိနေပြီဖြစ်ပေမယ့် အစ်မ ဟုသာ သူကခေါ်လေသည်။ အိမ်မှ ကွင်းထဲသို့ ထွက်သွားသော အာနိုးတစ်ယောက် မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်သွားတော့မှ မခင်အေးက အိမ်ထဲသို့ လှမ်းဝင်ရန် ကြံလိုက်ရင်း ကောင်းကင်သို့မော့၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။ တောင်ဘက်ဆီမှ မိုးရိပ်တို့က တက်စပြုနေပြီ။ သူမ အာနိုးကို လွှတ်လိုက်သည်မှာ မှန်သွားသည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေးသည် အိမ်ပေါက်ဝ သံဇကာတံခါးကိုပိတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ ပြန်၍ဝင်ခဲ့လေသည်။
ရွာမှနေ၍ကြည့်လျှင် တစ်ပြလောက် အကွာတွင် တောတန်းလေးတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုတောတန်းလေး ပတ်လည်တွင် စားကျက်ကောင်းသဖြင့် ရွာမှကျွဲနွားများကို လွှတ်ကြောင်းထားလေ့ရှိသည်။ အခုလည်း အာနိုးတစ်ယောက် ထိုတောတန်းလေးသို့ ရှေ့ရှု၍ လယ်ကွင်းများကိုဖြတ်ကာ လျှောက်လာခဲ့၏။
“ ဟော ဟိုရှေ့မှာ…. ဒီဖက်ပြန်လာနေကြတာ…. အိမ်က ကောင်တွေလား မသိဘူး….”
လမ်းခုလတ်အရောက် နွားတစ်စု ပြန်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ဟုတ်တာပေါ့….အိမ်ကကောင်တွေပဲ…”
ထိုအခိုက် မိုးက တဖြောက်ဖြောက် ကျလာသည်။
“နွားသိမ်းဖို့တော့ မလိုတော့ဘူး။ မနေ့က ဦးလေးကိုသန်းငွေ မှိုစားချင်တယ် ပြောတယ်…။ ကြုံတုန်း သွားပြီး ခူးလိုက်ဦးမှပဲ….”
အာနိုးတစ်ယောက် ရှေ့တွင်မဝေးတော့သော တောတန်းလေးဆီသို့ ဆက်၍လာခဲ့သည်။ ထိုအခိုက် မိုးက သည်းထန်စွာ ရွာလာသည်။ အာနိုး တောတန်းလေးသို့ အရောက်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ သူမိုးခို နေကျ ညောင်ခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ အပြေးအလွှား လာခဲ့သည်။ မိုးက တမိုးလုံး မဲမှောင်ပြီး သဲသထက် သဲလာသည်။
“ ဟင်… ငါ့ အရင် ဘယ်သူရောက်နေတာလဲ….”
ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ လှမ်း၍အမြင်ရတွင် လူတစ်ယောက် ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေ သည်ကို မိုးထဲလေထဲတွင် မသဲမကွဲ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
“ ဟင်…..ထွေးထွေး….”
“ ဟင်….အာနိုး….”
“ နင်….ဘာလာလုပ်တာလဲ….”
“ ငါ မှိုလာခူးတာ…. မိုးတွေသဲလာလို့ မပြန်နိုင်တော့တာ…. ဒီမှာ တကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲနေပြီဟာ…. ချမ်းလိုက်တာ ”
ထွေးထွေးက မေးရိုက်သံလေးဖြင့် ပြောသည်။ ထွေးထွေးတို့တဲက တောတန်းလေးနှင့် ရွာအကြား ကွင်းထဲတွင်ရှိသည်။ တောတန်းလေးမှဆိုလျှင် တခေါ်လောက်သာ ဝေးသည်။
“ အီး….ဟီး….ချမ်းလိုက်တာ အာနိုးရာ…”
ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်နေသည်။ အာနိုး ထွေးထွေးကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေ၍ အဝတ်အစားများက တကိုယ်လုံး ကိုယ်တွင် ကပ်နေသည်။ ထွေးထွေးရဲ့ လုံးလုံးတစ်တစ် ချစ်စရာကိုယ်လုံးလေးမှာ အတိုင်းသား လှပလျက်ရှိသည်။
“ အား…. ဟီး…. ဟီး…. လုပ်…. လုပ်ပါဦး…. အာနိုးရ…. ငါ… ငါ… ချမ်းလိုက်တာ….. အီး…. ဟီး….”
အာနိုး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ… ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်နေသည်။
“ နင့် အဝတ်တွေချွတ်ပြီး ညှစ်လိုက်ရင်ကောင်းမယ်….”
“ ဟာ….. နင်….. နင်ကလဲ…”
ထိုအခိုက် လေကလည်း ကြမ်းလာသည်။
“ အာ…နိုး… အမလေး…. ဟီး… ဟီး…. ချမ်းလိုက်တာ…. လုပ်…. လုပ်ပါဦး….”
မထူးတော့ပြီ။
“ ကဲ…. နင် မျက်စိတွေ မှိတ်ထားလိုက်….”
ထွေးထွေးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့… မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ချလိုက်သည်။ အာနိုး ထွေးထွေး၏ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်သည်။ အဝတ်တွေ ရေညှစ်ရင်း အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကျွတ် သွားသော ထွေးထွေးကို ကြည့်ကာ အာနိုးတစ်ယောက် စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်လာသည်။
ထွေးထွေး၏ ထိပ်ကလေးတွေ နီနေသော နို့လေးနှစ်လုံးက လိမ္မော်သီး ခပ်ရွယ်ရွယ်လေးတွေလောက် ရှိ၏။ ပြီးတော့ ထွေးထွေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စိမ်းမြမြ အမွှေးလေးတွေနှင့် တောင်ပူစာခုံးခုံးလေး…. နှုတ်ခမ်း နှစ်ခုက စေ့ကပ်၍ တင်းနေသည်။
“ ဟင်း….ဟင်း….ချမ်း….ချမ်းသေးတယ်….”
“ ငါ…ငါ…ဖက်ထားမယ်….”
