သူရဲကောင်းလေးဖော် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
တိုးအောင် နှင့် ဖိုးကျော်တို့ ရွာအရှေ့ထိပ် ညောင်ပင်ကြီးအောက်တွင် နွားကျောင်းရင်း မကြာခင်က ဖြစ်ပွားသွားသော ကာမအဓိကရုဏ်း အကြောင်းကို မြိန်ရေယှက်ရေ ပြောနေကြသည်။ သူတို့အသက်တွေက အခုမှ ၁၅ နှစ်ကျော်လို့ ၁၆ နှစ်ထဲဝင်ကာစ ရှိကြသေးသည်။ လူပျိုကလေးတွေ ဖြစ်ကြသည်နှင့်အညီ ညညဆိုလျှင် ရွာထဲက လင်မယားတွေကို ချောင်းတတ်နေကြပြီ။ နောက် လူပျိုပေါက်တို့ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ငယ်ပါကို သူတို့လက်နှင့် ထုတတ်နေပြီ။
“အေးကွာ… အဲဒီညက သာဂိပြောပြတဲ့ အဖြစ်အပျက်က တကယ့်ကို သဲထိတ်ရင်ဖိုပဲဟေ့…”
တိုးအောင်က မဝင်းခင်တို့ မှောင်ရိပ်ခိုဇာတ်လမ်းကို အားရပါးရ ပြောနေ၏။
“နေစမ်းပါဦးကွ.. အဲဒီညက မဝင်းခင်ယောက်ျား ကိုဘတုတ်ကြီး မရှိလို့လား..”
“ ဟား…ရှိတာပေါ့ကွာ…။ ကိုဘတုတ်နဲ့ ကိုသန်းဌေးတို့ အတူတူ အရက်သောက်နေကြတာတဲ့…မောင်ရေ့..။ ကိုဘတုတ်က မင်းသိတဲ့အတိုင်းပဲလေ.. အလကားရ ရေအသေသောက်ဆိုတဲ့လူကြီးလေကွာ…။ ဒီတော့ အကြံသမား ကိုသန်းဌေးက အရက်မူးအောင်တိုက်ပြီး မဝင်းခင်ကြီးနဲ့ ‘မျောက် နှစ်ပါးသွား’ ခင်းကြတာပေါ့ကွာ… ဟား ဟား….”
“အေး…အဲဒါတော့ ဟုတ်ပါပြီ… ဘယ်လိုလုပ် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားရတာလဲ”
ဖိုးကျော်က အသေအချာသိချင်၍ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် မေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။
“အေး……ဒီလိုတဲ့ကွ…….”
“ရော့..ချစမ်းပါ..ဘတုတ်ရာ…။ ဒီနေ့ ၂ လုံး ၅၀၀ ဘိုး ပေါက်ထားတာကွ.. ဟဲ ဟဲ…။ ဒီတော့ ကိုယ့်လူကြီး ကြိုက်သလောက် တွယ်စမ်းကွာ..”
“အေ့…အေ့…. ထည့်ကွာ… အေ့… ဝင်းခင်…ခရမ်းချဉ်သီး နောက်တစ်ပွဲ သွားသုပ်ပေးစမ်း…။ ငရုပ်သီး စပ်စပ်နဲ့ သုပ်ခဲ့..”
ကိုဘတုတ် မျက်လုံးများက မှေးစင်းနေပြီး ခေါင်းလည်း ငိုက်စိုက်ကျနေပြီ။ သို့တိုင်… အရက်ခွက်ကို ကိုသန်းဌေးထံ ထိုးပေးလိုက်ပြီး သူ့မိန်းမကို ခရမ်းချဉ်သီး သုပ်ခိုင်းလိုက်၏။ မကြာခင်မှာပင် မဝင်းခင်က ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် ပန်းကန် ယူလာသည်။ သူတို့ အရက်သောက်နေသည့်နေရာက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာရှိ ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာဖြစ်သည်။ အိမ်အောက်ထပ်တွင် ထွန်းထားသော လသာမှန်အိမ်အလင်းရောင်က ထိုကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ ခပ်ရေးရေး ခပ်ပျပျလေးသာ ဖြန့်ကျက်ထားသည်ဖြစ်ရာ.. အရက်ပုလင်း .. အရက်ခွက် မြင်နိုင်ရုံသာ အလင်းရောင်ရှိသည်။
“အင့်…ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်……”
မဝင်းခင်က သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်ပန်းကန် ချပေးလိုက်၏။ မဝင်းခင်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ရပ်လျက်အနေအထား ဖြစ်၏။
“ကိုဘတုတ်..သိပ်များနေမယ် နော်…”
“အေ့..အေ့…..အဲ့.. မီးမကလည်း..ကွာ.. ရပါတယ်…. ဟား ဟား..။ ဒီကောင်ကြီး ၂ လုံး ၅ဝဝ ဘိုး ပေါက်လို့တဲ့ကွာ… အေ့…အင့်.. ထည့်ဦးကွာ…..”
ကိုဘတုတ်မှာ မိန်းမကိုပင် ပီပီသသ မခေါ်နိုင်တော့ဘဲ မီးမဟု အသံထွက်နေ၏။ ပြီးတော့ သူ့ခွက်ကို အရက်ထပ်ထည့်ရန် ထိုးပေးလိုက်သည်။
“အံမယ်… ဟုတ်လား.. ကိုသန်းဌေး…။ ကြည့်စမ်း.. ကြည့်စမ်း… သူ့လူကြ အရက်တိုက်တယ်..၊ ကျုပ်တို့ကြ ဘာမှမကျွေးဘူး…”
မဝင်းခင်က ထိုသို့ပြောရင်း ကိုသန်းဌေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ တင်ပလွှဲဝင်ထိုင်လိုက်၏။ ကိုသန်းဌေးက ကိုဘတုတ်အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့..။
“အေးပါ…ကျွေးမှာပေါ့ဟ…နင်ကလဲ…”
“အို…မရဘူး..မရဘူး…ကျွေး… ကျွေး… အခု ကျွေး…..”
မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ဘေးထိုးအိတ်ထဲသို့ လှမ်းနှိုက်သည်။ ကိုသန်းဌေးကလည်း အနှိုက်ခံလိုက်သည်။ မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေးဘေးထိုးအိတ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံနှိုက်နေစဉ် ကိုသန်းဌေးလက်ကလည်း မဝင်းခင်နို့ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖြစ်နေ၏။ မဝင်းခင်က ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်ခံနေသည်။ အတွင်းခံ မဝတ်ထားသဖြင့် တင်းအိနေသော နို့အုံဖောင်းဖောင်းကြီးကို ထိထိမိမိ ဆုပ်ချေပေးလိုက်သည်။
“ဟင်…ဘယ်မလဲ..တော့ပိုက်ဆံက….”
မဝင်းခင်က သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အဆုတ်အဆွဲ အပွတ်အသပ် ခံနေလျက်ကပင် ပြာနှမ်းနှမ်း အက်တက်တက် အသံဖြင့် မေးလိုက်၏။
“အာ…ရှိပါတယ်…ဟ…ဒီမယ်…ဒီမယ်….”
ကိုသန်းဌေးကလည်း နို့အုံကြီးကို ဆုတ်ချေပေးလျက်ကပင် အရက်နှင့် ရမ္မက် ရောထွေးနေသော အသံကြီးနှင့် ပြော၏။
“အေ့…အေ့… ဟဲဟဲ.. ငါ့မိန်းမကတော့ကွာ… ဇွတ်…. ဆိုမှ… ဇွတ်… ပဲ… ဟဲ ဟဲ…”
ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် သူ့မိန်းမက ကိုသန်းဌေးအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံဇွတ်နှိုက်နေသည်ကို တဟဲဟဲ သဘောကျနေ၏။ မဝင်းခင်ကျောပြင်က ကွယ်ထားသဖြင့် သူ့မိန်းမနို့ကို ကိုသန်းဌေးက ဆုပ်ချေနေသည်ကို လုံးဝမသိ။ အရက်အရှိန်ကလည်း အရမ်းတက်နေပြီမို့ သူ့မျက်စိအမြင်အားမှာ မှုန်ဝါးလျက် ရှိနေပါတော့သည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် ဤမျှဆိုလျှင် မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကို ဖော်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သဘောပေါက်သွားပြီ..။
.......................................................................................................
ယောက်ျားတို့သည် မိန်းမများကို အထင်မကြီးကြပေ။ အတွေ့အကြုံအရ များသောအားဖြင့် အထင်ကြီးစရာအကြောင်းများ နည်းပါးခဲ့ပေရာ အထင်မကြီးကြသည်မှာ အတော်အတန် သဘာဝကျသည်ဟု တွေးခေါ်ရမည် ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားတို့က မိန်းမများအပေါ် အထင်မကြီးကြသကဲ့သို့ မိန်းမများကလည်း ယောက်ျားတို့ အထင်ကြီးအောင် မနေနိုင်ကြ။ မနေတတ်ကြပေ။ အရိပ်ပြလျှင် အကောင်ထင်သည့်ပမာ တစ်စုံတစ်ရာ လှုပ်ရှားပြလျှင်ပင် ယိုင်ချင်လာကြသည်။ ယုံချင်လာကြသည်။ သဘောတူလိုက်ချင်ကြသည်။ ဘာရယ် မဟုတ်ကြ။
ယောက်ျားဆိုသော သကောင့်သားကလည်း အကွက်ချောင်းနေကြသူများပီပီ ပိုင်ကွက်တွေ့သည်နှင့် ဇက်ကို အပိုင်ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မိန်းမများအကြောင်းကို မပြတ်လေ့လာနေခဲ့ကြသူများပီပီ မိန်းမများနှင့် ပတ်သက်လျှင် သူတို့အဖို့ အခက်အခဲ သိပ်မရှိလှပေ။ ထင်သည့်အတိုင်း မှန်သည်ကများသည်။ မှန်းချေလည်း ပေါက်ကြသည်။ အတွေ့အကြုံ စုံလင်သောအခါ ယောကျ်ားတို့အဖို့ မိန်းမသည် အဆန်းမဟုတ်တော့..။
မဝင်းခင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ချေပေးနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကိုသန်းဌေးလက်က ခပ်ဟဟ ထိုင်ထားသော ပေါင်ကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ သူ့နှုတ်ကမူ……….
“ နေစမ်းပါဦးဟ…ပိုက်ဆံက ဒီမယ်… နင်က ဘာစားချင်တာတုန်း…”
ကိုသန်းဌေးက ပုဆိုးကြားတွင် လိပ်ထားသော တစ်ထောင်တန် ၂ ရွက်ကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး…
“ရော့….ရော့…နင့်အတွက် မုန့်ဘိုးတစ်ထောင်…။ ဒီတစ်ထောင်က အရက်တစ်လုံးနဲ့ အာလူးကြော် ဝယ်ခဲ့…”
လက်တစ်ဖက်က ပိုက်ဆံပေး၊ ကျန်လက်တစ်ဖက်က မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုတ်ထည့်လိုက်သည်။
“အယ်…ပွတာပဲ…အဟင်းဟင်း…။ အရက်က ဘယ်ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့ရမှာလဲ…”
“နှင်းမြိုင်တို့ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့လေဟာ…”
ရွာမှာ ဆန်ဆီဆား ငရုပ်ကြက်သွန်ကစ၍ အရက်ပါ ရနိုင်သော ကုန်စုံဆိုင်ကြီး နှစ်ဆိုင်ရှိသည်။ အရက်ချည်းသက်သက်ရောင်းသော ဆိုင်လည်း ရှိသည်။ သို့သော် ထိုအရက်ဆိုင်က ဘီအီးတစ်မျိုးသာ ရောင်း၏။ ကုန်စုံဆိုင်မှာတော့ အရက်မျိုးစုံရ၏။ မဝင်းခင် အရက်ဝယ်ထွက်သွားပြီးနောက် ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကားယားကြီး အိပ်ချလိုက်ပါတော့သည်။
ကိုသန်းဌေး ကျားပြုံးပြုံးနေသည်ကို ကိုဘတုတ် လုံးဝမသိတော့..။ အရက်ကလည်း အတော်များနေပြီမို့ အသိစိတ်လည်း ကင်းကွာသွားပြီ…။
“ဟာ…ဟေ့…ဘတုတ်…ဘတုတ်….”
ကိုသန်းဌေးက သေချာသထက် သေချာအောင် လှုပ်ခေါ်ကြည့်သော်လည်း မေ့လျော့ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော သေရည်သေရက် ပင်လယ်ထဲတွင် နစ်မြုပ်သွားပါတော့သည်။
.............................................................................................
“နှင်းမြိုင်ရေ…အရက်တစ်လုံး ပေးပါဦးဟေ့…”
မနှင်းမြိုင်တစ်ယောက် ဆိုင်သိမ်းခါနီးမို့ ပိုက်ဆံတွေ ငုံ့ရေတွက်နေစဉ် ဗြုန်းခနဲ ပေါ်လာသော မဝင်းခင်အသံကြောင့်…
“အမလေး…လန့်သွားတာပဲ…မဝင်းခင်ရယ်… ဟင်း ဟင်း…။ ကဲ ပြော..ဘာအရက်ယူမှာလဲ..”
“အဲ..အဲ…ဘာ…ဘာတဲ့..သိပါဘူးဟယ်…။ နင့်အစ်ကို ခါတိုင်းသောက်တဲ့ဟာ..ပဲ..”
“အော်…အင်း..အင်း..သိပြီ..သိပြီ…မေမြို့ဝိုင်..”
“အေး..ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ်…အဲဒါ…၊ အာလူးကြော် သုံးထုပ်ပါပေးအေ…”
ထိုစဉ် ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့ ရောက်လာ၏။ ဖိုးတာ ၊ သာဂိ၊ တိုးအောင်၊ ဖိုးကျော်တို့မှာ အိမ်ချင်းဝေးသည့်တိုင် အလွန်ခင်မင် ရင်းနှီးကြသော ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသည်။ သက်တူရွယ်တူ လူပျိုပေါက်ကလေးတွေမို့ လူပျိုသိုး ပိုးကြွနေသူများ ဖြစ်၏။
“ဟာ…မဝင်းခင်ကြီး မိုးချုပ်လှပြီ…”
“အေး ဟဲ့..နင်တို့ကရော… ဘာလာဝယ်တာလဲ…”
“လက်ဖက်သုပ် လာဝယ်တာပါဗျာ..“
သာဂိက အရက်ဝယ်တာ မသိစေချင်၍ မနှင်းမြိုင်ကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြရင်း ပြော၏။ ဖိုးတာကမူ ဘက္ထရီမီးရောင်အောက်တွင် အတွင်းခံဘော်လီမပါသဖြင့် ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်နေသော မဝင်းခင်၏ မို့မို့တင်းတင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို နွားသိုးကြိုးပြတ် မျက်လုံးအစုံဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် အရက်ပုလင်းနှင့် အာလူးကြော်ထုပ်ယူပြီး ထွက်သွား၏။ ဒီတော့မှ ဖိုးတာက…
“ကျွန်တော်တို့လည်း.. မေမြို့ဝိုင် နှစ်လုံးပေးဗျို့…”
သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့လည်း အရက်ပုလင်းတစ်လုံးစီ ဆွဲကာ ထွက်လာကြသည်။ လမ်းဖက်ရောက်သောအခါ သာဂိက …
“ဟေ့ကောင်…ဖိုးတာ..။ တို့ မဝင်းခင်ကြီးနောက် လိုက်ချောင်းရအောင်။ ကိုဘတုတ်ကြီး အရက်သောက်ပြီး သူ့မိန်းမကို အသားကုန် ဆော်တော့မှာကွ..။ မဝင်းခင် အရက်လာဝယ်တုန်းက ငါ အသေအချာ ကြည့်လိုက်တာ အတွင်းခံ ဘော်လီမပါဘူး မောင်..။ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းမို့ချွန်ဖောင်းနေတာဘဲ…ဟီး..ဟီး…။ ပြောရင်းဆိုရင်း… ဘော်ဒါတောင် မတ်လာပြီဟေ့… လာကွာ.. သွားချောင်းရအောင်…”
လူပျိုသိုးနှစ်ကောင်မှာ မဝင်းခင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်၍ လီးတောင်နေကြ၏။
“ဒီပုလင်းတွေက ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်း…”
“ဒီလိုလုပ်ကွာ.. မင်းအိမ်ဝင်ထားမယ်.. နည်းနည်းပါးပါး သောက်ပြီး လိုက်ချောင်းရအောင်…”
“အေး..အေး…. အဲဒါကောင်းတယ်..”
ဖိုးတာတို့အိမ်နှင့် မဝင်းခင်တို့အိမ်မှာ နှစ်အိမ်ကျော်မို့ အနီးကလေး ဖြစ်၏။ တောရွာဖြစ်သည့်အတွက် လသာပင်၊ အဝေရာပင်လောက်သာ ခြံစည်းရိုးအဖြစ် စိုက်ပျိုးထားလေ့ရှိရာ အိမ်ဝင်းထဲဝင်ဖို့ ခဲခဲယဉ်းယဉ်း မရှိလှ..။
.....................................................................................................
ကိုဘတုတ် အိပ်ပျော်သွားပြီး မကြာခင်မှာပင် ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် အိမ်ခေါင်းရင်းရှိ အဖီအောက်က ခုံရှည်ပေါ်တွင် ကျောဆန့်ရင်း မဝင်းခင်အလာကို စောင့်နေ၏။ ကာလနာ ဘတုတ်ကတော့ ဆင်လိုးတောင် နိုးမည့်ပုံ မရှိတော့..။ ခေါင်းရင်းအဖီက လုံလုံခြုံခြုံ ကားထားသည့်အတွက် အန္တရာယ်ကင်းသည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် မဝင်းခင်ကို တွယ်ချင်နေသည်မှာ ကြာပြီ။ အခွင့်မသာသေး၍ ကျားချောင်းချောင်းနေခြင်း ဖြစ်၏။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ဒီနေ့ ၅၀၀ ဖိုးပေါက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုဘတုတ်ကို အရက်အဝတိုက်ပြီး မှောက်သွားပြီဆိုမှ သူ့မိန်းမကို ဆော်ရန် စိတ်ကူးပြီး လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ သို့သော် အထာကြည့်ရဦးမည်..။
မဝင်းခင်ပုံစံက တဏှာရာဂ ကြီးမည့်ပုံဖြစ်၏။ အသားအရေ စိုပြေ၏။ သွေးသားဆူဖြိုး၏။ နို့ကြီးတွေက တင်းရင်းမို့မောက်ပြီး ဖင်ဆုံကြီးက စွင့်စွင့်ကားကား ထွားထွားထစ်ထစ် ကောက်ချိတ်နေသည်။ ပြီးတော့ အပေးကောင်းမည့် ပုံ..။ မဝင်းခင်လို မိန်းမမျိုးသည် ကြိုက်လျှင် ကုန်းတတ်သည့် ကြိုက်ကုန်းအစစ် ဖြစ်ပါတော့သည်။ လီးအရသာ စောက်ဖုတ်အရသာကိုယ်စီကိုယ်ငှ သိထားကြပြီးသော အအိုချင်းမို့ အရိပ်ပြလျှင် အကောင်ထင်လွယ်ပါသည်။
ခြေသံကြား၍ လှဲနေရာမှ ကိုသန်းဌေး ထထိုင်လိုက်သည်။ အရက်ပုလင်း လက်ကဆွဲလျက် ကွပ်ပြစ်ဆီသွားနေသော မဝင်းခင်ကို ခပ်ရေးရေး လှမ်းမြင်နေရသည်။ ကိုသန်းဌေးကို မတွေ့ဘဲ ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော်နေသော သူ့ယောက်ျားကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ အူကြောင်ကြောင်နှင့် ရပ်နေမိသည်။ ကိုသန်းဌေး ပြန်သွားပြီထင်၍ သူ့စိတ်ထဲတွင် အကြီးအကျယ် ဟာသွား၏။
“ရှူး….ရှူး…ဒီမှာ…ဒီမှာ…..“
ကိုသန်းဌေးက အဖီအတွင်းမှ အချက်ပြ ခေါ်လိုက်၏။ ဒီတော့မှ မဝင်းခင်စိတ်ထဲ ကျေနပ်ပျော်မြူးသွားသည်။
“ဟိုကောင် အိပ်သွားပလား..”
မဝင်းခင်က အရက်ပုလင်းနှင့် အာလူးကြော်ထုပ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ခပ်တိုးတိုး မေးလိုက်သည်။
“အင်း…သိုးနေပြီ… ဆင်လိုးတောင် နိုးမှာ မဟုတ်တော့ဘူး..”
ကိုသန်းဌေးက ပါးစပ်ကလည်းပြော၊ မဝင်းခင်ကိုလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားထားပြီး ခြေတွဲလောင်း ချထိုင်နေခြင်းဖြစ်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးက ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသော မဝင်းခင်ဖင်ကြားသို့ ဖိထောက်မိလျက်သား ဖြစ်နေ၏။ ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင် လက်မောင်းနှစ်ဖက်အောက်သို့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို လျှိုဝင်ပြီး နောက်က ဖက်ထားခြင်းဖြစ်ရာ သူ့လက်နှစ်ဖက်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ထိထိမိမိကြီး ဆုပ်ချေခွင့် ရနေတော့သည်။
“အာ့…ကျွတ် ကျွတ်…နာလိုက်တာ.. စောစောကလို ခပ်ဖွဖွလေး ကောင်းရဲ့သားနဲ့.. ဟင်း .. မပြောလိုက်ချင်ဘူး…”
မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ပေါင်းတွင်းကြောကို ခပ်ဖွဖွလိမ်ရင်း ပြော၏။ ထိုစဉ် သူတို့အနီးသို့ ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့ ချဉ်းကပ်လာသည်။ ထင်သည့်အတိုင်း ကိုဘတုတ်နှင့် မဝင်းခင်တို့ တွယ်ဖို့ အစပျိုးနေကြပြီး ဖြစ်ကြောင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။
ဖိုးတာက သာဂိကို အသာလက်ကုတ်၍ ငြိမ်ငြိမ်နေရန် အချက်ပြလိုက်သည်။ အသံသာကြားရပြီး အဖီတွင်းမှာ မှောင်မည်းနေ၍ ဘာမှ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရ..။ ကိုသန်းဌေးက ဘယ်လက်ဖြင့် မဝင်းခင်ပါးကို မော့လှန်ပြီး ညာလက်ဖြင့် နို့အုံကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ချေပေးကာ သူ့ခေါင်းကိုငုံ့လျက် နှုတ်ခမ်းစုပ်လိုက်သည်။
“ပြွတ်…ပလွတ်…. ပြွတ်…… ပလွတ်…. ပလပ်………”
မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး မာတင်းခုံးကြွလာပြီး ရမ္မက်သွေးတွေ လှုပ်ရွလာ၏။ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက တင်းရင်းစူရွနေရာ ဆုပ်ချေနေရတာကိုက အရသာရှိလှ၏။ ကိုသန်းဌေးက နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ညှပ်ကာ လှိမ့်ချေပေးသည်။
“အဟင့်..အဟင့်..အဟိ … အဟင့်..ဟီဟိ.. ခိ… ခိ… ခစ်…. အယ်… အင့်.. အဟင့် အိုး… ကျွတ်.. ကျွတ်… ယားတယ်တော့… ခစ်.. ခစ်…”
မဝင်းခင်က သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ထိုးကော့ရင်း ပြောသည်။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ သိသိသာသာ ခုံးထဖောင်းကြွလာသည်။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်လွှာကလည်း ရမ္မက်သွေးတွေ ပြည့်လျှမ်းကာ နုရွတင်းကြွလာသည်။ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယားတက်လာပြီး စောက်ရေကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာသည်။
ကိုဘတုတ်နှင့် ညားလာတာ ကလေးနှစ်ယောက်သာ မွေးခဲ့သည်။ ဒီလို တယုတယ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆွပေးတာမျိုး မရှိခဲ့။ တစ်ခါတစ်ခါမှာတော့ နှိုက်ပေးပါသည်။ အရူးထပြီး မလိုးခင် စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်ပေးပါသည်။ သို့သော် စောက်ခေါင်းထဲ သူ့လက်ခလယ်နှင့် တစွပ်စွပ် ထိုးရုံသားထိုး၏။ နို့ကိုင်တာလည်း ကြမ်းလွန်း၏။ သူ့စိတ်တိုင်းကျ ကမြင်းကြောထပြီးတာနှင့် ဂမူးရှူးထိုး တက်လိုးတော့သည်။ ဒီက ပြီးမလိုလို ဖြစ်ကာရှိသေး ကိုယ့်မေကိုယ်လိုးက လရည်ထွက်သွားပြီ။ ပြန်လုပ်ပါဦး ဆိုတာလည်း လုပ်မပေးတော့..။ ကုလားသေကုလားမော အိပ်တော့၏။ နောက်ဆုံးတော့ မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့လက်နှင့်သူ ပြီးခဲ့ရတာ များသည်။
ကိုဘတုတ်လီးက ထလာလျှင် ၅ လက်မကျော်ကျော် ရှိသော်လည်း လရေထွက်သွားပြီးလျှင် လေးလက်မသာသာမျှသာ ရှိတော့သည်။ အခုနောက်ပိုင်းတွင် အရက်သာ ဖိသောက်နေတော့သည်။ စောက်ဖုတ်လိုးဖို့တောင် သိပ်သတိမရတော့..။ ဒီတော့ မဝင်းခင်ကလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် စိတ်တွေထကြွပြီး ခံချင်စိတ်ပေါက်လာလျှင် ခရမ်းသီးနှင့်ချည်း စခန်းသွားလိုက်ရတော့သည်။
ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကိုသန်းဌေး ပေါက်ချလာပြီး ညနေကတည်းက သူ့ယောက်ျားနှင့် အရက်သောက်နေကြသည်။ မဝင်းခင်ကလည်း အလိုက်တသိ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် တစ်ပွဲချပေးထားလိုက်သည်။ ကိုသန်းဌေးမှာ လာကတည်းက လွယ်အိတ်ထဲတွင် အရက်နှစ်လုံး ထည့်လာသည်။ ကိုသန်းဌေးက သိပ်မသောက်..။ သူ့ယောက်ျားကိုဘတုတ်ကသာ မတရားသဖြင့် တွန်းသောက်နေ၏။
ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်ချပေးစဉ် ကိုသန်းဌေး သူ့ကိုကြည့်သော အကြည့်တွေက မရိုးသားမှန်း အထာကျွမ်းပြီးသော မိန်းမမို့ သိသမှသိပ်သိ..။ မဝင်းခင်ကလည်း ကလူသလို မြှူသလို ကြာကြည့် ပြန်ကြည့်ပေးခဲ့လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် စတင်အရက်သောက်စဉ်က နေမဝင်သေး..။ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်း ရှိသေးသည်။ ထမင်းဟင်းလည်း ချက်ပြုတ်ပြီးစီးပြီမို့ မဝင်းခင် ရေချိုးရန် ထမီရင်လျားနှင့် သူတို့ရှေ့ကပင် ထွက်လာခဲ့သည်။
သူတို့အရက်သောက်နေသော ကွပ်ပြစ်နှင့် မနီးမဝေးတွင် ရေတွင်းရှိ၏။ ကိုဘတုတ်ထိုင်နေပုံက မဝင်းခင်ကို ကျောပေးအနေအထားဖြစ်ရာ ကိုသန်းဌေးမှာမူ ရေတွင်းဘက်ကို မျက်နှာပြုအနေအထား ဖြစ်သည်။ ကိုဘတုတ်မှာ အရက်သောက်နေရလျှင် ပြီးရောဆိုသည့် ဇိုးသမားအကြီးစား ဖြစ်ရာ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် သူ့မိန်းမကို ဖောက်ပြန်သော ရမ္မက်မျက်လုံးတို့ဖြင့် ငမ်းကြည့်ကြ့ည့်နေသည်ကို လုံးဝမရိပ်မိ…။ သူ့အဖို့ အရက်သည် စောက်ဖုတ်ထက် မက်မောစရာ အဆင့်ရောက်နေသူဖြစ်သည်။
မဝင်းခင်ကလည်း ကိုသန်းဌေး ထသည်ထက် ထလာအောင် ရေချိုးရင်း မာယာပရိယာယ် အမျိုးမျိုး သုံးကာ မြှူဆွယ်လျက် ရှိသည်။ ရင်လျားထားသော ထမီကို အောက်သို့ပုံချ၍ ဝင်းဝါတင်းမို့နေသော နို့အုံထွားထွားကြီးကို ဆပ်ပြာနှင့် အသေအချာ တိုက်ပြ၏။ ကိုသန်းဌေး မျက်လုံးတွေအကြည့်က ၁၅၀၀ ဗို့အားအပြည့်ဖြင့် မဝင်းခင်ဆီရောက်နေရာ ကိုဘတုတ်ပြောသမျှ အင်းသာလိုက်နေရသည်။ ဘာတွေပြောမှန်းလည်း လုံးဝမသိ။ သူရယ်လျှင် ရောယောင်ရယ်ပြသည်။ ဤမျှဆိုလျှင် ကိုသန်းဌေး အထာပေါက်သွားပြီ။ မဝင်းခင်ကို ကိုင်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းကြိးသိလိုက်၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ပိုက်ဆံနှိုက်ယူနေစဉ် နို့ကို အပီအပြင် ဆုပ်ချေပွတ်သတ်ပေးခဲ့သည်။
အခုတော့ အကြံကိုယ်စီရှိနေကြသော ဖိုနှင့်မသည် ကာမပင်လယ်ပြင်ကို ဖြတ်ကူးရန် ရမ္မက်သင်္ဘော စတင်ခုတ်မောင်းနေကြပြီ ဖြစ်၏။ ကိုသန်းဌေးလက်တွေက နို့အုံပေါ်မှာ မရှိတော့။ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးဆီ ရောက်နေပြီ။ စောက်ဖုတ်ဧရိယာတစ်ခုလုံး စောက်မွှေးအုံများပါမကျန် အထပ်ထပ် အဖန်ဖန် ရွရွဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း…
“ဘတုတ်က စိတ်ချရပါ့မလားဟင်..”
“ အမလေး စိတ်ချလက်ချသာနေ..။ သူ့ဖင် ဆင်လိုးသွားတောင် မသိဘူး”
သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့နှစ်ယောက် မျက်လုံးအစုံပြူးကျယ်သွားသည်။ သူတို့ထင်ထားသည်က ကိုဘတုတ်နှင့် မဝင်းခင်တို့ အလုပ်ဖြစ်ဖို့ အစပျိုးနေသည်ဟု ထင်မှတ်ထား၏။ ဘတုတ်က စိတ်ချရပါ့မလား ဟူသော ယောက်ျားတစ်ယောက် အသံကြောင့် အဖီထဲမှာ ရှိနေသူမှာ ကိုဘတုတ် လုံးဝမဟုတ်ကြောင်း နားလည်သွား၏။ ဒါဆို မဝင်းခင်ကြီး လင်ငယ်နဲ့ နောက်မီးလင်း မျောက်ဇာတ်ခင်းနေခြင်း ဖြစ်၏။ အမှောင်ထဲမှာမို့ ယောကျ်ားသံမှာ မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်း သဲသဲကွဲကွဲ မသိရသေး။ ထို့ကြောင့် အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေသည်။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ဘယ်နေရာများ သွားအိပ်နေပါလိမ့်…။
ကိုသန်းဌေးက နွေးအိစိုရွှဲနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လက်ခလယ်ကိုထိုးထည့်ကာ လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးသည်။
“ပြိ…ပြိ…ပလပ်… ပလွတ်… ပြီ…. ပြိ… ဖွတ်….. စွပ်……….”
“အင်း အင်း….ကျွတ် ကျွတ်… အမလေး လေး.. ကောင်းလိုက်တာ ကိုသန်းဌေးရယ်… အမလေး အမလေး တော့…။ အား… အီး… အား…. တော့ မိန်းမက ဒီလိုမခံဘူးလား ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်…. ကျွမ်းလိုက်တာတော်… အင်း ဟင်း.. ကျွတ် ကျွတ်… ဟုတ်လိုက်တာ… တော့.. အမလေး…အမေ့…အင့်.. အမလေး.. ထိချက်ကတော့ အား… အား…….. အမေ့… အင်း အီး…….”
မဝင်းခင်က ပေါင်နှစ်လုံးကို အနည်းငယ်ဖြဲကားလျက် ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွပေးထားရာ စိတ်တိုင်းကျ နှိုက်ခွင့်ရနေသည်။ မဝင်းခင်နှုတ်က ကိုသန်းဌေးဟု ထွက်သွားသည်။ ဒီတော့မှ ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့သည် အမှောင်ထဲက ကြာကူလီမင်းသားမှာ ကိုသန်းဌေးကြီး ဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ကြရတော့၏။ သာဂိက သူ့လက်တွင်ကိုင်ထားသော ၃ ပေခန့်ရှိ ဝါးဆစ်ပိတ်တံပြာလေးကို အမှတ်ထင်ထင် ဆုပ်မိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ထိုတံပြာလေးထိပ်တွင် မီးခြစ်ဆံလုံးပတ်အရွယ် တစ်လက်မခန့်ရှိ သံချွန်လေးတပ်ထား၏။ ထိုတံပြာလေးမှာ သာဂိသွားလေရာရာ ပါသော အဆောင်လက်နက် ဖြစ်၏။ အဖီက ဝင်ပေါက်တစ်ခုသာချန်ပြီး ဘေးပတ်ပတ်လည် အလုံကားထားသည်ဆိုသော်လည်း အောက်ခြေတွင် လူတစ်ကိုယ်စာ ကောင်းကောင်းကြီး ဝင်သာအောင် လွတ်နေ၏။ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူမေ့မတတ် အတွင်းသားသို့ အာရုံစိုက်ထားကြသည်။
ကိုသန်းဌေးက ပူနွေးနုရွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးများကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးများဖြင့် တို့ကာထိကာ ပွတ်ဆွပေးနေပြန်သည်။ ကိလေသာရာဂအရှိန်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး နွေးရှိန်းရွကြွနေ၏။ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထက်အောက် ပွတ်ဆွနေရာမှ အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ဖိပွတ်ချေဆွပေးပြန်၏။ မဝင်းခင်နှုတ်က အီးခနဲ အင်းခနဲ အသံကြီးထွက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည်။
မဝင်းခင် တစ်ယောက် ရင်ဘတ်ကြီးရှေ့ကော့ထိုး မျက်လုံးစုံမှိတ်လျက် အံကြိတ်ထားရ၏။ တစ်ခါတစ်ခါ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။
“အမလေးတော့.. ကို ကိုဌေးရယ်… ဘယ်လိုကောင်းမှန်း မသိဘူး.. ရှီး ကျွတ်ကျွတ်…. ဟွန်း..အီး… အားလလား…. ကျွတ်ကျွတ်… အမလေး… ကျွတ်ကျွတ်… … ကျုပ်တော့ကို ဒီလောက်တတ်မှန်း မသိဘူး၊ အမေ့ အင့်..အား..။ ကျုပ်ဖြင့် ကလေးနှစ်ယောက်သာ ထွက်လာတာ ဒီလိုတစ်ခါမှ မကောင်းဖူးဘူး သိလား..၊ အား ကျွတ်ကျွတ်… အား..အင့်…. ရှီးကျွတ်…. ကျွတ်… လိုး… လိုးပါတော့ တော်… အမေ့… ကျုပ်မနေနိုင်တော့ဘူး .. အိအီး……. အိ……. အ…အ..”
“လိုးမှာပေါ့ အဝင်းရ… မင်းကိုလိုးချင်လွန်းလို့ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တာ နည်းတဲ့လတွေမှ မဟုတ်ဘဲ”
ကိုသန်းဌေး ပါးစပ်ကလည်း ပြော၊ လက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို အပီအပြင် နှိုက်ဆွနေရာ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ နှုတ်ကထုတ်ပြီး လိုးခိုင်းရသည့်အဆင့်ထိ ရောက်လာပါတော့သည်။
“ဒါနဲ့များ တော်က အခုမှ လာလိုးရသတဲ့လား…လို့..၊ အားလားလား… အီး အီးဟီး.. အင်း အမေ့… ကျွတ်ကျွတ်…. လိုးပါတော့လို့ ဆိုနော… အမေ့.. ကျုပ်စောက်ဖုတ်ကြီး ကွဲထွက်တော့မတတ် ကောင်းနေပြီ တော့..။ အမေ့.. ကျွတ်ကျွတ်… အား ကျွတ်ကျွတ်………”
ကိုသန်းဌေးက ကြာကူလီတဏှာရူးသံကြီးဖြင့် ….
“ငါ့လက်ထဲ ပိုက်ဆံများများ မရှိဘူးဟ အဝင်းရ..“
ကိုသန်းဌေးစကားကြောင့် အနှိုက်အဆွခံလို့ ကောင်းနေရင်းကပင် မဝင်းခင်က နှာတင်းသွားသောအသံဖြင့်…
“ဘာဆိုင်လဲတော့ ကျုပ်က ဖာသည်မှ မဟုတ်တာ…”
ဒီတော့ ကိုသန်းဌေးမှာ ပျာပျာသလဲ လေပြေထိုးရ၏။
“မဟုတ်ဘူးလေဟာ … ဘတုတ်ကို အရက်ဝအောင် မတိုက်နိုင်သေးတာကို ပြောတာ..။ သူ့ကို အရက်ဝအောင်တိုက်ပြီး မှောက်သွားမှ အဝင်းကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးရမှာ မဟုတ်လား..“
“အဟင့်…ဟင့်…..အ….ဒါ …လည်း ဟုတ်တာ … အင့်… ပဲ”
ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင်ကိုပွေ့၍ သူ့ဘေးတွင် ချလိုက်သည်။ ခုံရှည်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းလိုက်သည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဧရာမလိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲရတော့မည်မို့ အမှောင်ထဲတွင် ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်စားနေသည်။ ကိုသန်းဌေးက ထမီကို ချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးချင်ပုံရ၏။ ထို့ကြောင့် မဝင်းခင်သဘောကို သိရအောင်…
“ထမီ ချွတ်လိုက်ရမလား အဝင်း”
“အို…မချွတ်နဲ့လေ…အရေးကြုံလာရင် အရှာရခက်နေလိမ့်မယ်..”
မဝင်းခင်က ထိုသို့ပြောရင်း ကိုသန်းဌေး ပုဆိုးဝတ်မဝတ်သိချင်၍ လက်နှင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ပုဆိုးကိုမတွေ့ရပဲ တရမ်းရမ်းနှင့် တောင်မတ်နေသော လီးတန်နွေးနွေးကြီးကို စမ်းမိသည်။ စမ်းမိသည်နှင့်တပြိုင်နက် မလွှတ်တမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
“အမလေး လေး…. တော့လီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး.. တော့..၊ ကိုဘတုတ်ထက် ကြီးတယ်တော့… သိလား..”
ပါးစပ်ကလည်း တတွတ်တွတ်ပြောရင်း လက်ကလည်း ဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး လေးငါးခါ လုပ်ပေးသည်။ ကိုသန်းဌေးက တွဲလောင်းချထားသော မဝင်းခင်ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခုံရှည်ပေါ် တင်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် ထမီကို အောက်ကနေ လိပ်မလျှက် ခါးအထက်ဆီသို့ ပို့ပေးလိုက်သည်။ ဒူးနှစ်ချောင်းကို ထောင်စေလျက် ရင်ဘတ်ဖက်ဆီ တိုးကပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မဝင်းခင်ကျောကို ခုံရှည်နောက်မှီတန်းသို့ မှီထားစေသည်။ မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ပြုပြင်ပေးသည့်အတိုင်း နေလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒူးနှစ်ချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
ဖင်ဆုံအစွန်းက ခုံရှည်ဘောင်တန်းကို အနည်းငယ် လွန်ထွက်နေသည်။ ကိုသန်းဌေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး လက်ဝါးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို စမ်းကြည့်သည်။ ကွက်တိအနေအထားဖြစ်ပြီဆိုမှ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လျက် မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်၏။ ပူနွေးနူးညံ့သော စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လီးတန်ကြီးက ချောချောမောမော တိုးဝင်သွားသည်။ စောက်ရေတွေက စိုရွှဲနေပြီမို့ လီးအဝင်မှာ ချောမွတ်နေသည်။
“ဖွစ်..ဖွစ်…ဖွစ်… ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်………….”
“အ..အင့်…အ..အမေ့… အား…… ကျွတ်… ကျွတ်….”
လီးတန်ကြီးက တစ်ရစ်ချင်းဝင်နေရာမှ ဆီးခုံချင်းထိခါနီးတွင် ကိုသန်းဌေးအရှိန်နှင့် ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်သည်။ မဝင်းခင်နှုတ်က အင့်ခနဲ အသံထွက်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့သွား၏။ သို့သော် စိတ်ထဲမှာကား အလွန့်အလွန် အားရကျေနပ်သွား၏။ ကိုသန်းဌေးက အသွင်းအနှုတ် သုံးလေးချက်လောက် လုပ်ကြည့်၏။ စောက်ရည်တွေကလည်း အဆမတန် စိုရွှဲနေပြီမို့ လီးဝင်လီးထွက်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ချောချောမွေ့မွေ့ ရှိလွန်းလှသည်။
ကိုသန်းဌေးက လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိ နစ်မြုပ်ထားရင်း မဝင်းခင်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းစို့လိုက်၏။ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖျားဖြင့် တို့ထိကလိပေးလိုက်ရာ စောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ ကာမအကြောပေါင်းများစွာတို့မှာ ဖြိုးခနဲ ဖြင်းခနဲ လှိုက်ခတ်ကျင်တက်သွား၏။
“ကို…. ကိုဌေး… အမေ့… ကျွတ် ကျွတ်… လိုး …. လိုးတော့ နော်… အင်း..ဟင်း… ဟား.. ကျွတ်.. ကျွတ်… ကျုပ်ကို သနားပါ… အ..အမေ့… အမလေး… ရှီး… ကျွတ်… ကောင်း……..”
ဒီတော့မှ ကိုသန်းဌေးက သူ့လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် နှုတ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့၏။
“ဖွတ်…..ဖွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်……ပလွတ်………”
“ဟုတ်ပြီ…တော့…. အင့်… အ… အင့်… ဟုတ်ပြီ… အမေ့…. အင့်.. ကျွတ်ကျွတ်… အား… ကောင်း ကောင်း… လိုက်တာ… အား ..ရှီး.. လုပ်.. လုပ်ပါ… အမေ့….”
မဝင်းခင်နှုတ်က ထွက်ပေါ်လျက်ရှိသော ရမ္မက်ညည်းသံကြီးက ကိုသန်းဌေးစိတ်ကို ထန်သထက်ထန်အောင် လှုံ့ဆော်ပေးသလို ဖြစ်နေတော့၏။
“ဖွတ်…ဖွတ်..ဒုတ်…..ဖွတ်…ဖွတ်…..ဖျစ်……”
ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင် ဒူးကောက်ကွေးကြား လက်လျှိုသွင်းပြီး ခါးကို တင်းတင်းဆွဲဖက်ကာ အသားကုန် ကြုံးကြုံးဆောင့်ပါတော့သည်။
“အား…အား……. အား… ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်… ရှီး…… အင့်… အ……”
မဝင်းခင်တစ်ယောက် လှုပ်ရှားခွင့်မသာဘဲ အပီအပြင်ချုပ်ကိုင်၍ အသားကုန်ဆောင့်ဆောင့်လိုးသမျှကို အံတင်းတင်းကြီးကြိတ်ရင်း အားရကျေနပ်စွာ ခံနေတော့သည်။ သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ပေးချင်သော်လည်း ကိုသန်းဌေးက ခါးကိုတင်းနေအောင် ဖက်ထားပြီး ကပ်ကပ်ဆော်နေသဖြင့် မလှုပ်ရှားသာပဲ ဖြစ်နေ၏။
“ဖွတ်… ဖွတ်…… ဘွတ်…. ဖွတ်…… ပြွတ်…… ဘွတ်……”
“အင်း…အီး…အ… အား.. အင်း.. ကျွတ်… အမေ့…. အမေရေ…. အမလေး.. လေး.. အား… အင့်….”
မဝင်းခင်တစ်ယောက် မေ့မတတ် မျောမတတ် ကောင်းနေရှာသည်။ လီးကလည်း စံချိန်မှီ အလိုးကလည်းသန် အားမာန်ကလည်း အပြည့်မို့ ကာမအရသာထူးကြီးကို တအီတဝကြီး ခံစားနေရပါတော့သည်။
အချက် ၅၀ လောက်ဆောင့်အပြီးတွင် မဝင်းခင်တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွား၏။ ဟင့်ခနဲ ဟင့်ခနဲ တဆတ်ဆတ်လှုပ်ကာ စောက်ရည်ပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့၏။ ကိုသန်းဌေး လီးတန်ကြီးတဝိုက် နွေးကနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရာ မဝင်းခင်ပြီးသွားမှန်း သိလိုက်၏။ ကိုသန်းဌေးက အရှိန်ကို မလျှော့ဘဲ ခပ်သွက်သွက် ဆက်ဆောင့်နေ၏။
“ဖွတ်…ပြွတ်……. ပြစ်….. ဖွတ်…. ပြွတ်….. အား… အမေ့… အမေ့… အိး… အား.. အား.”
ဘယ်လိုဝေါဟာရနှင့် ဖော်ပြရမှန်း မသိလောက်အောင် ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် မဝင်းခင်နှုတ်က အားခနဲ အားခနဲ အော်ဟစ်မြည်တမ်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း ဟင်းခနဲ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းကြီးချ၍ ငြိမ်ကျသွားတော့၏။ ကိုသန်းဌေးလည်း ရှေ့ဆက်ပြီး ဆောင့်နိုင်စွမ်း မရှိတော့။ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက သူ့လီးတန်ကြီးကို ညှစ်ညှစ်ဆွဲနေရာ လချောင်းတလျှောက် ကျင်ဆိမ့်ယားတက်လာပြီး သုတ်ရည်ပူတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်။
နှစ်ယောက်သား ငြိမ်သက်စွာ မှိန်းနေကြသည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် နောက်တစ်ချီ ဘယ်ပုံစံ လိုးရမည်ကို စိတ်ကူးနေ၏။ အဖီအတွင်းက အသံဗလံတွေ ငြိမ်သွားပြီဖြစ်၍ သာဂိက လူတစ်ကိုယ်စာ လွတ်နေသော ထရံအောက်မှ ငုံ့ဝင်လိုက်သည်။ ဖိုးတာကိုလည်း ငြိမ်ငြိမ်နေဖို့ လက်နှင့်ကုတ်လျက် အချက်ပြလိုက်၏။
ခေါင်းတစ်လုံးစာ ဝင်သည်နှင့် ကိုသန်းဌေး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ရှာကြည့်သည်။ တဖြေးဖြေး အမှောင်ထဲတွင် ကျင့်သားရလာပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ရေးရေး မြင်ရသည်။ ကာမသားကောင်နှစ်ကောင်မှာ အတော်လေး ပင်ပန်းသွားပုံရသည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေ ကြားနေရသည်။
သာဂိက သူ့တံပြာကို အသာလေးဆွဲယူ၍ သံချွန်တတ်ထားသော ဖက်ကို လက်နှင့်အသာစမ်းသည်။ သေချာပြီဆိုမှ ခပ်ရေးရေးမြင်နေရသော ကိုသန်းဌေး ညာဖက်ခြေထောက်ကို ချိန်၍ အားနှင့် ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အား…အမလေး..မြွေ…မြွေ…မြွေ ကိုက်ပြီဗျ…”
ကိုသန်းဌေး အသံနက်ကြီးဖြင့် လန့်အော်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမြုပ်ထားသော လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်ကာ ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းကြီးဖြင့် အသဲအသန် ထွက်ပြေးပါတော့၏။ သွေးစတွေက မြေကြီးပေါ်တွင် ထင်ကျန်လျက်ရှိသည်။ မဝင်းခင်လည်း ကြောက်အားလန့်အားနှင့် ခုံရှည်ပေါ်က ခုန်ချလျက် ထမီကြီး စွန်တောင်ဆွဲကာ ကွပ်ပြစ်ပေါ်အိပ်နေသော ကိုဘတုတ်ဆီ ပြေးထွက်သွား၏။ သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့နှစ်ယောက်လည်း ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမြိုသိပ်ပြီး ဇွန်ပန်းရုံအကွယ်မှ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေကြသည်။ ဇွန်ပန်းရုံနှင့် ကွပ်ပြစ်မှာ ဆယ်လှမ်းလောက်ပင် ကွာ၏။ အခုမှပင် ကိုဘတုတ်ကြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာ အိပ်နေမှန်း သိကြတော့၏။
“ကိုဘတုတ်.. ကိုဘတုတ် ထပါဦး… ကိုဘတုတ်…… ကိုဘတုတ်…”
ကြောက်စိတ်တွေမွှန်နေသော အသံဖြင့် မဝင်းခင်က ကိုဘတုတ်ကို လှုပ်လှုပ်ပြီး နှိုးသည်။ နှုတ်ကသာ အင်း အဲ… နှင့် အသံထွက်နေသော်လည်း တော်တော်နှင့် မနိုး..။
“ကိုဘတုတ်.. ကိုဘတုတ်.. ထ… ထပါဦးဆို.. တော်…”
“ဘာ…ဘာလဲ ဟ…..မိန်းမရ…”
လက်ကို တအားဆောင့်ဆွဲပြီး နှိုးလိုက်မှ ပြူးတူးပြဲတဲနှင့် မေးသည်။
“ဟို…ဟို…..လူကပ်လို့တော့…”
“ဘယ်..ဘယ်မလဲ…ဟ..”
“ထွက်..ထွက်ပြေးသွားပြီ…။ ကျုပ်က တရေးနိုး သေးပေါက်ထရင်း.. တော့နှိုးဖို့အလာ.. ထွက်ပြေးသွားတာ..”
“ဟိုကောင်…သန်းဌေး ရော…”
“ပြန်သွားတာ..ကြာပေါ့..။ အခုလောက်ဆို သိုးတောင်နေပြီ..။ လာ လာ… ထ.. အိမ်ထဲ သွားအိပ်တော့..”
ကိုဘတုတ်က ပုလင်းထဲက လက်ကျန်အရက်ကို မော့သောက်လျက် ယိုင်တိယိုင်ထိုးဖြင့် အိမ်အောက် ဝင်သွား၏။ မဝင်းခင်လည်း အရက်ပုလင်းနှင့် ပန်းကန်များ သိမ်းရင်း ကိုဘတုတ်နောက်က ကပ်လိုက်လာသည်။ ဖိုးတာက သာဂိနား ကပ်၍ ..
“ဆက်ချောင်းဦးမလား…”
“တော်..တော့…မိုးချုပ်နေပြီ.. နက်ဖန် တောသွားရဦးမှာ..”
“အေး..အေး..ပြီးတာပဲ…။ ဟား ဟား.. ရီရတယ်.. ကွာနော်.. သာဂိ.. မိန်းမ.. မိန်းမ.. ဟား ဟား…”
နှစ်ယောက်သား ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်မောရင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ ခြံစည်းရိုးကိုတိုး၍ အောင်မြင်စွာ ဆုတ်ခွာခဲ့ကြသည်။
.....................................................................................................
တိုးအောင်စကားဆုံးသည်နှင့် ဖိုးကျော်က လက်ဖြောက်တစ်ချက်တီးလိုက်ပြီး…
“ဟား…အိုကေပြီဟေ့..။ ဒီနေ့ည သာဂိတို့နှစ်ကောင်ခေါ်ပြီး အိမ်လာခဲ့ကွာ..။ ဒို့လေးယောက် ကိုသန်းဌေးအမွေကို ဆက်ခံဖို့ တိုင်ပင်ကြရအောင်လို့..”
“အေး..ဟုတ်တယ်ကွ..။ ငါလည်း သာဂိပြောပြတာကို နားထောင်ရင်း လီးတောင်လာပြီ..။ မဝင်းခင်ကြီးကို လိုးချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာတာ..”
နှစ်ယောက်သား ခါတိုင်းထက် အချိန်စောပြီး နွားတွေသိမ်းကာ ပြန်လာကြတော့၏။
............................................................................................................
လေးယောက်သား ဖိုးကျော်တို့အိမ်နောက်ဖေးရှိ မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်တွင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် တိုင်ပင်နေကြသည်။ ဖိုးကျော်အဖေနှင့် အမေက အိမ်အောက်ထပ်တွင် ၇ နာရီ ဇာတ်ကားကြည့်နေကြ၏။ တစ်ရွာလုံးကို ရွာဦးကျောင်းက ည ၁၁ နာရီထိ မီးပေးသည်။
“အေး.. ဒို့လေးယောက် အခုကတည်းက လီး ကြီးစဉ်ငယ်လိုက် ရွေးရအောင်..”
“အေး..အဲဒါ ကောင်းတယ်..”
ဖိုးကျော်အဆိုကို သာဂိက ထောက်ခံလိုက်၏။ ထို့နောက် ဖိုးကျော်က လက်နှိပ်ဓာတ်မီး သွားယူပြီး နွားစာတဲဖက်ဆီသို့ လေးယောက်သား ထွက်ခဲ့ကြ၏။ ပုဆိုးကိုယ်စီလှန်ပြီး ဓာတ်မီးနှင့်ထိုး၍ လီး အကြီးအသေး တိုင်းထွာကြရာ တိုးအောင်နှင့် ဖိုးတာလီးက ၅ လက်မခန့်သာရှိပြီး သာဂိက ၅ လက်မခွဲကျော်ကျော် ရှိသည်။ သူတို့လေးယောက်ထဲတွင် ဖိုးကျော် လီးအကြီးဆုံး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ဖိုးကျော်လီးမှာ ရ လက်မခန့် ရှည်ပြီး ၅ လက်မခန့် လုံးပတ်အတုတ် ရှိသည်။
“ကဲ..ဒီလိုလုပ်..။ တိုးအောင်နဲ့ ဖိုးတာက ၅ လက်မချင်းတူနေတော့ မဲချကွာ..။ မဲပေါက်တဲ့လူက အရင်ဆုံး ဆော်၊ ပြီးမှ ၅ လက်မ တူး၊ အဲ့နောက် ၅ လက်မခွဲသမားက သရီး၊ အဲ့နောက်မှ ၇ လက်မ ငါက ဖိုးပေါ့။ ကဲ.. မဲချရအောင်..”
ဖိုးကျော်၏ နောက်ဆုံးအဆုံးအဖြတ်ကို ကျန် ၃ ယောက်က အကန့်အကွက်မရှိ သဘောတူကြသည်။ ထို့နောက် မဲချရာ ဖိုးတာက ပထမဆုံး ဆော်ရမည့်သူအဖြစ် မဲပေါက်သွား၏။
“အေး ဟုတ်ပြီ.. ဒါဆို ရှင်းပြီ..။ ဖိုးတာက ပထမ၊ တိုးအောင်က ဒုတိယ၊ သာဂိက တတိယ၊ ငါက စတုတ္ထ ..။ ဖိုးတာဆော်နေတုန်း ဒို့က အန္တရာယ်ကင်းအောင် ကိုဘတုတ်ကြီးနဲ့ အရက်ထိုင်သောက်ရင်း စောင့်ပေးမယ်..။ အခုကတည်းက ပြောထားမယ်နော်.. အားမရမချင်း လိုးလို့ရတယ်..၊ ထွက်လာပြီးရင်တော့ ပြန်မကျော့နဲ့တော့..၊ တစ်ခါထဲ အားရအောင် လိုးခဲ့… ဟုတ်ပလား..”
“အေး…..ဟုတ်တယ်…”
ဖိုးကျော်အဆိုကို ဝိုင်းထောက်ခံကြ၏။ ဖိုးကျော်က သူ့စကားကို ပြန်ဆက်၏။
“အရက် ၄ လုံးဝယ်မယ်၊ မင်းတို့ ၃ ယောက်က ၂ လုံးဝယ်၊ ငါ က ၂ လုံးဝယ်မယ်..၊ ပြီးတော့ ဒို့က သိပ်မသောက်နဲ့ ကိုဘတုတ်ကြီးကို ဖိတိုက်ရမယ်..၊ ဖိုးတာနဲ့ တိုးအောင်က အရက်သွားဝယ်..၊ ငါနဲ့သာဂိက ကိုဘတုတ်အိမ်က စောင့်မယ်..၊ ရော့.. အရက်ဖိုး.. ပိုက်ဆံ.. ငါ စိုက်ပေးထားနှင့်မယ်..။ ကဲ သွားစို့…”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖိုးကျော်နဲ့ သာဂိတို့ ကိုဘတုတ်အိမ်ထဲအဝင် ခြံဝတွင် မဝင်းခင်နှင့် တွေ့၏။ သာဂိက နှုတ်သွက်လျှာသွက်ဖြင့်…
“ဟာ…မဝင်းခင် ဘယ်တုန်း ..ကိုဘတုတ် ရှိလား..”
“ရှိပါ့တော်.. သေနာကောင်က မဝသေးလို့ အရက်သွားဝယ်ပေးမလို့..”
“ဟာ..ဒီလိုဆို သွားမဝယ်နဲ့တော့.. အစ်မ..၊ ကျွန်တော်တို့ အိမ်မှာ သောက်ရတာ မလွတ်လပ်လို့ ဒီလာသောက်တာ..။ အရက် ၄ လုံး မှာထားတယ်..၊ ပြီးရင် လာမှာ..။ မမ အတွက်လည်း နှုတ်ပိတ်ခ မုန့်ဖိုး ၂ ထောင်ပေးဦးမှာ…”
“ဟင်..တကယ်ပြောတာလား..ဟဲ့..ဖိုးကျော်ရဲ့..”
“ဟာ..တကယ်ပေါ့ မမရ… အင့်..ဒီမယ်.. ”
ဖိုးကျော်က ထောင်တန် ၂ ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်၏။
“ကျွန်တော်တို့ အရက်သောက်နေတုန်း မမက အိမ်ရှေ့အဖီထဲက စောင့်ပေးနော်..”
“အေးပါ..အေးပါ… စိတ်ချ…စိတ်ချ…”
သာဂိက ဖိုးကျော် အကင်းပါးပုံကိုကြည့်ပြီး စိတ်ထဲ ကျေနပ်နေ၏။ ကိုဘတုတ်ကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ် ထိုင်နေကြစဉ် ဖိုးတာနှင့် တိုးအောင်တို့ ရောက်လာကြသည်။
“ဟေ့…မိန်းမရေ.. ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် များများလေး လုပ်ခဲ့ပါ…ဦး..ဟ”
ဖိုးကျော်က ကိုဘတုတ် ဖန်ခွက်ထဲသို့ အရက် အပြည့်ငှဲ့ပေးသည်။ ကိုဘတုတ်က တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်သည်။ မကြာခင် မဝင်းခင် ကိုင်းခရမ်းချဉ်သီးသုတ် ပန်းကန်ပြားနှင့် ရောက်လာသည်။
“မမ.. ကျွန်တော်တို့သောက်နေတုန်း လူကြည့်ပေးဦးနော်..”
“အေးပါဟဲ့…”
ဖိုးကျော်နဲ့ မဝင်းခင်တို့ စကားအပေးအယူ လုပ်နေစဉ် သာဂိက ကိုဘတုတ်ခွက်ထဲ ထပ်ထည့်ပေးပြန်သည်။ ကိုဘတုတ်လည်း တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်ပြန်သည်။ သာဂိနှင့် တိုးအောင်တို့ ကိုဘတုတ်နှင့်စကားဖောင်ဖွဲ့နေစဉ် ဖိုးကျော်တစ်ယောက် သေးပေါက်သလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် လစ်ထွက်ခဲ့သည်။ ဖိုးတာကိုလည်း အရက်သောက်ထားရန် အရိပ်အခြေပြခဲ့သည်။ မကြာမီ သူရဲကောင်း ၄ ဖော်တို့ လှုပ်ရှားကြတော့မည် ဖြစ်ပါသတည်း..။
———————————-
“ ကျနော်တို့ ဒီမှာ အရက်လာသောက်တာ အိမ်ကလူကြီးတွေ မသိစေနဲ့နော်.. ကိုကြီးဘတုတ်…”
“ အေ့…အေး… ချိတ်ချ…၊ ချိတ်ချပါ သာဂိရာ.. ပူမနေဂျမ်းပါနဲ့… အဟဲ…ဟဲ..”
“ ဟို.. ခင်ဗျားမိန်းမကကော စိတ်ချရပါ့မလား… ဗျ…”
“ အာ့…အေ့… ပိုင်ပါတယ်ကွ၊ ငါ့မီးမကလည်း လုံတယ်… လုံတယ်..”
သာဂိစိတ်ထဲ ရယ်ချင်သွား၏။ အင်း… ခင်ဗျား မိန်းမလုံလို့သာ ကိုသန်းဌေးက လိုးသွားတာပေါ့ဗျာ.. ဟု ပြောထည့်လိုက်ချင်သည်။ သို့သော် သူတို့အဖွဲ့ကလည်း ကိုသန်းဌေးလမ်းစဉ်ကို လိုက်ကြမည့်သူများမို့ မပြောဖြစ်တော့ပါ..။ တိုးအောင်က သာဂိကို မျက်ရိပ်မျက်ခြေပြပြီး တစ်ခွက်ထပ်ထည့်သည်။
“ ရော့…ကိုကြီးဘတုတ်.. ချလိုက်ဦး…”
သာဂိက အရက်ခွက်ကို ကိုဘတုတ်ထံ လှမ်းပေးရင်းပြော၏။ ကိုဘတုတ်က သာဂိလှမ်းပေးသော အရက်ခွက်ကို တရှိန်ထိုး မော့သောက်ချလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်က အချက်လှမ်းပြသဖြင့် ပထမဆုံး ဆော်ခွင့်ရသည့် ဖိုးတာလည်း တစ်ခွက်ငှဲ့သောက်သည်။ မိန်းမအတွေ့အကြုံ မရှိသေးသဖြင့် ဖိုးတာ ရင်တွေ ခုန်နေသည်။ သူတို့လေးယောက်တွင် ဖိုးကျော်တစ်ယောက်သာ မိန်းမအတွေ့အကြုံ ရှိ၏။ သို့သော် ဖိုးကျော်က နှုတ်လုံသဖြင့် ဒီကိစ္စများကို သာဂိတို့သုံးယောက်အား လုံးဝ ဖွင့်ပြောခြင်း မရှိ။ လူဆိုသည်က သင့်မြတ်နေတုန်းတော့ ဟုတ်၏။ မသင့်မြတ်တော့လျင် ကိုယ့်အတွင်းရေးကို ထုတ်ဖော်ပြီး ငယ်နိုင်ကိုင်တတ်သည့် သဘာဝရှိသည်။
နံပါတ် ၁ အစီအစဉ်အရ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကို ဆော်ခွင့်ရသူမှာ ဖိုးတာဖြစ်သည်။ ဖိုးကျော်က လီးအကြီးဆုံးဖြစ်၍ နောက်ဆုံးမှသာ ဆော်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဒီမလာခင် အိမ်ပေါ်ထပ် သူ့အခန်းထဲဝင်ပြီး စံချိန်မှီ လီးကြီးဆေးကို အညွှန်းအတိုင်း လိမ်းလာခဲ့ပြီး ကြာကြာလိုးနိုင်စွမ်းရှိသည့် ဖျံသိုသရီးကိုလည်း သောက်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိနှင့် ကိုဘတုတ်တို့ လေပေးဖြောင့်နေစဉ် ပထမဆုံးဆော်ခွင့်ရသည့် ဖိုးတာကို အရက်သောက်ထားနှင့်ဖို့ အချက်ပြခဲ့ပြီး သေးပေါက်သလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် အိမ်မကြီးကို နောက်ကျောဘက်က ပတ်ပြီး မှောင်ရိပ်ခိုကာ အိမ်ရှေ့အဖီဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။
ဖိုးကျော်က သူတို့အဖွဲ့ အရက်သောက်နေစဉ် အိမ်ခေါင်းရင်းရှိ အဖီထဲက လူစောင့်ပေးဖို့ ပြောလာ၏။ နှုတ်ပိတ်ခအဖြစ် ငွေတစ်ထောင်လည်း ပေးခဲ့သေးသည်။ ပထမတော့ မဝင်းခင် မစဉ်းစားမိ..။ ငွေ တစ်ထောင်ရ၍ အတော်ပျော်သွားသည်။ အခု သေချာ စဉ်းစားမိတော့မှ စိတ်ထဲမှာ ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေသည်။ အခုတော့ အိမ်ရှေ့အဖီထဲက စောင့်ပေးပါတဲ့..။ ဒါက ဘာသဘောပါလိမ့်…နော်..။
လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်က သူ့ယောက်ျားကို အရက်အဝတိုက်ပြီး ဒီအဖီထဲမှာ ကိုသန်းဌေးနှင့် နောက်မီးလင်း မျောက်ဇာတ်ခင်းခဲ့ကြ၏။ ထိုသို့ ချစ်ရည်လူးကာ ပျော်မြူးနေစဉ် ပထမတစ်ချီပြီး၍ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတန်ကြီး မြှုပ်ထားရင်း ခေတ္တမှိန်းနေခိုက် မြွေကိုက်ပါသည်ဟု ဆိုပြီး စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကြီးကို ကပျာကယာနှုတ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။ နောက်နှစ်ရက်လောက်ကြာမှ သံဆိပ်တက်ခဲ့ပြီး မေးခိုင်ပိုးဝင်လို့ ဆေးရုံတင်လိုက်ရကြောင်း သိရသည်။
“ အား….အမလေး… မြွေ…မြွေ… မြွေကိုက်ပြီဗျ… ..”
ဟု အော်လိုက်သော အသံနက်ကြီးကို ကြားယောင်ပြီး ကြောက်စိတ်တွေမွှန်ကာ လုံးဝ အိပ်မရတော့ပေ..။ အလိုးခံရတုန်းက ကောင်းခဲ့တာတွေပင် ဘယ်ဆီလွင့်ပျောက်ကုန်မှန်း မသိတော့..။ ကိုဘတုတ်ကို နှိုးပြီး မလိုးချင် လိုးချင်အောင် ဆွပေးရ၏။ အကြောက်ပြေအောင် အရက်လည်း သောက်ထားရသည်။ ဘာစိတ်ကူး ပေါက်သည်မသိ..၊ ထိုညက ကိုဘတုတ် မူးမူးနှင့်လိုးလိုက်သည်မှာ မနက် ၄ နာရီ ဘုန်းကြီးကျောင်း အုန်းမောင်းခေါက်မှ ပြီးတော့သည်။ ကလေးနှစ်ယောက် ရပြီးနောက် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အကြာဆုံး အကောင်းဆုံး လိုးပေးခြင်း ဖြစ်သည်။
ကိုသန်းဌေး အခြေအနေကို သိချင်လွန်းလှသော်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မလုံသဖြင့် ပေါ်ပေါ်တင်တင်ကြီး မမေးမြန်း မစုံစမ်းရဲ ဖြစ်နေ၏။ နောက်ဆုံး ကိုသန်းဌေး ညီမဖြစ်သူ မြရင်က ပြောမှ မြွေကိုက်ခံရတာ မဟုတ်ဘဲ သံနှင့်ထိုးမိကြောင်း သိရသည်။ ဒီတော့မှ ရင်ထဲ ပေါ့ပါးသွား၏။ ကိုသန်းဌေး သေမှာကို နှမြောတသလွန်း၍ မဟုတ်၊ သူ့ကို ပူပူနွေးနွေးကြီး လိုးထားပြီး သေသွားလျှင် သေချာပေါက် တစ္ဆေသရဲ ဖြစ်ပြီး အခြောက်ခံရမှာ စိုး၍ဖြစ်သည်။ သူ့မိန်းမကိုတောင် စွဲမည်မဟုတ်..။ လောလောလတ်လတ် လိုးထားသော မဝင်းခင်ကိုတော့ သေချာပေါက်စွဲမည်..။
ယခုလည်း ဖိုးကျော်က အဖီထဲကနေ လူစောင့်ပေးပါဟု ဆိုလာပြန်သည်။ ပြီးတော့.. သာဂိနှင့် နှစ်ယောက် ..ဒါတင်မက တိုးအောင်နှင့် ဖိုးတာတို့ပါ နှင်းမြိုင်ဆိုင်က အရက်ဝယ်ပြီး ဒီမှာ လာသောက်ကြမည်ဟု ဆို၏။ ထိုညက ကိုသန်းဌေးနှင့် အဖီထဲမှာ အလုပ်မဖြစ်ကြသေးခင် နှင်းမြိုင်ဆိုင်မှာ အရက်သွားဝယ်ရင်း သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့ကို တွေ့ခဲ့ရသည်။ သူမကိုတောင် နှုတ်ဆက်ကြသေး၏။
နောက်တစ်နေ့ မနက်စောစော ထိုနေရာသို့ သွားကြည့်ရာ သွေးကွက်ကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်..။ ဘယ်သူမှမသိအောင် မြေကြီးနှင့် ဖုံးဖိထားခဲ့ရသည်။ ထိုညက ကိုသန်းဌေး လိုးသွားပုံမှာ မြေကြီးပေါ် မတ်တတ်ရပ်ပြီး လိုးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမက ခုံရှည်ပေါ်တွင် ထမီလှန် ဖင်ချထိုင်ပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းထောင် ပေါင်ကားလျှက် ထိုင်ပေးရ၏။ ပြီးတော့ ကိုသန်းဌေးမှာ မြွေကိုက်ခံရတာမဟုတ်ဘဲ သံချွန်နှင့် အထိုးခံရတာ ဖြစ်ကြောင်း သိရသည်။
အခု ဖိုးကျော်က အဖီထဲက လူစောင့်ပေးပါဟု ဆိုလာသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် တွေးသာတွေးနေရသည်။ အဖြေက မရ..။ တစ်ဆက်တည်း ထိုညက ကိုသန်းဌေးနှင့် လိုးခဲ့ရပုံကို တွေးကာ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ရွကြွခုံးထလာ၏။ ထို့ကြောင့် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ဖြဲကားလိုက်ပြီး ထမီကို မလှန်ကာ လက်ဝါးနှင့် ပွတ်ပေးနေမိ၏။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ သိသိသာသာကြီး ခုံးထနေပြီ..။ ယောက်ျားတွေ လီးတောင်သည်မဟုတ်..။ မိန်းမများလည်း စောက်ဖုတ်တောင်ပါသည်။ သို့သော် ယောကျ်ားတွေလို အချောင်းမဟုတ်၍ တောင်မတ်နေတာမျိုး မမြင်ရ..။ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး နဂိုမူလထက် သိသိသာသာကြီး ဖောင်းကြွခုံးထလာတာမျိုး..။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေ တင်းရင်းကြွထလာတာမျိုး..။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေ ရွစိရွစိ လှုပ်လာတာမျိုးကို စောက်ဖုတ်တောင်သည်ဟု ပြောနိုင်ပါသည်။
ကိုဘတုတ်နှင့် အဖွဲ့များ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် အရက်သောက်ရင်း ဘာတွေ သဘောကျနေသည်မသိ..၊ တဝါးဝါး တဟားဟားနှင့် ရယ်မောနေကြသည်။ အံသြစရာကောင်းနေတာက သူတို့အဖွဲ့ကို လူစောင့်ပေးရမည်ဖြစ်သော မဝင်းခင်မှာ အဖီထဲက စောင့်နေရပြီး မဝင်းခင်စောင့်ပေးရမည့်သူများက အိမ်ရှေ့ကွက်လပ် ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် အရက်သောက်ရင်း တဝါးဝါး ပွဲကျနေကြသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့စောက်ဖုတ်ပြဲပြဲကြီးထဲကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုးဆွမွှေနှောက်ရင်း ဖီလင်တွေ အရမ်းတက်နေပါတော့သည်။
အမှောင်ဇာတ်သည် ကာမတဏှာကို အားပေး၏။ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် အိမ်နောက်ဖေးကပတ်ပြီး လာခဲ့ရာ အိမ်ခေါင်းရင်း အဖီရှေ့ဖက် ရောက်လာသည်။ အဖီကို ကာရံထားသော ထရံအောက်ခြေမှာ လူတစ်ယောက်ကိုယ်စာ ဝင်လောက်သည်ဟု သာဂိ ပြောထားသည်။ ထို့ကြောင့် ထရံအောက်ကို ခေါင်းငုံ့၍ အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။ တွဲလောင်းချထားသော မဝင်းခင်ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အမှောင်ထဲတွင် ခပ်ရေးရေး မြင်နေရသည်။
ဖိုးကျော်က ခေတ္တငြိမ်သက်ရင်း အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးနှစ်ချောင်း၏ အကွာအဝေးကို ကြည့်၍ ပေါင်နှစ်ချောင်း သိသိသာသာ ကားနေသည်ကို သတိထားမိ၏။ ပြီးတော့ တပြွတ်ပြွတ် အသံတွေ ခပ်တိုးတိုး ထွက်နေ၏။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့စောက်ဖုတ် သူနှိုက်ပြီး ဖီလင်တက်နေတာ ဖြစ်မည်..။ စောစောက ခြေထောက်ကို လှမ်းဆွဲဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သေး၏။ လန့်အော်လျှင် ပြဿနာ အကြီးအကျယ်တက်ပြီး ပွဲပျက်သွားနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် အသံအရင်ပေးလိုက်၏။
“ ရှူး…….ရှူး….မမ…. မမ………..”
” ရှူး……..မမ……..”
ဖိုးကျော်က စောစောကထက် အသံခပ်ကျယ်ကျယ်ပြုလိုက်မှ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထိုးဆွနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဗြုန်းခနဲ စိကာ ထမီကို ကပျာကယာ ဖုံးလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်က မဝင်းခင် ခြေထောက်ဘေးက ကုန်းထလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း တရှူးရှူး အသံပေးလျှက် မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ အသံသာမပေးလျှင် လိပ်ပြာလွင့်ပြီး အသက်ထွက်သွားနိုင်သည်။ ဖိုးကျော်က မဝင်းခင်ဘေးမှာ ကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး……
“ မမ … ဘာလုပ်နေတာလဲ……..”
“ မင်းပဲ အဖီအောက်က စောင့်ဆို…….”
“ အဲဒါ ဟုတ်ပါတယ်… အခု ဘာလုပ်နေတာလဲလို့…..”
“ ထိုင်နေတာလေ… ဘာပြုလို့လဲ….”
“ အော်….တပြွတ်ပြွတ်…နဲ့ အသံတွေ ကြားနေရလို့…”
“ အဲဒါ…မင်းက ဘာထင်လို့လဲ….”
ဖိုးကျော် ပြောသင့်မပြောသင့် စဉ်းစားနေသေး၏။ နောက်တော့ မထူးပါဘူးလေ စောက်ဖုတ်တောင် အချိန်ကျရင် လိုးရအုံးမှာပဲ ဟု တွေးမိပြီး….
“ အဟင်း ဟင်း… စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထိုးပြီး အသွင်းအနှုတ် လုပ်နေသလားလို့ ပါ…”
“ အင်း ဟုတ်တယ်လေ… အဲဒါဘာဖြစ်လဲ…”
မဝင်းခင်ကလည်း ပြောင်ကျကျပင် ပြန်ပြောထည့်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်က မဝင်းခင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး တုတ်အက်အက်အသံဖြင့် …
“ မမ…..”
“ ဟင်…ဘာလဲပြော…….”
“ ကျနော်တို့လေးယောက် မမကို ချစ်ချင်လို့….”
မဝင်းခင်မျက်နှာမှာ ပြုံးရွှင်သွား၏။ သို့သော် အမှောင်ထဲမှာမို့ ဘယ်သူမှ မမြင်ရပါ..။
“ အောင်မယ်…ဒါက ဘာစကားလဲ…၊ နင်တို့က ငါ့များ ဘာမှတ်နေတာလဲ…ဟင်….”
“ တကယ်ပြောတာပါ မမရ..၊ သာဂိပြောပြလို့ ဟိုတလောက ဒီအဖီထဲမှာ မမနဲ့ ကိုသန်းဌေးတို့ အချစ်ဘရိတ်ဒန့် ကကြတဲ့အကြောင်း သိပြီးပါပြီ..၊ …”
“ ဘာ….ဘာ…… ဘယ်သူက ပြောတယ်….”
မဝင်းခင် ပျာပျာသလဲ မေးမိ၏။
“ သာဂိလေ… အဲဒီညက ကိုသန်းဌေးကြီးကို မနာလိုဝန်တိုဖြစ်ပြီး ခြေသလုံးကို သံချွန်နဲ့ ထိုးပစ်ခဲ့တာတဲ့…”
“ အင်း…အခုမှပဲ ငုတ်နေတဲ့ ပဟေဠိ ပေါ်တော့တယ်..၊ ငါ့ဖြင့် အဟုတ်ကို မြွေကိုက်တာမှတ်ပြီး အဲဒီညက ကြောက်လိုက်တာ.. ချွေးတွေကိုပြန်လို့ အဟင်းဟင်း….”
“ မမက ဘာလို့ကြောက်တာလဲ…”
“ မကြောက်လို့ ဖြစ်မလားဟဲ့… ဒီလိုသေရင် တစ္ဆေဖြစ်ပြီး ငါ့ကိုလာခြောက်မဲ့ဥစ္စာ…”
ဖိုးကျော်က မဝင်းခင်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ပါးကိုနမ်းလိုက်၏။ ထို့နောက် နို့ကြီးကို ဆုတ်ချေလိုက်သည်။ နို့ကြီးတွေက တင်းရင်းနုရွနေသည်။ မဝင်းခင်ကလည်း ဖိုးကျော်ကို ပြန်ဖက်ထား၏။ ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မူနေစရာ မလိုတော့… ။ အခု ကြည့်ပါဦး.. လူပျိုသိုးလေး လေးယောက်ကပါ သူ့ကို ချစ်ချင်လို့ ဆိုပါလား…..။
ဖိုးကျော်လက်တွေက နို့ကြီးတွေကို ဆုတ်ချေပေးနေရာမှ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးတွေကို ရွရွမွမွလေး ပွတ်ပေးနေပြန်သည်။ မဝင်းခင်စိတ်တွေ အကြီးအကျယ် ထကြွလာ၏။ တစ်ပတ်တိတိ လီးနှင့်ကင်းခဲ့ရသဖြင့် ယခုလို လီးနံ့ရလာသောအခါ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ပွစိပွစိနှင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည်။
ဖိုးကျော်လက်က စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ် ရောက်သွားသည်။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ပူနွေးခုံးကြွနေသည်။ စောက်မွှေးအုံ အုပ်အုပ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်ပွတ်ရင်း တစ်ပင်ချင်း ဆွဲဆွဲကြည့်သည်။ ခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလည်း ပွတ်လိုက်ညှစ်လိုက် လုပ်ကြည့်၏။ မဝင်းခင်ပါးကို ဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်၏။ ပြီးတော့ သူ့လျှာကို မဝင်းခင်ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ မဝင်းခင်က ဖိုးကျော်လျှာကို ပါးစပ်ဖြင့် ပြန်စုပ်ပေး၏။ ထိုသို့ သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်ပြန် လျှာချင်းစုပ်ပွတ်ရင်း ဖိုးကျော်လက်ခလယ်က စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီးထဲ ရောက်လာသည်။ စိုစွတ်ပူနွေး နူးညံ့သော စောက်ဖုတ်အတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။
ဖိုးကျော်က စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကို လက်ခလယ်နှင့် လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးသည်။ မဝင်းခင် အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာသည်။ သူ့လက်က ဖိုးကျော်ပေါင်ကြားဆီ ရောက်လာသည်။ ပုဆိုးကို ပေါက်ထွက်မတတ် တောင်မတ်နေသော လီးတံကြီးကို ကိုင်မိသောအခါ အံ့သြရင်ခုန်သွားရ၏။ နည်းတဲ့လီးတန်ကြီး မဟုတ် ၊ အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ကြီးထွားလွန်းလှသည်။ မာကျောတုတ်ခိုင် လွန်းလှသဖြင့် မဝင်းခင်က လီးတန်ကြီးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် လုပ်ပေးလိုက်၏။ ထိုအချိန်တွင် ဖိုးကျော်လက်ခလယ်ထိပ်က စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို ပွတ်ချေပေးနေသည်။
“ အင်း …ဟင်း… အဟင်း ဟင်း… အင်း အင်း… ကျွတ် ကျွတ်…..”
စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို ထိထိမိမိ ပွတ်ချေပေးနေရာ မဝင်းခင် တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် ုတုန်ခါနေသည်။
“ မမ….နာလို့လား…ဟင်……”
“ ဟင့်အင်း… ကောင်းလို့…..”
ထို့ကြောင့် လက်ခလယ်ကို ခပ်ကောက်ကောက်လေးကွေးလိုက်၍ စောက်ဖုတ်အတွင်းသား တည်ဆောက်ပုံနှင့် လျှော်ညီစွာ အံကျဂွင်ကျ ပွတ်ဆွပေးသည်။ ထိမိလွန်းလှသဖြင့် မဝင်းခင်တစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ကြီး မတ်မတ်ပြီး အမလေး တလျှက်ရှိသည်။
“ မမ…ကောင်းနေပြီလား…”
“ ဟင်း…ဟင်း..အင်း……. ကောင်းနေပြီ….”
“ ကျနော် ဖိုးတာကို လွှတ်လိုက်တော့မယ် နော်…”
“ အင်း…အင်း…..”
ဖိုးကျော်လည်း ရာဂစိတ်တွေ ထကြွနေသဖြင့် ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးမှာ တောင်မတ်နေပြီ..။ အခွင့်သာတုန်း ဆော်ထည့်လိုက်ချင်သည်။ သို့သော် သူငယ်ချင်းတွေအပေါ် ကတိသစ္စာ ဖောက်ရာရောက်မည်စိုး၍ ကိုယ့်စိတ်ကို မနည်းချုပ်တည်းထားရ၏။
“ မမ….”
“ ဟင် လို့………”
မဝင်းခင်က စိတ်မရှည်သံကြီးဖြင့် ထူး၏။ တကယ်လည်း စိတ်မရှည်ချင်တော့..။ စောက်ဖုတ်က ခံချင်လွန်းလှသဖြင့် တလှုပ်လှုပ်တရွရွ တကြွကြွဖြစ်နေပြီ..။ သူလိုးလျှင် ရပါလျှက်နှင့် သူ့ပထွေးဖိုးတာကို လွှတ်မည့်အကြောင်း လျှာရှည်နေ၏။ ဖိုးကျော်က စကားဆက်ပြန်သည်။
“ ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံဖူးလား ဟင်…”
“ ဟင့်အင်း….”
“ ဖင်ကုန်းခံလိုက်နော်… လိုးသူရော ခံသူရော နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းတယ်ဗျ.. သိလား..”
ဖိုးကျော်က မဝင်းခင်ပါးကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းရင်း ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ပေးသည်။ မဝင်းခင်တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီး တဖျင်းဖျင်း ထသွားသည်။
“ မြန်မြန် လုပ်ကြတော့ကွာ… ကြာရင် မမ သေလိမ့်မယ်.. ”
မဝင်းခင်က ငိုသံပါကြီးနှင့် ပြောရာ ဖိုးကျော်စိတ်ထဲ အလွန်သနားသွားသည်။
“ ကဲ …လာ ထ… ခုံရှည်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်း…”
ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကိုလည်း ဆုပ်ချေပေးသည်။ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ရှူးခနဲ နမ်းလိုက်၏။ ဖိုးကျော် နောက်တစ်ချီ နမ်းပြန်၏။ မဝင်းခင် တစ်ယောက် အူတွေအသဲတွေ ယားလျှက် အော်ဟစ်ပစ်ချစ်စိတ်တွေ ပေါက်လာသည်။
ဖိုးကျော်က စောက်ဖုတ်ကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှင့် ဖြဲလျှက် လျှာဖျားနွေးနွေးကြီးဖြင့် ပွတ်ဆွဲယက်လိုက်သည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ခါးမှညွှတ်၍ ဖင်ဆုံကြီး ကော့တက်သွားသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆွထားခဲ့ပြီးမို့.. ဖိုးကျော်လည်း ကာထားသော ထရံအောက်မှ ငုံ့ထွက်ခဲ့ပြီး လာလမ်းအတိုင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ ထွက်လာခဲ့သည်။
သူရောက်သွားတော့ ကိုဘတုတ်တို့အဖွဲ့မှာ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လို့ ကောင်းတုန်း..။. ကိုဘတုတ်မှာ ဖိုးကျော်ထွက်သွားတာကိုရော ပြန်ရောက်လာတာကိုပါ လုံးဝသိပုံမရ..။ သောက်ရင်းစကားပြောရင်း သောက်လျှက်ရှိရာ ရေချိန်လည်း အတော်ကိုက်နေပုံရသည်။ ဖိုးကျော်က ဖိုးတာကို မျက်ရိပ်မျက်ခြေ ပြလိုက်သည်။ ဖိုးတာက အရက်တစ်ခွက် ငှဲ့သောက်လိုက်ပြီး ဖိုးကျော်သွားသည့်လမ်းကြောင်းအတိုင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ ထွက်လာခဲ့သည်။
ကံကောင်းလိုက်ပုံများ တစ်ညထဲနဲ့ လူပျိုသိုးလေးယောက်ရဲ့ အလိုး ခံရပေတော့မည်..။ သို့သော် မဝင်းခင်စိတ်က ဖိုးကျော်၏ အယုအယကို သာယာစွဲမက်သွားခဲ့ပြီ..။ ပြီးတော့ အံ့သြစရာကောင်းသည့် ဖိုးကျော်စိတ်ဓါတ်..။ လိုးခွင့်ရပါလျှက် လိုးချင်နေပါလျက်နှင့် သူငယ်ချင်းတွေအပေါ် သစ္စာမဖောက််ပဲ ချုပ်တည်းနိုင်းခဲ့သည်။
သူ့လီးက ကိုသန်းဌေးလီးထက် ၂ ဆလောက်ကြီးသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဟိုဟိုဒီဒီ အတွေးနယ်ချဲ့နေစဉ်.. ဖိုးတာတစ်ယောက် ထရံအောက်က ငုံ့ဝင်လာသည်။ ဘယ်အထိများ မွှန်နေသည်မသိ..။ သူ့ကျောကုန်းနှင့် ထရံ ဗျင်းခနဲ ထိသံ ကြားလိုက်ရသည်။ မဝင်းခင် သဘောတွေကျပြီး တခစ်ခစ် ခပ်တိုးတိုး ရယ်မောမိသည်။ ပြီးတော့ သူ့လက်နှင့် မဝင်းခင် ခြေသလုံးသားတွေကို စမ်းနေပြန်သည်။ စောစောထဲက မဝင်းခင်ကို ဘယ်လိုအနေအထားဖြင့် ခံခိုင်းမည်ဆိုတာ တိုင်ပင်ပြီး ဖြစ်၏။ မတ်တတ်ရပ်လျက် လိုးတာက သူတို့အဖို့ ကောင်းသလို အန္တရာယ်လည်း ကင်းသည်။ တစ်စုံတစ်ရာ ပြဿနာပေါ်လျှင် ရှောင်တိမ်းလွယ်သည်။ အဒေါ်အရွယ်မို့ ဖိုးတာစိတ်ထဲ ရှက်ရွံ့အားနာကြီး ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် အရက်အရှိန်ကလညး်ပါ အမှောင်ဓါတ်ကလည်း ကြီးစိုးထားသဖြင့် ရဲတင်းစိတ်အခံ ရှိနေပါသည်။
လက်နှင့် ဟိုဟိုဒီဒီ စမ်းကြည့်ရာ ပြည့်တင်းစွင့်ကားနေသော မဝင်းခင် ဖင်ဆုံကြီးကို စမ်းမိသည်။ ဖိုးကျော် ဆွထားခဲ့စဉ်ကပင် ခံချင်စိတ်တွေ ပြင်းထန်နေသော မဝင်းခင်တစ်ယောက် အခု ဖိုးတာက စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောက်ကနေပင့်ပြီး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သောအခါ ပါးစပ်က အီးခနဲ အသံကြီး ထွက်ပြီး ဖင်ဆုံကြီးက အထက်သို့ ပင့်ကော့သွားတော့သည်။
ဖိုးတာတစ်ယောက် မဝင်းခင်ကို နိုင်အောင် ဖြိုမှ ဖြိုနိုင်ပါ့မလားဟု အတွေးဝင်လာပြီး စိတ်ထဲ သိမ်ငယ်သွားသလို ခံစားရ၏။ အို…မဖြိုနိုင် ဘာဖြစ်သေးလဲကွာ.. လေးယောက်ဝိုင်းဖြိုမှတော့ ဒီဖင်ကြီး ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ..။ ဖိုးတာက စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းကြီးထဲ လက်ခလယ်ထိုးသွင်းပြီး စောက်ဖုတ်အပေါက်ကို ရှာကြည့်နေ၏။ တစ်ခါမှ မိန်းမ မလိုးဖူးသေးသူမို့ စိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားကာ နှလုံးတုံရင်ခုံနေ၏။ စောက်ဖုတ်အဝကို တွေ့သည်နှင့် တပြိုင်နက် တောင်မတ်နေသော သူ့လီးတန်ကို ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“ ဇွစ်…ဖွတ်……ဖွစ်…….”
“ အား.အ…..အ…အသာ လုပ်ပါဟဲ့……”
ဖိုးတာက စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုမြောင်းအကြားသို့ ဒစ်ထိပ်ကြီး ဝင်သွားသည်နှင့် နွေးထွေးသော အတွေ့ကို စတင်ခံစားရ၏။ အသားနုကို အားနှင့် ဆောင့်လိုးလိုက်သဖြင့် မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ကျင်ပြီး အောင့်တက်သွားသည်။ စွင့်စွင့်ကားကားကြီး မြောက်တက်နေသော ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကို အောက်သို့အနည်းငယ်ချ၍ ကျုံ့ပေးလိုက်မှ စောက်ခေါင်းပေါက်အထက်နား ထိုးထောက်ထားသော ဒစ်ဆံပြူးပြူးကြီးက အောက်သို့စိုက်ဆင်းသွားပြီး စောက်ခေါင်းထဲ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး ဝင်သွားပါတော့သည်။
သူ့လီးနှင့် မတန်လောက်အောင် အခေါင်းကျယ်ကြီး မဟုတ်သဖြင့် ဖိုးတာ သဘောကျသွားသည်။ ကြပ်လည်း မကြပ်၊ ချောင်လည်း မချောင် အလောတော်အနေအထားမို့ အားတက်သွားသည်။ ခါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်ပြီး လူပျိုသိုး နွားသိုးကြိုးပြတ်ပီပီ အသားကုန် ဆော်ပါတော့သည်။
“ ဖွတ်…..ပြွတ်…ဖွတ်…. ဖွတ်…… ဖွတ်…. ပြွတ်…….”
“ ဖွတ်……ဖွတ်…… စွပ်…… ပြွတ်…. ဖွတ်……….. ပြွတ်……”
ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လွန်း၏။ ဒီအရွယ်ရောက်မှ ဒီလိုသန်သော လီးမျိုး ခံရဖို့ မလွယ်..။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ပူရှိန်းနေ၏။ ခံလို့သိပ်ကောင်းနေစဉ်မှာပင် စောက်ဖုတ်ထဲ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အဆောင့်လည်း အရှိန်ပျော့ကာ ရပ်တန့်သွား၏။
ဖိုးတာလည်း မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ သူ့လီးကို မြှုပ်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေသည်။ မဝင်းခင်လည်း ခုံရှည်ကြမ်းပြင်နှင့် သူ့နဖူးတိုက်ကာ ဖိုးတာ၏လရည်ပူတွေ ပန်းထွက်နေတာကို ဇိမ်နှင့် ခံယူနေသည်။ တဖြည်းဖြည်း ဖိုးတာလီးတန်ကြီးက ပျော့ခွေသေးကျုံ့လာ၏။ ဖိုးတာတစ်ကိုယ်လုံး နုံးချိချိ ဖြစ်နေ၏။ လေးယောက်သဘောတူ သတ်မှတ်ထားသော စည်းကမ်းချက်မှာ အပြင်ထွက်ပြီးလျှင် ပြန်မဝင်ရ..။ အဖီထဲမှာပင် အားရအောင် လိုးခဲ့ရမည်။ အဖီထဲက မထွက်သေးလျှင် လိုးခွင့်ရှိ၏။
ဖိုးတာက ပျော့ခွေနေသော သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲက နှုတ်လိုက်၏။ သူ့လက်တစ်ဖက်က မဝင်းခင်၏ ဆူဖြိုးထွားကားသော ဖင်ဆုံသားနွေးနွေးအိအိကြီးကို ပွတ်သပ်ချေပေးရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ငိုက်ဆင်းနေသော သူ့လီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ပြန်ဆွလျင် ပြန်ထလာသည်။ ဖိုးတာက လူပျိုသိုးဆိုတော့ မကြာခင်မှာပင် သူ့လီးတန်ကြီးက ပြန်မတ်လာသည်။ မတ်သထက် မတ်အောင် ဆက်ပြီး ဂွင်းတိုက်သည်။ ဖိုးတာ စိတ်တွေ ပြန်ထလာသည်။ လီးတန်ကြီးလည်း ပြန်မတ်လာ၏။ အပြင်မထွက်သေးသမျှ အားရအောင် လိုးခွင့်ရှိသည့်အတွက် တစ်ချီထပ်ဆော်ရန် သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့် ကိုင်လျက် စောက်ဖုတ်အဝထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် တရှိန်ထိုး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။
“ ဖွတ်…. ဖွတ်…… ပြွတ်……. ဖွတ်…. စွပ်….. ဗြစ်….. ဖွတ်….”
“ ဖွတ်….ဖွတ်……. အင့်……အင့်… အမေ့… အား အ…. အား… အင့် အီး… အား ရှီး… ကျွတ် ကျွတ်…အမေ့ အား……..”
အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ ဒုတိယအကြိမ် လရည်ပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပြန်၏။ ဒူးတွေချောင်ပြီး လူလည်း အတော်နုံးချိမောဟိုက်သွား၏။ စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ထုတ်လိုက်ရာ ပျော့ခွေနေသော လီးက ပလွတ်ခနဲ ထွက်လာ၏။ ဖိုးတာ အလာတုန်းကလို ထရံအောက်က ငုံ့မထွက်တော့ပဲ မှောင်မဲနေသော အဖီထဲကပင် မှောင်ရိပ်ခိုကာ အသာလစ်ထွက်လိုက်၏။ မသိမသာ စကားဝိုင်းတွင် ဝင်ရောထိုင်လိုက်၏။
တိုးအောင်က အရက်တစ်ခွက် ငှဲ့သောက်သည်။ ပြီးတော့ မသိမသာ လစ်ထွက်ခဲ့၏။ အိမ်မကြီးကို ပတ်မနေတော့ဘဲ ဖိုးတာထွက်လာခဲ့သည့်အတိုင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ အဖီဖက်ဆီ ထွက်လာခဲ့၏။ ကိုဘတုတ်ရန် ကြောက်စရာ မလိုတော့..။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ဖလက်ပြသွားပြီ..။
ဖိုးကျော်က နာရီကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ နာရီလက်တံက ရှစ်နာရီ ဆယ်မိနစ်ဟု ညွန်ပြနေ၏။ ဖိုးတာလိုးချိန်မှာ ဆယ်မိနစ်အတွင်းမှာသာ ရှိသည်။ တစ်ယောက်ကို ခန့်မှန်းချေ ဆယ်မိနစ်နှင့် တွက်လျင် သူ့အလှည့်ရောက်ဖို့ မိနစ် ၂၀ လောက်သာ လိုတော့သည်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိ ၊ နောက်ထပ် ၃ ယောက်ကျန်သေးသည်။ လီးကလည်း သူ့ယောက်ျား ကိုဘတုတ်လီးလောက်ရှိရာ အကြိုက်ခံလို့ ကောင်းပါသည်။ လူငယ်ဆိုတော့ ကိုဘတုတ်ထက် အလိုးသန်သည်။
မဝင်းခင်အတွေးများ အဆုံးမသတ်သေးခင်မှာပင် ခြေသံတရှပ်ရှပ် ကြားရ၏။ ဟော… တစ်ယောက်တော့ လာပြန်ပြီ..။ ကိုယ်တော်ချောက ရောက်ရောက်ချင်း သူ့ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကို ဆုတ်ချေပေးလိုက်ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထိုးကြည့်ပြန်သည်။ မကြာပါ..။ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတန်နွေးနွေးကြီး တိုးဝင်လာ၏။ စောစောက လီးတန်နှင့် ပုံစံချင်း ချွတ်စွပ်တူနေသည့်အတွက် ဖိုးတာများ နောက်တစ်ချီ ထပ်လိုးပေးသလား ဟု ထင်မှတ်ကာ….
“ ဟဲ့…ဟဲ့……..ဖိုးတာလား……….”
“ တိုးအောင်ပါ… မမ..ဘာပြုလို့လဲ…”
“ အဟင်း ဟင်း…လီးချင်းက တူနေလို့ ဟဲ့……”
တိုးအောင်က ဖိုးတာထက် ဇောပိုထန်ပုံရသည်။ အသက်ရှူသံတွေကလည်း ပြင်း၏။ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ဖိုးတာလို ခါးကိုမကိုင်ပဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်သည်။ ဖိုးတာတစ်ယောက် နှစ်ချီသာ လိုးသွားသည်။ နို့ကို တစ်ခါမှ ကိုင်မသွားခဲ့..။ အခုတိုးအောင်က လီးတန်ကို အဆုံးထိဖိမြှုပ်ပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အခြေက ဆွဲကိုင်လိုက်သောအခါ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယားကြွလာရသည်။
“ ကောင်းလား ….မ မ……”
“ အင်း … ကောင်းတယ်… ဒါပေမယ့် နင်က အင်္ကျီအပေါ်က ကိုင်ထားတာဆိုတော့ မထိဘူး…”
ဒီတော့မှ တိုးအောင်က အင်္ကျီခပ်ပွပွကို အပေါ်သို့ ပင့်လှန်တင်ပြီး တင်းတင်းရင်းရင်း နုနုထွတ်ထွတ် နို့အုံကြီးကို ထိထိမိမိ ဆုတ်ချေပွတ်ဆွလိုက်တော့သည်။ တိုးအောင်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အခြေကဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒလကြမ်း ဆောင့်ပါလေတော့သည်။
“ ဖွတ်…ဖွတ်….စွပ်….ပြွတ်….ဖွတ်…ဖွတ်…”
ဆောင့်ချက်တွေက မီးပွင့်မတတ် ပြင်းထန်လှ၏။ လီးသေးလို့သာ တော်တော့သည်။ ဒီလိုဆောင့်ပုံမျိုးနှင့် လီးသာကြီးလျှင် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေ စုတ်ပြတ်သွားနိုင်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောမှန်သမျှ တဖျင်းဖျင်းထလောက်အောင် အကောင်းကြီး ကောင်းနေပါတော့သည်။
“ ဖွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်… ပြွတ်……. စွပ်…… ဖွတ်………..”
“ အား..အင်း….အမလေး……. ရှီး….. ကျွတ်… ကျွတ်… အား အမေ့.. အ… အင့်…”
တိုးအောင်က ဖိုးတာထက် သုတ်ကိုထိန်းနိုင်ပုံရသည်။ ယခုအချိန်ထိ မပြီးသေး..။ ဆောင့်လို့ ညှောင့်လို့ ကောင်းဆဲ။
“ ဖွတ်…..ပြွတ်….ဖွတ်…ဖွတ်…..ဖွတ်….”
အချက် ၃၀ လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ တိုးအောင် လချောင်းထဲ ယားတက်လာသည်။ ကျင်တက်အီဆိမ့်လာသည်။ ရှေ့ဆက်ပြီး သုတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့။ ထို့ကြောင့် သုတ်မထွက်ခင် အသားကုန် ကြမ်းပါတော့သည်။
“ ဖွတ်….ပြွတ်……..ဖွတ်……. စွပ်…… ပြွတ်….. ပလပ်… ဖွတ်… အီး.. အား.. အမေ့… အင့်.. အား.. ကျွတ်….. ရှီး… အမလေး… အင့်……. အင်း…”
တိုးအောင်တစ်ကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။ ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်လုံး တင်းတောင့်သွား၏။ တစ်ဆက်တည်း သူ့လချောင်းထဲက သုတ်ရည်ပူတွေကို မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းထဲ ဗျင်းခနဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း နုံးချိသွားသည်။ မဝင်းခင် ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် တိုးအောင်က ဆောင့်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး သုတ်ရေပူတွေ ပန်းထုတ်နေသည်မို့ အရှိန်ပျက်သွား၏။ လရည်တွေ ကုန်သွားသောအခါ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ တစ်ချီထပ်ဆွဲဖို့ စိတ်ကူးကြည့်ရာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့။ တစ်ချီပြန်ဆွဲလျှင် တော်တော်လေး အချိန်ပြန်ယူရမည်။ နောက်လူတွေကို မငဲ့ရာလည်း ရောက်မည်။ ထို့ကြောင့် အဖီထဲမှ ငိုက်စိုက် ငိုက်စိုက်နှင့် ထွက်လာခဲ့သည်။
မဝင်းခင်လည်း မျက်လုံးစုံမှိတ်လျှက် ခုံရှည်ကြမ်းပြင်ပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ မှိုင်နေသည်။ ဖိုးတာလို ၂ ချီလိုးဖို့ သူ့လီးသူ ပြန်ဆွနေသည်ဟု ထင်မှတ်ကာ နောက်တစ်ချီအတွက် မျှော်လင့်လျက် ရှိသည်။
သို့သော် အချိန်ကြာသည်အထိ ဘာမှထူးမလာ။
“ တိုးအောင်…ဟဲ့…တိုးအောင်…. ကျစ်……”
ခပ်တိုးတိုး ခေါ်ကြည့်သည်။ ဘာထူးသံမှ မပေါ်ထွက်လာ။ သေနာကောင်လေး..တစ်ချီထဲနဲ့ အီစလံဝေသွားပုံရသည်။ တိုးအောင်သာ ဆက်ဆောင့်နိုင်လျှင် သူမလည်း တစ်ချီကောင်းကောင်း ပြီးသွားနိုင်သည်။ အခုတော့ အထွတ်အထိပ်ရောက်ခါနီးမှ မသာလေးက လရည်တွေ ထွက်ကုန်သည်။ ဆက်လည်း မဆောင့်နိုင်တော့။ နုံတုံတုံ အတတ ထင်ရသော ဖိုးတာကမှ ဟုတ်တိပတ်တိ နှစ်ချီဆော်သွားသေးသည်။
ထူးဆန်းသော သူမအဖြစ်ကို တွေးမိကာ ဂုဏ်ယူနေမိသည်။ မဝင်းခင်က လေးတန်းမျှသာ အောင်ခဲ့သော်လည်း စာဖတ်ဝါသနာပါ၏။ ပြောရလျှင် သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး စာဖတ်ဝါသနာ ပါကြသည်။ ကိုဘတုတ်အကျင့်က စာအုပ်ငှားဖတ်လျှင် ပြန်မပေးသော အကျင့်မရှိ။ မြို့ရောက်တိုင်း ငှားငှားလာသော ဝတ္ထုမဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွေ အိမ်မှာ တော်တော်လေး များနေသည်။
ကာမနှင့်ပတ်သက်သော ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် ဖတ်ဖူးသည်။ ဘဝတစ်ခုတွင် ဝိသာခါကျောင်းအစ်မကြီး နွားမဖြစ်ခဲ့သည်။ နောက်က နွားသိုးအုပ်စုက အတင်းလိုက်သဖြင့် ပြေးမိပြေးရာ စွတ်ပြေးခဲ့ရာ ဝါးရုံတောထဲ ရောက်သွားသည်။ ကံကောင်းချင်လို့လား ကံဆိုးချင်လို့လား မသိ။ ကျောင်းအစ်မကြီး ဝိသာခါလောင်း နွားမလေး၏ ခေါင်းမှာ ဝါးရုံပင်အကြားသို့ တိုးဝင်သွားသည်။ ကြိုးစားရုန်းကန်ပြီး ခေါင်းကိုထုတ်ပါသော်လည်း တော်တော်နှင့် မရနိုင် ဖြစ်နေ၏။
ထိုအခိုက်မှာပင် နွားသိုးတစ်ကောင်က နောက်ကနေ ဆော်ပါတော့သည်။ သိကြသည့်အတိုင်း နွားသိုးဆိုတာက ထန်မှထန် ၊ သန်မှ သန်ကိုး..။ ဤသို့ တစ်ကောင်ပြီး တစ်ကောင် အားရကျေနပ်အောင် တက်တက်လိုးသွားကြရာ နွားသိုးအကောင် ၂၀ လောက်ရှိ၏။
ဝိသာခါကျောင်းအစ်မ ဘဝရောက်သောအခါ သူ့ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်ပြောင်းအောက်မေ့ကြည့်မိသည်။ ထိုအခါ ကာမဂုဏ်မေထုတ်နှင့် ပတ်သက်၍ အားအရဆုံး အကျေနပ်ဆုံး ဆန္ဒအပြည့်ဝဆုံးဘဝမှာ နွားပျိုမလေးဖြစ်စဉ်ကာလ နွားသိုးအုပ်၏ ဝိုင်းလုပ်ခြင်းခံရသော ဘဝဟု အမှတ်ရမိကြောင်း ဖတ်ဖူးထား၏။
သူ့အတွေးများမဆုံးသေးခင်းမှာပင် သာဂိတစ်ယောက် အဖီထဲ ဝင်လာ၏။ ဟိုတစ်လောက ကိုသန်းဌေးခြေသလုံးကို သံချွန်နဲ့ထိုး၍ ဆုံးမခဲ့သော သာဂိပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။
သာဂိတစ်ယောက် ရောက်ရောက်ချင်း မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်ကြီးကို ရှူးခနဲ ကုန်းနမ်းသည်။ မဝင်းခင် အူတွေအသဲတွေ ယားသွားပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း တင်းခနဲ ခုံးထသွားသည်။ သာဂိလီးတန်က ၅ လက်မခွဲကျော် ၆ လက်မနီးပါးရှိရာ အတုတ်ကလည်း ဟိုနှစ်ကောင်ထက် သာ၏။ နုထွတ်တင်းအိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီကို လက်ကရောက်သွားသည်။ ခပ်ဖွဖွလေး ဆုတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် လှိမ့်ချေပေးလိုက်သည်။ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ထဲ ကျင်ခနဲ ကျင်ခနဲ ဆိမ့်တက်သွားသည်။ စောက်ရေတွေလည်း စိမ့်ထွက်လာပြန်သည်။ မဝင်းခင်၏ ဖင်ဆုံထွားထွားကားကားကြီးမှာ မြှောက်ကြွရမ်းခါနေပါတော့သည်။
သာဂိက စောက်ဖုတ်အဝကို လက်နှင့်မစမ်းဘဲ လီးထိပ်ကြီးဖြင့် နှဲ့ကာ နှဲ့ကာ စမ်းရှာသည်။ သာဂိက ဟိုနှစ်ကောင်လို အရမ်းကာရော ဇွတ်အတင်း မထိုး။ ညင်ညင်သာသာလေး မြှင်းထိုးသည်။ လီးတန်ကြီးက အဆုံးထိ နစ်ဝင်သွား၏။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း ပြန်ထုတ်သည်။ တစ်ခါ ဖြေးဖြေး မြှင်းသွင်း၏။ ဤသို့ လေးငါးချက်လောက် ပြုလုပ်ပေးပြီး လီးတန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။
“ မမ…..”
“ ဟင်….ဘာလဲ…သာဂိ……”
“ မမ ညောင်းနေမှာစိုးလို့… ပုံစံပြင်လိုးရအောင်နော်…”
“ အင်း အင်း…..ရတယ်….”
မဝင်းခင်က မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ နောက်အလှည့်တွင် သာဂိနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ အမှောင်ထဲမှာမို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် မမြင်ရ။ သာဂိက မဝင်းခင်ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး မျက်နှာအနှံ့ နမ်းကာ နှုတ်ခမ်းကို စုတ်လိုက်သည်။ မဝင်းခင်ကလည်း သာဂိကျောပြင်ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။
“ ကဲ…မမ….. ဟိုတလောက ကိုသန်းဌေးနဲ့ လိုးတဲ့ပုံစံမျိုး လိုးကြရအောင် နော်…”
မဝင်းခင်နားကပ်၍ တိုးတိုးပြောလိုက်သောအခါ မဝင်းခင်က ခုံရှည်ပေါ် ဖင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကိုသန်းဌေးနှင့် လိုးစဉ်ကလို ပုံစံမျိုး လုပ်ပေးထား၏။
“ အဲဒီညက ကိုသန်းဌေး ခြေထောက်ကို သံချွန်နဲ့ ထိုးလိုက်တာ ဆို…”
“ အင်း …. ဟုတ်တယ်… ဘာလဲ မမက မကျေနပ်လို့လား……”
“ မဟုတ်ပါဘူး ကွယ်… မင်းသတ္တိကို သဘောကျလို့…၊ မမဖြင့် တကယ်ပဲ မြွေကိုက်တယ် ထင်ပြီး လန့်ဖြန့်သွားတာပဲ… အဟင်းဟင်း..”
ဖိုးကျော်ကို ငဲ့ရအုံးမည်မို့ သာဂိလေမရှည်တော့။ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိုးသွင်းထည့်လိုက်သည်။
“ ဗြစ်….ဖွတ်……..ပလွတ်…. စွပ်…… ဗြစ်…… အင့်.. အင့်…… အင်း……. အမေ့…အင့်…..”
သာဂိလီးမှာ ကိုသန်းဌေးလီးနှင့် မတိမ်းမယိမ်းဖြစ်ကြောင်း အစမ်း အသွင်းအနှုတ် လုပ်ပေးစဉ်ကပင် မဝင်းခင် သိပြီးဖြစ်၏။ လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိသွင်းပြီးနောက် တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်သည်။ မဝင်းခင်လည်း မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ဇိမ်နှင့်ခံပါတော့သည်။ ယခုကဲ့သို့ မဝင်းခင်ကြီးကို လိုးခွင့်ရနေသည်မှာ ရှင်းရှင်းပြောရလျှင် ဖိုးကျော် ကျေးဇူးကြောင့် ဖြစ်၏။ ဖိုးကျော်မှာ သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသသော စိတ်ဓါတ်အပြည့်အဝ ရှိ၏။ အရက် ၄ ပုလင်းဝယ်ရာ သူကနှစ်ပုလင်းဖိုး ကျခံ၏။ မဝင်းခင်ကိုလည်း နှုတ်ပိတ်ခ နှစ်ထောင်ပေးသည်။ သူတို့လေးယောက်ထဲတွင် ဖိုးကျော်လီးအကြီးဆုံး ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သူက နောက်ဆုံးမှ လုပ်မည်ဖြစ်သည်။ သူက ဦးစွာပထမလုပ်လိုက်လျှင် ကျန်တဲ့သူများအပေါ် မဝင်းခင် ဖီလင်မတက်မှာစိုး၍ဟု ဆိုသည်။
သာဂိအပါအဝင် ကျန် ၃ ယောက်ကလည်း ဖိုးကျော်ကို သူတို့အဖွဲ့ရဲ့ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် တညီတညွတ်တည်း သတ်မှတ်ထားကြသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။
“ ဖွတ်…… ဖွတ်…… ဗြစ်……. ပလွတ်…… စွပ်….. ပြွတ်……..”
သာဂိက ခုံရှည်နောက်မှီတန်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆွဲကိုင်လျက် အသားကုန်ကြုံးကြုံး ဆောင့်ပါတော့သည်။ လူပျိုသိုးတွေမို့ သန်ချက်ထန်ချက်ကတော့ အံ့ဩကုန်နိုင်ဘွယ် ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖူးကြွနူးရွလာသည်။ မာတင်းခုံးထလာသည်။ ကျင်ခနဲဆိမ့်ခနဲ ဖြိုးခနဲဖျင်းခနဲ အရသာကို ခံစားနေရသည်။ သာဂိ လချောင်းတလျှောက် လှိုက်ယားကြွတက်လာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း ပို၍ ပို၍ ပြင်းထန်လာသည်။
“ ပြွတ်….ပြွတ်….ပလွတ်……ဗြစ်…..ဖွတ်……”
အချက်ပေါင်း ၇၀ လောက်လိုးပြီးသောအခါ သာဂိတစ်ယောက် လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းထဲမှာ နွေးခနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွား၏။ လရည်တွေ စင်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သာဂိက သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်၏။ အဆွကောင်း အဆောင့်ကြမ်းသလောက် သာဂိလရည်တွေ အထွက်များသည်။ လရည်တွေထွက်သွားသည်နှင့် အားရကျေနပ်သွားပြီး နောက်တစ်ချီ မကျော့ချင်တော့။ မဝင်းခင်ကို ဒီပုံစံအတိုင်း ဆက်နေဖို့ မှာခဲ့ရင်း.. သာဂိတစ်ယောက် အဖီထဲက ခပ်သွက်သွက် ထွက်ခဲ့၏။
အဲဒီနောက် ဖိုးကျော်ရောက်လာပြီး မဝင်းခင် ပို၍ခံလို့ကောင်းအောင် ခုံရှည်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် သိပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်ပြီး ပေါင်ကြီးတွေကို ကားထားလိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲ လီးတန်ကြီး သွင်းထည့်ရသည်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ရှိလွန်းလှ၏။ ရှေ့က လိုးသွားသော လူပျိုသိုး သုံးကောင်၏ လရေတွေက စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကိန်းအောင်းနေသည်မို့ လီးအသွင်းအနှုတ်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း နှင့် အလွန် အရသာရှိလှ၏။ ပြီးတော့ နို့အုံကြီးကို အရင်းက ဖျစ်ညှစ်ကာ စူပြီးတော့ ထောင်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် တပြွတ်ပြွတ်စို့ရင်း လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ကာ ကလိဆွလိုက်သည်။ နို့ကိုစို့လိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကျင်ကျင်တက်သွားသည်။
ဖိုးကျော်လီးတန်ကြီးက တုတ်လွန်းသဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲမှာ ပြည့်တင်းကြပ်နေသည်။ ဖိုးကျော်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ပြောင်းစို့ပေးရင်း အသွင်းအနှုတ်ကို ခပ်မှန်မှန်လေး ပြုလုပ်ပေးသည်။
“ ဖွတ်…ဖွတ်…ဖွစ်… စွပ်…. ဗြစ်….. ဇွိ….. ဖွတ်….. အား… အမေ့…. အင်း…. အင့်…အ….”
တဖြေးဖြေး ဆောင့်ချက်တွေက သွက်လက်ပြင်းထန်လာသည်။
“ ဖွတ်…ပြွတ်…. ဖွတ်…. စွပ်…….. အမေ့… အင့်…… အမေ့… လိုး လိုး… ဟုတ်ပြီ…. အမေ့… အား … နာ…. နာတယ်… ဆောင့်..အမေ့… အား…”
မဝင်းခင်လက်နှစ်ဖက်က ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်း တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူပြီးသွားပါတော့သည်..။
ပြီးပါပြီ။
