ရွေ့လျားနေသော အဓိပ္ပါယ်များ အပိုင်း ( ၂ )
အမရာမောင် ရေးသည်။
အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။
"ကိုယ်ဒီညတောင် စန်းအိပ်နေတဲ့အခန်းထဲ ရောက်အောင်လာမလို့ "
"အံ့မယ် စန်းနေတဲ့မြို့တောင် မလာတတ်ဘဲနဲ့အာရွှီး"
"တကယ်ပြောတာ ကိုယ်ရောက်လာကြောင်းအထောက်အထားသက်သေပြခဲ့မယ်ကိုယ့်ဓာတ်ပုံတစ်ပုံထားခဲ့မယ်"
"ဟား မယုံဘူး"
"တကယ်ကိုယ်လုပ်နိုင်ရင် စန်းကိုယ်တို အိပ်ခဲ့တဲ့ဆီလာမလား"
"မနက်ဖြန်ကိုနော် လောင်းရဲလား"
"လောင်းရဲပ"
"ဒါဆိုဖုန်းချတော့မယ် ကတိနော်"
"ကတိပါ"
"ချစ်တယ် ပြွတ်"
ဖုန်းချလိုက်တယ်။
"ရီ...ရီ...တူ..တူ..."
ဖုန်းကိုကြည့်တော့ ဒေါ်စန်းမော်ပြန်ခေါ်နေတာ
"ဟလို"
"အင်း ပြောစရာကျန်သွားလို့"
"အင်းပြောလေ"
"သူ့ဘက်ကပြောတဲ့အတိုင်းမဖြစ်ဘဲရှုံးခဲ့ရင်ဘာပြန်လုပ်ပေးမလဲ"
"စန်းကြိုက်တာတောင်းဆို"
"တကယ်နော်"
"အဟုတ်ပါဆို"
"သိပ်တော့မတောင်းဆိုပါဘူး ရှုံးခဲ့ရင် ကိုယ် စန်းနေတဲ့ဆီမနက်ဖြန်လာတွေ့ရမယ် ဘယ်လိုလဲ"
"အိုကေ စိတ်ချ:"
"အာ့ပြောခြင်လို့ ဒါပဲနော် ကိုအာရွှီး"
ဘကြီးနဲ့တနေကုန်နေလို့ စကားတစ်ခွန်းပြောဖို့ခဲယင်းတဲ့ မယ်မင်းကြီးမ ကြက်တူရွေးမကျနေတာပဲ...တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ဒီည...။ ။
………………………………………………
လူတွေများ မဟုတ်တာလုပ်ထားတာသိပ်သိသာတယ်။ညနေစောင်းတော့ ကျနော့်အခန်းရှေ့ဒေါ်စန်းမော်လာရပ်တယ် ရေချိုးဖို့ အသင့်လုပ်ထားကြောင်းထမင်းဟင်းချက်ထားကြောင်း အပြင်မှာမစားဖို့ အကြောင်း ပြောတယ်။ ကျနော်အသံခပ်အုပ်အုပ်လုပ်ပြီး ဟုတ်ကဲ့လို့အဖြေပေးလိုက်တယ်။ပူလည်းပူအိုက်လည်းအိုက်တာမို့ ရေချိုးတော့မယ်ဆိုပြီးထွက်လာလိုက်တယ်။အိမ်သွားလမ်းမဆုံးခင် ရေကန်ဘက်ဆီက ရေချိုးသံကြားတော့ ရပ်လိုက်တယ်။
အမှောင်ရိပ်အစပ်ကနေ အလင်းဘက်ကြည့်တော့ ဒေါ်စန်းမော်ရေချိုးနေတာရေဆင်းငါးကြီးလိုခြေသလုံးတုတ်တုတ်ဖွေးဖွေးလက်မောင်းသားတောင့်တောင့် ထမီရင်လျားထားတဲ့နို့အုံအသားတွေက ရဲနေတယ်။ခြေဖဝါးခြင်းထပ်ပြီးချေးတွန်းတော့ ထမီအသားက တင်နှစ်လုံးကြားကဖင်ထဲညပ်ဝင်နေတယ်။
ရေစိုနဲ့ပြောင်လက်ခါတင်းနေတော့ ကိုယ်ချဖူးတဲ့ဆော်ကြီးလို့မမြင်ဘဲ ဦးကြီးမိန်းမ။ လက်လှမ်းမမှီဘယ်တော့မှမချူဆွတ်နိုင်မဲ့ ပန်းတစ်ပွင့် စိတ်ကူးဖြင့်သာ.ပစ်မှားယုံ။သို့သော် အလိုချင်ဆုံးအခူးခြင်ဆုံးအဖြစ်အဲ့လိုခံစားမှုက လီးကိုတောင်လာစေတယ်။ဆော်ကြီးကို လိုးခြင်နေတယ်။
..............................................