အာနိုး ထွေးထွေးကို ဘေးမှထိုင်၍ ဖက်လိုက်သည်။ ဗလကောင်းသော အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ပျောက်လုမတတ် ဖြစ်နေ၏။ အသားချင်းထိလိုက်ရတော့ အာနိုး၏ သွေး တွေက ဆူသထက် ဆူပွက်လာသည်။
အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားတော့ ထွေးထွေးမှာ ချမ်းတာတော့ နည်းနည်းသက်သာသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အာနိုး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အချောင်းကြီးက သူမ၏ ပေါင်ရင်းတွင်တင်ကာ ဆီးခုံကို ကန့်လန့်ဖြတ် ထိ၍နေသည်။ ယားတတ်သော ထွေးထွေး ယားကျိကျိ ဖြစ်နေ၏။
ခဏအကြာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ဒီအချောင်းကြီးကို ပို၍ထိချင်သည့် သဘောဖြင့် သူမ၏ ခါးလေးကို ပို၍ဖိကပ်ပေးမိသည်။ အတွေ့အာရုံက နှစ်ယောက်စလုံးကို တစ်နေရာတည်းတွင် ထိန်းချုပ်ထားလိုက်ပြီ။
“ ထွေးထွေး….ချမ်းသေးလား….”
“ အင်း….နည်းနည်းတော့ ချမ်းသေးတယ်….”
အာနိုး ထွေးထွေးကို ပြင်ဖက်ရန်အတွက် ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ရာမှ ငုံ့ကြည့်မိလိုက်တော့ ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးအရွေ့ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်သွားသော နို့လေးနှစ်လုံးက အာနိုး၏ မျက်လုံးထဲမှနေ၍ ခန္ဓာကိုယ်တွင်း ထိ ဝင်၍သွားသည်။ အာနိုး သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ ထွေးထွေး၏ နို့လေးတစ်လုံးကို ငုံ့၍ စို့ပစ်လိုက် သည်။
“ အာ…..နင်…..နင်….ဘာ….ဘာလုပ်….”
ပြောသာပြောသည်… ထွေးထွေးက မရုန်းဖယ်။ သူမပြောလိုက်ကာမှ အာနိုးက ပို၍ ဖိစုပ်လိုက်သည်။
“ အာ….ဟေ့….အ….”
ထွေးထွေး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်သွားသည်။ စောစောက ချမ်းတာတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိဘဲ တကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းဖြစ်ကာ တဖြေးဖြေး နှုံးကျလာသည်။ အာနိုးကလည်း ခေသူမဟုတ်ပါ။ လက်တွေ့မရှိပေမဲ့ ရွာလယ်က တိုးလှိုင်တို့ ဗွီဒီယိုရုံတွင် သန်းခေါင်လောက်မှပြသည့် နိုင်ငံခြား အပြာကားတွေကို ခဏခဏ ကြည့်ဖူးထားသူ ဖြစ်သည်။
အာနိုးက သူမ၏နို့လေး နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍အစုပ် ထွေးထွေးက အာနိုး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဆီးခုံကို လာ၍ထောက်နေသော အာနိုး၏ ဟာကြီးကလည်း တဆတ်ဆတ် ခုံးထနေသည်ကို ထွေးထွေး သတိထားမိသည်။ အပျိုမလေး ထွေးထွေးကလည်း လက်တွေ့မရှိပေမယ့် အဖေနဲ့အမေတို့ အဝှါပြုကြတာကို မကြည့်ချင် မြင်လျက်သား မကြာခဏ တွေ့မြင်ခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်သည်။
အာနိုး ထွေးထွေးကို ပက်လက်လှန် လှဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်အချ ထွေးထွေးက ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်သည်။ အာနိုး ဒူးထောက်၍ ဝင်ကာ လီးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြား တေ့၍ဖိချသည်။
“ အမေ့…. အီး…. အာနိုး…. မလုပ်…. မလုပ်ပါနဲ့ဟာ….”
ပြောနေပေမယ့် ထွေးထွေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးက ပို၍ကားသွားသည်။ တစ်ကြိမ်လည်းမဝင် နှစ်ကြိမ် လည်းမဝင် အာနိုး၏စိတ်တွေက ထရုံမဟုတ် ကြမ်းလာသည်။ ထွေးထွေး၏ စေ့ကပ်နေသော စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဖြဲကာ ဟသွားတော့ လီးကိုတေ့ပြီး အတင်းဖိချလိုက်သည်။
“ ဗြစ်…. ဗြစ်…. အမလေး…. သေပါပြီ… အင့်…. အီး…. ဟီး….”
နာလွန်း၍ ထွေးထွေး ငိုချလိုက်သည်။ သူမ၏ အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မသိသည့်အချက်ကတော့ ထွေးထွေး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းအောက်စပ်လေး တစ် လက်မလောက် ကွဲသွားပြီး သွေးတွေ ထွက်လာသည်။ ဒါတင်မဟုတ် ထွေးထွေး၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း သွေးလေးတွေစီး၍ ထွက်လာသည်။
တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ငိုနေသော ထွေးထွေးကြောင့် အာနိုးတစ်ယောက် ဘာလုပ်ရ မှန်း မသိအောင် ဖြစ်သွားသည်။ ထွေးထွေး၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်နေသော လီးကြီးကို ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လေးကို ငုံ့၍ ဖက်ထားလိုက်သည်။ ခဏတာ ငြိမ်ပြီးနေလိုက်တော့ နာကျင်တာတွေ လျော့သွားပြီး ပူနွေးတောင့်တင်း သန်မာလှသော လီးကြီး၏ အတွေ့က ပို၍လာသည်။
အာနိုးမှာလည်း တဆုံးမြှုပ်နှံထားသော လီးကြီးကို ပတ်လည်ကြပ်ညပ်၍နေသော စောက်ပတ်သား နုနုလေးများက ဝိုင်းဝန်းဆုပ်နယ်ပေးသလို ဖြစ်လာသောကြောင့် မရိုးမရွဖြင့် မနေနိုင်ဖြစ်လာပြီး လီး ကြီးကို ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်သည်။
“ ဗြစ်…. ဗြစ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်….. အမေ့….. အား….. အမေ့….”
ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေး တသိမ့်သိမ့် ဖြစ်နေသည်။ ကျွမ်းကျင်မှု မရှိသေး၍ အာနိုးက လီးကို တဆုံးထုတ်၍ မဆောင့်ဘဲ လက်နှစ်လုံးလောက် တဝက်လောက် ထုတ် ထုတ်ပြီး ဆောင့်သည်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် လီးက ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ရွေ့လျားနေလေတော့ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံးက စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးတွေကို တောက်လျှောက် ပွတ်တိုက်၍နေသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အရသာထူးနေကြသည်။ ကိုယ်လုံးလေး တသိမ့်သိမ့်ဖြစ်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေတော့ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ယံမှ နို့အုံလေးနှစ်လုံးက ရမ်းခါ၍နေသည်။ လုပ်ရမှန်းသိ၍တော့ မဟုတ်။
အာနိုးက ထွေးထွေး၏ နို့အုံနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲသည်။ နို့သီးရဲရဲလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်ကြည့်သည်။ အဆောင့်ကလည်း မပျက်ပေ။
ဘယ်အရာနှင့်မျှမတူအောင် အရသာထူးနေသူက ထွေးထွေး။ တဟင်းဟင်း အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကြားက တွေ့ချင်ဇောဖြင့် အာနိုးကို မျက်လုံးလေး ဖွင့် ဖွင့်ကြည့်ပြီး မျက်လုံးလေးလည်ကာ ပြန်မှိတ် မှိတ်သွားသည်။ ခံစားရခက်လာတော့ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ခါးလေး ကော့ကော့တက်လာသည်။
လီးကို တဝက်လောက် တဝက်လောက် ထုတ် ထုတ်ပြီး ဆောင့်နေရတာ အာနိုးစိတ်ထဲ သိပ်ပြီး အားမရချင်တော့ပေ။ အာနိုးတကိုယ်လုံးလည်း ဆိမ့်၍ အရသာရှိလှသည်။ အာနိုး သူ့လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးနီးပါး ထုတ်၍ ဆောင့်သည်။ ထိုသို့ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ထွေးထွေးမှာ ခါးလေး ကော့တက်နေသည်။
“ ပြွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…. အာ….. အာနိုး….. ငါ….. ငါ….. ဘယ်လိုဖြစ်…… ဗြစ်….. ဖွတ်…..”
“ အင်း…..ထွေး….ထွေး….”
အာနိုး ဒီလောက်ပဲ ပြောလိုက်နိုင်သည်။ ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး လူးပျံလာခိုက် အာနိုးက အသာကုန် ငါးချက်လောက် ဆောင့်ပြီး လီးထိပ်မှ အရည်တွေကို တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ထွေးထွေးက သူ့ကိုလှမ်း၍အဖက် အာနိုးတကိုယ်လုံးက ထွေးထွေး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားလေ တော့သည်။
“ ကဲ… ဖယ်ပါဦး…. ဒီမှာ အသက်ရှူလို့တောင် မရဘူး….”
ဒီတော့မှ အာနိုးက ထွေးထွေး၏ ကိုယ်ပေါ်မှထပြီး လီးကိုပါ စောက်ခေါင်းထဲမှ တစ်ခါထဲ ချွတ်လိုက်သည်။
“ သွား… အပြင်ထွက်နေ…. ငါ အဝတ်တွေ ဝတ်ဦးမယ်….”
“ နင်… ချမ်းသေးလား….”
“ မသာကောင်…. စကားမများနဲ့…. အပြင်ထွက်နေပါဆို….”
အာနိုး သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ယူ၍ ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီးထဲမှ ထွက်လိုက်ရသည်။ စောစောကတော့ ခံချင်တိုင်း အလိုးခံနေပြီး အခုမှ မိန်းကလေးတွေများ ရှက်တော်မူနေကြသည်။ ဒါကို အာနိုးမသိ။ ဘယ်လိုလဲဟ ဟူသော အတွေးဖြင့်သာ စဉ်းစားရခက်နေသည်။
ခဏနေတော့ ထွေးထွေက အဝတ်အစား စုံလင်စွာဖြင့် ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီးထဲမှ ကိုယ်လုံးလေးလှည့်ကာ အပြင်သို့ ထွက်လာသည်။
“ အာနိုး…. နင် ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ….”
“ ငါ… မှိုခူးမလို့….”
အာနိုး ထွေးထွေးမျက်နှာကို ရဲရဲမကြည့်ရဲ…။ ထွေးထွေးမှာလည်း ထိုနည်းတူ မျက်နှာလေး အောက် ငုံ့၍ ပြောနေသည်။
“ နင်…. မှို မခူးရသေးဖူးပေါ့….”
“ အင်း….”
“ ဒါဆိုရော့…. အဝတ်ယူသွား….”
ထွေးထွေးက ညောင်ပင်ခြေရင်းတွင် ချထားသော ပုခုံးတွင်လွယ်ရန် ကြိုးတပ်ထားသော တောင်းလေးအပြည့် မှိုတွေကို နှိုက်ပြီး အာနိုးကို လှမ်း၍ပေးသည်။ အာနိုးက သူ့ပုဆိုးခါးပုံစထဲ ထည့်သည်။
“ ကဲ…အာနိုး…. နင် ပြန်တော့….”
“ ငါ နင့်ကို လိုက်ပို့ဦးမလားလို့….”
“ မရှည်နဲ့…. ငါ့တဲ ငါပြန်တတ်တယ်…. နင် ပြန်နှင့်တော့….”
