စိတ်နဲ့ချည်တဲ့ ကြိုး အပိုင်း ( ၂ )
နရသူ ရေးသည်။
အခန်း ( ၄ )
"ကြည်ကြည်ခိုင် … ကလေး … ဆရာမဖက်ကို လှည့်ကြည့်ပါဦးကွယ် ဘာလဲ ရှက်များနေလား"
ကြည်ကြည်ခိုင် ဒီတစ်ခါ ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ကို မျက်နှာမလွှဲတော့။ မျက်လုံးချင်းတည့်တည့် ဆိုင်၍ကြည့်လိုက်သည်။ ဆရာမလည်း သူမကို အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ပြန်ကြည့်နေသည်။ မဆွကတည်းကပင် ရေလာမြောင်းပေးသဘောမျိုူး အစပျိုးခဲ့ပြီးဖြစ်၍လည်း အထွေအထူး ပြောစရာမလိုအပ်ဘဲ အကြည့်တစ်ချက်နှင့်တင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ဘယ်လိုဆိုတာ သဘောပေါက်မိကြပြီးဖြစ်သည်။
ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ကား အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်သည့်တိုင် လိင်တူလိင်ကွဲနှစ်ဖြာ ဘာလာလာ ဘာစမ်းစမ်း ကြိုက်သလိုစမ်း၍ရသော ရာဂအား ပြင်းထန်သူဟု ဆိုရမည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်သည်။ အသက် ၃၀ ကျော်သည်အထိတိုင် ဆရာမအပျိုကြီးဘဝနှင့် အနေကြာခဲ့သူပီပီ သူမနဘေးမှာ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေအထဲက လိင်တူဆက်ဆံမှုကို လိုလားသည့် ယောက်ျားလျာဆရာမ သုံးလေးယောက်မက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် တွဲခဲ့ဖူးသည်။
အတန်းထဲက သူမတပည့်ကျော် အထက်တန်းကျောင်းသူ ကောင်မလေး အချို့နှင့်လည်း အခြေအနေပေးလျှင်ပေးသလို အခါအခွင့်သင့်သလို တွဲခဲ့ဖူးသည်။ ရည်းစားသနာဆိုတာလည်း တစ်ပုံတစ်ပင် ထားပြီး တစ်ယောက်မကျန် အလိုးခံဖူူးသူဖြစ်သည်။ လိင်မှုကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ မိန်းမချင်းရော ယောက်ျားသားများနှင့်ရော ဣတ္ထိလိင် ပုလ္လိင်စုံအောင် လီးအတုလီးအစစ်ပါမကျန် ကောင်းကောင်း အလိုးခံအဆော်ခံ ပက်ပက်စက်စက် အတွယ်ခံခဲ့ဖူးသူဖြစ်ရာ သူမအတွက် အနှီသို့သောကိစ္စဆိုတာ ထမင်းစားရေသောက်သဘောမျှသာ ဖြစ်နေပေတော့သည်။
ဆရာမသင်းသင်းနွယ် ကြည်ကြည်ခိုင်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကလေးကို နောက်တစ်ကြိမ်ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်း နှစ်ကိုယ်ကြားလေသံကလေးနှင့် …
"ဘယ်မလဲ ကြည်ကြည် မင်းပြောတဲ့ ဥစ္စာ"
ကြည်ကြည်ခိုင်သဘောပေါက်သည်။ ဆရာမကို ချစ်လည်းချစ် ရှိန်လည်းရှိန် လန့်ဘည်းလန့်သဖြင့် အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြစ်နေသော လေသံကလေးနှင့် …
"ရှိ ရှိပါတယ် ဒီ ဒီမှာပါ အိပ်ရာအောက်မှာ သိမ်း သိမ်းထားတာ "
"ပြစမ်း ကြည့်ချင်လို့ "
အိပ်ရာအောက်မှနေ၍ လီးအတုနှစ်ချောင်းကို ဂရုတစိုက်ပင်ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ဆရာမလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ရာ ဒေါ်သင်းသင်းနွယ်တစ်ယောက် အကြီးအကျယ် သဘောကျသွားလေသည်။
"ညည်းတို့ဟာကြီးက ရှယ်ကြီးပါလား နှစ်ယောက်လုံး ဝါတော်တော်ရင့်နေကြရောပေါ့ ဟုတ်လား "
လီးအတုနှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်တယုတယကိုင်ကာ ဟိုဟိုဒီဒီပွတ်ဆွကစားရင်း လီးအစစ်နှင့်တသွေမတိမ်း ထပ်တူညီမျှရှိပြီး အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေလေသည့် လီးအတုဒစ်ထိပ်ကြီးကိုပါ ပါးစပ်နားကပ်ကာ လျှာဖျားကလေးနှင့် တို့၍တို့၍ကစားရင်းက ဆရာမဒေါ်သင်းသင်းနွယ် သူမကိုမေးလိုက်သည်။ ကြည်ကြည်ခိုင် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ၍ ခေါင်းအသာငုံ့ရင်း ရယ်၍သာနေမိသည်။
"နွဲ့မူကိုတော့ ညည်းဖာသာပြောပေါ့ ဆရာမတွေ့ချ့င်တယ်လို့ ငါ့အထင် သီရိကတောင် သူ့ကို အရင်စည်းရုံးပြီးနေလိမ့်မယ် ဟိုဟာမက သိပ်လက်သွက်တဲ့ဟာမ ဆရာမချင်းတောင် သူက ရှောင်ချင်တာမဟုတ်ဘူး ဟင်း ဟင်းဟင်း"
"သမီး ပြောလိုက်ပါ့မယ် ချယ်"
ကြည်ကြည်ခိုင်လည်း ရယ်ရင်းပြောသည်။ သင်းသင်းနွယ် သူမအနားကပ်လာပြီး အပေါ်ပိုင်းရောအောက်ပိုင်းပါ (ရင်လျားထမီ တစ်ထည်ကိုသာ ကပျာကဟာ ဝတ်ဆင်ထားခဲ့၍ ထမီကျွတ်သွားချိန်မှာ ခန္ဓာကိုယ်မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဝတ်လစ်စားလစ် ဗလာကျင်းလျက် ရှိနေပြီဖြစ်သော) ကြည်ကြည်ခိုင်၏ ရင်သားဆိုင်အိအိနှစ်မြွှာကို သူမလက်နှစ်ဖက်နှပ့် ကျကျနနဆုပ်ဆွဲကိုင်၍ အသေအချာပင် ဖျစ်နယ်ပေးလိုက်သည်။
"အ အ ယား ယား တယ် တီ တီ ချယ်ရယ် "
"မခေါ်နဲ့ အဲလို "
"ဘယ် ဘယ် လို ခေါ် ခေါ်ရမလဲ"