ဘကြီးဥယျာဉ်ခြံကပြန်ရောက်လာပြီးညစာကို ဒေါ်စန်းမော် ကျနော် ဘကြီးလက်ဆုံစားခြင်တယ်လို့ပြောလာတော့ အခက်တွေ့သွားရတယ်။ဒေါ်စန်းမော်ကို အရူးလုပ်ခြင်သေးတယ် ။ဒီညအစီအစဉ်ကလည်းရှိနေတော့ နိုင်ဝင်းအောင်ကို လာခေါ်ဖို့ အကူအညီတောင်းရတယ် ။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာထားခဲ့ခိုင်းပြီး၈နာရီထိုးလောက်မှ အိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့မှာ ထားရတယ်။အဲဒါမှ ဒေါ်စန်းမော်နဲ့မျက်နှာခြင်းမဆိုင်ရမှာဒေါ်စန်းမော်ကလည်း ကျနော့်မျက်နှာမကြည့်ခြင်အောင်ကိုရေစက်ကဖြစ်နေသလားမသိ။
တစ်ဖက်မှာတော့ကျနော့်မှကျနော်စွဲလမ်းနေပြန်တယ်။ညစာကို ရှမ်းခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲနဲ့ အပြီးသတ်လိုက်တယ်။ကျနော်ပြန်ရောက်တော့ဘကြီးဘုရားဝတ်တက်နေပြီ။သိပ်စိတ်ကောင်းရှိတဲ့ဘကြီးကတော့ သူ့မိန်းမကိုခွင့်လွှတ်ခြင်းသည်းခံခြင်းဖြင့် နှလုံးသွင်းထားပေမဲ့သည်အပေါ် အခွင့်အရေးယူ.လင်ငယ်နေအိမ်ထောင့်တာဝန်မယား ဝတ္တရားမသိမရှိ ။လူပါးဝနေတော့ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြည့်မရ ။
ပညာပေးခြင်ပြန်အဲ့လိုပညာပေးတဲ့အနေနဲ့ ဒေါ်စန်းမော်လင်ငယ်နေတာကိုဗီဒီယိုဖိုင် သက်သေရိုက်ယူထားရုံမျှမကကျနော်ကိုယ်တိုင်ကာယကံမြောက် ဒေါ်စန်းမော်ကိုပညာပေးတဲ့အနေနဲ့ မြူဆွယ်ဆွဲဆောင်ခါ လိုးပစ်ခဲ့တယ်။ဘကြီးအပေါ်စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတော့ဘာမှကလဲ့စားလည်းမခြေခြင် ဒေါ်စန်းမော်ကိုလည်းဘာမှမလုပ်ခြင်တော့ပြန်။
ဒေါ်စန်းမော်ခမျာ အသက်ကြီးကြီးယောကျ်ားကို အလိုမတူဘဲ ပေါင်းသင်းခဲ့ရသလိုဖြစ်ပြီးကာမဆန္ဒ လိင်မှု ခွန်အား မျှတသော စွမ်းဆောင်ရည်အသိ မရှိသဖြင့်ဒေါ်စန်းမော် လိုအပ်သောကာမကွက်လပ်အတွက်လင်ငယ်ထားခြင်းဖြင့် ဖြည့်ရသော်လည်းမပြည့် အရှက်ကွဲမှာ လူသိမှာလည်းကြောက်ရ။
လင်ငယ်ကိုလည်းငွေနဲ့သိမ်းသွင်းရပြီးတော့ တဖန်ခြောက်ကပ်မြဲအတိုင်းခြောက်ကပ်ခါအမှောင်ထဲမှာအကျဉ်းကျနေရသလိုပဲ။အဲ့တော့ သူ့အာရုံနောက်စေတဲ့ ကျနော့်ကို အမြင်ကတ်ခဲ့ဟန်တူတယ် ဟု တွေးမိပြန်တော့ သနားစိတ်ဖြင့်ဖြည့်စွက်ပေးခြင်မိပြန်။အိပ်ယာထဲအဖန်ဖန်တွေးရင်းလမ်းတစ်လမ်းတွေ့သလိုဖြစ်ပြီး အသိညဏ်လည်းပွင့်သွားတယ်
"ချောက် ကျွီ ကျွီ ဒန်း....."
