ငထွား စိတ်ကြိုက် (စ/ဆုံး)

 ငထွား စိတ်ကြိုက် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – အမည်မသိ

ကြက်သမား ငထွား ဆိုသည့်အတိုင်း ကြက်ကို လက်ထဲက မချပါ ။ ငထွားမှာ အမြဲ ရွာရိုးကိုးပေါက် လျှောက်သွားနေပြီး ကြုံရာကျပန်း နေတတ်သော လူးဆိုးလေးဖြစ်သည် ။ ခန္ဒာကိုယ် တောင့်တောင့်တင်းတင်းရှိပြီး လက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့ ရင်ဘတ် ကျောပြင် တို့တွင် စွဲမက်စရာတက်တူးများ အပြည့်ထိုးထားသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေး ပါးသိုင်းမွှေး ထိုးထိုးထောင်ထောင်နဲ့ အလွန်ဆိုးပေပေနိုင်သူ ဖြစ်သည် ။ သို့သော်လည်း ပျိုမေတို့၏ အသည်းကို လှုပ်ကိုင်ရမ်းနိုင်သော အစွမ်းရှိသည် ။ မ ကျမ်းကျေတယ်ဟု ပြောရမလား၊ ခပ်ထန်ထန် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရုပ်စပေါက်ကို အကြမ်းစင်လေးဆိုပြီး တင်စားကြသည် ။

ငထွားမှာ မြဒင် ဆိုသည့် သူငယ်ချင်း ရှိသည် ။ မြဒင်က အိမ်ထောင်ကျပြီဆိုပေမဲ့ လက်ကြောမတင်း ။ ငထွားနဲ့ပေါင်းပြီး ကြက်တိုက် ဖဲရိုက်သည် ။ မြဒင်မှာ ယောက္ခမအိမ် တက်နေရပေမဲ့ ယောက္ခမက အဆင်ပြေတော့ အလုပ်လည်း မယ်မယ်ရရ မလုပ်ရပါ ။ ငထွားနဲ့ မြဒင်က စိတ်တူကိုယ်တူ ညီအစ်ကိုလိုပေါင်းသင်းကြသည် ။

တစ်နေ့ မြဒင်ရဲ့ယောက္ခမ အိမ်ရှေ့တွင် ငထွားက ကြက်ကို တသသလုပ်နေသည် ။ ထိုအချိန် မြဒင်ယောက်ဖ ညီညီ ရောက်လာပြီး ငထွားကို သေချာကြည့်နေမိသည် ။ ကြည့်နေရင်း ငထွားရဲ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်မိသွားသည် ။ ငထွားမှာ ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားပြီး အောက်စလွတ်နေတော့ တစ်ထွာလောက်ရှိတဲ့ ပျော့အိအိ လီးတန်ကြီးနဲ့ တွဲလောင်းကျနေသော ဂွေးဥကြီးနှစ်လုံးကို ညီညီက အထင်းသား မြင်နေရသည် ။ ငထွားမှာ ကြက်ကိုပဲ အာရုံရောက်နေတော့ အောက်စ လွတ်လို့ လွတ်မှန်း သိပုံမရ ။

“အို…”

ညီညီ တခြားသူရဲ့ လီးကို အခုမှပဲ သေသေချာချာ မြင်ဖူးတော့သည် ။ သူ ဂွင်းတိုက်နေကြ သူ့လီးနဲ့ တခြားစီ ။ ငထွားရဲ့လီးကို ကြည့်ပြီး နည်းနည်း ရှက်သွားပေမဲ့ ထပ်ကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်လာတာကြောင့် အရဲစွန့်ကာ ခိုးခိုးကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက် ကြည့်နေရင်း အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာသလို ရင်ထဲမှာလည်း ဖိုးသိုးဖပ်သပ်နဲ့ ရေဆာသလိုလို လေဟာသလိုလို ဖြစ်နေမိသည် ။

ငထွား အောက်ငုံ့ကြည့်မှ သူ့လီးပေါ်နေတာကိုသိပြီး ညီညီကို ပြုံးစစနဲ့ ရယ်ပြလိုက်တယ် ။ ညီညီ ရှက်သွားပြီး အိမ်ထဲ ပြေးဝင်သွားပြီး ငထွားမှာ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ကျန်နေခဲ့သည် ။

ညီညီတို့အိမ်က နှစ်ထပ်အိမ် ဖြစ်သည် ။ အပေါ်ထပ်မှာ မြဒင်တို့ လင်မယားက တစ်ခန်း ၊ ညီညီက တစ်ခန်း၊ အိပ်ခန်းချင်းက ကပ်နေကြသည် ။ ညညဆို မြဒင်မှာ ညီညီ့အစ်မကို လိုးတိုင်း ညီညီမှာ ချောင်းကြည့်ရတာအမော ။ ချောင်းကြည့်တိုင်းလည်း ထန်ပြီး ဂွင်းထုရသည်။

ညီညီက မြဒင်ရဲ့ လီးတံကို သေချာမမြင်ဖူးပေမဲ့ ခုနက မြင်ခဲ့တဲ့ ကိုငထွားရဲ့ လီးနဲ့ အတူတူလောက်ပဲနေမလားဟု တွေးနေမိသည်။ သူ့အစ်မက မြဒင်လီးကို စုပ်ပေးတိုင်း သူ့မှာ ပါးစပ်တပြင်ပြင်နဲ့ လီးချောင်းကြီးကို စုပ်ဖူးချင်နေသည်။ လူပျိုဖော်ဝင်စ ထန်လွန်းတဲ့အရွယ်ဆိုတော့ အတုမြင် အတတ်သင် စမ်းသပ်ချင်နေတာပေါ့ ။ ညီညီ့စိတ်က မိန်းကလေးတွေကိုမြင်ရင် မထကြွပေမဲ့ ယောက်ျားတွေရဲ့ သန်မာထွားကြိုင်းတဲ့ ဘယ်အစိတ်ပိုင်းကိုပဲမြင်မြင် ထကြွလာပြီး ဖင်ထဲက ယားလာတော့တာပဲ။

“ဟျောင့်.. ငထွား .. မင်းဒီည ငါတို့အိမ်မှာ ထမင်းစားကွာ..။ အိမ်မှာ ကြက်သားဟင်း ချက်တယ်ဟ။ မစားခင်.. ကြက်လက်စာသားကြော်လေးနဲ့ .. တစ်ခွက်တစ်ဖလား .. မော့ကြဦးစို့လာ.. ပြန်မနေတော့နဲ့..”

ငထွား အကြိုက်ပေါ့။ ခါတိုင်းလည်း အိမ်ကို ကပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ကြုံရာအိပ် ကြုံရာစား..။ တခါတလေ ဆော်နဲ့ချိန်းတာကြာပြီး ဇရပ်မှာအိပ်လိုက်တာတွေရှိသလို၊ ဆော်ကိုလိုးရင်းနဲ့ မနက် အုန်းမောင်းခေါက်သွားတာတွေလည်း ရှိတယ် ။ မြဒင်က အိမ်အောက်ထပ်မှာ ယောက္ခမတွေရှိနေတော့ အပေါ်ထပ်က အိပ်ခန်းနှစ်ခန်းရှေ့မှာ ဖျာခင်းပြီး ငထွားနဲ့ သောက်စားနေကြတယ် ။

“ဟာ.. ငါ့ညီ.. လာ အမြည်းစားဦးလေ.. လာပါဟ”

ငထွားက ညီညီ့လက်ကိုဆွဲပြီး သူ့အနားကို ဆွဲချလိုက်တယ် ။ ညီညီလည်း ရောရောင်ပေါရောင်နဲ့ ထိုင်ချလိုက်သော်လည်း ငထွားက ညီညီ့လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားမြဲ။

“စားပါဟ.. အမြည်းလေး.. ဘာလေး.. မကြိုက်ဘူးလား”

“ကြိုက်.. ကြိုက်ပါတယ်..”

မြဒင်ကတော့ ငထွားအကြံကို မသိပါ ။ ညီညီက အမြည်းတစ်ဖတ် ကောက်စားပြီး ထမယ်လုပ်တော့ ငထွားက ဆောင့်ဆွဲပြီး

“နေပါဦးဟ၊ ဒီမှာ အစ်ကိုတို့နှစ်ယောက်ထဲ သောက်ရတာ မကောင်းဘူးဟ..”

ညီညီ ထိုင်နေလိုက်ရပြီး ခဏနေမှ အိပ်ချင်ပြီဆိုပြီး ထလာခဲ့သည် ။ ငထွားက ထမင်းစားပြီး မပြန်တော့ဘူး၊ မူးလို့ လှဲချင်ပြီဆိုလို့ ညီညီ့အခန်းထဲကို မြဒင်ကိုယ်တိုင် တွဲပို့လိုက်သည် ။ ငထွားက အကြံနဲ့လေ။ ညီညီ့စိတ်ထဲ ညနေကတည်းက ဘာတွေဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ငနဲသားက ရိပ်မိတာပေါ့။ ဒါ့ကြောင့်လည်း ခုနက အနားခေါ်ပြီး ဟိုစမ်းဒီစမ်းနဲ့ တီးခေါက်ကြည့်လိုက်တာပေါ့ ။

မြဒင်က ညီညီကလည်း အိပ်နေပြီ ၊ ငထွားကလည်း လူမှန်းမသိအောင် မူးပြီးမှောက်နေပြီဆိုပြီး သူ့မိန်းမကို ဘုတော့တာပေါ့။ အခန်းက ကပ်ရက်ဆိုတော့ အသံတွေက ကြားနေရတယ် ။ သူများတွေလိုးသံ ကြားတော့ ငထွားရော ညီညီပါ စိတ်တွေထကြွလာတယ် ။ ခါတိုင်းလိုဆို ချောင်းကြည့်ပြီး ညီညီဂွင်းထုမှာ အမှန်ပဲ။ အခုတော့ ကိုငထွားရှိနေတော့ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငထွားကို ကျောပေးကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ် ။

ခွီးထဲမှပဲ.. ငနဲသားမြဒင်က မတအား ကြမ်းနေတာပဲ။ ငထွား.. စိတ်တွေတအားထန်လာပြီး ဖင်ပေးအိပ်နေတဲ့ ညီညီကို ခွကာ သိုင်းဖက်လိုက်တယ် ။ နောက်ကနေ မာမာတောင့်တောင့် သူ့လီးကြီးနဲ့ ထောက်ထားပြီး အပေါ်ပိုင်းကိုလည်း ဖက်ထားကာ လက်က ရင်ဘက်ပေါ် မထိတထိ ပွတ်သလိုလို ဘာလိုလို လုပ်နေတယ် ။ လူပျိုဖြန်းလေး ညီညီတစ်ယောက် မနူးမနှပ်နဲ့ ရင်တွေတလှပ်လှပ်ခုန်ကာ အသက်ရှူမမှားဖို့ပင် ထိန်းထားနေရတယ်..။ မာတင်းတင်းလီးကြီးက အငြိမ်မနေပဲ ဖင်ကြီးကို တေ့ထောက်ပြီး ထိုးပွတ်လာပြန်တယ်။ ညီညီ လှုပ်လည်းမလှုပ်ရဲသောကြောင့် ငြိမ်ငြိမ်နေနေရတယ် ။

ငထွားက ပိုကဲလာတယ်။ အနားကစောင်ကို နှစ်ယောက်လုံးအပေါ် လွှားကနဲ ခြုံချလိုက်ပြီး ညီညီရဲ့ နို့သီးခေါင်းရှိမဲ့ နေရာတစ်ဝိုက်ကို လက်ချောင်းလေးများနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ ညီညီ အသံမထွက်မိအောင် ပါးစပ်ပိတ်ထားရပေမဲ့ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီးဖြစ်လာပြီး ယားသလိုလို ကျင်သလိုလိုနဲ့ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ ခံစားမှုဖီလင်အသစ်တွေကို ခံစားနေရတယ် ။

ငထွားက သူ့ပုဆိုးကို အောက်လျှောချပြီး ညီညီ့ပုဆိုးကို ခြေမနဲ့ညှပ်ကာ အပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်တော့ ပူနွေးနွေးလီးကြီးက ညီညီ့ဖင်အသားစိုင်ကြီးကို တိုက်ရိုက်လာထိတော့တယ် ။ နို့သီးခေါင်းကို ချေပေးလိုက်၊ နားရွက်လေးကို သူ့အာငွေ့နဲ့ မှုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေတော့ အတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့ ညီညီမှာ မညည်းပဲမနေနိုင်တော့ပဲ အသံခပ်အုပ်အုပ်ကလေးနဲ့ တဟင်းဟင်း ညည်းနေရတော့တယ်..။

အဲ့အချိန် ငထွားက ညီညီ့ကို ဆွဲလှည့်လိုက်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားတယ် ။ ညီညီ့နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ ဆွဲစုပ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့လျှာကြီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ပြီး ညီညီ့လက်ကို သူ့လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ် ။ ညီညီလည်း မခံစားဖူးတဲ့ ဖီလင်တွေကြောင့် တဟင်းဟင်းညည်းကာ ကော့ပြန်နေပြီး အရှည် ၇ လက်မလောက်ရှိတဲ့ ငထွားရဲ့လီးကြီးကို အထက်အောက် ဂွင်းထုပေးတယ်။ ငထွားက

“ညီ.. အစ်ကို့လီးကို စုပ်ပေးပါလား..။ ညတိုင်း.. မင်းအစ်မက ကိုမြဒင်ကို.. စုပ်ပေးသလိုမျိုးလေ”

ညီညီတစ်ယောက် ငါလည်း ကိုငထွားရဲ့ လီးကြီးကို စုပ်ရတော့မယ်ဆိုပြီး ထထိုင်လိုက်တယ် ။ ငထွားလည်း ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးဆင့်မှီကာ ပေါင်ကိုဖြဲကားပေးလိုက်တယ် ။ ထူထူပိန်းပိန်း မဲမဲကောက်ကောက် လီးမွှေးများကြား ထိုးထွက်လာသော လီးတံကြီးမှာ ပျော့တွဲတွဲ ဂွေးဥကြီးနှစ်လုံးပေါ်မှာ အခန့်သား ထောင်မတ်နေတယ် ။

ညီညီလည်း ငထွားပေါင်ဂွကြားမှာ နေရာယူလိုက်ပြီး အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေတဲ့ လီးတန်ကြီးကို လက်ချောင်းလေးများနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒစ်ကိုဖုံးအုပ်နေတဲ့ အရည်ပြားလေးကို ဖြဲချပြီး လီးကြီးကို အနီးကပ် စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်..။ အနီးကပ်မြင်ရတော့မှ လီးကြီးကို ပိုပြီးစုပ်ချင်လာတာနဲ့ ဒစ်ထိပ်လေးကို ပါးစပ်နဲ့ စငုံလိုက်တယ်။

“အား.. ရှီး…..”

ငထွားမှာ တွန့်သွားပြီး ညည်းသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာတယ်။ ညီညီလည်း.. ဒစ်တစ်ဝိုက်ကို လျှာနဲ့ ယက်သပ်ပြီး လီးချောင်းကြီးကို ငုံနိုင်သမျှ ငုံစုပ်ပေးတယ် ။ ငထွားမှာလည်း အတွေ့ထူးကြောင့် ရစ်မူးနေရပြီ။ ဒီလို အစုပ်မခံရတာ ကြာပြီ..။ ဆော်တွေကို စုပ်ပေးပါဦးဆို ရှက်တာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ မူနေကြတာ..။ ညီညီနဲ့မှပဲ အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားရတော့တယ်..။

“အား.. ရှီး.. ကောင်းလိုက်တာကွာ..”

“ညီ.. ဂွေးဥတွေပါစုပ်ပေး..။ တစ်လုံးပြီး.. တစ်လုံးငုံပြီး စုပ်ပေး..။ အား.. ရှီး.. ပြွတ်.. ပြွတ်… အား…။ ညီက.. တော်တော် စုပ်တတ်တာပဲ.. အား.. ကောင်းတယ်ကွာ..။ ဂွေဥနှစ်လုံးကြားကို.. လျှာအပြားလိုက်ယက်ပေး..။ အား.. ရှီး.. ဟုတ်တယ်.. ယက်ထား.. ယက်.. ယက်..။ ဥအရည်ခွံတွေလည်း.. စုပ်ပေး.. အား.. အိုး…”

ငထွား လီးကြောကြီး တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ဖီးတွေတအားတက်နေတော့တယ်။ ငထွားက ညီညီလည်း တအားထန်နေပြီဆိုတာကို သိလို့ လက်ခလယ်နဲ့ ညီညီ့ဖင်ဝကို ထိုးကလိပေးတယ် ။ ဖင်ကို အစမှာ အသာထိုးကလိနေပေမဲ့ လက်နှစ်ချောင်းကို တံတွေးတွေ ရွှဲနေအောင်ထွေးပြီး အဝင်လမ်းဖြောင့်အောင် ထိုးနိုက်ဆွပေးတယ်..။

“အား..အင်း…အင်း..အဟင်းဟင်း..”

နွားတွေ မြင်းတွေရဲ့ ဖင်ကို သံချွန်နဲ့ထိုးမှ အရှေ့ကို မြန်မြန်သွားသလို၊ ညီညီ့ဖင်ကို ငထွားက လက်နဲ့ အနိုက်အဆွ လုပ်ပေးတော့မှ လီးကို အရင်ကထက် အားရပါးရ စုပ်ပေးလာတယ် ။ ညီညီက လီးဒစ်ကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ စုပ်ပြီး လီးထိပ်ပေါက်ကို လျှာထိပ်နဲ့ ကလိပြန်တယ် ။ ဒစ်တစ်ဝိုက်ကိုပါ ယက်ပတ်ဝှေ့ဝိုက်ပေးနေတော့ ငထွားလီးကြီးမှာ အကြောတွေ ထောင်သထက်ထောင်လာပြီး ညီညီ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပိုမာတင်းပြည့်ကြပ်လာတယ် ။ ဒါကို ညီညီကလည်း မရမက ပါးတွေ့ချိုင့်ခွက်သွားတဲ့အထိ စုပ်ပြီးပြုစုပေးတယ်။

“အား… ညီရယ်.. ကောင်းလိုက်တာ.. အစ်ကိုပြီးသွားလိမ့်မယ်… ညီ့ဖင်လေးကို.. အစ်ကိုလိုးချင်သေးတယ်…. ကုန်းပေးနော်.. ညီလေး..”

ညီညီ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တော့ ငထွားက ဖင်နှစ်မွှာကို သေချာဖြဲပြီး ပါးစပ်နဲ့တေ့ကာ တံတွေးတွေ ထွီးကနဲ ထွေးချလိုက်တယ် ။ တံတွေးတွေက ဖင်အဝမှ စီးကျလာတာကို လီးထိပ်နဲ့ပွတ်ပြီး ဖင်ဝကို ပတ်မွှေလိုက်တယ် ။

“အား… အစ်ကို.. တအားယားတယ်.. အား.. အဟင်း ဟင်း….”

