ကိန်းသေမရှိသော ညီမျှခြင်းများ အပိုင်း ( ၃ )

ကိန်းသေမရှိသော ညီမျှခြင်းများ အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - Jin_kaleat

(၂၂)

သန်းအောင်မြင့် နှင့် ခင်မျိုးဆွေကို ရဲလင်း ရုံးသို့ တေဇာက လိုက်ပို့ပေးသည်။ မီးမီးကတော့ အလုပ်ဆင်းရမှာမို့ ဒီနေ့ လိုက်မ လာပါ။ လမ်းမှာ တေဇာက လိပ်စာကဒ်လေး တခု ပြသည်။

“ကျွန်တော် ဟိုကောင့် အခန်းထဲမှာ ဘာသဲလွန်စ ရမလဲလို့ ရှာရင်းနဲ့ တွေ့တာ။ နဲနဲ ထူးခြားတယ်ထင်လို့ ယူလာတာ အမ”

“ရွှေဝါးပင် ဖောင်ဒေးရှင်း” ဆိုသည့် နာမည်နှင့် ဝက်ဆိုက်လိပ်စာတခု၊ အီးမေးလ် တခု တွေ့ရတာကလွဲရင် တခြားအချက် အလက် ဘာမှ မပါသည့် ကဒ်ပြားကို သန်းအောင်မြင့်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားသည်။

“ငါ့ကို ပေးထား”

ဖုန်းနှင့် ထိုဝက်ဆိုက်ကို ဝင်ကြည့်တော့ ထူးထူးခြား မတွေ့ရပါ။ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း အစားထိုးရန် လိုအပ်နေသူ တွေ ကို ကူညီပေးနေကြောင်း လောက်သာ ရေးထားသည်ကို တွေ့ရ၏။ သူတို့ အကျိုးဆောင်ပေးခဲ့သည့် လူနာများ၊ အလှူရှင် များစာရင်း နှင့် ဓာတ်ပုံတချို့လည်းတင်ထားသည်။ သန်းအောင်မြင့် သိသည့်သူ တယောက်မှ မတွေ့ရပါ။ ဖောင်ဒေးရှင်းကို ကူညီနေသည် ဆိုသည့် သူတွေ၏ ဓါတ်ပုံများလည်းပါသည်။ အဲဒီထဲမှာတော့ ခပ်ဟော့ဟော့ မိန်းကလေးတယောက်ပုံ ပါသည်။ စိတ်ဝင်စားလို့ တေဇာ့ကို ပြကြည့်တော့ တက်သစ်စ မော်ဒယ် မိန်းကလေး တယောက် လို့ပြောသည်။

“တကိုယ်လုံး အင်တွေ ချည်းပါပဲ အမရာ။ စပွန်ဆာ ကောင်းလို့ ဒီလောက် ဖြစ်လာတာ။”

တေဇာက သန်းအောင်မြင့် တကိုယ်လုံး နီးပါး ခွဲစိတ်ပြုပြင်ထားသည်ကို မသိ၍ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ တော့ အီလည်လည် ခံစားလိုက်ရသည်။

“အမေ့ အတွက် ရဲလင်း လိုက်ရှာရင်း ချိတ်မိတာ ထင်တယ်။”

“ဟုတ်တယ် အမ၊ မီးမီးကို မေးကြည့်တော့ အန်တီ့ အတွက် နှလုံးရမလိုလို လာပြောတာတဲ့၊ ဒါပေမယ့် တောင်းတဲ့ ပိုက် ဆံ များလို့ ရဲလင်းက မယုံလို့ ဆက်မလုပ်တာလို့ ပြောတယ်။”

“အင်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကူညီမယ်ပြောပြီး ပိုက်ဆံတောင်းတာ ပုံမှန်မှ မဟုတ်တာ။”

ရဲလင်း ရုံးကို ရောက်တော့ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် လူငယ်လေးတွေ နှင့် တွေ့သည်။ သူတို့က လည်း ကေသီဆိုသည့် မိန်းက လေးနှင့် ရဲလင်းတို့ ပတ်သက်မှုကို မသိကြောင်းပြောကြ၏။

“တိုက်ဆိုင်တာ ဖြစ်ဖို့ ၉၉ ရာခိုင်နှုန်း ရှိတယ်။ သူ့မှာ ရည်းစားမရှိလို့ ကျွန်တော်တို့ ဝိုင်းစတာ အမြဲခံနေရတဲ့ ကောင်က ရည်းစားသာ ရလို့က ကျွန်တော်တို့ကို မကြွားဘဲ မနေဘူး။ သိကိုသိရမှာပဲ။”

ဂျိုးဆက် ဆိုသည့် ချာတိတ်တယောက်က အခိုင်အမာ ပြောသည်။ လက်လျှော့၍ ပြန်မလို့ ပြင်နေတုန်း သူဌေးက တွေ့ချင် လို့ပါ ဆိုပြီး ကောင်မလေး တယောက်က လာပြောတာကြောင့် သန်းအောင်မြင့် နှင့် ခင်မျိုးဆွေ သွားတွေ့ကြသည်။ တေဇာ ကတော့ ကားထဲက ပြန်စောင့်နေ၏။

နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ နှင့် ဦးနန္ဒထွန်းက အသက် ၄၀ ကျော်လောက်တော့ရှိမည်။ ခင်မျိုးဆွေနှင့် သန်းအောင်မြင့်ကို ဖော်ဖော် ရွေရွေ နှုတ်ဆက်၍ လိုအပ်တာရှိရင် သူ့ဖက်က အချိန်မရွေး ကူညီပေးဖို့ ကတိပြုသည်။ ထူးခြားတာက ခင်မျိုးဆွေကို မိတ် ဆက်မပေးပါဘဲ နှင့် ရဲလင်း အမမှန်း ဦးနန္ဒထွန်းက သိနေပြီး သန်းအောင်မြင့်ကိုတော့ စူးစမ်းသည့် အကြည့်ဖြင့် ခနခန ကြည့်တတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ကျွန်မ မောင်နဲ့ တချိန်တည်းမှာ မိန်းကလေး တယောက်လဲ ပျောက်သွားတော့ ရဲကလည်း လူငယ်ချင်း ခိုးရာလိုက်ပြေး သလိုလို ထင်နေတယ်။ ကျွန်မ တို့ တတ်နိုင်သလောက် လိုက်စုံစမ်းတော့လည်း အဲဒီ ကောင်မလေးနဲ့ ရဲလင်းက ဘယ်လို မှ ပတ်သက်မှု မရှိကြပါဘူး။”

“သူတို့ တူတူ ပျောက်သွားတယ်လို့ ရဲက ဘာကြောင့် ပြောနိုင်တာလဲ။”

ကေသီဆိုသည့် မိန်းကလေး ပျောက်ဆုံးနေ၍ တိုင်ချက်ဖွင့်ထားခြင်း နှင့် ဖုန်းကုမ္ပဏီ က ရသည့် အဖြေကို သန်းအောင် မြင့်က ဝင်ရှင်းပြပေးမိသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက သန်းအောင်မြင့်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း နားထောင်သည်။ ပြီးတော့မှ ခေါင်း တဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီး

“မပတ်သက်ပေမယ့် တိုက်ဆိုင်တာတော့ အသေချာပဲဗျ။ သူတို့ ၂ ယောက် မပတ်သက်မှန်း ရဲက သိရင် တတ်နိုင်သမျှ တော့ လုပ်ကြမှာပါ။ ကျွန်တော်နဲ့ ခင်တဲ့ ကြီးကြီးပိုင်း ရဲအရာရှိတွေလဲ ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော် သူတို့ကို သွားတွေ့ပြီး မြန်မြန် ရှာပေးကြဖို့ အကူအညီတောင်းပေးပါမယ်။”

“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်၊ ကျွန်မတို့ကို ခွင့်ပြုပါဦး”

ခင်မျိုးဆွေက နှုတ်ဆက်လိုက်၍ သန်းအောင်မြင့်လည်း ထရပ်လိုက်သည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက လက်ကာပြလိုက်ပြီး

“ခနလေး၊ ကျွန်တော့် ကဒ်ယူသွား၊ အကူအညီလိုရင် အချိန်မရွေးဖုန်းဆက်ပါ။ ကျွန်တော် အတတ်နိုင်ဆုံး ကူညီပါမယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်းက စားပွဲပေါ်ရှိ ခွက်တလုံးထဲမှ ကဒ်ပြား ၂ ခုထုတ်လိုက်ပြီး ခင်မျိုးဆွေကို တကဒ်ပေးလိုက်သည်။

“ဒီညီမ က ရဲလင်းနဲ့ ဘာတော်သလဲ မသိဘူး။”

သန်းအောင်မြင့် ရုတ်တရက်ကြောင်သွားစဉ် ခင်မျိုးဆွေက ဝင်ဖြေသည်။

“အကို …အဲလေ ..မောင်နှစ်မ ဝမ်းကွဲတွေပါ။”

ဦးနန္ဒထွန်း ပြုံးလိုက်၍ အံဆွဲကို ဖွင့်ပြီး နောက်ထပ် ကဒ်တခုကို ဆွဲထုတ်၍ သန်းအောင်မြင့်ကို ကဒ် ၂ ကဒ်ပေးသည်။ ကဒ် ၂ ခုက အရောင်မတူ တာ သတိထားလိုက်မိသည်။

“အပေါ်က ကျွန်တော့် လိပ်စာ ကဒ်ပါ။ နောက်တခုက ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ကဒ် ဒီက ညီမ နာမည် ဘယ်လို ခေါ်တုန်း”

“သန်း … ဟိုလေ…လုလုအောင်ပါ”

“မလုလုအောင် ..အင်း ..ခနလေး”

အံဆွဲထဲက နောက်ထပ် လက်ကမ်းကြော်ငြာ စာရွက်ပိုင်းလေးတခု ယူလိုက်ပြီး ပေးပြန်သည်။

“အဲဒါကတော့ ကလပ်လို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ ကော်ဖီတို့ အအေးတို့ ရတယ်။ မလုလုအောင်တို့လို လူတွေ အများဆုံးလာကြ တဲ့နေရာပေါ့။ မရောက်ဖူးဘူး မဟုတ်လား။”

“ဗျာ”

ဦးနန္ဒထွန်း မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးက ပိုပီပြင်လာသည်။

“မဗျာနဲ့၊ ခင်ဗျားက ပြောင်းထားခါစ ထရန်စ် တယောက်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်။ ကျွန်တော်တို့က အဲဒီလို လူတွေ အ တွက် ကူညီပေးနေတာပါ။”

..................................................................

(၂၃)

“We are who you are.”

ဦးနန္ဒထွန်း ပေးလိုက်သည့် ကဒ်ပြားလေး နောက်ကျောက စာသားလေးကို သန်းမြင့်အောင် ကတော့ “ကျနော်တို့က ခင်ဗျားတို့နဲ့ တူတူပါပဲ” လို့ ကိုယ့်ဖာသာ ဘာသာပြန် ပစ်လိုက်၏။ အောက်မှာတော့ “တိုးတက်မှုတိုင်းတွင် ပြောင်းလဲခြင်း ကို အခြေခံသည်။” ဟု မြန်မာလို ရေးထားသည်။ ရှေ့ခြမ်းမှာတော့ “Rights for Everyone” ဆိုသည့် အဖွဲ့ နာမည်၊ ဝက် ဆိုက်၊ ဖုန်းနံပါတ် နှင့် လိပ်စာကို တွေ့ရသည်။

မှတ်ပုံတင် ရုံးက မိန်းမ ပြောလိုက်သည့် အဖွဲ့တွေဆိုတာ ဒါမျိုးတွေ ဖြစ်နိုင်သည်။ လက်ကမ်းကြော်ငြာ စာရွက်မှာ တော့ ထွေထွေထူးထူး မပါပါ။ New Life (ဘဝသစ်) လို့ ခေါင်းစဉ် တပ်ထားပြီး ဘားလိုလို တခုနှင့် စားပွဲလေးတွေ ခင်းကျင်း ထားသည့် ပုံတွေ နှင့် ကော်ဖီသောက်ရင်း၊ အအေး သောက်ရင်း ခင်မင်သူများနှင့် အေးချမ်းစွာဝိုင်းဖွဲ့ နိုင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ထား သည့် စာမျိုးတွေပဲ ရေးထားသည်။ ခင်မျိုးဆွေက ကဒ်ပြားလေးကို ယူဖတ် ကြည့်ရင်း

“နင် သွားဆက်သွယ်လိုက်ပါလား။ နင့်မှာ အခု အလုပ်လဲ မရှိတော့ဘူးလေ။ သူတို့က အလုပ်တခုခု ရှာပေးနိုင်မယ် ဆို ရင်တောင် မနည်းဘူးပဲ။”

လစာမဲ့ခွင့် ၃ လပါ ကုန်သွားချိန်မှာတော့ သန်းအောင်မြင့် မောင်မြတ်ကြီးကို အကူအညီလှမ်း တောင်းပြီး မဖြစ်မနေ အလုပ်ထွက် စာတင်ခဲ့ရသည်။ လိုလိုမယ်မယ် အစောကြီးကထဲက ထွက်စာရေးပြီး မောင်မြတ်ကြီးကို ပေးထားမိခဲ့၍ တော်သေး၏။

“ငါ့မှာ ဒီလိုအဖွဲ့ ၁၀ ဖွဲ့နဲ့ ညီတဲ့ မီးမီး ရှိတယ်လေ။”

“ဟဲ့ မီးမီးက အလုပ်တဖက်နဲ့၊ သူ့ကိုယ်ရေး ကိုယ်တာကိစ္စတွေလည်း ရှိသေးတယ်။ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ကလည်း သိပ်မလို တော့ဘူးထင်တယ်။ တေဇာ နင်ဘာကြားသေးလဲ”

ခင်မျိုးဆွေက ရှေ့မှာ ကားမောင်းနေသည့် တေဇာ့ကို လှမ်းမေးသည်။

“ရှေ့လာမယ့် သီတင်းကျွတ်လို့တော့ ပြောတာပဲ မမဆွေ”

“တွေ့လား။ မီးမီးက နင့်ကို အလွန်ဆုံး ကူညီနိုင်ရင် အဝတ်အစားလိုက်ဝယ်ပေးတာ၊ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ပို့ပေးတာ၊ ဟိုနား ဒီ နား အဖော်လိုက်လုပ်ပေးတာ တွေလောက်ပဲပေါ့။ နောက်ပြီး တစ်က ပြန်စရမယ့် အချိန်မှာ ဒီလမ်းကြောင်း သွားနေကျ လူ တွေရဲ့ အကူအညီလိုတယ်။”

သန်းအောင်မြင့် သိသလောက် ခင်မျိုးဆွေက စကားသိပ်များများ ပြောတတ်သူမဟုတ်ပါ။ သန်းအောင်မြင့် အတွက် တ ကယ် စိတ်ပူလို့သာ ခုလောက်လေရှည် နေမှန်း ရိပ်မိပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ကလေးတဖက် အမေ လူမမာ တဖက် နှင့် ရှုပ်နေရတဲ့ကြားထဲ ရဲလင်း ကိစ္စပါထပ်ပေါ်တော့ သန်းအောင်မြင့်ကို ဘယ်လောက် စေတနာရှိရှိ ဟုတ်တိပတ်တိ အကူ အညီပေးနိုင်မှာ မဟုတ်သည့် အနေထား ဖြစ်နေသည်။ နောက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်က အိမ်ထဲမှာ အနေကြာခဲ့သည့် အိမ်ရှင်မ တယောက်ဆိုတော့ အပြင်အကြောင်းတွေက အလှမ်းကွာနေပါလိမ့်မည်။

“ငါ စိတ်ကူးထားပါတယ်ဟာ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ နင့်မောင် ကိစ္စပြေလည်တဲ့ အထိ ငါတတ်နိုင်သလောက် လိုက်လုပ်ပေးမယ်။ ပြီးမှပဲ ကျန်တာ ဆက်လုပ်တော့မယ်။ အလုပ်မရှိပေမယ့် ငါ မငတ်သေးပါဘူး။ တကိုယ်ရေ တကာယ နေလာတော့ ငါ စုမိဆောင်းမိ ရှိပါတယ်။ နောက်ထပ် ၂ နှစ် လောက် ထိုင်စားလို့ ရပါသေးတယ်။”

အမှန်တော့ အခုနေသည့် အခန်းလေးကို သက်တမ်းထပ်တိုးပြီးလျှင် လက်ထဲမှာ လောက်လောက်လားလား ကျန်ဖို့ သိပ် မရှိပါ။ လုလုက အလှဆုံးမြင်တွေ့စေချင်သည့် ဆန္ဒကြောင့် မီမီး အားကိုးနှင့် အဝတ် အစားတွေ သရဲမရဲ ဝယ်မိခဲ့ တာက တိုက်ခန်းခ တ နှစ်စာလောက် ရှိနိုင်ပါသည်။ အဲဒီလို မသောင်းကျန်းခဲ့လျှင် ခုချိန်မှာ သန်းအောင်မြင့် စိတ်အေး နေလို့ရ သေးသည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီတုန်းကတော့ လုလုနားမှာ အလှပဆုံး၊ အတောက်ပဆုံး ရှိနေနိုင်ဖို့ပဲ တွေးမိခဲ့၏။ ဒါတောင်မှ မီးမီး ကဘေးကနေ သတိပေးနေ၊ ထိန်းပေးနေခဲ့သောကြောင့် ဒီလောက်နှင့် ပြီးခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။

“ရဲလင်း ကိစ္စက အခုဆိုရင် ရဲတွေပေါ်ပဲ တည်တော့တယ် သန်းအောင်မြင့်ရယ်။ အစကတော့ နင့်ကို ခေါ်ပြီး တဖက် တလမ်း လိုက်ကြမယ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် အစမှ ရှာလို့မရတော့ ဘယ်လို လုပ်မလဲ။”

ခင်မျိုးဆွေ ပြောရင်း အသံတိမ်သွားသည်။ သန်းအောင်မြင့် ကိုယ်တိုင်လည်း မနေ့ကထဲက အဆိုးဆုံး ဖြစ်နိုင်ချေများကို တွေးကြည့်ခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ ရဲလင်းနှင့် ဟိုကောင်မလေးက ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်ဟု ဆိုလျှင် တနေရာထဲတွင် တိုက်ဆိုင် စွာ အဖြစ်ဆိုးတခုခု ကြုံခဲ့ရတာမျိုး ဖြစ်နိုင်သည်။ ဥပမာ ကားတိုက်ခံလိုက်ရပြီးနောက် တိုက်သည့် သူက အလောင်းတွေကို ဖျောက်ဖျက် ပြစ်လိုက်ခြင်းမျိုး။ ဒီလို အတွေးကို တော့ သန်းအောင်မြင့် ရင်ထဲမှာပဲ ထားပါသည်။ ပြိုတော့မလို မျက်နှာ ထားမျိုးနှင့် ငေးရီ လက်မှိုင်ချနေသော သူငယ်ချင်းကို ထုတ်မပြောရက်ပါ။ ခင်မျိုးဆွေ ကိုယ်တိုင်လည်း တွေးမိကောင်း တွေး မိနိုင်ပါသည်။ နိမိတ် မကောင်းသော စကားကို မပြောရက်လို့၊ ပြောမထွက်လို့ မြုံနေတာသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

“ငါတို့ကို ကူညီတာလဲ ကူညီပေါ့ဟာ၊ နင့်ရှေ့ရေးအတွက် လုပ်သင့်တာ လေးတွေလဲ လုပ်ပါ။”

“အင်းပါ သူငယ်ချင်းရာ၊ ငါ့အတွက် မပူပါနဲ့၊ အန်တီမေ့ကိုပဲ ဂရုစိုက်ကြားလား။”

ခင်မျိုးဆွေ ငြိမ်သက်စွာ နှင့် ခေါင်းညိတ်သည်။ အဲဒီနေ့က ညနေခင်း အထိ သန်းအောင်မြင့်က အန်တီမေ နှင့် သွားနေ ပေး လိုက်ပါသည်။ ခင်မျိုးဆွေကတော့ ယောက်ခမ အိမ်မှာ ထားခဲ့ရသည့် ယောက်ျားနှင့် သားကို ခနပြန်ကြည့်သည်။  အဖွား ကြီး နားနေရတာ နည်းနည်းတော့ ခက်သည်။ သန်းအောင်မြင့်က အရင်လို ပြောမိဆိုမိ၊ နေမိထိုင်မိ တိုင်း “ဟဲ့ နင်က မိန်းမ ဖြစ်နေပြီ၊ အိန္ဒြေနဲ့ နေစမ်း” ဆိုပြီး ငေါက်တတ်၍ အောင့်သက်သက် နှင့် ကျိတ်ခံရ၏။ “ကိုယ့်ဖာ သာကိုယ် ဒီလိုဖြစ်အောင် လုပ်ပြီးမှတော့ မိန်းမနဲ့ တူအောင်နေရမှာပေါ့” အစချီပြီး တဖျစ်တောက်တောက် တွေလဲ ပြော တတ်သည်။ အန်တီမေက ရှေး အဖွားကြီးဆိုတော့ သန်းအောင်မြင့် ပြောင်းလိုက်တာကို သိပ် အမြင်ကြည်ဟန် မတူပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့ဆီ အာရုံကျ နေလို့ ရဲလင်း အကြောင်း စိတ်မရောက် တာကိုပဲ ကြံဖန်ကျေနပ်နေရသည်။

ညနေ စောင်းတော့မှ ခင်မျိုးဆွေ ရော သူ့မောင် အငယ်ဆုံးလေးပါ ပြန်ရောက်လာကြလို့ သန်းအောင်မြင့် လည်းအိမ်ပြန် လာခဲ့သည်။ ရန်ကုန် ညနေခင်းက ထုံးစံအတိုင်း ဆူညံရှုပ်ထွေးနေသည်။ လူစီးကြောင်းထဲမှာ သန်းအောင်မြင့် အလိုက် သင့် စီးမျောသွားနေမိသော်လည်း ခေါင်းထဲမှာတော့ အတွေးတွေဖြင့် လည်နေသည်။ ဒီကြားထဲ ယောက်ျားတချို့၏ အ ကြည့်ကြောင့် အနေခက်ရသည်။ မထိတထိပြောသူ အချို့ကြောင့် ဒေါသဖြစ်ရသည်။ လူချင်းတိုးရင်း ပွတ်ခါသီခါ အသား ယူသွားတတ်သူ တချို့ကြောင့် စိတ်ညစ်ရသည်။

သန်းအောင်မြင့်က မီးမီးနှင့် အတူ အမြန်ကြေးပေး၍ ပြင်ခိုင်းထားသည့် မြန်မာ ဝတ်စုံ တွေထဲက တစုံကို ဝတ်ထားသည်။ ရဲလင်း ကုမ္ပဏီကို သွားမည်ဆို၍ အိန္ဒြေရရ ဖြစ်အောင် ဝတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ လုံလုံခြုံခြုံ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိပါရက် နှင့် ဒီလို အကြည့်တွေကို ခံရသည့် အခါ ရင်ထဲမှာ မခံစားနိုင်သလို ဖြစ်ရသည်။ နောက်ပြီး သန်းအောင်မြင့် အခုလို လှလှပပ ပုံ စံပေါက်အောင် ပြောင်းလဲခဲ့တာ၊ ပို၍ ကြည့်ကောင်း စေမည့် အဝတ်အစားတွေ ဝယ်ခဲ့တာ အားလုံးက လုလု အတွက်ဖြစ် သည်။

ဒါပေမယ့် ခုနောက်ဆုံးမှာ သန်းအောင်မြင့် ရလိုက်တာက လုလု၏ ဥပေက္ခာနှင့် ယောက်ျားတွေ၏ ရိုင်းစိုင်းသော အ ကြည့် ဖြစ်ပါသည်။ သန်းအောင်မြင့် ကိုယ်တိုင်လည်း အရင်က ကြည့်ကောင်းသည့် မိန်းမတွေ့ရင် ဒီလိုပဲ ကြည့််ဖြစ်ခဲ့ မိတာ ကို ပြန်တွေးမိလို့သာ တော်သေး၏။ အကြည့်ခံရလို့ အနေခက်ရပေမယ့် စိတ်မဆိုးပါ။ လုလု ဆီက ဒီလိုမျိုးတွေ မရ ခဲ့သည့် အတွက်ကိုသာ ဝမ်းနည်း၏။ ငိုချင်၏။ မျက်လုံးထဲမှာ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာသည့် အခါ အပြင်ကို ထွက်မကျ အောင် ကြိုး စားထိန်းချုပ်ရင်း လူကြားထဲမှာ အသံကုန် အော်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် နှင့် အရှိန်ပြင်းပြင်း မောင်းလာသည့် ကား တစီးစီး အောက်ကို ပြေးဝင်သွားချင်စိတ်ကိုလည်း မနည်းထိန်းရသည်။

ဘဝကို ဒီလိုနည်းနှင့်တော့ အရှုံးမပေးလိုက်ချင်ပါ။ လုလုအတွက် ပေးဆပ်ခဲ့ခြင်း သည် အရှုံးပေးဖို့မဟုတ်၊ လုလုကို မရ သည့်တိုင်အောင် လုလုကို ချစ်သည့် အချစ်ကို ဒီလိုနည်းနှင့် အဆုံးသတ်လိုက်ရအောင်၊ ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေသည့် လုလု ၏ ကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို သူနှင့် အတူ သေရွာကို အချိန်မတန်မီ ယူသွားရလောက်အောင် သန်းအောင်မြင့်က မိုက်မဲမည့် သူ မဟုတ်ပါ။ လုလု၏ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းအချို့ကို မိမိကိုယ်ပေါ်မှာ စောင့်ရှောက် သယ်ပိုးပြီး ဘဝခရီးကို အောင် အောင် မြင်မြင် ရှေ့ဆက်ခြင်းကလည်း လုလုကို ချစ်ခြင်းမည်ပါလိမ့်မည်။

ဒီလို စိတ်ဝင်လာတော့ လမ်းဘေး တနေရာမှာ ရပ်လိုက်ပြီး ဦးနန္ဒထွန်း၏ ကဒ်ပြားက ဖုန်းကို ခေါ်လိုက်သည်။ ချက်ချင်းပင် တဖက်က ထူးလာ၏။

“ဟုတ်ကဲ့ အမိန့်ရှိပါ။”

“ဦးနန္ဒထွန်းလား”

“ဟုတ်ပါတယ် ခင်ဗျ။ ”

“ကျွန်တော် …အဲ … မနက်က လာတဲ့ ရဲလင်းရဲ့ ဟို … လု..လုလုအောင်ပါ”

“အော် … ဟုတ်ပြီ။ ပြောပါ မလုလုအောင် ကျွန်တော် ဘာကူညီရမလဲ။”

“ဟိုလေ … ဦးနန္ဒထွန်း ဒီနေ့ ပေးလိုက်တဲ့ ကဒ်က … အဲဒီ အဖွဲ့ကလေ …ဟို … အလုပ် … ရှာဖို့ … ကူညီပေးနိုင်သလား ဆိုတာ သိချင်လို့ပါ။”

“အာ ..ရတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့က အဲဒီလို လိုတာလေးတွေ လုပ်ပေးနိုင်ဖို့ ဖွဲ့ထားတာပါ။ အလုပ်ရှာတဲ့ အခါမှာလည်း ခွဲခြား မခံရအောင်၊ အများတန်းတူ လစာ ရအောင် မလုလုဖက်က ရပ်တည်ပေးသွားမှာပါ။ ရှေ့နေတွေ ပညာရှင်တွေ အများကြီး ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့မှာ ရှိပါတယ်၊ ကျွန်တော်တို့နဲ့ လာဆက်သွယ်ပါ။ အလုပ်တခု ထဲမဟုတ်ပါဘူး။ တခြား ဥပမာဗျာ လူမှု ရေး၊ နေထိုင်ရေး ကိစ္စတွေလည်း တတ်နိုင်သလောက် ကူညီနေပါတယ်။”

တက်ကြွစွာ ရှင်းပြနေသည့် ဦးနန္ဒထွန်း လေသံက အားတက်ဖွယ် ဖြစ်ပါသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ ..ကျွန်….ကျ..မ၊ မနက်ဖြန် သွားလိုက်ပါမယ်။”

“မနက်ဖြန် စနေနေ့ ရုံးပိတ်တယ်လေ။ ဒီလို လုပ်ပါလား။ ကျွန်တော် လည်းမနက်ဖြန် အားတယ်။ ကလပ်ကတော့ နေ့ တိုင်း ဖွင့်ထားတယ် ဆိုတော့ အဲဒီကို မနက် ၁၀ နာရီလောက် လာခဲ့လိုက်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ လူတွေလဲ လာ နေကျ၊ ကျွန်တော် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်မယ်။ မလုလုအောင် ဖက်က ဘာတွေ လိုသလဲ၊ စာရွက်စာတမ်း ဘာညာပေါ့ဗျာ။ သူတို့ ရှင်းပြလိမ့်မယ်။ စာရွက်စာတမ်း အထောက်အထား လိုတာတွေ ရှိရင်လည်း ရဖို့ ကူညီပေးမယ့် သူတွေ ရှိတယ်။ မလုလုအောင် ဆီမှာ ပန်းဖလက် ရှိတယ် မဟုတ်လား။ အဲဒီလိပ်စာကို လာခဲ့လေ”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့၊ ဆက်ဆက် လာခဲ့ပါမယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်း၏ တက်ကြွမှုကြောင့် သန်းအောင်မြင့်လည်း နည်းနည်း အားရှိသွားသည်။ သူပြောသလိုမျိုး အရာရာတိုင်းကို လုပ် မပေးနိုင်သည့်တိုင် အလုပ်တခု ရအောင် ကူညီပေးနိုင်လိမ့်မည် ဆိုလျှင်ပင် သန်းအောင်မြင့် အတွက် အတော် အ ဆင်ပြေပြီဟု ပြောနိုင်သည် မဟုတ်ပါလား။

..........................................................

(၂၄)

ဦးနန္ဒထွန်း ပြောသည့် ကလပ်ထဲမှာ လူရှင်းနေသည်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရက်တွေမှာဆိုရင် လမ်းကြုံလို့ ဝင်လာတတ်သူ တွေ ပဲ ရှိသည် ဟုဆို၏။ သန်းအောင်မြင့် ရောက်သွားတော့ လမ်းမ ဖက်ကို လှမ်းမြင်နိုင်သည့် မှန်တံခါး တခုဘေးက စားပွဲတွင် တယောက်ထဲ ထိုင်နေသော ဦးနန္ဒထွန်းက လှမ်းခေါ်သည်။

“ကဲ ကော်ဖီသောက်မလား၊ အအေးတခုခု သောက်မလား။ ဒီမှာတော့ ဒီ ၂ မျိုးပဲရတယ်။”

“ကော်ဖီပဲ သောက်တော့မယ်။”

အခန်းလေး နှင့် စားပွဲကုလားထိုင်တွေက အရောင်လွင့်နေပေမယ့် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက ကော်ဖီစက် ဆီသို့ သွား၍ ပိုက်ဆံထည့်ပြီး တခွက်ယူလာသည်။ သူ သောက်လက်စကလည်းကော်ဖီပင် ဖြစ်သည်။

“အဓိက ကတော့ ဆုံဖြစ်ကြ စကားလေးဘာလေး ပြောဖြစ်ကြအောင် တတ်နိုင်တဲ့ သူတွေက ဝိုင်းပြီး ဒီနေရာလေးကို တည် ထောင်ထားတာပါ ပဲ။ ကော်ဖီတွေ အအေးတွေကလည်း စီးပွားဖြစ် မဟုတ်ပါဘူး။”

သန်းအောင်မြင့်ကို ကော်ဖီခွက် လှမ်းပေးရင်း ရှင်းပြသည်။ တဖက်နံရံနားက ဝိုင်းမှာ လူ ၂ယောက်ရှိသည်။ အအေးနှင့် ကော်ဖီစက်ဘေးက ဘားလိုလိုနေရာမှာတော့ မိန်းကလေး ၃ ယောက် ထိုင်နေကြ၏။ သူတို့က အစစ်တွေလား ထရန်စ် တွေလားတော့ သန်းအောင်မြင့် မခွဲခြားတတ်ပါ။

စစချင်း ဘယ်ကနေပြောရမှန်း မသိတာနှင့် သန်းအောင်မြင့်က ရဲလင်း အကြောင်းကို ပြန်ဖော်ရင်း မနေ့က ရခဲ့သည့် ဖောင် ဒေးရှင်း နာမည်ပါ ကတ်ကလေးကို ပြမိသည်။

“ဦးနန္ဒထွန်း များ ကြားဖူးသလား မသိဘူး။”

“မသိဘူးဗျ။ ကျွန်တော့်ကို အဲဒါလေး ပေးထားပါလား။ စုံစမ်းကြည့်ချင်လို့ပါ။”

ကိုယ့်ထက်စာရင် အသိအမြင်များနိုင်သည့် လုပ်ငန်းရှင် တယောက်ဆိုတော့ သန်းအောင်မြင့်လည်း ပေးလိုက်သည်။ မနေ့ က ခင်မျိုးဆွေကို ဖွင့်မပြောဖြစ်ခဲ့သော အဆိုးဆုံး ဖြစ်နိုင်သည့်အခြေအနေမျိုးကို တွေးနေမိကြောင်းလည်း ပြောပြမိသည်။

“ကျွန်တော်လဲ တွေးကြည့်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေ ရဲအရာရှိ တယောက်နဲ့ မနေ့က သွားတွေ့ရင်း အကူ အညီတောင်းခဲ့တယ်။ ခနကပဲ သူဖုန်းဆက်တယ်။ ဖုန်းကနေ သိရတဲ့ နောက်ဆုံးလိုကေးရှင်းမှာ ရဲတွေသွားပြီး သဲလွန်စ ရှာတော့ သံသယ ဖြစ်ရာ မတွေ့ဘူးတဲ့၊ ဥပမာ သွေးစ သွေးန လိုမျိုးပေါ့ဗျာ။ သူတို့ ဒီအန်အေ ရနိုင်မယ့် အထောက် အထားလဲမရှိ ဘူးတဲ့”

“ဒီတော့ အသက်ရှင်လျက်ရှိနိုင်သေးတယ် ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့နော်”

“ဟုတ်တယ်။ စိတ်မလျှော့ပါနဲ့ ဦးဗျာ။ ရဲလင်း အမ ကိုလည်း အားပေးပါ။”

“ဟုတ်ကဲ့၊ သူက ကာကယံ ရှင်ဆိုတော့ မျှော်လင့်ချက် ပိုကြီးကြီးထားမှာပါ။”

“ကဲ ..မလုလုအောင် အတွက်ကရော ဘယ်လိုကူညီပေးရမလဲ။”

“အဓိက ကတော့ အလုပ်ပေါ့နော်။ အရင်အလုပ် ကိုတော့ ပြန်မသွားချင်တော့ဘူး။ ဆေးရုံ အကြာကြီးတက်လို့ ထွက်လိုက် ရ ပြီလေ။”

“ဒါနဲ့ လုလုအောင် လို့ ဘာဖြစ်လို့ နာမည်ယူတာလဲ”

သန်းအောင်မြင့် ရင်ထဲမှာ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါပေမယ့် မပြောမဖြစ်တော့လည်း ခပ်ပေါ့ပေါ့ပင် ဖြေလိုက်ရသည်။

“ကျွန်တော်နဲ့ အလဲအထပ်လုပ်တဲ့ ကောင်မလေး နာမည်က လုလုအောင်လေ၊ အဲဒီတော့ ကျနော်က ခေါင်းမစားတော့ ဘူး၊ လုလုအောင်နာမည်ယူလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် နာမည်ရင်း သန်းအောင်မြင့် ဆိုတာ သူ့ပေးလိုက်တယ်။”

“ဟား ဟား … စိတ်ကူး ကောင်းသားပဲဗျ။ တခါထဲ ပြီးသွားတာပေါ့။ နာမည်ပြောင်း လုပ်ပြီးပြီလား”

“လုပ်ထားပါတယ်။ မကျသေးလို့ စောင့်နေရတုန်းပါ။ လာမယ့် အပတ်ထဲတော့ ရမယ် ပြောတာပဲ။”

“အင်း… ဒါပေမယ့် ပညာရေးပိုင်းက အောင်လက်မှတ်တွေကျတော့ သတ်သတ်စီ ပြန်လျှောက်ရတယ်ဗျ။ ထောက်ခံစာတွေ လည်းလိုတယ်။ အဲဒါ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ထဲမှာ လိုက်လုပ်ပေးနေကျ လူတွေ ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော် အပ်ပေး မယ်။”

“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်း နှင့် တွေ့လိုက်ရခြင်းက သန်းအောင်မြင့်အတွက် အတော်အကျိုး ရှိပါသည်။ တယောက်ထဲ ယောင်လည်လည် စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေတာနှင့်စာရင် ဘာတွေ လုပ်ရမည်ဆိုတာကို လမ်းညွှန်ပေးနိုင်သူ တယောက်ရှိခြင်းက ပိုအဆင်ပြေစေ ပါလိမ့်မည်။

“အခု မလုလုအောင် စိတ်ထဲမှာ ငါ့ကို ပတ်ဝန်းကျင်က လက်ခံကြပါမလား ဆိုပြီး မဝံ့မရဲ စိတ်ဖြစ်သလား။”

သန်းအောင်မြင့်မှာ လုလုက လက်ခံပါမလားဆိုသည့် စိုးရိမ်စိတ်ပဲ ရှိခဲ့ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အကောင်းဆုံး ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် လုလုက သူ့လမ်းကို သူလျှောက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။

“အရင်က သိခဲ့တဲ့ သူတွေ ဘယ်လိုပြောကြမလဲလို့ စိုးရိမ်တာတော့ ရှိပါတယ်။ ခုမှတွေ့တဲ့ သူတွေ သဘောထားကတော့ မပြောတတ်သေးဘူး။”

“အဲဒါတော့ မပူနဲ့ ။ ကျွန်တော်တောင် လျှင်လွန်းလို့သိတာ။ ဘယ်သူကမှ မလုလုအောင်ကို အရင်က ယောက်ျား ပါလို့ ထင်မှာ မဟုတ်ဘူး။”

“ဦးနန္ဒထွန်းက ဘယ်လို ရိပ်မိတာလဲ”

“မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်တာပေါ့။ ကျွန်တော်လဲ ထရန်စ် တယောက်ပါ။”

ဦးနန္ဒထွန်းကို ကြည့်ပြီး သန်းအောင်မြင့် မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

“ကျွန်တော့် အရင် နာမည်က နန္ဒာထွန်းပါ၊ မိန်းမပေါ့”

“တကယ်ပြောတာလား။”

“တကယ်ပါဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ယောက်ျားပဲ အမြဲတမ်း ဖြစ်ချင်နေခဲ့တယ်။ မိဘ အသိုင်း အဝိုင်းက အဲဒါကို လုံးဝသဘော မကျ ဘူး။ကျွန်တော် အများကြီးရင်ဆိုင်ခဲ့ရတယ်။ မလုလုအောင်လဲ ဒါမျိုးတွေ ကြုံခဲ့ရမှာပါ။ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား”

သန်းအောင်မြင့် ယောင်တောင်တောင်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည်။

“လူ့ အဖွဲ့အစည်းက လက်မခံတာတွေ ရှိတယ်။ နှိမ်တာတွေ ရှိတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ အခု ထောင်ထားတဲ့ အဖွဲ့မျိုးတွေ ပေါ်လာရတာပဲ။”

“ဦးနန္ဒထွန်းကို ဘယ်လိုမှ မိန်းမ အဲ …မိန်းမ ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်လို့ ထင်ကြမှာ မဟုတ်ပါဘူး။”

“အဲဒါက အမြင်အရပဲလေ။ မလုလုအောင် ဆိုရင်လည်း မသိတဲ့ သူတွေက မိန်းမအဖြစ်မွေးလာတဲ့ သူတယောက်လို့ပဲ မြင် ကြမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ သိသွားပြီ ဆိုရင်တော့ တမျိုးဖြစ်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရုပ်ကို ပါပြောင်းပစ်ခဲ့တော့ အရင်က ကျွန်တော့်ကို သိဖူးတဲ့ သူတွေတောင် မသိနိုင်ကြတော့ဘူးလေ။”

မျက်နှာပုံ ပြောင်းချင်ရင် ချောချောလှလှ မျက်နှာ မပြောင်းဘဲ ဘာကြောင့် ဒီလို ရုပ်ကြီး ဖြစ်အောင် ပြောင်းခဲ့ရ တာကို သန်းအောင်မြင့် စဉ်းစားလို့မရပါ။ ဒါကို ဦးနန္ဒထွန်း လည်း ရိပ်မိပုံရသည်။

“မလုလုအောင်ကို မြင်မြင်ချင်း ကျွန်တော်ခင်တယ်။ နောက်ပြီး အခုလို ဘဝပြောင်းပြီး နောက်မှာ စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုတွေ၊ အ ခက်အခဲ တွေနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတယ် ဆိုတာ နားလည်တယ်။”

“ခက်ခဲနေတာတော့ အမှန်ပါပဲ။ ဦးနန္ဒထွန်း လူကဲခတ်ကောင်းတယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်းက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လိုက်သည်။

“အဲလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘဝတူချင်း စာနာမှုပေါ့ဗျာ။ နောက်ပြီး မဝံ့ရဲတဲ့ စိတ်၊ အဲဒါကို ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ကြုံခဲ့ဖူး တယ်။ ဥပမာဗျာ မလုလုအောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျွန်မ လို့ ပြောဖို့ တွန့်နေတယ်။ မရဲဘူး။ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား။”

“ဟုတ် … ဟုတ်ပါတယ်။”

နှုတ်မရဲ ရုံတင်မကပါ အခြေအနေအရ မိန်းမလို မပြောမဖြစ် ပြောလိုက်ရသည်နှင့် ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိ တမျိုး ကြီး ဖြစ်ဖြစ်သွားရ သည်။

“တချို့ မိန်းကလေးတွေလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျွန်တော်လို့ ပြောတတ်ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြောရိုးပြောစဉ် အလွယ် တကူ ထွက်လာတာနဲ့ မလုလုအောင် အခု ဖြစ်သလိုမျိုး ကျွန်တော်လို့ ပြောထွက်သွားပြီးမှ ပြန်ထိန်းရတာမျိုးက ကွာပါ တယ်။  တခါတလေ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နာမ်စား ဖျောက်ပြီး ပြောမိတာတွေ ရှိတယ် မဟုတ်လား။”

အဲဒါလည်း ဟုတ်ပါသည်။ အခု နောက်ပိုင်းမှာ သန်းအောင်မြင့် အထူး သတိထားနေရသည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။

“ဘာဖြစ်လဲဗျာ၊ မလုလုအောင်က အရင်က ယောက်ျားတယောက်ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် အခု ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရရော၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင် ရာ အရပါ နောက်ဆုံးဗျာ ဆေးပညာအရ လဲ မိန်းမဖြစ်နေပြီ။ အစားထိုးတဲ့ ပရောဆက် အောင်မြင်တယ် မဟုတ်လား။”

“အောင် … အောင်မြင်ပါတယ်။”

“အတွင်း အင်္ဂါတွေကလည်း ပုံမှန် အလုပ်လုပ်တယ် မဟုတ်လား။”

“လုပ် …လုပ်တယ်လို့ ပြောပါတယ်။”

“ဒါဆိုရင် ကလေးတောင် မွေးလို့ရပြီ။ အဲဒါ မိန်းမပေါ့ဗျ။ ဘာမှ စိတ်ရွံ့နေစရာ မလိုဘူး။ မိန်းမတယောက် အဖြစ်နဲ့ စိတ် ရှင်းရှင်းသာ နေပစ်လိုက်။ ကျွန်တော် ပြောတာ အဝတ်အစားတင် မဟုတ်ဘူးနော်၊ နေတာထိုင်တာ အားလုံး ဘာမှ စိတ် မသန့်စရာ မလိုဘူး၊ မလုလုအောင်သည် မိန်းမ ဖြစ်တဲ့ အတွက် မိန်းမလို နေရမယ်။ နေသင့်တယ်။ ဒါအမှန်တရားပဲ။ ဟုတ် တယ်နော်။”

“ဟုတ်ကဲ့”

“ကျွန်တော့် အတွက်ကတော့ လောကကြီးမှာ ကျား နဲ့ မ လိင် ၂ မျိုးပဲ ရှိတယ်။ အဲဒီနှစ်မျိုးမှာ ဘယ်သူကပိုသာတယ်၊ ပို ကြီး မြတ်တယ် ဆိုတာလည်း မရှိဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ကျား သို့မဟုတ် မ ဆိုတဲ့ သတ်မှတ်ချက်ကလည်း ကာယကံ ရှင် ရဲ့ သဘောအတိုင်းပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ဘယ်သူကမှ၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ်ဗျာ အစိုးရ ကတောင် ဘယ်ဟာ အထီး၊ ဘယ်ဟာ အမ ပါလို့ ဥပဒေထုတ် သတ်မှတ်ပေးခွင့် မရှိဘူးလို့ပဲ ကျွန်တော် ခံယူထားတယ်။”

လည်ပင်းကျောကြီးများပင် ထောင်ထလာအောင် စိတ်အားထက်သန်စွာ နှင့် ဦးနန္ဒထွန်း ကပြောနေသည်။ သူပြောတာ နား ထောင်ပြီး သန်းအောင်မြင့်မှာ ပျော်ပဲပျော်ရတော့ မလိုလို၊ ဖြစ်ရာဘဝမှာ စိတ်လျှော့ပြီး ရေစုန်မျှောဖို့ပဲ ရှိတော့သလိုလို ဘယ်လို နှလုံးသွင်းရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။

“စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့ နေ၊ အကြောင်းသိတဲ့ သူတွေ ဘယ်လိုပြောပြော ဂရုမစိုက်နဲ့ ပျော်ပျော်နေ၊ ကိုယ့်ကိုယ် မေတ္တာထားတဲ့သူ မျိုးနဲ့ ကြုံလို့ ကိုယ်ကလည်း သူ့ကို မေတ္တာရှိတယ်ဆိုရင် အိမ်ထောင်ပြုပစ်လိုက်၊ ကလေး မွေးပစ်လိုက်ဗျာ။ အဲဒီ အပေါက် တွေ ပိတ်သွားလိမ့်မယ်။”

ဒေါနှင့် မောနှင့် ပြောနေသော ဦးနန္ဒထွန်းကို သန်းအောင်မြင့် ကြောင်ကြည့်နေမိပါသည်။ ကာယကံရှင်ထက်ပင် စိတ်အား ထက်သန် နေတာလည်း သတိထားမိသည်။ ဒါကြောင့်ပင် ခုနက သူပြောသလို လိင်ပြောင်းသူများ အခွင့် အရေးတက် ကြွ လှုပ်ရှားသူ ဖြစ်လာရသည် ထင်သည်။ အခုလည်း သန်းအောင်မြင့်ကို စိတ်အင်အားပေးဖို့ကို သူ၏ သမိုင်းပေးတာဝန်တခု လို တက်ကြွစွာ ဟောပြောနေ၏။

“မလုလုအောင်ကို လူလက်တဆုပ်စာ လောက်ပဲ သိတဲ့ ကျွန်တော့် အကြောင်း ပြောပြမယ်။ အဲဒါဆို မလုလုအောင် အခု တွေ့နေတာ အလကားပဲ ဆိုတာ သိသွားမယ်။ နားထောင်မလား”

“ဟုတ်ကဲ့”