အာနိုး လေးလေးပင်ပင်နှင့် ထ၍ ရွာကို ဦးတည်၍ လျှောက်သည်။ အာနိုး အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားတော့မှ ထွေးထွေးက ညောင်မြစ်ဆုံကို လက်ထောက်၍ အားယူပြီးထသည်။ ပြီးတော့ မှိုတွေထည့်ထားသော တောင်းလေးကို လွယ်လိုက်ပြီး လျှောက်လှမ်းလိုက်သည်။ ထွေးထွေးတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်တာ ကွတတနှင့် ထော့နင်းထော့နင်း ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ သူမကိုယ်သူမ ဒီလိုဖြစ်မည်ကို ခန့်မှန်းမိသော ထွေးထွေးက သူမဒီလိုပုံ လျှောက်လှမ်းတာကို အာနိုး မြင်တွေ့သွားမှာစိုး၍ အာနိုးကို အရင်ပြန်ခိုင်းခဲ့တာပင် ဖြစ်တော့သည်။
——————————————
ကိုသန်းငွေ လွတ်ချင်တိုင်း လွတ်၍နေသည်။ ပိုက်တဲမှာစား ပိုက်တဲမှာ အိပ်သည်။ မခင်အေး စိတ် ညစ်ရသည်။ သူကယောကျ်ား အကြောင်းမဟုတ်။ ပိုက်တဲမှာက မိန်းမတွေပေါသည်။ မခင်အေးတို့ မိန်းမသားမှာသာ စိတ်ညစ်နေရသည်။
သန်းငွေ ပြန်မအိပ်တာ ရက် (၂၀) ကျော်ပြီ။ နေ့ခင်းဖက် ပြန်လာတတ်သော်လည်း ခဏသာ။ အာနိုးကို ခိုင်းစရာရှိတာခိုင်း၊ သူမကိုလည်း ပြောစရာရှိတာ ပြောပြီး ပြန်သွားတတ်သည်။
မခင်အေး စိတ်တွေလေနေပြီ။ သူမ၏ လိုအပ်သော ဒုက္ခအတွက် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမည်မှန်း မသိ။ ရေချိုးပြီးစ သနပ်ခါးလိမ်းနေသော မခင်အေးတစ်ယောက် တွေးမိပြီး စိတ်သောကရောက်နေခိုက် သူမ၏ရှေ့မှ မှန်ထဲတွင် အရိပ်တစ်ခု တွေ့လိုက်သည်။
ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်ထိုင်၍ နွားနဖားကြိုးအတွက် ကြိုးထိုးနေသော အာနိုးက သူမ၏ နောက်ကျောကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေခြင်းပင်။ အာနိုးတစ်ယောက် ထဘီရင်လျားဖြင့် သနပ်ခါးထိုင်လိမ်းနေ သော မခင်အေးကို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ကြည့်ရင်း သူနှင့် ကိုယ်ချင်းရင်းနှီးခဲ့ဖူးသော ထွေးထွေးနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်နေမိသည်။
ထွေးထွေးက သူနှင့် သက်တူရွယ်တူလောက်သာ ရှိသည်။ တောသူတောင်သား အလုပ်ကြမ်းပါမရှောင် လုပ်နေကြရသူမို့ ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ တောင့်တင်း သန်မာထွားကြိုင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ထွေးထွေး၏ အလှက အပျိုပေါက် မပြည့်စုံသေးသော အလှ။ မခင်အေး ဆိုတာက အသက်က အစိတ်ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတော့ အလှက ပြည့်စုံနေပြီ။ ပြီးတော့ အိမ်ထောင်သည်။ အိမ်ထောင်သည်ဘဝ ဆိုတာက ယောက်ျားနှင့် သဟဇာတဖြစ်ကာ တည့်လျှင်တည့်သလို စိုပြေလန်းဆန်း၍ အလှတွေ တိုးတတ်တာမျိုး။ ဒီတော့ မခင်အေး၏ အလှက ထွေးထွေး၏ အလှထက် ပိုသည်။
အာနိုး၏ အတွေးထဲတွင်တော့ ဒါမျိုးတွေမရှိ။ အာနိုး စဉ်းစားမိသည်က ထွေးထွေးထက် မခင်အေးက ပို၍ကြည့်ကောင်းသည်။ ပြီးတော့ ထွေးထွေးကို ကြည့်ရ မြင်ရ တွေ့ရသည်ထက် မခင်အေးကို မြင်ရ တွေ့ရ ကြည့်ရသည်က သူ့စိတ်တွေ ပို၍ထလာသည်ဟု တွေးမိသည်။ ဒါပေမယ့် မစရဲ။ သူက သူရင်းငှား၊ မခင်အေးက သူရင်းတိုင်၊ ပြီးတော့ သူ့အပေါ် မိဘကဲ့သို့ ကောင်းသည်။ ဒီတော့ အာနိုး ဘာမှမတတ်နိုင်။ ကြည့်၍သာနေရသည်။ ကြည့်တာတောင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကြည့်ရသည်။ ဗြောင်မကြည့်ရဲပေ။
ဒီကောင်လေး အရင်ကနဲ့မတူဘဲ ငါ့ကို ဘာလို့တမျိုးပြောင်းလာရတာလဲ။ ဟုတ်ပြီ။ အာနိုးဆိုတာက ငါ သေဆိုသေ ရှင်ဆိုရှင်ရမဲ့သူပဲ။ ငါ့ သဘောပဲ။ အာနိုး သူမကို ကြည့်တာတွေ့ရပြီး မခင်အေး၏ စိတ်တွေက ပြောင်းလာရသည်။ ခြေထောက်ကိုဆင်း အာနိုးဘက်ကို ဘေးခေါင်းပြူ၍ အာနိုးရှိနေ ကြည့်နေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ထမီကို ပေါင်ရင်းထိ ဆွဲတင်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သနပ်ခါး စိမ် ပြေနပြေ လိမ်းပစ်လိုက်သည်။
မခင်အေး၏ ဖြူဖွေးတောင့်တင်းသော ပေါင်တံကြီးတွေက အာနိုးကို တ ဖက်ပြန်မလှည့်ဘဲ ငေးကြည့်မိသည်ထိ ဖြစ်သွားသည်။ ဒါတင်မကသေး မခင်အေးက ရင်လျားထားသော ထဘီကို ဖြတ်ကနဲ ဖြည်ချကာ ရင်ဘတ်ကို သနပ်ခါး ကဗျာကယာ ပွတ်တိုက်ပေးသည်။ ကလေးမမွေးသေးသော အိမ်ထောင်သည်၏ နို့ကြီးတွေက ဖွေးနု၍ ဖွံ့ထွားတင်းမာလှသည်။
လှစ်ကနဲ ခဏတာ ဖြစ်သော်လည်း အာနိုးတစ်ယောက် ဖင်ကြွပြီး ထရပ် တော့မလိုပင် ဖြစ်သွားရသည်။ ဆက်ပြီးတော့လည်း အာနိုးထိုင်ပြီး မနေချင်တော့ ကြာရင်ခက်မည်။ ထိုင်ရာမှထကာ အိမ်ဘေးသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်ဘေးရောက်တော့ ပုဆိုးကိုဖြည်ပြီး လီးကိုကြည့်သည်။ လီးထိပ်တွင် အရည်လေးတွေက စို့နေရုံမျှမက ညောင်စေးတန်းကာပင် ကျနေကြသေး၏။
ဗြုံးကနဲ အာနိုးစိတ်ထဲတွင် ထွေးထွေးကို သတိရလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူချက်ချင်း ခေါင်းခါလိုက်သည်။ မနေ့က ထွေးထွေးတို့တဲဆီ သူရောက်ခဲ့သည်။ ဘယ်သူမှမရှိဘဲ ထွေးထွေးတစ်ယောက်ထဲ သာ ရှိပေမယ့် ထွေးထွေးက
“ နင်…. ငါ့ဆီမလာနဲ့ဦးဟာ…. မတွေ့ချင်သေးဘူး ”
ဟု သူ့ကို ပြောလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား။ အာနိုး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် အိမ်ဘေးရှိ ပျဉ်ချပ်ကွဲနေသဖြင့် မှောက်ထားသော နွားစာခွက်ကြီးပေါ်တွင် ထိုင်၍ ငိုင်နေလိုက်သည်။
“ အာနိုးရေ…. ထမင်းစားမယ်ဟေ့…”
ဘယ်မျှကြာသွားသည် မသိ။ အိမ်ပေါ်မှ မခင်အေး၏ ခေါ်သံကြားရမှ အာနိုး ဖြတ်ကနဲ သတိထားမိလိုက်သည်။ မှောင်ရီပျိုးနေပြီ။
“ လာပြီ…. အစ်မရေ…”
ထမင်းစားရန် အိမ်ပေါ်သို့တက်လာသော အာနိုး အိမ်ပေါ်သို့ရောက်တော့ ထူးဆန်းသော မြင်ကွင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြင်ထားသော ထမင်းပွဲ ပြီးတော့ ထမင်းပန်းကန်က နှစ်ချပ်။ ခါတိုင်းဆို သူတို့စားပြီးမှ အာနိုးက ကိုယ့်ပန်းကန် ကိုယ်ခူးပြီး စားရသည်။ အခုတော့….
“ လက်ဆေးလေ…. အာနိုး….. အစ်မနဲ့ အတူတူစားရအောင် ”
မီးဖိုထဲက ဟင်းပန်းကန်ကို ကိုင်၍ထွက်လာသော မခင်အေးက ပြောသည်။ အာနိုး မီးဖိုထဲဝင်၍ လက်ဆေးသည်။ လက်ဆေးပြီး ထမင်းပွဲကို ပြန်ရောက်တော့ ထူးဆန်းတာကို ထပ်တွေ့ရပြန်သည်။ တဝက်လောက်ရှိသော အရက်ပုလင်းနှင့် ကိုင်းဖန်ခွက်တစ်လုံး၊ ပြီးတော့ မတ်ခွက်တစ်ခွက်နှင့် ရေကအပြည့်။
“ နင် ပင်လည်း ပင်ပန်းတယ်… ပြီးတော့ မိုးလည်းအေးတယ်…. သောက်ချင်ရင် သောက်လိုက်…။ အစ်မ… သရက်သီးမှည့်တွေ လှီးလိုက်ဦးမယ်….။ ပြီးမှ အတူတူ ထမင်းစားကြတာပေါ့….”
မခင်အေး မီးဖိုထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်။ အာနိုး အကြိုက်တွေ့ပြီ….။ ချထားသော ကြက်သားဟင်း နှင့် မြည်းကာ အရက်တစ်ပိုင်းကို ခဏအတွင်း ကုန်အောင် သောက်ပစ်လိုက်သည်။ သူအရက်သောက်၍ ပြီးလောက်မှ မခင်အေးက မီးဖိုထဲမှ လှီးထားသော သရက်သီးမှည့်ပန်းကန်ကို ကိုင်ပြီး ထွက်လာကာ ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင်ချရင်း အာနိုးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ စားသည်။
အိမ်ထဲတွင် ထွန်းထားသော ဘက်ထရီမီးရောင်က ပြပြလေး။ မခင်အေး၏ ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သော ရနံ့တို့က အာနိုး၏ အရက်ရှိန်ကို တိုးမြှင့်ပေးနေသယောင်။ အင်္ကျီမပါသော အာနိုး၏ ကိုယ်လုံးကြီးက လည်း မခင်အေး၏ သွေးတို့လှည့်ပတ်မှုကို မြန်ဆန်နေစေသည်။ မခင်အေးက ဟင်းတွေ တပြုံကြီးကို အာနိုးပန်းကန်ထဲ ခပ်ထည့်ပေးပြီး ထမင်းစစားသည်။ မျက်လွှာချထားရာမှ တစ်ချက်တစ်ချက် အာနိုးကို ကြည့်ရင်းစားသည်။
မခင်အေးက သူ့ကိုကြည့်၍ စားနေချိန်တွင် အာနိုးက မျက်လွှာချထားသည်။ မခင်အေး မျက်လွှာချထားချိန်တွင် အာနိုးက သူမကို ကြည့်ရင်း ထမင်းစားသည်။ ထမင်းစားပြီးသွားတော့ အာနိုးက စားပြီးပန်းကန်တွေကို ဆေးရန်ထပ်သည်။
“ နေ…. နေ…. အစ်မ ဆေးလိုက်မယ်…. မင်း လက်ဆေးတော့….။ ဟိုမှာ အစ်မ ထန်းလျက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်း လုပ်ထားတယ်။ သွားသောက်ချေ။ ပြီးတော့ အင်္ကျီလည်း ဝတ်ထားဦး မိုးအေးတယ်….”
မခင်အေး အသံက ရှတတလေး။
“ ဟုတ်ကဲ့….အစ်မ…”
အာနိုးက အင်္ကျီဝတ်ပြီး ထန်းလျက်နှင့် ရေနွေးကြမ်းကို အချိုတဲသည်။ ခဏနေတော့ မခင်အေးကပါ ရောက်လာပြီး အာနိုးဘေးတွင် ထိမတတ်ထိုင်ကာ ထန်းလျက်ဖြင့် အချိုတဲသည်။
“ အာနိုး…. နင် နောက်ဖေးက ထင်းတဲမှာ မအိပ်နဲ့တော့…. အိမ်ပေါ်မှာလာအိပ်….။ မိုးကောင်းတော့ ငါတစ်ယောက်ထဲ မနေရဲဘူး…။ နင့် ဦးလေးကလည်း ရှိတာမဟုတ်ဘူး….။ နင့် ဦးလေး ပြန်လာအိပ်မှ နင် ထင်းတဲပြန်အိပ်ပေါ့…..။ သူမရှိရင် အိမ်ပေါ်မှာပဲ လာအိပ်….”
“ ဟုတ်ကဲ့….အစ်မ….”
နှစ်ယောက်သား စကားမဆိုမိကြ။ တစ်ယောက်ခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်ယောက်ခိုးကြည့်ရင်း အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းလာရသည်။ အတော်လေးကြာတော့မှ မခင်အေး၏ စကားသံက ထွက်လာသည်။
“ အာနိုး…. တံခါးတွေပိတ်တော့ မိုးရွာလာပြီ….”
အာနိုး ထိုင်ရာမှထပြီး အိမ်တံခါးတွေကို လိုက်ပိတ်သည်။ မခင်အေးက အာနိုးကို မျက်စေ့ဒေါက် ထောက် ကြည့်နေသည်။ ကြည့်နေသော သူမ၏ မျက်လုံးများက အရောင်တလက်လက်ဖြင့် ဖြစ်သည်။ တံခါးတွေ ပိတ်ပြီးသွားတော့ အာနိုးက မခင်အေး၏ အနားတွင် လာထိုင်သည်။
“ နင့် အိပ်ယာခင်းပေးဖို့ အခန်းထဲမှာ ခေါင်းအုံးနဲ့ ခြင်ထောင် သွားယူလိုက်ဦးမယ်…..။ နင် ဖျာခင်း ထား….။ ငါ ဘက်ထရီမီး ယူသွားမယ်….”
အာနိုးက ထောင်ထားသော သင်ဖြူးဖျာလိပ်ကို ဖြည်၍ ခင်းသည်။ မခင်အေးက ဘက်ထရီမီး ချောင်းနှင့် ဘက်ထရီအိုးကိုယူပြီး အတွင်းဖက်ရှိ သူမတို့၏ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ မကြာမှီတွင် အိပ်ခန်းထဲမှ မခင်အေး၏ အသံက ထွက်လာသည်။
“ အာနိုးရေ….ဒီမှာ လာယူဟေ့…”
“ လာပြီ…အစ်မ…”
အာနိုး မခင်အေးတို့လင်မယား အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ အခန်းထဲတွင် ဘက်ထရီမီးက လင်း နေသည်။ သူရောက်သွားတော့ မခင်အေးက ပုဆစ်တုတ်ထိုင်ရင်း သူတို့၏ နှစ်ယောက်အိပ်မွှေ့ယာကြီး အောက်မှ ဖျာကိုလှန်၍ ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့၍ကြည့်နေသည်။ အာနိုးဖက်ကို နောက်ကျောပေးထားသော မခင်အေး ဖင်ဆုံကြီးက အယ်၍ လုံးတစ်နေသည်။ ဒါကို နောက်မှကြည့်ရင်း စောစောထဲက မခင်အေးနှင့်နေရင်း တထောင်ထောင် ဖြစ်နေသည့် အာနိုး၏လီးက ပိုပြီး မာကြော တင်းထောင်လာသည်။
“ အာနိုး ခဏ…. ဒီမှာ ပုရွက်ဆိတ်တွေလား မသိဘူး…”
အာနိုး မခင်အေး၏ အနားကို တိုးကပ်သွားပြီး ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်။
“ ဒီမှာဟ….”
“ အမလေး….”
ဒီမှာဟ ဆိုပြီး အာနိုးကို မကြည့်ဘဲ နောက်ပြန်လက်ဖြင့် ပုတ်လိုက်သော မခင်အေး၏ လက်က တောင်မတ်နေသော အာနိုး၏ လီးကြီးကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်မိသည်။
“ အမလေး…”
ဆိုပြီး ဗြုံးကနဲ လန့်လည်းလန့် နာလည်းနာသွားသော အာနိုးက လီးကိုပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ကိုယ်က နောက်သို့ ယို့သွားသည်။
“ ဟင်…ဘာဖြစ်သွားလဲ….”
မခင်အေး ချက်ချင်းလှည့်ကြည့်ပြီး အာနိုး၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီးပြောသည်။
“ ဟို….ဟို…..အစ်မ….”
“ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ခက်မယ်….။ အိပ်ယာပေါ်လှဲလိုက်…. အစ်မ ကြည့်ပေးမယ်….”
မခင်အေးက အာနိုး၏ လီးနေရာကို ကြည့်၍ ပြောသည်။ မခင်အေး၏ နှာသီးဖျားတစ်ခုလုံး နီမြန်း နေသည်ကို ဘက်ထရီမီးရောင်အောက်တွင် ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။ အာနိုးက သူမကို ကြောင်၍ ကြည့်နေသည်။
“ ကဲ…. လှဲမှာ လှဲစမ်းပါဟာ….”
မခင်အေးက လက်ကိုဆွဲ၍ အတင်းလှဲခိုင်းတော့ အာနိုးက နှစ်ယောက်အိပ် မွေ့ယာကြီးပေါ်သို့ ပက်လက်လှဲချလိုက်သည်။ အာနိုး၏ ဘေးသို့ မခင်အေး ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အာနိုး၏ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးကျွတ်ထွက်သွားအောင် ခြေဖျားမှနေ၍ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထောင်းကနဲ ထွက်လာသော အာနိုး၏ လီးက အသက်သာငယ်သော်လည်း သိပ်ပြီးတော့ သေးသေးကွေးကွေးတော့ မဟုတ်လှပေ။ ကိုသန်းငွေ၏ လီးလောက် မကြီးပေမယ့်လည်း စံချိန်တော့မှီသည်ဟု မခင်အေး လီးကြီးကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း တွေးမိလိုက်သည်။ အာနိုး မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမလီးကြီးကို စိတ်ဝင်တစား ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်အား သူက ကြည့်နေသည်။ မခင်အေး ရှက်သလို ဖြစ်သွားသည်။
“ အာနိုး…. နင့် မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထား….”