"ခု နင့်ကို ငါ လာတွေ့တာ စာသင်ဖို့ လာတာမဟုတ်ဘူး စာသင်ချိန်လည်းမဟုတ်ဘူး ငါ့ကိုခင်ရင် မမ လို့ပဲခေါ် မမ မမနွယ် ဒါမှမဟုတ် မမသင်း ပေါ့ အဟင်းဟင်းဟင်း"
"ဟုတ် ချယ် အဲ မ မမ သင်း အဟင်း ဟင်း"
"ဟုတ်ပီ ဒီလိုမှပေါ့ကွ ကဲ ချွတ်မယ် ငါ့အင်္ကျီကြယ်သီးလေး ကူဖြုတ်ပေးစမ်းပါဦး အကြည်ရယ်"
"ဟုတ် ချ ချယ် အဲ့ မ မ မ မမ သင်း … ဟင်း ဟင်းဟင်း "
"နင့်လက်က ဒီလိုပဲ ငြိမ်မနေနဲ့နော် ကိုင်ပေး နယ်ပေး အပီမှုတ်မယ် လီးအတုကြီးလည်း လိုးမယ် ငါ့လင်လီးနဲ့တောင် ဝေးတာကြာပြီ"
"သူ ပြန်မလာလို့ လားဟင် မ မမ အနေမခက်ဘူူးလား အဟင်း …"
ကြည်ကြည်ခိုင် ခုမှပဲ ရဲရဲတင်းတင်း စကားစနိုင်လာသည်။ ဆရာမသင်းသင်းနွယ်၏ ဘလောက်စ် ခါးတိုအင်္ကျီရှေ့ကြယ်သီး ကလေးများကို တစ်လုံးစီဖြုတ်ချပေးနေရာက ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အင်္ကျီကို ဆရာမရဲ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်ကနေ ကျော်၍ ချွတ်ချပေးလိုက်ရင်း အတွင်းကနေ ဆရာမသင်းသင်းနွယ်၏ အယ်အယ်ထွားထွားရှိလှသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ပင့်တင်ချီမထားသည့် ဘရာစီယာသိုင်းကြိုးကလေးကိုပါ အသာအယာပင် လျှော့၍ပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နှစ်ယောက်သား ရင်းနှီးမှုပိုလာသလို စတွေ့ခါစမို့ အိုးတို့အန်းတန်းဖြစ်နေခဲ့သည့် အခြေအနေတွေလည်း တည်ငြိမ်စပြုလာပြီ လို့ဆိုရမည်။
"အလုပ်သိပ်များတော့ အိမ်ကိုဘယ်ပြန်နိုင်မှာလဲ သူ့ဘေးမှာလည်း အယားပြေ စက္ကထရီမတွေ ရှိမှာပါပဲ ဆာလာရင်ကျွေးမယ့်သူ ချိုချိုတိုက်မယ့်သူတွေ အဆင်သင့်ပဲ ဟဲ့ သူအိမ်ပြန်လာတဲ့အခါမှ ငါက သူ့မယားပြန်ဖြစ်တာ သူလည်းပဲ ငါ့လင်ပြန်ဖြစ်တာပေါ့ ဟင်းဟင်း သူ့လမ်းသူလျှောက် ငါ့လမ်းငါလျှောက် လင်နဲ့မယား တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နားလည်မှုရှိရှိ ပြသနာအစမဖော်ရင် ပြီးရောပဲ မဟုတ်လား …အကြည်ရဲ့ … ဟင်းဟင်းဟင်း "
ဆရာမ သင်းသင်းနွယ်က အိမ်ထောင်မှု သဘောသဘာဝတွေကို တပည့်မလေးအားပြန်ရှင်းပြပြီး ကြည်ကြည်ခိုင့် ကိုယ်လုံးကလေးကို ထပ်မံ၍ သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့် ရစ်သိုင်းပွေ့ဖက် လိုက်ပြန်သည်။
"နေ နေဦး ဆရာမ ရဲ့ ဘော်လီကြိုး မ မဖြုတ်ရသေးဘူးလေ"
"အော အဟင်းဟင်း ဟုတ်သား ဖြုတ် မြန်မြန် ငါ ဒီဖက်ကဖြုတ်ပေးမယ် နင် လုပ်ပြန်ပြီနော် ဆရာမ တဲ့ ခိခိ ခိ"
"ဟုတ်တယ်လေ ဆရာမပဲဟာ ဆရာမပေါ့ ခိခိ ခိ"
ကြည်ကြည်ခိုင် ရှက်ရယ်ရယ်ရင်း ဆရာမသင်းသင်းနွယ် နို့နှစ်လုံးကို ဖုံးအုပ်ကွယ်ထားသည့် ဘရာကို ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ပြီး လန်းဆန်းလတ်ဆတ်စွာဖြင့် အရှေ့ကို စူထွက်အုံကြွကာ တွဲခြင်းရွဲခြင်းအလျဉ်းမရှိသေးဘဲ ခုထက်ထိတိုင် လုံးဝန်းတင်းပြည့် နုထွားဆဲဖြစ်သည့် ဆရာမလေး သင်းသင်းနွယ်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူမလက်ကလေးနှင့် မထိတထိလေး တို့ထိဆုပ်ကိုင် ကြည့်လိုက်ပါသည်။
ဆရာမရဲ့နို့သီးထိပ်ကလေးနှစ်လုံးက ခဲခဲကျစ်ကျစ်ကလေးဖြစ်ကာ နို့ကြီးနှစ်လုံးရဲ့ထိပ်ဆီမှာ စပျစ်သီးလေးနှစ်လုံး ကပ်ထားသလို ကြွကြွရွရွကလေးထောင်ထလို့နေတာ တွေ့ရသည်။ ဆရာမကလည်း ကြည်ကြည်ခိုင်ရဲ့ တင်းကြွမို့မောက်ကာ နို့သီးခဲလေးနှစ်ခု အပေါ်ကို ငေါ့ထောင်လို့နေသည့် နို့အုံလုံးလုံးအိအိနှစ်လုံးကို သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့် ပြန်လည်၍ အုပ်ကိုင်ကာ နို့အုံအညှာကနေ အားရပါးရ ဖျစ်နယ်ကစားပစ်လိုက်လေသည်။
"အား အ အ ချယ် အဲ့ မ မမ သင်းရယ် ဟင့် ဟင့်"
"ယားလား ကြည်ကြည် ဟောဒီနို့သီးခဲလေးနှစ်ခုက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကလေး အပျိုစင်ကလေးမှန်းသိသာတယ် သိပ် ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းတယ်ကွာ"
"မမ ဟာလေး ကရော ခုလို အိမ်ထောင်ကျပြီးတဲ့အထိ တွဲမသွားသေးဘူး တင်းတင်းရင်းရင်းရှိတုန်းပဲနော် နို့ကြီးနှစ်လုံးက အယ်နေရောပဲ ဟီးဟီး"
"ကြည်ကြည်တောင် မမထက်ပိုကြီး ပိုထွားဦးမှာနော် ဟင်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ … ဘာလဲ ယုံဘူးလား သေချာတိုင်းကြည့်ကြည့်လေ ရော့ ဟင်းဟင်း "
"အင်း ယုံဘူး တိုင်းမယ် ကြည့်လိုက် ချယ့်ဟာရီး ပိုကြီးတဲ့ဥစ္စာ ဟင်းဟင်း"
အမျိုးသမီးနှစ်ယောက် သူတိ့နို့အုံကိုသူတို့ လက်နှင့်ကျကျနနဆုပ်ကိုင်ကာ တစ်ယောက်ဟာနှင့်တစ်ယောက် နို့သီးချင်းထိတိုက်ဖိကပ်ပြီး အရွယ်အစားချင်း အလုံးချင်း အသေအချာ တိုင်းထွာကြည့်နေကြသည်။ တစ်ယောက်နို့ကိုလည်း တစ်ယောက် ဖျစ်ချေနယ်ကစား ပေးနေကြရင်း အတွေ့အရသာကို ကောင်းစွာ ဖီလင်ယူခံစားနေမိကြသည်။