ဒေါ်စန်းမော်အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်သံ။နာရီကြည့်တော့ ၁၀နာရီခွဲ။ဒေါ်စန်းမော်အိမ်သာသွားနေကြ။ဘကြီးနဲ့အတူမအိပ်တာအတော်ကြာပြီ ခွဲအိပ်တာတဲ့။ကျနော့်ကို ဧကရီမကြာခင်ကရိုက်ပေးထားတဲ့ဓာတ်ပုံ ထုတ်လိုက်ပြီးကျောဘက်မှာ ချစ်သောစန်းအတွက်လို့ ရေးခါဆိုင်းထိုးလိုက်တယ်။အိမ်သာသွားတုန်း ဒေါ်စန်းမော်အခန်းထဲအမြန်ဝင်ခေါင်းအုန်းအောက်ဘက် ခေါင်းအုံးနဲ့အစွပ်ကြားထဲ ဓာတ်ပုံထိုးထည့်ထားလိုက်တယ်။
အလောင်းအစားမှာ ဘယ်လိုတွေးတွေး ကိုမိုးဆိုသူမလာနိုင် အိမ်လိပ်စာမသိ နေရပ်မသိ သိသည်ဆိုထားအုံး။မွေးထားတဲ့ခွေးတစ်အုပ်ကို ညဘက်ကျော်ဖြတ်ဖို့မဖြစ်နိုင်။သူခိုးဆိုပြီး အချုပ်ထဲတောင်ရောက်သွားနိုင်တယ်။ဒေါ်စန်းမော် အပျော်လွန်ပြီးအိပ်မပျော်တာလည်းဖြစ်နိုင်တယ်။ကျနော့်အခန်းရှေ့က ခြေသံတလှပ်လှပ်ဟာ ဒေါ်စန်းမော်အိပ်ပျော်ခြင်ယောင်ဆောင်နေရတော့ သေးတောင်ထွက်မပေါက်နိုင်။၁၁နာရီထိုးခါနီးပြီ။ဖုန်းမြည်လာတယ်
တူ တူ တူ
မစ်ကော ၄ ကောလောက်ဝင်ထားပါလား
အရေးကြီးလို့ဖြစ်မယ် ကိုင်လိုက်တယ်
"ဟလို"
ဒီအချိန်ကြီးဘယ်သူပါလိမ့်
"ဟလို..အကို..ညီမပါ"
"ဧကရီ ဒီအချိန်ကြီး..ဘာဖြစ်လို့လဲ ဧကရီဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဧကရီအကို့ကို ဆက်သွယ်မရတာကြာပြီအကိုကလည်းမဆက်သွယ်တော့ ညီမအရမ်းဝမ်းနည်းတယ် ထားခဲ့ပြီလားလို့"
ဧကရီပြောရင်း ငိုသံကြားနေရတယ်။ကျနော်ဧကရီကိုဘာအကြောင်းမှမကြားဘဲမဆက်သွယ်ဘဲနေခဲ့တာ ၁ လတောင်ပြည့်တော့မှာပဲ ။ဒီမှာတင် ၁၀ ရက်လောက်ရှိပြီ ၁ ရက်၂ ရက်လို့ ထင်နေတာ။
"ဧကရီ အကို တောင်းပန်ပါတယ် နယ်မှာအလုပ် ကိစ္စအရေးကြီးနေလို့ပါ အကို ဧကရီကို ဒီလောက်ချစ်တာကို"
"မငိုနဲ့တော့
အခုဘယ်က ဆက်တာလဲ"
"သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ အဖော်လာအိပ်ပေးရင်းဆက်တာ"