လူ လက်တဆုပ်စာ လောက်ပဲ သိသည်ဆိုတော့ သန်းအောင်မြင့် စိတ်ဝင်စားသွားပါသည်။ ဒေါနှင့် မောနှင့် ပြောနေသော ဦး နန္ဒထွန်းက လေသံလျှော့လိုက်ပြီး

“ဒီလိုဗျာ ခုန ကျွန်တော် ယောက်ျား အရမ်း ဖြစ်ချင်ခဲ့တာ ပြောတယ် မဟုတ်လား။”

“ဟုတ်ကဲ့”

“အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော် ယောက်ျားလိုနေတယ်။ ယောက်ျားလေးတွေနဲ့ပဲ ပေါင်းတယ်။ အဲဒီမှာ လူယုတ်မာ တယောက် က ကျွန်တော့်ကို အချိုသတ်ပေါင်းပြီး စော်ကားသွားတာ ခံလိုက်ရတယ်။”

“ဗျာ … အဲ ရှင်”

“တကြိမ်ထဲ မဟုတ်ဘူး မလုလုအောင်၊ သူဆေးတွေတိုက်ထားလို့ လူမှန်းမသိဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို အိမ်တလုံးထဲမှာ ပိတ်လှောင်ပြီး တပတ်လောက် သူစိတ်ထင်တိုင်း လုပ်ခဲ့တာ။ ဆေးတွေပြေတဲ့ တရက် ကံကောင်းထောက်မပြီး သူလည်း မရှိတာနဲ့ ကြုံလို့ ကျွန် တော် ပြတင်းပေါက်ကနေ ခုန်ချပြီး ထွက်ပြေးခဲ့ရတာ။ အဝတ်တောင် မပါဘူး။ သူက အကုန် ဖွက်ထားတယ်လေ။”

လုလုလို အချောအလှတယောက် ဒီလို အဖြစ်မျိုးနှင့် မကြုံတွေ့ရတာ ဘုရားမ တာပဲ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး လုလုက သန်း အောင်မြင့်လို လူရိုးလူကောင်းလေး နှင့် တွေ့ခဲ့တာကြောင့်လည်း ပါပါလိမ့်မည်။

“အနားက အိမ် နောက်မှာ လှမ်းထားတဲ့ တွေ့ရာ အဝတ်အစားယူဝတ်ပြီး ထွက်ပြေးရတယ်။”

“ရဲမတိုင်ဘူးလား”

“မတိုင်ဘူး။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့် လက်နဲ့ သူ့ကို သတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး လိုက်ရှာတယ်။ အဲဒီလူက လျှင်တယ်။ လုံးဝကိုခြေရာ ပျောက်သွားတယ်။ ကျွန်တော် ထင်တယ်လေ ကျွန်တော့်ကို သူ အားရအောင် စော်ကားပြီး သွားရင် သတ် ပစ်ချင် သတ်ပစ်မှာ။ အဲဒီတော့ ဒီလိုလူမျိုးက ထောင်နဲ့ မတန်ဘူး။”

“ဦးနန္ဒထွန်း အိမ်ကရော”

“ကျွန်တော်က အိမ်က ဆင်းလာတာလေ၊ ဒီတော့ ကျွန်တော် ဘာဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာ မသိကြဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် နောက် ဆုံးတော့ အိမ်ပြန်ရတာပါပဲ။ ကျွန်တော့်မှာ ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီလေ။”

“ဟာ”

“ဖျက်ချဖို့ စဉ်းစားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဟိုလူက ယုတ်မာပေမယ့် ကျွန်တော်က မယုတ်မာနိုင်ဘူး။ သူ့ဖာသာ လူ့လောက ထဲ ရောက်မယ့် အသက်တချောင်းကို မသတ်ချင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် အိမ်ကရော ပတ်ဝန်းကျင်ကရော မေးငေါ့တာ ခါးစည်းခံပြီး ကလေးကို မွေးတယ်။ သားလေးက သူနဲ့ မတူပါဘူး။ ကျွန်တော့် အရင်ပုံစံမျိုးပဲ။ ကျွန်တော် သိပ်ချစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေး နို့ပြတ်တဲ့ အချိန်မှာ အားလုံးနဲ့ အတိုက်အခံလုပ် ရအောင်ပြောပြီး ကျွန်တော် ယောက်ျား အဖြစ်ပြောင်းလိုက် တယ်။”

“ဒီတခါ တော့ အိမ်က သဘောတူလိုက်တယ်ပေါ့။”

ဦးနန္ဒထွန်းက နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် ပြုံးလိုက်သည်။

“မိန်းမ ဘဝနဲ့ ဆက်နေရင် နောက်တဗိုက် ပါလာမှာ သူတို့ကြောက်သွားတယ်လေ။ ဟား …ဟား။ အဲဒီတုန်းက ဒါမျိုး တွေလည်း ကျွန်တော်တို့ ဆီမှာ ခုလောက် ခေတ်မစားသေးဘူး။ ဈေးလဲ မတရားကြီးတယ်။ အဝယ်နဲ့ ပြောင်းတာဆိုတော့ အမေ၊ အဖေ ရှိတာလေး ပြောင်တော့တာပဲ။ ဟဲ ..ဟဲ။ ”

ဒီလို အဖြစ်မျိုးကို ရယ်ရယ်မောမော ပြန်ပြောနိုင်သည့် ဦးနန္ဒထွန်းကို သန်းအောင်မြင့် သဘောကျသွားသည်။

“သားလေးရော အခု ဘယ်အရွယ်ရောက်ပြီလဲ”

“ဘွဲ့တောင် ရတော့မယ်ဗျ။ သနားစရာ ကောင်းတာက ကျွန်တော့်ကို အမေလို့ မသိဘဲ အခုကျွန်တော် ယူထားတဲ့ မိန်းမ ကို  အမေ လို့ထင်နေတာပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ အဖေပေါ့ဗျာ။”

“ခုအိမ်ထောင်ကျတော့ရော ကလေးရသေးလား။”

“မရဘူးဗျ။ မိန်းမကလည်း သားအရင်းလို ချစ်ရှာပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကလေးထပ်မရတာ ခပ်ကောင်းကောင်း ပေါ့ဗျာ။”

“ခုန ပြောတဲ့ မျက်နှာ ပြင်တယ် ဆိုတာကရော”

“ဒီလိုဗျ။ ကျွန်တော် ယောက်ျားဖြစ်ဖို့ မိဘတွေလည်း ရှိတာ ပေးလိုက်ရတယ်။ အားနာနာနဲ့ပဲ ကလေးကို သူတို့လက် အပ် ပြီး ရန်ကုန်တက်လာတယ်။ ကြိုးစားတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဆင်ပြေလာတော့ …အင်း … ကျွန်တော့် အရင်ရုပ်ကို သဘောမကျ ဘူးဗျာ။ ယောက်ျား မဆန်ဘူးလို့ ထင်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ပြင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်လို ပြင်လိုက်တယ်လို့ ထင်သလဲ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင်”

“ကျွန်တော့်ကို စော်ကားသွားတဲ့ လူယုတ်မာနဲ့ တထပ်တည်း တူအောင်ပြင်လိုက်တာ။”

သန်းအောင်မြင့် တကယ်နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်သွားသည်။

“မှန်ကြည့်ရင်း ဒီကောင့်ကို သတ်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ရတာကို ကျွန်တော် သဘောကျတယ်။ နောက်ပြီး ကျွန်တော့်သား အတွက်လည်း သူ့ အဖေ မျက်နှာပဲလေ။ အဲဒီတုန်းက တခြားစိတ်ကူးတွေလဲ ရှိတာပေါ့ဗျာ။ မလုလုအောင်ကို ပြောရ မှာ အားနာလို့ မပြောတော့ပါဘူး။”

မပြောတော့ပါဘူး ဆိုမှ သန်းအောင်မြင့်က ပိုစိတ်ဝင်စားသွားရသည်။

“ရပါတယ်။ အားမနာပါနဲ့ ပြောပါ။ ကျွန်….မ …က ကိစ္စ မရှိပါဘူး။”

“ဟီးဟီး …တခုက ဗျာ ကျွန်တော့် အရင်မျက်နှာဆိုရင် ယောက်ျားဖြစ်နေလည်း ဒီကောင် ရိပ်မိနိုင်တယ်။ လှစ်နေအောင် ပါးတဲ့သူ။ အနားတောင် ကပ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြေးမှာ။ ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း သူက ဦးအောင် မကောင်းကြံမှာ။ ခုလို သူနဲ့ ချွတ်စွပ်တူတဲ့ လူဆိုတော့ သူလဲ စိတ်ဝင်စားမယ်။ အနားကပ်ဖို့ အဆင်ပြေမယ်လေ။”

“အဲဒါက တခြားမျက်နှာဆိုလည်း သူရိပ်မိမှာ မှမဟုတ်တာ”

“ကျွန်တော်က သူ ကျွန်တော့်ကို လုပ်သလို တပတ်လောက် ချုပ်ထားချင်တာ။ ပြီးရင် …. ဟီး ဟီး၊ ဟိုနင်းဗျာ၊ အဲဒီ ကောင် ကို အဲဒီကောင်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိဗျာ၊ ဟို မလုလုအောင် ကန်တော့ဗျာ …ဟိုလေ ဖျင် အကြိမ်ကြိမ်ချပြီးမှ သတ်ဖို့စိတ်ကူး တာ။ သူ့မျက်နှာနဲ့ လူက သူ့ကို …ဒီလိုလုပ်တော့ ..အဲဒီကောင့်ကို ဝဋ်ဆိုတာ ပြချင်တယ်။”

စောစောက အမူအရာဟန်ပန် နှင့် လုံးဝခြားနားသွားသည့် ဦးနန္ဒထွန်းကို သန်းအောင်မြင့်ပါးစပ် အဟောင်းသားနှင့် ကြည့်မိ ၏။ ရင်ထဲက အညိုးအတေး ပမာဏ ကိုလည်း ခန့်မှန်းလိုက်မိသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းလည်း သူစိတ်လွတ်သွားတာကို သတိပြု လိုက်မိပုံရသည်။

“မလုလုအောင် လန့်သွားပြီထင်တယ်။ ငယ်တုန်းက စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့တာ ပြောတာပါ။ ခုချိန်မှာတော့ ကျွန်တော် မနည်း ပျိုး ထောင်ခဲ့ရတဲ့ လုပ်ငန်းလေး ရှိတယ်။ တပည့်လက်သားတွေ ရှိတယ်။ အိမ်မှာ မိသားစု ရှိတယ်။ အဲဒါတွေ အကုန်လုံးနဲ့ ရင်းပြီး ကျွန်တော် ထောင်ထဲ မဝင်ချင်ပါဘူး။”

“ဦးနန္ဒထွန်း သူ့ကို ခွင့်လွှတ်လိုက်ပြီလား။”

“အဲ .. ခွင့်တော့ မလွှတ်ဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် ခုနေတွေ့ရင် ဘာလုပ်ဖြစ်မလဲ ဆိုတာတော့ မသိသေးဘူး။ ခုနပြောသလို ဆိုး ဆိုးရွားရွားတွေ မလုပ်မိတော့မှာ ကတော့ သေချာပါတယ်။”

“ခုထိ သူ့ကို ရှာနေတုန်းပဲ ပေါ့”

“အရင်လိုတော့ သဲကြီးမဲကြီး မဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ရောက်လေရာမှာတော့ ကြည့်မိနေတုန်းပဲ။”

သန်းအောင်မြင့် ဆိုရင်လည်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်ပါသည်။

............................................................

(၂၅)

“ကဲ ..ကဲ … အသားမနာချင်ရင် လုပ်ငန်းစမယ်။ အူကြောင်ကြောင် လုပ်နေရင်တော့ ဘာဖြစ်မလဲ၊ သိတယ်နော်၊ မင်းသား ရော မင်းသမီးရောပဲ၊ သိပ်မပြောချင်ဘူး။”

စပီကာထဲက ထွက်လာသော အသံကြီးကြောင့် ရဲလင်း မှေးနေရာမှ ဆတ်ကနဲ ထထိုင်လိုက်မိသည်။ ကေသီကတော့ အိပ် နေသည့် ပုံမရပါ။ နံရံကို မှီထိုင်ရင်း ရဲလင်းကို တွေတွေလေး လှမ်းကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“အဲဒီနားကို လာခဲ့မယ်နော်”

ဘေးမှာ ထားသည့် ပန့်ကို ကောက်ဆွဲပြီး ရဲလင်း ကေသီ့နားရောက်သွားသည်။ ကေသီကလည်း ဘာမှမပြောဘဲ တဖက် ကို အသာကပ်ပေးလိုက်သည်။ ဒီအလုပ်က သူတို့အတွက် မထူးဆန်းသည့် ကိစ္စတခုလို ဖြစ်လာနေသည်။ အမှန်ပြောရ ရင် အရင်ကထက် များစွာပိုထွားလာသော ရဲလင်း ပစ္စည်းက အပေါက်နှင့် ချောင်မနေတော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ၊ ကေသီ မှုတ်မပေးရင် လုပ်ရတာ အဆင်မပြေပါ။ ဒါကြောင့် ကေသီ့ အကူအညီကို မဖြစ်မနေယူနေရသည်။ ကေသီ့ ဆံပင် လေးတွေကို သပ်ရင်း၊ ပုခုံးသားလေးတွေကို ကိုင်ရင်း၊ တခါတလေ နို့လေးတွေကို လှမ်းညှစ်ရင်း ပန့်ထဲမှာ တောင့်ခံထား နိုင်ဖို့ မာန်သွင်းရ၏။

ကေသီကတော့ ဒါတွေ သိပုံမပေါ်ပါ။ ရဲလင်း ပန့်မဆွဲမီ သူမှုတ်ပေးရမည်လို့ပဲ နားလည်ထားသည့် အတွက် အမြဲလိုလုပ် ပေးရှာသည်။ ရဲလင်း စိတ်ထပြီး ဟိုကိုင်ဒီပွတ်လုပ်ရင်လည်း အသာတကြည် ခွင့်ပြုပေးလိုက်သည်သာ ဖြစ်သည်။ ဟိုလူ တွေလည်း ရဲလင်းကို ကေသီ မှုတ်ပေးဖို့ မလိုလောက်တော့တာ သိပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှ မပြောကြ။ နောက်တော့မှ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို CCTV ကနေ မျောက်ပွဲ ကြည့်သလို ကြည့်ဖို့ လွှတ်ထားမှန်း ရဲလင်းနားလည်သွား သည်။ ကေသီ့ကို တော့ စိတ်အနှောက် အယှက်ဖြစ်မှာ စိုးလို့ ဒီလို ထင်တာကို ပြောမပြတော့ပါ။

ကေသီ ကတော့ သူတို့ကို အထူးတလည် ခေါင်းထဲမှာ မထားတော့ ပုံရသည်။ ဒါမှမဟုတ် အဲဒီလူတွေကို လူလို့ မမှတ် တော့တာလည်း ဖြစ်ပုံရသည်။ ရဲလင်းလည်း သူတို့ကို ထိုနည်းတူပင် သဘောထားပါသည်။ သူတို့ ခိုင်းတာ မလုပ်ရင် ရက် ရက်စက်စက် နှိပ်စက် ခံရမှာကိုလည်း သိနေသည် မဟုတ်ပါလား။ သူတို့က ကေသီ့ကို တန်းစီ မုဒိန်းကျင့်မည်၊ အုပ်စုလိုက် ဝိုင်းလုပ်မည် စသဖြင့် ကြိမ်းတတ်မောင်းတတ်ပေမယ့် တကယ်တန်းမှာ ကျတော့ ရိုက်ရုံ နှက်ရုံ၊ ကျဉ်စက် တို့ရုံ လောက် ပဲ လုပ်တာ က တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။

တခါတလေ ကေသီ ရော၊ ရဲလင်းပါ သူတို့ နှိပ်စက်တာကို ခေါင်းမာမာ နှင့် ရင်စည်းခံပြီး ဆန့်ကျင်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ဒီလူတွေက ပါးနပ်သည်။ ရဲလင်းက သူတို့ကို ကလန်ကဆန်လုပ်လျှင် ကေသီ့ကို ရက်ရက်စက်စက် နှိပ် စက်ပြသည်။ ကေသီက သူတို့ပြောသလို မလုပ်ရင်လည်း ရဲလင်း ကော့နေအောင် ခံစားရသည်။ ကိုယ့်အတွက်ကြောင့် တပါးသူ နာကျင်တာကို မမြင်ချင် စိတ်ကြောင့် ထိုအခါ ကျလျှင် ရဲလင်းတို့ အရှုံးပေးလိုက်ရ၏။ ဟို လူတွေကတော့ အဲ လို နှိပ်စက်ပြတာက သူတို့ ဆရာကြီး ပေးသောနည်း ဟု ပြောတတ်သည်။

“ထိုင်ရက်ပဲ လုပ်တော့မယ်။”

“အပျင်းကြီးလိုက်တာ”

နှုတ်ခမ်းလေး မဲ့ကာ ပြောလိုက်ပေမယ့် ခါးလေးကိုင်းလာသော ကြောင့် ရဲလင်းက အင်္ကျ ီဆွဲလှန်ပေးလိုက်သည်။ ပျော့ခွေ နေသော ရဲလင်း ပစ္စည်းက ကေသီ့ လက်ထဲရောက်သွားသော အခါ ယောင်ယောင်လေးမာလာသည်။ စိုစိုနွေးနွေး ပါးစပ် ကလေးထဲ ရောက်သွားချိန် မှာတော့ ခပ်မြန်မြန်ပင် ရုန်းကန်တက်လာ၏။ ကေသီက ပါးစပ်လေးနှင့် စုပ်ပေးလိုက် လက် ကလေး နှင့် ထုပေးလိုက် လုပ်ပေးသည့်အခါ ဒုံးပျံကြီး တခုလို ထောင်တက်လာသည်။

တကယ်တော့ ကေသီက ဘယ်အချိန်မှာ ရပ်ရမည်ကို နားမလည်ပါ။ ရဲလင်းက ရပြီဆိုမှ ရပ်ရမည်ဟု သာ သိထားသူ ဖြစ် သည်။ ထို့ကြောင့် ရဲလင်းက (ခုနောက်ပိုင်းတွင် လုပ်နေကျ အတိုင်း) အသာလေးမှိန်းနေမိသည်။ သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် ကိုင်း နေသော ကျောလေးကို အသာပွတ်ပေးရင်း စိတ်ကူး ပေါက်လာတာနှင့် ကေသီတင်ပါးကို နံရံဖက်သို့ ဆွဲယူလိုက် သည်။ ထိုအချိန်မှာ ရဲလင်း လက်တဖက်က ကင်မရာမြင်ကွင်းမှာ ကေသီ့ကိုယ်လုံး နှင့် ကွယ်သွားမှာကို တွေးမိလိုက်ပြီး နောက် မှာတော့ ကေသီ့ ပေါင်တံ နုနုချောချောလေးတွေကို နောက်ကနေရွရွလေး ပွတ်နေမိ၏။

“ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ”

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။”

ကေသီက လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ရပ်ပြီး ခပ်တိုးတိုး လှည့်မေးပေမယ့် ရဲလင်း ဆက်လုပ်နေသည်ကို မတားမြစ်ရှာပါ။ ခု နောက်ပိုင်းမှာ ဟိုလူတွေ မကြားအောင် စကားကို ဘယ်လို ညင်ညင်သာသာ ပြောရမည်ဆိုသည်ကို ၂ ယောက်လုံး သိ နေပြီ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး သူတို့က အခုလို အချိန်ကလွဲရင် ရဲလင်းနှင့် ကေသီကို လူချင်း အပူး မခံပါ။ အကြောင်း ကိစ္စ ရှိလို့ လူချင်းနီးနီး ကပ်ကပ် ခပ်ကြာကြာနေမိသည် နှင့် လှမ်းအော်ပြီး လူခွဲခိုင်းတတ်သည်။ အနေနီးသည့် အပြင် အရှက်မဲ့ စွာ လုပ်ပေးနေရသည့် ကိစ္စတွေကလည်း ရှိတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ အလွန် အကျွံတွေ ဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်ကြပုံရ၏။

ဒါကြောင့် ခုချိန်မှာ လက်သရမ်းချင်စိတ် ဖြစ်နေသော ရဲလင်းက ကင်မရာ မျက်ကွယ်ကို ယူမိခြင်း ဖြစ်၏။ ရဲလင်းလက်က ပေါင်တွင်းသားတွေ တလျှောက် အပေါ်ကို တက်သွားတော့မှ ကေသီနည်းနည်း တွန့်သွားသည်။ လက် ကို ပက်လက် လှန် လိုက်ချိန်မှာ ဖျတ်ကနဲ အုပ်လိုက်မိသည့် ကေသီ့ညီမလေးက စိုစိစိ ဖြစ်နေသည်။

“စိုနေတယ်”

“ခုန ရေဆေးထားလို့ပါ။”

ရေဆိုရင် ချွဲကျိကျိနေမှာ မဟုတ်မှန်း ရဲလင်း သိပါသည်။ ဒါကြောင့် အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက်ကို မှန်း၍ လက်ခလယ် နှင့် အသာကုပ်လိုက်သည်။ လက်ထိပ် တခုလုံး ချွဲကျိကျိ အရည်များဖြင့် ဖုံးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ဟို လူတွေကြားအောင် အော်လိုက်မယ်နော်။”

“အော်ပေါ့။ အရိုက်မခံရတာ ကြာတော့ အကြောတွေတင်းနေတယ်။ အကြောလျှော့ရတာပေါ့။”

ရဲလင်း၏ မခန့်လေးစား အပြောကြောင့် ကေသီက နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး ခက်တည်တည် လှမ်းကြည့်၏။

“ကောင်မလေး ဘာလို့ ရပ်နေတာလဲ ဆက်လုပ်လေ၊ နာချင်လို့လား။”

သို့သော်လည်း ငှက်ဆိုးထိုးသံကြီး ထွက်လာပြန်သောကြောင့် ရဲလင်းကို ပြန်မပြောနိုင်တော့ဘဲ ကေသီ သူ့ အလုပ်သူ ဆက်လုပ်ရတော့ သည်။ ထိုအချိန်တွင် ရဲလင်း လက်ကလည်း အကွဲကြောင်း ထိပ်မှ အဖုလေးတခုကို စမ်းမိသွားသည်။ ချော်ကျိကျိ နှင့် ဖမ်းရခက်သည့် အဖုလေးကို လက်ထိပ်နှင့် ဖိကာဖိကာ ပွတ်ပေးနေသော အခါ ကေသီ့ကိုယ်လေး တုန်ရီလာသည်။

“မလုပ်ပါနဲ့”

အသံတုန်လေးနှင့် တောင်းပန်စကားက မာန်တက်နေပြီ ဖြစ်သော ရဲလင်းကို မရပ်တန့်စေနိုင်တော့ပါ။ ခနအတွင်းမှာပင် ရဲလင်း၏ လက်ခလယ်က သူသွားရမည့် တွင်းပေါက်ထဲကို လျှောကနဲ ရောက်သွားသည်။ သုံးလေးချက်လောက် အထုတ် အသွင်းလုပ်လိုက်ပြီးနောက် ခနထက် များစွာ ပို၍ စိုရွှဲတက်လာသည့် အခါ ရဲလင်းက လုံးဝမရပ်တော့ပါ။ ရဲလင်း ပစ္စည်း ကို မိမိရရ ငုံခဲထားသည့် ကြားက ကေသီနှုတ်ကနေ တအိအိ အသံလေးတွေ ထွက်လာသည်။ လက်ခလည်သာမက ကျန် သည့်လက်တွေပါ စိုရွှဲလာပြီ ဖြစ်သည်။

နောက်တော့ ကေသီလည်း စိတ်လွတ်သွားပုံရသည်။ ရဲလင်း ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ပြင်းပြင်း စုပ်ပေးလာသော အခါ ရဲလင်း ဘယ်လို မှ အောင့်မထားနိုင်တော့ပါ။ ဒီကို ရောက်ကထဲက ပန့်ဆွဲတိုင်း မထွက်အောင် အတင်းထိန်းထားခဲ့ရသည့် အရည် တွေက ကေသီ့ ပါးစပ်ထဲကို တရှိန်ထိုး ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။

ရုတ်တရက် အသက်ရှုရပ်သလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ကေသီက လွှတ်မပေးဘဲ ဆက်ငုံထားသည်။ ပါးစောင်က လျှံထွက်ကျ လာသည့် အရည် ဖြူဖြူ တချို့ကို လက်နှင့် ခိုးသုတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့မှ ဆတ်ကနဲ ထပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်သွား သည်။ ရဲလင်းလည်း ပြန်ကျတော့မယ့် သူ့ဟာကြီးကို ဟိုလူတွေသတိမထားမိအောင် ပန့်ထဲ ခပ်မြန်မြန် ထိုးထည့်လိုက် ရသည်။

ကေသီပြန်ထွက်လာသည့် အချိန်မှာ ရဲလင်းက ဘောလုံးကို ခပ်တည်တည် ညှစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ဟာကြီးလည်း လေ စုပ်အားကြောင့် ပြန်ထောင်တက်လာနေသည်။ ကေသီက အနားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း

“ပါးလုပ်ကျင်းတာနဲ့ ရောပြီး ထွေးထုတ်လိုက်ရတယ်။ ရှင်ထွက်သွားတာသိရင် ဟိုလူတွေက ပြဿနာရှာမှာ။”

ပန့်ဆွဲတိုင်း မထွက်စေနဲ့၊ မပြီးစေနဲ့ လို့ သူတို့တွေ အော်တတ်ကြတာကို ကေသီ မှတ်မိနေသည်။ ဒါကြောင့် ရဲလင်း ပြီးသွား တာ မရိပ် မိ အောင် မရအရ အတင်းငုံပြီး ယူသွားတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။

“အထဲမှာ အပြည့်ပဲနော်၊ ခုန နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူး။”

ရဲလင်း လုပ်နေတာကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ကေသီ ပြောသည်။

“မှန်က ခုံးနေလို့ပါ။ မှန်ဘီလူး သဘောပေါ့။ အဲဒါကြောင့် အကြီးကြီးမြင်ရတာ။ ဖောင်းနေတာက ပြီးရင် ပြန်ကျသွားမှာပါ။”

“ညှစ်ကြည့်ချင်တယ်။”

ရဲလင်းလိုချင်သည့် အတိုင်းအတာကို ရောက်နေပြီ ဖြစ်ပေမယ့် စိတ်ချမ်းသာအောင် ဘောလုံးလေးကို ကေသီ့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ရာ တရှူးရှူးနှင့် နှိပ်တော့သည်။ အရမ်းတင်းလာပြီး ရဲလင်းလည်း မခံနိုင်တော့

“အား … ရပြီ၊ ရပြီ၊ ညှစ်ချင်ရင် နောက်တကျော လုပ်မှ ညှစ်ပေးတော့။”

“ဘယ်လောက်ကြာအောင် ထားရမှာလဲဟင်”

“ငါးမိနစ်”

“နာရီမှ မရှိတာ။ ”

“ငါးမိနစ် ဆိုတော့ စက္ကန့် ၃၀၀ လေ။ ၁ ကနေ ၃၀၀ အထိ စိတ်ထဲက နေခပ်ဖြေးဖြေး ရေတာပေါ့။”

“ကေသီ ရေ ပေးမယ်။ တစ် …. နှစ် …. သုံး …လေး …..”

.......................................................

(၂၆)

မျက်နှာချင်းဆိုင်က လမ်းကူးလာသူကို မြင်လိုက်တော့ သန်းအောင်မြင့် ခြေလှမ်းတုန့်သွားသည်။ နှုတ်ဆက်ဖို့လည်းပြင် လိုက်၏။ သို့သော်လည်း အပြာရောင်တောက်တောက် စပို့ရှပ်နှင့် ကာကီရောင် ဘောင်းတီတို ဝတ်ထားသော ဦးနန္ဒထွန်း က ရမ္မက်ခိုးတွေ ထနေသော မျက်လုံးကြီးဖြင့်ကြည့်လိုက်ရုံက လွဲ၍ မသိသလို ဆက်လျှောက် သွားသည်။ ဟို ရက်တွေက မြင်တွေ့ခဲ့ရသည့် အလွန်သဘောကောင်း၍ ဖော်ရွေသော လူကြီးလူကောင်း တယောက် အမူ အရာနှင့် လုံးဝကို ကွဲပြား နေခြင်းက အံ့သြစရာကောင်းသည်။

မကျေနပ်စိတ်ဖြင့် သန်းအောင်မြင့် နောက်ပြန်လှည့်ပြီး သူ့နောက်ကို လိုက်မိသည်။ သူ့ဘဝ နာခဲ့ရသည့် အကြောင်း တွေ ကို ပင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဇာတ်စုံခင်းပြခဲ့သော ဦးနန္ဒထွန်းက လိုတမျိုး မလိုတမျိုး လုပ်မည့်သူလို့ မထင်မိပါ။ အကြောင်း ရှိလို့ တမင်မသိဟန်ပြုသွားတာလည်း ဖြစ်နိုင် သည်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လူပေါ်ကို တက်ခွတော့မလိုလို အကြည့် မျိုးဖြင့်တော့ မကြည့်သင့်ဟု ထင်ပါသည်။ ရှေ့က လူက ကော်ဖီဆိုင် တခုအတွင်းသို့ ဝင်သွားလို့ သန်း အောင်မြင့်လည်း လိုက်သွားပြီး သူ့ကို လှမ်းမြင် နိုင်လောက်သည့် စားပွဲတလုံးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

ကြည့်ရသည်မှာ တစုံတယောက် နှင့် အချိန်းအချက် ရှိပုံရ၏။ အပြင်ဖက်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတာမြင်ရသည်။  ဒါကြောင့် သန်းအောင်မြင့်ကို နှုတ်မဆက်တာ လည်းဖြစ်နိုင်သည်။ စိတ်ထဲစနိုးစနှောင့် ဖြစ်နေသည့် သန်းအောင်မြင့်က ဦး နန္ဒထွန်း ဖုန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ချက်ချင်းလိုလိုပင် တဖက်က ပြန်ထူးတော့ အံ့သြသွားရ၏။

“ဦးနန္ဒထွန်း၊ ကျွန်တော်.  အဲ ကျွန် ..”

“မလုလုအောင်လား။ ပြောလေ ဘာအကြောင်းထူး လို့လဲ။”

ဟိုလူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မီနူးကဒ်ပြားကိုင်ပြီး စားပွဲထိုး မိန်းကလေး တယောက်နှင့် စကားပြောနေ၏။ ဖုန်း ကိုင်ပြီး စကားပြောနေသည့် ဟန်မျိုး မရှိပါ။

“ဦးနန္ဒထွန်း အခုဘယ်မှာလဲ”

“ကျွန်တော် လေဆိပ်မှာ နိုင်ငံခြား ဧည့်သည်တယောက် လာကြိုနေတာ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ကော်ဖီဆိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလား။”

“ပေါက်ပေါက်ရှာရှာဗျာ။ လေယာဉ်နောက်ကျမယ် ဆိုလို့ ဒီမှာ တိုင်ပတ်နေတာ။ ”

“ဦးနန္ဒထွန်းနဲ့ အရမ်းတူတဲ့ လူတယောက် ကော်ဖီဆိုင်မှာ ထိုင်နေတယ်။ ခနလေး၊ ဓာတ်ပုံ ပို့လိုက်မယ်။”

ဟိုလူ့ကို ဓာတ်ပုံလှမ်းရိုက်ပြီး ဦးနန္ဒထွန်းဆီလှမ်းပို့လိုက်သည်။ ခပ်စောင်းစောင်း အနေအထားပဲ ရလိုက်ပေမယ့် တော်တော် လေးပင် သဲကွဲပါသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း ချက်ချင်း ဖုန်းပြန်ခေါ်၏။

“အဲဒါ သူပဲ မလုလု”

“ဦးနန္ဒထွန်း ပြောတဲ့ တယောက်လား”

“ဟုတ်တယ်။”

“ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ၊ ဒီလူကို ဦးနန္ဒထွန်း လက်စားချေချင်တယ် မဟုတ်လား။”

“အပန်းမကြီးရင် သူဘာလုပ်သလဲ ဆိုတာ လိုက်ကြည့်ပေးပါလားဗျာ။ ကျွန်တော် ဒီဖက်က ကိစ္စပြီးတာနဲ့ မလုလု ရှိတဲ့ နေရာလိုက်လာခဲ့ပါတယ်။”

“သိပ်ရတာပေါ့။ ဘာမှ မပူနဲ့ သေသေချာချာ ကြည့်ပေးထားမယ်။”

“သူက လူလည် မလုလု၊ သိပ်အနားမကပ်နဲ့၊ မလှမ်းမကမ်းမှာပဲ နေပါ။”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့”

ပျင်းရိနေသော၊ စိတ်ပျက်နေသော သန်းအောင်မြင့် အတွက် အာရုံပြောင်းလဲစရာ အကြောင်းတခုမို့ ချက်ချင်းပင် လက်ခံ လိုက်သည်။ ဦးနန္ဒထွန်းကို စော်ကားခဲ့သည့် လူယုတ်မာကို ဖော်ထုတ်ရာတွင် တဖက်တလမ်း ကူညီချင်တာကြောင့်လည်း ဖြစ်ပါသည်။

လွယ်လွယ်မှာနိုင်သည့် အအေးတခွက်နှင့် မုန့်တခုမှာ စားရင်း ဖုန်းကလိနေသလိုလိုနှင် ဟိုလူကို အကဲခတ်နေမိသည်။ ခန နေတော့ ဥရောပသား ဖြစ်ပုံရသည့် အမျိုးသားတယောက်နှင့် မဲမဲပိန်ပိန် လူတယောက် ရောက်လာပြီး စကားပြောကြ သည်။ လိုလိုမယ်မယ် သူတို့ကိုပါ ဓာတ်ပုံ ရိုက်၍ ဦးနန္ဒထွန်းဆီ လှမ်းပို့ပေးလိုက်သည်။ “အဲဒီလူတွေတော့ ကျွန်တော် မသိဘူး။” ဟု မက်ဆေ့ချ် ပြန်လာ၏။

နာရီဝက်လောက်ကြာပြီး နောက် သူတို့ ပြန်ဖို့ ထကြမည့် အရိပ်အယောင် မြင်လို့ သန်းအောင်မြင့်လည်း ငွေရှင်းပြီး အ သင့်ပြင်ထားလိုက်ရသည်။ သူတို့ ဆိုင်တံခါးဝ ကနေပျောက်သွားမှ လိုက်ထွက်ခဲ့သည်။

ပလက်ဖောင်းစပ်မှာ ဟိုလူက တက္ကဆီငှားသည် ပြီးတော့ သူတို့ ၃ ယောက် တက်ပြီး ထွက်သွားကြသည်။ သန်းအောင် မြင့်လည်း တွေ့သည့် တက္ကဆီကို ကမန်းကတမ်း တားပြီး နောက်ခန်းမှာ တက်ထိုင် လိုက်၏။

“ဟိုကားနောက်ကို မှီအောင်လိုက်ပေးပါ။”

ကားသမားလေးက သန်းအောင်မြင့်ကို ကြောင်တောင်တောင်နှင့် ကြည့်သည်။ ထို့ကြောင့် ခေါင်းထဲ လှစ်ကနဲ ပေါ်လာ သည့် စကားကို ပြောချလိုက်ရသည်။

“အမ ယောက်ျား နောက်ကို လိုက်ချောင်းချင်လို့ပါ။ ကူညီပါ။”

မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် တောင်းပန်သည့် သန်းအောင်မြင့်ကို သနားသွားပုံရသည့် ကောင်လေးက ကပျာကယာပင် ပင် မောင်းထွက်လိုက်ပါသည်။

“အမ၊ ပြဿနာတော့ မရှာပါဘူးနော်။ ”

“မရှာပါဘူး။ မရှာပါဘူး။သူ ဘယ်သွားတာလဲ ဆိုတာ သိချင်ရုံလေးပါ။ ကားထဲကနေပဲ ကြည့်မှာပါ။”

ကြားထဲမှ အမှုပတ်မှာ ကြောက်နေသည့် ကားသမားကို နှစ်သိမ့်လိုက်ပြီး ရှေ့က ပေ၁၀၀ လောက်အကွာမှာ သွားနေ သည့် ကားကိုပဲ သန်းအောင်မြင့် အာရုံစိုက်ထားလိုက်မိသည်။ မီးပွိုင့် တခုအဖြတ်မှာ ကျန်ခဲ့မလိုလို ဖြစ်လိုက်သေး ပေ မယ့် ကားသမားလေးက အရှိန်တင်ပြီး အမှီလိုက်ပေး၏။

“ဘယ်သွားမလဲ ကျွန်တော်သိပြီ”

ရန်ကုန်နှင့် အနေဝေးနေခဲ့သော သန်းအောင်မြင့်က သိပ်နားမလည်ပါ။

“ဘယ်ကိုလဲဟင်”

“ကျွန်တော် ထင်တာ မမှားဘူးဆိုရင် နောက်တပွိုင့် အကျော်မှာ သူတို့ ဘယ်ဖက်ချိုးလိမ့်မယ်။”

သူပြောသည့် အတိုင်းပင် ရှေ့ကားက ချိုးသွားသည်။

“ဘယ်လိုသိတာလဲ”

“အဲဒီနားက မာဆတ်တွေက နာမည်ကြီးလေ အမရဲ့။ အမ အမျိုးသားက ကဲချင်တယ်ဆို အဲဒီဖက်သွားဖို့ များတာပေါ့။”

ရှေ့ကားရပ်သွားသည့် အချိန်တွင် သန်းအောင်မြင့်က လည်းရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။

“ဒီက ပဲ စောင့်ကြည့်တာပေါ့။”

“အမ အမျိုးသားက အပြာနဲ့ တယောက်လား”

အနှိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားကြသူ ၃ ယောက်ကို ကြည့်ပြီး ကားသမားလေးက မေးသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဖော်ရိန်နာလဲ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဟို ပိန်ခြောက်ခြောက် တယောက်ကလဲ အမနဲ့ မလိုက်ဘူးလေ။”

“အင်း …ဟုတ်တယ်။”

စကားနည်း ရန်စဲ သဘောဖြင့် ဖြေလိုက်ပြီး သူတို့ ဝင်သွားသည့် အနှိပ်ခန်းဖက်ကိုပဲ ကြည့်နေလိုက်သည်။

“အနည်းဆုံး ၁ နာရီ ကြာမယ် ထင်တယ် အမ။ တချို့ဆို ၃ နာရီလောက် ကြာတတ်တယ်။”

“ကျသလောက်ပေးပါမယ်။ စိတ်ချပါ။”

ကားခ အတွက် စိတ်ချသွားပုံရသော ကားသမားလေးက သူ့ဖာသာ ရှေ့ခန်းမှာ သီချင်းဖွင့် ပြီး မှိန်းနေ၏။ ကောင်လေးက လုလုတို့ နှင့် ရွယ်တူလောက် ရှိမည် ထင်ပါသည်။ ဘာပဲပြောပြော သူ့ ဖာ သာ နေတတ်ပြီး သိပ်မစပ်စုသည့် ကားသမား နှင့် တိုးရတာ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ နောက်တခုက အခုနောက်ပိုင်း လမ်းထွက်ရင် ယောက်ျားတွေ၏ အာသာ ငမ်း ငမ်း ကြည့်တတ်သည့် အကြည့်ကြောင့် ဒေါသတွေထွက်ရ၊ မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်ရပေမယ့် ဒီကောင်လေး သန်း အောင် မြင့်ကို ကြည့်ပုံက ရိုးသားသည်။ လင်ပူမိနေသော အမျိုးသမီး တယောက်လို့ ထင်သောကြောင့်လည်း ဖြစ်မည် ထင်သည်။

ထပ်ပြီး ကံကောင်းသည်မှာ ဦးနန္ဒထွန်း နှင့်တူသော လူက နောက် နာရီဝက် လောက်အကြာမှာ တယောက်ထဲ ပြန်ထွက် လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဟိုလူတွေကို ထားခဲ့ပုံရသည်။ ကားတစီး လှမ်းတားပြီး တက်စီးသွားသော ကြောင့် သန်းအောင်မြင့် တို့ လည်း လိုက်ရပြန်သည်။ ဒီတခါ နောက်ကလိုက်ရင်း မြို့ပြင်ဖက်သို့ ရောက်သွားသည်။ တကယ်လို့ ခရီးဝေးသွားမည် ဆို ရင်တော့ လမ်းမှာတွေ့သည့်ကားကို တားမစီးလောက်ဟု ထင်သည့် အတွက် ဆက်လိုက်သွားသည်။

ရှေ့ကားက လူနေရပ်ကွက် အချို့ နှင့် စက်ရုံဝင်းများကို ကျော်ခဲ့ပြီးနောက် ခြံကျယ်ကြီးတခုထဲသို့ ချိုးဝင်သွား၏။

“ဒီနားကပဲ စောင့်ရင် ကောင်းမယ် ထင်တယ်။”

“အဲဒါ ဆေးရုံလေ အမရဲ့၊ ကားတွေဒီလိုပဲ ဝင်နေကြတာပဲ။ လိုက်သွားလို့ရပါတယ်။”

ကားသမားလေးက ရှေ့ဝင်ပေါက်ကို လှမ်းမြင်နိုင်လောက်သည့် နေရာအထိ မောင်းသွားပြီးမှ လမ်းဘေးတွင် ထိုးရပ် လိုက် သည်။ သူပြောသည့် အတိုင်း တခြား တက္ကဆီကားများလည်း ရပ်ထားတာကို မြင်ရသည်။ဟိုလူကတော့ ဆေးရုံထဲကို ခပ် အေးအေးပင် ဝင်သွားသည်။ သူ့ပုံစံက ဆေးလာကုသည့် ဟန်တော့မရှိပါ။ အသိအကျွမ်း တယောက်ယောက် ဆီကိုလာ သည့် ပုံမျိုး ဖြစ်လို့ လူနာသတင်းမေး ပြီး ပြန်ထွက်လာလိမ့်မည် သိပ်ကြာမှာ မဟုတ်ဟု ထင်ခဲ့ပေမယ့် တော်တော်နှင့် ပေါ် မလာပါ။ နောက်က လိုက်နေတာ သတိထားမိသွားလို့များလား ဟု သန်းအောင်မြင့် စိုးရိမ်လာသည်။

“ဒီဆေးရုံလိင် ပြောင်းတာကို အဓိက လုပ်တာ ဆရာဝန်တွေကလည်း အကုန်လုံး နိုင်ငံခြားက ချည်း ပဲ။ ဈေးလဲ အရမ်းကြီး တယ်တဲ့။ အမ အမျိုးသားက ဘာလာလုပ်တာလဲ မသိဘူး။”

“မိန်းမ ဖြစ်အောင် ခွဲစိတ်မလို့နဲ့ တူပါတယ်။ အဲဒါဆိုလည်း ကောင်းတာပဲ”

သန်းအောင်မြင့် စကားကြောင့် ကားသမားလေး စပ်ဖြဲဖြဲ ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ဖာသာ ဘယ်လို အဓိပ္ပါယ်ပေါက်လိုက် သည် မသိပါ။

“ဒီတခါ ကြာလှချည်လား။”

“မင်း အသိ ကားတစီးစီးလောက် ဒီကို ခေါ်လို့ရမလား။”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ အမ”

“လိုက်နေတာ ရိပ်မိပြီး ထွက်မလာတာများလားလို့ပါ။ ကားတစီး ခေါ်ပေးကွာ။ နေရာပြောင်းပြီး စောင့်ကြည့်နေမယ်။ အခု တောက်လျှောက်လိုက်နေတာဆိုတော့ ကားနံပါတ်များ သတိထားမိသွားသလား မသိဘူး။ သူက သိပ်ပါးတာ။ မင်းကိုလဲ ကျသလောက်ပေးပါမယ်။”

“ကျွန်တော် ကြည့်လိုက်ဦးမယ် အမ”

ကားသမားလေးက ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး နောက် သူ့သူငယ်ချင်းတယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ကျွန်တော့် ဘော်ဒါ တကောင် ဒီနားမှာ ရှိတယ်။ လာနေပြီ”

လာနေပြီ ဆိုပေမယ့် နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်လောက် စောင့်လိုက်ရသည်။ ကားချင်း မလဲမီ ပထမ ကားသမားလေးက နောက်လူကို တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့် ဘာတွေ ပြောနေသည် မသိပါ။ သန်းအောင်မြင့် ခင်းထားသည့် လုပ်ဇာတ်ကို ရှင်းပြ နေ တာလဲ ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ပထမ ကားသမားလေးကို ကျသင့်ငွေ ရှင်းပေး၍ ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး နောက်ကား ပေါ် ပြောင်းထိုင်၍ စောင့်သည်။ ကားချင်းက အမိုးအရောင်မတူလို့ ဟိုလူလည်း သံသယ ဖြစ်ချင်စရာ နည်းသွားနိုင်ပါသည်။

နောက်ကားသမားက ကွမ်းပဲ ဝါးနေသည်။ တခွန်းစ နှစ်ခွန်းစ ပြောသည့် အချိန်မှာ စကား အနည်းငယ်ဝဲသည့် အ တွက် တိုင်းရင်းသား တခုခု ဖြစ်မည်ထင်သည်။ ခုန ကားသမားထက် အသက်လည်းကြီး ပုံရသည်။

သန်းအောင်မြင့် ဒီတခါ တော်တော် စောင့်လိုက်ရသည်။ ဆေးရုံများ တခါထဲ တက်နေပြီလားဟု စိတ်လျှော့ ခါနီးကျမှ ဟို လူ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဆေးရုံရှေ့နားမှာ ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်နှင့် ကားရှာနေပုံရ၏။ သူကားရပြီးဆေးရုံ ဝင်ပေါက်နား ရောက်သည် နှင့်

“လိုက်လိုက်… ခပ်ခွာခွာလေး လိုက်နော်၊ မျက်ခြည် မပြတ်စေနဲ့”

“ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ အမ”

ဒီကားသမားကလည်း စိတ်ရှည် သဘောကောင်းပုံရသည်။ ကူညီချင်စိတ်လည်း ရှိပုံရ၏။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနေ့ တွေ့သည့် ကားသမား ၂ ယောက်လုံးကို လမ်း မှာ ကားရပ်ခိုင်းပြီး လဘက်ရည်တိုက်လိုက် ချင်ပါသည်။

“အမ က ထရန်စ် မဟုတ်လား”

ကောက်ကာ ငင်ကာ မေးလိုက်သည့် ကားသမား စကားကြောင့် သန်းအောင်မြင့် လန့်သွားသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း ပြီးလျှင် သူ့ ကို ဒုတိယမြောက် ရိပ်မိသူ ဖြစ်သည်။

“ဘယ်လို သိတာလဲ။”

“ကျွန်တော်လဲ ထရန်စ် ပဲလေ၊ နောက်ပြီး လူပေါင်းစုံနဲ့ ဆက်ဆံနေရတော့ နည်းနည်းထူးခြားရင် ရိပ်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အမက ဘယ်လိုမှ မထင်ရပါဘူး။ ပြောင်းတာ မကြာသေးဘူး မဟုတ်လား။ နောက်ပိုင်းကျင့်သားရသွားရင် ကျွန်တော်လဲ သိ မှာ မဟုတ်ပါဘူး။”

“ဟုတ်တယ်၊ မကြာသေးဘူး။”