ပြောသည့်အတိုင်း အာနိုးက မျက်လုံးကို ချက်ချင်းမှိတ်လိုက်သည်။ မခင်အေး ပြုံးလိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော လီးကြီးဆီသို့ သူမ၏ လက်တဖက်ဖြင့် ကတုံကယင် လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ အာနိုး ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မခင်အေး တံတွေးတစ်ချက် ကြိတ်၍ မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လီးကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း မရိုးမရွဖြစ်လာကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အောက်မှ ဂွေးဥမဲမဲလုံးလုံးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ပေးသည်။
ဒီလိုအယုအယ အကိုင်အတွယ်မျိုး အာနိုး တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့။ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို မှိတ်ရင်း အသာမှိန်းနေသည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ထိပ်ဝတွင် နှီးတပြားလောက် အရေခွံလန်နေသည်။ မခင်အေး လီးပေါ်မှ အရေခွံကို အောက်သို့ ခပ်ဖြေးဖြေးဆွဲချရင်း ထွက်လာသော လီးထိပ်နီနီကြီး ကို ကြည့်ကာ မရိုးမရွဖြစ်လာကာ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်မိသည်။
မခင်အေး လီးဒစ်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်းက လက်မဖြင့် လီးခေါင်းကြီးကို ဖွဖွလေးဖိ၍ ပွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဟလိုက်ရာမှ အာနိုး ကော့တက်သွားသည်။ လက်တဖက်က လီးကိုပွတ်ပေးရင်း မခင်အေး၏ ကျန်လက်တဖက်က ကြွက်သားအမြှောင်းလိုက်ထနေသော အာနိုး၏ ပေါင်တံကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် လိုက်ဆုပ်နေသည်။ အုံမထူသေးသော်လည်း သန်စွမ်းလှသည့် လမွှေးများကို လက်ချောင်းလေးတွေဖြင့် ထိုးဖွလိုက်သေးသည်။
လီးကြီးက မခင်အေး၏ လက်ထဲတွင် စောစောကထက် သိသိသာသာ ကြီးမာကြော၍လာရုံမျှမက လီးထိပ်တွင် အရည်ကြည်လေးတွေ စို့လာသည်။ အရိုင်းလေးကို စိတ်ပါလာအောင် မနည်းလုပ်ရမည်ဟု ထင်ထားသော မခင်အေး ပျော်သွားသည်။
“ နာသေးလား….ဘယ်…ဘယ်လိုနေသေးလဲ…”
“ မနာတော့ဘူး….ကောင်း….တယ်….”
မခင်အေး ပြုံးလိုက်မိသည်။
“ အမလေး….”
“ ဟင်….အစ်မ…ဘာဖြစ်တာလဲ…”
အရသာရှိနေခိုက် မခင်အေးက အလန့်တကြား ကိုယ်လုံးကို ခါလိုက်သဖြင့် လန့်သွားသော အာနိုး ထ၍ ထိုင်လိုက်သည်။
“ ပုရွက်ဆိတ်တွေ….ပုရွက်ဆိတ်တွေ…”
ပြောရင်း မခင်အေးက သူမ၏ အင်္ကျီတွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။
“ ပွတ်ပေးစမ်းပါဟ…. ပုရွက်ဆိတ်တွေ တက်နေတယ်…”
မခင်အေး၏ ကိုယ်လုံးဖြူဖြူလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး အာနိုးက အင်္ကျီကျွတ်သွားသော မခင်အေး၏ အပေါ်ပိုင်းကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေး၏။ ပွတ်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်မိလိုက်ရင်း ဘာကိုမှ မစဉ်းစားတော့ဘဲ နို့ကိုငုံ့၍ စုပ်တော့သည်။
မခင်အေး ရင်ဘတ်ကို ကော့ပေးရင်း နို့စို့နေသော အာနိုး၏ လည်ပင်းကို လက်တဖက်ဖြင့်ဖက်ရင်း အာနိုး၏ ခေါင်းကို သူမ၏ ရင်ဘတ်သို့ ဖိကပ်ပေးထားသည်။ အာနိုး နို့တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးစို့သည်။ ပြီးတော့ လက်ကထိုင်ထားသော မခင်အေး၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေကို လှမ်း၍ကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်သေးသည်။ မခင်အေးတစ်ယောက် အပျိုမလေးသဖွယ် အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။
“ နေ… နေဦး… အာနိုး…. ပုရွက်ဆိတ်က အောက်ကို ဝင်ပြန်ပြီ….”
အာနိုးခေါင်းက သူမ၏ ရင်ဘတ်မှ ခွာသွားတော့ မခင်အေး ခါးမှ ထဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပက်လက် လှန်လှဲလိုက်သည်။ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုလည်း ထောင်၍ ကားလိုက်သည်။
“ ပွတ်ပါဟဲ့….အာနိုးရဲ့….”
စိတ်ထနေသော အာနိုး မခင်အေး၏ အမွှေးမဲတွေဖုံးနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အတင်းဖိ၍ပွတ်သည်။ သူရင်းတိုင်နှင့် သူရင်းငှားကြားတွင် ကာထားသော သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှ တံတိုင်းက ကြိုးပေါက်သွားချေပြီ။
“ အဲ… အဲ… အဲ့ဒီထိပ်ကို ကိုက်သွားတယ်…. ဖိပွတ်စမ်း….”
အာနိုးက ပြူးထွက်နေသော စောက်စေ့ကို ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မခင်အေး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ခါသွားရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။
“ အထဲ…. အထဲကိုဝင်သွားပြီ…. လက်ခလယ်နဲ့ ထိုးထည့်ပြီး စမ်း… စမ်း…”
“ ဟုတ်ပြီ….. ဟုတ်ပြီ…. ဘေးတွေကို လက်ထိပ်နဲ့ ကော် ကော်ပြီးစမ်း…..”