နို့သီးချင်းပွတ်လှိမ့်ဖိတိုက်လိုက် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် အနီးကပ်ငေးကြည့်လိုက်နှင့် သူမတို့ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေ သရိုးသရီ ဖြစ်ပေါ်လှုပ်ရှားလာမိကြရာက နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းလွှာချင်း အလိုအလျောက် နီးကပ်သွားကြကာ ခုနကလိုပဲ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အနမ်းချင်းဖလှယ် အနမ်းမိုးင်္ရာချမိကြပြန်ပါသည်။
"မမ ထမီရောမချွတ်ဘူးလား ဟင် "
"ကြည်ကြည်ရယ် ချွတ်မှာပေါ့ လို့ ညည်းပဲ ဆွဲချွတ် မမ ဒီလာမယ်ဆိုကတည်းက ပင်တီ လုံးဝ ဝတ်မလာဘူး ပေါ်တင်ပလိန်းပဲ ဟင်းဟင်း ဟင်း "
"ကောင်းတာပေါ့ မမရယ် အဲဒါမှ ကြည်ကြည်နဲ့တူမှာလေ အဟင်းဟင်း နှစ်ယောက်လုံး လုံးဝနိကက်ပေါ့ ဟုတ်ဘူးလား ခိခိ"
ကြည်ကြည်ခိုင်ပြောရင်း ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ရဲ့ခါးပေါ်က ထမီအထက်ဆင်စလေးကို သူမလက်တစ်ဖက်နှင့် အသေအချာ ဖြည်လျော့ချ လိုက်ပါသည်။ ဆရာမသင်းသင်းနွယ်လည်း ထမီချွတ်ရလွယ်အောင်ဆိုပြီး သူမကိုယ်လေးကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းလှည့်ပေးလိုက်ရာ ကြည်ကြည်ခိုင်လည်း အလိုက်သင့်ပင် သူမထမီတစ်ကွင်းလုံးကို ဆရာမလေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ အောက်ဖက်ကို လျင်မြန်သွက်လက် စွာပင် ဗြုန်းကနဲချွတ်လျှောချလိုက်လေသည်။
ထမီက အောက်ကိုပုံကျသွားသည်။ ခုဆိုလျှင် ကြည်ကြည်ခိုင်ရော ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ပါ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားအဖုံးအကွယ်မဲ့စွာဖြင့် လုံးဝကြီး နိကက်ဗလာကျင်းလျက်ရှိလေပြီ။
"သိပ်လှတာပဲ ချယ်ရယ်"
"ကြည်ကြည် ကြည့်လေ ကိုင်မလား"
ဆရာမသင်းသင်းနွယ် မရှက်မကြောက်ပင် သူမပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို နဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ဖြဲကား၍ ပြလိုက်သည်။ ကြည်ကြည်ခိုင် အောက်ငုံ့အကြည့်နှင့် ဆရာမသင်းသင်းနွယ်၏ပေါင်အဖြဲတို့ ကွက်တိကျပြီး ပေါင်ခွဆုံကြားအရပ်ရှိ မျက်နှာပြင်ကျယ်ပြန့်ကာ ဖောင်းကားကြွလျက် ရှိသော အမွေးအဖုတ်လိုက်တည်ရှိရာ သူမရဲ့စောက်ပတ်အုံကြီးကို ကြည်ကြည်ခိုင်တစ်ယောက် ဘွားကနဲ လှမ်းမြင်လိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်။
ဆရာမသင်းသင်းနွယ် မရှက်မကြောက်ပင် သူမပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို နဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ဖြဲကား၍ ပြလိုက်သည်။ ကြည်ကြည်ခိုင် အောက်ငုံ့အကြည့်နှင့် ဆရာမသင်းသင်းနွယ်၏ပေါင်အဖြဲတို့ ကွက်တိကျပြီး ပေါင်ခွဆုံကြားအရပ်ရှိ မျက်နှာပြင်ကျယ်ပြန့်ကာ ဖောင်းကားကြွလျက် ရှိသော အမွေးအဖုတ်လိုက်တည်ရှိရာ သူမရဲ့စောက်ပတ်အုံကြီးကို ကြည်ကြည်ခိုင်တစ်ယောက် ဘွားကနဲ လှမ်းမြင်လိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်။
အတွေ့အကြုံမနည်းလှပြီဖြစ်သော သူမရဲ့လက်တစ်ဖက်က ဆရာမရဲ့ပေါင်ကြားထဲကို လှစ်ကနဲတိုးဝင်၍သွားကာ အသင့်ဖြဲပေးထားသည့် သူမစောက်ဖုတ်ကို မထိတထိခပ်ရွရွကလေး လက်နှင့်ပွတ်သပ်စမ်းကိုင် လိုက်မိသည်။
"အိုး အ ဟင်းဟင်း ဟင်း ကြည် ကြည် နင် နင်လည်း ဖြဲပေးလေဟယ် ငါလည်း နင့်အဖုတ်လေးကိုင်ချင်တာပေါ့ အဖုတ်ချင်းပွတ်ရရင် ဇိမ်ပဲ ဟင်းဟင်း"
"ဘာရယ် ချယ် ချယ်ပြောလိုက်တာက အဖုတ် တဲ့နော် ဟုတ်လား နားထောင်ကောင်းသား အဟင်းဟင်း"
"ညည်းတို့က ဘယ်လိုပြောလဲ"
"ဘယ်လိုပြောရမလဲ ရှက်စရာကြီး"
"ဘာလဲ စောက်ပတ်လား ဒါမှမဟုတ် စောက်ဖုတ်"
"အင်း နှစ်မျိုးစလုံး ဟီဟိ"
"ဒါကတော့ နားထောင်ကောင်းအောင် လျှောက်ပြောတာပါ … တို့က စဖုတ်ကို အဖုတ်လို့ခေါ်တယ် တချို့ကျတော့ ပိပိတဲ့ … ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်းပြောရရင် စောက်ပတ်ဟာစောက်ပတ်ပါပဲ အကြည်ရယ် ထိပ်က အစိငုတ်တိုကလေးကျတော့ စောက်စိပေါ့ … ထွက်လာတဲ့ အရည်ကို စောက်ရည်တဲ့ … စောက်ပတ်တို့စောက်ဖုတ်တို့ခေါ်ရင်လည်း မမှားပါဘူးကွယ် … မိန်းမတိုင်းမှာရှိတဲ့ ပစ္စည်းပဲ မဟုတ်လား ယောက်ျားတွေကလည်း ဒီစောက်ဖုတ်ပဲကြိုက်ကြတာလေ "
"ဟုတ်တယ်နော် အကြည်နဲ့ချယ်နဲ့ သဘောထားချင်းထပ်တူပါပဲ အကြည်တော့ ကိုယ့်စောက်ပတ်ကိုယ် စောက်ပတ်လို့ပြောတာ သိပ်အရသာတွေ့တယ် ဟင်းဟင်း ဟင်း"
"ကဲ စပတ်ဋီကာဖွင့်ရင်မဆုံးဘူး ညည်းစောက်ပတ်လေး မမကိုပြပါဦး ကြည့်ချင်လို့ တစ်ခါတည်း လက်နဲ့ဖြဲပြရမယ်နော် ဟုတ်ပြီလား ကလေး"
