မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အပိုင်း ( ၁၀ )

 မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အပိုင်း ( ၁၀ )

…...... ထူးခြား ရဲ့လံကြုပ်ဇာတ်လမ်း။ 

ထူးခြား ရေးသား၍ တိတ်တခိုး မှ ကူးယူသည်။

ဆယ်တန်း မှာ စာမေးပွဲတခါကျပြီး တော့ကျောင်းစာကို စိတ်မဝင်စားတော့ပဲ ထန်းတက် သည့် အလုပ်သာ လုပ်နေတော့သည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ခိုင်းကောင်းသော်လည်း သူ့ကို မွေးစားသူတို့က စိတ်ကောင်းရှိသူတွေမို့ ဆယ်တန်းထိ ပညာတတ်ပြီးသော ဖိုးတုတ်ကို တခုခု ဖြစ်စေချင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ ဆွေမျိုးစပ်ရာ ဦးကြီးညို ပြန်လာတော့ မြို့ခေါ်သွားပေးဖို့ ပြောရာ ဦးကြီးညိုက လည်း လက်ခံလိုက်သည်။ အိမ်ကြီး အတွက် ခိုင်းကောင်း ဖင်ပေါ့မည့် လူငယ်သန်သန်စွမ်းစွမ်း တယောက် ဆိုလျှင် ဆရာမ ကြီး သဘောကျမည်ဟု တွေးကာ ခေါ်လာခဲ့သည်။ 

ဗိုလ်မှုး က ငွေကြေး အနည်းငယ်ထုတ်ပေးပြီး ကားမောင်းသင်ခိုင်း တော့လည်း သင်ယူတတ်လွယ်သော ဖိုးတုတ် က ခနလေး နှင့် ဒရိုင်ဘာလိုင်စင်ရ ပြီး အလိုလို အိမ်ကြီး ၏ ဒရိုင်ဘာ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အစပိုင်း တော့ အိမ်ကြီးမှာ ကိုယ့်ဘာသာ ကားမောင်းနေသည့်လူများသဖြင့် သူမောင်းဖို့ အချိန်နည်းခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်း ဒေါက်တာ သူရရဲကျော်က လည်း နယ်မှာ တာဝန်ကျ၊ ဗိုလ်ကြီးမာလာရဲ့ကျော် ကလည်း နယ်မှာ တာဝန်ကျ၊ ဗိုလ်မှုးသီဟ ကလည်း အလုပ်များတာမို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဆေးရုံ ပုံမှန်အပို့၊ အကြို ကားမောင်းပေးနေခဲ့ရလေသည်။

ဖိုးတုတ်မှာလည်း တကယ်တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဇရှိလေသည်။ မွေးကတည်းက ဆုံးသွားသော အဖေအမေ က သူ့ကို အကောင်းဆုံး အမွေတော့ ပေးသွားခဲ့သည်။ အဲဒါက တော့ သူ့ဖွားဘက်တော် ဖြစ်လေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်း ဂွေးတန်းလန်း သွားနေစဉ်က ပင် ရွယ်တူ များထက် ထူးခြား တုတ်ခိုင် ကြီးမား သဖြင့် ဖိုးတုတ် ဆိုသည့် နာမည်ပင်ရလာသလားမသိ။ လူပျိုပေါက်လာတော့ ရွာထဲက မုဆိုးမ တခုလပ် တို့ က ခေါ်ခိုင်းရင်း သူတို့ ရှိတာလေး တွေ ထိုးကျွေး သဖြင့် ဖိုးတုတ် တယောက် စားတတ်လာခဲ့ရသည်။ ထိုမိန်းမ တွေကြား ဖိုးတုတ် က တိတ်တိတ်ကလေး နာမည်ကျော်ကြားလေသည်။ 

ထို့ကြောင့်ပင်၊ ထန်းတောထဲ ထရည် အလွန်အကျွံမူးလို့ အိမ်လိုက်တွဲပို့ပေးရသည့် ငမူးသား တချို့ ၏ မိန်းမ တွေက လည်း ဖိုးတုတ် ကို အထာပေးကြသည်။ ဒီလို နှင့် ဖိုးတုတ် မိန်းမ တွေ အကြောကို လည်း နည်းနည်း သိလာသည်။ လုပ်ရည်ကိုင်ရည် ကလည်း တက်လာခဲ့ရသည်။ ဖိုးတုတ် မြို့တက်လာတော့ ရွာက သူလုပ်နေကြ မိန်းမ တွေကို တော့ လွမ်းမိသည်။ မြို့သူတွေ ရဲ့ အလှအပ တွေကို မြင်ရပြန်တော့လည်း သူ ဝမ်းမနည်းတော့၊ ရွာသူတွေ ပြန်ကြည့်ရသည်မှာတောင် ညစ်ထပ်ထပ်ဟု သူထင်မိလာသည်။ 

ရွာကနေပြီး မြို့တက်လာနေသူတွေတောင် ရွာသူတွေနဲ့ မတူတော့ ပြောင်ပြောင်ရောင်ရောင် နှင့် စိုပြေလှသည်ဟု မြင်မိသည်။ ဥပမာ ဆိုရလျှင် သူ့ကို ခေါ်လာသည့် ဦးကြီးညို ဇနီး မအိ ပင်ဖြစ်သည်။ မအိမှာ ဦကြီးညို လူပျိုကြီးဖြစ် အသက်လေးဆယ်လောက်မှ ရွာပြန်ကာ လက်ထပ်ယူပြီး မြို့သို့ ခေါ်လာခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ဦးကြီးညိုထက် အသက် ၂ဝ ခန့် ငယ်သည်။ ဖိုးတုတ် ရန်ကုန်ရောက်တော့ ဦးကြီးညို က ငါးဆယ်ကျော်၊ မအိက သုံးဆယ်ကျော် ဖြစ်နေလေပြီ။ မအိ ကပင် ဖိုးတုတ် မျက်စေ့ထဲ တွင် တော်တာ်လှနေသည်။ 

