ယူပါ ကို (စ/ဆုံး)

ယူပါ ကို (စ/ဆုံး)

ရေးသူ - အမည်မသိ

တစ်မနက်ခင်းလုံး ကွန်ပြူတာနဲ့ မျက်နှာ မခွာစတမ်း အလုပ် ထိုင်လုပ်နေမိတဲ့ ကျမ၊ ဗိုက်ဆာလာမှပဲ နေ့လည်စာကို သတိရမိတော့တယ်။ ကို လည်း ဆာလှရောပေါ့။ ရေးလက်စ ရီပို့ လည်း ပြီးပြီမို့ ဖိုင်လေးကို ဆေ့ဖ် လုပ်ပြီး စတစ်ထဲ ကူးထည့်၊ ထမင်းချိုင့် ခြင်းလေးဆွဲပြီး ကို့ အခန်းဘက် ကူးလာခဲ့လိုက်တယ်။ ကို က ကျမရဲ့ ချစ်ရသူဖြစ်သလို အထက်အရာရှိလည်း ဖြစ်တယ်လေ။ 

ကျမ ကျောင်းပြီး ဘွဲ့ရတော့ အကိုဝမ်းကွဲတစ်ယောက်ရဲ့ အဆက်အသွယ်ကတဆင့် ဒီကုမ္ပဏီမှာ အလုပ် ဝင်ဖြစ်ခဲ့တာ။ ကျောင်းနေဘက် သူငယ်ချင်း ငါးယောက် စုပြီး ထူထောင်ထားတဲ့ ကုမ္ပဏီမှာ ကို က ဒါရိုက်တာ အဖွဲ့ဝင်တစ်ဦးပေါ့။ ဌာနခွဲ အသီးသီးမှာ သက်ဆိုင်ရာ ဌာနမှုးတွေ ရှိပေမယ့် ဒီဌာနမှာ ကို ကိုယ်တိုင် အမြဲတမ်း ရုံးထိုင်တယ်၊ ကြီးကြပ်တယ်ဆိုပါတော့။ 

ဘာလို့ဆို ကုမ္ပဏီ တစ်ခုလုံးမှာ ဒီဌာနက အရေးအပါဆုံး၊ ဝန်ထမ်းအင်အားလည်း အများဆုံး၊ ကျန်တဲ့ဌာနတွေနဲ့ စာရင် ကုမ္ပဏီ လည်ပတ်ဘို့ အဓိက အသက်သွေးကြောက ဒီဌာနလို့ ပြောလို့ရတယ်လေ။ ကျမတို့ ချစ်သူ ဖြစ်သွားပုံက ပြောရရင် အိပ်မက် ဆန်တယ်။ ကျမ အလုပ်ဝင်တဲ့နေ့က ကို က အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ပြည်ပ ခရီးထွက်နေရတယ်လေ။ ကျမကို လူတွေ့စစ်ဆေးတာက ဒီဌာနရဲ့ ဌာနမှုး ဦးလေးကြီးပါ။ 

ကျမ အလုပ်ဝင်ပြီး သုံးရက်လောက်နေမှ ကို နဲ့ တွေ့ရတာ။ ဒီသုံးရက် အတွင်းမှာ ကို့ရဲ့ စည်းကမ်းကြီးပုံ၊ လုပ်ငန်းသဘော ကျွမ်းကျင်ပုံ ကောင်းသတင်းတွေက မကြားချင်မှ အဆုံး။ ခရီးကနေ ကို ပြန်ရောက်ပြီး နောက်ရက်ပဲ ကျမကို သူ့ အခန်းခေါ်၊ လူတွေ့ ထပ်စစ်တယ်။ အဲဒီအချိန် ကျမက ရုံးမှာ လူအတော်များများနဲ့ ရင်းနှီးနေပြီလေ။ ဒါရိုက်တာကြီး ခေါ်တယ် ဆိုတော့ ကျမကို အင်တာဗျူးခဲ့တဲ့ ဌာနမှုး ဆရာက သမီးကို ဦးဘုန်းမြင့်မိုရ် ကိုယ်တိုင် ဗျူးဦးမှာ သမီးရဲ့ လို့ ပြောတယ်။ 

ကျမ နည်းနည်း လန့်သွားမိတာ အမှန်ပဲ။ ဦးဘုန်းမြင့်မိုရ်၊ အများ အခေါ် ဦးဘုန်းပေါ့၊ သူ သဘောမကျရင် ကျမ အလုပ် ပြန်ပြုတ်သွားမှာလား။ စိုးရိမ်စိတ်တစ်ဝက် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်စိတ်တစ်ဝက်နဲ့ ကို့ ကိုကျမ မျက်နှာချင်း ဆိုင်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အသံကြည်ကြည်သြသြနဲ့ စကားကို တစ်လုံးချင်း အေးအေးဆေးဆေး ပြောရင်း ကျမ ကို အကဲခတ်နေတဲ့ ကို့ ပုံစံက ထင်သလောက် ကြောက်ဖို့ မကောင်းခဲ့ပါဘူး။ 

အားလုံးက ကို့ကို ဦးဘုန်းလို့ ခေါ်ကြပေမယ့် ကျမကတော့ အကို လို့ ခေါ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကျမထက် အသက် အများကြီး ကြီးပေမယ့် ကို က ကျမရဲ့ အကြီးဆုံး အကိုဝမ်းကွဲ၊ ကျမကို အလုပ်ပြောပေးတဲ့ အကိုပေါ့၊ အဲ့ဒီအကိုနဲ့ ကျောင်း ဆင်းဘက်တွေလေ။ ကိုယ့် အကိုနဲ့ ရွယ်တူ အမျိုးသား တစ်ယောက်ကို ဦးလို့ခေါ်ရမှာ ကျမ အားနာပါတယ်။ 

ဒီလိုနဲ့ပဲ သူမေးသမျှ မေးခွန်းတိုင်းကို ဟုတ်ကဲ့ အကို၊ လုပ်နိုင်ပါတယ် အကို၊ ကျမ ကြိုးစားကြည့်ပါ့မယ် အကို၊ သင်လိုက်ရင် တတ်သွားမှာပါ အကို ဆိုပြီး ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ဟန်မဆောင်ဘဲ ကျမ ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။ 

ဒီလိုနဲ့ ကျမ ကို့လက်အောက်မှာ အလုပ် လုပ်ခွင့် ရခဲ့တဲ့ အပြင် သူများနဲ့ မတူတဲ့ အကို ဆိုတဲ့ အခေါ်လေးက ကို့ ရင်ကို နွေးစေ ခဲ့ပါသတဲ့။ တိုတိုပြောရရင် ကို နဲ့ ကျမ၊ သံယောဇဉ်တွေ အရောင်ပြောင်းပြီး ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်ပေါ့ရှင်။ ကိုက ကျမကို လက်ထပ်ကြဘို့ ပြောနေပြီ ဆိုပေမယ့် ဖေဖေနဲ့ မေမေ့ကို ကိုယ်ပိုင် ဝင်ငွေလေးနဲ့ အလုပ်အကျွေး ပြုချင်သေးလို့ ကျမ ကို့ကို အချိန်ဆွဲနေမိတယ်။ 

အောင်မြင်နေတဲ့ စီးပွားရေးအောက်မှာ နှလုံးသား အိပ်ပျော်နေခဲ့တဲ့ ကိုကတော့ သူဘယ်တုန်းကမှ မလိုလားခဲ့တဲ့ အနှောင်အဖွဲ့ကို ကျမဆီက လိုချင်ပါသတဲ့။ အသက်အားဖြင့် အရွယ်လွန်နေတော့လည်း ချစ်ကြတာ မကြာသေးပေမယ့် ကျမကို လောချင်တာပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် ဒီခေတ်အနေအထားနဲ့ ပြောရင် ကျမ အသက် (၂၀) ကျော်ဆိုတာက အိမ်ထောင်ပြုဘို့ စောသေးတယ် မဟုတ်လား။ နောက်တစ်ခုက ကလေး ကိစ္စပေါ့။ ကိုက ကျမ မွေးပေးမယ့် သူ့မျိုးဆက်ကို အရမ်း မျှော်လင့်နေပြီ။ 

ကျမက ဒီအတွက် သိပ် အဆင်သင့် မဖြစ်သေးသလိုပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ညှိကြနှိုင်းကြရင်း ကို့ ဆန္ဒတွေကို မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့ကျမ၊ အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ကြဘို့ သဘော တူညီခဲ့ပါတယ်။ သာမန်ဝန်ထမ်းလေး ဖြစ်တဲ့အပြင် ဒီဌာနကို နောက်ဆုံးမှ ရောက်လာတဲ့ ကျမ၊ ကို နဲ့ ပတ်သက်ရင် အနေထိုင် အများကြီးဆင်ခြင်ရပါတယ်။ 

အမိဖမ်းတယ်တွေ ချူစားတယ်တွေ အပြောမခံချင်လို့ ကျမတို့ ချစ်နေကြတာကို လက်မထပ်ခင် လူသိအောင် မကြေငြာဖြစ်ဘူး။ တရားဝင် ဇနီး မဖြစ်ခင်ကတည်းက ကို့ ပါတ်ဝန်းကျင်မှာ လူရိုသေရှင်ရိုသေ ဖြစ်အောင် ကျမ ပင်ကိုယ် အရည်အချင်းနဲ့ အရင် ကြိုးစားရတာပေါ့။ ကျမရဲ့ ပျိုမြစ်နုနယ်တဲ့ အလှအပနဲ့ သွေးသားတွေကတော့ ကို့အတွက်ဆို အမြဲ အသင့် ဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။ 

ထမင်းချိုင့် ခြင်းတောင်းလေးဆွဲပြီး ကို့ အခန်းရှေ့ကျမ ရောက်လာခဲ့တယ်။ နေ့လည်စာကို တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာ သွားစားတတ်တဲ့ ကိုက ကျမနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ပြီးနောက်၊ သူ့ရုံးခန်းမှာပဲ စားတော့တယ်လေ။ ဟင်းချက်ကောင်းတဲ့ မေမေ့ဆီက ချက်နည်းပြုတ်နည်းတွေသင်ပြီး ကျမ လက်စွမ်းပြလာတဲ့ နေ့လည်စာ လေးတွေက ကို့အတွက် နတ်သုဒ္ဒါပါ တဲ့။ ခုလို နေ့လည်ခင်းလေးတွေဆို အားလုံးလည်း ကန်တင်းသွား၊ စားကြသောက်ကြပြီလေ။ 

ကျမက ကို့အတွက် ထမင်းချိုင့်လေး ပို့၊ ခူးခပ်ပြင်ဆင်ပေးပြီး ဝန်ထမ်းတွေအတွက် ထားပေးတဲ့ ရုံးထမင်းစားခန်းမှာပဲ ပြန်လာစားတယ်။ ကိုနဲ့ တူတူလက်ဆုံ စားချင်ပေမယ့် တစ်ယောက်ယောက် ရိပ်မိသွားမှာစိုးလို့ပါ။ ပိတ်ရက်တွေ ဆိုရင်တော့ တစ်ပတ်ခြား တစ်ခါလောက် ကို့အိမ်မှာ တူတူ ချက်စားဖြစ်ကြတယ်။ 

အွန်းးး.. ဟိုလိုမျိုး ချစ်ရည်လူးကြတာလည်း ပါတာပေါ့။ အလုပ်များတဲ့ ကို့မှာက အေးအေးဆေးဆေး နေရတဲ့ ပိတ်ရက် ရှားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမကို သိပ်ချစ်တဲ့ ကိုက အားရက် ရနိုင်ဘို့ တစ်ပတ်ခြားလောက်တော့ တမင် အချိန်ပေးတတ်တယ်လေ။ 

အဲ့လို နေ့မျိုးဆို တစ်နေကုန် ကို့နားမှာ နေပြီး ကျမက တကယ်ပဲ ကို့ရဲ့ အိမ်ရှင်မလေးပေါ့နော်။ အခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကျမရဲ့ ကိုက လက်ပ်တော့ပ် တစ်လုံးနဲ့ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေလေရဲ့။ ကျမ ချက်ချင်း မဝင်သေးဘဲ ခဏ ချောင်းကြည့်နေတုန်း ဖုန်းမြည်သံ ကြားပြီး ကို ဖုန်းကိုင်တယ်။ ခုံကနေ ထ ရပ်ပြီး နံရံဘက် လှည့် ပြောနေတော့ ကျမ တိတ်တိတ်လေး ဝင်လာတာ ကို မသိလိုက်ဘူး။ ကျမ ပြုံးလိုက်မိတယ်။ ကို့ကို စ ဦးမှ။ 

ကျမရဲ့ ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ စရိုက်လေးက ကို့ကို အမောပြေစေတယ်၊ ကျမပြောတတ်တဲ့ ကြံကြံဖန်ဖန် စကားအဆန်းလေးတွေက ကို့ကို ကြည်နူးစေတယ်၊ ကျမရဲ့ တီတီတာတာ အချွဲအနွဲ့လေးတွေက ကို့ စိတ်ကို နုပျိုစေတယ်တဲ့လေ။ 

ကျမရဲ့ အပြုအမူလေးတွေကို ကို ချစ်တတ်မှန်းသိတော့ ကျမ ခေါင်းထဲမှာလည်း ဒီနေ့ ကို့ကို ဘယ်လို ကြည်စယ် ရမလဲ ဆိုတာပဲ အမြဲ တွေးနေမိတော့တာ။ ခုလည်း ဖုန်းပြောပြီးသွားလို့ စားပွဲစွန်းကို တင်ပါးမှီပြီး ရပ်နေတဲ့ ကို့နောက်ကို တိတ်တိတ်လေး တိုးကပ် သွားလိုက်တယ်။ 

ခြင်းတောင်းလေးကို စားပွဲပေါ် ချပြီးတဲ့အထိ ကျမရောက်နေတာ ကို မသိသေးဘူး။ ဦးလေးကြီး ဘာတွေ စဉ်းစားနေပါလိမ့်။ ကျမ ကို့ကို နောက်ချင်လို့ စားပွဲရဲ့ တစ်ဘက်ကနေ ကို့ ခါးကို လှမ်းတို့ပြီး ဝါးးးး ကနဲ အော်လိုက်တယ်။ ကိုက အေးအေးဆေးဆေးပဲ ကျမကို ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်လေ။ ကျမ အသည်းယား သွားတာပေါ့။ နှုတ်ခမ်းလေး စူ ပြီး.. 

“ကို့ လန့်လေ ကွာ.. ဘာလို့ မလန့်တာလဲ..”

“ခင်ဗျားလေး အပြင်က လာချောင်းနေကတည်းက ကျုပ်က တွေ့နေတာ.. ဘာကို လန့်ရမှာတုန်း..”

“ကျန်းး.. အာ့ဆို မသိချင်ယောင် ဆောင်နေတာပေါ့လေ..” 

“ဟဟ..” 

“မရဘူး.. လန့်ဆို လန့်ရမယ်.. ပြန်လုပ်မယ်.. လှည့် ဟိုဘက်..” 

“အမ်.. ဘာလုပ်မလို့လဲ ညို ရဲ့..” 

“ခြောက်မလို့လေ.. ညိုက စောစောကလို ဝါးး ဆို ခြောက်မယ်.. ကို က လန့်..” 

“အာ..” 

“အာ နဲ့.. ခိုင်းတာမလုပ်ရင် ထမင်း မကျွေးဘူး နော်.. ဟွန်းး..”

 “ဟဟ.. ထမင်း မကျွေးဘဲတော့ မထားပါနဲ့ အိမ်ရှင်မရယ်.. လန့် ဆို လန့်ပါ့မယ်..” 

“အွန်းး.. အာ့လိုမှပေါ့.. လှည့် ဟိုဘက်..” 

“အိုကီ.. လန့်ရတော့မယ်ဆို ပြောနော်.. ဒီလိုလုပ်.. နံပါတ်ရေမယ်.. ၃ ထိ..” 

“ခိခိ.. ရေ အာ့ဆို..”

 “၁..”

 “….”

 “၂..” 

“ဝါးးးး…” 

“အောင်မလေး ဗျ..” 

“ခိခိခိခိ..” 

“ဟဟ.. အရူးမလေး.. လာ ခဲ့..” 

“အိုးး ကို့.. တစ်ယောက်ယောက်တွေ့..” 

ကျမ စကားဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရမပါဘူး။ ကျမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ကို ငုံခဲပြီး အားပါးတရ စုပ်နမ်း ပစ်လိုက်တယ်လေ။ တင်းနေအောင် ဖက်ထားလိုက်တာလည်း ကျမ အရိုးတွေ ကျေမတတ်ပဲ။ ဒီလို အနမ်းမျိုးက ကို နဲ့ ကျမ ကြားမှာ မဆန်းပေမယ့် ခုလို ကို့ ရုံးခန်းမှာ နမ်းတာ ဒါ ပထမဆုံးပဲ။ ကျမ လန့်သွားမိတယ်။ အခန်းက တံခါး ပိတ်မထားဘူးလေ။ 

ထမင်းစားချိန် ဆိုပေမယ့် ကန်တင်း မသွားပဲ ရုံး ထမင်းစားခန်းမှာ စားတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေလည်း ရှိတာကိုး။ ခုနေများ တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင်။ ကျမ ဆန္ဒက ကိုနဲ့ ကျမ ချစ်နေကြတာ ဘယ်သူ့ကိုမှ မသိစေချင်ဘူး။ တကယ်က ကျမလို သာမန် မိန်းကလေး တစ်ယောက်အတွက် ကုမ္ပဏီ ဒါရိုက်တာတစ်ယောက်ရဲ့ ဇနီးလောင်း ဖြစ်ရတာ ဂုဏ်ယူစရာပါ။ 

ဒါပေမယ့် ဘာလို့မှန်း မသိ၊ ဒီကိစ္စကို အခြား ဝန်ထမ်းတွေ သိမှာ ကျမ အရမ်းကြောက်တယ်။ ကို ကျမကို သိပ်ချစ်မှန်း ယုံကြည်ပေမယ့် ကျမထက် အသက်၊ ဂုဏ်ဝါ၊ ပညာ၊ ငွေကြေး အများကြီးသာတဲ့ မိန်းမတွေ ကို့နားမှာ တစ်ပုံကြီးလေ။ ကျမ မယုံရဲတာ မမြင်နိုင်တဲ့ ကံကြမ္မာကိုပါ။ ကို့ အသက်အရွယ်၊ ကို့ အနေအထားနဲ့ တကယ်တမ်း ရွေးချယ်စရာ ကြုံလာရင် ကို့ ရွေးချယ်မှုက ကျမ ဖြစ်ပါ့မလား။ 

ကျမ ဒီလို မေးခဲ့မိလို့ ကို စိတ်ဆိုးသွားဖူးတယ်။ နောက်ထပ် မမေးဖြစ်ပေမယ့် ဒီမေးခွန်းက ကျမ ရင်ထဲက ထွက်မသွားခဲ့ပါဘူး။ ခုလို လက်ထပ်ဘို့ တိုင်ပင်ပြီးကြတဲ့ အချိန်ထိဆိုပါတော့။ အနမ်းမိုးစဲလို့ ကိုယ်ချင်း ခွာလိုက်ပြီးမှ.. 

“ဆာပြီလား ကို..”

“ဆာနေတာမှ တအားပဲ..” 

“ဟွန်းး..” 

“ဘာ ဟွန်းလဲ.. ညို့.. ချစ်ချင်တယ်ကွာ.. ဒီနေ့ ဘာဖြစ်နေလဲ မသိဘူး.. အလုပ်ထဲလည်း စိတ်မပါဘူး..”

 “အယ်.. ကို ရယ်..” 

“ကို ရယ်ဘူး.. တူနေချင်ပြီ ကွာ.. မနက် မိုးလင်းတာနဲ့ နှစ်ယောက်တူတူ အိပ်ရာနိုးခွင့် ဘယ်တော့များမှ ရမလဲ..” “ဘယ်လောက်များ လိုတော့လို့လဲ ကို ကလည်း..”

 “လာခဲ့..” 

ကျမ ခါးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး ကို့ ခုံပေါ် ထိုင်ခိုင်းတယ်။ ခါတိုင်းဆို ထမင်းပြင်ပေးပြီး အာမွလေး တစ်ချက်လောက်နဲ့ ကျမတို့ရဲ့ နေ့လည် အချိန်လေးက ရိုးရှင်းပါတယ်။ ဆန်းပြားတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေ ရုံးခန်းထဲမှာ လုပ်လေ့ မရှိဘူးလေ။ ဒီနေ့ ကို ဘာတွေ ဖြစ်နေမှန်း ကျမ မစဉ်းစားတတ်တော့ဘူး။ တစ်ခါမှ မထိုင်ဘူးတဲ့ ကို့ ထိုင်ခုံကြီးပေါ် ကျမ ထိုင်လိုက်ရတယ်။ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးပဲ။ ကို က ကျမကို အုပ်မိုးပြီး သူ့ ကွန်ပြူတာမှာ မီနီမိုက်ဇ် လုပ်ထားတဲ့ ဗွီဒီယို ဖိုင်ကို ဖွင့်လိုက်ပါလေရော..။ 

အိုးး.. ကျမ လက်ဖျားတွေ အေးစက်သွားတာပေါ့။ ကျမက သွက်သွက်လက်လက် နေတတ်တဲ့ ခေတ်လူငယ်ပါ။ ကို နဲ့လည်း သာမန် သမီးရည်းစားအဆင့်ကို ကျော်ခဲ့ပြီးပြီလေ။ ဒါပေမယ့် ခုလို ယောင်္ကျားနဲ့ မိန်းမ လိင်ဆက်ဆံနေတဲ့ မူဗွီ တစ်ခုကို ကိုနဲ့အတူ တစ်ခါမှ ထိုင် မကြည့်ဖူးဘူး။ ကျမတို့ နှစ်ယောက်ကြားက ရင်းနှီးမှုကို ကို ကိုယ်တိုင်ပဲ အဆင့်ဆင့် ဖန်တီးသွားခဲ့တာ။ 

ခုလို မူဗွီတွေ ဘာတွေ ဘာမှ မလိုခဲ့ပါဘူး။ ကို့ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လိုက်တိုင်း လှိုက်ဖိုလာတဲ့ ကျမ နှလုံးသားက ကို ဘာလုပ်လုပ် လိုက်လျောဘို့ အသင့်ဖြစ်ပြီးသားလေ။ မော်နီတာမှာ ပေါ်နေတဲ့ ဇာတ်လမ်းကလည်း ခုလို ရုံးခန်းထဲမှာပဲ။ ကို.. တကယ့် လူဆိုးပဲ။ လက်စသတ်တော့ စောစောက ဒါတွေ ထိုင်ကြည့်နေတာကိုး။ သည်ကိစ္စက ကိုနဲ့ ကျမကြားမှာ မဆန်းပေမယ့် နေရာနဲ့ အချိန်က ကျမ အတွက် နည်းနည်း အနေခက်စေတာအမှန်ပါ။ 

“ထမင်း မစားဘူးလား ကိုရဲ့..” 

“စားဘူး ကွာ..” 

“အယ်.. ဗိုက် ဆာနေဦးမယ် လို့..”

 “ဆာတာက တခြား.. ငြိမ်ငြိမ်နေ အဲ့တိုင်း..”

 “အိုးး.. ကို့ ဘာလုပ်မို့..” 

“ရှုးး… အသံ လုံး၀ မထွက်နဲ့..” 

ကျမ အရမ်းကို ထူပူသွားတယ်။ ကိုက သူ့ကိုယ်ကို ကိုင်းပြီး ကျမ လည်တိုင်တွေကို နောက်ကနေ နမ်းနေပြီလေ။ ဒုက္ခပဲ.. ခုနေ တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင် ဒုက္ခပါပဲ ကိုရယ်။ ကျမ နားရွက် အောက်နားလေးကို လျှာဖျားနဲ့ ဖွဖွ လျှက်ပေးနေတယ်။ အဲ့လို လုပ်ရင် ကျမ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တာလေ။ ရှေ့တည့်တည့်က မော်နီတာကိုလည်း မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ အခန်းဝမှာ တစ်ယောက်ယောက်ပေါ်လာရင် ဆိုတဲ့ အသိရယ်၊ တရွရွ တက်လာတဲ့ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေရယ်။ ပိုဆိုးတာက ကို့ လက်တွေပေါ့။ ကျမ ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်ထမီက ချိတ်ကို ဖြုတ်ဘို့ ကြိုးစားနေတယ်။ 

ထမီက ခုခေတ်မိန်းကလေးတွေ ဝတ်နေကျ ချိတ်ထမီ ဆိုတာမျိုးတွေပေါ့။ ဘေးတစ်ဘက်ဆီက ချိတ်နှစ်ခုကို ဖြုတ်ချလိုက်ရင် ရိုးရိုး ထမီတစ်ထည်လို ကွင်းလုံး ပြေကျသွားတာ။ အခု ကို့လက်တွေက ကျွမ်းကျင်စွာနဲ့ပဲ ကျမ ထမီချိတ်တစ်ဘက်ကို ဖြုတ်ချလိုက်ပါလေရော။ ကျမက ဘယ်ဖုံးထမီကို ဝတ်လေ့ရှိတာလေ။ ဖုံးထားတဲ့ချိတ်ပြုတ်သွားတော့ ညာဘက်မှာ အတွင်းချိတ်တစ်ခု ရှိနေသေးတာ ကို သိသွားတယ်။ ပိတ်ရက်တွေ သူ့အိမ်မှာ တွေ့ဖြစ်ကျရင် ကျမက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဂါဝန်လေးတွေနဲ့ ဆိုတော့ ကတ်သီးကတ်သတ်နိုင်တဲ့ ချိတ်ထမီကို ကို စိတ်ရှည်တော့ပုံ မရဘူး။ 

“ညိုလေး.. ဖြုတ်ပေးကွာ..”

 “ကိုရယ်.. ဟိုမှာ တံခါးကြီးက ပွင့်လို့.. မတော် တစ်ယောက်ယောက်..”

 “အာ..” 

ဆတ်ကနဲ ထွက်သွားပြီး တံခါးတွေရော ပြတင်းကန့်လန့်ကာတွေရောအပြင် အခန်းမီးပါ ပိတ်ပစ်လိုက်ပါလေရော။ ကျမ သိလိုက်ပြီ။ ဒီနေ့အဖို့တော့ ကို့ကို အလိုလိုက်မှ ရတော့မှာ။ တကယ်တမ်း ကျမ က ကို့အတွက်ဆို အမြဲ အသင့်ပါ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ် ကျမ စိတ်ထင့်နေတာက နေရာပေါ့။ ဒီနေရာက ကျမအတွက် ဘယ်လိုမှ သက်တောင့်သက်သာ မဖြစ်ဘူး။ အခန်းထဲမှာ အဲကွန်းက မြည်နေတဲ့ အသံ ခပ်တိုးတိုးကလွဲပြီး ကျမတို့ အသက်ရှုသံပဲ ရှိတော့တယ်။ အလင်း ဆိုလို့လည်း ကွန်ပြူတာ က ထွက်နေတဲ့ အလင်းပဲ ဆိုပါတော့။ တဖျတ်ဖျတ် လှုပ်နေတဲ့ အလင်းရောင် မှိန်မှိန်လေး ရှေ့မှာ ကို မျက်လုံးတွေ မွတ်သိပ် စူးရှနေတာ ကျမ မြင်နေရတယ်။ 

ကျမ သက်ပြင်းချဖို့ မရဲလောက်အောင် ကို့စိတ်တွေ ထန်နေရှာတာပဲ။ ဒီထက် အချိန်ဆွဲနေလို့ ဝန်ထမ်းတွေ ထမင်းစား ပြန်လာကြရင် ပြဿနာ။ ကျမ ခါးလေး မသိမသာ ဆန့်ပြီး ကျန်နေတဲ့ ချိတ်တစ်ဘက်ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်မိပြီ။ နားထင် အောက်နားဆီက တရွရွ လှုပ်နှိုးနေတဲ့ အနမ်းစိုစိုတွေရဲ့ ဒဏ်ကိုလည်း ကျမ ဆက်ပြီး အံမတုနိုင်တော့ဘူးလေ။ ကိုရယ်.. သဘောပါ.. ကျမကို ကို ပိုင်တယ်လေ နော်..။ ကို့ အပြုံး နုနုလေးက လိုချင်တာရသွားလို့ ကျေနပ်သွားတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လိုပဲ။ 

ကျမ ပါးတွေ ဖိနမ်းပြီး ပင်တီလေးပေါ်ကနေ ညီမလေးကို ခပ်ရွရွ ပွတ်ပေးနေတော့တာ။ ကျမ တစ်ကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့် တုန်လာပြီ။ နေရာတွေ အချိန်တွေကြောင့် ရှိန်နေတဲ့စိတ်က ခံနေပေမယ့် ကို့ အတွက် ကျမ အဆင်သင့်ဖြစ်လာတာ လုံး၀ အသေအချာပါပဲ။ ကို့လက်တွေ ပင်တီထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ မဆီမဆိုင် ကျမ ရင်သားထိပ်သီးလေးတွေပါ တင်းပြီး ထောင်တက်လာသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ခုလို ရုံးခန်းကြီးထဲမှာ မလွတ်မလပ် အဝတ်အစားတွေနဲ့ ချစ်ဘို့ ဆိုတာ ကျမ စိတ်တောင် မကူးခဲ့ဖူးတဲ့ အနေအထေားလေ။ 

ကို တစ်ယောက် ဘာတွေ လုပ်နေမှန်း မသိတော့ပါဘူး။ ကျမကို ချိုင်းကြားကနေ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဆွဲထူတယ်။ လူက ထ လိုက်တော့ ထမီလေးက ကြမ်းပေါ် လျှောကနဲပေါ့။ ဒုက္ခပါပဲ နော်။ ခုနေများ.. တစ်ယောက်ယောက်.. အိုး ကို့.. တကယ်ကြီး.. ကြံကြံဖန်ဖန် ကိုရယ်.. ဘယ်လိုပုံစံကြီးလဲ..။ သူ့စားပွဲပေါ် ကျမ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို မှောက်ချလိုက်တာလေ။ 

ပြီးတော့ စောစောက ထိုင်ခဲ့တဲ့ ခုံပေါ်ကို ကျမ ခြေထောက်တစ်ဘက် ဆွဲ မ ပြီး တင်လိုက်တယ်။ ကျမ ဖြစ်သွားပုံက ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း စားပွဲပေါ် မှောက်လျက်နဲ့ ခြေ တစ်ချောင်းက ထိုင်ခုံပေါ်ကားယားကြီး။ ကျမ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားက ရင်သားတွေ သိပ်ကြီး မထွားကျိုင်းလှပေမယ့် ခါးသေးသေးလေးနဲ့ တင်စိုင်အတော်လေး စွင့်ကားတာ။ ခုလို နေလိုက်ပုံမျိုးနဲ့ နောက်ဘက်ကနေ ကားထွက်နေလိုက်မယ့် ကျမ တင်စိုင်တွေ နည်းနည်းနောနောမှ ဟုတ်ပါ့မလား။ 

ကို နဲ့ ကျမ အကြိမ်ကြိမ် ချစ်ခဲ့ဖူးပေမယ့် ခုလို ပုံစံ ဆန်းဆန်းပြားပြားတွေ တကယ် မကြုံဖူးသေးဘူး။ ကို က ကျမ တင်သားတွေကို ပင်တီပေါ်ကနေ ခပ်ဖွဖွ ပွတ်နေတယ်။ ပင်တီကို ချွတ်မပစ်ဘဲ ဂွကြားနေရာလေးကို ဘေးဘက် ဆွဲ ဟ လိုက်တယ်။ ဒုက္ခပါပဲ ကိုရယ်.. ကျမ မနေတတ်တော့ဘူး။ ကျမ စိတ်လှုပ်ရှားနေဘို့ အချိန်ကြာကြာ မရလိုက်ပါဘူး။ ချစ်ဝတ်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲအိုင်နေတဲ့ ပိပိလေးထဲ နွေးနေတဲ့ အတံကြီး ဝင်လာတာ နင့်ကနဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ တံခါးဝလေး လှပ်ရုံလှပ်ပြီး ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ကျမ ညီမလေးခမျာ ဇွတ်တိုးဝင်လာတဲ့ လူဆိုးလေးရဲ့ တနင့်တပိုး ထိုးစစ်ကို ရင်ဆိုင်ရပြီပေါ့။ 

ကိုရယ်လေ.. အရင်လို အနမ်းတွေနဲ့ နှုးနှပ်ချော့မြှူတာတွေ ရွှေရင်မို့မို့ပေါ်က သီးလုံး ညိုဝါဝါလေးကို လျှာဖျားနဲ့ ကစားပေးတာတွေ ဘာတစ်ခုမှ မပါဘဲ ကျမကို အချစ်တွေ ကြမ်းနေလိုက်တာများ ခါတိုင်းနဲ့ မတူလောက်အောင်ပဲ။ ကို အရမ်းကြီး အလျှင်လိုနေမှန်း လှုပ်ရှားမှုတွေက သက်သေ ဖြစ်နေလေရဲ့။ 

ကို့ ရဲ့ အချစ်တမန်တော်လေးကလည်း အားအင်တွေ အပြည့်ပါပဲ။ ကျမ ပိပိလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေ သူ့နောက်ကို အလိပ်လိုက် ပါသွားလိုက်၊ နင့်ကနဲ ပြန်ဝင်လာလိုက်နဲ့။ နောက်ကနေ ချစ်တဲ့ ပုံစံကြောင့်လား၊ ကျမ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို အစွမ်းကုန် ဆွဲကားထားလို့ပဲလား၊ သိပ်ကြီး ဆာလောင်နေရှာတဲ့ ကို့လှုပ်ရှားမှုတွေကပဲ အလျှင်လိုနေလို့လား၊ ဘာကြောင့်မှန်း မသိပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ကို့ အတံကြီး အရင်ထက် ရှည်နေသလိုပဲ။ 

ဟိုး တွင်းပိုင်းထိ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ ကျမ ခံစားချက်တွေ ထိပ်ဆုံးထိ မြင့်တက်လာလိုက်တာ နေရာတွေ၊ အချိန်တွေ၊ အဝတ်အစားနဲ့ မလွတ်လပ်မှုတွေ၊ ဒီဖိစီးမှုတွေအောက် ရောက်နေတဲ့ကျမ စိတ်တွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတော့ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ကျမလည်း ဟိုးအမြင့်ကို ကို နဲ့ အတူ ရောက်ခွင့်ရဘို့ တောင့်တလာမိတယ်။ 

ဘယ်လို အခြေအနေမှာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကိုက မြတ်ပန်းကြာညို ဆိုတဲ့ ကျမရဲ့ ချစ်သူပဲ။ ကျမ ခင်ပွန်းလောင်းပဲ။ ကျမကို ပိုင်ဆိုင်တဲ့သူပဲလေ။ ကို တစ်ယောက်လုံး စိတ်ပါ လက်ပါ ဦးဆောင်နေတဲ့ ချစ်ပွဲမှာ ကျမက ဘာကို စိုးထိတ်နေရမှာလဲ။ အချစ်ရဲ့ အမြင့်ဆုံး အရသာကို အတူတူခံစားကြမယ့် ချစ်သူနှစ်ဦးကြားမှာ အချိန်တွေ နေရာတွေက အရေးကြီးလို့လား။ တကယ်ဆို ကျမကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ချစ်နေတဲ့သူက ကျမ သိပ် မြတ်နိုးရတဲ့သူ ဖြစ်ဘို့ပဲ လိုတာပါ။ 

ကျမ ဘဝတစ်ခုလုံး ပုံပေးဘို့ ထိုက်တန်တဲ့သူ ဖြစ်ဘို့ပဲ လိုတာပါ။ တစ်စစီလွင့်နေတဲ့ ကျမ အာရုံတွေ အကုန်လုံး တစ်နေရာတည်းကို ရောက်လာပြီ။ အောင့်မျက် ပြည့်သိပ်နေတဲ့ နေရာတစ်ခုလေ။ ကျမ အားရှိသလောက် ညှစ်ထားမိတယ်ထင်တယ်။ ကို့ အသက်ရှုသံတွေ အရမ်း ကျယ်လာပြီ။ ကျမ ကိုယ်ထဲ တိုးဝင်နေတဲ့ ကြွက်သားချောင်းကြီးလည်း အရမ်းကို မာတောင့်ပြီး ယားကျိကျိ ခံစားမှုက ကျမ ကိုယ်တွင်းကလီစာတွေအထိ လှိုက်တက်လာတော့တာပဲ။ ကျမလေ.. အဲ့ဒီ အတံကြီး ကျမ ကိုယ်ထဲက ထွက်မသွားအောင် အလုအယက် ဖမ်းဆုပ်ထားသလိုကို ညှစ်ထားမိတာ။

နောက်ဆုံးတော့ ကျမ စိုက်ထုတ်ထားသမျှ အားတွေရယ်၊ ကို့ ဆောင့်ချက်တွေရယ် တစ်ထပ်တည်းကျပြီး ကျမတို့ မျှော်လင့်နေတဲ့ နေရာတစ်ခုကို နှစ်ယောက်အတူ ရောက်သွားတယ်။ ပင်ပန်းသွားတဲ့ ကိုက ကျမ ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး ကျမ ကုတ်ကို ဖွဖွလေး နမ်းနေတယ်။ 

ကျမ ကျောပေါ် လာကျနေတဲ့ ကို့ ရင်ခုန်သံတွေက ရထားတစ်စင်း မောင်းနေသလိုပဲ။ ခဏ နေတော့ ကို ပြန်ထ လိုက်တယ်။ တိုက်ပွဲ အောင်သွားတဲ့ စစ်သည်တော်လေးလည်း စစ်မြေပြင်ကနေ လှည့်ပြန်သွားပြီ။ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှု အပြည့်နဲ့ပေါ့လေ။ ကျမလည်း စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ပြီး ထ လိုက်တယ်။ ကိုက နောက်ကနေ ပွေ့ထားရင်း နမ်းလို့ ကောင်းနေတုန်း။ ကျမ နားနားကို သူ့နှုတ်ခမ်း ထိ ကပ်ပြီး လေသံလေးနဲ့ ဖွဖွလေး မေးတယ်လေ။ 

“ကောင်းလား ကလေးလေး.. နေခင်းကြောင်တောင်ကြီး ရုံးခန်းထဲမှာ လူအလစ် ချစ်ရတာလေ.. ဟီးးး..” 

ကျမ ခိကနဲ တစ်ချက်ရယ်ရင်း ကို့ ဗိုက်ကို တံတောင်နဲ့ တွတ်လိုက်တာပေါ့။ အဲ့တော့မှ ဦးလေးကြီး အစာအိမ်က ဂွီကနဲ အချက်ပေးသံ ထွက်လာပါလေရော။ ကျမတို့နှစ်ယောက်လုံး ခပ်တိုးတိုး ရယ်ဖြစ်ကြတယ်လေ။ တကယ်ပဲ ရင်ဖို ကြည်နူးရပါတယ် ကိုရယ်။ အောက်မှာ ပုံလျှက်ကျနေတဲ့ စကပ်ထမီလေးကို ကဗျာကသီ ကောက်ဝတ်ပြီး ကို့ အတွက် ထမင်းပြင်ပေးရတာပေါ့။ 

သန့်စင်ခန်းထဲ ဝင်သွားတဲ့ ကို ထွက်လာတော့ ထမင်းဝိုင်းလေးက အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ ဇွန်းနဲ့ ခက်ရင်းကို နေရာချပေးနေတဲ့ ကျမလက်လေးတွေကို ကို ဆွဲယူပြီး နမ်းလိုက်တယ်။ ချစ်ရည်တွေ ရွှန်းလဲ့နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျမ မျက်နှာကို ငေးရင်းလေ။

 “ကျေးဇူးပါ ကလေးရယ်.. ကို အရမ်းချစ်တယ်..” 

လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောလိုက်တဲ့ ကို့ စကားလေးက ကျမ နှလုံးသားကို လေနုအေးလေး ဖြတ်တိုက်သွားသလို သိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ပါပဲ။ 

“ညိုလေးဆီက ကို ယူမိနေတာတွေ များပြီ.. ကို့ ဘဝကြီး တစ်ခုလုံး ညို့ကို အပိုင် ပေးပါရစေတော့ကွာ နော်..”

 တစ်လုံးချင်းပြောလိုက်တဲ့ ကို့ အသံလေးက နှလုံးသားထဲက လှိုက်တက်လာမှန်း အရမ်းကို သိသာပါတယ်။ ကျမလည်း အကြည်လင်ဆုံး အပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်တယ်။ ကို့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေး ဝှေ့ပြီး ရင်ထဲကနေ ပဲ့တင်ထပ်အောင် ရေရွတ်မိတာပေါ့.. ။

ကိုရယ်.. ကျမ အသွေးအသား.. ကျမ ခန္ဓာကိုယ်.. ကျမဘ၀ တစ်ခုလုံးက.. ကို့ တစ်ယောက်တည်း အတွက်ပါ.. ဆံစကနေ ခြေဖျားအထိ.. နောက်ဆုံး.. ကို အလိုရှိမယ် ဆိုရင်.. ကျမရဲ့ အသက်ရှုသံတွေအထိ.. ကို အပိုင် ယူပါ.. ကို တစ်ယောက်တည်းပဲ အပိုင် ယူပါ.. ယူပါ ကို… ။

 

ပြီးပါပြီ ။

ရွှေဟင်္သာပျံမှာစိုး အပိုင်း ( ၂ )

ရွှေဟင်္သာပျံမှာစိုး အပိုင်း ( ၂ )

ဘွား......ရေးသည်။

အခန်း ( ၂၁ )

မေဇင်က ဒွန့်ကို ပေါက်ပေါက်ကို လူရှေ့မှာ အဝတ်တွေ မချွတ်ဖို့ တားလိုက်မိသည် ။ ဒွန်က " ငါက နောက်တာပါ.." လို့ ပြောပြီး တဟားဟားရယ်နေသည် ။ ဆက်တော့မလုပ်တော့ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စားလိုက်သောက်လိုက်နဲ့ ပိုမူးလာကြသည် ။

အာရပ်သူဌေးကြီး နှစ်ယောက်က မေဇင့် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာတွေကို စပ်စုလာကြသည် ။ အိမ်ထောင်မရှိတဲ့ လူလွတ်ဆိုတာကိုလည်း သိရော သူတို့ထဲက တယောက်ယောက်ကို လက်ထပ်ပါလား.... သူတို့ရဲ့ မယားဖြစ်လာရင် လက်ညှိုးညွှန်ရာ ရေဖြစ်သည်ဆိုတဲ့စကားလို အရာရာ လုပ်ချင်တာလုပ်နိုင်လိမ့်မည်လို့ ကမ်းလှမ်းလာသည် ။

 မေဇင်လည်း ရယ်ပြီး.." မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..." လို့ ငြင်းပယ်လိုက်တော့ ( ဘာကြောင့်လဲ....) လို့ အထပ်ထပ်မေးကြသည် ။ မေဇင်လည်း ဘာကြောင့် သူတို့ကို မကြိုက်လဲဆိုတာ ရှင်းမပြပါဘူး ။

ဒွန်က အားလုံးကို " ကဲ စားလို့သောက်လို့လည်း ဝကြပြီ ..ငါတို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ...." လို့ မေးလိုက်သည် ။

အာရပ်ကြီး တယောက်က " ဒွန်...မင်းမှာ ဇိမ်ခံသဘေ်ာ ရှိတယ်ဆို .... ငါတို့ကို လိုက်ပြမလား....." လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ

ဒွန်က " ဟား... ..ကောင်းတဲ့ အကြံအစည်ဘဲ.. ..အဇီ ...ငါ့သဘေ်ာကို လိုက်ပြမယ်... ..မင်းတို့ သဘေ်ာတွေလောက်တော့ မကြီးဘူး... ..မြစ်ထဲကို အပျော် သဘေ်ာစီးထွက်ကြမယ်... ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ပေါက်ပေါက်ကတော့ တခါ ဒွန်နဲ့ မြစ်ထဲ သဘေ်ာစီးထွက်ဖူးသည် ။ မေဇင့်ကို " သဘေ်ာက အရမ်းလှတာဘဲ မမမေဇင်.. ..ပျော်စရာကြီး.." လို့ ပြောပြီး သွားရမှာကိုပျော်နေသည် ။ ဒွန်က သူ့တပည့်တယောက်ကို သွားဖို့ ကားတွေစီစဉ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ တပည့်တယောက်က ပြာပြာသလဲ သဘေ်ာဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး မကြာခင် လာကြမယ့်အကြောင်း ပြောနေသလို တပည့်တယောက်က ကားဆီကိုပြေးသည် ။

မကြာခင် ဒွန်ရဲ့ လစ်မိုဇင်းကားရှည်ကြီးနဲ့ အာရပ်ဘောစိတွေရဲ့ မာစီဒီးကားသစ်ကြီးတို့သည် ဒွန်ရဲ့ သဘေ်ာရှိနေတဲ့ မြစ်ဆိပ်လေးကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ သွားနေကြပါသည် ။ သောက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ မေဇင် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည် ။ အေးစိမ့်တဲ့ ခံစားမှုကြောင့် ဆတ်ကနဲ သတိပြန်ဝင်လာသည် ။ ဒွန်ရဲ့ သဘော်ပေါ်ကို ရောက်နေသည် လို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်မိလိုက်ပေမယ့် ကိုယ်ခန္ဓာက ပက်လက်အနေအထား ဖြစ်နေတာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အသေအချာ ကြည့်လိုက်သည် ။

ဟင်..... ငါ.... ငါ... ကုတင်တလုံးပေါ်မှာ ပက်လက်ကြီး... ကိုယ်တုံးလုံးကြီး... ရောက်နေပါလား.. ဟာ.. ငါ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ကားပြီး ကြိုးတွေနဲ့ တုပ်ထားကြပါလား... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ... ဒွန်.... ဒွန်.. တယ်ယုတ်မာပါလား..... ပေါက်ပေါက်... ပေါက်ပေါက်.. ဘယ်ရောက်နေလဲ.......

''ပေါက်ပေါက်ရေ...ပေါက်ပေါက်.....ရှိလား.....ပေါက်ပေါက်......''

အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ အော်မေးလိုက်တော့...

" ရှိတယ်.. မမ... ပေါက် ဒီဖက်ခန်းမှာ.. ပေါက်ကို ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ခြေတွေလက်တွေကို ကြိုးနဲ့တုပ်ထားကြတယ် ... မမ.. မမကိုရော....."

" အေး... မမကိုလည်း အဲလိုဘဲလုပ်ထားတယ် ... ဘာဖြစ်သွားတာလဲ.. ဒွန်.. ယုတ်ပတ်ပြီ ....    "

" ဟုတ်တယ်.. မမ.. ဒွန်ရဲ့ လက်ချက်ဘဲ.. ကျမလည်း ကျောချမှ ဓါးပြမှန်းသိရပြီ.. တော်တော်ဆိုးတဲ့ကောင်"

ဒီအချိန်မှာ တံခါးပွင့်လာသည် ။ ဝင်လာတာက ပြုံးစိစိနဲ့ ဒွန် ...။

" ဘယ်လိုလဲ.... အံ့ဩသွားလား.... ...မင်းတို့ ၂ယောက်ကို မကြာခင် ဆော်ဒီကိုပို့တော့မယ်.... မင်းတို့က ငါ့မိတ်ဆွေ အဇီတို့ရဲ့ ငွေဝယ်ကျွန်တွေဖြစ်ပြီ.. သူတို့ခိုင်းတာကို လုပ်ရမယ်.. ..သူတို့က လီးအစုတ်ခံရတာရယ် ဖင်လိုးရတာရယ်ကို အရမ်းကြိုက်တာ... ..ဖင်ခံလီးစုတ် ကျွန်မ .. လုပ်ပေတော့ကွာ... ဟားဟားဟား.."

ဒွန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက  ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည် ။

" ငါ့အနေနဲ့က ငွေကြောင့် နင်တို့ကို ရောင်းစားတာ မဟုတ်ဘူး ... ဒီ ဘောစိတွေက ငါ့ဆရာတွေ.. ကျေးဇူးရှင်တွေ.. ငါတို့ရဲ့ တော်လှန်ရေး အတွက်ဆို ငွေတွေ ဗုံးပေါလအော လှူတဲ့လူတွေ.. စေတနာရှင်တွေ.. ဒါကြောင့် သူတို့ကို ကျေးဇူးဆပ်တာကွ..."

"ဘာ.....တော်လှန်ရေး..ဟတ်လား....ဘာတော်လှန်ရေးလဲ..နင်က နိုက်ကလပ် ဖွင့်စားနေတာမဟုတ်လား...ဒွန်..."

လိုက မေဇင်က ဒေါသတကြီးနကြ အော် မေးလိုက်သည် ။

" အင်း....ဒါက ဟန်ပြအလုပ်ကွ ..ငါတို့က ယူအက်စ်နဲ့ အနောက် နေတိုးအုပ်စုရဲ့ လုပ်ရပ်တွေ ဖေါက်ပြန်တာတွေကို ရွံရှာတဲ့အုပ်စု.. ..ငါတို့ သူတို့ကို ဖျက်ဆီးချေမှုန်းကြဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြတာ.သူတို့က ငါတို့ကို တဲရိုးရစ်စ် ( အကြမ်းဖက်သမား ) တဲ့.. ငါတို့ကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တော်လှန်ရေး သူရဲကောင်းတွေလို့ ယုံကြည်ကြတယ်... ထင်ကြတယ်......"

" မင်း တော်တော် ဆိုးတဲ့ကောင်ဘဲ... ..မင်းတို့ကျဆုံးပါစေလို့ ငါ ဆုတောင်းပေးလိုက်မယ် ..ဒွန်...."

ဒေါသနဲ့ အော်ပြောလိုက်တဲ့ မေဇင့်ကို ဒွန်က စိတ်မဆိုး ။ တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်သည် ။

" ကဲ.. ငါ့ဆရာကြီးတွေက မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ဖင်စမ်းလိုးချင်လို့တဲ့.. ငါက ဆီမဆွတ်ဘဲတော့ မလိုးပါနဲ့...

" လို့ တောင်းပန်ထားရတယ်.. မင်းတို့ အဆင်ပြေအောင်... ဖင်လိုးတဲ့အခါသုံးတဲ့ ဆီဘူးလေး ..ငါ ပေးလိုက်ပါတယ်... အဆင်ပြေမှာပါ .... ကဲ သွားပြီ....."

ဒွန် ထွက်သွားတယ် ။ တဖက်ခန်းက ပေါက်ပေါက်ရဲ့ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း ဆဲသံတွေ ဆူညံသွားသည် ။

''တောက်... ဖွတ်ထွက်မှ တောင်ပို့မှန်း သိရတယ်.. လူယုတ်မာ... မအေလိုး.. စောက်ရူးခွေးသား ''

မေဇင်လည်း ဒီ အချုပ်အနှောင်ကနေ ဘယ်လို လွတ်မြောက်နိုင်မလဲ ဆိုတာကို အပြင်းအထန် ကြိုးစားရပါပြီ ။ ဒီတိုင်းပြည်ရဲ့ မြေကြီးပေါ်မှာရှိနေတုံး သူတို့လက်ကနေ လွတ်မှဖြစ်မည် ။ သူတို့တိုင်းပြည်ကို ရောက်သွားမှဆိုရင် လွယ်တော့မယ်မထင်ဘူး ။

.........................................................................................

အခန်း ( ၂၂ )                                          

 အာရပ်ကြီးသည် မေဇင့်ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်ကို ကာမခိုးတွေ လျံနေတဲ့ မျက်လုံးပြူးကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည် ။ ဖွံ့ထွားတင်းမာတဲ့ ရင်သားစိုင်တစုံကို ကြည့်လိုက် အချိုးကျ ဖြောင့်စင်းတဲ့ ပေါင်တန်ရှည် ဖြူဖွေးဖွေးတွေနဲ့ ပေါင်ဂွဆုံက အင်္ဂါစပ်ကိုကြည့်လိုက်.. ပါးစပ်ကလည်း... သိပ်လှတယ်.. သိပ်ကောင်းတယ်.. ဆိုတာတွေကို တတွတ်တွတ် ပြောဆိုနေသည် ။

တဖက်ခန်းက ပေါက်ပေါက်ရဲ့ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း အော်ဆဲနေတဲ့ အသံတွေကိုလည်း ကြားနေရသည် ။ မတရားအနိုင်ကျင့် ရောင်းစားခံရတဲ့ ကိုယ်တွေရဲ့အဖြစ်ကို ပေါက်ပေါက် လက်မခံနိုင်ဘူးဖြစ်နေသည် ။ မေဇင်လည်း မယုံကြည်နိုင်အောင်ကို အံ့ဩမိပြီး အရမ်း ဒေါသဖြစ်တာပါဘဲ ။ သို့ပေမယ့် လက်ကောခြေကော ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့ အခြေအနေမှာ ဆဲနေလို့လည်း ဘာထူးမှာလဲ ။

အချုပ်အနှောင်ကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ဘဲ အရေးကြီးနေသည် မဟုတ်လား ။ အာရပ်ကြီးသည် သူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်နေသည် ။ မေဇင်ရဲ့ကိုယ်တုံးလုံး ကိုယ်တွေကို ကြည့်လိုက် ရင်သားတွေကိုပွတ်လိုက် အင်္ဂါစပ်ကိုကိုင်လိုက် လုပ်နေရာက စိတ်တွေ တအားသောင်းကျန်းလာပြီး မေဇင့်ကို တက်လုပ်ဖို့ပြင်နေပြီ ။ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ပြီးတဲ့အချိန် ရှည်လျားတုတ်ခိုင်တဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကို လက်တဖက်နဲ့ ကွင်းတိုက်ပွတ်သပ်ရင်း မေဇင်ရှိနေတဲ့ ကုတင်အပေါ်ကို တက်လာသည် ။

" မင်း ပူစီ သိပ်လှတယ်.. နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေကို နမ်းချင်တယ်.. လှိုဏ်ခေါင်းထဲကို ငါ့လျာတခုလုံး သွင်းထားချင်တယ်.မင်းပူစီက ထွက်လာတဲ့ အချိုရည်တွေကို မြိုချချင်တယ်...."