"ချယ် အဲ မမသင်း သဘောပါ ကြည့် အားရအောင်ကြည့် ကြည့်ကို ဘာမှအားမနာနဲ့"
ကြည်ကြည်ခိုင် လက်နှင့်အသင့်ဖြဲပြလိုက်သော ပေါင်ခွကြားမှစောက်ပတ်ကို ဆရာမသင်းသင်းနွယ် အသေအချာပင် သူမခါးကလေး ငုံ့ကိုင်း၍ ကြည့်သည်။ လက်နှင့်လည်း ကိုင်ကြည့်ဖျစ်ကြည့်ကာ အစိငုတ်တိုကလေးကိ လက်ညှိုးလက်မကြားညှပ်၍ ပွတ်ချေကလိကစား လိုက်သည်။ ကြည်ကြည်ခိုင် ဓာတ်အလိုက်ခံရသလို အွန့် အင့်ဆိုပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်တွန့်တက်သွားတာမြင်တော့ ဆရာမက …
"ယားလား ကြည်ကြည်"
"အင့် ယားတယ် ခိခိ "
"မမစုပ်ပေးမယ်နော် "
"အင်း အင်း စုပ် ဟို ဟို ကြည် င ငရဲကြီးမလား မသိဘူးနော်"
"မရှည်နဲ့ … မိန်းမချင်းစောက်ပတ်စုပ်တာ ယက်တာ နမ်းတာ အပြစ်မဟုတ်ဘူး ယောက်ျားကလုပ်ပေးရင်လည်းအပြစ်မဟုတ်ဘူး ဒါက ဖီလင်ယူတဲ့ကိစ္စ ငရဲနဲ့မဆိုင်ဘူး … သူများကောင်းအောင်လုပ်တာ ကုသိုလ်တောင်ရတယ် အဟင်းဟင်း နင်လည်း ငါ့သောက်ပတ်ယက်ပေးရမယ်နော် "
ကြည်ကြည်ခိုင် ခေါင်းကို သွက်သွက်ကြီး ညိတ်ပြလိုက်ရင်း …
"ယက် ယက်ပါ့မယ် ချယ်ရယ် အဲ မမရယ် အကြည် မမနဲ့စတွေ့ကတည်းက မမဟာလေးကို ယက်ပေးချင်တာပါ "
ပြောလိုက်တော့ သင်းသင်းနွယ်လည်း …
"ပြော ဘယ်ဟာကို ယက်ပေးချင်တာလဲ "
"စောက်ပတ်ကိုပေါ့ ချယ့်စောက်ပတ်က အမွေးတွေတစ်ထွေးကြီးနဲ့ သိပ်ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတာပဲ သိလား အကြည့်ကို ပြဦးနော် "
သူမလည်း ခေါင်းညိတ်ပြီး ကြည်ကြည်ခိုင့် နားနားကပ်ကာဖြင့် …
"ဒါဖြင့် ကြည့် ညည်းအရင်လုပ် အဆင်ပြေလားမပြေလားကြည့်မယ် ပါးစပ်နဲ့စုပ် လက်နဲ့လည်းဆော့ပေး စောက်ရည် ဒလကြမ်းထွက်လာအောင် လုပ်ရမယ်နော်"
"ကောင်း ကောင်းပါပြီ မမရယ် အကြည့်ကို ခွင့်လွှတ်နော်"
ကြည်ကြည်ခိုင် ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျရသူလိုပင်။ ဆရာမပေါင်ခွကြားထဲ တိုးဝင်ကာ ကိုယ်ကလေးငုံ့ကိုင်းပြီး ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှ စောက်ပတ်ကို အပြတ်ကုန်းယက် စုပ်နမ်းပစ်လိုက်လေသည်။
ဆိုခဲ့ပြီးသည့်အတိုင်း ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ပေါင်ကြားရှိစောက်ပတ်မှာ အမွေးထူလပျစ်နှင့်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် အမြဲတစေဂရုစိုက်၍ သန့်စင်ဆေးကြောထားတာမို့ ရှင်းသန့်လတ်ဆတ်နေပြီး မွှေးအီသောရနံ့တစ်မျိုးသင်းပျံ့ကာ ရမ္မက်ဆူကြွဖွယ်ရာ လိင်တူဖြစ်သော ကြည်ကြည်ခိုင်ဆိုသည့် သူမအပေါ်ကိုပင် အထူးတလည် ဆွဲဆောင်ညှို့ငင်နိုင်စွမ်း ရှိနေပေသည်။ ကြည်ကြည်ခိုင် ဒေါ်သင်းသင်းနွယ်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့် အသေအချာဖိဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တစ်ဖက်တစ်ချက်ကို သူမလျှာကလေးထိုး၍ထိုး၍ တစ်ချက်နှစ်ချက် စတင်ယက်သပ်ပစ်လိုက်ပါသည်။
စောက်ဖုတ်အတွင်းနှုတ်ခမ်းသား အဖုအထစ်ကလေးများမှာ အရည်တွေ စိုစိစိ ချွဲကျိကျိကလေးဖြစ်ကာ နီရဲတွတ်ပြီး မထိရက်မကိုင်ရက်စရာ နုဖတ်ဖတ်နိုင်လွန်းနေပါသည်။ တစ်ခါမှ အလိုးမခံဖူးသေးသည့် ပကတိ အပျိုစင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ စောက်ပတ်လိုတောင် ဖြစ်နေပေသည်။ စောက်ဖုတ်မွေးထူပြောသော်လည်း သူမစောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားများ နီရဲတွတ်နေကာ ဖားခုံညင်းကဲ့သို့ ခုံးမောက်ကြွရွနေခြင်းကို ဆိုလိုသည်။
ဆရာမသင်းသင်းနွယ်လည်း စောစောက ကြည်ကြည်ခိုင် ခံစားရသလိုပင် သူမစုပ်လိုက်မှုတ်လိုက်ချိန်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ တွန့်ကနဲ ကတုန်ကယင်ဖြစ်ပြီး ခါးကလေးကော့ကြွ၍ တင်ပါးအိအိကြီးနှစ်ဖက် အပေါ်ကို တစ်တောင်လောက် မြောက်ကြွကော့ထိုးတက် လာလေသည်။ သူမလက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဖင်ကိုကုန်းကွကွကြီးလုပ်ကာ စောက်ပတ်ယက်စုပ်နမ်းပေးနေသော ကြည်ကြည်ခိုင်၏ ဖင်သားအိအိကားကားကြီးနှစ်ဖက်ကို မမီမကမ်းလှမ်း၍ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်သားနှစ်ဖက်အလယ်ရှိ အကွဲကြောင်းကြားထဲ အသေအချာလက်ထည့်၍ အပြတ်ပင် ချေနယ်ပေးနေလေသည်။ ကြည်ကြည်ခိုင်လည်း စောက်ပတ်ယက်ရင်း ဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ် ယမ်းခါနေမိတော့၏။