"သြော်...ကိုယ်မနက်စောစောပြန်ဆက်မယ် ဧကရီ ချစ်တယ် ဧကရီ"
"အကို့ကိုလည်း ဧကရီသိပ်ချစ်တယ်"
ဟမ်းဖုန်းကို ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ထားရင်းဧကရီ့ကို အားနာပြီး စိတ်မကောင်းလည်းဖြစ်နေတယ်။ဒေါ်စန်းမော် သံချက်လွတ် ကြွတက်နေတဲ့ ပျဉ်ပြားကိုနင်းမိသွားပုံရတယ် ။
"ကျွိ ဒေါက် "
ကျနော်ဖုန်းပြောနေတာ ရပ်ပြီးနားထောင်နေတာခြေသံမကြားပါအောင်နင်းခါမှ အသံမြည်သွားရတယ်။သေးပေါက်ခြင်တာနဲ့အတော်ပဲ။ကျနော်ခြေသံပေးနင်းလိုက်တယ်။တံခါးဖွင့် အခန်းပြင်ရောက်တော့ ဒေါ်စန်းမော်အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။
အခန်းတံခါးပိတ်ချိန်တောင်မရဘဲအိပ်ခြင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငြိမ်နေရှာတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ပိရိပုံများမနက် ၆ နာရီလောက်ဆို ဘကြီးနဲ့ကျနော်တို့စားဖို့ မနက်စာဒေါ်စန်းမော်ချက်ရတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျနော့်ဘကြီးဦးကြီးက မနက်စာစောစောစားတတ်တာ။နေ့လည်စာ ညစာတောင် သိပ်အလေးထားမစားတာရယ်ကြောင့်ပါ ။မချက်မဖြစ်စာလေးတစ်စောင်ရေးလိုက်တယ်
ဒီလို
သို့/
စန်း
ကိုယ့်ကတိအတိုင်း ဓာတ်ပုံခေါင်းအုံးအောက်ထားခဲ့တယ်။ ရှုံးတဲ့အတွက်လည်း လာစရာမလိုပါဘူး။
စန်းအခြေအနေပေးတဲ့အခါမှ ချိန်းလိုက်ပါ။ဖင်ပေါ်နေတာ ပြန်ဖုံးပေးခဲ့တယ်နော်
ချစ်တဲ့
ကိုမိုး
ထမင်းချက်ရင်းသီချင်းတောင်ညည်းနေတဲ့ဒေါ်စန်းမော်ချက်ပြုတ်ပြီး အခန်းထဲဝင်လာတော့စာကိုတွေ့သွားပုံရတယ်။ကျနော်လည်းပူလောင်အိုက်စပ်တာမခံနိုင်လို့ရေကန်မှာရေသွားချိုးလိုက်တယ်။တော်သေးတယ်။ကျနော်ခေါင်းကို တံဘက်ခြုံပြီးပြန်လာတာနဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ထမီရင်လျားထွက်လာတာဆုံတော့ ခေါင်းငုံပြီးရပ်နေတယ်။ယှဉ်လျက်ဆုံတော့ ခေါင်းငုံ့ရပ်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ကိုစခြင်သလိုလိုဖြစ်လာတယ်။ကျနော်ရပ်လိုက်ပြီး