အရူးတယောက်လို တတွတ်တွတ် ရွတ်နေရင်း မေဇင့် အင်္ဂါစပ်ကြီးကို သူ့နှာခေါင်း ရှည်ရှည်ကောက်ကောက်ကြီးနဲ့ နမ်းရှုံ့သည် ။

" အို...ဟင်း......ဟင်း......အင်း...."

မေဇင်မှာ ယားကျိကျိ ခံစားမှုကြောင့် ပါးစပ်က ညည်းမိလိုက်သည် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ရသာဖူးအစိပေါ်မှာ ရောက်နေသည် ။ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထရင်း မေဇင်လည်း သူ့လုပ်ရပ်တွေကို ရုန်းကန်ငြင်းဆန်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် လက်ကောခြေကော ကြိုးတုပ်ခံထားရတာကြောင့် ဘာမှ လုပ်လို့မရဘူး ။ ဖိနပ်သံ တဒေါက်ဒေါက် ကြားလိုက်ရပြီး ဒွန်ရဲ့ တဟားဟား ရယ်သံကိုပါ ကြားလိုက်ရသည် ။

" ကြည့်ကောင်းတဲ့ မြင်ကွင်းလေးဘဲကွာ.. ဟားဟားဟား.. မင်း သူ့လီးကို တွေ့တယ်မဟုတ်လား.. တကယ့်ပထန်လီးကြီး .. မင်းကို အပြတ်လိုးတော့မှာကွ .. ဟားဟားဟား. ...ပွဲကြီးပွဲကောင်းဘဲ...."

ဒွန်နဲ့အတူ လူတယောက် ပါလာသည် ။ အသက် နှစ်ဆယ်ကျော် တောင့်တင်းသန်မာပုံရတဲ့ လူငယ်တယောက် ။

" ဒါက ငါ့ရဲ့ မိတ်ဆွေ.. ရပ်ဝေးကလာတဲ့မိတ်ဆွေ.. သူက မကြာခင် ယုံကြည်ချက်အတွက် အသက်ကို စတေးတော့မယ့် သူရဲကောင်းတယောက် .. အာဇာနည်ဖြစ်မယ့်လူ.. သူ့ကို ဘဝတပါးကို မကူးပြောင်းခင် မင်းရဲ့အလှအပတွေကို ငါလာပြတာ ..ကဲ.. အာဇဇ်ရေ.. ကြည့်ပါအုံးကွာ.. နောက်ဆုံးအနေနဲ့.."

ဒွန်က မေဇင့် ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်တွေကို ပြလိုက်သည် ။ အာရပ်ကြီးကတော့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကို လက်နဲ့ ဆုပ်ရင်း မေဇင့် ပါးစပ်ပေါက်နားကို လာတေ့သည် ။

" ဟိတ်... စုတ်လေ... လီးကို စုတ်ခိုင်းနေတာ မတွေ့ဖူးလား....."

ဒွန်က မေဇင့်ကို ငေါက်လိုက်သည် ။

" ဘာလို့ စုတ်ရမှာလဲ.... ကြိုးနဲ့ တုပ်ထားပြီး အတင်းအနိုင်ကျင့် လုပ်ခိုင်းတာတော့ လွန်တာပေါ့..."

မေဇင်က ဒေါသသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒွန်က မျက်နှာကြီး နီတက်လာသည် ။

" မင်းက ငါ့ကို အာခံတယ်ပေါ့လေ.. မင်းဟာ လတ်တလောမှာ ငါ့လက်ခုပ်ထဲ ရောက်နေတာ.. ကောင်မရဲ့...."

ဧည့်သည် ဆိုတဲ့ လူငယ်က " အကိုကြီး.. မိန်းမကို လွှတ်ပေးလိုက်ပါဗျာ... ကျုပ်က နာရီပိုင်းအတွင်း ဘဝကူးပြောင်းတော့မယ့်လူ... ယုံကြည်ချက်အတွက် အသက်ပေးရဲပေမယ့် ဒီလို မတရား ချုပ်နှောင်တာကိုတော့ ကျုပ် မကြိုက်ဘူး..." လို့ ပြောချလိုက်သည် ။

ဒွန်လည်း လူငယ်ကို အံ့ဩသလို နဲ့ ကြည့်လိုက်သည် ။ အာရပ်ကြီးကတော့ ဒွန်ကို " မင်း ဘာလို့ သူ့ကို ဒီကို ခေါ်လာတာလဲ ဒွန်...မင်း တော်တော်မှားတယ်.." လို့ အပြစ်တင်လိုက်သည် ။

လူငယ်က " ကဲ .. အကိုကြီး.. သူ့ကို ကြိုးဖြည်ပေးလိုက်ပါ.. " လို့ ပြောလိုက်ပြန်သည် ။ ဒွန် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ... ငိုင်နေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ သူတို့ အနောက် တံခါးဝက အသံတသံ ထွက်လာသည် ။

" ဟုတ်တယ်.. အကြမ်းဖက်သမားလေး ပြောတာ မှန်တယ် ... မိန်းမကို ကြိုးဖြည်ပေးလိုက်ပါ..ဒွန်...."

" ဟင်.....မင်း....မင်း....ဘယ်သူလဲ...ဘာလဲ....."

ဒွန်က အခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့လူကို အံ့ဩတကြီးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။ အသက်ငါးဆယ်ခန့် အာရှနွယ်ဖွားတယောက် ။ သူ့လက်ထဲမှာ သေနတ်ကြီးတလက် ။ ဒွန်တို့ကို ချိန်ရွယ်ထားသည် ။

" ငါ ဘယ်သူ ဆိုတာက အရေးမကြီးပါဘူး.. လူတွေကို အစုလိုက်သတ်ဖြတ်ပစ်ချင်တဲ့ မင်းတို့ကို တားဆီးဖို့ ရောက်လာတယ်ဆိုပါတော့.. သေမင်းတမန် ကျည်ဆံတွေက ညှာမှာ မဟုတ်ဖူးနော်... ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဒူးထောက်လိုက်ကြစမ်း.. ..လုပ်.. လုပ်.. မြန်မြန်......"

ဒီလူကြီးရဲ့ အမိန့်သံနဲ့အတူ သေနတ်ပြောင်းကို ရမ်းပြနေတာကို ဒွန်တို့ မြင်ကြသည် ။ တကယ်လုပ်မယ့်ပုံ ။ သူတို့သုံးယောက် ဒူးထောက်ချလိုက်ကြသည် ။ လူကြီးက မေဇင့်အနားကို ရောက်လာပြီး သေနတ်ကို လက်တဖက်နဲ့ ချိန်ထားရင်း ကျန်တဲ့လက်နဲ့ မေဇင့်ကိုတုပ်ထားတဲ့ ကြိုးတွေကို မောင်းချဓါးတချောင်းနဲ့ ဖြတ်တောက်ပေးလိုက်သည် ။

" ကဲ..မိန်းကလေး..အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်....."

" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...."

လူကြီးက ဒွန်တို့ သုံးယောက် ဒူးထောက်နေတဲ့နေရာကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

" မင်းတို့က ဆန်ကုန်မြေလေးတွေ.. ဒီလောကမှာ မရှိသင့်တဲ့လူတွေ....."

အရင်ဆုံး အကြမ်းဖက်သမားလေးရဲ့ နောက်စိတည့်တည့်ကို သူ ချိန်ရွယ်လိုက်သည်  ။

" မင်းက အကြင်နာတရား မဲ့လွန်းတယ်... ကောင်လေး.. မင်း ဒီနေ့လုပ်မယ့် ဖေါက်ခွဲမှုကြီးက လူတွေ တော်တော်များများကို သေစေမှာ ...အင်း သူတို့မသေခင် မင်းတယောက်ထဲ သေလိုက်တာက ပိုကောင်းပါတယ် ..မောင်အကြမ်းဖက်ရယ် ... မင်းတယောက်ထဲဘဲ နတ်သမီး အပျိုစင်လေးတွေ တဖက်ငါးယောက်နဲ့ ပျော်လိုက်တော့... ဂွတ်ဘိုင်..."

ထုတ်..ထုတ်.....

အသံထိန်းပြောင်းပို တပ်ထားတဲ့ သေနတ်က ခပ်အုပ်အုပ် အသံလေး ထွက်သည် ။ လူငယ်လေး အသံမထွက်ဘဲ ခွေကျသွားသည် ။ ဒွန် တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည် ။ တုန်ရီစွာနဲ့

 " မင်း လိုချင်တာ ပေးပါမယ်. ..ငွေ သန်းနဲ့ချီပေးပါမယ်... ငါ့ကို မသတ်ပါနဲ့..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ချမ်းသာတဲ့ သူဌေးတယောက်မို့ စောစော မသေချင် ။ စိတ်ထဲက ကျလိကျလိဖြစ်လို့သာ တိတ်တဆိတ် အကြမ်းဖက်သမားတွေကို ကူညီ မြှောက်ပင့်ပေးခဲ့ပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်တော့ အသေမခံလို ။ လူပါးလူနပ်ကြီးသည် အခုတော့ ငိုယိုတောင်းပန်နေပြီ ။

" ဒီလိုကွ ဒွန်.... မင်းကို အရှင်ဖမ်းရင် တရားစွဲတင်ပို့ရင် နို်င်ငံရဲ့ ဘတ်ဂျက်ထဲက တော်တော်သုံးရမှာ.. မင်းကိုတော ခုခံလို့ ငါရှင်းပလိုက်ရတယ်ဆိုရင် ကျည်ဆံတတောင့်ထဲ ကုန်မှာ ..... ကျည်ဆံက တဒေါ်လာဘဲကျတယ်... ငါ တိုင်းပြည်ဘတ်ဂျက်ကို ချွေတာတဲ့အနေနဲ့ ကျည်တတောင့် တဒေါ်လာဘဲ သုံးလိုက်တော့မယ်..."

" မဟုတ်ပါဘူးကွာ..ငါ့ကို ထောင်ထဲဘဲ ပို့ပါ.. မသေပါရစေနဲ့..."

" ငါက ဘူးဆို ဖရုံမသီးဘူး..ဒွန်....ငရဲမှာ တနေ့ ပြန်တွေ့မယ်...."

ထုတ်......

ဒွန်ရဲ့ နဖူးမှာ အပေါက်လေးတပေါက် ပေါ်လာသည် ။ နီညိုညို အပေါက်လေး ။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ဒီအပေါက်လေးထဲကနေ နီစွေးတဲ့သွေးတွေ ပန်းထွက်လာသည် ။ ဒွန် ဘုန်းကနဲ လဲကျသွားသည် ။ အာရပ်ကြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည် ။ သူ့အလှည့်ကျတော့ ကြောက်တတ်သား ။ အနောက်ကနေ ငွေပံ့ပိုးပြီး မြှောက်ပေးနေတဲ့ လူယုတ်မာ ။ ဒီအချိန်မှာ တဖက်ခန်ဒက ပေါက်ပေါက်ကို တက်ဖြုတ်နေတဲ့ အာရပ်ကြီး ပြေးဝင်လာသည် ။ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ။ လီးတန်းလန်းနဲ့ ။

" ဟေ့..ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ....."

" ဟေ့ကောင်....ဒူးထောက်လိုက်စမ်း........"

မေဇင်သည် ဒီလူကြီး တယောက်ပြီးတယောက် ပစ်သတ်နေတာကို မကြည့်ရဲလို့ ခေါင်းငုံ့ထားသည် ။ အဝတ်တွေကိုတော့ အကုန်ပြန်ဝတ်ပြီးပြီ ။

" မင်းတို့ကတော့ စောက်ပတ်လာယက်နေတယ်.. ငါတို့ နိုင်ငံသားတွေကိုတော့ အစုလိုက် အပြုံလိုက် သေစေဖို့ လူလွှတ်ပြီးဖေါက်ခိုင်းတယ် ... တော်တော်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ကောင်တွေ.. ကဲ ... ငါ ဘဝတပါးကိုပို့ပေးမယ် .. နောင်ဘဝကျရင် သဲကန္တာရထဲက ကုလားအုပ်တွေ ဖြစ်ပါစေ......"

ထုတ်..ထုတ်........

အီး......

ထုတ်ထုတ်.....

ရင်ဘတ်ကိုတချက် နဖူးကိုတချက် ပစ်ခတ်လိုက်ပြီးတဲ့အချိန် အားလုံးကို သေမသေ စစ်ကြည့်နေသည် ။အကြမ်းဖက်သမားလေးရဲ့ မျက်ခွက်ကို နောက်တချက် ထပ်ပစ်လိုက်သည် ။

" ကဲ... အမိ... တဖက်ခန်းက မင်း ဘော်ဒါဆီ သွားရအောင်..ကြိုး ဖြတ်ပေးရမယ်....."

မေဇင်နဲ့ ဒီလူကြီးတို့ ပေါက်ပေါက်ရှိနေတဲ့ တဖက်ခန်းဖက်ကို ရောက်သွားကြသည် ။

ပေါက်ပေါက်သည် မေဇင့်လိုဘဲ ခြေကားရား လက်ကားရားနဲ့ ကြိုးတုပ်ခံထားရသည် ။

" မမ..မေဇင်....ဟိုကောင်တွေကော....."

" သေကုန်ပြီ......"

ပေါက်ပေါက်က မြန်မာလို မေးလိုက်တာကို ဒီလူကြီး အံ့ဩသလို ဖျတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်သည် ။

" မင်းတို့ မြန်မာမတွေလားကွ....."

ကြိုးတွေကို မောင်းချဓါးနဲ့ ဖြတ်ပေးရင်း သူမေးသည် ။

" ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ်....ကျမတို့ မြန်မာတွေပါ....."

" အင်း..ငါ မထင်ထားဘူး...မင်းတို့ ဒွန်ဆိုတဲ့ငတိရဲ့ ကလပ်တွေကို လာလည်တုံးအချိန်ထဲက ငါ တွေ့ဖူးတယ်.. ငါက ချောင်းနေတာကြာပြီကွ.. မင်းတို့ကို ဖိလစ်ပီနိုမတွေ.. ဒါမှ မဟုတ် ထိုင်းမတွေလို့ ငါထင်ထားတာ... လက်စသတ်တော့ ငါတို့ မြန်မာမတွေ ဖြစ်နေတာကိုး...."

မေဇင်က ပေါက်ပေါက်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ကြမ်းတနေရာကနေ ကောက်ယူလိုက်ပြီး ပေါက်ပေါက်ကို လာပေးသည် ။

" ကဲ ချာတိတ်...မင်း အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်စမ်း... ...မင်းကို ကျင့်တဲ့ အာရပ်ကြီးတော့ ငါ လျော့ပစ်လိုက်ပြီ...."

"  ဟုတ်..အကိုကြီး..ကျေးဇူးပါ....."

"   ကဲ အချိန်သိပ် မရှိဘူး....ငါတို့ ဒီနေရာက လစ်ကြရမယ်...."

အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာကြတဲ့အချိန် ဒီလူကြီး သတ်ပစ်ထားတဲ့ ဒွန်ရဲ့တပည့်တွေ အတုံးအရုံး သေနေကြတာကို တွေ့ကြရသည် ။

"   အကိုကြီး သတ်ထားတာလားဟင်...."

" အင်း...."

" မေဇင် တခု မေးမယ်နော်.. စိတ်မရှိနဲ့..အကိုကြီးက သိပ် လက်ယဉ်တာဘဲနော် ... သွေးအေးအေးနဲ့ သတ်တယ် .... အကိုကြီးက ရဲဖက်ကလား ... ဒါမှမဟုတ်.. အက်ဖ်ဘီအိုင် စုံထောက်အဖွဲ့ကလား....."

မေဇင့်ကို သူ လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးသည် ။

" မင်း နံမည်က မေဇင် တဲ့လား...." လို့လည်း မေးသည် ။

" ဟုတ်..အကိုကြီး....."

" အင်း ..ငါက အဲလို အဖွဲ့ တခုကပေါ့ကွာ...ငါ အလုပ်ဝင်ထဲက ငါ ဘယ်မှာလုပ်တယ်ဆိုတာ ငါ့အမေကိုတောင် မပြောဖူးဘူး ... မင်းထင်တာမမှားပါဘူး...."

" မေဇင်လည်း အကိုကြီးကို မြန်မာလို့ မထင်ဘူး ..... ဖိလစ်ပီနို သို့မဟုတ် ဗီယက်နမ်ကြီး လို့ ထင်ခဲ့တယ်.."

သူ့ကားလေးသည် ဒီအဆောက်အဦးကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်က နောက်ဖေးလမ်းကြားထဲမှာ ရပ်ထားသည် ။ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်ကို သူခေါ်သွားသည် ။ မေဇင်တို့သည် မြို့ရဲ့တခြားတဖက်က ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်တခုက ကုန်လှောင်ရုံကြီးတခုထဲမှာ ရောက်နေရတာ  ။ သူ့ကားလေးသည် အမြင်စုတ်ပေမယ့် တော်တော် အားကောင်းသည် ။ သူကားမောင်းတာ တအားမြန်သည် ။

" မင်းတို့ ဘယ်မှာနေလဲ..ဘယ်ကို ပို့ပေးရမလဲ..."

မေဇင်က မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက် နေတဲ့ လိပ်စာကို ပြောပြလိုက်သည် ။

" မင်းတို့ကို ငါ တခု မေတ္တာရပ်ခံမယ် အခု တွေ့ခဲ့ဖြစ်ပျက်တာတွေကို ခေါင်းထဲက ထုတ်လိုက်ပါ အားလုံးကို အိပ်မက်တခုလိုဘဲ သဘောထားလိုက်ကြကွာ မေ့လိုက်...."

" ဟင်..အကိုကြီးကိုရော မေ့လိုက်ရမယ်.. ဟုတ်လား.. အကိုကြီးက မေဇင်တို့ရဲ့ ကယ်တင်ရှင်... ကျေးဇူးရှင်ပါ....မမေ့ကောင်းပါဘူး... မေဇင်တို့ ကျေးဇူးဆပ်ခွင့် မရှိဘူးလားဟင်...."

" မရှည်နဲ့ မချော.. ငါပြောတာကိုနားထောင်.. ဘယ်သူ့ကိုမှ အာမချောင်ကြနဲ့ မင်းတို့ဘဲ အမှုပတ်နေမယ်... မေ့လိုက် ....ဒါဘဲ....."

သူ့လေသံက မာသည် ။ မေဇင့် အပတ်တမင့် အရှေ့မှာ ကားကို ရပ်ပေးသည် ။

''စိတ်ချမယ်နော်.....မေ့ပစ်လိုက်ကြနော် '

မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက် ကားပေါ်ကဆင်းပြီးတာနဲ့ ကားကို ဝေါကနဲ မောင်းထွက်သွားသည် ။ သူပြောသလိုဘဲ အရာရာဟာ အိပ်မက်တခု ရုပ်ရှင်ကားတကားထဲက ဇာတ်ဝင်ခန်း တခုလိုပါဘဲ ။

........................................................................................

အခန်း ( ၂၃ )

မေဇင်ရော ပေါက်ပေါက်ရော ဆိုက်ကို ဖြစ်ကုန်ကြတယ် ။ သွားရင်းလာရင်း လူတယောက် ကိုယ့်အနား ကပ်လာပြီဆိုရင် လူဆိုးမှတ်ပြီး လန့်အော်တတ်ကြသလို ညဖက် အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်ပြီး အော်ဟစ်ကြတာတွေ ဖြစ်လာတယ် ။ ပေါက်ပေါက်လည်း သူ့အမတွေရှိတဲ့ ကနေဒါကို ထွက်သွားလိုက်တယ် ။

မေဇင်လည်း ဒွန်နဲ့ အာရပ်ကြီးတွေနဲ့ ဆုံလိုက်ပြီး ကြိုးအတုပ်ခံရတာတွေကြောင့် ယောက်ျားတွေကို လန့်သွားခဲ့တာအမှန်ဘဲ ။ ဟို မြန်မာလူကြီးက ဒွန်တို့ကို သေနတ်နဲ့ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာ ပစ်သတ်တာတွေကလည်း သွေးလန့်စရာ ခြောက်ခြားစရာပါ ။ မျက်လုံးထဲမှာ သေနတ်ဒါဏ်ရာနဲ့ သေနေကြတဲ့ သူတို့အလောင်းတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး အိပ်မရတဲ့ညတွေ များခဲ့သည် ။

စာမေးပွဲ အောင်စာရင်းထွက်ပြီး မေဇင်လည်း အမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့အောင်လို့ အလုပ်ကောင်းကောင်း ရသွားတယ် ။ ခဏဆိုပြီးပြန်သွားတဲ့ အဲလက်စ်လည်း စာမလာ သတင်းမကြား အဆက်အသွယ် မလုပ်တော့ဘူး ။ အီတလီပြည်မှာ မိန်းမရသွားလို့ ဖြစ်မယ် ။

မကြာခင်မှာ မေဇင် လျောက်ထားတဲ့အလုပ်ရတယ် ။လက်ရှိနေနေတဲ့မြို့ကနေ မိုင်၂၀ဝလောက် ဝေးတဲ့မြို့မှာရတာ ။ မေဇင် နဲ့ ရန်ကုန်မှာထဲကသိခဲ့တဲ့ အမကြီးတယောက်ရဲ့ ကူညီလမ်းပြမှုနဲ့  ရတာပါ ။ အဲဒီမြို့ကို မေဇင်ပြောင်းသွားတယ် ။ အလုပ်သစ်ကို စဝင်တယ် ။ မေဇင် ကြိုးစားရကျိုး နပ်သွားတယ် ။ အလုပ်က လခကောင်းတယ် ။အဆင်ပြေတယ် ။

မေဇင်လည်း ကာမစိတ်တွေ ဖြစ်လာရင် ကိုယ့်ဖါသာ လက်နဲ့ဖြစ်စေ ပစ္စည်းတခုခုနဲ့ ဖြစ်စေ ဖြေဖျောက်ပစ်တာကလွဲပြီး ယောက်ျားသားတွေနဲ့ အဆက်အဆံ မရှိတော့တာကြာပြီ ။ လက်ရှိလုပ်နေတဲ့နေရာက ဆရာဝန်တယောက်က မေဇင့်ကို သဘောကျနေတာ မေဇင်သိတယ် ။ သူက မိန်းမသေသွားလို့ ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ ကျန်နေတဲ့လူ ။ မေဇင့်ကို ဒိတ်လုပ်တယ် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကိုစိတ်မလာဘူး ။ ဘာလို့မှန်းမသိဘူး ။ မေဇင် တယောက်ထဲဘဲ အေးအေး နေချင်နေတယ် ။ ဘဲတွေထားခဲ့တာလည်း မနည်းတော့ဘူးလေ ။

ရန်ကုန်က မိသားစုတွေနဲ့ ဖုန်းပြောကြတော့ သူတို့က မေဇင့်ကို ခွဲနေကြတာ နှစ်တွေကြာလာလို့ လွမ်းကြလို့ ရန်ကုန်ကို လာလည်ပါလားလို့ ခေါ်ကြတယ် ။ မေဇင့်မိဘတွေလည်း အသက်ကြီးကြပြီလေ ။ မေဇင်လည်း သူတို့ကို သွားတွေ့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။

ရန်ကုန်မြို့ကို မေဇင် ပြန်ရောက်တာကို သိကြတဲ့ ဆွေမျိုးတွေ သူငယ်ချင်းတွေက မေဇင့်ကိုလာတွေ့ကြပြီး စားသောက်ဆိုင်တွေကို ခေါ်သွားကြတယ် ။ အထူးသဖြင့် ငယ်ငယ်ထဲကခင်ခဲ့တဲ့ သီတာထူးက မေဇင့်ကို နေရာတကာ လိုက်ပြလိုက်ပို့တယ် ။ သီတာထူးက အခု အိမ်ထောင်ကျနေပြီ ။ စီးပွားရေး အဆင်ပြေတဲ့ လုပ်ငန်းရှင်တယောက်နဲ့ ရတာမို့ သီတာထူးတယောက် ဘာအလုပ်မှ လုပ်စရာမလိုဘဲ အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်နေတယ် ။ မေဇင်နဲ့ ပြန်တွေ့ရတာကို သီတာထူး အရမ်းပျော်နေတယ် ။ မေဇင်နဲ့သူ ဝိုင်ကြိုက်ကြတာခြင်းလည်း စိတ်တူကြတာမို့ ညဖက်ဆို ဘားတွေ သွားကြတယ်  ။

" မေဇင်ရေ... ယူ့ကို တိုက်ခေါင်မိုးပေါ်က ဘားတခုကို မခေါ်သွားရသေးဘူး....ယူ သဘောကျမှာဘဲ ..ညဖက်ဆို

ရန်ကုန်မြို့လည်ရဲ့ မီးရောင်စုံနဲ့ တိုက်တွေကို အပေါ်စီးကနေ မြင်ရတယ် ..အစားအသောက်ရော တီးဝိုင်းရော ကောင်းတယ်...."

လို့ ပြောပြတာနဲ့ မေဇင်တို့နှစ်ယောက် ညတညမှာ သွားလိုက်ကြတယ် ။ သီတာထူးနဲ့ စကားကောင်းနေတုံး မေဇင်လည်း ဘေးစားပွဲဝိုင်းတွေကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိတဲ့အချိန် အရမ်းကို အံ့ဩသွားရတယ် ။ မေဇင် တွေ့လိုက်တာက စားပွဲတလုံးမှာ အရက်ထိုင်သောက်နေတဲ့ ဒွန်တို့လူစုကို ပစ်သတ်ခဲ့တဲ့လူကြီးပါ ။

သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေ ပိုဖြူလာသလိုဘဲ ။ နည်းနည်း ပိုအိုစာသွားသလိုဘဲ ။ သူက မေဇင့်ကို မတွေ့ဘူး ။ မေဇင်က သူ့ကိုတွေ့လိုက်တာ ။ မြင်မြင်ချင်း သူ့ကို မေဇင်မှတ်မိလိုက်တယ် ။ အဲဒီတုံးက ကိုယ့်ကို ကယ်ခဲ့တဲ့လူ ကျေးဇူးရှင်ဆိုပြီး သူ့နံမည်ကို မေးခဲ့ပေမယ့် သူကမပြောခဲ့ဘူး ။ သူ့အလုပ်က လှို့ဝှက်တဲ့ ဌာနတခုကမို့ သူ့အမေကိုတောင် သူ ဘယ်မှာလုပ်သလဲ မပြောခဲ့ဘူးလို့ သူပြောတယ် ။

မေဇင်လည်း သီတာထူးကို မိတ်ဆွေတွေ့လို့ ခဏသွား နုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ်လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူရှိနေတဲ့စားပွဲကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။ သူက မေဇင် လျောက်လာတာကို မသိသလိုပုံနဲ့ ခေါင်းငုံ့ထားတယ် ။

" အကိုကြီး....."

သူ မော့ကြည့်တယ် ။

" မေဇင့်ကို မှတ်မိလားဟင်......"

သူ့မျက်နှာက အပြောင်းအလဲ မရှိဘူး ။ ဒါပေမယ့် " အင်း ...." လို့ ဖြေတယ် ။

" မေဇင် ထိုင်မယ်နော်.." လို့ ခွင့်တောင်းပြီး သူ့ရှေ့ကထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ။

" ပြန်တွေ့ရတာ မေဇင် အရမ်း ဝမ်းသာတာဘဲ ..အကိုကြီး......."

သူက သက်ပြင်းချပြီး " ဖြစ်ခဲ့တာတွေ အကုန်လုံးကို မေ့ပစ်လိုက်ဖို့.. ကျနော် ပြောခဲ့ပါတယ်..." လို့ ခပ်တိုးတိုးလေသံနဲ့ သူ ပြောတယ် ။

" အကိုကြီး ပြောခဲ့တာကို မေဇင် နားထောင်ခဲ့ပါတယ် ..ဒီနေ့ ဒီအချိန်အထိ အဲဒီညက ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ မေဇင် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဘာတခုမှ မပြောပြခဲ့ပါဘူး ... ခုလို အကိုကြီးကို မထင်မှတ်ဘဲ ပြန်ဆုံရတော့ မေဇင် အရမ်းကိုဝမ်းသာမိပြီး လာနုတ်ဆက်တာပါ.. "  လို့ မေဇင်က သူ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ် ။

သူက " ရပါတယ်.... မေဇင်.. ကျနော်လည်း အလုပ်ကနားလိုက်ပါပြီ... မရောက်တာကြာလို့ ပြန်လာလည်တာ"လို့ ပြန်ပြောပါတယ် ။ သူ သက်ပြင်းချပြန်တယ် ။ " ကျနော့်ရဲ့မိဘတွေ ညီအကိုမောင်နှမတွေ အကုန် ... ဆုံးကုန်ကြပြီဗျာ " လို့ ပြောလိုက်တဲ့သူ့ကို မေဇင် တကယ်ဘဲ သနားသွားမိသည် ။

" တရားနဲ့ ဖြေပါ အကိုကြီးရယ်.. လူဆိုတာ သေမျိုးတွေပါဘဲ ... အခု အကိုကြီး ဒီမှာ ဘယ်လောက်ကြာအုံးမလဲဟင် ... ဘယ်တော့ပြန်မလဲ''

သူက ခဏစဉ်းစားနေပြီးမှ " သိပ်တော့ မကြာတော့ဘူး ..ကျနော်ပြန်မယ်... နောက်အပတ်လောက်ပေါ့ " လို့ဖြေသည် ။

" မေဇင် အကိုကြီးနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်သေးတယ်. .အကိုကြီး မေဇင့်ကို တွေ့ချင်လားဟင်....."

သူက ပြုံးတယ် ။

" ရပါတယ်.. ကျနော်ပြောပြီးပြီဘဲ.... ကျနော် အလုပ်က နားလိုက်ပါပြီ.."

" ဒါဆို အရင်ဆုံး အကိုကြီး နံမည်ကို ပြောပြ....."

" ကျနော် ဇန်မင်းမောင် ပါ..မေဇင်......"

မေဇင်လည်း သူနဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ချင်း ဖလှယ်လိုက်တယ် ။

" ပြန်တွေ့ကြမယ်နော် အကိုကြီး...." လို့ ပြောတော့..

" အင်း..တွေ့ကြတာပေါ့...." လို့ သူ ပြုံးပြီး ပြန်ပြောတယ် ။

ဒါပေမယ့် သူ့အသံက သိပ် အားမရှိဘူး ။ သီတာထူးဆီကို ပြန်ထိုင်တော့ သီတာထူးက စပ်စုလိုက်တာ အရမ်းဘဲ ။ ဘယ်သူလဲ.. ဘာလဲ.. ဘယ်မှာသိတာလဲ.. စုံနေအောင် မေးတော့တာဘဲ ။ အသက်ကြီးလှချည်လား ..နင်နဲ့ ဘယ်လိုခင်တာလဲ... ဘာညာဘာညာ..။

...............................................................................................

အခန်း ( ၂၄ )

တက်ဆီကား သမားသည် အဲကွန်းမဖွင့် ။ ဇန်မင်းမောင် အသက်ရှုကြပ်လာသလို ခံစားရလို့ ပြူတင်းပေါက်မှန်ကို နည်းနည်း ချလိုက်သည် ။ လေအေးအေးကို ရလိုက်မှ နည်းနည်း သက်သာသွားသည် ။ မထင်မှတ်ဘဲ ပြန်ဆုံရတဲ့ မေဇင်ဆိုတဲ့ မိန်းမကို သူ ပြန်မြင်ယောင်နေသည် ။ အကြမ်းဖက်သမား အုပ်စုတွေကို သူ အပြတ်ရှင်းဖို့ သူတို့ရဲ့ ကင်းသမားတွေ တော်တော်များမျးကို သတ်ပြီး အဆောက်အဦးထဲကို ရောက်သွားတဲ့အခါ အခန်းတခန်းမှာ မိန်းမတယောက်ကို ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ခြေတွေလက်တွေကို ကြိုးတွေနဲ့ တုပ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

သူမကို အတင်းကိုင်တွယ်နေတဲ့ အာရပ်ကြီးတယောက်ကိုလည်း တွေ့ရသည် ။ မိန်းမရဲ့ ရင်သားတွေက တော်တော်လှသည် ။ ဖွံ့ဖြိုးလုံးတင်းနေသည် ။ ပေါင်တန်သွယ်တွေနဲ့ ပေါင်ဂွဆုံနေရာက မို့ဖေါင်းဖေါင်း အင်္ဂါစပ်ကြီးကလည်း အမွှေးမရှိ ပြောင်သန့်နေသည် ။ ဒီမိန်းမနဲ့ နောက်တယောက်ကို ဒွန်ရဲ့ကလပ်တွေမှာ သူတွေ့ဖူးခဲ့သည် ။ ပထမ ဖိလစ်ပီနိုမတွေလို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံး သူတို့ကို ကယ်လိုက်ပြီးတဲ့အချိန် သူတို့သည် မြန်မာမတွေ ဖြစ်နေသည် ။ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တဲ့ .. သူတို့နာမည်တွေက...။

သူတို့ကို ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောဖို့နဲ့ ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်လိုက်ဖို့ သူမှာခဲ့သည် ။ ဒီမိန်းမကို အချိန် တော်တော်ကြာတဲ့အထိ သူသတိရမိတာ ခဏခဏ...။ ဒါပေမယ့် သူသည် သူလုပ်ခဲ့တဲ့အလုပ်ကို ဖျောက်လိုက်ချင်လို့ ဒီမိန်းမကို ပြန်မဆက်သွယ်ခဲ့ ။ တကယ်တော့ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းက အကြမ်းဖက်သမားတွေကို အဖွဲ့နဲ့ ဝင်ဖမ်းရမှာ ။ အရှင်ဖမ်းရမှာ ။ သူသည် ဌာနရဲ့စည်းကမ်းကို နားမထောင်ခဲ့ ။ မလိုက်နာခဲ့ ။ တယောက်ထဲဝင်ပြီး အကုန်လုံးကို သတ်ပစ်ခဲ့သည် ။

ဌာနအကြီးအကဲကို သူပေးတဲ့ဆင်ခြေက ရုတ်တရက် ကြုံလိုက်ရတာမို့ ဘက်ကပ်ခေါ်ချိန် မရလိုက်တာရယ် သူတို့ကို အသက်လု တိုက်ခိုက်ရလို့ အရှင် မဖမ်းနိုင်ခဲ့ဘူးလို့ ။ အပြစ်မဲ့ပြည်သူတွေ တပုံတခေါင်းကြီးကို ဖေါက်ခွဲဖို့ လုပ်တော့မဲ့ဆဲဆဲ အချိန်မီ တားဆီးလိုက်နိုင်တာကြောင့် သူ့ကို ဘာလို့ အဖွဲ့နဲ့မလုပ်တာလဲ .. ဘာလို့ အရှင်မဖမ်းတာလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ဌာနအကြီးအက မမေးတော့ဘူး ။

သူ နောက်မှ ပြန်သိရတာက နိုင်ငံတော်သမ္မတကြီးက လူပေါင်းများစွာရဲ့ အသက်ကို ကာကွယ်ခဲ့တဲ့ အေးဂျင့်ကို ဘာမေးခွန်းမှ မထုတ်ဘဲ ဂုဏ်ပြုတာတွေဘဲလုပ်ဖို့ အကြီးအကဲကို ညွှန်ကြားခဲ့တယ်တဲ့ ။ သူ အငြိမ်းစားယူလိုက်တယ် ။ ဒါရိုက်တာက ဆက်လုပ်ဖို့ပြောပေမယ့် မိုးသက် သေပြီးတဲ့နောက် သူ မပျော်တော့ဘူး ။ စိတ်ဓါတ်ကျနေတာ ဘယ်ဆက်လုပ်ချင်တော့မလဲ ။အသက်ကတော့ မပြည့်သေးဘူး ။

မိုးသက်ရဲ့ သင်းချိုင်းဂူဆီကို သူ နေ့တိုင်းရောက်တယ် ။ မိုးသက်ကို စကားတွေ သွားပြောတယ် ။ တဖက်သတ်ကြီး ။ သူပြောနေတာတွေဘဲ ရှိတယ် ။ မိုးသက်ဆီကတော့ ဘာမှ စကားပြန်မရခဲ့ ။ မိုးသက်သည် တမလွန်ဘဝမှာဆိုတာကို သူသိရက်နဲ့  စကားတွေပြောနေတာဟာ အရူးတယောက်ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေဘဲလေ ။

တနေ့မှာ မြန်မာပြည်က သူ့မိဘတွေကို ဆုံးပါးတဲ့အချိန်အထိ စောင့်ရှောက်ပြုစုပေးခဲ့တဲ့ သားအမိတွေဆီက အဆက်အသွယ်ရတယ် ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာ တဲ့ ။ သူ့သမီးက ရီရီမာ ။ သူ့မိဘတွေကျန်ခဲ့တဲ့ အိမ်ခြံမြေတွေနဲ့ ဘဏ်စာရင်းတွေကို သူတို့သားအမိက ထိန်းသိမ်းပေးထားကြပြီး လာခဲ့နိုင်ရင် လာဖို့ခေါ်ကြသည် ။ သူ့ရဲ့ းဖုန်းတို့ လိပ်စာတို့မရှိလို့ အခုလို ဆက်သွယ်တာ နောက်ကျသွားရတာလို့ စာထဲမှာပါသည် ။ သူတို့ရဲ့ဖုန်နံပါတ်ကိုလည်း ပေးသည် ။

သူသည် မိဘတွေကို အဆက်အသွယ်မလုပ် ဖုန်းနဲ့လိပ်စာလည်း မပေးခဲ့ဘဲ နှစ်ရှည်နေခဲ့သည် ။ မိဘတွေ သေဆုံးသွားတာတောင် သူ မသိခဲ့ ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာတို့ကို သူ ဖုန်းပြန်ခေါ်သည် ။ သူတို့ကို သူ မြန်မာပြည်ကို လာခဲ့ပါမည်လို့ ဂတိပေးလိုက်သည် ။ ဇန်မင်းမောင်သည် တက်ဆီပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး တက်ဆီခကို ကားမောင်းသမားကို လှမ်းပေးလိုက်သည် ။

'' မအမ်းနဲ့တော့...ကျန်တာ မင်းအတွက်...''

'' ကျေးဇူးပါဘဲ ဆရာ...''

ဟိုတယ် ဝင်ပေါက်ကို ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် ကောင်တာထဲက ဝန်ထမ်းလူငယ်လေးက သူ့အခန်းသော့ကို တရိုတသေ လာပေးရင်း

'' အန်ကယ့်ကို လာစောင့်နေတဲ့ ဧည့်သည် ရှိပါတယ် '' လို့ ပြောသည် ။

'' ဘယ်မှာလဲကွ...''

လို့ သူမေးရင်း ဟိုတယ်ဧည့်ခန်းဆီကို မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်လိုက်သည် ။ သူနဲ့ အသက်မတိမ်းမယိမ်း ရှိလောက်မယ့် မိန်းမကြီးတယောက်နဲ့ အသက် သုံးဆယ်လောက်အရွယ် မိန်းမတယောက် ဆိုဖါထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေကြတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

'' အဲဒီ အန်တီတို့ပါဘဲ အန်ကယ်...''

သူ ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်ရှိတဲ့ဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

" ကျနော်..ဇန်မင်းမောင်ပါ...ဒေါ်မိုးစန္ဒာ လား....."

" ဟုတ်ပါတယ်... မောင်ဇန်မင်းမောင်... အန်တီက မိုးစန္ဒာပါ.. ဒါက အန်တီ့သမီး.. ရီရီမာ.. ခုလိုတွေ့ရတာ အရမ်းဝမ်းသာပါတယ်.. မနက်ထိတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ အန်တီတို့ လာခဲ့လိုက်ကြတာ .... အရမ်း တွေ့ချင်နေကြတယ်လေ...."

" ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ.... ဆောရီးဘဲ... ညဖက်ကြီး ညဉ့်နက်နေပြီ....."

'' ရတယ်.. မောင်ဇန်မင်းမောင်... အန်တီတို့က မင်းကို မင်းမိဘတွေအကြောင်း အရမ်းပြောပြချင်နေတာကွဲ... နောက်ပြီး သူတို့ထားခဲ့တဲ့ ခြေမြေအိမ်တိုက်တွေ ငွေတွေကိုလည်း မင်းလက်ထဲကို ပြန်အပ်ချင်နေတာ သူတို့သေပြီးကထဲကပါဘဲ..''

သူတို့သားအမိကို ဟိုတယ်က စားသောက်ဆိုင်ဆီကို ခေါ်ခဲ့ပြီး သူတို့နဲ့ စကားပြောကြသည် ။

''' မောင်ဇန်မင်းမောင်.. ဟိုတယ်မှာ နေစရာမလိုပါဘူးကွယ်.. မင်း မိဘတွေရဲ့တိုက်က အန်တီတို့သားအမိ သေသေချာချာ ရှင်းလင်း ထိန်းသိမ်းပေးထားတာ အားလုံး သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနဲ့ နေလို့ရပါတယ် ... ပြောင်းခဲ့လိုက်ပါလား..''

'' လတ်တလောတော့ ကျနော် ဒီမှာဘဲ နေပါမယ်.. .လုပ်စရာလေးတွေ ရှိလို့ပါ....''

'' မင်းကို မင်းမိဘတွေက သိပ်တွေ့ချင်ကြတာ.. မင်းရဲ့လိပ်စာတို့ ဖုန်းတို့ကိုမသိလို့ ဘယ်လို ဆက်သွယ်ရမှန်း မသိခဲ့ကြဘူး.. ''

'' အန်တီတို့.. တခုခု စားသောက်ပါလား.. ကျနော်ကျွေးပါရစေ.. ''

'' အန်တီတို့ ညနေစာ စားပြီးခဲ့ကြပါပြီ.. ကျေးဇူးတင်ပါတယ်.. မောင်ဇန်မင်းမောင်..''

'' ကျနော့်ရဲ့မိဘတွေက တနေ့ထဲမှာ ဆုံးသွားကြတယ်လို့ အန်တီ ဖုန်းနဲ့ပြောပြတာလေး.. ကျနော် စိတ်ဝင်စားတယ် .. အဲဒါလေး နည်းနည်း ပြောပြပေးပါလားဟင်.. ''

'' ပြောပြပါမယ်... မောင်ဇန်မင်းမောင်ရယ်.. သူတို့က ကျန်းမာရေး မကောင်းကြတာ တယောက်တမျိုးကွယ့်.. သူတို့ ရောဂါအခြေအနေတွေ အရ ဆေးရုံတရုံဆီမှာ တက်ကုကြရတယ်... အဲဒီနေ့က မင်းဖေဖေက မနက်ပိုင်းမှာ ဆုံးသွားခဲ့တယ်.. မင်း မေမေက သူ့ယောက်ျား မရှိတော့ဘူးဆိုတာ အလိုလိုသိနေတယ် ... အန်တီတို့ကို မေးတယ်.. မင်းတို့အန်ကယ် မရှိတော့ဘူး မဟုတ်လားတဲ့... ညနေပိုင်းရောက်တော့ မင်းမေမေဆုံးသွားတယ် ... ညင်ညင်သာသာ ဘဲ .''

သူသည် ဒေါ်မိုးစန္ဒာရဲ့ သမီး ရီရီမာကို မသိမသာ အကဲခတ်နေသည် ။ တော်တော်ကြည့်ကောင်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ဘဲ ။ ရုပ်ကတော့ ရွက်ကြမ်းရေကြို။ ကိုယ်လုံးက အချိုးကျ ပြေပြစ်သည် ။ လှသည် ။

" မင်းရဲ့ မိဘတွေက ကား နှစ်စီးလည်း ကျန်ခဲ့တယ်.. မင်းယူသုံးနော်... အိမ်ကိုလည်း ပြောင်းခဲ့ပါ... ထမင်းလည်း အပြင်မှာ စားစရာမလိုဘူး... အန်တီနဲ့ သမီးရီရီမာ ချက်ကျွေးမယ်.. ဘာ စားချင်သလဲ ပြောနော်...."

" ကျနော် လာခဲ့ပါမယ်... အန်တီတို့ စေတနာကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်... ဖေဖေ မေမေတို့ကို ဂရုစိုက် ပြုစုခဲ့တာတွေကိုလည်း တကယ့်ကို ကျေးဇူး အထူးတင်ပါတယ်...."

" မင်းမိဘတွေက အန်တီတို့ရဲ့ ကျေးဇူးရှင်တွေပါ.. သူတို့ကို ပြုစုပေးဖို့က အန်တီတို့တာဝန်ပါ ... ဆွေမျိုးရင်းခြာတွေလိုဘဲလေ...."

ဒေါ်မိုးစန္ဒာနဲ့ ရီရီမာတို့ ပြန်သွားကြပြီးနောက် အပေါ်ထပ်အခန်းကို မတက်ချင်သေးလို့ ဟိုတယ်ရဲ့ ဘားခန်းလေးထဲကို သူ သွားထိုင်ပြီး မြန်မာဘီယာတလုံးကို မှာသောက်သည် ။ အာလူးကြော်တပွဲပါ လာချပေးသည် ။ မေဇင်ဆိုတဲ့ မိန်းမကို သူ ထပ်တွေ့ချင်သေးသည် ။ တော်တော့်ကို ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ မိန်းမ ။ ဟင်း.. သူ့အတွင်းပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံးကို မြင်ဖူးခဲ့သည်လေ ။ တော်တော့်ကို ကြည့်ကောင်းသည် ။ ဖုန်းနံပါတ်ချင်း ဖလှယ်ခဲ့လို့ သူ့ဖုန်းနံပါတ် ရှိနေသည် ။

.......................................................................................................

အခန်း ( ၂၅ )

မေဇင်ရဲ့ အတွေးထဲမှာ ဦးဇန်မင်းမောင် ရောက်ရောက်နေသည် ။ သူ့ကို ငါ ကြိုက်သွားလားဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို မေဇင် ချက်ချင်း မဖြေနိုင်ဘူး ။ သူက မေဇင်ကြိုက်တတ်တဲ့ ယောက်ျားပုံစံထက် အသက် နည်းနည်းပိုကြီးနေတယ် ။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ ဟစ်မန်း Hit man ( ကြေးစား လူသတ်သမား) ဆန်ဆန် အမူအရာတွေကို ပြန်မြင်ယောင် ကြားယောင်နေသည် ။ တကယ့်ကို အသက်အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် သွက်လက်ဖျတ်လတ်တဲ့ လူကြီး ။

ရက်ရက်စက်စက် သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်တာ ။ သူ သတ်တဲ့လူတွေက လူကောင်းတွေမဟုတ်ဘဲ မေဇင်တို့ ပြည်သူလူထုကို ရက်ရက်စက်စက် ဖေါက်ခွဲပြီးသတ်ဖြတ်မယ့် အကြမ်းဖက်သမားတွေ ။ ဒါကြောင့် သူသတ်တာတွေက တရားတယ်လို့ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တို့ ထင်မိခဲ့ကြတယ် ။ သူနဲ့ ရန်ကုန်မှာပြန်ဆုံရတာက ထူးဆန်းသည် ။ အမှတ်မထင် ဆိုင်တဆိုင်မှာ ဆုံရတာ ။ သူ ပြောပြသွားတာက သူက မြန်မာပြည်ကို ပြန်မလာတာ သူ ထွက်လာကထဲကဘဲ တဲ့ ။ သူ့မိဘတွေနဲ့ ညီအကိုတွေ အကုန်ဆုံးသွားကြတာကိုလည်း သူ မသိဘူးတဲ့ ။

သူနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်သေးသည် ။ သူ့ကို မေဇင် စိတ်ဝင်စားသွားသည် ။သူ့ဖုန်းနံပါတ် ရထားပေမယ့် မေဇင်က စပြီးခေါ်ရမှာ နည်းနည်း ဝန်လေးနေမိသည် ။ ရှက်တာလားတော့ မသိ ။ သူ ဘယ်လောက်ကြာအုံးမလဲ မသိဘူး ။ တော်ကြာ သူ ပြန်သွားနေအုံးမယ်။ ဆက်ကြည့်လိုက်မှဘဲဆိုပြီး ဖုန်းနံပါတ်ပါတဲ့ သူ့ကပ်ပြားလေးကို စလင်းဘက်ခ်ထဲက ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

သူ့ယူအက်စ်က အလုပ်အကိုင်က အသက်အာမခံ ကိုယ်စားလှယ် တဲ့ ။ ဟင်း.... ဟုတ်ပါလိမ့်မယ် အားကြီး ။ လူဆိုးတွေကို လိုက်သတ်နေတဲ့ လူကြီး ။ အစိုးရဖက်က တရားဝင် လူသတ်သမားကြီး တယောက် ။ မေဇင် သူ့ကို ဖုန်းမခေါ်ဖြစ်ဘူး ။ သီတာထူး ရောက်လာလို့ ။ မေဇင်တို့ ကုန်တိုက်တခု အသစ်ဖွင့်တာကြားလို့ သွားလေ့လာမလို့ ။ သီတာထူးက လမ်းမှာ ကားပေါ်မှာ

 " မေဇင်..အခု..ဘဲ ရှိလား...." လို့ မေးသည် ။

 မေဇင်လည်း " လတ်တလော...ဘဲလွတ် " နေသည် လို့ ရယ်ပြီး ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

သီတာထူးက သွားရင်း စကားပြောကြတာ လွတ်လပ်အောင် ကားမောင်းတဲ့ ယဉ်မောင်းရှိပေမယ့် မမောင်းခိုင်းဘူး ။ သူကိုယ်တိုင် မောင်းခဲ့သည် ။

" ယူ့ရဲ့ ဆက်စ် အတွေ့အကြုံတွေ မေးရအုံးမယ်.. ဒို့ရဲ့ ကြုံခဲ့တာလေးတွေနဲ့ ယူ့ ဇာတ်လမ်းလေးတွေ ဖလှယ်ကြရအောင်.."

" အိမ်ရောက်တဲ့အခါမှာ ဆွေးနွေးပါ သီတာရယ်.. တော်ကြာ သီတာနှာထပြီး ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်နေပါအုံးမယ်" လို့ မေဇင်က နောက်လိုက်သည် ။

သီတာထူးက တဟားဟားနဲ့ ရယ်သည် ။

" ဟုတ်ပ.. ဟုတ်ပ... သီတာထန်တာ မေဇင် အသိဆုံး ..ခိခိ.. မေဇင့်ကို မမေးဘဲနေခဲ့တာ တခုရှိခဲ့တယ်... အခု

မေးလို့ရမလား....."

"အမလေး..သီတာရယ်..အချင်းချင်းတွေ...စကားပလ္လင်ခံနေရသေးတယ်.....မေး......မေး.....ဘာလဲ..."

" ဟိုလေ.. မေဇင် ရန်ကုန်မှာတုံးက မေဇင်တို့အဖေရဲ့ ကားဒရိုင်ဘာနဲ့ ဘာဖြစ်ခဲ့လဲလို့.. မေးချင်တာပါ..."

" ဟယ်..ယူ.....ယူ....ယူ....ဘယ်လို သိ...."

" ဟင်း... ယူတို့က သီတာတို့အရှေ့မှာ တခါတခါ မျက်လုံးချင်း စကားပြောနေကြတယ်လေ.. ကိုယ်ကသိလိုက်တယ်.. မရိုးဘူးဆိုတာ.. ယူရဲ့ သူ့ကို ကြည့်တဲ့အကြည့်က သံယောဇဉ်တွေ ပါနေတယ် .... ခိခိ... "

" ဟင်း.. သီတာက တကယ့် ထောက်လှမ်းရေးဘဲ ....မေဇင်က ကိုယ့်ဖါသာလုံလှပြီ ထင်နေခဲ့တာ.. ကိုညိုမှိုင်းနဲ့မေဇင်က ခဏ ညိခဲ့ကြတယ်....."

" သူနဲ့ ဟိုဒင်း... ဖြစ်ခဲ့ကြတယ် မဟုတ်လား...."

" အင်း..ဖြစ်တယ်.....ဟင်းဟင်း....."

"ဘယ်လိုလဲ... ကောင်းလား... ကြိုက်လား... ပြောပြပါအုံး.. မေဇင်ရဲ့..."

သီတာထူးသည် ကားတွေ ရှုပ်နေတဲ့ကြားက မေးနေသည် ။

" သူက အဲ့နေရာမှာ တအားတော်တယ်.. ဟင်း.. ကောင်းတယ်.. သီတာ.. တကယ့်ကို ကောင်းအောင်လုပ်တတ်တဲ့လူ.. လူကလည်း ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ..ဟူး..ပြန်သတိရတာတောင် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသွားရတယ်ကွာ..."

မေဇင်လည်း ကိုညိုမှိုင်းရဲ့ လိင်ဆက်ဆံတာတွေကို တော်တော်လေး အသေးစိတ် ပြန်ပြောပြမိသည် ။ သီတာထူးက တော်တော် စိတ်ဝင်စားသည် ။

" ယူ သူနဲ့ ပြန်မတွေ့ချင်ဘူးလားဟင်...."

" ဒီမေးခွန်းကို ဖြေဖို့တော့ ခက်တယ်... သီတာ.. အခု မေဇင့်စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေတာကို အမှန်အတိုင်း ပြောပြရမလား ."

" ..သူငယ်ချင်း...စိတ်ထဲမှာ  ဘာဖြစ်နေလဲဟင်...."

" မေဇင် တွေ့ချင်နေတာ ဟိုတနေ့က ဆုံခဲ့တဲ့ လူကြီး ..ဦးဇန်မင်းမောင်..."

" ဟယ်...ယူ....ယူ.......သူ့ကို.....ကြိုက်နေလားဟင်....."

" အင်း... သူ့ကိုဘဲ သတိရရနေတယ်.. မေဇင်လည်း အတည်တကျ အိမ်ထောင်ပြုချင်ပြီ ... အခု အလုပ်လည်းရ .. တယောက်ထဲ နေရတာထက် အဖေါ်နဲ့ နေချင်လာတယ် .. လိင်ဆက်ဆံတာက အဓိက မကျတော့ပါဘူး..."