ဝက်အစာစားသကဲ့သို့ ပါးစပ်ကနေ တပြပ်ပြပ်အသံများထွက်အောင်ပင် အားရပါးရကြီး ပါးစပ်နှင့်နမ်းစုပ် လျှာနှင့် မရွံမရှာ ယက်လိုက်သပ်လိုက် လုပ်ပေးနေသော ကြည်ကြည်ခိုင့်ခေါင်းကလေးကို ဒေါ်သင်းသင်းနွယ် သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့် အားမလိုအားမရ ဖျစ်ဆွဲအုပ်ကိုင်ရင်း သူမဖင်သားအိအိကြီးနှစ်ဖက်ကို အောက်ကနေကော့၍ကြွ၍ ပေးနေလေရာ သူမစောက်ပတ်နှင့်မျက်နှာကပ်မိနေပြီး လုပ်ပေးသူအဖို့ရာမှာလည်း အလိုလိုပင် ရမ္မက်ဆန္ဒဇောတွေ အငမ်းမရလှုပ်ရှားတက်ကြွ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ရသည်။
ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ရဲ့ စောက်ပတ်တဝိုက်ကို လက်မလွှတ်စတမ်း မိမိရရ စုပ်ငုံခဲ၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတဝိုက်ကိုရော ချွန်တက်တက် စောက်စိထိပ်ဖူး ကလေးနှင့် သူမစောက်ခေါင်းအတွင်းသားထဲအထိမကျန် လျှာအပြားလိုက်ယက်၍တစ်ဖုံ လျှာကတော့ချွန်လိပ်ကာ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားထဲ ထည့်သွင်းမွှေနှောက်၍တစ်မျိုး လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဒေါ်သင်းသင်းနွယ်၏ တင်ပါးဆိုင်အိအိကြီးနှစ်ဖက်ကို ဖျစ်၍ဖြဲ၍တစ်လီ အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံ လှုပ်ရှားနှူးဆွ အသုံးတော်ခံပေးလိုက်ရာ အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပင် ဆရာမလေးဒေါ်သင်းသင်းနွယ်တစ်ယောက် ပက်လက်လှဲလျောင်းနေရာက သူမဖင်သားအိအိကြီးနှစ်ဖက်ကို အောက်မှနေ၍ တယမ်းယမ်းနှင့် အဆက်မပြတ်ကော့ပျံထွန့်လူး၍ လာရပြီး သူမစောက်ပတ်လိုဏ်ကမူကလေးထဲမှ စောက်ရည်တွေပါ ကျောက်သားစိုင်ကြားမှ စမ်းရေစိမ့်ထွက်သလို တသွင်သွင်စီးကျ လာသည့် အဖြစ်သို့ တဖြည်းဖြည်း ရောက်ရှိလာခဲ့ရလေတော့၏။
ကြည်ကြည်ခိုင် စေက်မွှေးအဖုတ်လိုက် အုံလိုက်ကျင်းလိုက် ပေါက်ရောက်နေသည့်ကြားကနေ အပေါက်ဝကလေးမဟတဟ ပုံစံရှိနေသော ဆရာမသင်းသင်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်လိုဏ်ခေါင်းကလေးထဲကို လက်ညှိုးလက်ခလယ်နှစ်ချောင်းပူးထည့်သွင်း၍ ဇယ်ဆက်သလို တဇပ်ဇပ်နှင့် ခပ်မြန်မြန်ခပ်သွက်သွက်ကလေး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။ လီးအတုနှစ်ချောင်းမသုံးရသေးသည့်တိုင် လက်နှင့်ထိုးဆောင့်သွင်းပေးရုံနှင့်ပင် ဆရာမသင်းသင်းနွယ် မျက်နှာကလေး သိသိသာသာရှုံ့မဲ့သွားရပြီး သူမနှုတ်ဖျားမှနေ၍ တအိအိတအင့်အင့် အမေဋိတ်ညည်းသံကလေးများ အဆက်မပြတ် ပျံ့လွင့်ထွက်ပေါ် လာခဲ့ရတော့သည်။
"ကောင်း ကောင်းလားဟင် ချယ် အကြည်လုပ်ပေးတာ သဘောကျရဲ့လား"
"အို ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ ချယ့်တပည့်မလေးရယ် … ကြည်ကြည်ဟာ ချယ့်အချစ်ဆုံး ချာတိတ်မကလေးပဲ သိပ်ကို အလိုက်သိလွန်း ပါတယ်ကွယ် အို အို အာ့အာ့ ကျွတ်ကျွတ် ဆောင့်ဆောင့် ဟင့်ဟင့် … မ မရပ်နဲ့ လုံး မရပ်နဲ့တော့ ကြည်ကြည်ရယ် လုပ် လုပ် မြန်မြန်သွက်သွက် လုပ်ပါကွဲ့ အင့် အင့် ဟင့် အဟင်း ဟင်းဟင်း"
.................................................................................................
အခန်း ( ၅ )
ဆရာမလည်း တကျွတ်ကျွတ်မြည်အောင် အော်ညည်းရင်း တစ်ကိုယ်လုံး ကော့ပျံထွန့်လူးနေရပြီ။ ကြည်ကြည်ခိုင်လည်း ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ရဲ့စောက်ပတ်ကိုသာ အဓိကထား ဇောင်းပေးပြီး အားရပါးရ မှုတ်လိုက်စုပ်လိုက် စောက်ပတ်တစ်ပြင်လုံးကို လျှာနှင့်ပြပ်ပြပ်မြည်အောင် အသွားအပြန်ယက်သပ်လိုက်နှင့် အစိကလေးကိုလည်း မကြာခဏခလုတ်တိုက်ကာ နှူးဆွကစားပေး နေသဖြင့် ကာမအရှိန်တရိပ်ရိပ်တက်ပြီး ဆရာမလေးခမျာလည်း မရှူနိုင်မကယ်နိုင် ကာယိန္ဒြေတွေပါ ပျက်လာရသည်။
"ဟို ဟိုဟာ ထုတ် လိုက်စမ်းကွာ အကြည်ရာ ငါတို့နှစ်ယောက်စမ်းကြည့်ရအောင် အင်း … နင် နင်ကတော့ အကျင့်ရှိပြီးသားဆိုတော့ အလွယ်ကလေးပဲထင်တယ်"
"ဟား မလွယ်ပါဘူး ချယ်ရယ် ဒီဟာက အလုံးကြီးကတုတ်တော့ တအားကြပ်ထုပ်နေတာ ဟီးး"
"ဟဲ့ ဒီလောက် နေ့နေ့ညညလိုးနေတာ ညည်းစောက်ပတ် ချောင်မသွားသေးဘူးလား"
"အယ် ချောင်ပါဘူး မယုံရင်ကြည့်ပေါ့ လို့"
ကြည်ကြည်ခိုင်လည်း မဲ့ရွဲ့ပြောရင်း လီးအတုနှစ်ချောင်းအနက် တစ်ချောင်းကို ဆရာမလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကျန်တစ်ချောင်းကို သူမလက်မှာဆုပ်ကိုင်ကာ ဟိုဟိုဒီဒီ ရှောထိုးပွတ်သပ်၍နေသည်။ မကြာမီ သူမတို့နှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းစကြတော့မည်။
ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ရဲ့ကိုယ်လုံးကလေးက အပေါ်စီးကနေပြီး သူမပေါင်ကြားထဲကို မှောက်ခုံရက်ပုံစံအတိုင်း တရွေ့ရွေ့ ဖိမှောက်အိပ်ချ လာချိန်မှာပင် ကြည်ကြည်ခိုင်လည်း သူမပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို နဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ဆတ်ကနဲ ပြဲပြဲကားကားလေး လုပ်ပစ် လိုက်ရင်း ဆရာမဝင်သာအောင် လမ်းပေါက်ရှင်းပေးလိုက်ကာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စစ်စတီနိုင်းပုံစံ တစ်ယောက်ဖင်နှင့် တစ်ယောက်ခေါင်းဆိုသလို ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်နေပြီး ဆရာမရဲ့ဖင်သား ကားကားအိအိကြီးနှစ်ဖက်ကို သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်နှင့် အားပါးတရ ဖျစ်ညှစ်ဆွဲကိုင်၍ လီးအတုကြီးကို ဆရာမစောက်ဖုတ်အဝမှာတေ့ပြီး အစုန်အဆန် ရှောထိုးပွတ်သပ် ပေးလိုက်ပါသည်။ လီးထိပ်ဒစ်ကားကြီးက ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ရဲ့ အရည်ရွှမ်းနေပြီဖြစ်သော စောက်ဖုတ်အဝကို တစွပ်စွပ်အသံပေး၍ ထိုးမွှေဆွနှူးပေး နေသည်။
ဆရာမသင်းသင်းနွယ်လည်း ကြည်ကြည်ခိုင်ရဲ့ပေါင်ခွကြားရှိ အမွေးပါးပါးကလေးများအုပ်ဆိုင်း၍နေသော စောက်ပတ်ဖောင်းရွရွ ကလေးကို လီးအတုထိပ်နှင့်မထိတထိလုပ်ကာ ဆွလိုက် အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း အောက်မှအပေါ်သို့ လက်ဖဝါးကလေးနှင့် အသေအချာဖိအုပ်ကာ အသွားအပြန် လက်ဇောင်းတိုက်ပွတ်ပေးလိုက်နှင့် စောက်ရည်တွေတွေစီးကျလာအောင် အပြတ်ကိုဆွနှူး ပေးနေပါသည်။
"အကြည် … ပေါင်ကလေး နည်းနည်းကားလိုက်ကွယ် … ညည်းအဖုတ်လေး မမ နမ်းချင်လို့"
"ဟုတ် ချယ် က ကန်တော့နော် ချယ် အဲ ဟို … မ မမ … ဟင့်ဟင့် အ ယားယားတယ် ခိခိ "
ကြည်ကြည်ခိုင် တဒင်္ဂအတွင်း သူမမျက်လုံးကလေးများ မှေးစင်း၍သွားရပြီ။ ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းစေ့ပြီး သွားကြိတ်သံကလေးနှင့် အရှီးရှီး အီးအီး အ အာ့ ရှီး အီးး လို့ မြည်တမ်းညည်းညူသွားမိသည်။ ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ရဲ့ ပါးစပ်နွေးနွေးလေးက သူမစောက်ဖုတ်ပြင်ပေါ် အနီးကပ်ကြီး ကျရောက်ဖိကပ်လာကာ အစိငုံဖူးကလေးကို ပြွတ်ပြွတ်ကနဲ ရက်စက်စွာ စုပ်ချလိုက်၍ဖြစ်သည်။ ကြည်ကြည်ခိုင့် စောက်စိငုတ်တိုကလေး သာမက သူမစောက်ပတ်တစ်ပြားလုံးပင် ဆရာမမစုပ်ဆွဲချက်ကြောင့် အပေါ်ကို တစ်ပြုံတစ်မလုံးလုံး လိုက်ပါကြွတက် သွားသည့်နှယ် ခံစားလိုက်ရသည်။
"အ ချယ် ချယ်ရယ် အင်း ဟင်း … ဟင်းဟင်း လုပ် လုပ်ရက်ထှာနော် …အ သေ သေ ပြီ အိ အီးးး အွင်း အွင်းဟင်းဟင်း"
"ဘယ့်နှယ်လဲ ကောင်းရောကောင်းရဲ့လားကွယ့် ကလေးရဲ့ … ဟင်းဟင်း ဟင်း"
"ဘယ် ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ ဆရာမရယ် … အကြည့် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ကြွတက်သွားသလား အောက်မေ့ရတယ် စုပ်လိုက်တာ တစ်ခါတည်း ဟင်း အရမ်းထန်တာပဲ"
"အော ငါထန်တာ ညည်း အခုမှသိရလား လာစမ်း ထပ်တွေ့ရမှာပေါ့ ကိုင်း လာ သတ္တိရှိရင် စပတ်လေး ကော့ပေးလိုက် "
ဆရာမအပြတ်ကြမ်းသည်။ စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကပ်ပြီး စောက်ဖုတ်အဝမှာ သူမပါးစပ်ကိုတေ့၍ ဖရူးဖရူးနှင့်နေအောက်ကို မွှေ့ယမ်းခါပစ်လိုက်ရာ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ထွက်ချင်နေမှန်းမသိသော ကြည်ကြည်ခိုင့်စောက်ရည်တွေ ရုတ်ခြည်း ထွက်ကျလာကာ စောက်ပတ်တစ်ပြားလုံး ပေပွလို့သွားရတော့ သည်။ ကြည်ကြည်ခိုင်လည်း စောက်ပတ်ကို ကော့ကြွအောင်ပြု၍ ဆရာမစုပ်နမ်းတာရော စောက်ခေါင်းပေါက်ကလေးထဲ လက်ချောင်းသုံးလေးချောင်းပူး၍ ဇောက်ဇောက်ဇောက်ဇောက်နှင့် အဆက်မမြတ် မညှာစတမ်း ဖိထိုးဆောင့်ချ ပေးနေတာကိုပါ အသည်းအသန်ခံစားရင်း လူးကာလွန့်ကာ ဖီလင်တက်ပြီးရင်းတက်လာရလေသည်။
သူမလက်ကိုလည်း မသိမသာကလေး စတင်လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ လီးအတုကို အရင်းအညှာမှကိုင်ပြီး ဆရာမသင်းသင်းနွယ်ရဲ့ စောက်ပတ်အခေါင်းပေါက်ကလေးထဲကို ဇွိစွပ်ကနဲနေအောင် ဖိထိုးထည့်သွင်းလိုက်ခြင်းပင်တည်း။
"စွိ ဇွိ ဗြိ ပြွတ် ဗြွတ် ဖွတ် ဗွပ်"
"အား အာ့ အ သေနာ မလေး အ အ ကောင်းလွန်းလိုက်တာ အကြည်ရယ် ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်စမ်း … တစ်ဆုံးအထိထိုး ဟင်းဟင်း … ရတယ် ဒါလောက်ကလေးက မဖြုံရေးချ မဖြုံဘူးပဲ … ငါ့လင်လီးက ဒါထက်ကြီးတယ် လဒစ်ပြဲကြီး … မယုံရင် နင့်ကိုလိုးခိုင်းမယ် ကြားလား လိုး လိုးစမ်း တအားဆောင့် နာနာဆောင့် အင့်အင့် ရ ရတယ် လိုးသာလိုး"
ဆိုပြီး …
"အကြည် နင်အလိုးခံမယ်ဆိုလည်းပြောနော် ငါ မစောင့်နိုင်ဘူး"