"ပူတယ်နော် ရင်ထဲပူတာက ပိုဆိုးတယ်။ရေချိုးတာလည်းပျောက်မှာ မဟုတ်ဘူး"
ထိသွားပုံရတယ်။ရှေ့၃၄လှမ်းလျှောက်ပြီး နောက်ပြန်ကြည့်တယ်။ကျနော် လက်နောက်ပြန်ပြလိုက်တယ်။မနက်စာစားရင်း ဒေါ်စန်းမော်ကို မသင့်မြတ်သူအနေနဲ့ပဲရင်ဆိုင်ခြင်တာမို့ လျှာထိုးဦးထုပ်ခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းပြီးထိုင်လိုက်တယ်။ ဦးကြီးစားပြီးထွက်သွားပြီ။ထမင်းခူးပြီး ကျနော့်ရှေ့ညင်သာစွာပန်းကန်ကိုချတယ်
"စားခြင်တာတွေ ပြောထားလေ "တဲ့
"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူး"
နိုင်ဝင်းအောင်အိမ်ဘက်ထွက်လာမိတာအမှားဒီကောင် ယောက္ခမကြောက်ရတာ သိသွားတာပဲ။သူ့ ယောက္ခမကလည်း ကျနော့်ကို နားကပ်နဲ့ ဘိုဆန်ဆန်ဝတ်တာကြည့်မရတဲ့ ၁၉ ရာစုအလယ်က။အဘွားကြီးမျက်လုံးနဲ့ ကြည့်မရဘူး ဆိုတာနိုင်ဝင်းအောင်ကို ကြိမ်းမောင်းနေတဲ့ အဘွားကြီးစကားလုံးထဲမှာ ပါလာတယ်။ကျနော်ရှိနေမှန်းသိလျက် ပြောနေတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုကိုမပတ်သက်ခြင်တော့ဘူး။
ကျနော်နဲ့ခင်စပြုနေတဲ့ဆိုင်မှာ သောက်ရင်းနိုင်ဝင်းအောင်ကို ဆဲဖို့ခေါ်မယ်ပေါ့။မသာကောင်က ဆဲတောင်မဆဲရသေး လာတောင်းပန်တယ်။အရက်ပြင်းသောက်စမရှိတဲ့ ကျနော်လည်းအတော်လွတ်သွားတယ် နိုင်ဝင်းအောင် အခန်းထဲထိ ထမ်းပို့ရှာတယ်။ကျနော် ယောက္ခမကြောက်တဲ့ကောင် ငကြောက်သောကသုံးမကျတဲ့ကောင်ဆိုပြီး ဆဲတယ်ဆိုတာတော့သတိရတယ်။
ကျနော့်ဖုန်းပိတ်ထားလို့ ဒေါ်စန်းမော် ဖုန်းခေါ်မရ။ဒါ့ကြောင့်လက်လျှော့ပြီး စိတ်ပြောင်းသွားပုံရတယ်လို့ယူဆရမလားမသိ။အရက်နာကျနေတဲ့ ကျနော်ခေါင်းအုံးကို မျက်နှာပေါ်ဖိထားရင်း..