ဖင်မဒမ်း ဖင်ပျိုစင် ပါကင်လေးဆိုတော့ အရသာကို မသိုဝှက်တတ်ပဲ ညီညီတစ်ယောက် ဖီးအလိမ်းလိမ်း တက်နေတော့တယ်..။ ငထွားကလည်း အထာနပ်တယ်လေ.. ဒီလို မနူးမနပ်တွေကို နူးနှပ်ပြီး ခူးခပ်စားရတယ်ဆိုတာ။

ငထွား သူ့လီးကြီးကို သေချာကိုင်ပြီး ညီညီ့ဖင်ထဲသို့ သေချာဖိသွင်းချလိုက်သည် ။

“အား…ရှီး..”

နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူညည်းသံ ထွက်လာကြတယ်..။ လီးကြီးက စအိုကျင်းကျင်းကြပ်ကြပ်ထဲကို မဆန့်မပြဲဝင်လာတော့ ညီညီမှာ မချိမဆန့် ခံစားနေရသော်လည်း ငထွားမှာ အရသာဖီလင်အပြည့် ခံစားနေရတယ် ။ လီးကြီးက ဖင်ခေါင်းထဲက အသားစိုင်တွေကို ထိုးခွဲပြီး တထစ်ချင်း တရစ်ချင်း တဗြိဗြိနဲ့ တိုးဝင်လာတယ်။

“အား.. ရှီး.. နာလိုက်တာ… အစ်ကို့လီးကြီးက အရမ်းကြီးတာပဲ.. အား.. လီးကြီးက.. ကြီးပြီး.. သံချောင်းလို မာတောင့်နေတာပဲ။ နာတယ်.. အစ်ကို့လီးကြီးကို ပြန်ထုတ်ပေးပါ..။ အား.. နာတယ်.. မရဘူး.. ပြန်ထုတ်ပေးပါ..”

“ခဏလေးပါ.. ညီလေးကလည်း..၊ ညီ့ကို အစွမ်းကုန် ချစ်ပြချင်လို့ပါ..၊ ခဏပဲပါ..၊ အောင့်ထားပေးနော်..၊ အစ်ကို ကောင်းအောင် လိုးပေးမှာပါ..၊ ညီ့ဖင်လေးကို.. အစ်ကို စွဲသွားလို့ပါကွာ..၊ ငါ့ညီဖင်လေးက.. စီးကြပ်နေတာပဲကွာ..၊ အစ်ကိုလိုးရတာ အားရလိုက်တာ၊ ညီလည်း မကြာခင် ကောင်းလာမှာပါ..”

ငထွားက ချော့ရင်းနဲ့ ညီညီရဲ့ကျောပြင်ကို လျှာနဲ့ယက်လိုက်၊ နားရွက်ဖျားလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်၊ နို့သီးလေးတွေကို ချေပေးလိုက်ဆိုတော့ ညီညီတစ်ယောက် ခံစားမှုဖီလင်က နည်းနည်းပြောင်းလာတယ်။ ဖင်ထဲမှာ လီးတချောင်းလုံး ပြည့်ကြပ်နေပေမဲ့ အလှုပ်အရှား သိပ်မလုပ်သေးတော့ ခံစားရတာ ထူးလာတယ်။ ငထွားက ညီညီ့ကို ဝင်ဝင်ချင်း ဆောက်နဲ့ထွင်းသလို တရစပ် နွားသိုးကြိုးပြတ် လိုးလို့မရတော့ လီးလေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ် ပြန်သွင်းလုပ်ပေးနေတော့ ညီညီမှာ နာတာသက်သာလာပြီး ရင်ထဲမှာလည်း ဖိုကနဲ လှိုက်ကနဲ ယားကနဲ ကျင်ကနဲ ခံစားလာရတယ်..။

“အား.. ကောင်းလာပြီ… အစ်ကို… အား.. ရှီး..”

ညီညီ ဖင်ကို မသိမသာ ကော့ပေးလာပြီး အထဲကနေလည်း ညှစ်ညှစ်လာတယ်..။ နဂိုက ဖင်ပါကင်မို့ ပြည့်ကြပ်စီးပိုင်ပြီး အရသာထူးနေပါတယ်ဆို ညီညီကညှစ်နေတော့ ငထွားမှာ ပိုပြီးအရသာထူးကာ တအင်းအင်းနဲ့ ညီးရင်း လိုးဆောင့်တော့တယ်။ အထိအတွေ့ အပူအနွေး ထိစပ်မူတွေက ကာမရဲ့ ဓာတ်ပေါင်းဖိုများဖြစ်သလို ဓာတ်အား ကာမအားမြင့်စက်များလည်း ဖြစ်တယ်။ တစ်ယောက်က ကော့ပေးလိုက် တစ်ယောက်က ဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့ ရှေ့ခံနောက်လိုး ညီမျှနေတယ်..။

ညီညီလည်း လေးဘက်ထောက်နေရာမှ ခါးကိုကော့ကာ ထလာပြီး နောက်ပြန်လည့်ကာ ငထွားနှုတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲစုပ်နမ်းတယ်..။ ငထွားလည်း အနမ်းမပျက် အဆောင့်မပျက်အောင် ဂရုစိုက်ကာ တရစပ် လိုးဆောင့်တော့တယ်..။ ညီညီလည်း တီကောင်ဆားပက်ခံရသလို တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ကော့ကော့သွားပြီး လီးကြီးရဲ့ လိုးဒဏ်ကို မှိန်းကာ ကော့ကာ ခံနေရှာတယ်..။ ဖင်သားတွေကို ထိုးနှက်ဝင်ရောက်လာတဲ့ လီးကြီးရဲ့ အထိအတွေ့က ညီညီအတွက် အသည်းခိုက်အောင် ကောင်းနေတော့တယ်။

“အား… ရှီး… အား.. ကောင်းလိုက်တာ အစ်ကိုရယ်… အား… ရှီး…”

“အစ်ကိုလည်းကောင်းတယ်..၊ ညီ့ဖင်က.. စီးနေပြီး ညီက ညှစ်ပေးနေတော့.. ဖင်ထဲကတောင်.. ပြန်မထုတ်ချင်ဘူး..၊ ကောင်းလိုက်တာ.. တစ်ညလုံး စိမ်လိုးလိုက်ချင်တယ်..”

“ညီလည်း.. အစ်ကို့လီးကြီး.. ဖင်ထဲက ထွက်သွားရင်.. ရင်ထဲမှာရော ဖင်ထဲမှာပါ ဟာကနဲ.. ဖြစ်သွားတာပဲ။ အဲ့လို မဟာရအောင်.. အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးပေးပါ.. အား.. ရှီး…”

“ညီ ပက်လက်အိပ်ပြီး ခါးအောက်မှာ ခေါင်အုံးခုလိုက်။ ပုံစံပြောင်းလိုးရအောင်..”

ငထွားက ညီညီရဲ့ ဖင်စအိုရဲရဲလေးကိုကြည့်ပြီး ဒီလိုဖင်ကို လိုးနေရလေခြင်းဆိုပြီး မိမိကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူကာ လီးကြီးကို ဖင်ထဲသို့ ဗြိကနဲ ထိုးသွင်းချလိုက်တယ်။

“အား..ရှီး…အား..”

“ညီ.. နာလို့လားဟင်.. နာလို့လား..”

“မဟုတ်ဘူး.. ထိလို့.. ထိလို့.. ကောင်းလိုက်တာ..”

“ဟား..ဟား..ဟား..”

နှစ်ယောက်သား ခပ်အုပ်အုပ်ကလေး ရယ်လိုက်မိကြတယ်..။ နုဖတ်အိစက်လှသော ဖင်ခေါင်းထဲသို့ မဲနက်ပြောင်လက် ကြီးမားထွားကြိုင်းလှသော လီးတန်ကြီးက ဇိကနဲ ဇွတ်ကနဲ တိုးဝင်ကာ လီးနဲ့ဖင် အံဝင်ဂွင်ကျဖြစ်နေတယ် ။ ညီညီကလည်း ဖင်ကြီးကို ကော့၍တဖုံ မွှေ၍တခါ ဇကောဝိုင်းပတ်သလိုမျိုး လုပ်ပေးနေတော့ လီးကြီးက ဖင်ထဲကို ထိထိမိမိ စူးစူးနစ်နစ်ဝင်ပြီး ကာမရဲ့ အတွေ့ထူး ရမ္မက်ထူး ရာဂထူးတွေကို မြိန်ရေရှက်ရေ ခံစားနေကြရတယ် ။ အပေးကောင်း အခံကောင်း ညီညီရဲ့ ပါကင်ဖင်ကို အားရပါးရ လိုးခွဲပစ်ဆောင့်နေရတော့ ငထွား အရသာကို အစွဲကြီးစွဲသွားတော့တယ်။

ညီညီလည်း ငထွားရဲ့ အနူးအနှပ် အလိုးအညှောင့်တွေအောက်မှာ ကာမရမ္မက်မီး ဟုန်းဟုန်းတောက်ပြီး ကာမအရသာကို ရေကုန်ရေခမ်း ခံစားစံစားနေတော့တယ်။

ညီညီက တဟင်းဟင်း တအင်းအင်း ညည်းပြီးခံနေတော့ သူ့ရဲ့အာသာရမ္မက် မပျက်ကွက်ရလေအောင် ငထွားက အားနဲ့မာန်နဲ့ လိုးဆောင့်ညှောင့်တယ်..။ ညီညီက ဖင်ကြီးကို ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ လှုပ်ရှားပေးတော့ ငထွား၏ သွေးသားများမှာ ကြွသည်ထက်ကြွလာပြီး လီးကြောကြီးမှာလည်း အကြော အပြိုင်းပြိုင်းထကာ ပို၍သန်မာလာတော့တယ်..။

“ညီ.. အစ်ကို တအားဆောင့်တော့မယ်‌နော်…”

“ဖတ်.. ဖတ်.. ဖတ်.. ဖတ်.. ဖတ်..”

“ညီ ခံနိုင်လား.. နာလား.. ကြမ်းလို့ရသေးလား..”

“မနာဘူးအစ်ကို.. ခံလို့ကောင်းတယ်.. ဆောင့်ပါ… မညှာနဲ့အစ်ကို.. ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်တာဆောင့်ပါ..”

“ဖတ်.. ဖတ်.. ဖတ်.. ဖတ်.. ဖတ်…”

“အား.. အရမ်းကောင်းတာပဲ.. ရှီး… အစ်ကိုက လိုးတတ်လိုက်တာ… အား… ရှီး…”

ငထွားရဲ့ ထိထိမိမိ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ညီညီတစ်ယောက် ကာမစည်းစိမ်ကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားနေရပြီး လီးကြီးကျွတ်ထွက်မသွားအောင် ဖင်ကြီးကိုကော့ပြီး ငထွားရဲ့ ကြောပြင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ ချေဖျားလေးတွေကို ကွေးလိုက်ဆန့်လိုက်နဲ့.. ညီညီတစ်ယောက် အကောင်းကြီးကောင်းနေတော့တယ်..။

ငထွားလည်း အပြီးသတ် လိုးတာမို့လားမသိ ဆောင့်ချက်တွေ ကြမ်းလာပြီး တရှူးရှူးတရှဲရှဲနဲ့ အားသွန်ခွန်စိုက် လိုးညှောင့်နေတော့တယ်…။

“အား.. ရှီး.. ညီရယ်.. ကောင်းလိုက်တာကွာ.. အား… အိုး… အားပါးပါး..”

ငထွား အဆက်မပြတ် အပြင်းအထန် ဆောင့်ချလိုက်ပြီး လီးချောင်းကြီးကို ညီညီ့ဖင်ထဲ တဆုံးထိုးထည့်ကာ လရည်တွေကို တထုတ်ထုတ် ပန်းလွှတ်လိုက်တော့တယ်။

အဲ့နေ့ကစပြီး ညီညီတစ်ယောက် ငထွားမှငထွားပဲ ဖြစ်သွားပြီး လစ်ရင်လစ်သလို ငထွားလီးကို လာကိုင်တော့တာပဲ။ ငထွားကလည်း ငထန်လေ၊ နေရာမရွေးဘူး။ ရှင်းရင်ရှင်းသလို လစ်ရင်လစ်သလို ညီညီ့ကို ဘုလွှတ်လိုက်တာပဲ..။

ပြီးပါပြီ။

မမလှလှ ခပ်ရွရွ (စ/ဆုံး)

မမလှလှ ခပ်ရွရွ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်မြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

ဖွံ့ထွားကားစွင့် လုံးတစ်နေသော တင်သားအစုံပေါ်သို့ သန်မာသော လက်ဖဝါးနှစ်ခုက ဘယ်ညာပေါင်ထိပ်အပေါ်နားဆီမှ ကျရောက်၍လာသည်.။  ခင်နွဲ့ရီ နောက်သို့ ပြုံးယောင်သန်းသော မျက်နှာလေးနှင့် သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်..။

“ ဟင့်……ကို… ” 

သံရှည်လေးနှင့် မူလိုက်စဉ် တင်သားအစုံပေါ်က လက်နှစ်ဖက်က ခင်နွဲ့ရီအားနောက်ကျောမှ နေ၍ သိုင်းဖက်လိုက်သည်..။

“ ကို….ကလဲကွာ… ” 

ခင်မောင်လွင်၏ မျက်နှာက ခင်နွဲ့ရီ၏ မျက်နှာဘေးသို့ ကပ်လိုက်ရင်း ပါးပြင်လေးတစ်ဖက်ကို အသံမထွက်အောင် နမ်းလိုက်သည်..။

“ ရီလေး…လာကွာ….တို့ တစ်ချီလောက် ဆွဲကြရအောင်…. ” 

“ ဟာကွာ…ကို ကလဲ..ခုမှ ဘယ်နှစ်ရက် ရှိသေးလို့လဲ…ရီလေး တင်ပါးကြီးတွေ ပိန်ကျသွားမှာပေါ့…. ” 

ခပ်ချွဲချွဲ အသံလေးအဆုံး ခင်မောင်လွင်က သက်ပြင်းကို မျှင်းမျှင်းလေး ချလိုက်သည်.။

“ မလုပ်ရတာ တစ်ပတ်ရှိသွားပြီလေ…..ရီလေး..ရဲ့… ” 

“ အင်းပါ….နောက် နှစ်ရက် သုံးရက်လောက်နေမှ လုပ်ကွာ..နော်…ကိုကလဲ… ” 

ခင်မောင်လွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ခင်နွဲ့ရီကို သိုင်းဖက်ထားသော လက်အစုံကိ ဖယ်ရှားရုတ်သိမ်းလိုက်သည်..။  ခင်နွဲ့ရီ နောက်သို့လှည့်၍ ခင်မောင်လွင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်..။

“ ကိုယ်ကလဲ…အိမ်ထောင်ကျတာ ၁၂ နှစ်ပဲ ရှိနေပြီ ဥစ္စာ..သားတောင်မှ  ၆ တန်း ရောက်နေပြီ…မလျှော့သေးဘူး… ” 

ခင်မောင်လွင် ဘာမှ စကားပြန်မပြောမိ…။ သုန်သုန်မှုန်မှုန် ဖြစ်နေသော မျက်နှာကြီးနှင့် ခင်နွဲ့ရီကို ပြန်၍ ကြည့်နေသည်..။

“ ကဲပါ…စိတ်ကောက်မနေပါနဲ့…နောက် ၃ ရက်….ဟုတ်လား…ရီလေး ကတိပေးပါတယ်….ကဲ…ရီလေး ဈေးသွားအုံးမယ်…ကိုက ဒီနေ့ အလုပ်နားတော့ သားကို ကျူရှင် သွားကြိုပေး.ဟုတ်လား ” 

“ အင်း…… ” 

ခင်မောင်လွင် မလှမ်းချင်လှမ်းချင် ခြေလှမ်းများဖြင့် ကျောခိုင်း၍ ထွက်သွားတော့မှ ခင်နွဲ့ရီက မှန်တင်ခုံရှေ့ လှမ်းလာပြီး အလှပြင်တော့သည်..။  ခင်မောင်လွင်က အသက် ၄၀ ထဲ ရောက်နေပြီ..။ ခင်နွဲ့ရီက ၃၅ နှစ်..၊ ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုပေမယ့် မျိုးရိုးကြောင့်လားမသိ..။ ခင်နွဲ့ရီက လုံးဝ ကျမသွား..။  သူမကိုယ်ကို လည်း သူမ ဂရုစိုက်သူမို့ အလှအပတွေက အရာမယွင်း..။ လှမြဲ လှလျက်…။ ရင်းနှီးသူများက အပျိုတုံးကထက်ပင် ပို၍ လှလာသည်ဟု ပြောစမှတ် ပြုရသည်..။

ခင်နွဲ့ရီကို  တွေ့သော ယောက်ျားတိုင်းက သူမကို ငေး၍ မဆုံး..။ အနားမှာ ယောက်ျားဖြစ်သူ ပါတာတောင်မှ အရေးမထားကြ..။ ခင်နွဲ့ရီကို ငမ်းကြသည်..။

...........................................................................................................

ခင်နွဲ့ရီတို့နေတာက တောင်ဒဂုံ (………) ရပ်ကွက်တွင် ဖြစ်သည်..။ ခင်ပွန်းသည်က ရုံးတက် ၊ သားက ကျောင်းသွားဆိုတော့ မနက်ကို ရုံးချိန်ကျောင်းချိန် မှီအောင် ရပ်ကွက်ထဲက ပျံကျညနေ ဈေးလေးကိုပဲ အမြဲ သွားဝယ်လေ့ရှိသည်..။

ဈေးသို့ ထွက်လာတော့ ညနေ ၅ နာရီ လောက်ရှိပြီ..။ ဈေးသို့အသွား လမ်းတလျောက်၌ ယောက်ျားတွေက သူမကို စောင်း၍ တစ်မျိုး ငဲ့၍ တစ်ဖုံ ကြည့်ကြတော့ ခင်နွဲ့ရီ စိတ်ထဲ ပီတိ ဖြစ်မိသည်..။

ပျံကျဈေးလေးထိပ်ဖက်နားတွင် ရှိသော လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ ရောက်လျင် လက်ဘက်ရည်ကြိုက်သော ခင်နွဲ့ရီတစ်ယောက် လမ်းမအစပ်တွင် ရှိသော စားပွဲတွင် ထိုင်၍ လက်ဘက်ရည်သောက်သည်..။ ဘေးမှ ခွေးခြေပေါ်သို့ ဈေးခြင်းတောင်းကို တင်လိုက်သည်..။  လက်ဘက်ရည်သောက်ရင်း ခင်နွဲ့ရီ၏ မျက်လုံးက ဘေးဘီသို့ ကစားလိုက်မိသည်..။

“ ဟင်…… ” 

အသံလေးကတော့ လည်ချောင်းဝတွင် ပျောက်သွားသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ၏ မျက်နှာလေးကတော့ ပန်းနုရောင်သန်းသွားသည်..။ ကြည့်ပါအုံး…အသားဖြူဖြူ အရပ်ရှည်ရှည် ခပ်ချောချော ကောင်လေးတစ်ယောက် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ရှေ့နားက ကွမ်းယာဆိုင်ပေါ်မှနေ သူမကို အငမ်းမရ စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေသည်..။ ကောင်လေးက ရှိလှမှ ၁၈ ၊ ၁၉ ပေါ့..။ 

ခင်နွဲ့ရီမွေးလျင် သူမ၏ သားအရွယ်လောက်ပင် ရှိအုံးမည်..။ ဒီကောင်လေး ဘယ်သူဆိုတာ ခင်နွဲ့ရီ ကောင်းကောင်းသိသည်..။  သူမ သားရဲ့ သူငယ်ချင်း၏ အစ်ကို ဇေယျာ ဆိုသောကောင်လေး ဖြစ်သည်..။ နေ့တိုင်း ဒီကွမ်းယာဆိုင်မှာ လာ၍ ထိုင်နေတာ တွေ့ရသည်..။

ခင်နွဲ့ရီ ထိုင်နေရာနှင့် ကောင်လေးထိုင်နေရာက ခပ်စောင်းစောင်းလေး..။ ကောင်လေး၏ မျက်လုံးတွေက သူမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည်..။

“ ဟင်…ငါ….ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ… ” 

ခင်နွဲ့ရီ သူမကိုယ် သူမ အံ့သြမိသည်..။ ကိုယ့်သားလောက်ရှိသော ကောင်လေး၏ အကြည့်ကြောင့် အပျိုဖြန်းလေးလို သူမ ရင်တွေ ခုန်နေသည်..။  ဘေးရှိ ခွေးခြေပေါ်တွင် တင်ထားသော ဈေးခြင်းတောင်းက သူမ၏ အောက်ပိုင်းကို ကွယ်ထားသလို ဖြစ်နေသည်..။  ဈေုးခြင်းတောင်းကို ယူ၍ မြေကြီးပေါ်သို့ ချလိုက်သည်..။  ပြီးတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ လက်ဘက်ရည်ကို ဇိမ်ခံ၍ အချိန်ဆွဲ သောက်နေသည်..။

ခင်နွဲ့ရီ ကောင်လေးဖက်သို့ ဖြတ်ခနဲ ကြည့်လိုက်တော့ သူမကို စူးရဲစွာ ကြည့်နေသော ဇေယျာနှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံမိသည်..။ ထိုအခိုက် ခင်နွဲ့ရီ ပြုံးပြလိုက်ပြီး မျက်လွှာချကာ ရေနွေးကြမ်းကို ငှဲ့၍ သောက်နေလိုက်သည်..။ ဇေယျာ ထိုင်နေရာမှ ထ၍ သူမဆီသို့ ဦးတည်လျှောက်လာသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ ၏ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာသည်..။  ကောင်လေး အနားရောက်လာတော့ ခင်နွဲ့ရီ မော့ကြည့်လိုက်သည်..။

“ လာလေ..သား …..လက်ဘက်ရည်သောက်အုံး…..လေ… ” 

“ ဟင့်အင်း…မသောက်တော့ဘူး..အန်တီ… ” 

“ သား….ထိုင်လေ.. ” 

ခင်နွဲ့ရီက သူမဘေးရှိ စောစောက ဈေးခြင်းတောင်း တင်ထားသော ခွေးခြေခုံကို ထိုးပေးသည်..။ ကောင်လေးကလဲ ခပ်ရဲရဲ ပင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်..။

“ မင်း အမေရော နေကောင်းရဲ့ လား….၊ မတွေ့တာတောင် ကြာပြီ…. ” 

“ နေကောင်းတယ်..အန်တီ..အမေလဲ ညီလေးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်… ” 

“ အင်း….လက်ဘက်ရည်သောက်ပါလား….သား…မှာလိုက်မယ်… ” 

“ ဟင့်အင်း..သောက်ပြီးပြီ….အန်တီရဲ့… ” 

ခင်နွဲ့ရီ၏ အသံတွေက မူမှန်မဟုတ်ကြောင်း သူမကိုယ် သူမ သိနေသည်..။  ဇေယျာက ခင်နွဲ့ရီ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဘေးလူများ မသိအောင် ဖြတ်ခနဲ ကြည့်သည်..။ အထူးသဖြင့် ခင်နွဲ့ရီ၏ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား ရင်သားအစုံကို အကြည့်များသည်..။  ခင်နွဲ့ရီ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေသော်လည်း ကောင်လေးနှင့် နီးနီးကပ်ကပ် ထိုင်နေရသည်ဖြစ်၍ မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်လာရသည်..။

“ ကဲ…အန်တီ ဈေးဝယ်လိုက်အုံးမယ်….နော်…သား… ” 

“ ဟုတ်ကဲ့…..သားလဲ ဟိုဖက် ခဏလျှောက်လိုက်အုံးမယ်… ” 

ကောင်လေးက အရင်ထ၍ ဈေးတန်းဘက်သို့ ထွက်သွားသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ လက်ဘက်ရည်ဖိုးရှင်းကာ ဈေးတန်းဖက်သို့ လျှောက်လာပြီး ဈေးဝယ်သည်..။ ဝယ်စရာရှိသည်များ ဝယ်ခြမ်းပြီးသောအခါ ခင်နွဲ့ရီ မျက်လုံးကစားကြည့်တော့ ဇေယျာဆိုသော ကောင်လေး ဈေးတစ်ဖက်ထိပ်နားတွင် မယောက်မလည်နှင့် ရပ်၍ သူမကိုပဲ..ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ သက်ပြင်းတစ်ချက် ချပြီး ဈေးမှ ပြန်ခဲ့လေသည်..။

..............................................................................................

နောက်တစ်နေ့တွင် မနက်ပိုင်း တစ်ကြိမ် ၊ နေ့လည်ပိုင်း တွင် တစ်ကြိမ် ဇေယျာဆိုသော ကောင်လေး အိမ်ရှေ့မှ စက်ဘီးနှင့် ဖြတ်ရင်း အိမ်ဖက်သို့ လှည့် လှည့်ကြည့်သွားသည်ကို ခင်နွဲ့ရီ တွေ့လိုက်ရသည်..။ ညနေဈေးထွက်တော့ ခါတိုင်းထက်ပို၍ ခင်နွဲ့ရီ အလှပြင်မိသည်..။

ခင်နွဲ့ရီ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရောက်တော့ ဇေယျာက သူမသောက်နေရာစားပွဲဘေးရှိ စားပွဲတွင် ဝင်ထိုင်ကာ လက်ဖက်ရည် မှာသောက်သည်..။ သူတို့နှစ်ယောက် ဘေးမှ လူတွေအလစ်တွင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းဆိုင် ကြည့်မိလိုက် ပြုံး၍ ပြလိုက်ကြနှင့် နှစ်ယောက်စလုံး၏ ရင်ထဲတွင်တော့ တစုံတခုကို သိနေသလို ခံစားနေရလေသည်..။ နောက်တစ်နေ့တွင်လည်း ထိုနည်းတူပင်…။

.........................................................................................................

လေးရက်မြောက်သောနေ့တွင်တော့ ခင်နွဲ့ရီ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ ရောက်တော့ ဇေယျာ့ကို မတွေ့ရ..။ ခင်နွဲ့ရီ ဘေးဘီသို့ မျက်လုံးကစားရင်း ရှာကြည့်သည်..။ မတွေ့ရ…။ ဈေးတန်းဖက်သို့ လှမ်း၍ ကြည့်သည်…။ ကောင်လေးကို မတွေ့ရ…။

ခင်နွဲ့ရီ နေမထိ ထိုင်မထိ ဖြစ်လာရသည်..။  ဇေယျာများ လာအုံးမလားဟု လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် ခါတိုင်းထက် ပို၍ ကြာကြာလေး ထိုင်နေမိသည်…။  မှောင်ရီပျိုးလာတော့မှ ခင်နွဲ့ရီ ဈေးတန်းထဲ လျှောက်လာပြီး ဈေးဝယ်သည်..။  ဈေးထဲတွင်ပင် လူအတော်ရှင်းနေချေပြီ….။ တချို့ဆိုင်လေးတွေဆို သိမ်းဖို့ပင် ပြင်နေကြပြီ…။ ခင်နွဲ့ရီ စိတ်ထဲ အတော်ပင် မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်နေသည်…။  ဝယ်ရင်းခြမ်းရင်း ဈေးတန်းအလယ်လောက်ရောက်တော့မှ…ဟင်….ခနဲဖြစ်ကာ ခင်နွဲ့ရီ ရင်ထဲမှာ ဖိန်းရှိန်းသွားသည်..။

ဇေယျာက ဈေးတစ်ဖက်ထိပ် လမ်းဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်၍ သူမရှိရာဖက်သို့ ငေးကြည့်နေသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ ဇေယျာရှိရာသို့ ဦးတည်၍ လျှောက်လှမ်းသွားမိသည်..။  ပြီးမှ သူမကိုယ် သူမ သတိထားမိတော့ ဇေယျာရှိရာနှင့် မလှမ်းမကမ်း တဖက်ဈေးထိပ်နားပင် ရောက်လို့နေပြီ…..။

ခင်နွဲ့ရီ ကိုယ်ရှိန်သပ်၍ ရပ်လိုက်သည်..။ ကြည့်လိုက်တော့ ဈေးထိပ်ဆုံးတွင် ရောက်နေပြီး သူမ၏ ရှေ့တွင် ပီနံအိတ်လေးခင်း၍ ကြက်သွန်လေးတွေ ပုံ၍ ရောင်းနေသော အဖွားကြီး တစ်ဦး…။

“ အဖွား….ဘယ်လိုရောင်းလဲ… ” 

“ တစ်ပုံကို တစ်ရာပါ….တူမကြီး… ” 

“ တစ်ပုံပေးပါ ” 

ခင်နွဲ့ရီ ဇေယျာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့ သူမခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ တစ်ချက် လှမ်းကြည့်သည်..။ ဓါတ်မီးတိုင် တစ်တိုင်လောက်အကွာတွင် လမ်းဘေး၌ ပေါက်နေသော ကျူမြက်ရုံတွေ ရှိသည်..။  ဇေယျာဘက်သို့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြန်သည်..။  သူမကို ကြည့်နေသော ဇေယျာကို ကျူမြက်ရုံတွေ ရှိရာသို့ မေးငေါ့ပြသည်..။ ဇေယျာ သူ့နောက်သို့လှည့်ကြည့်ပြီး ချက်ချင်း သဘောပေါက်ကာ ထပြီး ကျူမြက်ရုံတွေ ရှိရာသို့ လျှောက်သွားသည်..။

“ ဒီမှာ…ကြက်သွန်လေ…တူမ… ” 

“ အော်….ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့… ” 

ကြက်သွန်ထုတ်ကို ယူပြီး ဈေးခြင်းတောင်းထဲ ထည့်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ငွေတစ်ရာထုတ်၍ အဖွားကြီးကို ပေးလိုက်ပြီး ဈေးတန်းထဲသို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်..။  အမှန်တော့ အိမ်တွင် ကြက်သွန် က တစ်ပိဿာလောက် ဝယ်ထားပြီးသား ရှိသည်..။  ဈေးတန်းထဲတွင် လူလဲ အတော်ရှင်းနေပြီ….။

ခင်နွဲ့ရီနေရာတွင်ပင် ရပ်ပြီး လမ်းဘေးနှစ်ဖက်ရှိ ဈေးဆိုင်များကို တစ်ဆိုင်ချင်းနီးပါး စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်သည်..။ခင်နွဲ့ရီပုံစံက ဘာဝယ်စရာ ကျန်သေးလဲဟု ရပ်ပြီး စဉ်းစားနေတဲ့ ပုံ…။  ဈေးဆိုင်တွေ သိမ်းဖို့ပြင်နေကြပြီ..။  သူမကို ဂရုစိုက်ကြည့်နေသူ တစ်ယောက်မှ မရှိ..။ ခင်နွဲ့ရီ သုတ်ခနဲ လျှောက်ကာ ကျူမြက်ရုံတွေဆီသို့ သွားသည်..။  မြက်ရုံတွေနား ရောက်တော့ ဇေယျာက မြက်ရုံတစ်ရုံအတွင်းနားတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး သူမကို ကြည့်နေသည်..။

အနားတွင် အိမ်တွေက ကျဲသည်..။ သူတို့ကို မမြင်နိုင်..။ ခင်နွဲ့ရီ ရပ်လိုက်ပြီး လမ်းသွားလမ်းလာ ရှင်းမရှင်း ခဏကြည့်လိုက်ရာ အသွားအလာ တစ်ယောက်မှ မရှိ..။  ခင်နွဲ့ရီ ဖြတ်ခနဲ ကျူမြက်ရုံထဲ လှမ်းဝင်ကာ ဇေယျာ့ ရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်သည်..။ ဇေယျာကလည်း သွက်သည်..။  ခင်နွဲ့ရီ၏ လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်း၍ ဆွဲယူဖက်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို အငမ်းမရ နမ်းလိုက်သည်..။  ဇေယျာက ခင်နွဲ့ရီကို လှမ်း၍ ဖက်ကာ ဆွဲယူလိုက်ရင်း ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ ဒူးထောက်လျက်သား ဖြစ်သွားတော့ သူ့ပုဆိုးထဲမှ တောင်ထနေသော လီးကြီးက ခင်နွဲ့ရီ၏ ပေါင်တန်ကို ထိုးထောက်မိနေသည်..။  ခင်နွဲ့ရီ တစ်ကိုယ်လုံး အပျိုမလေးသဖွယ် ဖျန်းခနဲ ကြက်သီးတွေ ထသွားသည်..။

ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းပြီးသွားတော့ ခင်နွဲ့ရီ၏ မျက်နှာကို သူ့ပခုံးတစ်ဖက် နှင့် မှေးထားလိုက်ရာ ခင်နွဲ့ရီက ဇေယျာ့ ပုခုံးကို သူမနဖူးနှင့် မှေးတင်၍ အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်…။ ဇေယျာက ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်နွဲ့ရီ၏ နို့အုံတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်၍ ဖျစ်ညှစ်ကာဆွဲသည်..။ နဖူးမေးတင်၍ ငုံ့ကြည့်နေသော ခင်နွဲ့ရီသည် ပုဆိုးထဲမှ တဆတ်ဆတ် တောင်ထနေသော လီးကြီးကို တစိုက်မတ်မတ် ကြည့်နေမိသည်..။

ခင်နွဲ့ရီ၏ နို့ကြီးတစ်လုံးကို ဇေယျာက ဖျစ်ညှစ်နေရင်း ပါးတစ်ဖက်ကိုလည်း ရှိုက် ရှိုက်နမ်းသည်..။  ခင်နွဲ့ရီတစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်း၍ တုန်ခိုက်နေသည်..။  ဇေယျာ အသက်ရှူသံကလည်း တရှူးရှူးပြင်းထန်နေသည်..။

“ တော်ပြီ..ကွာ..နော်… ” 

တိုးတိုးလေးပြောပြီး…ခင်နွဲ့ရီ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်တော့ ဇေယျာက လည်း ဆတ်ခနဲ ထရပ်လိုက်ပြီး ခင်နွဲ့ရီ ကိုယ်လုံးကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်..။ သန်လိုက်တဲ့ ကောင်လေး…။ ခင်နွဲ့ရီ အသက်ရှူမရလောက်အောင် ဖြစ်သွားသည်..။  ပြီးတော့ သူ့ဟာကြီးက ပေါင်ထိပ်ကို ဟိုထောက်သည်ထောက်နဲ့ အတော်ကြီးကို သန်မာတာပဲ…။

“ တော်…..ပြီ ကွယ်… ” 

ဇေယျာ ခင်နွဲ့ရီကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်..။ ခင်နွဲ့ရီ ဇေယျာ၏ မျက်နှာလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူးလေး ကြည့်ရင်း ပါးတစ်ဖက်ကို ရွှတ်ခနဲ လှမ်းနမ်းလိုက်ပြီး ကျူမြက်ရုံထဲမှ လမ်းပေါ်သို့ လှမ်း၍ တက်လိုက်သည်..။  ဘာမျှ မကြာ..။ သုံးမိနစ်မျှသာ ကြာသည်..။ ဘေးဘီသို့ ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှ မရှိ..။ အင်္ကျီလုံချည်တွေ ဆွဲဆန့်ရင်း လက်တစ်ဖက်က ဈေးခြင်းတောင်းကို ကိုင်ကာ ခပ်သွက်သွက် ထွက်ခဲ့သည်..။

ခင်နွဲ့ရီ၏ ထဘီနောက်တွင် လက်သီးဆုပ်ခန့် စို၍ ကွက်နေသည်ကိုတော့ ဘယ်သူမှ မသိသလို ရပ်ပြီး ကျန်နေခဲ့သော ဇေယျာမှာလည်း သူ့လီးကြီးကို  ပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ရင်း အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းကာ ကျန်ခဲ့လေသည်..။

...................................................................................................................

ခင်နွဲ့ရီနှင့် ဇေယျာတို့ ညနေတိုင်း လမ်းဘေးကျူမြက်ရုံတွင် တွေ့နေခဲ့သည်မှာ လေးရက်ခန့် ရှိခဲ့ချေပြီ..။  ခင်နွဲ့ရီ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တိုင်း မနေတတ် မထိုင်တတ်ကြီး ဖြစ်နေရပြီး စဉ်းစားမိတိုင်း စောက်ရည်ကြည်တွေက စိမ့်စိမ့်ထွက်လာတတ်ကြသည်..။ ဒီလိုခံစားနေရတာကိုပဲ ခင်နွဲ့ရီ သာယာနှစ်ခြိုက်နေမိသည်..။

“ ရီလေး….ညကျရင်နော်… ” 

ခင်မောင်လွင့် အသံကြောင့် ခင်နွဲ့ရီ နောက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်..။ ခင်မောင်လွင်က သူမကို နောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်သည်..။

“ ဘယ်လိုလဲ…ဟင် ရီလေး… ” 

အမျိုးမျိုး အကြောင်းပြကာ ရှောင်လွှဲနေရတာ ဒီနေ့တော့ ဘယ်လိုမှ ရှောင်လို့မရတော့မှန်း ခင်နွဲ့ရီ သိလိုက်သည်..။

“ ကိုယ့်သဘောပဲ…လေ… ” 

“ အင်း… ” 

ခင်မောင်လွင်သည် ခင်နွဲ့ရီကို နောက်မှ ဖက်ထားရင်း ပါးကို ငုံ့နမ်းပြီး လက်က ခင်နွဲ့ရီ၏ တင်ပါးကြီးများ ၊ ပေါင်တံကြီးများ ကို ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်၍ ကိုင်ရင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးနှိုက်လိုက်သည်..။

“ ဟာ….ရီလေး….အရည်လေးတွေ ထွက်နေတယ်…“

“ အို့…ကိုက ဒီလောက်တောင် ဖက်ပြီး ကိုင်နေတာ မထွက်ပဲ နေမလား…လို့… ” 

ခင်နွဲ့ရီ နောက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး ခင်မောင်လွင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ခေါင်းကို ခင်မောင်လွင့် ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်သည်..။  အမှန်တော့ စောစောက ဇေယျာနဲ့ တွေ့ခဲ့တာတွေ စဉ်းစားမိကာ အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေခြင်း ဖြစ်သည်..။

“ ကဲပါ…ကိုရယ်…ဖယ်အုံး ညကျမှ တွေ့တာပေါ့… ရီလေး ဈေးသွားဖို့ ပြင်လိုက်အုံးမယ်… ” 

“ ရီလေးကလဲကွာ….နှစ်ရက်စာလောက် ဝယ်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်ထားလိုက်ပါလား… ရီလေး သွားရလာရတာ ပင်ပန်းတာပေါ့….ကွယ်… ” 

“ ဟွန်း…..သူ့မီးက လာတယ်မို့လား….ကိုယ့်ယောကျ်ားကို လတ်လတ် ဆတ်ဆတ် စားစေချင်လို့ …..ဒါမှ အားရှိမှာ….ဟုတ်ဖူးလား…. ” 

“ ဟဲဟဲ…..ဟုတ်ပါတယ်…ဟုတ်ပါတယ်… ” 

ဈေးသွားဖို့အတွက် ခင်နွဲ့ရီ စိတ်တိုင်းကျ အလှပြင်နေမိသည်..။ ပြီးတော့ ဘရာစီယာ ဝတ်မည်လုပ်ပြီးမှ မဝတ်တော့ပဲ တီရှပ်တစ်ထည်ကို ခေါင်းမှ စွပ်၍ တစ်ထပ်တည်း ဝတ်လိုက်သည်..။  ဝတ်ရင်း ခင်နွဲ့ရီ၏ မျက်နှာလေး ဘာစဉ်းစားမိသည် မသိ နီရဲသွားသည်..။

ကလေးတစ်ယောက်အမေဖြစ်သော်လည်း ခင်နွဲ့ရီ၏ နို့အုံထွားထွားတွေက ပုံပျက်မသွား ၊ လျော့တိလျော့ရဲ တွဲမနေ…။ တင်းတင်းမာမာဖြင့် အလုံးမပျက် လှနေဆဲ ဖြစ်၍ တစ်ထပ်တည်း ဝတ်၍ ကြည့်ကောင်းသည်..။ ပြီးတော့ ကလေး အမေလည်း ဖြစ်၍ လူအမြင် မတင့်တယ်စရာမရှိ..။ သူမဈေးသွားတော့ အချိန်က မှောင်ရိပ်သန်းနေပြီ…။

ခင်နွဲ့ရီ ပြင်ဆင်ပြီး ဈေးခြင်းတောင်း ဆွဲ၍ ထွက်သည်..။ အိမ်ပေါက်ဝ ရောက်မှ စိတ်ထဲ မလုံသည်မို့ ….

“ သားနဲ့ ကို ဈေးလိုက်ကြအုံးမလား… ” 

“ သားတော့ မလိုက်ချင်ဘူး….မီးလာတုန်း..ဗန်ဒိန်း ကားဆက်ကြည့်လိုက်အုံးမယ်….မေမေ… ” 

“ ဒါဆို ….မေမေ သွားတော့မယ်..နော….ကို.ရီလေး သွားပြီ… ” 

“ အင်း…..အင်း… ” 

ဈေးထွက်လာသော ခင်နွဲ့ရီ ရင်ထဲတွင် ခါတိုင်းနေ့တွေလိုပင် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသည်..။ ထုံးစံအတိုင်း ဇေယျာက ကျူမြက်ရုံထဲတွင် စောင့်နေသည်..။ ခင်နွဲ့ရီက သူ့ရှေ့သို့အရောက် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် ဇေယျာက လှမ်းပြီး ဖက်ကာ နမ်းသည်..။ ပြီးတော့ ခင်နွဲ့ရီ၏ နို့တွေကို ကိုင်ဆွဲကာ ဖျစ်ညှစ်တော့ ဘရာစီယာ ခံဝတ်ထားသည်နှင့် မတူပဲ တီရှပ်တစ်ထပ်တည်းသာ ဝတ်ထားသဖြင့် အကိုင်ခံရသော ခင်နွဲ့ရီ နှင့် ကိုင်နေသော ဇေယျာတို့မှာ အသားချင်းထိကာ ကိုင်ရသလို အရသာတွေ့လှသည်..။

ခင်နွဲ့ရီက သူမ၏ နဖူးကို ဇေယျာ၏ ပခုံးပေါ် မှေးတင်၍ အကိုင်ခံနေရင်းက ဇေယျာ၏ ပုဆိုးထဲမှ ထောင်ထနေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ကလေးဖြင့် လှမ်း၍ အသာအုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ ဇေယျာ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်..။

ပြီးတော့ လီးကို ပုဆိုးပေါ်မှပင် အသာကိုင်၍ ပွတ်ပေးပြန်တော့ ဇေယျာက သူမကို အတင်းတိုး၍ ဖက်ပြီး နို့ကိုင်တာတွေက ကြမ်းလာသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ အရသာ တွေ ပိုတွေ့လာသည်..။

ဇေယျာ၏ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်တော့ လီးက ထောင်ခနဲ ထွက်လာသည်..။ ရှင်းသန့်လှသော လူပျိုလီး…။ ဒစ်ပင် မပြုတ်သေး…။ အသာလေး လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးသည်..။ ဇေယျာ့ လီးမှာ သူမယောက်ျား ခင်မောင်လွင်၏ လီးလောက် မကြီး..။ အရှည်ကတော့ အတူတူလောက်ပင်..။ အင်း…ခုမှ ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတာပဲ …ဆက်ပြီးထွားလာမှာပေါ့…ဟု တွေးကာ မေးသိုင်းကြိုးနေရာကို လက်မလေးဖြင့် ဖွဖွလေး ဖိကာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်..။ လီးကြီးက ဆတ်ခနဲ ..ဆတ်ခနဲ ရုန်းနေသည်..။ လီးထိပ်အပေါက်လေးမှ အရည်လေးတွေ စို့ထွက်လာသည်..။

“ တော်ပြီ…နော်…..မောင်… ” 

ပြောလဲပြော လီးကြီးကို လက်ဖြင့် တအားဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး ခင်နွဲ့ရီ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေကို ပြန်၍ စန့်ရင်း အပြန်လမ်းသို့ လှမ်းခဲ့သည်..။

.........................................................................................................................

“ ကို…ကလဲကွာ…အစောကြီး ရှိသေးတယ်လေ….ခုမှ ရှစ်နာရီလောက်ပဲ ရှိသေးတာ ” 

“ ရီလေးကလဲ…ကွာ…သားလည်း အိပ်သွားပြီပဲ… ” 

အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်၍ အိပ်နေသော ခင်နွဲ့ရီကို  ကြုံး၍ ဖက်လိုက်သဖြင့် ခင်နွဲ့ရီ လန့်သွားပြီး ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်..။  ခင်နွဲ့ရီက ညနေက ဇေယျာနှင့် ကိစ္စကို စားမြုံ့ပြန်နေခြင်း ဖြစ်သည်..။

ခင်မောင်လွင်က ဖက်ရုံသာမဟုတ်..။ လက်နှစ်ဖက်က ခင်နွဲ့ရီ၏ တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ကို ကိုင်နေပြီး မျက်နှာက ခင်နွဲ့ရီကို နမ်းသည်.။ ခင်နွဲ့ရီ မခံချင်..။  ဒါပေမယ့် သူက ခင်နွဲ့ရီရဲ့ လင်..။ မခံ၍ မဖြစ်..။  ခင်နွဲ့ရီ စိတ်ထဲ ဇေယျာက လွှမ်းမိုးနေသည်..။ သူမ၏ မျက်စိထဲ ဇေယျာ့ လီးကြီးက မထွက်..။  မခံ၍ မဖြစ်တော့…။ သူ့ကို မြန်မြန် ပြီးအောင် လုပ်မှပဲ…။ ငါ သူနဲ့ မပြီးချင်ဘူး..။  မိန်းမတော်တော်များများ၏ အတွေးအခေါ်အတိုင်း  ခင်နွဲ့ရီ သုံးပစ်လိုက်သည်..။

“ ကဲ…ပါ….ကို…….ပက်လက်လှန်လိုက်… ” 

ခင်မောင်လွင် ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ သူမက ပုဆိုးကို ဆွဲ၍ ချွတ်လိုက်သည်..။ ထောင်းခနဲ ထွက်လာသော လီးကြီးက ထိပ်ကြီး နီရဲနေသည်..။  ခင်နွဲ့ရီ လက်တစ်ဖက်က ခင်မောင်လွင်၏ လီးကြီးကို ကိုင်၍ ဂွင်းတိုက်ပေးပြီး…ခင်မောင်လွင်၏ နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်၍ စုပ်ပေးသည်..။ ခင်မောင်လွင့် လက်တစ်ဖက်က ခင်နွဲ့ရီကို ဖက်ထားပြီး လက်တစ်ဖက်ကနို့ကို လှမ်းဆွဲနယ်သည်..။နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်တော့ ခင်မောင်လွင် ကြုံး၍ ထသည်..။

“ ကိုယ်….ပြီးတောင် ပြီးချင်နေပြီ…ကွာ… ” 

“ ရီလေးလဲ ကိုယ့်လိုပဲ……ကွယ်… ” 

ပြောရင်း အိပ်ယာပေါ်သို့ ခင်နွဲ့ရီက ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်..။

“ ကို…ရာ  မချွတ်တော့ဘူးနော်….ဒီတိုင်းပဲ…လုပ်တော့.. ” 

ခင်နွဲ့ရီက ဝတ်ထားသော ထဘီကို ခါးထိလှန်တင်ပေးသည်..။ သူမဝတ်ထားသည်က ရှပ်အင်္ကျီ လက်တိုလေး တစ်ထပ်တည်းမို့ ရင်ဘတ်က အင်္ကျီ ကျယ်သီးတွေ ကို ဖြုတ်ပြီး  နို့နှစ်လုံးကို ဖော်ပေးလိုက်သည်..။  ခင်မောင်လွင်က သူမ၏ လင်ဆိုတော့လဲ တာဝန်ကျေရပေမည်..။

အတော့်ကို စိတ်ထနေပုံရသော ခင်မောင်လွင်က ခင်နွဲ့ရီ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်၍ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး လီးကို တေ့ကာ လျှောခနဲ သွင်းလိုက်သည်..။  ခင်နွဲ့ရီက စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်လာသော လီးကို စောက်ပတ်အတွင်းမှ ညှပ်၍ ညှစ်ပေးလိုက်သည်..။

ခင်မောင်လွင် လီးကို တဆုံးသွင်းထားရင်း ခင်နွဲ့ရီကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ..

“ ရီလေးက ခလေးတစ်ယောက်မွေးခဲ့ပေမဲ့ ဗိုက်ကြောတွေ ပြတ်မနေတော့ ငါကံကောင်းတာပဲ… ” 

ဟုတွေးပြီး ခင်နွဲ့ရီ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ကာ နို့တစ်လုံးကို ဆွဲ၍ စို့ရင်း ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်သည်..။ ပထမ တစ်ချက်နှစ်ချက် ခပ်ဖြေးဖြေး ဆောင့်လိုက်ပြီး  သည်နှင့် မနားတမ်း ဒရစပ် ဆောင့်လိုးတော့သည်..။

“ အ….အ…..ကောင်းလိုက်တာ…ကို ရယ်….အင်း..ချစ်…တယ်…သိပ်ချစ်တာပဲ…ဆောင့်..ဆောင့်…..အမလေး…ကိုရယ်….“

အငမ်းမရပုံဖြင့် ညီးကာ ညှုသံလေး ပေးသည်..။ ပါးစပ်က မ သံလေး ပေးရင်း ခါးက ကော့ကော့တင်ပေးကာ စောက်ပတ်ထဲက လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးသည်..။

ခင်မောင်လွင် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းကာ နှာမှုတ်သံကြီးက တရှူးရှူး ဖြစ်လာသည်..။ အမြဲ ခံနေကျမို့ ခင်မောင်လွင် ပြီးကာနီးပြီကို ခင်နွဲ့ရီ သိလိုက်သည်..။

လီးတစ်ချောင်းလုံးဖြင့် အလိုးခံနေရမှတော့ ခင်နွဲ့ရီမှာလည်း  ဖီလင်တွေ နဲ့ ဆိမ့်စပြုလာသည်..။  မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ထားပြီး သူမစောက်ပတ်ထဲလိုးနေသော လီးက ခင်မောင်လွင်၏ လီးဖြစ်သော်လည်း သူမစိတ်ထဲ ညနေကတွေ့ခဲ့သော ဇေယျာ ၏ လီးဟု စိတ်ကူးယဉ်ကာ နေသည်..။  ခင်နွဲ့ရီ တစ်ကိုယ်လုံး ရွတက်လာသည်..။ပြီးလို့ မဖြစ်သေး…။  ခင်မောင်လွင်၏ လီးနဲ့ မပြီးချင်တာ စိတ်ထဲ စွဲနေသည်..။ သူ့ကို မြန်မြန် ပြီးခိုင်းလိုက်မှ ဖြစ်မယ် လို့ တွေးလိုက်သည်..။

ခင်မောင်လွင်၏ တရစပ် ဆောင့်ချက်တွေက ခုတင်ကြီး တစ်ခုလုံး တကျွိကျွိ မြည်နေသည်..။

“ လုပ်….လုပ်..ကို ……ရီလေး ပြီးတော့မယ်…..မြန်မြန်လေး…ဆောင့်…အား….အ….အင်း ” 

အားသွန်၍ ဆောင့်လိုးလိုက်သော ခင်မောင်လွင်မှာ လီးကို စောက်ခေါင်းထဲ တဆုံးထိုးနှစ် စိုက်သွင်းလိုက်ပြီး သုတ်ရေများကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်..။

ခင်နွဲ့ရီ ပြီးချင်စိတ်ကို မနဲ အောင့်ထားလိုက်ရသည်..။ ခင်မောင်လွင်က ခဏအကြာ ခင်နွဲ့ရီ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းပြီး ပက်လက်လှန်ချလိုက်တော့ ခင်နွဲ့ရီက ထထိုင်ပြီး ခင်မောင်လွင်ကို ပုဆိုး ပြန်စွပ်ပေးလိုက်သည်..။  ပြီးတော့ သူမ ခါးထိလှန်ထားသော ထဘီလေးကို ပြန်ဆွဲချရင်း အိပ်ယာပေါ် ပြန်၍ လှဲချလိုက်သည်..။

ခင်နွဲ့ရီ ပြီးချင်သော စိတ်ကို အတော်ပင်  ချုပ်တည်း၍ ထားလိုက်ရသည်..။ လူတစ်ကိုယ်လုံး နွမ်းနယ်၍ နေသည်..။  ၁၀ မိနစ်လောက် ကြာတော့ ခင်မောင်လွင်ထံမှ ဟောက်သံက ထွက်လာသည်..။

ခင်နွဲ့ရီ အိပ်ယာပေါ်မှ အသာအယာထ၍ ခုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်..။  ပြီးတော့ ခုတင် ခြေရင်းဖက်သို့ လာကာ ထဘီဟောင်းတစ်ထည်ဖြင့် သူမ၏ ပေါင်ကြားတွင် ပေကျံနေသည်များကို သုတ်သည်..။ ထိုအခိုက်မှာပင် လမ်းဒေါင့်ဆီမှ ဂစ်တာတီးသံ ထွက်ပေါ်လာ၍  ခင်နွဲ့ရီ နားစွင့်မိလိုက်သည်.. ။  ဒီနေရာတွင် ဂစ်တာတီးသံ တစ်ခါမှ မကြားဖူးခဲ့ပါ..။  ဂစ်တာသံနောက်မှ သီချင်းသံက ထွက်ပေါ်လာသည်..။

“ သံယောဇဉ်….သံယောဇဉ်… ” 

“ ဟင်…ဒါ..ဒါ..ဇေယျာ့ အသံပဲ…ပတ်ဝန်းကျင်ကများ ….အို….ဒီနားမှာ အပျိုလေးတွေ အများကြီး ရှိတာပဲ… ” 

နားစွင့်နေရင်း လက်ထဲမှ ထဘီဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို ဆက်၍ မသုတ်သေးပဲ အသာအုပ်ကိုင်ထားသည်..။  နားထောင်ရင်း နားထောင်ရင်းဖြင့် ဇေယျာ့ အသံမှန်းလဲ သိနေတော့ ခင်နွဲ့ရီ၏ စိတ်တွေက ကြွလာသည်..။  စောစောက ခင်မောင်လွင် လိုးသဖြင့် ပြီးချင်ချင် ဖြစ်နေသော စိတ်က နဲနဲ ငြိမ်နေရာမှ  ဟုန်းခနဲ ထ၍ လာသည်..။

“ ယောက်ျားက အသံ… ” 

ဆိုသည့်အတိုင်း ခင်နွဲ့ရီ ဇေယျာ၏ အသံကိုကြားပြီး စိတ်တွေ ဟုန်းခနဲ နိုးထလာသည်..။  လက်ထဲမှ ထဘီလေးဖြင့် စောက်ပတ်ကို ဖိဖိပွတ်သည်..။  အရသာတွေ့လာတော့ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ရင်း ဇေယျာ၏ အသံကို နားစွင့်သည်..။ မျက်လုံးထဲတွင်တော့ ညနေက မြင်ခဲ့ရသော ဇေယျာ့ လီးကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်နေသည်..။

ခင်နွဲ့ရီ သူမစိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့…။ မျက်လုံးဖွင့်၍ ခုတင်ပေါ် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်.။  ခင်မောင်လွင်က မှန်မှန်ကြီး ဟောက်၍ အိပ်ပျော်နေသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ အံလေး တစ်ချက်ကြိတ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်..။  ပြီးတော့ လက်ထဲမှ ထဘီဟောင်းလေးကို ဘေးသို့ချလိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်၍ ဖင်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်..။ ပြီးမှ ပေါင်ကို ကားလိုက်ကာ မတရားဖောင်းတင်းလာသော စောက်ပတ်ကြီးကို လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်၍ ပွတ်သည်..။ စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးထိပ်ဖြင့်  ကလိသည်..။

နားက ဇေယျာ ၏ အသံကို အဆက်မပြတ် နားစွင့် ရင်း မှိတ်ထားသော မျက်လုံးထဲမှာ ဇေယျာ့ လီးကြီးကို မြင်ယောင်ကာ လက်ညှိုးလက်ခလယ် ပူး၍  စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးသွင်း၍ ထုတ်ချီသွင်းချီဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးသည်..။

“ အင်း…ဟင်း…..ဇေယျာရယ်…..သား….ရယ်… ” 

ခဏအတွင်း ခင်နွဲ့ရီတစ်ယောက် ပြီးချင်လာသည်..။ လက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ်သွက်သွက်လေး ထိုးထဲ့၍ လိုးသည်..။

“ ဇေယျာ….မမ..ပြီး…တော့ မယ်….အ…..အ…အား… ” 

ခင်နွဲ့ရီတစ်ယောက် မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့၍ ဖင်ကြီးဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ဖြစ်ကာ ပြီးသွားရတော့သည်..။

..............................................................................................................

နောက်နေ့တွင် ခင်နွဲ့ရီသည် မနက်ပိုင်း ထဲက ဈေးသို့သွား၍ ညနေပိုင်းကျတော့ ပျံကျဈေးလေးကို မသွားတော့ပေ..။ ထို့ကြောင့် ဇေယျာနှင့် မတွေ့ရ..။  တွေ့ချင်သော စိတ်က အဆမတန် ရင်ထဲတွင် ဖြစ်နေပေမယ့် ဒီစိတ်ကို အတင်းမျိုသိပ် ချုပ်တည်းထားပြီး ခင်နွဲ့ရီသည် ဇေယျာကို ရှောင်နေခဲ့သည်..။

ည ၉ နာရီ ထိုးပြီ..။ သားနှင့် လင်ဖြစ်သူ ခင်မောင်လွင်တို့ အိပ်၍ သွားပြီ..။ ညနေက မသောက်တာကြာပြီဖြစ်သော ခင်မောင်လွင်ကို ခင်နွဲ့ရီကပင် စကားစ၍ အရက်သောက်ဖြစ်အောင် ဆွယ်ကာ အမြည်းကောင်းကောင်း လုပ်ပေးကာ အရက်တိုက်ခဲ့သည်..။  ခင်မောင်လွင် ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ တစ်ရေး မနိုးနိုင်တော့…။

ခင်နွဲ့ရီ တွက်ထားသည့်အတိုင်း ည ၉ နာရီ ကျော်လျင် ဂစ်တာသံနှင့် ဇေယျာ့ သီချင်းသံက ထွက်ပေါ်လာသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ  အိပ်ယာပေါ်တွင် အသာလှဲ၍ ဇေယျာ၏ အသံကို နားစွင့်ရင်း ဖီးတက်နေမိသည်.။  ထဘီထဲ လက်ထည့်၍  စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သည်..။  စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးထိပ်လေးနဲ့ ကလိသည်..။  ခဏအတွင်း ခင်နွဲ့ရီ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးက မတရားဖောင်း၍ ခုံးထလာပြီး စောက်ရည်ကြည်လေးတွေက စိုရွှဲ၍ လာသည်..။

ဇေယျာ ၏ အသံကို နားစွင့်ရင်း စောက်ဖုတ်ကို ကလိလိုက် နားလိုက်လုပ်ကာ အရသာခံနေလိုက်သည်..။  သီချင်း သုံးပုဒ် ပြီးတော့မည်..။  ဇေယျာ မနေ့က သီချင်း သုံးပုဒ်ပြီးတော့ ပြန်သွားသည်..။  ခင်နွဲ့ရီ ကပျာကယာ အိပ်ယာပေါ်မှထ၍ ခေါင်းဖီးပြီး မျက်နှာကို မိတ်ကပ်တို့လိုက်သည်..။  ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ တံခါးကို အသာလေး ဖွင့်လိုက်သည်..။ ဒီအခိုက်မှာပင်  ဂစ်တာတီးပြီးသွားသော ဇေယျာက လှမ်း၍ အကြည့်ဖြင့် ဆုံသဖြင့် လက်ယပ်လှမ်းခေါ်လိုက်သည်…။

ခင်နွဲ့ရီတို့ အိမ်က ဒေါင့်အိမ် ..။ အိမ်ရှေ့တွင် က ပန်းစိုက်ရောင်းသောခြံရှိသည်..။  လူနေသည့်တဲက ဟိုတစ်ဖက်တွင် တော်တော်ဝေးသည်..။  ခြေရင်းဘက်က လမ်း ..။ လမ်းတစ်ဖက်က အိမ်ကလည်း ဝေးသည်..။  တဲသာသာ အိမ်လေး ဖြစ်၍ ခြံစည်းရိုးပင်တွေက တဲကိုပင် မမြင်ရ..။ ခေါင်းရင်းဘက်ကအိမ်က လူမနေ..။ အိမ်က ပျက်စီးနေပြီ..။ ဒီနေ့မီးပျက်သော ရက်..။ ခင်နွဲ့ရီ ညဦးထဲက ခြံစည်ရိုးတံခါးကို စေ့ထားသည်..။ ဇေယျာ ဂစ်တာကိုင်၍ ခြံစည်းရိုးတံခါးကို တွန်းဝင်လာသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ အိမ်တံခါးကို ပြန်စေ့၍ အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်.။

ဇေယျာက ခြံစည်းရိုးအတွင်းဖက်တွင် ဂစ်တာကို ထောင်ခဲ့ပြီး ခင်နွဲ့ရီဆီ လျှောက်လာသည်.။ နှစ်ယောက်သား ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး..ထွေးနေအောင် ဖက်ကာ နမ်းကြသည်..။ ခင်နွဲ့ရီတို့ ခြံစည်းရိုးက လူတစ်ရပ်ကျော်လောက် ရှိသော ဝါးကပ်ခြံစည်းရိုး ဖြစ်သည်.။  ဒီနေ့တော့  ခင်နွဲ့ရီက ဇေယျာကို အတင်းကြုံး၍ ဖက်ထားမိသည်..။

ခင်နွဲ့ရီမှာ ညအိပ်ရန်ဝတ်ထားသော  ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုကို ရင်ဘတ် ကျယ်သီးတွေဖြုတ်ပေးလိုက်သည်..။ ကောင်လေးက ချက်ချင်းပင် မျက်နှာကို ထိုးအပ်ကာ နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲစို့သည်..။ ခင်နွဲ့ရီ ရင်ဘတ်လေး ကော့၍ ကော့၍ ပေးပြီး နို့နှစ်လုံးကို ကလေးနို့တိုက်သလို လက်ဖြင့်မကိုင်ကာ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး အစို့ခံသည်..။  စောက်ရေတွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် ယိုစီးကျနေပြီ.။

ခင်နွဲ့ရီ အိမ်ပေါ်သို့ တစ်ချက်နားစွင့်ကြည့်သည်.။ လင်ဖြစ်သူ ခင်မောင်လွင့် ဟောက်သံကသာ အဆက်မပြတ် ထွက်နေသည်..။ ဘေးဘီသို့ မျက်လုံး ကစားကြည့်သည်..။ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး မှောင်မဲ တိတ်ဆိတ်နေပြီး ဘာလှုပ်ရှားမှုမှ မတွေ့ရ…။

“ အန်တီ့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ… ” 

“ တို့လဲ သားကို ချစ်တယ်… အင်း….မမလို့ခေါ်တော့နော်….ခုပဲ…တို့ကို မယားဖြစ်အောင် လုပ်တော့မှာမို့လား….မမလဲ..မောင်လေးလို့ခေါ်မယ်…သိလား… ” 

“ အင်း… ” 

“ ကဲ….လာ… ” 

ခင်နွဲ့ရီသည် ဇေယျာကို အိမ်ဘေးသို့ ခေါ်လာသည်..။  အိမ်ဘေး မြက်နုနုလေးများ ပေါက်နေသော နေရာရောက်တော့ ….

“ ဖင်ချပြီး ထိုင်လိုက်… ” 

“ ခြေထောက်ဆင်း….ဟုတ်ပြီ….နောက်ကို တံတောင်ဆစ်ထောက်ပြီး ကိုယ်ကို နဲနဲ လှဲလိုက်…ရပြီ….မောင်လေး… ” 

ခင်နွဲ့ရီ ဇေယျာ၏ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်သည်..။ ဇေယျာ့ လီးကြီးက မတ်ခနဲ ထွက်၍လာသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ ဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်နေရာမှ ငုံ့၍ လီးကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အသာကိုင်ကာ ငုံ့နမ်းသည်..။ ပြီးတော့ နီရဲရွှမ်းစိုနေသော သူမနှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် လီးဒစ်ကြီးကို ဖွဖွလေး စုပ်သည်..။ ဇေယျာ တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲ ဖြစ်နေသည်..။  ထို့နောက် လျှာကို တစ်လစ်လေး ထုတ်ကာ ယက်ရုံမျှ မက လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥကြီးကိုပါ ငုံ့၍ နမ်းလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖြင့် ငုံစုပ်လိုက် လျှာလေးဖြင့် ယက်ပေးလိုက် လုပ်နေသည်..။

ပြီးတော့ အမွှေးလေးတွေ ခပ်ပါးပါး ပေါက်နေသော ဇေယျာ၏ ဆီးခုံကိုပါ လျှာဖြင့် ယက်သည်..။ လီးထိပ်တွင် စိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည်လေးတွေက လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ လိမ့်၍ ဆင်းလာသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ မမှီ မကမ်း ထိုအရည်ကြည်လေးတွေကို လိုက်၍ ယက်သည်..။  ခင်နွဲ့ရီ ပေါင်ခြံတစ်ခုလုံးလည်း စိုရွှဲလို့ နေပြီ…

“ သိပ်ချစ်တာပဲ….မောင်ရယ်….လုပ်ရအောင်နော်….မမ…မနေနိုင်တော့ဘူး… ” 

တုန်ခိုက်စွာ ငြီးသံလေးဖြင့် တစ်ချက်ပြောလိုက်ပြီး ဇေယျာ၏ မျက်နှာကို ကြည့်ကာ ပါးပြင်တစ်ဖက်ကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းသည်..။  ခင်နွဲ့ရီ အံတစ်ချက်ကြိတ်ခါ သူမ၏ ထဘီလေးကို မ၍ ဇေယျာ့ပေါင်ခွဆုံပေါ်သို့ ခွ၍ တက်လိုက်သည်..။  

လက်တစ်ဖက်က တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသော ဇေယျာ၏ လီးကြီးကို အသာထိမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်ကာ စိုရွှဲနေသော သူမစောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ စောက်စေ့ထိပ်ကို လီးဒစ်ကြီးဖြင့် ပွတ်လိုက်ပြီးမှ အထဲသို့ဝင်အောင် ဖိချသွင်းယူလိုက်သည်..။  အားရကျေနပ်သွားသော ပီတိအဟုန်က ခင်နွဲ့ရီ တစ်ကိုယ်လုံး ပျံ့နှံ့၍ သွားသည်..။

ဇေယျာ၏ ဆီးခုံနှင့် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝတို့ဖိကပ်၍ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို စောက်ပတ်ထဲ သွင်းထားပြီး ဖင်ကို နှဲ့ကာ လှည့်ပေးသည်..။

“ မမရယ်….ဟင်း…ဟင်း… ” 

ခင်နွဲ့ရီ ဖင်ကိုကြွပြီး တစ်ချက်ချင်း လိုးသည်..။ ခင်နွဲ့ရီ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် အရည်တွေက မတရား ထွက်နေသဖြင့် တဘွတ်ဘွတ် အသံတွေက ထွက်ပေါ်၍ နေသည်..။  ဇေယျာက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်နွဲ့ရီ၏  နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး ကိုင်သည်..။ ဖြစ်ညှစ်သည်..။ နို့သီးလေးတွေကို ချေပေးသည်..။

လိုးနေပေမဲ့ ခင်နွဲ့ရီ မျက်လုံးကို မှိတ်မထားပါ..။ ရမ္မက်ထန်သော မျက်လုံးအစုံဖြင့် ဇေယျာ၏ မျက်နှာချောချောလေးကို ကြည့်ကာ အားပါးတရ ဆောင့်၍လိုးသည်..။

“ မောင်ရယ်…..မောင်….ဟင်းဟင်း….အင်း…အောက်ကနေ ပင့်ပေး…..ပင့်ပေးပါလား…မောင်….အင်း……ဟင်း…..ကောင်းလိုက်တာ….ကွယ်… ” 

ရမ္မက်တွေ ဆူဝေလာတော့ ခင်နွဲ့ရီ အားမရနိုင် ဖြစ်လာရသည်..။  ဇေယျာကလည်း အောက်က ပင့်တင်ကာ ဆောင့်ပေးသည်..။ လူပျိုပေမဲ့ ကြည့်ဖူးသော အခွေတွေက မနည်းတော့..။ စောက်ခေါင်းထဲတွင် လီးကချောင်သလို ဖြစ်နေပေမယ့် ခင်နွဲ့ရီ အတော်ပင် ကျေနပ်အားရဖြစ်နေမိသည်..။  မကြာမီ ခင်နွဲ့ရီ တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်လာသည်..။

“ ကျောချပြီး လှဲလိုက်… ” 

ဇေယျာထောက်ထားသော တံတောင်ဆစ်ကိုဖြုတ်၍ ကျောကို ချလိုက်တော့ ခင်နွဲ့ရီက ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားမှ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ဇေယျာ၏ အပေါ်သို့ မှောက်ချကာ ဖက်လိုက်ပြီး ဖင်ကြွ၍ ဆောင့်သည်..။ ဇေယျာကလည်း မတတ်တတတ်နှင့် အောက်မှ ပင့်ဆောင့်ပေးသည်..။

“ အား…..မောင်…..မောင်ရယ်….မမ ပြီး……အား…..ပြီး ပြီ….အား…….အား… ” 

“ အ…မမ….အင်း… ” 

နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူပြီးကာ အရည်များ အိုင်ထွန်းသွားသည်..။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား အတင်းဖက်၍ အငမ်းမရ နမ်းလိုက်ကြပါတော့သည်..။

...........................................................................................................................................

ခင်နွဲ့ရီနှင့် ဇေယျာတို့ ညစဉ် ပုံစံမျိုးစုံ နှင့် တွေ့ခဲ့ လိုးခဲ့ကြသည်မှာ  ကြာခဲ့ပြီ…။  အရက်ကို ကြိုက်သော်လည်း မိန်းမက တားသဖြင့် မသောက်ပဲ နေခဲ့ရသော ခင်မောင်လွင်မှာလည်း  မိန်းမက လိုလိုလားလား ရှိသဖြင့် နေ့စဉ် သောက်ခဲ့သည်မှာ မျက်နှာပင် အမ်းတမ်းတမ်း ဖြစ်နေချေပြီ..။

ပြူတင်းပေါက် ကို မျက်နှာပေး၍ ရပ်နေသော ခင်နွဲ့ရီ၏ နောက်သို့ ခင်မောင်လွင် က တိုးကပ်လိုက်ပြီး သူမ၏ တင်သားအစုံကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်သည်..။

“ ရီလေး တော်တော်လေး ကျသွားတယ်နော်… နေရော ကောင်းရဲ့လား… ” 

“ ကောင်းပါတယ်…ကိုရဲ့…ရီလေး အသက်လဲ ပြန်ကြည့်အုံးလေ…၊ ၃၅  ထဲ ရောက်နေပြီ…ပြီးတော့ အိမ်ထောင်ကျတာလဲ ၁၃ နှစ်ထဲ ရောက်နေပြီဟာ… ” 

“ အင်း… ” 

“ ပြီးတော့ ရီလေးက ဟိုကိစ္စကို သိပ်ပြီး စိတ်မသန်လို့ ဒီလောက် တင်နေတာ…ဟုတ်ဖူးလား….ကိုရဲ့… ” 

ဟုတ်ဖူးလား ဟု ပြီတီတီလေး လှည့်ပြောလိုက်သော ခင်နွဲ့ရီ၏ ပါးလေး တစ်ဖက်အား ခင်မောင်လွင်က ရွှတ်ခနဲ နေအောင် နမ်းလိုက်ပါတော့သည်..။

ပြီးပါပြီ။

မုစလိန္ဒာ တောသာယာ (စ/ဆုံး)

 မုစလိန္ဒာ တောသာယာ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အတွက် သားအိမ်ခေါင်း နှင့် ဒစ်ထိပ်ဖူးတို့ ဒုတ်ကနဲ ဝင်ဆောင့်ရာ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အီဆိမ့်ဖိန်းရှိန်းသွားသည်။

မကြည်ရှိန်ကမူ အလွန်ကြီးမားတုတ်ရှည်သော လီးတန်ကြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဝင်လာသော အရသာကို တနှင့်တပိုးကြီးခံစားရင်း မျက်လုံးအစုံ မှေးစင်းလျှက်ရှိသည်။

“……ဖွိ…ဖွိ….ဖွစ်..ဖွစ်…ဖွိ..ဖွိ…ဖွစ်….ဖွိ….ဖွစ်….”

လီးတန်ကြီး အသွင်းအနှုတ်လုပ်တိုင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးမှာ ကြွတက်လာလိုက် ချိုင့်ဝင်သွားလိုက် ဖြစ်နေပါတော့သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ယားကြွ လိုက်တက်လာပြီး မကြည်ရှိန် သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ထိုးပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ ထွန်းထွန်းက လီးတန်ကြီးကို တဆုံးထိ ခပ်မြှင်းမြှင်း ဖိသွင်းပေးလိုက်သည်။ ပြန်မနှုတ်တော့ဘဲ အဆုံးထိ ဖိကပ်ကပ်ထားလိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်၏ နို့ကြီးနှစ်မွှာပေါ်သို့ မျက်နှာအပ်လျှက် လှိမ့်လှိမ့်နမ်းသည်။ စူမောက်တင်းတောင့်နေသော နို့သီးဖျားနုနုလေးတွေကို လျှာဖြင့် ယက်ပေးသည်။

“ပြတ်…..ပြတ်… ပလပ်…ပလပ်…ပြတ်….”

“ပလပ်…ပျလပ်….ပြတ်….ပလပ်…ပြတ်…”

“အ…အား…အမလေး….အား… အား… ကျွတ်…. ကျွတ်…”

နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာဖြင့် ပွတ်ဆွယက်ပေးတိုင်း စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး၏ အတွင်းသားတွေမှာ တဆတ်ဆတ်လှုပ်လျှက် ကျဉ်ဆိမ့်ယားတက်နေသည်။ လီးအချောင်းပေါင်းများစွာ အလိုးခံဖူးသော်လည်း ဤကဲ့သို့ ထူးခြားအီဆိမ့်လှသော ကာမအရသာထူးကြီးကို မခံစားခဲ့ဖူးတာ အမှန်။

ထွန်းထွန်းက နို့သီးခေါင်းနုနုလေးတွေကို ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်လို့ အားရသောအခါ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တို့ကာ ထိကာ ကလိဆွပေးပြန်သည်။

“….အီး…အီး…အင်း.. ဟင်း… ဟား.. ကျွတ်…. ကျွတ်…. အမလေး… အမေ့.. အီး..…. အား…. လိုး… လိုး… ပါတော့.. ကွာ… အမေ့…. အား…”

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်စကားကို မသိဟန်ပြုကာ ဆက်ဆွနေသည်။

“….အိုး…ဟိုး…. အမေ့… လိုး…. လိုးတော့လို့…. အမေ့…. မနေနိုင်တော့ဘူး….”

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို လီးတန်ကို ကိုင်ပြီး ထိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို တင်းကနဲ တင်းကနဲ ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။ ကာမဓာတ်အား အလွန်ကောင်းပြီး သန်မာနူးညံ့သော အကြောတွေဖြင့် အညှစ်ခံလိုက်ရသဖြင့် ထွန်းထွန်းလည်း အီဆိမ့်ယားတက်သွားသည်။

တစ်လအတွင်း အထူးဂရုစိုက် လေ့ကျင့်ထားသော စပါယ်ရှယ်လီးကြီးကို အားပါပါဖြင့် ဖျစ်ညှစ်နိုင်သော စွမ်းအားမှာ ပေါ့သေးသေး မဟုတ်ကြောင်း ထွန်းထွန်း ကိုယ်တွေ့သိလိုက်သည်။

သျှတ္တရကျမ်းတစ်စောင်အလိုအရ စောက်ဖုတ်ညှစ်အား သန်မာခြင်းသည် မိန်းမတို့၏ ထူးခြားမှု ၁၀ ပါးတွင် ၁ ပါး အပါအဝင်ဖြစ်၏။ ဂရုတစိုက်သာ လေ့ကျင့်မထားပါမူ ဤညှစ်အားကြောင့် သူ့လရေတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်လောက်သည်။

“….ဖွတ်…ဖွတ်….ဖပ် …ဖပ်…”

အရက်အရှိန်ကြောင့် မကြည်ရှိန်၏ ရမ္မက်စိတ်မှာ အပြင်းအထန် ထကြွလာပါတော့သည်။ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမဖင်ဆုံကြီးကိုလည်း စီးချက်ကျကျကော့၍ ကော့၍ ပစ်ပစ်ခံနေပါတော့သည်။

လူပျိုသိုးထွန်းထွန်း၏ ဆောင့်ချက်တွေက အင်ဂျင်စက် အရှိန်မြင့်တက်လာသလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် ဒလစပ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ အချက်ပေါင်း ၅၀ လောက် အရောက်တွင် မကြည်ရှိန်စောက်ဖုတ်အုံကြီး တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ် ယားတက်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်လှုပ်ကာ စောက်ရေပူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။

“…..ပြိ…. ပြိ…… ပျစ်… ပျစ်…. ပလွတ်…. ပလပ်…. ပြိ…. ပြိ….”

စောက်ရေပူတွေ ပြည့်လျှံအိုင်ထွန်းနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ခပ်သွက်သွက် အသွင်းအနှုတ်ကြောင့် သံစဉ်တမျိုး ပြောင်းလာပါတော့သည်။ သုတ်ရေတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်သွားပြီမို့ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် အားမာန်အပြည့်ဖြင့် မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ဘဲ ခပ်မှန်မှန် ခပ်သွက်သွက် လိုးဆောင့်လျှက်ရှိသော ထွန်းထွန်းလီးကြီး၏ အရသာကို မှိန်းလျက်သာ ခံနေရပါတော့သည်။

ကြာလာတော့ ထွန်းထွန်း ဒူးခေါင်းတွေ ကျိန်းစပ်ပူထူလာ၏။ ထို့ကြောင့် ပုံစံတမျိုးဖြင့် ပြောင်းလိုးရန် သူ့လီးကြီးကို ပြန်နှုတ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီး ကျွတ်ထွက်သွားသောအခါ မကြည်ရှိန်စောက်ဖုတ်ကြီးမှ စောက်ရေပျစ်ပျစ်တွေ ယိုစီးကျလာ၏။ ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ကို မထူလိုက်ပြီး အနီးရှိ ကုတင်စောင်းပေါ် ပွေ့တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲသိပ်လိုက်၏။

မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ဘာစကားမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ ထွန်းထွန်းပြုသမျှ အသာငြိမ်နေရတော့သည်။ လူငယ်သလောက် လီးကြီး အလိုးသန် အဆွကောင်းလှသော ထွန်းထွန်းကို အံ့သြကျေနပ်လျှက် နောက်ရက်တွေအတွက်ပါ ဆက်ဆက် အလိုးခံဖို့ စိတ်ကူးယဉ်လျှက်ရှိသည်။

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်၏ ဖင်ဆုံကြီးကို အနည်းငယ်မလျှက် ကုတင်စောင်းနှင့် အံကျဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒူးနှစ်ချောင်းကို ပင့်ထောင်၍ ရင်ဘတ်ဆီသို့ တွန်းကပ်လိုက်၏။ မကြည်ရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ ပြူးအာလျှက် အညိုရောင်သမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးနှစ်လွှာက ဘေးသို့ ပြဲလန်နေသည်။ စောက်ဖုတ် အတွင်းသားတွေက နီရောင်သမ်းကာ စိုလက်ဖူးရွနေသည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထိပ်တွင် ငေါက်တောက်လေး ပြူးထွက်နေသော စောက်စိကြီးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။

ပထမတွင် အသာငြိမ်၍ ခံနေသော်လည်း တော်တော်လေး ကြာလာသောအခါ မကြည်ရှိန်တကိုယ်လုံး လူးလွန့်ကော့ပြန်လာတော့၏။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း ရှုံ့မဲ့လျက် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။

“…..အား… အား…. အမေ့…. အား…. အမလေး…. အမေ့…. အီး…. အင့်… အား…”

တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် စောက်ဖုတ်ကြီး ကော့ကော့ပေးလာသည်။ ထွန်းထွန်းက စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ပွတ်ချေပေးနေရာမှ ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်ရှိ ရွှေလိမ္မော်ပုလင်းကို ပါးစပ်နှင့်တေ့၍ ၃ ခွက်လောက် မော့ချလိုက်သည်။ ခံကောင်းနေစဉ် ဗြုံးကနဲ ရပ်လိုက်သောကြောင့် မကြည်ရှိန်က မျက်စိကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ရွှေလိမ္မော်ပုလင်းမော့နေသော ထွန်းထွန်းကို တွေ့လိုက်၏။

“…..မမကိုလည်း …ပေးဦးလေ…”

မကြည်ရှိန်က ပက်လက်အိပ်နေရာမှ လူးလဲထရင်း ပြော၏။ ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ထံ အရက်ပုလင်းပေးလိုက်၏။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ထွန်းထွန်းနည်းတူ မော့သောက်လိုက်သည်။

ပုလင်းထားပြီး ပြန်လာသော ထွန်းထွန်းကို သူ့ဘေးနားသို့ ဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး ယှဉ်တွဲထိုင်စေသည်။ ထို့နောက် ထွန်းထွန်းပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးကို တယုတယ ဆုပ်ကိုင်ရင်း……..

“…..မမတော့… မင်းလီးကြီးကို…. စွဲသွားပြီကွယ်…. မကြာ.. မကြာ.. လိုးပေးနော်.…… မောင်လေး… .နော်…”

“…..လိုးပေးမှာပေါ့…. မမ.. ရဲ့… ကျွန်တော့်မှာ လက်ဖွဲ့တွေ လုပ်စရာရှိသေးတယ်…”

“…..အလိုးကလည်းသန်…. ကြာလည်းကြာလိုက်တာ… တကယ့်အံ့မခန်းပါဘဲ… ဘာလဲ.. ဆေးတွေလိမ်းထားလို့လား….”

မကြည်ရှိန်က မန္တလေးနေဖူးသူဆိုတော့ အကြားအမြင် အတွေ့အကြုံရှိသူပီပီ မေးလိုက်၏။

“…… ဟုတ်ကဲ့… လိမ်းထားတယ်… ကျနော့်ဖာသာ ကျနော်ဖော်တဲ့ လိမ်းဆေးလေ….. ကြီးလည်းကြီးတယ်… ကြာကြာလည်း လိုးနိုင်တယ်… လူထွက်ပြီးကတည်းက ပီယသိဒ္ဓိ အတွက် လေ့ကျင့်ထားတာ မမရ… ဟဲဟဲ…”

မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းလီးကြီးကို ဖြဲလိုက်လှန်လိုက် လုပ်ရင်း ဆော့ကစားပေး၏။ အချင်းပတ်လည် နှစ်လက်မနီးနီးရှိသည်။ အရှည်ကလည်း တစ်ထွာ ကျော်ကျော် လောက်ရှိ၏။ ဒစ်ကြီးကလည်း လှန်ဖြဲမှသာ ပြဲသည်။ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် မထင်မှတ်ဘဲ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညမှာ ပံ့သကူလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရသဖြင့် အံ့သြကျေနပ်နေသည်။

မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ဖွဖွရွရွကလေး ဆွပေးနေသလို ထွန်းထွန်းကလည်း မို့မောက်တင်းအိနေသော မကြည်ရှိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးစီ လှည့်ပြောင်း၍ ဖွဖွမွမွကလေး ဆုပ်ချေပေးနေသည်။

“….မမအပြင်… ဘယ်မိန်းမကို လိုးဖူးသေးလဲဟင်…”

စကားသံက ညင်သာပျော့ပြောင်းသော်လည်း မနာလိုဟန်လေးတွေ ခပ်ရေးရေးပါနေ၏။

“….ဟင့်အင်း…. ဟောဒီ.. မမစောက်ဖုတ်ကြီးက ကျနော် ပထမဆုံးလိုးဖူးတဲ့ ပံ့သကူ စောက်ဖုတ်ကြီးပါ မမ…. ရာ…”

“…..ဟင့်….အင်း…… ယုံပါဘူး…”

“…အော်….တကယ်ပါဆို… ကြိမ်ပြရမှာလား…”

“…အို…မကြိမ်ပါနဲ့… ကြိမ်တယ်ဆိုတာ လိမ်ညာတဲ့ အလုပ်ပါ… ဒါဖြင့် ဘာလို့ ကြာကြာလိုးနိုင်တာလဲ… ဟင်… မမ… တောင်…. တစ်ချီပြီးသွားပြီ…”

“…..လေ့ကျင့်ထားတာ … မမ..ရ… ကျနော့်လီးက ဆေးမလိမ်းခင်ကတည်းက ကြီးနေတာပါ… ဆေးလိမ်းတိုင်း ဂွင်းတိုက်တယ်… လရေထွက်ခါနီးမှာ ရပ်ပစ်တယ်.. တခါထပ်တိုက်တယ်….. ထွက်ခါနီးရင် ပြန်ရပ်ပစ်တယ်… အဲဒီလိုရက်ပေါင်း ၂၀ လောက် ဆက်တိုက်လေ့ကျင့်လာတာ…. ဒါမို့ ကြာကြာလိုးနိုင်တာပေါ့…. ဒါပေမဲ့ စိတ်လျှော့လိုက်ရင် ပြီးပါတယ်….”

ထွန်းထွန်းက နံရံတွင် ချိတ်ထားသော နာရီကို မော့ကြည့်လိုက်ရာ ၁၂ နာရီ တိတိရှိနေပြီကို တွေ့ရ၏။
“….ကဲ…မမ…တချီလောက်… သိဒ္ဓိထပ်တင်ကြဦးစို့နော်…”

“….သဘော…. သဘော…. ပြောလေ…. ဘယ်လိုပုံစံနဲ့…. ခံရမှာလဲ…”

ထွန်းထွန်းကို အထင်မသေးရဲတော့။ အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ကြီးသောလီး။ သူ့လို လီးအတွေ့အကြုံ အံခွက်နေသူမျိုးတောင် ဦးကျိုးအောင် လိုးနိုင်စွမ်းရှိသည့် အရည်အချင်းတို့က ပေါ့သေးသေးမဟုတ်ကြောင်း သက်သေပြနေ၏။ ပြီးတော့ ဂမ္ဘီရသမား။

ယောကျာ်းတကာကို အနိုင်ယူ လှည့်စားခဲ့သော မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ထွန်းထွန်းကို အလိုလို ဦးကျိုးပြီးသား ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သူမ၏မာယာတသိန်း အပလိန်းအနန္တဖြင့် လှည့်စားသော်လည်း ထွန်းထွန်းက ဖြုံလိမ့်မည်မဟုတ်။ မတစ်ထောင် တစ်ကောင်ဘွား ဆိုသူမှာ ထွန်းထွန်းလိုလူသား ဖြစ်ကြောင်း အကြွင်းမဲ့ လက်ခံလိုက်တော့သည်။

ကံကောင်းထောက်မသောကြောင့် တွေ့ကြုံခဲလှသော ဤလိုအခွင့်အရေးမျိုးကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်။ ဈေးကိုင်နေလို့လည်း ဘာမှ ထူးခြားတော့မည် မဟုတ်။ တဒင်္ဂအတွင်း အတွေးဝင်္ကဘာကြော နစ်မျောနေစဉ်……။

“……မမ….. စောစောကလိုပဲ….. ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ် ပုံစံနဲ့ လိုးမယ်နော်…”

“……အင်းပါ…လို့…ဆိုနေ…”

ဒီတခါတော့ မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းပြင်ပေးစရာ မလိုဘဲ သူ့ဖာသာ ဒူးနှစ်ချောင်း ထောင်ပြီး ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးတွေကို အဆင်သင့် ကားပေးထားသည်။

“….. မမ.. ပါးစပ်ထဲ လက်ဖွဲ့ရှိတယ်နော်….”

ထွန်းထွန်းက သေချာအောင် မေးလိုက်ရသေး၏။ လက်ဖွဲ့နှစ်လုံး ဖလှယ်ရမှသာ ဖိုဓာတ်+မဓာတ် အတိုက်အခံ အကြောင်းအကျိုး ဆက်စပ်ပြီး သိဒ္ဓိဝင်မည်ဖြစ်၏။

မကြည်ရှိန်က စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ပါးစောင်ထဲမှ လက်ဖွဲ့ကို လက်ညှိုးနှင့် ကလော်ထုတ်ရင်း

“….ဟောဒီမယ်… လက်ဖွဲ့တွေ့လား.. စောက်စကားများလွန်းအားကြီးတယ်… လိုးမဲ့ဟာကို… အရစ်က ရှည်နေသေးတယ်…. ဒီက စောက်ဖုတ်က ရွလှပြီ သိရဲ့လား..”

“….ဟွန်း…ကျေးဇူးရှင်မကြီးကလဲ…. ဒေါချည်းဘဲ…”

“…..ဖတ်…ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်ဖတ်….”

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်ဝါးနှင့် ခပ်ဖွဖွပုတ်ရင်း အထက်သို့ကော့ထောင်နေသော သူ့လီးတန်ကြီးကို အောက်သို့နှိမ့်၍ ပြူးအာဖောင်းကားနေသော စောက်ဖုတ်ပြဲပြဲကြီးထဲသို့ သူ့လီးတန်ကြီးကို နှစ်သွင်းလိုက်လေသည်။

“….ဇွိ…ဇိ….ဗျိ…ဗျစ်…. ဇွစ်…ဇွိ…”

စောက်ရေကြည်တွေက စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေပြီမို့ လီးတန်ကြီးက အဆင်ပြေချောမွေ့စွာ တိုးဝင်သွားသည်။ သို့သော် ရှော်ရှော်ရွှတ်ရွှတ် ဝင်ခြင်းမျိုးကားမဟုတ်။ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း စီးစီးပိုင်ပိုင် ဝင်သွားခြင်းမျိုးဖြစ်၏။ ဒီတစ်ချီက မန္တာန်ရွတ်ရတော့မည့် အချီဖြစ်၏။ စောက်ဖုတ်အရသာနောက်သို့ မေ့မျောစွာ လိုက်ပါ၍ မဖြစ်တော့။ ရွတ်ရမည့် မန္တာန် ၃ ပုဒ် ဖြစ်သည်။

တစ်ပုဒ်ကို ၃၇ ခေါက်စီ ရွတ်ရမည်ဖြစ်ရာ တစ်ပုဒ်လျှင် တစ်ချက်ဆောင့်နှုန်းဖြင့် အချက်ပေါင်း ၁၁၁ ချက် ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံး ရွတ်ရမည့် မန္တာန်မှာ…

“…..ဥုံ မုစလိန္ဒာ တောသာယာက လာသည့်မုဆိုး ငါ့ကိုလိုး…. လိုးသည်ကိုလည်း ငါမသိ…… ဝင်လေ တစိစိ…”

ဖြစ်လေ၏။ ဒုတိယရွတ်ရမည့် မန္တာန်မှာ …

“….. ဥုံ ရိရိ ရက် ရက် အက် အက် အာ အာ .”

ဖြစ်၏။ တတိယ ရွတ်ရမည့် မန္တာန်မှာ …

“…..ဥုံ ဣတ္ထိစိတ္တံ ပီယံ မမ … ဣတ္ထိ စိတ္တံ မှိုင်းမှိုင်း သွားဟျကပ်…”

ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ထွန်းထွန်းက ပထမမန္တာန်ကို စိတ်ထဲက ရွတ်ဆိုကာ မန္တာန်ရွတ်အပြီးတွင် တစ်ချက် ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲသွင်းထည့်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၍ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် မရိုးမရွဖြစ်လျှက်နေစဉ် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ထည့်လိုက်သော ဆောင့်ချက်ကြောင့် အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

ထို့နောက် မှန်မှန်ကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးသော အရသာကို ဇိမ်နှင့်ခံကာ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် မျက်စိစုံမှိတ် အံကိုကြိတ်ထားရပါတော့သည်။ မန္တာန်အစီရင် များပါသည်ဆို၍ နှုတ်က ဘာတစ်ခွန်းမျှ မဆိုမိတော့။

ဒုတိယပိုင်းတွင် ဆောင့်ချက်တွေက ခပ်စိပ်စိပ်ဖြစ်လာပြီး အရသာ ပိုတွေ့လာသည်။ ကာမအရသာက တကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံစိမ့်ထုံနေသည်။ ဖင်ဆုံကြီးကိုလည်း ကော့၍ကော့၍ ပေးနေသည်။

တတိယပိုင်းတွင် ဆောင့်ချက်တွေက စောစောကထက် ပိုသွက် ပိုထန်လာ၏။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ကော့ကော့ခံသည်။

ပုတီးနှင့်မှတ်၍ မန္တာန်ရွတ်ခြင်း။ အသွင်းအနှုတ် ပြုလုပ်နေခြင်းဖြစ်ရာ တစ်ရာတစ်ဆယ့်တစ်ခေါက် ပြည့်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုအတောအတွင်း မကြည်ရှိန် တစ်ယောက် ၂ ချီ တိတိ ပြီးသွားခဲ့ပြီ။ ဤကမ္ဘာ လောကမြေတခွင်တွင် သူ့ကိုယ်သူ ကံအကောင်းဆုံးဖြစ်သော ကာမဘုရင်မဟု စိတ်ကူးယဉ်လျှက် ရှိသည်။

“….. မမ … မန္တာန်ကိစ္စတော့ ပြီးဆုံးအောင်မြင်သွားပြီ…. အခု အသားကုန် ကြုံးလုပ်တော့မယ်နော်…….”

မကြည်ရှိန် တစ်ယောက် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလျှက်…

“….မောင် …. မောင်လေး သဘော…”

နွမ်းလျသော အသံသဲ့သဲ့ဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ မန္တာန်ကိစ္စ ပြီးဆုံးအောင်မြင်သွားပြီမို့ ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ ပေါ့ပါးသွား၏။

ထို့ကြောင့် ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ကုန်းလိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်လက်မောင်းနှစ်ဖက် အကြား လက်လျှိုလျှက် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းနေအောင် ဖက်ကာ ကိုယ်ကိုနောက်သို့ ဆုတ်၍ လီးတန်ကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်သွင်းသည်။ စောစောကမူ မန္တာန်ကိစ္စအတွက် အရေးပါလွှမ်းမိုးနေသဖြင့် စောက်ဖုတ်အရသာကို အပြည့်အဝ မခံစားနိုင်ခဲ့။ မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီး ကောင်းမှန်းတော့ သိ၏။ သို့သော် ရွတ်ရ ဖတ်ရ အခေါက်ရေမှတ်ရနှင့် ကာမကိစ္စ ကာမအရသာကို ခံစားဖို့က နောက်တန်းသို့ ရောက်နေခဲ့သည်။

ယခုတော့ တာဝန်တွေ ပြီးဆုံးသွားပြီ။ စိတ်လက်ပေါ့ပါးခြင်းနှင့်အတူ ရွှေလိမ္မော်အရက်ရှိန်လေးကလည်း ပါနေသဖြင့် ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ အလွန်တက်ကြွနေသည်။ တစ်ချက်ခြင်း မှန်မှန် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေရသည်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိလွန်းလှ၏။ မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အုံထွားသလောက် အတွင်းသား နုနုတွေကလည်း ပြည့်တင်းလှသည်။

ထွန်းထွန်း၏ ကာမရာဂ စိတ်တွေကလည်း စောစောကနှင့် မတူတော့။ ပို၍ ပြင်းထန် တက်ကြွလာ၏။ နွားသိုးကြိုးပြတ်ဟု ဆိုရလောက်အောင် ကြမ်းချင် ရမ်းချင်လာ၏။ ထို့ကြောင့် မကြည်ရှိန်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အပီအပြင် ထိထိမိမိ ဆုပ်ကိုင်ထား၍ အသားကုန် ကြုံးကြုံးပြီး ဆောင့်ပါတော့သည်။

“……ဘွတ်…ဖွတ်…ဘွတ်….ဖွတ်… ဘွတ်… ဖွတ်…. ဖွစ်… ဖွတ်…ဖွပ်… ဖွစ်.. ဖွတ်….. ဖွစ်… ဖွတ်… ဖွပ်….”

“….အင့်… အမေ့… အမလေး…. မောင်…. မောင်လေး… ရယ်… အီး… အင့်… အမေ့… အားလားလား…. ရှီး… အမေ့… အမယ်လေး… အင့်… အား… အမေ… အမေ..ရေ … အင့်….. အား….. အမလေးနော်….”

လီးနှင့်စောက်ဖုတ်တို့ တွေ့ထိသံနှင့် မကြည်ရှိန်၏ရမ္မက် ညီးသံတို့မှာ တစ်ခန်းလုံး ဆူညံလျှက်ရှိပါတော့၏။ မကြည်ရှိန် လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထွန်းထွန်း၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်လျှက် ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ကော့ကော့ခံသည်။ တခါတခါ ဖင်ကြောကြီးနှစ်ဖက်ကို ရှုံ့ခွက်၍ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ညှစ်ညှစ် ပေးလိုက်စဉ် ထွန်းထွန်းလချောင်းတစ်ခုလုံး ကျဉ်ကနဲ ဆိမ့်ကနဲ ယားယားတက်သွား၏။

တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်မို့သာ တော်တော့သည်။ အလွန်အိုမင်းမစွမ်းရှိသော အဖိုးကြီး အဖွားကြီးများမှအပ တစ်ရွာလုံးလိုလို စာသင်ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ရောက်နေကြ၍သာ သူတို့နှစ်ယောက် ကြမ်းချင်းတိုင်းကြမ်း ရမ်းချင်တိုင်းရမ်းနေကြသည်ကို မကြားမသိ မရိပ်မကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကုတင်ပါ မနေရ တကျွီကျွီ အသံမြည်ကာ ရမ်းခါလျှက် ရှိနေပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်း ဆောင့်ချက်တွေက အလွန်ထိမိ၏။ လီးထိပ်နှင့် သားအိမ်ဝကို ဆောင့်မိတိုင်း မူးမေ့မတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ကျွမ်းလိုက်သည့် အလိုးကလည်း စာဖွဲ့လောက်သည်။ ဒီလိုလီးမျိုးနှင့် ဒီပုံစံ အလိုးခံရသော မိန်းမတိုင်း တသက်စာ စွဲလောက်အောင် ထိမိလွန်းလှသည်။

ထို့အပြင် ထွန်းထွန်းလီးကြီးသည် သူမစောက်ဖုတ်ကိုလိုးပြီး လူပျိုဘဝ နိဂုံးချုပ်ရသည်မို့ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ရင်တသိမ့်သိမ့်တုန်မျှ ရာဂပီတိတွေ တဖွားဖွား ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ကြုံရခဲသော အခွင့်အရေးကို အပီအပြင် အသုံးချသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ပက်ပက်စက်စက်ခံသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ဖူးယောင်ယားကြွလာသည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ဓာတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ် တုန်လှုပ်လာသည်။

ထွန်းထွန်းလည်း ထို့အတူပင် လီးတန်ချောင်းကြီး တစ်ခုလုံး အီဆိမ့်ယားတက်လာ၏။

“…….မမ……ကောင်းလား ဟင်….”

“….အင်း… အား… အ…. ကောင်း… ကောင်းတယ်…. အီး..ရှီး… နာ.. နာနာ… လေး.. ဆောင့်…. အင့်… ဟုတ်ပီ… ဆောင့်… အား… အမလေး… အမလေး….အ… ဟုတ်ပီ… အမေ့….. အင့်…. ကျွတ်….. ကျွတ်….”

တကိုယ်လုံး ချွေးတွေစို့ထွက်လာသည်အထိ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အားကြိုးမာန်တက် ကုန်းကုန်းဆောင့်သည်။ မကြည်ရှိန်စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖူးယောင် ခုံးကြွနေပြီး စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေက သူ့လီးကြီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေသည်ဖြစ်ရာ ကြာကြာထိန်းချုပ် မထားနိုင်တော့။ သို့သော် အားတင်း၍ကား ဆောင့်နေပါသည်။

“…..ဖွစ်…ဖွတ်… ဘွတ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…. ဖွစ်…ဇွတ်…. ဇွတ်… ဘွပ်… ဘွပ်… ဖွပ်.. ဖွတ်.. ပလွတ်…ဗြစ်.. ဗြစ်… ဒုတ်… ဒုတ်…”

“….အ…. အမေ့… အင့်… အ… အင့်… အမေ့… အင်…အီး…ဟင်း…အင့်… အ…အား… အမလေး…. အား….. မ.. မ…. မမ….. ပြီး… ပြီး…. ပြီး…ဟင်း.. ဟင်း… ဟင်း…”

မျက်စိစုံမှိတ် အံကိုကြိတ်ပြီး မကြည်ရှိန်အားနှင့်ကော့အပေး ထွန်းထွန်း လီးတန်ကြီးကလည်း အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်ထည့်ပစ်လိုက်ရာ နှစ်ယောက်လုံး သုတ်ရေပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်၍ ပြိုင်တူ ပြီးသွားကြတော့သည်။

ထွန်းထွန်းက သုတ်ရေပူတွေ တပျစ်ပျစ် ထွက်နေလျှက်ကပင် ၁၅ ချက်ခန့် ပစ်ပစ်ဆောင့်လိုက်ရာ မကြည်ရှိန်တကိုယ်လုံး လေထဲမြောက်တက်သွားသလား အောင့်မေ့ရအောင် အလွန့်အလွန် ကောင်းလှသည့် ကာမအရသာကြီးကို တဝတအီ ကြီး ခံစားလိုက်ရပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းကလည်း ပင်ပန်းမောဟိုက်ကာ မကြည်ရှိန်၏ကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ကျသွားတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာကြာ ဇိမ်နှင့် မှိန်းနေကြသည်။ မတ်တပ်ရပ်ကြီးဖြစ်၍ ထွန်းထွန်း ခြေသလုံး ကြွက်သားတွေ တင်းတောင့်လာသည်။ ဒီတော့မှ မကြည်ရှိန်ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာလိုက်ပြီး သူ့အပေါ်ပိုင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ မကြည်ရှိန်ကတော့ မည်သည့်စကားမှ မပြောနိုင်လောက်အောင် နွမ်းလျကောင်းအီကြီးဖြစ်ကာ မှိန်းနေသည်။

အံ့သြစရာကောင်းသည်က သုတ်ရေတွေ တော်တော်များများ ပန်းထွက်သွားသည့်တိုင် လီးတန်ကြီးမှာ ပျော့ခွေမသွားသေးဘဲ မာကျောမြဲ မာကျောလျက် ဆက်ရှိနေသေးသည်။ ကာမဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝသွားပြီဖြစ်၍ အားရကျေနပ်စွား မှိန်းလျက်ရှိသော မကြည်ရှိန်၏ မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ ပြန်လည်ထကြွလာပြန်၏။

အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် သွေးသားဆူးဖြိုးပြီး အကြောတွေ သန်စွမ်းလျှက်ရှိကာ အပေးကောင်းလှသော မကြည်ရှိန်ကို သဘောကျနေ၏။ တပ်မက်နှစ်သက်နေ၏။ ဘတ္ထရီမီးရောင်အောက်တွင် တင်းရင်းမို့မောက် စူကော့နေသော နုနုထွတ်ထွတ် နို့အုံကြီးနှစ်မွှာကလည်း ထွန်းထွန်း၏ ကာမရာဂစိတ်ကို အရှိန်တက်အောင် မြူဆွယ်နေပြန်၏။

စောစောက မန္တာန်ကိစ္စကြောင့် ရှေ့သို့မတိုးသာသော ကိလေသာ ရာဂစိတ်မှာ ယခုအခါ တကိုယ်လုံးသို့ ပြန့်နှံ့သွားပြီဖြစ်၍ ရမ္မက်သွေးတို့ကလည်း အခိုးအလျှံထွက်မတတ် ဆူပွက်လာပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ဟိုဟိုဒီဒီ စိတ်ကူးရင်း မကြည်ရှိန်၏ တင်းရင်းနုရွနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနှင့် ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ဘေးသို့ကားထွက်နေသော မကြည်ရှိန်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးပေါ်သို့ မတင်လိုက်သည်။ ဒီတော့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ပိုကြပ်သွား၏။

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အခြေမှ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်လျှက် လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိသွင်းမဆောင့်ဘဲ တဝက်ကျော်ကျော်လောက်သာ မြှုပ်သွင်းကာ ခပ်သွက်သွက်ကလေး ညှောင့်လိုး လိုးပေးသည်။

“……ပြိ…. ပြိ… ပြိ… ပလပ်…. ပလွတ်…. ပြိ… ဇွိ… ဇွိ…. ဇွစ်…. ပြိ.. ပြိ…. ပလွတ်…”

စောက်ဖုတ်နှင့်လီးတန်ကြီးက ဟာပေါက်မရှိအောင် ပြည့်ကြပ်နေသည် ဖြစ်ရာ စောစောက ပြီးထားသော နှစ်ယောက်လုံး၏ အရေတွေက စောက်ခေါင်းထဲတွင် ခိုအောင်းနေသေးသည့်အတွက် သံစဉ်က တမျိုးဖြစ်နေ သည်။ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် လည်းမဟုတ်။ ညင်ညင်သာသာလေး ထွက်ပေါ်နေသည်။

ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေးတင်ထားသည့်အတွက် ဖင်ဆုံကြီး က ကုတင်ကြမ်းနှင့် လွတ်လွတ်နေ၏။ တခါတခါ လီးတန်အရေပြားတွေက စောက်စိပြူးပြူးကြီးနှင့် ထိထိမိမိကြီး ပွတ်တိုက်မိသည်။ ထိုအခါ ကျဉ်စက်နှင့် အတို့ခံလိုက်ရသလို မကြည်ရှိန် တကိုယ်လုံး လှုပ်ခါသွားသည်။ စောစောက ငြိမ်သက်စပြုနေသော ရမ္မက်သွေးများမှာ ယခုတဖန် ပူနွေးလှုပ်ထစပြုလာသည်။ ထိုစဉ်…..

“…..ကြည်ရှိန်…ရေ…. ဟေ့ … ကြည်ရှိန်… အောက်တံခါး… လာဖွင့်စမ်း…”

မကြည်ရှိန်ယောကျာ်း ကိုပေါစိန်အသံကြောင့် ခပ်မှန်မှန်ညှောင့်ရင်း ကာမအရသာယူနေသော ထွန်းထွန်းခင်မျာ ကြက်သီးတွေ ဖျင်းကနဲထပြီး ခေါင်းနပန်းကြီးသွား၏။ မကြည်ရှိန်လည်း မျက်လုံးစုံမှိတ်လျှက် ဇိမ်နှင့်မှိန်းခံနေရာမှ မျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်ကာ တုန်လှုပ်ချောက်ချားသွားသည်။

ဤကဲ့သို့သော အခြေအနေမျိုးတွင် မိန်းမတွေက ယောကျာ်းတွေထက် တပန်းသာ၏။ မာယာကြွယ်၏။ ညဏ်နီညဏ်နက်များ၏။ မကြည်ရှိန်က အသာနေဆိုသည့် သဘောနှင့် ထွန်းထွန်းကို လက်ကာပြသည်။

“….ဟေ့…. ကြည်ရှိန်…. ကြည်ရှိန်… ရေ… မနိုးသေးဘူးလား.. ဟ..”

ကိုပေါစိန်အသံက ထပ်ပေါ်လာပြန်၏။ တံခါးကိုလည်း သုံးလေးချက် ပုတ်လိုက်သည်။

“…..အင်… အင်း…. တော်… ကို….. ကိုပေါစိန်လား….”

မကြည်ရှိန်က အိပ်ချင်မူးတူးသံနှင့် လုပ်ကြံပြီး ထူးသံပြု၏။

“…အင်း… ဟုတ်တယ်ဟ…. တံခါးဖွင့်စမ်း… အတော် စောက်အိပ်ကြီးတဲ့ မိန်းမ… ငါက ပြန်လာမလားလို့ စောင့်နေတာ…”

“….အင်း….အင်း…လာပြီ…လာပြီ….”

ကိုပေါစိန်အသံကြားကတည်းက ထွန်းထွန်းက သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းကို ကုတင်အောက်ဝင်ပုန်းရန် ဟန်အမူအယာ ပြလိုက်၏။ ထွန်းထွန်းလည်း ကုတင်အောက် ဝင်ပုန်းလိုက်လေသည်။

မကြည်ရှိန်က ထမီတစ်ထည် ကောက်စွပ်လိုက်ပြီး အပေါ်အင်္ကျီဝတ်ကာ အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ တံခါးဖွင့်ပေးပြီး အပြင်ဖက် သေးထွက်ပေါက်နေစဉ် ကိုပေါစိန် အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာသည်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲ တန်းဝင်သွား၏။

ကိုပေါစိန် ဝင်လာသည့်အတွက် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် နှလုံးခုန်မြန်ကာ ဇောချွေးတွေ ပြန်နေ သည်။ ကိုပေါစိန်က ကုတင်စောင်းတွင် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ကာ ခါးပိုက်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကို ရေတွက်နေ၏။ အားလုံး စုစုပေါင်း ငါးထောင်ကျော်နိုင်ခဲ့၏။ ပိုက်ဆံတွေကို စားပွဲပေါ်လှမ်းအတင် ရွှေလိမ္မော်အရက်ပုလင်းကို တွေ့သွား၏။

ဦးပေါစိန်က အရက်ပုလင်းကို ပါးစပ်နှင့်တေ့လျှက် ဘိလပ်ရေသောက်သလို သောက်ချသည်။ အချိုပန်းကန် နှစ်လုံးစာလောက် ဝင်သွားသည်။ ထိုစဉ် မကြည်ရှိန် ရောက်လာ၏။ အရက်ပုလင်းကို စားပွဲပေါ်ပြန်ထားရင်း ……

“….ဒီ…. အရက်ပုလင်းက ဘာလုပ်ထားတာလဲ….”

“…..တော်ပြန်လာရင် သောက်ဖို့လေ…. တကထဲ … ဖဲက မိန်းမထက် ကောင်းနေလိုက်တာ….. အခုမှ… ပေါ်လာတယ် … ဟွန်း.. မပြောလိုက်ချင်ဘူး…”

မကြည်ရှိန်က မျက်စောင်းထိုးကာ မကျေနပ်သော အမူအယာနှင့် ကိုပေါစိန်ကိုပင် ပြန်ဟောက်လိုက်သည်။ မကြည်ရှိန် ဘာကိုဆိုလိုမှန်း ကိုပေါစိန် သိလိုက်သည်။ ခါတိုင်းလည်း လင်မယား မလိုးခင် အရက်သောက်နေကျဖြစ်၏။

“……မသိဘူး….ရော့…….”

မကြည်ရှိန်က ဖျာအောက်တွင် ထိုးထားသော ပိုက်ဆံအလိပ်ကို ကိုပေါစိန်လက်ထဲ ခပ်ဆောင့်ဆောင့် ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ကိုပေါစိန် ရေတွက်ကြည့်ရာ ၂၅၀၀ိ/ ဖြစ်၏။

“….ဟား …. ၇၅၀၀ိ/ တောင်ရှိနေပြီ.. ဟေ့… မင်းအတွက် ဆွဲကြိုးတစ်ကုံး ဝယ်ပေးမယ် … သိလား….”

(မှတ်ချက်။ ထိုခေတ်က ရွှေဘိုမနောဆံ အကောင်းစား အသန့်တစ်ပြည်မှ ၈ိ ၅၀ ပြား ခေတ်ဖြစ်၏။)

မကြည်ရှိန်က မကျေနပ်ဟန်ဖြင့် မျက်နှာကို စူပုပ်ထားလိုက်၏။ မျက်နှာက ပုတ်သိုးနေသော်လည်း ရင်ထဲတွင်မူ သူ့ယောကျာ်းနိုင်လာသော ငွေတွေကိုကြည့်၍ ဘုရားပွဲလှည့်နေသည်။ ကိုပေါစိန်မျက်နှာက ငွေလောဘတွေတက်ကာ ပြုံးရွှင်နေ၏။ မကြည်ရှိန် မျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်ပြီး……

“….မိန်းမကလည်းကွာ….. တစ်ညတလေလေး မလုပ်ရတာများ.. ဖြစ်နေလိုက်တာ… မနက်ဖြန် ညကျမှ… မင်းကျေနပ်အောင်… လုပ်ပေးမယ်.. သိလား… ကဲ… ကဲ… မင်းစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးမယ်ကွာ…. ကျေနပ်ပလား…”

ကိုပေါစိန်က စောက်ဖုတ်ယက်ပေးမည် ဆိုသဖြင့် ထွန်းထွန်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ မကြည်ရှိန်က အလိုမကျဟန်ဖြင့် မျက်နှာကို ဆတ်ကနဲ လွှဲပစ်လိုက်သည်။ ငွေအပေါ် စူးစိုက်နေသော တဏှာလောဘက မိန်းမစောက်ဖုတ်အပေါ် သက်ရောက်မှု အားနည်းနေသည်။ ထို့ကြောင့် ကိုပေါစိန် အသဲအသန် ချော့နေရသည်။ ဒီနေ့အဖို့ ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် လက်တွေ့ လာဘ်တွေ ပွင့်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖဲဝိုင်းကို ပြန်သွားရမည်။

“…..ကဲပါ…. မိန်းမရာ…. စိတ်ကောက်မနေပါနဲ့ကွာ…. နက်ဖန်ည…. စိတ်ချ… နိုင်စရှိရင် …ဆက်နိုင်ဦးမှာ…. အဲဒီတော့.. ပြေးလိုက်ဦးမယ်နော်…”

ကိုပေါစိန်က ဘယ်လိုချော့ချော့ မကြည်ရှိန်က မကျေနပ်တဲ့ အမူအယာဖြင့် မျက်နှာကြော တင်းထားသည်။
“………ကဲ..ကဲ…မင်း..ကျေနပ်အောင်…”

ကိုပေါစိန်က ကုတင်အောက်ဆင်းလျှက် ကြမ်းပေါ် ဒူးထောက်လိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်၏ ထမီကို ပင့်လှန်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလိုက်၏။ ထို့နောက် သူ့မျက်နှာကို စောက်ဖုတ်ကြီးနား တိုးကပ်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်နှင့်ဖြဲကာ လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် ယက်ပါတော့၏။

“…..ပလပ်…ပြတ်….. ပလပ်… ပြတ်…. ပြတ်…. ပလပ်…”

လျှာကြမ်းကြီးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသား နီနုနုတွေကို ပွတ်တိုက်လျှက် အကွဲကြောင်း ထိပ်ရှိ စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ပွတ်ထိုးမိသွားရာ မကြည်ရှိန်ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကော့ကော့တက်သွား၏။

ကိုပေါစိန် ကုတင်အောက်ဆင်းပြီး ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ကတည်းက ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ကြောက်ဒူးတုန်လျှက်ရှိ၏။ ဘုရားတနေရသည်။ စောက်ဖုတ်ကို တပြတ်ပြတ် ယက်နေသော အသံကိုလည်း အနီးကပ်ကြားနေရသည်ဖြစ်ရာ သူ့စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ခံစားနေရ၏။ ကြောက်စိတ်မှ မခံချင်စိတ် အသွင် ပြောင်းသွားသည်။ ကိုပေါစိန်ကို ထထိုးပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်နေသည်။ သူ့စိတ်ကို မနည်းကြီး ချုပ်တည်းထားရ၏။ တစ်မိနစ်ကျော်ကျော်လောက်ရှိသောအခါ ကိုပေါစိန် ထရပ်လိုက်သည်။

“….ကဲ… မိန်းမ ကျေနပ်တော့နော်…. မင်းစောက်ဖုတ်က အရေတွေ… တော်တော်တောင် ထွက်နေတာဘဲ… ငါသဘောပေါက်တယ်သိလား… မင်းကိုချစ်လွန်းလို့ စောက်ရေတွေကို ငါ အကုန်ယက်ပြီး… မြိုချလိုက်တယ်…. အဟင်းဟင်း.. ကျေနပ်တယ်မဟုတ်လား… သွားမယ်…. နော်…… တံခါးပိတ်လှည့်ဦး…”

ကိုပေါစိန် အခန်းထဲမှ ထွက်သွား၏။ လှေကားပေါ် ရောက်သောအခါ ….

“…..ဟာ…. အခုမှ သတိရတယ်… မိန်းမရေ… မနက်စောစော ထနော်.. ထွန်းထွန်းက … ပံ့သကူပစ်မှာတဲ့ဟ…..”

“…..ဘယ်က…. ထွန်းထွန်း..လဲ…”

“…ဟောဗျာ…. အ… ပါ့.. ကွာ…. အခု အကျွေးအမွေး… စတုဒီသာလုပ်တဲ့ အိမ်က… ထွန်းထွန်းလေ…. ကောင်လေးက… လူထူးလေးဟ… ကိုရင်ဘဝမြဲပြီ အောက်မေ့နေတာ…. အဟင်းဟင်း…. မိန်းမလိုချင်လို့… ထွက်လာပုံရတယ်…”

“….လိုချင်ယုံတင်မကဘူးဗျို့…. အခု… ခင်များ… မိန်းမကိုတောင် လိုးနေပြီ…”

ဟု ထွန်းထွန်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ အော်ထည့်လိုက်ချင်သည်။ စောစောက ကိုပေါစိန် သူ့မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးနေတာကို ထွန်းထွန်း မနာလို မကျေနပ်ဖြစ်နေ၏။ သူနှစ်နှစ်ကာကာကြီး လိုးပေးနေသော မကြည်ရှိန်အပေါ် သူ့မသိစိတ်က စွဲလန်းတွယ်တာနေပြီဖြစ်ရာ သူ့ပိုင်မယားဟု မှတ်ယူထားလိုက်ပုံရ၏။

အောက်ထပ် တံခါးဆင်းပိတ်ပြီး မကြည်ရှိန် အပေါ်ထပ် ပြန်တက်လာသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ အခန်းတံခါးကိုပါ ဂျက်ချထားလိုက်သည်။

“….မောင်လေး….လာတော့လေ…”

ထွန်းထွန်းက မကျေနပ်စိတ်ကြောင့် ကုတင်အောက်တွင် ပေကပ်နေ၏။

“…..ဟောတော့…လာပါလို့ဆိုနေ…”

ထွန်းထွန်းက ပေကပ်မြဲ ပေကပ်နေ၏။ မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်း ကြောက်နေသည်ဟုထင်ကာ ကုတင်အောက်ငုံ့ဝင်ကာ လက်ဆွဲခေါ်သည်။ ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ဇွတ်ကိုဆွဲခေါ်သည်။ ဒီတော့မှ နှစ်ယောက်သား အပြင်ရောက်လာ၏။

ထွန်းထွန်းက ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြင့်ပင် မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးကမူ တောင်မြဲတောင်နေသည်။ မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ရင်း…

“……ကြည့်စမ်း…… ထွားလိုက်တာလွန်ရော…. အလိုးသန်… အပျိုးမှန်… အဖိုးတန်တဲ့ … ချစ်စရာလီးကြီးပါလားနော်….”

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန် စကားကို လုံးဝဂရုမစိုက်ဘဲ ကုတင်အောက်ရှိ သူ့ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ကောက်ဝတ်မည်ပြုသည်။ မျက်နှာကလည်း စူပုတ်နေ၏။ ထွန်းထွန်း အပြုအမူအကြောင့် မကြည်ရှိန် ပျာယာခတ်သွားသည်။

“….ဒါ..ဒါက… ဘာ… ဘာလုပ်တာလဲ.. ဟင်… မောင်လေး…”

မကြည်ရှိန်အသံက ငိုသံပါနေသည်။

“…..ပြန်မလို့…. ခင်များယောကျာ်းကို ဆက်လိုးခိုင်းတော့…”

ထွန်းထွန်းက မာကျောကျော ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ မကြည်ရှိန် အခုမှ သဘောပေါက်သွားတော့ သည်။ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် သူ့ယောကျာ်းကို မနာလို ဖြစ်နေပုံရသည်။ မကြည်ရှိန် ပို၍ ကြည်နူးသွားသည်။

လူပျိုစစ်စစ်၏ လီးကိုလည်း အလိုးခံရသေးသည်။ ထိုလူပျိုလေးကလည်း သူမကို စွဲလမ်းနေသည်။ စွဲလမ်းစိတ်ကြောင့်သာ မနာလိုစိတ် ဖြစ်ပေါ်ရသည် မဟုတ်ပါလော။ သို့သော် လျှပ်တပြက် ဉာဏ်အရာတွင် မိန်းမတွေကို လိုက်မမှီ။ ကျေနပ်တာကို မကျေနပ်ချင် ယောင်ဆောင်၍………

“….အမလေး.. ဟဲ့… ဖြစ်နေလိုက်တာနော်… ကိုယ်ချင်းစာစိတ်လေးလည်း ထားပါဦးရှင်ရဲ့…. ရှင်ကျမဆီလာတာ လက်ဖွဲ့စီရင်ဖို့လာတာ မဟုတ်လား… ဖာသည်လို သဘောထားပြီး ပိုက်ဆံပေးလိုက်တာ… မဟုတ်လား… ဟင်…. ဒါနဲ့များ…”

ထွန်းထွန်း နားလည်သွားသည်။ သူ့ကို ကာကွယ်ဖို့ မကြည်ရှိန် မာယာပရိယာယ် သုံးရပုံကို သဘောပေါက်သွား၏။ မကြည်ရှိန်၏ လျှပ်တပြက် မာယာဉာဏ်ကိုလည်း စိတ်ထဲက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ချီးကျူးမိသည်။

“…..တောင်းပန်ပါတယ်… မမရာ… သည်းခံပါနော်… မ.. မမ.. ကျေးဇူးကြောင့် လက်ဖွဲ့ အစီအရင်.. အောင်မြင်ရတာပါ ..နောက်လဲ… ကူညီနော်… မ… မ..”

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ချော့၏။ မကြည်ရှိန်က မျက်နှာကြော တင်းထားဆဲ ဖြစ်သည်။

“…….တော်ပြီ…..မကူညီတော့ဘူး…”

“…..ကူညီပါ…မမ..ရာ…နော်…နော်…လို့…”

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ပါးကို ဆွဲယူလျှက် အားရပါးရ နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းအစုံကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်လိုက်သည်။ မကြည်ရှိန် လက်အစုံကလည်း သူ့လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်း၏ လီးတန်ကြီးက ဆီးခုံမို့မို့ကြီးကို ဖိထောက်ထားသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်လို့ အားရတော့မှ။

“……ကဲ..မ..မ…..နှုတ်ဆက်ပွဲအဖြစ်… တစ်ချီလောက် လုပ်ရအောင်နော်…”

“..ဟင့်..အင်း…”

“….လုပ်ပါ…မမ..ရာ…တကယ်ချစ်လို့ပါနော်…”

“….ဟင့်အင်း…”

“….မမ…က… တကယ်… မချစ်ဖူးပေါ့.. ဟုတ်လား…”

“….ဟင့်အင်း…”

“….ကဲ…စိတ်မရှည်တော့ဘူး..ဗျာ…ကဲ…”

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ကို ကုတင်ဘက်လှည့်လိုက်ပြီး ကုတင်စောင်းပေါ် လက်ထောက်စေသည်။ မကြည်ရှိန်က တောင့်တောင့်ကုန်းကုန်းကြီး လုပ်နေ၏။ ထွန်းထွန်းက တောင့်ထားသော ခါးကို အောက်သို့ဖိချသည်။

ခါးအညွှတ်တွင် ဖင်အိုးဝင်းဝင်းကြီးနှစ်လုံးက အက်ကွဲ စွင့်ကားလာသည်။ ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ နွားသိုးကဲ့သို့ တရှူးရှူး ဖြစ်လာသည်။ မကြည်ရှိန်၏ ဖင်အိုးကြီးနောက်တည့်တည့်တွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ ခါးသွယ်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။

အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထကာ တောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝသို့ မှန်းထိုးသည်။ လက်နှင့် အသေအချာ မကိုင်ဘဲ အရမ်းကာရော စွတ်ထိုး၏။ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်အထိုးတွင် စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး အောင့်တက်သွားသည်။ မကြည်ရှိန် ခါးကို ဆတ်ကနဲညွှတ်ကာ ဖင်ဆုံကြီးကို ပင့်မြှောက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်ဝယ် ဆောင့်သွင်းလိုက်သော လီးတန်ကြီးက စောက်ဖုတ်အဝနှင့် ချိန်သားတည့်ကာ တရှိန်ထိုး တိုးဝင်သွားသည်။

“…..ဗျစ်…ဗျစ်…ဗျစ်… ဗြစ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဇွတ်… ဇွိ…….. ဖွစ်….”

“….အ..အား…အ..အ… အင့်… အင်း… အင့်… အား… ကျွတ်… အင့်… အင့်… အမေ့… အား…. ရှီး… ကျွတ်…. ကျွတ်….”

မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ကုတင်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားသည်။ ဖွင့်ဖွင့်ထွားထွား စွင့်စွင့်ကားကား ဖင်အိုးဝင်းဝင်းကြီးက ပို၍ မြောက်ကြွလာသည်။ ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

“….ဖွတ်… ဖွတ်… ဖွတ်… ဘွပ်…. ဖွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…. ဖျစ်… ဇွတ်…. ဖွတ်… ဘွပ်…”

“…အ.. အမလေး… ကျွတ်… ကျွတ်…. အင့်.. အမေ့… အင့်… အင့်… အ…. ရှီး… အမလေး…. …. ကောင်းလိုက်တာ…. အား… လား… လား…. ကျွတ်… ကျွတ်… ကောင်းလိုက်တာ… မောင်လေးရယ်…. ရှီး… ထိ… ထိ… လိုက်တာကွယ်… အင့်…. ဘွတ်.. ဆောင့်…ဆောင့်…… ဟုတ်ပြီ…. အင့်… အမေ့….. နာ…နာ… နာနာလေး ဆောင့်စမ်းပါ… အင့်… အား..”

မကြည်ရှိန်က သူ့ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ပစ်ပစ်ခံသလို ထွန်းထွန်းကလည်း နွားသိုးဆောင့် ဆောင့်သည်။ အချက်ပေါင်း ၅၀ ကျော်လောက်တွင် စောက်ဖုတ်ကြီး တစ်ခုလုံး ပွင့်ကန်ထွက်မတတ် ယားကြွတင်းတက်လာသည်။

စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို အားရပါးရ ညှစ်ထည့်လိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းတကိုယ်လုံး တုန်ခါကျဉ်တက်သွားပြီး လရေပူတွေ ဒလေဟော ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ မကြည်ရှိန်မှာလည်း ဓာတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးတွေဆွဲကာ စောက်ရေပူပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါ၏။

ထွန်းထွန်းမျက်နှာက မကြည်ရှိန်၏ ကျောပြင် ဖွေးဖွေးကြီးပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက တဆတ်ဆတ်လှုပ်လျှက် ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေသည်။ ညှစ်ချက်တိုင်းတွင် လရေပူတွေက ဗျစ်ကနဲ ဗျစ်ကနဲ ထွက်နေဆဲဖြစ်သည်။

နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာကြာ မှိန်းနေလိုက်ကြ၏။ ကာမအရသာထူးကြီးကို အတူတကွ ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားနေကြသည်။ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲစိမ်ပြီး မန္တာန်ကို စိတ်ထဲက ရွတ်လိုက်သည်။

“…ဥုံ မုစလိန္ဒာ တောသာယာ လာသည့်မုဆိုး.. ငါ့ကို လိုး… လိုးသည်ကိုလည်း ငါမသိ… ဝင်လေ တစိစိ…”

၃၇ ခေါက် စိတ်ကမှန်းရွတ်အပြီး သူ့လီးတန်ကြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။

“….ဗလွတ်…ဘွတ်…ဘွတ်…”

ဟူသော အသံကို ဖြစ်စေလျှက် လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်လာ၏။ ကိုရွှေလီးခင်မျာ ဒီတခါတော့ မာန်ဟုန်လျော့ကျသွား၏။ ထွားဆဲ ကြီးဆဲ သန်မာဆဲ ဖြစ်သော်လည်း စောစောကလို မာန်အဟုန်ထကာ မတောင်ရှာနိုင်တော့ပေ။ တရားသူကြီးရှေ့ရောက်နေသော တရားခံပမာ ငေါင်ငေါင်ကြီး ငိုက်ဆင်းလျှက် ရှိပါတော့သည်။

——————————————

နံနက် ၅ နာရီခွဲအချိန်တွင် မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် သူ့ယောကျာ်းဘေးတွင် ထိုင်လျှက် ယောကျာ်းပုခုံးပေါ် ခေါင်းမှေးတင်ကာ ဖဲစဉ်ထားပုံကို ကြည့်နေ၏။ ဘာလာလာ သူ့ယောကျာ်း ဒေါင်းတော့မည်။ ထိုစဉ် ပစ်ဖဲကို မကောက်ဘဲ တစ်ချပ်ဆွဲ၍ လက်ဝါးနှင့် အသာအုပ်ပြီး ပွတ်ဆွဲကြည့်လိုက်ရာ……

“…..ဟား…ဂျိုကာ…ဒေါင်းပြီဟေ့…”

မကြည်ရှိန်က ငွေပုံတွေ လိုက်သိမ်းလိုက်သည်။ ထိုစဉ်

“….ကဲ….ကဲ…ဖဲဝိုင်းတွေ သိမ်းတော့ဟေ့…. ကာလသားတွေက… ထမင်းကျွေးဖို့ ပြင်ဆင်ကြတော့…”

ထွန်းထွန်းအဖေက ဝိုင်းတွေ ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းက သူ့အဖေနောက်မှ ကပ်ပါလာရင်း မကြည်ရှိန်တို့ဝိုင်းဆီ ရောက်လာသည်။ ကိုပေါစိန်က လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းရင်း အကြောဆန့်နေရာမှ ထွန်းထွန်းကို မြင်သွားသည်။

“….ဟေ့…ထွန်းထွန်း… ပံ့သကူ ဖွက်ပြီးပလားကွ…”

“….ဟုတ်ကဲ့…ဖွက်ပြီးပါပြီ….ဦးလေးစိန်…”

“…..ငွေ…ဘယ်လောက်ပါလဲ..ဟ…”

“…..ထောင့်ငါးရာ…”

မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းကို မသိမသာ ခိုးကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအကြည့်မျက်ဝန်းထဲတွင် အဓိပ္ပါယ်ပေါင်းများစွာပါ၏။ ထိုအဓိပ္ပါယ်ကို ထွန်းထွန်းသာ သိလိုက်၏။ “….ည ၁၁ နာရီ..” ဟု ဖြစ်သတည်း….။

ပြီးပါပြီ။