အာနိုးက စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ်ထိုးထည့်ကာ မွှေပွတ်ပွတ်ရင်း လက်ထိပ်ဖြင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကို ပွတ်၍ ပွတ်၍ စမ်းသည်။ မခင်အေး ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်တက်သွားပြီး စောက်ရည်တွေက ထပ်ပြီးစိမ့်ထွက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း မြင်မကောင်းအောင် ဖောင်း၍ ခုံးထလာသည်။
“ တော်….တော်ပြီ…”
အာနိုးက လက်ကို စောက်ခေါင်းထဲမှ ထုတ်ကာ နောက်သို့ ကိုယ်ကို ယို့လိုက်သည်။ မခင်အေးက လှဲနေရာမှ ဆတ်ကနဲထိုင်၍ ဘာမပြော ညာမပြောဖြင့် အာနိုးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်၍ နမ်းသည်။ ဒီ တော့ အာနိုးက မခင်အေးကို တအားဖက်ကာ ပြန်နမ်းသည်။ အာနိုးစိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့။ မခင်အေး၏ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ နောက်သို့ ခပ်ဖြေးဖြေး တွန်းလှဲသည်။ မခင်အေးက ရုန်းသည်။
“ အာ… အာနိုး…. အင်္ကျီချွတ်လိုက်….”
အာနိုး အင်္ကျီကို အမြန်ချွတ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည်။ မခင်အေး အာနိုးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ဖုထစ်နေသော ရင်အုံကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးဖြင့် စုပ်ပြီးနမ်း သည်။ ပြီးတော့ အာနိုးကို ဖက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲပေးလိုက်သည်။
မိုးပေါ်ထောင်နေသော လီးကြီးက တောင့်တင်းလွန်းသဖြင့် တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည်။ လီးထိပ်မှ အရည်လေးတွေက ညောင်စေးတန်း၍ ကျနေပြီ။ မခင်အေး လီးကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးဖြင့် တစ်ချက်နမ်းလိုက်ရင်း လီးကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် ညှစ်ကိုင်ရင်း အာနိုးပေါ်သို့ ခွတက်သည်။
ကုန်းကုန်းကွကွ အနေအထားဖြင့် စောက်ပတ်ဝတွင် လီးထိပ်ကိုတေ့ရင်း စောက်စေ့ကို လီးထိပ်ဖြင့် သုံးလေးချက် ပွတ်လိုက်သေးသည်။ ပြီးတော့မှ တဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချရင်း မခင်အေး၏ မျက်လုံးများ က စင်းကျသွားသည်။ လီးတဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် မခင်အေးက ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး အာနိုးကို ငုံ့၍ဖက် ကာ ဖုထစ်နေသော ရင်ဘတ်ကြီးပေါ် မျက်နှာအပ်ရင်း ဖင်ကြွ၍ ဆောင့်၏။
“ ဗြစ်… ဗြစ်… ပြွတ်… ဖွတ်…. ဗြစ်… ဒုတ်…. ပလွတ်….”
“ ဟင်း…ဟင်း…အာနိုး ရယ်…”
မခင်အေးက တစ်ချက်ခြင်း ခပ်မှန်မှန်ဆောင့်လိုက် အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာခိုက် ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ် သွက်သွက်ဖြင့် လိုးသည်။ မခင်အေး ဆောင့်လိုးတာက ရိုးရိုးမလိုး။ လီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုဖြင့် အတင်းညှပ်ပြီး လိုးသည်။ မခင်အေးက အအိုဆိုပေမယ့် အပျိုမထွေးထွေး၏ စောက်ပတ်ထက်ပိုပြီး အရသာရှိကြောင်း အာနိုး တွေးမိသည်။ ခင်တွယ်စိတ်က မခင်အေးကို ပိုသွားသည်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ဝဖြင့် လီးအရင်းဆီးခုံကို ဖိကပ်ကာ စကောဝိုင်း လှည့်ပေးလိုက်သေးသည်။
“ အာ….အင်း……မမ……အ…..”
အာနိုး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။
“ ကောင်းရဲ့လား…..ဟင်…..အာနိုး…..”
“ ကောင်းတယ်…..”
“ မမလည်း သိပ်ကောင်းတာပဲ…. မောင်လေးရာ….. ကော့ပြီး အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်….. ဟုတ်ပြီ …… ဟုတ်ပြီ….. အင်း….. ဟင်း……”
မခင်အေး တစ်ချက်ခြင်း မဆောင့်တော့။ ခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် သွက်သွက်ကြီးကို ဆောင့်နေသည်။ နှစ် ယောက်စလုံး တရှူးရှူးဖြင့် အသက်ရှူပြင်းလာရုံမျှမက အပေါ်က ဆောင့်လိုးနေသော မခင်အေး မောလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ ဆောင့်လိုးချက်ကို မလျှော့ အံကိုကြိတ်၍ ဝမ်းခေါင်းသံ တအင်းအင်းဖြင့် ဆောင့်လိုးသည်။ မခင်အေး၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မချင့်မရဲဖြင့် အာနိုး၏ လက်မောင်းအိုးကြီးတွေကို ဖြစ်ညှစ်သည်။ ရင်ဘတ်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်စုပ်နမ်းရင်း အသာကုန်ဆောင့်သည်။
“ ဗြစ်…… ဗြစ်… ပြွတ်…. ဖွတ်….. ဒုတ်….. ပလွတ်….. ဟ….. အ…. ဟင်း….”
စောစောက နှူးနှပ်တာ ကြာထားသဖြင့် မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ နောက်တစ်ချီမှ ခပ်ကြာကြာလေး ခံတော့မည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေး စိတ်ကိုလျှော့ကာ အသာကုန်ဆောင့်၍ လိုးလိုက်စဉ် အီးကနဲ အီးကနဲ ဖြစ်ကာ အာနိုး၏ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်လာခိုက် မခင်အေးမှာလည်း စောက်ပတ်ထဲမှ သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်ကာ အာနိုး၏ ဆီးခုံပေါ်သို့ သုတ်ရည်များ စီးကျလာပြီး တကျွတ်ကျွတ် စုပ်သပ်ရင်း ပျော့ခွေကာ ကျသွားလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