"မောင်မိုးဇော်မင်းပြောတာတွေဒေါ်ဒေါ်လက်ခံတယ် ငနိုင်ဟာ နွားလုံးလုံးဖြစ်နေပြီ "
အမှန်တော့အဲ့လောက်တော့မဆိုးလှပေမဲ့
"ဟုတ်တယ်"
လို့ပဲ ထောက်ခံလိုက်တယ်။အခန်းဝမှာရပ်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော် ဝင်သင့်မဝင်သင့်ဖြစ်နေပုံရတယ်။
"ဒေါ်ဒေါ်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ နှိပ်ပေးရမလား ။အင်း သံပုရာရည်လေးအရင်သောက်လိုက် ခေါင်းနှိပ်ပေးလိုက်ရင်သက်သာသွားမယ်ထင်တယ်"
သူမဘာသာပြောသူမဘာသာလုပ်နေတော့တယ်။ဆံပင်ရှည်လာတာရယ် နုတ်ခမ်းမွှေးမုတ်ဆိတ်မွှေးမရိတ်တာရယ်က ဒေါ်စန်းမော် သိပ်မမှတ်မိနိုင်ဘူး။ရုပ်ခြင်းဆင်တာလို့ပဲ ထင်နေမှာလို့တွေးမိတော့ဆက်ဆံရေးတိုးတက်လာမှုအတွက်အနှောင့်အယှက်မပေးခြင်တော့။တကယ်ဖြစ်တာထက်ပိုအောင်သရုပ်ဆောင်နေလိုက်တော့တယ်။ပထမတော့ ကျနော့်ကို သံပုရည်သောက်လိုက်ဆိုပြီးခွက်ကိုကမ်းပေးတယ်။ကျနော်မထနိုင်တဲ့ပုံမြင်တော့ တွဲထူလာတယ်။
သံပုရာရည်သောက်နေတဲ့ကျနော့်ကို သေသေချာချာကြည့်နေတယ် ပြီးတော့ ကျနော့်ခေါင်းကို သူမပုခုံးပေါ်မှီထားစေပြီးနှိပ်နယ်ပေးတယ်။ငြင်သာတဲ့ အနုအရွ အပြုအစုကြောင့်ကျနော်အိပ်ခြင်သလိုလို နိုးနေသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။
"ကိုမိုးနဲ့ တူလိုက်တာ"တဲ့
လောကမှာနာမည်တူမရှား လူတူမရှားဆိုတဲ့အယူဒေါ်စန်းမော်မှာလည်းရှိသလို လူတိုင်းမှာရှိတယ်။နုတ်ခမ်းမွှေးမုတ်ဆိတ်မွှေးရိတ် ဆံပင်ညှပ်ပြီးရေချိုးပြီးစကျနော်အဝတ်တန်းတွေဘက်က ခေါင်းလေးငုံ့ကာထွက်လာတဲ့ ဒေါ်စန်းမော် အကြည့်ခြင်းဆုံမိကြတယ်။ကျနော်ကတော့ သာမန်မထူးဆန်းသလို ပြန်ကြည့်ရင်း
"ညက အတော်မူးသွားတယ် နိုင်ဝင်းအောင်ကိုဒေါသထွက်ပြီး သောက်လိုက်တာ ဘာအမှားတွေလုပ်မိလဲမသိဘူး အားနာလိုက်တာ"
ဒေါ်စန်းမော် သူ့ကိုစွဲအောင်လုပ်ခဲ့တဲ့ ကိုမိုးဆိုသူနဲ့ခွဲမရအောင်တူနေတဲ့ ကျနော့်ကို အံ့အားသင့်နေရှာတယ်။ကျနော့်အခန်းထဲအထိ ပြုစားခံရသူလို လိုက်လာတယ်။လုံခြည်လဲမှ အခန်းပြင်ထွက်ရပ်နေတယ်။သတိဝင်ပြီး ထိန်းသွားပုံရတယ်။ကျနော့်အတွက် ထမင်းပွဲပြင်နေတယ်။
ခါတိုင်းကခူးခပ်ပေးပြီး ထွက်သွားပေမဲ့ကျနော့်ဘေးမှာထိုင်နေတယ်။ကျနော်ဟာအတိတ်မေ့သူတစ်ယောက် ဒါမှမဟုတ်ဒေါ်စန်းမော်နဲ့ချစ်ကြိုက်သွေးသွားခြင်းဆက်ရှက်ခဲ့တဲ့ကိုမိုးဆိုသူမဟုတ် ဆိုတာကို မိမိကိုယ်မိမိအခါမလပ်ကိုပြောဆိုသတိပေးလာနေရပြီ။ကျနော်ဒီလိုတိတ်ဆိတ်ဆွံ့အမှုကိုသည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ဒါကြောင့်ပြောမိပြောရာပြောချလိုက်တယ်