“ဒီလိုပဲ အမရေ၊ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လို ဆိုတာသိသွားရင် အစစ်တွေက သိပ် အလေးထားချင်ကြတော့တာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်လဲ ယောက်ျား ဖြစ်ချင်လွန်းလို့ ရှိတာ အကုန်သုံးပြီးပြောင်းလိုက်တယ်။ အခု ကားမောင်းစားရတယ်။ ကျွန်တော့် ကောင်မလေးက ကျွန်တော် ထရန်စ်မှန်းလဲ သိသွားရော .. တမျိုးဖြစ်သွားတယ်…. အဆင်မပြေတော့ပါဘူးဗျာ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်က ချစ်တယ် လေ။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ အမ ကို ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။”

ဖောက်ပြန်သည့် ယောက်ျားနောက်ကို လိုက်ချောင်းခြင်းလို့ ထင်ပြီး ပြောသည့်အပြောက သန်းအောင်မြင့် ရင်ကို ထိသည်။ သူက လိင်ပြောင်းထားလို့ လုလုက အလေးမထားတာလားလို့ တွေးပြန်တော့လည်း လုလုကိုယ်တိုင်က သန်း အောင်မြင့် ပေးထားသည့် ပစ္စည်းနှင့် ယောက်ျားလုပ်ရသူ ဆိုတော့ ဒီလိုမျိုး မဖြစ်နိုင်ပြန်ပါ။

ဟိုအရင်ကထဲက လုလု ရင်ထဲမှာ သန်း အောင်မြင့် ဆိုတာ မရှိခဲ့လို့သာ ဖြစ်ရမည်။ ဒီလို အတွေးဝင်လာတော့ ရင်ထဲက နာကျင်လာသည်။ မျက်လုံး မှာ မျက်ရည် တွေ အလိုလိုဝိုင်းလာလို့ မျက်တောင် တဖျတ်ဖျတ် ခတ်လိုက်မိ၏။ နောက်ကြည့်မှန်ထဲကနေ သန်းအောင်မြင့် အမူအရာကို မြင်လိုက်ပုံရသော ကားသမား လေး လည်း အားနာသွားပုံရ၏။

“ဆောရီး အမ၊ ကျွန်တော်လဲ တိုက်ဆိုင်သွားလို့ ပြောမိတာပါ။ အမ စိတ်မဆိုးပါနဲ့”

“ရပါတယ်။”

အသံတိမ်လေး နှင့် ပြန်ပြောရင်း ရှေ့က ကားကိုပဲ အာရုံစိုက်နေလိုက်သည်။ လက်ရှိ သူလုပ်ရမည့် အ လုပ်က ဦးနန္ဒထွန်း ကို ကူညီဖို့ပဲ ဖြစ်သည်ဟု စိတ်ကို အားပေးရ၏။

မြို့ထဲကို ပြန်ရောက်လာကြပြီးနောက် ရှေ့ကားက ဟို တယ် ကြီး တခု ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။ စပို့ရှပ် အပြာနှင့် လူက ကားပေါ်က ဆင်း၍ ဟိုတယ်တွင်း သို့ဝင်သွားသည်။ တံခါး ဝ နား အရောက်တွင် အထဲက ထွက်လာသည့် ဟိုတယ် ဝန် ထမ်းမိန်းကလေး တဦးက သူ့ကို ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်တာကို မြင်လိုက်ရသည်။ ထိုမိန်းကလေးက မီးမီး ဖြစ်နေသည့် အတွက် သန်းအောင်မြင့် ကားပေါ်က ဝမ်းသာ အားရ ဆင်းလိုက်မိသည်။ မီးမီး က ဟိုတယ်တခုမှာ လုပ်မှန်း အရင်ကထဲက သိခဲ့ ပေမယ့် ဘယ်ဟိုတယ်မှန်း မသိခဲ့ပါ။ သေသေချာချာလည်း မေးမကြည့် မိခဲ့။

“ခန လေးနော်၊ မေးစရာလေး ရှိလို့”

ဟိုတယ်တွင်းက ထွက်လာပြီး တခြားဖက်ကို သွားနေသည့် မီးမီး နောက်ကို သန်းအောင်မြင့် အပြေးတပိုင်း နှင့်လိုက်သွား မိ၏။ လုလုဆီက အမွေဆက်ခံခဲ့ရသည့် ဖြိုးဖြိုးရွှေရင် နှစ်မွှာက အင်္ကျ ီအပြင်ကို ခုန်ပေါက်ထွက်တော့ မတတ်လှုပ်ခါနေ သည်ကိုပင်လျှင် ဂရုမပြုအားတော့ပါ။ နောက်မှာ ခွာနည်းနည်းမြင့်သည့် ဖိနပ်က အသားကျနေပြီ ထင်ထားပေမယ့် ပြေး ကြည့်တော့ တကိုယ်လုံး ယိမ်းထိုးနေသည်။ မီးမီး ဝယ်ပေးတုန်းက အကွဲရှည်လွန်းသည်ဟု ထင်ရသော စကပ်ကတော့ အခု လိုပြေး သည့် အချိန်မှာ တော်တော် အသုံးဝင်သည်။

“မီးမီး”

“ဟာ …အမ”

“အရေးတကြီးမေးစရာရှိလို့၊ မောလိုက်တာ”

“အမ ရေသောက်မလား”

မီးမီးက သူ့ကျောပိုးအိတ်လေးထဲက ရေဗူးထုတ်ပေးသည်ကို လက်ကာ ညင်းလိုက်ရင်း

“မီးမီး ခုနက လူတယောက်ကို အဝမှာ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ အဲဒီလူကို သိသလား။”

“နာမည်တော့ မသိဘူး အမ၊ သူက ဟိုတယ်မှာ တည်းနေတဲ့ နိုင်ငံခြားသားလေ၊ အဲဒါကြောင့် ပြုံးပြလိုက်တာပါ။”

“တကယ် နိုင်ငံခြားသားလား။”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ အမ”

“သူ့နာမည် သိချင်လို့ပါ။ လုပ်စရာရှိလို့”

“အဲဒါဆို အမ ဒီနားမှာ ခနစောင့် သမီး အထဲပြန်ဝင် ကြည့်လိုက်မယ်။”

သူတပါးကို ကူညီဖို့ အမြဲတက်ကြွသည့် မီးမီးက သွက်သွက်လက်လက်ပင် ပြန်ဝင်သွားသည့်အတွက် သန်းအောင်မြင့် လည်း ကားသမားကို ဆက်စောင့်ဖို့ လက်လှမ်းပြပြီး ရပ်နေလိုက်ရသည်။ ခနနေတော့ မီးမီး ပြန်ထွက်လာ သည်။

“သူ့ နာမည်က ဗင်းဆင့်ပိုင် တဲ့ အမ။ နိုင်ငံခြားသား အစစ်ပါ။ ဟိုတယ်မှာ ပေးထားတဲ့ သူ့ ပတ်စ်ပို့တောင် သမီးကြည့် ခဲ့ တယ်။”

“အော် …အေးအေး၊ သူ ကဘယ်လောက်ကြာကြာ နေဦးမှာလဲ”

“အဲဒါတော့ မသိဘူး အမ၊ ဒါပေမယ့် ပုံစံကြည့်ရတာ ကြာဦးမယ့် ပုံပါ။ တနေ့က မှရောက်တာ။”

တည်းသည့်နေရာကို သိသည်ဆိုလျှင် ဦးနန္ဒထွန်း ဆက်ပြီး လှုပ်ရှားလို့ ရမည် ထင်ပါသည်။ သန်းအောင်မြင့်လည်း တနေ ကုန်နီးပါး ဆိုတော့ တော်တော် ညောင်းနေလို့ ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“မီးမီး ပြန်မှာ မဟုတ်လား။ လာကြိုမယ့်သူ ရှိလား။”

“ဒီနေ့ မလာဘူး အမ၊ တယောက်ထဲပြန်မှာ”

“ဒါဆို လိုက်ခဲ့ တူတူပြန်ရင်း တခုခု စားရအောင်၊”

စိတ်လျှော့လိုက်မှ ဗိုက်က ဆာလာသည်။ အပေါ့သွားချင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ကားသမားလေးကို အနီးဆုံး စားသောက် ဆိုင် တခုခုကို မောင်းပို့ ခိုင်းလိုက်ရသည်။ ဖုန်းဆက်မည် ပြောပြီး ခုထိဆက်သွယ်မ လာသည့် ဦးနန္ဒထွန်းကိုတော့ အိမ် ရောက်မှပဲ အေးအေးဆေးဆေး ဖုန်းဆက်ရှင်း ပြတော့မည်။

.....................................................

(၂၇)

ဝန်ထမ်းတယောက် ပျောက်နေသည့် ကိစ္စက ဦးနန္ဒထွန်းနှင့် မသက်ဆိုင်ဟုတော့ ဆို၍မရပါ။ လူကြီးသူမ တယောက် အနေဖြင့် နည်းနည်းတော့ ဆိုင်ပါ သည်။ သို့သော် ပျောက်သောသူကို ရှာဖို့က ရဲ အဖွဲ့၏ အလုပ်သာ ဖြစ်သည်။ ဦးနန္ဒထွန်း က လိုအပ်သည့် အကူအညီရှိရင် ပေးရုံသာ။  ဒါပေမယ့် ရဲလင်း ကိစ္စမှာတော့ သူက ခေါင်းထဲထားပြီး အထူးတလည် ကူညီပေးချင်စိတ် ပေါ်နေ၏။ ဒီကြားထဲမှာ လနှင့် ချီပြီး ကြာလာတော့ ရင်ထဲမှာ စနိုးနှောင့် ပို ဖြစ်လာရသည်။

ရဲလင်း အမေ နေမကောင်းတာ ရုံးကလူတွေ ပြောသံကြားလို့ ဦးနန္ဒထွန်း သိပါသည်။ ရဲလင်းက သူ့ ဖွားဖက်တော် ဖြုတ် ရောင်းရလောက် အောင် ဖြစ်ခဲ့သည့် အခြေအနေမှန်းတော့ မသိခဲ့ပါ။ အမေအတွက် ဘဝဆုံးခံဖို့ ဆုံးဖြတ်သည့် ကောင် လေးကို သနားသွားမိသည်။ နောက်ပြီး ရဲလင်း ပျောက်သွားသည့် အချိန်မှာ အမေတဖက် ပျောက်ဆုံးနေသည့် မောင် ကိစ္စက တဖက်နှင့် ရဲလင်း အမ ဗျာများနေရတာကိုလည်း စိတ်မကောင်းပါ။ လိုက်ကူညီပေးနေသည့် ရဲလင်း အမ ဝမ်းကွဲ ခပ်ချောချော ထရန်စ် အသစ်စက်စက် လုလုအောင် ဆိုတာကလည်း သူ၏ အသွင်ကူးပြောင်းမှုကို အာရုံစိုက်ရမည့် အချိန်၊ ဘဝ သစ် တခု စဖို့ လုပ်နေရမည့် အချိန်မှာ သူများ အပူထဲ၌ ဝင်ပါပေးနေရ တာကို ဦးနန္ဒထွန်း ကိုယ်ချင်းစာသည်။

ထရန်စ် လို့ ထင်ရက်စရာ မရှိသည့် ရုပ်ရည်နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ရှိပေမယ့် စကား အပြောအဆိုက အစ အထာမကျ သေးသည့် လုလုအောင်ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံယုံကြည်ကြည် ရပ်တည် နိုင်သည့် အခြေ အနေသို့ တွန်းပို့ပေးရင်း တဖက် က ရဲလင်း ကိစ္စဖြေရှင်းဖို့ ကူညီရန် ဦးနန္ဒထွန်း တွေးထားသည်။

ရဲလင်းက ပစ္စည်းရောင်းဖို့ လုပ်ဖူးသည် ဆိုသည့် အတွက် ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း မှောင်ခိုဂိုဏ်းတွေကို ဦးနန္ဒထွန်း သတိ ရလိုက်သည်။ လိင်အင်္ဂါကလည်း ဈေးကောင်းရနိုင်သည့် ပစ္စည်းမဟုတ်ပါလား။ နောက်ပြီး ရဲလင်း အခန်းထဲက ရခဲ့သည့် ကဒ်ထဲက ဖောင်ဒေးရှင်း ကို သံသယ ဝင်မိသည်။

ထိုအကြောင်းတွေတွေး၍ ကားမောင်းလာရင်း လမ်းဘေးမှာ ခေါင်း ငိုက်စိုက်ကလေး လမ်းလျှောက်နေသော ကျော်လေး ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ကျော်လေးက ထရန်စ်တွေကို ချိုးဖဲ့ ပြောတတ်ပေမယ့် အလုပ်မှာတော့ တော်သည်။ စိတ်ဆိုးဆိုး နှင့် ဖြုတ်မိပြီးမှ အလုပ်မှာ အသုံးတည့်တာကို တွေးပြီး နှမျောမိ၏။ အခုတော့ သူ့ ပုံစံကြည့်ရတာ သိပ်အဆင်ပြေပုံမရပါ။ ခန ရပ်၍ မေးကြည့်ပြီး ဒင်းက အချိုးပြေရင် ပြန်ခေါ်လိုက်မည်ဟု အတွေးဖြင့် ဦးနန္ဒထွန်း ကားရပ်ပြီး ဆင်းလိုက်သည်။

“ဟေ့ကောင် ကျော်လေး”

“ဟာ ဆရာ”

“ဘာလုပ်နေသလဲကွ”

“ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိပါဘူး ဆရာရယ်။”

ကျော်လေးကိုကြည့်ရသည်မှာ အလုပ်သစ်ရှာရင်း အဆင်မပြေ ဖြစ်နေပုံရသည်။ တချိန်တည်းမှာပင် ခေါင်းထဲကို အတွေး တခု လက်ကနဲ ဝင်လာသည်။

“ဟေ့ကောင် …ငါ့ဆီမှာ ပြန်လုပ်မလား”

“လုပ် …လုပ်ချင်တာ ပေါ့ဆရာရယ်။”

“ဒါဆို မင်း ငါ့ကို တခု လုပ်ပေးရမယ်။”

“ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဆရာ”

ကျော်လေးကို မွေးရာပါ ပစ္စည်းရောင်းဖို့ အယောင်ဆောင် ခိုင်းလိုက်သည်။ သူ့ပုံစံကလည်း တကယ်ပင် အဆင်မပြေ ဖြစ် နေသည့် ပုံပေါက်နေသည့် အတွက် အသုံးတည့် နိုင်မည် ထင်ပါသည်။ အလုပ်ပြန်ခန့်မည့် အပြင် အလုပ်ပြုတ်နေသည့် လတွေ အတွက်ပါ လစာတွေပြန် ပေး မည်၊ တကယ်ရောင်းစရာ မလို ဟု ကတိပေးသည့်အတွက် ကျော်လေးက သဘော တူသည်။ ဆေးစစ်ရမည် ဆိုရင်လည်း ပိုက်ဆံလာယူ ဟု မှာလိုက်သည်။

“မင်းက အွန်လိုင်းကနေ အရင် လိုက် တီးခေါက်ကြည့်။ အလုပ်ပြုတ်လာတယ်။ အိမ်လခပေးရမယ်။ အကြွေးတွေ ဆပ်စရာ ရှိတယ်။ ငွေ အရမ်းလိုချင်ပါတယ်ပေါ့ကွာ၊ လာမေးတဲ့သူ ရှိရင် စိတ်ကြိုက်သာ ငိုပြလိုက်။”

ထို့နောက် ကျော်လေးက ဦးနန္ဒထွန်း ညွှန်ကြားသည့် အတိုင်း အွန်လိုင်းက ဆိုက်တွေမှာ နာမည်စာရင်း ဝင်ပေးသည်။ ဆေးရုံတွေမှာ သွားစုံစမ်း၏။ တပတ် လောက်နေတော့ ဆေးရုံတခုက ဆေးစစ်ဖို့ ခေါ်၍ ဦးနန္ဒထွန်း ဆီက ပိုက်ဆံ တောင်း ၍ ကျော်လေး ဆေးသွားစစ်သည်။ အဲ ဒီက အပြန်မှာ ကျော်လေး ကို လူတယောက်က ကဒ်ပြားလေး တခုနှင့် အတူ လာမိတ်ဆက်ပြီး အမြန်ရောင်းထွက်အောင် ကူညီနိုင်ကြောင်း ပြောလာသည် ဆို၏။

ကျော်လေးက ဦးနန္ဒထွန်းကို ကဒ်လာပြတော့ ရဲလင်း ဆီက ကဒ်နှင့် တူတူပင် ဖြစ် နေသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက နောက်တခါ အဲဒီလူကို တွေ့ရင် ငွေအရေးတကြီး လိုနေသည့် ပုံစံ လုပ်ပြဖို့ ကျော်လေးကို သင် ပေးလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဘယ် ကို ခေါ်ခေါ် သူ့ဆီ အရင်ဖုန်းဆက်ဖို့ မှာလိုက်၏။

နောက်လေးငါးရက် လောက် ကြာတော့ ဆေးရုံတခုကို လိုက်လာဖို့ အဲဒီလူက ခေါ်ကြောင်း ကျော်လေး လှမ်း အ ကြောင်း ကြားသည့် အတွက် ရုံးက ချာတိတ် ၂ ယောက်ကို စစ်ကူ နောက်ကနေလိုက်ခိုင်းလိုက်သည်။ အ ခြေအနေ မ ကောင်းရင် ကျော်လေးကို ဆွဲပြီး အတင်း ထွက်ပြေးလာခဲ့ဖို့လည်း သေသေချာချာ မှာလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ထင် သ လို မဟုတ် ပါ။ ကျော်လေးက အခြား သူ တဦး နာမည်ခံပြီး မွေးရာပါ ပစ္စည်းရောင်းဖို့ သဘောတူညီကြောင်း လက်မှတ်ထိုးပေးရုံ နှင့် ငွေ ၁၀ သိန်း ပေးပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ ကျော်လေး ပစ္စည်းကိုလည်း အမြန်ဆုံးရောင်း ထွက်အောင် စပ်ပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက် သေးသည်။

“မင်းက ဘယ်လို လက်မှတ် ထိုးရတာလဲ။”

“လူတွေ အများကြီးပဲဆရာ၊ နိုင်ငံခြားသားတွေ များတယ်။ ကျွန်တော်က ကျော်လေး အနေနဲ့ မဟုတ်ဘူး။ တခြားလူ တယောက် ယောင်ဆောင်ပြီး ထိုးပေးရတာ။ ကျွန်တော် ငွေအရမ်းလိုနေတယ်ဆိုလို့ ပစ္စည်းရောင်း မထွက်ခင် ဂွင်ဖန်ပေး တာလို့ ပြောတာ ပဲ။”

သစ္စာရှိသောကျော်လေးက ထိုငွေကို စားပွဲပေါ်တင်ပေးပေမယ့် ဦးနန္ဒထွန်းက သူ့ကို ပြန်ပေးလိုက်သည်။

“မင်းယူလိုက်ပါကွာ၊ မင်းက လူနဲ့ ရင်းထားရတာ။ နောက်ပြီး အဲဒီ လူတွေနဲ့လည်း ထပ်မဆက်သွယ် နဲ့တော့၊ ဝက်ဆိုက် မှာ စာရင်းသွင်းထားတာတွေလဲ ကန်ဆယ် ပြန်လုပ်လိုက်တော့။ ရပြီ။ မင်း ဆန္ဒရှိရင် မနက်ဖြန် အလုပ်ပြန်လာဆင်းတော့။”

ကျော်လေး ဝမ်းသာ အားရ ပြန်သွားသည်။ သူပြောသည့် အထဲမှာ တခြားလူတယောက်ကိုယ်စား လက်မှတ်ထိုးပေးရသည် ဆိုသည်ကို ဦးနန္ဒထွန်း သံသယရှိသည်။ ထိုသူက ဘာကြောင့် လက်မှတ်ကိုယ်တိုင် မထိုးရပါသနည်း။ ဥပဒေ စည်းကမ်း တခုခုကို လက်တလုံးခြား လုပ်ခြင်း၏ နောက်ကွယ်တွင် မရိုးသားသည့် အကြောင်းတခု ကျိန်းသေ ရှိနေနိုင်ပါသည်။ ကျော် လေးကို ပိုက်ဆံပေးတော့လည်း ဘဏ်ငွေစာရင်း လွှဲပေးတာ မဟုတ်ဘဲ ငွေသားနှင့် ပေးတာကလည်း ထူးဆန်းနေသည်။

နောက်ပြီး ပို၍ စိတ်ဝင်စားစရာ ဖြစ်လာသည်မှာ ကျော်လေးကို ခေါ်သွားသည့် ကြားပွဲစားလိုလို ဖောင်ဒေးရှင်းက ဆိုသူ ကို ဂျိုးဆက်က ဓာတ်ပုံခိုးရိုက်လာခဲ့သည်။ မဲမဲပိန်ပိန် ခြောက်ခြောက် လူကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ဟိုတရက်တုံးက ကော်ဖီဆိုင်မှာ လုလု အောင် ရိုက်ပို့လိုက်သည့် ပုံထဲမှာ ဗင်းဆင့်ပိုင် နှင့် အတူ ထိုင်နေသည့် လူမှန်း သိလိုက်ရသောကြောင့်ပင်။ နောက်ပြီး ကျော်လေးသွားသည့် ဆေးရုံက ဟိုနေ့က ဗင်းဆင့်ပိုင် သွားသည်ဆိုသော ဆေးရုံ ဖြစ်နေပြန်၏။

“တွေ့ကြပြီပေါ့ ဗင်းဆင့်ပိုင်ရယ်။”

.......................................................

(၂၈)

မှောင်ရီရီ ညနေစောင်းတွင် ခြုံပုတ်များ ပေါ်က မီးလုံးရောင်စုံတွေ ပိုပြီး လင်းလက်လာသယောင်ထင်ရ၏။ စန္ဒယားသံ တခု လွင့်မျောနေသော ခြံဝင်းထဲတွင် ခပ်ကျဲကျဲခင်းထားသည့် စားပွဲဝိုင်းတွေ ၌ လူကလည်း ခပ်ကျဲကျဲသာ ရှိနေသည်။ အစွန် နား ကျကျ စားပွဲတလုံးတွင် ဦးနန္ဒထွန်း နှင့် သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသား ၂ ယောက်ထိုင်နေ၏။ အသက် အနည်းငယ် ပို ကြီး ပုံရသည့် အမျိုးသားက ဦးနန္ဒထွန်း နှင့် စိတ်ဝင်တစား စကားပြောနေသည့် အသွင်ရှိပြီး ကျန်တယောက်ကတော့ စားပွဲပေါ် က စားစရာတွေကို အနည်းငယ် ယူစားလိုက် ရှေ့က ခွက်ထဲက ဝီစကီကို တကျိုက် မော့လိုက်နှင့် လုပ်ငန်း ခြံဝန်းထဲမှာ ပျံ့ လွင့်နေသည့် စန္ဒယားသံကို သာ အရသာခံ နားထောင်နေပုံ ပေါ်သည်။

“အဲဒီ ဆေးရုံက အရင်က ဆရာဝန်ကြီး တယောက်ပိုင်တာဗျ။ တကယ်တော်တဲ့ ပါမောက္ခဆရာဝန်ကြီး”

ဦးနန္ဒထွန်းကို ယောက်ျားဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲပေးခဲ့သူမှာ ထိုဆရာဝန်ကြီးပင်ဖြစ်၍ ထိုဆေးရုံ မှာပဲ ဖြစ်သည်။ အဲဒါ ကို တော့ ထုတ်ပြောမနေတော့ဘဲ အလိုက်သင့် ခေါင်းညိတ်နေလိုက်သည်။

“ဆေးပညာတော်ပေမယ့် စီးပွားရေး မလုပ်တတ်တော့ ရှုံးတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဦးရွှေဘ ဆီရောင်းလိုက်ရတာပဲ။ ဦးရွှေဘက စီးပွားရေး နားလည်တော့ သူဝယ်လိုက်ပြီးတဲ့ နောက် တော်တော် အောင်မြင်လာတယ်။ ဆရာဝန်တွေကိုလဲ နိုင်ငံခြားသားတွေပဲ ခေါ်သုံးတော့ လူအထင်ကြီးတာပေါ့ဗျာ။”

“အဲဒီ ဦးရွှေဘ အကြောင်း ကိုနေမင်း သိသလား။”

“နောက်ကြောင်း မရှင်းတာတော့ သေချာတယ်ဗျ။ အရင်က အထက်ဖက်မှာ လူမိုက် ခေါင်းဆောင်လိုလို ပြောကြတာပဲ။ ဒါ ပေမယ့် သူ့ကို အရေးယူရလောက်တဲ့ နောက်ကြောင်း မရှိဘူးဗျ။”

“ကျွန်တော် ခုန ပြတဲ့ ရွှေဝါးပင် ဖောင်ဒေးရှင်းဆိုတာ အဲဒီမှာ ပုံပါတဲ့ မော်ဒယ်လေးက ဦးရွှေဘ မယားငယ်လို့ ရုံးက ချာ တိတ်တွေက ပြောတယ်။”

“အဲလို ဆိုတိုင်းလဲ ဒီဖောင်ဒေးရှင်းက ဦးရွှေဘနဲ့ ပတ်သက်တယ်လို့ ပြောလို့ မရပြန်ဘူး။”

ဦးနန္ဒထွန်းက ကျော်လေးကို ကိုယ်စားလက်မှတ်ထိုးခိုင်းခဲ့သည့် ကိစ္စကို ပြန်ပြောပြလိုက်သည်။

“အဲဒါကတော့ ဥပဒေနဲ့ မညီတာ မှန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုနန္ဒလဲ သိပါတယ်။ လူသေဆီကတောင် ယူထည့်တာမျိုးတွေ လုပ်နေကြတာတွေကို။ အဲဒီလောက်ကဗျာ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ပုဒ်မ သိပ်ကြီးတာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ပြီး ခင်ဗျား ပြောတဲ့ ဗင်းဆင့်ပိုင် ဆိုတာကလည်း ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ အရှုပ်အထွေး ရီကော့ မရှိတဲ့ နိုင်ငံခြားသား၊ ဒီကို ခုမှ ပထမဆုံး လာ တာဗျ။”

“ဒီကောင်က မြန်မာပြည်မှာ မဟုတ်တာလုပ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ကောင်ပါဗျာ။ ကျွန်တော် ကောင်းကောင်း သိတာပေါ့။ သူ့နာမည်ရင်းက စိုးပိုင်သူတဲ့ အဲဒီကနေ ဘယ်လို နိုင်ငံခြားသား ဗင်းဆင့်ပိုင် ဖြစ်လာသလဲတော့ ကျွန်တော်လဲ မသိဘူး။”

“ခင်ဗျားနဲ့ ရုပ်ချင်း အရမ်းတူတာတော့ သိတယ်။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ကွဲသွားကြတဲ့ အမွှာတွေများလားဗျာ။”

ကြည့်ရတာ ဒီအရာရှိ နှစ်ယောက် သူ့နောက်ကြောင်းတွေ လှန်ကြည့်ဖူးကြပုံမရဟု ဦးနန္ဒထွန်း ရင်အေးသွားရသည်။ နာမည်ပျက်မရှိသော အလယ်အလတ်တန်း စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင် လူကြီးလူကောင်းတယောက် ဖြစ်သည့် အတွက်  နောက်ကြောင်း လိုက်ဖို့လည်း မလိုအပ်လို့ ထင်ပါသည်။

“ကျွန်တော်တို့ အလုပ်က ထင်ကြေးနဲ့ လုပ်လို့ မရဘူး ကိုနန္ဒရဲ့။ ခုဟာက လူတယောက် အပေါ် ခင်ဗျား သင်္ကာ မကင်းဖြစ် မိတာပဲ ရှိသေးတယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်းက လက်ခံလိုပုံမရပါ။ လက်ထဲက ခွက်ကို သောက်မလို့ မ လိုက် ပြန်ချကာ တင်းတင်း ဆုပ်ထားလိုက် နှင့် စိတ် လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။

“ကျွန်တော့်ကို ကူညီတဲ့ အနေနဲ့ ရော လုပ်ပေးပါလားဗျာ။ တကယ်ပြောတာပါ။ ကိုနေမင်းတို့ မရှုံးစေရပါဘူး။ မဟုတ်တာ တွေ ရှိတယ်ဆိုတာ တကယ်ကို တွေ့စေရမှာပါ။ ကျွန်တော့်ကို ယုံပါ။”

“မဖြစ်လို့ပါ ကိုနန္ဒရယ်။ ခင်ဗျား အခုလို ပြောတာလောက်နဲ့ ဝင်ရှာဖို့ ဝရမ်း ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်က ကူညီတယ်ဆို ဦးဗျာ။ ကျွန်တော် ဖာသာ ရာထူးဘယ်လောက်ကြီးကြီး ဝရမ်းက ကျွန်တော် ထုတ်မရဘူး။ ခိုင်လုံတဲ့ အထောက်အထား ကြီးကြီးမားမား တခု ရအောင်ပြဗျာ။ ခင်ဗျား စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်စေရမယ်။ ခင်ဗျားပြောတဲ့ အဲဒီလူ လည်း နိုင်ငံခြားသား မက လို့ ဘာဖြစ် ဖြစ် ကျွန်တော့် လက်က မလွတ်စေရဘူး။”

ဦးနန္ဒထွန်း သက်ပြင်းချသည်။ ထို့နောက် လက်ထဲက ခွက်ကို တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်ပြီး

“တနည်းတော့ ရှိတယ်။ အဲဒါလည်း ခင်ဗျား အကူအညီနည်းနည်းလိုတယ်။ လုပ်ပေးမလား။”

“ဘာလဲ ဆိုတာ ပြောလေဗျာ။”

“ကျွန်တော် ဗင်းဆင့်ပိုင် ယောင်ဆောင်ပြီး အဲဒီထဲကိုဝင်မယ်။ အထောက်အထားယူမယ်။ ကိုနေမင်းတို့ ဆီမှာ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဝှက်ပြီး သယ်သွားလို့ရတဲ့ ကင်မရာလေးတွေ ရှိတယ် မဟုတ်လား။ ကျွန်တော့ကို တပ်ပေးလိုက်။ ကျွန်တော် အထဲမှာ ဟို ယောင် ဒီယောင်လုပ်ပြီး ရိုက်လာခဲ့မယ်။ လွန်ရော ကျွံရော တနာရီဗျာ။ အဲဒါလေး တခု ကျွန်တော့်ကို ငှားနိုင်မလား။”

ကိုနေမင်း ဆိုသူ တွေသွားသည်။ သူတို့ နှင့် အတူ ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်သောက်နေသူ ဖက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး

“အဲဒါ ဒီလူ့ အပိုင်းဗျ။ ကိုစံတင် ခင်ဗျား လုပ်ပေးလိုက်လို့ရမလား။”

“ကိုနန္ဒ ဘယ်တော့သွားမှာလဲ”

နှုတ်နည်းပုံရသည့် ကိုစံတင် ဆိုသူက ဦးနန္ဒထွန်း ကို တန်းပြီးမေးလိုက်သည်။ ကူညီမည် ဆိုသည့် သဘောဖြစ်သည်။

“ဖြစ်နိုင်ရင် အမြန်ဆုံး သွားချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဦးရွှေဘ မရှိတဲ့ အချိန်၊ ဗင်းဆင့်ပိုင်က ဟိုတယ်ထဲမှာပဲ ရှိတဲ့ အချိန် ဖြစ် ဖို့လိုတယ်။”

“ဦးရွှေဘ မန္တလေး ရောက်နေတယ်။”

“ကိုစံတင် ဘယ်လိုသိသလဲ”

“ဒီလူကြီး ကို ကျနော့် ကောင်လေးတယောက် နဲ့ ကြည့်ခိုင်းထားတာ ကြာပြီ။ ခုနထဲက ကျွန်တော် စဉ်းစားနေတာဗျ။ ဦးရွှေဘ နဲ့ ပတ်သက်မှု တခုခု ရှိနိုင်ရင် စမ်းကြည့်သင့်တယ်လို့။ ဒီလူကြီးက တခုခု တော့ တခုခုပဲဗျ။ လိုလိုမယ်မယ် စောင့်ကြည့် စာ ရင်းထဲ ထည့်ထားတာ။”

“ဒါဆို ဗင်းဆင့်ပိုင် ဟိုတယ်မှာ နှပ်နေတဲ့ အချိန်ကို လှုပ်ရှားရင် ရပြီပေါ့။ အဲဒါတော့ စိတ်ချ ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို ကျွန်တော့် လူ  တွေ စောင့်ကြည့်နေတယ်။”

အားတက်သွားပုံ ရသည့် ဦးနန္ဒထွန်းက ကုန်နေသည့် ခွက်လွတ်တွေထဲ အရက်လိုက်ထည့်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ လုလုအောင် နှင့် ဟိုတယ်က ကလေးမက ဒီကိစ္စကို ကူညီနိုင်မည်ဟု ယုံကြည်ထားသည်။

“ကိုနန္ဒ မနက်ဖြန် ကျွန်တော့် ရုံးကို လာခဲ့။ ကင်မရာပေးလိုက်မယ်။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ သင်ပေးမယ်။”

“အိုကေ …ချီးယားဗျာ”

“ကိုနန္ဒရဲ့ စွန့်စားခန်း အတွက်ပေါ့၊ ချီးယား”

.....................................................

(၂၉)

ဦးနန္ဒထွန်းက ဗင်းဆင့် ပိုင်ကို စောင့်ကြည့်ရမည် လို့ဖုန်းဆက် ပြောတော့ သန်းအောင်မြင့် နားမလည် ဖြစ်ရသည်။ ရှင်းပြမည် ဟိုတယ်က ကလေးမ အားရင်လည်း ခေါ်လာခဲ့ပါဆိုလို့ သူ့ရုံးကို လိုက်သွားတော့ ဦးနန္ဒထွန်းကို မြင်ပြီး မီးမီး အံ့သြ သွားရှာသည်။

“အမ၊ ဒါ ..ဒါ”

“ဒါက ဦးနန္ဒထွန်းတဲ့၊ ဗင်းဆင့်ပိုင် မဟုတ်ဘူး။”

“အရမ်းတူတာပဲ”

မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် ပြောနေသည့် မီးမီးကို ပြုံးပြပြီး ဦးနန္ဒထွန်းက သူသွားမည့် ကိစ္စကို ပြောပြသည်။

“ဟိုတနေ့က မလုလုအောင် နောက်ယောင်ခံလိုက်တော့ သူအကြာဆုံး နေခဲ့တာ အဲဒီဆေးရုံပဲ။ ကျွန်တော့် တပည့် လေး တယောက်ကို ဟိုဒင်းဖြုတ်ရောင်းချင်နေတဲ့ လူယောင်ဆောင်ပြီး လိုက်ခိုင်းတော့ ရွှေဝါးပင် က ဆိုတဲ့လူက သူ့ကို အဲဒီကို ချိန်းတယ်။ အတိုချုပ်ရရင် ဗျာ။ မရိုးသားတာတွေ တွေ့လာရတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က ဗင်းဆင့်ပိုင် ယောင်ဆောင် ပြီး ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်ချင်တယ်။ အဲဒီလို ဝင်ဖို့ကလည်း ဗင်းဆင့်ပိုင် ဘယ်မှ မသွားဘဲ ဟိုတယ်မှာ ရှိနေတဲ့ အချိန် မျိုးမှ ဖြစ်မှာ။”

နိုင်ငံခြားသား တ ယောက် ယောင်ဆောင်ပြီး ဆေးရုံ တခုထဲမှာ ဟိုဒီလျှောက်သွားတာ အန္တရယ် မရှိနိုင်သဖြင့် ကူညီ မည်ဟု သန်းအောင်မြင့် ကတိပေး လိုက် သည်။

မီးမီးကသိပ်နားမလည် ပေမယ့် သန်းအောင်မြင့် လည်းပါနေသည့် အတွက် ကူညီဖို့ တာဝန်ယူပါသည်။ ပြီးတော့ အလွန်အဖိုး တန်သည့် အကြံတခုကိုလည်းပေးသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း နှင့် သန်းအောင်မြင့် လုံးဝ မစဉ်းစားမိသည့် ကိစ္စ ဖြစ်ပါသည်။

“ဦးက ဟိုလူကြီးထက် အရပ် နည်းနည်းပု တယ်။ ဖိနပ်ထူထူ စီးသွားပါ။”

နောက်တနေ့ နေ့လည်ခင်းလောက်မှာ မီးမီး ဆီက ဖုန်းဝင်လာ၏။

“ဟိုလူကြီး မိန်းမ တယောက်နဲ့ အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။ အဲဒါဆိုရင် ညနေကျမှ ပြန်ထွက်လာမယ့် သဘောရှိတယ် အမ။”

“အေးအေး ကြည့်ထားလိုက်၊ တို့လဲ လာခဲ့မယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်း ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်တော့ သန်းအောင်မြင့်ကို ဟိုတယ်သို့ လိုက်သွားခိုင်းသည်။

“ကျွန်တော့် ဆီက အကြောင်းမကြားခင် သူ အပြင်ထွက် မလို့လုပ်ရင် တနည်းနည်းနဲ့ ကြံဖန်ပြီး တားထားပေးပါဗျာ။”

ဘယ်လို တားရမလဲတော့ မသိ။ မရလျှင် ဖက်လုံးမည် ဆွဲထိုး ပစ်မည် ဟု ဆုံးဖြတ်၍ သန်းအောင်မြင့် ဟိုတယ်သို့ ပြေး ရသည်။ မီးမီးက သန်းအောင်မြင့်ကို ဟိုတယ် ဧည့်ခန်း၏ အစွန်း နားက ခုံတခုံမှာ နေရာချပေးသည်။ အအေး တခွက် နှင့် စာအုပ်များလည်း လာပို့သွားသည်။

“မနက်က သူ အပြင်မှာ မနက်စာထွက်စားတယ် ထင်တယ်။ သိပ်မကြာဘူး၊ ပြန်ရောက်လာတယ်။ လော်ဘီထဲမှာ ဖုန်း ဆက်ပြီး ထိုင်နေတယ်။ ခန နေတော့ ကောင်မလေး တယောက် ရောက်လာပြီး သူ့ အခန်းထဲဝင်သွားကြတာပဲ။ ဓာတ် လှေခါးက ထွက်ထွက်၊ ရိုးရိုးလှေခါးကပဲ လာလာ ဒီနားက ဖြတ်ရမယ် အမ၊ တခုခု လိုတာရှိလဲ ပြော”

“ရတယ် မီးမီး လုပ်စရာ ရှိတာသွားလုပ်”

တယောက်ယောက် နှင့် ချိန်းဆိုထား၍ စောင့်ဆိုင်းနေသည့် ဟန်မျိုးနှင့် သန်းအောင်မြင့် ခပ်တည်တည် ထိုင်နေလိုက် သည်။ စက္ကူ မာမာချောချော စာအုပ် အုပ်ကို အနားမှာ အသင့်ချထားသည်။ ရုတ်တရက် ထွက်လာရင် စာအုပ်အနှောင့် နှင့် ခေါင်းကို အလစ် ဝင်ရိုက်လိုက်မည်။ အဲဒီမှာ အချေအတင် ဖြစ်နေရင် အတိုင်းအတာ တခုအထိတော့ အချိန်ဆွဲထားနိုင် မည် မဟုတ်ပါလား။

စာဖတ်လိုက် ဓာတ်လှေခါး ဖက်ကို ကြည့်လိုက်နှင့် အအေးတခွက် ကုန်သွားသည်။ သွားရင်းလာရင်း သန်းအောင်မြင့် အ ရိပ် အခြည်ကို ကြည့်နေသည့် မီးမီးက နောက်တခွက်လာချပေးသည်။ ၂ ခွက်ကုန်တော့ အပေါ့သွားချင်လာ၍ မီးမီး အနား ကို လာခိုက် ခန စောင့်ကြည့် ခိုင်းထားပြီး အိမ်သာပြေးလိုက်ရသေးသည်။

“ထွက်လာသေးလား မီးမီး”

“မလာဘူး အမ”

“အေးအေး မီးမီးသွားတော့ရပြီ။”

သန်းအောင်မြင့် ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး ဆယ့်ငါးမိနစ် လောက်အကြာတွင် ဟိုတယ်ထဲသို့ ရဲ လေးငါးယောက် ဝင်လာသည်။ အ မျိုးသမီး ရဲအရာရှိတယောက် လည်းပါ၏။ သူတို့က ဟိုကြည့် ဒီကြည့် လုပ်နေပြီးတော့မှ သန်းအောင်မြင့် ဆီ တန်း တန်း မတ်မတ် လျှောက်လာကြသည်။ ထိုအချိန်မှာ ဖုန်းမြည်လာ၏။ ဦးနန္ဒထွန်း ဆက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“အဆင်ပြေတယ်ဗျို့၊ ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို ဖမ်းဖို့ ရဲတွေ လာလိမ့်မယ်။ ပြပေးလိုက်ပါ။ ကျွန်တော် ကိစ္စ ရှိသေးလို့ ဒါပဲနော်။”

ဦးနန္ဒထွန်း အလောတကြီး ဖုန်းချသွားအပြီးတွင် ရဲတွေလည်း သန်းအောင်မြင့် အနားသို့ ရောက်လာသည်။

“မလုလုအောင်လား။”

“ဟုတ်ပါတယ်။”

“ဘယ် အခန်းမှာလဲ”

“အခန်း နံပါတ် ၃၇၆ ပါ”

“ကျွန်မ က ဒီညီမ နဲ့ နေခဲ့မယ်။ ဆရာတို့ ဆက်လုပ်လိုက်ကြပါ။”

အမျိုးသမီး ရဲအရာ ရှိက သန်းအောင်မြင့် နှင့် အတူ နေခဲ့ပြီး ကျန်သည့်သူတွေက လှေခါးအတိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးတက် သွားကြသည်။ အရာရှိ အမျိုးသမီးက ပြုံး၍

“ခုနေ ဓာတ်လှေခါးက ဆင်းလာရင်တော့ အမတို့တာဝန် ဖြစ်ပြီ။ ညီမ ဝိုင်းကူမယ် မဟုတ်လား။”

“ရပါတယ်။”

ခုန ကြည့်ထားသည့် စာအုပ်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး သန်းအောင်မြင့် အဆင်သင့် ပြင်ထားလိုက်သည်။

“ဟိုဖက်မှာ ဘာထူးလဲဟင်”

“အမတို့လဲ သွားဖမ်းဆိုလို့ ပြေးလာတာ။ ဟိုတယ်လော်ဘီထဲမှာ ဖြူဖြူ ချောချော အရပ်မြင့်မြင့် အမျိုးသမီး တ ယောက် စောင့်နေတယ်။ လုလုအောင်လို့ ခေါ်တယ်။ သူ့ကို အခန်းနံပါတ် မေးလိုက်ပါဆိုလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ညီမ တယောက်ပဲ အဲဒီပုံစံ ရှိတယ်လေ။”

ဦးနန္ဒထွန်း ညွှန်းလိုက်ပုံရသည်။ အပေါ်ကို တက်သွားသည့် အဖွဲ့တွေလည်း အဆင်ပြေပုံရ၏။ ဘောင်းဘီတို တထည် သာကိုယ်ပေါ်ရှိ၍ တီရှပ်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ထားသော ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို လက်ထိပ်ခတ်ပြီး ဆွဲချလာကြသည်။ နောက်နားမှာ လည်း အဝတ် အစား ကပိုကယိုနှင့် မိန်းကလေး တယောက် ပါလာသည်။

“မင်းတို့ ဘာလဲကွ၊ ငါက နိုင်ငံခြားသား၊ မင်းတို့ဆီကို လာတဲ့ ဧည့်သည်၊ ဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး။ ငါ့ သံရုံးကို ဖုန်းခေါ်ရမယ်။ ငါ့ကို ဘာကောင်မှတ်နေလဲ”

ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်နေသော ဗင်းဆင့်ပိုင် ကို ရဲတွေက ဟိုတယ်ပြင် ဆွဲထုတ်သွားကြသည်။ သန်းအောင်မြင့် က အပြင်လိုက်မသွားသေးဘဲ သူ့ဆီကို သုတ်သုတ်လာနေသည့် မီးမီးကို ရပ်စောင့်နေစဉ် အမျိုးသမီး ရဲအရာရှိက စကား ပြောစက် ကလေးကိုင်ရင်း ပြန်လှည့် ဝင်လာသည်။

“မလုလုအောင်ရဲ့ မောင်လေး .. ရဲလင်း ဆိုတာကိုလည်း ပြန်တွေ့ပြီတဲ့။”

................................................