"ချယ့်သဘောပဲ လိုးချင်လိုးလေ ဖြေးဖြေးထည့်နော် ချယ်"
"အေးပါဟဲ့ ငါ စောက်ငတုံးမ မဟုတ်ဘူး အေပေး ဂန်းမလေးရဲ့ ဟွင်းးး"
နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီကိုယ်ငှ လီးအတုနှင့်အဆော်ခံကြရ၍ အသံထွက်တွေမြိုင်သွားကြပြီ။
ဒီအချိန် …
ဆရာမသီရိရဲ့ အခန်းထဲရောက်သွားသည့် နွဲ့နွဲ့မူသည်လည်း ကြည်ကြည်ခိုင့်အဖြစ်မျိုးနှင့် ရင်ဆိုင်တိုးမိလျက်ရှိပြီ။
သူမသည်လည်း ကြည်ကြည်ခိုင့်လိုပင် ဆရာမနှင်းသီရိရဲ့ ဝမ်းဘိုင်ဝမ်းစာသင်ပြရင်း ဇရှိသော ဆရာမလေးနှင်းသီရိ၏ အင်ထရိုခေါ် အစပျိုးမှုကို မဆွကပင်ခံထားရပြီးဖြစ်ရာ မသိမသာကလေး ကြော့ကွင်းဆင် လိုင်းအသွင်းခံထားရသည့်နှယ် တကယ်တမ်း မျက်ဝါးထင်ထင် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံဆုံလာချိန်မှာတော့ ဆရာမဖြစ်သူရဲ့အလိုဆန္ဒကို ခါးခါးသီးသီးငြင်းပယ်ဖို့ရန် ဘယ်လိုနည်းနှင့်မှ မဖြစ်နိုင်တော့ပါပြီ။
အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ဆရာမသီရိက ဇက်ကြောတက်သည်ဆိုပြီး သူမကို ဇက်ပိုးနှင့်ကျောပြင်ကအစ တံတောင်နှင့်ထောင်းခိုင်း ထုခိုင်းသည်။ တစ်ဖန် ခြေထောက် ကြွက်တက်သလိုဖြစ်သည်ဆိုပြီး ခြေသလုံးနှင့်ပေါင်ရင်းမကျန် ခန္ဓာကိုယ်နေရာအနှံ့ကို ဇိမ်ခံ၍ နင်းခိုင်းနှိပ်ခိုင်းပြန်ပါသည်။ ဆရာမနှင်းသီရိရဲ့ ခြေသလုံးသားဖွေးဖွေးကလေးများကို ညင်ညင်သာသာနှိပ်ပေးပြီး သူမရဲ့ပေါင်ရင်းဖက်ဆီ ရောက်လာပြန်တော့လည်း ဆရာမက …
"နွဲ့မူ ဆရာမကို ဘာမှအားမနာနဲ့နော် ပေါင်တွင်းထဲအထိ ရောက်အောင်သာနှိပ်ပေး အနှိပ်မခံရတာကြာပြီဆိုတော့ အကြောတွေက တစ်ကိုယ်လုံး တင်းပြီးတော့ကို တောင့်နေတာ "
"သမီး အကြောအချဉ်တွေပြေအောင် နှိပ်ပေးပါ့မယ် ချယ်"
"အေး ကောင်းပြီ ဒါနဲ့ နင်ဒီနေ့ အချိန်အားရပါတယ်နော် စာတော့မကျက်ဘူးမဟုတ်လား အပြင်ထွက်ဖို့ရော ရှိသေးလား"
"မ ရှိပါဘူး ဆရာမ ညနေမှ ဆရာမတို့ဆီ ခွင့်တောင်းပြီး ကြည်ကြည်ခိုင်နဲ့ အပြင်ခဏသွားမလို့ စီစဉ်ထားတာ"
"နေစမ်းပါဦး ကြည်ကြည်ခိုင်ဆိုလို့ ငါတစ်ခုမေးစရာရှိတယ် မှန်မှန်ဖြေနော်"
"မေးလေ ဘာမေးမလို့လဲ မေးပါ ဆရာမရဲ့"
ဆရာမနှင်းသီရိ သူ့မေးကလေးသူပွတ်ကာ စဉ်းစားဟန်ပြုရင်း …
"ညည်းနဲ့ ကြည်ခိုင်ဆိုတဲ့ ကလေးမလေးက နေလည်းအတူ သွားအတူစားအတူ အိပ်အတူဆိုတော့ ညည်းတို့က ဘာလဲ အတွဲလား ဘာလား ငါ့ကို မှန်မှန်ပြော မညာနဲ့နော်"
"ဒါ ဒါက ဟို ဟိုလေ … "
"ပြောလေ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ကြားချင်သိချင်လို့မေးတာ ညည်းလက်ကို ပေါင်ရင်းနည်းနည်းရွှေ့ဦး အဲဒီနေရာလေး အင်းအင်း ထိ ထိတယ် ဒါနဲ့ ဆက်ပြောလေ နွဲ့မူ နင်တို့တွဲနေတယ်မဟုတ်လား"
"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ တီချယ်"
"တီချယ်တွေဘာတွေ လုပ်မနေနဲ့ ဆရာမပဲခေါ် "
"ဟုတ် ဆ ဆရာမ "
လူတစ်ကိုယ် အကြိုက်တစ်မျိုးဆိုတာ ဒါကိုးလို့ နွဲ့နွဲ့မူစဉ်းစားလိုက်မိသည်။ ဆရာမသင်းသင်းနွယ်တို့ကျတော့ မြို့သူပီပီ ကနွဲ့ကလျဟန်နှင့် တီချယ် ချယ် ခေါ်တာ ကြိုက်သည်။ ဒေါ်သီရိကျတော့ တစ်မျိုး။ လုံးကစ်တစ်ရစ် တောင့်တင်းကြော့ရှင်းသော လူပုံပန်းနှင့် မလိုက်အောင်ပင် ဇွတ်တရွတ် ဇပ်ဇပ်ကြဲနိုင်လှသလို စကားပြောရာတွင်လည်း တစ်ဖက်သားနားဝင်လွယ်အောင် ချိုချိုသာသာ ပြောရသည်ထက် တုတ်ထိုးအိုးပေါက် ဘာမဆိုဒဲ့ပြောလိုက်ရမှ ကျေနပ်သူဖြစ်သည်။ ဟောဟောဒိုင်းဒိုင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိသည်ဟု ဆိုရမလားဘဲ။
"ပြော ညည်းတို့အရွယ်ကလေးနဲ့ ဟို ဟာ … လ လီး အတုတို့ ခါးပတ်ခေါ်မလား အဲဒါတွေ ဘာတွေ သုံးတတ်နေပြီလား ပြောစမ်း ဒါလည်း ညာဖို့တော့ မကြံနဲ့နော် … ငါကလူပေါင်းလာတာ ရိုး ဟိုးဟိုးတောင် နေပြီ"
"ဟို အဲ အင်း ဟင်း … ခါး ခါးပတ် မ မ သိပါဘူး ဆ ဆရာမ … အဲ အဲ ဒါ … က … ဟို ဟိုလေ"
ဆရာမသီရိ ဘာကို သဘောကျတယ်မသိ။ ဟက်ဟက်ပက်ပက် အသံထွက်အောင်ပင် ရယ်လိုက်သည်။
"ညည်း ခု အဖြေပေးဖို့ ခက်နေပြီမဟုတ်လား ထ ထစမ်း … ခဏဖယ်လိုက်ဦး ငါ အောက်မှာ ယူစရာလေးတစ်ခု ရှိလို့"
ဆရာမ နှင်းသီရိ လဲလျောင်းရင်းအနှိပ်ခံနေရာက နွဲ့နွဲ့မူကိုဖယ်ခိုင်းပြီး သူမကိုယ်တိုင် အိပ်နေရာကနေ လူးလဲ၍ ထလိုက်သည်။ ကိုယ်ကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းလှည့်လိုက်ပြီး သူမအိပ်နေသော အိပ်ရာအောက်ကနေ တစ်စုံ တစ်ရာကို လက်နှင်စမ်း၍ နှိုက်ကာ အပြင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