"ဒေါ်ဒေါ် ကျနော်ရောက်တာလည်းရက်၂၀ လောက်ရှိပြီ ၁ ရက် ၂ ရက်နေရင် ပြန်တော့မလို့"
ငြိမ်သက်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်လှုပ်ရှားလာတယ်။
"ငါ့မောင်ရယ် အဲ ငါ့တူရယ် နေပါအုံးလားဒေါ်ဒေါ် တာဝန်မကျေတာ သိပါတယ် နောက်ထပ်နေမဲ့ရက်ကလေးတော့ ဧည့်ဝတ်ပြုပါရစေ.နေပါအုံးကွယ်"
"ဟာ မဟုတ်တာ ဒေါ်ဒေါ့်အတွက် ကျနော်ကသာဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးလို နေရာမှားရောက်လာတာပါ ဒေါ်ဒေါ့်တာဝန်ယူနိုင်သလောက်ယူတာ ကျနော်သိနေတာပဲ:"
"မဟုတ်ပါဘူးကွယ်။ မင်းကသာ သဘောထားကြီးပြီးနားလည်ပေးနေတာပါကွယ်"
ဒေါ်စန်းမော် ရှိုက်ကြီးတငင်ငင်ငိုလာတယ်။သူမချစ်တဲ့ကိုမိုးမဟုတ်မှန်းလည်းသိနေတယ်။ကိုမိုးဖုန်းကလည်းဆက်မရ အမှောင်ထဲအကျဉ်းကျမယ်။မျက်ရည်သည်မလေးစန်းစန်းမော်ဟာ ကျနော့်ကို ရေနစ်တုန်းကောက်ရိုးတမျှင်အဖြစ် ဆွဲဖို့ အစပြုနေပြီဆိုတာ။ကျနော့်မှာလည်းစရိုက်၂မျိုးရဲ့ ခံစားချက်၂မျိုးကြားလူးလာခေါက်တုန့်နေရတာ ပင်ပန်းလှပြီ။
မိန်းမတစ်ယောက်ကိုယ့်ဘေးမှာငိုနေပြီဆို ခပ်ညံညံ့မြန်မာဗီဒီယိုဇာတ်ကားထဲမှာတောင် ဖက်ပေးရတာပဲကျနော် စားပွဲပေါ်ခေါင်းငုံ့ခါငိုနေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ကိုဂျိုင်းအောက်ကနေဆွဲမထူပြီးကျောကုန်းလေးကိုပွတ် လက်မောင်းလေးကိုပွတ်ခါအငိုတိတ်အောင်ချော့တယ်။ကျနော်ချော့ကာမှ ပိုတောင်ငိုလာတော့ဖက်ထားရတော့တာပေါ့။ဒေါ်စန်းမော်ရဲ့ နသယ်ဆံနွယ်စကို ဆွဲယူပြီးလက်ညိုးကလေးနဲ့ရစ်ပတ်လိုက်တယ်။
ဆွဲယူတော့ နာတာပေါ့ မငိုနဲ့ ငိုရင်နာအောင်ဆွဲမှာလို့နူးညံ့ချိုသာစွာပြောတော့အရောင်လက်လာတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကိုမိုးတစ်ဖြစ်လဲ ကျနော်ဒေါ်စန်းမော်ကို လုပ်ပြီးတိုင်းကျီဆယ်နေကြအပြုအမူလေ အထက်တန်းကျောင်းသားစကားနဲ့ပြောရရင်မေးခွန်းပေးလိုက်တာပါပဲ
"ရှင်မလား ....သိပ်ဆိုးတယ်"
"ဘယ်ကရှင်လဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြည့်မရတဲ့ ယောကျ်ားဘက်ကတူပါ"
"မောင်မိုး မဟုတ်ဘူး ကိုမိုး ...ဟာကွာ မပြောတတ်တော့ဘူး ရှင့်ကို မုန်းတယ် ကြည့်မရဘူး ချစ်တယ်"