(၃၀)

ကင်မရာသွားယူတုန်းက ဦးစံတင်က သုံးတော့မည်ဆိုလျှင် ပြောပါ။  အလုပ်အားလျှင် သူကိုယ်တိုင် ဒီဘက်ကနေ မော်နီ တာ ကြည့်ပေးနေမည်။ မအားရင်လည်း တပည့်တယောက်ကို ကြည့်ခိုင်းပေးမည်ဟု ပြောထားသည်။ ထို့ကြောင့် သူပေး လိုက်သည့် ဘောလ်ပင်လေးကို ခလုပ်ဖိချ၍ အိတ်မှာ ထိုးလိုက်ပြီးနောက် ဦးစံတင် ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်၏။

“ကိုစံတင် ကျွန်တော် ဝင်ပြီ”

“အိုကေ ကိုနန္ဒ ကျွန်တော် ကြည့်နေလိုက်မယ်။ တခုခု ဖြစ်ရင် ဖုန်းဆက်စရာမလိုဘူး ပါးစပ်နဲ့သာ ပြောလိုက် ဒီဖက်က ကျွန်တော်တို့ ကြားရတယ်။ လိုက်လာခဲ့မယ်။”

ဦးစံတင် အားပေးစကားကြောင့် အားတက်သွားပြီး ဦးနန္ဒထွန်း ကားပေါ်က ဆင်း၍ တက္ကဆီ တစီး ဖမ်းတားလိုက်သည်။ ဗင်းဆင့်ပိုင်က တက္ကဆီသာ သုံးတတ်သည် မဟုတ်ပါလား။ တက္ကဆီကိုလည်း ဆေးရုံ ဆင်ဝင် အောက်အထိ မောင်းခိုင်း လိုက်သည်။

ဒီဆေးရုံက ဦးနန္ဒထွန်း တက်တုန်းကနှင့် စာလျှင် ရှေ့ပိုင်းမှာ အများကြီး ပြောင်းလဲနေသည်။ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် လုပ်၍ အ တွင်းဖက်သို့ မယောင်မလည် ဝင်ခဲ့ရင်း စမ်းသပ်ခန်း နှင့် လူနာခန်းတွေ မရှိသည့် စင်္ကြန်တခု ပေါ်သို့ရောက်သွား၏။  အဲဒီ ဘေးက အခန်းတွေကလည်း အသုံးမပြုဘဲ ပစ်ထားတာ ကြာနေသည့် ပုံစံမျိုး ဖြစ်၏။ ကြမ်းတိုက်နေ သည့် အလုပ်သမား တယောက်က လှမ်းကြည့်ပေမယ့် ဘာမှ မပြောပါ။ စင်္ကြန် ထိပ်မှာတော့ ရုံးခန်းလိုလို တခန်း ၂ ခန်း ရှိသည်။ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် နှင့် လျှောက်သွားရင်း လမ်းအဆုံး ထောင့်ကွေးလေးတွင် စားပွဲတလုံး ချထားပြီး လူ ၂ ယောက် ထိုင်နေသည်ကို မြင်ရ၏။

ဦးနန္ဒထွန်းကို မြင်တော့ သူတို့ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“ဆရာ ..ဆရာ ”

ဆရာခေါ်သူကို တယောက်က တံတောင်နှင့် တွက်လိုက်သည်။

“နင့်ဘကြီးက နိုင်ငံခြားသားကွ”

“ဆာ ..ဆာ .. ယူဝန့်တူဂိုး အင်ဆိုက် ။”

အထဲကို သွားချင်လားလို့ မေးမှန်း သိလိုက်၍ ဦးနန္ဒထွန်းက လက်မ ထောင်ပြလိုက်သည်။

“ရက်စ်၊ ရက်စ်”

“ဒုက္ခပဲ၊ ဆရာကြီး ဦးရွှေဘက ဒီဖက်ကနေ ဘယ်သူ့မှ မသွင်းပါနဲ့ ပြောထားတာ၊ သူ့ကို ဘယ်လို ပြောရမလဲ၊ မင်း ပြော တတ်သလား။”

“ငါလဲ မပြောတတ်ဘူး။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”

သူတို့ပြောနေတာတွေကို နားမလည်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဦးနန္ဒထွန်းက ခါးထောက်၍ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် လုပ်နေလိုက်၏။

“ဆရာကြီးရဲ့ နိုင်ငံခြားက ပါတနာကွ၊ မနေ့ကလဲ လာတယ်။ ဟိုဖက်ကပဲ ဝင်ခိုင်း ရမယ်ထင်တယ်။”

သူ့ကိုတော်တော် ရှိန်ကြတာ သတိထားမိတာ နှင့် ခပ်ထန်ထန် စိုက်ကြည့်လိုက်လို့ ဟိုလူ နှစ်ယောက် ပျာသွားကြသည်။

“ဆာ ..ဆာ… သစ်ဝေး နိုးယုစ်၊ ဘက်ဒိုး ကန်ဂိုး ဆာ။”

ဘက်ဒိုး ဆိုတာ နောက်က အပေါက်ကို ပြောချင်ပုံရသည်။ လက်ကို ကွေ့ဝိုက်ပြီး တခြားကနေပတ်သွားဖို့ ဟန်ပြသည်။ နောက်ပေါက် ဘယ်မှာ ဆိုတာ မသိသည့် အတွက် ဦးနန္ဒထွန်း ထီထိုးလိုက်သည်။ သူ့ကို ပြောနေသူ၏ အင်္ကျ ီ ကော်လာ စကို ဖမ်းဆွဲလိုက်၍

“ဘက်ဒိုး ဗဲရီး ဖား နိုးဂွတ်၊ ယူ အန်ဒါ စတန်း၊ နိုးဂွတ် ”

ဒေါသတကြီး ဟန်ဖြင့် လည်ချောင်းသံပေး၍ အော်လိုက်ရာ ဟိုလူ ၂ယောက် ပြူးပြူးပြာပြာ ဖြစ်သွားကြသည်။

“ရက်ဆာ၊ ရက်ဆာ ပလိစ်”

တယောက်က ပျာပျာသလဲ တောင်းပန်ပြီး လိုက်ခဲ့ဖို့ လက်ဟန်ပြသည်။

“သူ့ကို ပို့ပေးတာ ဆရာဦးရွှေဘ ဘာမှ မပြောလောက်ပါဘူး။”

စားပွဲကို နံရံမှာ ပတ္တာ နှင့် ကပ်ထားသည့် အတွက် တံခါးလိုတွန်းဖွင့်၍ ရသည်။ စားပွဲနောက်မှာက သံတံခါး တချပ်ရှိသည်။ ထိုသံတံခါးနောက်ကို ဝင်လိုက်တော့မှ ဓာတ်လှေခါးလေး တခု ဖြစ်နေသည်။ ဓာတ်လှေခါး က အောက်ကို ငြိမ့်ကနဲ ဆင်း သွားသည်။ မြေအောက်သို့ ရောက်သွားသည် ထင်မိသည်။ အောက်ရောက်တော့ မီးရောင် ခပ်မှိန်မှိန်ထွန်းထားသော စင်္ကြန်လမ်း နောက်တခု တွေ့သည်။ စင်္ကြန် အလယ်လောက်တွင် သံတံခါးကြီး တခုရှိပြီး ဦးနန္ဒထွန်း ကို လိုက်ပို့သူက တံခါးကို ထု လိုက်ရာ ချက်ချင်းပွင့်သွားသည်။

ဦးနန္ဒထွန်း ကိုမြင်တော့ အထဲက လူက ဝင်သာအောင် တံခါးကို ပို ကျယ်ကျယ် ဟပေးသည်။ လိုက်ပို့သူကတော့ ပြန် ထွက်သွားသည်။ အထဲက ဖွင့်ပေးသူကလည်း တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ဘာမှမထူးခြားသလိုဟန်ဖြင့် ဘေးက ခုံလေးမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်၏။ ထူးဆန်း တာက သူထိုင်သော ခုံမှာ ချိတ်ထားသည့် သေနတ်ရှည်ရှည် တလက် ဖြစ်ပါသည်။ ကင်မရာ ထဲမှာ သေနတ်ပုံ မြင် ရ အောင် ဦးနန္ဒထွန်းက အဲဒီနားမှာ ခါးထောက်ရပ်ရင်း ဟိုမော့ ဒီမော့ လုပ်လိုက်သေး၏။

အခုရောက်နေသည့် နေရာက ခန်းမကျယ်တခု ဖြစ်သည်။ အလင်းရောင်လည်း စင်္ကြန်လမ်းထက် ပိုလင်းသည်။ နံရံ တဖက်မှာတော့ တံခါးပေါက်တွေ အများကြီး တန်းစီနေတာ မြင်ရသည်။ တချို့အခန်းတွေက မှောင်မဲနေပြီး တချို့ အခန်း တွေကတော့ မှန်တံခါးတွေကနေ အလင်းရောင်တွေ ထွက်နေ၏။ တံခါးတွေ ဖက်ကို ခပ်တည်တည် လျှောက်လာရင်း ဘယ်အပေါက်ကို ဝင်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားသည်။ အဲဒီ အချိန်မှာ မှန် မပါသည့် သံတံခါး ကြီးတချပ် ပွင့်သွား၍ အဲဒီ ဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည်။

အထဲမှ ထွက်လာသူက အပြာရောင် ဘွိုင်လာဆု ဝတ်ထား၏။ သူကလည်း ဦးနန္ဒထွန်း ကိုမြင်တော့ ပျာပျာသလဲ ဘေး ကို လမ်းဖယ်ပေးပါသည်။ ဗင်းဆင့်ပိုင် ဒီလောက် အရှိန် အဝါ ကြီးမှန်း ခုမှ သိတော့သည်။ အထဲကို ရောက်တော့ နောက် ထပ် လမ်းတခု တိုးပြန်သည်။ ဒါပေမယ့် သိပ်မရှည်ပါ။ တံခါးပေါက် ၂ ခု ရှိသည့်ထဲက နည်းနည်းသားနားသည့် ညာ ဖက် စွန်က တံခါးလက်ကိုင်ဖုကို ဆွဲလှည့် လိုက်ရာ ကျွီကနဲ ပွင့်ထွက်သွားသည်။ အခန်းက သိပ်အကျယ်ကြီး မဟုတ်ပါ။ အ လယ် မှာ ကျွန်ပျူတာ ခုံတခု ရှိပြီး သူ့ရှေ့က နံရံမှာတော့ TV မျက်နှာပြင်များကို တွေ့ရသည်။ CCTV မော်နီတာ ခန်း ဖြစ်လိမ့်မည်။

ကျွန်ပျူတာ ရှေ့မှာ ထိုင်နေသူက တော့ လမ်းမှာတွေ့ခဲ့သူတွေထက် ရာထူးမြင့်သည်ထင်သည် ဦးနန္ဒထွန်း ကိုမြင်တော့  သိပ် ပျာယာ ခတ်မသွားဘဲ လက်တဖက် မြှောက် ပြပြီး

“ဟိုင်း ဗင့်ဆင့်”

ဦးနန္ဒထွန်းကလည်း ခပ်တည် တည် နှင့် လက်ပြန်ပြ၍ မော်နီတာတွေ ဖက်ကို ဦးတည်လိုက်သည်။

“လမ်းလျှောက်တာက ကွတတ နဲ့ ဒူးမခိုင်သလိုပဲ ကြည့်ရာ မသာကြီး စော်ဖိပြီးတော့ ဒူးချောင်လာတာ ဖြစ်မယ်။”

ဗင်းဆင့်ပိုင်၏ အရပ်နှင့် သိပ်မကွာစေရန် ဖိနပ် အထူကြီး စီးလာမိသည့် အကျိုးဖြစ်ပါသည်။ ကွန်ပျူတာရှေ့က လူက သူ့နားကို ဘယ်တုန်းက ရောက်နေမှန်း မသိသည့် ဘွိုင်လာ ဆုနှင့် လူတယောက်ကိုပြောနေ ခြင်း ဖြစ်သည်။ မကြားသလို မသိသလို နှင့် မော်နီတာတွေ ပေါ်က အရုပ်တွေဆီ အာရုံ ပို့လိုက်သည်။

“ရဲလင်း”

အခန်းထောင့်ကွေးလေး တခုမှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်နေသည့် ရဲလင်းကို မော်နီတာ ပေါ်မှာ မြင်လိုက်ရသည်။ သူနှင့် မလှမ်းမကမ်းမှာလည်း ကောင်မလေး တယောက် ရှိနေသည်။၂ ယောက်လုံး ရေချိုးခန်း ဝတ်ရုံ လိုဟာမျိုးတွေ ဝတ်ထား ကြသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း ယုန်ထောင်ရာမှ ကြောင်မိ လေပြီ။

တခြားမော်နီတာ တွေ လိုက်ကြည့်တော့ ရဲလင်းလို အခန်းမျိုးထဲမှာ ရှိနေသည့် မိန်းကလေးတွေ၊ ယောက်ျားလေးတွေ ကို မြင်ရ၏။ ကံကောင်းချင်တော့ ရဲလင်း ရှိနေသည့် မော်နီတာက ဦးနန္ဒထွန်း ရင်ဘတ်နှင့် တတန်းထဲလောက်မှာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကင်မရာနှင့် သေချာချိန်၍ ရပ်နေလိုက်၏။ ထိုအချိန်မှာပင် ရဲလင်းပုံက ပိုကြီးလာသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက် တော့ ကွန်ပျူတာ ရှေ့က လူက ပြုံးပြ၏။ Zoom ဆွဲပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခေါင်းတညိတ်ညိတ် နှင့် လက်မ ထောင် ပြ လိုက်ပြီး ရဲလင်း အခန်းထဲက ကောင်မလေး ကို ထောက်ပြလိုက်ရာ ကောင်မလေး ပုံကိုလည်း ချဲ့ပြ၏။ နောက်တော့ ကင် မရာ ခွင်ထဲမှာ ဝင်လောက်မည့် မော်နီတာတွေ ပေါ်က ကောင်မလေးတွေကို တယောက်ပြီး တယောက် လက်နှင့် ထောက် ပြ ရာ ဦးနန္ဒထွန်း ခိုင်းသလို လိုက်လုပ်ပေးရင်း ကွန်ပျူတာ ရှေ့က လူ နှင့် သူ့ဘေးကလူတို့ တခွိခွိရယ်နေကြသည်။

“ပြခိုင်းတာ မိန်းကလေးတွေ ချည်းပဲ။ ငါပြောသားပဲ ဒီဘဲကြီးက နှာဘူးကြီးပါလို့”

သူတို့ ထင်ချင်သလို ထင်ပါစေ ဦးနန္ဒထွန်း အတွက်လိုချင်သော အထောက်အထား ရခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ရဲလင်းကို သွားကြည့် ချင်ပေမယ့် စကားပြောပါများရင် အမှားဖြစ်မှာ စိုးတာကြောင့် ပြန်ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဟို ၂ ယောက်ကို ပြုံး၍ လက်မ ထောင်ပြခဲ့ပြီး အခန်းထဲက ခပ်တည်တည် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ဘယ်မှ မသွားတော့ဘဲ လာလမ်းအ တိုင်းလှည့်ပြန်ခဲ့သည်။

ဓာတ်လှေခါးထဲကနေ ဦးနန္ဒထွန်း ထွက်လာတော့ ခုန ၂ ယောက် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“ဘက်ဒိုး နိုးဂွတ်၊ သစ်ဒိုး ဗဲရီး ဂွတ်။”

“ရက်ဆာ၊ ရက်ဆာ”

ဆေးရုံ အရှေ့ဖက်သို့ ပြန်ထွက်လာသည့် လမ်းမှာ အပြေးသွားချင်နေသည့် စိတ်ကို မနည်း ထိန်းထားရသည်။ မသင်္ကာ စရာ ဖြစ်နိုင်သလို ဖိနပ် အထူကြီးကလည်း ဒုက္ခပေးနေသည် မဟုတ်ပါလား။ ဆေးရုံရှေ့လမ်းပေါ် ရောက်သည်နှင့် ဦး စံတင် ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။

“ကိုစံတင် ပုံတွေ ကောင်းကောင်း မြင်ရလား။”

“မြင်ရလို့ လူစုပြီး ထွက်လာနေပြီ။ ခင်ဗျား ရိုက်လာတာ ပျောက်နေတဲ့ ကလေးတွေဗျ။”

“ဟုတ်တယ် ကျွန်တော့် တပည့်လေးတယောက်လဲ ပါတယ်။ နောက်ပြီး ကိုစံတင် … နောက်ပေါက်လဲ ရှိတယ်တဲ့။”

“ကြားတယ်လေ။ ဒါကြောင့် ရှေ့နဲ့နောက် ညှပ်ပြီး ဝိုင်းမှာ စိတ်ချ၊ ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို ဆွဲဖို့ ဟိုတယ်ကို တဖွဲ့လွှတ်မယ်။ အဲဒီမှာ ခင်ဗျားလူ ရှိတယ်ဆို။”

“မလုလုအောင်တဲ့၊ အရပ်မြင့်မြင့် ဖြူဖြူချောချောနဲ့၊ မြင်လိုက်တာနဲ့ သိသာတယ်။ လော်ဘီထဲမှာ သူရှိလိမ့်မယ်။ သူ့ကို ပြ ခိုင်းလိုက်။”

“အိုကေ။ စွန့်စွန့်စားစား ကူညီတာ ကျေးဇူးဗျာ။”

ဖုန်းချပြီးသည် နှင့် လမ်းမှာတွေ့သည့် တက္ကဆီ တစီးကို လှမ်းတား၍ ကားရပ်ထားခဲ့သော နေရာကို ပြန်လာသည်။ ကားထဲ မှာ စီးနေကျ ဖိနပ်ကို ပြောင်းစီး ပြီးသည် နှင့် ဆေးရုံဖက်သို့ ပြန်မောင်းလာခဲ့သည်။ လမ်းတွင် ရဲကား တွေက တစီးပြီး တစီး ကျော်တက်သွားကြသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းလည်း နောက်ဆုံးကားနောက်က ကပ်၍ တရှိန်ထိုးမောင်းပြီး လိုက်လာခဲ့၏ ။ ဦးစံ တင် နှင့် ဦးနေမင်းတို့ ကို ရအောင်ပြော၍ သူပါ အထဲသို့ လိုက်ဝင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ဒီလို အခွင့် အရေးမျိုးကို လက် လွတ် ခံ၍ မဖြစ်ပါ။

........................................................

(၃၁)

အပြင်ဘက်က ဝုန်းကနဲ အသံတခု ကြားမိသလိုလို ထင်၍ ရဲလင်း ထထိုင်လိုက်သည်။ ကေသီ ကတော့ ခွေခွေလေး အိပ် ပျော်နေပုံရသည်။ နောက်ထပ်လည်း ခြေသံ တချို့ကြားရပြန်သည်။ ခပ်မြန်မြန် ခပ်သွက်သွက် လှမ်းနေသည့် ခြေသံများ ဖြစ်၏။ ခါတိုင်းလို တိတ်ဆိတ်လွန်းသည့် အခြေအနေနှင့် ကွာခြားတာကြောင့် ကေသီ့ကို လှမ်းခေါ် လိုက်သည်။

“ကေသီ … ကေသီ … ထထ”

နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေတာ ဟုတ်ပုံမရသော ကေသီက ချက်ချင်း ထလာသည်။

“ဘာလဲဟင်”

“အပြင်ဖက်က အသံတွေကြားတယ်။ လူတွေ သွားနေသလိုပဲ။”

ကေသီ မျက်လုံးလေးကို မှိတ်လိုက်ပြီး နားစွင့်ကြည့်၏။

“ဟုတ်တယ်။ စကားပြောသံတွေလည်း ကြားသလိုပဲ။ ကေသီတို့ကိုများ နေရာရွှေ့မလို့လားမသိဘူး။”

ရဲလင်းက သံတံခါးနားကို နားကပ်၍ အပြင်က အသံနားစွင့် ဖို့ပြင်သည်။ ခါတိုင်းလဲ စမ်းကြည့်ဖူးသည်။ CCTV ကနေ ဟိုလူတွေ တွေ့ပြီး လှမ်းငေါက်တာ ခံရတာလွဲ၍ ဘာသံမှ မကြားခဲ့ရပါ။ ခုတကြိမ် နားထောင်သည့် အခါမှာတော့ လူ သံ လိုလိုတွေ ခြေသံလိုလိုတွေ သေသေချာချာကို ကြားလိုက်ရသည်။ ကေသီပြောသလို သူတို့ကို နေရာပြောင်းပြီလား၊ သူတို့ ရောင်းစား ခံရပြီလားလို့ တွေးရင်း ပြန် အဆုတ်တွင် တံခါးက ဝုန်းကနဲ ပွင့်သွားလို့ ရဲလင်း လန်ကျသွားသည်။ ကေသီက လှမ်းဆွဲထားလိုက်လို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တော့ ရောက်မသွားပါ။

တံခါးပွင့် သွားသည် နှင့် မောင်းပြန်သေနတ်ကို အသင့်အနေအထားဖြင်ကိုင် ထားသူ ၁ ယောက် အခန်းထဲသို့ ဖျပ်ကနဲ ရောက်လာသည်။ သေနတ်ကိုင်ထားသူ တယောက် ကိုမြင်လိုက်ရ၍ ရုတ်တရက် လန့်သွားသော်လည်း ထိုသူ၏ လက် မောင်းတွင် တံဆိပ်တခုကို မြင်ရသော အခါ ရဲလင်း ပျော်သွား၏။ သူ့နောက်တွင် ပုခုံးမှာ ကြယ်ပွင့်တွေ အများကြီးတပ် ထား  သူ တယောက် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ သူ့ဘေးက အရပ်ဝတ် နှင့် လူကို မြင်လိုက်ရသော အခါ ရဲလင်း အ လွန် အံ့သြ သွားရ၏။

“ဟေ့ကောင် ရဲလင်း မင်းကို ကြည့်ရတာ အဆင်ပြေနေပုံပဲကွ”

ဦးနန္ဒထွန်း စကားကြောင့် ရဲလင်းနှင့် ကေသီ တယောက်လက်ကို တယောက် အမှတ်တမဲ့ ဆုပ်ကိုင် ထားကြရာမှ လွှတ်လိုက်ကြသည်။

“ဆရာ …ဆရာ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ။”

“ဒီလိုပဲ ပေါ့ကွာ၊ မင်း အမ တွေကလည်း အမေကို ပြုစုနေရလို့ မအားတော့ ငါပဲ လိုက်ရှာရတော့တာပေါ့”

“မေမေ နေကောင်းလား ဆရာ”

“ကောင်းတယ် ဆေးရုံက ဆင်းလို့ အိမ်တောင် ပြန်ရောက်နေပြီကွ၊ မင်း ရန်ဖြစ်ပြီး အချုပ်ထဲရောက်နေတယ် လို့ လိမ် ထားတယ်။ အဲဒါလဲ မှန်သားကွ၊ မင်းတို့ ဒီမှာ အချုပ်ခံနေရတာပဲဟာ”

“ကဲ ကိုနန္ဒ ခင်ဗျားတို့ ဆရာတပည့်တွေ အပြင်မှာ ဆက်ပြောကြ။ ကျွန်တော်တို့လဲ တခြားနေရာတွေ ဆက်ရှင်းရ ဦးမယ်။”

ရဲအရာရှိကြီးက ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

“ဒါဆို ကျွန်တော်ပဲ ဒီခလေးတွေကို ရှေ့ကိုသွားပို့ ပေးလိုက်မယ်။ ကိုစံတင်တို့ ဆက်လုပ်ကြပေ့ါ။ ဟေ့ကောင်ရဲလင်း လာ၊ ဟို သမီးလဲလာ”

ကေသီ၏ ရာသီခွင်အရဆိုရင် တလကျော် (တလကို ဘယ်လောက် ကျော်မလဲတော့ မသိပါ) သူတို့နေခဲ့ရသော အခန်း လေးကို ရဲလင်း လည်ပြန်ဝေ့ ကြည့်လိုက်သည်။ ကေသီလည်း ကြည့်နေ၏။ ထို့နောက် တယောက်ကို တယောက် ကြည့်လိုက်ကြပြီး ် ဦးနန္ဒထွန်း ဦးဆောင်ရာကို လိုက်ခဲ့ကြသည်။ လမ်းမှာ သူတို့လို ဝတ်စုံတွေနှင့် ကောင်လေး ကောင်မ လေး အချို့ကို ရဲတွေ ခေါ်လာတာ တွေ့ရ၏။

ဒီအခန်းလေးထဲကနေ ရဲလင်း အလွန် လွတ်မြောက်ချင်ခဲ့သည်။ လွတ်လာတော့ ပျော်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခန်းထဲမှာ တခုခု ကျန်နေခဲ့သလို ခံစားရသည်။ ကေသီလည်း ပြုံးနေပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူပြုံးတာကလည်း တမျိုးလေး ဖြစ်နေ သည်။

“တလလောက် အခန်းကျဉ်းလေးထဲ နေလာတော့ လမ်းတောင် သိပ်မလျှောက်တတ်တော့ဘူး။”

ဘေးချင်း ယှဉ်လိုက်လာသည့် ကေသီကို တိုးတိုးပြောမိတော့ ကေသီပြုံးသည်။

“တလ ဘယ်ကမလဲ၊ ၂ လ နီးပါး ရှိပြီ”

“ကေသီက ဘယ်လို လုပ်သိသလဲ။”

“နောက်တခါ လာချင်ချင် ဖြစ်နေပြီ၊ သဘောပေါက်တယ် မဟုတ်လား။”

“အင်း ..အင်း”

ဦးနန္ဒထွန်း ခေါ်ရာနောက်ကို လိုက်သွားရင်း အခန်းကျယ် တခုကြီးထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ ရဲတွေ အများကြီးနှင့် အတူ ရဲလင်း တို့လို လူတွေ၊ အစိုးရ အမှုထမ်းများ ဖြစ်ပုံရသည့် အရပ်ဝတ်နှင့် လူတွေလည်း ရှိသည်။ အဲဒီ ဟိုဖက်မှာတော့ ရဲလင်း မမြင်ရတာကြာပြီ ဖြစ်သော ကောင်းကင်ကြီး နှင့် အပြင်လောက ကိုမြင်ရသည်။

ရဲမေ တယောက်က ကေသီ့ကို လာခေါ်တော့ ရဲလင်းကို တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး လိုက်သွားပါသည်။ ဦးနန္ဒထွန်းက ရဲလင်း ကို ယောက်ျားလေးတွေ စုထားသည့် နားသို့ လိုက်ပို့ပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။

“မင်းတို့ကို မေးစရာတွေ ရှိဦးမှာပဲ။ ပြီးရင် သူတို့ အိမ်ပြန်ပို့ပေးမှာပါ။ အလုပ်ကိစ္စ ခေါင်းထဲမထားနဲ့၊ အိမ်မှာ အေးအေးဆေး ဆေး နားလိုက်ဦး။ လုံးဝ fit ဖြစ်မှ အလုပ်လာဆင်း ကြားလား။ ပြီးရင် မင်း ကိုတွေ့ပြီဆိုတာ မင်းအမ ကို ငါလှမ်းပြောလိုက် မယ်။”

.........................................

(၃၂)

အိမ်ကို ပြန်ရောက်ကထဲက ရဲလင်း အပြင်မထွက်ဖြစ်။ ရန်ဖြစ်ထားသည် ဆို၍ မေမေ က စိတ်ပူတော့ အိမ်မှာပဲ နေဖို့ ပြော သည်။ အလုပ်ကလည်း ပြန်ဝင်စရာ မလိုသေးသည့် အတွက် အေးအေးဆေးဆေး အနားယူ နေလိုက်သည်။ အပြင်ကို ပြန် ရောက်လာချိန်မှာ မေမေ့ကို ကျန်းကျန်းမာမာ တွေ့ရတာ ကြောင့် ဝမ်းသာရတာက လွဲရင် စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေ သည်။ ညဖက်ဆိုရင် အိပ်မပျော်ပါ။ နေ့ခင်းဘက်မှာ ခန္ဓာကိုယ်က တောင်းဆို၍ တမှေး နှစ်မှေး အိပ်ပျော်သွားတတ်ပေမယ့် ညရောက်ရင်တော့ မျက်စိက အလိုလို ကြောင်နေသည်။ ဟို အခန်းထဲမှာ နေမသိ ညမသိ အနေကြာခဲ့တာ ကြောင့်လည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ အဲဒီတုန်းက ရဲလင်း အတွက် အိပ်ပျော် နေချိန်ကို ညလို့သဘောထားပြီး နိုးနေသည့် အချိန်တွေကို နေ့လို့ မှတ်ယူ နေထိုင်ခဲ့ရသည်။

ကေသီရော သူ့လိုပဲဖြစ်နေမလားဟု လည်းတွေးနေမိသည်။ ရဲတွေ ဆီမှာ စစ်ချက်ယူတုန်းက ခိုင်းသလို မလုပ်ရင် ရိုက်နှက် တတ်ကြကြောင်း ပြောခဲ့ပေမယ့် ပန့်ဆွဲသည့် ကိစ္စကိုတော့ ထည့်မပြောမိပါ။ ကေသီ ကလည်း သူ့ကို မှုတ်ပေးရတဲ့ အ ကြောင်း ပြောလိမ့်မယ်လို့ မထင်ပါ။ အဲလို ဟာတွေ မပြောဖို့ ကေသီကို အဲဒီတုန်းက ကေသီ့ကို သတိပေးဖို့ စဉ်းစားမိသေး ပေမယ့် လူချင်းကွဲသွားပြီးနောက် ကေသီ့ကို ပြန်မတွေ့ရတော့။

အိမ်မှာ တပတ်လောက် ယောင်ချာချာနှင့် နေခဲ့ပြီးနောက်တွင် အဖမ်းခံရတုန်းက ဟိုလူတွေ ဆီမှာ ကျန်ခဲ့သည့် ဖုန်း နှင့် တခြား ပစ္စည်းတွေ ပြန်လာထုတ်ဖို့ ရဲစခန်း က အကြောင်းကြားလာတာကြောင့် ပထမဆုံး အကြိမ် အိမ်ပြင်ထွက် ဖြစ်သွား ပါသည်။ ရဲတွေ သိမ်းလာသော ပစ္စည်းတွေထဲက ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ်ပြန် ရွေးထုတ်ရသည်။

အဝတ်အစားတွေ နှင့် ဖုန်း ပြန်ယူပြီးနောက် ပုံစံဖြည့် လက်မှတ်ထိုးရင်း ကေသီ ဆိုသည့် မိန်းကလေး လာသွားပြီလား လို့ မေးကြည့်မိသည်။

“မလာသေးဘူး။ မင်းအရင် ချာတိတ်တယောက်ပဲ ရောက်လာသေးတယ်။ အမျိုးသမီးတွေ မလာကြသေးဘူး။”

တာဝန်ကျ ရဲ အရာရှိ စကားကြောင့် ရဲလင်း နည်းနည်း အားတက်သွားပြီး ရဲစခန်းရှေ့မှာ ယောင်လည်လည် လုပ်နေ မိသည်။ နည်းနည်း ညောင်းလာတော့ ဒီဖက်ကို လှမ်းမြင်နိုင်လောက်သည့် လဘက်ရည်ဆိုင်တခု ထဲမှာ ဝင်ထိုင်နေ လိုက် ၏။ ကေသီက နေ့ခင်း ၁ နာရီ ကျော်လောက်မှ ရောက်လာသည်။ အလုပ်ယူနီဖောင်းမျိုး ဝတ်ထားသည့် အတွက် ကေသီ အလုပ်ပြန်ဆင်းနေပြီဟု ခန့်မှန်းမိလိုက်၏။ သူနှင့် ပုံစံတူ ယူနီဖောင်း မျိုး ဝတ်ထားသည့် အမျိုးသမီး တယောက်လည်း အဖော်ပါ လာတာတွေ့ရသည်။ စိတ်ထင်လို့လား မသိ၊ ကေသီ့ မျက်နှာ နည်းနည်း နွမ်းနေသလို ခံစားရသည်။

ကေသီ ဝင်သွားပြီးသည် နှင့် ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ရှေ့နားက သွားစောင့် နေလိုက်သည်။ နာရီဝက် လောက်ကြာတော့ ကေသီ ပြန်ထွက်လာသည်။

“ဟယ် …ရဲလင်း”

ရဲလင်းကို မြင်တော့ နွမ်းနယ်နေပုံရသော ကေသီ့ မျက်နှာပေါ်သို့ အပြုံးလေး တခုရောက်လာသည်။

“ပစ္စည်းတွေ လာထုတ်တာလား။”

“ထုတ်ပြီးသွားပြီ၊ ဟိုရှေ့မှာ လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်နေတုန်း ကေသီ ဝင်သွားတာမြင်လို့ လာနှုတ်ဆက်တာ။ အလုပ် ပြန် ဆင်းနေပြီလား။ ကျွန်တော် ကတော့ နောက်အပတ်မှ ပြန်ဆင်းတော့မယ်”

“ကေသီ့ အလုပ်က ရဲလင်း လို မချောင်ဘူး။ မမနီ… ဒါက ကေသီနဲ့ တူတူ အဖမ်းခံရတဲ့ ရဲလင်းလေ”

“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် အမ၊ ဟိုထဲမှာတုန်းက ကေသီ အမအကြောင်း ပြောဖူးပါတယ်။”

“ဟယ် ဒီကောင်မလေး ဘာတွေလျှောက်ပြောလဲ ဟင်”

“အမက သဘောကောင်းတယ်၊ သူ့ အတွက် အမ တယောက်လိုပဲတဲ့”

“အမယ်လေး … တော်သေးတာပေါ့”

မနီနီက ရင်ဘတ်ကို ဖိလိုက်ရင်း စပ်ဖြဲဖြဲ ဖြင့် ပြောသည်။ ကေသီကတော့ ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ရင်း ခေါင်းငုံ့ထားသည်။

“ကဲ မောင်လေးရေ၊ နောက်မှ တွေ့တာပေါ့ အမတို့က အလုပ်ထဲ ပြန်ဝင်ရဦးမှာ”

“ကေသီ့ ဖုန်းနံပါတ်လေး ပေးခဲ့ပါလား။”

ရဲလင်းကို ခပ်စူးစူး တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး နောက်ကေသီက သူ့ဖုန်းလေးကို မြှောက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ဘက်ထရီ ကုန်နေပြီ၊ ရဲလင်း ဖုန်းရော ဘက်ထရီ ရှိသေးလား။”

“ဟင့်အင်း ကျွန်တော့် ဖုန်းလည်း မရတော့ဘူး။”

မနီနီက သူ့ အိတ်ထဲကို လက်နှိုက်လိုက်ရင်း

“ကဲပါတော် ကျုပ်ကူညီပါ့မယ်။”

မှတ်စု စာအုပ်လေးထဲက စာရွက်တရွက် ဖြဲ၍  ထိုစာရွက်ကို တဝက်စီ ဆုတ်ပြီးမှ ရဲလင်း နှင့် ကေသီ့ကို ပေးသည်။

“ဒီမှာ ဘောလ်ပင်”

သူရသည့် စာရွက်ပိုင်းလေးထဲမှာ ရဲလင်းက ဖုန်းနံပါတ်ရေးပေးလိုက်သည်။ ကေသီကလည်း သူ့ဖုန်းနံပါတ် ပြန်ရေး ပေး သည်။

“ကဲ ဒါဆိုရင် ဘက်ထရီ ပြန်ပြည့်တာနဲ့ စကားပြောလို့ ရပြီ ပေါ့။ ကဲကဲ သွားမယ်နော်”

မနီနီက ရှေ့ဆောင်ထွက်သွားတော့ ရဲလင်းကို ပြုံးသလို မဲ့သလို မျက်နှာမျိုးလေးဖြင့် တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကေသီ နောက်က ပါသွား၏။ ရဲလင်းလည်း အိမ်ပြန်ဖို့ မှတ်တိုင်ဆီ လျှောက်လာခဲ့သည်။

.......................................

(၃၃)

အလုပ်က နားခွင့် ၃ ရက်ပဲ ပေးသည့် အတွက် ၃ ရက်နားပြီး ကေသီ အလုပ်ပြန်ဝင်ရသည်။ ရုံးက လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် တွေ က ကေသီ နားချိန် သိပ်မရခဲ့တာကို မကျေနပ်ကြပေမယ့် ကေသီက တော့ အလုပ်ပြန်သွားရတာကို သဘောကျသည်။ အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ တယောက်ထဲ နေရတာက ပျင်းစရာကောင်းလွန်းသည်။ ညဖက်လည်း အိပ်မပျော်တော့ နေခင်း ဖက်မှာ ငေါင်ကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေသည်။ တီဗီကြည့်လိုက် စာဖတ်လိုက် နှင့် ဇိမ်ကျသလိုလို ရှိပေမယ့် ကေသီစိတ် မ ပျော်ပါ။ တခါတလေလည်း ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ငိုချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ အလုပ်လုပ်နေတော့ ဘာပဲပြောပြော စိတ် သက် သာသည်။ အာရုံတွေ ပျံ့ဖို့ နည်းသွား၏။

ခါတိုင်း ကေသီ့ကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုတွေ ပေးတတ်သည့် စက်ဘီးကိုလည်း လှည့်တောင် မကြည့်ချင်လို့ လိုက်ကာ ဟောင်းတခု နှင့် အုပ် ထားရသည်။ ညဖက် အိပ်မပျော်လို့ စိတ်ညစ် ဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာ အဲဒီ စက်ဘီးကြီးကို မြင်ရင် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ဒေါသတွေ အလိုလို ထွက်လာသည်။ အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ဝရန်တာ ကနေ ပစ်ချလိုက်ချင် စိတ်ပင် ဖြစ်မိ၏။ ဒီအတွက် ပိုက်ဆံတွေ အများကြီး ပေးခဲ့ရတာကို ပြန်ပြန် သတိရလို့သာ ခုထိ မလုပ်ဖြစ်သေးခြင်း ဖြစ်သည်။

ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ရုံးက ပြန်လာပြီး အိပ်ယာပေါ် ခန နားရင်း အဲဒါကြီးကို တခုခု လုပ်ပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည်။ ထို့ ကြောင့် အိပ်နေရာကနေ လှမ်းပြီး ခြေထောက်နှင့် လေးငါးချက်လောက် ပိတ်ကန်ပစ်လိုက်မိ၏။ ခြေထောက်တွေ နာကျင် သွားသည် အထိ စိတ်ရှိလက်ရှိ ကန်လိုက်မိလို့ စက်ဘီးလည်း နံရံဘက်ကို လဲပြိုကျသွားသည်။ ထို့နောက် ကေသီက လှဲ နေရာမှ ငေါက်ကနဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး ဒါကို ထုရိုက်ဖျက်ဆီးစရာ ဘာများရှိမလဲ ဟု စဉ်းစားကြည့်နေမိ၏။  ဒါကို ဖျက်နိုင် လောက်သည့် လက်နက် ကေသီ့ဆီမှာ မရှိပါ။ ထို့ကြောင့် အခန်းတံခါး ပိတ်၍ အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့ သည်။

အနီးဆုံးတွေ့ရသည့် ကုန်မာဆိုင် တခုမှာ ဝင်၍ တူတလက် နှင့် ဝက်အူ လှည့် တချောင်း ဝယ်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲ ပြန် ရောက်သည် နှင့် စက်ဘီးကို စိတ်ရှိလက်ရှိ တူနှင့် လိုက်ထု ပစ်လိုက်သည်။ ဝက်အူတွေ ဖြုတ်လို့ ရတာမှန်သမျှ ကို အကုန် လိုက်ဖြုတ်သည်။ ထို့နောက် တဖန် တူနှင့် လိုက်ထု မိပြန်သည်။

ကေသီ ချွေးတွေ တကိုယ်လုံး ရွှဲပြီး အသက်မရှူနိုင်လောက် အောင်ဖြစ်လာရသည့် အချိန်တွင်တော့ အခန်းထဲမှာလည်း ပစ္စည်း အပိုင်းအစတွေ ပြန့်ကျဲနေပေပြီ။ အားလုံးကို ကျုံးပြီး ပလပ်စတစ် အိတ်ကြီး ၂ လုံးထဲ ခွဲထည့်လိုက်သည်။ ဟိုအတံ တွေ၊ ဂျယ်ဘူးတွေပါ ထည့်သည်။ ပြီးတော့ အောက်ကိုသယ်ပြီး အမှိုက်ပုံးထဲ သွားထည့်ပစ်လိုက်သည်။

အခန်းထဲ ပြန်ရောက်လာတော့ ကွက်လပ်ဖြစ်သွားသည့် ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ချ အမောဖြေရင်း စိတ်အလိုလိုက်ပြီး ဝယ်ထား သည့် ပစ္စည်းတခုကို စိတ်အလိုလိုက်ပြီး ဖျက်ဆီးပစ်လိုက် မိကြောင်း တွေးနေမိ၏။ ဒါပေမယ့် ဒါကြီးကို မမြင်ရရင် ည ဖက် အိပ်ပျော် လိမ့်မည်ဟုလည်း ထင်နေမိပြန်သည်။

အမောပြေတော့ ကေသီ ရေထချိုးသည်။ ရေချိုးခန်းထဲက မှန်မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း ဒီ အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း တွေ သာ တခြားလူတယောက်ဆီကို ရောက်သွားမည့် ဘေးက လွတ်ခဲ့သည့် အကြောင်း စဉ်းစားမိသည်။ ကေသီတို့ကို ဖမ်း သွားသည်မှာ လူမှောင်ခိုဂိုဏ်း မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းတွေ မှောင်ခို အရောင်း အဝယ်လုပ်သည့် ဂိုဏ်း ဆို တာကို နောက်မှ သိခဲ့ရပါသည်။ သူတို့၏ အဓိက ဈေးကွက်က လိင်အင်္ဂါ များဖြစ်ကြသည်။ ကေသီတို့က ကံကောင်း ထောက်မစွာဖြင့် ကိုယ်နှင့် လိုအပ်ချက်တွေ ကိုက်ညီသော ဝယ်လက်ပေါ်မလာသေးသောကြောင့် အသက်ရှင်လွတ် မြောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ရေချိုးပြီးတော့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတာနှင့် ခေါက်ဆွဲ ပြုတ်စားလိုက်သည်။ သိပ်ပြီး ဆာလွန်းလို့ မဟုတ်ပါ။ တာဝန် တရပ် အနေနှင့် လုပ်လိုက် မိခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ ညစာလည်း စားပြီးသွားချိန်တွင် ကေသီ့မှာ လုပ်စရာ မရှိတော့။  အင်တာနက် ထဲလဲ မသွားချင်တာကြောင့် မျက်စိ ညောင်းစေရန် အတွက် TV ကို စိတ်မပါလက်မပါ ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။

အိပ်ငိုက် လာ စေရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ပျင်းစရာ အကောင်းဆုံးလို့ ထင်သည့် ဇာတ်လမ်းတွဲကို ရွေးကြည့်သည်။ မျက်လုံးကတော့ ညောင်းလာပါသည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ချင်စိတ်က ဘယ်လိုမှ ပေါ်မလာပါ။ စိတ်မရှည်တော့လို့ TV ပိတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ လူးကာ လှိမ့်ကာနှင့် ဇွတ်အိပ်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း အဆင်မပြေပါ။ ခေါင်းတွေ လည်း မူးဝေလာ၏။

ထိုအချိန်တွင် နေ့ခင်းကမှ ရုံးမှာ အားသွင်းခဲ့ရသည့် ဖုန်းက ထမြည်သည်။ သန်းခေါင်ကျော်မှာ ဝင်လာသည့် ဖုန်းကို ပြန် ဖြေသင့် မဖြေသင့် စဉ်းစားရင်း ကြည့်လိုက်တော့ ဒီနေ့မှ လောလော လတ်လတ် အသစ်မှတ်ထားသည့် ရဲလင်း ဖုန်းနံ ပါတ် ဖြစ်နေသည်။

“ဟယ်လို”

“ကေသီ ကျွန်တော် ရဲလင်းပါ။”

“ဟုတ်ကဲ့ သိပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကိုင်လိုက်တာ၊ နို့မဟုတ်ရင် သန်းခေါင်ကျော် လာတဲ့ ဖုန်းကို ကိုင်တာမဟုတ်ဘူး။”

“ဆောရီးနော်၊ ကေသီ အိပ်ပျော်နေတာလား။ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက် လို့ အိပ်ရေးပျက်သွားပြီ ထင်တယ်။”

“ကေသီ မအိပ်သေးပါဘူး”

“အလုပ်များနေတာလား။”

“ဟင့်အင်း အိပ်မပျော်တာ၊ အိပ်လို့ မရဘူး။”

“ကျွန်တော်လဲ အိပ်မပျော်လို့ ဆက်လိုက်မိတာ၊ ဒီနေ့မှ မဟုတ်ပါဘူး ပြန်ရောက်လာကထဲက ကျွန်တော် ကောင်းကောင်း အိပ် မပျော်ဘူး။”

“ကေသီလည်း အိပ်လို့ မရဘူး၊ အတူတူပဲ”

ရဲလင်း ဘက်က အသံ ခနတိတ်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ

“ကေသီ..”

“ရှင်”

“ကေသီ့ လိပ်စာပေးပါလား။ ကျွန်တော် လာခဲ့ချင်တယ်။”

“အော် လာလည်ပါ၊ ရပါတယ်။ ရုံးချိန် မဟုတ်ရင် ကေသီ အိမ်မှာပဲ ရှိတာ များပါတယ်။”

“အခုလာချင်တာ”

“ဘယ်လို”

“အခု ကေသီ့ဆီကို လာချင်တာ။”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“မသိဘူး။ အခုချက်ချင်း တွေ့ချင်တာပဲ သိတယ်။”

“အဲဒါဆိုလည်း လာခဲ့လေ။”

ဘာကြောင့် လွယ်လွယ်ကူကူ သဘောတူလိုက်မိမှန်း ကေသီ ကိုယ်တိုင် မသိပါ။ လိပ်စာကိုလည်း သေချာချာ ပြောပြ ပေး လိုက်မိသည်။

“လှေခါးက တက်ပြီး ညာဖက်ကို ချိုးလိုက်ရင် ၃ ခန်းမြောက်ပဲ။”

“ကျွန်တော် အခုပဲ ထွက်လာခဲ့တော့မယ်။ စောင့်နေနော်”

“အင်း …စောင့်နေမယ်။”

ရဲလင်း ဖုန်းချသွားချိန်မှာ ကေသီ့ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေသည်။ ချွေးပြန် စေးကပ်နေသော လက်တွေကို သွားဆေးရင်း မျက်နှာပါ ထပ်သစ်လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ ဖရိုဖရဲ နှင့် ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်တွေကို ရှင်းရပြန်သည်။ ကိုယ်ပေါ်က တီရှပ် နှင့် ဘောင်းဘီ ရှည်ကို ဆွဲချွတ်၍ ဂါဝန် ရှည် အပြာနုရောင်လေး လဲဝတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲက တခြားပစ္စည်းတွေ ကို လည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်ပြီး နောက် စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ဖြစ်လာတာကြောင့် အခန်းပြင်ကိုထွက်၍ လူသွား စင်္ကြန်မှာ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေမိသည်။

ရဲလင်း ဘယ်လိုလာမှာလဲ တော့ မသိပါ။ လမ်းလျှောက်လာရင်တော့ ကြာမည် ထင်သည်။ ဒါပေမယ့် ကေသီ အပြင်ကို ရောက်လို့ ၅ မိနစ်လောက် အကြာမှာ လှေခါးထိပ်မှာ ရဲလင်း ပေါ်လာ၏။

.......................................