" အင်း.. သူက လူလွတ်ကြီးလား...ဘယ်လို ဆုံတာလဲ မေဇင်..."

မေဇင်လည်း ဘယ်လို ဆုံခဲ့တယ် ဆိုတာကိုတော့ သီတာထူးကို ပြောပြမနေတော့ပါဘူး ။ ဦးဇန်မင်းမောင်ကလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြနဲ့လို့ သေသေချာချာ ပိတ်ထားခဲ့တယ်လေ ..။

......................................................................................

အခန်း ( ၂၆ )

ဇန်မင်းမောင်သည် မိဘတွေရဲ့ ပါရမီကအိမ်ကို ရောက်သွားသည် ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာနဲ့ သမီးရီရီမာတို့ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက် ထားလို့ အားလုံးသည် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေသည် ။ ဒါပေမယ့် သူ့မိသားစု မရှိတော့တဲ့ ဒီတိုက် ဒီခြံထဲကို ပြန်လာခဲ့တဲ့အတွက် ဟိုးအရင်က မိသားစုတွေနဲ့ နေခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည် ။

ဒေါ်မိုးစန္ဒာက " မောင်ဇန်မင်းမောင်.. ဒီအိမ်မှာဘဲ နေပါ ..အခန်းလည်း ပြင်ထားတယ်.. အန်တီနဲ့ သမီးကို စားချင်တာပြော.. အဲလို ပြောရတာက မောင်ဇန်မင်းမောင် ဘာဟင်းတွေ အစားတွေ စားမှန်း မသိလို့... အန်တီတို့ချက်ကျွေးမယ်.. အဝတ်လျော်စရာတို့ မီးပူတိုက်စရာတို့ ရှိရင်လည်း အချိန်မရွေးပြော.. အိမ်အကူ ကောင်မလေးရှိတယ်...." လို့ ပြောသည် ။

ရီရီမာကလည်း စကား အများကြီးမပြောပေမယ့် သူ့ကိုဧည့်ခံသည် ။ အစားတွေ လာကျွေးသည် ။ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ခဏခဏ လာလာမေးသည် ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ အသဲယားတာက ရီရီမာရဲ့ ကိုယ်လုံးအလှ ။ ဒီလောက်အချိုးကျတဲ့ မိန်းမ သူ မမြင်ဖူးဘူး ။ ခါးသေးလို့ရင်ချီ တင်ပါးတွေကလည်း တအားလှသည် ။ရီရီမာရဲ့ ကိုယ်လုံးကို မသိမသာနဲ့ သူ ခိုးခိုးကြည့်တာကို ကြာလာတော့ ရီရီမာက သတိထားမိလာသည်လို့ သူထင်ပါသည် ။ တင်ပါးတွေကို သူကြည့်နေတဲ့အချိန် ရီရီမာက သူ့ကို ရုတ်တရက် လှည့်လိုက်လို့ သူ မျက်လုံးလွှဲလိုက်ရတာ ခဏ ခဏဘဲ ။

" မောင်ဇန်မင်းမောင်.. ငှားထားတဲ့ တက်ဆီကို ပြန်အပ်လိုက်ပါ... သမီး ကို ကားမောင်းခိုင်းပါ.. သူ လိုက်ပို့ပေးပါလိမ့်မယ်.."

ဒေါ်မိုးစန္ဒာက ရီရီမာကို ကားမောင်းခိုင်းပြီး သူသွားချင်တဲ့နေရာတွေကို လိုက်ပို့ခိုင်းသည် ။ ရီရီမာကလည်း သူ့ကို တချိန်လုံး ဘယ်ကို လိုက်ပို့ပေးရမလဲ လို့ လာလာမေးသည် ။ ရီရီမာနဲ့ အပြင်ထွက်ရတာကို သူ့စိတ်ထဲမှာ သဘောကျနေသည် ။ ရီရီမာရဲ့ အလှအပတွေကို တချိန်လုံး တွေ့နေရတာကိုး ။

သူ ဒီကောင်မလေးကို ကြိုက်နေပြီလို့ သိလိုက်သည် ။ရီရီမာနဲ့ ထမင်းဆိုင်တဆိုင်မှာ ဝင်စားကြသည် ။ ရီရီမာက ကောင်းတယ်ဆိုလို့ သွားစားကြတာ ။ တကယ်လည်း ကောင်းသည် ။ ဟင်းတွေက စုံသည် ။ စားကောင်းကောင်းနဲ့ စားနေတုံး "အကိုကြီး..." လို့ အနောက်ကနေ ခေါ်လိုက်တဲ့အသံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မေဇင် ဖြစ်နေသည် ။

" ဟာ.....မေဇင်... ထမင်းလာစားတာလား ...ကျနော်တောင် မေဇင့်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ထမင်းစားဖို့ ချိန်းမလို့...." လို့ သူပြောလိုက်တော့

မေဇင်က " အကိုကြီး မပြန်သေးဖူး မဟုတ်လား ....တနေ့.. စားကြတာပေါ့..."

လို့ ပြောပြီး သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်းက စားပွဲမှာ သွားထိုင်ကြသည် ။ သူ့ကို ရီရီမာနဲ့ တွေ့လိုက်တဲ့အတွက် မေဇင်ရဲ့မျက်နှာ နည်းနည်း ပြောင်းသွားသည်ကို သူသတိထားမိလိုက်သည် ။ မျက်နှာပျက်သွားသည်လို့ ပြောမလား ။ မေဇင်ရဲ့ အနောက်ပိုင်း အလှကို သူ ဖျတ်ကနဲ ကြည့်မိလိုက်သည် ။ အိုး..ကောင်းလိုက်တဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ....။ အဟင်း... တော်ပါသေးရဲ့ ။ သူ မေဇင့်ကို ကြည့်လိုက်တာကို ရီရီမာ တွေ့မသွားလို့ ။

ရီရီမာသည်လည်း မေဇင် လာနုတ်ဆက်တဲ့အချိန် မျက်နှာ နည်းနည်းပျက်သွားသည် ။ မိန်းမတွေသည် သဝန်တို တတ်ကြသည် ထင်တာဘဲ ။ မေဇင် ထွက်သွားလိုက်တာနဲ့ ရီရီမာက

 " အကိုကြီး.. သူက ဘယ်သူလဲဟင်" လို့မေးလိုက်သည် ။

 " ဟိုက မိတ်ဆွေ တယောက်ပါ " လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ ရီရီမာက ဒီထက် ထပ်သိချင်တဲ့ပုံ ။

" အကိုကြီး....အချို တခုခု စားအုံးမလား....."

" ဟင့်အင်း....မစားတော့ပါဘူး..."

ရီရီမာလို တအားတောင့်တင်း စိုပြေ အချိုးကျနဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ တအိမ်ထဲ နေနေရတာ အခန့်မသင့်ရင် ညိသွားနိုင်သည် ။ လူတွေက အသက်ကြီးတဲ့သူနဲ့ ရီရီမာတို့ တွဲသွားကြတာကို တော်တော်ကြည့်ကြသည် ။ ရီရီမာက ရွှေတိဂုန်ဘုရားပေါ်ကိုလည်း ခေါ်သွားသည် ။ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေတာက သူသည် ရီရီမာကိုရော မေဇင်ကိုရော သဘောကျမိနေသည် ။ ရီရီမာ ဘုရားရှစ်ခိုးနေတုံး မေဇင့်ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည် ။ မေဇင်က သူ ဖုန်းခေါ်တာကို အံ့ဩသွားသည် ။

" ဟင်..အကိုကြီး....မေဇင့်ဆီကို ဖုန်းခေါ်တယ်နော်...."

" အင်း..ဘာလို့လဲ..မခေါ်ရဘူးလား....."

" ခေါ်ရပါတယ်.. မေဇင်က အကိုကြီးနဲ့တောင် ထပ်တွေ့ချင်နေလို့ ခေါ်မလို့ စဉ်းစားနေတာ...ဒီနေ့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အကိုကြီးနဲ့ ထမင်းဆိုင်မှာ ဆုံကြတယ်နော်... ဒါနဲ့ အကိုကြီးနဲ့ အတူတူ ထိုင်စားနေတာ.. ဟို...."

" ကျနော့်မိဘတွေ အိမ်ကို စောင့်ရှောက်ပေးနေတဲ့ အမကြီးတယောက်ရဲ့ သမီးလေး ပါ...."

" အော်.. မေဇင်က ဟင်းဟင်း.. အကိုကြီးရဲ့ ဖီယွန်ဆေ ...အဲ... ချစ်သူ ထင်လို့..ခိခိခိ......"

" မဟုတ်ပါဘူး.... မေဇင်... .ကျနော့်မှာ ချစ်သူမရှိပါဘူး .မရှိတော့ဘူးလို့ ပြောရမယ် ဟိုလေ...သူ ဆုံးသွားတယ်...ကား ဆက်ဆီးဒင့် နဲ့...."

" အို..စိတ်မကောင်းလိုက်တာ အကိုကြီးရယ်...ဘယ်မှာ ဖြစ်တာလဲဟင်...."

" ဟိုမှာပါဘဲ....."

" အော်..ဆောရီးနော်..အကိုကြီး.. ဒါနဲ့ ဘယ်တော့ အားမလဲဟင်.. အကိုကြီးနဲ့ ထမင်းစားကြမလားဟင်..."

" ထပ် ချိန်းလိုက်မယ်လေ..ညကျရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်လို့ ရမလား...."

" ရတယ်... အချိန်မရွေးခေါ်.. မေဇင်က အလည်အပတ် လာတာလေ.. အားနေတာ..."

" အိုကေ..ကျနော် ခေါ်လိုက်မယ်...."

" ဘိုင်း....အကိုကြီး......"

" ဘိုင်း......."

ရီရီမာသည် သူ့ဖက်ကို လျောက်လှမ်းလာနေသည် ။ ဖုန်းပိတ်လိုက်သည် ။ဘုရားပေါ် တပတ်ပတ်ပြီး ပြန်ဆင်းဖို့ ဓါတ်လှေခါးဆီကို လျောက်သွားကြတဲ့အချိန် ရီရီမာက

 " အကိုကြီး..... ရီမာ့ကို ဟိုကို အလည်လာဖို့ ခေါ်မလားဟင်...." လို့ မေးလိုက်သည် ။

 သူက " ဟာ.. ခေါ်မှာပေါ့.. အန်တီနဲ့ရီမာတို့ လာလည်ကြနော်...." လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

 ရီရီမာက " မေမေကတော့ အသက်ကြီးလို့ မလိုက်ဖို့ များပါတယ်.. သူက လေယာဉ်ပျံ စီးရမှာလည်း တအားကြောက်တယ်လေ.." လို့ ပြောသည် ။

ဖိနပ်တွေ အပ်ခဲ့တဲ့နေရာကို ပြန်ရောက်လာသည် ။ ရီရီမာက သူ့ဖိနပ်ကိုယူပေးသည် ။ သူ့ကို အစစ ဂရုစိုက်တဲ့ ရီရီမာကို သူ သံယောဇဉ် ဖြစ်လာသလိုဘဲ ။ ကားထဲကို ပြန်ရောက်တော့

" အကိုကြီး.. ဘယ်သွားချင်သေးလဲဟင်..." လို့ ရီရီမာက မေးသည် ။

" ဈေးဝယ်ရအောင်... အဝတ်အထည်တွေ ရောင်းတဲ့ ဆိုင်မျိုးပေါ့...."

" ဟုတ်ပြီ.. အကိုကြီး.. မြေနီကုန်းနားမှာ ဂမုန်းပွင့်စတိုး ရှိတယ် ...အကိုကြီး အတွက်လားဟင်...."

" နိုး.. အမျိုးသမီး အဝတ်အစားတွေ ရောင်းတဲ့နေရာ သွားချင်တာ...."

" ဟုတ်ပြီ.. အကိုကြီး .. အဲဒီမှာ.. ကြည့်လေ.. မကြိုက်သေးရင်လည်း.. တခြားနေရာတွေကို လိုက်ပို့ပေးမယ်...."

ရီရီမာအတွက် အဝတ်အထည်တွေ တော်တော်များများ သူ ဝယ်ပေးဖြစ်သည် ။ရီရီမာက " ရီမာက တခြားသူအတွက်လို့ ထင်နေတာ ..ရီမာ့ကို ဝယ်ပေးစရာ မလိုပါဘူး.. အကိုကြီးရယ် ... အားနာစရာကြီး...." လို့ ပြောသည် ။

အပြန်မှာ မိုက်ခရိုဝေ့ဖ် အာဗင်တလုံးကိုလည်း ဝယ်ခဲ့လိုက်သည် ။ ရီမာတို့သည် ဟင်းနွှေးရင် သမားရိုးကျ မီးဖိုပေါ်နွှေးနေရတာ အချိန်လည်းကြာ... အိုးခွက်တွေ ဆေးကြောရတာမို့ သူ မိုက်ခရိုဝေ့ဖ်နဲ့ နွှေးတာကို ပြပေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာက သူနဲ့ ရီရီမာ အပြင် အတူတူထွက်တာကို ကျေနပ်သဘောကျနေသည် ။ ဒီမိန်းမကြီးကို ကြည့်ရတာ သူနဲ့ရီရီမာကို သဘောတူနေပုံဘဲ ။ ဖိတ်ချင်းဖိတ်.. ကိုယ့်အိတ်ထဲဖိတ် ဆိုသလိုမျိုးကို လိုလား ဖြစ်စေချင်နေတဲ့ပုံ ရှိသည် ။

...............................................................................

အခန်း ( ၂၇ )

ညဖက်မှာ မေဇင်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။မေဇင်က အကိုကြီးကိုလည်း မေဇင် သတိရနေတယ်...မေဇင်လည်း ဖုန်းခေါ်တော့မလို့ဘဲ လို့ ပြောသည် ။ မေဇင်နဲ့ မနက်ဖန် တွေ့ကြမလားလို့ သူက မေးလိုက်တော့ မေဇင်က တွေ့လေ.. ဘယ်မှာဆုံမလဲ.. ဘယ်အချိန်လဲ အကိုကြီးလို့ ပြန်မေးသည် ။ သူသည် ရန်ကုန်နဲ့ နှစ်ပေါင်းအများကြီး ကင်းကွာနေတဲ့လူ ။ ဘယ်မှာဆုံကြမလဲ ရုတ်တရက်မပြောနိုင် ။

မနေ့က ရီရီမာ ခေါ်သွားတဲ့ ဆိုင်တဆိုင်ကို သတိရလိုက်သည် ။ တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်းမကြီးပေါ်က စားသောက်ဆိုင် ။ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်ပြီး စကားပြောလို့လည်း ကောင်းမည်လို့ ထင်လိုက်လို့ မေဇင့်ကို ပြောပြလိုက်တော့ မေဇင်က အဲဒီဆိုင်ကိုသိသည် ။ ဆုံမယ်.. အကိုကြီး..အဲဒီ ဖူဂျီဆိုင်မှာ နေ့လည် ၁၂တိတိ ဆုံကြမယ်နော်လို့ ချိန်းလိုက်သည် ။

မေဇင်နဲ့ ချိန်းတာကို ရီရီမာကို လိုက်မပို့စေချင်ဘူး ။ ရီရီမာသည် မေဇင်နဲ့ပတ်သက်ရင် ဂျေဝင်ပြီး မျက်စိမျက်နှာပျက်တာကို ဟိုတနေ့က ထမင်းဆိုင်မှာ မေဇင်နဲ့ အမှတ်မထင် တွေ့ကြတုံးက သိလိုက်ပြီးပြီ ။ ရီရီမာကို မပြောတော့လို့ သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

နောက်တနေ့ မနက် ။ ရီရီမာသည် သူ့အတွက် အစောကြီးထပြီး သူစားဖို့ ဘရိတ်ဖတ်စ်တွေ ပြင်ဆင်သည် ။ သူ့ကိုလာခေါ်သည် ။ကျကျနန ပြင်ဆင်ကျွေးသည် ။ ဒီနေ့ ဘယ်ကိုသွားချင်လဲ အကိုကြီးလို့ မေးသည် ။ သူက အင်းလျားလမ်းက သူငယ်ချင်းနဲ့ ချိန်းထားတယ်...သူနဲ့ စကားပြော တိုင်ပင်စရာရှိလို့ ရီမာလို့ ပြောလိုက်သည် ။

ရီရီမာက " ရီမာ လိုက်ပို့ပေးမယ်နော် အကိုကြီးလို့ ပြောသည် ။

'' လိုက်ပို့ပေးလေ.. အပြန်တော့ သူငယ်ချင်းကို

ပြန်ပို့ခိုင်းမယ်.. ကိုယ်တို့က မတွေ့တာ နှစ်သုံးဆယ်လောက် ဆိုတော့ စကားပြောကြမှာ ကြာချင်ကြာမယ်'' လို့ သူက ပြောလိုက်သည် ။

ဆယ့်တနာရီကျော်ကျော်လောက်ကျတော့ ရီရီမာ့ကို အင်းလျားလမ်းက သူငယ်ချင်း ဝေဖြိုးဆီကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်သည် ။ ဝေဖြိုးရဲ့အိမ်က မေဇင်နဲ့ချိန်းထားတဲ့ ဖူဂျီနဲ့က သိပ်မဝေးဘူး ။ လမ်းလျောက်သွားလို့တောင်ရသည် ။ ရီရီမာက

'' လာကြိုမယ်လေ.. အကိုကြီးပြန်ရင် ရီမာ့ကို ဖုန်းဆက်လိုက် '' လို့ ပြောသည် ။

ဝေဖြိုးအိမ်ထဲကို ခဏဝင်ပြီး စကားပြောပြီးတဲ့နောက် ဝေဖြိုးကို ဖူဂျီဆိုင်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်သည် ။ ဝေဖြိုးက သူလည်း လိုက်စားမည်လို့ လုပ်နေလို့ အထူးမိတ်ဆွေတယောက်နဲ့ ချိန်းထားတာလို့ ပြောပြလိုက်ရသည် ။ ဝေဖြိုးက သဘောပေါက်လွယ်သည် ။ သိပြီ.... သဘောပေါက်ပြီ.. မလိုက်တော့ဘူး.. လိုက်ဘဲလိုက်ပို့မည်လို့ ပြောပြီး ဆိုင်ရှေ့မှာ ကားရပ်ပေးသည် ။ ဆိုင်ထဲကိုဝင်လိုက်တော့ စားပွဲတလုံးမှာထိုင်နေတဲ့ မေဇင့်ကို တွေ့လိုက်သည် ။ သူ မေဇင့်ဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

" ဟယ်လို အကိုကြီး....."

" မေဇင်....."

မေဇင် သိပ်လှနေသည် ။ မိုးသက် ဘဝထဲက ပျောက်ဆုံးသွားပြီးတဲ့နောက် မေဇင့်ကိုတွေ့တော့ သူ့အချစ်စိတ်တွေ ပြန်လည်ရှင်သန်လာသည်လို့ သူထင်သည် ။ ရီရီမာသည်လည်း သူ့ကို အထာပေးနေတဲ့ မိန်းကလေးတယောက် ဖြစ်ပေမယ့်သူ့စိတ်တွေဟာ မေဇင့်ကို ပိုပြီး ရင်ခုံစိတ်လှုပ်ရှားသည်လို့ သူထင်မိသည် ။

မေဇင်နဲ့ အရက်သောက်ကြရင်း စကားပြောကြသည် ။မေဇင်က ငယ်ငယ်က အကြောင်းတွေကို ပြောပြသည် ။ အကိုကြီး အကြောင်းလည်း ပြောပြအုုံးလေလို့ သူ့ကိုမေးသည် ။ သူက အကြမ်းဖျင်း ပြောပြလိုက်ပြီး မေဇင်ကို အကြမ်းဖက်သမားတွေဆီမှာ တွေ့ခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်းမှာပြန်တွေ့ချင်တဲ့စိတ်တွေ များခဲ့ရတာကို ပြောပြလိုက်တော့ မေဇင့်မျက်နှာလေးက ကျေနပ်ပီတိဖြစ်တဲ့ပုံ ရှိတာကို တွေ့ရသည် ။

" မေဇင်လည်း အကိုကြီးကို ခဏခဏ သတိရမိခဲ့တာ.. အိပ်မက်ထဲတောင် ခဏခဏ မက်တယ်..." လို့ ပြန်ပြောသည် ။

" ကျနော် တော့ မေဇင့်ကို အမြဲဘဲ တွေ့ချင်နေတော့တာဘဲဗျာ...." လို့ သူ ပြောမိလိုက်သည် ။

မေဇင်က ပြုံးပြီး " တကယ်လား " လို့ မေးသည် ။

သူက " တကယ်..မေဇင့်ကို ကျနော် သံယောဇဉ် ဖြစ်မိနေပြီ.. ချစ်မိနေပြီ " လို့ သူ ထပ်ပြောချပစ်လိုက်ပြီး မေဇင့်လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မေဇင်မရုန်း ။

" မေဇင် ယုံချင်ပါတယ်..." လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြန်ပြောသည် ။

 " ယုံလိုက်ပါမေဇင်ရယ်.. တသက်လုံး လက်တွဲရအောင်ပါ ... ပြန်ချစ်လိုက်.." လို့ သူ ထပ်ပြောသည် ။

မေဇင်က တအား ချစ်စရာကောင်းနေလို့ သူ နမ်းပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည် ။

" အကိုကြီး ဘယ်တော့ပြန်မလဲဟင်.. မေဇင်က ခွင့်သိပ်မရဘူး .. မေဇင် ပြန်ရတော့မယ်..." လို့ ပြောတဲ့အချိန် မေဇင့်လက်ကလေးကို သူ ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲ ။

" မေဇင် ပြန်တဲ့ရက် တရက်ထဲ တချိန်ထဲ ကိုယ်လည်း ပြန်မယ်လေ.. ကိုယ့်လက်မှတ်ကို ပြောင်းလိုက်မယ်...." လို့သူပြောလိုက်ရင်း ဖျတ်ကနဲ မေဇင့်နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်သည် ။

" ဟိတ်.မကဲနဲ့..လူတွေ မြင်ကုန်မယ်...."

မေဇင်က ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် သူလက်ကို ဆုပ်ထားတာကို မရုန်းပါ ။

" ချစ်လား....မေဇင်....."လို့ သူက မေးသည် ။

" အင်း..ချစ်မိတာ အမှန်ဘဲ..." လို့ မေဇင်က ပြန်ဖြေသည် ။

" လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်တယ်... မေဇင် ... မေဇင် ဘယ်မှာ နေလဲဟင်...."

" မေဇင် ဟိုတယ်တခုမှာ နေတယ် ... သူငယ်ချင်း သီတာထူးက သူ့အိမ်မှာ လာနေဖို့ ခေါ်ပေမယ့် မနေချင်ဘူး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တာနဲ့...."

" ဘယ်ဟိုတယ်လဲ......"

မေဇင်က ဟိုတယ်နံမည်ကို ပြောပြသည် ။ သူတို့ အရက်ထပ်သောက်ကြရင်း သူ မေဇင့်ဟိုတယ်ကို လိုက်သွားဖြစ်သည် ။ဟိုတယ်အခန်းထဲကို နှစ်ယောက် အတူတူဝင်မိလိုက်တာနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် နမ်းစုတ်မိကြသည် ။ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်တွယ်မိကြသည် ။ " ချစ်တယ်..." ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေကို နှစ်ယောက် တပြိုင်နက် ပြောမိလိုက်ကြသည် ။

.................................................................................................

အခန်း ( ၂၈ )

မေဇင်နဲ့ ရင်ချင်းအပ် ဖက်ထားတဲ့အချိန် သူ့လက်တွေက တင်ပါးကြီးတွေကို ကိုင်ဆုပ်မိသည် ။ ညှစ်နယ်မိသည် ။ မေဇင်ကလည်း သူ့ကျောပြင်ကို တအားဖက်ထားနေသည် ။ ဖွားဖက်တော် တန်ဆာဒုတ်က ဘာမာသလဲမမေးနဲ့ ။ ထွားကြီး တင်းမာ မတ်မတ်ထောင်နေသည် ။မေဇင်နဲ့သူ နမ်းစုတ်ရင်း ကုတင်ဆီကိုရောက်သွားကြသည် ။ သူကစပြီး မေဇင့် အပေါ်ပိုင်းမှာ ဝတ်ထားတာတွေကို စချွတ်တောက မေဇင်ကလည်း အားကျမခံ သူ့ဘောင်းဘီက ခါးပတ်ကို ဖြုတ်သည် ။ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည် ။

နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်ရင်း လျာချင်း ကလိကစားတာတွေကိုတော့ ဆက်တိုက်လုပ်နေကြသည် ။ မကြာခင် နှစ်ယောက်စလုံး ဗလာကျင်းသွားကြသည် ။ သူကစပြီး မေဇင့်ပေါင်ကြားဂွဆုံနေရာကို စနမ်းသည် ။

" အိုး...."

မေဇင့် ပါးစပ်လေး ဟသွားသည် ။ အင်္ဂါစပ် အကွဲကြောင်းက နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွန့်တွန့်တွေကို သူ လျောက်နမ်းသည် ။ နှာခေါင်းနဲ့ ထိုးကပ် နမ်းရှုံ့တာ ။

" အား.....အူး.........ဟား......"

မေဇင်က သူ့တန်ဆာဒုတ်ကို ငုံ့ကြည့်သည် ။ '' အိုး.. ကြီးလိုက်ထာ..'' မေဇင် တိုးတိုး ပြောလိုက်သံကို သူကြားလိုက်ရသည် ။ သူက မေဇင့်လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့တန်ဆာပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ ဒစ်လုံးကြီးထိပ်က အပေါက်လေးက စိမ့်ထွက်စီးကျနေတဲ့ အရည်ချွဲတွေ မေဇင့်လက်ကိုပေကုန်သည် ။

သူက မေဇင့် နို့လုံးတင်းတင်းကြီးတွေကို နမ်းလိုက်ပြန်သည် ။ အကြမ်းဖက်သမား အာရပ်ကြီးတွေ ကြိုးနဲ့တုပ်ထားတုံးက တွေ့ကထဲက တအားလှသည်လို့ သိထားပေမယ့်အခုလို အေးအေးဆေးဆေး နှစ်ယောက်ထဲ အနီးကပ် တွေ့ကြရတဲ့အခါ မေဇင်သည် ထင်ထားတာထက်တောင် ပိုလှနေတာကို သူသိလိုက်သည် ။မေဇင်ကလည်း သူ့ တုတ်ဖီးဖီး ဒုတ်ကြီးကို အားမလို အားမရ ပုံနဲ့ ညှစ်ပွတ်နေရင်း

 " ကြီးလိုက်တာ အကိုကြီးရယ်. ကြီးဆေးတွေများ လိမ်းထားသလားဟင်..." လို့ ထပ်မေးလိုက်ပါသည် ။

သူက ဒီမေးခွန်းကို မဖြေဘူး ။ မေဇင့်နို့တွေကို တလုံးပြီးတလုံး ပြောင်းစို့ပေးနေသည် ။မေဇင်သည် သူ့ဒုတ်ကြီးကို ကိုင်ဆုပ်ပွတ်သပ်နေရုံနဲ့ ကျေနပ်ဟန်မတူဘူး ။

" စုတ်ပေးမယ်နော် အကိုကြီး....."

လို့ ပြောလိုက်လို့ သူ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး မေဇင့်မျက်နှာအနားကို ဒုတ်ကို တိုးကပ်ပေးလိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း စစချင်း လျာလေးနဲ့ ယက်ပေးလိုက်ပြီးမှ ထိပ်ဒစ်လုံးတခုလုံးကို ငုံပစ်လိုက်သည် ။ လဥနှစ်လုံးကို လက်တဖက်နဲ့ ဖွဖွလေး နယ်ဖတ်ပေးရင်း ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ ဒုတ်အရင်းပိုင်းက ဆုပ်ထားပြီး အားရပါးရ စုတ်ပေးပါတော့သည် ။ နှုတ်ခမ်း ဖေါင်းအိအိလေးတွေ အထဲမှာ အကြောတွေ ထောင်ထနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ကြီး ရောက်နေသည် ။ နွေးထွေးတဲ့ အာခံတွင်းထဲမှာ လျာလေးရဲ့ ကလိထိုးဆွပေးတာတွေကို လိင်တန်ကြီးခံနေရသည် ။

အိုး.....

လျာလေးရဲ့ ဝေ့ဝိုင် ဆော့ကစားပေးတာတွေကြောင့် သူ့ကိုယ်ကြီး တုန်ခါလှုပ်သွားရသည် ။ မေဇင်ရဲ့ အစုတ်က ကောင်းလွန်းလှသည်လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးထင်မိရသည် ။ လိင်တန်ရဲ့ အရင်းပိုင်းအထိ ငုံပစ်လိုက်တဲ့ စုတ်ချက်တွေက တအား အသဲခိုက်လွန်းရသည် ။ မေဇင်သည် တကယ့်ကို မှုတ်တာ ကျွမ်းလွန်းလို့ အရင်အတွေ့အကြုံ ကောင်းကောင်းရှိခဲ့သည်လို့ သူ ခန့်မှန်း သဘောပေါက်လိုက်မိသည် ။ မေဇင်သည် ပညာသားပါတဲ့ အစုတ်အယက် လျာကလိချက်တွေကို သူ တအင်းအင်း ညည်းရအောင် လုပ်ပြသွားခဲ့ပြီးနောက် လိင်တန်ဆာကို ပါးစပ်ထဲက ချွတ်လိုက်ပြီး...

" အကိုကြီး...ချစ်ပေးတာ ခံချင်ပြီကွယ်..."

လို့ ပြောလိုက်ရင်း ပက်လက် အိပ်ချလိုက်ပါသည် ။ သူလည်း မေဇင့်လိုဘဲ လုပ်ချင်လွန်းနေတာပါ ။ အပေါ်က လက်ထောက် တက်ခွမှောက်လိုက်ပြီး မေဇင့် နို့ကြီးတလုံးကို စစို့လိုက်ပြီး မေဇင့်အင်္ဂါစပ်ထဲကို သူ့တန်ဆာကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ မေဇင်ရဲ့ အင်္ဂါစပ်ပေါက်သည် သူထင်ထားတာထက် ပိုတင်းကြပ်နေသည် ။ တင်းတင်းစီးစီးနဲ့ ဖစ်ဆိုက် ဖြစ်နေသည် ။

" အိုး...အကိုကြီးရယ်....."

သူ့ကို မေဇင် တင်းတင်းကြီး ဖက်သိုင်းထားသည် ။ဖြည်းဖြည်းချင်း စ အသွင်းအထုတ်တွေ လုပ်တာနဲ့ မေဇင်က ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးလာသည် ။ အောက်ပေးပါကောင်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ပါလား ။ တွင်းအိအိစိုစိစိကို ဖိဖိသွင်းရင်း နို့ကြီးတွေကို နမ်းလိုက်စို့လိုက်လုပ်သည် ။ မေဇင်က ဖင်တုံးတွေကို ညှစ်ထားပြီး ''တအားဆောင့်ပေး အကိုကြီး " လို့ သူမ ဖြစ်စေချင်တာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တောင်းဆိုလိုက်လို့ သူ မေဇင်ဖြစ်ချင်တာကို လုပ်ပေးလိုက်သည် ။

" အား... အား.. ကောင်းလိုက်တာ အကိုကြီးရယ်.. .အမလေး .ထိလိုက်တာရှင်....."

မေဇင့် စကားသံတွေက သူ့ကို ပိုပြီးစိတ်ကြွစေသည် ။ဖိဖိဆောင့်ထည့်မိစေသည် ။ မေဇင်ကလည်း ဖင်တွေကို

ကော့လိုက် ဝေ့လိုက် ဝိုက်လိုက်နဲ့ တုံ့ပြန်နေသည် ။ အရည်တွေက တအားကို လိုက်နေသည် ။ စိုရွှဲနေသည် ။ ဖိဖိဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ဖွပ်ဖွပ်ဖွပ် ဖပ်ဖပ်ဖပ်နဲ့ အသံတွေ မြည်နေသည် ။ မေဇင့် အော်လိုက်တဲ့ အသံတွေကလည်း ဟိုတယ် တဖက်ခန်းကတောင် ကြားရနိုင်သည်လို့ သူထင်မိသည် ။

ဆက်တိုက် အားပြင်းပြင်း ဖိဖိဆောင့်ထည့်တဲ့အခါ မေဇင် ပြီးသွားသည် ။ မေဇင်က သူပြီးသွားတဲ့အကြောင်း ထုတ်ပြောရင်း အကိုကြီး ပြီးအောင် လုပ်ပါ.. ဆောင့်ပါ ..တအားဆောင့်ထည့်ပါ လို့တတွတ်တွတ် ပြောလိုက်လို့သူလည်း အားကုန် ဆက်တိုက် ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေကို မေဇင့် အင်္ဂါစပ်အတွင်းထဲကို ဆက်တိုက် တဖပ်ဖပ်နဲ့ ပန်းထည့်လိုက်ရင်း ပြီးခြင်းလမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းမိလိုက်ပြီ ။မေဇင်နဲ့ ခဏလောက် နားနေလိုက်ပြီးတဲ့နောက် နှစ်ယောက်အတူတူ ရေသွား ချိုးလိုက်ကြသည် ။ မေဇင်က

" အကိုကြီး.. .မေဇင့်ကို တကယ် ချစ်မိလားဟင်.. လိုးရုံသက်သက်ဘဲလား.. အကိုကြီး သဘောပါဘဲ.. မေဇင်ကတော့ အကိုကြီးကို သဘောကျပါတယ်.. ချစ်မိတယ်လို့ ပြောရမှာပါဘဲ....." လို့ မေဇင်က ပြောသည် ။

ရေချိုးအပြီး တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ရင်း စကားတွေ ပြောကြသည် ။မိုးသက်အကြောင်းကို မေဇင့်ကို ပြောပြဖြစ်သည် ။ မေဇင်ကလည်း သူ့မှာ အရင်က ရည်းစားတွေ ရှိခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေကို ပြောပြသည် ။ စိတ်တွေ ပြန်ထလာ ဖြစ်လာပြီး ဒုတိယအချီ ထပ်ဆွဲဖြစ်ပြန်သည် ။ဒီည သူ အိမ် မပြန်ဖြစ်ဘူး ။ ရီရီမာတို့ စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ သူငယ်ချင်းရဲ့ အိမ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်မည်လို့ သူဖုန်းဆက်လိုက်သည် ။တညလုံး မေဇင်နဲ့ လိုးလိုက်ကြတာ လုံးဝ မအိပ်ဖြစ်ကြဘူး ။

..........................................................................................................

အခန်း ( ၂၉ )

" အကိုကြီးက လူငယ်တယောက်လိုဘဲ တအား လုပ်နိုင်တယ် ...အားသိပ်ကောင်းတယ်.. ဟိုဟာလည်း တကယ်ကြီးတယ်......"

မေဇင်သည် ဇန်မင်းမောင်ရဲ့ ရင်ဘတ်မွှေးလေးတွေကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ ပွတ်နေရင်း ပြောလိုက်သည် ။ ခဏ အိပ်ပျော်သွားကြပြီး မေဇင်က စနိုးလာပြီး ဇန်မင်းမောင်ရဲ့ လက်မောင်းရင်းကို ပွက်ကနဲ အနမ်းလေးတချက်ပေးလိုက်တော့ အအိပ်ဆတ်တဲက ဇန်မင်းမောင်ပါ နိုးလာသည် ။

" မေဇင်ကလည်း တအားလှတယ်.. ကိုယ်လုံးကလည်း တကယ့်ကို အချိုးအဆက် ကျတယ်.. မေဇင် ဘာလို့ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး မလုပ်တာလဲ..." လို့ ဇန်မင်းမောင်က မေးလိုက်တဲ့အခါ

မေဇင်က တဟားဟားနဲ့ ရယ်မောလိုက်သည် ။ " အမလေး... အကိုကြီးက မြှောက်နေပြန်ပြီ ....    ဟားဟား.. မေဇင်က အမူအရာလည်း မလုပ်တတ်ပါဘူး.."

ရင်ဘတ်နဲ့ ဝမ်းပျဉ်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်နေတဲ့ မေဇင့်လက်ကလေးသည် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းဖက်ကို ရွေ့သွားသည် ။

"အို..အကိုကြီး....ပြန်မာနေပြီ....အမလေး..အားကောင်းလိုက်တဲ့ လူကြီး........."

သူ့ဒုတ်လုံးကြီးကို စမ်းမိတဲ့ မေဇင်က အလန့်တကြား ပြောလိုက်သည် ။ ဒုတ်ကိုတော့ ပထမ ပွတ်နေရာက

ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည် ။

" အကိုကြီး.... တအား တုတ်တာဘဲနော်.. ရှည်လည်းရှည်တယ်.. မေဇင် ကြိုက်လိုက်တာ.. အကိုကြီးနဲ့ မခွဲချင်တော့ဘူး.. သိလား...."

" ကိုယ်လည်း ဒီလိုပါဘဲ မေဇင်ရယ်...မေဇင်နဲ့ ခဏတောင် မခွဲချင်တော့ဘူး......"

နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်မိကြပြန်သည် ။ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးဖြစ်တဲ့ မေဇင်ရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုနဲ့ တုံ့ပြန်မှုတွေကို ဇန်မင်းမောင် အရမ်း သဘောကျသည် ။ အပျိုစင်လေး.. အစိမ်းသက်သက်လေးထက်ကို မေဇင့်လို ဝါရင့်နေတဲ့မိန်းမကို သူ သဘောကျသည် ။ မေဇင့်လက်ကလေးက သူ့ဒုတ်ကို ဆွပေးနေသည် ။ ဒုတ်သည် အရမ်းကို မာကြောတင်းမာပြီး မတ်မတ်ထောင်လာသည် ။ မေဇင့်နို့သီးလေးတွေက စို့လို့ တအားကောင်းသည် ။ ကာမစိတ်ကြောင့် တင်းမာပြီး ထောင်နေကြသည် ။ မေဇင်က သူမနို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ခိုင်းသည် ။

ဒီတခါတော့ မေဇင့်ကို ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ခိုင်းလိုက်သည် ။ မေဇင့်ရဲ့ အိုးကြီးတွေက တအားလုံးကားပြီး လှနေသည် ။ အိုးကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေက တအား ထကြွ သောင်းကျန်းလာသည် ။ မေဇင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြူးဖေါင်းနေသည်မို့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လျာနဲ့ ကုန်းယက်လိုက်မိသည် ။ လှလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းကြီးကွယ်.. နမ်းလို့ မဝနိုင်တော့ဘူး.. မေဇင်ရယ်........။ မေဇင့် စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကို လျာနဲ့ အပေါ်အောက် အပြန်အလှန် ယက်ပေးနေမိသည် ။

" အကိုကြီး...တချိန်လုံး ယက်နေတော့တာ ဘဲလား... ဟင့်ဟင့် ဒီလောက်တောင်ဘဲ မေဇင့်ဟာကို ကြိုက်နေလားကွာ.. လုပ်တော့.. မေဇင် လိုချင်လှပြီ......"

မေဇင်ရဲ့ ချွဲတဲတဲ အသံလေးကြောင့် ဇန်မင်းမောင်လည်း စောက်ဖုတ်ကို လျာပြားကြီးနဲ့ ဖိယက်ပေးနေတာကို ရပ်လိုက်သည် ။

" အကိုကြီး ချစ်ပေးတာကို မေဇင် အရမ်းကြိုက်ပါတယ် ဆို...."

မေဇင့် ပေါင်တန် ဖြူဖွေးဖွေးတွေက ချောမွတ် အချိုးကျလှပလွန်းသည် ။ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲမှာ သူ နေရာယူလိုက်သည် ။ ခုံးမို့တဲ့ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီးသည် အရည်တွေနဲ့ စိုစွတ်ပြောင်လက်နေသည် ။ မေဇင့် ကာမ ရှေ့ပြေး အရည်တွေရော သူ့တံတွေးတွေမို့ ရွှဲရွှဲစိုလို့နေသည် ။ သူ့ဒုတ်ထိပ်ဖူးကြီးကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

''အို့......''

မေဇင့်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားသည် ။ မေဇင် ပိုတာလို့ သူထင်တာဘဲ ။ တညလုံး တဖေါင်းဖေါင်း လိုးခဲ့ကြပြီးသလို အခုဘဲ ဘာဂျာလည်း ကိုင်ထားတာကြောင့် မေဇင့် စောက်ဖုတ်သည် အရည်တွေ တအားရွှဲနေသည် ။ သိပ် အခက်အခဲ မရှိလှဘဲ သူ့ဒုတ်ကြီး ဝင်သွားတာပါ ။

" မေဇင့်ဖင်ကို ကိုင်ပြီး လုပ်ပေးပါ အကိုကြီး...."

မေဇင့်သဘောကျ သူမ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ပြီး အားပြင်း ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ လိုးပေးသည် ။ တအားအား အော်သံတွေနဲ့ တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံသွားသည် ။ ဒီတခါလည်း အချက် ၁၀၀ဝလောက် တအားနင်း ဆောင့်ထည့်လိုးပြီးနောက် မေဇင်နဲ့သူ ပြိုင်တူလိုဘဲ အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းမိသွားကြလို့ တအား ကျေနပ်မိကြသည် ။ ရေမိုးချိုးကြအပြီး အချိန်မှာ မိုးလင်းနေပြီ ။ နှစ်ယောက်သား ဟိုတယ် အောက်ထပ်က ဘရိတ်ဖတ်စ် စားတဲ့နေရာကို ဆင်းသွားကြသည် ။

" ဟင်...."

.......................................................................................

အခန်း ( ၃ဝ )

ဘရိတ်ဖတ်စ် လာစားတဲ့ ဟိုတယ်မှာ တည်းခိုသူတွေထဲမှာ အင်ဒိုနီးရှားတုံးက မေဇင်နဲ့ ညိစွန်းခဲ့ကြတဲ့ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ကလည်း မေဇင့်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ အံ့အားသင့်သွားတဲ့ပုံ ။

" ဟာ.....မေဇင်.....ဘယ်တုံးက ပြန်ရောက်နေလဲ...ခဏ လာလည်တာလား....."

" ဟုတ်တယ်....ဆရာ....ဆရာကော...ခဏ ပြန်လာတာလား....."

" အင်း..ဟုတ်တယ်.....ကြားတယ်...မေဇင် စာမေးပွဲအောင်သွားပြီး အလုပ်ဝင်နေပြီ ဆိုတာ....."

" ဟုတ်တယ်... မိတ်ဆက်ပေးရအုံးမယ်.. ဒါ မေဇင့် အမျိုးသား ... ဦးဇန်မင်းမောင်...."

မေဇင် မိတ်ဆက်ပေးလို့ ဇန်မင်းမောင်သည် ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်နဲ့ လက်ဆွဲနုတ်ဆက်လိုက်ရသည် ။ဇန်မင်းမောင်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ မေဇင်နဲ့ ဒီလူ တော်တော့်ကို နီးစပ်ခဲ့လိမ့်မည်လို့ ယူဆမိသည် ။ ညိစွန်းဖူးတာဖြစ်မည်လို့ ခန့်မှန်းကြည့်မိနေသည် ။ ဘရိတ်ဖတ်စ်သည် တော်တော့်ကို စုံသည် ။ ကြာဇံဟင်းခါး.. ဆန်ပြုတ်.. ကြက်ဥကြော် အမျိုးမျိုး.. ကြာဇံကြော်နဲ့ ကော်ဖီ လဖက်ရည် လိမ်မော်ရည် ကျွေးသည် ။

" အကိုကြီး.. မေဇင်နဲ့ဘဲ ပြန်တဲ့အထိ လာနေလိုက်တော့ကွာ ....နော်..နော်...."

မေဇင်က ဇန်မင်းမောင်ရဲ့ လက်ကို ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း ပြောလိုက်သည် ။ ဇန်မင်းမောင်လည်း မေဇင်နဲ့ နေချင်တာပါဘဲ ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်မိုးစန္ဒာတို့ ရီရီမာတို့နဲ့ ဆွေးနွေးစရာ လုပ်စရာလေးတွေက ရှိနေသေးသည် ။ မိဘတွေကျန်ခဲ့တဲ့ တိုက်တွေ ခြံတွေ ကားတွေကို ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ ဆိုတာလေးတွေ တိုင်ပင်ရအုံးမည်ဆိုတော့ ပါရမီအိမ်ကို ပြန်ရအုံးမည် ။

မေဇင်နဲ့ ယူအက်စ်ကို အတူတူ ပြန်ဖို့ စီစဉ်မည် ။ မေဇင့် ဟိုတယ်အခန်းကို ပြန်တက်ခဲ့တော့ မေဇင်ကစပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ် ကိုင်ဖက် ပွတ်သပ်လာတာကြောင့် စိတ်တွေ ပြန်ထကြွရပြန်ပြီး ဇန်မင်းမောင်တယောက် မေဇင့်ကို တချီတကြောင်း ဆွဲမိရပြန်သည် ။ မိုးသက်နဲ့တုံးက ဒီလောက် ဆက်တိုက် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ ။ မိုးသက်ကလည်း မေဇင့်လောက် တဏှာမကြီးဘူး ။ ပုံမှန်ဘဲ ။မေဇင်ကတော့ ခံပြီးရင်း ခံချင်ရင်း ။

မေဇင့်ကို ဖင်ပူးတောင်းထောင်ခိုင်းပြီး အားရပါးရလိုးမိသည် ။ စိမ်ပြေနပြေ လိုးသည်လို့လည်း ဆိုနိုင်သည် ။ မေဇင်ကလည်း သူလိုးပေးတာတွေကို ကြိုက်သည် ။ မေဇင့် ဖင်တုံးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲထားပြီး လိုးတဲ့အချိန် စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို သူ့လီးတန်ကြီး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတာတွေကို ငုံ့ကြည့်လို့ မြင်နေရတာက စိတ်ကြွစရာကောင်းသည် ။ မေဇင်ရဲ့ စအိုပေါက် ညိုညိုလေးကလည်း သူ့စိတ်ကို ထကြွစေသည် ။

မေဇင်က ပက်လက်ခံရင်း ပြီးချင်သည်လို့ ဆိုလို့ လှေကြီးထိုး ပုံစံပြောင်းပြီး အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပေးရပြန်သည် ။ ဒီတချီမှာ နှစ်ယောက်လုံး တချိန်ထဲလို ပြီးသွားကြသည် ။ တော်တော့်ကိုဘဲ ကျေနပ်မိတဲ့ ကာမပွဲကြမ်းတပွဲပါ ။

....................................................

အိမ်ကို ပြန်ရောက်သွားတော့ ဒေါ်မိုးစန္ဒာ မရှိဘူး ။ အလုပ်တခုနဲ့ အပြင်ထွက်သွားသည် ။ ရီရီမာက သူ့အခန်းထဲကို ဝင်လာသည် ။

" ကိုကြီး.. ရီမာလေ.. ညက ကိုကြီး ပြန်မလာတော့ စိတ်တွေလည်းပူ.. လွမ်းလည်း လွမ်းနေတယ် သိလား...." လို့ ငိုမဲ့မဲ့လေးနဲ့ လာပြောသည် ။

" ကိုကြီးရဲ့ မိတ်ဆွေနဲ့ စကားကောင်းနေလို့ပါ ရီမာရယ် ...စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူး...."

" သိပါဘူး..ရီမာတို့နဲ့ မနေချင်တော့ဘူးလား လို့.."

သူက ရယ်နေလိုက်သည် ။ ရီရီမာက သူ့အနားကို တအားကပ်နေသည် ။ အိပ်ခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲ နီးကပ်လွန်းနေသည် ။ ရီရီမာသည် သူ့ကို အထာခင်းနေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်သည် ။ ရေလာဖို့မြောင်းပေးနေပြီ ။

သူကလည်း မေဇင့်ကို အချီပေါင်းများစွာ ဖြုတ်ခဲ့တာဆိုတော့ နည်းနည်း ပန်းနေသည် ။ စိတ်လာပေမယ့် ဟိုဒင်းက ထိန်းကနဲ ထမထောင် ။ အသက်အရွယ်က စကားပြောနေပြီ ထင်ပါရဲ့ ။

မေဇင်နဲ့ ကြိုက်ပြီးခဲ့အချိန်မှာလည်း ရီရီမာနဲ့ ထပ် မညိချင်တော့ ။ ဒါကြောင့် ဘယ်လောက်ဘဲ အထာပေးပေးရီရီမာကို မလုပ်သင့်ဘူးလို့ ဇန်မင်းမောင် ယူဆသည် ။ သူသည် ဆယ်ကျော်သက် ချာတိတ်လည်း မဟုတ်တော့ဘူးလေ ။

မေဇင်နဲ့ တရက်ထဲ တချိန်ထဲ အတူတူပြန်ကြဖို့ လေကြောင်းလိုင်းကို သွားပြီး လက်မှတ်ပြောင်းရသည် ။ မေဇင်က ဖုန်းဆက်သည် ။ ဒီနေ့ ပြန်ဆုံဖို့ချိန်းသည် ။ ရီရီမာရှေ့မှာ ပြောနေတာဖြစ်လို့ ရီရီမာ မျက်နှာ သိသိသာသာ ပျက်နေတာကို သူတွေ့ရသည် ။ ရီရီမာနဲ့ နေ့လည်စာ အတူတူ စားကြပြီးတဲ့အခါ မေဇင်ရဲ့ဟိုတယ်မှာ သူ့ကိုပို့ခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်တော့ ရီရီမာက မျက်နှာလေး မဲ့ပြီး

 " ကိုကြီးက အဲဒီ မမနဲ့ ကြိုက်နေပြီလားဟင်...."

လို့ မေးသည် ။ သူက မညာချင် ။ ရီရီမာကိုလည်း မျှော်လင့်ချက်တွေ ပေးမထားချင်တာနဲ့ ''ဟုတ်တယ်.. သူနဲ့ ကိုကြီးနဲ့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေပြီလို့

ပြောလိုက်သည် ။ ရီရီမာရဲ့ မျက်လုံးတွေထဲမှာ မျက်ရည်ဝဲနေတာကို သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။ မေဇင်ရဲ့ ဟိုတယ်ကို ရောက်တဲ့အထိ စကားတလုံးမှ မပြောတော့တဲ့ ရီရီမာသည် ကားကို ဟိုတယ်ရှေ့မှာ ရပ်ပေးလိုက်ပြီးတဲ့နောက်

 " ကိုကြီး.. ရီမာ့ကို ဘာလို့ မကြိုက်တာလဲဟင်.. ရီမာ့မှာ ဘာ ချို့ယွင်းချက် အမှားရှိလဲဟင်.. ကိုကြီး မကြိုက်တာ ဘာများရှိလဲ..." လို့ အသံတုန်ုတုန်လေးနဲ့ ဖွင့်မေးသည် ။

" မရှိပါညူး.. ရီမာရယ်... မေဇင်နဲ့ကိုကြီးက ဟိုမှာထဲက ဆုံခဲ့တွေ့ခဲ့ပြီး သံယောဇဉ် ရှိကြပြီးသားတွေမို့ပါ...." လို့သူဖြေလိုက်သည် ။

" ကဲ ကိုကြီး သွားတော့.. ဟိုမှာ ကိုကြီးချစ်သူ စောင့်နေတယ်...."