အသားညို ပေမဲ့ ဝင်းမွှတ်နေသည်။ အသားအရည် မခြောက်၊ အိမ်ကြီးမှာ ထမင်းချက် ဟင်းချက်၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ ဈေးဝယ် စသဖြင့် အမြဲ လှုပ်ရှားနေရ၍ လည်း ကိုယ်ခန္ဓာက တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ရှိသည်။ မျက်နှာ ဝိုင်းဝိုင်း နှင့် အချောကြီး မဟုတ်သော်လည်း မျက်နှာချိုသည်။ အိမ်ကြီးရှင် ဆရာဝန်မကြီးဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဗိုလ်ကြီးမာလာရဲကျော်တို့ကို တွေ့လိုက်ရသည့် အခါမတော့ သူ့စိတ်ထဲ နတ်သမီးများလားပင် ထင်မိသည်။ သူတခါမှ အနီးကပ်မမြင်ဘူး သည့် အသားအရည်မျိုး၊ ဖြူဝင်းမွှတ်နေသည် မှာ နေပူပူ မှာ အကြောစိမ်းလေး တွေပင် တချို့နေရာတို့၌ တွေ့နေရသည်။

မြို့တက်လာပြီး ရွာမှာ စားနေကြ တွေ ငတ်တော့ ဖိုးတုတ် တယောက် လက်ကိုသာ အားကိုးပြီး အာသာဖြေရတော့သည်။ သူ့စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် မာလာရဲကျော်တို့က တလှည့်စီ နေရာယူလို့ပေါ့။ သို့ပေမဲ့ သူတို့ နဲ့က တွေ့ရခဲတော့ စိတ်ထဲပြက်ပြက်ထင်ထင် မှန်းမရ၊ တကယ်မှန်းကောင်း တာက မအိ၊ သူနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်လည်း နေရ၊ မအိက သူ့ကို လက်တို လက်တောင်းလည်း ခိုင်း ဆိုတော့ မအိ ကို ပိုမှန်းပြီး ထုဖြစ်သည်။ နောက် မအိ က သူတို့ အလုပ်သမား တန်းလျှားက ရေချိုးခန်းမှာ ရေချိုးသည်။ သစ်သား နံရံမို့ အပြင်မှာ ပေါင်းနူတ်သလို အမှိုက်ရှင်းသလို နှင့် နံရံကြား အပေါက်တွေက ချောင်းချောင်းကြည့်သည်။ ဦးကြီးညို နှင့် ကလေး မရသဖြင့် တောင့်တင်း ဖုထ နေသော မအိ ကိုယ်လုံးကို ချောင်းချောင်းကြည့်ရင်း ထုခဲ့ရသည်မှာ အမော။ 

မအိကလည်း သူ့မျက်လုံးတွေကို ရိပ်မိသည်။ မိန်းမပဲလေ။ မအိကိုယ်တိုင်လည်း တောမှာ ဆင်းရဲလွန်းလို့ ကိုယ့်ထက် အသက် ၂ဝ ကျော်ကြီးသည့် ဦးကြီးညို ကို ယူပြီး မြို့တက်လာခဲ့ရတ၊ မြို့မှာ အိမ်ကြီးရှင်တို့ ဆီက ဆီဦးထောပတ် တွေ စားပြီး အလှတွေတိုး ကာမသွေး တွေ အတက်ဆုံး အချိန်မှာမှ သူမ ဆန္ဒ ကို မလိုက်နိုင်တော့ပဲ တဖြည်းဖြည်းချင်းကျလာနေတဲ့ ဦးကြီးညို ကြောင့် အလိုက မပြည့်ချင်သည့် အချိန်။ သူမ ဘေးနား ရောက်လာသည့် လူပျို ပေါက်လေး မျက်လုံးက လည်း တချိန်လုံး သူမ ဖင်တွေ နို့တွေ ပေါ်မှာ ဆိုတော့ စိတ်တွေလည်း ထွေးပြားရသည်ပေါ့။ သူမ ရေချိုးတုန်း ကောင်လေး လာချောင်းတာလည်း ရိပ်မိသည်။ 

သူမ ကိုယ်တိုင်က ဆန္ဒကြွနေတာ ဆိုတော့ ထမိန်ကို ခါးထိလှန်ချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်တာတို့ ဘာတို့ ဖြင့် မသိမသာ ပြရင်း မိမိ ကိုယ်မိမိ စိတ်ဖြေဖြစ်သည်။ 

နောက်ကောင်လေး ဒရိုင်ဘာလိုင်စင်ရတော့ ဈေးဝယ်သွားလျှင် ဖိုးတုတ် နှင့် သူမ နှင့်သာ သွားကြတာ များလာသည်။ ဈေးထဲ ဖိုးတုတ်က ခြင်းကိုင်ကာ သူမနောက်လိုက်ရသည်။ တယောက် နှင့် တယောက် တိုးခွေ့ ပွတ်သတ်ကာ အသားခြင်းထိရင်းက တဖြည်းဖြည်းချင်း မပြောပဲ နှင့် အတွင်းကျကျ ရင်းနှီးသည့် အဆင့် ရောက်လာသည်။ 

အတိုချူံးရရင်တော့ အိုးခြင်းထား အိုးခြင်းထိ ကာ ကြိုးတွေ ရှုတ်ကုန်တော့သည်။ ဦးကြီးညို က ရိပ်မိသော်လည်း၊ သူကိုယ်တိုင်က မတတ်နိုင်တော့တာမို့ မသိမသာ လွတ်ထားပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ဦးကြီးညိုကြောင့်သာ သူတို့ ယခု လို နေရတာ ဆိုတော့ ဦးကြီးညို ကို မလေးမစား မလုပ်ရဲ၊ လစ်မှသာ လုပ်ကြသည်။ အနည်းဆုံးတော့ ဖိုးတုတ် စိတ်အနည်းငယ်ပြေလျှော့ရသည်ပေါ့။ မအိဆီက လည်း နည်းအတတ်ဆန်းလေး တွေ တတ်မြှောက်ရသည်။ 

မအိ အမေဆုံးတော့ရွာပြန်သွားသည်၊ ပြန်မရောက်တာလည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီမို့ အတော်ကြာကြာ နေမည်ဟု ပြောသွားသည်။ ဖိုးတုတ်တယောက် ငတ်ရပြီ။ ထို အချိန်မှာပင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဆေးရုံ အပို့အကြို လုပ်ရတော့ နီးနီးကပ်ကပ် မြင်နေ၊ အနံ့တွေ ရှုနေရတော့ စိတ်တွေက အတော်ဖေါက်ပြားလာသည်။ မအိ အစား ဖိုးတုတ်ကို မီးဖို မှာ ကူလုပ်ဖို့ခေါ်ပြီး အချက်အပြုတ်တွေ သင်ပေးတော့ ပိုဆိုးလာသည်။ အိမ်ကြီးထဲကို ဘယ်လို ဝင်ရမည်၊ ဘယ်သူဘယ်အခန်းနေသည် ဆိုတာပါ သိလာရသည်။ သို့နှင့် အိမ်ကြီးထဲ ဘယ်သူမှ မရှိချိန်တွင် အိမ်ထဲဝင်ကာ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အိပ်ခန်းထဲထိသွား၊ အတွင်းခံတွေကို ရှုသည်။ နောက်တော့ အတွင်းခံတွေ နှင့် ဂွင်းထုသည်၊ နောက်ဆုံး အတင့်ရဲလာပြီး ရေချိုးနေတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး ထုသည့် အဆင့်ရောက်လာခဲ့သည်။ 

ဖိုးတုတ် ဘဝ အပြောင်းအလဲ ဖြစ်သွားတာက သူချောင်းနေတုန်း မိသွားခဲ့တာပဲ ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ် အရမ်းလန့်သွားသည်။ သူ့အလုပ်ကို လည်း မပြုတ်ချင်၊ အထူးသဖြင့် အချူပ်တွေ ထောင်တွေကို သူတအားကြောက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူတောင်းပန်သည်။ ရှစ်ခိုးဦးချတောင်းပန်တာတောင် သူ့ကို ပါးရိုက်တော့ သူလည်းဒေါသထွက်သွားပြီး ပြန်ထိုးမိလိုက်သည်။ 

ထိုအခါမှာ သူလက်လွန်သွားပြီ ဆိုတာကို သူသိလိုက်သည်။ သွားပြီ ဘဝပျက်ပြီပေါ့။ သို့သော်လည်း သူလက်သီးစာ မိသွားသော ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်လုံး နှင့် မျက်နှာအမူအယာမှာ သူ့ကို ကြောက်လန့်သွားသည်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မထူးတော့ဘူး ဒီစော်ကြီးကို လိုးပြီးမှ ပဲ ထောင်ထဲမှာ သေချင်သေပေ့စေတော့ဟု စိတ်သွင်းလိုက်မိပြီး ဆက်ကြမ်းမိတော့သည်။ တကယ်လိုးရတော့လည်း မြင်ရသည့်အတိုင်း အလွန်အရသာရှိလှသည်။ 

အတွင်းသားတွေက လည်း နုညှက်ပြီး သူ့လီးကြီးက စေးကျပ် ပြည်တင်းနေသည်။ သူလိုးနေရင်းက စောက်ရည်တွေ စီးကျလာပြီး သူ့လီးကြီး အဆောင့်ကို ပြန်ပြန်ကော့ပေးလာတာတွေ့ရတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်လည်း အရသာတွေ့နေပြီ ဆိုတာကို သူသိလိုက်သည်။ သူတချီကောင်းကောင်းလိုးပေးပြီးလိုက်လို့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် လည်း ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားတာ သိလိုက်ရတော့ သူမကြောက်တော့ပြီ။ သူ့အတွေ့အကြုံအရ သူလိုးတာကို အရသာ တွေ့သွားပြီး ပြီးသွားသူ မိန်းမ တိုင်းကို သူ ကြိုက်တဲ့ အချိန် ပြန်လိုးလို့ ရသည်ဆိုတာ သူသိသည်။

သို့သော် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကတော့ တခြား မိန်းမ တွေနှင့် မတူခြေ။ သူစိတ်ထလာလို့ သူမ ကို သွားဆွလိုက်တိုင်း အစပိုင်းမှာ အမြဲ ငြင်းဆန် ရုံးကန်သည်။ သို့သော်လည်း လိုးလို့ အရှိန်ရလာလျှင် သူမ ကိုယ်တိုင်က ပင် စိတ်လို လက်ရ တုန့်ပြန်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဖိုးတုတ်မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲ့ကျော်ကို လုပ်ရတိုင်း အမြဲ မုဒိန်းကျင့်သလို ဖြစ်နေရသည်။ သူလည်း မထူးဇာတ်ခင်းကာ ဆက်လုပ်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးရက်ခန့် နေ့ရောညပါ လိုးပေးပြီးမှ ပဲ ဒေါက်တာနှင်းဖြူ ရဲကျော် အပိုးကျိုးသွားတော့သည်။ အဲဒီ နောက်ပိုင်းတော့ အကြမ်းဖက်စရာ မလိုတော့ သူလိုချင်တာ အကုန်ရလာတော့သည်။ 

ဖိုးတုတ် သူ့ကံကို ပင် သူမယုံနိုင် ဖြစ်ရသည်။ တရက် ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်နေစေပြီး သူမ တကိုယ်လုံးကို သူလျှာဖြင့် ရက်မိသည်။ ခြေဖြားလေးမှ စကာ နဖူး အထိပင် တကိုယ်လုံး နေရာလပ်မကျန်အောင် ရက်ပြစ်လိုက်သည်။ အသားလေးက ဖွေးမွတ်ချောမွေ့ လှပြီး ရေချိုးပြီးစ ဆိုလျှင် နီရဲရဲလေး ပင် ဖြစ်နေလောက်အောင် နုလေသည်။ ရွှေမှုံစားပြီး မွေးလာသလားဟု ပင် ပြော၍ ရနိုင်မည်ဟု ဖိုးတုတ်ထင်မိသည်။ နို့တွေက လည်း ခလေး နှစ်ယောက် မွေးခဲ့တာတောင်မှ လုံးကြွ တင်းရင်းနေသည်။ 

ပက်လက်ဖြင့် တကိုယ်လုံးကို ရက်ပြီးတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို မှောက်ခိုင်းပြီး ပုခုံးမှ ခြေဖနှောင့်ထိ ရက်ပေးပြန်သည်။ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးမှာ တင်းရင်း ပြီး ဖေါင်းမို့နေသည်ဘော်လုံး နှစ်လုံးအလား၊ ဖင်နှစ်လုံးကို ဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်လေးကို လျှာနှင့်ထိုးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ ထိုအခါ ဖိုးတုတ် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဖင်လိုးဖို့ အကြံရလေသည်။ တကယ်တော့ ရွာမှာတုန်းက ဖင်တခါမှ မလိုးဘူး။ မအိ ဆီမှ တတ်လာသည်။ မအိကို လည်း ဦးကြီးညို က သင်ပေးခဲ့တာ။ သို့သော် သူတကယ်လိုးမည်ဆိုတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ ဆီမှာ ရှိသည့် ဂျယ်တမျိုးကို သုံးဖို့ ထုတ်ပေးသည်၊ ကွန်ဒန် သုံးခိုင်းသည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို တခါတလေ ဖိုးတုတ်က ကောင်မကြီးဟု ခေါ်သည်။ တခါတလေ မမ ဟု ခေါ်သည်။ တခါတလေ ဆရာမ ဟု ခေါ်သည်။ တခါတရံ မိန်းမ ဟု ပင်ခေါ်တတ်သေးသည်။ သူဖီးလာသလို ခေါ်သည်ကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က လည်း မကန့်ကွက်၊ ဖိုးတုတ်တယောက် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ယခင်က နတ်သမီးသမျှထင်ထားတာ ယခုတော့ သူ့အဖို့ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေရသလို ဖြစ်နေတော့သည်။ 

သို့သော် လူဆိုတာက ရလေ လိုလေ အိုတစ္ဆေ မျိုးမဟုတ်ပါလား၊ အိမ်ထဲ မှာ နေရာမျိုးစုံ၊ ပုံစံမျိုးစုံ၊ အပေါက်မျိုးစုံ လုပ်ပြီးတော့ နည်းနည်း ရိုးသလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အပြင်ဘက် က လူသူတွေ ကြားထဲ မှာ ဒါငါ့စော်ကြီးကွ ဆိုပြီး တွဲသွားကာ ကြွားချင်သည်။ လူသူကြားထဲ မှာ လူမသိအောင် လိုးချင်သည်။ အဲဒါတွေကို ပြောတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်သည့် နေရာမျိုးတွေပဲ သွားဖို့ ပြောသည်။ သူမ ယောက်ျား သိသွားပါက သူ့ကို သတ်လိမ့်မည်ဟု သတိပေးသည်။ အဲဒါတော့ ဖိုးတုတ်လန့်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အတွက် စိတ်ချရမည့် နေရာမျိုးတွေကို သွားကြသည်။ 

ထို အိမ်အပြင်ဘက်က ကိစ္စတွေက တော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်၏ဗီဒီယို ကလစ်တွေမှာ မရှိပါ။ 

...................................................................................................................................

အခန်း ( ၇ )

ဗိုလ်မှုး သီဟ မစ်ရှင်းက ပြန်မရောက်ခင် ရက်အတွင်းမှာ ဖိုးတုတ် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို အတော်လိုးပြစ်လိုက်ရသည်။ လရည်ဝင်တော့ အသေခင်ဆိုတာ တကယ်များ မှန်နေမလားမသိ၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကလည်း မိမိသားလောက် ရှိမည့်၊ အညာသားတောသား မဲမဲတူးတူးလေး ကို စွဲလမ်းသွားရသည်။ ( မိန်းမတွေ အသိရခက်သည်။) ဗိုလ်မှုးသီဟ ပြန်ရောက်လာတော့ လည်း သူတို့ ချစ်ခန်းဖွင့်တာတွေက မပြတ်၊ ဗိုလ်မှုးသီဟ က အလုပ်ကို အရင်သွားရသည်။ 

ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အလုပ်သွားဖို့ ရေချိုးချိန် ဆိုလျှင် ဖိုးတုတ် ရောက်လာပြီ။ ဖိုးတုတ်ကလည်း ရေမချိုးခင် ဘာမှ မလုပ် ရေမိုးချိုးပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် မွှေးမွှေးကြိုင်ကြိုင် နှင့် ဖွေးအိနေသော အကိတ်တုံးကြီးကို မှ စားချင်သည်။ ရေချိုး လို့ တကိုယ်လုံး မခြောက်တခြောက် သုတ်ပြီးချိန်မှာမှ ဒေါက်တာ ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ကုတင်စောင်း လက်နှစ်ဖက်ထောက်ကာ ဖင်ကုံးခိုင်းပြီး အနောက်က လိုးသည်။ တခါတရံ မျက်နှာချင်းဆိုင် သူမ ကို ကုတင်မှာ ဖင်တစောင်းထိုင်ခိုင်းပြီးသူက မတ်တတ်ရပ် လိုးသည်။ ပြီးမှ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အဝတ်အစား ဝတ်ရသည်။ သူ့လရည်တွေကို မသုပ်ပြစ်ခိုင်း ဒီအတိုင်း ပင်တီကို ဝတ်စေသည်။

နောက်တော့ ဆေးရုံကို ကားမောင်းပို့ပေးသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်တို့ ဆေးရုံက ကားပါကင် မြေအောက်ထပ်မှာ ရှိသည်။ ထိုကားပတ်ကင်မှ ဓါတ်လှေခါးဖြင့် မိမိတာဝန်ကျသည့် အထပ်သို့ တက်ရသည်။ ဖိုးတုတ်က ကားကို ကားပတ်ကင်ထဲ မောင်းဝင်ပြီး ချောင်ကျကျ နေရာတွင် ရပ်သည်။ ဆေးရုံ ယူနီဖေါင်း အပြည့်ဝတ်ထားသည့် ဆရာဝန်မကြီးကို ကားရှေ့ခန်းမှာ ပင် သူက ပုဆိုးဖြည်ပေးပြီး သူလီးကို ကောင်းကောင်းစုပ်ခိုင်းသည်။ ယူနီဖေါင်းတွေ ကြေမှာ စိုးလို့ သူက တော့ ဆရာဝန်မကြီးကို မထိမကိုင်ခြေ။ ဆရာဝန်မကြီး ပါးစပ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး ဆရာဝန်မကြီး တဂွပ်ဂွပ်မျိုချစေပြီးမှ ဓါတ်လှေခါးနား ကားမောင်း သွားကာ ရပ်ပြီး ဆင်းစေသည်။ ထို မနက်ပိုင်းဖြစ်စဉ် မှာ နေ့တဒူဝလို ဖြစ်လေသည်။ 

ညနေပိုင်းကျတာ့ တမျိုးဖြစ်သည်။ ဆေးရုံ အဆင်းမှာက လူရှုပ် တော့ ဘာမှ လုပ်လို့ မရ၊ အိမ်ရောက်လို့ ဗိုလ်မှုးသီဟ ပြန်မရောက်သေးဘူး ဆိုရင်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အထုပ်တွေ ပစ္စည်း တွေ ကူပြီး လိုက်ပို့သလိုဖြင့် အိမ်ထဲ ဝင်ပြီး လူလစ်လျှင် အိပ်ထဲ ထဲ လိုက်ဝင်ပြီး လိုးသည်။ ထို့ကြောင့် ညနေပိုင်းက အမြဲတမ်း အဆင်မပြေတော့ မနက်ပိုင်းကို မပျက်မကွက် ရအောင် လိုးဖြစ်ကြသည်။ 

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးတော့ သူတို့ အနေအထိုင် အတော်ဆင်ခြင်လိုက်ကြရသည်။ သို့ဖြင့် အရမ်းဆာလာသည့် တနေ့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို အပူကပ် တော့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ သူငယ်ချင်းများ နှင့် ငွေဆောင်သို့ ၂ညအိပ် အနားယူသွားမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း အလုပ်မှ ဆရာဝန် လင်မယားတစုံတွဲကို ချိတ်လိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်က ထိုအခါမျိုးမှာ လိုက်လေ့ မရှိ၊ ထို့ကြောင့် အိမ်က ဖိုးဘိုင်ဖိုးယူသွားမည်ဆိုတော့ ဖိုးတုတ် ခေါ်သွားဟု ဆိုကာ လွတ်လိုက်သည်။ 

ငွေဆောင်ရောက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က ဖိုးတုတ်ကို တခြား နေရာမှာ သွားအိပ်တော့ဟု ကားဖြင့် လွှတ်လိုက်သည်။ လိုအပ်လျှင် ဖုံးခေါ်လိုက်မည်ဟု တခြားလူများရှေ့တွင် ပြောလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ အနောက်ဖက် အခန်းတံခါးကို ဂလန့်မချပဲ ဖွင့်ထားပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူမ သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ရေစပ်သွားဆော့နေစဉ်ဖိုးတုတ်က သူမ အခန်းသို့ အနောက်ပေါက်မှ ဝင်လာပြီး ပုန်း နေလိုက်သည်။ သူမ ပြန်လာတော့ ရေချိုးခန်းမှာ ရေအတူချိုးကြရင်း တချီလိုးလိုက်သည်။ ညနေဖက် သူမ သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ညနေစာ သွားစားသည်။ 

အပြန်မှာ ညလည်ဘိုက်ဆာရင် စားဖို့ ဆိုပြီး စားစရာတချို့ ဖိုးတုတ်အတွက် ယူလာခဲ့သည်။ ထိုညက ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်တို့ ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာသည့် ညားကာစ လင်မယားလို လိုးကြ ဆော်ကြသည်။ နောက်နေ့လည်း ထို့အတူပင်၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူမ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် အပြင်သွားလျှင် ဖိုးတုတ် အခန်းထဲ ပုန်းနေခဲ့သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ယူလာပေးခဲ့သော အစာကို စားသည်။ အိပ်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အခန်းပြန်လာသည့် အချိန်ဆို ရင် သူတို့ အချစ်ခန်းဖွင့်ကြသည်။ နောက်တော့ ပြန်လာကြသည်။

ထိုကဲ့သို့ ခရီးစဉ်မျိုးမှာ တခါ အခွင့်ရေးပေါ်ဖို့က တော်တာ်နှင့် မလွယ်ပေ။တခါတလေ ဖိုးတုတ်က အရမ်းဆာ လာလျှင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဖုံးဆက်ကာ သူ့ကို အခေါ်လွှတ်ခိုင်းတတ်သည်။ ထိုအခါ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဘကြီးညိုကို ဖုံးခေါ်ကာ ဖိုးတုတ်ကို သူတို့ အိမ်က စာအုပ်၊ ဖိုင် သို့မဟုတ် စားစရာ တခုခု ဆေးရုံကို လာပို့ပေးဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဖိုးတုတ် က ဆေးရုံ သို့ တက်လာလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အားသည့် ဘရိတ်တိုင်း မျိုးမှာ ဖြစ်သည်။ ဆရာဝန်ကြီးများ နားနေခန်း က အိမ်သာ ရေချိုးခန်း တွဲလျှက် ရှိသည်။ ထိုအခန်းတွင်း သို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ခေါ်ကာ လိုးလေ့ရှိသည်။ 

ယခုလည်း ရှားရှားပါးပါး အခွင့်အရေးကြုံရသည်။ ကြားရက် တရက်မှာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဒီညအိမ်ပြန်မအိပ် ဟု ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူ့ကို မက်ဆေ့ပို့လာသည်။သူလည်း ဘကြီးညို မသိအောင် အသာ အိမ်ထဲ ဝင်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ လင်မယားအခန်းထဲ သို့ ဝင်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူ့ကို ရေမိုးချိုးစေသဖြင့် သူမ သဘောကျ ရေမိုးချိုး လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူလုပ်စေချင်သော ရိုးပလေး ဆရာဝန် လူနာ အဖြစ် ကစားပြီး ဆစ်စတီနိုင်းကာ နောက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဖင်လိုးပြစ်လိုက်သည်။ပြီးတော့ မှ သူ့မယားအလား ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဖက်ကာ အိပ်လိုက်သည်။ ထိုညက သူတို့ နှစ်ယောက်ကို လိုက်ဖ် ကင်မရာဖြင့် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် ကြည့်နေမှန်း သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး သတိမထားမိကြခြေ။

...................................................................................................................................

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဘီယာသောက်လိုက် အစာနည်းနည်း စားလိုက် ဖြင့် ဗီဒီယို ကလစ်တွေကို တခုခြင်း ဖွင့်ကြည့်နေရင်းက ကြာလာတော့ ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိကုလားထိုင်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်ကျသွားတော့သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် အစပိုင်း ငြင်းရင်း ဆန်ရင်း ကမှ မသိမသာလိုက်လျောရင်း တဖြည်းဖြည်း ချင်းဖြင့် ဖိုးတုတ် နှင့် အလို တူ အလိုပါ ဖြစ်သွားသည်ကို မယုံနိုင်စရာ အဆင့်ဆင့် ကြည့်ခဲ့ရပြီး လူရော စိတ်ရော ပန်းလာသဖြင့် အိပ်ပျော်သွားခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သောက်ထားသည့် ဘီယာတွေ ကြောင့် သေးအလွန်ပေါက်ချင်ပြီး နိုးလာရာ အိမ်သာသို့ ကမန်းကတန်း သွားကာ သေးပေါက်လိုက်ရသည်။ ပြန်လာတော့ အပြင်မှာ ရောင်နီပင် သန်းနေလေပြီ။ စိတ်ကူး ပေါက်လာသဖြင့် အိမ်ဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

အိပ်ခန်းထဲမှ လှုပ်ရှားမှု ဖြစ်သွားသဖြင့် မုမန့်ဆင်ဆာ ကြောင့် အိပ်ခန်းထဲ မှ ကင်မရာက ရီကော့ဒင်း ဆိုင်း မီးနီလေး ပွင့်လာသည်။ထို ဝင်းဒိုးကလေးကို ကလစ်လိုက်ရာ ကွန်ပြူစခရင် တခုလုံးမှာ သူ့အိပ်ခန်းမြင်ကွင်း ပေါ်လာလေသည်။ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် တယောက်ကို တယောက်ဖက်နေကြဟန်တူသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ အတွဲ ဖုံးသံကြောင့် နိုးသွားကြပုံပေါ်သည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ကိုယ်လုံးကို တပတ်လှိမ် ၍ ကုတင်ဘေးစားပွဲပေါ်က ဖုံးကို လှမ်းကိုင်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က သူမအနောက်ဖက်မှ လိုက်ကပ်၍ ကိုယ်လုံးကို ဖက်ကာ နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဆုပ်ကိုက်လိုက်တာတွေ့ရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖုံးကို ခရက်ဒယ်မှ မ မ သေးပဲ ဖိုးတုတ်ဖက်လှည့်ကာ သူမ နူတ်ခမ်းပေါ်တွင် လက်ညိုးကို ဒေါင်လိုက်ထောင်ပြကာ အသံမထွက်ဖို့ သတိပေးလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က ခေါင်းငြိမ့်ပြမှ ဖုံးလက်ကိုင်ကို မပြီး နားကို ကပ်လိုက်သည်။

"ဟဲလို.."

"ဖြူ ရေ ကိုကိုပါ"

"အင်း ကိုကို ပြောဘာဖြစ်လို့လဲ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ဒီနေ့ ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာလဲ"

"အင်း အဲဒါပြောမလို့ ဖြူ လေး အိပ်တုန်းလားလို့ ဆောရီးနော် နိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ"

"ရပါတယ် ကိုကို ရာ ဖြူလေး လဲ ခနနေ အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရတော့မှာပဲဟာ"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  က ဖုံးပြောနေရင်းက ကွန်ပြူတာ စခရင်ကို လည်း စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဖိုးတုတ် က ဖုံးပြောနေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အနောက်ဖက်သို့ တိုးကပ်ပြီး သိုင်းဖက်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖွေးဖွေးဖြူ ဖွံ့ထွားသည့် နို့ကြီးတွေကို အနောက်မှ ဆုပ်နှယ်ရင်း မာတောင် တောင့်တင်းနေသည့် သူ၏ အိပ်ယာထစ လီး ကြီးဖြင့် ဖင်ကြားသို့ မှန်းကာ ထိုးသွင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကလည်း သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ပြီး လမ်းကြောင်းမှန်အောင် ပြင်ပေးလိုက်ရာ လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တန်းဝင်သွားပုံ ရသည်။ ဖုံးထဲတွင် သူမ ပါးစပ်မှ ဟစ် ကနဲ လေသံထွက်သွားသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။

"အင်း"

"ဟ..."

"ဖြူလေး ဘာဖြစ်သွားတာလည်း ခုနက အသံက"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖုံးမကိုင်ထားသည့် လက်ဖြင့် ဖိုးတုတ်ကို လက်နောက်ပြန်ပြန် ဆိပ်လိုက်သည်ကို ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  မြင်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က ဆောင့်ထိုးလိုက်လို့ ပါးစပ်က အသံကို မထိန်းလိုက်နိုင်တာ ဖြစ်မည်။ ဖိုးတုတ် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ခါးကို ကိုင်ကာ အနောက်မှ အသာညှောင့်လိုးနေတာကို မြင်နေရသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  တယောက် သူ့မိန်းမ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ဒရိုင်ဘာဖြင့် အလိုးခံနေရင်းက သူနှင့် ဟန်မပျက် ဖုံးပြောနေနိုင်သည်ကို အံဩနေမိသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ဘာမှန်းမသိ လီးကြီးမာတောင်နေသည်ကို သတိထားမိလေသည်။ 

"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ကိုကို အဲယားကွန်းက တအားအေးနေပြီး ဖြူလေး စောင်မခြုံမိတော့ နည်းနည်း ချမ်းသလို ဖြစ်သွားလို့ပါ"

ဖုံးထဲ မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အသက်ရှုသံက သိသိသာသာ မြန်လာသည်ကို ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  သတိထားမိနေလေသည်။ သူတို့ လိုးနေသည်ကို မျက်စေ့ရှေ့မှာ မြင်နေရလို့လားမသိ။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  အားနေသောလက်က သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ကာ ဖိုးတုတ် လိုးချက်နှင့် အညီ ထုနေမိလေပြီ။

"အော်"

"ကိုကို ဘာပြောမလို့ ခေါ်တာလဲဟင်၊ ဖြူလေး အလုပ်မသွားခင် အိမ်ပြန်ရောက်မယ်ဆို ပြောလေ၊ ကိုကို စားဖို့ မနက်စာ ပြင်ထားပေးမယ်"

"အဲဒီ လောက် အစောကြီးတော့ ပြန်ရောက်မယ်မထင်ဘူး ဖြူလေး၊ ဘာမှ လုပ်မနေနဲ့ အေးဆေးသာ အလုပ်သွားပါ နော်"

"ဒါဆိုရင်လည်း ဒါပဲနော် ကိုကို ဖြူလေး အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရတော့မယ်"

"အိုကေလေ ဖြူလေး ဘိုင်ဘိုင် လပ်ဗ်ယူ"

"လပ်ဗ်ယူ ကိုကို မွမွ"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖုံးကို အရမ်းချချင်နေမှန်းသိသဖြင့် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  လည်း စကားဖြတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ဖုံးချပြီးတော့ သူ့မိန်းမ နှင့် သူ့ဒရိုင်ဘာတို့ ၏ လိုးခန်း ကို ကြည့်ရင်း ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  တယောက် ဂွင်းထုနေမိတော့သည်။

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖုံးကို ချပြီးတာနှင့် ဖိုးတုတ်က သူ့လီးကို မချွတ်ပဲ ဒူးထောက်ထကာ တချိန်ထဲ မှာပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ခါးကိုလည်း ဆုပ်ကိုင် မလိုက်သဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် အိပ်ယာပေါ် ဖင်ဘူးတောင် ထောင်ရက် ဖြစ်သွားလေသည်။ ဖိုးတုတ် တယောက် အနောက်မှ အားရ ပါးရ ဆောင့်လိုးနေလိုက်သည်မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖင်ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံး မှာ ကျောက်ကျောတုံးကြီးတွေလို တုံကနဲ တုံကနဲ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။ 

ဖိုးတုတ် သူ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်သည့် အချိန်လောက်မှာပင် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  လည်း သူ့လီးထဲ မှ လရည်တွေကို တစ်ရှုးထဲ ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်ရလေတော့သည်။

................................................................................................................................

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  တယောက် စိတ်တွေနောက်နေလေပြီ။ ဒီကိစ္စ ကို သူဘယ်လို ဖြေရှင်းရမည်နည်း။ မသိချင်ယောင်ဆောင် ပြီးတော့ ဖိုးတုတ်ကို ပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မသိအောင် ရှင်းပြစ်ရမည်လား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူသိသည်ဆိုတာကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အားဖွင့်ပြောပြီး ဖိုးတုတ် နှင့် ဇာတ်လမ်းကို သိပ်မဆိုးရွားခင် ဖြတ်ခိုင်းရမလား၊ ခေါင်းနည်းနည်း ခဲလာခဲ့ရသည်။ လောလောဆယ်တော့ အခြေအနေ မဆိုးသေးဟု ထင်ရသည်မို့ ဒီအတိုင်း မသိမသာလေးပဲ ထားလိုက်ရမလား။ တခြား တစိမ်းတယောက် လိုးထားသည့် သူ့မိန်းမ ကို အခု သူက လိုးချင်စိတ်တွေ တအားပြင်းပြ နေရသည်က ဘာသဘောလဲ ၊ သူ့ရဲ့ အတွင်းစိတ်တနေရာမှာပဲ ကပ်ကိုး ဖီး ရှိလို့လား၊ 

တကယ်တော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တခြားတယောက် နှင့် ဖေါက်ပြားတာကို ခွင့်လွှတ်ပါသည်။ သူကိုယ်တိုင် လည်း အပြင်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲသူမို့၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုလည်း သူမ စိတ်ခံစားမှု လွှတ်လပ်ခွင့်ကို သူပေးချင်ပါသည်။ သို့သော် အိမ်မှ အလုပ်သမား နှင့် ဆိုတော့ ပတ်သက်မှု က တခါထဲ ပြတ်မသွား အမြှင်မပြတ်ပဲ ငြိတွယ် နေသည်ကို သူသဘောမကျ၊ အထူးသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် စိတ်ထဲ ဘယ်လို သဘောထားမှာလဲ၊ တသက်လုံး အဲလို နေသွားမှာလား၊ တချိန်ကျရင် ဇာတ်လမ်းသိမ်းဖို့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိလား၊ အဲဒါတွေကို သူသိချင်၊ မေးချင် ဆွေးနွေးချင်နေမိသည်။ 

ထို့ကြောင့်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ထိုကိစ္စ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရင်ဆိုင် ဖွင့်မေး၊ ဆွေးနွေးတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက် နောက်ဆုံး ချလိုက်မိတော့သည်။ ထိုအခါမှ ပဲ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်  လည်း စိတ်ထဲ ပေါ့သွားကာ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ ပြီး အလုပ်ကိစ္စတို့ လုပ်စရာရှိတာကို စတင်လုပ်ကိုင်လေတော့သည်။

..................................................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နေ့ခင်းဘက်အိမ်ပြန်လာပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တာနှင့် တုံးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ မအိပ်ခင်တော့ အိပ်ယာခင်းကို သေခြာ ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အိပ်ယာခင်း အသစ်လဲ ထားတာသေခြာသည်။ အနံ့အသက် ဘာမှ မရှိ။ အဝတ်လျှော်စက်ထဲ မှာပဲ အိပ်ယာခင်းအဟောင်း ဆပ်ပြာရည်စိမ်လျှက် တွေ့ရသည်။ထို့ကြောင့်လည်း စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အိပ်ယာပေါ် လှဲကျကာ အိပ်ပျော်သွားခြင်းသာ။

ရေချိုးခန်းထဲ ရေပန်းက ရေကျနေသံကြားတော့မှ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နိုးလာခဲ့သည်။ ဘယ်လောက်တောင် အိပ်ပျော်သွားသည်မသိ။ မိန်းမ တောင်ပြန်ရောက်လို့ ရေချိုးနေပြီ။ အိပ်ယာထဲ ခနထပ်နှပ်နေလိုက်သည်။ ခနနေတော့ ရေသံပိတ်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာသုတ်ပုဝါတခု ကိုယ်မှာ ပတ်၊ နောက်တခု ဖြင့် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သုတ်ရင်း ထွက်လာသည်။

"ဟော ကိုကို နိုးနေပလား"

"အင်း ဖြူလေး၊ ရောက်တာ ကြာပလား"

"အင်း ခုနပဲ ကိုကို ၊ ကိုကိုရော အတော်ပင်ပန်းသွားလား အိပ်လိုက်တာမှ တကယ် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပဲ"

သူမ ခေါင်းမှ ဆံပင်အုပ်ထူထူကို ခြောက်အောင် သုပ်နေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ လက်မောင်းအိုးဖြူဖွေးဖွေးတွေ၊ ရေနွေးပူပူ နှင့် ချိုးပြီးကာစမို့ နီတာတာ မျက်နှာလေး နှင့် နုဖတ်နေသော သူ့မိန်းမကို ကြည့်ရင်း ညိုမဲနေသည့်အညာသား ဖိုးတုတ် က အားမနာလျှာမကျိုး သုံးစွဲနေသည့် ဗီဒီယိုများကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လီးက စောင်အပါးအောက်က ထောင်ထလာခဲ့သည်။ အိပ်ခါနီးဝတ်ထားသည့်လုံချည်က ခါးမှာ ကွင်းလုံးတက်လှိမ့်ပတ်နေပြီမို့ စောင်အောက်က ထောင်ထလာခြင်းမှာ သိသိသာသာကြီး ဖြစ်နေလေသည်။

"လာပါအုံး ဖြူလေးရဲ့ ဒီကို"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ မျက်နှာ အမူအယာနှင့် စောင်အောက်မှ ဖေါင်းနေတာကို မြင်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်နွမ်းနေပုံဖြင့်၊

"အာ ကိုကို ဒီနေ့ ဆေးရုံ မှာ အလုပ်တအားများလို့ ဖြူလေး နုံးနေတယ် လှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်တော့ဘူး"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားမိသည်။ မနေကညက လည်း ဖိုးတုတ်ဆော်ထားပြီး မနက်အစောကြီးထတော့လည်း တချီ၊ အခု ကိုယ့်ယောက်ျား ကျတော့ အလုပ်ပင်ပန်းလို့တဲ့။ ဒေါသဖြင့် ပါးစပ်က တခုခု ပြောမလို့ ကြံလိုက်ပြီးမှ ဘရိတ်အပ်လိုက်ရသည်။ ဒီည အရေးကြီးတာ ဆွေးနွေးဖို့ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။

"အင်း ပါ ဒါဆိုလည်း တခုခု စားကြစို့လေ၊ အပြင်ထွက်စားမလား၊ အိမ်မှာ ရှိတာပဲ စားကြမလား"

"အိမ်မှာ ဘာမှ တော့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ မရှိဘူးကိုကို"

"ဒါဆိုလည်း ဖြူလေး ကြိုက်တဲ့ ထိုင်းစာ သွားစားကြမယ်လေ"

"အင်း သွားလေ"

သူတို့ နှစ်ယောက် အဝတ်အစား များလဲလှယ်လိုက်ကြပီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကားဖြင့် ထွက်ကာ ထိုင်း ရက်စတောရင့် တွင် ညနေစာ သွားစားကြသည်။ ခါတိုင်း တယောက်နှင့် တယောက် ပြောစရာ အများကြီး ရှိနေကြသော လင်မယားနှစ်ယောက် စကား နည်းနေကြသဖြင့် တယောက်ယောက်က ဘာစပြောမလဲ ဆိုတာကို စောင့်နေသလို ဖြစ်နေကြသည်။ ထိုသို့ဖြင့် စားပြီး သောက်ပြီးတော့ အိမ်သို့ ပြန်လာကြသည်။

အပိုင်း ( ၁၁ ) ဆက်ရန် >>>>