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>>>

ကိန်းသေမရှိသော ညီမျှခြင်းများ အပိုင်း ( ၂ )

ကိန်းသေမရှိသော ညီမျှခြင်းများ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - Jin_kaleat

(၁၁)

ကေသီ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်စဉ်မှာ သူ့ပေါ်ကနေ စီးမိုးပြီး ကြည့်နေသော မျက်နှာတခုကို မသဲမကွဲ မြင်လိုက်ရ၍ အလန့် တကြားနှင့် တွန်းထိုးပြီး ထိုင်လိုက်သည်။

“ဖြေးဖြေး …ဖြေးဖြေး … ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် ဘာမှ မလုပ်ဘူး။ စိတ်အေးအေးထား။”

တွန်းလိုက်သည့် အရှိန်ကြောင့် နောက်လန်သွားသည်ကို လက်ထောက်ထိန်းရင်း ပျာပျာသလဲ ရှင်းနေသော ကေသီနှင့် သက်တူ ရွယ်တူ လောက်ရှိမည့် အမျိုးသားကို မြင်ဖူးသလိုလို ထင်မိသည်။ ထို့နောက် စူးရှသော မွှေးရနံ့တခု ကြောင့် မှောင်မိုက်ပြီး ဘာမှ မသိတော့တာကို ကေသီ ဖျတ်ကနဲ ပြန်သတိရလိုက်သည်။

ထိတ်လန့်စွာဖြင့် ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ လမ်းပေါ်မှာ မဟုတ်တော့ပါ။ မီးချောင်း ရှည်တချောင်းကြောင့် လင်းထိန် နေသည့် အခန်းတခုထဲမှာ ရောက်နေသည်။ နားမလည်စွာဖြင့် ခနလူကို ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ပျက် အားလျော့စွာ ထိုင် နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ကျွန်မ ဘယ်ရောက်နေလဲ။”

“ကျွန်တော်လဲ အဲဒါပဲ သိချင်နေတာ။”

ရေချိုးခန်း ဝတ်ရုံလို အဝတ်ကြီး ဝတ်ထားသည့် ဟိုအမျိုးသားကို မြင်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငုံကြည့် မိရာ ကေသီ့ကိုယ် ပေါ် မှာလည်း သူ့လိုပင် ကာကီရောင် ဝတ်ရုံ ကြီး ရှိနေသည်ကို မြင်ရ၏။ ဖြစ်သလို ပတ်ထားသည့် ခါးစည်းကြိုးကြောင့် ကိုယ်အောက်ပိုင်းက ပွင့်ဟနေပြီး ကေသီ့ ပေါင်တံတွေ အကုန်လုံးက အပြင်ကို ရောက်နေသည်။ ဟိုလူသာ သေသေ ချာချာ ကြည့်မည်ဆိုလျှင် ကေသီ့၏ လျှို့ဝှက်နေရာတွေကိုပါ လှမ်းမြင်နိုင်လိမ့်မည်ဟု တွေးမိသောကြောင့် ထိုင်ရာက ချက် ချင်း ထရပ်ပြီး ခါးစည်းကြိုးကို တင်းတင်း ချည်ပတ်လိုက်မိ၏။ ကိုယ်ပေါ်က ဝတ်ရုံ၏ အောက်ဖက်မှာ နောက်ထပ် ဘာ အဝတ် အစားမှ မကျန်တော့တာကိုလည်း ခံစားမိသည်။ ဟိုတယောက်ကတော့ စိတ်ပျက် လက်ပျက် အမူအရာ နှင့် ကေသီ့ကို ကြည့်နေ၏။ သူ့ အကြည့်မှာ မရိုးသားမှုမမြင်ရသည့် အတွက် နည်းနည်းတော့ စိတ်အေးသွားရသည်။

တလက်စတည်း အခန်းကို လေ့လာကြည့်လိုက်တော့ ဆယ်ပေ ပတ်လည်လောက် ရှိမည်ဟု ထင်သည်။ အခန်းထိပ် တဖက်တွင် လက်လေးလုံးလောက် ထူမည့် မွေ့ယာ အသေးတချပ် နှင့် ခေါင်းအုံးလေး တခုရှိသည်။ ကေသီ ရပ်နေမိတာ ကလည်း ဒီဖက်ခြမ်းက အလားတူ မွေ့ယာ ပေါ်တွင် ဖြစ်သည်။ အားလုံး အဖြူရောင် သုတ်ထားသော အခန်း၏ နံရံတဖက် တွင် အပြာ ရောင် တံခါးတခုကို မြင်လိုက်ရ၍ အပြေးအလွှားတွန်းဖွင့် ကြည့်လိုက်မိ၏။

“အဲဒါ ရေချိုးခန်း နဲ့ အိမ်သာ၊ ကျွန်တော် ကြည့် ပြီးသွားပြီ။”

ဟိုလူ ပြောသည့် အတိုင်း ဘိုထိုင် အိမ်သာတခု နှင့် ဘေစင်တခုကိုတွေ့ရ၏။ ပြတင်းပေါက် လုံးဝ မရှိသော အခန်း ဖြစ် သည်။ နောက်နံရံတဖက်မှာတော့ ချထားသည့် အိပ်ယာ ၂ ခုကြားတွင် သံချောင်းတွေ နှင့် တံခါးတခု ရှိနေလို့ ကေသီ ပြေးတွန်းမိပြန်သည်။ သံချောင်းတွေ ဟို ဖက်မှာ သံပြားကြီးပါ တွဲ ပိတ်ထားသည့် တံခါးက တုတ်တုတ်ပင် မလှုပ်ပါ။

“အဲဒါလည်း ကျွန်တော် စမ်းပြီးသွားပြီ။”

အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကွန်ကရိ ပြင်ကျယ် တခုက ကေသီ့ကို ဆီးကြိုသည်။

“ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ။”

“ကျွန်တော်လဲ မသိဘူး။ ကျွန်တော် သတိရလာတော့ ခင်ဗျားက မေ့နေတုန်းပဲ။ အခန်းထဲမှာ အကုန်လျှောက်စမ်းကြည့်ပြီး တော့ ဘာမှ လုပ်လို့ မရတာနဲ့ ခင်ဗျား သတိရလာတာကို ထိုင်စောင့်နေတာ။”

“ရှင် နဲ့ ကျွန်မ တိုက်မိတာလား။”

“ဟုတ်တယ်လေ။ ခင်ဗျား မျက်နှာကို လူတယောက်က အဝတ်နဲ့ အုပ်လိုက်လို့ ခင်ဗျားဆီ ပြေးမလို့ လုပ်တုန်း ကျွန်တော် လဲ မှောက်သွားတယ်။ သတိရလာတော့ ဒီအခန်းထဲရောက်နေတယ်။ ကျွန်တော့် ဖုန်းရော၊ ပိုက်ဆံ အိတ်ရော၊ အဝတ် အ စားတွေရော မရှိတော့ဘူး။ ခင်ဗျားလဲ တူတူ ပဲမဟုတ်လား။”

ကေသီတို့ ကိုယ်ပေါ်မှ ဝတ်ရုံတခုက လွဲရင် ဘာမှ မရှိတော့ပါ။ ဖိနပ်ပင် မရှိတော့။

“ကျွန်တော့် နာမည်ရဲလင်းပါ။ ခင်ဗျား နာမည်ကရော”

“ကျွန်မ ကေသီပါ။”

တယောက်ကို တယောက် မိတ်ဆက်ပြီးတော့မှ ပြောစရာကုန်သွားသလို ၂ ယောက်လုံး ငြိမ်သွားကြသည်။ ကေသီလည်း ခုနက မွေ့ယာ လေးပေါ်မှာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်မိသည်။ သူတို့ တိုက်မိပြီး ပြဿနာ ဖြစ်နေစဉ် ရောက်လာကြသူများက လူ ကောင်းများ မဟုတ်ကြသည်ကတော့ သေချာနေပေပြီ။ ပစ္စည်းတွေ လိုချင်ရင် မေ့နေတုန်း ယူသွားပြီး လူတွေကို လမ်း ဘေးမှာ ထားခဲ့လျှင် ရသားနှင့် ခုလို ပိတ်လှောင်ခံထားရတာကို နားမလည်ပါ။ သူတို့ကို မြင်သွားလို့ နုတ်ပိတ်ချင်တယ် ဆိုရင်လည်း ဟိုနားမှာပင် သတ်ခဲ့လို့ ရနိုင်သည်။ ဒီလောက် ဒုက္ခခံစရာ မလိုပါ။

“ကျွန်တော့် အမေ နေမကောင်းဘူး၊ ဆေးရုံမှာဗျ။ အဲဒီက အပြန်မှာ ဖြစ်တာ။ အိမ်မှာ တရေး အိပ်ပြီးရင် လူနာပြန်စောင့် ရ ဦးမှာ၊ ခုတော့ ဒုက္ခပါပဲဗျာ။”

သူ့ဖက်က နံရံကို ကျောမှီချလိုက်ရင်း ရဲလင်းက ငိုသံပါကြီး နှင့် ညည်းသည်။ စစချင်း ဇဝေဇဝါ နှင့် ဘာမှန်း မသိဖြစ်နေ သော ကေသီလည်း အခုမှ ဝမ်းနည်းဖို့ ကြောက်လန့်ဖို့ သတိရလာသည်။ စိုးရိမ် စိတ်တွေ တကိုယ်လုံး ပြန့်နှံ့လာသော ကြောင့် ဒူးနှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားရင်း ကျောပြင်ကို နံရံမှာ တင်းတင်း ကပ်ထားလိုက်မိ၏။  မျက်စိတွေကို မှိတ်ထားလိုက်မိသော်လည်း မျက်ရည်များက တပေါက်ပေါက်လွင့် ကျလာသည်။

.............................................................

(၁၂)

ဘွိုင်လာဆုလိုမျိုး အပြာရောင် ဝတ်စုံ နှင့် လူ ၂ ယောက် အခန်းထဲဝင်လာသော အခါ ကွန်ပျူတာ ရှေ့မှာ ထိုင်နေသည့် အင်္ကျ ီ အဖြူနှင့် လူက လှည့်ကြည့်၏။

“အားလုံး အေးအေး ဆေးဆေးပဲ မဟုတ်လား။”

“အေးဆေးပါပဲ။”

“ကျန်တဲ့ ကောင်တွေရော”

“အပြင် ခန သွားကြတယ်။”

“ဟာ …ဆရာကြီးက ကိုးနာရီမှာ စကားပြောမယ်လို့ ခုန လှမ်းပြောတယ်ကွ။”

“ငါတို့ ၂ ယောက် ရှိရင် ရပါတယ်ကွာ၊ အားလုံး ဝိုင်းပြောစရာမှ မလိုတာ။”

ဝတ်စုံပြာ ၂ ယောက်က အမှုမထားသလို ပြောရင်း အင်္ကျ ီ အဖြူ ဘေးက ကုလားထိုင်တွေမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အင်္ကျ ီ အဖြူ လည်း ကွန်ပျူတာ ဖက်ပြန်လှည့် သွားသည်။ ခနနေတော့ ကျွန်ပျူတာ မှန်ပြင်မှာ လူတယောက်ပုံ ဖျပ် ကနဲ ပေါ်လာသည်။ သို့သော်လည်း သူက မျက်လုံး ၂ လုံး နှင့် ပါးစပ်နေရာမှာသာ အပေါက်တွေ ပါသော ခေါင်းစွပ်ကြီး နှင့် ဖြစ်သည်။ အောက်မှာတော့ တိုက်ပုံလိုလို ဝတ်ထားသည်ဟု ထင်ရပေမယ့် အင်္ကျ ီ အပေါ်ပိုင်းကို ခေါင်းစွပ် အနားစတွေ က ဖုံးထားလို့ သေသေချာချာ မပြောနိုင်ပါ။

“ဟေ့ကောင်တွေ ဘယ်လို အခြေအနေရှိသလဲ။”

ကွန်ပျူတာ ရှေ့မှာ လူ ၃ ယောက် ပူးကပ်သွားကြ၏။

“အားလုံး အဆင်ပြေပါတယ် ဆရာကြီး။”

ဝတ်စုံ ပြာတယောက်က ဖြေသည်။

“ဟို ကောင်လေးကို ရခဲ့လား။”

“ရခဲ့ပါတယ် ဆရာကြီး၊ သူ့နားမှာ ကောင်မလေး တယောက်ရှိလို့ ကောင်မလေး ကိုပါ လမ်းကြုံ ဆွဲခေါ်လာပါတယ်။”

“မင်းတို့ စစ်ပြီးပြီလား။”

“ဟုတ်ကဲ့ ကောင်လေး က လူပျို အစစ်ဆိုတာ သေချာပါတယ်။ ကောင်မလေး ကတော့ မစစ်ဘူးထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပစ္စည်းက တော်တော် လှတယ်။ ကျွန်တော် ဓာတ်ပုံ ရိုက်ထားတယ် ဆရာကြီး ကြည့်ချင်ရင် ပို့လိုက်ပါမယ်။”

“အေး ပို့လိုက်၊ ကောင်လေး ပုံလဲ ပို့လိုက်။ ဆေးစစ်ထားတဲ့ result တွေလည်းပေး ”

“ဒါပေမယ့် ဟိုလေ ကောင်လေး ပစ္စည်းက နည်းနည်း သေးတယ် ဆရာကြီး၊ အဲဒါ ဆေးထိုးလိုက်ရမလား။”

“ရီးမှပဲ၊ ဆေးထိုးပြီး ကြီးတာက ဘယ်လိုလုပ် ဈေးကောင်းရမှာလဲ။ မင်းတို့ ကောင်တွေ အားယားနေတာပဲ။ ဝယ်လက် မရ ခင်စပ်ကြားမှာ အချိန်ရသေးတယ်။ ပန့်ဆွဲပေးလိုက်၊ ကြားလား။”

“ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့”

ဆရာကြီဆိုသူ အမိန့်ကြောင့် အင်္ကျ ီ အဖြူက စပ်ဖြဲဖြဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ဝတ်စုံပြာ ၂ ယောက်ကတော့ စိတ်ပျက်သွား ပုံ ရသည်။

“ငါလဲ အားရင် လာကြည့်မယ်။ မင်းတို့ ကောင်တွေ သောက်ပျင်း ခိုမနေကြနဲ့၊ ဒါပဲ။”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး။”

ဒီတခါတော့ ၃ ယောက်လုံး ပြိုင်တူ ပြောလိုက်ကြသည်။ ကွန်ပျူတာပေါ်က ဆရာကြီး ပုံလည်း ဖျပ်ကနဲ ပျောက်သွား သည်။

“ယောက်ျားလေးခန်း ရော မိန်းကလေးခန်းပါ ပြည့်နေလို့ သူတို့ ၂ ယောက်ကို တခန်းထဲ ထည့်ထားရတာ မပြောလိုက် ရဘူး။”

ဝတ်စုံပြာ တယောက်က ညည်းသလို ပြောလိုက်ရာ အင်္ကျ ီ အဖြူက ခပ်တည်တည် မျက်နှာထားဖြင့်

“ဆရာကြီး ကို အဲဒီလောက်ထိ အသေးစိတ်လိုက်ပြောနေစရာလား။ စိတ်မထင်ရင် မင်းတို့ပဲ အဆဲ ခံရမှာ၊။”

“ဒါပေမယ့် ဆရာကြီးက လာမယ် လာမယ်ဆိုပြီး တခါမှလည်း လာတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဆဲမယ် ဆိုရင် ဦးရွှေဘ က ပဲ တို့ကို ဆဲမှာ။ ဒါနဲ့ နေပါဦး ပန့်ဆွဲတာက တကယ်ကြီးလာလို့လား။”

“ကြာကြာလုပ်ရင်တော့ ကြီးတာပေါ့ကွ၊ ဒါပေမယ့် တို့က အဲဒီလောက် အချိန်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်ကွာ တို့ရောင်း တဲ့ အချိန်မှာ ဒီကောင့်ဟာက ဖောင်းကြွနေရင် ပြီးပြီ။ ကျန်တာက ဝယ်တဲ့ သူကိစ္စ တို့နဲ့ မဆိုင်ဘူး။”

“ခု သူတို့ ဘာလုပ်နေကြလဲ။”

အင်္ကျ ီ အဖြူက သူ့နောက်ကျောဖက် နံရံပေါ်မှ  CCTV မော်နီတာများဆီသို့ မေးငေါ့ပြသည်။

“ကောင်မလေး ပြန်သတိရလာပြီ။ လောလောဆယ်တော့ ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့။ ငေါင်နေကြတယ်။ မင်းတို့ အားတယ် မဟုတ် လား။ စတိုထဲမှာ ပန့်တွေ ရှိတယ်။ ဟိုကောင်တွေ ပြန်လာရင် ကောင်လေးကို ပန့်သွားဆွဲ ပေးလိုက်ကြ။”

.......................................................

(၁၃)

သန်းအောင်မြင့် သတိရလာချိန်မှာ ဆရာဝန် တယောက်က လာပြီး ခွဲစိတ်မှု အောင်မြင်ကြောင်း ပြောတော့ ကိုယ့်စိတ် နှင့် ကိုယ် ပြောင်းခဲ့သူ တယောက်အတွက် ဆိုရင်ဖြင့် အလွန် ဝမ်းသာစရာ သတင်းစကား ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ သန်းအောင်မြင့် က တော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဟုသာ ခပ်ယဲ့ယဲ့လေး ပြန်ပြောမိသည်။ တကိုယ်လုံး ပတ်တီးတွေ နှင့် သန်းအောင်မြင့်၏ အနေ အထားက ဒီလောက်ပဲ ပြောနိုင်မှာမို့ ဆရာဝန်ကလည်း အသာအယာ ပြုံးပြပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။

အနာသက်သာအောင် ဆေးတွေပေးထားလို့ ခံရခက်လောက်မနာသည့်တိုင် နာကျင်မှုတွေ ကို ခံစားသိနေသည်။ သန်း အောင်မြင့် ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လေးရှိနေ၏။ အောက်ပိုင်းကတော့ ဒူး ၂ ဘက်မှာ တန်း တွေခံထားပြီး ပေါင် ခပ် ကားကားလေးနှင့်နေရသည်။ တင်ပါးဆုံကွင်းနှင့် အရိုးတွေကို ပြုပြင် ထားရသောကြောင့် အဲဒါတွေ အသားကျသည် အထိ ဒီအတိုင်းပဲ လနှင့်ချီ၍ နေရဦးမည်ဟု ဆိုသည်။

ဆရာဝန်တွေက ဖုန်းလည်း သုံးခွင့်မပြုသည့် အတွက် သန်းအောင်မြင့် အတွက် အပျင်းဖြေစရာမှာ ခြေရင်းမှာ ချိတ်ထား သည့် TV တလုံးသာ ဖြစ်သည်။ ဧည့်သည်တွေ လာတွေ့ခွင့် ရပေမယ့် သန်းအောင်မြင့် ဆီကို လာမည့်သူ မရှိပါ။ ခင်မျိုး ဆွေလည်း အလုပ်များနေပုံရသည်။ မီးမီး ဆိုသည့် ထရန်စ်လေး ရောက်လာမှ ခင်မျိုးဆွေ အမေ အသည်းအသန် ဖြစ် နေကြောင်းသိရ၏။

မီးမီးကတော့ ဝတ္တရားကျေပါသည်။ ခင်မျိုးဆွေကြောင့်သာ သိကြရပြီး တွေ့တာလည်း ဘာမှမကြာသေးပေမယ့် သန်း အောင်မြင့်ကို သူနှင့် ဘဝတူ ရယ်လို့ သတ်မှတ်ပြီး အချိန်ရရင် ရသလို  ရောက်လာ အားပေးတတ်သည်။ သူမလာနိုင် သည့် နေ့တွေမှာဆိုရင်တော့ သန်းအောင်မြင့် အလုပ်က TV ကြည့်ရင်ကြည့်၊ မကြည့်ချင်ရင် သူနာပြုလေးတွေ ကို ပိတ်ခိုင်းပြီး အိပ်၊ သို့မဟုတ် လုလု အကြောင်း စဉ်းစားနေရုံသာ ဖြစ်သည်။

လုလုလည်း ခွဲစိတ်မှု အဆင်ပြေရဲလားလို့ ဆရာဝန်တွေ ကို မေးကြည့်တော့ အဆင်ပြေကြောင်း လောက်သာ သိရ သည်။ ဘာမှ များများစားစား မပြောကြ။ များသော အားဖြင့် ဒီလို အပေး အယူလုပ်သူချင်းက ပတ်သက်မှုမရှိကြတာ ကြောင့် သူတို့ချင်း ရင်းနှီးကြတာကို မသိသည့် ဆရာဝန်တွေက သာမန်လောက်ပဲ ပြောပြကြတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

ဆေးရုံ ကုတင်ပေါ်က ညီးငွေ့ဖွယ်ရာ အချိန်တွေကို ကျော်ဖြတ်ရန် သန်းအောင်မြင့် အတွက် အကောင်းဆုံးနည်းလမ်း က လုလု နှင့် ပတ်သက်တာတွေ တွေးနေခြင်းပဲ ဖြစ်သည်။ စတွေ့တုန်းက အကြောင်းတွေ၊ ဘောလုံးပွဲ တူတူကြည့်ခဲ့ကြ၊ တူ တူ လောင်းခဲ့ကြတာတွေ၊ ၂ ယောက်အတူ ထိုင်ဖြစ်သည့် ဘီယာဆိုင်၊ လဘက်ရည်ဆိုင်တွေ။ ပြောခဲ့ကြသည့် စကားတွေ။ လုလု နှင့် ပတ်သက်ခဲ့တာ မှန်သမျှကို ပြန်တွေးကြည့်သည်။

လုလု ငယ်ငယ်က ဘောလုံးကန် ကောင်းသည်ဟု ပြောကြသည်။ သန်းအောင်မြင့် နှင့် အဲဒီတုန်းက မဆုံသေးပေမယ့် သိ သည့် သူတွေဆီက ကြားရခြင်း ဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီး အသင်းမှာကန်ရင် နိုင်ငံ လက်ရွေးစင်တောင် ဖြစ်လောက် သည် ဟုလည်း ဆိုကြသည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ကြီးသော လုလုက အမျိုးသမီး အသင်းမှာ မကစားနိုင်ဟု တင်းခံခဲ့သော ကြောင့် အရပ်ထဲမှာ  အပျော်ကန်ခြင်း မျိုးလောက် နှင့်သာ ပြီးခဲ့ရသည်။ သန်းအောင်မြင့် နှင့် ရင်းနှီးချိန်မှာတော့ လုလု ဘောလုံး မကန်တော့၊ ဘောပွဲပဲ လောင်းတော့သည်။ ခုလို ယောက်ျား ဖြစ်သွားသည့် အချိန်မှာတော့ ပြန်ကစား ဖြစ်ဦး မလား မသိပါ။ သန်းအောင်မြင့် တို့ဆီမှာ မကြုံသေးပေမယ့် သူများနိုင်ငံတွေမှာ တော့ လိင်ပြောင်းတွေ ဝင်ကစားခွင့် ရှိနေ ပြီ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သန်းအောင်မြင့်က ဘာလို့ဘောလုံး မကန်တော့တာလဲ မေးတုန်းက 

“အသက်ကြီးပြီလေ” 

ဟု လု လုက စပ်ဖြဲဖြဲ နှင့် ဖြေဖူးသည်။

ဆေးရုံက ဆင်းပြီးရင် ဖြစ်လာမည့် အနာဂါတ်ကို လည်းတမျိုးပြီး တမျိုးတွေးကြည့် မိသည်။ အနာဂတ်က ဘယ်လိုပင် တွေးတွေး သန်းအောင်မြင့် အတွက်တော့ ပျော်စရာတွေ ဖြစ်နေ သည်။

ခွဲစိတ်ဒဏ်ရာတွေ သက်သာလာသည့်အခါ နာကျင်မှုတွေလည်း တစတစ လျော့ပါးသွားသည်။ အရိုးတွေ ကို သက် ဆိုင်ရာ ဆရာဝန်ကြီးက စိတ်တိုင်း ကျသွားတော့မှ သန်းအောင်မြင့် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းရသည်။ လူလည်း ကိုယ်ရည် တော်တော် စစ်သွားတာကို သတိထား မိသည်။ ရင်းနှီးနေပြီ ဖြစ်သည့် သူနာပြုဆရာမလေး တွေကတောင်  အဆီထုတ် ပစ်ဖို့ သိပ်မလိုတော့ဘူးဟု ပြောကြသည်။ ချုပ်ရိုးတွေ ကျက်သွားပြီးနောက် လဲတပ်ထားသော ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း တွေ ပုံမှန် အလုပ်လုပ်ပြီဟု ဆရာ ဝန်တွေ သတ်မှတ်လိုက်ပြီးသည့်နောက် သန်းမြင့်အောင် နာလံထ ဆောင်သို့ ပြောင်း ရသည်။

အဲဒီမှာ ဆက်နေရင်း ခွဲစိတ် ဒဏ်ရာများ အပြည့်အဝ အသားသေသွားပြီဆိုလျှင် တခြား ကျန်တာတွေ ဆက်လုပ်ရမည် ဖြစ်သည်။

နာလံထ ဆောင်မှာနေရင်း ကြုံရသည်များက သန်းအောင်မြင့် အတွက် အသစ်တွေ ဖြစ်သည်။ သန်းအောင်မြင့် စ ရောက် သွားသည့် နေ့က သူ့အရင် လူနာတယောက်သာ ရှိနှင့်သည်။ မန္တလေးမှနေ၍ ရန်ကုန်က အလှပြင်ဆိုင်မှာ လာအလုပ်လုပ် ရင်း ထီ ပေါက် သောကြောင့် ရသည့် ပိုက်ဆံ အကုန်သုံးပြီး အဝယ် နှင့် ပြောင်းခဲ့သူ မောင်သိန်းဇော် ဆိုသည့် ကောင် လေး တယောက် ဖြစ်သည်။

“ဒဲ့ချိန်း မစောင့်ဘူးလား။”

“လဲမယ့်သူမရှိလို့ အဝယ်နဲ့ ပဲ လုပ်လိုက်ရတယ်။”

ရှိသမျှပြောင်သွားလို့ ဆေးရုံက ဆင်းရင် အားလုံး တစ်ကနေ ပြန်စရမှာ ဖြစ်ပေမယ့် စိတ်ပျက်ပုံမရသည့် ကောင်လေး (သို့မဟုတ် ကောင်မလေး) ကို သန်းအောင်မြင့် အားကျမိသည်။ သူကလည်း Package A ယူပြီး စိတ်တိုင်းကျ လုပ်နိုင် သည့် သန်းအောင်မြင့်ကို ပြန်အား ကျ၏။

“ငါလဲ အိမ်နဲ့ ခြံရောင်းပြီး လုပ်ရတာပါ၊ သိပ်အထင် မကြီးပါနဲ့”

“ဒါပေမယ့် ယူက ဒဲ့ချိန်းလည်း ရလိုက်တယ်လေ၊ ပစ္စည်းကလည်း အလတ်ကြီး တွေ၊ နောက်နှစ် ၂၀ လောက် လုပ်စား လို့ရတယ်။”

သူ့စကားကြောင့် သန်းအောင်မြင့် နည်းနည်း ကျောချမ်းသွားရသည်။

“ငါက လုပ်စားဖို့ မဟုတ်ပါဘူး။”

“ဒီသဘောမျိုး ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူးနော်။ အသုံးချလို့ ရတယ်လို့ ပြောတာပါ။ ကိုယ့်ဖာသာ ဘယ်လို သုံးသုံးပေါ့၊ တကထဲ မှပဲ အထအန ကောက်နေသေးတယ်။”

မောင်သိန်းဇော် က သူ့စိတ်နှင့်သူ မိန်းမ ဖြစ်ချင်လို့ ပြောင်းလာသူ ဆိုတော့ ဒီလို လုပ်နိုင်ဖို့ သူဘယ်လို ကြိုးစားခဲ့ရ ကြောင်း၊ မိသားစု နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မိန်းမလျာ ဘဝနှင့် ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရ ကြောင်း တွေပြောပြတတ်သည်။ ခုချိန်မှာ မိန်းမ တယောက်ရယ်လို့ ပြောနိုင်သည့် အခြေအနေဖြစ်လာလို့ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်ကျေနပ်နေပုံရသည်။ လုလု ကြောင့် ပြောင်းမိသည့် သန်းအောင်မြင့် မှာတော့ သူ့လို ပြောစရာတွေမရှိပါ။ ထို့ကြောင့် နားထောင်သမား သက်သက် လုပ်နေ ရ၏။

Package A သမား ဖြစ်သည့် သန်းအောင်မြင့်က သူ့လို ဟိုမုန်းကုထုံးတွေ ယူပြီး နာလံထ ဆောင်မှာချည်းပဲ မနေရ ပါ။ Package ထဲမှာ ပါတာတွေ လုပ်ဖို့ ခနခန ပြန်သွားနေရသည်။ အကြာဆုံးကတော့ မိန်းမ ကိုယ်လုံးမျိုး ဖြစ်အောင် ပြန်ပြင် ရသည့် အချိန် နှင့် မျက်နှာကို ပြင်သည့် အခါတွေ ဖြစ်သည်။ နာလံထ ဆောင်ကို ပြန်ရောက် လာ တိုင်း တသွေးတမွေး ပြောင်းလဲ လာသည့် သန်း အောင်မြင့် ကို ကြည့်၍ မောင်သိန်းဇော် ဆွေ့ဆွေ့ခုန် အောင် သဘော ကျနေတတ်သည်။

သန်းအောင်မြင့်  နောက်မှ ရောက်လာသည့် အေးချမ်း ကတော့ နိုင်ငံခြားမှာ နှစ်ရှည်လများ သွား အလုပ်လုပ်၍ ပိုက်ဆံ စုပြီး ပြောင်းသူ ဖြစ်သည်။ သူလည်း အဝယ် နှင့်ပဲ ဖြစ်သည်။ အတွေ့ အကြုံစုံပြီး စာအကြောင်း ကဗျာအကြောင်း တွေ စိတ်ဝင်စားသည့် အေးချမ်း နှင့် သန်းအောင်မြင့် တို့ ခနချင်းပင် ရင်းနှီးသွားကြသည်။

ဆေးရုံကဆင်းရင် ကလျာမိမိချမ်း  လို့ နာမည်ပြောင်းရန် အတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိမိလို့ အခုကတည်းက အပြောကျင့်နေ သော အေးချမ်း ပြောပြတော့မှ တခြားနိုင်ငံများတွင် အသက်ကြီး လာသော အမျိုးသမီးများက အမျိုးသမီးငယ်များ၏ အင်္ဂါ ကို ဝယ်လဲ ကြ သည့်အကြောင်း တွေ သန်းအောင်မြင့် ကြားဖူး ရ သည်။ ငယ်ရွယ်သော မိန်းကလေးတို့၏ မျိုးပွား အင်္ဂါ ကို အစုံလိုက် ပြောင်းတပ်လိုက်လျှင် ပြန်လည်နုပျို လန်းဆန်းလာပြီး လိင်မှုကိစ္စမှာလည်း ခံစားချက်တွေ ပြန်ကောင်းလာ သည်ဟု ယူဆကြ၍ ဖြစ်သည်။

“ဒီမှာလဲ အခု အဲဒါမျိုး လိုက်လုပ်နေတာတွေ ရှိနေပြီ ထင်တာပဲ။”

“ဒဲ့ချိန်း လုပ်ကြတာတော့သိတယ်။ မိန်းကလေးငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်တွေက ဒီတိုင်း ရောင်းပါ့မလား။”

အေးချမ်းက မျက်မှန်ကိုင်းကို ပင့်တင်လိုက်ရင်း ပြုံးသည်။

“ဝယ်လိုအားရှိရင် ရောင်းလိုအားက ဈေးကွက်ဆီကို ရောက်လာတတ်တာပဲလေ။ တချို့တွေကတော့ ငွေကြေး မပြေလည် လို့ ရောင်းကြတယ်။ အများဆုံးကတော့ ကိုယ်ခန္ဓာ အစိတ်အပိုင်းတွေ မှောင်ခိုရောင်းတဲ့ သူတွေ ဆီက လာတာပေါ့။ မိမိ အလုပ်လုပ်ခဲ့တဲ့ ဆီမှာဆိုရင် မိန်းကလေး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် တယောက် ပျောက်သွားတယ်ဆိုရင် အဲဒီဂိုဏ်းတွေ လက် ချက် ဖြစ်ဖို့ ၇၅% လောက် ရှိတယ်။”

ငွေလိုလို့ ရောင်းသူတွေကတော့ ပလပ်စတစ်ဆာဂျရီ နည်းနှင့် အတုပြန်လုပ်ထားလိုက်ကြသည်။ လက်ရာကောင်းရင် ကောင်းသလို အစစ်နှင့် မခြားပါ။ ဆီးသွား၍ ရသည်။ လိင်ဆက်ဆံလိုပါက ဆက်ဆံနိုင်သည်။ သို့သော် ကလေးတော့ ရနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပါ။ အာရုံခံစားနိုင်သည့် အကြောများ မရှိတော့၍ လိင်ဆက်ဆံသည့် အခါ မိန်းမ အင်္ဂါ အစစ်က ပေးသည့် ခံစားမှုမျိုးလည်း မရတော့ပါ။

“သိပ္ပံ ပညာ ဘယ်လောက်ပဲ တိုးတက်တိုးတက် ခံစားမှု အာရုံကိုတော့ မပေးနိုင်တာ အဲဒါက သက်သေပဲ။” ဟု အေးချမ်း က မှတ်ချက်ချသည်။

“ဒီမှာ မင်းတို့ ဝယ်တာ ကျတော့ ကော”

အေးချမ်း နှင့် မောင်သိန်းဇော်တို့ တယောက် မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။

“တရားဝင်လုပ်တာပါ။ မှောင်ခို ဝယ်တာက ဈေးလဲကြီးတယ်၊ နောက်ပြီး မိမိကြောင့် သူတပါး မထိခိုက်စေချင်ပါဘူး။ သူတို့ လိုတာဖြုတ်ယူပြီးရင် ကောင်မလေးတွေကို အဲဒီ ဂိုဏ်းတွေက….”

အေးချမ်းက လည်ပင်းနားမှာ လက်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်ဆွဲ ပြသည်။ သတ်ပစ်လိုက်သည် ဆိုသည့် သဘောဖြစ်သောကြောင့် သန်း အောင်မြင့် ကျောချမ်းသွားမိ၏။ သိပ္ပံ ပညာ၏ တိုးတက်မှုကြောင့် သားကောင်ဖြစ်ရသည့် မိန်းကလေး ငယ်များ အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်။

“တရားဝင်မှာတောင် ဈေးအမျိုးမျိုး ရှိတယ်။ ငယ်လေ ဈေးကောင်းလေပဲ။ အဲဒါကြောင့် မိမိတို့က ယူ့ကို အားကျနေတာ။”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ။”

“မိမိ ဝယ်လိုက်တဲ့ မိန်းမက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျထားတဲ့ ကလေး ၂ ယောက်အမေ အသက် ၃၀ ကျော် ။ မလိုတော့လို့ ရောင်း တာတဲ့။ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံက ဒီလောက်တန်ပဲရလို့ မတတ်နိုင်ဘူးလေ။”

“များ ဟာက ကလေးအမေတော့မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် အိမ်ထောင် ၃ ဆက်ကျဖူးတယ်တဲ့၊ နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကလဲ တွန့်လိမ်ပြီး လန်ထွက်နေတယ်။ ဆရာဝန်ကြီးတွေက ဖြတ်ပြီး ပြန်လုံး ပေးလိုက်လို့ တော်သေးရဲ့။”

“သွေးမဆုံးသေးတာပဲ တော်သေးတယ်လို့ မှတ်ရတာပေါ့ဟာ။”

သူတို့ ၂ ယောက် အပြန်အလှန် ပြောနေကြတာကို ကြည့်ရင်း သန်းအောင်မြင့်မှာ ၂၄ နှစ် သမီး လုလု၏ အမှန် အကန် ပစ္စည်းနှင့် သားအိမ်ကို ရလိုက်ခြင်း အတွက် ဂုဏ်ယူရတော့ မလိုလို၊ သူတို့ ၂ ယောက်ကိုပဲ သနားရတော့ မလိုလို အီ လည် လည်ကြီး ခံစားရ သည်။

သန်းအောင်မြင့်ထက် သူတို့က သာတာ တချက်တော့ ရှိပါသည်။ သူတို့က အဓိက ပစ္စည်းကိုပဲ ဝယ်လဲခဲ့တာ ဖြစ်သော ကြောင့် အပေါ်ပိုင်းတွေက ဆီလီကွန်နှင့် ဖူးကြွ လှပနေကြသည်။ သန်းအောင်မြင့်ကတော့ လုလုဆီက အရှိအတိုင်းယူ ခဲ့ တာဖြစ်သောကြောင့် သူတို့ ၂ ယောက်လိုတော့ တတုံးတခဲ မောက်ကြွားနေခြင်းမျိုးမရှိပါ။ ဒါပေမယ့် သန်းအောင်မြင့် ကျေ နပ်ပါသည်။ နောက်ပြီး လုလုက ယောက်ျား စိတ်ပေါက်နေပေမယ့် အထက်ပါပစ္စည်းက တန်းဝင်သည့် သူဖြစ် ပါသည်။

နောက်ပြီး သူတို့နှင့် အတူတူနေရတာက သန်းအောင်မြင့် အတွက် အကျိုး ရှိသည်။ သန်းအောင်မြင့်က တဒင်္ဂ မိုက်မဲမှု နောက်ကို မရည်ရွယ်ဘဲ လိုက်လာသူ ဖြစ်ပေမယ့် အေးချမ်းနှင့် မောင်သိန်းဇော် တို့က သူတို့ ဘဝတလျှောက်မှာ ဒီအ တွက် ကို ကြိုတင်ပြင်ဆင်ခဲ့သူတွေ ဖြစ်သည်။ လေ့လာခဲ့သူတွေ ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့် လိင်ပြောင်းပြီး နောက်မှာ ဆောင် ရန် ရှောင်ရန်တွေကို သူတို့ဆီက လေ့လာသင်ယူရ၏။

သူတို့ ဘာကြောင့်၊ ဘာလိုချင်လို့ ဒီလိုပြောင်းရတာလဲလို့လည်း စောကျောကြည့်မိသည်။

သန်းအောင်မြင့်၏ ရည်ရွယ်ချက်က လုလု ဖြစ်သည်။ လုလု စိတ်ချမ်းသာဖို့၊ တနည်းဆိုရသော် လုလုကို ရဖို့ မွေးရာပါ ပစ္စည်းနှင့်ရင်း ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒီကောင်လေး (အခုတော့ ကောင်မလေး) နှစ်ယောက်က ဘာကိုမျှော်လင့်ကြပါသနည်း။ ခုနက အေးချမ်းပြောသလို အတုလုပ်၍ မရနိုင်သည့် ခံစားမှုကို လိုချင်ကြ၍လား။

ယောက်ျားက မိန်းမ စိတ်ပေါက်နေတာ သို့မဟုတ် မိန်းမက ယောက်ျားစိတ် ဖြစ်နေတာတွေ နှင့် ပတ်သက်လို့ သန်းအောင် မြင့်စိတ်ထဲမှာ အရင်တုန်းက ဘယ်လိုမှ မနေပါ။ အလိုက်အထိုက် ဆက်ဆံပြီး ဒီလိုပဲ နေလိုက်သည်။ တိုးတက်လာသည့် ဆေးပညာကြောင့် နောက်ပိုင်းမှာ လိင်ကို လိုသလိုပြောင်း၍ ရနိုင်လာတာတွေကို သိနေမြင်နေရပေမယ့် သန်းအောင် မြင့် အတွက်ကတော့ ကိုယ်နှင့် ဘယ်လိုမှ မသက်ဆိုင်ခဲ့သော အရာတွေ ဖြစ်သည်။

လုလုကို ချစ်မိခဲ့ပြီးနောက်တွင် အမြင်တမျိုးပြောင်းခဲ့သည်ကိုတော့ ဝန်ခံရမည် ဖြစ်သည်။ သန်းအောင်မြင့် အမြတ် တနိုး ချစ်ရသော လုလုက ယောက်ျားစိတ် ပေါက်ပြီး ယောက်ျားလေး ဖြစ်ချင်နေသောအခါ မှာတော့ မခံစားနိုင်အောင် ဖြစ်ရ သည်။ လောကကြီးမှာ ဒီလိုမျိုး မိန်း မကနေ ယောက်ျား စိတ်ပေါက်တာတွေ၊ ယောက်ျားကနေ မိန်းမ ဖြစ်ချင်တာတွေ မရှိရင်ကောင်းမှာပဲ ဟုတွေးတတ် လာသည်။ တနည်းဆိုရသော် (မပြစ်မှားဝံ့သည့် လုလုမှ လွဲ၍) အဲဒီလို လူတွေကို မ ကြည်မလင် ကြည့်တတ်လာခဲ့ သည်။ လိင်ပြောင်းသူတွေ ကို လက်သံပြောင်ပြောင် နှင့် အွန်လိုင်းပေါ်မှာ နှိပ်ကွပ် နေသော စိုင်းလင်ဗန်း၏ ပရိတ်သတ်တယောက်ဖြစ်မှန်း မသိဖြစ်လာခဲ့သည်။

လုလု စိတ်ကြည်ပုံရသည့် အခါမျိုးကျရင် စိုင်းလင်ဗန်း ပို့စ်တွေ ဖတ်ပြမိသည်။ စိတ်လိုရင်တော့ လုလုက ရယ်ရယ် မော မော နားထောင်ပါသည်။ စိတ်အခန့် မသင့်သည့် အခါမျိုးနှင့် သွားတိုက်ဆိုင်ရင်တော့ “အဲဒီ စာရေးဆရာက ပန်း သေ နေ လို့ အဲဒါမျိုးတွေ ရေးတာ ဖြစ်မယ်။” ဟု မိန်းမ မဆန်စွာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မှတ်ချက်ချတတ်သည်။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာ တော့ သန်း အောင် မြင့် သည်လည်း စိုင်းလင်ဗန်း သရော်တတ်သည့် လူတွေထဲက တယောက် ဖြစ် နေ ခဲ့ပါပြီ။

တခါတလေ ကျတော့လည်း ဘာကြောင့် ဒီလိုတွေ လုပ်ခဲ့ပါလိမ့်ဟု တွေးမိတတ်သည်။ လုလုကိုချစ်လို့ ဆိုသည့် အဖြေ က အရင်ဆုံးရသည့် အဖြေဖြစ်သလို နောက်ဆုံးမှာ ထွက်လာတာကလည်း ဒီအကြောင်းပြချက်ပင် ဖြစ်သည်။ ခုချိန်မှာ လုလု သည်လည်း တခြား နာလံထ ခန်းတခုထဲမှာ သူလိုလူ တချို့နှင့် အတူ ရှိနေနိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဖုန်း မခေါ်ရုံမျှမက မက် ဆေ့ချ်လေးပို့ပြီး အကျိုးအကြောင်း မေးမြန်းဖော်တောင် မရသည့် လုလု ကြောင့် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရတာတော့ အမှန်ပင်။ သူအဖြစ်ချင်ဆုံး ဘဝကို ဖြစ်ခွင့်ရသွားလို့ အပျော်လွန်ပြီး သတင်းမေးဖို့ မေ့နေတာကြောင့်ဟုသာ စိတ်ကို ကျိတ်ဖြေရ၏။

သန်းအောင်မြင့် ဖက်က စပြီး ဖုန်းခေါ်ရင်ဖြစ်ဖြစ် မက်ဆေ့ချ် ပို့ရင် ဖြစ်ဖြစ် လုပ်လို့ရပေမယ့် လက်တွန့်နေရသည့် အ ကြောင်း ရှိသည်။ သူ့ကို မြင်လိုက်ရလျှင် လုလု လုံးဝ အံ့သြမင်သက်သွားစေဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ လုလု နှင့် ရှေ့သွား နောက်လိုက် ညီသော၊ လုလုနှင့်သူနှင့် တွဲသွားချိန်တွင် ယောက်ျားအားလုံးက လုလုကို မနာလိုဖြစ်ကြရမည့် အနေ အ ထားမျိုးသို့ မရောက်မချင်း လုလုနှင့် မတွေ့ချင်ပါ။ ရှိသမျှငွေတွေ အကုန်ပုံ ပြီး သုံးဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်မှာ ဒီလိုရည်ရွယ်မိ သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

ဆေးရုံမတက်ခင်က ပလပ်စတစ် ဆာဂျရီ လုပ်ဖို့ ပန်းချီဆရာနှင့် အတူ ဆွဲခဲ့သည့် ပုံကို နောက်ပိုင်းမှာ သေသေချာချာ ကြည့်မိတော့ ယောက်ျားစိတ်ပေါက်နေသော လုလု လိုက်ငေးခဲ့သော၊ သဘောကျသည်ဟု ဖွင့်ပြောခဲ့ဖူးသော မိန်းက လေး တွေ နှင့် ခပ်ဆင်ဆင် ၊ တနည်းပြောရရင် လုလုကြိုက်တတ်သည့် မိန်းမ ပုံမျိုး ဖြစ်နေတာကို သတိထားမိသည်။ ဒါကြောင့် သူ့ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် လုလု သဘောကျ သွားလိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်သည်။

.............................................