ထမင်းစားထိုင်ခုံကနေ ရှက်ရွံ့စွာ ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ ကြည်နူးမှူတွေနဲ့ပြေးထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်စန်းမော် ရုပ်ရှင်အရဆို မင်းသားပြေးလိုက်ရမဲ့ အခန်းပေါ့။သီအိုရီပေါ့။နာခံလိုက်ပါတယ်
"ဒေါ်ဒေါ် "
"ဘာဒေါ်ဒေါ်လဲ မင်းအရာရာအားလုံးသိနေခဲ့တာပေါ့"
"ဘာကိုလဲ"
"တည်းခိုခန်းမှာကတည်းကငါ မင်းကြည့်မရတဲ့ ဦးလေးမိန်းမဆိုတာ။ဒါ့ကြောင့် မင်းဂလဲ့စားခြေလိုက်တာပေါ့"
"အမှန်အတိုင်းပြောရရင် လှပပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ ဒေါ်ဒေါ့်ကို မမကို ကျနော်သဘောကျပြီး ချည်းကပ်ခဲ့တာပါ။တညအိပ်ပြီးတော့ ကျနော်လက်ထပ်ခြင်လာတဲ့အထိအချစ်စိတ်တွေ ဖြစ်လာတယ်။ကျနော့်ကိုကျနော်သေချာသလား တဒဂ်သာယာတာလား။၂ ပတ်လောက်စစ်ဆေးခဲ့ပေမဲ့ နေ့တိုင်းသတိရလွမ်းတဲ့ဝေဒနာဟာ ပိုပြီးအစိုင်အခဲဖြစ်လာတယ်။
စန်းပေးခဲ့တဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကလေးကို သတိရပြီးရှာတော့ ရင်းနှီးနေတဲ့ နံပါတ်လို့ ထင်နေတာနဲ့ အိမ်ကဖုန်းစာအုပ်ထဲ တိုက်ကြည့်တော့ ထူးဆန်းစွာ ဘကြီးရဲ့အိမ်ဖုန်းဖြစ်နေမှကျနော်သိပ်ချစ်တဲ့ စန်းဟာ ဒေါ်ဒေါ်ဖြစ်နေမှန်းသိရတယ်။ ကျနော့်မှာ အချစ်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်နေခဲ့ရတယ်။ ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့ တအိမ်ထဲနေရပြီး သူစိမ်းလိုနေခဲ့ရတာ"
မုသားခပ်များများကို စိတ်ပါလက်ပါသရုပ်ပါပြောတော့အမှန်တွေဖြစ်သွားတာပေါ့။ပုခုံးလေးကိုဖက်ကိုင်ထားလိုက်ပြီး
"ဒါဆို မင်းက ဦးလေးရဲ့မိန်းမ မသင့်မြတ်သူအဖြစ် တူတော်စပ်သူအဖြစ်နဲ့ကရော ဘယ်လိုသဘောထားလဲ"
ထပ်ပြီးပိပိရိရိလိမ်ရတာပေါ့။
"အမှန်ပြောရမယ်ဆို ကိုမိုးအပေါ် ဒေါ်စန်းစန်းမော်ချစ်နေတာကို မနာလိုဖြစ်မိတယ်။ တူတော်စပ်သူ.မောင်မိုးလေးအပေါ်သာ.အချစ်တွေပုံအောပေးအပ်ဖို့ကိုမိုးဆိုသူကို သတ်ပစ်ခဲ့တာ မမ စဉ်းစားကြည့်ရင်သိပါတယ်။တူအဖြစ်အနေနဲ့ ဒေါ်စန်းစန်းမော်ကို ချစ်နေတာပါပဲ"
"ဘယ်လိုမှ မစဉ်းစားတတ်တော့ဘူးမသိတော့ဘူးကွာ"
လို့ ရှက်မူပိုတယ်။
"မအောင့်နိုင်တော့ဘူး.ချစ်မရယ်"
ပြောပြောဆိုဆို အိပ်ယာထဲတွန်းလှဲလိုက်တာလား ဒေါ်စန်းမော်ကပဲ ကျနော့်ကိုဆွဲဖက်ခေါ်သွားတာလားလက်ခုပ်ဆိုတာ ၂ ဘက်တီးမှမြည်တာတဲ့။ အိပ်ယာပေါ်က ကိစ္စတော့ ခင်ဗျားတို့ တွေးကြည့်နိုင်အောင် ပညာလုံလောက်ပြီးသားလူတွေပါ။။
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment