ရွေ့လျားနေသော အဓိပ္ပါယ်များ အပိုင်း ( ၁ )
အမရာမောင် ရေးသည်။
အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။
ကျနော့်အကြောင်းပြောရရင် နာမည်က မိုးမိုးဇော် ။မိန်းမနာမည်နဲ့တူလို့ ဆယ်တန်းရောက်မှာ မိုးဇော်ဇော်လို့ပြောင်းလိုက်တယ်။ အားလုံးက မိုးဇော်လို့ခေါ်တယ်ပေါ့ဗျာ။
အသက်လား ၃၃ ကျော်လို့ ၃၄ ထဲမှာ လူပျိုကြီးပေါ့ဗျာ ။ အလုပ်ကတော့ one two threeအခြေအနေမကောင်းဘူးထင်လို့နားထားတယ်ပေါ့ဗျာ။ရုပ်ရှိရေလျှံလို့ပြောရင်ခင်ဗျားတို့ကြွားတယ်ထင်ကြမယ်။ရည်းစားမရှိ long long ago ချာတိတ်တုန်းကတော့ထားဖူးတယ်ပေါ့။
မိန်းမဘာလို့မယူသလဲဆိုတော့ ဝယ်စားဖန်စားပေါ့ဗျာ။နေတာကတော့သမိုင်းမှာ အိမ်နဲ့ခြံနဲ့ မွေးခြင်း ၃ ယောက်မှာကျနော်ကအကြီးဆုံး အားလုံးအိမ်ထောင်ကျကုန်ပြီ။အဖေအမေတို့နဲ့နေတယ်ပေါ့ဗျာ။.မိန်းမပေးစားပေမဲ့ကျနော်ငြင်းလွန်းတဲ့အဆုံးလက်လျော့ထားရတာပေါ့။ဆေးလိပ်မသောက်ကွမ်းမစားအရက်မသောက်။မူးယစ်ဆေးမသုံး(လုံးဝမလုပ်ဘူးပြောတာမဟုတ်ဘူး။တခါတလေတော့) အားကစားတော့အမြဲလုပ်တယ်။ ကျနော် ဝါသနာအပါဆုံးက မိန်းမအမျိုးမျိုးပုံစံအမျိုးအသားအရောင်အဆင့်အတန်းအနိမ့်အဆင့်နဲ့အိပ်ကြည့်တာပေါ့။
အခုကျနော်ပြောမှာက အင်းတကော်ဘက်က မိုတယ်ပြောမရတည်းခိုခန်းပြောမရ အခန်းတစ်ခုမှာ ဆော်ဖိုက်ပြီးလို့ စီးကရက်သောက်နေတာဗျ အကြံထုတ်နေတယ်ဆိုပါစို့။
အဲ..ဆော်ကတော့ ကျနော်တို့လမ်းထဲကပဲ ဆော်က၂၅ ၀မ်းလပ် ဝမ်းဇီး ဧကရီတဲ့ ခလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်။
ကျနော်စပွန်ဆာပေးထားတာမကြာသေးဘူးအိပ်နေပြီ။စကားပြန်ဆက်ရရင် စဉ်းစားခန်းဝင်တဲ့အကြောင်းပါ။ ဧကရီနဲ့ကျနော်အခန်းကိုညနေဝင်ရီတရောမှာရောက်တာ ရေချိုးစားစရာနဲ့ဘီယာလေးသောက်နှပ်နေတုန်းတစ်ဖက်အခန်းကအသံကြားရတာပဲ။ ဆော်အော်တဲ့အသံ။ တော်တော်အော်တာဗျာ။
တဒုန်းဒုန်းနဲ့ဆောင့်ချက်ပြင်းလာတော့ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ခံရလို့ အော်နေသလိုမျိုး သုံးထပ်သားကို ဝက်အူလှည့်နဲ့ဖောက်ပြီးခြောင်းခြင်စိတ်တောင်ဖြစ်လာတယ်။ဆော်ငယ်ငယ်လေးကိုဘဲကြီးတစ်ဗွေကြီးဆေးထိုးတဲ့ဟာကြီးနဲ့ဆော်နေတာဖြစ်မယ်။
အဲ့အခန်းဘက်ကတံခါးဖွင့်သံကြားရပြီးရေချိုးခန်းအိမ်သာဘက်သွားတာဖြစ်မယ်ဆိုတာမှန်းမိလို့ ကျနော်အခန်းတံခါးဟလိုက်ပြီးခြောင်းကြည့်နေတယ်။အထင်နဲ့အမြင်တက်တက်ဆင့်လွဲတာပဲ။ ပုဆိုးစထွက်လာပြီးအခန်းရှေ့ရပ်နေတာ။ ထမိန်စထွက်လာတဲ့အတွက်ဘဲကမြင်ကွင်းထဲရောက်အောင်တိုးလာတယ်။
ပိန်ပိန်သေးသေးပုပု ။ အသက်ကကျနော့်ထက်ကြီးလှ ၃/ ၄ နစ်ပဲ ။ ဘဲရှေ့ကနေထွက်သွားပြီး ဆော်မြင်ကွင်းထဲဝင်လာတယ်။ တင်ကြီးတွေကဟဲဗီးကြီး။နှိုင်းမပြတတ်လို့ ထမိန်ပြင်ဝတ်နေတာ။ပထမတော့ နုထွားကြီးလို့ထင်တာ လမ်းလျှောက်သွားတော့မှ တံခါးအပြင်ထွက်ပြီးကြည့်တာ ။ ဝတ်စားပုံဘီးစပတ်ကြီးနဲ့နယ်ဘက်ကအဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်။
ကျနော်တစ်ယေကာ်တည်းတဟားဟားနဲ့ရီနေရတယ်။စုံထောက်ဦးရှံစားပေါ့။ ဦးထုပ်ခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းခါကောင်တာမှာ ဘီယာဝယ်ပေးဖို့သွားပြောရင်းထိုင်နေလိုက်တုန်းစောစောကအတွဲ ဘဲကအရင်ဝင်သွားတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ခဏကြာ.ဆော်ကြီးအဒေါ်ကြီးအခန်းဘက်လာနေတာတွေ့ရတယ်။
အဝေးကဆိုတော့အသက်ကြီးပေမဲ့မပျက်စီးသေးဘူးဟ အဲ့မှာအံ့သြစရာမယုံနိုင်စရာဖြစ်လာတာပဲ။ကောင်တာတစ်ဝက်ကလျှောက်လမ်းမှာဆိုတော့ မြင်ကွင်းနဲ့နီးတယ်ပြောရမယ်။ရုပ်လည်းမဆိုးဘူး ခန့်ချောကြီးဟ။ အင်းမြင်ဖူးသလိုလိုပဲဖြစ်တာနဲ့ သေသေချာချာကြည့်မိတယ်။ရုပ်ခြင်းတူတာလားမဟုတ်ဘူး။အသေအချာကိုမှတ်မိတာ။ နယ်ကကျနော့်ဦးလေးအကြီးဆုံး ဘကြီးမြင့်မိန်းမ ဒေါ်စန်းမော်။ကဲဗျာ ကျနော်စဉ်းစားခန်းဝင်နေရတဲ့အကြောင်းပေါ့။ ။
………………………………………………
ဘီယာပုလင်း ၂ ပုလင်းဆွဲ တည်းခိုခန်းကဂျာကြီးကောင်တာဘက်ထွက်လာလိုက်တယ်။ဂျာကြီးနာမည်ကကိုမိုး ၁၀ခါထက်မနည်းဤတည်းခိုခန်းမှာတည်းဖူးတော့ ဖောက်သယ်ရင်းမိတ်ဆွေရင်းတွေဖြစ်လို့ပေါ့ဗျာ ။ နောက်တစ်ခုက ဒီကဝန်ထမ်းတွေအားလုံးကဧည့်သည်နဲ့ပတ်သက်ရင်မစပ်စုတတ်ကြဘူး။ နောက်ပြီး cctv တို့ ချောင်းရိုက်တာတို့မလုပ်ကြဘူး။
"ဂျာကြီး ပါးပါးလောက်ပုတ်ရအောင်ဗျာ
ဧည့်သည်ပါးပြီမို့လား "
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုမိုးဇော်ကောင်တာထဲလာ:"
ဖန်ခွက် ၂ ခွက်ကို ခွေးခြေအမြင့်ဖင်ထိုင်ခုံပေါ်အလယ်ကချထားပြီး ဘီယာငှဲ့ပေးလိုက်တယ်။
"ကိုမိုးဇော်မနက်ပြန်မှာမလား"
"အင်း အခြေအနေရပဲ"
ခွက်ခြင်းတိုက်လိုက်ကြတယ်။
ချီးယားစ်
"ဂျာကြီးသမီးလေးဆယ်တန်းဆို အခြေအနေဘယ်လိုလဲ"
"ဝိုင်းကျူရှင်ထားဖို့ဘောစိဆီကအတိုးပေးရပေးရဆိုပြီး ချေးမယ်လုပ်ထားတယ် ဘောစိက ငြီးပြနေတော့ ချေးရခက်နေတယ်၊စာသင်နှစ်တစ်ဝက်တောင်ရောက်တော့မယ် ခလေးကစာကြိုးစားတော့ မရှာနိုင်တဲ့ ကျနော့်ကိုကျနော်အပြစ်တင်ရတာပေါ့"
"အေးဗျာ စိတ်မကောင်းစရာမတွေးနဲ့ ခင်ဗျားစိတ်ကောင်းရှိတဲ့လူပဲ အဆင်ပြေသွားမှာပါ နောက်တစ်ခွက်ချီးယားစ်"
ဂျာကြီးကောင်တာအံထဲမှာ ဝက်အူလှည့်တွေ့တာနဲ့အကြံရသွားတယ် ။ မီးစမ်းဝက်အူခါးကြားအသာထိုးလိုက်ပြီး
"ဂျာကြီးခဏဗျာ အခန်းခဏသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်"
ဧကရီအိပ်မောကျနေပြီ တစ်ဖက်ခန်းကဘာသံမှမကြားရ ။ အိပ်ပျော်သွားကြပြီထင်တယ်။အခန်းမီးပိတ်လိုက်ပြီး အိတ်ထဲက ငါးထောင်တန်တစ်အုပ် ယူလိုက်တယ်။
"ဂျာကြီးကုန်ပြီလား ထပ်ထည့်လေ လုပ်စမ်းပါကိုယ့်လူရ"
"ခင်ဗျားအတွက်ရော ရပါတယ်ခင်ဗျား တပည့်တစ်ယောက်ထွက်ဝယ်ခိုင်းမှာပေါ့"
ဂျာကြီးကအလိုက်သိတယ်။
"ဟေ့ တစ်ယောက်လောက်"လှမ်းအော်တယ်။ တပည့်ရောက်လာတော့ သူ့အိတ်ထဲက ထောင်တန်လေးတွေ ဆွဲထုတ်တယ်။
"ဟာ ဟေ့လူဘာလုပ်တာလဲ .ညီလေးဒီဘက်လာ "
ငါးထောင်အုပ်ထဲက ၄ ရွက်လောက်ဆွဲထုတ်ပြီး ညေး.မင်းတစ်ရွက်ယူလိုက် ။ ကျန်တာဘီယာနဲ့အမြည်းဝယ်ခဲ့ ဂျာကြီးခမျာအားနာနေရှာတယ်။
"ကဲဂျာကြီးခေါ်ကိုမိုး ခင်ဗျားသမီးဝိုင်းကျူရှင်က ဘယ်လောက်လဲ"
"၃ သိန်းခွဲ ကိုမိုးဇော်:"
"ခင်ဗျားစိတ်ညစ်တာတွေဖယ်လိုက်တော့ ရော့ ဒီမှာ ၅ သိန်းအုပ်ထဲက စောစောက၄ရွက်ဖယ် ဝိုင်းကျူရှင်ကပိုတာ ခလေးမလေးစားရိတ်ပေါ့"
ဂျာကြီးအတော်အံသြပြီးကြောင်ကြည့်နေတယ်။
"ရော့ယူပါ...ကျနော်လှူတာပါ ပညာဒါနပေါ့"
"ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူးဗျာ ။ ဘယ်လိုကျေးဇူးပြန်ဆပ်ရမလဲမသိတော့ဘူး"
တုန်ရင်နေတဲ့ဂျာကြီးလက်ထဲ ပိုက်ဆံထည့်ပေးလိုက်တယ်။ တက်ကြွရွှင်ပြလာတဲ့ဂျာကြီးမျက်နှာမြင်ရတာ ကျနော်စိတ်ချမ်းသာတယ်။ဘီယာတွေလည်းကုန်အောင်သောက်လိုက်ကြတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့မီးတစ်လုံးဖွင့်လိုက်တယ်။ကုတင်ပေါ်က ခလေးတစ်ယောက်အမေတစ်ခုလပ်မလေး ဧကရီကို နှိုးပြီးဆော်လိုက်မလား အားနာတာကြောင့် မနှိုးတော့ပါဘူး။ ထိုင်နေတုန်း
"ကျွိ ကျွိ ကျွိ"
တစ်ဖက်အခန်းက အသံကြားရတာပဲ ။ အသံကတော့အိပဲ့ အိပဲ့ပဲ။ ဝက်အူလှဲ့ယူပြီးသုံးထပ်သားကိုဖောက်ဖို့စဉ်းစားထားတာ ဖောက်ဖို့ နေရာချိန်ရတယ်။
အဆင်ပြေခြင်တော့ ဆေးသုတ်ထားတဲ့သုံးထပ်သား အဖြူပေါ်မှာ ပုံဆွဲစက္ကူအထူနဲ့ အပေါက်ကို ဖုံးထားတာ ။ ၁ လက်မ ပတ်လည်လောက်အပေါက် မီးပြေးပိတ်လိုက်တယ်။စက္ကူ အသာခွာလိုက်ပြီးခြောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အကောင်သေးသေးငနဲကပက်လက်ကလေး ဆော်ကြီးကအပေါ်ကဒူးကွေးထိုင်ပြီးပွတ်နေတာ ထမိန်တောင်မချွတ်ဘူး။
သတိရသွားတယ်။ ဖုန်းယူလိုက်ပြီးမြင်ကွင်းကိုချိတ်video recordကိုနှိပ်လိုက်တယ် ။ ရုပ်ပီပြင်တယ်။ အိုကေပဲ။ဘကြီးဦးမြင့်မိန်းမ ဒေါ်စန်းမော် ဖီးတက်လာပြီး ထမိန်ကို ခေါင်းပေါ်ကနေဆွဲလှန်ချွတ်။ ငနဲရင်ဘတ်ကိုလက်ထောက်ခါဆောင့်တယ်။
ကျွိ ကျွိ ဘတ်ဘတ် ဟင်း အဟင်း
အသံတွေကျယ်လာတယ်။ ကောင်ကိုသူ့နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ပြီးညှစ်ခိုင်းတယ်။ အကျီလှန်ပြီးနို့ကြီးတွေ ထုတ်ပေးတယ်။အားရပုံမရဘူး။ ဆော်ကြီးပက်လက်လှန်ပေးတယ်။ ပေါင်ကားပေးထားတာ အမွှေးတွေနဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အမိအရရိုက်ယူထားရသေး။ငနဲသေးသေးပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး တန်းစွပ်တယ်။ ဆင်မကိုခွေးပိန်တက်လုပ်နေတဲ့အတိုင်းပဲ ။ ဆော်ကြီးကတော့...
"အား အား အား နဲ့အော်နေတော့တာ။
ဒီကောင့်အားမရှိတဲ့ဆောင့်ချက်ကို ခပ်ညံ့ညံ့ဖူးကားဖြစ်နေတယ် ရီနေရတယ်။မကြာဘူးငနဲလေးပြီးသွားရှာတယ်။ ဆော်ကြီးဘေးလှဲချပြီးအမောဖြေနေတယ်။ ဆော်ကြီးမျက်နှာကြက်ကိုကြည့်ခါ အာသာမပြေ။ သက်ပြင်းတွေချ။ အဖုတ်ကြီးကိုဖြဲကြည့်နေသေးတယ်။
ကင်မရာရပ်လိုက်ပြီးအပေါက်ကိုတံတွေးဆွတ်ပြန်ကပ်ထားလိုက်တယ်ရေချိုးခန်းအိမ်သာဘက်အသာလစ်ထွက်လာပြီး အဝင်အထွက်မှာရပ်စောင့်နေလိုက်တယ်။ဆော်ကြီးအိမ်သာထဲမှာအဖုတ်ဆေးမလို့ အကြည့်ခြင်းဆုံတော့ သေသေချာချာကိုမျက်လုံးခြင်းဆုံအောင်စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။အိမ်သာကပြန်အထွက် နောက်ကနေလိုက်တယ်။
လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နဲ့ဆော်ကြီးကျနော့်ကိုမမှတ်မိရှာဘူး။ ဘယ်မှတ်မိပါ့မလဲ။ ကျနော်၈တန်းကျောင်းသားကျောင်းပိတ်ရက်ဘကြီးနဲ့ လိုက်သွားခဲ့တုန်းက ဒေါ်စန်းမော်က ၃၀ တောင်မပြည့်တတ်သေး။
သူ့သားနိုင်ဝင်းအောင်နဲ့ကျနော်ရွယ်တူဆိုတော့ အဖော်ရပြီးပျော်ရတယ်။ဘကြီးကနိုင်ဝင်းအောင်ကိုမွေးစကတည်းက အမေလိုထမင်းခွံ့ရေချိုးကျောင်းပို့လုပ်ပေးခဲ့တယ်လို့ဆိုတယ်။ သူ့အမေဒေါ်စန်းမော်ကသူ့ကိုဂရုမစိုက်သလို သူကလည်းအမေကို မချစ်ဘူးတဲ့။ဘကြီးတို့အဖေကျနော့်အဘိုးကချမ်းသာတော့ အသက်၄၀ လူပျိုကြီးသားကြီးကို မိန်းမပေးစားခြင်တယ်။ ဒီတော့၁၆နှစ်မငယ်ငယ်ချောချောမစန်းမော်ကို ငွေပုံဖိပြီးပစ်ပေါက်ပေးစားခဲ့တယ်။
မယားငယ်ကလေးကိုအလိုလိုက်အလုပ်ကိုဖိလုပ်တဲ့ လူရိုးလူအေးဘကြီးမြင့် နိုင်ဝင်းအောင်၄နှစ်သားလောက်မှာ တပည့်လုပ်သူမောင်ထွန်းနဲ့စိတ်အလိုလိုက်မိုက်မှားပြီး လင်ငယ်နောက်လိုက်မဲ့မစန်းမော်ကို မိသွားတော့ ခွင့်လွှတ်သည်းခံကာပေါင်းတာပါပဲ။ သူ့အမှားနဲ့သူဆိုတော့ငြိမ်သွားတာပေါ့။
အဲ့နောက်ဘာသံမှမကြားရ။ လာလည်တဲ့ကျနော့်ကိုလည်းမစန်းမော်ကကြည့်မရဘူး။ ဟောက်လိုက်မာန်လိုက်နဲ့ နိုင်ဝင်းအောင်ကိုဆဲသလိုနဲ့ကျနော့်ကိုပါရောဆဲတယ်။ကြာတော့ကျနော်နဲ့မတည့်တော့ဘူး။ ဘကြီးကဒါကိုသိတော့ သူ့မိန်းမကိုမဆူစဖူးဆူတယ်လေ။အဲ့မှာ နိုင်ဝင်းအောင်နဲ့ဆော့ကစားပျော်ရွှင်နေတဲ့ကျနော် မပြန်ခြင်ဘဲပြန်ခဲ့ရတယ်လေ။ဘဝမှာဘယ်သူ့မှ မမုန်းဖူးဘူး။ အမုန်းဆုံးလူပြပါဆို ဒေါ်စန်းမော်ပဲ။
အဲ့ကတည်းကဘကြီးဆီမသွားတာအခုထိဆိုပါတော့ ။ အခုတော့ဖောက်ပြားတဲ့ဒေါ်စန်းမော်ကိုနိုင်ကွက်မထင်မှတ်ဘဲရယူထားနိုင်ပြီလေ။
………………………………………………
ဧကရီနိုးနေတယ်။
"ကိုကို ဘယ်သွားနေတာလဲ"
အခန်းတံခါးပိတ်လိုက်ရင်း
"ကိုကို ကောင်တာမှာ ဘီယာထိုင်သောက်နေတာ"
"မီး..ရေချိုးခန်းသွားအုံးမယ်"
"သွားလေ"
ဧကရီက သိပ်သန့်တာ ဒါ့ကြောင့်ကျနော် ဆက်တွဲတာပေါ့ ။အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီးဒေါ်စန်းမော်အကြောင်းပဲ စဉ်းစားနေမိတယ်။ ဧကရီကျနော့်ဘေးလာလှဲပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ကိုမျက်နှာအပ်ထားတယ်။ကျနော့်ဗိုက်ကြွက်သားတွေကို ပွတ်နေတယ်။
"ကိုကို...ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ ပြောပြလို့ရရင်
ပြောပြ မီးကို.."
"ဟင်း ...ကောင်မလေးတစ်ယောက်အကြောင်းပါကွာ"
"ဘယ်ကလဲ ချောလား"
"ဧကရီဆိုတဲ့ကောင်မလေးပေါ့"
"အပြုအစုသိပ်ကောင်းသိပ်လှသိပ်ချစ်စရာကောင်းတာ."
"အကောင်းမှတ်လို့"
"အခုလည်း အပြုအစုခံဖို့ စောင့်နေတာ:"
ဧကရီကိုအပြုအစုကျွမ်းဖို့ ကိုယ့်အကြိုက်သူ့အကြိုက် ညှိယူခဲ့ရတာ ဆယ်ခါလောက်အိပ်မှ အပေးအယူမျှသွားတယ်။ဒါ့ကြောင့်လည်းအသစ်ထပ်မရှာဘဲ လက်တွဲနေတာပေါ့။ အသစ်တွဲရင်သင်ရတာအာရုံနောက်လို့ အာရုံနောက်လည်းမခံနိုင်ဘူးလေ။ဧကရီလက်သည်းရှည်တွေနဲ့ ဗိုက်သားကိုရွရွကလေးထောက်ခါဂဏန်းလျှောက်သလိုလျှောက်နေတယ်။ ပုဆိုးအောက်ထဲတိုးဝင်ပြီးဆီးခုံအမွှေးတွေကိုပွတ်ပေးတယ်။
ပြီးတော့ကျနော့်ကိုကစ်ဆင်ဆွဲတယ်။ သူလုပ်သမျှအလိုက်သင့်နေပေးပြီး ဖီးခံနေလိုက်တယ်။ နို့တွေစို့ပေးခါ ဗိုက်သားအတိုင်းလျှာဖျားလေးထိဆွဲခါ ခေါင်းကိုအောက်ဆင်းသွားတော့ဆံနွယ်စတွေရင်ဘတ်ပေါ်ကနေလိုက်ပါသွားတာ။
ကျနော်ခေါင်းအုံးကိုခုတင်မှာထောင်လိုက်ပြီး ကျောမှီလိုက်တယ်။ ဧကရီ အဝတ်အစားတွေတစ်ဆင့်ခြင်းချွတ်သွားရင်းက ကျနော့်လိင်တံကိုအဆွမပျက်ပွတ်သပ်ပေးတယ်။အဝတ်အစားမဲ့သွားတော့မှ ကျနော့်လိင်တံကိုစုပ်တယ် လဥတွေကိုမကိုင်ပေးတယ်။စုပ်တယ်။
သူမဆံပင်ကိုစုပ်ခါစည်းကိုင်ထားရင်ကျနော် ကောင်းနေပြီ။ ကျနော့်မျက်နှာအပေါ်ခွလိုက်ပြီး69ပေါ့ အပြန်အလှန် ကျနော်ဧကရီ့စက်ပတ်ကိုယက်ပေးတယ်။ဧကရီကကျနော့်လိင်တံကို စုပ်လိုက်ထုလိုက် အလိုးခံခြင်ပြီဆို ဆင်းသွားပြီးပက်လက်ကလေးနေပေးတယ်။မှတ်မိသေးတယ် ဧကရီနဲ့ကျနော်ပထမဆုံးအကြိမ် ကျနော့်လိင်တံကိုစကိုင်ခိုင်းတော့လက်ကလေးမဝံ့မရဲနဲ့
"အကြီးကြီးပဲ ကြောက်တယ်မကိုင်ရဲဘူးတဲ့"
၄ ကြိမ်မြောက်အိပ်တော့မှ ခံနိုင်လာတယ် ။ ခုတော့ စွပ်ကျယ်ဖြစ်သွားပြီ ဖြစ်တဲ့ မဧကရီ တစ်ဖက်ခန်းမှာ ဒေါ်စန်းမော်အာသာမပြေဘဲ
အိပ်သေးပုံမရ မျက်နှာကြက်ကြားကအလင်းရောင်သဲ့သဲ့ ။ ဧကရီ့ကို ခြေနှစ်ဖက်ဆွဲယူပြီး ခါးကနေမခါ ဆောင့်ကြည့်တယ် ဒီပုံစံမျိုးမခံဘူးတော့ ဧကရီစိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ပိန်ပိန်သေးသေးဧကရီကိုယ်လုံးကလေးဟာ ကျနော့်အတွက်တော့တစ်ကိုင်စာလေး တစ်ဖက်ခန်းက မမကြားအောင် ကျနော်လိုးလိုက်တော့ တဒုန်းဒုန်းတကျွိကျွိပေါ့။
ဧကရီကငြီးသံထွက်အော်တဲ့အမျိုးအစားမဟုတ် ငြိမ်ခံတဲ့မိန်းမထဲမှာ ပုံစံတစ်မျိုးနဲ့လိုးတာရပ်မှ သူပြောခြင်တာခံစားရတာဖွင့်ဟတာ ခုလည်းကြည့်။
"ကိုကို သိပ်ကြမ်းတာပဲ အရိုးတွေကျိုးကုန်တော့မယ်"
"ဧကရီမကြိုက်ဘူးလား"
"ကြိုက်ပါတယ် ကိုကိုပင်ပန်းတာပေါ့ ။ ကိုကိုဘာလုပ်လုပ်ဧကရီခံလို့ကောင်းနေတာပဲ"
အဲ့လိုအပြောတွေကြောင့်အတွဲမဖြုတ်ရက်တာကြည့်တော့။ လေးဘက်ထောက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြစ်ဆောင့်လိုက်တယ်။အသံကပိုကျယ်ပိုကြမ်းပေါ့။ ဧကရီခမျာကြိတ်မှိတ်ခံနေရရှာတယ်။သနားသွားတာနဲ့ကုတင်အောက်ဆင်းမတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ဧကရီ့ခြေနှစ်ချောင်းဆွဲယူခါ ကုတင်စွန်းမှာဒူးညွှတ်ခါ ထည့်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ဧကရီကိုယ်လေးကိုဆွဲမခါ ချီလိုက်တယ် ။ဧကရီ့ကိုလည်ပင်းဖက်ထားဖို့ပြောလိုက်တယ်။ဧကရီ့အတွက်မတ်တပ်ရပ်ခွချီလိုးတယ်ဆိုတာ ။ပထမအကြိမ်ပါ ။ ရင်ခုန်နေပြီး
"ကိုကို...တမျိုးပဲ .."တဲ့
ပလပ် ပလပ် ဖတ်ဖတ်
ကုတင်သံမကြားရတော့ ဧကရီကလည်ပင်းဖတ်ခါ ပြီးခြင်လာသလိုပဲကိုကိုတဲ့။ ကုတင်ပေါ်ကျနော်ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။ဧကရီအပေါ်ကဆောင့်တော့မယ်လေ သူပြီးကိုယ်ပြီးပေါ့။
"ကျွိ ကျွိ ကျွိ
ကောင်းလိုက်တာကိုကိုရယ်"
ဧကရီပြီးခါနီးဆို မြန်လာပြီး
"ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ကိုကို ဖက်ထားပေး အင်း"
ဧကရီ့ကိုခြေဆင်းထိုင်ခါဖက်ထားပေးတဲ့အခါ ကျနော့်ပုခုံးကိုင်ခါဆောင့်ရတာဧကရီပိုပြီးစေတယ်ဆိုတာ ကော့ပြန်တက်လာပြီးကျနော့်လီးကို အဖုတ်နဲ့ ကန့်လန့်တိုက်ဆွဲပြီဆိုရင်တော့ အောက်ကနေကျနော်သူမတင်ပါးကိုမပြီးဆောင့်လိုက်ရတယ်။
ကျနော်ပြီးအောင်လို့ လျင်မြန်စွာပဲ ကျနော့်လိင်ထိပ်က အောင့်လာရင်း ဧကရီတင်ပါးကိုချပေးလိုက်တယ် ။ အဖုတ်ထဲသုတ်ရည်တွေပန်းထည့်ပြီ။
"ကိုကိုရယ်ချစ်လိုက်တာ"
………………………………………………
အပေါ်မှာဖက်ခါဇိမ်ယူနေသောဧကရီ့ကျောပြင်ကိုပွတ်ပေးရင်း အမောဖြေတယ်။တဖက်အခန်းတံခါးကလစ်ဆိုတဲ့အသံကြားရတယ် ။အသံတွေနားထောင်ရင်းဖီးတက်နေရှာမှာပေါ့။ဧကရီ့ကိုအိပ်ယာပေါ်ချလိုက်ပြီး လုံချည်ဝတ်လိုက်တယ်။
ကျွီခနဲတံခါးလေးတွဲ့စွာဖွင့်လိုက်သံ ချွေးတွေထွက်နေတဲ့အပေါ်ပိုင်းကို မြင်စေခြင်လို့လေ။ တံခါးကိုအမှီဖွင့်အခန်းပြင်ထွက်တော့ ဒေါ်စန်းမော် တံခါးပြန်ပိတ်ရင်းကျနော့်ဘက်ခိုးကြည့်နေတယ်။ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ်ဆိုတဲ့ပုံစံပေါ့။ တံခါးကိုသေချာမပိတ်ဘဲ ရှေ့ကအရင်ဖြတ်သွားလိုက်တယ်။ကျနော်မာဆယ်ကစားထားတော့ချွေးပြန်ပြောင်လက်နေတဲ့အပေါ်ပိုင်းနဲ့ခွန်အားကိုပြလို့ကောင်းတယ်လေ။
ဒေါ်စန်းမော်တံခါးကိုမှီထားလိုက်ရတယ်။ ကျနော်သိပ်ကျေနပ်တယ်လေ သူစိမ်းယောကျ်ားသန်သန်မာမာရဲ့အားမာန်အပြည့်နဲ့လိုးပေးခြင်းခံရပြီးကာမအထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားရတာ။အသံကြားပြီး လိုခြင်တပ်မက်နေရှာတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်။
ကျားသေးပေါက်တဲ့အဝင်မှာမှန်နဲ့မျက်နှာသစ်ဘေစဉ် မသေးပေါက်အဝင်ကကြည့်ရင် တည့်တည့်ပဲ မျက်နှာသစ်ရင်းစောင့်နေလိုက်တယ်။တည်းခိုခန်းတစ်ခုလုံးအိပ်မောကျချိန် ၂ ယောက်တည်းအနေအထားဆိုတော့ ဒေါ်စန်းမော်အဲဒိနေရာမှာဝေ့လည်ဝေ့လည် ပြီးတော့ကျနော့်ကို မှောင်တဲ့နေရာမှာရပ်ခါကြည့်နေတယ်။
ကျနော်လည်းဘေစဉ်ပေါ်ခြေတင်ခါ အကြောလျှော့ပြနေတယ် အားရှိသေးတယ်ထပ်ဆွဲလို့ရတယ်ပေါ့။ရေချိုးခန်းမဝင်ဘဲလီးကိုအိမ်သာရေနဲ့အမြန်ဆေးထွက်တယ် ဒေါ်စန်းမော်လည်းထွက်လာပြီ ။လမ်းဆုံမှာဆုံအောင်ကျနော်တမင်လုပ်ရတယ်။အဲဒီနေရာကအနည်းငယ်မှောင်သလိုဆိုတော့ အဝေးကကြည့်ရင်သိပ်မမြင်ရနိုင်ဘူးလေ။ ကျနော်မမြင်ဘဲတိုက်မိချင်ဟန်နဲ့
"ဟာ..စောရီး "
ပုခုံးကို ဖက်လိုက်တယ်။
"ရပါတယ်"
"မတော်လို့ပါနော် "
"ဟုတ်ကဲ့"
"မအိပ်သေးဘူးလား"
"အင်းအိပ်တော့မလို့"
ပုခုံးကိုကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုဖြုတ်လိုက်ရင်း
"ဆောရီး...ဘယ်မှာနေတာလဲ"
"ဒီဘက်အခန်း"
"မဟုတ်ဘူးနေရပ်ကိုပြောတာ"
"ပဲခူးနယ်ထဲကတောမြို့လေးမှာ"
"ဒီလောက်လှတဲ့ အမကြီးတစ်ယောက်တည်းလားလို့"
"အင်း.အဖော်တော့ပါပါတယ် မောင်လေးလေ"
မရီမိအောင်နေရတယ်
"သွားတော့မယ်နော် "
"ဟုတ်..ကဲ့"
................................................
မနက်နိုးလာတော့ အပေါက်ကခြောင်းကြည့်မိတယ် ။ဟိုဘဲတော့မတွေ့ဘူး။ ဒေါ်စန်းမော်ထိုင်နေတာတော့တွေ့တယ်။ဧကရီရေချိုးသန့်စင်ပြီးတရေးပြန်မှေးနေတယ်။
ကျနော်ရေသွားချိုးလိုက်ပြီး ဧကရီ့ကို ပြန်ပို့ခြင်ပို့မပို့ခြင်နေမပို့ရင်ထပ်ဆွဲပေါ့။ရေမိုးချိုးပြီးတည်းခိုခန်းရှေ့ထွက်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ဒေါ်စန်းမော်ဘဲအထုပ်ဆွဲပြီးခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားတယ်။သူတို့လူသိမခံခြင်လို့ ဒီအထိလာ ပြီးတော့ အတူမပြန်ကြဘဲ အချိန်ခွဲပြန်တဲ့သဘောပဲ။ဒီဘဲဟာ ဒေါ်စန်းမော်နဲ့နီးစပ်တဲ့အဝိုင်းအဝန်းထဲက သြဇာမကင်းသူဖြစ်ရမယ်လို့သုံးသပ်ရတယ်။ လုပ်တာလုပ်ရတယ်စိတ်ပါပုံလည်းမရဘူး။
ဒေါ်စန်းမောဘက်ကသာ စိတ်ထန်နေတာ။ ကျနော့်ဘေးလူရိပ်တွေ့လို့ကြည့်တော့ ဒေါ်စန်းမော်က တကယ့်မြန်မာအမျိုးသမီးကြီးပုံစံ။ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ခြေချိပ်ထိုင်နေတဲ့ကျနော် ပြင်ထိုင်လိုက်ပြီး ပြုံးပြလိုက်တယ်။ ခုံတန်းလျားအစွန်းတစ်ဖက်ကနေ ခေါင်းငြိမ့်ရင်း နုတ်ဆက်တယ်။
"စောစောကတွေ့လိုက်တယ်မောင်လေးဆိုတာလား"
"ဟုတ်တယ် အမဝယ်စရာတွေများလို့ နောက်ချန်နေခဲ့တာ"
"သြော် "
"ဒီက အကိုရော ဘယ်ပြန်ရမှာလဲ"
ကြည့်စမ်းသူ့အရွယ်ကြီးက
"ကျနော်ကရန်ကုန်မှာနေတာ"
"သြော် ဟုတ်ကဲ့"
ကျနော့်ကိုအတင်းရောခြင်နေမှန်းသိသာတယ်။
"နေ့လည်ဘက်တော့ပဲခူးသွားစရာရှိတယ်..အလုပ်ကလေးမပြတ်လို့လေ"
"လမ်းကြုံလို့ ပြန်ချိန်နဲ့ကိုက်ရင်လိုက်ခဲ့လေ"
"အင်း လမ်းတော့ကြုံတယ် ဒီက အစ်ကိုအပန်းမကြီးရင်တော့လိုက်ခြင်တယ်"
မူတောင်မမူတော့ဘူး ။ခေါင်းထဲအစီအစဉ်တစ်ခုပေါ်လာတယ်။အဲဒါကတော့ ဧကရီ့ကိုဘက်စကားလမ်းကြောင်းအထိ လိုက်ပို့ပြီးအလုပ်အကြောင်းပြပြန်လှည့်ရမယ်။အိမ်ကိုတော့ စိတ်မပူအောင်ဖုန်းဆက်ရမယ်။ဒေါ်စန်းမော်ကို နုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ကားကို တည်းခိုခန်းအပြင်ဘက်ပြောင်းရပ်လိုက်တယ်။ဧကရီကိုနိုးပြီး.ကားဆီအရင်သွားထားဖို့ပြောလိုက်တယ်။
"ကိုမိုးဇော်ပြန်မလို့လား"
"သြော်ဂျာကြီး...ကျနော့်အထုပ်တွေအခန်းထဲထားခဲ့တယ်။ ကျနော် အလုပ်ပေါ်လာလို့ ပဲခူးဘက်သွားရမှာမလို့"
"ရတယ် ရတယ် ညအိပ်မယ်ဆိုရင်တော့ ကျနော်ပြုစုပါရစေ:"
"ကြုံမှာပါဗျာ အေးဆေး စိတ်ထဲမထားနဲ့"
ဧကရီနဲ့အတူ ဒေါ်စန်းမော်ရှေ့တွဲမထွက်ခြင်လို့လေ။ ဒေါ်စန်းမော်ကို မမြင်ဟန်ဆောင်ပြီး ကားဆီသွားရတယ်။ ကားမောင်းရင်း
"ဧကရီ ကိုကို ငွေရစရာလူတစ်ယောက်ရှိတယ်။ ဆုံးမလိုဖြစ်နေတာ သူပေးခြင်တုန်းသွားယူမှဖြစ်မယ်။ အဲဒါ ဧကရီ တက်စီနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ပြန်လိုက်တော့နော်"
"ဟုတ် ရပါတယ် "
"ကိုကို့ အချစ်လေး ဘာလိုသေးလဲ"
"ဘာမှ မလိုတော့ပါဘူး.."
"ဧကရီ့ပိုက်ဆံအိတ်ပေး ကိုကိုကြည့်ခြင်လို့"
၅ ထောင်တန် ၂ ရွက်ထောင်တန် ၃ ရွက်နဲ့အကြွေတချို့ ဧကရီက ငွေသက်သက်လည်းမဟုတ်။ တခါတလေ ပေးတာတောင်မယူဘူး။သွယ်ဝိုက်ပြီးတစ်ဖက်လှည့်စီစဉ်ရတယ်။သူ့အိမ်မှာ သူကမှီခို ကလေးတစ်ယောက်စားရိတ်နဲ့ ပထမတော့ဧကရီနဲ့တွဲခါစ သဘောထားအပေးအယူကိုကော်မရှင်ရောင်းတဲ့မသီတာအကူအညီနဲ့စညှိတော့ ငွေပေးရင်ရတဲ့ မိန်းမပျက်သာသာလို့ ထင်ဆက်ဆံခဲ့မိတယ် ။
တဖြည်းဖြည်းဧကရီဘဝဖြစ်တည်ရှင်သန်ရင်ဆိုင်ရမှုတွေ နှလုံးသားဖြူစင်တာတွေသိလာရတော့ ကျနော့်သဘောထားဆက်ဆံမှုကိုပြောင်းလဲလိုက်ရတယ်။
"ဧကရီ...ညီမ ကိုကို့ကို တစ်ခုခုဝယ်ကြွေးပါလား"
"ဘာစားမလဲ ဝယ်ကြွေးမယ်လေ.."
"နောက်တာပါကွာ အချိန်မရလို့"
ဧကရီ့ကို အာရုံလွှဲဖို့
"ဧကရီ ညာဘက်ခြမ်းကို သေသေချာချာကြည့်ကိုယ်တို့ လည်ဖူးတဲ့ နေရာရှိတယ်"
ဧကရီတစ်ဖက်သို့ခေါင်းလေးငဲ့ရှာနေတယ်။ တစ်သောင်းတန်၁၀ရွက်ကို ၅ထောင်တန်နဲ့ညှပ်ပြီး ဧကရီမသိအောင်ပိုက်ဆံအိတ်ထဲထည့်ထားလိုက်ပြီးဧကရီနားချထားလိုက်တယ်။
"တွေ့လားဧကရီ"
"မမှတ်မိတာလား.မတွေ့တာလား."
တခါတလေတော့ ဧကရီဘဝလေးကို လက်ထပ်ပြီးသားမယားအဖြစ်စောင့်ရှောက်ခြင်မိလာတယ်။ ချစ်လားဆိုပြန်တော့လဲ...
………………………………………………
ဦးနှောက်ထက်နှလုံးသားကြီးတယ်ဆိုတာမှာ ကျနော်ပါတယ်။ ဧကရီဘက်စ်ကားပေါ်တက်သွားပြီးကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တဲ့အကြည့်။နှလုံးသားကို ထိနေတယ်.တခုလပ်မလေးဧကရီကို ကျနော်ချစ်နေပြီလားမသိ။
အထုပ်အပိုးတွေယူပြီး ကျနော်အိမ်ပြန်ခြင်နေပြီ ဒေါ်စန်းမော်အပေါ် ဘာအာဃာတအမုန်းမျှမရှိတော့။ တည်းခိုခန်းရောက်တော့ကျနော့်အထုပ်အပိုးတွေကားပေါ်တင်ဖို့ ဂျာကြီးကိုအကူအညီတောင်းတော့ သူ့တပည့်တွေတင်ပေးကြတယ်။ဒေါ်စန်းမော်ကို ကျောခိုင်းလိုက်ပြီ ။ ဟိုတယ်ကနေ ပြန်ထွက်ဖို့ ကားစက်နှိုးလိုက်တယ် အဲကွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး မှန်တွေပြန်တင်ဖို့
"ဟိုလေ..သွားတော့မှာလား"
ဒေါ်စန်းမော်
"ဟုတ်ကဲ့ အရေးကြီးလို့ခုပဲသွားတော့မှာ"
အားနာပြီးမလိုက်အောင်ပြောလိုက်တယ်
"တော်သေးပါရဲ့ ကျမစောင့်နေတာ မှန်သွားတယ်:"
လက်ထဲမှာ အိတ်ကိုအဆင်သင့်ဆွဲထားတယ်
."ဒီလိုလေ...ကျနော်"
ရီဆင်ပေးမလို့
"ရပါတယ် ...ဒီလိုပဲပေါ့ ကျမနားလည်ပါတယ်"
ဇွတ်ဗျာ.ကားတံခါးဖွင့်နေတော့ လော့ချပေးလိုက်ရတယ်။တံခါးဖွင့်ဝင်ထိုင်ခါ ပေါင်ပေါ်မှာအထုပ်ကိုတင်ပြီး ကားရှေ့ကို ကြည့်နေတယ် ကျနော်လည်းကားမောင်းထွက်လိုက်တော့တယ်။ပဲခူးကိုမကြာဘူးရောက်သွားတယ်။ နေ့လည် ဆယ့်နှစ်နာရီ ထမင်းဆိုင်ကောင်းကောင်းရှိတယ်ကြွေးပါရစေတဲ့။ဗိုက်ကလည်းဆာနေတော့ ပြောတဲ့ထမင်းဆိုင်ရှေ့ကားထိုးပေးလိုက်တယ်။ အိမ်အောက်ထပ်မှာထမင်းဆိုင်ဖွင့်ထားတာပဲ။
အကဲခတ်ရင်းထိုင်လိုက်တယ်။ ဘီယာတွေသောက်တတ်လားအားမနာနဲ့ ကျမမှာမယ်လေ။ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ ပြန်မပြောမိဘူး။ ဘီယာငှဲ့ပြီး ကျနော့်ရှေ့ရောက်မှ ငြင်းမလို့ဘဲ ။သောက်ခြင်စိတ်ကလည်းရှိနေတော့ပြောမနေတော့ဘူး။
မြေပဲကြော် ငါးလေးဟင်း ချဉ်ပေါင်ရွက်ကြော် ဟင်းအရံဟင်းလေးတွေချပေးတော့ ကျနော်ကြိုက်တာချည်းဆိုတော့ မြည်းလိုက်သောက်လိုက်ဆိတ်သား ငါးသလောက်ပေါင်း.အမဲနှပ် ဟင်းငါးမျိုးလောက်မှာနေတာကြားတယ်။ ဘီယာ၂လုံးလောက်သောက်ကောင်းကောင်းနဲ့သောက်ပစ်လိုက်တယ်။ကျွံသွားပြီဖြစ်တဲ့ကျနော့်အနေအထားအတွက် ကျနော်ရှက်သွားတယ် ။ဒီတော့
"အမ လည်းသောက်လေ
ကျနော်ကျတော့သောက်ခိုင်းပြီး"
"ဘီယာမသောက်ဖူးဘူး:"
အံမယ် လာပြီးအပို ဟန်လုပ်နေတယ်။ အတူလိုးတဲ့ကောင်တောင်ကျမမောင်လေးပါတဲ့ဟာမက မခံခြင်စိတ်က.ပေါက်လာတယ်။မာယာများရတော့တာပေါ့။ ကျနော်သောက်ခြင်သေးတယ်။ အမက မသောက်တတ်တော့ကျနော်မသောက်တော့ပါဘူး။ဒေါ်စန်းမော်လှုပ်ရှားသွားပြီး..
"သောက်ပါ လိုက်သောက်ပေးပါ့မယ်..တစ်ခွက်တော့ သောက်ပါ့မယ်:"
အံမယ်ဘီယာတစ်ခွက်များဘာထူးမှာလဲစောက်ပို ဘီယာတစ်လုံးမှာပြီး နှစ်ခွက်မျှထည့်လိုက်တယ်။ငှဲ့ထားတဲ့ဘီယာခွက်ကို တစ်ဝက်ကုန်အောင်မော့သောက်လိုက်တယ်။ ပါးစပ်မှာ ဘီယာအနည်းငယ်စီးကျပေနေတာကို ခေါင်းငုံပြီးတစ်သျူးနဲ့သုတ်နေတဲ့ဒေါ်စန်းမော်အရံဟင်းကိုအမြည်းအဖြစ်မြည်းကြတယ်။
"စားကောင်းတယ်နော်"
"ကျမ ဒီရောက်တိုင်းဒီမှာပဲ စားနေကြလေ..စားကောင်းလို့ ဒီကအစ်ကိုကိုခေါ်လာတာ"
ဘီယာခွက်ကို အပြတ်မော့ချလိုက်တယ်။
"မောင်လေးရေ ဘီယာတစ်လုံးလောက်ချပေးပါအုံး"
ဘီယာတစ်လုံးကို တစ်ယောက်တစ်ခွက်စီထပ်ငှဲ့လိုက်ရင်း
"ဒီက အကိုနာမည်က"
"ကျနော့်နာမည် မိုးဇော်ပါ"
"ကျမနာမည်က စန်းမော်"
"သြော်ဟုတ်ကဲ့ အခုမှပဲ မိတ်ဆက်ရတော့တယ်"
စကားပြောရင်းသောက်ရင်း ဘီယာ ၄ လုံးလောက်ကုန်တော့ထမင်းစားကြတယ်။ ထမင်းလည်းသိပ်မစားနိုင်ကြပါဘူး။ ထမင်းဆိုင်ကထွက်တော့ ၁နာရီခွဲပြီ။ ဘီယာမူးသလိုဖြစ်နေပြီး နားထင်ကိုလက်ကလေးနဲ့နှိပ်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ဘက်ကြည့်ရင်း
"အမ ကျနော် ဘယ်ကိုပို့ပေးရမလဲ"
"ကားဂိတ်ကဒီနားတင်ပါ ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲ"
"၁ နာရီ ခွဲအမ"
"ဟယ်...အဲ့ဒါမှ ဒုက္ခပဲ ကားတွေဒီအချိန်မရှိတော့ဘူး..ဘယ်လိုတောင် လုပ်ရပ်"
လမ်းဘေးလူရှင်းတဲ့နေရာကားထိုးရပ်လိုက်တယ်။ လက်ထဲမှာရွှေငွေလက်ဝတ်လက်စားတွေနဲ့
"ဒီမှာအသိရှိသလား "
"ရှိတော့ရှိတယ် သူတို့ ခရီးသွားနေကြတယ်"
"အင်းတစ်ခုတော့ရှိတယ် ကျနော့်သူငယ်ချင်း ဟိုတယ်ရှိတယ်။ လုံခြုံစိတ်ချရတယ် ညအိပ်ပြီး မနက်မှထသွားပေါ့"
ခေါင်းကုတ်ရင်းဒေါ်စန်းမော်
"အင်းလေ အဲ့လိုပဲလုပ်ရမှာပေါ့"
ဟိုတည်အခန်းတစ်ခန်းယူလိုက်ပြီး ဒေါ်စန်းမော်အတွက် စီစဉ်ပေးလိုက်တယ်။
"ဒီက အကိုရော "
"ကျနော်လား သူငယ်ချင်းနဲ့တွေ့စရာရှိတာလေးတွေ့မယ်။ အဲ့ဒါပြီးရင်တော့ပြီးပြီပေါ့။
ကျနော်မပြန်သေးပါဘူး အပြင်လိုက်ခြင်လိုက်ခဲ့လေ"
"ဟုတ်ကဲ့ အားနာလိုက်တယ် အဝတ်အစားလဲအုံးမယ်နော်"
အခန်းပြင် ရီဆက်ရှင်ကစောင့်နေလိုက်တယ်။ဒေါ်စန်းမော်ထွက်လာတယ်။တီရှပ်ခပ်ပွပွ ထမီအနက်နဲ့ ဆံပင်ကို ခပ်ဖွဖွချထားတော့ အရွယ်နုနေပြီး တောပုံပျောက်သွားတယ် အဒေါ်ကြီးပုံစံမဟုတ်တော့ဘူး။နဂိုကလည်းအလုပ်မလုပ်ရဘဲ နေရောင်မခံတဲ့အသားအရည်ဆိုတော့ ကြည့်ကောင်းနေတယ် ။သူငယ်ချင်းရှိရာ ကားမောင်းထွက်ခဲ့တယ်။ကျောင်းတုန်းကသူငယ်ချင်းပါ.ဘာငွေစာရင်းမှမဟုတ်ဘူး။
ဒေါ်စန်းမော်ကို ရွှီးထားတာ ယုံကြည်ရအောင်လုပ်ရတာဒေါ်စန်းမော်ကို ကားပေါ်ထားခဲ့ပြီးသူငယ်ချင်းအိမ်ထဲနာရီဝက်လောက်အချိန်ဖြုန်းလိုက်တယ်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ညနေစောင်းလုပြီဘုရားသွားမလားပို့ပေးမယ်ဆိုတော့ဘုရားသွားဖူးကြတယ်။
ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ စင်တင်ဂီတလည်းရှိတာမို့သောက်ရင်းစားရင်း ကောင်မလေးတွေကို ထိုင်ကြည့်ကြပေါ့။ ဒေါ်စန်းမော်အတော်ကြည်နူးနေတယ်။ကျနော့်မျက်နှာကို ခိုးကြည့်တယ်။ကျနော့်လက်မောင်းတွေကိုင်ပြီးစကားပြောတယ်။ဆူညံနေတော့ကပ်ပြောရတာပေါ့။
ကျနော့်မှာ အကျင့်တစ်ခုရှိတယ်လို့ပြောခဲ့တယ်။မိန်းမတွေကို အစုံစမ်းခြင်တာ။အဲဒိထဲမှာ အသက်ကြီးကြီးအန်တီကြီးတွေကို မစမ်းဘူးတာ။ နောက်တစ်ခုက ဒေါ်စန်းမော်အပေါ် အာဃာတကလည်း သိပ်မရှိတော့ ရှိခဲ့ရင်လည်းအဲဒိစိတ်က စမ်းခြင်စိတ်ကိုနိုးဆွလို့ဖြစ်မယ်သီချင်းသံ ငြိမ်သွားတော့
"အမတစ်ယောက်တည်း အိပ်လို့ဖြစ်လား"
ကျနော့်လက်မောင်းကို ကိုင်လာရင်း
"ဖြစ်တော့ဖြစ်တယ် ဒီကကိုမိုးဇော်က ဘယ်သွားမှာမို့လဲ
ကောင်မလေးချောချောဆီသွားအိပ်မလို့လား"
"မဟုတ်ပါဘူး"
"ဟုတ်ပါတယ် လူကလည်းချောတော့ ကောင်မငယ်ငယ်ချောချောတွေကလည်း အဆင်သင့် ကျမတို့အရွယ်ကို"
ပါးစပ်ကို လက်ညိူးနဲ့ထိုးပိတ်လိုက်တယ်
"အခန်းပြန်ကြမယ်လေ "
………………………………………………
အခန်းထဲရောက်တော့ ရေချိုးခန်းဝင် ကျနော်ရေချိုးရင်း ပြင်ဆင်သင့်တာကျနော်ပြင်ဆင်ထားလိုက်တယ်။စွပ်ကျယ်လက်ရှည်အဖြူနဲ့ပုဆိုးကြမ်းလဲဝတ်ရင်းခေါင်းကဆံပင်တွေ တံဘက်နဲ့သုတ်နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲထိုင်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော် လက်နှစ်ဖက်ကိုစုကိုင်ပြီး ပွတ်နေတယ်။ဘေးမှာကပ်ထိုင်လိုက်တယ်။ တံဘက်နဲ့ရေသုတ်ရင်း
"မအိပ်သေးဘူးလား:"
"မအိပ်ခြင်သေးဘူး"
"ဘာလို့ ဟောဒိက မင်းသားနဲ့အတူတူဆိုတော့"
"လုပ်ပြီ မင်းသားမဟုတ်ပါဘူး"
ခေါင်းငုံပြီးလက်တွေပွတ်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ထမိန်အနက် ပြူထွက်နေတဲ့တင်သားကို တီရှပ်ကမဖုံးနိုင်ရှာဘူး.။ထူထဲတဲ့ဆံပင်အုံကို ဘေးတစ်ဖက်ဆွဲသိမ်းထားတော့ နားကပ်အရောင်နဲ့ လည်တိုင်က အသားအရေမပျော့တွဲ။
"အမက မှ မင်းသမီးပါ"
"ပိုပြီ ကိုယ့်အကြောင်းကိုသိပါတယ် မမြှောက်နဲ့"
"တကယ် နုတ်ခမ်းလေးတွေက ဖူးရွနေတာပဲ
နှင်းဆီပန်းနဲ့တူတယ်"
တကယ်လည်းနုတ်ခမ်းနီနဲ့ လှနေတယ်
"ဟုတ်ရဲ့လား"
"အဟုတ် အဲ့ဒိနှင်းဆီဖူးလေးကို ခူးခြင်နေမိတယ်"
"ခူးပေါ့:"
"တကယ်"
တံဘက်ကိုဘေးချပြီး ကပ်ထိုင်လိုက်တယ်။နွေးအိတဲ့ တင်ပါးက ဖောဋ္ဌပ အာရုံပေးနေတယ်။လက်မောင်းကနေသိုင်းဖက်ပြီး မျက်နှာကို မေးစေ့ကနေ ညင်သာစွာဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ဒေါ်စန်းမော်အသက်ရှူမြန်နေတာ သတိထားမိတယ်။ခလေးဘဝက ရင်းနှီးဖူးသော.ဒေါ်စန်းမော်၏ ပုံရိပ်။ယခုအခါ ဘယ်လိုမှ အိပ်မက်မထားဘဲလက်တွေ့ လိင်ဆက်ဆံရတော့မည်ဆိုတော့သူ့လီးကလည်း ကြွတက်လာသည်။အဓိပ္ပါယ်တွေ ရွေ့လျားပြောင်းလဲသွားခဲ့ချေပြီ။
တီရှပ်ကိုလှန် လက်လျိုဝင်တော့သပ်ရပ်စွာဝတ်ထားသော ထမိန်လွှာအပေါ်ကနေ ဆီးခုံနှင့်ဗိုက်သားကို စမ်းမိတယ်။သာသာယာယာပွတ်ရင်း နုတ်ခမ်းကို စုပ်နေမိတယ်။ပါးစပ်လေးဟပေးလာတော့ လျှာခြင်းထိခါမွှေလိုက်တယ်။
"ဟင်း ဟင်း အင်း ကိုရယ်"
တီရှပ်ကြားကနေ နို့ကို ဘလာစီယာအပေါ်ကနေကိုင်မိတယ် ထင်သလိုမကြီးပါလား။အေးလေ ခလေးတောင်နို့တိုက်ခဲ့တာမှမဟုတ်တာ။ဒေါ်စန်းမော် နောက်မီးလင်းတဲ့ကောင်တွေကလည်းသိပ်ကိုင်ဖူးပုံမရဒေါ်စန်းမော်က အလိုက်သိသည်။
ဘလာစီယာကို အသင့်ဖြုတ်လိုက်တာ ဂရုမပြုဟန်ဆောင်ရင်း တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်တော့ ကူညီရှာလေတယ်။ကျနော်ကုတင်ပေါ် ဖိလှဲလိုက်ပြီး ကင်ဆင်ဆွဲရင်းနို့တွေကို နယ်ပေးတယ်။ပြီးတော့ မေးစေ့ကိုစုပ်လိုက်တယ်။လည်ပင်းတွေနမ်းတယ်။အတော်ဖီးတက်လာနေတယ်။
"အင်း.ဟင်း"
နို့အုံကိုရွရွကလေးကိုင်ပြီး တချက်ခြင်းနို့သီးခေါင်းကိုစို့တာခေါင်းအုံးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး လူးနေတယ်။ထမိန်လှန်တင်ပြီးပုဆိုးကြားက လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီးစောက်ဖုတ်နဲ့ တေ့တော့ အတော်စိုရွှဲနေတယ်။နောက်တချီမှ ဘာဂျာပေးတော့မယ်။လိုးခြင်နေပြီ။အဖုတ်ထဲလီးကို ထိုးပွတ်လိုက်တော့
"အား အ"
ကျနော်လည်းမခံစားနိင်တော့ဘူး။ဗြွတ်ခနဲ သွင်းလိုက်တော့ရင်ဘတ်တွေနိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဧကရီက ငယ်တော့ တမျိုးဒေါ်စန်းမြင့်က ဘော်ဒီတောင့်တော့ လိုးရတာအိခါ.စီးနေတယ်။
အပေါ်ကနေ ကျနော်ထိန်းလိုးပေးပေမဲ့တချီပြီးတော့မှာ မထိန်းနိုင်ဘူး။သုတ်တွေထွက်သွားတယ်။အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးပစ်တော့မသိရှာဘူး။အော်တာတော့ သူ့ထုံးစံအတိုင်းပေါ့။အရှိန်ပြန်ရပြီး လီးပြန်မာလာတယ်။ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လေးဘက်ထောက်လိုးတယ်။ခါးကနေကိုင်ခါ အဆုံးထိသွင်းလိုက်တယ်။
"အ အား အောင့်တယ် ကို..ဖြေး ဖြေး"
ဒီလိုအောင့်တာကိုပဲခါးကိုဖိ ဆံပင်ကို နောက်ကအသာဆွဲပြီးဆောင့်လိုးပစ်တာဆော်ကြီး လက်တွေပြုတ်ကျနာလို့အော်လိုက်ကောင်းလို့အော်လိုက်ပေါ့။ဒါကိုပဲ သိပ်ကြိုက်သွားတယ်လို့ ပြောပြတယ်။ဒုတိယအချီသုတ်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပြီး။ဒေါ်စန်းမော် အပေါ်မှောက်အိပ်လိုက်တော့တယ်။အမောပြေတော့ရေချိုးခန်းထဲ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ကြပြီးဘီယာတစ်လုံးကို တစ်ယောက်တစ်ကြိုက်မော့ကြတယ်။
"ကိုယ်ရယ် သိပ်ကြမ်းတာပဲ"
"စန်းမကြိုက်ရင် မလုပ်တော့ဘူး"
"မကြိုက်တာမဟုတ်ဘူး ကိုယ့်ဟာကြီးကရှည်တော့သားအိမ်ထောက်လို့ အောင့်တာ ခံရတာကောင်းလည်းကောင်းတယ် အောင့်လည်းအောင့်တယ်ဒူးတွေတောင်ခြောင်တယ်"
"နောက်တခါ ဖြည်းဖြည်းလေးလုပ်ပေးမယ်ဟုတ်လား"
"အင်း .."
"စန်းကို ကိုယ်စွဲသွားပြီး မခွဲနိုင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"အံမယ် ဒီကပြောရမှာ:"
နုတ်ခမ်းစုပ်လိုက်ရင်း
"စန်းတကယ်ပြောမယ်အထင်သေးမှာလား"
"ဟင့်အင်း"
"တကယ်နော်"
"တကယ်"
"စန်းကြုံဖူးတဲ့အထဲမှာ ကိုယ်ဟာစန်းရဲ့ အဖော်မွန်အစစ်ပဲစန်းဝန်ခံတယ်"
"အထင်မသေးတဲ့အပြင်အထင်တောင်ကြီးသေးအဲ့လိုဟန်မဆောင်တာကို ချစ်တာ"
ဒေါ်စန်းမော် ဟက်ထိသွားတယ်။ဘီယာလည်းကုန်ပြီမို့
"စန်းကုတင်ပေါ်လှဲလိုက်ကိုယ်စန်းအဖုတ်ကို ကြည့်ခြင်လို့:"
"ဘာထူးဆန်းတာမှတ်လို့"
"သြော်ကိုယ့်ချစ်သူအဖုတ်လေးကို မကြည့်ရဘဲမနေနိုင်လို့:"
"ပြီးရော"
မီးရောင်နဲ့မြင်သာအောင် ပေါင်ဖြဲလိုက်တယ်။အမွှေးထူထူကောက်ကောက်တွေကြားကပြဲလန်နေတဲ့ အဖုတ်ပြူးနေတဲ့အစိက ညိုတိုတိုလျှာလေးနဲ့ပင့်ယက်ပေးလိုက်တယ်။
ရှလွတ် ပတ် ပလပ်
အိုး အင့်
ကိုယ်ဘာလုပ်တာလဲ
ကိုယ်စန်းကောင်းအောင်လုပ်ပေးနေတာ
အသဲတွေယားလိုက်တာ
ပလပ်ပလပ်
စောက်ခေါင်းတဝိုက် လျှာနဲ့သိမ်းကြုံး တံပျက်လှည်းသလိုလှဲပစ်တယ်။
"ရှီး အိုး."
"ကောင်းလား"
"အင်း ခံလို့ကောင်းတယ်"
ဘာဂျာအစွမ်းမခံစားဖူးတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်အတွက် စပါယ်ရှယ်ဘာဂျာ။
ရှလွတ်လယပလပ်ပလပ်ပြွတ်
အစိကြီးကို စုပ်လိုက်တယ်
"အား အို ကိုရယ် အိုး"
စောက်ခေါင်းယက်လိုက် အစိယက်လိုက်နဲ့။ဆော်ကြီးလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကျနော့်ခေါင်းကို လုံးခြေပွတ်နေတယ်။လျှာနဲ့အပေါ်အောက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲပစ်တယ်။
ပြီးတော့ လက်ညိုးလက်ခလယ်ထိုးထည့်လိုးပေးတယ်။အစိကိုယက်ပေးရင်း တစ်ဖက်ကလက်နဲ့လိုးရင်းပေါ့။ကုတင်အောက်ဒူးထောက်ယက်နေတဲ့ကျနော့ပါးစပ်ကိုစောက်ရည်တွေနဲ့ပန်းတော့တယ်။အရည်ကျဲကျဲတွေ သေးတွေမှတ်လို့ ငန်ကျိကျိနဲ့ဆော်ကြီးအရမ်းကောင်းနေပြီ။
"ကိုယ်ရယ် ကျမ အပေါ်ကတက်ခြင်တယ် "
ကု တင်ပေါ်တက်ြ ပီး ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။ထမိန်ချွတ်ပြီးကျနော့်အပေါ်ခွကာ လီးကိုကိုင်ပြီး အဖုတ်မှာတေ့ထားတယ်။
ပလွတ်
ချော်ထွက်သွားတယ်။
"အင်း ဟင်း ရှီး "
စိတ်ထန်နေတော့ လွဲနေတယ်။နောက်တခါ ဖင်ကြီးကြွပြီး လီးကိုင်တေ့ပြီးလက်ကိုထောက်ဆောင့်တယ်။
ပလွတ်
ချော် ထွက်သွားပြန်တော့
"အင်း ဟင်း ဟင်း"
ကျနော်အောက်ကနေလီးကိုကိုင်ပေးလိုက်တယ်။ဒီတခါတော့ သေချာ.အောင့်လီးဒစ်မြုပ်အောင်ဖိချပြီးမှကျနော့်ရင်ဘတ်အပေါ်လက်ထောက်လိုက်တယ်။
"အ အ အ"
အရသာခံပြီးဖိထိုင်ချလိုက်တယ်
"ဗြစ် ဗြစ် စွိ အ အား"
အဆုံးထိဝင်နေတဲ့ လီးကို တပ်လျက်ရှေ့နောက်ပွတ်ဆွဲနေတော့တယ်။
"အားအ"
ဖင်ကြီးကိုဝိုင်းခါ.မွှေ့ယမ်းရင်း ဖီးတက်ပြီးခေါင်းကိုမော့ ဆံပင်တွေကိုခါရမ်းကာအော်တယ်။ဆီးခုံကိုပွတ်သက်ရင်းခါးကိုထိန်းပေးထားရတယ်။ဖင်ကြွလိုက်ပြီးဆုံထောင်းသလို ဆောင့်တော့ ကျနော်လည်းကောင်းလာတယ်။အပြန်အလှန်အော်ပေးမိတယ်။
"အ အ ဟ အာ.းကောင်းလိုက်တာကွာ.
အချစ်ရယ် အား"
ဆော်ကြီးကျနော့်ကို ဆွဲထူထိုင်ခိုင်းပြီး ဖက်ခါဆောင့်တော့တယ်။ကျနော်ဖင်ကြီးကို မပေးပြီးအောက်ကပြန်လိုးပေးတယ်။
"အား အ"
ပါးစပ်ကြီးဟပြီး ကော့တက်လာတယ်။လီးနဲ့အဖုတ်ကျွတ်လုလု အကြောတွေဆွဲပြီးတောင့်တောင့်ကြီး အရည်ပျစ်ပျစ်တွေ လီးချောင်းပေါ်ညှစ်ချတော့ပြီးပြီဆိုတာသိလိုက်ပြီ။ဖင်ကြီးကို ထိန်းမပြီး ကျနော် ဆက်ခါဆက်ခါ ပင့်လိုးရင်းသုတ်တွေပန်းထည့်လိုက်ပြီ။
"အား.အ"
ဆော်ကြီး ဖိကပ်ထိုင်ချပြီးဖင်နဲ့ပွတ်ယမ်းကာတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ငြိမ်သွားတယ်။ကျနော့်လီးလည်းခါတိုင်းနဲ့မတူ သုတ်ရည်တွေပန်းပြီးတဒုတ်ဒုတ်လှုပ်နေတယ်။
"ကိုယ်ရယ် ဘယ်လိုလူကြီးလဲ ချစ်တယ်ကိုယ်ရယ်"
ကျနော်နဲ့ဒေါ်စန်းမော် ဖက်ခါအိပ်ယာထဲလှဲရင်းအိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။နိုးတော့မနက်၈နာရီပြုံးပြီးကြည့်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်။
"နိုးပြီလား ကိုမိုး"
"အင်း:"
ကုတင်ပေါ်ကလူးလဲထခါရေချိုးလိုက်တယ်။အဝတ်အစားထုတ်လဲပြီးဒေါ်စန်းမော်ကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့မယ်။
"ကိုမိုး ကျမ ကိုမိုးဖုန်းနံပါတ်လိုခြင်တယ် အချိန်တိုင်းမဆက်ပါဘူး ဘယ်သွားမလဲမသိတဲ့ မင်းသားကို"
"ရပါတယ်"
ဖုန်းနံပါတ်ရေးပေးလိုက်တယ်။ကားဂိတ်ရောက်တော့ပြန်ဆုံနိုင်အုံးမှာလားဟင် တဲ့။
ကိုမိုးကတိပေးတယ်.ပြန်ဆုံစေရမယ်။ဘယ်လိုပြန်ဆုံမှာလဲ။မျှော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ဒေါ်စန်းမော်။စန်းရဲ့အိမ်ထဲအထိကိုယ်လာခဲ့မယ်။
………………………………………………
ဒေါ်စန်းမော်ကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့ပြီး.ကျနော်ရန်ကုန်ပြန်လာခဲ့တယ်။ပုံမှန်ဖြတ်သန်းနေကြအတိုင်း မနက်ဘက်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင် ညနေဘောလုံးကန် ဂျင်ဆော့။ဧကရီတို့အိမ်ဘက်ကပြန်လာတိုင်းဧကရီကိုကြည့်မိတယ်။ကျနော်ပြန်လာချိန်သူသိတယ်။ဧကရီမရှိဘူး။
တစ်ရက်တော့ သူ့အမေ ဒေါ်မိုးမိုးခိုင် အိမ်ရှေ့မှာထိုင်နေတာတွေ့တာပဲ။ဧကရီ့အကြောင်းသိခြင်တာနဲ့။အန်တီနေကောင်းလားနုတ်ဆက်လိုကိတယ်။အင်းလူကတော့ကောင်းပါတယ်ကွယ်တဲ့။စကားပြောခြင်နေတဲ့လမ်းကြောင်းခင်းတော့..ဟုတ်ကဲ့ပေါ့။
ငါ့တူရယ် အန်တီ့အိမ်ထဲ မီးသီးကျွမ်းနေလို့အဲ့ဒါ.ကြည့်ပေးပါလား။
ကူညီသင့်တဲ့အကူအညီမို့ကျနော်ကြည့်ပြီးမီးလုံးကျွမ်းနေကြောင်းလဲလိုက်ရင်အဆင်ပြေကြောင်းပြောလိုက်တယ်။၅ ထောင်တန်တစ်ရွက်ထုတ်ပေးတယ်။ရတယ်အန်တီ ကျနော်ဝယ်လာခဲ့မယ်။အိမ်ပြန်ရေချိုးပြီးမတော်ရတဲ့ ယောက္ခမအတွက်လုပ်ပေးဖို့ဝယ်ခြမ်းကာလာခဲ့တယ်။
မီးလုံးတွေဆင်ပြီးအိမ်ထဲအကဲခေတ်တော့ လူသံမကြားရတာနဲ့
"အန်တီအိမ်သားတွေဘယ်သွားကြလဲ"
"အကုန်လုံး ကျိုက်ထီးရိုးတဲ့လေ"
"သြော်:"
အန်တီအားလုံးပြီးပြီ။ကျနော်ပြန်တော့မယ်...။အဘွားကြီးက မပြန်ပါနဲ့အုံးလား။အန်တီတစ်ယောက်တည်းမို့ပါတဲ့ဧကရီလိုပဲ ခပ်ပိန်ပိန်အဘွားကြီးကို ကျနော်စိတ်ပျက်နေတယ်။ကိုယ့်ဘာ.သာမအိပ်ရဲရင်အစီအစဉ်ဆွဲပေါ့။
နောက်တစ်ခုက ဧကရီပြန်ပြောပြတာ။ကျနော့်ကို အမိဖမ်းဖို့ ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်က ပြောသတဲ့။ဧကရီက လက်မခံ နားမထောင်တော့ ကျနော့်ကို စားနေကြကြောင်ပါး ဘယ်မိန်းမမှအတည်ယူမှာမဟုတ်ဘူး။ အိပ်ဖို့တွဲတာ လီးအတော်သရမ်းတဲ့ကောင် ။ဧကရီ့ကို ကျနော်ယူမယ်ပြောတာတောင်သဘောမတူဘူးတဲ့ လုပ်ပြန်ရော။
ဧကရီ့အမေဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ကလည်း ပိန်ပိန်ပဲ ဧကရီ့ထက်လူကောင်နည်းနည်းကြီးတာကလွဲလို့ ဧကရီအကြီးစားပဲ။ကျနော်သူတို့အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်နေလိုက်တယ်ဖုန်းဝင်လာလို့ကြည့်လိုက်တော့ ဖားသားကြီးဆက်တာ
"သားအိမ်ပြန်အိပ်မှာလား" မေးတာ
"အင်း အခြေအနေရပဲ ၉ နာရီလောက်ကျနော်ပြန်မရောက်ရင် မစောင့်နဲ့တော့"
လို့ပဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ဒေါ်မိုးမိုးခိုင် လက်ဖက်သုပ်လိုက်အုံးမယ် ဆိုပြီးနောက်ဖေးဝင်သွားတယ်။ဒီအိမ်ရောက်ဖူးတာဒါပထမအကြိမ်ပဲရေအိမ်ဝင်လိုက်ရင်းဧကရီပြောတာသတိရတယ်။အမေက နင်နဲ့ငါသာ နေရာခြင်းလဲလိုက်ခြင်တယ်။မိုးဇော် ငါ့ယောကျ်ားဖြစ်နေလောက်ပြီ တဲ့။
အာ့တာဆို အမေလည်း အရိုးပဲကျန်မှာကိုမိုးဇော်က အမေ့ကို ပေးတောင်အိပ်မှာမဟုတ်ဘူး။တအားသန်တာ အမေတော့ ခဏလေးနဲ့ အသက်ထွက်မှာ။အံမာ မိုးမိုးခိုင်အေ့ နင်တို့ ငါ့ဟာထဲကထွက်လို့လူ့လောကရောက်လာတာ။နင့်ထက်အရာရာသာတယ်။နင့်ကောင်လောက်တော့ လိမ်ချိုးပြစ်လိုက်လို့။ဆိုသတဲ့ ကျနော်ရီမိတယ်။တယ်မလွယ်တဲ့အဘွားကြီး
ရေအိမ်ကထွက်လာတော့ လက်ဖက်သုတ်သုပ်နေတဲ့ဒေါ်မိုးမိုးခိုင် ဖင်တော့ကျန်သေးသား။မုဆိုးမပဲ ကျန်မှာပေါ့။ဖြစ်ခြင်တော့ အဘွားကြီးနားကအဖြတ် ကျနော့်ကိုလှည့်ပြီး ပြီးခါနီးပါပြီကွဲ့ လို့ လှည့်အပြောမီးက ဖျတ်ခနဲ ပျက်သွားတော့မှောင်ကျသွားတယ်။
"အမလေး "
လက်က ကျနော့်ပုခုံးလာကိုင်တယ်။လင်းရာက မှောင်သွားတော့ ဘာမှမမြင်ရဘူး။မျက်လုံးကျင့်သားရအောင်ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ဟောဗျာအဘွားကြီးက ကျနော့ရင်ခွင်ထဲအပ်ထားတာ။ကျနော့်လက်က အဘွားကြီးခါးမှာ ဘယ်ကဘယ်လို ဖင်ကို ကိုင်ကြည့်မိရက်သား
"အန်တီဘယ်လိုလုပ်မလဲ.အင်ဗက်တာရှိလား"
"ဟင့်အင်း မီးမပျက်တာကြာတော့ မသုံးဖြစ်တော့ဖွင့်မရတော့ဘူး"
"အာ့ဆို ဖယောင်းတိုင်နဲ့ မီးခြစ်ရော"
"အပေါ်ထပ်မှာ အန်တီရှေ့ကသွားမယ် မင်းနောက်ကလိုက်ပေးနော် "
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်က ရှေ့ကသွားပြီးကျနော့ကို လက်ဆွဲထားတယ်တဒဂ်အတွေ့ကြောင့် ကျနော့ငပဲ မာသလိုလိုပဲသာယာခြင်နေပြီ။လှေကားအတက်မှာ ရှေ့ကသွားနေတဲ့ ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ရပ်လိုက်ရင် ကျနော်ကခြေလှမ်းကျွံသွားပြီးဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ဖင်ကို သွားထောက်မိနေတယ်။
လှေကားအထစ်အတော်များများ အကြိမ်စိပ်လာတော့လီးက သိသိသာသာတောင်နေပြီးသိသိသာသာကိုထောက်မိနေတယ်။ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ဖင်ကိုကော့ထားပြီး ကျနော်နဲ့ထောက်မိအောင်ကိုလုပ်နေတာ သိသာတော့ကျနော်လည်းရဲတင်းလာတာပေါ့။
အမှန်တော့ဖယောင်းတိုင်မီးခြစ်ဆိုတာ ဘုရားစင်မှာအလွယ်တကူရှိတတ်တာ။ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်က လာဒီဘက်ဆိုပြီး။အိပ်ခန်းဘက်ဆွဲခေါ်လာတယ်တံခန်းကို သိပ်ဖွင့်မရတဲ့ပုံနဲ့ ကုံးလိုက်ရပ်လိုက်ဖွင့်နေတော့ကျနော်ကလည်း နောက်ကကပ်ထောက်တာပေါ့။အခန်းထဲကပိုမှောင်တယ်။
"အန်တီဘာမှမမြင်ရဘူး"
"ဟုတ်တယ် ရှေ့ကကုတင်မှာ ခဏထိုင်ရအောင်"
တကယ်လည်းမမြင်ရတော့ရှေ့ကို လက်ကလေးနဲ့စမ်းခါစမ်းခါ ဖင်ကလေးကုံးတဲ့နောက် ကျနော်ကပ်လိုက်ရတာပေါ့။
"ရပြီ "
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်အရင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျနော့်ကို စမ်းရင်းထိုင်ခိုင်းတာ လီးနဲ့လက်နဲ့ထိမိတော့ ထူပူသွားရှာတယ်။အသံတွေတုန်လို့ လာဒီမှာထိုင်တဲ့ ။ ပြောစရာစကားမရှိတာနဲ့
ဒါဘယ်သူ့အခန်းလဲ
အန်တီတစ်ယောက်တည်းအိပ်တဲ့အခန်းလေ
သြော်..မင်းပြန်ရင် ဒီအခန်းထဲတောင်မအိပ်ရဲဘူး။မီးကလည်းဘယ်အထိပျက်အုံးမလဲမသိစိတ်ညစ်တယ်။
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်လက်ဖဝါးနွေးနွေးကျနော့်ပေါင်ပေါ်တင်ထားတော့ တမျိုးပဲအမှောင်ထဲမျက်လုံးကျင့်သားရပြီးဒေါ်မိုးမိုးခိုင် ဘက်စောင်းငဲ့ကြည့်ရင်း နားသယ်စပ်နားတိုးခါလေရှူနေမိတယ်။ကျနော့်နှာခေါင်းကရှူထုတ်တဲ့လေ သူ့ကိုတိုးနေတာ။ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်မျက်နှာလှည့်လိုက်တော့။မျက်နှာနှစ်ခုနီးကပ်သွားတယ်။ဘာပြောရမလဲ စဉ်းစား စဉ်းစား
"အန်တီ တစ်ယောက်တည်း ပစ်မထားရက်ဘူးကျနော်အိပ်ပေးပါ့မယ်"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်အာခေါင်သံနဲ့
"တကယ်ပြောတာနော် ပြီးမှ ထွက်မပြေးနဲ့"
"ဘာဖြစ်လို့ ထွက်ပြေးရမှာလဲ"
"သြော် အဘွားကြီးနဲ့ တအိမ်ထဲအိပ်တော့ လန့်ပြီးပြေးသွားမှာ ပြောတာ"
"မလန့်ပါဘူး.အန်တီက အဘွားကြီးမှ မဟုတ်တာ
ဧကရီထက်တောင် နုသေးတာကို"
"ဘာကိုကြည့်ပြောတာလဲ"
"မျက်နှာနဲ့ကိုယ်လုံးကြည့်ပြောတာ"
"မျက်နှာက ပါးရည်တွန့်နေပြီ"
"မတွန့်ပါဘူး"
"ဒီမှာလေ နားထင်တွေ မျက်ရစ်တွေတွန့်နေပြီ"
ကျနော်အလိုက်တသိကိုင်စမ်းလိုက်တယ်။မျက်နှာမော့ပေးထားတဲ့ ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ပါးကို.လက်ဖဝါးနဲ့ တစ်ဖက်ကထိမ်းအုပ်ကိုင်တစ်ဖက်က အသာအယာပွတ်စမ်းရင်း...
"မတွန့်ပါဘူးထင်လို့ပါ အသားအရည်နူးညံ့တော့တွန့်တယ်လို့ထင်ရတာ"
ကျနော့်လက်ဖဝါးကို သူ့လက်ဖဝါးအုပ်ပြီး ပါးကိုပွတ်လာတယ်ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ရင်းကျနော်အနည်းတိုးလိုက်တယ်။
"အန်တီ့မျက်နှာက ရှင်းပြီးလှတယ်ဧကရီ့အရွယ်လောက်ကဆို ယောကျ်ားတွေဝိုင်းနေမှာပဲ"
"ယောကျ်ားတွေ ဝိုင်းမဝိုင်းတော့မသိဘူး။
ယောကျ်ားအသက်ငယ်ငယ်နဲ့ယူရပြီး ခလေး ၃ ယောက်တောင်မွေးပြီးတဲ့ မိန်းမ ယောကျ်ားကြီးနဲ့ကို ဘယ်ကဝိုင်းမှာလဲ"
"လှချိန်ပချိန်တောင်မရှိလိုက်ပါဘူး အချစ်ဆိုတာတောင်မသိလိုက်ရဘူး ဧကရီတို့အဖေကိုပိုက်ဆံရှိလို့ ကိုယ့်ထက်အသက်ကြီးပေမဲ့ ယူခဲ့ရတာလေ:"
"သြော်အန်တီ့မှာ ချစ်ရတဲ့သူမရှိခဲ့ဘူးလား"
"လင်ရတော့ ဆယ့်ခြောက်နှစ်တောင်မပြည့်သေးဘူးလေ"
"သြော်"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ပြောတာအလိုက်သင့်နားထောင်နေလိုက်တယ်။မျက်နှာကနေ ပုခုံးကို မရဲတရဲ ခပ်ဖွဖွဖက်ကိုင်ထားရတယ်။
"ဧကရီ့ကို နောက်ပိုင်းနားလည်လာပြီးဘာမှ မပြောတော့တာ ကိုယ့်ဘဝကို ပြန်သုံးသပ်မိလို့လေ"
"အင်း"
"အန်တီလည်း အရွယ်ရှိသေးတာပဲ သင့်တော်တဲ့သူနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုပါလား"
"အို ...ဒီခေတ်က စမောလေးတွေခေတ်လေ ဒို့အရွယ်ကို ဘယ်သူကမြင်တော့မှာလဲ"
"အန်တီ ထင်လို့ပါ။အန်တီ အများကြီးကျန်သေးတာကို"
"ဘာတွေ ကျန်တာလဲ"
"ဟိုဟာ ...အတောင့်ကြီးကျန်သေးတာကို"
"ဘယ်ဟာ တောင့်တာလဲ"
"ဟာ..မပြောရဲဘူး"
"အံမယ်သူကပဲ ပြောရရှိသေး"
"အန်တီတောင့်တာ ကျနော်တကယ်ပြောတာ"
"မင်းက အမေနဲ့သမီးမှားပြောတာပါ"
"မမှားပါဘူး အန်တီက ဧကရီ့ထက်ပိုဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်"
"လူလည် မြှောက်ပြောနေပြီ"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးရယ်တယ်
"မမြှောက်ဘူး အန်တီအရမ်းလှတယ်"
"အမှောင်ထဲမှာမို့ပါ"
"မမှောင်ပါဘူး အကုန်မြင်ရတာကို"
ကျနော်ပုခုံးကို ဆွဲလှည့်ပြီး မျက်နှာခြင်းဆိုင်လိုက်တယ်
"အဲ့လို မကြည့်နဲ့ မနေတတ်ဘူးကွယ်"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင် နွဲ့နေပြီ
"မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားပေါ့"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်မျက်နှာကို အသာဆွဲယူလိုက်တယ်။တံတွေးမြိုချလိုက်တာသတိထားမိတယ်။
"သိပ်လှတဲ့ နုတ်ခမ်းလေး အနမ်းပေးမယ်နော်"
မဖြေဘူး။နုတ်ခမ်းပါးပါးအစုံကို ကျနော့်နုတ်ခမ်းနဲ့ထိထားရင်းလက်ဖဝါးကိုပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်ပေးတယ်။နုတ်ခမ်းခပ်ဟဟပွင့်လာတယ်။ကျနော်အသာ.စုပ်လိုက်တယ်။ပါးစပ်လေးပိုဟလာပြီး ငြိမ်ခံနေတယ်။နုတ်ခမ်းစုပ်ပေးတာနဲ့တင် ဖီးတွေတက်နေတာသိရတော့ နို့အုံကို အသာစုပ်ကိုင်ရင်းအိပ်ယာထဲ တဖြည်းဖြည်းလှဲချလိုက်တယ်။
"ဖျတ်"
မီးပြန်လာပြီ
အခန်းထဲလင်းခြင်းသွားတော့ ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ရှက်ပြီးမီးလာပြီ ဖယ်ပါအုံး ရုန်းထွက်တယ်။မီးက အဖျက်သမားလုပ်သွားတော့ ခက်ပြီ။ဒေါ်မိုးမိုးခိုင် လူးလဲထ အကျီတွေ ပြန်သပ်သပ်ရပ်ရပ်လုပ်ပြီး
"အိမ်အောက်သွားရအောင်"တဲ့
အိမ်အောက်ရောက်တော့ ဆက်တီစားပွဲမှာကျနော်ထိုင်နေလိုက်တယ်။လက်ဖက်သုပ်နဲ့ရေနွေးလာချပေးပြီးတံခါးတွေလိုက်ပိတ်နေတယ်။ကျနော့်ဆီလှမ်းလာပြီး
"တကယ်အိပ်မှာနော်"
"အင်းတကယ်အိပ်မှာ"
"အာ့ဆို ဒို့ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်"
"မချိုးလည်း လှတာပဲ ကို"
ညုလိုက်တော့ ပြုံးပြီးလှည့်ထွက်သွားတယ်။ရေမိုးချိုးပြီး။ဒေါ်မိုးမိုးခိုင် ဘေးမှာလာထိုင်တယ်မွှေးကြိုင်နေတာပဲ။
"လက်ဖက်သုပ်ကောင်းရဲ့လား"
"ကောင်းပါတယ်"
"ဘာမှလည်း မကြွေးရဘူး"
"ရပါတယ်"
"မင်းကို အိပ်ယာပြင်ပေးမယ်လေ"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်အိမ်ပေါ်တက်သွားပြီးမကြာကျနော်လိုက်တက်သွားတယ်ဘုရားစင်ရှေ့မှာ.ခြင်ထောင်ထောင်နေတဲ့ ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်။တက်လာတဲ့ကျနော့်ကို
"အဆင်ပြေရဲ့လား"
"ပြေပါတယ် မီးပျက်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"အင်း အဲ့ကျရင် မင်းဆီလာမှာပေါ့"
"မီးကလည်းမပျက်ဘူးကွာ"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်သဘောကျပြီးရီတယ်။သူမအခန်းထဲ လှစ်ဝင်တော့ကျနော်လိုက်ဝင်ပြီး အခန်းမီးနောက်ကနေပိတ်လိုက်တယ်။
"အို အမလေး"
ကျနော်ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ နုတ်ခမ်းဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။
"အခုကတည်းက အတူအိပ်တာပိုကောင်းတယ်"
"အို ...မဖြစ်ဘူး"
"ဘာမှမဖြစ်တာလဲ မမရယ် ချစ်တယ်"
"အို..မင်းကွယ်"
မတ်တပ်ရပ်နမ်းရင်းကုတင်ဆီတွန်းလာခဲ့တယ်။ကုတင်ဆီရောက်တော့ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်တဲ့ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်အပေါ်ကနေအုပ်မိုးလှဲချလိုက်တယ်။ကုတင်အောက် ကျနေတဲ့ ခြေနှစ်ဖက်ကိုဒူးနဲ့ဖြဲကားပြီးနုတ်ခမ်းစုပ်ရင်းမှပုဆိုးထဲက လီးကိုဆွဲထုပ်ရင်းအဖုတ်ဆီ တိုးကပ်လိုက်တယ်။အဖုတ်အမွှေးတွေကြားကနေ အဖုတ်ဝကိုလီးနဲ့ပွတ်စမ်းရင်း စိုရွှဲရွှဲ အထိအတွေ့ကြောင့်ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဖြဲလိုက်ပြီးအဖုတ်ထဲ လီးတံကို ထိုးသွင်းချလိုက်တယ်။
"ဗြိ ဗြိ ဗြိ ပလွတ် ဗြွတ်"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင် အသံရှည်ဆွဲခါ.
"အ ...အား:"
အဆုံးထိဝင်သွားတယ်။ခနငြိမ်နေလိုက်ပြီးအကျီဆွဲလှန်ခါနို့ပိန်ပိန်တွေကို စို့လိုက်တယ်။ခေါင်းမော့ပါးစပ်ဟခါ ဖီးတက်နေရှာတယ်။ပြောမယ်ဆို ဧကရီ့လောက်တောင်အတွေ့အကြုံမရှိ။မုဆိုးမ ဆာလောင်မှုကြောင့်သာ။ကျနော်သိပ်မပြုစုပေးတာ။ပြောရမယ်ဆို သူ့ယောကျ်ားအသက်ကြီးကြီးရဲ့အလိုးခံတာတစ်ခုတည်း နောက်ပြီးငတ်နေတာကြာပြီမဟုတ်လား။
ပထမအချီတော့ အူရိုင်းလေးကို ဒီအတိုင်းလေးသွားပေးရမယ်လေ။ကုတင်ပေါ်ပေါင်ကားစေပြီးလှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ ဆောင့်ချက်ကို ကြမ်းလိုက်နုလိုက်လိုးပေးတယ်။ဧကရီစောက်ဖုတ်ထက်လိုးလို့ကောင်းတော့စိမ်ပြီးလိုးနေလိုက်တယ်။အဘွားကြီးကတော့ ကျနော့်ကိုလွတ်ထွက်သွားမှာကြောက်နေဘိအလား အတင်းဖက်ထားတယ်။မကြာဘူးအောက်က ကော့ပြန်တက်လာပြီး
"ဟင်း ဟင်း အင်း အင်း အားစီး..."
ပြီးမဲ့အရိပ်အယောင်ပြလာတယ်။ကျနော် ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ပေးတယ်။စိတ်ကိုဖြေလွှတ်လိုက်တော့လိုးကောင်းတဲ့အဖုတ်ကိုကျနော့်လီးတံကြီးနဲ့ မညှာမတာကို ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တယ်။လီးရည်တွေက မိန်းမတဖြစ်လဲ ဧကရီ အမေအရင်းစောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်နေတာဆိုတဲ့အသိကလိင်တံအောက်က အကြောကြီးအောင့်ပြီး..
ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်လည်း အချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိဖက်ခါ ဇိမ်ယူနေတယ်။ပြီးမှ
"ရေသွားဆေးအုံးမယ် ညစ်ပတ်ကုန်ပြီတဲ့"
အိမ်အောက်ရေချိုးခန်းထဲမှာကျနော့်လီးကိုဆေးကြောတယ်။ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ကအိမ်သာထဲဝင်တယ်။အချိန်ကြည့်တော့ည၁၀နာရီ။ကျနော်လည်း ဘုရားစင်ရှေ့က ခြင်ထောင်ထဲဝင်လှဲနေလိုက်တယ်။နောက်ထပ်မလုပ်ရလည်း ကျေနပ်ပြီလေ။ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။မီးရောင်က အပြင်ထွက်နေတယ်။
တစ်နာရီလောက်ကြာတဲ့အထိ လှုပ်ရှားသံမကြားရ။ကံက မျက်နှာသာပေးခြင်တော့မီးကပျက်သွားတယ်။ကျနော့်လီးက ပြန်မာလာပြန်တယ်။ဆွကြည့်တယ်။ဘုရားစင်ကိုသတိရပြီး ပြန်ငြိမ်နေရတယ်။အခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားရပြီးခြေသံက ကျနော့်ဆီလျှောက်လာတယ်။ခြင်ထောင်လှပ်လိုက်တယ်။ဒူးကလေးထောက်ခါ ကျနော့်ကိုစမ်းတယ်
"မောင်မိုး...အမ မအိပ်ရဲဘူး"
"အင်း..သြော်.."