(၁၄)

ဝုန်းကနဲ အခန်းတံခါး ပွင့်သွားပြီး လူ ၄ ယောက် ဝင်လာသောကြောင့် ရဲလင်း နှင့် ကေသီ အလန့်တကြား ထရပ် မိကြ သည်။ အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ပြီးနောက် ဝင်လာသူတွေက ကေသီ့ကို လှည့်တောင် မကြည့်ဘဲ ရဲလင်းဆီသို့ ဦးတည်ကာ သွားကြ၏။

“ဟေ့ကောင် အင်္ကျ ီချွတ်စမ်း”

မာမာထန်ထန် ပြောလိုက်သည့် အသားညိုညို ဂင်တိုတို လူ၏ လက်ထဲမှ အနက်ရောင် ပစ္စတို သေနတ်ကိုကြည့်ရင်း ရဲ လင်း ဇောချွေးတွေ ပြန်လာသည်။ နောက်ထပ် ၂ ယောက် လက်ထဲမှာလည်း အနက်ရောင် ရာဘာတုတ်များကိုင် ထား ကြသည်။ တုတ်ထိပ်က သတ္တုခွေများ က အလင်းရောင်မှာ ပြောင်လက်နေကြ၏။ နောက်ဆုံးတယောက်ကတော့ စက္ကူဗူး ခပ်ရှည်ရှည်တခု ကိုင်ထားသည်။

“ဘာလို့ ချွတ်ရမှာလဲဗျ”

ဟန်ကိုယ့်ဖို့လုပ်ပြီး ခပ်တည်တည် ပြန်ပြောလိုက်သည့် စကားမဆုံးသေးမီ ရာဘာတုတ် တချောင်းက မျက်နှာပေါ်ကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ကျလာသည်။ လက်ကာလိုက်ပေမယ့် နောက်ကျသွားသည်။ မျက်လုံးထဲမှာ ကြယ်တွေ လတွေ တလက် လက် ထပြီး ရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားစဉ် နောက်တယောက်ကပါ ကျောပြင်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ဖြတ်ရိုက်ချလိုက်၍ ရဲလင်း ကြမ်း ပြင်ပေါ်သို့ ခွေလဲသွားသည်။

“ဟေ့ကောင် ပြန်ထပြီး အင်္ကျ ီချွတ်စမ်း။”

“မထဘူးဗျာ”

ဒေါသတကြီး ပြန်အော်လိုက်မိလို့ တုတ်ချက်တွေ ကျမလာမီ လက်ကို မြှောက်ကာလိုက်မိပေမယ့် ရဲလင်း ထင်သလို အ ရိုက်မခံရပါ။ သို့သော် တဂျစ်ဂျစ် မြည်သံတခု နှင့် အတူ ရဲလင်း တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ထွက်သွားသည်။ နာ လွန်း၍ တင်း မခံနိုင်တော့ဘဲ အသံထွက်ပြီး အော်ညည်းနေမိ၏။ ရာဘာတုတ်၏ ထိပ်ပိုင်းက ကျဉ်စက် အဖြစ်လည်း သုံးနိုင်သည်။ သူနှင့် ထိသည့်နေရာ သာမက တကိုယ်လုံး အနှံ့ပြန့်သွားအောင်နာ၏။

“ထစမ်း၊ ထစမ်း၊ မထမချင်း လုပ်နေမှာနော်”

“ထလိုက်ပါရှင်၊ သူတို့ပြောသလို လုပ်လိုက်ပါ။ ရှင်တို့ကလည်း တော်ကြပါတော့ ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ်။”

ငိုသံလေးနှင့် ပြောလိုက်သော ကေသီ့ အသံကို အားတင်းကာ ဒယီးဒယိုင် ထရပ်ရင်း ကြားရသည်။ နံရံကို ကျောမီ ရပ် မိ ချိန်မှာ ကေသီ့ဖက်ကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ကုပ်ကုပ်လေးထိုင်ရင် နံရံကိုခေါင်းစိုက်ထားတာ မြင်ရသည်။ ရဲလင်း နှိပ်စက်ခံ နေရတာကို မကြည့်ဝံ့လို့ ဖြစ်မည်။

စိတ်လျှော့ပြီး ခါးစည်းကြိုးကို ဖြေချလိုက်ရာ သေနတ်ကိုင်ထားသည့် လူက အင်္ကျ ီကို ဂုတ်ကနေဆွဲယူလိုက်၍ သူ့ လက် ထဲ ပါသွားပြီး ရဲလင်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည်။ ထိုအချိန်ကျမှ စက္ကူဘူးရှည် ကိုင်ထားသူက ကော်နှင့်လုပ်ထား သည့် ပြွန်တံရှည်တခုကို ထုတ်လိုက်သည်။ မြင်လိုက်တာ နှင့် ဘာမှန်း ရဲလင်းသိလိုက်ပါသည်။ အမျိုးသားများ လိင် အင်္ဂါ ရှည် အောင် ကြီးအောင် လေ့ကျင့်ကြသည့် ပန့် နှင့် သူတို့ ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ ဆိုတာ နားမလည်ပါ။

“ဟေ့ကောင် မင်းဟာကို ဒီ အပေါက်ထဲထည့်၊”

ရဲလင်းက ကြောင်တောင်တောင် နှင့် ပြန်ကြည့်တော့ သေနတ်သမားက နားရင်းတချက် အုပ်ပစ်လိုက်လို့ နားတွေ အူထူ သွားရသည်။

“မသာလေး မင်းကို ကောင်းဖို့ လုပ်ပေးနေတာကွ၊ ကြောင်တောင်တောင် လာမလုပ်နဲ့”

မလုံမလဲနှင့် ကေသီ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိတော့ ကေသီကလည်း တချက်စောင်းကြည့်ပြီး ချက်ချင်းမျက်နှာ ပြန်လွှဲသွား တာမြင်သည်။ ရဲလင်း စိတ်လျှော့ပြီး သူ့ဟာလေးကို အပေါက်ထဲ ထည့်တော့ ချောင်နေသည်။

“သောက်ကျိုးတော့နည်းပြီ၊ လေမလုံရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ။ ဟေ့ကောင် တောင်လာအောင်လုပ်စမ်း”

“ဟေ့ကောင် ဂွင်းထုစမ်း၊ လုပ်လေ၊ မင်း အသား နာချင်လို့လား”

တယောက်တပေါက် ဝိုင်းအော် ကြရင်း ရာဘာတုတ်ထိပ်ပိုင်းက အဝတ်မဲ့ ပုခုံးနားကို တိုးကပ်လာသည်။ ရဲလင်းလည်း မတတ်သာတော့ဘဲ သူ့ဟာ ထ လာအောင် လက် နှင့် ဆွရတော့သည်။ လက်နက်ကိုင် လူ ၄ ယောက်က ဝိုင်းထားသည့် အချိန်၊ အနှိပ်စက် ခံထားရသည့် အချိန်မှာ ဘယ် သူက ကာမစိတ် ထလာမည် နည်း။ ဘယ်လောက် လုပ်လုပ် တက်မ လာပါ။

“မရဘူးဗျ။”

“မင်း က ပန်းသေနေတာလား။”

“မသေပါဘူးဗျာ။ ခင်ဗျားတို့တွေ ဒီလောက်ကြီး ဝိုင်း အုံထားတဲ့ရှေ့မှာ ဘယ်လိုလုပ် ထ လာမှာလဲဗျ။ စဉ်းစားကြည့်ပါ ဦး။”

လူ ၄ယောက် တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။

“ငါ အကြံရပြီ”

လက်အားနေသည့် တယောက်က ကေသီ့ကို ဒရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်လာသည်။

“ရှင်တို့ ရှင်တို့ ကျွန်မ ကို ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ”

“သူ့ကို ဘာမှ မလုပ်ကြပါနဲ့ ကျွန်တော် ရအောင်လုပ်ပါ့မယ်။”

ရဲလင်း နှင့်ကေသီက အမောတကော ပြောလိုက်ကြပေမယ့် သူတို့က အရေးမစိုက်ပါ။ တုတ်ကိုင်ထားသူတယောက်က ကေသီ့ကို အသလွတ်ကြီး ကျဉ်စက်နှင့် တို့လိုက်ရာ ကေသီ နာကျင်စွာအော်ရင်း ရေချိုးခန်း နံရံဖက်ဆီသို့ လဲကျသွား သည်။ ကေသီ့ကို ဆွဲခေါ်လာသူက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြန်ထူလိုက်ရင်း

“နင်မြင်တယ်နော် ငါတို့က ဘယ်လိုလုပ်တတ်တယ်ဆိုတာကို၊ ခိုင်းတာ လုပ်ရင် အသားနာသက်သာမယ်။ ကြားလား”

“ဟုတ်ကဲ့”

ကေသီတုန်တုန် ရီရီ နှင့် ခေါင်းလေး ညိတ်သည်။

“နင့် အင်္ကျ ီချွတ်”

“ရှင်”

“မရှင်နဲ့ ကိုယ့်ဖာသာ ချွတ်ရင် သက်သာမယ်၊ ငါတို့ ချွတ်ပေးရရင် နင် မချိမဆန့် နာရလိမ့်မယ်။”

ကေသီက ဟီးကနဲ ငိုချလိုက်၍ ရဲလင်း လည်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်။

“နှမချင်း စာကြပါရှင်၊ ကျွန်မ ရှက်လို့ပါ။ မဟုတ်တာတွေ မခိုင်းကြပါနဲ့၊ ကျွန်မ က မိန်းကလေးပါ။ တောင်းပန်ပါတယ်။”

“ငို မနေနဲ့၊ ရှက်မနေနဲ့၊ နင် သတိမေ့နေတုန်းက နင့်တကိုယ်လုံး ငါတို့ ဖြဲလှန်ကြည့်ပြီးသွားပြီ။ နင့် အမွှေးဘယ် နှစ်ပင် ရှိတယ် ဆို တာက အစ ငါတို့သိတယ်။ ချွတ်ဆိုရင် ချွတ်၊ အရိုက်ခံမလား၊ ကျဉ်စက်နဲ့ အတို့ခံမလား။”

ပြောပြောဆိုဆို တုတ်ကြီးက မျက်နှာနားသို့ ဝဲသွားသောကြောင့် ကေသီ တဟင့်ဟင့် ရှိုက်ရင်း ထလာသည်။ တုတ် ကိုင် ထားသူက တရွယ်ရွယ် လုပ်နေသောကြောင့် မျက်ရည်တွေ ကျရင်း ကေသီ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဝတ်ရုံကို ချွတ်ပစ်လိုက် သည်။

“ဒီနားကိုလာ။”

ကေသီ့ကို ရဲလင်း ရှေ့တည့်တည့်သို့ ဆွဲလာသည်။ ရင်ဘတ်နှင့် ပေါင်ကြားကို လက်ကလေးတွေ နှင့် ကာထား ရန် လုပ်လိုက် သေးပေမယ့် တယောက်က တဂျီဂျီမြည်နေသော ကျဉ်စက်နှင့် ထိုးမလိုလို ရွယ်လိုက်တာကြောင့် ကေသီ့ လက်တွေ ဘေးတဖက် တချက်စီမှာ တွဲလောင်းကျသွားသည်။ မျက်စိမှိတ်ထားရင်း မျက်ရည်တွေ ကျနေသည့် မျက်နှာ နီနီလေးကို ရဲလင်း မကြည့်ရက်သလို ခံစားရသည်။ ဒါပေမယ့်

“ဟေ့ကောင် ဒီမှာ ကြည့်စမ်း နို့လေးတွေ မလှဘူးလား။ လုံးတင်းနေတာပဲ။ သေချာကြည့်။ အဖုတ်မွှေးလေးတွေကလည်း ဟိုဖက်ဒီဖက် ဘီးနဲ့ ခွဲထားသလို ညီနေတာပဲ။ ကြည့်ကြည့် သေချာကြည့်။ သူ့ကို ကြည့်ပြီး မင်းဟာကို တောင်အောင်လုပ်”

ကေသီ့ကို အဝတ်အစားချွတ်ခိုင်းရသည့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ရဲလင်း အခုမှ သိတော့သည်။ သူတို့ အတင်းကြည့်ခိုင်းလို့ ကြည့် ပါသည်။ မျက်နှာသာမက တကိုယ်လုံး နီမြန်းနေသည့် ကေသီ့ကို ကြည့်ရင်း ရဲလင်း ကောင်က လုံးဝထောင်မလာပါ။ လက် ညောင်းအောင် ဆွသော်လည်း နဂိုနေအတိုင်းသာ ရှိ၏။ ဟိုလူတွေလည်း စိတ်တိုလာပုံရသည်။

“ကောင်မလေး နင်က သူ့ဟာကို ကိုင်ပြီး ဆွပေးလိုက်စမ်း။ ဟိုကောင် … မင်းက သူ့ နို့တွေကို ကိုင်ပြီး ဖီးလ်ယူ”

“အဲလိုကြီးတော့ မလုပ်ချင် ….”

စကားတောင် မဆုံးလိုက်ရ ဝုန်းကနဲ ဝုန်းကနဲ အသံ ၂ ချက်နှင့် အတူ ရဲလင်း မျက်လုံးထဲမှာ မီးဝင်းဝင်းတောက်သွား သည်။ အံကြိတ်တင်းခံရင်း ရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားသည့် အချိန်မှာ တဂျီဂျီ အသံတွေ အနားကို ကပ်လာသောကြောင့် ကဗျာ ကရာ မော့ပြီး ရပ်လိုက်ရသည်။

“ကောင်မလေးကတောင် ဘာမှမပြောတာ မင်းက အဖြစ်သည်းနေရလား။ ကောင်မလေး လုပ်ပေးလိုက်၊ ဒီကောင့်ကို ရိုက် တာမြင်တယ်နော်၊ နင့်ကိုလည်း တို့က ညှာမှာမဟုတ်ဘူး။”

လုံးဝ စာနာမည့်သူများ မဟုတ်တာကို သဘောပေါက်လိုက်လို့လား မသိပါ။ ရဲလင်း ညီလေးပေါ်ကို လက်ချောင်း နုနုလေး တွေ မရဲတရဲ နှင့် ရောက်လာသည်။

“ဟေ့ကောင် နို့ကို ကိုင်လေ၊ အသာလေး ဖြည်းဖြည်းပွတ်၊ ဟုတ်ပြီ၊ နင်က ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ လက်ငါးချောင်းနဲ့ သေသေ ချာချာ ဆုပ်။ ပြီးရင် ဒီလို…ဒီလို လုပ်”

တယောက်က လက်ဟန်အမူအရာ နှင့် ပြသည်။ နောက်တယောက်က ခြိမ်းခြောက်သည့် သဘောနှင့် ကေသီ့ ပုခုံးပေါ် တုတ်တင်ထားသောကြောင့် ကေသီ့လက်ကလေး တွေ တုန်တုန်ရီရီ နှင့် လှုပ်ရှားလာ၏။ ကေသီ့ရင်သားလေးတွေက ချော မွတ်ပြီးတင်းအိနေပါသည်။ မကြီးလွန်း မသေးလွန်း အနေတော် အရွယ်အသားစိုင် နုနုတွေက တခြားအချိန်မှာဆိုရင် ရဲလင်းကို နှိုးဆွနိုင်မှာ သေချာပေမယ့် သူတို့ ၂ ယောက်အပါအဝင် လူ ၆ ယောက်နှင့် ပြည့်ကျပ်နေသော အခန်းထဲမှာ ရမ္မက်စိတ်တွေ ထလာရလောက်အောင် ရဲလင်း စိတ်က မယုတ်မာနိုင်ပါ။

“သူတောင်းစား ဒါတောင် မရဘူးလား။”

ဟိုလူတွေကလည်း စိတ်ရှည်ကြပုံမရ။ သူ့ကို ဒီလို လုပ်ဖို့ ဘာကြောင့် သူတို့တွေ စိတ်အားထက်သန် နေကြမှန်း ရဲလင်း နားမလည်ပါ။ ဒီလူတွေက လူကောင်းတွေ မဟုတ်တာက သေချာပါသည်။ ထုံးစံအရ ဆိုရင် ရုပ်ရည် သနားကမား နှင့် ချစ်စရာ ကိုယ်လုံးလေး ရှိသော ကေသီက ဒီနေရာမှာ အန္တရယ် အကြီးဆုံး ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ကျေးဇူးရှင်တွေက ကေသီလို မိန်း ကလေး တယောက် ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ရှိနေတာတောင်မှ ရှိသည်ဟုပင် ထင်သည့် ပုံမရဘဲ ရဲလင်း ပစ္စည်း ထောင်ဖို့ကို သာ စိတ်အားထက်သန်နေကြသည်။

“နင် ပုလွေ မှုတ်တတ်တယ် မဟုတ်လား။”

“ရှင်”

“မရှင်နဲ့ ။ မမှုတ်ဖူးရင်တောင် ဟိုကားတွေထဲမှာ မြင်ဖူးမှာပေါ့။ အဲဒီ ကားတွေ မကြည့်ဖူး ဘူးလို့တော့ ပြောင်မညင်းနဲ့နော်၊ ဒီမှာ တွေ့လား”

နဖူးကို တုတ်နှင့် ခပ်ဆဆ ထိုးလိုက်၍ ကေသီ နောက်သို့ ယိုင်သွားသည်။

“ကြည့်ဖူးတယ် မဟုတ်လား။”

တယောက်က ကေသီ့ နားနားသို့ ကပ်၍ အော်လိုက်ရာ ကေသီ တုန်တုန်ရီရီ နှင့် ခေါင်းလေး ညိတ်ပြရှာ၏။

“ဒါဆို သူ့ကို မှုတ်ပေးလိုက်”

ကြားထဲက အားနာမိသွားသောရဲလင်း မနေနိုင်တော့ပါ။ ကေသီ့ကို အလွန်သနားသွားမိသည်။

“ကျွန်တော် ရအောင် လုပ်ပါမယ်ဗျာ။ သူ့ကို ဒုက္ခ မပေးကြပါနဲ့။”

“ဟေ့ကောင်၊ မင်း အလုပ်မဟုတ်ဘူး။ သူ ဆုံးဖြတ်လိမ့်မယ်။ ကောင်မလေး… ငါတို့ စကားနားထောင်ပါ။ တို့ပြောသလို မလုပ်ရင် နင့်ကို ရိုက်ရုံတင်မကဘူး အခန်းပြင် ဆွဲထုတ်ပြီး နင့်ကို ငါတို့တွေ တယောက် တလှည့်တက်လုပ် ပစ်လိုက် မယ်။ ဘာမှတ်လဲ။”

နီမြန်းနေသော ကေသီ့မျက်နှာလေး ထိတ်လန့်မှုကြောင့် သွေးဆုတ် ဖြူလျော်သွားသည်။ ရဲလင်း မကြည့်ရက်သည့် အတွက် မျက်နှာလွှဲထားလိုက်မိပါသည်။

“ဒီကောင့်ကို မှုတ်ပေးလိုက်ရတာက နင်အလုံး အထည်မပျက်ဘူး။ ငါတို့ တက်လုပ်ပြီဆိုရင်တော့ နင့်ဟာလေး မကွဲရင် ကြိုက်သလိုပြော။”

သူတို့ ခြိမ်းခြောက်မှုက ထိရောက်ပါသည်။ ကေသီ ဒူးထောက်ကျသွား၏။ ရဲလင်း ယောင်ပြီး နောက်ဆုတ်လိုက်သော် လည်း နံရံ နှင့်သာ တိုးမိ၏။

“ဟိုကောင်လေး မင်းရော ဖင်ကွဲအောင် ခံချင်သလား။”

လက်ခုပ်ထဲက ရေဖြစ်နေရသည့် ဘဝတွင် ပထမဆုံး အကြိမ် အဖြစ်ရဲလင်း ရင်ထဲက ယောက်ျားမာနက ခေါင်းထောင် ထ လာသည်။ မထူးဇာတ်ခင်း၍ သေချင်သေ ပါစေ ရင်ဆိုင်တော့မည် ဟု ရှေ့တိုးဖို့ လုပ်လိုက်ပေမယ့် ကေသီက အသာဆီး တွန်းထားသည်။

ရဲလင်း ငုံ့ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ကေသီ ကတော့ မော့မကြည့်ပါ။ ပျော့တွဲတွဲ ဖြစ်နေသည့် ရဲလင်း ပစ္စည်းကိုသာ သူ့နှုတ်ခမ်း လွှာ ၂ ခုကြား ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ခံစားလိုက်ရသည့် နူးညံ့နွေးထွေးမှု တခုက ရဲလင်းကို မင်သက်မိသွားစေသည်။ မှန်ရာ ကို ဝန်ခံရသော် ဒါမျိုး ရဲလင်း တခါမှ မကြုံဖူးပါ။ ပထမဆုံးသော အတွေ့ အကြုံ ဖြစ်သည်။ ကေသီ့အတွက်လည်း ပထမ ဆုံး ဖြစ်ကြောင်း အစပိုင်းမှာ အလွဲလွဲ အချော်ချော် ဖြစ်နေခြင်းက သက်သေခံနေသည်။ ဒါပေမယ့် မလုပ်ဖူးသည့်တိုင် မြင် ဖူးနေကျမို့လား မသိပါ နောက်ပိုင်း ကျတော့ တော်တော် အဆင်ပြေလာသည်။ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိလို့ မျက်စိမှိတ်ကာ ငူ ငူ ကြီး ရပ်နေမိသည့် ရဲလင်း၏ ညီတော်မောင်က လည်း စတင်ရုန်းကြွလာသည်။

ထိုအချိန်တွင် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ရဲလင်း မျက်လုံးထဲတွင် စောစောတုန်းက သတိရလာစမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘဲ ဖရိုဖရဲ နှင့် အောက်စလွတ်ကာ ထိုင်နေသော ကေသီ့ပုံလေးကို ပြန်မြင်ယောင်လာ၏။ သူနှင့် တခန်းထဲ အတူရှိနေ သူသည် မိန်းမလှလေး တယောက်ပါလားဟု ရဲလင်း ပထမဆုံး သတိပြုမိခဲ့ သော အချိန်လည်း ဖြစ်သည်။ ရဲလင်း ရင်တွေ ခုန် လာ၏။

“ရပြီ ဖယ်လိုက်”

ရဲလင်း အလန့်တကြား ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကေသီနောက်သို့ ဆုတ်သွားချိန်တွင် တန်းတန်းမတ်မတ် ထောင်ထလာ သော သူ့ ညီလေးကို မြင်လိုက်ရသည်။ အမြင့်ဆုံး အခြေအနေ မဟုတ်ပေမယ့် ခုန အပေါက်ထဲကိုတော့ စီးစီးပိုင်ပိုင် ဝင်သွား သည်။

“ဒါကို ကိုင်ထား”

လက်ထဲရောက်လာသော ပြွန်ကို ကြောင်တောင်တောင်နှင့်ကိုင်ထားရင်း ကော်အကြည်သားကြောင့် လှမ်းမြင်နေရ သည့် ညီလေးကို ကြည့်နေစဉ် ထိပ်မှာ ပါသည့် ဒိုင်ခွက်လိုလိုအောက်က ခလုပ်ကို တယောက်က နှိပ်လိုက်သည်။ ကျီ ကနဲ အသံတိုးတိုးလေး နှင့် အတူ ရဲလင်း ညီလေးလည်း ထုံထုံတင်းတင်းကြီး ဖြစ်သွားသည်။ နာလိုလို ကျင်သလိုလိုလည်း ခံ စားရ၏။ ကြည့်နေရင်းပင် ရဲလင်း ပစ္စည်းက ဘေးကို ကားထွက်လာသည်။ ရှေ့ကိုလည်း ရှည်ထွက်လာသည်။ ဒီလိုပန့် တွေ နှင့် ပတ်သက်လို့ ကြားဖူးတာတွေ မှန်သလိုလိုတော့ ရှိသားဟု ရဲလင်းတွေးမိသည်။ တစထက်တစ သူ့ဟာကြီးက ပြွန်ထဲမှာ ပြည့်လုလု ဖြစ်လာသည်။

“ဟေ့ကောင်လေး တောင့်ထားနော်၊ ပြန်ကျ မသွားစေနဲ့၊ ကျသွားရင် ကောင်မလေးကို ထပ်စုပ်ခိုင်းမှာ”

ခြိမ်းခြောက်စကားကြောင့် ရဲလင်း ကြိုးစား၍ စိတ်ကို တင်းရသည်။ ခုနက သူ့ကို ရင်ခုန်စေခဲ့သော ကေသီ့ ပုံလေးကို ကြိုးစား၍ ပြန်လည် မြင်ယောင်ရ၏။ ကေသီကတော့ ရဲလင်းရှေ့နားမှာ ဒူးကိုပိုက်၍ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကလေး ထိုင်နေဆဲ ဖြစ်သည်။ ဆံပင်တွေ အုပ်နေသောကြောင့် မျက်နှာကိုတော့ မမြင်ရပါ။

ခနနေတော့ ရှူးကနဲ အသံတခု နှင့် အတူ ပေါ့ပါးသော ခံစားမှုကို ရလိုက်သည်။

“အစပိုင်းမို့ ၃ မိနစ်ပဲ ထားတာ၊ နောက်ဆိုရင် ၅ မိနစ် ထားရမယ်။ ခု ခန နား။ ငါက ပြန်လုပ်ဆိုရင် ခလုပ်ပြန်နှိပ်လိုက်၊ ကောင်မလေး သွားလို့ရပြီ”

ကြမ်းပြင်မှာ ကျနေသော သူ့ ဝတ်ရုံကို ပြန်ကောက်ခြုံရင်း ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးနှင့် ကေသီ သူ့နေရာ သူပြန်သွားရှာတာကို ကြည့်ရင်း ရဲလင်း ရင်ထဲမှာ မကောင်းပါ။ ကေသီ့ပုံစံက ရိုးသားသည့် မိန်းမကောင်းလေး ဆိုတာသိသာပါသည်။ မိန်းမ သား တယောက် အနေနှင့် သူ့ချစ်သူကို BJ ပေးဖို့ ဝန်လေးချင်မှ လေးပါလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ခုမှတွေ့ရသည့် ဘာမှန်း မသိသူ တ ယောက်ကို လုပ်ပေးရခြင်းက သူ့ အတွက်တော့ ရွံ့စရာ ရှက်စရာတခု သာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

သူတို့က ရဲလင်းကို နောက်ထပ် ၃ မိနစ် စီ ၂ ကြိမ် လုပ်ခိုင်းသည်။

“အကျင့်ရရင် ၅ မိနစ် စီလုပ်မယ်။ အမှန်တော့ ဂျယ်ဆွတ်ပြီး ထည့်ရတာကွ၊ အခု ငါက မေ့လာတာ၊ ကောင်မလေး တံတွေး တွေ စိုနေတော့ အတော်ဖြစ်သွားတယ်။”

ဒီတိုင်းဆိုရင် ရဲလင်း နောက်ထပ် ဒါတွေ ကြုံရဦးမည် မှာသေချာနေသည်။ ကြားထဲက သိက္ခာမဲ့သော အလုပ်ကို လုပ်ပေး ခဲ့ရသော ကေသီ့ကို လည်း အလွန်ပဲ အားနာနေမိသည်။ ဟိုလူတွေထဲက တယောက်က ပြန်ထွက်ခါ နီးတွင် မျက် နှာ ကြက် ကို လက်ညိုးထိုးပြရင်း

“ဟိုမှာတွေ့လား၊ ကင်မရာလည်း ရှိတယ်၊ စပီကာလဲ ရှိတယ်။ မင်းတို့ကို ငါတို့ အမြဲစောင့်ကြည့်နေတယ်။ လှမ်းပြော လို့ ရတယ်။ မဟုတ်တာ လုပ်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့”

ပြီးတော့ တံခါးဘေး နံရံမှ အချိုင့်ရာလေး တခုကို လက်ကုပ်ဆွဲလိုက်ရာ အံဆွဲတခု ထွက်လာသည်။

“ခနနေလို့ ငါတို့လှမ်း ပြောရင် ဒါကိုဆွဲ ဖွင့်လိုက် ထမင်း ၂ ပန်းကန်တွေ့လိမ့်မယ်။ စားပြီးရင် ရေဆေးပြီး ဒီမှာ ပြန်ထည့် ထား။ ပြန်မထည့်ရင်  ထမင်း နောက်တထပ် ငတ်ပြီသာမှတ်”

သူတို့ ထွက်ပြီးသည်နှင့် ဂျိန်းကနဲ တံခါး ပြန်ပိတ်သွားသည်။ ကေသီ့က ရဲလင်းကို ကျောပေး၍ သူ့ ဖက်က နံရံကို မျက်နှာ မူပြီး ထိုင်နေသောကြောင့် နံရံကို စိုက်ကြည့်နေတာလား၊ မျက်လုံးမှိတ်ထားသလား၊ မျက်ရည်တွေပဲ ကျနေ သလား ဆို တာ မသိနိုင်ပါ။ ခုထိ အဝတ် ပြန်မဝတ်ရသေးသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အရင် ထက် ထွားကျိုင်း ရှည် လျားနေသော ညီလေးကို တွေ့ရသည်။

..............................................

(၁၅)

မှန်ပြတင်းပေါက်သေးသေးလေးက နေမြင်ရသည့် ရန်ကုန်မြင်ကွင်းက မပြည့်စုံပါ။ နေရောင်ခြည် ကွက်ကျား ထိုးကျနေ သည့် တိုက်နံရံများ၊ ပြတင်းပေါက် အချို့ နှင့် ဝရန်တာ တခု နှစ်ခု၊ ထောင့်နားလေးက နေ ကပ်ကပ်သပ်သပ် ကြည့် ရင် မြင်ရသည့် လမ်းသွားလမ်းလာတွေ။ ဒါပေမယ့် အားလုံးက သန်းအောင်မြင့် အတွက် ပျော်စရာလို ဖြစ်နေသည်။

မနေ့ညနေက ဆေးရုံမှ ဆင်းလာပြီး ဒီအခန်းကျဉ်းလေးကို ပြန်ရောက်လာသည်။ လပေါင်းများစွာ ပစ်ထားခဲ့သော အခန်း ကို ရှင်းလင်းသိမ်းဆည်းရင်း မိုးချုပ်သွားသည်။ လူလည်း တော်တော်ပင်ပန်းသွားလို့ စောစော စီးစီး အိပ်ရာဝင်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်မပျော်။ မျက်လုံးတွေက ကြောင်နေသည်။ တနည်းအားဖြင့် အနာဂါတ်ကိုပဲ မြင်နေသည်။

မသုံးတာကြာပြီ ဖြစ်သည့် Facebook ကိုဖွင့်၍ လုလု ကိုရှာမိသည်။ အရင်က သုံးသည့် ယောက်ျားလိုလို မိန်းမ လိုလို အင်္ဂလိပ် နာမည်နှင့် လုလု account ကို မတွေ့တော့ပါ။ ရင်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ပြီးတော့မှ လုလု နာမည် ပြောင်း လိုက်နိုင်သည်ဟု တွေး မိ၍  Friend list မှာ တယောက် ချင်းကို လိုက်ကြည့်မိသည်။ ထင်သည့် အတိုင်းပင် မင်းခန့်အောင် ဆိုသည့် အမည်သစ်နှင့် လုလုကို သွားတွေ့သည်။

ဆိုင်ကယ် အသစ်ကြီး တစီး နှင့် အတူ နိုင်ငံခြား ဘောလုံး အသင်း အင်္ကျ ီ အမျိုးမျိုး နှင့် ယောက်ျားဆန်ဆန် ရိုက်တင် ထားသည့် ဓာတ်ပုံ အသစ်တွေလည်း အများကြီး ရှိနေသည်။ လုလု အရင်က ဒါမျိုး မလုပ်တတ်ပါ။ ဘောပွဲ ကြေးကြည့်ဖို့ လောက်သာ Facebook သုံးတတ်သူ ဖြစ်သည်။ သန်းအောင်မြင့် ကြိုတင် ယူဆထားသည့် အတိုင်းပင် လုလုက ယောက်ျား လေး ပုံစံ နှင့် အလွန်ကြည့်ကောင်းနေပါသည်။ အလွန်ချောပါသည်။ တပုံချင်းလိုက်ကြည့်ရင်း သန်းအောင်မြင့် ရင်တွေ ခုန်လာ သည်။ လက်တွေတုန် လာ ရသည်။ လုလုနားကို ချက်ချင်း အပြေးရောက်သွားချင်လာသည်။ ဆေးရုံက ဆင်းသွားတာတောင် မသိလိုက်ရဘဲ နောက်ပိုင်း မှာလည်း အဆက်အသွယ် မလုပ်ခဲ့တာကိုတောင် မေ့နေမိ၏။

လုလုနဲ့ တူယှဉ်တွဲပြီး သွားနေသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မျက်စိထဲ ပြန်မြင်ယောင်မိရင်း ရင်ထဲမှာ တသိမ့် သိမ့် တနွေးနွေးခံစား ရသည်။ အဲဒီလို နေရဖို့ ရက်တွေ မဝေးတော့ ဟုတွေးကာ ပျော်သည်။ မောလည်းမောသည်။ သန်း ခေါင် ကျော်သည်အထိ ပီတီတွေ ဖြာနေမိရင်း အိပ်ပျော်အောင် အိပ်ဖို့ လိုတာကို သတိရလာသည်။ အအိပ်ပျက်လျှင် အလှ ပျက်သည် မဟုတ်ပါ လား။ ဆေးရုံက ပေးလိုက်သည့် အိပ်ဆေး တလုံးသောက်၍ စိတ်ကိုလျှော့ကာ အိပ်ပစ်လိုက်၏။

မနက်ကျတော့ လန်းလန်းဆန်းဆန်းပင် သန်းအောင်မြင့် နိုးလာသည်။ အရင်ဆုံး သတိရလိုက်တာက လုလု ဖြစ်သည်။ ပြီး တော့မှ ဒီနေ့ အဝတ်အစားတွေ ဝယ်ဖို့ စိတ်ကူးထားတာကို ပြန်သတိရသည်။ သန်းအောင်မြင့်မှာ အမျိုးသမီး အဝတ်အစား လုံးဝ မရှိပါ။ ဆေးရုံက ပေးထားသည့် ပဂျားမား ညဝတ် ဝတ်စုံလိုလို ၂ စုံပဲ ရှိသည်။ အဲဒါတွေ ဝတ်ပြီးတော့ပဲ မနေ့က ဆေးရုံ က ဆင်းလာခဲ့သည်။ သန်းအောင်မြင့်မှာ ပိုက်ဆံ အထိုက်အလျောက် ကျန်ပါသေးသည်။ ဒါပေမယ့် အမျိုးသမီး အ ဝတ် အစားဆိုသည်မှာ သူတို့ ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေချိန်မှာ ကြည့်ကောင်းသလား မကောင်းဘူးလား ခွဲခြားကြည့်မိဖူးတာကလွဲ ရင် သန်းအောင်မြင့် နှင့် လုံးလုံး မနီးစပ်သည့် ဘာသာရပ် ဖြစ်ပါသည်။

ဆေးရုံက ပေးသည့် Package A ဆိုသည်ထဲတွင် အဝတ် အစားလည်းပါသင့်သည်ဟု သန်းအောင်မြင့် တွေးမိသည်။

“ခင်မျိုးဆွေကိုပဲ အကူအညီတောင်းရတော့မှာပဲ။”

သန်းအောင်မြင့် ဒီဘဝကို ရောက်နေသည့် အကြောင်းကို သိသူကလည်း သူတယောက်ထဲသာ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ စစချင်းမှာ မိန်းမသံပေါက်အောင် လည်ချောင်းကို ခွဲစိတ် အသံပြောင်းထားသည့် သန်းအောင်မြင့် အသံကို ခင်မျိုးဆွေ မမှတ်မိပါ။ အကျိုးအကြောင်းပြောပြမှ သိသွားသည်။ ဒါပေမယ့် ကံဆိုးချင်တော့ သန်းအောင်မြင့် ဖုန်းဆက်ချိန်မှာ ခင်မျိုး ဆွေ အမေ ဆေးရုံရောက်နေသည့် အချိန်ဖြစ်သည်။ သေသေချာချာ မမေးဘဲ အဝတ် အစား လိုက်ဝယ်ပေးဖို့ ပြောလိုက် မိပြီးမှ သန်းအောင်မြင့် အလွန်အားနာသွားသည်။

“ငါ မသိလို့ပါ သူငယ်ချင်းရာ၊ နောက်မှ ပေါ့”

“မီးမီး အားလား မသိဘူး။ ငါနင့် ဖုန်းနံပါတ်ပေးလိုက်မယ်။ သူ ကတော့ အားရင် ကူညီမှာပါ။”

“တကူးတက ဆိုရင်တော့ မလုပ်ပါနဲ့”

“ရပါတယ် ဟာ၊ မီးမီးက ကူညီတတ်ပါတယ် ဟ ”

ခင်မျိုးဆွေ ဖုန်းချသွားပြီး ဘာမှ မကြာမီမှာပင် နောက်ဖုန်းတခု ဝင်လာသည်။

“အကို ..အဲ …အမ.. မီးမီးပါ။ မမဆွေ လှမ်းပြောလို့၊ သမီး ဘာလုပ်ပေးရမလဲ။”

သန်းအောင်မြင့် အခုအချိန်မှာ အလိုချင်ဆုံးက လုလုဆီမသွားမီ အလှဆုံး အဝတ် အစားတွေ ရဖို့ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အားမနာ နိုင်တော့ဘဲ အဝတ် အစားလိုက်ဝယ်ပေးဖို့ ပြောလိုက်၏။

“ဖြစ်တာပေါ့။ ဒါမျိုးဆို သိပ် ဝါသနာပါတာ။ အမ အခု ဘယ်မှာလဲ။”

“ငှားထားတဲ့ အခန်းမှာလေ။”

“အမ ဘယ်ကို လာမလဲ၊ တနေရာ ချိန်းလိုက်ကြမယ်လေ။”

ပဂျားမား နှင့်တော့ အပြင်မထွက်ချင်။ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတော့ မီးမီးက ရယ်သည်။

“ရပါတယ် အမရယ်။ လိပ်စာပေး၊ သမီး လာခဲ့မယ်။ နှစ် နာရီလောက်တော့ စောင့်နော်။ ဒီဖက်မှာ ဂျူတီ ချိန်းရဦးမယ်။”

“အိုကေ၊ အိုကေ စောင့်နေမယ်။”

ရေချိုးပြီးတော့ အောက်ကို ခနဆင်း၍ အနားက ဆိုင်တဆိုင်မှာ ခေါက်ဆွဲ ခြောက် တထုပ်ဝယ်လာပြီး မနက်စာ စားလိုက် သည်။ မနက် ၁၁ နာရီကျော်လောက်တွင် သူ၏ ဟန်ပန်အတိုင်း တက်ကြွ ဖျတ်လတ်စွာဖြင့် မီးမီးရောက်လာသည်။

“ဟာ အကို … အော်.. အမ၊ လှလိုက်တာ အမရယ်။ ဆေးရုံမှာ တွေ့တုန်းကနဲ့တောင် မတူတော့ဘူး။ အရမ်း အရမ်းကို ပိုကြည့် ကောင်းလာတယ်။”

အနက်ရောင် စကပ်တိုတိုလေးက မီးမီး၏ ပေါင်တံ သွယ်သွယ်စင်းစင်းလေး တွေနှင့် အလွန်လိုက်ဖက်သည်ဟု သန်း အောင်မြင့် တွေးလိုက်မိသည်။

“သဘောကျသလား။ အမ နဲ့ ဆိုပိုလိုက်မှာ။”

အကြည့်ကို ရိပ်မိသည့် မီးမီးက ခပ်ပြုံးပြုံးနှင့် ပြောသည်။

“သမီး အမှတ်တမဲ့ ဖြစ်သွားတာ အမရဲ့။ ဆေးရုံက မဆင်းခင်ကထဲက ဝယ်ပြီး ပို့ပေးထားလိုက်ရင် အမ ဒီပုံနဲ့ ဆင်း လာ စရာ မလိုဘူး။ ”

“အခု လည်းရပါတယ်။ ငါကလဲ သွားစရာ ပေါ်မှအဝတ်အစားဝယ်ဖို့ သတိရတယ်လေ။”

မီးမီးက သန်းအောင်မြင့်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။ ရှေ့ကနောက်က လည်း လှည့်ပတ်ကြည့်သည်။ သန်းအောင် မြင့် ပင် မနေတတ်သလိုလို ဖြစ်လာ၏။

“အမ ဆံပင်လည်း လုပ်ရမယ်။ ရှည်နေတာက ပုံမကျဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဒါနဲ့ အမ အတွင်းခံ ဆိုဒ် က ဘယ်လောက်လဲ။”

“ဟို .. အဲဒါ … မသိဘူး”

“အော် ဟုတ်သားပဲ၊ အမက ဆီလီကွန်ထည့်တာမှ မဟုတ်တာ။”

သန်းအောင်မြင့်မှာ ဆေးရုံက ပေးထားသည့် ဘော်လီလိုမျိုး ဆီလီကွန် အကြည်သား အတွင်းခံတထည် ရှိသည်။ ဘယ်လို ဆိုဒ်မျိုးလဲတော့ မသိပါ။ ပြောင်းတပ်ထားသည့် ရင်သား ပုံစံကျစေဖို့ ဝတ်ခိုင်းလို့ ဝတ်ထားခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်း မဝတ်လည်း ရပြီဟု ပြောပေမယ့် သန်းအောင်မြင့်က ရင်ဘတ် လှုပ်စိလှုပ်စိ နှင့် မနေတတ်တာကြောင့် ဆက်ဝတ် ဖြစ် ခဲ့ သည်။ လုလု အပေါ်ပိုင်းတွေက သန်းအောင်မြင့် ကိုယ်ပေါ်ရောက်လာမှ နည်းနည်းပိုကြီးလာသလို ရှိပြီး ခုနောက်ပိုင်း မှာ ကျပ်ချင်ချင် ဖြစ်နေပေမယ့် ပေတေ၍ ဝတ်နေရသည်။

ခွဲစိတ်ပြုပြင်ထားသည့် တင်ပါးတွေ အတွက်လည်း ဒါမျိုးဝတ်ရသည်။ အဲဒါကတော့ အိုက်လို့ သူတို့က ဝတ်စရာ မလို တော့ ဟု ပြောလာပြီး နောက်ပိုင်း ဆက်မဝတ်တော့ဘဲ  နေခဲ့သည်။ နာလံထ ဆောင်မှာတုန်းက အေးချမ်း နှင့် မောင် သိန်း ဇော်တို့က လွတ်လွတ်လပ်လပ် နှင့် လေသလပ်ခံတာက အနံ့အသက်ကောင်း၍ ကျန်းမာရေးနှင့် ညီညွတ်သည်ဟု ပြောဖူး တာကြောင့်လည်း ပါပါသည်။

“ဒီတိုင်းတော့ မရဘူး။ ခနလေး အမ။”

မီးမီး လှစ်ကနဲ ပြန်ထွက်သွား ပြန်သည်။ ဆယ်မိနစ်တောင်မကြာဘဲ ချက်ချင်း ပြန်ရောက်လာသည်။

“တက်မလာခင် အောက်မှာ စတိုးဆိုင် တဆိုင်မြင်ခဲ့လို့”

အပ်ချုပ်ဆိုင်တွေမှာ သုံးသည့် ပေကြိုးရှည်လေး ကိုမြှောက်ပြရင်း မီးမီး ပြောသည်။ ခုန ဒါဆင်းဝယ်တာ ဖြစ်မည်။ ပြီးတော့ သန်း အောင်မြင့်၏ ရင်၊ ခါး၊ ကျော၊ ခြေထောက် အကုန်လျှောက်တိုင်းတော့သည်။

“ဒီတိုင်း တိုင်းလို့ရသလား။”

“အမ အင်္ကျ ီကပါးသားပဲ ရမှာပါ။”

ရင်ဘတ်ကိုတော့ မီးမီးက အပေါ်ကလည်းတိုင်းသည်။ အောက်ခြေကလည်း ပတ်တိုင်းသည်။ ပြီးတော့ လက်လေးတွေ ချိုး ရင်း ပါးစပ်က ပွစိ၊ ပွစိ နှင့် တွက်နေ၏။

“ရပြီ ခနစောင့်၊ အမ သမီးနဲ့ အပြင်လိုက်ခဲ့ဖို့ တစုံလောက် ပြေးဝယ်လိုက်မယ်။ ဘယ်လိုမျိုးကြိုက်သလဲ အမ”

“မပြောတတ်ဘူး။ ဟိုလေ … သိပ်လည်း ပုံမတုံးဘူး။ သိပ်လဲ မဟော့တဲ့ ပုံမျိုးပေါ့”

“အင်း … ဟုတ်ပြီ”

လှစ်ကနဲ ပြန်ထွက်ဖို့ ပြင်တာကြောင့် သန်းအောင်မြင့် လှမ်းဆွဲပြီး လက်ထဲကို ပိုက်ဆံကဒ် ထည့်ပေးလိုက်ရသည်။

“အဆင်ပြေတာသာ ဝယ်ခဲ့ပါ။”

ဒီတခါတော့ နာရီဝက် ကျော်လောက်ကြာသည်။ အတိုတွေ အပြတ်တွေ လုပ်လာမှာ ကျိတ်ပြီး စိုးရိမ်ခဲ့ရပေမယ့် မီးမီး ဝယ်လာသည့် အထုပ်ထဲက ပုံစံ ခပ်ရှင်းရှင်း ဘလောက်စ် တထည်နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ တထည်ထွက်လာသော ကြောင့် သန်းအောင်မြင့် စိတ်သက်သာသွား၏။ ကွင်းထိုးဖိနပ် အပြာလေးတရံလည်းပါသည်။ ဝါဖျော့ဖျော့ အတွင်းခံ တစုံ ကို ကိုင်ပြီး သန်းအောင်မြင့် နည်းနည်းတော့ ငိုင်သွား သည်။ ဒီလို ငိုင်တာကို မီးမီးက တမျိုးထင်သွားပုံရ၏။

“အဲဒါက တော့ ဆိုဒ်ပဲ ကြည့်ယူလာတာ။ ခုထွက်တော့ မှ အမ စိတ်ကြိုက် ကြည့်လေ။ ဒီတံဆိပ်က ဆိုဒ်မှန်တယ်။ အသားလဲ ကောင်းတယ်။ သမီး ဝတ်နေကျ။”

“ရပါတယ်။”

သန်းအောင်မြင့်က ဘယ်လို အဝတ် အစားလဲရပါ့မလဲဟု ငိုင်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီအခန်းထဲမှာက ကုတင်တလုံး စားပွဲ တလုံးသာ ရှိသည်။ မီးမီးကို ထားခဲ့ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လဲ ရမှာကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ အားနာသလိုလို ဖြစ်မိသည်။ သန်း အောင်မြင့် နှင့် မီးမီးက ယောက်ျားချင်းလို့လည်း ဆိုနိုင်သည်။ အခုအခါမှာ မိန်းမချင်း လို့လည်း ဆိုနိုင်ပြန်သော အခါ ကိုယ်က ရှက်ပြမနေသင့် ဟုလည်း တွေးမိပြန်၏။

“အမ အင်္ကျ ီချွတ်လိုက်”

မီးမီးက အတွင်းခံတွေက တံဆိပ်တွဲလောင်းတွေကို ပါးစပ်နှင့် ကိုက်ဖြတ်လိုက်ပြီး သန်းအောင်မြင့်ကို လှမ်းပေးသည်။ မထူး ဇာတ်ခင်းရတော့မည်ဟု သဘောပိုက်လိုက်သော သန်းအောင်မြင့်က အင်္ကျ ီကိုရော ဆီလီကွန် အတွင်းခံကို ပါချွတ်ချ လိုက်တော့ မီးမီးက အနားကို ကပ်လာပြီး ကိုယ်လုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်သည်။

“အရမ်းသပ်ရပ်တာပဲ။ သေသေချာချာကြည့်မှ အဆက်တွေကို ရေးရေးလေးပဲတွေ့တယ်။ အဲဒါကလည်း နောက် ၆ လ တနှစ်ဆို ဘာမှ မရှိတော့ဘူး အမရဲ့။ အမ ပိုက်ဆံကုန်ခံရကျိုးနပ်တယ်။”

အတွင်းခံကို နောက်ကနေ ဂျိတ် ချိတ်ပေးရင်း မီးမီးပြောသည်။ ခွက်တွေ ပုခုံးကြိုးတွေကို နေသားကျအောင်လည်း ညှိ ပေး သည်။ အောက်ပိုင်းကို ချွတ်လိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ မီးမီးက သမန်ကာရှန်ကာ တချက်ပဲ လှမ်းကြည့်လို့ သန်းအောင် မြင့် မျက်နှာပူရ နည်းနည်းသက်သာသွား၏။ ဒါပေမယ့် အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကိုတော့ ခပ်မြန်မြန်ဝတ်လိုက်မိ၏။ ဂျင်း ဘောင်းဘီကတော့ ပေါင် နှင့် တင်ပါး မှာ နည်းနည်းကျပ်သလို ခံစား ရသည်။ ခါးကတော့ ကွက်တိပင် ဖြစ်သည်။ အင်္ကျ ီ ကလည်း  သန်းအောင်မြင့် ၏ အခု ကိုယ်လုံးနှင့် အတော်ပဲ ဖြစ်သည်။

လမ်းပေါ်ရောက်တော့ သန်းအောင်မြင့် တွေ့သမျှ မိန်းကလေးတိုင်းကို လိုက်ကြည့်မိသည်။ ဒါပေမယ့် အရင်က ကြည့်သ လိုမျိုး မဟုတ်ပါ။ သူတို့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ် အစားတွေကို လိုက်ကြည့်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ အဆင်ပြေသည်ဟု ထင်တာတွေ့ လျှင် စိတ်ထဲကနေ ကိုယ့်ကိုယ်ပေါ် တင်ကြည့်သည်။ အများစုက အချိုးအစား ညီညွတ်စွာကြည့်ကောင်းကြသည်ကို မြင် တော့ ငါဆိုရင် ကြည့်ကောင်းပါ့မလားဟု စိတ်ငယ်ရပြန်သည်။

မီးမီးက သန်းအောင်မြင့်ကို ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်သို့ အရင်ဆုံးခေါ်သွားသည်။ မိန်းမတွေ ဆူညံနေသော ဆိုင်ထဲကို ပထမဆုံး ရောက်ဖူးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဘာပုံ ဘယ်လို ညှပ်ပါလို့လည်း မပြောတတ်တော့ ကြည့်လုပ်ပါဆိုပြီး မီးမီးကို အာဏာကုန် လွှဲ အပ်လိုက်ရသည်။ သိပ်အများကြီးလည်း မရှည်သေးသည့် ဆံပင်ကို ဆိုင်ကလည်း မီးမီး ညွှန်ကြားသည့်အတိုင်း အဆင်ပြေ အောင်လုပ်ပေးပါသည်။ တကယ်လည်း တော်တော်ကြည့်ကောင်းသွားသည်ဟု ထင်မိသည်။

“အပြင်ရောက်တဲ့ အခါ အမကို လူတွေ မကြည့်ကြရင် သမီးကို ကြိုက်သလိုပြော”

ဆံပင် ညှပ်ဆိုင်က အထွက်မှာ မီးမီးက စပ်ဖြဲဖြဲနှင့် တိုးတိုးကပ်ပြောသည်။ သူ့ အပြောကြောင့် သန်းအောင်မြင့်မှာ အပြင် ရောက်တော့ လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း မလျှောက် တတ်သလို ဖြစ်နေ၏။ သူပြောသလို လူတိုင်း မဟုတ်ပေမယ့် ယောက်ျားတော်တော် များများက လှည့်ကြည့်သွားတာမြင်ရတော့ သန်းအောင်မြင့် စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ခံစားရ၏။

“အမ က ခုနပြောသလိုပဲ သိပ်မရိုး သိပ်မဆန်းတာမျိုး လိုချင်တာပေါ့နော်။”

“အင်း … စမတ်ကျကျ ပုံမျိုးပြောရမလားပဲ။ ကိုယ့် အသက်အရွယ်နဲ့ လိုက်တာမျိုးပေါ့လေ။”

“အဲဒါတော့ မပူနဲ့ အမကို အခုအတိုင်းမှာ အသက် ၃၀ ကျော်လို့ ဘယ်သူမှ မထင်ဘူး။ အလွန်ဆုံး အစိတ်လောက်ပဲ မှန်း ကြမှာ။”

“မဖြစ်နိုင်ပါဘူး မီးမီးရယ်”

“မယုံရင် စောင့်ကြည့်ပေါ့။ ဟဲဟဲ။ အဲ … အမ မြန်မာဝတ်စုံရော သဘောကျသလား။”

“ကျတာပေါ့”

သန်းအောင်မြင့် မဆိုင်းမတွပင် ဖြေမိသည်။ မြန်မာဆန်ဆန် ဝတ်ထားသည့် မိန်းကလေးတွေကို လုလု ဘယ်လောက် သ ဘောကျတတ်သလဲ ဆိုတာ သန်းအောင်မြင့် အသိဆုံး ဖြစ်သည်။ မြန်မာဆန်ဆန် လှလှပပ မိန်းကလေးတွေကို တွေ့ရ တိုင်း “ရင်ထဲမှာ အေးသွားတာပဲဗျာ” ဟု လုလု ပြောတတ်သည်။

“မနက်ဖြန် ဝတ်သွားဖို့ အတွက် မြန်မာ ဝတ်စုံတစုံ လိုချင်တယ်။ ကျန်တာတွေက နောက်နေ့မှ ဆိုလဲရတယ်။ မြန်မာ ဝတ် စုံက တော့ အဆင်ပြေတာ တွေ့ရင် ရသလောက် ဝယ်မယ်။”

“အဲဒါတော့ မလွယ်ဘူး အမ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“မြန်မာ ဝတ်စုံက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ရှိမှ ကောင်းတာ။ အဲဒါမျိုးက ကိုယ်နဲ့တိုင်းပြီး သေသေချာချာ ချုပ်ဝတ်မှ ကောင်းတာ မျိုး”

“ရယ်ဒီမိတ် မရှိဘူးလား။ အသင့်ချုပ်ရောင်းတဲ့ ဆိုင်တွေ မြင်ဖူးသလိုပဲ”

“ရှိတော့ ရှိတာပေါ့ အမရယ်။ ဒါပေမယ့် ခုနပြောသလို ကိုယ်နဲ့ အံကိုက်ဖြစ်ဖို့က မလွယ်ဘူးလေ။”

“အနီးစပ်ဆုံး အဆင်ပြေတာကို ရှာပြီး ပြင်ခိုင်းမယ် ဆိုရင်ရောရမလား။”

“ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲဒါလဲ ဒီနေ့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။”

“တောင်းသလောက်ပေးမယ် ဆိုရင်ရော၊ လုပ်ပါ မီးမီးရယ်။ မနက်ဖြန် ဝတ်သွားဖို့ တကယ်ကို အရေးတကြီးလိုနေလို့ပါ။ ဘယ်လောက်ကျကျ ပေးမယ်။ တစုံရရင် တော်ပြီ။ ကျန်တာတွေ နောက်တလ လောက်နေမှ ရမယ်ဆိုလည်း ဖြစ်တယ်။”

မြန်မာဝတ်စုံလေး နှင့် လုလု ရှေ့ကို အရောက်သွားနိုင်ဖို့ စိတ်လောနေသည့် သန်းအောင်မြင့်က ကလေးမုန့် ပူဆာသလို အတင်းပြောတော့ မီးမီး သက်ပြင်းချသည်။

“အသိတယောက် အလုပ်လုပ်တဲ့ ဆိုင်တော့ ရှိတယ်။ နာမည်ကြီးပဲ။ အမ ပြောသလို အမြန်ကြေး တနင့်တပိုးပေးရင်တော့ သူတု့ိ လုပ်ပေး မယ်ထင်ပါတယ်။ အဲဒီကိုပဲ အရင်သွားကြည့်ကြတာပေါ့။”

...............................................

(၁၆)

“အခု ဘယ်အချိန် ရှိပြီလဲ မသိဘူးနော်။”

ကေသီ့ဆီက ပထမဆုံးစကားသံ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဒါပေမယ့် ရဲလင်းကို မကြည့်ဘဲ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရဲလင်း က ကေသီ့ကို မျက်နှာပူသည် အားနာသည်။ ကေသီ ကတော့ အရှက်ကြောင့် ဖြစ်မည်။ သူတို့စကား မပြောဘဲ တိတ်ဆိတ် စွာနေခဲ့ကြသည်မှာ တော်တော်ကြာပြီ ထင်ပါသည်။ ဒီကြားထဲမှာ ဟိုလူတွေ နောက်ထပ် ရောက်လာပြီး နှိပ်စက်လို့ ရဲလင်းလည်း နောက်ထပ် ၂ ကြိမ် ပန့်ဆွဲ ခဲ့ရသည်။ အားနာပေမယ့် သူ့ပစ္စည်းက ဘယ်လိုမှ ထောင်မလာ လို့ ကေသီ လည်း နောက် ၂ ကြိမ် ပုလွေမှုတ်ပေးခဲ့ရပြီး ဖြစ်သည်။ ခုတော့ ကေသီအရှက် နည်းနည်းလျော့ သွားပြီ ထင်သည်။

“အချိန် အသာထား၊ နေ့ လား ညလားတောင် မသိဘူး”

ရဲလင်း ပြန်ပြောလိုက်တော့ ကေသီလည်း တိတ်သွားသည်။ မှတ်မိသမျှ ဆိုရင် သူတို့ လမ်းမှာ တိုက်မိပြီး ဒီလူတွေနှင့် တိုး တာက ည ကိုးနာရီ ဝန်းကျင် လောက်မှာ ဖြစ်သည်။ ဘယ်လောက်ကြာအောင် သတိမေ့ခဲ့သလဲ ဆိုတာ ကို သူတို့ မသိကြ ပါ။ သတိရလာကထဲက ဒီအခန်းထဲမှာ နေ့မသိ၊ ညမသိ နေခဲ့ကြရသည်။

ထူးတော့ ထူးဆန်းသည်။ ဒီလူတွေက သူတို့ကို နှိပ်စက်ပေမယ့် ရဲလင်း ပစ္စည်းကြီးလာအောင် လုပ်နေကြသည်။ ကောင် မ လေးချောချော တယောက်က မှုတ်ပေးတာတောင် ခံနေရသေး၏။ တော်တော်ကို နားလည်ရခက်သော အခြေအနေ ဖြစ် သည်။ အစားလည်း မှန်မှန်ကျွေးသည်။ မျက်နှာကြက်မှာတပ်ထားသည့် စပီကာကနေသူတို့ လှမ်းပြောလို့ အံကို သွားဖွင့် လိုက်လျှင် ထမင်း ၂ ပန်းကန်က ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ထမင်းပေါ်တွင် ဟင်း အရည် တမျိုး မဟုတ် တမျိုးဆမ်းပေး ထား ပြီး ဟင်းတတုံး စီ သို့မဟုတ် ငါးခြောက် တဖဲ့စီလောက်တော့ ပါတတ်သည်။

ဝတ်စုံ အပိုတစုံစီလည်း ပေးသည်။ ပဝါ ခပ်ကြီးကြီး တထည်စီ နှင့် သွားတိုက်ဆေး ဆပ်ပြာ တွေလည်း ပေးထားသည်။ သွားပွတ်တံ လက်ကိုင်ရိုးကို ဖြတ်ထားလို့ တိုက်ရတာတော့ ခက်သည်။ ရေချိုး ချိန်ဆိုပြီး လှမ်းပြောရင် ရေချိုး ရသည်။ သူတို့ ပြောချိန်မှာ ရဲလင်း ပေကပ်ပြီး ထိုင်နေမိလို့ ကော့နေအောင် အရိုက်ခံခဲ့ရသေး၏။

လေဝင် လေထွက် လုပ်စရာဆိုလို့ နံရံတွေ အပေါ်ဖက် မျက်နှာကြက်နားတွင် သံဆန်ကာကွက် သေးသေးလေးတွေပဲ မြင်ရပေမယ့် အခန်းထဲမှာ ပူခြင်း အေးခြင်းမရှိ၊ အိုက်ခြင်း မွန်းခြင်းမရှိ အနေတော်ပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် စနစ်တကျ တည်ဆောက်ထားသည့် အခန်းတခုလို့ပဲ ယူဆရသည်။ နံရံတွေကို ထိရိုက်ကြည့်မိသလောက် ဆိုရင် တော်တော်ထူ ထဲ မည်ဟု ပြောနိုင်သည်။

သူတို့ ဆီရောက်လာကြသည့် လူတွေက လမ်းမှာ သူတို့ကို မေ့ဆေးနှင့် ဖမ်းစဉ်က လူတွေပဲ လားဆိုတာကိုတော့ ရဲလင်း သေသေချာချာ မမှတ်မိပါ။ သေနတ်တွေ ကျဉ်စက်တွေ ကိုင်ထားကြပြီး လက်သံပြောင်ပြောင် နှိပ်စက်တတ်ကြသည့် အ တွက် တယောက်မှ လူကောင်း မဟုတ်နိုင်ဆိုတာ တခုပဲ ရဲလင်း ဖက်က သေချာပါသည်။

စပီကာ က အသံထွက်မလာရင်၊ ဒါမှမဟုတ် ဟိုလူတွေ ဝုန်ဒိုင်းကျဲ ဝင်မလာရင် အခန်းက လုံးဝတိတ်ဆိတ်နေသည်။ ပြင်ပ က အသံတစုံတရာ ကြားရနိုင်မလားဟု ရဲလင်း အာရုံစိုက် နားစွင့် ကြည့်သေးပေမယ့် ဘာသံမှ မကြားရပါ။ အခန်းထဲမှာ သူတို့ ၂ ယောက်၏ လှုပ်ရှားသံ သာ တခါတရံ ရှိနေတတ်သည်။ သူတို့ချင်းလည်း မျက်နှာ ပူစရာ အဖြစ်တွေကြောင့် မျက် နှာချင်း မဆိုင်ကြ၊ စကားမပြော ဖြစ်ကြတာကြောင့်လည်း အခန်းက ပိုမို တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။ အခုတော့ ကေသီက တိတ်ဆိတ်မှုကို စတင် ချိုးဖျက်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။

“ကျွန်တော် ကေသီ့ကို တောင်းပန်ပါတယ်။ ဒီလူတွေက …”

“မပြောပါနဲ့ရှင်၊ ထားလိုက်ပါတော့။”

“ဟိုလေ ကျွန်တော့် ဖက်က …ဆန္ဒ ..ဟိုဒင်းလေ”

“တော်ပါတော့ရှင်၊ ရှင်ရော ကျွန်မပါ ဝဋ်ခံနေရတယ် လို့ ပဲ ထားလိုက်ပါ။ ဒီ အကြောင်းတွေ မပြောပါနဲ့တော့။”

ငိုသံပါလေး နှင့် ပြောလိုက်တော့ ရဲလင်း သနားပြီး ကေသီ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ နံရံကို မှီပြီး စိတ်ပျက် အား လျော့ စွာ ထိုင်နေသည့် ကေသီ့ မျက်နှာလေးက နွမ်းနယ်နေသည်။ ရဲလင်းကို ရီဝေဝေ တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး မျက်နှာ ပြန်လွှဲ သွားသည်။

“ကေသီ့ကို ကြည့်ရတာ အားနည်းနေသလိုပဲ။ ခနအိပ်လိုက်ပါလား။”

“အိပ်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် အိပ်လို့ မရဘူး။”

“မီးရောင်လင်းနေလို့ ထင်တယ်။ အင်္ကျ ီ အပိုက ခါးစည်းကြိုးကို ဖြုတ်ပြီး မျက်လုံးမှာ စည်းပြီးအိပ်ကြည့်ပါလား။”

“အင်း …စမ်းကြည့်လိုက် ဦးမယ်။”

မျက်နှာကို အဝတ်စည်း၍ ကေသီ ခွေခွေလေး လှဲချလိုက်သည်။

“စိတ်ကို လျှော့ပြီး အိပ်လိုက်၊ ထမင်းရောက်လာရင် ကျွန်တော် နိုးမယ်သိလား။”

.........................................................

(၁၇)

တိမ်တအုပ်အကွယ်က ထွက်လာသော ဝါလဲ့လဲ့ နေရောင် ကြောင့် သန်းအောင်မြင့် နားတဝိုက်မှာ အရာရာက ပိုတောက် ပ သွားသည်။ လမ်းဘေးက သစ်ပင်တွေ ပိုပြီး စိမ်းလာသည်။ လမ်းပေါ်မှာ ရှိသူ၏ မျက်နှာ က ပိုကြည်လင် လင်းလက် လာ သည်။ အရာရာက ပိုလှနေသလို ထင်ရသည်။ ခပ်အေးအေး တချက် ဖြတ် သွားသည့် လေပြည်က သန်းအောင်မြင့် ဆံပင် တွေကို ကလူကျီစယ် သွားတော့ လက်နှင့် ကပျာကယာ ပြန်သပ်လိုက်မိသည်။ မနက်စောစောထ၍ ပြင်ဆင်ခဲ့သမျှလေး ပျက်စီး မသွားစေလိုပါ။

သန်းအောင်မြင့် ရင်တွေခုန်နေသည်။ လှမ်းလိုက်သော ခြေတလှမ်းတိုင်းက ရင်ထဲက ခံစားချက်ကို ပိုထိရှအောင် လုပ်နေ ၏။ ဝတ်နေမကျသည့် ထမိန်စကပ်၏ အနည်းငယ် မာခေါက်ခေါက် ဖြစ်နေသည့် အနားတွေက ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း ခြေ မျက်စိ နားတဝိုက်နှင့် ခြေဖမိုးကို ပွတ်ဆွဲသွားတတ်ကြသည်။ စီးနေကျမဟုတ်သည့် ဖိနပ်နှင့် လမ်းလျှောက်ရတာ တမျိုး ကြီး ဖြစ်နေပေမယ့် သန်းအောင် မြင့် အားတင်း၍ ဆက်လျှောက် သည်။ နားထဲမှာလည်း ခြေထောက်ကို ဖြစ်နိုင်ရင် မျဉ်းတ ပြေး ထဲဖြစ်အောင်ချ ဆိုသည့် မီး မီး စကားကို ပြန်ကြားနေ၏။ ဒီဝတ်စုံကို မီးမီးတောင် အလွန်သဘောကျခဲ့သည်။ သန်း အောင် မြင့် အစမ်းဝတ်ကြည့်တာကို တောင် ဖုန်းလေးနှင့် ဓာတ်ပုံတွေ တဖျတ်ဖျတ်ရိုက်သွားသည်။

သူမင်္ဂလာဆောင် သည့် အခါ ကျရလည်း ဒီဝတ်စုံနှင့် လာဖို့ ကြိုမှာသေး၏။ ထို့ကြောင့်လည်း မနေ့က လောဘတကြီးနှင့် အမြန်ကြေးပေး၍ ပြင်ခိုင်းပြီး ယူလာသော မြန်မာ ဝတ်စုံတွေထဲက ဒီတစုံကို ဒီနေ့ အတွက် ရွေးချယ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

မနေ့က ဝယ်လာတာတွေထဲက ပေါ့ပါ့ပါးပါး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှိမည့် အဝတ် အစားတွေ ဝတ်လာမိရင် ကောင်းသား ဟု ကားပေါ်မှာ တောင့်တောင့်လေး ထိုင်လိုက်လာရင်း စဉ်းစားမိပါသေးသည်။ ဒါပေမယ့် ပထမဆုံး အမြင်က အရေးကြီးသည် ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်အားပေးရ၏။ ဒီနေ့ သန်းအောင်မြင့်ကို လုလုမြင်ရမည့် ပုံသည် သူ့ဘဝတလျှောက်လုံး မျက်လုံးထဲ မှာ စွဲကျန်သွားစေဖို့ အရေးကြီးပါသည်။

သန်းအောင်မြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည် အပြာရောင်ရင့်ရင့် ပိုးသား အင်္ကျ ီက ကိုယ်ပေါ်မှာ ချပ်ချပ်ရပ် ရပ် လုံလုံခြုံခြုံ နှင့် အပေါ်ပိုင်းကောက်ကြောင်းတွေကို ကဗျာဆန်ဆန်၊ မဟာဆန်ဆန် ဖော်ပြနေသည်။ အောက်မှာ အပြာနှင့် အနက်ရောနေသော ချိတ်ထမိန်စကပ် က Package A အစွမ်းဖြင့် လန်းဆန်းနေသော သန်းအောင်မြင့် ၏ ခါး၊ တင် နှင့် ခြေတံတွေကို တင့်တယ်စွာအချိုးကျနေစေ၏။ မိတ်ကပ်ပါးပါး နှင့် နှုတ်ခမ်းနီ တို့ကလည်း ပန်းချီဆရာ တောင် နှစ်ထောင်း အားရဖြစ်ခဲ့သည့် မျက်နှာ အလှကို ပိုပြီး ကြွကြွရွရွ ဖြစ်စေလိမ့်မည်ဟုလည်း ယုံကြည်ပါသည်။

အိမ်နားမှာ အလှပြင်ဆိုင် တခုရှိတာကို ပြောင်းလာသည့် နေ့ကတည်းက သန်းအောင်မြင့် သတိထားမိခဲ့သည်။ မနက်က ဆိုင်တံခါး ဖွင့်ဖွင့်ချင်း အလောတကြီး ရောက်လာသည့် သန်းအောင်မြင့်ကို ဆိုင်ရှင် အမျိုးသမီး အံ့အားသင့်သွားခဲ့၏။ သန်းအောင်မြင့် ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ကြည့်ရင်း

“ပွဲနေပွဲထိုင်ဆို ကြိုပြောထားရတယ် ညီမရဲ့”

“အခုမှ အရေးပေါ်ဖြစ်လာလို့ပါ။ အများကြီးလဲ မဟုတ်ပါဘူး။ ကြည့်ကောင်းရုံပါပဲ။ အချိန်လဲ သိပ်မရလို့ ပါ။”

“ခပ်ပါးပါးပဲ ပေါ့”

“ဟုတ်ကဲ့၊ မျက်နှာပြောင်ကြီး ဖြစ်မနေရင် ပြီးတာပါပဲ။”

“ကဲကဲ ထိုင်၊ ညီမက တခါထဲ အဝတ် အစားလဲလာတာကိုး၊”

“ပြီးတာနဲ့ ကားဂိတ်တန်းဆင်းရမှာမို့ပါ။”

အရေးပေါ်ဆိုတာကို ဘယ်လို နားလည်သွားမှန်း မသိသည့် ဆိုင်ရှင်က ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးပါသည်။

“ဟိုဒင်းလေ၊ မိတ်ကပ် လိမ်းထားမှန်းလဲ မသိသာတာမျိုး”

မိတ်ကပ် ထူလပျစ်ကြီး နှင့် ပုံပျက်ပန်းပျက် ဖြစ်သွားမှာလည်း သန်းအောင်မြင့် ကြောက်သည်။ အရင်က ပွဲလမ်းသဘင် တွေမှာ ပြင်လွန်းပြီး ဖင်ချွန်းလာသော မိန်းမတွေ အများကြီးတွေ့ခဲ့ဖူးသည်။ နောက်ပြီး အဲဒီလို မိန်းမမျိုးတွေ့ရင် လုလုက ဟာသလုပ်တတ်တာကိုလည်း ကောင်းကောင်း သတိရနေပါသည်။

“အေးပါကွယ် …အေးပါ”

ပြင်ပြီးလို့ မှန်ထဲမှာ ကြည့်လိုက်တော့ သူများတွေ ဘယ်လိုမြင်မလဲ တော့မသိပါ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ အဆင်ပြေသည် ဟု ထင်မိသည်။ လုလုလည်း သဘောကျလောက်မည် ထင်သည်။ ဈေးဦးပေါက်မှာ အလောတကြီး ရောက်လာသည့် ကပ် စတန်မာကို ဆိုင်ရှင်က ဆံပင်တွေဘာတွေလည်း ဆေးတွေဘာတွေ ဖြန်းပြီး သေသေချာချာ လုပ်ပေးလိုက်သေး၏။

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အမရယ်။ သွားလိုက်ဦးမယ် ကားနောက်ကျမှာ စိုးလို့”

ပိုက်ဆံရှင်းပြီးသည်နှင့် သန်းအောင်မြင့် ကားငှားပြီး ကားဂိတ်ကို ပြေးရသည်။ တလမ်းလုံးလည်း ဆံပင်ပုံ မပျက်အောင်၊ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ မကြေမွအောင် သတိနှင့် လိုက်လာခဲ့ရသည်။ ခုတော့ သန်းအောင်မြင့် လုလု ရှိမည် ထင် သည့်နေရာသို့ ဦးတည်နေပြီ ဖြစ်သည်။

လမ်းမှာ အသိတွေတိုး၏။ သန်းအောင်မြင့်ကို သူတို့ မမှတ်မိကြ။ သန်းအောင်မြင့်ကလည်း မခေါ်ပါ။ ဘူးကျသည့် သူတွေ ကလည်း ခပ်ပြောင်ပြောင်ပင် ငမ်းကြသည်။ အရင်ကထဲက သိသည့် တချို့ချာတိတ်တွေကို နားရင်းပြေးရိုက်လိုက် ချင်ပေ မယ့် မသိဟန်ပြုပြီး ဆက်လျှောက်ရသည်။ အမှန်ပြောရရင် အကြောင်းတခုခု ကြောင့် မှတ်မိသွားကြမှာကို ကြောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ လုလုနှင့် မတွေ့မီ သန်းအောင်မြင့် အခြေအနေကို ဘယ်သူမှ မသိစေလိုပါ။

အထူး သဖြင့် အလုပ်ထဲက လူတွေကို ရှောင်ဖို့လိုသည်။ မိန်းမသား အဖြစ်နဲ့တော့ ဒီအလုပ်ကို ဆက်မလုပ်ချင်ပါ။ လုလု နှင့်တွေ့ပြီး လျှင်တောင်မှ ဖြစ်နိုင်လျှင် သူတို့ ၂ ယောက် အကြောင်း၊ အထူးသဖြင့် သန်းအောင်မြင့် ဒီလိုဖြစ်သွားသည့် အကြောင်းကို ဒီကမိတ်ဆွေတွေ၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကို အသိပေးဖို့ တော်တော် သတ္တိမွေးရဦးမည် ဖြစ်သည်။ လုလု က သူ့ဖက်က ရပ်တည်ပေးမည် ဆိုလျှင်တော့ သန်းအောင်မြင့် ဘာမဆိုရင်ဆိုင်ရဲ မည် ထင်ပါသည်။

တနေရာမှာတော့ ရှေ့က မောင်းလာသည့် ကားတစီးက သန်းအောင်မြင့် နားနီးမှ အရှိန်တော်တော်လျှော့လိုက်သည့် အ တွက် ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ကားအရောင်နှင့် နံပါတ်ကို မြင်လိုက်တော့ ပိုလန့်သွားရ၏။ သန်းအောင်မြင့် နှင့် မောင်နှမ လိုခင်သော တက္ကသိုလ်က ဆရာမလေး။ တော်သေးသည်။ ကားက လုံးဝ ရပ်မသွား။ ပိန်ခြောက်ခြောက် နှင့် အကြောင်း မသိရင် ယောက်ျားလေးလို့ ထင်ရသည့် ဆရာမလေးက သန်းအောင်မြင့်ကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ရင်း ကားကို ဖြေး ဖြေးလေး မောင်းသွားသည်။ မြင်ဖူးသလိုရှိ လို့ကြည့်တာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူမတူအောင် ချောမောလှပသည့် မိန်းမ တယောက်ကို အားကျစိတ်ဖြင့် ကြည့်သွားတာလား ဆိုတာ သူကိုယ်တိုင်ပဲ သိပေမည်။ ကားလွန်ပြီး တဖြေးဖြေး ဝေးသွားမှ သန်းအောင် မြင့် သက်မ ချနိုင်တော့၏။

မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ လျှောက်လာသည့် ကိုယ်ဝန်ဆောင် အမျိုးသမီး တယောက်က သန်းအောင်မြင့်ကို သေသေချာချာ ကြည့်သွား၏။ သူ့ကို သန်းအောင်မြင့် မသိပါ။ ထို့ကြောင့် မြင်ဖူးလို့ ကြည့်တာ မဟုတ်ဘဲ အရမ်းကြည့်ကောင်းနေလို့ ကြည့် သွားတာ ဖြစ်မည်ဟု ထင်မိသည်။ သန်းအောင်မြင့် လည်းသူ့ကို ပြန်ကြည့်မိရင်း ရင်ထဲဖိုသွားရသည်။ တချိန်ချိန်မှာ သန်း အောင်မြင့်သည်လည်း လုလုလက်ချက်ဖြင့် ဒါမျိုး ဖြစ်သွားနိုင်သည် မဟုတ်ပါလား။ ဒီလိုတွေး မိပြန်တော့ ရှက်သလိုလို၊ ကြောက်သလိုလို ရင်ထဲမှာ ဖိုလှိုက်လာရသည်။ 

“ရှင်တို့ ဗိုက်ကြီးလို့များတော့ အရဲကိုးပြီး ရိုးရိုးမွေးဖို့ မကြံလေနဲ့၊ ကိုယ် ဝန် ရှိတာသိတာနဲ့ ဆရာဝန်နဲ့ မပြတ်ပြနေ။ ဗိုက်ခွဲပြီးတော့မွေး။” 

ဆိုသည့် ဆေးရုံက အိုဂျီ ဆရာဝန်မကြီး စကားသံကို လည်း နားထဲမှာ ပြန်ကြားယောင်လာသည်။ ဆေးရုံက ဆင်းစဉ်မှာ ပေးသည့် ဆောင်ရန်၊ ရှောင်ရန် စာရင်းများထဲမှာ အဲဒါလည်း ပါတာကို မှတ်မိနေသည်။

သန်းအောင်မြင့် ဦးတည်ရာက လုလုတို့ အိမ်ဖြစ်သည်။ အိမ်နှင့်ဆိုင် တွဲထားတာဆိုတော့ ဘယ်မှ မသွားရင် အိမ် သို့မဟုတ် ဆိုင်မှာပဲ ရှိလိမ့်မည် ထင်သည်။ စတွေ့တွေ့ချင်းတော့ လုလု အံ့သြသွားမည် ထင်သည်။ မှတ်မိချင်မှတောင် မှတ် မိလိမ့်မည်။ မှတ်မိရင်လည်း အရမ်းအံ့သြသွားလိမ့်မည်။ ထို့နောက် …

လုလုနှင့် ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီးရင် သန်းအောင်မြင့် အရင်ကထဲက အတူတူသွားချင်ခဲ့သော နေရာ သုံးခုရှိသည်။ ရေကြည် ဦးဘုရား၊ ကန်သုံးဆင့် နှင့် ငဝန်မြစ်ကမ်းဘေးမှ နှီးဘုရား တို့ဖြစ်သည်။ ညနေစောင်းဆိုရင် အလွန်လှသော နှီးဘုရားသို့ ဒီညနေတော့ သွားခွင့် ကြုံမည်ဟု ရင်ထဲက မျှော်လင့်နေမိ၏။

ဒါပေမယ့် ဝေါကနဲ ဘေးက ဖြတ်တက်သွားသော ဆိုင်ကယ် တစီးက သန်းအောင်မြင့် စိတ်ကူးတွေကို မောင်းထုတ် ပစ် လိုက်၏။ အလန့်တကြားဖြင့် ဘေးကပ်ပြီး ခြေစုံရပ်လိုက်သော သန်းအောင်မြင့်ကို နောက်မှာ ထိုင်လိုက်လာသူ မိန်းက လေးက လက်ကလေးပြပြီး တောင်းပန်သွားသည်။ မောင်းသည့် သူကတော့ လှည့်တောင်ကြည့် မသွားပါ။

အရင်စိတ် ဆိုရင် သန်းအောင်မြင့် နှုတ်ဖျားက ဖရုဿ ဝါစာတွေ တနင့်တပိုး ထွက်လာမှာ ဖြစ်ပေမယ့် ဒီတကြိမ်မှာတော့ သည်းခံလိုက်ပါသည်။ သားသား နားနားဝတ်ထားပြီး ထမိန်စွန်တောင်ဆွဲ၍ လမ်းလယ်မှာ ရန်တွေ့သည့် မိန်းမ မျိုးကို လုလု ကြိုက်မည် မဟုတ်ပါ။ လူရမ်းကား ဆိုင်ကယ် သမားကို လုလု မျက်နှာ ထောက်၍ ခွင့်လွှတ်လိုက်ပါသည်။

“ဟာ”

လုလုတို့ လမ်းထိပ်နားတွင် ခုနဆိုင်ကယ် ရပ်ထားတာကို ထပ်တွေ့ရသည်။ ဆိုင်ကယ် ပေါ်လိုက်လာသူ နှစ်ယောက်က ဘေးမှာ ရပ်စကားပြောနေကြ၏။ ဆိုင်ကယ်သမား၏ လက်က ကောင်မလေး ပုခုံးပေါ်တင်ထားပြီး ကောင်မလေးက ဆိုင် ကယ်သမား ခါးကို လှမ်းကိုင်ထားသည်။ သန်းအောင်မြင့် ကြည့်နေဆဲမှာ ဆိုင်ကယ်သမားက ခေါင်းမှာ စွပ်ထားသည့် ဆိုင် ကယ်စီး ဦးထုပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်၏။

သန်းအောင်မြင့် နားက ကမ္ဘာကြီး ပတ်ချာလည်သွားသည်။ ကောင်းကင်ကြီး ပြိုကျလာ၏။ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကြား တွင် သန်းအောင်မြင့် ပြားချပ်သွားသည်။ ရှေ့သို့လှမ်းထားသော ဘယ်ခြေနောက်ကို ညာခြေက မလိုက်နိုင်၊ ခြေစုံလည်း မဟုတ် တဝက်တပျက် အနေအထားမှာ သန်းအောင်မြင့် ကျောက်ရုပ်တခု ဖြစ်သွားသည်။

“လုလုရယ်”

နှုတ်ဖျားက မဟုတ်၊ ရင်ထဲမှာ ဟိန်းလာသော အသံဖြစ်ပါသည်။ တကယ်ထွက်လာတာက မျက်ရည်တွေ ဖြစ်သည်။ ပတ် ဝန်းကျင်တခုလုံး ရီဝေဝါးသွား၏။ ငြိမ်သက်နေသော သန်းအောင်မြင့် ပုခုံးနှင့် ကျောပြင်က တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ကနဲ လှိုက်ကနဲ တက်လာတိုင်း ဘေးပတ်လည်က လူသံကားသံတွေ နားထဲမျာ ပျောက်ပျောက်သွား၏။

မျက်တောင်ကိုတဖျတ်ဖျတ် ခတ်ကာထိန်းရင်း ခြေအစုံကို ပြန်လှည့်ဖို့ အားယူရသည်။ ကောင်မလေး၏ နဖူးဆံစတွေကို လက်နှင့် လိုက်ဆွဲ၍ စရင်း ပြုံးနေသည့် လုလုအပြုံးက သန်းအောင်မြင့် ရင်ကိုသာမက တကိုယ်လုံးကို ညှစ်ချေနေသည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်သော ဒူးတွေကို ကြိုးစားထိန်းရင်း သန်းအောင်မြင့် လုလုတို့ နှစ်ယောက်ကို ကျောခိုင်းလိုက်သည်။ သန်း အောင်မြင့် မျက်နှာ မူရာမှာတော့ ဘာဆို ဘာမှ မရှိသော ဟင်းလင်း ပြင်တခုက ဆီးကြိုသည်။

.....................................................

(၁၈)

ကံကြမ္မာဆိုသည်မှာ ရက်စက်တတ်သူလား၊ ကျီစယ်တတ်သူလား ဒါမှမဟုတ် အံစာတုံးပစ်၍ ကျပန်းဆုံးဖြတ်တတ်သူလား။ သန်းအောင်မြင့် မစဉ်းစားတတ်တော့ပါ။ ယောက်ျားလေး ဖြစ်သွားပြီးနောက် ကိုယ့်လမ်းကို ကိုယ်လျှောက်ဖို့ လုပ်နေသည့် လုလုကိုလည်း အပြစ်မတင်လိုပါ။ မတင်ရက်ပါ။ သန်းအောင်မြင့် ပေးခဲ့သည့် အကူညီတွင် ဘယ်လို နှောင်ကြိုးမှ မထားခဲ့။ အပြန်အလှန် အလဲအလှယ်လုပ်ပြီးသည့် နောက်ပိုင်းက သူဖြစ်လိုရာ သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ လုလု ဖက်ကလည်း ဘယ်လို ကတိကဝတ်မှ မရှိခဲ့သည့် အတွက် သူ့လမ်းကို သူသွားခြင်းက လုလု အလွန်ဟု ဆို၍ မဖြစ်ပါ။

ရန်ကုန်ကို ပြန်လာရင်း ရထားပေါ်မှာ သန်းအောင်မြင့် အတွေးထဲမှာ နစ်မြုပ်နေခဲ့သည်။ ကားဂိတ်ကို မရောက်ဘဲ ခြေ ထောက်တွေက ဘူတာရုံသို့ ဘယ်လို သယ်ဆောင်သွားခဲ့သည် ဆိုသည်ကိုလည်း ပြန်မမှတ်မိတော့ သလိုပင်။

အချစ်ဆိုသည်မှာ ရယူခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ပေးဆပ်ခြင်းလည်း ဟုတ်နိုင်ပါသည်။ ထို အကြောင်း ၂ ခုလုံးနှင့် ကင်း လွတ်၍ တည်ချင်လည်း တည်ပါလိမ့်မည်။ ဆုံးဖြတ်သူ သို့မဟုတ် သုံးသပ်သူ၏ သဘောထားရပ်တည်ချက်ကသာ အဖြေ ကိုထုတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။

ယောက်ျားတယောက် မဟုတ်တော့ခြင်းက အဆုံးသတ်တခုဟု သန်းအောင်မြင့် မယူဆပါ။ ဒါပေမယ့် လုလုကို အခြားမိန်း ကလေးတယောက်နှင့် အတူ တွေ့လိုက်ရချိန်မှာတော့ ထိုသို့ ယူဆမိခဲ့သည်မှာ အမှန်ဖြစ်သည်။ အဆုံးသတ်သွားခြင်းမှာ အဓိပ္ပါယ်တခုခု ရှိသလားဟု လမ်းမှာ တလျှောက်လုံးစဉ်းစားခဲ့သည်။ အသက် ၃၀ ကျော် ပြီဖြစ်ပေမယ့် တွက်ကြည့်လျှင် ရှေ့ဆက်လျှောက်ရမည့် ခရီးက များစွာကျန်သေးသည်။ မိန်းမ တယောက်အဖြစ် ဆက်လက်ရပ် တည် သွားနိုင်မည်လား၊ လုလုကို ထည့်တွက်လို့ မရတော့သည့် ရှေ့ခရီးကို သန်း အောင်မြင့် ကျော်ဖြတ်နိုင်မည်လား။ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ရသည်။

တကယ်တမ်းဆိုရင် လုလုက သန်းအောင်မြင့်၏ စိတ်ကူးတခု ဖြစ်သည်။ အိပ်မက် တခုဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ယခု ရင်ဆိုင် နေရသည်က၊ ရှေ့မှာကြုံတွေ့ရမှာက လက်တွေ့ဖြစ်သည်။ လုလုကို ချစ်ခဲ့သည်။ ချစ်နေဆဲဖြစ်သည်။ နောင်ဆက်၍လည်း ချစ် သွားဦးမည် ဖြစ်သည် ကလည်း အမှန်တရားတခု ဖြစ်သည်။ စိတ်ကူးနှင့် အိပ်မက်ကို ထားခဲ့ချင်လျှင် လက်တွေ့နှင့် အမှန်တရားကို ဆုပ်ကိုင်ရမည် ဖြစ်သည်။ လုလုကို ချစ်ခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်နေရခြင်းက ဝဋ်ကြွေး တခု ဖြစ်မည်ဆိုလျှင် သန်းအောင်မြင့် ဖက်လည်း ကျေအောင်ဆပ်ဖို့သာ ရှိပါတော့သည်။

ဆေးရုံမှာ ပြောခဲ့သည့် အတိုင်း လုလုအောင် အမည်ကိုယူ၍ လုလုအောင်အဖြစ် ဆက်လက်၍ ရပ်တည်ရှင်သန်နေခြင်းက (အနည်းဆုံးတော့ သန်းအောင်မြင့် အတွက်) အဓိပ္ပါယ် တခုခု တော့ ရှိပါလိမ့်မည်။

သန်းအောင်မြင့် သက်ပြင်းရှည်ကြီး တခုကို လေးလေးပင်ပင် ချလိုက်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည်လိုက်မိ၏။ စိမ်းပြာ ရောင် ရင့်ရင့် အင်္ကျ ီ၊ အနက်ရောင် စကပ်ရှည်နှင့် ရှိသင့်သည့် အမို့အဖောင်းတွေ ရှိသော မိန်းမ ခန္ဓာကိုယ်တခုကို မြင် သည်။ Package A ၏ အစွမ်းက သန်းအောင်မြင့်ကို မယုံနိုင်စရာ ပြောင်းလဲပေးခဲ့သည်ကို လက်မခံချင်၍ မရတော့ပါ။ မီးမီး ကလည်း သန်းအောင်မြင့်နှင့် အလိုက်ဖက်ဆုံး ဖြစ်မည်လို့ ထင်တာတွေ ရွေးချယ် ဆင်မြန်းပေးခဲ့သည် မဟုတ်ပါ လား။

ဒီနေ့ နာမည်ပြောင်းဖို့ ကိစ္စနှင့် ဆေးရုံကို သွားဖို့ ရှိသည်။ သန်းအောင်မြင့် ယူခဲ့သည့် Package ထဲမှာ ထို ဝန်ဆောင် မှု လည်းပါသည်။ ဆေးရုံရောက်တော့ ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီး တဦးက အသင့်စောင့်နေသည်။ သန်းအောင်မြင့်လို တယောက် ဒီနေ့လိုက် လာ မည်ပြောပေမယ့် တော်တော် နှင့် ရောက်မလာ။ ဒီနေ့မလာဖြစ်တော့ဟု လှမ်းအကြောင်းကြားတော့မှ သန်းအောင်မြင့် ကို ဆေးရုံက အမျိုးသမီးက လဝက ရုံးသို့ခေါ်သွားသည်။ လုပ်စရာ ရှိသည်တို့ကို အွန်လိုင်းမှာ လုပ်ထား ပြီး ဖြစ်ပေမယ့် ဒီနေ့ လူကိုယ်တိုင် လက်မှတ်ထိုးရမှာ၊ ဓာတ်ပုံရိုက်ခံရမှာတွေ ကျန်သေးသည့် အကြောင်း လမ်းမှာ ရှင်းပြသွားသည်။

ကံကောင်းချင်တော့ သန်းအောင်မြင့် တန်းစီရမည့် ကောင်တာမှာ လူရှင်းနေသည်။

“ရှင်တို့က ဘယ်က တုန်း”

ကောင်တာက အမျိုးသမီး အရာရှိက သန်းအောင်မြင့်တို့ ၂ ယောက်ကို ကြည့်ပြီး အလန့်တကြားမေးသည်။

“ကျွန်မ က xxxx ဆေးရုံကပါရှင့်၊ ကျွန်မတို့ ကတ်စတန်မာ နာမည်ပြောင်းဖို့ ကိစ္စလာတာပါ။ အွန်လိုင်းက လည်း ပုံစံကျ ပြီးပါပြီ။ ဖောင်နံပါတ် C-078 ပါ။ ဒီမှာ ပါရှင့်”

ဆေးရုံဝန်ထမ်း အမျိုးသမီးက ပရင့်ထုတ်ထားသည့် စာရွက်တထပ်ကို ကောင်တာပေါ် ပျာပျာသလဲ တင်ပေးလိုက်သည်။ အရာရှိမ က ကောက်ယူ လှန်လှော စစ်ဆေးရင်း

“ကျွန်မ က ဟို အဖွဲ့ ဒီအဖွဲ့တွေက လူတွေထင်လို့ပါ။ စိတ် မရှိပါနဲ့။ ထင်တော့ ထင်သားပဲ ၂ ယောက်ထဲဆိုတော့ ဟင်း ..ဟင်း ..”

“ဘာ အဖွဲ့တွေလဲဟင်”

စိတ်ဝင်စားသွားသောကြောင့် သန်းအောင်မြင့် ဝင်မေးလိုက်သည်။ အရာရှိမက သူ့ရှေ့က ကွန်ပျူတာထဲမှာ ဂဏန်းတွေ ရိုက်သွင်းနေရာမှ မော့ကြည့်လိုက်ပြီး

“ဘာအခွင့် အရေး၊ ညာအခွင့် အရေးတွေလေ၊ ကျွန်မတို့ ကောင်တာမှာ အားလုံး ကွန်ပလိ ဖြစ်တယ် ဆိုရင်တောင်မှ မှတ် ပုံတင် အသစ်ထွက်လာဖို့က ၃ ရက်တော့ ပြန်ချိန်းရတာပဲ။ အဲဒါကို သူတို့တွေက လက်မခံကြဘူး။ နည်းနည်း စောင့်ရမယ် ပြောလိုက်တာနဲ့ ခွဲခြားဆက်ဆံတာလား၊ တန်းတူ အခွင့်အရေး မပေးချင်တာလား ဘာညာနဲ့ ပွက်လော ရိုက်ကုန်တော့ တာပဲ။သူတို့ပါလာရင် တကယ် စိတ်ညစ်ရတယ်။ ”

“ဒီကောင်တာက အဲဒီ အတွက် သီးသန့်လား”

“ဟုတ်တယ်။ ကျွန်မ တို့က male to female ၊ ဟို ဖက်ထိပ်က ဟာက female to male”

အမျိုးသမီးကနေ အမျိုသား ပြောင်းသည့်ဖက်ကို သန်းအောင်မြင့် ပေစောင်းစောင်းနှင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ လုလု များ ရောက်နေမလားလို့ မရဲတရဲ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်ရပေမယ့် ဟိုဖက်ကောင်တာက လူရှင်းနေသည်။ သန်းအောင်မြင့်ထက်  စော၍ ဆေးရုံက ဆင်းသွားသော လုလုက ခုလောက်ဆို ယောက်ျားလေး မှတ်ပုံတင် အသစ်၊ နာမည် အသစ် နှင့် ဖြစ်ချင် ဖြစ်နေလောက်ပေပြီ။

“လူ ရှင်းတယ်နော်”

“တခါတလေလဲ ရှင်းတယ်။ တခါတလေလဲ များတယ်။ ဒါပေမယ့် လာလုပ်တဲ့ လူက တယောက် နှစ်ယောက်ပါ။ သူတို့ အဖွဲ့ တွေ ပါလာမှ ရှုပ်တာ။”

ဒီအမျိုးသမီးက အဲဒီအဖွဲ့တွေကို တော်တော် အမြင်ကပ်နေပုံရသည်။ သူ့ အံဆွဲထဲက စာရွက်တထပ်ကို ဆေးရုံမှ လိုက်လာ ပေးသည့် အမျိုးသမီး လက်သို့ လှမ်းပေးလိုက်ပြီးနောက် ဆက်ပြောသည်။

“အစိုးရကတောင် ဥပဒေထုတ်ပြီး ခွင့်ပြုပေးထားတာပဲ။ ကျွန်မတို့က လုပ်ပေးမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် နာမည်ပြောင်းတာ၊ လိင် ပြောင်းတာကို တနေရာထဲမှာ ပြင်ရတာ မှမဟုတ်တာ၊ ထည့်ပေးလိုက်ရင် စစ်စတမ်က သူ့ဖာသာ လုပ်တယ်ဆိုပေမယ့် ဆိုင်ရာ ဆိုင်ရာ ဒီပါ့မန့်အလိုက် သေချာ ပြန်စစ်ရသေးတယ်။ မပြောင်းသေးခင်က ဟာတွေကို ဘက်ကပ်လုပ်ပြီး လိုရင် ပြန်ကြည့်လို့ရအောင် အသစ်နဲ့ လင့်ပြန်ချိတ်ပေးထားရတယ်။ ကျွန်မတို့ အချိန် ၃ ရက်ယူတာ မလွန်ပါဘူး။ ဒီမှာ ပုံစံလေး တွေ တင်သွားရုံဆိုပေမယ့်၊ ဒီက ကျော်တာနဲ့ ဝန်ကြီး ဌာန ၇ ခုလောက်ဆီရောက်ပြီး ဆက်လုပ်ကြရတာ။”

“အဲဒါတွေ အကုန်လုံး အမ လိုက်လုပ်ရတာလားဟင်”

“အဟီး၊ ကျွန်မ က ဒီမှာ စစ်ပြီးတော့ တင်ပေးလိုက်ရုံပဲ။”

သန်းအောင်မြင့် နှင့် အရာရှိမှ စကားပြောနေစဉ် ဆေးရုံ ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးက ပုံစံတွေကို သွက်သွက် လက်လက် ဖြည့် နေသည်။

“နာမည် ဘယ်လို ဖြည့်လိုက်ရမလဲဟင်၊ နာမည်ပါမှ ဓာတ်ပုံမှာ တခါထဲတွဲလို့ရမှာ ”

“လုလုအောင်”

............................................

(၁၉)

လာနေကျ လူတွေထဲမှာ ဒီလူ လက်သံ အပြောင် ဆုံးဆိုတာ သိထား၍ အသင့်တောင့်ခံထားသည့် တိုင် ဖြန်းကနဲ အသံ နှင့် အတူ ရဲလည်း ခေါင်းလည်း လည်ထွက်သွားသည်။

“မင်း တမင် လုပ်တာ”

“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် မဟုတ်တာလုပ်ရင် ခင်ဗျားတို့ လှမ်းမြင်နေရမှာပဲ ဥစ္စာ၊ မလုပ်ပါဘူး။”

အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ဒီပန့်က ပျက်နေတာ နည်းနည်းတော့ ကြာပြီ ။ ခလုပ်နှိပ်ပေမယ့်လည်း လေမစုပ်တော့။ ထို့ ကြောင့် ရဲလင်းက ကေသီ့ကို ခန မှုတ်ခိုင်းပေးပြီး ကောက်စွပ်ထားလိုက်ကာ သုံးလေးကြိမ်လောက် ဟန်ဆောင်ခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ ဒီကိစ္စကို ကေသီတောင် မသိ ရှာပါ။

“တော်သေးတာပေါ့၊ ကင်မရာကို ဇွန်းဆွဲကြည့်လိုက်မိလို့”

ပြောရင်းနှင့် နောက်တချက် ထပ်ရိုက်လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ လည်ထွက် မသွားအောင် ရဲလင်း တောင့်ခံ လိုက်နိုင်သည်။ ခုနောက်ပိုင်း သူတို့က ကိုယ်တိုင်လာလုပ် မခိုင်းတော့ပါ။ ရဲလင်းကို ပန့်ပေးထားပြီး သူတို့ လှမ်းပြောရင် လုပ်ရသည်။ မ လုပ် မိပါက ဆွေမျိုးမေ့အောင် နှိပ်စက်ခံရသည်။ တခါတလေ ကေသီပါ အဆစ်ပါပြီး အရိုက်ခံရလို့ နောက်တော့ ရဲလင်း လည်း မပျက်မကွက် လုပ်ပေးပါသည်။ စက်က သူ့ဖာသာ ပျက်သွားတာလည်း တကယ်ပင် ဖြစ်ပါသည်။

“နောက်တခု သွားယူလိုက်”

သူတို့ထဲက နည်းနည်း ပိုသြဇာ ရှိပုံရသည့် တယောက်က နောက်တယောက်ကို ပန့်သွားယူခိုင်းလိုက်သည်။ ခနနေတော့ သွား ယူသူ ပြန်ရောက်လာသည်။ ဒါပေမယ့် ခါတိုင်းလို ခလုပ်နှိပ်ရသည့် စက်မဟုတ်တော့ဘဲ ပိုက်နှင့် ဆက်ထားသည့် ဘောလုံးကို လက်နှင့် ညှစ်ပေးရသည့် အမျိုးအစား ဖြစ်သည်။

“ဒါပဲ ရှိတော့တယ်။”

“ဒါပဲ ရှိရင် ဒါပဲနဲ့ ပဲလုပ်၊ မင်း ဒီလောက်တော့ လုပ်တတ်တယ် မဟုတ်လား။”

ရဲလင်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ တယောက်က ကေသီ့ကို ဆံပင်က ဆွဲပြီး အနားသို့ ခေါ်လာသည်။

“ထပ်လုပ်ပေးလိုက်”

ဒီကိစ္စ နှင့် ပတ်သက်ရင် လုံးဝ စိတ်လျှော့ထားလိုက်ပုံရသည့် ကေသီက ရဲလင်း ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်၍ နောက် တကြိမ် ထပ်မှုတ်ပေးသည်။ အဆင်သင့် ဖြစ်တော့ ရဲလင်းက သူတို့ရှေ့မှာပင် ပန့်ကို စွပ်ပြီး လုပ်ပြလိုက်ရသည်။ ဒါတောင် မှ ကိစ္စပြီးလို့ ပြန်အထွက်မှာ ရဲလင်း နားရင်းတချက် အအုပ်ခံလိုက်ရသေးသည်။

“နောက်တခါ လူလည်ကျရင် ဟိုကောင်မ ပါ နာမယ်မှတ်။”

၂ ခါ ပြန်မှုတ်ပေးလိုက်ရလို့ ရဲလင်း အားနာနေမိပေမယ့် ကေသီကတော့ ဘာမှ မထူးခြားသလိုပင် ပန့်အသစ်ကို လှမ်း ကြည့်ပြီး

“သွေးပေါင်ချိန် စက်လိုပဲနော်။”

ဆေးဖက်ဆိုင်ရာ ပစ္စည်းတခု အမည်ကြားတော့ ရဲလင်း စိတ်က မိခင်ဆီ ရောက်သွားသည်။

တယောက် အကြောင်း တယောက်ကို ပြောဖြစ်ခဲ့ကြပြီး ပြီဆိုတော့ ရဲလင်း အမေ အကြောင်းကို ကေသီလည်း သိနေပြီ ဖြစ် သည်။ အမေကို ဆေးကုဖို့ ရဲလင်း ပစ္စည်းဖြုတ်ရောင်းဖို့ ကြံဖူးတာကိုတော့ ပြောပြမနေတော့ပါ။ ကေသီကလည်း နယ် မှာ ကျန်ခဲ့သော သူ့မိသားစု အကြောင်း၊ အလုပ် အကြောင်းတွေ ပြောပြသည်။ တခါတလေ လည်း ကျောင်းနေတုန်းက အကြောင်းတွေ ပြောဖြစ်ကြ၏။ ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ တယောက်ကို တယောက် ရည်းစား ရှိသလား။ ထားဖူး သ လားဆိုတာ ကိုတော့ မမေးဖြစ်၊ မပြောဖြစ်ကြပါ။

“ကျွန်တော့် အမေ အဆင်ပြေရဲ့လား မသိပါဘူးဗျာ။”

“အစားထိုးရင် အဆင်ပြေမယ် ဆိုတော့ အခု ကောင်းနေလောက်ပါပြီ ရဲလင်းရယ်။”

“လူကောင်းပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို မတွေ့ရင် စိတ်ကောင်းမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အမ နဲ့ ညီလေးက သူ့ကို ညာထားနိုင်ရင်တော့ တော်သေးတာပေါ့။”

“ကျွန်မ အဖိုးနဲ့ အဖွား ကတော့ ကျွန်မ ကို ရန်ကုန်မှာပဲ အလုပ်လုပ်နေတယ် ထင်မှာ။ ရှင့်ထက် စာရင်တော့ တော်သေး တာပေါ့လေ။”

“လူပျောက်ရင်တော့ ရဲတိုင်ကြမှာပဲ။ ရဲတွေ ကျွန်တော်တို့ကို မြန်မြန် ရှာတွေ့ပါစေပဲ ဆုတောင်းတယ်။ ဒီလူတွေက လူကုန် ကူး ဂိုဏ်းလို့ ထင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို တနေရာရာကို ရောင်းမစားခင် ပြန်လွတ်မှ ဖြစ်မယ်။”

“ကျွန်မ လည်း အဲလိုပဲ ထင်နေတာ။ ဒါပေမယ့် နောက်တနေရာက ဒီနေရာလို မဟုတ်ဘဲ ထွက်ပြေးလို့ လွယ်မယ် ဆိုရင် တော့ မဆိုးဘူး ထင်တယ်နော်။”

“ကျွန်တော်လဲ မတွေး တတ်တော့ပါဘူးဗျာ။”

ရဲလင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် နှင့် လှဲချလိုက်သည်။ အိပ်ပျော် မည်ဟုတော့ မထင်ပါ။

......................................................

(၂၀)

မှတ်ပုံတင် အသစ်က  ၃ ရက်နေမှ ရမည်။ ကဒ် အသစ်ဆိုသော်လည်း ဓာတ်ပုံ ၊ နာမည် နှင့် လိင် သာ ပြောင်း ခြင်း ဖြစ် ပြီး နံပါတ်က အရင်နံပါတ် အတိုင်း ပြန်ထွက်လာလိမ့်မည်။ အဲဒီ ကြားထဲမှာ သန်းအောင်မြင့် ဘာမှ လုပ်စရာမရှိ။ မှတ်ပုံ တင် ရတော့မှ အဲဒီက ထောက်ခံစာ နှင့် အတူ ဘဏ်ကဒ် နှင့် ယာဉ်မောင်းလိုင်စင်တွေ သွားပြောင်းရမည်။ အဲဒါ တွေက တော့ ၁ ရက်နှင့် ပြီးသည်ဟု ဆိုသည်။ ဆရာဝန် နှင့် ပြန်ပြရမည့် ရက်ကလည်း ၁၀ ရက်လောက် လိုနေသေးသည်။ ထို့ ကြောင့် အခန်းထဲမှာပဲ လှိမ့်အိပ်နေမိသည်။  ဆာရင် အသင့်စား အစားအစာ တခုခု ထ လုပ်စားလိုက်သည်။ ရေသောက် သည်။ စာဖတ်သည်။

သန်းအောင်မြင့် အပြင် လည်းမသွားချင်ပါ။ အသွင်သစ်၊ ဝတ်နေကျမဟုတ်သည့် အဝတ် အစားသစ်တွေ နှင့် အသားမကျ သေးချိန်မှာ ပတ်ဝန်းကျင်ဟောင်းကြီးတခုကို အသစ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လိမ်ညာပြီး မတိုးဝင်ချင်ပါ။ နောက်ထပ် အလုပ် တခုရှိသေးသည်။ လုလု အကြောင်းကို မစဉ်းစားမိအောင် ကြိုးစားခြင်း ဖြစ်၏။ ကြိုးစားမှုက အောင်မြင်သည့် အခါ အောင် မြင်သည်။ မအောင်မြင်သည့် အခါ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ထဲက နေလက်ညိုး ငေါက်ငေါက်ထိုး၍ အပြစ်တင်သည်။ မိုက်မဲမှု ဟူသည်မှာ ဆုံးရှုံးခြင်းသာ ရတတ်ပါလားဟု တွေးရင်း မျက်ရည်ဝဲရသည်။ ရှေ့ဘဝ ခရီးကို ရင်မောစွာ မျှော်ကြည့်မိရင် ခုန ဝဲနေသည့် မျက်ရည်က ကျချင်ချင် ဖြစ်လာသည်။ အရင်က သန်းအောင်မြင့် ဒီလို ဘယ်တုန်းကမှ အားမငယ်ခဲ့ ဖူးပါ။ ဝမ်း မနည်းခဲ့ဘူးပါ။ ကြုံလာသမျှ အခက်အခဲတိုင်းကို ရအောင်ကျော်ဖြတ်မည်ဟုပဲ စိတ်ရှိခဲ့သည်။

“သောက်သုံး မကျတဲ့ ဟိုမုန်းတွေ၊ ငိုဖို့ပဲ တတ်သလား။”

အနားရှိတာတွေ နှင့် နံရံကို ကောက်ပစ်ရင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညည်းညူလိုက်မိသည်။ ဒေါသက အားငယ်စိတ်ကို မချေ ဖျက်နိုင်သော အခါ ပို၍ ဝမ်းနည်းရသည်။ နံရံကို ခေါင်းနှင့် တိုက်၍ အော်ငိုချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာသည်။

ခုနက နံရံကို ပစ်လိုက်သည့် ပစ္စည်းတွေထဲတွင် ပါသွားသော ဖုန်းက မပျက်စီးသွားသည့် အပြင် ထပင်မြည်လိုက်သေး သည်။ ဒီနံပါတ်ကို ပြောင်းပစ်ရမယ် ဟု စဉ်းစားရင်း ပင် ထသွားပြီး ဖုန်းကို ကောက်ယူကြည့်လိုက်မိသည်။ မကိုင်ခင်က လုလု ဖြစ်ပါစေလို့ စိတ်ထဲက လှစ်ကနဲ ဆုတောင်းမိခဲ့သေးပေမယ့် ကြည့်လိုက်တော့ ခင်မျိုးဆွေ ဖြစ်နေသည်။

“ဟယ်လို”

“သန်းအောင်မြင့် နင်ရန်ကုန် ပြန်ရောက်နေလား။”

“အေး”

“ငါ့ကို တခုလောက် ကူညီပါလား ဟင်”

“ပြောလေ”

ကိုယ့်ကို ကူညီခဲ့သူ ဆိုတော့ ပြန်ကူညီရမည့် ဝတ္တရား ရှိပါသည်။ သန်းအောင်မြင့် အတွက်လည်း ခင်မျိုးဆွေကို ကူညီခြင်း ကြောင့် စိတ် အပြောင်းအလဲ ဖြစ်နိုင်သည် မဟုတ်ပါလား။ နောက်ပြီး ဘာမှ သုံးစားလို့ မရတော့ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထင် မှတ် ထားမိသည့် ဘဝမှာ အသုံးဝင် သောနေရာတခု ရှိလာခြင်းက ကောင်းပါသည်။

“ရဲလင်း ပျောက်နေတယ်။”

“ဘယ်လို”

“မေမေ့ကို ဆေးရုံမှာ စောင့်ပေးပြီးတော့ နားဖို့ ပြန်သွားတာ။ ပြန်ရောက်မလာတော့ဘူး။ ဒီနေ့နဲ့ ဆို ၄ ရက် ရှိပြီ။ နင် အားရင် ငါ့ကို ဝိုင်းရှာပေးပါလားဟင်”

“အေးအေး၊ နင်ဘယ်မှာလဲ၊ ငါလာခဲ့မယ်။”

အိမ်လိပ်စာ ပေးပြီး ခင်မျိုးဆွေ ဖုန်းချသွားသည်နှင့် သန်းအောင်မြင့်လည်း အပြင်ထွက်ဖို့ ပြင်သည်။ ဒီတော့မှ မျက်နှာပေါ် မှာ ခြောက်လုလု မျက်ရည်စီးကြောင်း ၂ ခုရှိတာကို သတိထားမိသည်။ ခင်မျိုးဆွေ ဆီက ဖုန်းလာသည့် အချိန်မှာ မျက် ရည် တွေကျနေမှန်း သန်းအောင်မြင့် မသိခဲ့ပါ။ ဒါပေမယ့် ခင်မျိုးဆွေ အတွက် က ပို အရေးကြီးနေလို့ ကိုယ့်ခံစားချက်ကို ခန ဘေးချိတ်ကာ မျက်နှာသစ် အဝတ်လဲပြီး ခပ်မြန်မြန် ထွက်လာခဲ့သည်။

ခင်မျိုးဆွေက သူ့ အမေအိမ်မှာ ရှိနေသည်။ ဆေးရုံက ဆင်းလာပြီး ချိန်မှာ ဖုန်းထဲမှာပဲ စကားပြောဖြစ်ပြီး လူချင်း မဆုံဖူး သေးတော့ သူတို့ အိမ်ထဲဝင် သွားသည့် သန်းအောင်မြင့် ကို ခင်မျိုးဆွေ ကြောင်ကြည့်နေသည်။ မီးမီးက နှုတ်ဆက် လိုက်တော့မှ မှတ်မိသွားသည်။ ဒါပေမယ့် မောင်အတွက် ရတက်မအေး ဖြစ်နေပုံရသည့် ခင်မျိုးဆွေက ထွေလီကာလီတွေ ပြောမနေဘဲ ဖြစ်စဉ်ကို သူသိ သ လောက် ရှင်းပြသည်။

“မေမေ က ဆေးရုံမှာပဲ ရှိသေးတယ်။ အလုပ်က လွှတ်လို့ အရေးတကြီး နယ်ဆင်းသွားရတယ်လို့ ပြောထားတယ်။”

“အန်တီမေက ယုံလား။”

“သိပ်မသင်္ကာဘူး။ ရဲလင်းက မေမေ အခုလို ဖြစ်နေချိန်မှာ သူ့ကို နယ်လွှတ်ရင် အလုပ်ထွက်လာမယ့် ကောင်။ သူ့သား အကြောင်း သူသိတယ်လေ။ သူ့ အလုပ်ထဲက ကောင်လေးတွေကပါ ဝိုင်းညာပေးထားလို့ အောင့် သက်သက်နဲ့ ငြိမ် ကြည့် နေတာ။”

“ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ။”

“ငါတို့ ရဲ တိုင်ထားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်နည်းကိုယ့်ဟန်နဲ့ လည်း ရှာမှ ဖြစ်မယ်လေ။ နင် ငယ်ငယ်က စုံထောက် ဝတ္တုတွေ အရမ်းဖတ်တာ ငါသတိရ ပြီး ဖုန်းဆက် လိုက်တာ၊ နင် လည်း လိုက်စုံစမ်းပေးပါလားဟင်”

“ငါက”

အမျိုးသား တယောက် မဟုတ်တော့သည့် သန်းအောင်မြင့် ပုံစံကို သတိပြုမိလိုက်ပြီး ခင်မျိုးဆွေ ငိုင်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့စိတ်ထဲ ရှိတာကို တတွတ်တွတ် ဆက်ပြောနေသည်။

“စုံထောက် ကားတွေ ကြည့်ရင်လည်း နင်က တရားခံလို့ မှန်းလိုက် ရင် အမြဲမှန်တယ်။ ဆားပုလင်း သန်းအောင်လို့တောင် ခေါ်ကြတယ် မဟုတ်လား။”

“အမ က အခု ဆို ဆားပုလင်း လုလုအောင် ပေါ့နော်။”

လုလုအောင်လို့ နာမည်ပြောင်းမှာကို ကြိုသိထားသည့် မီးမီးက ဝင်ပြောသည်။ သန်းအောင်မြင့်လည်း ငိုင်ပြီး စဉ်းစားနေ မိ သည်။ စုံထောက်ဝတ္တုတွေ ဖတ်တာ၊ တရားခံမှန်းရင် မှန်နေတာတွေ မပါရင်တောင်မှ ခင်မျိုးဆွေက သန်းအောင်မြင့် မလွဲ မသွေ ကူညီရမည့် သူ ဖြစ်သည်။ ခင်မျိုးဆွေ ခမျာ မောင်အတွက် ပူပန်ရသလို ဝေဒနာရှင် မိခင် စိတ်ထိခိုက်မှာကို လည်း စိုးရိမ်ပြီး မရှူနိုင် မကယ်နိုင်ဖြစ်နေတာ ကို စာနာမိသည်။

“အေးပါဟာ၊ ငါလဲ အားနေတာပဲ။ နင့်ကို ဝိုင်းကူပေးမယ် စိတ်ချ။”

“ဒါဆို တို့ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ”

“အခြေအနေ ဘာထူးသေးလဲလို့ ရဲစခန်းကို အရင်သွားမေးကြရအောင်။”

မီးမီး ဖုန်းဆက် ခေါ်လိုက်၍ သူတို့ သူငယ်ချင်း တေဇာ ဆိုသည့် ကောင်လေးတယောက် ရောက်လာသည်။ တေဇာက သူ့ ကားဖြင့် လိုက်ပို့ပေးမည် ဖြစ်သည်။

ရဲ စခန်းကိုရောက်တော့ စခန်းမှူးက အမှုလိုက်အရာရှိကို သူတို့ဆီ လွှတ်ဖို့ လုပ်နေကြောင်း ဆီးပြောသည်။

“သတင်းရလို့လား စခန်းမှူးကြီး”

“နေဦး အိုင်အို ကို ခေါ်လိုက် ဦးမယ်။ ထိုင်ကြပါဦး ”

စခန်းမှူး စားပွဲရှေ့က ခုံတွေမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြပြီးနောက် ရဲအုပ် မင်းစိုး ဆိုသူကို လှမ်းခေါ်ပြီး ခင်မျိုးဆွေ နှင့် မိတ်ဆက် ပေးသည်။ အမှု လိုက်အရာ ရှိက ခင်မျိုးဆွေကို ဝတ်ကျေဝတ်ကုန် နှုတ်ဆက်သော်လည်း သန်းအောင်မြင့် ဆီကိုသာ မျက် စိရောက်နေ သည်။ ရဲမျက်လုံး နှင့် စူးစူးကြည့်တာ ခံရတော့ နည်းနည်း အနေခက်သလိုလို ရှိတာကြောင့် သန်း အောင်မြင့် ခေါင်းငုံ့ကာနေမိသည်။

“ဒီလို ခင်ဗျ။ ကေသီ ဆိုတဲ့ ကလေးမ ကို သိကြသလား။”

ခင်မျိုးဆွေက ခေါင်းရမ်း ပြလိုက်ပြီး မီးမီး နှင့် တေဇာကို လှမ်းကြည့်သည်။ သူတို့ကလည်း တယောက်မျက်နှာ တယောက် ကြည့်၍ ခေါင်းခါပြကြ၏။ အမှုလိုက်အရာရှိက သူ့လက်ထဲက တက်ဘလက်ကို ဖွင့်ပြီး ဓာတ်ပုံ ပြသည်။ ခပ်ချောချော ကလေးမလေးပင် ဖြစ်သည်။ ခင်မျိုးဆွေ နှင့် မီးမီးက ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် တေဇာ့ ဘက်ကို ထိုးပေးသည်။ တေဇာလည်း သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး

“ကျွန်တော်တ ခါမှ မမြင်ဖူးဘူးခင်ဗျ။ သူက ရဲလင်း ပျောက်တာနဲ့ ပတ်သက်လို့လား။”

ငြိမ်ကြည့်နေသည့် စခန်းမှူးက ချောင်းတချက် ဟန့်လိုက်ပြီး

“ဒီကလေးမလေးလဲ ပျောက်နေတယ်လို့ တိုင်ချက်ဖွင့်ထားတယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း အစပိုင်းတော့ အဆက်အစပ် ရှိ မယ် မထင်ဘူးပေါ့နော်။ ဒါပေမယ့် တယ်လီဖုန်း ကုမ္ပဏီ ကနေရတဲ့ အချက်တွေအရ မောင်ရဲလင်းရော၊ အဲဒီကေသီရော သူတို့ ဖုန်းတွေ ပိတ်သွားတယ်။ မပိတ်ခင် နောက်ဆုံး ရှိနေတဲ့ နေရာနဲ့ အချိန် က တူတူ ဖြစ်နေတယ် ခင်ဗျ။ အဲဒါ ကြောင့် ကျွန်တော်လဲ ကိုမင်းစိုးကို ဒီက ညီမတို့ဆီ လွှတ်မလို့ လုပ်နေတာ။”

“ဒီကလေး ၂ ယောက်က မောင်လေးရဲ့ အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေပါ။ အဲဒီ ကောင်မလေး နဲ့ မောင်လေးက တစုံတရာ ပတ်သက်မယ်ဆိုရင် သူတို့ ဒီကောင်မလေးကို ကျိန်းသေ သိကြမှာပါ။ ဆရာတို့က ခိုးရာလိုက်သွားကြတာမျိုး ထင်လို့လား ရှင့်”

“လူငယ်တွေဆိုတော့ ဒီတချက်ကိုလည်း ထည့်စဉ်းစားတဲ့ သဘောပါပဲ။ တိုက်ဆိုင်တာလဲ ရှိနေတယ်လေ။”

“ရဲလင်း သိတာကို ကျွန်တော် မသိတာ မရှိပါဘူး ဆရာ။ ဒီကောင်က ခုထိ ရည်းစားလဲ တယောက်မှ မထားဖူးပါဘူး။ ဒီကောင်မလေးနဲ့ သူနဲ့ သမီးရည်းစား ဖြစ်တယ်ဆိုရင်လဲ ရဲလင်းက ကျွန်တော်တို့ကို ကျိန်းသေပြောမှာပါ။”

“ဟုတ်တယ် ဆိုရင်တောင် ခုလို အချိန်မျိုးမှာ မောင်လေးက မိန်းမ ခိုးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မတို့ အမေ ဆေးရုံတင် ထား ရတာ ဆရာတို့လဲ သိပါတယ်။”

တေဇာနှင့် ခင်မျိုးဆွေ တယောက်တပေါက် ရှင်းပြနေချိန်မှာ မီးမီး က ခပ်ငေးငေးလေး စဉ်းစားနေသည်။

“ဒီ ညီမ ကရော ဘာတွေ သိလဲ”

မီးမီး ပုံစံက တခုခု ကို ချင့်ချိန်နေသည့် ဟန်မျိုး ဖြစ်နေသည်ကို ရိပ်မိပုံရသော စခန်းမှူးက မေးသည်။

“ဟုတ်ပါတယ်။ ရဲလင်းမှာ ရည်းစား မရှိပါဘူး။ မိန်းမ ခိုးပြေးတာလဲ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ ရဲလင်းက အန် တီ နှလုံး အစားထိုးဖို့ သူ့..သူ့ ..ဟာကို ဖြုတ်ရောင်းဖို့ တောင်လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ မိန်းမယူမယ့်သူ ရည်းစားရှိတဲ့ သူက ဒီလို ဘယ်လုပ်မှာလဲ။ ”

“ဟင် …. ဘယ်တုန်းက ရောင်းလိုက်တာလဲ၊ အမ တို့ ကို ဘာလို့ စောစောက မပြောတာလဲ မီးမီးရယ်။”

“မရောင်း ဖြစ်လိုက်ဘူး မမဆွေ၊ နောက်ဆုံးနေ့ကျမှ ဝယ်မယ့်ဖက်က မယူဖြစ်တော့လို့ အစီအစဉ် ပျက်သွားတယ်။ သမီး တယောက်ပဲ သိပါစေ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါနဲ့ ဆိုလို့ မပြောဖြစ်တာပါ။ ရောင်းလဲ မရောင်းဖြစ်လိုက်ဘူးလေ။”

သန်းအောင်မြင့် မျက်စိကို မှိတ်၍ လက်သီး နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်မိသည်။ ရဲလင်းက မိခင် ဆေးကုဖို့ အတွက် သူ့ ပစ္စည်းကို ဖြုတ်ရောင်း ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ သန်းအောင်မြင့်ကတော့ ယောက်ျားလေး ဖြစ်ချင်သည့် ကျန်း ကျန်းမာမာ မိန်းကလေး တယောက် တယောက်အတွက် ကိုယ့်ပစ္စည်း ဖြုတ်ပေးခဲ့မိသည် မဟုတ်ပါလား။ တချိန်က သန်း အောင်မြင့်တို့ မျက်လုံးထဲတွင် နှပ်ချေးတွဲလောင်း ကလေးငယ် တယောက် ဖြစ်ခဲ့သည့် ရဲလင်းက ခုတော့ မိခင် အတွက် စွန့်လွှတ် ဝံ့သူ ယောက်ျားကြီး တယောက် ဖြစ်လာလေပြီ။ သန်းအောင်မြင့်သည်သာ ….။

ဝဲလာသည့် မျက်ရည်ကို မျက်တောင် တဖျပ်ဖျပ် ခတ်ကာ ထိန်းရင်း ရှေ့မှာ ပြောနေကြသည့် အကြောင်းအရာတွေဆီ အာ ရုံ ပြန်ပို့ရသည်။ ဒီကြားထဲ အမှုလိုက်ရဲအုပ်၏ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေကို မမြင်ယောင်ပြုရန်လည်း ကြိုးစားရပြန်သေး၏။

“အေးဗျာ၊ ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ သူတို့ ၂ ယောက် ပတ်သက်မှု မရှိနိုင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ဖုန်းတွေက တပြိုင်ထဲ နီးပါး တနေရာထဲမှာ ပိတ်သွားတယ် ဆိုတော့ အန္တရယ် တခုခု ကို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တွေ့သွားကြတယ်လို့ပဲ ကျွန်တော် တို့ ယူဆကြရတော့မှာပေါ့။”

“အဲဒီ ကေသီ ရဲ့ မိသားစုကိုရော ရဲလင်းနဲ့ ပတ်သက်လို့ မေးပြီး ပြီလား။”

ရောက်ကထဲက ငြိမ်နေသော သန်းအောင်မြင့် က ဝင်မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အာရုံပြောင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ် သလို သူနှင့် လုလုလို ကိစ္စမျိုးများ ဖြစ်နေသလားလို့ အတွေးပေါက်လိုက်ခြင်း ကြောင့်လည်း ဖြစ်ပါသည်။

“မမေးရသေးဘူးဗျ။ ဖုန်းကုမ္ပဏီ က ဒေတာတွေက ခုနမှ ကျနော်တို့ သိရတာ။ ကောင်မလေးက နယ်က လာအလုပ်လုပ် တာ၊ ရန်ကုန်မှာ မိသားစု မရှိဘူး။ တယောက်ထဲ အခန်းငှားနေတယ်။ သူနဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေ ကပဲ  လူပျောက်လာ တိုင်ပေးသွားကြတာ။”

“သူ့ အလုပ် လိပ်စာလေးရမလား မသိဘူး။ ဒီဖက်က သူ့ကို မသိပေမယ့် သူ့ဖက်က ရဲလင်းကို သိနိုင်စရာများ ရှိမလားလို့ သွားမေးကြည့်ချင်လို့ပါ။”

“ရပါတယ်၊ ရပါတယ်။”

သန်းအောင်မြင့် ဖက်ကိုသာ မဲနေပုံရသော အမှုလိုက် အရာရှိက ပျာပျာသလဲပင် စာရွက်လေး တရွက်နှင့် ချရေးပေး သည်။ ပြီးတော့ တေဇာနှင့် မီးမီးတို့ နောက်မှာ ခပ်ကွယ်ကွယ်ထိုင်နေသည့် သန်းအောင်မြင့် လက်ထဲကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် လာထည့်ပေး၏။ အခြေအနေကို ရိပ်မိပုံရသော မီးမီး လှစ်ကနဲ ပြုံးလိုက်တာကို မြင်ရသည်။

နောက်ထပ်လည်း ထွေထွေထူးထူး ပြောစရာ မရှိတော့တာ နှင့် နှုတ်ဆက်၍ ပြန်ကြသည်။ ကြိုးစားပါမည်။ အခြေအနေ ထူးခြားရင် အကြောင်းကြားပါမည်ဟု စခန်းမှူးက တော့ ကတိပြုပါသည်။ ပြန်အထွက်မှာ မီးမီးက သန်းအောင်မြင့် အနား ကပ်ပြီး အသံတိုးတိုးနှင့်

“အကို …အဲ .. အမ .. ဟို ရဲအုပ်ဆီက ဖုန်းနံပါတ်တောင်းပေးပါလား။ အခြေအနေ သိချင်ရင် တိုက်ရိုက် မေးလို့ရတာ ပေါ့။”

“အဲဒါက .. ဟို …ဟို …”

“လုပ်ပါ အမ ရယ်၊ ဟိုမှာ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ အမ တောင်းရင် သူပေးမှာ ကျိန်းသေတယ်။”

ခင်မျိုးဆွေ၏ မျက်နှာ အမူအရာကလည်း တောင်းချင်သည့် ပုံရှိနေတာကြောင့် သန်းအောင်မြင့် သက်ပြင်းချ၍ ပြန်လှည့် လိုက်ရသည်။

“ဟိုလေ … ဆရာ့ ဖုန်းနံပါတ်လေးများ ရနိုင်မလား။ အကြောင်းရှိရင် ဆက်သွယ်လို့ ရအောင်ပေါ့။”

“အာ …ရပါတယ်။ ရပါတယ်။ ဒီမှာ ကျွန်တော့် ကဒ် ယူသွားပါ။”

ပျာပျာသလဲ ပင် အိတ်ထဲက နာမည်ကဒ် တခု ထုတ်ပေးသည်။

“ဒါနဲ့ ဘာတော်လဲဟင် မောင်ရဲလင်း နဲ့”

“ညီ အစ်ကို ….အဲလေ.. မောင်နှစ်မ ဝမ်းကွဲတွေပါ။”

“စိတ်ချပါဗျာ၊ ကျွန်တော် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားမှာပါ။”

“ဟုတ်ကဲ့ …ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”

စကားများများ ပြောရင် မှားကုန်မှာ စိုးတာကြောင့် ကဒ်ကို ဖြတ်ကနဲ ဆွဲယူပြီး စောင့်နေကြသူတွေဆီ ခပ်သုတ်သုတ် ပြန် လာခဲ့သည်။ နောက်က ကြည့်နေမည်ကို သိတာကြောင့် သန်းအောင်မြင့် ခြေလှမ်းတွေ တောင်မှားချင်ချင် ဖြစ်ရ သည်။ သူတို့ဆီ ပြန်ရောက်တာနှင့် ကဒ်ကို ခင်မျိုးဆွေ လက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်၏။

“အမ က အဲဒီ ကေသီ့ရုံးကို သွားချင်တာလား။”

“သွားချင်တယ်။ ရဲလင်း အလုပ်ထဲကိုလည်း သွားကြည့်ချင်သေးတယ်။”

“လိပ်စာ အတိုင်းဆိုရင် ကေသီ့ အလုပ်က ပိုနီးမယ်။ ရုံးဆင်းချိန်လဲ နီးနေပြီဆိုတော့ ရဲလင်း ကုမ္ပဏီကို မနက်ဖြန်မှသွားကြ တာပေါ့။”

ခင်မျိုးဆွေ ဝင်ဆုံးဖြတ်ပေးလိုက်သည့် အတွက် ကေသီ့ ရုံးကို သွားဖို့ အတည် ဖြစ်သွားသည်။ မီးမီးက အလုပ်ဝင်ရ တော့ မှာမို့ ပြန်သွားပြီး သန်းအောင်မြင့် နှင့် ခင်မျိုးဆွေ ပဲ တေဇာ မောင်းသည့် ကားနှင့် ဟိုရဲအုပ် ပေးသည့်လိပ်စာ အတိုင်းလာ ခဲ့ကြသည်။

ကေသီ့ ကုမ္ပဏီကို ရောက်တော့ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြပြီး ရဲလင်း ပုံကို ပြသည်။ ထင်သည့် အတိုင်းပင် ကေသီ့ သူငယ် ချင်းတွေက လည်း ရဲလင်း ဆိုသူနှင့် ပတ်သက်၍ ကေသီ မပြောဖူးပါဟု ဆိုကြသည်။

“ကေသီက ရည်းစားမရှိပါဘူး။ ဒီကောင်မလေးက တမျိုးပဲ။ ဘယ်လို ပြောရမလဲ။ သူ့ကိုယ်သူ ရည်းစားထားဖို့ အသင့် မ ဖြစ်သေးသလို ခံစားချက်ရှိတယ်။ ကျွန်မ နဲ့ ခင်ကထဲက မြှောက်ပေးတယ်။ အောင်သွယ်ပေးတယ်။ တခုမှ အဆင် မပြေ ဘူး။”

ကေသီနှင့် အလွန်ခင်သည်ဆိုသော မနီနီ ဆိုသည့် အမျိုးသမီးက ရှင်းပြသည်။

“ရုပ်ကလေးလဲ ချောတယ်။ အဲ … ရှင့်လောက်တော့ မချောဘူးပေါ့နော်။ သူ့ကို သဘောကျတဲ့ သူတွေလဲ ရှိပါတယ်။ ဒါ ပေမယ့် သူက စိတ်မဝင်စားဘူးတဲ့။ ”

ဒီကိုရောက်ကထဲက ဦးဆောင်၍ သိလိုရာမေးနေသော သန်းအောင်မြင့်ကို ဦးတည်၍ ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ နဂိုထဲက ဒီ မှာ သဲလွန်စ ရဖို့ မျှော်လင့်ချက် ရှိပုံမရသော ခင်မျိုးဆွေက ဘေးမှာသာရပ်နေသည်။ သန်းအောင်မြင့်လည်း အများ ကြီး ထင်မထားပါ။ ဒါပေမယ့် ရဲလင်း အကြောင်းကို ဘာဆိုဘာမှ မသိသေးသည့် အတွက် သေချာအောင် လုပ်ချင်လို့ လာခဲ့ ခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက်တနေ့ ရဲလင်း အလုပ်ကို သွားမေးရင်တော့ ဒီထက် ရေရေရာရာ သိရမည်ထင်ပါသည်။

အပြန်လမ်းမှာ ခင်မျိုးဆွေက သူခေါင်းခဲနေသည့် အကြောင်းအရာ နောက်တခု ကိုပြောပြသည်။

“အမေ့ကို ကြာကြာလိမ်လို့ ရမယ် မထင်ဘူး။ စိတ်ညစ်လိုက်တာဟယ်။”

“အန်တီမေ့ကို ငါရှင်းပေးပါမယ်။ အခု နင် ပြန်မှာလား။”

“ဟင့်အင်း … ဆေးရုံသွားမှာ။”

“ငါလိုက် ပြောပေးမယ်။ ငါ့တာဝန် ထားလိုက်။”

“နင်ဘယ်လို လုပ်မလဲ။”

“နင်သာ အမူအရာ မပျက်စေနဲ့၊ ငါ့နောက်ကနေ ဖော်လို လိုက်ပေး။”

ရဲစခန်းမှာ ရခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးကို ခနေချပြလိုက်ရင် ခင်မျိုးဆွေ လက်ခံမှာ မဟုတ်မှန်းသိလို့  သန်းအောင်မြင့် ကြိုပြောမနေ တော့ပါ။

“တေဇာရော လိုက်မလား။”

“မလိုက်တော့ ဘူး အမ၊ အန်တီက ကျွန်တော့်ကို မြင်ရင် ဟိုကောင့် အကြောင်း မေးမှာ၊ ကျွန်တော် ကားထဲက ပဲ စောင့် မယ်။”

ပထမတော့ တေဇာ့ကို ပြန်လိုက်တော့လို့ ပြောမလို့ စိတ်ကူးထားသည်။ ဒါပေမယ့် သူနှင့် မီးမီးကို သင်ပေးရမှာတွေ ရှိနေ သေးလို့ စောင့်ခိုင်းထားပြီး ခင်မျိုးဆွေ နှင့် သန်းအောင်မြင့် က ဆေးရုံပေါ်တက်လာခဲ့သည်။ ကျောင်းဖျက်ပြီး လူနာစောင့် ပေးနေသည့် အငယ်ဆုံး ကောင်လေးက သန်းအောင်မြင့်တို့ ရောက်သည် နှင့် မုန့်စားဖို့ ထွက်သွားသည်။

“မေမေ၊ ဒါဘယ်သူလဲ သိလား။”

အန်တီမေက မမှတ်မိပါ။ မျက်မှောင် ကြုတ်၍ သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ မျက်နှာကို အနားတိုးကပ်ပြလိုက်ပြီး

“သန်းအောင်မြင့်လေ အန်တီရဲ့”

“သောက်ပလုပ်တုတ်၊ နင်က …  မဟုတ်တာ။ သန်းအောင်မြင့် က ယောက်ျားကြီးပါဟယ် … ဘယ်လို ဖြစ်ကြတာလဲ”

“ဒီလိုပါပဲ အန်တီ မေရယ်။”

“ဟုတ်တယ် မေမေ၊ အဲဒါ သန်းအောင်မြင့်၊ သူက အခု မိန်းမ ဖြစ်သွားပြီ။”

ခင်မျိုးဆွေ ဝင်ရှင်း ပြသော်လည်း ယုံနိုင်ပုံ မရသေးသော ရင်ဘတ်ကို ဖိထားရင်း အန်တီမေ သန်းအောင်မြင့်ကို စိတ်မသက်သာစွာ ကြည့်သည်။

“မေမေက တူပဲ လိုချင်တာလား။ တူမ မလိုချင်ဘူးလား။”

“မဟုတ်ပါဘူးဟယ်။ တခြား မိန်းမရှာတွေ လုပ်ကြတာတော့ ငါသိပါတယ်။ သန်းအောင်မြင့် နင်က ဘယ်တုန်းက အဲဒီ စိတ် …. ဒါပေမယ့် … အေးပါလေ။ နင်တို့ ခေတ်ကိုက ငါလဲ မပြောချင်တော့ပါဘူး။ သန်းအောင်မြင့် ရယ်။ နင်က ငယ်ငယ်ကထဲ က ဇွတ်တရွတ်ဟဲ့၊ ငါမှတ်မိတယ်။ ဒါနဲ့ … ခုနင်တို့ ဘယ်မှာတွေ့လာကြတာလဲ။”

သန်းအောင်မြင့် လိုချင်တာ ဒီအကွက်ပဲ ဖြစ်သည်။ သူ့ကို ခုလိုပုံ မြင်လိုက်၍လို့ အန်တီမေ အလွန် အံ့သြသွားမှာကို ကြို တွက်မိသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ထပ် အံ့သြစရာတခု ထပ်ပေးလိုက်သည်။

“ရဲလင်း ကိစ္စနဲ့ ရဲစခန်း သွားကြတာ အန်တီမေရေ”

ဝုန်းကနဲ ပြောချလိုက်တော့ အဖွားကြီး ရင်ဘတ်ကိုဖိသွားသည်။ ထင်မထားသည့် ခင်မျိုးဆွေလည်း အလန့်တကြား နောက်ကို ဆုတ်သွား၏။

“ငါ့သားလေးဘာဖြစ်တာလဲ။”

“ရန် ဖြစ်တာလေ။ ဒီက အပြန် မီးမီးနဲ့ မုန့်သွားစားတာ ကောင်လေး ၂ ယောက်က မီးမီးကို စလို့ ဒီကောင်က ဒေါသ ထွက်ပြီး လိုက်ထိုးတာ ကွဲပြဲပြီး ကောင်လေးတွေ တယောက် ၅ ချက်လောက် ချုပ်လိုက်ရတယ်။ သူက ဘာမှ မဖြစ်ဘူး”

“အခု ဘယ်မှာလဲ။”

“အချုပ်ထဲမှာလေ။ အဲဒီ စခန်းမှာ ကျွန်တော့် အသိ ရဲအုပ်ကိုမင်းစိုး ဆိုတာ ရှိတယ်။ အဲဒါကြောင့် အထဲမှာကောင်း ကောင်း နေရအောင် ကျွန်တော် လိုက်အပ်ပေးပြီး ပြန်လာတာ။”

“တကယ် ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးနော်။”

“မဖြစ်ပါဘူး အန်တီရယ်။ ချာတိတ်တွေက ဆေးသမား ငပိန်လေးတွေ ဆိုတော့ နည်းနည်း အထိနာသွားတဲ့ သဘောပါပဲ။”

“ဟဲ့နေဦး နင်က မီးမီးကို ဘယ်လိုသိတာလဲ။”

မထင်သော အကွက်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သန်းအောင်မြင့်မှာ အဖြေရှိပါသည်။

“အန်တီမေ ကလည်း ကျွန်တော် ဒီလို လုပ်ဖို့ မီးမီး ကူညီပေးထားတာလေ။”

“အော် … နင်တို့က လိုင်းတူတွေ ဆိုတော့ …. ဒါကြောင့် ဒီရက်ပိုင်း မီးမီးက တမျိုး ဖြစ်နေတာကိုး၊ လျော်ကြေးပေးရမှာ လား ဟိုကောင်လေးတွေကို၊ ဆေးဖိုးဝါးခ ပေးရင် မပြီးဘူးလား။ ခင်မျိုးဆွေ နင်က မြုံနေတယ် ဟုတ်လား။ နင့်မှာ လျော် ပေးစရာ မရှိဘူးလား”

“မဟုတ်ပါဘူး မေမေ …မေမေ …စိတ်ပူမှာ စိုးလို့ပါ။”

ခင်မျိုးဆွေ လေပျော့လေး နှင့် ဝင်ပြောသည်။

“ရဲလင်းက မပေးဘူးတဲ့ အန်တီမေ။ အဲဒါကို ကိုမင်းစိုး နဲ့ တိုင်ပင်ကြည့်တော့ ထောင်ကျရင်တောင် ၁ လ ၂ လထက် မပို ဘူးတဲ့။ ချုပ်ရက် ကို အဲဒီထဲက နှုတ်မယ်ဆိုရင် အမိန့်ချတာနဲ့ လွတ်မှာပဲတဲ့။ အချုပ်ထဲမှာ သူ အပြင်မှာ နေသလို နေရ ပါစေမယ်လို့ အာမခံလိုက်တယ်။ အန်တီ စိတ်မပူပါနဲ့။ ကျွန်တော်လည်း အားနေတော့ နေ့တိုင်း သွားကြည့်နေမှာပါ။”

အန်တီမေ့ ပုံစံက စိုးရိမ်မှုရှိနေပေမယ့် လုံးလုံးလျားလျား စိတ်ထိခိုက် သွားသည့် အနေအထားမျိုး မဟုတ်လို့ သန်း အောင် မြင့် စိတ်အေးသွားရသည်။ ခင်မျိုးဆွေ ကြည့်ရတာ အခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပုံရသည်။ ဘာပဲ ပြောပြော ရဲလင်း ရောက်မလာ နိုင်သည့် ကိစ္စအတွက် အခိုက်အတန့် တခု အထိတော့ အဆင်ပြေသွားရပြီ ဖြစ်သည်။ ကျန်တာက ဟို ကိုမင်းစိုး ဆိုသည့် လူ၏ အပိုင်းသာ ရှိတော့သည်။

.............................................................

(၂၁)

လှဲနေရာမှ ထလာသော ကေသီက နံရံက အံဆွဲကို သွားဖွင့်သည်။

“ဟင် … ထမင်းလည်း မလာသေးဘူး။”

“ဆာနေပြီလား”

“ဆာတယ်ရယ်လဲ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။”

ညည်းညည်းလေးပြောလိုက်ရင်း သူ့အိပ်ယာဆီ ပြန်လှည့်သွားသော ကေသီ့ တင်ပါး အောက်နားလောက်မှာ အနီရောင် အကွက်လေး တခုမြင်လိုက်ရသည်။ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ပင် စိုစွတ်နေတာ သိသာ၏။

“ကေသီ …တင်ပါး နောက်မှာ ပေနေတယ်။”

“အော် .. အင်း ..အင်း”

လက်နှင့် နောက်ပြန် စမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ဘာမှမဖြစ်သလို ပြောလိုက်ပေမယ့် ကေသီ တွေတွေလေး ဖြစ်သွားသည်။

“အဲဒါ ဟိုဟာလား။”

သူတို့ နှစ်ယောက် အခြေအနေက ရှက်စရာလည်း မကျန်တော့ပြီမို့ ရဲလင်း သိလိုရာကို ခပ်တည်တည်ပင် မေးကြည့် လိုက် သည်။

“ဟုတ်တယ်။ ဒီလောက် စိတ်ရောလူရော ဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာမှ သူက လာရသေးတယ်။”

“ကေသီ ဘယ်လို လုပ်မလဲ”

“ဘယ်လို လုပ်မလဲ၊ ဒီတိုင်းပဲ ထားရတော့မှာပေါ့၊ သိပ်များလာရင်တော့ ရေဆေးလိုက်မယ်။”

ရဲလင်း ခေါင်းထဲမှာ စိတ်ကူး တခု ပေါ်လာတာကြောင့် အပေါ်က ကင်မရာဖက်သို့ လှည့်၍ အသံ ခပ်ကျယ်ကျယ် ဖြင့်

“ဟေ့လူတွေ၊ ဒီမှာ ကောင်မလေးက ရာသီလာနေတယ်။ ဒီတိုင်းထားရင် ရောဂါဖြစ်ကုန်ဦးမယ်။ ခင်ဗျားတို့ ဘယ်လိုလုပ် ပေးမလဲ။”

“အို …ဘာလို့သွားပြောတာလဲ”

“စမ်းကြည့်တာပါ။”

ရဲလင်း ထင်သည့် အတိုင်းပင် စပီကာဆီက “ခန စောင့်” ဆိုသည့် အသံထွက်လာ၏။ ခနနေတော့ အပြင်ဖက်က ခြေသံလို လိုလို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် စပီကာက အသံထွက်လာသည်။

“ကောင်မလေး အံဆွဲကို ဖွင့်လိုက်”

ကေသီ သွားဖွင့် ကြည့်လိုက်ရာ အမျိုးသမီးသုံး ဂွမ်းထုပ် ပါကင်ထုပ်တခုကို အတွင်းခံဘောင်းဘီ အသစ်စက်စက် တထည် နှင့် ပတ်၍ ထည့်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကေသီ အထုပ်ကလေး ကိုင်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ တော်တော် ကြာတော့ တွေးတွေး ဆဆ ပုံလေးဖြင့် ပြန်ထွက်လာ၏။

“ကျွန်တော် စဉ်းစားနေတာ”

“ကေသီလည်း စဉ်းစားမိတယ်။”

“ဘာကိုလဲ။”

“ကဲပါ ရှင် အရင်ပြော။”

“သူတို့ဆီမှာ အဲဒါတွေ ဘာလို့ အဆင်သင့် ရှိနေရတာလဲ။ ပြောလိုက်ပြီး သိပ်မကြာခင် ရောက်လာတယ်ဆိုတော့၊ တခြား ကနေ သွားဝယ်ရတာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီတော့ ဒီအနီးတဝိုက်မှာ မိန်းမတွေ ရှိလိမ့်မယ်။ သူတို့ထဲမှာလည်း မိန်းမတွေ ပါ ချင်ပါနေလိမ့်မယ်ဗျ”

“ဒါပဲလား”

“အင်း …ကျန်တာတော့ ဆက်မစဉ်းစားတတ်တော့ဘူး။ အဟီး။ ဒါနဲ့ ကေသီ စဉ်းစားမိတယ် ဆိုတာ ဘာလဲ”

“ကေသီတို့ ဒီထဲကို ရောက်တာ တလ ပြည့်တော့မယ်။”

“ဟင် … ဘယ်လိုသိတာလဲ။”

“အဖမ်းခံရတဲ့ နေ့က ကေသီ အဲဒါ လာပြီးခါစ နောက်တရက်လေ။ အခု ဒီနေ့ လာတယ် ဆိုတော့ အချိန် တလနီးပါး ရှိသွားပြီ ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။”

“ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော် တွေးမိတာ ထက် ကေသီ သတိထားမိတာက ပိုလက်တွေ့ကျတယ်။”

တလလောက် ရှိပြီ ဆိုသည့် အသိက ရဲလင်းကို ငိုင်သွားစေသည်။

“ဘာဖြစ်သွားတာလဲ”

မျက်စိမျက်နှာ ပျက်သွားသော ရဲလင်း နားမှာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ရင်း ကေသီက မေးသည်။

“ကျွန်တော့် အမေ ခုလောက်ဆို ဆေးရုံက ဆင်းပြီထင်တယ်။ ကျွန်တော် အိမ်မှာ မရှိရင် သူရင်ကျိုးတော့မှာပဲ။ နှလုံးသာ ပြန်ဖောက်ရင် ဒုက္ခရောက်တော့မှာ။”

ရဲလင်းကို ဘယ်လို အားပေးရမှန်း မသိနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသော ကေသီလည်း ရော၍ ငိုင်သွားသည်။ ထိုအချိန်တွင်ပင် အပေါ်က စပီကာထဲမှာ ငှက်ဆိုးထိုးသံ ကြီးတခု ထွက်လာသည်။

“ထမင်းရ ပြီ၊ ထမင်းရပြီ။ မြန်မြန်စားကြ၊ ပြီးရင် ထုံးစံ အတိုင်း ပလွေမှုတ်ရမယ်၊ ပန့်ဆွဲရမယ်။ ငိုင်မနေကြနဲ့”

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>