လို့ ရီရီမာက ပြောလိုက်လို့ ဟိုတယ်ဖက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မေဇင် ထွက်ကြည့်နေတာကို သူ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်တဲ့အချိန် ရှိုက်ငိုလိုက်တဲ့ ရီရီမာသည် မျက်နှာလေးကို တဖက်ကို လှည့်လိုက်သည် ။ရီရီမာလည်း မျက်ရည်ပေါက်တွေ ပါးပြင်ပေါ်လိမ့်ဆင်းပြီး ကားကို ပြန်မောင်းထွက်သွားသည် ။ နောက်ဆုံး သုံးရက်သည် မေဇင်နဲ့ သူ့အမျိုးတွေကို လိုက်နုတ်ဆက်တာတွေနဲ့ အချိန်ကုန်ရသည် ။

မပြန်ခင်တရက်အလိုမှာ ဒေါ်မိုးစန္ဒာက အိမ်မှာ စကားပြော ဆွေးနွေးရအောင်လို့ ခေါ်လို့ အိမ်မှာ သွားအိပ်ရသည် ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး ရှေ့ကို ဒီတိုက် ဒီခြံတွေကို ဘာလုပ်ကြမလဲလို့ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးကြပေမယ့် အဖြေကို သူတို့မရခဲ့ ။ သူ့ကို မြန်မာပြည်မှာ ပြန်လာနေမလားလို့ ဒေါ်မိုးစန္ဒာကမေးတာကို သူ တိတိပပ ရေရာတဲ့ အဖြေမပေးနိုင် ။

မေဇင်နဲ့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ ဆိုတာ သူ မသိသေး ။ မေဇင်က လက်ရှိ အလုပ်လုပ်နေသည် ။ သူကတော့ အငြိမ်းစားဖြစ်နေပြီ ။ မပြတ်မသားနဲ့ဘဲ ဆွေးနွေးပွဲကို ရပ်လိုက်ရသည် ။ သန်းကောင်ယံအချိန်လည်း ရောက်နေပြီဆိုတော့ ။ သဘက်ခါ ဆိုရင် သူ မြန်မာပြည်က ပြန်တော့မည် ။ ရီရီမာသည် သူ့ကို စိတ်ကောက်နေသလား မသိဘူး ။ တညနေလုံး မတွေ့ဘူး ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာ ပြောတာကတော့ ရီရီမာ နေမကောင်းလို့ အိပ်နေပြီ ထင်သည်တဲ့ ။

သူ့အခန်းကို တက်ပြီး အဝတ်အစားလဲသည်  ။ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ပျော့ပျော့ပါးပါး ပုဆိုးဟောင်းတထည်နဲ့ စွပ်ကြယ်ဟောင်း တထည်ကိုဝတ်ပြီး သူ အိပ်ရာထဲလှဲသည် ။ စာအုပ်တအုပ်ကို စိတ်ဝင်တစား ဖတ်ပေမယ့် တနေကုန် မောပန်းထားတာရယ် ညဉ့်နက်တာရယ်ကြောင့် အိပ်ပျော်သွားသည် ။

ဖုန်းဆီက မက်ဆေ့ ဝင်တဲ့အသံကြောင့် ဖျတ်ကနဲ လန့်နိုးသွားသည် ။ ဟင်.. မီးကြီး ဖွင့်ထားရက်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားပါလား ။ ထောက်ကနဲ မီးကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည် ။ ပြန်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် တော်တော်နဲ့ အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ။ ရီရီမာလေးရဲ့ အချိုးကျ ပြေပြစ်လွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ရောက်ခါစ တွေ့ခါစက သူ ခိုးခိုးကြည့်ပြီး တပ်မက်မိတာတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိသည် ။ ရီရီမာသည် တော်တော်တောင့်တင်း ဖွံ့ဖြိုးတဲ့ မိန်းကလေး ပါ ။

ဒါပေမယ့် သူသည် မေဇင့်ကို ချစ်မိနေခဲ့တာမို့ မေဇင်နဲ့ ညိသွားပြီ ။ ငါးရံ့နှစ်ကောင် မဖမ်းချင်လို့ ရီရီမာကို ပေါ်တင်ဘဲ မေဇင်နဲ့ ချစ်သူဖြစ်နေပြီလို့ ပြောလိုက်တာပါ ။ အင်း... ဟိုရောက်ရင် မေဇင်နဲ့ အတူတူနေကြတော့မည် ။ မေဇင့်ကို သူ ဘာတွေလုပ်ပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာကို

စဉ်းစားရင်း အိပ်လို့မပျော်ဘူး ။ မေဇင် အလုပ်လုပ်တဲ့ ဆေးရုံအနားမှာဘဲနေရင် ပိုကောင်းမည်လို့ သူတွေးနေသည် ။ လက်ရှိ သူနေနေတဲ့ တိုက်ခန်းလေးနဲ့ မေဇင် နေတဲ့နေရာနဲ့က နည်းနည်းကွာဝေးသည် ။

ဟင်...ခြေသံ ကြားတယ်...။

သူသည် လှို့ဝှက် အေးဂျင့်အလုပ်ကို နှစ်ပေါင်းများစွာ လုပ်ကိုင်လာတဲ့ လူတယောက်မို့ အအိပ်ဆတ်သည် ။ နားပါးသည် ။ အလေ့အကျင့်လို ဖြစ်နေပြီ ။ သူ့အိပ်ခန်းဆီကို ခြေဖေါ့နင်းပြီး လျောက်လာတဲ့ ခြေသံလေးကို သူကြားလိုက်သည် ။ ဟင်.. ဘယ်သူလဲ ..သူခိုးလား.....။ သူ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်နေပြီ ။ လိုအပ်ရင် တိုက်ခိုက်ဖို့ သူ အဆင်သင့်ပြင်ထားလိုက်သည် ။

........................................................................................

အခန်း ( ၃၁ )

ခြေဖေါ့နင်း ဖြေဖျားထောက်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာသူဆီက သင်းပျံ့တဲ့ ရေမွှေးအနံ့ကို သူ ရလိုက်တာနဲ့ ဝင်လာသူသည် သူခိုး အိမ်ဖေါက်သူ လူဆိုးတယောက် မဟုတ်ဘဲ ရီရီမာဖြစ်နေတာကို သူသိလိုက်လို့ ဆုပ်ထားတဲ့ သူ့လက်သီးတွေကို ဖြေလိုက်သလို သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲက ယောက်ျားတန်ဆာသည် တမဟုတ်ချင်း ကြီးထွားသန်မာ မတ်ထောင်လာလေသည် ။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ သူ့ အနားကို ရီရီမာ တိုးကပ်လာသည် ။

" ကိုကြီးရယ်..ရီမာ ကိုကြီးကို သိပ်ချစ်တယ်ကွာ....."

လေသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့အသံကို သူကြားလိုက်ရလို့ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထသွားသည် ။ သူ့ဘေးနားကို လှဲအိပ်ချလိုက်တဲ့ ရီရီမာရဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ သူ့လက်တဖက် ထိမိ တိုက်မိသွားသည် ။ ရီရီမာသည် ညဝတ် ဘလောက်စ်ပါးလေးကို အထဲက ရင်စည်းမပါဘဲ ဝတ်ထားတယ်ဆိုတာကို သိလိုက်သည် ။ ရီရီမာ့ လက်ကလေးက သူ့ပေါင်တန် တဖက်အပေါ်မှာ စုန်ချီဆန်ချီ ဖွဖွလေး ပွတ်လာသည် ။

" ဟင်း.. ကိုကြီးရယ်... ရီမာ တအား လိုချင်နေတယ်ကွာ... ကိုကြီးကို မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ ရီမာ့အမှားလားကွယ်"

လို့ တတွတ်တွတ် တိုးတိုးလေး ပြောနေရင်း ပေါင်ကြားက မာထောင်နေတဲ့ တန်ဆာချောင်းကြီးပေါ်ကို လက်ကလေး ရောက်လာသည် ။ ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေရာက အားမရ ဖြစ်လာပုံရပြီး ပုဆိုးကိုဖြေကာ ဆွဲချလိုက်ပြီး ကျကျနန ပြန်ကိုင်သည် ။ တန်ဆာချောင်းသည် ရီရီမာ ပွတ်သပ်တာတွေကို ခံရလို့ ပိုကြီးထွား မာကြောလာလေသလားလို့ သူ ထင်မိသည် ။ ထိပ်ဖူး ဒစ်လုံးပိုင်းကို ကောင်းကောင်း ပွတ်ပေးတော့ သူ့နုတ်ဖျာကနေ အင်း.. အင်း.... အင်း....လို့ ညည်းသံလေး ထွက်သွားသည် ။ ရီရီမာသည် ကာမစိတ်တွေ ပိုကြွထလာပြီး သူမ စကပ်လေးကို အပေါ်ကိုမလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခွပစ်လိုက်တဲ့အခါကျမှ သူ ရုတ်တရက် နိုးလာတဲ့ဟန်နဲ့..

" အင်..အန်...ဘယ်သူလဲ..." လို့ ဟန်ဆောင် အသံပေးလိုက်သည် ။

ရီရီမာက " ရီမာပါ .. ကိုကြီးကို ကြိုက်နေတာ မအောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ..." လို့ သူ့ကို ပြောလိုက်ပြီးသူ့တန်ဆာကို လက်ကလေးနဲ့ ကိုင်ဆုပ်လိုက်ရင်း အင်္ဂါစပ်ထဲကို တေ့တပ်လိုက်သည် ။

" ရီရီမာ....မကောင်းဖူး ထင်တယ်နော်.." လို့ သူ ဟန်ဆောင်ပြောလိုက်တဲ့အခါ

ရီရီမာက " အကိုကြီးက ဟိုမမ ရှိနေပြီးပြီဘဲ... ရီမာ့ကို ဒီတညတော့ ချစ်ခွင့်ပေးလိုက်ပါလားဟင်...."

လို့ ပြောလိုက်ပြီး တန်ဆာချောင်း အပေါ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိထိုင်ချလိုက်ပါသည် ။ တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ တတုတ်တုတ် အင်္ဂါစပ်ထဲကို တန်ဆာချောင်း ဝင်သွားတဲ့ အရသာက ထူးကဲလှသည် ။

" အိုး.....အင်း....."

" အင်းဟင်း...."

ရီရီမာသည် တန်ဆာတဆုံး ဖိထိုင်ချလိုက်ပြီးမှ ဖင်တွေကို ကြွကာကြွကာနဲ့ ဆောင့်လေသည် ။ ရီရီမာကို ကြည့်ရတာ အတွေ့အကြုံတွေ စုံခဲ့ပြီးသားဖြစ်လိမ့်မည် ။ အပေါ်ကတက်ဖိုက်တာကို ကျွမ်းနတဲ့ သဘောရှိသည် ။ သူ့တန်ဆာနဲ့ ရီရီမာ့ စောက်ဖုတ်သည် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် စွပ်မိရက်သား ဖြစ်နေသည် ။ ရီရီမာ ဖင်ကြွလိုက်တိုင်း ဖိချလိုက်တိုင်း တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ ပွတ်တိုက်နေတာမို့ ကောင်းတဲ့အရသာတွေကို နှစ်ယောက်သား ခံစားနေကြရသည် ။

" အကိုကြီး.. တကယ် တုတ်တယ်ကွာ.. ရီမာ့အထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး.. ရှီး.... ကောင်းမှကောင်း......"

ဇန်မင်းမောင်သည် ရီရီမာသည် ရှက်တတ်ကြောက်တတ်တဲ့ အရိုးခံ အပျိုမလေးတယောက်လို့ ထင်ထားခဲ့တာတွေက တက်တက်စင် လွဲမှားလို့နေသည် ။ ရီရီမာသည် ပရိုဖြစ်နေသည် ။

အင်း ခုခေတ် ကောင်မလေးတွေကိုလျော့တွက်ထားလို့ မရဘူး ။ ကောင်းဘွိုင်မလေး မြင်းစီးနေသလို တသိမ့်သိမ့် တလှုပ်လှုပ်နဲ့ သူ့တန်ဆာအပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ပေးနေတဲ့ ရီရီမာကို တုံ့ပြန်စေတနာအနေနဲ့ သူက အောက်ကနေ ပင့်ထိုးလေးတွေ ဆက်တိုက် လုပ်ပေးလိုက်မိတော့ သူကအဆောင့် ကိုယ်ကအပင့် ဆုံစည်းကြပြီး ထူးကဲလွန်းတဲ့ ကာမဖီလင်တွေကို နှစ်ယောက်စလုံး ရရှိခံစားကြရပေသည် ။

ရီရီမာရဲ့ ဆူဖြိုး လုံးတင်းတဲ့ ရင်သားစိုင် နှစ်လုံးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ချေ ကိုယ်နယ်ပေးရင်း အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်ထည့်ရတာ အားမရဘဲ ဒီထက်ပြင်းပြင်း မြန်မြန် ဆောင့်လိုးချင်လာတာကြောင့် ရီရီမာကို သူလိုးပေးမယ်လို့ ပြောလိုက်သည် ..။ ရီရီမာကလည်း သဘောတူသည် ။ ပက်လက်လှန်ချကာ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်သည်။ နီညိုညို စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူနှစ်ချပ်သည် မသိမသာ နည်းနည်း ပွင့်အာနေကြပြီး အတွင်းက နီရဲရဲတွေကိုပါ မြင်နေရသည် ။

သူ့တန်ဆာကို အပေါက်မှာ တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။ စိုစိစိ နူးညံ့တဲ့ လှိုဏ်ခေါင်းကြပ်ကြပ်ထဲကို ဒစ်ဖူးကြီး တင်းကနဲ တိုးဝင်သွားသည် ။ ရီရီမာ အို့လို့ လန့်အော်သည် ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒစ်လုံးကြီးသည် စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို မြုပ်ဝင်သွားပြီ ။သုံးလေးချက် အသွင်းအထုတ်လေးတွေ ကစားပေးလိုက်တော့ တအို့အို့နဲ့ ရီရီမာ ဖင်တကြွကြွနဲ့ အကြိုက်တွေ့နေသည် ။

" အိုကေတယ် မဟုတ်လား..ရီမာ..အကိုကြီး လိုးတော့မယ်နော်...."

" အင်း..လိုးပါ အကိုကြီးရယ်..စိတ်တိုင်းကျသာ လိုးတော့...."

ရီရီမာကို ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးပေးနေရာက သူခံနိုင်သည်ကို သဘောပေါက်တဲ့အခါ လိုးတဲ့အရှိန်အဟုန်ကို တိုးမြှင့်လိုက်ပြီး အားရပါးရ ကြုံးလိုးလိုက်ပါသည်  ။

ဖပ်ဖပ်ဖပ်...ဖွပ်ဖွပ်ဖွပ်...

အိုး......အား......အား.......

''ရီမာ....ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးမလားဟင်..''

ဆက်တိုက် ဆောင့်ထည့်နေရာကနေ စိတ်ကူးပေါက်သွားပြီး ရီရီမာကို မေးလိုက်တဲ့အခါ

ရီရီမာက '' နေပေးမယ်လေ..ကိုကြီး စိတ်ကြိုက်..'' လို့ ပြန်ပြောသည် ။

ဇန်မင်းမောင်သည် ကုတင်ဘေးက မီးတိုင်လေးရဲ့ မီးခလုပ်ကို ချောက်ကနဲ ဖွင့်လိုက်သည် ။ ဖြာဝင်းသွားတဲ့ မီးရောင်နဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေတဲ့ ရီရီမာကို သူတွေ့လိုက်ရသည် ။ တော်တော့်ကို ကိုယ်လုံးမိုက်တဲ့ မိန်းကလေး ။

'' ဟိတ် ကိုကြီး..ဘာလို့ မီးကြီး ဖွင့်လိုက်တာလဲ...ရီမာ ရှက်တယ်.....''

''ကဲ ရီမာ..ဖင်ကုန်းပေးတော့....''

'' မီးလင်းကြီးထဲကွာ....ကိုကြီးက ဆိုးတယ်....'''

ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်တဲ့ ရီရီမာရဲ့ စွင့်ကားတဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ဇန်မင်းမောင် တပ်မက် သဘောကျစွာနဲ့ စိုက်ကြည့်နေလို့ ရီရီမာက သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်ပြီး

''' ကိုကြီး... ကိုကြီးရဲ့ စိတ်ကြိုက် နေပေးနေပြီလေ.. မလုပ်ဘဲ ဘာစိုက်ကြည့်နေတာလဲ ''လို့.. ရီရီမာက ပြောလိုက်သည် ။

ဇန်မင်းမောင်က တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ပြီး ရီရီမာရဲ့ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် အမြောင်းဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို လျာကြီးနဲ့ ငုံ့ကာ ယက်ပစ်လိုက်သည် ။

''ကိုကြီး.....မယက်နဲ့....လုပ်မှာဖြင့် လုပ် ...''

'' လှလွန်းလို့ပါ ရီမာ ရယ်..''

စအိုပေါက် နီညိုညိုလေးကို သူ့လက်မနဲ့ ထိတွေ့ ချေပေးနေပြန်သည် ။

'' ကိုကြီးရယ်.....လုပ်ပါတော့ရှင်....''

ဇန်မင်းမောင်လည်း ရီရီမာ့ဖင် အနောက်တည့်တည့်မှာ နေရာယူရပ်လိုက်ပြီး သူ့ဒုတ်ထိပ်ထူးကြီးကို စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းဝမှာ တေ့ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။

'' အူး....ကိုကြီး..ဖြည်းဖြည်း....မဝင်ဘူး....'''

သူ စောစောက ဖင်တုံးတွေ လှလွန်းလို့ ငေးကြည့်နေတဲ့အတွက် စောက်ရည်တွေ စိုနေရာကနေ ခြောက်သွားပုံရသည် ။သူ့လက်ခုပ်ထဲကို တံတွေးတွေ တပျစ်ပျစ် ထွေးထည့်ပြီး သူ့ဒုတ်ထိပ်ဖူးကြီးမှာ လိမ်းကျံလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို တခါထပ်ဖိသွင်းသည် ။ ဒီတခါတော့ ဒစ်လုံးကြီးသည် ပျစ်ကနဲ အထဲကို တိုးဝင်သွားနိုင်သည် ။

'' အိ......အ....''

လိင်တန်တုတ်ကြီး တထစ်ထစ်နဲ့ သူမ အထဲကိုဝင်လာတာကို ရီရီမာ အသံမျိုးစုံညည်းပြီး ခံယူနေသည် ။ တဝက်လောက် သွင်းထည့်အပြီး ဇန်မင်းမောင်က ဆက်မသွင်းဘဲ အနောက်ကို ပြန်ဆုတ်ပြန်သည် ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံပြီး သွင်းထည့်လိုက် ထုတ်လိုက် ကစားပေးနေသည် ။ စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ စောက်ပတ်အတွင်း နံရံတွေကို ပွတ်ကစားပေးနေတာမို့ ဇန်မင်းမောင်ရော ရီရီမာရော ကောင်းနေသည် ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အသွင်းအထုတ်တွေက မြန်လာသည် ။ ရီရီမာကလည်း တအင်းအင်းနဲ့ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာတာက မြန်စေချင်လာသည်လို့ လုပ်ပြနေတာဘဲလို့ ဇန်မင်းမောင်က သဘောပေါက်တာနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကို မြန်ပစ်လိုက်သည် ။

 ''အိုး..အိုး...အိုး....အား.......အား..ကောင်း...ကောင်းတယ်.....တအား...တအား...'''

သူ့ဆောင့်ချက် ကြမ်းကြမ်းတွေကို ရီရီမာ သဘောကျသည် ။ ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ပေးနေသည် ။ အခုလို ဖင်ပူးတောင်းထောင်တဲ့ ပုံစံနဲ့ လိုးရတာကို ဇန်မင်းမောင် ကြိုက်သည် ။ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေနဲ့ စောက်ဖုတ်ပြူးပြူးကြီး စအိုပေါက်လေးတွေကို လိုးနေရင်း မြင်နေရတဲ့အပြင် စောက်ဖုတ်ထဲကို လီး တစွပ်စွပ် ဝင်ထွက်နေတာကိုပါ မြင်နေရသည် မဟုတ်လား ။

ရီရီမာရဲ့ ခါးလေးကနေ ကိုင်ဆွဲပြီး တအားဆောင့်ပစ်လိုက်တာ တချိန်ထဲမှာ ရီရီမာလည်းပြီးသွားပြီး သူလည်း ပြီးသွားသည် ။ဒီလိုပုံနဲ့ဆို သူနဲ့ ရီရီမာ မိုးလင်းတဲ့အထိများ ပွဲကြမ်းကြတော့မလားဘဲ ...။

..................................................................................................

အခန်း ( ၃၂ )

မေဇင် ဒီ မနက် အစောကြီး နိုးနေသည် ။ အိပ်ရာထဲ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြွ ဖေါက်ပြန်နေပြီး အကိုကြီး ဦးဇန်မင်းမောင်ကို တအား သတိရနေသည် ။ သူ့လိုးဆောင့်တာတွေ.. သူ စောက်ဖုတ်ယက်တာတွေ သူ့ရဲ့ တုတ်ထွားရှည်လျားတဲ့ လီးတန်ကြီး....။ သူလည်း တယောက်ထဲ အိပ်နေရင်း မေဇင့်ကို တအား သတိရနေမလား ။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို ကားမောင်းလိုက်ပို့ပေးနေတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့များ လိုးနေကြပြီလား မသိဘူး ။

မေဇင့်လက်ချောင်းတွေက ဖူးကြွတောင့်တ ယားယံနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဆီကို ရောက်နေသည် ။ ဖိပွတ်ရင်း အကိုကြီး ဦးဇန်မင်းမောင်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို သတိရ မြင်ယောင်နေသည် ။ ဒီတခါတွေ့ရင် သူ့လီးကြီးကို တဝစုတ်ပစ်လိုက်အုံးမယ် လို့ တွေးနေသည် ။

တုတုတုတု   တုတုတု တုတုတု

အင်..ဖုန်းခေါ်နေပါလား...အကိုကြီးများလား.........ကြည့်လိုက်တော့ ခေါ်နေတာ သီတာထူး ....     ။

''ဟယ်လို..သီတာ.....အစောကြီးထနေလား....''

''ဟုတ်တယ်...မေဇင့်ကို သတင်းထူးတခု ပြောပြချင်လို့ ဆက်လိုက်တာ...''

''ဟင်..ပြောပါအုံး..ဘာများလဲ..သီတာရယ် . . .''

''ယူနဲ့ ညိခဲ့တဲ့ ယူတို့ရဲ့ ဒရိုင်ဘာ ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ သီတာတွေ့ခဲ့လို့....''

''ဟယ်... ဟုတ်လား.. ဘယ်မှာတွေ့တာလဲ.. သူက ဘာအလုပ်လုပ်နေတာလဲ... သီတာ...''

''သူက တက်ဆီကားမောင်းနေတယ်.. မေဇင်.. သီတာလည်း ယူ ရောက်နေတဲ့အကြောင်း သူ့ကို ပြောပြလိုက်တယ်..... ''

''ဟင်..သူက ဘာပြောလဲ.....''

''သူက မေဇင့်ကို သူလည်း သတိရနေပါတယ်တဲ့.. တွေ့လို့ရမလားတဲ့.. ''

''ဟင်..ဟုတ်လား.....သူ့..သူ့....ကို မေဇင် ဘယ်လို တွေ့နိုင်မလဲဟင်....သီတာ.. ''

သီတာထူးက မေဇင့်ကို ကိုညိုမှိုင်းရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို ပေးသည် ။ မေဇင် ကိုညိုမှိုင်းကို ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းက မေဇင့်နဲ့ ခွဲခဲ့ပြီးနောက် တအားခံစားရသည်။ မေဇင့်ကို လွမ်းတာမှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဖြစ်ခဲ့သည်..။တတ်နိုင်ရင် တခါလောက် ဖြစ်ဖြစ် တွေ့ခွင့်ပေမလားလို့ ပြောသည် ။ မေဇင်လည်း သူနဲ့ ဖုန်းပြောရတာကိုဘဲ စိတ်တွေ ကြွလွန်းလို့ ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ဖိပွတ်နေရသည် ။ သူနဲ့ ထိတွေ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး အရည်တွေ ယိုစီးကျလာတာမှ ပေါင်တန်တလျောက် ...။

လက်ရှိ မေဇင် မေဇင်နေနေတဲ့ ဟိုတယ်ကို သူ့ကိုမလာစေချင်ဘူး ။ ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်းတွေက အကိုကြီးဦးဇန်မင်းမောင် လာအိပ်တာကို သိသည် ။ နောက်ထပ် ယောက်ျားတယောက်နဲ့ ထပ်အိပ်တယ်ဆိုရင် မသင့်တော်ဘူး ။ အကိုကြီးလည်း ရောက်ချလာနိုင်သည် ဆိုတော့ ကိုညိုမှိုင်းကိုဘဲ ဘယ်မှာ တွေ့ကြရင် ကောင်းမလဲလို့ မေးလိုက်မိသည် ။ ကိုညိုမှိုင်းက သူသိတဲ့ ဟိုတယ်လေး တခုရဲ့ လိပ်စာကို ပေးသည် ။

စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ မေဇင် ရေ အမြန် ချိုးပစ်လိုက်သည် ။ ပေါင်ကြားကို သေသေချာချာ အမွှေးရိပ် သန့်ရှင်းသွားမိသည်  ။ ချွတ်ရဝတ်ရ လွယ်ကူတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ရွေးဝတ်လိုက်သည် ။ ဟိုတယ်ရှေ့ကနေ တက်ဆီကား တစီးကို တားလိုက်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းပေးလိုက်တဲ့ လိပ်စာကို မောင်းခိုင်းလိုက်သည် ။

အကိုကြီး ဦးဇန်မင်းမောင်ကို ငါ ဘတ်သလို ဖြစ်နေပြီဆိုတဲ့ စိတ်တွေဖြစ်မိသည် ။ ဒါပေမယ့် ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ တွေ့လိုက်ချင်စိတ်က ပိုကြီးမားနေသည် ။ မေဇင်ဟာ တဏှာရာဂအား ကြီးလွန်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ဆိုတာ ကိုယ့်ဖါသာကိုယ် သိလိုက်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းက အခန်းတခန်းယူထားပြီး စောင့်နေသည် ။ မေဇင့်ကို တွေ့တော့ ကိုညိုမှိုင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလွန်းပြီး လက်တွေတောင် တုန်ခါနေသည် ။

" မေဇင် တအား လှတာဘဲ.. ပိုလှလာတယ်.. ပို.. ပိုလည်း.. ဟိုဒင်း ဖြစ်လာတယ်......"

မေဇင်က ရယ်လိုက်ပြီး...." ဘာ..ဟိုဒင်း ဖြစ်လာတာလဲ..." လို့ သူ့ကို မေးလိုက်သည် ။

သူက"ပို.....ပို.....တောင့်လာတယ်....အိုး....အိုးကြီးလာတယ်....." လို့

သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီးပြောသည် ။ အခုမှ ပြန်တွေ့ကြတာ ဆိုတော့ ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ မေဇင်က နည်းနည်းစိမ်းသွားတော့ တယောက်နဲ့တယောက်ပြန်ရင်းနှီးလာကြဖို့က လိုနေသည် ။ မေဇင်က ကုတင်လေးပေါ် ထိုင်လိုက်ပြီး

 " လာလေ..ကိုညိုမှိုင်း....လာထိုင်ဒီမှာ..." လို့ သူ့ကို ခေါ်လိုက်သည် ။

ကိုညိုမှိုင်းက မေဇင့်ဘေးမှာ ကပ်ရက် လာထိုင်သည် ။

" ကိုညိုမှိုင်း..တက်ဆီ ဆွဲတာ အဆင်ပြေလား...." လို့ မေဇင် မေးသည် ။

" သိပ် မပြေလှပါဘူးမေဇင်... ကားတွေက ပိတ်ပိတ်နေတာနဲ့ဘဲ အချိန်ကုန် ဆီကုန် လေ...." လို့ သူက ဖြေသည် ။

" မိသားစုရော..သားသမီးတွေ အဆင်ပြေကြလား...."

" သူတို့ တောမှာ.. ကျနော်ဘဲ ဒီမှာ ကားဆွဲနေတယ်.. ရတာလေး သူတို့ဆီကို ပြန်ပို့ပေါ့..."

အော်... သူလည်း မိန်းမနဲ့မှ မနေတာ ...ဆာလောင် တောင့်တနေမှာပေါ့ လို့ မေဇင် တွေးလိုက်မိသည် ။

" ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်... ကိုညိုမှိုင်းရယ်... မေဇင်လည်း ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့တာတွေကို အမြဲ အမှတ်ရနေတယ်...."လို့ ပြောလိုက်တော့

 သူကလည်း " ကျနော်ရောဘဲ..မေဇင်..အခုလို လာတွေ့တာ တအား ဝမ်းသာတယ် ကျေးဇူးလည်း တင်တယ်...."

လို့ ပြောပြီး မေဇင့်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကို ပြန်ဖက်ထားပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စပြီး ဖိကပ်နမ်းလိုက်မိသည် ။ ကိုညိုမှိုင်းလည်း အစခက်နေဟန်တူပြီး မေဇင်လည်း စလိုက်ရော သူ အော်တိုမက်တစ် ဒလစပ် တခုပြီးတခု လုပ်ပါပြီ ။ မေဇင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စုတ်ယူရင်း မေဇင့်ရင်သားစိုင်နှစ်လုံးကို အဝတ်တွေ အပေါ်ကဘဲ ကိုင်လာသည် ။ တင်ပါးတွေကို ကိုင်သည် ။မေဇင်လည်း နှုတ်ခမ်းစုတ်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး..

" အဝတ်တွေ ချွတ်ကြရအောင်လား...ကြေမွကုန်ရင် မသင့်လျော်ဘူး...."

လို့ ပြောရင်း အဝတ်တွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့အချိန် သူကလည်း သူ့ အဝတ်တွေကို အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ မေဇင်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ညိုမဲမဲ လီးတုတ်တုတ်ကြီးက အပေါ်ကို မတ်မတ်မထောင်သေးဘဲ ရှေ့ကို ငေါငေါကြီး တန်းတောင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါပြီ ။

ဒီလီးကြီးကို မြင်လိုက်တာနဲ့ မေဇင်ရဲ့ ခံချင်စိတ်တွေဟာ ထိန်းသိမ်းလို့ မရအောင် ပြင်းထန်သွားရသည် ။ကိုညိုမှိုင်းက မေဇင်နဲ့အတူ ကုတင်ပေါ်ကို လှမ်းတက်လိုက်တဲ့အချိန် မေဇင့်နို့တလုံးကို လှမ်းကိုင်ဆွဲလိုက်ပြီး

" ဒီနို့ကြီးတွေကို စို့ချင်နေတာ ကြာပြီ မေဇင်...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

အသားညိုတဲ့ ပိန်တဲ့ ကိုညိုမှိုင်းဟာ မေဇင့်အတွက် အရမ်းကို စိတ်ကြွစရာ ဖြစ်နေသည် ။ လီးမဲမဲကြီးက မေဇင့်ကို စိတ်တအားလာစေသည် ။ ကိုညိုမှိုင်းက နို့ကို ဆုပ်ညှစ်နေသည် ။

" မေဇင်..ကျနော့်ကို လီးစုတ်ပေးမလားဟင်...."

သူ တောင်းဆိုလိုက်တဲ့အချိန် စုတ်ချင်နေတဲ့ မေဇင့်အတွက် အရမ်းကို ဟန်ကျသွားသည် ။

" စုတ်ပေးမယ်လေ...."

မေဇင်က သူ့လီးကြီးကို စစုတ်လိုက်သည် ။ ဒစ်လုံးကြီးက မှိုကြီးတပွင့်လိုဘဲ ကားကားကြီး ။ စစုတ်လိုက်တော့ ငံကျိကျိလို အရသာကို ရလိုက်သည် ။ ဒီအရသာကလည်း မေဇင့်လိင်စိတ်တွေကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထကြွစေတာ အမှန်ပါ ။ ပထမ လျာနဲ့ လှိမ့်ကစားပေးလိုက်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းရဲ့ အော်သံ ထွက်လာသည် ။ တော်တော် ထိသွားပုံရသည် ။သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ " သိပ်ကောင်းတာဘဲ မေဇင်ရယ်...." လို့ သူပြောလိုက်သည် ။

မေဇင်လည်း တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ သူ ဆက်တိုက်ဘဲ တအီးအီးနဲ့ ညည်းနေသည် ။ တကယ်တော့ မေဇင် အလိုးခံချင်နေပြီ ။ သူ့ကို စေတနာနဲ့ စုတ်ပေးနေတာ ။ သူ့လီးကြီးကိုလည်း ကွဲကွာနေတာကြာပြီမို့ နုတ်ဆက် အနမ်းတွေ ပေးချင်မိလို့ စုတ်ပေးနေတာပါ ။ မေဇင် လီးကို ပါးစပ်ကချွတ်လိုက်တော့ သူ ပြာပြာသလဲ ဖြစ်သွားသည် ။

" အို....ပြီးလိုက်ပြီလား...."

" အင်း..မေဇင့်ကို လိုးပေးတော့..မေဇင် ခံချင်နေပြီ....."

" အိုး..ဟုတ်..ဟုတ်......"

မေဇင်က ပက်လက်လှန် အိပ် ပေါင်တွေ ကားဖြဲပေးလိုက်သည် ။အရည်တွေ စိုပြောင်ရွှဲနေတဲ့ မေဇင့် ရွှေကြုတ်ကို သူ မျက်လုံးကြီး ပြူးလို့ ငေးနေတာနဲ့..

" ဟိတ်...ငေးမနေနဲ့ ကိုညိုမှိုင်း..." လို့ အော်လိုက်မှ

သူ သတိဝင်လာပြီး...." မေဇင့် ပန်းပွင့်ကြီးက တအား လှလွန်းလို့ပါ" လို့ ပြောရင်း ရယ်လိုက်ပြီး မေဇင့်ပေါင်ကြားမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်ပါသည် ။

" မိန်းမက တောမှာ ဆိုတော့ ကိုညိုမှိုင်း မလိုးရတာ ကြာပြီပေါ့နော်... ဖါတွေများ ခေါ်ချနေလားဟင်...."

" မလုပ်ပါဘူး.. မေဇင်ရယ်..ငတ်နေတာ ကြာပါပြီ..အခုလို ပေးလိုးတာ ကျေးဇူးတင်တယ်ဗျာ....."

သူ့ဒစ်လုံးကားကားကြီးကို ရွှေကြုတ်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

" အိ....."

ယားနေတဲ့ မေဇင့်ရွှေကြုတ်ကို သူ့ဟာကြီးနဲ့ တစွပ်စွပ် အယားဖျောက်ပေးနေပြီ ။ မေဇင်ဟာ လူဆိုးမပါ ။ အကိုကြီးလို မေဇင့်ကို ဂရုစိုက်မယ့် လူကြီးတယောက်နဲ့ ညိလိုက်တာတောင် မေဇင်ဟာ ရမက်နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်မိပြန်ပါပြီ ။ ကိုညိုမှိုင်းကတော့ ပွသွားတာပေါ့ ။ မေဇင့်ကို သူ အပီကိုလိုးတော့တာဘဲ ။ စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါစေ ဆိုပြီး မေဇင်လည်း သူနေချင်တဲ့ပုံစံတွေ နေပေးလိုက်ပါသည် ။

မမျှော်လင့်ဘဲ မေဇင် ဗြုံးဆို ရောက်လာပြီး သူ့ကိုလာကုန်းတာကို သူ အံ့ဩလို့မဆုံး ဖြစ်နေသည် ။ တကယ်တော့ မဲမဲပိန်ပိန် သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ အဆမတန်ကြီးတဲ့ လီးကြီးကို စွဲနေမိခဲ့တဲ့ မေဇင်ဟာ ပြန်တွေ့နိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးလည်းရရော တားဆီးလို့ မရနိုင်တော့တဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ တဏှာစိတ်နဲ့ သူ့ကို လာတွေ့လိုက်တာ ဖြစ်ပါသည် ။

ကိုညိုမှိုင်းသည် မေဇင့်ကို ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ နှစ်ချီဆက်တိုက် လိုးပြီးတာတောင်မှ မကျေနပ်သေး ။ မေဇင်က ပြန်တော့မည်လို့ပြောတော့ ငိုတော့မဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ နောက်ဆုံးတချီလောက် လိုးပါရစေအုံး လို့ တောင်းပန်ပါသည် ။ မေဇင်လည်း..

." ဒီတခါ နောက်ဆုံး တွေ့ခြင်းဘဲ ကိုညိုမှိုင်း.. ကျမလည်း ရှင်လိုးတာတွေကို တကယ် ကြိုက်ပါတယ်. ကျမ ဒီကပြန်ရင် အိမ်ထောင်ပြုတော့မလို့....." လို့ သူ့ကို ပြောလိုက်သည် ။

 သူက " နားလည်ပါတယ် မေဇင်ရယ်.. မေဇင့်လို ဆရာဝန်မတယောက်က ကျနော့်လို အညတြ ဒရိုင်ဘာတယောက်ကို ပေးတာကို ဝမ်းသာကျေနပ်လို့ မဆုံးပါဘူးဗျာ.." လို့ တုန်ရီတဲ့အသံနဲ့ ပြန်ပြောပါသည် ။

မေဇင်လည်း သူ့ကို ထပ်ပေးမလိုးတော့ပါ ။ မေဇင်လည်း သူ နှစ်ချီလိုးတာကို တအားကြိုက်ပြီး အကြိမ်ကြိမ်ဘဲ အထွဋ်အထိပ် ရောက်ခဲ့ကောင်းခဲ့လို့ပါ ။ မေဇင် တက်ဆီငှားဖို့လုပ်တော့ သူ မောင်းလာတဲ့ သူ့တက်ဆီကားလည်း ရှိနေတာကြောင့် ကိုညိုမှိုင်းက သူလိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ ပြောပါသေးသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကို လိုက်မပို့ခိုင်းတော့ပါဘူး ။ တက်ဆီတစီး တားစီးပြီး မေဇင် တည်းနေတဲ့ဟိုတယ် ကို ပြန်သွားလိုက်ပါသည် ။

..............................................................................................................................

USAကို ပြန်ကြပြီ။

အပြန်လမ်းမှာ ဦးဇန်မင်းမောင်က မေဇင့်ကို အရမ်း ဂရုစိုက်သည် ။ လေယာဉ်ပေါ်မှာလည်း အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ။ ဘာလိုလဲ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ တချိန်လုံးမေးသည် ။ လုပ်ကိုင်ပေးသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကိုဘဲ မေဇင့်ရဲ့ ဘဝ လက်တွဲဖေါ်အဖြစ် ရွေးချယ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည် ။

မေဇင် အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဆေးရုံနဲ့ဝေးပေမယ့် သူနေတဲ့တိုက်ခန်းလေးမှာ မေဇင် သွားနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ခဲ့သည် ။ သူ့တိုက်ခန်းလေးသည် သူနေတဲ့မြို့ကလေးရဲ့ အလည်ခေါင် တည့်တည့် ဆိုင်မျိုးစုံရဲ့အလည်မှာ ရှိနေလို့ ပြန်ရောက်ပြီးခါစ မေဇင်နဲ့သူ အိမ်မှာ ဘာမှ ချက်မစားကြပါဘူး ။ ဆိုင်တွေမှာဘဲ စားလိုက်ကြသည် ။

မေဇင် အလုပ်ပြန်တက်တဲ့နေ့က စပြီး သူ မေဇင့်ကို အလုပ်လိုက်ပို့ လိုက်ကြိုသည် ။ မေဇင့်အရှေ့မှာ အကြမ်းဖက်သမားတွေကို သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်ခဲ့တဲ့ ဒီလူကြီးသည် မြန်မာပြည်က ပြန်ရောက်ပြီး မေဇင်တို့ အတူတူ နေလိုက်ကထဲက သေနတ်နဲ့ ပတ်သက်တာ တခုမှမပြော မလုပ်တော့ဘဲ ဘဝသစ်တခု စလိုက်တာကို ထူးဆန်းစွာတွေ့ခဲ့ရသည် ။

မေဇင်တို့ ခြံကျယ်ကျယ်နဲ့ နှစ်ထပ်အိမ်တလုံးကို ဝယ်လိုက်ကြပြီး ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်လိုက်ပါသည် ။ အကိုကြီး ဦးဇန်မင်းမောင်သည် နွေရာသီ ဆိုရင် နောက်ဖက်ခြံထဲမှာ အပင်တွေ စိုက်သလို ဆောင်းအခါတွေမှာလည်း အိမ်ထဲမှာ ကွန်ပြုတာနဲ့ တကုတ်ကုတ် ဇာတ်လမ်းတွေ ရေးနေတတ်ပါသည် ။ မြန်မာဇာတ်လမ်းတွေလို့ သူပြောပြပါသည် ။ မေဇင်လည်း ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ် မအားလို့ သူ ဘာတွေရေးနေသလဲ သေသေချာချာတော့ မသိပါဘူး ။

အမြဲတမ်း ရွှေဟသ်ာပျံမှာစိုးဆိုတဲ့ သီချင်းလေးကို ညည်းနေတတ် လေချွန်နေတတ်ပါသည် ။ မေဇင်က ဘာကြောင့် ဒီသီချင်းလေးကိုဘဲ ညည်းနေတတ်တာလည်းလို့ သူ့ကိုမေးမိပါသည် ။ သူက ဘာမှမပြောဘဲ ပြုံးဘဲနေပါသည် ။ ပေါက်ပေါက်ကို ဖုန်းဆက်ရင်း ပြောပြတော့ ပေါက်ပေါက်က မမမေဇင် သူ့ကိုပစ်ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားမှာကို သူစိုးရိမ်နေတာဖြစ်မယ်လို့ ပြောပါသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကိုပစ်သွားဖို့ လုံးဝ အစီအစဉ်မရှိပါဘူး ။ သူနဲ့ဘဲ တသက်လုံး အတူတူ နေတော့မလို့ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့ပြီးပါပြီ ။

တိမ်ပြာပြာ တနင်္ဂနွေနေ့ မနက် တမနက် မှာ....

အုတ်အနီရောင်တွေနဲ့ ဆောက်ထားတဲ့ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းလေးမှာ သူနဲ့မေဇင် လက်ထပ်လိုက်ကြပါသည် ။ အကျဉ်းချုံးဘဲ မိတ်ဆွေ အနည်းအပါးနဲ့ နေ့လည်စာ စားပွဲလေးနဲ့ လုပ်လိုက်တဲ့ မင်္ဂလာပွဲလေးကို ပေါက်ပေါက်တယောက် လာတက်ရောက်ပါသည် ။

မေဇင်နဲ့ သူနဲ့ တခါတခွန်းမှ ရန်မဖြစ်ဘဲ နေ့ပေါင်း နှစ်ပေါင်းများစွာကို ကျော်ဖြတ် နေထိုင်ခဲ့ကြပါသည် ။ မေဇင်နဲ့သူနဲ့ နှစ်တိုင်း အပျော်ခရီးတွေလည်း ထွက်ဖြစ်ခဲ့ကြပါသည် ။ မြန်မာပြည်ကိုလည်း ပြန်ရောက်ဖြစ်ကြပါသည် ။ ဒီအတောအတွင်း မေဇင်တို့နေတဲ့ဆီကို ပြန်ရောက်လာတဲ့ မေဇင်နဲ့ညိခဲ့တဲ့ အဲလက်စ်နဲ့ ပြန်တွေ့ခဲ့ပါသေးသည် ။ သို့ပေမယ့် ဒီတခါတော့ မေဇင်သည် ဦးဇန်မင်းမောင်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးထားသလို သူ့အပေါ် သစ္စာမဖေါက်လိုတော့တာကြောင့် အဲလက်စ်ကို နုတ်ဆက်စကားပြောရုံလောက်ဘဲ ဆက်ဆံခဲ့ပါသည် ။

မေဇင်က စိတ်ကြီးသူမို့ သူနဲ့တော့ နေ့စဉ်လိုဘဲ ကာမပွဲကြမ်းလေးတွေ နွှဲဖြစ်ခဲ့ပါသည် ။ ရာသီလာတဲ့ နေ့တွေမှာတောင် အနည်းဆုံး သူ့အတွက် မေဇင်က ပုလွေကောင်းကောင်းလေးတွေ ပေးခဲ့ပါသည် ။ ငယ်ငယ်က ဘယ်လောက်ဘဲ ကဲခဲ့ကဲခဲ့ အခုတော့ တယောက်ဆိုတယောက်နဲ့ မေဇင် ကျေနပ် အဆင်ပြေနေပါပြီရှင် ...။

စာဖတ်သူများ ကို လေးစားလျက်....

ပြီးပါပြီ။

ဘွား

ဖေဖေါ်ဝါရီလ ၂၈ရက်နေ့ ၂၀၁၈ခုနှစ်

အတွေးပင်လယ်ပြာ ဖိုရမ်။

ရွှေဟင်္သာပျံမှာစိုး အပိုင်း ( ၁ )

ရွှေဟင်္သာပျံမှာစိုး အပိုင်း ( ၁ )

ဘွား .......ရေးသားသည်။

အခန်း ( ၁ )

အမေရိကန်နိုင်ငံ အရှေ့ဖျားက မြို့တမြို့ ။

မေဇင် Apartment အဆောက်အဦးထဲက ထွက်လာကထဲက ဒီကားအမဲနဲ့ လူနှစ်ယောက်က မေဇင့်ကို ကြည့်နေကြတာပါ ။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးသည် နေကာမျက်မှန် အနက်ရောင်တွေ တပ်ထားကြတာကြောင့် သူတို့ရဲ့ စူးရှတဲ့အကြည့်တွေကို မေဇင် မမြင်နိုင်ပေမယ့် အသားကပ်ဘောင်းဘီ နဲ့ တီရှပ်တိုတိုကြပ်ကြပ်ကို ဝတ်ထားတဲ့ မေဇင့် ကိုယ်လုံးတွေကို သူတို့ အငမ်းမရ သဲသဲမဲမဲ ကြည့်နေကြတယ် ဆိုတာကိုတော့ မေဇင် သိနေသည် ။

မေဇင်သည် ဆယ်ကျော်သက် အရွယ်ပိုင်းကို ကျော်ဖြတ်လာပြီးတာမို့ အပျိုရိုင်းကလေး ဘဝထဲက ဆန့်ကျင်ဖက်ယောက်ျားတွေရဲ့ အကြောင်းကို ကောင်းကောင်းကြီး သိခဲ့ပြီးနေပါပြီ ။ အထူးသဖြင့် မေဇင်သည် သာမန် ရွက်ကြမ်းရေကြို ရုပ်ရည်မဟုတ်ဘဲ ချောမောလှပ အချိုးကျတဲ့ ရုပ်ရည်နဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာပိုင်ရှင်မို့ ယောက်ျားတွေရဲ့ အာရုံစိုက်မှုကို ပိုခံခဲ့ရသူတယောက်ပါ ။

မေဇင် နေခဲ့တဲ့ အထက( ၁ ) ဒဂုံမှာ မေဇင်က စတားလေးတပွင့် ။ အတန်းသားတွေထဲကရော တခြား အတန်းတွေကရော မေဇင့်ကို ကြိုက်ကြတဲ့ ကောင်လေးတွေက တပုံတပင်ကြီး ။ တက္ကသိုလ်ရောက်ပြန်တော့လည်း ဒီလိုဘဲ ။ မေဇင့်အလှက နံမည်ကျော်နေတာကြောင့် လာကြည့်ရတဲ့ဘဲတွေကလည်း အများကြီးဘဲ ။ မေဇင့်ကိုက ယောက်ျားတွေ သမင်လည်ပြန် ကြည့်ကြရအောင်ကို စွဲဆောင်မှုတွေ ပြည့်နေသည် ။ ရင်မို့မို့တွေ..သေးလွန်းတဲ့ ခါးလေး...ခါးလေးအောက်က ဝိုက်စွင့်နေတဲ့ တင်ပါးလှလှတွေကြောင့်လား ..။ မျက်နှာလှလှလေးနဲ့ ညှို့ဓါတ်အပြည့်နဲ့ မျက်ဝန်းနက်နက်တွေကြောင့်လား..။

မေဇင့်ကို မေဇင်တို့နေတဲ့ အစိုးရ အရာရှိကြီးတွေနေတဲ့ တိုက်ရပ်ကွက်ထဲကလည်း မေဇင့်ရွယ်တူ ကောင်လေးတွေရော မေဇင့်ထက် အသက်ကြီးတဲ့ အလုပ်အကိုင် လုပ်နေပြီဖြစ်တဲ့ ဘဲကြီးတွေရော.. မေဇင့်ထက် အသက်ငယ်တဲ့ ဘဲလေးတွေရော ကြိုက်လိုက်ကြ လိုက်လိုက်ကြတာ အရမ်းဘဲ ။ ဒါတင်ဘဲလား ။ အမျိုး မကင်းတဲ့ မောင်နှမ ဝမ်းကွဲတော်တဲ့လူတွေကတောင် မေဇင့်အလှမှာ ယစ်မူးပြီး ကပ်ကြံချင်ကြတာတွေ ရှိခဲ့သည် ။

မေဇင်လည်း ငါးသိုင်းများတော့ ဟင်းဟုန်သွားသည် ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ ဘယ်လူ့ကို ပြန်ကြိုက်ရမလဲ ဆိုတာ ဇဝေဇဝါ မသေချာ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည် ။  ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ့်ကို တခြားလူတွေထက် ချစ်တယ် ဂရုစိုက်တယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတဲ့ ကိုမုံးကို ပြန်ချစ်ခဲ့သည် ။

အခုတော့ ယောက်ျားဆိုတာ မေဇင့်အတွက် အဆန်း မဟုတ်တော့ဘူး ။ မေဇင်သည် သုံးနှစ်အတွင်း အတွေ့အကြုံတွေ စုံခဲ့သည် ။ သခ်န်းစာတွေလည်း အများကြီး ရခဲ့သည် ။ ဒီတိုင်းပြည်ကို ရောက်လာပြီးတဲ့နောက်လည်း အဲလက်စ်နဲ့ ဆုံခဲ့ရတာတွေက မေဇင့်အတွက် ထူးခြားတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေပါဘဲ ။ အဲလက်စ် သူ့တိုင်းပြည်ကို ပြန်သွားပြီးတဲ့နောက် မေဇင် အခု အပတ်မင့်ကို ပြောင်းလာခဲ့သည် ။ အဲလက်စ်ကို လွမ်းတဲ့စိတ်တွေ ဖိစီးပြီး စာမကျက်နိုင်လို့ စိတ်သစ်လူသစ် နေရာသစ် ဖြစ်ချင်လို့ ပြောင်းလာခဲ့သည်လို့ ဆိုကြပါစို့ ။

စာကြည့်တိုက်ကို အခုလို အချိန်မှာ နေ့တိုင်းသွားတတ်တာမို့ ဒီလမ်းကို ဖြတ်တိုင်း ဒီကားအမဲနဲ့ လူနှစ်ယောက်က မေဇင့်ကို စောင့်ကြည့်နေကြတာကို မေဇင် သတိထားမိခဲ့သည် ။ ဒီနေ့တော့ မေဇင် လမ်းတဖက်ကို ရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ဒီကားအမဲထဲက လူနှစ်ယောက် အနက် တယောက်က ကားတံခါးကိုဖွင့်ပြီး ဆင်းလာသည် ။ မေဇင့်ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ နေ့ခင်းကြောင်တောင် လူစည်ကားနေတာမို့ ဘာမှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတော့ မလုပ်လောက်ပါဘူးလို့ ထင်မိပြီး စာကြည့်တိုက် ရှိတဲ့ဖက်ကို ပုံမှန်လေး လျောက်လိုက်သည် ။

" ဟေ့..စကားလေး နည်းနည်း ပြောလို့ ရမလား....."

မေဇင်လည်း " ဆောရီး..ငါ့မှာ အချိန် မရှိဘူး..." လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး ဆက်လျောက်မယ် လုပ်တဲ့အချိန်

ဒီလူက သူ့အိတ်ထဲက ကပ်ပြားလေး ထုတ်ပေးပြီး..." ငါက ဒီကပ်ပေါ်က ကလပ်ရဲ့ ပိုင်ရှင်ပါ..မင်းရဲ့ ရုပ်ရည်နဲ့ ကိုယ်လုံးက သာမန် မိန်းမတွေထက် ထူးခြားတာမို့ မင်းစိတ်ဝင်စားရင် ငါ့ကလပ်ကို လာလည်စေချင်တယ်... ငါ့ကလပ်မှာ မိန်းမချောလေးတွေက စင်ပေါ်တက် ကပြကြတယ်... မင်းစိတ်ဝင်စားရင် ငါ့ကလပ်မှာ လာ အလုပ်လုပ်ပါလား.. မင်း ဝင်ငွေကောင်းမယ် ဆိုတာ ကျိန်းသေ အာမခံပါတယ်...." လို့ ပြောသည် ။

မေဇင်လည်း မရိုင်းချင်လို့ သူပေးတဲ့ ကပ်ပြားလေးကို ယူထားလိုက်ပြီး ဆက်လျောက်သွားလိုက်သည် ။ စာကြည့်တိုက်နား ရောက်တော့ မသိမသာ လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ မေဇင့်ကို အဝေးကနေ ကြည့်နေဆဲ ဖြစ်တဲ့  ဒီကလပ်ပိုင်ရှင် ဆိုတဲ့လူကို တွေ့ရသည် ။ စာကြည့်တိုက်ထဲကို ရောက်တော့ စာထိုင်ဖတ်ရင်း သူ့ကပ်ပြားလေးကို သေသေချာချာ လေ့လာ ကြည့်ရှုလိုက်သည် ။

မစ္စတာဇာကာရီ Mr.Zeckari

ပိုင်ရှင် ။ မန်နေဂျာ Owner and Manager

Exotic Girls  Gentle men's Club

ဟင်..ဒါ...ဒါ......ဟို မြေအောက်ဈေး ကို ဆင်းတဲ့ စက်လှေခါးနားက တုံးလုံးချွတ်ကပြတဲ့ ကလပ် ဘဲ....။

အို..သူ...သူက ငါ့ကို တုံးလုံးချွတ်ကပြဖို့ အလုပ်ပေးချင်နေတာကိုး.... ဟယ်...... ငါ..ငါ့ကို အထင်အမြင် သေးတာလား......။ မေဇင် မျက်နှာလေး ရဲတွတ်သွားသည် ။ ဒေါသစိတ်လေး ကြောင့် ကပ်ပြားကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကလေး သည် မသိမသာ တုန်နေသည် ။

အင်းလေ... သူက ငါ့ ဒီဇိုင်း ငါ့ဝတ်စားပုံ ငါ့အချိုးကျတဲ့ ကိုယ်လုံးတွေကြောင့် သဘောကျသွားပြီး သူ့ကလပ်မှာ လာကမလား မေးတာဖြစ်မယ်... ဟွန်း..အက က ရိုးရိုးကရမှာလည်း မဟုတ်ဘူး ... ကိုယ်လုံးတီး နဲ့ ကရမှာကြီး.... နှာဘူးကောင်တွေက အနီးကပ်ကြီး ပြူးပြဲ ကြည့်ကြမှာ.... မေ့ထားလိုက်တာ ကောင်းပါတယ် ....ဒေါသထွက်တော့ ကိုယ်ဘဲ ပင်ပန်းတယ်.။

ဒါပေမယ့် ဝန်ခံရမယ် ဆိုရင် အဲဒီ မစ္စတာဇက်ကရီ ဆိုတဲ့ ကလပ်ပိုင်ရှင် လူကြီးကို မေဇင် ခဏခဏ မြင်ယောင် သတိရနေသည် ။ သူ့မျက်လုံးကြီးတွေက မေဇင့်ကိုယ်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်နေကြတာက အဝတ်တွေကို ထိုးဖေါက်ပြီး မြင်ရသလိုကြီး.... ဟင်း.... သူ ငါ့ကိုယ်လုံးတွေကို သဘောကျနေတဲ့ပုံကြီး....

မေဇင်လည်း ကိုယ် ရည်မှန်းထားတဲ့ ပန်းတိုင်ကို ရောက်ဖို့ ကြိုးစားနေသည် ။ စာဖတ်စရာတွေက အများကြီးဘဲ ။ အိမ်ပြန်တဲ့အချိန် ဒီလူကြီး တနေရာကများ စောင့်ကြည့်နေမလား ဆိုပြီး မျက်လုံးတွေက သူ့ကို ရှာဖွေနေမိသေးတယ် ။ မေဇင့် မသိစိတ်က သူ မေဇင့်ကို စိတ်ဝင်တစား စောင့်ကြည့်နေတာကို ကျေနပ်နေသလား မသိဘူး ။

မေဇင့်အပေါ်ထပ်မှာ နေတဲ့ ခင်မင်သွားတဲ့ ဘရာဇီးနိုင်ငံသူ မေရီယန်က မေဇင် လမ်းလျောက်တဲ့အခါ မေဇင့် တင်ပါးအိအိကြီးတွေက တုန်ခါနေတာက တကယ့်ဆက်စီဘဲလို့ ပြောဖူးသည် ။ မေဇင်လည်း ဒီတင်ပါးကြီးတွေကို စိတ်ပျက်မိသည် ။ ဒါကြီးတွေက ထူးထူးခြားခြား စွင့်ကားနေတော့ ယောက်ျားတွေက သွားရေတမြားမြားနဲ့ မေဇင့်အနောက်က ပါပါလာကြလို့ပါ ။ မေဇင့် ရင်သားတွေကတော့ အနေတော်ပါဘဲ ။ အစက အခုလောက်တောင် မကြီးဘူး ။ ကိုမုန်းနဲ့ ရည်းစား ဖြစ်ပြီးတဲ့နောက် ကိုမုံး ကိုင်တာတွေကြောင့်လား မသိဘူး ။ ကြီးလာတယ် ။

" တွေ့လား.. တချို့က အပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေ တွန့်တွဲ ရွဲနေတယ်... တချို့က ညိုမဲမဲနဲ့.. တချို့က မေဇင့်ဟာလိုဖေါင်းခုံးမနေဘဲ ပြားချပ်ချပ် စုတ်ချွန်းချွန်းနဲ့. .တချို့က သိပ်ကြည့်လို့ မလှဘူး...."

လို့ နှိုင်းယှဉ်ပြခဲ့သည် ။ သူ ဒီလို ရှင်းပြတော့လည်း ဟုတ်သလိုလိုမို့ သူ့စကားကို မေဇင် အငြင်းမပွားတော့ပါ ။ ပုလွေမှုတ်တာကိုလည်း ကိုမုံးဘဲ သင်ပြပေးခဲ့တာဘဲ ။

မေဇင်က ကိုယ့်ချစ်သူကို ချစ်လွန်းတဲ့အတွက် သူကောင်းမယ့်ဟာကို လုပ်ပေးချင်တာ တခုဘဲလေ ။ တခါမှ မလုပ်ဘူးတော့ ကိုမုံးကဘဲ ပြပေးခဲ့သည် ။ ကိုမုံးကြောင့် မေဇင် ပုလွေကောင်းကောင်း မှုတ်တတ်သွားခဲ့သည် ။ ကိုမုံးကိုလည်း ချစ်သူဘဝမှာ နေ့တိုင်းလိုဘဲ တချို့နေ့တွေဆို နှစ်ခါတောင် မှုတ်ပေးခဲ့ဘူးသည် ။

...................................................................

အခန်း ( ၂ )

လွန်ခဲ့တဲ့ ၃နှစ်ကျော်

ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသူဘဝကပေါ့ ။ မေဇင်သည် ကိုမုံးကို စွဲစွဲလန်းလန်း ချစ်ခဲ့သည် ။ ကိုမုံးကလည်း မေဇင့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာကို မေဇင်သိသည် ။ ဒါပေမယ့် မေဇင်က ကိုမုံးကို ပိုချစ်သည်လို့ မေဇင်ထင်သည် ။ သိသည် ။ ယုံကြည်သည် ။ မေဇင့် မိဘတွေက ကိုမုံးနဲ့ သဘောမတူဘူး။ မေဇင့်မိဘတွေက အလုပ်အကိုင် မြင့်မားကြသည် ။ ခေတ်ကာလ အနေနဲ့ လိုတရတဲ့ အခြေအနေ ရှိတဲ့ အစိုးရပိုင်းမှာ ထိပ်တန်းကျကျတွေ ဖြစ်သည် ။

ကိုမုံးကတော့ ကုန်သည် သားသမီး ။ မေဇင့်မိဘတွေက ကိုမုံးရဲ့ မိဘ အဆင့်အတန်း အခြေအနေကြောင့် ကိုမုံးနဲ့ သဘောမတူတာ မဟုတ်ဘူး ။ကိုမုံးက မူးယစ်ဆေး သုံးသူ ဆိုတာကို သိပြီးတဲ့နောက် မေဇင့်ကို နောက်ဆုတ်ခိုင်းသည် ။ ဒက်ဒီက

" သမီး....မူးယစ်ဆေး စွဲသူတွေက ဖြတ်လိုက်တယ် ထားအုံး..တနေ့နေ့ကျ ပြန်လုပ်ကြတာ များတယ်... ကိုယ်ထဲက သွေးသားက တောင်းဆိုလာရင် ( ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက် စွပ် ) ဆိုသလို စွပ်တုံး ခဏတော့ ဖြောင့်နေပြီလို့ထင်ကြပေမယ့် ကျည်တောက်လည်း ဖြုတ်လိုက်ရော ပြန်ကောက်သွားတတ်ကြတာ ဒက်ဒီ တွေ့ခဲ့ရတယ်.. ဘယ်လောက်ဘဲ ချစ်ချစ် မူးယစ်ဆေး သုံးတဲ့လူကို ရှောင်ပါ " လို့ ပြောခဲ့သည် ။

မာမီကလည်း " မေဇင်... ညည်းကို တကယ် ချစ်တဲ့လူ ဆိုရင် မူးယစ်ဆေးကို သူ ဖြတ်နိုင်ရမှာပေါ့.... အခုတော့အဲဒါကို ညည်းထက် ပိုချစ်နေလို့ မဖြတ်နိုင်တာပေါ့..." လို့ ပြောခဲ့သည် ။

ကိုမုံးသည် သူ့မိဘတွေရဲ့ ငွေတွေကို အလွဲသုံးစား လုပ်... အိမ်က ပစ္စည်းတွေကို ထုတ်ရောင်းပြီး ဆေးသုံးရုံတင်မကဘဲ သူ့ကို သားအရင်းတယောက်လို ချစ်တဲ့ သူ့အဒေါ်အပျိုကြီး ( ကြီးကြီးမူ )ရဲ့ ဆီကပါ ငွေတွေကို ယူပြီး မူးယစ်ဆေးနောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ခဲ့သည် ။ မေဇင် ဘယ်လိုတားတား ကိုမုံးက စကားနားမထောင်ခဲ့ဘူး ။

ကိုမုံးနဲ့ ရည်းစား စဖြစ်ကြတဲ့အချိန်က ကိုမုံး ဆေးမစွဲသေးဘူး ။ ကိုမုံးသည် မေဇင့်ကို အရမ်း အသဲအမဲဖြစ်ခဲ့သည် ။ မေဇင်ကလည်း ကိုမုံးကို တရက်မတွေ့ရရင် မနေနိုင်ဘူး ။

အဲဒီတုန်းက ကိုမုံးက ဆေးဘဲ မဟုတ်သေးလို့ မေဇင့်မိဘတွေက ဘာမှ မကန့်ကွက်ကြသေးဘူး ။ ညနေဖက်ဆိုရင် ကိုမုံးက မေဇင့်ကို အိမ်မှာလာခေါ်သည် ။ ကိုမုံးရဲ့ ဆိုင်ကယ်နောက်မှာမေဇင် ပါသွားသည် ။ ညနေတိုင်း မေဇင်တို့ တွေ့ဖြစ်ကြသည် ။ ရန်ကုန်မှာက ပြည်လမ်းမကြီးနဲ့ ဦးဝိစာရလမ်း ... ကမ္ဘာအေးစေတီလမ်းတွေက မော်တော်ဆိုင်ကယ် စီးလို့ကောင်းတဲ့ လမ်းတွေ ။ ကိုမုံးနဲ့ မေဇင်တို့ အတွဲကို ဒီလမ်းတွေပေါ်မှာ ညနေတိုင်းတွေ့နိုင်သည် ။

ကိုမုံးနဲ့ လမ်းဘေးဆိုင်လေးတွေက ခွေးခြေခုံ သေးသေးလေးတွေမှာ နှစ်ယောက်အတူတူ ထိုင်စားကြ။ ပန်းခြံတွေထဲမှာ လမ်းလျောက်ကြ ထိုင်ကြရင်း တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ကြ နမ်းကြတာက နေ့တိုင်း ။ နောက်တော့ ဒါလောက်ကို အားမရတော့ ။ ဒီထက် အဆင့်တက်ချင်လာကြသည် ။ လူသူ မရှိတဲ့ လူပြတ်တဲ့ လမ်းလေးတွေထဲမှာ ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ပြီး ကိုမုံးနဲ့ မေဇင် အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ဖလှယ်ကြတော့ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဆန္ဒက ဆိတ်ကွယ်ရာ တနေရာရာမှာ တွေ့ချင်မိလာသည် ။

ကိုမုံးက သူ့အဒေါ် ကြီးကြီးမူရဲ့အိမ်ကို သွားကြရအောင်လို့ ခေါ်သည် ။ ကြီးကြီးမူက တရားစခန်း ဝင်နေသည် ။ သူ့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေဘူးတဲ့ ။ မေဇင်လည်း စိတ်တွေက တအားကို ထကြွပြီး ကိုမုံးနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်နေတာ ဆိုတော့ ကိုမုံးနဲ့ လိုက်သွားလိုက်သည် ။ ကြီးကြီးမူရဲ့အိမ်က ပါရမီရိပ်သာက တထပ်တိုက်လေး ဖြစ်သည် ။ ခြံဝင်းလေးကတော့ သိပ် မကျယ်လှဘူး ။ ကြီးကြီးမူက အိမ်အကူလေး တယောက်နဲ့ နေသည် ။  တရားစခန်း ဝင်တဲ့အချိန်မှာတော့ အိမ်အကူ ကောင်မလေးကို သူ့နေရပ်ကို ပြန်ဖို့ ခွင့်ပေးထားသည် ။

ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ ကြီးကြီးမူရဲ့ တိုက်ကလေးထဲမှာ နမ်းကြဖက်ကြတော့ အပြင်တနေရာရာမှာ တုံးကလို လူမြင်မှာလည်း မပူရဘဲ လွတ်လပ်လွန်းတာကြောင့် ချစ်တဲ့သူကို ချစ်ကြောင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သက်သေပြသနိုင်ကြပြီ ။ ကိုမုံးနဲ့ မေဇင်လည်း သိမ်သိမ် မွေ့မွေ့ အနမ်းလေးတွေကနေ စလိုက်ကြပေမယ့် စိတ်ဇောဟုန်က မြင့်တက် ပြင်းထန်လာကြတဲ့အခါ အနမ်းတွေက ကြမ်းလာတော့သည် ။ ပြင်းထန်လာတော့သည် ။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းတဲ့အခါ လျာတွေ ပါလာသည် ။ လျာချင်း ပူးလှိမ့် လျာကို ပါးစပ်နဲ့ စုတ်ယူကြရင်း လက်တွေကလည်း တယောက်ကိုယ်တွေကို တယောက် ပွတ်သပ်ကြသည် ။

ကိုမုံးက စပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မေဇင့်ကိုလည်း အဝတ်တွေ ချွတ်ခိုင်းသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့စကားကို အမိန့်တခုလိုဘဲ အမြဲ နားထောင်တဲ့သူဆိုတော့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချက်ချင်းဘဲ ဖယ်ခွာ ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ကုတင်ဘေးမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရက် မိမွေးတိုင်းကိုယ်တွေနဲ့ ဖြစ်သွားကြတဲ့အချိန် ကိုမုံးက မေဇင့် တကိုယ်လုံးကို စူးစူးရှရှ ကြည့်နေလို့ မေဇင်လည်း ပေါင်ကြားဂွဆုံနေရာကို လက်တဖက် ရင်စိုင်နှစ်လုံးကို လက်တဖက်နဲ့ကာကွယ်ဖုံးမိလိုက်တော့ ကိုမုံးက

" ဟိတ်...မရှက်နဲ့လေ..ကိုကိုနဲ့ မေဇင်က တသက်လုံး ရိုးမြေမကျ ပေါင်းကြမယ့်သူတွေလေ...."

လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို အတူတူ လှမ်း တက်လိုက်ကြသည် ။ လှုပ်တုန်သွားတဲ့ မေဇင့် ရင်စိုင်တဖက်ကို ကိုမုံးက လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မေဇင့် တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ဖျန်းကနဲ ထသွားသည် ။ မေဇင့် ရင်သီးဖု မာမာလေးကို ကိုမုံးရဲ့ လက်ချောင်းတွေက ပွတ်သပ်သွားတာကိုး ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ မေဇင့်အပေါ်ကို ကိုမုံးက ခွမိုးထားနေပြီး မေဇင့် ဖူးကြွလုံးနေတဲ့ ရင်စိုင်တွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနဲ့ ငုံဆွဲစုတ်ယူနေသလို သူ့လက်တဖက်က မေဇင့်ပေါင်ကြားကို စမ်းလိုက်သည် ။         

မေဇင် အခု ကိုမုံးနဲ့ ထိတွေ့တာတွေဟာ မေဇင့် ဘဝအတွက် ပထမဆုံး ယောက်ျားတယောက်နဲ့ ကြုံဖူးရတာမို့ မေဇင့်စိတ်တွေက တအား နိုးကြွထရွနေရသည် ။ ကိုမုံးရဲ့ လက်တွေက ကာမရှေ့ပြေး အရည်တွေ စိုစိုရွှဲနေတဲ့ မေဇင့်မိန်းမကိုယ်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေသည် ။ အကွဲကြောင်းက အပြင်နှုတ်ခမ်းသားထူထူ နှစ်ချပ်ကို စုန်ချီဆန်ချီ စမ်းသပ်နေတဲ့ ကိုမုံးရဲ့ လက်ချောင်းတွေလည်း မေဇင့် ကာမရှေ့ပြေး အရည်တွေနဲ့ စိုလူးနေသည် ။

ကိုမုံးရဲ့ အနမ်းတွေ အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် မေဇင့် စိတ်ရိုင်းတွေ ပေါက်ကွဲထကြွကုန်ပြီ ။ မေဇင့် မဟတဟ နှုတ်ခမ်းတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေကြသည် ။ ပေါင်တန် တဖက်ကို မာကျောတဲ့ ပူနွေးနွေး လိင်တန်ကြီးရဲ့ ထိကပ်နေမှုကလည်း မေဇင့်ကို ထကြွစေသည့် အချက်တချက်ပါဘဲ ။ ကိုမုံးရဲ့ လုံးပတ်တုတ်တဲ့ လိင်တန်အချောင်းကြီးသည် အကြောကြီးတွေ ထင်းနေအောင်ထောင်နေသည် ။ ထိပ်ခေါင်းဒစ်လုံးကြီးက အပေါက်လေးမှာ အရည်ကြည် ချွဲကျိကျိလေးတွေ ယိုစီးကျနေသည် ။

သူ့လိင်တန်ကြီးကို ငုံ့ပြီးစူးစိုက် ကြည့်နေတဲ့ မေဇင့်မျက်လုံးတွေကို ကိုမုံးတွေ့သွားသည် ။ မေဇင်က သူ့လိင်တန်ကြီးကို စိတ်ဝင်တစား ဖြစ်နေတာကို သူ တွေ့သွားတော့ ကိုမုံးက မေဇင့် လက်တဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ပူနွေးနွေး လိင်တန်ကြီးကို ကိုင်ဆုပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ တကယ်တော့ မေဇင်ကလည်း ဒါကြီးကို ကိုင်ချင်နေတာပါ ။ ငယ်ငယ်ထဲက ကျောင်းအခန်းထဲက ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဆရာမ မရှိတဲ့ အချိန်တို့ မုန့်စားဆင်းချိန် ကျောင်းဝင်းထဲက သစ်ပင်အောက်မှာ စုထိုင်ပြီး စကားပြောကြတဲ့ အချိန်တို့မှာ ယောက်ျားတွေရဲ့ လိင်အင်္ဂါ အကြောင်းကို ပြောဖြစ်ခဲ့ကြပေမယ့် အခုအချိန်အထိ လက်တွေ့မှာတော့ ယောက်ျား လိင်အင်္ဂါနဲ့ ပတ်သက်ပြီး  မေဇင် အတွေ့အကြုံ မရှိခဲ့ဘူးလေ ။

အဝတ်မပါ လျောက်ပြေးနေတဲ့ ကလေးတွေရဲ့ လပြွတ်ကလေးတွေကို လမ်းမမှာ တွေ့ဖူးတာနဲ့ အမူးသမား ပုဆိုးကျွတ်နေလို့ လိင်တန်ကြီး တန်းလန်းကို တခါတလေ တွေ့ဖူးတာလောက်ဘဲ ရှိခဲ့တော့ အခု ကိုမုံးရဲ့ လိင်တန်အချောင်းကြီးသည် မေဇင့်အတွက် အထူးအဆန်း ဖြစ်နေရသည် ။ ဒီအတန်ကြီးဟာ မိန်းမကိုယ်ထဲကို သွင်းထည့်ရတယ် ဆိုတာကလည်း အပျိုပေါက်စ အချိန်ထဲက သိထားခဲ့ရတာ ။ ဒီလို အတွေးတွေဝင်တာနဲ့ ကိုယ့်မိန်းမအင်္ဂါဟာ ထူးထူးခြားခြား ပြောင်းလဲလာရတယ် ဆိုတာလည်း အဲဒီ အပျိုဖျန်း အချိန်ထဲက သိခဲ့တာ ။

မိန်းမကိုယ် ယားယံလာတဲ့အခါ ကိုယ်တယောက်ထဲ သိတဲ့ကိစ္စဆိုပြီး ကိုယ့်လက်တွေနဲ့ကိုယ် ထိတွေ့ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်မိတဲ့ လုပ်ရပ်တွေလည်း တတ်လာခဲ့သည် ။ အခုလို ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ ပွတ်ပေးတာတွေက ကိုယ့်ဖါသာ ပွတ်တာထက် အရသာပိုရှိတယ် ဆိုတာကိုလည်း သိလိုက်ရသည် ။

ကိုမုံးနဲ့ ထိတွေ့ဖူးရတာက ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံမို့ တုန်ရီတဲ့ အေးစက်နေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ မရဲတရဲ ဆုပ်ကိုင်မိလိုက်သည် ။ ငယ်ငယ်ထဲက ကိုင်ချင်မိခဲ့တဲ့ ယောက်ျား တန်ဆာချောင်းကြီးကို ကိုင်ခွင့်ရနေပြီ ဆိုတဲ့ အသိကလည်း မေဇင့်ကို ကျေနပ် ပီတိဖြစ်စေသည် ။ " ပွတ်ပေး.. ရှေ့နဲ့နောက် ပွတ်တိုက်ပေး" လို့ သင်ပေးနေတဲ့ ကိုမုံးရဲ့ စကားကိုလည်း တသွေမတိမ်း နားထောင် လိုက်နာနေမိသည် ။

တန်ဆာတန်ကြီးက ပူနွေးနေသည် ။ ဆုပ်ညှစ် ပွတ်တိုက်ရင်း မေဇင့်ကာမစိတ်ရိုင်းတွေ တမဟုတ်ချင်း နိုးထလာကြသည် ။ မေဇင်က တန်ဆာချောင်းကို မဲနေတဲ့အချိန် ကိုမုံးက မေဇင့် ရွှေကြုပ်ကို ကလိနေသည် ။ ဖွဖွလေးပွတ်သပ်နေရာက အစိနေရာလေးကို လက်ညှိုးထိပ်နဲ့ စက်ဝိုင်းဝိုင်းနေသည် ။ ကိုမုံးရဲ့ ပါးစပ်က မေဇင်နဲ့ သူနဲ့ လိင်ကိစ္စကို ပွင့်လင်းဖို့ လိုအပ်တဲ့အကြောင်း .. တသက်လုံး ပေါင်းသင်းကြရမယ့် သူတွေမို့ လိင်ဆက်ဆံတာကို အပေးအယူမျှရမည် ဆိုတာတွေကို ပြောနေသည် ။

မေဇင်ကလည်း ကိုမုံးကို အရမ်းချစ်ပြီး ကိုယ်လက်ထပ်မယ့် ယောက်ျားမို့ ယုံလည်းယုံ စိတ်လည်းချတဲ့အတွက် မေဇင့်တကိုယ်လုံးကို လိုရာယူ ကြည်ဖြူတာဘဲလေ ။ ကိုမုံးက သင်ပေးတဲ့အတိုင်းလည်း မေဇင် လိုက်လုပ်သည်။ ကိုမုုံးသည် ကာမ ဆက်ဆံတဲ့နေရာမှာ မေဇင့်ရဲ့ လက်ဦးဆရာပါ ။ ကိုမုံးကြောင့် မေဇင်သည် ကာမဆက်ဆံတာကို ခုံမင်နှစ်သက်လာခဲ့သည် လို့ ဆိုနိုင်သည် ။ မေဇင့်ရဲ့ ရွှေကြုပ်ကို ကိုမုံး နမ်းပေးလိုက်တာ တအားကို ကြိုက်သွားခဲ့ရသည် ။ ချိန်းတွေ့တိုင်း ကိုမုံးကို နမ်းခိုင်းတော့တာဘဲ ။

ရွှေကြုပ်က လိင်ဆက်ဆံတာနဲ့ အညစ်အကြေး စွန့်ထုတ်တာနဲ့ကို နှစ်မျိုး  တာဝန်ယူထားတော့ ကိုမုံး နမ်းပေးတဲ့အခါ အနံ့အသက် မကောင်းမှာ စိတ်ပူမိလို့ ချိန်းတွေ့ဖို့ အပြင်ကိုမထွက်ခင် ဆိုရင် မေဇင်လည်း ရွှေကြုပ်ကို သေသေချာချာ ဆေးကြော သန့်စင်ရသည် ။ ကိုမုံးသည် မေဇင့် ရွှေကြုပ်ကို အရမ်းလှသည် လို့ ပြောလို့

 မေဇင်လည်း " ကိုကိုရယ်..ဒီနေရာက ဘယ်လိုများ

လှနိုင်မှာလဲ..." လို့ ပြန်မေးခဲ့ဘူးသည် ။ ကိုမုံးကို " ကိုမုံးက တခြားမိန်းမတွေရဲ့ဟာကို တွေ့ဖူး နမ်းဖူးတာမို့ အဲဒါချင်း နှိုင်းယှဉ်ပြီး မေဇင့်ဟာက လှတယ် လို့ ပြောတာလား..." လို့ မေဇင် ပြောလိုက်မိတဲ့အခါ

ကိုမုံးက " မေဇင်ရယ်.. တခြားမိန်းမနဲ့ ကြုံဖူးမှ သိမှာလား.. ဒီကနေ့ခေတ်က အင်တာနက်မှာ မိန်းမဟာတွေကို ကြည့်နိုင်မြင်နိုင်တာဘဲဟာ... မေဇင့်ကို နမူနာ ပြမယ်..." လို့ ပြောပြီး အင်တာနက် ဆိုက်တွေက မိန်းမ ရွှေကြုပ် အမျိုးမျိုးကို ဖွင့်ပြပါသည် ။

....................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

မေဇင် ဟင်းချက်ရင်း ကိုမုံးနဲ့ အချစ်ကြမ်းခဲ့တာတွေကို ပြန် မြင်ယောင်မိနေသည် ..။ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်ပေမယ့် အကုန်လုံးကို မှတ်မိနေသည် ။ ကိုမုံးကို ဆေးပြတ်ဖို့ မေဇင် မလုပ်နိုင်တဲ့အပြင် မေဇင်တောင် ကံကောင်းလို့ ဆေးစွဲသွားတော့မလို့ ။ ကိုမုံးကို ဘယ်လိုမှ ပြောလို့မရခဲ့ဘူး ။ ကိုမုံးသည် ဆေးမသုံးရရင် မနေနိုင်တော့ဘဲ နောက်ဆုံး ဆေးထိုးအပ်တန်းလန်းနဲ့ အသက်ပျောက်ခဲ့ရတဲ့ အထိပါဘဲ ။

မေဇင်နဲ့ချိန်းပြီး ကာမစပ်ယှက်နေကျ သူ့အဒေါ် ကြီးကြီးမူရဲ့ တိုက်လေးမှာ ကိုမုံး ဆေးသုံးရင်းနဲ့ သေသွားတာ ။ အဲဒီနေ့က မေဇင်က သူငယ်ချင်းတယောက်နဲ့ တွေ့နေလို့ ကိုမုံးနဲ့ မလိုက်သွားဖြစ်ခဲ့ဘူး ။ ကိုမုံး သေတဲ့သတင်းကို မေဇင်ကြားရတာ အရမ်းကို တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားရတယ် ။ ကိုမုံးကို လက်ထပ်မယ်..တသက်လုံး အတူတူ လင်မယားအဖြစ် ပေါင်းမယ်လို့ မှန်းထားခဲ့တဲ့ မေဇင်ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ ရုတ်တရက်ကြီး ပျက်စီးပျောက်ဆုံးသွားရတယ် ။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိလောက်အောင်ဘဲ စိတ်ဓါတ်တွေ ကျဆင်းခဲ့ရတယ် ။

ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့က

 " ငါတို့ မပြောဖူးလား သမီး... ဒီကောင်က ဆေးစွဲသွားပြီ ဆိုတာနဲ့ ဘဝတိုးတက်တော့မှာ မဟုတ်ဖူးလို့..ခုတော့ သူ့သေတွင်း သူတူးသွားပြီ.... သမီး... အင်း.. ဘာတတ်နိုင်မလဲ သမီး.... တရားနဲ့ဘဲ ဖြေပါ သမီးရယ်...." လို့ ပြောကြသည် ။

မေဇင်လည်း ကိုမုံး သေသွားပြီးတဲ့နောက် တော်တော့်ကို အထီးကျန်ဆန်ခဲ့သည် ။ ညနေဆိုရင် ကိုမုံး လာခေါ်နေကျ အချိန်တွေမှာ အဆိုးဆုံးပါဘဲ ။ ကိုမုံး မရှိတော့တဲ့နောက် အရင်က မေးထူးခေါ်ပြောဘဲ ဆက်ဆံခဲ့တဲ့ အိမ်နီးနားချင်း သူငယ်ချင်း သီတာထူးနဲ့ ပေါင်းဖြစ်သည် ။ သီတာထူးရဲ့ အဖေကလည်း ဌာနကြီးတခုမှာ အကြီးဆုံး ညွှန်ချုပ်တယောက်ပေါ့ ။

သီတာထူးက မေဇင့်ကို လာလာခေါ်သည် ။ ညနေတိုင်းလို ကားလျောက်မောင်းကြသည် ။ သီတာထူးက ကားမောင်းမြန်သည် ။ ကြမ်းသည် ။ မေဇင်နဲ့ အစားအသောက်တွေ အမျိုးမျိုးသွားစားကြသည် ။ သီတာထူးနဲ့ ရင်းနှီး သထက် ရင်းနှီးလာတော့ သူ့အကြောင်း သူက ပြောပြ.. ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်ကပြောပြကြသည် ။

သီတာထူးနဲ့ မေဇင်က ဘဝတူတွေပါဘဲ ။ သီတာထူးလည်း မေဇင့်လိုဘဲ ရည်းစားထားပြီး ရည်းစားနဲ့ ကျိတ်ပုန်းခုတ် ချိန်းတွေ့ပြီး အဆုံးစွန်းအထိ အချစ်တွေ ကြမ်းခဲ့သူ ။ သီတာထူးရဲ့ ရည်းစား ကိုပေါက်ကတော့ နိုင်ငံခြားကို ကျောင်းသွားတက်ဖို့ ထွက်သွားခဲ့တာ ပြန်မလာဖြစ်တော့ . သီတာထူးနဲ့ ပြတ်သလို ဖြစ်နေပြီ ။ သီတာထူးက အေးဆေးပါဘဲ ။ ကိုပေါက်ကို သူ သွေးအေးသွားပြီ... ပြန်ပြီး မဆက်ဖြစ်တော့ပါဘူးလို့ မေဇင့်ကို ပြောပြသည် ။ မေဇင်ကလည်း ကိုမုံးနဲ့ လင်မယားလို နေခဲ့တာတွေကို သီတာထူးကို အကုန်လုံး ပြောပြခဲ့သည် ။

သီတာထူးက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့

" မေဇင်..ယူ အမြဲ စားနေကျ ဆိုတော့ အခုလို ကိုမုံး သေသွားပြီး အရင်လို မစားရတော့ မနေတတ် မထိုင်တတ် မဖြစ်ဖူးလားဟင်..." လို့ မေးသည် ။

 မေဇင်ကလည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ " ဆာတာပေါ့ သီတာရယ်... .စားဖူးတဲ့ကလေးက ပိုငတ်တယ် ဆိုတဲ့စကားအတိုင်းပေါ့.. ကိုမုံးနဲ့ မေဇင်ကလည်း တကယ့်ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း လင်မယားတွေကို နေကြတာလေ... ပုံစံအမျိုးမျိုး နဲ့ နည်းလမ်းစုံ စမ်းခဲ့ကြတာလေ..." လို့ ပြောပြလိုက်သည် ။

သီတာထူး က ရယ်ပြီး..." သီတာတို့လည်း အဲလိုပါဘဲ မေဇင်ရယ်... .ကိုပေါက်က တအားကြမ်းတာ.. သူက တကယ်လုပ်နိုင်တဲ့လူ.. သိလား.... တအားကြမ်းတယ်.... သီတာကလည်း အဲလို ကြမ်းကြမ်းလုပ်တာ ကြိုက်တယ်လေ ...." လို့ ပြောပြသည် ။

မေဇင်လည်း သီတာထူးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း တယောက်ရဲ့ မွေးနေ့ပါတီ တခုကို လိုက်သွားရင်း ကောင်လေးတွေက အတင်းလာမိတ်ဆက် ဝင်ရော စကားပြောတကို ခံရသည် ။ ကောင်ချောလေးတွေပါဘဲ ။ လူကြီးသားတွေဘဲလို့ သီတာထူးက ပြောပြသည် ။ မေဇင်လည်း ကောင်လေးတွေထဲက ထူးထူးခြားခြားရှိတဲ့ တယောက်ကို စိတ်ဝင်စားမိသည် ။ သူက မေဇင့်ကို အတင်းလာစကားပြောသည် ။ ဖုန်းနံပါတ် တောင်းသည် ။ ရဲတော့ တော်တော်ရဲတဲ့ ချာတိတ် ။ မေဇင်တို့ထက် ငယ်လိမ့်မည် ။ သူ့မျက်နှာလေးက နုနုလေး ။ နံမည်က လင်းထိုက်သူ ...တဲ့ ။

မေဇင်က သူ့ကို ဖုန်းနံပါတ် မပေးလိုက်ပါဘူး ။ သူက သီတာထူးဆီက ရအောင် တောင်းယူသွားပြီး အဲဒီညဘဲ မေဇင့်ဆီကို ဖုန်းခေါ်သည် ။ မေဇင်လည်း သူနဲ့စကားပြောရတာ သဘောကျမိသည် ။ သူက အပြောကောင်းသည် ။ မေဇင့်အကြိုက်ကို လိုက်ပြောသည် ။ မေဇင်နဲ့ သူ အကြိုက်ချင်းတူသည်လို့ သူက လုပ်ချင်တာ ။ သူက မေဇင့်ကို သူနဲ့ လျောက်လည်ဖို့ ခေါ်သည် ။ သူလာခေါ်ချင်သည်လို့ ပြောသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကို ချက်ချင်း လက်ခံလိုက်ရင် လွယ်လွန်းသည် ဖြစ်မှာစိုးလို့ ငြင်းလိုက်သည် ။

လင်းထိုက်သူက ဇွဲကောင်းတဲ့ ချာတိတ် ။ မေဇင့်ကို မရရအောင် ခေါ်ထုတ်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်ထားပုံ ရသည် ။ မေဇင့်ကို သီတာထူးကနေတဆင့် တွေ့ဖို့ သူကြိုးစားသည် ။ သူ သီတာထူးကို ဘယ်လို စည်းရုံးလိုက်သလဲ မသိဘူး ။ သီတာထူးက သူ့ဖက်က ပါနေသည် ။

.........................................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

လင်းထိုက်သူနဲ့ တွေ့ကြတဲ့ အကြောင်းတွေကို ပြန်စဉ်းစားတော့ မေဇင် ကြက်သီးတွေ ဖျန်းကနဲထသွားရသည် ။ လင်းထိုက်သူသည် မေဇင်နဲ့ ကြုံတွေ့ခဲ့တဲ့ ယောက်ျားတွေထဲမှာ မေဇင့်ကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစေတဲ့ အထိအတွေ့တွေကို ပေးစွမ်းခဲ့တဲ့ ယောက်ျားတယောက်ပါ ။ ကိုမုံးကို အိပ်ရာဝင် အချစ်ပွဲနွှဲတဲ့နေရာမှာ ကျွမ်းလှပြီ ဆိုပြီး အထင်ကြီးခဲ့တဲ့ မေဇင်သည် လင်းထိုက်သူနဲ့ကျတော့ တအားကို ခိုက်သွားခဲ့ရသည် ။ လင်းထိုက်သူသည် ကိုမုံးထက် အစစအရာရာ သာတဲ့ချစ်ပေးသူ.. ချစ်တတ်သူ တယောက် ဖြစ်နေတာကြောင့်ပါ ။

လင်းထိုက်သူ တယောက် ဘယ်ဆီကို ရောက်နေပြီ ဆိုတာကို မေဇင် မသိတော့ ။ ခုလောက်ဆို သူလည်း အိမ်ထောင် ကျလောက်ရောပေါ့ ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် လင်းထိုက်သူရဲ့ အကြောင်းကို တွေးလိုက်တာနဲ့ ကျစ်လစ်ထွားကြိုင်းတဲ့ သူ့ရဲ့ အဝတ်မဲ့ကိုယ်ကို မြင်ယောင်မိရသလို သူ့အနမ်းတွေ သူထိတွေ့ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်တာတွေနဲ့ ဟိုဒင်း လုပ်တာတွေကို မေဇင်

ပြန်သတိရမိရသည် ။ သူက တအား အလိုးကြမ်းတဲ့ဘဲ ...။ မေဇင် ... သူလိုးတာတွေကို ပြန်အောက်မေ့လာလို့ မေဇင့်စိတ်တွေလည်း တအား ထကြွလာရသည် ။

...............................................

ရွှေဖရုံသီး (  )နဲ့ ပုဇွန်ဟင်းရဲ့ အနံ့က မွှေးပျံ့နေသည် ။ မေဇင် ဒီနေ့ ပေါက်ပေါက်ကို ထမင်းလာစားဖို့ ခေါ်ထားသည် ။ ပေါက်ပေါက်သည် မေဇင်နေတဲ့ နေရာနားက ဂျိုင်းရင့်ဆိုင်ကြီးမှာ ဆူရှီလိပ်တဲ့ မြန်မာမလေး ။

တစ်တစ်တစ်တစ်..

ဟော...ပေါက်ပေါက် ခေါ်ပြီ ထင်တယ်..... ဖုန်းကို ကောက်ယူကြည့်လိုက်သည် ။ ဟုတ်သည် ။ ပေါက်ပေါက် ခေါ်တာ...။

''ဟယ်လို..ပေါက်ပေါက်...ညီမလေး..''

''မမမေဇင်......ခဏကြာရင် ပေါက်ပေါက် လာခဲ့မယ်နော် .....

''လာခဲ့ပေါက်ပေါက် မမ..ဟင်းကျက်ပြီ ...''

အိပ်ခန်းထဲကို ပြေးဝင်ပြီး ကိုယ်ပေါ်မှာ ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုကို အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ရေချိုးခန်းထဲကို ပြေးဝင်လိုက်သည် ။ ဘာအတွင်းခံမှ ခံဝတ်မထားတာကြောင့် မေဇင့်နို့ကြီးတွေက ခုန်ပေါက်နေသည် ။ ခါးသေးသေးရဲ့ အောက်ဖက်က တင်ပါးတွေရောဘဲပေါ့ ။ တုန်ခါနေသည် ။ ရေပန်းကို ဖွင့်သည် ။ တရှီးရှီး တရှောရှော ကျလာတဲ့ ရေတွေအောက်ထဲကို ပြေးဝင်ရပ်လိုက်သည် ။ ဟူး.... ရေပူပူ နဲ့ ရေချိုးလိုက်ရတာ ကောင်းလိုက်တာ.. ဟင်းချက်ထားတော့ တကိုယ်လုံး ဟင်းနံ့တွေ နံနေသည် ။

အင်း... အဲလက်စ် ရှိတုံးကဆို ဒီလို ရေချိုးနေတဲ့ အချိန်ဆိုရင် သူ ဝင်လာရော.... ကိုယ်တုံးလုံးကြီး... သူ့ဟာကြီးကလည်း ဖေါ်အဲဗား မာထောင်နေတယ်လေ . . မေဇင့်ကို အတင်းဝင်ဖက်ပြီး ရေပန်းအောက်မှာ မေဇင့်နို့တွေကိုစို့..bထိုင်ချပြီး မေဇင့်ဖင်တုံးတွေကို နမ်းရှုံ့... လျာကြီးနဲ့ အဖုတ်ကွဲကြောင်းကို ယက်...။ အင်း .... မေဇင်လည်း ရွထလာရော... သူ့ကိုလည်းပြန်နမ်း... သူ့လီးကိုလည်း ပြန်စုတ်ပေးမိရတယ်လေ.....။

အဲလက်စ်ကို သတိရမိပြန်သည် ။ သူ့အနမ်းတွေ သူ့အလိုးတွေ ....      ။အင်း... စောက်ပတ် ယားလာတယ်။ လက်က အလိုလို စောက်ပတ်ဆီကို ရောက်သွားသည် ။ ပွတ်မိပြန်ပြီ...။တော်တော်ကြာကြာ ဖိပွတ်နေပြီးမှ ပေါက်ပေါက် လာမှာကို သတိရလိုက်မိပြီး ရပ်ပစ်လိုက်ရသည် ။ စိတ်ထဲမှာတော့ လိုချင်နေသေးသည် ။ လတ်တလော ဘဲ မရှိဘူးလေ.....။ ဟင်း... လိုချင်မိတာ ခဏ ခဏ ...။

..................................................................................................

အခန်း ( ၅ )

ဇန်မင်းမောင် နဲ့ မိုးသက်

ပတ်ဝန်းကျင် တခုလုံး မြူတွေဆိုင်းနေသည် ။ အေးစိမ့်စိမ့် စိုစွတ်စွတ်နဲ့ ။ ဇန်မင်းမောင်ဆီကို အဖိုးကြီး လျောက်လာနေသည် ။ အဖိုးကြီးသည် အေးနေတဲ့ အခုလိုဆောင်းရာသီမှာ ရောက်လာတဲ့ ဇန်မင်းမောင်ကို အံ့ဩနေတဲ့ပုံနဲ့.." ဘယ်လိုဘယ်လို ရောက်လာသလဲ.. ..မင်း မအေးဘူးလား...." လို့ မေးသည် ။

ဇန်မင်းမောင်က သူလွယ်လာတဲ့ အိတ်ကြီးထဲက အဖိုးကြီးအတွက် ယူလာတဲ့ လဖက်ခြောက်ဘူးလေးကို ကမ်းပေးလိုက်သည် ။ အဖိုးကြီး ကြိုက်တတ်လို့ သူယူယူလာပေးတဲ့ အိန္ဒိယက ဘလက်ခ်တီး လဖက်ခြောက်ဖြစ်သည် ။

ဒီ သေနတ်ပစ်ကွင်းလေးသည် မေရီလင်းပြည်နယ် အစိုးရက ဖွင့်ထားတာဖြစ်သည် ။ အစောင့်တာဝန်ခံသည် ပင်စင်စား အဖိုးကြီးဖြစ်သည် ။ ဇန်မင်းမောင်လည်း လူသူသိပ်မသိတဲ့ ဒီ သေနတ်ပစ်ကွင်းလေးကို သဘောကျပြီး တခါတခါ လာပစ်တတ်သည် ။

" ဘယ်သူမှ မလာပစ်ကြဘူးလား...."

" အင်း...အေးတဲ့ရာသီလေ....မင်း ဒီတခါ ရိုင်ဖယ်တွေ မပါဘူးလား...."

" မပါဘူး.....ဟင်းဂန်းတွေဘဲ....ပစ်မလို့...."

အဖိုးကြီးနဲ့ သေနတ်ပစ်တဲ့ စင်တွေဆီကို လျောက်ခဲ့ကြသည် ။ အဖိုးကြီးသည် အတွင်းမှာ သိုးမွှေးခံထားတဲ့ နွမ်းဖတ်နေတဲ့ အပြာရောင် ဂျင်းဂျက်ကက်ကို ဝတ်ထားသည် ။ သူ့ခါးမှာ သေနတ်တလက်ကို အိတ်နဲ့ ချိတ်ထားတာကို တွေ့ရသည် ။

" မင်း တားဂက် လိုသေးလား...." လို့ အဖိုးကြီးက မေးသည် ။

" မလိုဘူး ပါတယ်...."

အဖိုးကြီး သူ့တဲလေး ဆီကို ပြန်ထွက်သွားသည် ။ ရေနွေးတည်ဖို့ ဖြစ်လိမ့်မည် ။ သူ လဖက်ခြောက်ထုပ်တွေပေးတိုင်း ရေနွေးတည်ပြီး လဖက်ရည် သောက်တတ်သည် ။ Wallmart က ဝယ်လာခဲ့တဲ့ စက်ဝိုင်းပုံ တားဂက်တွေကို အိတ်ထဲကထုတ်လိုက်သည် ။ ဒီ တားဂက်တွေက အစိမ်းရောင် အောက်ခံကို ကျည်ထိတဲ့အခါ အနက်ရောင် ဖြစ်သွားတာကြောင့် အဝေးကနေ ကိုယ်ပစ်တာ ဘယ်နေရာကို ထိသလဲဆိုတာ သဲသဲကွဲကွဲ မြင်ရတဲ့အတွက် သူသဘောကျသည် ။

အိတ်ထဲက သူ့သေနတ်သုံးလက်ကို ထုတ်သည် ။ သစ်သားစားပွဲလေး အပေါ်ကို တင်လိုက်သည် ။ ကျည်ဆံဘူးတွေကိုလည်း ထုတ်သည် ။ ကျည်ကပ်တွေကိုရော ။ ကျည်ကပ်တွေထဲကို ကျည်ဆံတွေ သွင်းဖြည့်နေတဲ့အချိန် အဖိုးကြီး ပြန်ရောက်လာသည် ။ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ စက္ကူခွက်နဲ့ လဖက်ရည်ကို သူ့အတွက် လာပေးတာ ။ အဖိုးကြီးနဲ့ ခင်မင်နေတာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီ ။ မိုးသက်နဲ့ လာလာနေကထဲကဘဲ ။ မိုးသက်သည် သဘောကောင်းတဲ့ အဖိုးကြီးကို ခင်သည် ။ ဒိုးနတ်တွေ ... ကိတ်မုန့်တွေ ဝယ်လာပေးတတ်သည် ။

သူ့ဘဝထဲက မိုးသက် ထွက်သွားတာတောင် တော်တော် ကြာခဲ့ပြီ ။ ဒါကိုစဉ်းစားလိုက်တော့ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်သွားသည် ။ အထီးကျန်ဆန်တဲ့ ဝေဒနာက ဆိုးဝါးလှသည် ။ အလုပ်ကလည်း အနားယူ.. မိုးသက်ကလည်း သူ့ကိုထားသွား.... လောကကြီးက ပျင်းစရာကောင်းသွားသလိုလို ။

လိမ်မော်ရောင် နားဆို့လေးနှစ်ခုကို နားနှစ်ဖက်မှာ တပ်လိုက်သည် ။ သေနတ်သုံးလက်အနက် ပထမဆုံး ကောက်ကိုင်လိုက်တာက စမစ်အင် ဝက်ဆင် ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် ။ M&P 45 ၊ ချောက်..ကနဲ ကျည်ကပ်ကို သွင်းလိုက်ပြီး ဖျောက်ကနဲ မောင်းဆွဲတင်လိုက်သည် ။ သူ့သေနတ်ကို ပစ်မှတ် တားဂက်ဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်လိုက်သည် ။ သေနတ်ရဲ့ အနောက်ဖက်က အဖြူရောင် အစက်လေး နှစ်စက်ရဲ့ ကြားမှာ ပြောင်းထိပ်ချိန်သီးနောက်က အစက်ဖြူလေး တန်းညီသွားတဲ့အချိန်မှာ မောင်းခလုပ်ကို ကွေးညှစ်လိုက်သည် ။

ဒိုင်း.....ဝေါင်းဝေါင်းဝေါင်း......

ပဲ့တင်သံနဲ့ ယမ်းပေါက်ကွဲသံက ကျယ်လောင်လှသည် ။ တားဂက်ရဲ့ အလည်ဗဟို အဝိုင်းလေးကို ထိမှန်ထားတာကို ကျေနပ်စွာနဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်း သူ သဘောကျသည် ။ သူသည် ပစ်ချင်တဲ့နေရာကို ထိအောင်ပစ်နိုင်ဆဲမို့ ကျေနပ်သည် ။ ထပ်ပစ်သည် ။ ဒီတခါ ပစ်တာတွေက ဆက်တိုက် သုံးချက် ။ သေနတ်သံတွေ ဆူညံသွားသည် ။ ယမ်းခိုးတွေဝေသွားသည် ။

မိုးသက်နဲ့ လာတဲ့အချိန်တွေတုံးက အခုလို သူ ပစ်ခတ်အပြီးမှာ မိုးသက်သည် လက်ခုပ် တဖြောင်းဖြောင်း တီးပြီး" အရမ်းဖြောင့်တာဘဲ ... ကိုကြီး...." လို့ ချီးမွမ်းတတ်သည် ။ အခုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ သူတယောက်ထဲ ရှိနေသည် ။ အဖိုးကြီးလည်း ဘယ်ဆီကို ရောက်နေသလဲ မသိဘူး ။

ဒီနေ့ သေနတ်ပစ်ကွင်းက အပြန်မှာ မိုးသက်ကို သတိရလွန်းနေသည် ။ အိမ်အပြန်မှာ မိုးသက်ရှိနေတဲ့ သင်းချိုင်းထဲကိုဝင်သည် ။ မိုးသက်ရဲ့ အုတ်ဂူရှေ့မှာ သူ အကြာကြီးရပ်ပြီး မိုးသက်ကို တတွတ်တွတ်နဲ့ စကားတွေ အများကြီး ပြောသည် ။ အင်း.... သူသည် မိုးသက် သေဆုံးသွားခဲ့အချိန်ှမှာ အရူးတပိုင်း ဖြစ်ကျန်ရစ်သည်လို့ လူတွေက ပြောဆိုခဲ့ကြသည် ။ အခု သုံးနှစ်ကြာခဲ့ပေမယ့်လည်း ကိုယ်ဟာ အရူးကြီးတယောက်လိုဘဲ ဖြစ်နေတုံးပါဘဲ မိုးသက်ရယ်...။ သင်းချိုင်းထဲကနေ သူ ကားမောင်းထွက်လာခဲ့တဲ့ အချိန် မိုးသက်နဲ့ အတူတူ နေခဲ့တာတွေကို မျက်စိထဲမှာ မြင်ယောင်သတိရသည် ။

မိုးသက်နဲ့သူ အသက် တော်တော်ကွာသည် ။ မိုးသက်နဲ့သူ ကစ်ဘောက်ဆင် ( မွေထိုင်း ) ကျောင်းမှာ စဆုံကြသည် ။ ကျောင်းမှာက သင်တန်းသားတွေထဲက ဝါရင့်လာတဲ့လူတွေကို ဆရာက စင်ပေါ်တက်ဖိုက်ခိုင်းသည် ။ တခြားပြည်နယ်က မွေထိုင်းသမားတွေနဲ့ရော ထိုင်းကလာတဲ့ မွေထိုင်းသမားတွေနဲ့ရော ဖိုက်ကြရသည် ။ သူကလည်း ဒီကျောင်းမှာ နှစ်သက်အကြာဆုံး လူတယောက်ဖြစ်သည် ။ နံမည်ကြီး ကစ်ဘောက်ဆင်သမားတွေနဲ့ ယှဉ်ပြိုင်ထိုးသတ် ဖိုက်ဖူးတာ အကြိမ်ကြိမ်ဘဲ ။

မိုးသက်သည် ပွဲတက်ထိုးတဲ့ သူ့ကို အထင်တကြီးနဲ့ မိတ်လာဖွဲ့သည် ။ သင်တန်းအပြီးမှာ ကျောင်းနားက ကွန်ဖူးတီးဆိုတဲ့ ဆိုင်လေးမှာထိုင်ရင်း စကားပြောကြရာက ခင်မင်လာခဲ့ကြသည် ။ မိုးသက်သည် မြန်မာမလေး ဖြစ်တဲ့အပြင် ထူးခြားတဲ့ ချစ်စရာ မျက်နှာလှလှလေးကြောင့် သူ ခင်တွယ်သွားခဲ့မိသည် ။

အဲဒီအချိန်မှာ မိုးသက်က ကောင်လေးတယောက်နဲ့ တွဲနေသည် ။ ဒီကောင်လေးနံမည်က ခရစ်စ်တဲ့ ။ မိုးသက်က သူ့ကို ခရစ်စ်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ ခရစ်စ်သည် အိုင်တီသမားတယောက် ဖြစ်ပြီး အားကစားရော ကစ်ဘောက်ဆင်ရော နည်းနည်းမှ စိတ်မဝင်စား ။ မိုးသက်နဲ့က ဝါသနာချင်းမတူ စိတ်ချင်းမတိုက်ဆိုင်ဘူး ။ ဒါက မိုးသက်က စကားကြုံရင်း သူ့ကို ပြောပြတာပါ ။

ဒီအချိန်မှာ မိုးသက်သည် သူ ဘာအလုပ်လုပ်တယ် ဆိုတာကို မသိဘူး ။ သိလည်း သိချင်ပုံမရပါဘူး ။ သူနဲ့ အက်ရှင်မူဗီတွေအကြောင်း ဆွေးနွေးကြသလို နိုင်ငံရေးလည်း နည်းနည်းပါးပါး ဆွေးနွေး ပြောဆိုဘူးခဲ့ပေမယ့် အတိုက်အခံ ငြင်းခုံတာမျိုးတော့ မဖြစ်ခဲ့ကြပါဘူး ။ မိုးသက်နဲ့သူ ပို ရင်းနှီးမိကြတာက တနေ့မှာ သူနေတဲ့ မြို့လည်ခေါင် ရပ်ကွက်လေးမှာရှိတဲ့ စားသောက်ဆိုင် တဆိုင်မှာ မိုးသက်နဲ့ သူ့ကောင်လေး ခရစ်စ်တို့ အခြေအတင် စကားများကြရာက ခရစ်စ်က မိုးသက်ကိုဖြတ်လိုက်သည် ။ မင်းနဲ့ငါနဲ့ လမ်းခွဲစို့လို့ ရုတ်တရက်ဘဲ ဖြတ်လိုက်သည် ။ မိုးသက်လည်း ခရစ်စ်ကို အသေအလဲ မကြိုက်ခဲ့ပေမယ့် သူ့ကို ခရစ်စ်ကဖြတ်တာကို ခံရတော့ ခံပြင်းသွားသည် ။ ရှက်သွားသည် ။

မိုးသက်ရဲ့ အလှကြောင့် မိုးသက်ရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က ယောက်ျားတွေ တော်တော်များများက မိုးသက်ကို ကြိုက်ကြသည် ။ မိုးသက်အချစ်ကို ရယူလိုကြသည် ။ ခရစ်စ်က ဖြတ်လိုက်လို့ မိုးသက် ခံပြင်းနာကျည်းပြီး အဲဒီဆိုင်မှာ အရက်တွေ ဖိသောက်သည် ။ မိုးသက် အရက်များသွားပြီး လမ်းတောင် ကောင်းကောင်းမလျောက်နိုင် ။ ကားမောင်းဖို့ ဆိုတာတော့ ဝေလာဝေး ။

မိုးသက်ကို အဲဒီဆိုင်မှာ သူ မတော်တဆတွေ့သည် ။ သူ ဒီနားမှာနေတယ်ဆိုတာ မိုးသက်မသိ ။ မိုးသက်တအားမူးနေလို့ သူ့အိမ်ခန်းကိုလိုက်နားဖို့ သူဖိတ်ခေါ်သည် ။ အမူးပြေမှ အိမ်ပြန်ပေါ့လို့ မိုးသက်ကို ပြောလိုက်သည် ။ မိုးသက်က သဘောတူသည် ။ သူ့အိမ်ခန်းလေးက ဒီ စားသောက်ဆိုင်နဲ့ နီးနီးလေး ။

"  ဦးဇန်က တခါမှ မိန်းမ မရဖူးဘူးပေါ့နော်...."

မိုးသက်က ပြုံးစိစိနဲ့ မေးသည် ။ သူက " ဟုတ်တယ် ...မရဖူးဘူး..." လို့ ဖြေသည် ။

" ရည်းစားကော ထားဖူးလားဟင်..ဦးဇန်....." လို့ ရယ်ပြီး ထပ် မေးပြန်သည် ။

" အင်း..ထားဖူးတာပေါ့...." လို့ သူ ဖြေသည် ။

သူ့အိမ်ခန်းလေးသည် တယောက်ထဲသမား သူ့အတွက် အနေတော်ပါဘဲ ။ မိုးသက်သည် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်တဲ့ သူ့အိမ်ခန်းလေးကို သဘောကျသွားသည် ။

 " မိုးသက်က ရွန်းမိတ်နဲ့နေတာ ဦးဇန်ရဲ့ ... မိုးသက်က အိမ်ရှင်းပျင်းတယ်.. ရွန်းမိတ်က တချိန်လုံး အပြစ်တင်နေတယ် ...ဟင်း.... မလွယ်ဘူး...အလုပ်ကလည်းများတော့ မရှင်းလင်းနိုင်ဘူးလေ..."

လို့ ပြောရင်း ဧည့်ခန်းက ကောက်ချ်( ဆိုဖါ ) ပေါ်မှာ မိုးသက် ထိုင်ချလိုက်သည် ။ သူ့အခန်းကနံရံတွေမှာ ဘာပုံ ဘာပန်းချီကားမှ မရှိ ၊ ဘာဓါတ်ပုံမှ မရှိဘူးလို့ မိုးသက် သတိထားမိသည်တဲ့ ။

" ဦးဖန်က ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲဟင်.." လို့ မိုးသက် ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည် ။

သူက ချက်ချင်းဘဲ " အစိုးရ အလုပ်လုပ်တယ်... " လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

မိုးသက်က " ဘယ် ဌာနမှာလဲ ..." လို့ ထပ် မမေး ။

" မိုးသက်..မနက်မှ ပြန်လို့ရတယ်နော်.. အားမနာနဲ့.. ဒီမှာဘဲ အိပ်ချင် အိပ်လို့ရတယ်..."

လို့ သူ ပြောလိုက်တော့ တော်တော်မူးနေတဲ့ မိုးသက် စဉ်းစားနေသည် ။ ကားပြန်မမောင်းဘဲ ဒီမှာဘဲ အိပ်လိုက်ရင်ကောင်းမလား ။ မိုးသက်သည် ခရစ်စ်က သူ့ကိုဖြတ်သွားတာကို နာကျည်း ခံစားနေရသည် ။

" အဆန်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး... ဦးဇန်ရယ်... မိုးသက် ရည်းစား ခဏခဏ ပြတ်ဖူးပြီးသားပါ ... ဟင်းဟင်း..."

 လို့လည်းပြောသည် ။ မိုးသက်ကို ကောက်ချ်ကို ဆွဲထုတ်ဖြန့်ပြီး အိပ်ရာပြင်ပေးသည် ။ မိုးသက်လည်း အပေါ်က ဆွယ်တာထူထူကို ချွတ်လိုက်သည် ။ မိုးသက်ရဲ့ ကိုယ်လုံးအချိုးအစားသည် တော်တော့်ကိုလှသည် အချိုးကျသည်ဆိုတာကို သူသိလိုက်ရသည် ။ မိုးသက်က သူ ရေချိုးချင်သည်လို့ ပြောလိုက်လို့ သူ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ ဆပ်ပြာတုံးအသစ် ၊ သွားတိုက် တံပွတ်တန်အသစ်တွေ ထုတ်ပေးသည် ။

မိုးသက်သည် အဲဒီနောက်ပိုင်း သူ့ကို ပိုခင်မင်သွားသည် ။ သူ့အိမ်ခန်းအနားက ဆိုင်တွေမှာချိန်းပြီး စားကြသောက်ကြသည် ။ တခါတလေ သူ့အိမ်ခန်းမှာ ညနက်တဲ့အထိ ဒီဗီဒီထိုင်ကြည့်ပြီးလို့ မပြန်ချင်တော့ရင် သူ့အိမ်မှာဘဲ မိုးသက် အိပ်လိုက်သည် ။ သူ အလုပ်နဲ့ခရီးထွက်ရသည် ။ တခါတရံ အလုပ်ပေါ်မူတည်ပြီး ကြာသည် ။ တပတ် နှစ်ပတ် ကြာတတ်သလို၊ တခါတလေ ခြောက်လအထိ ကြာသွားတာလည်း ရှိတတ်သည် ။

သူ ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ သူ့အခန်းက စာတိုက်ပုံးလေးထဲမှာ မိုးသက်ချန်သွားတဲ့ စာတွေကို သူရတတ်သည်။ မိုးသက်သည် သူ မရှိလို့ တအား ပျင်းနေရသည် .. ပြန်ရောက်ရင် ဖုန်းခေါ်ပါ.... ဆိုတာမျိုးတွေ .. ရေးထားသည် ။ မိုးသက်ကို ပြန်ရောက်တဲ့အကြောင်း မက်ဆေ့ပို့လိုက်တော့ ညဦးပိုင်းမှာ အိမ်နားက ဆိုင်တဆိုင်ကို ရောက်လာသည် ။ စားပွဲထိုးကြီး ဖရက်ဒီကူးပါးက သူနဲ့မိုးသက် ထိုင်နေကျ မှန်ပြူတင်းနားက စားပွဲလေးမှာ နေရာချထားပေးသည် ။

မိုးသက်က " ဦးဇန်..ဘယ် နိုင်ငံကနေ ပြန်လာတာလဲ.." လို့ မေးသည် ။

ပြည်ပကို သွားတယ် ဆိုတာတော့ မိုးသက် သိသည် ။ သူက မကွယ်မဝှက်ဘဲ " အာဖဂန်နစ္စတန် " လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

" ဟင်.... အဲ့မှာ စစ်ဖြစ်နေတာကြီး.. ..ဦးဇန်က ဘာသွားလုပ်တာလဲ.. ဦးဇန်က စစ်ဖက်က မဟုတ်ပါဘူး...." လို့ မိုးသက်က ပြောလိုက်သည် ။

သူက စကား လမ်းကြောင်း ပြောင်းလိုက်သည် ။ စားပွဲထိုးကြီး ဖရက်ဒီကူးပါးက မိုးသက်ကို မိုးသက်ကြိုက်တဲ့ ရေဘဝဲမီးကင် ဒီနေ့ရသည်လို့ ပြောလိုက်လို့ မိုးသက်တယောက် ကလေးလေး တယောက်လို " ဟေး...ပျော်လိုက်တာ.." လို့ အော်လိုက်တာကို သူ သဘောကျနေမိသည် ။ မိုးသက်က ဗော့ဒ်ဂါနဲ့ သံပုရာ ရောစပ်ထားတဲ့ ယမကာကိုသောက်သည် ။ သူလည်း မိုးသက် သောက်တာကို လိုက်သောက်သည် ။ စားသောက်ဆိုင်ကအထွက် မိုးသက်နဲ့ အိမ်ကို လမ်းလျောက်ခဲ့တဲ့အချိန် မိုးသက်က သူ့လက်ကို လာချိတ်လိုက်လို့ သူအံ့ဩသွားသည် ။

" ဦးဇန်... ဦးဇန်ကို ကိုကြီး လို့ ခေါ်ချင်တယ်... ခေါ်ရမလားဟင်....." လို့ မိုးသက် မေးလိုက်လို့ သူ့မျက်နှာလေးကို လှည့်ငုံ့ကြည့်မိသည် ။

" အင်..ပြောလေ... ခေါ်ရမလားလို့... ဦဇန်က တခါတခါ ... ချက်ချင်းလည်း ရီစပွန့်စ်မလုပ်ဘူး.. ဦးဇန်...နား မကြားလို့လားဟင် .... အဲဒါ နား မကြားတဲ့လူတွေရဲ့ ဒီဇိုင်းမျိုး .."

လို့ မိုးသက်က သူ့ပုခုံးကို လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွထုရင်း ပြောလိုက်သည် ။ အိမ်ကိုရောက်တော့ မိုးသက်က သူ့ကို ကိုကြီးလို့ စပြီးခေါ်သည် ။

" ကိုကြီး.... ကိုကြီးဆီကိုဘဲ မိုးသက်က အမြဲလာလည်နေတယ် ... ကိုကြီးက မိုးသက်ဆီကို လာလည်း မလည်ဘူး..." လို့ နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး ပြောလိုက်လို့

" မိုးသက်က ဖိတ်ရင် ကိုကြီးက လာမှာပေါ့ ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

အိမ်ရောက်တော့ တီဗီကြည့်ရင်း မိုးသက်နဲ့ ဝိုင်တပုလင်းကို ဒိန်ခဲတုံး ဝါဝါလေးတွေနဲ့ မြည်းရင်း ဖေါက်သောက်ကြသည် ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရင်းနှီးမှု အတိုင်းအတာ တိုးတက်လာကြတာ မိုးသက်လည်း သူ့အိမ်မှာ ညတိုင်းလိုလာအိပ်ဖြစ်တဲ့ အခြေအနေကို ရောက်လာသည် ။ သူ့အလုပ်က တခါတလေ ညဖက်လုပ်ရသည် ။ ဟိုးထိပ်ဆုံးက လူကြီးတွေက သိချင်သည်ဆိုလို့ သူ ညနက်အောင် အလုပ်လုပ်ရတာ သူပြန်လာတော့ မိုးသက်တယောက် သူ့အိပ်ရာထဲမှာ ပိုးလိုးပက်လက် အိပ်ပျော်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ကိုယ်လုံးအချိုးအဆက် အရမ်းလှတဲ့ မိုးသက်သည် သူ မျက်လုံးမခွာတမ်း ငေးကြည့်မိရအောင်ကို လှလွန်းနေသည် ။ ဘရာစီယာမခံဘဲ တီရှပ်ပါးပါးကို ဝတ်ထားတာကြောင့် ရင်လှလှတွေက အရှိကိုအရှိအတိုင်း မြင်နေရသည် ။ ရင်သီးဖုလေးတွေကို မြင်နေရတော့ သူ့စိတ်တွေ မူမမှန်တော့ ။ မိုးသက်ကို သူ ချစ်မိနေတာလည်း ကြာခဲ့ပြီမဟုတ်လား ။ မပွင့်တပွင့် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို ငုံစုတ် နမ်းပစ်ချင်မိနေသည် ။

ဘောင်းဘီတို ပွပွလေးကြောင့် ပေါင်လုံး ဖြူဖြူတွေက တအားကိုလှနေသည် ။ ဟနေတဲ့ ဘောင်းဘီပွကြောင့် ပေါင်ရင်းသားတွေအထိ မြင်နေရသည် ။ ခါးသေးသေးအောက်ဖက်က တင်ပါးကြီးတွေကလည်း လှပလွန်းနေသည် ။ မိုးသက်ကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေ ဖေါက်လာသည် ။ ထကြွ ပြင်းထန်လာသည် ။ မိုးသက်ကတော့ အိပ်ပျော်နေရင်း မပီမသ တိုးတိုးလေး.." ကိုကြီးရယ်... .ခက်တယ်.. .ခက်တယ်. ..." လို့ ညည်းနေသည် ။

သက်ပြင်းချရင်း အိပ်ခန်းထဲက လှမ်း ထွက်လိုက်သည် ။ချစ်လိုက်တာ မိုးသက်ရယ်.....။ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါကြီးပေါ်မှာ သူ ထိုင်ချရင်း တောက်လောင်လာတဲ့ ရာဂမီးကို ငြှိိမ်းသတ်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့အချိန်

" ကိုကြီး... ပြန်လာပြီလား.. မိုးသက်.. ဒီမှာ.. ကိုကြီးရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်နေတယ်..."

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ မိုးသက်ရဲ့အသံလေးကို ကြားလိုက်ရသည် ။ မိုးသက်ဆီကို သွားလိုက်ရမလား.. စဉ်းစားနေတုံး မိုးသက် သူ့အနားကို ရောက်လာသည် ။ မိုးသက်သည် အရမ်းလှနေသည် ။

" ကိုကြီး.. ကိုကြီးကို စောင့်ရင်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ်.. ..မိုးသက် ဘိုက်ဆာလိုက်တာ.. ..ကိုကြီး ဘာစားပြီးပြီလဲ.."

" တိတိပပတော့ မစားရသေးဘူး..အလုပ်များနေတာနဲ့ ကော်ဖီတော့ သောက်ထားတယ်...."

" ဒါဆို...ဒီနားက ချိုင်းနားကင်း ကနေ ကယ်ရီအောက် မှာလိုက်မလား. ..ကိုကြီးနဲ့ မိုးသက် အတူတူ စားကြမယ်လေ...."

" မှာလေ... ကိုကြီး မှာပေးမယ်... မိုးသက် ဘာစားမလဲ... အိတ်ဖူယောင်လား......"

" အင်း..ကိုကြီးကကော ဘာစားမလဲ.. ... စင်ကာပူခေါက်ဆွဲလား... ..မှာလိုက်. မှာလိုက်... မိုးသက်လည်း နှိုက်စားမယ်...."

တရုတ်စာ ဖုန်းဆက်မှာလိုက်သည် ။ မိုးသက်က " ရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်....." လို့ ပြောပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားသည် ။ တင်လှလှတွေ တုန်ခါလှုပ်သွားတာကို သူ မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်သည် ။

............................................................................................................

အခန်း ( ၆ )

မိုးသက် ရေချိုးနေတဲ့အချိန် ဖုန်းဆက်မှာထားတဲ့ တရုတ်စာ ရောက်လာသည် ။ ထမင်းစား စားပွဲဝိုင်းလေးပေါ်မှာ အတူတူ စားကြဖို့ ပြင်နေတဲ့အချိန်မှာ မိုးသက် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ ကိုယ်ပေါ်မှာ အဖြူရောင် မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီး ပတ်ထားတဲ့ မိုးသက်ရဲ့ ပေါင်တန် ဖြူဖြူတွေက ရေစက်ရေသီးလေးတွေ နဲ့ ။

" အနံ့ မွှေးလိုက်တာကွာ... .အဝတ်မလဲဘဲ စားလိုက်တော့မယ်...."

မိုးသက် အားပါးတရ စားနေတာကို ကြည့်ပြီး သူ ပျော်မိသည် ။

" စားလေ..ကိုကြီး.. ..ဘာငေးနေတာလဲ. ..လူကို ကြည့်နေလိုက်တာများ.. .မမြင်ဖူးတာ ကျနေတာဘဲ....."

မိုးသက်အတွက် သောက်နေကျ ဝိုင်ပုလင်းကို သူယူလာပေးပြီး ဖန်ခွက်ထဲကို ငှဲ့လောင်းထည့်ပေးလိုက်တဲ့အခါ မိုးသက်က " သိုင့်စ်ကိုကြီး....." လို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြောလိုက်သည် ။ ဒီအချိန်ှမှာ မိုးစက်ရဲ့ ခက်ရင်းလေးက လက်ထဲကလွတ်ကျသည် ။ မိုးစက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ကျသွားတဲ့ ခက်ရင်းလေးကို ငုံ့အကောက် ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးက ဟုတ်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည် ။

"  အို ..."

ကော့လုံး ဖြူဖွေးလွန်းတဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို ဘွားကနဲ တွေ့မြင်လိုက်ရသည် ။ မိုးသက်က ရယ်မောလိုက်ရင်း မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ပြန်ကောက်ယူပြီး

" ကိုကြီး.. ..ဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ..." လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

" အရမ်းလှလို့..မိုးသက်....."

မိုးသက်က ရယ်ရင်း..." လှတော့ ဘာဖြစ်လဲဟင် ကိုကြီး...." လို့ မေးသည် ။

မိုးသက် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ပုံစံလေးက မခို့တရို့နဲ့ ။ " ကိုကြီး..မိုးသက်ကို ချစ်တယ်..." လို့ သူ ပြောမိလိုက်သည် ။

မိုးသက်က " ကိုကြီး... .မနောက်နဲ့ကွာ...." လို့ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း စက္ကူဘူးလေးထဲက ခေါက်ဆွဲကြော်တွေကို ခက်ရင်းနဲ့ လှမ်းကလော်လိုက်သည် ။

" နောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး... မိုးသက်.. မိုးသက်ကို ကိုကြီး ချစ်တယ်... မိုးသက်..ကိုကြီးကို ပြန်ချစ်မလားဟင်.." လို့ သူပြောလိုက်ရင်း မိုးသက်အနားကို တိုးကပ်သွားလိုက်မိသည် ။

" ကိုကြီးက ပြန်ချစ်စေချင်လားဟင်..."

" အင်း...."

" မိုးသက်အပေါ် ကောင်းတဲ့ ကိုကြီးကို မိုးသက်က ဘယ်လိုငြင်းနိုင်မှာလဲလို့.."

တယောက်နဲ့ တယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လိုက်မိသည် ။ စားလက်စ တရုတ်စာကို ဆက်မစားဖြစ်ကြတော့ ။ သူနဲ့မိုးသက်တို့ အိပ်ခန်းထဲကို ဘယ်လို ရောက်သွားမှန်းတောင် မမှတ်မိကြတော့ဘူး ။ နှုုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက် နမ်းစုတ်လိုက်မိတာ ရပ်လို့မရနိုင်တော့ ။ အရူးအမူး အသဲအမဲတွေ..။ အငမ်းမရတွေ ။

သူ ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်ကို မိုးသက်က ဆွဲမချွတ်ပစ်သလို မိုးသက်ကိုယ်ပေါ်မှာ ပတ်စည်းထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို သူက ဆွဲဖြုတ် ဖယ်ပစ်လိုက်သည် ။ ကုတင်ပေါ်က ရေမြုပ်မွေ့ရာထူထူကြီးပေါ်က အဝတ်မဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပူပြင်းတဲ့ အနမ်းအရှိုက် အထိအတွေ့တွေက သဲသဲမဲမဲ မရပ်မနား..။ တစုံတခုသော ပန်းတိုင်ဆီကို မရောက်မချင်း။

မိုးသက်သည် အတွေ့အကြုံ မရှိသေးတဲ့ အရိုင်းကလေးမဟုတ်  ။ သူနဲ့အတူတူ တက်ညီလက်ညီ ရှိလှသည် ။ မိုးသက်ကပင် တခါတခါ ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်သွားတဲ့အခါတွေလည်း ရှိသည် ။ သူသည် အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေးဘူးလို့ မိုးသက်က စသလို နောက်သလိုနဲ့ ပြောသည် ။ မိုးသက်သည် တအား မာကြောတင်းထောင်နေတဲ့ သူ့ဖွားဖက်တော်ကြီးကိုလည်း အရမ်းမာတာဘဲနော်... ကိုကြီးက အံ့ဩစရာပစ္စည်းကြီးနဲ့ လို့ ပြောသည် ။ မိုးသက်ရဲ့ အစုတ်တွေကလည်း အံ့မခန်းအောင်ကို ကောင်းလွန်းလှသည် ။

.............................................................................................

အခန်း ( ၇ )

မိုးသက်နဲ့ ပထမဆုံးအချီမှာ မြန်မြန်နဲ့ လမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းသွားခဲ့ပေမယ့် ဒုတိယအချီနဲ့ တတိယအချီတွေမှာတော့ စိမ်ပြေနပြေနဲ့ ပုံစံတွေ အမျိုးမျိုးပြောင်းပြီး စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ဖြစ်ကြသည် ။ မိုးသက်သည် အတွေ့အကြုံရှိဖူးတဲ့ ကောင်မလေး ဖြစ်ပေမယ့် ကာမစပ်ယှက်တဲ့အခါမှာ အရသာထူးတွေကို ပေးစွမ်းလို့ သူ အရမ်းသဘောကျ ကျေနပ်မိခဲ့သည် ။ မနက်ကျတော့ မိုးသက်နဲ့သူ တူယှဉ်တွဲ အိပ်စက်နေကြတဲ့အချိန် မိုးသက်ကို

" ဒီကို ပြောင်းခဲ့ပါလား..မိုးသက်"

လို့ သူ ပြောလိုက်မိသည် ။ မိုးသက်နဲ့ အတူတူနေချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေလို့ ပြောလိုက်မိတာပါ ။မိုးသက်က သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းလေးတိုးခွေ့ပြီး ဖက်ထားရင်း " မိုးသက်လည်း ကိုကြီးနဲ့ အခုလိုဘဲ အမြဲ အတူတူ အိပ်ချင်တယ်လို့ ပြန်ပြောခဲ့သည် ။

ညနေပိုင်းမှာဘဲ သူပိုင်ပစ္စည်းလေးတွေနဲ့ မိုးသက် သူ့အိမ်ကို ပြောင်းလာခဲ့သည် ။ မိုးသက်နဲ့ သူ့ရဲ့ ရွှေရောင်နေ့များကတော့ တကယ့်ကို ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစရာပါဘဲ ။ အသက်ကွာပေမယ့် မိုးသက်ကို အလိုလိုက်ခဲ့တဲ့ သူ့စေတနာ မေတ္တာတွေကို မိုးသက်ကလည်း သဘောပေါက် နားလည်ပြီး သူ့အပေါ် အရမ်းကောင်းခဲ့သည် ။ ကာမကိစ္စမှာ မိုးသက်သည် သူ့ကို အကုန်လုံး အမြဲလိုက်လျောသည် ။ သူ့ကို အကောင်းဆုံး ကာမအရသာထူးတွေကို ပေးခဲ့သည် ။ သူလိုချင်တာ အကုန်လုံးကို လိုက်လျောသည် ။ ပေးသည် ။

ဒါပေမယ့် သူတို့ရဲ့ ရွှေရောင်နေ့များသည် သူ့အလုပ်တာဝန်တွေကြောင့် ကုန်ဆုံး ပျောက်ကွယ်လာခဲ့ရသည် ။ စစ်ပွဲကြီးနှစ်ပွဲ ဖြစ်လာတဲ့အခါ ဒီစစ်ဖြစ်နေတဲ့ တိုင်းပြည်တွေကို သူ အကြိမ်ကြိမ်သွားရသည် ။ မိုးသက်ကို ထားခဲ့ပြီး အရေးကြီး တာဝန်တွေ အလုပ်တွေကို ထမ်းဆောင်နေရသည် ။

တနေ့ သူ အိမ်ပြန်လာတဲ့အခါ မိုးသက်သည် သူ့ရွယ်တူကောင်လေး ကောင်မလေးတအုပ်နဲ့ ပျော်မဆုံးဖြစ်နေတာတွေကို သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။ မိုးသက်ရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုတွေကို သူ မတားဆီးချင်ဘူး ။ မနာလိုဝန်တိုစိတ်တွေကို မြိုသိပ်ပြီး မိုးသက်ကို သူ့စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေတာတွေကို ဖွင့်မပြော အသိမပေးခဲ့ဘူး ။

မိုးသက်ရဲ့ လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှာ ကွန်ဒန်ထုပ်ကို သူတွေ့သလို ညဖက် မိုးသက်ကို ကောင်လေးတကောင် မော်တော်ဆိုင်ကယ်နဲ့ အိမ်ပြန်လိုက်ပို့တာကိုလည်း သူတွေ့ရသည် ။ အိမ်ထဲကို ရောက်တော့ မိုးသက်သည် ရေချိုးခန်းထဲကို တန်းဝင်သွားပြီး ရေချိုးလိုက်တာကို သူတွေ့ရသည် ။ ညစာ စားမလားလို့ သူမေးတော့ မိုးသက်က စားခဲ့ပြီးပြီလို့ပြောသလို သူဖက်တာ နမ်းတာတွေကိုလည်း ငြင်းပယ်သည် ။ လက်မခံငြင်းဆန်သည် ။ ပြောင်းလဲလာတဲ့ မိုးသက်ရဲ့ ဆက်ဆံမှုတွေကို သူ သတိထားမိခဲ့သည် ။ သူလည်း အလုပ်ထဲမှာဘဲ စိတ်ရောလူရော နစ်မြုပ်နေခဲ့သည် ။

ဒီနေ့ သူ အီရပ်ကနေ ပြန်ရောက်သည် ။ အင်ဒရူး လေတပ်စခန်းကို သူစီးလာတဲ့ စီ၁၃ဝ ကုန်တင်လေယာဉ်ကြီး ဆိုက်ခဲ့ပြီး သူတို့ဌာနက ကားတစီးက သူ့အိမ်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးခဲ့သည် ။ စိုင်းထီးဆိုင်ရဲ့ ပျံသာပျံပါ ရွှေဟသ်ာဆိုတဲ့ သီချင်းလေးကို လေချွန်ပြီး သူ ကားပေါ်ကနေ ကျောပိုးအိတ်ကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ဆွဲရင်း ဆင်းလိုက်သည် ။ အိမ်ခန်းသော့ကို လှည့်ဖွင့်နေတဲ့အချိန် အိမ်ထဲက သီချင်းသံတွေကို ကြားလိုက်ရတော့ အိမ်မှာ မိုးသက်ရှိနေတာကို သူသိလိုက်ရသည် ။ အိမ်ထဲကို ရောက်တဲ့အချိန် အိပ်ခန်းထဲက သီချင်းသံတွေနဲ့ လူသံတွေကို သူကြားလိုက်ရလို့ မိုးသက်မှာ အဖေါ်ရှိနေကြောင်း သူသိလိုက်သည် ။

ဟင်.. မိုးသက်... မိုးသက်.. ယောက်ျား တယောက်နဲ့ အတူတူ ရှိနေပါလား။ အိပ်ခန်းပေါက်ဝကနေ မြင်လိုက်ရတာက အိပ်ရာထဲမှာ မိုးသက်သည် ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ လူငယ်တယောက်ရဲ့ လိင်တန်ကို အားရပါးရ စုတ်ပေးနေတာကိုပါ။ သူ ခြာကနဲ လှည့်ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။ မိုးသက်သည် သူ့ထက်ဂရုစိုက်ရမယ့်လူ ရှိနေပြီ ဆိုတာကို မျက်ဝါးထင်ထင် သူ တွေ့လိုက်ရပြီမို့ တုန်လှုပ်စွာနဲ့ အိမ်ကနေဝေးရာကို သူထွက်ခဲ့မိသည် ။

လိင်တန်ကို အားရပါးရ စုတ်နေတဲ့ မိုးသက်ကို တချိန်လုံး မြင်ယောင်မိနေသည် ။ ကြေကွဲဝမ်းနည်းစိတ်တွေနဲ့ ကားကို မောင်းထွက်ခဲ့သည် ။ အသက် အများကြီးကွာတဲ့ မိုးသက်ကို ချစ်မိခဲ့တာ သူ့အမှားဘဲလို့လည်း နောင်တရမိခဲ့သည် ။

..................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

မနက်ဖန် စာမေးပွဲမို့ မေဇင် အကြီးအကျယ် စာကျက်နေရသည် ။ လိုအပ်တဲ့စာတချို့ ဖတ်ဖို့ စာကြည့်တိုက်ကို ထွက်ခဲ့ရတဲ့အခါ ဘီအမ်ဒဗလူ ကားအနက်ကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရလို့ စိတ်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည် ။

ဟို.. ဟို... တုံးလုံးကပွဲက ပိုင်ရှင်ဆိုတဲ့ လူကြီး.. ...စောင့်ကြည့်နေပြန်ပြီ ။ ဟုတ်သည် ။ မေဇင် ကားလမ်းကို ဖြတ်ကူးလိုက်တဲ့အချိန် ဒီလူကြီး ကားထဲကထွက်လာသည် ။ ဒီတခါတော့ သူ့အဖေါ်မပါခဲ့ ။ မေဇင်လည်း သူ့ဖက်ကို မကြည့်ဘဲ ခေါင်းငုံ့ပြီး စာကြည့်တိုက်ဆီကို ဦးတည်ပြီး လျောက်သွားနေတဲ့အချိန် သူ ... သူ.... မေဇင့် အနားကို တိုးကပ်လာသည် ။

" ဟိုင်း.....ကျနော် စကား နည်းနည်း ပြောချင်လို့...."

လို့ ချိုသာတဲ့ လေသံလေးနဲ့ စကားစလိုက်တာကြောင့် မေဇင်လည်း မော့ကြည့်ပြီး " ဘာပြောမလို့လဲ.." လို့ ပြန်မေးလိုက်ပေမယ့် လျောက်လှမ်းနေတဲ့ ခြေလှမ်းကိုတော့ ရပ်မပစ်လိုက် ။

" ဒီလိုပါ..ကျနော်က ဒီက မစ်စ်ကို မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ်အနေနဲ့ ကော်ဖီလေး တခွက်လောက် ဖြစ်ဖြစ် တိုက်ချင်လို့ပါ..ခွင့်ပြုပါ... ကျနော်က လူကြီးလူကောင်း တယောက်ပါ.... အဟဲ.... လူဆိုးတယောက် မဟုတ်ပါဘူး.... မစ်စ်..နံမည်လေးသိခွင့်ရှိမလား...."

" ဟိုလေ..ကျမ.... ..မနက်ဖန် အိပ်ဇန်းမ်ရှိနေလို့ စာဖတ်စရာတွေ များလွန်းနေတယ်... နောက်များမှဘဲ.... လက်ခံပါရစေလား.... ဆောရီးနော်...." လို့ မေဇင်က ပြောလိုက်တဲ့အခါ

ဒီလူကြီးက ပြာပြာသလဲ .." ရပါတယ်... ရပါတယ်...

အရင် မလိုပါဘူး.. ...စာမေးပွဲဆိုတော့ မစ်စ်က ကျောင်းသူတယောက်ပေါ့နော်.. ဘာပညာများ သင်နေတာလဲ ကျနော်သိခွင့်ရမလား " လို့ ပြန်ပြောသည် ။

သူ့မေးခွန်းကို မေဇင် အတိအကျ မဖြေလိုက်ပါ ။ သူဟာ လူစိမ်းတယောက်လေ ။မေဇင့်ရဲ့ အတွင်းရေးကို မေဇင် မပြောပြချင်ပါဘူး ။

" သွားလိုက်အုံးမယ်.. ကျမ စာဖတ်စရာတွေ များနေလို့.."

 ဆိုပြီး စကားဖြတ်လိုက်ပါသည် ။ စာကြည့်တိုက်ထဲ အဝင်မှာ မေဇင် မသိမသာ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒီလူကြီးဟာ မေဇင့် ခါးအောက်ပိုင်းကို စူးစူးဝါးဝါး ငေးစိုက်ကြည့်နေတယ် ဆိုတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူဟာ မေဇင့်ရဲ့ လှပအချိုးကျတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုတပ်မက်ပြီး ခုလို ခင်မင်ချင်နေတယ် ဆိုတာက သေချာနေပါသည် ။ စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ လိုအပ်တဲ့ စာအုပ်တွေကို ထိုင်ဖတ် ကျက်မှတ်နေလိုက်ပေမယ့် စိတ်တွေက တချက်တချက် ဒီလူကြီးကို သတိရရသွားသည် ။ အင်း .. ဘဲမရှိရင် မနေတတ်တဲ့ မေဇင်သည် အဲလက်စ်နဲ့ ခွဲခွာခဲ့ပြီးတဲ့နောက် အထီးကျန်ဆန်လွန်းနေခဲ့သည် မဟုတ်လား ။

ဒီလူကြီးသည် ဒေါက်တာဇီဘားဂိုး ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားကြီးထဲက မင်းသား အိုမာရှရစ်ဖ်လို ဂိုက်ကောင်းတဲ့ လူချောကြီးဆိုတော့ မေဇင်လည်း စိတ်ထဲမှာတော့ ရင်ခုံမိတာ အမှန်ပါဘဲ ။ ဟင်း .... မေဇင်လည်း အဲလက်စ်ကို ခဏခဏ သတိရရနေမိခဲ့သည် ။ သူ့ဆီကို ဖုန်းခေါ်မိတာလည်း အခါခါပါ။ သို့ပေမယ့် သူနဲ့ အဆက်အသွယ် မရခဲ့ဘူး ။ အဲလက်စ်လည်း မိသားစု ကိစ္စတွေနဲ့ ခေါင်းရှုပ် အလုပ်များနေတယ်လို့ မေဇင်သိထားသည် ။

အဲလက်စ်သည် မေဇင်ရဲ့ နောက်ဆုံးချစ်သူ ဖြစ်လိမ့်မည်လို့ မေဇင် ထင်ထားခဲ့တာပါ ။ ဒါပေမယ့် အဲလက်စ်ဟာ မေဇင်နဲ့ ခြောက်လကျော် ချစ်သူဘဝနဲ့ ပျော်ရွှင်နေခဲ့ပြီးတဲ့အချိန် သူ့အဖေကြီး သေဆုံးသွားလို့ သူ့ရဲ့ဇာတိမြေ အီတလီပြည်ကို ပြန်သွားလိုက်ရသည် ။ မေဇင်လည်း အသဲတွေကွဲကျေပြီး ကျန်ခဲ့ရတာပေါ့ ။ အဲလက်စ်က သူနဲ့ အီတလီကိုလိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်ပေမယ့် မေဇင်ကလည်း တက်လက်စ ကျောင်းတဖက်နဲ့မို့ သူနဲ့လိုက်ဖို့က မဖြစ်နိုင်ခဲ့ဘူး ။ မေဇင် အခုလို ကျောင်းတက်ဖို့ကလည်း မေဇင့်မိဘတွေက မြန်မာပြည်ကနေ ငွေတွေပို့ခဲ့ရတာ တော်တော့်ကို များနေခဲ့ပြီလေ ။

...................................................................................................................

အခန်း ( ၉ )

အဲလက်စ်နဲ့ စတင်သိကျွမ်းတာက မြေအောက်ရထား ဘူတာလေး တခုမှာပါ ။ မေဇင်က ဒီတိုင်းပြည်ကို ရောက်ရောက်ချင်းအချိန် ။ ရထား ကောင်းကောင်း မစီးတတ်သေးဘူး ။ ရထားပြောင်းစီးရတဲ့ လမ်းဆုံဘူတာ Metro Center ဘူတာရုံမှာ လမ်းညွှန်ဆိုင်းဘုတ်လေးတွေကို လိုက်ဖတ်ရင်း ယောင်လည်လည် ဖြစ်နေတဲ့ မေဇင့်ကို အဲလက်စ်က အကူအညီပေးခဲ့သည် ။

မေဇင်နဲ့အဲလက်စ် ရထား အတူတူစီးကြရင်း မိတ်ဆွေဖြစ်ခဲ့ကြသည် ။ နောက်တရက် မေဇင် ရထားစီးပြီး ကျောင်းသွားတော့ အဲလက်စ်နဲ့ အရင်ဆုံဖူးတဲ့ လမ်းဆုံဘူတာမှာ နောက်ထပ်တခါဆုံကြပြန်သည် ။ အဲလက်စ်သည် ဒီတိုင်းပြည်မှာ မေဇင်ရဲ့ ပထမဦးဆုံး ခင်မင်မိတဲ့ မိတ်ဆွေမို့ အဲလက်စ်က မေဇင့်ကို ကော်ဖီသောက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်တဲ့အခါ မေဇင်လည်း မငြင်းဆန်ဘဲ လက်ခံလိုက်သည် ။

စတားဘတ်ခ်စ် ကော်ဖီဆိုင်လေးမှာ မေဇင်နဲ့ အဲလက်စ်တို့ ထိုင်မိကြသည် ။ ကော်ဖီခါးခါးမွှေးမွှေးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ကြရင်း သောက်ဖြစ်ကြပြီး အဲလက်စ်က မမေးဘဲ မေဇင်လည်း မေဇင့်အကြောင်းတွေကို ပြောပြမိသည် ။ မေဇင်ဟာ တယောက်ထဲ ဒီကို ကျောင်းသားဗီစာနဲ့ ရောက်လာခဲ့ပြီး ကျောင်းတက် စာသင်နေတဲ့အကြောင်း ။

အဲလက်စ်က သူလည်း မေဇင့်လိုဘဲ ကျောင်းလာတက်နေတဲ့ ကျောင်းသားတယောက်လို့ ပြောပြရင်း ဒို့နှစ်ယောက် ကျောင်းတက်ရင်း တယောက်နဲ့တယောက် လိုအပ်တာရှိရင် အပြန်အလှန် ကူညီမစကြမယ်လို့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ပြောသည် ။ မေဇင်လည်း စိမ်းနေသေးတဲ့ ဒီတိုင်းပြည်ကြီးမှာ အဲလက်စ်လို အားကိုးလောက်တဲ့ ယောက်ျားသားတယောက်နဲ့ မိတ်ဆွေ ဖြစ်ရတာကို ကျေနပ်မိသည် ။ ဆံပင်ညိုဝါဝါ မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းနဲ့ ယောက်ျားပီသတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နဲ့ အဲလက်စ်ကို စိတ်ထဲကကြိတ်ပြီးလည်း သဘောကျမိနေသည်လေ ။

နောက်ရက်မှာ အဲလက်စ်နဲ့ ကျောင်းနားက လမ်းဘေး တွန်းလှည်းဆိုင်လေးမှာလည်း အတူတူ ဝယ်စားမိကြသည် ။ စတားဘတ်ခ်စ် ကော်ဖီဆိုင်လေးမှာလည်း ကော်ဖီထိုင်သောက်မိကြသည် ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုရင်းနှီးလာသည် ။

အေးလွန်းတဲ့ ဆောင်းအခါသမယ တညမှာ အဲလက်စ်က မေဇင့်ကို အိမ်အထိလိုက်ပို့ရင်း မေဇင်က ချမ်းလွန်းလို့ ဝိုင်အရက်တပုလင်းကို ဖေါက်သောက်ကြဖို့ သူ့ကို အိမ်ခန်းပေါ်ကို ဖိတ်ခေါ်မိလိုက်သည် ။ သူကလည်း မေဇင့်အခန်းကို လိုက်လာချင်နေတဲ့လူဆိုတော့ တအား ဝမ်းသာသွားတာကို သူ့မျက်နှာမှာ ပေါ်လွင်နေသည် ။ သူနဲ့ မေဇင်တို့ အတူတူ ဓါတ်လှေခါးထဲ ဝင်လိုက်ကြတဲ့အချိန် မေဇင့်စိတ်တွေ တအားကို လှုပ်ရှားနေမိပြီး ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည် ။ အဲလက်စ်ဆီက ယောက်ျားတွေသုံးကြတဲ့ ရွှေမွှေးအနံ့ပြင်းပြင်းကို ရှူရှိုက်လိုက်မိသည် ။

အဲလက်စ်က အခန်းထဲကို ရောက်တဲ့အခါ ဝိုင်ပုလင်းကို ဖေါက်ပေးသည် ။ ဖန်ခွက်ရှည်ရှည်နှစ်ခွက်ထဲ နီညိုညိုအရောင် ဝိုင်တွေကို လောင်းထည့်ပေးပြီးတဲ့နောက် သူနဲ့အတူတူ တကြိမ်ထဲ မော့သောက်လိုက်မိသည် ။ စကားပြောလိုက်ကြ သောက်လိုက်ကြ မြေပဲကြော်လေးတွေ ပါးစပ်ထဲပစ်ထည့် ဝါးလိုက်ကြနဲ့ ။ အိမ်ခန်းထဲမှာ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲဆိုတဲ့အသိက မေဇင့်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် စိတ်လှုပ်ရှားစေသည် ။

ပုခုံးပေါ်ထိအောင် ရှည်တဲ့ ညိုဝါရောင် ဆဲပင်ရှည်တွေနဲ့ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းတဲ့ ယောက်ျားပီသတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ အီတလီဖွား ဇာတ်လိုက်လေးကသာ စလိုက်လို့ကတော့ မိမေဇင်တယောက် သူ့နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါသွားတော့မယ် ဆိုတာ ညွှတ်ယိမ်းနေတဲ့ ကိုယ့်စိတ်တွေကြောင့်သိနေသည် ။ ပါးရည်နပ်ရည်ရှိတဲ့ အဲလက်စ်ကလည်း မေဇင် ရင်တွေခုံပြီး ရေလာဖို့ မြောင်းပေးချင်နေသည် ဆိုတာကို ရိပ်မိမှာ အမှန်ပါဘဲ ။

ဝိုင်ပုလင်း တဝက်ကျော် ကျိုးကျသွားတဲ့အချိန် အဲလက်စ်က မေဇင့်ကို စွဲလန်းနေမိတဲ့အကြောင်း စကားစလာသည် ။ဘရန်ကုန်မှာထဲက ရည်းစားတွေနဲ့ အတွေ့အကြုံတွေရှိခဲ့တဲ့ မေဇင်သည် ဒီတိုင်းပြည်ကို စာသင်ဖို့ တယောက်ထဲ ရောက်လာပြီး အထီးကျန်နေတော့ ကြုံဖူးနေတဲ့ အထိအတွေ့တွေကို တမ်းတလိုလားနေမိသည် ဆိုတော့ အဲလက်စ်ကို ဟန်လည်း မဆောင်နေတော့ဘဲ.. " မေဇင်ရောဘဲ ...အဲလက်စ်ကို စွဲလန်းမိနေတာပါဘဲ " လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

အဲလက်စ်က ထုံအဒုံးဝေးသူ မဟုတ်ပါဘူး ။ မေဇင်က သူ့အပေါ်ကို မီးစိမ်းပြနေသည်ကိုသိတာနဲ့ မေဇင့်ကို သူ့ ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲဖက်သွင်းလိုက်ပြီး မေဇင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ် စုတ်ယူလိုက်လေသည် ။ မေဇင်လည်း ချက်ချင်းဘဲ သူ့ကို ပြန်တုံ့ ပြန်စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ အတွေ့အကြုံစုံခဲ့ပြီး ဖြစ်တဲ့ မေဇင်သည် အနမ်းကျွမ်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ပါ ။

အဲလက်စ်နဲ့နမ်းကြတဲ့ အနမ်းတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သိမ်မွေ့ရာက ကြမ်းတမ်းလာသည် ။ တယောက်ရဲ့ လျာကို တယောက်က အငမ်းမရ စုတ်ယူမိလာသည် ။ လျာချင်း စစ်ခင်းတာတွေ ကြမ်းလာသလို လက်တွေကလည်း ကိုယ်တွေပေါ်မှာ ပြေးလွှားဆော့ကစားနေသည် ။

နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ကြတဲ့အချိန် အဲလက်စ်က '' မေဇင်..မင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေတင် မကဘူးကွာ.. မင်းရဲ့ တကိုယ်လုံးကို နေရာလပ် မကျန်အောင် ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကိုယ် နမ်းပစ်ချင်နေတယ်...ဘမေဇင့် ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို ချွတ်ပစ်ပေးပါလား " လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မေဇင်သည် စိတ်အညှို့ ခံထားရသူတယောက်လို သူ့ရဲ့အမိန့်တွေကို တသွေမတိမ်း လိုက်နာမိနေသည် ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို တခုပြီးတခု ချွတ်ပစ်လိုက်မိသည် ။

ဘလောက်စ်... စကပ်နဲ့ဘရာကို ချက်ချင်း မဆိုင်းမတွ ချွတ်ပစ်လိုက်ပေမယ့် နောက်ဆုံး ကျန်နေတဲ့ ဇာနားကွပ်ပင်တီအနက်လေးကိုတော့ ချွတ်ပစ်လိုက်ဖို့ ဝန်လေး နှေးကွေးနေမိသည် ။ အဲလက်စ်က အရင်ဆုံး စူထောင်ထနေတဲ့ မေဇင့် နို့သီးဖုလေးတွေကို ဖွဖွလေးနမ်းနေပြီးမှ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ မေဇင့် ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း တင်ပါးနေရာမှာ အထစ်အငေါ့ အခက်အခဲမရှိရအောင် တင်ပါးတွေကို ကြွပေးမိလိုက်သည် ။ ပင်တီပါးလေးသည် အဲလက်စ်ရဲ့လက်ထဲကို ရောက်သွားသည် ။ အဲလက်စ်က ပင်တီလေးကို လုံးစုလိုက်ပြီး နမ်းရှူလိုက်ပြီးမှ ဆိုဖါဘေးကို ပစ်ချလိုက်သည် ။ တကိုယ်လုံး ဗလာကျင်းသွားတဲ့ မေဇင်သည် မှန်ပြူတင်းပေါက်ဖက်ကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး

" အဲလက်စ်ရယ်...မေဇင်တို့ အိပ်ခန်းထဲကို သွားလိုက်ကြရအောင် "

လို့ ပြောရင်း ဆိုဖါကြီးပေါ်ကနေ ထလိုက်သည် ။ အဝတ်မပါ ဗလာကိုယ်နဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ဦးဆောင်ပြီး ဝင်သွားလိုက်မိတဲ့ မေဇင်ရဲ့အနောက်က အဲလက်စ် ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်လာသည် ။ မေဇင်က ကုတင်ပေါ်ကို လှမ်းတက်လိုက်ချိန်မှာ အဲလက်စ်သည် ကုတင်ဘေးမှာ ရပ်လိုက်ပြီး သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်နေတာကို ရင်ခုံစွာနဲ့ မြင်လိုက်ရသည် ။ မေဇင် စူးစိုက်ကြည့်မိနေတာက သူ့ အဝတ်တွေ အကုန် ဖယ်ကျွတ်သွားတဲ့အခါ ပေါ်လာမယ့် သူ့ရဲ့ ယောက်ျားတန်ဆာချောင်းကိုပါ ။

...................................................................................................................

အခန်း ( ၁ဝ )

လုံးပတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်းရှည်တဲ့ အဲလက်စ်ရဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးကို မေဇင် မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ ခံချင်စိတ်တွေ ပြင်းပြသွားရသည် ။ အကြောကြီးတွေ အပြိုင်းပြိုင်း ထင်းထောင်နေတဲ့ လိင်တန်ကြီးသည် မေဇင်ကြုံဖူးတဲ့ ယောက်ျားတန်ဆာတွေထဲမှာ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေသည် ။ အဲလက်စ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းစုတ်နမ်းရင်း ကုတင်ပေါ်မှာ ပူးကပ်လဲကျသွားသည် ။ အဲလက်စ်ရဲ့ လက်တဖက်က မေဇင့် ပေါင်တန်တွေကြားထဲကို ရောက်လာသည် ။ လက်ချောင်းတွေက မေဇင့်အင်္ဂါစပ် အကွဲကြောင်းထဲကို ထိုးနှိုက်လာသည် ။ နောက်လက်တဖက်က မေဇင့် ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားစိုင်တဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လာသည် ။

မေဇင့်လက်တဖက်ကလည်း သူ့လိင်တန်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်မိသည် ။ ကာမစိတ်ရိုင်းတွေ ထကြွလွန်းလို့တယောက်နဲ့တယောက် ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ကြရင်း အဲလက်စ်က မင်းရဲ့ပူစီကို ငါနမ်းမယ်လို့ ပြောပြီး မေဇင့်ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်သည် ။ " နမ်း... ..နမ်း.. ..နမ်းပါ.. မင်း.. မင်း အနမ်းတွေကို လိုချင်တယ် " လို့ မေဇင်ပြန်ပြောမိသည် ။

မေဇင်လည်း အင်္ဂါစပ်ထဲက လှိုက်ယားလွန်းနေပြီး သူ့အနမ်းတွေကို မျှော်လင့်နေမိသည် ။ အဲလက်စ်လည်း မေဇင့်အင်္ဂါစပ်အကွဲကြောင်းကို နှာခေါင်းချွန်ချွန်နဲ့ ထိုးဆွနမ်းရှုံ့နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းကာ ရင်စိုင်တွေကို ဖျစ်ညှစ်နေသည် ။ မေဇင်လည်း စိတ်တွေ တအားထကြွနိုးထနေပြီး အရည်တွေ တအားစိုရွှဲယိုစီးနေသည် ။ သူ့လျာက အင်္ဂါစပ်ကို ယက်လာတဲ့အခါ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ရင်း သူယက်တာတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူနေမိသည် ။

" အို...အို..........အဲလက်စ်ရယ်........မင်း...မင်း....မင်း သိပ်နမ်းတတ်တယ်........"

အဲလက်စ်သည် ဘာဂျာ အတွေ့အကြုံများခဲ့တဲ့ လူတယောက်ဆိုတာ သိသာသည် ။ သူ့လျာက မေဇင့်ရဲ့ ရသာဖူး အစေ့လေးကို ထိထိမိမိ နှိုးဆွပေးနေသည် ။

"အား.......အား...အား..........အား.............အဲလက်စ်......မင်း.....မင်း......တော်တော့ကွာ...ငါ....ငါ...မခံနိုင်တော့ဘူး...."

သူ့လျာကြီးဆီက ပြေးထွက်ခွာဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် မရဘူး ။ အဲလက်စ်က မေဇင့်ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ထားပြီး ယက်နေသည် ။ သူ့အယက်တွေက တအားထိမိလွန်းလို့ မေဇင် သူ့ကို ယက်တာတွေရပ်လိုက်ပြီး လိုးပေးပါတော့လို့ အရှက်ကင်းမဲ့စွာနဲ့ တောင်းခံမိရတော့သည် ။ အဲလက်စ်လည်း မေဇင် တအားထန်နေတာကို သိလိုက်တော့ ဘာဂျာကို ရပ်ပစ်လိုက်ပြီး မေဇင့် ပေါင်တန်တွေကြားထဲကို နေရာဝင်ယူလိုက်သည် ။

သူ့လိင်တန်ကြီးသည် တင်းမာလွန်းနေသည် ။ သံချောင်းကြီးတချောင်းလို မာတောင့်နေပေမယ့် ပူနွေးနွေးကြီး ။ အရည်တွေ စိုစိုရွှဲနေတဲ့ မေဇင့်အင်္ဂါစပ်ဝကို လိင်တန်တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။ တုတ်လုံးတဲ့ဒစ်လုံးကြီး တင်းတင်းကြီး ဖိဝင်လာသည် ။

" အိုး......."

" မင်းသိပ်လှတယ်.. ..ဘေဘီ.. မင်းကိုငါ တအားကြိုက်တယ်....." အဲလက်စ်ရဲ့ မောဟိုက်သံနဲ့ပြောလိုက်တဲ့ စကားအဆုံးမေဇင်ကလည်း " မင်းကိုလည်း ငါ တအားကြိုက်တယ်အဲလက်စ်ရယ်..." လို့ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ပေါင်တန်တွေကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးမိသည် ။ အဲလက်စ်က တဝက်တပျက် ဝင်နေတဲ့ လိင်တန်ကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

" အင့်..."

လိင်တန်ချောင်းသည် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ဝင်သွားသည် ။ မေဇင်ရဲ့ အတွင်းသားနုနုတွေသည် လိင်တန်ချောင်းနဲ့ ပွတ်တိုက်ထိတွေ့လို့ တအား ဖီလင်ကောင်းသွားသည် ။ အရသာရှိသွားသည် ။ အဲလက်စ်ရဲ့ကျောပြင်ကို တအား ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည် ။ လိင်တန်ချောင်းက အနောက်ကို ဆုတ်သွားရာကနေ အရှေ့ကို ဖိသွင်းလာပြန်သည် ။ အရည်တွေ အရမ်းစိုရွှဲနေတာကြောင့် ပျစ်ပြိဆိုတဲ့အသံနဲ့ လိင်တန်ချောင်းသည် အခက်အခဲမရှိဘဲ အဝင်အထွက် ညက်ညောသည် ။

ထိုးသွင်းတဲ့အချိန် လိင်တန်သည် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေကို အဖေါ် ဆွဲခေါ်သွင်းသွားသလို ပြန်အဆုတ်အနုတ်မှာလည်း အတူပြန်ဆွဲခေါ်သွားသည် ။ အဲလက်စ်ရဲ့ တချက်ချင်း ထိုးညှောင့်မှုတွေက အရသာကောင်းလွန်းနေသည် ။ ယောက်ျားလိင်တန်နဲ့ ကင်းဝေး ပြတ်လပ်နေရာကနေ ပြန်လည်ရရှိလို့ မေဇင် အရမ်းကျေနပ် သဘောကျနေသည် ။

"အား......အား....အား.........ဖပ်ဖပ်ဖပ်..........အား.....အား.....အား........."

အဲလက်စ်က မေဇင့် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး ဖိဆောင့်သည် ။ ဆောင့်အား ပြင်းထန်လာသလို ပိုမြန်လာသည် ။ အသားချင်း ထိရိုက်သံတွေက တဖပ်ဖပ်နဲ့ ကျယ်လောင်လှသည် ။ မေဇင်လည်း အထိအတွေ့ကြောင့် ဆတ်ဆတ်ခါ ကောင်းလွန်းလို့ " အိုး...အား....အား....အား....." လို့ အော်ညည်းမိနေသည် ။ အဲလက်စ်ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ စိပ်လာသလို တအားပြင်းလာသည် ။ မြန်လာသည် ။

"အိုး......အိုး....ကောင်း...ကောင်းလိုက်တာ.......အား.......အမလေး........."

"ထိတယ်.. ..ထိတယ်... တအား ကောင်းလာတယ်.. ကျင်လာတယ်.. ....အိုး.... ..လိုး... ..လိုး..... ...လိုး... .ကောင်းတယ်....ကြိုက်တယ်..."

မေဇင် ပြီးသွားတဲ့အချိန် အဲလက်စ်လည်း ပြီးသွားသည် ။

.........................................................................

အခန်း ( ၁၁ )

(ဇန်မင်းမောင် နဲ့ မိုးသက် )

ဘယ်လောက်ကြာသွားမလဲ မသိ ။ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး အေးစိမ့်မှောင်မဲနေတဲ့အထိ ပန်းခြံလေးထဲမှာ ထိုင်နေမိသည် ။ မိုးသက်ကို ချစ်နေဆဲ ဆိုတာ သူသိနေသည် ။ မိုးသက်ကို တခြားလူတယောက်နဲ့ ကုတင်ပေါ် ကိုယ်တုံးလုံး တွေ့လိုက်ရတာက တအားကို ဆိုးဝါးလွန်းသည် ။ မိုးသက်သည် တဏှာဒီလောက် ကြီးလိမ့်မည်လို့ သူမထင်ထားခဲ့ဘူး ။ စစ်ဆင်ရေးတာဝန်တွေနဲ့ အလုပ်များနေခဲ့ပြီး အိုးပစ်အိမ်ပစ် တာဝန်တွေပိနေခဲ့တဲ့ သူ့ကွယ်ရာမှာ တခြားယောက်ျားနဲ့ ဖေါက်ပြန်နေတဲ့ မိုးသက်ကို သူ ဘာကြောင့် စိတ်မဆိုး စိတ်မနာတာလဲ ။

မိုးသက်ကို ချစ်မိသည်ဆိုတာကတော့ မိုးသက် သူ့အိမ်ကို ပြောင်းလာနေကထဲက သူ့ကိုယ်သူ သိပြီးသား ။ တခြားလူနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ တွေ့လိုက်လည်း သူဟာ မိုးသက်ကိုချစ်နေတုံး ။ ဖုန်းက တဂင်ဂင်နဲ့ တုန်ခါလာသည် ။ ရုံးကများလား ။ ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ မိုးသက်ခေါ်တာဖြစ်နေသည် ။

" မိုးသက်...."

" ကိုကို..ကိုကို ဘယ်ရောက်နေလဲ......"

" ရုံးမှာပေါ့..."

" ကိုကို ..အိမ်ကို ပြန်ရောက်လာသေးလားဟင်....."

" ဟင့်အင်း....."

" အိမ်တံခါးကြီး သော့ပွင့်နေလို့.. ကိုကိုများ လာသွားသလားလို့"

" မလာပါဘူး..."

" မိုးသက်လေ..ကိုကို့ကို ဝန်ခံစရာ တခု ရှိတယ်......"

သူ ဘာမှ ပြန်မပြောမိ ။ သူ့လက်တွေ တုန်ခါနေသည် ။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ နာကျင်နေသည် ။

" ကိုကို... မိုးသက် မလုပ်သင့်တာတခု လုပ်လိုက်မိတယ် ..... ကိုကိုရယ်... ဆောရီးပါ......."

သူ ဘာမှ ပြန်မပြောမိ ။

" မိုးသက် အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်သွားတယ် ကိုကို.. ...မိုးသက် ကိုကို့ကို ချစ်တယ်... .ချစ်ရက်နဲ့ မှားမိသွားတယ်...."

" မိုးသက်...ဘာစားပြီးပြီလဲ....."

" မစားရသေးဘူး....ကိုကို......"

" ဘာစားချင်လဲ.... ..စီဒါကဖေးမှာ စားမလား......"

" အင်း..စားမယ်......"

" လာခဲ့လေ.. ကိုကို စောင့်နေမယ်.. .မိုးသက်စားနေကျဟာ ကိုကို မှာထားမယ်....."

"ဟုတ်..ကိုကို...လာခဲ့မယ်....ဆယ့်ငါးမိနစ်အတွင်း.....ဆီးယူး..."

" ဆီးယူး ချစ်လေး...ဘိုင်း......"

သူ ဖုန်းပိတ်လိုက်ပြီးနောက် မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည် ။ ဒူးတွေက မခိုင်သလိုဘဲ ။ ကားဆီကို တလှမ်းချင်း လျောက်သွားလိုက်သည် ။ လက်ဘနွမ် စားသောက်ဆိုင်လေးထဲမှာ မိုးသက်စားနေကျ ကြက်ကင်နဲ့ ထမင်းကို ကြိုတင်မှာထားရင်း ထိုင်နေမိသည် ။ ဆိုင်တံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လာတဲ့ မိုးသက်သည် သူ မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးထားတဲ့ နော့သ်ဖေ့စ် ဂျက်ကင်အနက်ရောင်လေး ဝတ်ထားသည် ။ အောက်မှာက အသားကပ်ဘောင်းဘီ အနက်လေးနဲ့ ။

" ကိုကို..."

သူ့ရှေ့မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့အချိန် မှာထားတဲ့ အစားအသောက်တွေက ရောက်လာသည် ။

" ဟွန်း.....မွှေးလိုက်တာ....."

မိုးသက်နဲ့ အစား အတူတူစားနေရင်း မိုးသက်နဲ့ တခြားကောင်ကို အတူတူ တွေ့တာက မျက်စိထဲ ဖတ်ကနဲ ပေါ်ပေါ်လာနေလို့ အစားမြိုမကျလို့ ဆက်မစားချင်တော့ ။

"ကိုကို.. ဘာဖြစ်လဲဟင်.. နေမကောင်းဘူးလား... ..ကိုကို့အလုပ်အကြောင်း ပြောပြအုံးလေ.. ...ဖိုက်တင်တွေ ဘာတွေ ချရသေးလား ... တဲရိုးရစ်စ်တွေ ဖမ်းတာ ကိုကို နိုင်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား...."

ဆယ်ကျော်သက်လေးတယောက်လို မေးနေတဲ့ မိုးသက်ရဲ့ လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ထားမိသည် ။

" အားလုံး အိုကေပါတယ် ချစ်လေးရယ်....."

" ကိုကို့ကို လွမ်းနေတယ်ကွာ...."

မိုးသက်က သူ့ပါးကို တချက် နမ်းသည် ။ အိမ်အပြန်လမ်းမှာ မိုးသက်က သူ့ကို ဖက်သည် ။ သူ့လည်ပင်းကို နမ်းသည် ။ အိမ်အဝင်မှာ သွေးတွေ ဆူဝေလာသည် ။ မိုးသက်ရဲ့ လက်တဖက်က သူ့ခါးကို ဖက်ထားသည် ။ ပါးချင်း ထိမိရာက မိုးသက်ကစနမ်းသည် ။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်မိကြသည် ။ လူတယောက်ရဲ့ လီးကို စုတ်ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုတ်နေသည် ဆိုတဲ့အသိက သူ့ခေါင်းထဲ ရောက်လာပေမယ့် ပြင်းထန်လာတဲ့ ကာမစိတ်တွေက ပျက်ပြယ်မသွား  ။

အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်တော့ သူ့ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဖြုတ်ပေးတာက မိုးသက် ။ ဘောင်းဘီကို ဇစ်ဆွဲချပြန်သည် ။ မိုးသက်က သူ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုလည်း ဆွဲချပြန်သည် ။ မာတောင့်ကြီး ထွားနေတဲ့ သူ့လိင်တန် ဘွားကနဲပေါ်လာတော့ မိုးသက် အငမ်းမရနဲ့ ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်သည် ။

" ကိုကို.. ..မိုးသက်ကို ခွင့်လွှတ်ကွာ..တောင်းပန်တယ်...."

လို့ ပြောအပြီး လိင်တန်ထိပ်ပိုင်းကို စုတ်သည် ။ မိုးသက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှနှစ်မွှာကြားထဲ လိင်တန်သည် မိုးသက်ရဲ့လျာကလေး ဆော့ကစား ကလိတာတွေကို ခံနေရသည် ။

" အင်း......အား......မိုး.....မိုးသက်........ဟင်း......."

ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ စုတ်နေတဲ့ မိုးသက်ရဲ့ ခေါင်းလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည် ။ ပါးစပ်ကလည်း ညည်းမိရသည် ။ ထူးထူးခြားခြား ကောင်းတဲ့ စုတ်ချက်တွေကြောင့် မျက်လုံးအစုံကို ပိတ်ထားမိသည် ။ လိင်တန်ကို အရင်းအထိ ငုံငုံစုတ်လိုက်တာတွေက အသဲခိုက်အောင် ကောင်းလွန်းနေသည် ။

မိုးသက်သည် သူလုပ်မိတဲ့ အပြစ်အတွက် အကောင်းစားပုလွေနဲ့ ပေးဆပ်နေတာလား ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် မိုးသက်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို သုတ်ရည်တွေ ပန်းလွှတ်ပြီး ပြီးသွားနိုင်သည် ။ မိုးသက်သည် အရင်လည်း လိင်တန်ကို အကြိမ်ကြိမ် စုတ်ပေး ကလိပေးခဲ့ဖူးပေမယ့် ခုတကြိမ်သည် ထူးထူးခြားခြား ကောင်းလွန်းနေသည် ။ လဥနှစ်လုံးရဲ့ အောက်ပိုင်းနေရာလေးကို စုတ်ပေးတာကလည်း ထိလွန်းနေသည် ။

"အား......အား..........မိုးသက်.....တော်တော့..ရပ်လိုက်တော့...."

မိုးသက်က ဆက်မစုတ်ဘဲ ပါးစပ်ထဲ လိင်တန် တန်းလန်းကြီးနဲ့ မော့ကြည့်သည် ။

" ကိုကို ပြီးသွားလိမ့်မယ်. ...တော်လိုက်တော့....."

မိုးသက်သည် ပါးစပ်ထဲက လိင်တန်ကို ထုတ်ချွတ်လိုက်သည် ။

"ပြီးလိုက်လေ...ကိုကို...ကောင်းစေချင်တာလေ....ပြီးထည့်လိုက်ပေါ့...."

" ဟင့်အင်း..ချစ်လေးနဲ့ ကိုကိုတို့ ချစ်ကြရအုံးမယ်လေ... .."

" လိုးကြရအုံးမယ်လို့ ပြောလိုက်ပါလား ကိုကိုရယ်... ...ဟင်းဟင်း...."

မိုးသက်က လိင်တန်ကို ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း " ဘယ်လို ပုံစံနဲ့ လိုးကြမလဲဟင်..." လို့ သူ့ကို မေးလိုက်သည် ။

လှေကြီးထိုးပုံ ပက်လက်ပေါင်ကား တက်မှောက် ပုံစံနဲ့ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ချစ်မိလိုက်သည် ။ မိုးသက်သည် စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ တုံ့ပြန်သည် ။ မိုးသက်ရဲ့ အော်ညည်းသံတွေက အသားချင်း ရိုက်ခတ်တဲ့ အသံတွေနဲ့ အပြိုင် ကျယ်လောင်လှသည် ။ စိတ်ရှိလက်ရှိဆွဲလိုက်တဲ့ ကာမပွဲကြမ်းတပွဲပါ ။ မိုးသက်ရဲ့အထဲမှာ မပြီးဘဲ ပြီးခါနီးမှာ ထုတ်ပြီး မိုးသက်ရဲ့ ဘိုက်သား ချပ်ချပ်လေးအပေါ်မှာ သုတ်ရည် ပူနွေးနွေးတွေကို ထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

" ကောင်းလား ကိုကို.. .မိုးသက်တော့ အရမ်းကောင်းတာဘဲ ... "

မောဟိုက်တဲ့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ မိုးသက် ပြောသည် ။ မိုးသက်ရဲ့ ဘေးမှာ တူယှဉ်တွဲ ပက်လက်လှဲရင်း အမောဖြေနေသည် ။ မိုးသက်သည် ဒီတချီနဲ့ ကျေနပ်မည်မဟုတ် ဆိုတာလည်း သိနေသည် ။ ဖုန်းမြည်လာသည် ။ ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ ဌာနကြီးမှူး မစ္စတာဘလန့်ခ် ခေါ်တာဖြစ်နေသည် ။ သူ ဖုန်းမကိုင်ဘဲ ထားလိုက်သည် ။ ခဏ တဂီဂီနဲ့ လှုပ်နေပြီး ရပ်တန့်သွားသည် ။ ဒီညကလေးသည် မိုးသက် အတွက်ဘဲလို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်လေ ..။

...........................................................................

အခန်း ( ၁၂ )

မေဇင် အဲလက်စ်နဲ့ မီးကုန်ယမ်းကုန် နွှဲခဲ့ကဲခဲ့တဲ့ ကာမပွဲကြမ်းတွေကို တခါတခါ မြင်ယောင် သတိရမိသည် ။ အဲလက်စ်နဲ့ လက်မထပ်ကြပေမယ့် အရှက်ကုန်ခဲ့သည် ။ အဲလက်စ်သည် မေဇင့်ကို လိုအင်ဆန္ဒတွေ ကျေနပ်အောင် ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တဲ့ အားကောင်းမောင်းသန် ယောက်ျားတယောက်ပါ  ။ ရိုင်းတဲ့စကားလုံး သုံးရရင်တော့ အလိုးကောင်းတဲ့လူတယောက် ။ လီးကလည်း စံချိန်မှီ ။ မေဇင်ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဲတွေထဲမှာ ထိပ်ဆုံးကပါသည် ။

အဲလက်စ်လို လုံးပတ်တုတ်ပြီး ရှည်တဲ့လီးပိုင်ရှင်ကို ရန်ကုန်မှာတုံးက မေဇင် တွေ့ခဲ့ဖူးပေမယ့် သူနဲ့ ကြုံလိုက်တာက အချိန်တိုတောင်းလွန်းသည် ။ လူမသိသူမသိ ဖြစ်လိုက်တဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း ဇာတ်လမ်းလေးတပုဒ် ။ သူနဲ့ ဖြစ်တာ တိုတောင်းပေမယ့် သူ့ အထိအတွေ့တွေကို အသဲခိုက်ခဲ့သည် ။ စွဲခဲ့သည် ။ သူနဲ့လိုးကြတဲ့အခါ မေဇင် အရှက်ကုန်သည် ။ သူခိုင်းတာတွေ အကုန်လုပ်ပေးမိသလို သူ မခိုင်းတာတွေကိုလည်း မေဇင် လုပ်ခဲ့မိသည် ။ သူက ကိုညိုမှိုင်း ။

ရန်ကုန်မှာ ကိုမုံး သေသွားပြီးတဲ့နောက် မေဇင် လင်းထိုက်သူနဲ့ ညိသည် ။ လင်းထိုက်သူသည် ကိုမုံးလိုဘဲ မေဇင့်ကို ကောင်းကောင်းလိုးပေးခဲ့တဲ့ ယောက်ျားတယောက်ပါ ။ လင်းထိုက်သူနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်အတောအတွင်းမှာဘဲ မေဇင်နဲ့ ကိုညိုမှိုင်းညိကြတာ ။ ကိုညိုမှိုင်းသည် မေဇင့် အဖေရဲ့ ကားဒရိုင်ဘာပါ ။ ကိုညိုမှိုင်းသည် ရုပ်မလှဘူး ။ အသားမည်းသည် ။ ပိန်သည် ။ မေဇင့်လို မိန်းကလေးတယောက်နဲ့ ကလေးသုံးယောက်အဖေ မိန်းမရှိတဲ့ ဒရိုင်ဘာကိုညိုမှိုင်းနဲ့ လိုးဖြစ်ကြလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်လိုမှ မထင်ခဲ့မိဘူး ။

ကိုညိုမှိုင်းသည် တကယ့်ကို လူနံပိန် ကျွဲချိုလိန် ဆိုတဲ့ယောက်ျား ။ လူက ပိန်ကပ်ကပ် အသားမည်းမည်း ။ လီးကကြီးသည် ။ ရှည်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းသည် ဘယ်အချိန်ထဲက မေဇင့်ကို တိတ်တဆိတ် ချောင်းနေသလဲ မသိဘူး ။ မေဇင်က သူ့ကို ကားဒရိုင်ဘာတယောက်မို့ ကိုယ်နဲ့ တူတန်သည်လည်း မထင်ခဲ့ဘူး ။ သူ့လို မဲမဲပိန်ပိန် ဆင်းရဲသားရုပ် လူတယောက်ကိုလည်း ရှိတယ်တောင် မထင်ခဲ့ဘူး ။

ဒါပေမယ့် သူနဲ့ မေဇင် လိုးဖြစ်သွားခဲ့သည် ။ လိုးလည်း လိုးဖြစ်သွားရော လင်းထိုက်သူနဲ့ လတ်တလော ညိနေလိုးနေတာတောင် လင်းထိုက်သူကို ပစ်ထားလိုက်ပြီး သူနဲ့ ထပ်ထပ်လိုးဖြစ်ခဲ့သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းသည် တကယ့်ကို အလိုးကောင်း ဘာဂျာမှုတ်ကောင်းတဲ့ လူတယောက်ပါ ။ မေဇင့်ကို သူကားနဲ့ လိုက်ပို့ပေးနေတဲ့အချိန် မေဇင့် နို့ကြီးတွေနဲ့ ဖင်ကားကားတွေကို တိတ်တခိုး ခိုးချောင်းကြည့်ပြီး စိတ်တွေထန် လိုးချင်နေခဲ့သည်လို့ နောက်ပိုင်း လိုးကြတဲ့အချိန် သူကပြောပြသည် ။

မေဇင်နဲ့ စလိုးဖြစ်သွားတာက မေဇင် တညမှာ ပါတီက မူးပြီးပြန်လာတဲ့အချိန် သူက ကားနဲ့လာကြိုပေးတော့ ယိမ်းထိုးယိုင်ထိုး ဖြစ်နေတဲ့ မေဇင့်ကို သူက ကားဆီကို တွဲခေါ်လာပေးတာက စတာ ။ မေဇင်နဲ့သူနဲ့ ပူးကပ်ထိမိနေကြတယ်လေ ။ သူက မေဇင့်ကို ဖက်တွဲထားပြီး ကားထဲကို ပို့ပေးသည် ။ သူ.. သူ မေဇင့်ကို နမ်းလိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း မူးနေပေမယ့် အသိကတော့ ရှိသေးသည် ။ သူက မေဇင့်နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တာ ။

" ကိုညိုမှိုင်း.....ဘာလုပ်တာလဲ...." လို့ သူ့ကို မေးလိုက်တော့

 သူက " မေဇင့်ကို နမ်းလိုက်တာလေ.." လို့ ဖြေသည် ။

 " ရှင် နမ်းစရာလား....." လို့ ရန်ထောင်သလို မေဇင် ပြန်မေးလိုက်တဲ့အခါ

 " ကျနော် မေဇင့်ကို တိတ်တခိုး ကြိုက်မိနေတာ ကြာပြီ.. ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ.. မေဇင် ခွင့်ပြုရင် ကျနော် မေဇင့်ကို ချစ်ချင်တယ်...."

လို့ ပြောပြီး သူ မေဇင့်ကိုစကိုင်သည် ။ မေဇင့် ပေါင်တန်တွေကို ကိုင်တာ ။

" ရှင်..ရှင်... ...မိန်းမ.နဲ့ ကလေးတွေနဲ့... ...ရှင်... .ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ.." လို့ မေဇင် သူ့ကို ပြောလိုက်တဲ့အခါ

သူက " ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ပါစေတော့ဗျာ... ဒီည မေဇင့်ကို ကျနော် ရအောင်ချစ်မယ်......" လို့ သူပြောပြီး မေဇင့်စကပ်ကို လှန်တင်သည် ။

" အို..ကိုညိုမှိုင်း.. မိုက်ရိုင်းလှချည်လား....ရှင်..ရှင် ..."

လို့ မေဇင် သူ့ကို အော်လိုက်တဲ့အချိန် လက်မြန်တဲ့သူကမေဇင့်ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်နေသည် ။ လျောကနဲ ပင်တီအနက်လေးက သူ့လက်ထဲကို ပါသွားသည် ။

" လင်းထိုက်သူတို့ ကိုမုံးတို့ ချစ်ပေးတာထက် ပိုမကောင်းတောင် မလျော့စေရပါဘူး..."

လို့ သူပြောရင်း သူ့ခါးက ပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့အခါ သူ့လီးအကြီးစားကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။ မေဇင်လည်း ခပ်မှောင်မှောင်အချိန် လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရလို့ ထိတ်ကနဲ တုန်လှုပ်သွားရသည် ။ လီးက တုတ်လွန်း ရှည်လွန်းလို့ စိတ်ဝင်စားမိသွားရသည် ။

ကိုညိုမှိုင်းက မြန်သည် ။ မေဇင့်ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးကပ်ပြီး မေဇင့်ကို ဘာဂျာကိုင်သည် ။ တကယ့်ကို အမှုတ်ကောင်းတဲ့သူကြီးပါ  ။ သူ့လျာကြမ်း အပြားလိုက်ကြီးနဲ့ မေဇင့်အဖုတ်ကို စုန်ချီဆန်ချီ ယက်ပေးသည် ။ စောက်စိကို လျာနဲ့ထိုးဆွပေးသည် ။ စောက်စိကို စုတ်ပေးသည် ။ စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲကိုလည်း လျာနဲ့ထိုးမွှေပေးသည် ။ နောက်ဆုံး မေဇင် ထွန့်ထွန့်လူးရတာက မေဇင့်ဖင်ပေါက်ကို စုတ်ပေးလို့ပါဘဲ ။ မေဇင် စိတ်တွေ ထကြွလွန်းလို့ " လိုးချင်လိုးတော့လေ...." လို့ သူ့ကို ပြောမိရတဲ့အထိပါဘဲ ။

သူက မေဇင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ ငုံစုတ်နေရာက သူချွတ်ပစ်ထားလို့ ဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့ မေဇင့်နို့ကြီးတွေကို စို့လိုက်ရင်း သူ့လီးကြီးကို မေဇင့်လက်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း ပူနွေးနွေးလီးညိုကြီးကို အား့ပါးရ ဆုပ်ကိုင်နယ်ဖတ်နေမိသည် ။ သူက နို့တွေကို တဖက်ပြီးတဖက် စို့ပေးပြီး " လီးစုတ်ပေးမလား..." လို့ မေးသည် ။

မေဇင်လည်း သူယက်ပေးတာတွေကို တအားကြိုက်ပြီး သူ့ကို ကောင်းအောင် ပြန်လုပ်ပေးချင်မိတာနဲ့ " အင်း...စုတ်ပေးမယ်..." လို့ ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို လျာလေးနဲ့ စယက်ပေးလိုက်သည် ။ လီးကြီးဆီက ညှီစို့စို့အနံ့ကို ရပေမယ့် မေဇင် စိတ်ရိုင်းတွေက တအား ထကြွနေတာကြောင့် တအားစုတ်ပစ်လိုက်မိသည် ။ ငံကျိကျိ အရသာကို မေဇင် ကြိုက်သည် ။ လီးတဆုံး ငုံဖို့ မေဇင် ကြိုးစားသည် ။ သူ့ဆီက ညည်းသံကို ကြားလိုက်ရသည် ။

သူ မေဇင့်ကို အပီလိုးပေးသည် ။ ရက်ရက်စက်စက်ကို လိုးတာ ။ တအားဆောင့်လိုးတာ ။ မညှာမတာ လိုးတာ ။ မေဇင် တအား အော်မိသည် ။ တအား ခိုက်သည် ။ " ကြိုက်လား..မေဇင်...." လို့ အကြိမ်ကြိမ် မေးသည် ။ မေဇင်လည်း " ကြိုက်တယ်... .ကြိုက်တယ်... လိုး... လိုး... "လို့သူ့ကို အောက်ကနေ ကော့ပင့်ပေးပြီး ဖြေမိသည် ။  တဖွတ်ဖွတ် တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။ သူ့လဥကြီးတွေက တဘတ်ဘတ်နဲ့ ဖင်ကြားထဲကို လာလာရိုက်နေသည် ။

ကိုညိုမှိုင်းသည် တကယ့်ကို အလိုးကောင်းတဲ့လူ ။ ပြီးတဲ့အခါလည်း သူ့လီးကြီးကို မေဇင့်စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲနုတ်ပြီး မေဇင့် ပါးစပ်ထဲကိုထိုးထည့်ပြီး သုတ်ရည်တွေကို တဖပ်ဖပ်နဲ့ လွှတ်ထုတ်သည် ။ သုတ်ရည်ငံကျိကျိတွေကို မေဇင် တကွပ်ကွပ်နဲ့ မြိုချပစ်လိုက်မိသည် ။ ဒါကို သူ သိပ် သဘောကျသည် ။ သွားကြီးဖြဲပြီး " စောက်ရမ်းမိုက်တယ်" လို့ သူပြောသည် ။ မေဇင်လည်း သူလိုးနေတဲ့အချိန် သုံးခါတောင်ပြီးသည် ။ သူ့ကို ပြောပြမိသည် ။

သူက " ကျနော်လိုးတာ ကြိုက်တယ်မဟုတ်လား..." လို့ မေးသည် ။ မေဇင်လည်း " အရမ်းကြိုက်တယ်.." လို့ ဖြေသည် ။ သူက " ထပ်လိုးပေးမယ်...." လို့ ပြောရင်း မေဇင့် ဖင်တုံးတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည် ။ " တော်တော်တောင့်တယ်.." လို့လည်း သူပြောသည် ။ မေဇင်နဲ့သူ ထပ်လိုးဖြစ်ကြသည် ။ ဒီတခါတော့ မေဇင် သူ့ကို ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်သည် ။

 လူလစ်ရင်လစ်သလို အိမ်မှာလည်း လိုးကြသလို သူခေါ်သွားတဲ့ မင်္ဂလာဒုံဖက်က သူ့အမျိုးခြံထဲကိုလည်း လိုက်သွားသည် ။ ဒါပေမယ့် သူ မေဇင်တို့အိမ်ကနေ ပြောင်းသွားရသည် ။ မေဇင်နဲ့ ထပ်မလိုးဖြစ်ကြတော့ဘူး ။ သူ့အထိအတွေ့တွေကို တမ်းတမ်းတတ ဖြစ်မိခဲ့တာ တော်တော်ကြာသည် ။ သူ ဘယ်ဆီကို ရောက်သွားသလဲ မေဇင်လည်း မသိတော့ဘူး ။

.............................................................................................................

အခန်း ( ၁၃ )

ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိတော့ မီးခဲပြာဖုံးဖြစ်နေခဲ့တဲ့ ကာမစိတ်ရိုင်းတွေက ပြန်ထကြွရပြန်သည် ။ ယားတက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ ပွတ်မိသည် ။ ဒီအချိန်မှာ ပေါက်ပေါက် ဖုန်းဆက်လာသည် ။ ပေါက်ပေါက်က မေဇင့်ကိုခင်သည် ။ မေဇင်ကလည်း ပေါက်ပေါက်ကို ရိုးသားပွင့်လင်းလို့ သဘောကျသည် ။ ပေါက်ပေါက်ကို စသိတာက ပေါက်ပေါက် ဆူရှီလိပ်တဲ့ ဆူပါမားကက်ကြီးကို မေဇင်ဈေးသွားဝယ်ရင်း တွေ့ကြတာ  ။ ပေါက်ပေါက်က ရုပ် တအားကြီး မလှပေမယ့် ကိုယ်လုံး ပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ စွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ မိန်းကလေးပါ ။

 ''မမမေဇင်.... ဒီညနေ အားလားဟင်.''

'ဘာဖြစ်လို့လဲ ပေါက်ပေါက်...မမ.အားပါတယ်.''

 '' မမနဲ့ ကလပ် သွားမလားလို့.''

 ''ဘယ်ကလပ်လဲ..သွားလေ..''

 ''ပေါက်ပေါက် လုပ်တဲ့ဆိုင်က ကောင်မလေးတယောက် ခေါ်သွားဘူးတဲ့ ကလပ်.မမ ကြိုက်ချင်ကြိုက်မယ်.. ...လူသန့်တယ်''

 ''အိုကေလေ..သွားလေ''

ပေါက်ပေါက်လည်း တယောက်ထဲသမား အပျိုပေါက်လေး ရည်းစားလည်းမရှိ..။ မေဇင့်ကိုဘဲ အတွင်းရေးတွေ တိုင်ပင်တတ်သည် ။ ယောက်ျားနဲ့ ပတ်သက်တာတွေ လိင်ဆက်ဆံတာနဲ့ ပတ်သက်တာတွေ မေးတတ်သည် ။ ကလပ်တွေကိုသွားရင် လာဖန်တဲ့ယောက်ျားတွေနဲ့ တွေ့တတ်သည် ။ ခုထိတော့ မေဇင်လည်း အဲလို ကလပ်မှာ လာဖန်တဲ့ဘဲတွေကို တယောက်မှ သဘောမကျမိသေးဘူး ။

ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ လိုးခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိလို့ ထန်လာတဲ့စိတ်ရိုင်းတွေကို လျော့ကျစေဖို့ စောက်ဖုတ်ကိုဖိပွတ် ဖြေဖျောက်မိသည် ။ သူနဲ့ ထပ်မလိုးဖြစ်တော့ သလိုတွဲနေခဲ့တဲ့ လင်းထိုက်သူနဲ့လည်း မတွဲဖြစ်တော့ဘူး ။ ရန်ကုန်မှာ မနေချင်တော့ဘူး ။ မေဇင့်မိဘတွေရဲ့ အဆက်အသွယ်တွေက အင်ဒိုနီးရှားမှာရှိကြတော့ မေဇင့်ကို အလုပ်ပေးနိုင်တယ် လာခဲ့ပါလို့ ခေါ်နေကြတာနဲ့ မေဇင်လည်း အင်ဒိုနီးရှားကိုထွက်ဖို့ လုပ်လိုက်ခဲ့သည် ။

နိုင်ငံခြားကို တခါမှ မထွက်ဖူးသေးဘူး ။ နိုင်ငံကူးလက်မှတ် ( ပါ့စ်ပို့ )ကို မေဇင့် အဖေရဲ့ရုံးက အရာရှိတယောက်က လိုက်လုပ်ပေးသည် ။ ဒီလူကလည်း မေဇင်နဲ့ ပူးပူးတွဲတွဲ သွားရလာရတော့ မေဇင့်အပေါ် မရိုးမသား ဖြစ်လာသည် ။ ဒါပေမယ့် မေဇင်လည်း သူ့ကိုစိတ်မလာဘူး ။ သူ့ပုံစံကို မေဇင် မကြိုက်ဖူးလေ ။ အင်ဒိုနီးရှားက ခေါ်တာက မေဇင့် အဖေရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း တယောက်ရဲ့သား ။ သူက မိန်းမနဲ့ ကလေးတွေရှိတဲ့ အိမ်ထောင်သည်တယောက် ။ အသက်ကလည်း လေးဆယ်ကျော်လောက် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်..တဲ့ ။

သူက ဂျကာတာမြို့မှာ ဆေးခန်း ဖွင့်ထားသည် ။ မေဇင့်ကို သူ့ရဲ့ ဆေးခန်းမှာ လက်ထောက်အဖြစ် ကူညီဖို့ သူကအလုပ်ပေးမှာ ။ ဒါတွေအားလုံးက မေဇင့် မိဘတွေကြောင့် ကူညီချင်ကြတာလေ ။ မေဇင် ဂျကာတာကို ရောက်သွားတော့ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်က လေဆိပ်မှာလာကြိုနေသည် ။ သူ့မိန်းမ မမာရီယာလည်း ပါသည် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်က အသားမဲမဲ ခပ်ဝဝ ။ ပုံမလာဘူး ။ သူ့မိန်းမကြီးက ပိုတောင် ပုံပျက်သေးသည် ။ ရောက်သွားသွားချင်း သူတို့အိမ်ကို လိုက်သွားရသည် ။ ကလေးတွေကလည်း သုံးယောက်တောင် ။

 နောက်တနေ့မှာ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ရဲ့ ဆေးခန်းကို မေဇင် ရောက်သွားရသည် ။ သူ့မိန်းမကြီးတော့ မပါတော့ဘူး ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ကို မေဇင်က အန်ကယ်လို့ခေါ်သည် ။ သူက မေဇင့်ကို ဆေးခန်းအလုပ်တွေကို ရှင်းပြသည် ။ လုပ်ရမှာတွေကို ပြပေးသည် ။ သင်ပေးသည် ။ ဒီအလုပ်ကို လှေခါးထစ်တခုအနေနဲ့ အတွေ့အကြုံရအောင် လုပ်စေချင်သည်လို့ ပြောသည် ။ သူက အလုပ်သင်ပေးမည်လို့ ပြောသည် ။

မနက်ကနေ ညနေ ဆေးခန်းထဲမှာ သူနဲ့ မေဇင်တို့ အတူတူ နီးနီးကပ်ကပ် လုပ်ကြရတဲ့အခါ သူဟာ တကယ့် နှာဘူးကြီးတယောက် ဆိုတာသိလာရသည် ။ မိန်းမလူနာတွေကို သူ စမ်းသပ်တဲ့အခါ သူ့စိတ်တွေ ဖေါက်ဖေါက်လာသည် ဆိုတာကို မေဇင် သိရတွေ့ရသည် ။ သူ့ဆေးခန်းမှာ မေဇင် မရောက်လာခင်ထဲက လုပ်နေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေး တယောက်ရှိသည် ။ သူ့နမာည်က မိုနာတဲ့ ။ မိုနာက ဖြူဖြူ တောင့်တောင့်လေး ။ မေဇင်လည်း နှာဘူးကြီး ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်နဲ့ မိုနာတို့ လွတ်မှလွတ်ပါ့မလားလို့ ထင်လိုက်မိသည် ။ မိုနာကလည်း ဆတ်ကော့လတ်ကော့လေး ။  ခပ်ကဲကဲလေးလေ..။

တနေ့မှာတော့ သူ မိုနာလေးကို ကြမ်းနေတာကို မေဇင် မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့လိုက်ရသည် ။ အဲဒီနေ့က မေဇင်လည်း ဈေးဝယ်စရာရှိလို့ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်နဲ့ အတူတူမပြန်ဘဲ သူမပြန်ခင် ဆေးခန်းကနေ ပြန်သွားခဲ့သည် ။ ဒါပေမယ့် မေဇင့် ပိုက်ဆံအိတ်ကျန်ခဲ့လို့ ဆေးခန်းကို တက်ဆီကားနဲ့ ပြန်သွားခဲ့ရသည် ။

 ဆေးခန်းထဲကို မေဇင် ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် လူနာစစ်ဆေးခန်းလေးထဲက အသံဗလံတွေကို ကြားလိုက်ရလို့ သေသေချာချာ နားစွင့်ထောင်လိုက်တဲ့အခါ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်နဲ့ သူနာပြုဆရာမလေး မိုနာတို့ ဖြစ်နေတာကို သိလိုက်ရသည် ။ မေဇင်လည်း ဒီလိုဟာမှာ ဝါသနာထုံသူတယောက်မို့ သူတို့ ဘာတွေဖြစ်နေကြသလဲ ဆိုတာကို သိချင် မြင်ချင်မိတာနဲ့ အခန်းလေးထဲကို ချောင်းလိုက်မိသည် ။

.............................................................................................................

အခန်း ( ၁၄ )

ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ရော မိုနာရော ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ ဖြစ်နေတာမို့ မေဇင်လည်း ပါးစပ်က အသံထွက်သွားမတတ် အံ့ဩသွားရသည် ။ မိုနာသည် လူနာစစ်ဆေးတဲ့ ကုတင်လေးကို လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးထားနေသည် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်သည် မိုနာ့ဖင် အနောက်တည့်တည့်မှာ ရပ်ပြီး မိုနာ့ဖင်တုန်းတွေအောက်ဖက်က ပြူးထွက်နေတဲ့ မို့ဖေါင်းဖေါင်း အင်္ဂါစပ်ကြီးထဲကို သူ့လိင်တန် မဲမဲတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ဖိသွင်း စပ်ယှက်နေသည် ။

လိင်တန်မဲတုတ်တုတ်ကြီး ဝင်ထွက်နေတာကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်တွေ့နေရသလို မိုနာရဲ့ အော်ညည်းသံတွေနဲ့ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ရဲ့ တရှူးရှူးနဲ့ အသက်ရှုသံကြီးကို ကြားနေရသည် ။ မေဇင်လည်း ဒူးတွေခွေယိုင်ချင်အောင် ဒူးတွေတုန်ခါနေသည် ။ ရင်တွေလည်း တအားခုံပြီး ပေါင်ဂွဆုံက အင်္ဂါစပ်အဖုတ်က ယားလာသည် ။ အရည်တွေလည်း စိုစွတ်ယိုစီးကျလာသည်လို့ သိလိုက်သည် ။

ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်က မိုနာလေးရဲ့ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံဆုပ်ကိုင်ပြီး ခါးအားကောင်းကောင်းနဲ့ ဖိဆောင့်နေသည် ။ မိုနာနဲ့ သူသည် ခုအကြိမ်က ပထမဦးဆုံး လုပ်ကြတာတော့ ဟုတ်မယ်မထင် ။ နှစ်ယောက်စလုံးသည် လုပ်သားကျနေကြသည်လို့ မေဇင်ထင်မိသည် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ရဲ့ လဥကြီးနှစ်လုံးသည် တွဲလောင်းကျနေပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း မိုနာရဲ့ဖင်ကြားကို ဘတ်ကနဲ ဘတ်ကနဲ သွားရိုက်ခတ်နေတာကလည်း အသဲယားစရာ မြင်ကွင်းတခုပါဘဲ ။

မေဇင်လည်း ကိုယ့်ပေါင်ကြားကို ကိုယ်လက်လေးနဲ့ဖိထားမိရင်း သူတို့မပြီးခင် လစ်မှဘဲလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး အသာခြေဖေါ့နင်းကာ နောက်ဆုတ်ထွက်ခွာလိုက်မိသည် ။ အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ရဲ့ ဇနီး မမာရီယာက " ဘာလို့ ကိုသောင်းလှိုင်နဲ့ အတူတူ ပြန်မလာတာလဲ.. သူ ဘယ်မှာ ကျန်ခဲ့သလဲဟင်....." လို့မေးလို့ မေဇင်က ဝယ်စရာရှိလို့ ကိုယ့်ဖါသာ ဆေးခန်းကနေ တက်စီစီးပြီး မြို့ထဲကိုသွားခဲ့တာလို့ ပြောပြလိုက်သည် ။

ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်နဲ့ မိုနာတို့ရဲ့ လိုးပွဲလေးက မေဇင့်စိတ်တွေကို တကယ်ဘဲထကြွစေသည် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ရဲ့ လီးမဲမဲကြီးကလည်း လုံးပတ် တော်တော်တုတ်သည် ။ ရှည်လည်းရှည်သည် ။ ဒါကြီးကို ခဏခဏဘဲ မြင်ယောင်နေသည် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင် ပြန်လာပြီးနောက် သူတို့မိသားစုနဲ့ ညနေစာ အတူတူထိုင်စားရသည် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်သည် ဝဖိုင့်ဖိုင့် ဘိုက်ပူပူနဲ့ လေးကန်သည်လို့ ထင်မြင်နိုင်ပေမယ့် ညနေကဆေးခန်းမှာ နပ်စ်မလေး မိုနာကို လိုးနေတာက တကယ့်ကိုကြမ်းသည် ။ သွက်သည် ။ ဆောင့်အားလည်းကောင်းသည် ။ မထင်ရဘူး။

နောက်တနေ့ မနက် ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်နဲ့ ဆေးခန်းကို အတူတူ သွားကြတော့ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်က

" မေဇင်ရေ.. ကိုယ်နဲ့မေဇင်တို့ မကြာခင် ဘာလီကျွန်းကို ခရီးသွားကြရမယ်ကွ.." လို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ပြောလာလို့

မေဇင်လည်း "ဘာအတွက်လည်း ဆရာ..."လို့ သူ့ကို ပြန်မေးလိုက်သည် ။

သူက " ဆေးပညာ နှီးနှောဖလှယ်ပွဲ ရှိတယ် ...ကိုယ်က စာတန်းဖတ်ရမယ်၊ မေဇင်က ကိုယ့်လက်ထောက်အဖြစ်နဲ့ တက်ရောက်ပြီး လိုအပ်တာလေးတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးရမယ် ...." လို့ ပြောလိုက်လို့ မေဇင်လည်း အံ့ဩသွားသည် ။

 " မိသားစုရော ပါလား ဆရာ..." လို့ မေးလိုက်မိသည် ။

သူက " အလုပ်သဘော သွားရတာမို့ မိသားစုတွေတော့ မပါဘူး.. ကိုယ်နဲ့မေဇင်တို့ဘဲ သွားကြရမယ်..." လို့ ဖြေသည် ။

သူ့ပုံက မေဇင်နဲ့အတူတူ ဘာလီကျွန်းကို သွားရမှာကို ပျော်နေသလိုဘဲ...။ ဆေးခန်းမှာ သူနဲ့မိုနာတို့ တပူးပူးနဲ့ တို့လိုက်စလိုက် ရိုက်လိုက်တွေ လုပ်နေကြတာက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ရင်းနှိးမှုကို ပြသနေသလိုဘဲ ။ ညနေစောင်းလာပြီး ဆေးခန်းပိတ်ချိန်နီးလာတော့ မိုနာက

 " ဒေါက်တာ ငါ အလုပ်ရှိလို့ ပြန်လိုက်တော့မယ်..ဆေး

ခန်းလည်း ပိတ်တော့မယ် မဟုတ်လား..." လို့ ပြောပြီး ပြန်ဖို့ လုပ်သည် ။

ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်က ကျန်နေသေးတဲက လူနာတယောက်ကို မေဇင်နဲ့ဘဲ ကြည့်တော့မည် ပြန်တော့လို့ မိုနာကို ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ မိုနာ ပြန်ပြီးတဲ့အချိန် လူနာလည်း မရှိတော့တဲ့အချိန် ကျဉ်းလွန်းတဲ့ လူနာစစ်ဆေးခန်းလေးထဲမှာ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်က မေဇင့်တင်ပါးကို ဖတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်ပြီး

" မေဇင်.. ..ညည်း တအားလှတာဘဲ.. ..အိုး... အိုးက တကယ့် စစ်ကိုင်းအိုး...." လို့ ရယ်မောပြီး ပြောလိုက်သည် ။

မေဇင်လည်း.." ဆရာနော်.. ဘာတွေ လျောက်ပြောနေတာလဲ" လို့ မျက်စောင်းလေးထိုး နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ပြောလိုက်သည် ။

သူက တဟဲဟဲ ရယ်မောရင်း.." တကယ်ပါ မေဇင်ရယ်... ကိုယ့်မိန်းမက ပုံပျက်ပန်းပျက် ဖြစ်နေတဲ့အချိန် မေဇင့်လို ကိုယ်လုံး လှလှတောင့်တောင့် မိန်းကလေးတယောက်နဲ့ အခုလို အတူတူ အလုပ်လုပ်ကြတဲ့အခါ အလှအပတွေက ပိုပြီး ထင်ရှားသိသာတာပေါ့ကွယ်...." လို့ ပြောရင်း မေဇင့်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး စိုက်ကြည့်လေသည် ။

မေဇင်လည်း " ဆရာရယ်... မနေတတ်ပါဘူး... သိပ်မကြည့်နဲ့...." လို့ ပြန်ပြောမိသည် ။

သူက "မေဇင်နဲ့ ကိုယ်နဲ့ တခုခု သွားသောက်ရအောင်... မေဇင့်ကို ခေါ်သွားချင်တဲ့ ဆိုင်တဆိုင် ရှိတယ်...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

" အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် မမက မေးနေမလား ဆရာ..." လို့ မေဇင်က သူ့ကို ပြန်ပြောလိုက်တော့

သူက " မိန်းမ အိမ်မှာ မရှိဘူး..မေဇင်.. သူနဲ့ကလေးတွေ. ...တခြားမြို့ကို သူ့မိတ်ဆွေတွေနဲ့ သွားကြတာ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်ကြလိမ့်မယ်..." လို့ သူက ပြောပြသည် ။

သူနဲ့မေဇင်တို့ ဆေးခန်းပိတ်လိုက်ပြီး ပင်လယ်ဆိပ်ကမ်းဖက်ကို ကားလေးနဲ့ သွားလိုက်ကြသည် ။ သူခေါ်သွားတဲ့ဆိုင်က ပင်လယ်ကူးသဘေ်ာဆိပ်နားက အရက်ဆိုင်လေးတဆိုင် ဖြစ်သည် ။ မေဇင်လည်း လေတဖျူးဖျူးတိုက်နေတဲ့ ပင်လယ်ဆိပ်ကမ်းလေးကို လာရတာ သဘောကျမိသည် ။ တနေကုန် ဆေးခန်းထဲမှာ ပင်ပန်းသမျှ ပြေပျောက်ရသည် ။ သူက ဝစ်စကီသောက်ပြီး မေဇင်က ဝိုင်သောက်သည် ။

သူက သူ့မိန်းမက လိင်ပေးမဆက်ဆံတော့တဲ့အကြောင်း ပြောပြသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့လိင်ဆက်ဆံရေး အကြောင်းတွေကို စိတ်ဝင်စားမိတာ အမှန်ပါဘဲ ။ သူက မေဇင့်ကိုလည်း ရည်းစားရှိဖူးလား မေးသည် ။ ယောက်ျား အတွေ့အကြုံတော့ ရှိဖူးမှာပေါ့နော်လို့လည်း မေးသည် ။ မေဇင်ကလည်း အမှန်အတိုင်း အကုန်မပြောပြပေမယ့် ရည်းစားတွေထားဖူးကြောင်း လောက်တော့ သူ့ကို ပြန်ပြောပြလိုက်သည် ။ တော်တော်ကြာကြာ သောက်ကြစားကြအပြီး သူက နုုတ်ရဲတင်လာပြီး..

" မေဇင်.. ဟိုတနေ့က ကိုယ်နဲ့ မိုနာတို့

ချစ်တင်းနှီးနှောနေကြတဲ့အချိန် မေဇင် ပြန်ရောက်လာပြီး ကိုယ်တို့လုပ်နေတာတွေကို တွေ့သွားတယ်နော်..." လို့စပြောလာသည် ။

 မေဇင်လည်း မညာချင်တာနဲ့ " ဟုတ်တယ်.. ဆရာတို့က နစ်ကက်ကြီးတွေနဲ့ ပေါ်တင်ကြီးကွာ" လို့ အပြစ်တတင်သလို ပြောလိုက်မိသည် ။

သူက တဟင်းဟင်းနဲ့ ရယ်နေပြီး." သိတယ်မဟုတ်လား.. ဒီစိတ်ဝင်လာရင် အရှက်ကင်းကုန်ကြတယ်လေ.. .မေဇင်ရေ..." လို့ ပြန်ပြောသည် ။

" အဟီး....မျက်စိရှက်စရာကြီး....." လို့ မေဇင်က လျာလေး တစ်လစ်ထုတ်ရင်း ပြောလိုက်မိသည် ။

မေဇင်က သူ့ဒုတ်ကြီးကို မျက်စိထဲက မဖျောက်နိုင်ဘဲ မြင်ယောင်နေမိတာ ။ ဟူး.. ဒါကြီးနဲ့သာ ကြုံလိုက်ရရင် အဖိုက်ခံလိုက်ရရင် အီဆိမ့်နေမှာဘဲဆိုတဲ့ အတွေးတွေကလည်း ခဏခဏဝင်မိပြီး ကိုယ့်ဖါသာ လက်နဲ့ ဖိဖိပွတ်ပြီး ဖြေဖျောက်ခဲ့ရတာ အကြိမ်ကြိမ်ဘဲလေ ။ နှစ်ယောက်လုံးလည်း ရေချိန်ကိုက်နေကြပြီမို့ ကျသင့်ငွေကို သူကရှင်းလိုက်ပြီး မေဇင်တို့ ဆိုင်ထဲကထွက်ခဲ့ကြသည် ။ ဒီအချိန်မှာ မေဇင့်စိတ်တွေက တကယ့်ကိုဘဲ ဖေါက်ပြန်နေခဲ့ပါသည် ။ သူနဲ့ ပင်လယ်ကမ်းစပ်မှာ လမ်းလျောက်ကြတော့ သူများ မေဇင့်ကို ဘယ်တော့ဖက်လာ နမ်းလာမလဲဆိုတာကို မေဇင် စောင့်စား မျှော်လင့်မိခဲ့တာ အမှန်ပါဘဲ ။

..........................................................................................................

အခန်း ( ၁၅ )

သူက အပြန် ကားထဲ ရောက်မှ ဇာတိပြလာသည် ။

" မေဇင့်လက်ကလေးတွေက ဖွေးနုနေတာဘဲ.. မွေးညင်းစိမ်းလေးတွေက ကိုယ့်စိတ်ကို လှုပ်ရှားစေတယ် မေဇင်.."

မဲမဲဝဝကြီးက နုပြနေသည် ။ မေဇင့်လက်ကို သူကိုင်သည် ။ ပွတ်သည်လို့ပြောလျှင် ပိုမှန်လိမ့်မည် ။ မေဇင်လည်း စိတ်တွေလာနေတာပါ ။ သူ့ဖက်က စလာတာကို စောင့်နေတာ ။

" ဆရာ....မေဇင့်ကို စိတ်ဖေါက်ပြန်နေတယ်ပေါ့လေ "လို့ သူ့ကို မေးလိုက်တော့

သူက " ဝန်ခံပါတယ်....မေဇင်... ကိုယ်လေ. .မေဇင် မြန်မာပြည်က ရောက်လာတဲ့နေ့ထဲက မေဇင့်ကို စိတ်တွေ ဖေါက်ပြန်နေမိတယ်.. ...ကိုယ်.. ကိုယ် မေဇင့်ကို ချစ်နေမိတယ် ..."

မေဇင်လည်း စိတ်ထဲမှာ ကျိတ်ပြီး ရယ်လိုက်မိသည် ။ ဟားတိုက်ရယ်မောသည် ဆိုတာမျိုး ။ သူကများ ချစ်သတဲ့ ။ မသိရင်ခက်မယ် သက်လယ်ရယ် ။ လိုးချင်ရင် လိုးချင်တယ်ပြောတာ မဟုတ်ဖူး ။ ချစ်တယ်လို့ အသံကောင်း ဟစ်နေတယ် ။ ဒရိုင်ဘာ ကိုညိုမှိုင်းကမှ တခါမှ ချစ်တယ်မပြောဘဲ အပီလိုးသွားခဲ့တယ် ။ ဒါပေမယ့် မေဇင်လည်း ဘဲပြတ်နေလို့ စိတ်ထဲ ဆာလောင်တောင့်တနေတော့ ချစ်တယ်ဆိုလည်း ချစ်တယ်ပေါ့.. ။ အငြင်းမပွားလိုပါဘူး ။ အဓိက အလုပ်ဖြစ်ကြဖို့ဘဲ မဟုတ်လား..။

" မေဇင်ကလည်း ဆရာနဲ့ မိုနာတို့ အချစ်ကြမ်းကြတာကို မြင်မိပြီး စိတ်တွေ နိုးကြွမိတယ် သိလား... ဆရာ.. ဆရာ့ကို နစ်ကက်ကြီး မြင်ရတာ သိပ်စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့မိတယ် .. အိပ်လို့တောင် မရဘူး သိလား..."

သူ့လက်တဖက်က မေဇင့်ခါးလေးကနေ ဆွဲယူဖက်လိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။ သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီး မေဇင့်နှုတ်ခမ်းတွေ အပေးကို ဖိကပ်လာသည် ။  နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်မိကြသည် ။ လျာချင်းလည်း ကစားမိကြသည် ။ ကားထဲက အချစ်ကြမ်းပွဲလေးပေါ့ ။ သူ့လက်တဖက်က မေဇင့် စကပ်အောက်ထဲကနေ မေဇင့်စောက်ဖုတ်ကို လာစမ်းသည် ။ သူကိုင်ချင်တာက များနေသည် ။ နို့ကိုစမ်းလိုက် စောက်ဖုတ်ကိုကိုင်လိုက်နဲ့ ။ မေဇင့်လက်တဖက်ကိုလည်း ဆွဲယူပြီး သူ့ပေါင်ကြားဆီကို ပို့ပေးသည် ။ သူ့ဒုတ်ကြီးက မာကျောမတ်ထောင်နေပြီ ။

မေဇင်ကလည်း ဒုတ်ငတ်နေတဲ့ကောင်မ ဆိုတော့ သူ့ဒုတ်ကို အငမ်းမရဘဲ ကိုင်မိရသည် ။ ပူနွေးနွေး ဒုတ်ကြီးက လုံးပတ် တော်တော် တုတ်သည် ။ ထိပ်ဖူးဒစ်ပြဲကြီးက အော်လံကြီး ။ ဟီး... စုတ်ပစ်ချင်ပေမယ့် သူ အထင်အမြင်သေးသွားမှာ စိုးလို့ အောင့်အည်းထားပြီး ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပေးနေမိသည် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေကလည်း မေဇင့်စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်နေသည် ။ အရည်တွေက တအား ယိုစီးစိုရွှဲနေသည် ။

သူ ကားတောင် ဖြောင့်အောင်မမောင်းနိုင်ဘူး ။ တအားထန်နေသည် ။ မေဇင့်ကို ပုလွေမှုတ်ပေးဖို့ ပြောလာသည် ။ မေဇင်လည်း အိုက်တင် ခံနေလိုက်သည် ။ " လုပ်တတ်ဖူး..လုပ်ဖူးဘူး......" လို့ မူပေးလိုက်သည် ။ တချို့က မူမှကြိုက်တယ်လေ ။ ပို တန်ဖိုးထားတတ်တယ်လေ ...။ လက်နဲ့တော့ ပွတ်တိုက်ပေးတာပေါ့ ။ သူ့အိမ်ကို ပြန်ရောက်တာနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံး အိမ်ထဲကို အမြန်ပြေးဝင်မိကြသည် ။ လမ်းခုလတ်မှာ သူ့ကို

 " ဆရာ့မိန်းမ ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်မှာလဲ.." လို့ မေးလိုက်မိသည် ။

သူက " ညနက်မယ်..သူတို့က သဘေ်ာနဲ့ သွားကြတာ.. ..မေဇင့်အခန်းကိုဘဲ သွားလိုက်ကြရအောင်...." လို့ သူက ပြန်ပြောသည် ။

သူ့ဒုတ်ကြီးက ဘောင်းဘီအထဲကနေ ထောင်ထနေတာ ငေါငေါကြီး ။ မေဇင်နေတဲ့ အခန်းလေးထဲကိုရောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်တွေပေါ်က အဝတ်တွေကို အမြန်နှုံးနဲ့ ချွတ်ပစ်လိုက်ကြရင်း အငမ်းမရဘဲ စစ်စတီနိုင်း ပုံစံနဲ့ တယောက်ဟာကို တယောက် စုတ်မိလိုက်ကြသည် ။ ဘဲကြီးက စောက်စိကို တအားစုတ်သည် ။ စောက်ဖုတ်ကို လျာကြီးနဲ့ တအားယက်သည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ဒုတ်ကိုစပါယ်ရှယ် မှုတ်ပေးလိုက်သည် ။ ဝတုတ်တုတ်ပေမယ့် လိုးအားဆောင့်အားကတော့ တအားကောင်းသည် ။ ဆော်လိုက်တာ တဖန်းဖန်းနဲ့ ။ မေဇင်လဲကောင်း သူလည်းကောင်း အတူတူ ပြီးကြသည် ။ သူ့မိန်းမနဲ့ ကလေးတွေ ပြန်မရောက်လာခင် နှစ်ချီဆွဲဖြစ်လိုက်ကြသည် ။

နောက်တနေ့ ဆေးခန်းမှာလည်း မိုနာကို စောစောပြန်လွှတ်ပြီး လူနာကြည့် ကုတင်လေးပေါ်မှာ နှစ်ချီကောင်းဆွဲဖြစ်လိုက်ကြသည် ။ မေဇင်လည်း အလိုးကောင်း အားကောင်း သက်လုံကောင်းတဲ့ သူ့ကိုသဘောကျမိပြီး သူနဲ့ နေ့တိုင်းလိုလိုဘဲ ကောင်းကောင်း လိုးဖြစ်ကြသည် ။ ဘာလီကျွန်းကို အလုပ်နဲ့ သွားရမယ်ဆိုတာက လိမ်စင်ကြီး ။ မေဇင်နဲ့ အဲ့ကိုခရီးထွက်သွားပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲချင်လို့ အကြောင်းပြတာကြီး ဖြစ်နေသည် ။

ဘာလီကို သွားကြတဲ့အချိန် သူနဲ့မေဇင်က အမြဲလိုလို လိုးနေကြတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ ဘာလီကဟိုတယ်မှာ စိတ်တိုင်းကျ လိုးလိုက်ကြတာမှ နေ့ရောညရော ။ အဲ့မှာသူ့ကို မေဇင် နောက်ပေါက် ပေးလုပ်လိုက်သည် ။သူက သူ့မိန်းမကြီးကိုကွာလိုက်ပြီး မေဇင့်ကို ယူချင်တယ်လို့ပြောသည် ။ မေဇင်က လက်မခံပါဘူး ။ ဒီလောက် စိတ်ကြိုက်လိုးနေရတာ မကျေနပ်သေးဘူးလား ဖင်လည်း ပေးလိုးတာကို ။

ဘာလီက ပြန်လာပြီးတဲ့နောက် တညနေမှာ ဆေးခန်းပိတ်လိုက်ပြီးတဲ့အချိန် သူရယ် မေဇင်ရယ် မိုနာရယ် သုံးယောက်ပေါင်း လိုးဖြစ်ကြသည် ။ မေဇင့်အတွက် သုံးယောက် အတူတူလုပ်တာ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံပါ ။ မကြာခင် မေဇင် အမေရိကန်ကို သွားရဖို့ အခွင့်အလမ်းရလာသည် ။ ကျောင်းတက်ပြီး စာမေးပွဲဖြေရမည်လို့ မေဇင့်ကို လမ်းပြပေးတဲ့လူက လမ်းပြပေးသည် ။ မိဘတွေကလည်း ရန်ကုန်ကနေ ဘာမှမပူနဲ့ လုပ်သာလုပ် ကုန်ကျစားရိတ်တွေ အကုန်လုံးကို ၊ ငွေလဲပြီး ပို့ပေးမယ်လို့ အားပေးကြသည် ။

ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်လည်း မေဇင်နဲ့ခွဲရတာကို ဖီလင်လုပ်ပြသေးသည် ။ မေဇင်က ဆရာ့မှာ မိုနာလေးရှိနေတာဘဲ မိုနာ့ကိုဘဲ အတိုးချပြီးလိုးပေါ့လို့ ပြောလိုက်တော့ သူ ရယ်နေသည် ။ မေဇင်လည်း တယောက်ထဲ အမေရိကန်ပြည်ကို ခြေချခဲ့ရသည် ။ ပြီးခဲ့တာတွေကို ပြန် မြင်ယောင် သတိရ စဉ်းစားတော့ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်နဲ့ ဆွဲခဲ့တာတွေကို သတိရပြီးစိတ်တွေထလာသည် ။ လတ်တလော ဘဲကမရှိဘူး ။

ပေါက်ပေါက်နဲ့ ချိန်းထားလို့ ကလပ်သွားဖို့ ပြင်ဆင်ရဦးမည် ။ ရေချိုးဖို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန်လုံးချွတ်ပစ်လိုက်ရင်း ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကတဲ့ ကလပ်မှာဆို ဒီလို ချွတ်ပြကြတာဘဲလို့ တွေးလိုက်မိရင်း ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးထဲမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်မိသေးသည် ။

........................................................................................................

အခန်း ( ၁၆ )

" ခွေးကိုးကောင် နိုက်ကလပ်" ( nine dogs night club ) ထဲကို သူ ဝင်ခဲ့သည် ။ စောသေးလို့လားမသိဘူး ။ ခွေးကိုးကောင်ထဲမှာ လူသိပ်မများသေးဘူး ။ မြူးကြွတဲ့ အဆိုတော် တေလာဆွစ်ရဲ့ သီချင်းတပုဒ်ကို ဖွင့်ထားသည် ။ စားပွဲတလုံးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ဘားကောင်တာမှာ လူတယောက် ရှိနေသည် ။ အရှေ့အလယ်ပိုင်းက ရုပ်မျိုး ။ သူ့အနောက်ဖက်က နံရံမှာ အရက်ပုလင်း ပုံစံအရွယ် မျိုးစုံပြသထားသည် ။ စကပ်တိုတို တင်ကားကား ရင်သားထွားထွားနဲ့ စားပွဲထိုးမလေး တယောက် ကနွဲ့ကရနဲ့ လှမ်းလာသည် ။

" ဘာသုံးဆောင်မလဲ လူကြီးမင်းရှင့်..."

ပြုံးတုံးတုံး မခို့တရို့ အမူအရာနဲ့ မေးသည် ။

" ဗော့ဒ်ဂါနဲ့ လိမ်မော်ရည် အစပ်..သခွားသီးထည့်မယ်....."

" အိုကေ....ယူလာမယ်နော်...ခဏစောင့်....."

ခုတလော မိုးသက် မူပျက်နေတာကို သူ စိတ်ညစ်နေသည် ။ မိုးသက် ဖေါက်ပြန်နေပြန်ပြီနဲ့တူတယ် ။ အိပ်ကြမယ် လုပ်ရင်လည်း ရာသီလာနေလို့ စာမေးပွဲရှိလို့ စိတ်မပါလို့ဆိုတဲ့ ဆင်ခြေတွေနဲ့ ငြင်းနေတာ တော်တော်လေးကြာပြီ ။ အလုပ်တွေကလည်း တောင်လိုပုံနေတာနဲ့ မိုးသက်ဖက်ကို မလှည်အားသေးဘူး ။ လူနဲ့ အလုပ်နဲ့က မမျှဘူး ။ တိုင်းပြည်ကကြီး. ..ရန်သူကများ.. လူမုန်းများတဲ့ တိုင်းပြည်မို့ လုံခြုံရေး ကာကွယ်ရေးအတွက် လှို့ဝှက်လုပ်ကိုင်နေကြတဲ့ သူတို့ဌာနဝင်တွေ စောင့်ကြည့် ထောက်လှမ်းနေကြတဲ့ ကြားထဲက အလစ်အငိုက် တိုက်ခိုက် ဖေါက်ခွဲတာတွေက ဆက်တိုက်လိုဖြစ်ပွားနေခဲ့သည် ။

ခွေးကိုးကောင်ကို သူ အခုလာရခြင်းကလည်း သက်သက် အရက်လာထိုင်သောက်တာ မဟုတ်ဘူး ။ အလုပ်နဲ့ လာခဲ့ခြင်းပါဘဲ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကလပ်ထဲကို လူတွေဝင်လာကြသည် ။ စားပွဲထိုးမလေး ပြန်ရောက်လာသည် ။ ယမကာခွက်ကို သူ့အရှေ့ကို တရိုတသေ ချပေးသည် ။ သီဟိုသရက်စေ့လှော် တပွဲလည်းပါသည် ။

" ဘာထပ်လိုသေးလဲ..ပြောနော်...မင်းအတွက် အကုန် ရစေရမယ်...."

သူက မော့ကြည့်လိုက်ရင်း.." ဟင်... တကယ် ပြောတာလား... အကုန်ရမယ် ဟုတ်လား..." လို့ ပြန်မေးလိုက်တော့

ကောင်မလေးက ရယ်လိုက်ပြီး.." ဒါပေါ့.... ရမယ်.. ဘာလိုလို..." လို့ ပြန်ပြောသည် ။

" ဒါ မင်းအတွက်... မင်း ငါ့စားပွဲမှာ ခဏ ထိုင်နိုင်မလား...."

လို့ သူက မေးရင်း တရာတန်တရွက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်သည် ။ ကောင်မလေး မျက်လုံး အရောင်တောက်သွားသည် ။ ဝမ်းသာအားရ တရာတန်ကို ဖျတ်ကနဲ ကောက်ယူလိုက်ပြီး လည်ဟိုက်ဘလောက်စ်ထဲက ဘရာစီယာထဲကို ထိုးထည့်လိုက်သည် ။

" ရတယ်လေ... ထိုင်မယ်... ငါတို့ပိုင်ရှင်က ကပ်စတန်မာ ခိုင်းတာတွေကို သေသေချာချာ ဂရုစိုက်ဖို့ မှာထားပါတယ်" လို့ ပြောရင်း ကုလားထိုင်တလုံးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။

" မင်းက ဘယ်တိုင်းပြည်ကလဲ.. ဖိလစ်ပင်းန်ကလား .."

ပြီးစလွယ်ဘဲ " ဟုတ်တယ်...." လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

" မင်းကကော..မင်းနံမည် ဘာလဲ..."

" ငါ့နံမည်က ဆွေလီယာ..ငါက လစ်ဗျား နိုင်ငံက....."

" မင်း တော်တော် လှတယ်...."

" ဟင်းဟင်း... ငါ့ကို မင်း မြှောက်နေတယ်... ..မင်း ဘာလိုချင်လဲဟင်....."

"  မိန်းမ.... ...ငါ ဒီကလပ်မှာ မိန်းမ ရနိုင်မလား......"

" အာ... ...ခစ်ခစ်... ..ရတာပေါ့..ရတယ်... ..ပိုက်ဆံရှိရင် လိုတာအကုန်ရမယ်... ....အားလုံး ရမယ်... ...ခစ်ခစ် "

" ဘယ်လောက် သုံးရမလဲ...."

" အတိအကျတော့ မဟုတ်ဘူး...မင်း ဘာလိုချင်လဲ ပေါ် မူတည်တယ်....."

" ဥပမာ...မင်းကို လိုချင်တယ် ဆိုရင်....ဘယ်လိုလဲ...."

ကောင်မလေးက အံ့အားသင့်သွားသည်  ။

" ငါက စားပွဲထိုး သက်သက်ပါ..အဲဒါ မလုပ်ဘူး......"

" အာ..ငါက မင်းကိုဘဲ လိုချင်တာ.. ဘယ်လောက်သုံးရမလဲသာ ပြောပါ .. မင်း ကျေနပ်စေရပါမယ်...."

ကောင်မလေးက ရယ်နေသည် ။

" မလုပ်ပါဘူးဆို .....   "

" မင်းကို ငါ မြင်မြင်ချင်း သဘောကျသွားလို့ပါ... လုပ်ပါ.... မင်းနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်း တွေ့ပါရစေ... .ဆွေလီယာ"

ဒီအချိန်မှာ ကလပ်ထဲကို အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ အနက်နဲ့ လူတယောက်ဝင်လာသည် ။ လည်စည်းအဝါရောင်တောက်တောက်နဲ့ ။ မျက်နှာထားက တင်းတင်း...။ သူ့ဘေးမှာ ဗလကောင်းကောင်းနဲ့ လူနှစ်ယောက် ပါလာသည် ။ ဒီလူတွေက ဂျင်းဘောင်းဘီအပြာရောင် စပို့ရှပ်အနက်တွေ ဝတ်ထားကြသည် ။ သက်တော်စောင့် လူမိုက်လို ဒီဇိုင်းတွေ ။

" သူက ဘယ်သူလဲ...ဂိုဏ်းစတား လား....."

သူက နောက်သလို ပြောင်သလိုနဲ့ မေးလိုက်တာ ကောင်မလေးက " ရှူးတိုးတိုး...သူက ဒီကလပ်ရဲ့ မန်နေဂျာ.. သူက ပိုင်ရှင်ရဲ့ တူပေါ့...." လို့ လေသံတိုးတိုးနဲ့ ဖြေသည် ။

" နံမည်က ဘာလဲ..."

" သူ့နံမည်က ဒွန်.... သူ့ဦးလေးက နိုက်ကလပ်တွေကို သူနဲ့ဘဲ အားလုံး လွှဲထားတာ......"

ဒွန်...ဒွန်.........ဒွန်.......။

အချက်ပေး ခေါင်းလောင်းသံတွေ သူ့ခေါင်းထဲမှာ ဆူညံသွားသည် ။ အန္တရာယ်အချက်ပေး မီးနီလေးတွေ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လင်းလက်နေသည် ။ သူတွေ့ချင်နေတဲ့ ငတိ ။ ဌာနချုပ်ကဖိုင်ထဲမှာ ဒင်းရဲ့ ပုံတွေ အများကြီးဘဲ ။ စားပွဲထိုးမလေးကို စည်းရုံးပြီး သိချင်တာတွေ ထပ်မေးရမည် ။ အလစ်အငိုက်ဖမ်းပြီး ဒီ ဒွန်ဆိုတဲ့ငတိရဲ့ ရုံးခန်းထဲမှာ လှို့ဝှက် အသံဖမ်းစက်လေးတွေနဲ့ ဗီဒီယိုကင်မရာ ပေါက်စလေးတွေ တပ်ဆင်ရမည် ။

သူသည် နိုင်ငံရဲ့ ရန်သူ ။ အပြစ်မဲ့ ပြည်သူလူထုကို ရန်ပြုမယ့် အန္တရာယ်ပေးမယ့် ရန်သူတော် တယောက် ။ ကလပ်လုပ်ငန်း ဟန်ပြထားတဲ့ အကြမ်းဖက်သမားတွေ ..။ ရန်သူကို ဖေါ်ထုတ်ခြေမှုန်းပစ်ဖို့က သူ့တာဝန် ။ သူသည် ပဉ္စမံတပ်သား....။ သူလျှိုတယောက် ။ ဗော့ဒ်ဂါကို စုတ်သောက်ရင်း ဒွန်ကို အဝေးကလှမ်းကြည့်နေမိသည် ။ စားပွဲထိုးမလေးကို သူမပိတ်ရက်မှာ ထမင်းလိုက်ကျွေးချင်တယ် လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည် ။ ကောင်မလေးက မငြင်းဘူး ။

...........................................................................................

အခန်း ( ၁၇ )

ပေါက်ပေါက်နဲ့ လိုက်သွားတဲ့ နိုက်ကလပ်က တော်တော် ဟော့တယ် ။ ကလပ်ထဲကို ဝင်လိုက်တာနဲ့ မီးတွေလင်းလက် သီချင်းသံတွေက တဒုန်းဒုန်း တဝုန်းဝုန်းနဲ့ ။ လက်တွေ အပေါ်ကိုမြှောက်ပြီး ခြေစုံခုန်ကနေကြတဲ့ လူငယ်တွေက ခေါင်းတွေတရမ်းရမ်းနဲ့ ။

ကလပ်နံမည်က " အမဲရောင် ရေခဲ " ( Black Ice club )..။ ပေါက်ပေါက်နဲ့ မေဇင်တို့ အရက်တခွက်စီ သောက်လိုက်ကြပြီး သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်း ဆင်းတဲ့အနေနဲ့ ကနေတဲ့ ကွက်လပ်လေးကို ဝင်သွားပြီး ခုန်ပေါက်ကလိုက်ကြသည် ။ တမော ကပြီးတဲ့နောက် အရက်ဘားဆီကို ပြန်သွားလိုက်ကြပြီး အရက် ထပ်သောက်လိုက်ကြပြန်တယ် ။ ငွေရှင်းမယ် လုပ်တဲ့အခါ ဘားတာဝန်ခံက

 " ပေးစရာ မလိုဘူး.. မင်းတို့အတွက် ဟောဟိုက ငါတို့ရဲ့ ဘောစ့်က ရှင်းပြီးပြီ..."

လို့ ပြောလိုက်လို့ သူပြတဲ့ဖက်ဆီကို မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တို့ ကြည့်လိုက်ကြတဲ့အခါ အထူးဧည့်သည်တော်လို့ စာတန်းကပ်ထားတဲ့ ဆိုဖါခုံတွေမှာထိုင်နေတဲ့ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့ လူရွယ်က ပြုံးပြ ခေါင်းဆတ်ပြတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ ဘားတာဝန်ခံက

 " သူက ဒို့ကလပ်ရဲ့ မန်နေဂျာ ..ပိုင်ရှင်က သူ့ဦးလေးပေါ့.. ..သူတို့က ကလပ်တွေ ဘားတွေ အများကြီး ပိုင်တယ်...."

လို့ ပြောပြတယ် ။ တဆက်ထဲဘဲ သူ့နံမည်က ဒွန်ဆိုတာနဲ့ သူတို့က မော်ရကိုနိုင်ငံက ဆိုတာကိုပါ ပြောပြတယ် ။ ဒွန်က မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်ကို လှမ်းခေါ်တယ် ။ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်လည်း သူခေါ်တိုင်း မသွားချင်တာနဲ့ ဘားကောင်တာမှာဘဲထိုင်ပြီး အရက်သောက်နေလိုက်ကြတော့ သူက သူ့သက်တော်စောင့် ဗလကြီးတွေကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဖိတ်ခေါ်ပြန်တယ် ။

မေဇင်တို့လည်း မကောင်းတတ်လို့ သူ့ဆိကို လျောက်သွားလိုက်ကြတော့ သူက နေရာကထပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှတ်ပြီး... .ထိုင်ပါလို့ လက်နဲ့ပြတယ် ။ မေဇင်တို့ ထိုင်လိုက်ကြတာနဲ့ သူ့လူတွေက အရက်တွေချပေး စပျစ်သီး ဖရဲသီး နာနတ်သီး ပန်းသီးတွေ အတုံးလိုက် လှီးထားတာတွေ လာချပေးတယ် ။

" စားကြပါ သောက်ကြပါ အခုလို ကျနော့်ကလပ်ကို လာအားပေးတာ ကျေးဇူး အထူးတင်ကြောင်း ပြောချင်ပါတယ်....."

ပေါက်ပေါက်က ကလပ်မန်နေဂျာက စားသောက်စရာတွေနဲ့ တည်ခင်းတာကိုခံရလို့ ကျေနပ်နေတယ် ။ မေဇင်ကတော့ ဒွန်ကို

''မင်း ကလပ်ကို လာကြတဲ့ လူတွေက အများကြီးဘဲ.. .. ဘာလို့ ငါတို့ နှစ်ယောက်ကိုဘဲ ရွေးပြီး အခုလို စပါယ်ရှယ်ခေါ်ဧည့်ခံတာလဲ...'''လို့ မေးလိုက်သည် ။

 ဒွန်က ''' မင်းတို့က လူတကာထက် ထူးခြားနေလို့ပေါ့'' လို့ မေဇင့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။

မေဇင်လည်း ''တကယ်ဘဲလား.... ''လို့ ပြောလိုက်ရင်း ရယ်လိုက်သည် ။

ဒွန်က '' ငါက မိန်းမချောချောတွေ ဆိုရင် လူတကာထက် ဦးစားပေးလေ့ရှိတယ်....' လို့ ပြောလိုက်ပြီး စားပွဲထိုးတယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။

'' မင်းတို့ ဆီးဖုဒ် ( ပင်လယ်စာ ) ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား ... ကျောက်ပုဇွန်... ..ပုဇွန်.. ...ဂဏန်း.. ..ငါး.. အကောင်းစား ကျွေးမယ်....''

စားပွဲထိုးကို ပင်လယ်စာ အမျိုးမျိုး ချက်ခဲ့ယူခဲ့ဖို့ မှာလိုက်သည် ။

'' အရက်လည်း ကြိုက်တာ သောက်ကြ......''

ပေါက်ပေါက်နဲ့ မေဇင်တို့လည်း ဒွန် တည်ခင်းတဲ့အစားနဲ့အသောက်တွေကို စားသောက်ပြီး ဘိုက်လည်းတင်း မူးလည်းမူးသွားကြသည် ။

'' ငါက မိသားစု စီးပွား ( ဖန်မလီ ဘစ်ဇနက်စ် ) ကို ဦးစီးလုပ်ကိုင်နေတာ. .ဒို့ မိသားစုမှာ ကလပ်တွေ အများကြီးပိုင်တယ်. ...မင်းတို့ကို တခြားကလပ်တွေကို ခေါ်သွားချင်တယ်.. လိုက်ခဲ့မယ်မဟုတ်လား.....''

ဒွန်သည် အလွန် သဘောကောင်းတဲ့ လူတယောက်ဘဲလို့ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တို့ ထင်မိကြသည် ။ သူ့မျက်နှာသည် ကောက်ကျစ်ယုတ်မာတဲ့ပုံ မရှိဘူး ။ ဖြူစင်သဘောကောင်းတဲ့ ရုပ်ဘဲ ။

'' ကဲ လေဒီတို့ ဒို့ သွားကြမယ်.. ငါက ကလပ်တွေကို လိုက်စစ်ဆေးရတယ်... ..ကြုံတုံး မင်းတို့ကို လိုက်ပြပေးမယ်... ''

ကလပ်ထဲက ထွက်ကြသည် ။ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တို့ အပြင်ထွက် လမ်းလျောက်လိုက်မှ တော်တော်မူးနေကြတာကို သိကြရသည် ။ အဖြူရောင် လစ်မိုဇင်းကားရှည်ကြီးထဲကို ဝင်ကြရသည် ။ ပေါက်ပေါက်က ''  ဒွန်က တော်တော် ချမ်းသာတာဘဲနော် ....'' လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ပေါက်ပေါက်သည် ဒီလို အရေးပေးတာမျိုး မခံရဘူးလို့ တအားကျေနပ်နေသည် ။

ဒွန်ရဲ့ လစ်မိုဇင်းကားရှည်ကြီး ကလပ်ရှေ့ကနေ ထွက်သွားတာကို ကားရပ်ကွက်လပ်ထဲက ရပ်ထားတဲ့ ကားတစီးထဲကနေ ဇန်မင်းမောင် ကြည့်နေသည် ။ ဒွန်ဆိုတဲ့ကောင်သည် ကလပ်ထဲကနေ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ခေါ်ထုတ်သွားသည် ။ အာရှသူနှစ်ယောက် ။ ဖစ်လစ်ပီနိုမတွေ ဖြစ်ဖို့ များသည် ။ သူ့ပါးစပ်က တီးတိုးရေရွတ်လိုက်တာကို ဘယ်သူမှမကြားနိုင် ။

''ခွေးသား...ထမင်း ဝအောင်စားထား....'''

ကားစက်ကို နှိုးလိုက်သည် ။ မိုးသက် အိမ်ပြန်မလာတာကြာပြီ ။ ဘယ်သွားနေမှန်း သူ မသိဘူး ။ မိုးသက် လူတယောက်ယောက်နဲ့များ ပတ်သက်နေသလား ။ ဒါက သူထင်တာ ။ အရင်တခါ အိမ်မှာ လူတယောက်နဲ့တွေ့ပြီးကထဲက မိုးသက်ကို သူမယုံတော့ ။ ဒွန် ဆိုတဲ့ငတိကို သူ လိုက်ချောင်းနေသည် ။ မကြာခင်မှာ ဒွန်ဆီကို ဆီးရီးယားက အမျိုးတယောက် ရောက်လာမည်လို့ သတင်းရထားလို့ ..။

...........................................................................................

အခန်း ( ၁၈ )

ဒွန်ရဲ့ နိုက်ကလပ်တခုကို ရောက်သွားတယ်။ လစ်မိုဇင်း ကားရှည်ကြီးထဲမှာလည်း ဒွန်က မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်ကို ဝိုင်တွေထပ်တိုက်သေးတယ် ။ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ တော်တော့်ကို အရှိန်ရနေကြတယ် ။

" ဒါက ငါတို့ပိုင်တဲ့ကလပ်ဘဲ... သူကတော့ ကတဲ့ကလပ် မဟုတ်ဘူး .. ကတာတွေကို ကြည့်တဲ့ကလပ်.... အရက်တို့ အစားအစာတို့တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရတယ်....."

ကလပ်အပေါက်ဝမှာ Pretty woman Gentlemen's club လို့ ကြေးဝါပြားပေါ်မှာ ရေးထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်လေးကို တွေ့လိုက်တယ် ။ ဒါ... ဒါ..... ဒါ.... တုံးလုံးချွတ် ကပြတဲ့နေရာပါလား....။ မေဇင့်ကို စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုပြီး လာမိတ်ဆက်တဲ့ လူကြီးကို ပြန်သတိရသွားတယ်...။ ဒွန်က

" မင်းတို့ ၂ယောက်အတွက်တော့ ဆန်းချင်ဆန်းနေမယ် ... မင်းတို့ ဗဟုသုတရအောင် ငါ ခေါ်လာပြတာပါ ... ..မင်းတို့က ငါ့ရုံးခန်းထဲကနေ ကြည့်နိုင်တယ်...."

လို့ ပြောပြီး တပည့်တွေဖွင့်ပေးတဲ့ တံခါးကနေ ခေါ်သွားပါတယ် ။ သီချင်းသံက ကျယ်လွန်းတယ် ။ ဂျမေကန် အဆိုတော် ရှက်ဂီရဲ့ အိန်းဂျယ်ဆိုတဲ့ သီချင်းဘဲ ။ ဒွန်ရဲ့ ရုံးခန်းထဲက မှန်ကျယ်ကြီးကနေ ကလပ်ခန်းထဲကို မြင်နေရတယ် ။ မိမွေးတိုင်း ဗလာကျင်းနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေ စင်လေးတွေပေါ်မှာ တက်ကပြနေတယ် ။ သီချင်းအလိုက်နဲ့ ယိမ်းနွဲ့လှုပ်ခါပြနေကြတာ ။ ရင်သားလုံးလုံးတွေ တလှုပ်လှုပ်နဲ့...။

ယောက်ျားတွေက အာသာပြင်းပြတဲ့ မျက်နှာကြီးတွေနဲ့ ထိုင်ငေးနေကြတယ် ။ တချို့ကလည်း ကောင်မလေးတွေ ကတဲ့ စင်အနားကို လာရပ်ပြီး ငွေတွေလာချပေးနေကြတယ် ။ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေကြတဲ့ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တို့ကို ဒွန်က အနောကကနေ ပုခုံးတွေကို လာဖက်ပြီး " ဘယ်လိုလဲ..သဘောကျလား......" လို့ လာမေးသည် ။

ပေါက်ပေါက်က " စိတ်ဝင်စားတယ်.. ..ဒါ ပထမဆုံး တွေ့ဖူးတာဘဲ.. ..အရင်က ကြားဖူးထားပေမယ့် တခါမှမရောက်ဖူးဘူး ...." လို့ ဒွန်ကို ပြောလိုက်တယ် ။

" ဒီမှာက ကရုံသက်သက်.. ကတာကို ကြည့်ရုံသက်သက်ဘဲ ..ကောင်မလေးတွေကို ထိလို့ကိုင်လို့ မရဘူး... ကောလိပ်ကျောင်းသူတွေလည်း ကျောင်းစားရိတ်အတွက် လာကကြတာတွေ ရှိတယ်......" လို့ ဒွန်က ထပ်ရှင်းပြတယ်...။

မေဇင်လည်း ဒွန်ရဲ့ လက်တဖက်က ပေါက်ပေါက်ရဲ့ တင်ပါးပေါ်ကို ရောက်နေတာကို သတိထားမိလိုက်တယ် ။

" မင်းတို့၂ယောက်လည်း အဲလို ကချင်ရင် ပြောနော်... ငွေကောင်းကောင်းပေးမယ်....."

ပေါက်ပေါက်က တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး.." မကရဲပါဘူး .... ရှက်စရာကြီး .... ဒွန်..." လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

 ဒွန်က " ငါက သဘောကျတဲ့ မိန်းမဆိုရင် ငါ့အတွက် တယောက်ထဲသီးသန့် ကခိုင်းတယ်.. .ငွေအများကြီး ပေးတယ်... ငါ့မျက်လုံးတွေအတွက် သက်သက်ဘဲလေ ..ဘယ်သူမှ မတွေ့ရပါဘူး.."

လို့ ပြောပြီး ပေါက်ပေါက်ရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်နေတယ် ။ ကိုင်နေတယ် ။ ပေါက်ပေါက်က အားနာလို့လား မဆိုတတ်ဘူး ။ ဘာမှမပြောဘူး ။ ဒွန်ကိုင်တာကို ခံနေတယ် ။ ဒွန်က

" ဒါက ယောက်ျားတွေကြည့်ဖို့.. ..နောက်ထပ် အခန်းတခုလည်း ရှိသေးတယ်.. .အဲဒီအခန်းကတော့ မိန်းမတွေ အတွက်.." လို့ ပြောလိုက်ပြီး မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်ကို နောက်မှန်ကြီးတချပ်ဆီကို ခေါ်သွားပြတယ် ။

" အို...."

" ဟယ်...."

မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တို့ တအားအံ့ဩသွားကြတယ်.. ။ ဒီတခါတွေ့ရတာက မိန်းမတွေက ထိုင်ကြည့်နေကြတာ ။ ယောက်ျားတချို့က ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ စင်လေးတွေအပေါ်မှာ တက်ကပြနေကြတာ..။

" ဘယ်လိုလဲ...သဘောကျလား..."

လို့ ဒွန်က မေးတယ် ။ သူမေးတာကို မေဇင်တို့ မဖြေနိုင်ဘူး ။ တက်ကနေတဲ့ဘဲတွေရဲ့ လိင်တန်ရှည်ကြီးတွေကို ငေးမောနေရလို့ ။ ဟူး.... တကယ့်ကိုကြီးတဲ့ ဒုတ်တွေပါလား။ ပေါက်ပေါက်ကတော့ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးတဲ့ အပျိုပေါက်မဆိုတော့ တအီးအီး တအားအားနဲ့ ဖြစ်နေလေရဲ့ ။ ဒွန်က

 " မိန်းမတွေလည်း ခံစားနိုင်အောင် လုပ်ပေးတာလေ ...တချို့က ကြည့်ရုံနဲ့ အားမရဘဲ ကိုင်ချင် စုတ်ချင်လာကြတယ် ... ထိန်းလို့တောင် မရချင်ဘူး ....    "

လို့ ဆက် ပြောပြလိုက်တယ် ။ ပေါက်ပေါက်လည်း တခစ်ခစ်နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ။ ဒွန်က မေဇင့်ကို ထိုင်ခိုင်းပြီး အရက်ထပ်တိုက်ပြန်တယ် ။ ပေါက်ပေါက်ကိုတော့ ပြစရာတခုရှိလို့ ခဏလိုက်ခဲ့ဆိုပြီး နောက်အခန်းတခန်းထဲကို ခေါ်သွားတယ် ။ မေဇင်လည်း ပေါက်ပေါက်ကို မလိုက်သွားနဲ့လို့ ပြောဖို့ပြင်ပေမယ့် မမှီလိုက်တော့ဘူး ။ ပျော်နေတဲ့ ပေါက်ပေါက်တယောက် ဒွန်ရဲ့ အနောက်ကို လိုက်သွားပြီ ။

မေဇင်လည်း ထိုင်ရာကထပြီး သူတို့ ဝင်သွားတဲ့အခန်းဆီကို လိုက်ဖို့ ပြင်တဲ့အခါ ဒွန်ရဲ့ သက်တော်စောင့် လူထွားကြီးက ရှေ့ကနေတားထားတယ် ။ မေဇင်လည်း

 " ငါ့သူငယ်ချင်း ဆီကို ငါလိုက်သွားချင်တယ် ..မင်း တားပိုင်ခွင့်မရှိဘူး "

လို့ ပြောပေမယ့် သူက ရှေ့ကနေ တားထားတယ် ။ မေဇင်လည်း ပြန်ထိုင်နေရတယ် ။ ခဏကြာတော့ ပေါက်ပေါက်နဲ့ ဒွန် ပြန်ထွက်လာတယ် ။ ပေါက်ပေါက်က

 " မမမေဇင်ရယ်.. ..တကယ့်ကို ထူးခြားတာတွေ မြင်ရတွေ့ခဲ့ရတယ်...." လို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ လေသံနဲ့ပြောပြတယ် ။

" ပေါက်ကို သူ ဘာလုပ်သေးလဲ..."

လို့ မေဇင်လည်း မေးမိလိုက်တယ် ။ ပေါက်ပေါက်က သူက ဖက်တာပွတ်တာလောက်ပါဘဲ ..သူ ထပ်ပြတာတွေက တော်တော်ကြမ်းတယ်...မမ.." လို့ ပြောပြတယ် ။

ဒွန်ကတော့ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့.." မေ..မင်း မြင်ဖူးချင်ရင်လည်း ငါပြနိုင်ပါတယ်.... မင်းကိုကြည့်ရတာ ငါ့ကိုမယုံသလို မကြိုက်သလို ငါခံစားရလို့ သူ့ကိုဘဲရွေးပြီး ပြရတာပါ." လို့ မေဇင့်ကို ပြောလိုက်တယ် ။

ပေါက်ပေါက်က " မိန်းမချင်း ယက်နေကြတာတွေ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ လုပ်နေ စုတ်နေကြတာတွေကို ပြတာ မမ.. ဗီဒီယိုမဟုတ်ဘူး.. တကယ့် လူစစ်စစ် စုံတွဲတွေလုပ်ပြနေတာ....."

မေဇင်လည်း " ပေါက်ပေါက်.. ဒို့တတွေ ပြန်ဖို့သင့်ပြီကွာ ..မနက်လင်းတော့မယ်..."

လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဒွန်ကို ပြန်တော့မယ် လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ပေါက်ပေါက်ကလည်း သဘောတူတယ် ။ အခန်းထဲမှာ စုံတွဲတွေ လိင်ဆက်ဆံတာတွေကို ပြရင်းနဲ့ ဒွန်ကသူ့ကို သူနဲ့ ဒီညပျော်မလားလို့ မေးတယ် ဆိုတာကိုလည်း ပေါက်ပေါက်က ပြောပြတယ် ။ ပေါက်ပေါက်လည်း တခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိတာမို့ ကြောက်ပြီး ငြင်းလိုက်တယ်တဲ့ ။ ဒွန်က သူ့တပည့်တယောက်ကို လစ်မိုဇင်းကားကြီးနဲ့ မေဇင်တို့ကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်တယ် ။

" မေနဲ့ ဒိုင်ရင်နာရေ... ..ငါတော့ မင်းတို့ကို လိုက်မပို့နိုင်တော့ဘူး ..နောက်များ အားကြရင် အဆင်ပြေရင် ထပ်ဆုံကြသေးတာပေါ့ " လို့ နုတ်ဆက်တယ် ။

ဒွန်ရဲ့ တပည့် .ယဉ်မောင်းက မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်ကို အိမ်တိုင်ရာရောက် လိုက်ပို့ပေးတယ် ။ မေဇင့်အခန်းမှာဘဲ ပေါက်ပေါက် အိပ်လိုက်တယ် ။ မေဇင့်ကို ပေါက်ပေါက်က ဒွန်ရဲ့ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်တာတွေကြောင့် သူ့စိတ်တွေ တအားထကြွခဲ့ရတယ်. .အရည်တွေ တအား ရွှဲရွှဲစိုခဲ့ရတယ်လို့ စိတ်လှုပ်ရှားတဲ့လေသံနဲ့ ပြောပြတယ် ။ မေဇင်လည်း သူ့လိုပါဘဲ ။ ဒွန်ရဲ့ ပွတ်တာ ထိတာတွေကို ခံရတာပါဘဲ ။ မေဇင်လည်း စိတ်တွေလာခဲ့ပါတယ် ။ ပေါက်ပေါက်ကိုတော့ မပြောပြနေတော့ပါဘူး ။

ပေါက်ပေါက်လည်း ဒွန်ရဲ့ အကိုင်ကို ခံလိုက်ရတာနဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေ ထကြွနေပုံရတယ်။ တညလုံး လူးလိုက်လှိမ့်လိုက်နဲ့ အိပ်မပျော်ဘူး ။

" ပေါက်....အိပ်လို့ မရဘူးလား...."

" ဟုတ်တယ်... မမ.. ...ဒွန်ကြောင့်ပေါ့... .သူ ဆွလိုက်လို့ ပေါက်လည်း စိတ်တွေရွပြီး အိပ်လို့မရဘူး မမရေ..."

" ဘိုင်ဘရေတာ ယူမလား.....ပေါက်.."

" ဟင့်အင်း... ပေါက် တခါမှ မသုံးဖူးသေးဘူး ...ပေါက် ဒါမျိုးဖြစ်ရင် လက်နဲ့ဘဲ ပွတ်ပစ်လိုက်တာဘဲ.."

" ဒါဆို ပေါက် ပွတ်လိုက်လေ.... မမ... ပွတ်ပေးရမလားဟင်...."

မေဇင်လည်း လွှတ်ကနဲ ပြောမိသွားတယ် ။ ပေါက်ပေါက်လည်း ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ ငြိမ်နေတယ် ။ မေဇင်လည်း ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းသည် ဝန်ခံခြင်းဆိုတဲ့ စကားအရ ပေါက်ပေါက် မေဇင် ပွတ်ပေးတာကို လိုချင်တယ်လို့ ယူဆလိုက်ပြီး သူ့ကုတင်ဖက်ကို ကူးသွားလိုက်တယ် ။ သူခြုံထားတဲ့စောင်ကို မလိုက်တော့ စောင်အောက်မှာ ပေါက်ပေါက်ဟာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ဆိုတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ ပေါက်ပေါက်ရဲ့ ပေါင်တန်သွယ် နှစ်ချောင်းရဲ့ ကြားဂွဆုံကို မေဇင့်လက်က ရောက်သွားတယ် ။ အို.. ကောင်မလေး တအားထန်နေတာဘဲ .. အရည်တွေကို စိုရွှဲနေတာ အရမ်းဘဲ ...။

..........................................................................................................................

အခန်း ( ၁၉ )

ဇန်မင်းမောင် နဲ့ မိုးသက်

အေးလွန်းလို့ သိုးမွှေးခေါင်းစွပ် စွပ်လိုက်ပြီး ကားထဲကထွက်လိုက်တယ် ။ လေ တဝူးဝူးနဲ့ တိုက်နေတယ် ။ မှောင်ရိပ်ထဲမှာ ရပ်ထားတဲ့ ဗင်ကားကြီးဆီကို လျောက်သွားလိုက်တယ် ။ ရေပိုက်ပြင်တဲ့ လုပ်ငန်းတံဆိပ် ကပ်ထားတဲ့ ဗင်ကားကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်တံခါးကို သုံးချက်ခေါက်ပြီး ဖွင့်ဝင်လိုက်တယ် ။

" ဟိုင်း......ဂျက်ဖ် ..."

စက်တွေ ကွန်ပြူတာတွေနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ ဌာနချုပ်က သူ့လက်ထောက်ကောင်လေးကို နုတ်ဆက်ရင်း ကားထဲဝင်လိုက်သည် ။ ဂျက်ဖ်က ဒွန်တို့လူစုကို နေ့ရောညပါ စောင့်ကြည့်တဲ့ ရှဲဒိုး ( Watch    ) တာဝန်ယူထားတဲ့အေးဂျင့် ။

" ဟိုင်း...ဇန် ..."

" ဘာထူးလဲ..."

" မထူးသေးပါဘူး... ရောက်လာမယ့် ဧည့်သည်ကို စောင့်နေဆဲ အခြေအနေပါဘဲ...."

" အိုကေ... ထူးခြားတာနဲ့ ငါ့ဆီကို ခေါ်လိုက်.... ဌာနချုပ်က မစ္စတာ ဘရက်ဒလီကိုလည်း ခေါ်လိုက်..."

" အိုကေ..ဇန် ..."

သူ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိုးသက် အိမ်ပြန်ရောက်နေတာကို တွေ့ရသည် ။

" မိုးသက်...ညနေစာ စားပြီးပြီလား..."

" ဟင့်အင်း......မဆာသေးတာနဲ့ မစားသေးဘူး ..."

" တခုခု ထွက်စားကြမလား ...ဆိုင်တွေ ဖွင့်သေးတယ်..."

" စားလေ ..."

မိုးသက်နဲ့ အိမ်နားက မလေးရှား စားသောက်ဆိုင်ကို ထွက်ခဲ့ကြသည် ။ ဆိုင်နံမည်က ပီနန်....။ ဒီဆိုင်က မြို့တိုင်းလိုလိုမှာ ဆိုင်ခွဲတွေရှိနေသည် ထင်တာဘဲ ။ မိုးသက်က စားနေကျ အမဲသားဆာတေး စားသည် ။ ကွစ်တယောင် ခေါက်ဆွဲကြော်လည်း စားသည် ။

" ကိုကို့ကို ပြောစရာ တခု ရှိတယ်...."

" ပြော မိုးသက်..ဘာလဲဟင်....."

" မိုးသက် မြန်မာပြည်မှာ သွား အလုပ်လုပ်မလို့...."

" ဟုတ်လား..ဘာအလုပ်လဲ......"

" ကျောင်းဆရာမ အလုပ်...စာပြတဲ့အလုပ်ပေါ့..."

" ဟုတ်လား..ကောင်းတာပေါ့..."

"တခုဘဲ..ကိုကိုနဲ့ ခွဲသွားရမှာ....."

မိုးသက်ရဲ့ အသံတွေက တုန်ခါနေသလိုဘဲ ။ စားပွဲထိုးမက ကုန်သွားတဲ့ စင်ထောင် ဘီယာပုလင်းခွံကို ပြန်ယူသွားပေးပြီး အသစ်တလုံး လာချပေးလို့ ယူသောက်လိုက်သည် ။

" ကိုကို လိုက်လာမှာပေါ့.. ...မကြာခင်လည်း ကိုကို အငြိမ်းစား ယူတော့မှာဘဲ ..."

မိုးသက်က လက်တဖက်နဲ့ ဆာတေးကို ကိုက်စားလိုက်ရင်း ကျန်လက်တဖက်နဲ့ သူ့လက်ကို လာဆုပ်ထားသည်။ ဆိုင်ထဲမှာ လူ သိပ်မရှိဘူး ။ ရာသီတုဖေါက်ပြန်နေလို့ လူတွေ အိမ်ထဲမှာဘဲ အောင်းနေပုံရသည် ။ ကားသွားကားလာလည်း ရှင်းနေသည် ။ ပီနန်ဆိုင်လေးထဲ မိုးသက်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်ကြအပြီး လေတဟူးဟူး တိုက်နေတဲ့ အအေးဆုံးညမှာ တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ထားရင်း အိမ်ကိုပြန်ခဲ့ကြသည် ။ အိမ်ထဲပြန်ရောက်တော့ မိုးသက်က

" ကိုကို...ကွန်ပြူတာမှာ ထိုင်ဦးမှာလား " လို့ မေးသည် ။

" ဒီနေ့အဖို့ အလုပ်အတွက် အချိန်ပေးတာ များပြီ မိုးသက် ....မထိုင်တော့ဘူး...." လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့

 မိုးသက်က " ဒါဆို ...ကိုကို   အိပ်ခန်းထဲကို လာခဲ့.. ကိုကို့ကို မိုးသက် ပေးစရာလေးတွေ ရှိလို့..." လို့ ပြောသည် ။

ကိုယ်လက်ဆေးကြောသုတ်သင်အပြီး ကုတင်ပေါ် စောင်လေးခြုံပြီး စာအုပ်လေးတအုပ်ကို ဖတ်နေတဲ့ မိုးသက်ဆီကို ရောက်သွားသည် ။

" လာကိုကို...."

မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်ခိုင်းလို့ မိုးသက်အလိုကျ လှဲအိပ်ပေးလိုက်တဲ့အခါ မိုးသက်က " ကိုကို.. ဘောင်းဘီ ချွတ်လိုက်" လို့ ပြောသည် ။

မျှော့ကြိုးတပ် ညဝတ်ဘောင်းဘီပွကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ငေါငေါကြီးဖြစ်နေတဲ့ လိင်တန်ကို မိုးသက်ကြည့်ပြီး

"ဟာ... အဲဗားရယ်ဒီပါလား.... ကိုကို... အားကြီးလှချည်လားကွာ..."

လို့ ပြောလိုက်ပြီး လိင်တန်ကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ မိုးသက်နဲ့ အတူတူ အိပ်တော့မယ်ဆိုကထဲက အောက်က ကောင်လေး မြူးနေတာပါ ။ မိုးသက်ရဲ့ အပွတ်အသပ်တွေအပြီး နွေးထွေးတဲ့ အနမ်းတွေကို ရလိုက်သည် ။ ပုလွေကောင်းတဲ့ မိုးသက်ရဲ့ ပုလွေ စုတ်ချက်တွေက အသဲတယားယားနဲ့ အရသာထူးကဲလှသည် ။ မိုးသက်သည် တော်တော်လေး ကြာအောင် စုတ်ပေးအပြီး ကောင်းဘွိုင်မလေးလို ကိုယ်ပေါ်ခွတက် မြင်းစီးသလိုတလှုပ်လှုပ် ကြွလိုက်ဖိလိုက်နဲ့ ဆက်ဆံပေးလေသည် ။

ဒါဟာ မိုးသက်ရဲ့ နောက်ဆုံးလက်ဆောင်ဆိုတာ သူ မသိခဲ့။ နောက်တနေ့ မနက်ပိုင်း မိုးသက် အလုပ်သွားတဲ့အခါ ဟိုင်းဝေး ၉၅ ပေါ်မှာ မိုးသက် ကားချင်းတိုက်ပြီး ပွဲချင်းပြီး သေဆုံးခဲ့ပါသည် ။ ဆောက်တည်ရာမရ ရူးသွပ်သွားရတဲ့ သူ့ကို ဌာနအကြီးအကဲက ရက်အကန့်အသတ်မရှိ ခွင့်ယူဖို့ ခွင့်ပေးခဲ့သည် ။ သို့သော် သူသည် သူလိုက်နေတဲ့ အကြမ်းဖက်အုပ်စုဆီကို ဆီးရီးယားနိုင်ငံက အထူးဧည့်သည်တော်တွေ ရောက်လာသည်လို့ သတင်းကြားလိုက်တဲ့အခါ သူ.... မိုးသက်ရဲ့ သင်းချိုင်းဂူရှေ့မှာ ထိုင်ပြီး ဆွေးနေရာကနေ ထခဲ့သည် ။

.................................................................................................................................

အခန်း ( ၂ဝ )

" မမမေဇင်.. ...ဒီနေ့ ညနေ အားလား.. ...ပေါက်ပေါက်နဲ့ လိုက်နိုင်မလား..."

စာမေးပွဲလည်းပြီး ဖြေလည်းဖြေနိုင်လို့ စိတ်ပေါ့ပါးနေတဲ့အချိန် ပေါက်ပေါက်က ဖုန်းဆက်ခေါ်နေလို့ " အင်း အားတယ် ... ဘယ်သွားမှာလဲ ..." လို့ ပြန်မေးလိုက်မိသည် ။

ပေါက်ပေါက်က ''ဒွန်က ပါတီ လာဖို့ ခေါ်လို့ မမ...'' လို့ ပြောသည် ။

" အင်း.. လိုက်ခဲ့မယ်လေ... ပေါက်ပေါက်က နေခဲ့မှာလား ...."

ပေါက်ပေါက်က တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး..." ပေါက်ပေါက်နေခဲ့လည်း မမမေဇင်ကို ဒရိုင်ဘာက ပြန်ပို့ပေးမှာပါ မမ..." လို့ ပြန်ပြောသည် ။

ပေါက်ပေါက်နဲ့ ဒွန် ညိနေကြတာကို ပေါက်ပေါက်က မေဇင့်ကို အကုန်ပြန်ပြောပြခဲ့လို့ သိပြီးသားဖြစ်သည် ။ ပေါက်ပေါက်သည် မေဇင်မပါဘဲ ဒွန်ဖိတ်တာတွေကို လက်ခံခဲ့သည် ။ ဒွန်နဲ့ညိသွားလို့ ဒွန်ကလည်း ပေါက်ပေါက်ကိုစွဲသွား.. ပေါက်ပေါက်ကလည်း ဒွန်ကိုစွဲသွားပြီး တချိန်လုံး ချိန်းတွေ့နေကြသည် မဟုတ်လား ။ ပေါက်ပေါက်က ဒွန်နဲ့သူနဲ့ ကာမစပ်ယှက်သည်များကို မေဇင့်ကို အသေးစိတ်တွေ အကုန်ပြောပြခဲ့သည် ။ မေဇင်လည်း သူပြောပြတာတွေကို နားထောင်ရတာ စိတ်တွေ တအားထကြွခဲ့ရသည် ။

ဒွန်ရဲ့လိင်တန်က တုတ်ပြီး ရှည်သည်ဆိုလို့ မေဇင်လည်း တွေ့ဖူးချင်ခဲ့သည် ။ ပေါက်ပေါက်က ဓါတ်ပုံရိုက်ခဲ့ပြီးပြခဲ့သည် ။ တကယ့်ကိုဘဲ အပြာဇာတ်ထုပ်တွေထဲက မင်းသားတွေရဲ့ လိင်တန်လိုပါဘဲ ။ မေဇင် ဒါကြီးကို ဓါတ်ပုံကြည့်ကြည့်ပြီး ပွတ်မိခဲ့ရတာ အကြိမ်ကြိမ်ပါဘဲ ။ ဒွန်ရဲ့ ယောက်ျားပီသတဲ့ ကျစ်လစ်တောင့်ထွားတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ဟန်တွေကြောင့်လည်း ဒီလိုစိတ်တွေ ပွားများခဲ့ရတယ်လို့ ပြောရမှာပါဘဲ ။ ပေါက်ပေါက်လည်း ဒွန်နဲ့ မတွေ့ဘဲမနေနိုင်ဘူး ။ ညတိုင်းလို ဒွန်နဲ့ တွေ့ဖြစ်လိုးဖြစ်ကြတယ်လို့ ပြောပြသည် ။ ဒီညနေတော့ ဒွန်ရဲ့ပါတီပွဲကို မေဇင့်ကိုပါ လိုက်စေချင်သည်တဲ့ ။ ဒွန်က မေဇင့်ကိုလည်း ရအောင်ခေါ်ခဲ့ဖို့ အကြိမ်ကြိမ် ခေါ်လိုက်သည်တဲ့ ။

သွားရမယ့် အချိန် ရောက်လာတော့ မေဇင်လည်း ဘာလို့မှန်းမသိ.. မေဇင့် စောက်ပတ်အမွှေးတွေကို သေသေချာချာ ရိပ်သင် ရှင်းလင်းမိပြီး ရေချိုးတဲ့အခါမှာလည်း ကြွေကန်ကြီးထဲ ဆပ်ပြာမွှေးရည်တွေနဲ့ စိမ်ရင်း ပေါင်ကြား ဖင်ကြား ချိုင်းကြားနေရာတွေကို အထပ်ထပ် ဆေးကြောမိသည် ။ ဒွန်နဲ့များ ကာမစပ်ယှက်ကြရလေမလားလို့ မေဇင့် မသိစိတ်ထဲ ရှိနေလေသလား ။ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်တော့လည်း ချွတ်ရလွယ်တာကို ရွေးဝတ်မိသည် ။ ပေါင်ကြားကိုလည်း ရွှေမွှေး စွပ်လိုက်မိသည် ။

ဒွန်က ပေါက်ပေါက်နဲ့ မေဇင်တို့ကို သူ့ လစ်မိုဇင်းကားရှည်ကြီး လွှတ်ပေးပြီး ကြိုသည် ။ သူ့ကလပ်တွေမှာ လုပ်တာမဟုတ်ဘဲ သူ့တိုက်အိမ်ကြီးတလုံးမှာ လုပ်တဲ့ပွဲဖြစ်သည် ။ ပေါက်ပေါက်ပြောတုံးက လူတွေကိုဖိတ်ထားတဲ့ ပါတီပွဲဆိုပေမယ့် တကယ်တမ်း မေဇင်တို့ရောက်သွားတဲ့အခါ ဒွန်နဲ့ သူ့မိတ်ဆွေ နှစ်ယောက်ဘဲ lရှိနေကြတဲ့ သီးသန့် အထူးပါတီလေး ဖြစ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည် ။

ဒွန်က သူ့မိတ်ဆွေ နှစ်ယောက်နဲ့ မေဇင်တို့ကို မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ နှစ်ယောက်စလုံးက အရှေ့အလယ်ပိုင်းက အာရပ်အနွယ်ဝင်တွေပါ ။ သူတို့ကိုကြည့်တာနဲ့ ငွေကြေး အလွန်အမင်း ချမ်းသာကြတဲ့ သူဌေးကြီးတွေဆိုတာ မပြောဘဲသိနိုင်သည် ။ သူတို့က ပေါက်ပေါက်နဲ့ မေဇင်ကို လေးလေးစားစား ဆက်ဆံကြသည် ။ အစားအသောက်တွေကလည်း မျိုးစုံ ၊ အရက် ဝိုင် ဘီယာကလည်း မျိုးစုံ ။ စားပွဲထိုးတွေကလည်း အများကြီးဘဲ ။

သူတို့က သူတို့ရဲ့တိုင်းပြည်ကို လာလည်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ကြသည် ။ မေဇင်ရော ပေါက်ပေါက်ရော အရမ်းချောလှ တောင့်တင်းတာကြောင့် သူတို့ချီးမြှောက်ပါရစေလို့ ပြောကြသည် ။ ဒွန်ကတော့ ပြုံးနေသည် ။ ကျေနပ်နေသည် ။ သိုးသားကင်တွေနဲ့ ဝိုင်တွေ သောက်လိုက်ကြတာ ဆက်တိုက် မရပ်မနားဆိုတော့ မူးလာတာပေါ့ ။ မေဇင်လည်း စာမေးပွဲ ဖြေပြီး အမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အောင်မှာက သေချာနေတာကြောင့် အလုပ်ကောင်းကို ရွေးချယ်ရယူနိုင်ပြီမို့ ပျော်နေလို့ အခုလိုကျွေးသူတိုက်သူတွေရှိတုံး သောက်စားလိုက်သည် ။

အရှိန်ရလာတဲ့အချိန် ဒွန်သည် ပေါက်ပေါက်ကို လူတွေရှေ့မှာဘဲ နှုတ်ခမ်းစုတ်ရင်း ဖင်တွေကိုဆုပ်နယ်နေပြီ ။ ပေါက်ပေါက်ကလည်း မတားတဲ့အပြင် တခစ်ခစ်နဲ့ ။ အာရပ်ကြီး နှစ်ယောက်က တဟားဟားနဲ့ သဘောကျနေသည် ။ ဒွန်ကို ပေါက်ပေါက်ရဲ့အဝတ်တွေကို ချွတ်ဖို့မြှောက်ပင့်ပေးနေကြသည် ။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>