ကျနော့်ဘေးထိုင်နေတဲ့ ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ကျနော်ထထိုင်လိုက်ပြီး
"မီးပျက်သွားတာလား"
မသိဟန်ဖြင့်
"ဟုတ်တယ်"
ခါးလေးကိုသိုင်းဖက်လိုက်တယ်
"မမခိုင် ..ကြောက်နေလား"
"အင်း...ကြောက်တယ်"
"မောင်...ရှိနေပြီပဲ ထ ထသွားရအောင်"
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်လည်းရင်တုန်ခုန်နေပြီ
ဒုတိယအချီအတွက်ကျနော့်ပညာအစုံထုတ်သုံးခါ အူရိုင်းလေးကိုကာမ အာရုံအထူးထူးတွေပေးလိုက်တော့တယ်။ ၂ ချီလောက်ဆက်တိုက်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်။
"မောင် ..ဧကရီ့လိုပဲ ခိုင့်ကို အခွင့်အရေးပေးပါနော်။ခိုင်မောင့်ကို မတွေ့ရမနေနိုင်တော့ဘူး"တဲ့
မနက်လင်းဆွဲ ကပ်လိုးလေးလိုးပြီးရပ်ကွက်ထဲကလူတွေမရိပ်မိအောင်.အသာထွက်ခဲ့တယ်။နေ့လည် လာခဲ့ဖို့ ဒေါ်မိုးမိုးခိုင် ချိန်းတယ်
………………………………………………
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ချိန်းထားတဲ့နေ့လည်ဘက် သူ့အိမ်သွားလိုက်တယ် အိမ်သားတွေညနေပြန်ရောက်မယ်တဲ့။နောက်တွေ့ရင်ဘယ်လိုတွေ့မလဲ စိုးရိမ်နေရှာတယ်။ကျနော်ဝယ်ထားတဲ့တိုက်ခန်းက အင်းစိန်မှာအဲ့မှာတွေ့ဖို့အစီအစဉ်ပြောမှ စိတ်အေးသွားရှာတယ်။
ဒေါ်မိုးမိုးခိုင်ရဲ့ကျနော့်အပေါ်သဘောထားအဓိပ္ပါယ်တွေ ရွေ့လျားသွားကြပြီလေ။နောက်မှ အသေးစိတ်ပြောပြတော့မယ်။ကျနော့်ဦးကြီးဘကြီးဆီအလည်အပတ်သွားဖို့ အစီအစဉ်ဆွဲလိုက်တယ်။အထုပ်အပိုးတွေကားပေါ်တင်ပြီးကားမောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ပါးစပ်ပါရွာရောက်ဆိုသော်ငြား မရောက်တာကြာပြီမို့ပြောင်းလဲသွားတဲ့ အနေအထားတွေအရ သူစိမ်းပြင်ပြင်ပါပဲ ။
မြို့ကလေးထဲဝင်လာတော့ အတော်ဖွံဖြိုးနေတဲ့တောမြို့ကလေးကို တအံတသြကိုဖြစ်လို့အမှတ် ၅ ရပ်ကွက် ပတ္တမြားငမောက်လမ်းကို မေးပြီးမောင်းလာခဲ့တယ်။အဓိကကတော့နိုင်ဝင်းအောင်အိမ်ပဲ ဒီကောင်မိန်းမနဲ့ခလေးနဲ့ ဘကြီးတို့နဲ့ခွဲနေတာ။
နိုင်ဝင်းအောင်အိမ်က လမ်းခြင်းကပ်လျက်တစ်ဖက်လမ်းလမ်းတစ်ဝက်လောက်မောင်းလာတော့ နိုင်ဝင်းအောင်အိမ်ကို လူတစ်ယောက်ညွှန်ပြတဲ့အတိုင်းဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးရှေ့ကားရပ်လိုက်ပြီးဟွန်းတစ်ချက်ခြင်းတီးလိုက်တော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ကားမှန်ချလိုက်ရင်း
"ဘယ်သူနဲ့တွေ့ခြင်လို့လဲ"
"ဒါနိုင်ဝင်းအောင်အိမ်လား"
"ဟုတ်ပါတယ်"
"သူရှိလား"
"ဟုတ်ကဲ့အထဲမှာ ခေါ်ပေးရမလား"
"ရတယ် နေပါစေ"
ကျနော်ကားတံခါးဖွင့်ပြီး အမျိုးသမီးနောက်က လိုက်ဝင်တယ် အိမ်ထဲရောက်တော့ ကြမ်းပြင်မှာ ပါဆယ်ထုပ်တွေနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ နိုင်ဝင်းအောင်။သူ့နောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောက်ကနေသိုင်းဖက်လိုက်တယ်။နောက်လှည့်ကာ ကြောင်အမ်းအမ်းမျက်နှာနဲ့။ပြုံးပြရမလိုမဲ့ပြရမလိုဖြစ်နေရှာတယ်။နေကာမျက်မှန်ချွတ်လိုက်ပြီး ခပ်တည်တည်နေလိုက်တယ်။
"ဟာ....ဟေ့ရောင် ငမိုး..ခွီးတဲ့မှပဲ ထင်မထားဘူး ငါ့မှာ မနည်းစဉ်းစားရတယ်"
မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့အမျိုးသမီးကို
"မိန်းမ ဒါငါနဲ့ညီအကို ရန်ကုန်က ဦးလေးရဲ့သား ငါပြောပြောနေတဲ့ မိုးဇော်ဆိုတဲ့ သပွတ်ပေါ့"
အဲ့ကျမှ သူ့မိန်းမလည်း သွားဖြဲပြနုတ်ဆက်တယ်။
"မိုးဇော် ဒါကတော့ ငါ့မိန်းမ အေးနွယ်"
"သြော်ဟုတ်ကဲ့"
လာဟေ့ရောင် အိမ်ရှေ့သွားရအောင် ဒါနဲ့မင်းအထုပ်အပိုးတွေရော ဘာနဲ့လာတာလဲ တစ်ယောက်တည်းလား။မေးခွန်းတွေ တရစပ်မေးနေလို့နေပါဦးကွာ ဖြေးဖြေးခြင်းဖြေပါရစေ လို့ပြောရတယ်။သူ့မိန်းမက ဟုတ်သားပဲ အစ်ကိုကလည်းနားပါစေအုံး ဝင်ပြောရတယ်။နိုင်ဝင်းအောင်သူ့ခလေး ၃ ယောက်ခေါ်ပြတယ်။သူ့ခယ်မတွေ ယောက္ခမအမကြီး အကုန်မိတ်ဆက်တော့တယ်။
ဒီတစ်ထပ်အိမ်နဲ့ဒီလူတွေဘယ်လိုနေကြလဲ စဉ်းစားရတဲ့အထိနိုင်ဝင်းအောင်ကရိပ်စားမိတယ်။ဘကြီးတို့အိမ်မှာ နေဖို့ ပြောတယ်။ညနေစောင်းတော့ ဘကြီးတို့အိမ်ဘက်ကားမောင်းထွက်ခဲ့တယ်။ ဘကြီးတို့ အိမ်ကတော့ရှေးတုန်းကသစ်သား၂ထပ်အိမ်သူ့ခေတ်သူ့အခါအရတော့ ခမ်းနားထည်ဝါတာပေါ့။
ခြံကလည်း ၂ ဧက လောက်ကိုရှိမယ်။ခြံထဲကားမောင်းဝင်တော့အိမ်ရှေ့တန်းလျားမှာ ယပ်တောင်ကလေးနဲ့ခြင်ယမ်းနေတဲ့ဘကြီးအသက် ၇၀ ရှိပြီဆိုတော့ အဘိုးကြီးဖြစ်နေပြီလေ။
နိုင်ဝင်းအောင်ကသူ့အဖေကိုပြေးပြောတယ်။အဖေ ဒါဘယ်သူလဲ သိလား။ရန်ကုန်က ရုပ်ရှင်မင်းသား အဖေတို့ဆီ လာတည်းတာလို့ကြပ်တယ်။ဘကြီးကမျက်မှောကုတ်ပြီး ကျနော့်ကိုကြည့်နေတယ်။ဘကြီးပေါင်ကို အသာပုတ်လိုက်ပြီးကပ်ထိုင်ခါဘကြီး ကျနော် မိုးဇော် လို့ပြောမှ
"ဟ ..ငါ့တူ မင်းအိပ်မက်မက်ပြီးရောက်လာတာလား"
"ဘကြီး..ကိုသတိရလို့ပါဗျ"
"အေး ...ဟိုခွေးသားက ငါ့ကိုအတည်မပြောဘူး"
နိုင်ဝင်းအောင်သူ့အဖေကို အမြဲစနောက်နေတဲ့ကောင်အဆဲအဆိုခံပြီးကိုစတာ ငယ်ငယ်ကတည်းကအကျင့်။သူ့အမေဒေါ်စန်းမော်ကို ကြီးလာတော့ ဘယ်လိုဆက်ဆံရေးလည်းမသိ ။ငယ်ငယ်ကတော့ သူ့အမေကို မချစ်သလိုသူ့အမေကလည်း ဂရုမစိုက်။နိုင်ဝင်းအောင်ကျနော်နေဖို့အခန်းရှင်းနေတယ်။ဒီကောင်လူပျိုဘဝထိ နေခဲ့တဲ့အခန်း။ဒေါ်စန်းမော်ကို ရိပ်ခနဲတော့တွေ့လိုက်တယ်။နိုင်ဝင်းအောင်သူ့အမေဆီက အိပ်ယာခေါင်းအုံးစတာတွေတောင်းနေသံကြားရတယ်။
ကျနော့်ကိုငယ်ငယ်ကတည်းက ကြည့်မရတာ။အခုလည်းကြည့်ရပုံမပေါ်။သို့သော် သူမကို ပဲခူးတည်းခိုခန်းမှာ လိုးခဲ့ဖူးသူဆိုတာ။သူမတန်းတန်းစွဲဖြစ်ခဲ့သူ ကိုလူချောဟာသူမယောကျ်ားရဲ့တူအရင်းသူမနှင့်မျက်နှာကြောမတည့် ကြည့်မရသူဆိုတာမသိရှာ။
ခပ်ရှောင်ရှောင်နေလေ ကျနော့်အတွက်ပိုကောင်းလေမဟုတ်ပါလား။နိုင်ဝင်းအောင် ကျနော့်ကို ရေမိုးချိုးပြီးစောင့်နေဖို့သူလာခေါ်မယ် သောက်ကြမယ်။
အိမ်နောက်ဖေးအုတ်ရေတွင်းကြီးထဲမှရေကို မော်တာဖြင့်အုတ်ရေကန်ဆီသွယ်တန်းကာ သုံးရေချိုးရေအဖြစ်ထားတယ် ခြံကလည်းကျယ် သစ်ပင်တွေ သစ်သားဂိုဒေါင်အမည်းကြီးတွေကာစည်းထားတော့ အိမ်သားမှလွဲ၍ပတ်ဝန်းကျင်ကမြင်တွေ့ဖို့မလွယ်။
ရန်ကုန်အိမ်မှာလိုပင် ချွတ်ခြိုးပစ်ခြင်တယ်။အိမ်အတွင်းဘက်ခပ်မှောင်မှောင်လူသွားလမ်းကျဉ်းမှာဒေါ်စန်းမော်နဲ့ပုခုံးခြင်းကပ်လျက်မျက်နှာခြင်းဆိုင်ကပ်လျှောက်ဆုံမိတယ် ကိုယ်သုတ်ပဝါကြီးကို ခေါင်းမြှီးခြုံထားတာကတကြောင်းဒေါ်စန်းမော်ကမျက်နှာခြင်းမဆိုင်လိုပဲ လွှဲဖယ်နေတာကတကြောင်းကြောင့်မမှတ်မိ။
သို့သော် ကျနော့်နောက်ကျောရောက်မှဆပ်ပြာခွက်ရေလဲပုဆိုးမျက်နှာသုတ်ပဝါရေကန်ပေါ်မှာနော် လို့ သူ့ဘာသာပြောသလိုလိုနဲ့ ကျနော့်ကိုပြောတယ်။နိုင်ဝင်းအောင်လာခေါ်တော့ သူ့ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့သူတို့မြို့ကအကောင်းဆုံးဆိုင်မှာ သောက်ကြစားကြတယ်။
ငယ်ငယ်တုန်းကအကြောင်း ယခုလက်ရှိအကြောင်းကွဲကွာသွားစဉ်ကာလကအကြောင်းတွေ ၂ ယောက်သားပြောကြ သောက်ကောင်းကောင်းနဲ့ သောက်ကြတာ။နိုင်ဝင်းအောင်လည်း သူ့အိမ်မပြန်နိုင်တော့ဘဲ ဘကြီးတို့အိမ် လိုက်အိပ်ရတယ်။ထုံးစံအတိုင်း သူ့အဖေကို မူးပြီး စတယ်။
ဟေ့ ငမြင့် အဖေ့သားအိပ်ပြီလား လုပ်သေးတယ်။ခွေးမသား လူကြီးကို ဆိုပြီး တုတ်ကောက်နဲ့ ရွယ်မှအခန်းထဲ ထွက်ပြေးတယ်။ငါ့မိထွေးကြီး အိပ်ပြီလား လို့သူ့အမေ ဒေါ်စန်းမော်ကိုအော်တယ်။ဒေါ်စန်းမော်က ပြန်အော်တယ်။ငနိုင် ငါကတော့ နင့်အဖေလို သည်းခံမှာမဟုတ်ဘူး။ရဲဖုန်းဆက်ခေါ်ပြီး အချုပ်ထဲထည့်ပစ်မှာ လို့ကျိန်းတယ်။
ငနိုင်က လည်းသောက်ဂရုမစိုက်ဘူး မိထွေးကြီးလို့ပြန်အော်တာ ပါးစပ်မနည်းပိတ်ထားရတယ်။ဒါတင်မက လဒကောင် ကျနော့်ပါ ပြဿနာထဲ ဆွဲသွင်းသေးငမိုး မင်းမပြန်ခင် ဒီအဘွားကြီးကို ကောင်းကောင်းဆုံးမသွားစမ်း လုပ်သေး။ဒေါ်စန်းမော် တတွတ်တွတ်ပြောနေသံတော့ကြားတယ်။
၂ ယောက်သားတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်ခါခါးတင်းခွအိပ်မောကြသွားတော့တယ်။အံမယ်မနက်လင်းတော့ လဒ မရှိတော့ဘူး။
ဒေါ်စန်းမော်အရင်ကရန်ငြိုးက ဇာတိပြန်ပြလာတယ်။မနက်စာမလုပ်ထားပေးဘူးမျက်နှာသစ်စရာခွက်ကအစဖွက်ထားတော့။အသင့်ယူလာတဲ့ ကိုယ့်ဟာနဲ့ကို သစ်ရတာပေါ့။ဘကြီးဥယျာဉ်ခြံရှိရာကို သူ့စူပါကတ်ဆိုင်ကယ်ကလေးနဲ့ထွက်သွားတော့ ကျနော့်အတွက်ဘာမှလုပ်မထားလဲဘကြီးသိမှာမဟုတ်။
ဒါ့ကြောင့် ဆူမှာမဟုတ်။ဆူလည်းသောက်ဂရုတော့ ဒေါ်စန်းမော်စိုက်မဲ့ဟာမဟုတ်ကွကိုယ်အနီးအနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကလေးမှာဝမ်းရေးဖြေရှင်းရတယ်။ခေါင်းကလည်းကိုက်နေဆဲ။ဒရင်းဘက်တစ်ခုဆွဲပြီး ခြံနောက်ဘက် ဂိုထောင်တွေကြားအေးအေးလူလူရှိတဲ့နေရာမှာမှိန်းနေလိုက်တယ်။
ဟမ်းဖုန်းမြည်သံကြားလို့ ဖွင့်ကြည့်တော့ ဘကြီးတို့အိမ်ကြိုးဖုန်း ဘာလို့ပါလိမ့်။တည်းခိုခန်းမှာ ဒေါ်စန်းမော် ကျနော့်ဖုန်းတောင်းခဲ့တာသတိပြန်ရတယ် ရင်းတုန်းကိုတိုးလိုက်တယ်။ဘကြီးမရှိခိုက် ကျနော်လည်းအပြင်ကပြန်မလာတာသိလို့ဖုန်းဆက်နေတာ။
"ဟလို " အသံကို နှိမ့်ပြောရတယ်
"ဟလို" အသံကတော့ ပျားရည်ဆမ်းထားတဲ့အတိုင်း
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုမိုးပါလား"
"ဟုတ်ပါတယ် ခုပြောနေတာဘယ်သူပါလဲ ခင်ဗျာ"
"မမှတ်မိတော့ဘူးလား ကိုလူချောရဲ့ရည်းစားတွေများတော့..."
ကျနော်လည်းရီခြင်ပေမဲ့ ဇာတ်ကားရိုက်သတိထားပြောနေရတယ်
"အင်း...ဟုတ်ကဲ့ "
"တောသူမလေး စန်းလေ မစန်းမော်လေ မမှတ်မိတော့ဘူးလား"
"ဟာ...တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ အခုပဲ မစန်းမော်အကြောင်းတွေးနေတာ"
"ယုံရမှာလား"
"တကယ်ပါဗျာ"
"စန်းအကြောင်း ဘာတွေးနေတာလဲ"
"စန်းအလှတွေအကြောင်း ပြီးတော့ကိုယ်တို့ အတူတူဟိုဟာဖြစ်တဲ့အကြောင်းတွေ"
"အို ...ဘာတွေပြောမှန်းမသိဘူး"
"အချစ်ကလည်း ကိုယ် တကယ်သတိရနေတာ"
"အင်းဒီကလည်း သတိရနေတာ"
"ကိုယ်ဒီညတောင် စန်းအိပ်နေတဲ့အခန်းထဲ ရောက်အောင်လာမလို့ "
"အံ့မယ် စန်းနေတဲ့မြို့တောင် မလာတတ်ဘဲနဲ့ အာရွှီး"
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