ကပ်ထူဘူးနှင့် အသေအချာ ထည့်သွင်းထုပ်ပိုးထားသော အရာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဆရာမ ဘူးအဖုံးကို ဂရုတစိုက်နှင့်ဖွင့်ပြီး အတွင်းမှ ပစ္စည်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရာ ယောက်ျားလီးနှင့်သဏ္ဍာန်တူပြုလုပ်ထားသော ရော်ဘာလီးအတုကြီးတစ်ချောင်းဖြစ်နေတာ တွေ့ရသည်။
နွဲ့နွဲ့မူလည်း အတော်ကြီးကို အံ့အားသင့်သွားမိသည်။
"ဆ ဆရာမ ဒါ ဒါက ဟို … "
"ညည်းလည်း အသိသားနဲ့ ဘာလဲ သိပ်အံ့သြသွားလား ဟုတ်လား "
နွဲ့နွဲ့မူ ခေါင်းလေးအသာညိတ်ပြလိုက်ရင်း …
"ဒါ ဒါက ဆ ရာမ သုံး သုံးတာ လား "
"အင်း တစ်ခါတစ်လေ အသာပြေသုံးရတာပေါ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ လင်နဲ့ဝေးဝေးမှာ အကြာကြီးခွဲနေရရင် တစ်ခုခုတော့ လိုအပ်လာတာပဲ မဟုတ်လား … တို့ မိန်းမချင်း ဘာရှက်စရာလိုလဲ"
ပြောပြီး သူမကဆက်လက်၍ …
"ရော့ ယူကြည့်စမ်း ညည်းတို့ဆီမှာ သိမ်းထားတဲ့ဟာနဲ့ အရွယ်အစားချင်း ဘယ်လောက်ကွာသလဲလို့ ဟင်းဟင်း မှန်မှန်ဖြေရမယ်နော်"
"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမရဲ့"
နွဲ့နွဲ့မူ လီးအတုယူပြီး ကိုင်ကြည့်သည်။ တစ်ကုမ္ပဏီထဲများ ထုတ်လေသလားမသိ။ လီးအတုအရွယ်အစားချင်းက ထပ်တူနီးပါးလောက် ကျသည်ကို နွဲ့နွဲ့မူ ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။ သူမနှင့်ကြည်ကြည်ခိုင်ဆီမှာ ရှိတာက ကြည်ကြည်ခိုင်ကိုယ်တိုင် ဘယ်နေရာကနေ ရှာယူလာခဲ့မှန်း မသိသော ရော်ဘာလီးအတုနှစ်ချောင်း ဖြစ်သည်။ လီးကိုယ်ထည်ရဲ့နဘေးမှာ အကြောချောင်းများ ထနေသည့်နှယ် ပကတိအစစ်အတိုင်း တသွေမတိမ်းတူညီအောင် လုပ်ထားသောလီးအတုဖြစ်သည်။ လချောင်းသက်သက်ဖြစ်၍ အောက်မှာ အချို့ ဗွီဒီယိုကား တွေထဲက လီးအတုတွေမှာလို ဂွေးဥမပါဝင်ပါ။
ဆရာမဆီက လီးတုမှာလည်း ဂွေးမပါ အချောင်းအတန်သက်သက်မျှဖြစ်ပြီး သူမတို့ဆီမှာရှိသကဲ့သို့ပင် အကြောချောင်းတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထလျက် အသည်းယားစဖွယ် ရှိနေသည်ကို အတိုင်းသားတွေ့မြင်ရပါသည်။ လီးဒစ်လုံးကြီးကိုမူ တမင်တကာ ထိပ်ကားအပွင့်ပုံသဏ္ဍန် လုပ်ထားတာမို့ ဤကျေးဇူး အဘယ်မျှကြီးမားသည်ကို ခံစားဖူးသူတွေသာ အသေအချာ သိနိုင်လိမ့်မည်ဖြစ်သည်။
ဆရာမသီရိတစ်ယောက် လီးအတုကို စေ့စေ့စပ်စပ်လိုက်လံလှည့်ပတ်ကြည့်ရှုကာ ပါးစပ်နားကပ်၍စုပ်နမ်းမတတ် ငမ်းငမ်းတက်ကြီး ဖြစ်နေပေသော နွဲ့နွဲ့မူရဲ့အနားကို မသိမသာတိုးကပ်လာပြီး သူမခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အသာအယာ လှမ်းယူပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
"ကဲ ငါ့တပည့်မလေးရယ် ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် စိုက်ကြည့်နေရတာလဲကွယ် … လီးအတုနဲ့များ လိုးချင်လို့လားဟင် ကဲ ပြော ပြောစမ်းပါဦး ဟင်းဟင်ဟင်း"
"အိုး ဆ ဆ ရာမ ကလဲ ဟင့်ဟင့် ဟင့်"
"ဘာလဲ ခုမှ ရှက်နေလား လိုးတုန်းက လိုးပြီးတော့များ ဟွင်းး … "
"အို … ဆ … ဆ ရာ မ မ … အိ အင့် အင့် … ဟင့် ဟင့်ဟင့် "
ဆရာမသီရိလက်တစ်ဖက်က သူမအင်္ကျီပေါ်ကနေပြီး ရင်သားဆိုင်အိအိထွေးထွေးလေး နှစ်မြွှာကို အသာ အယာစမ်းသပ်ကာ ဖျစ်နယ် ကိုင်လိုက်ပါသည်။ နို့အုံကြီးတွေက အရွယ်ကလေးနှင့်မလိုက် နေ့တဓူဝ အဖျစ်ခံအကိုင်ခံ အညှစ်အနယ်ခံထားရတာမို့ တစ်ခါမှ အစမ်းမခံ ဖူးသေးသည့် အပျိုစင်နုနုထွတ်ထွတ် အငုံးကလေးများကဲ့သို့ မဟုတ်မူဘဲ လက်ပုမိထားသော ရင်သားအုံအိအိကြီးနှစ်ဖက်က သိသိသာသာပင် အသက်အရွယ်နှင့်မမျှ ကြီးမားဖွံ့ထွားနေကာ မပျော့မပြဲရုံတမယ် မဆိုစလောက်ကလေး တုန်အိအိပျော့စိစိကလေး ရှိနေသည့်အဖြစ်ကို မြွေမြွေချင်းခြေမြင်ဆိုသလို ဆရာမသီရိတစ်ယောက် ကောင်းစွာ သတိထားလိုက်မိသည်။
ဆရာမနှင်းသီရိ သူ့တပည့်မလေးရဲ့ အင်္ကျီရင်ဘတ်ရှေ့က ကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်း စိတ်ရှည်လက်ရှည်နှင့် ဖြုတ်ချ ပေးနေသည်။ ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေး ဟဟပြဲပြဲဖြစ်လို့သွားကာ အတွင်းမှနေ၍ သူမ၏ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးနှစ်မြွှာအား မလုံ့တလုံကလေး ဖုံးအုပ်ကွယ်ထားသော အနက်ရောင် ဘရာစီယာပါးလေးက ဖုံးမနိုင်ဖိမရ ထွက်ပေါ်လို့လာသည်။ နွဲ့နွဲ့မူ ဘာမှမပြောသာဘဲ ဆေးအမိခံထားရသူပမာ နှုတ်ကဆွံ့အနေပြီး ယောင်တိယောင်န ကြောင်အအပုံစံကလေး ဖြစ်နေပေသည်။ ဆရာမနှင်းသီရိရဲ့ လက်များက ပုခုံးတစ်ဖက် တစ်ချက်မှာ သိုင်းထားသော ဘရာကြိုးကလေးကို ကျွမ်းကျင်လိမ္မာစွာနှင့် ဆက်လက်ချွတ်ယူနေကာ သူမနှုတ်မှနေ၍လည်း …
"မူမူ ညည်းဘယ်လောက်လှသလဲလို့ ဆရာမ သိပ်ကြည့်ချင်နေတာ ဆရာမ ညည်းလေးကို ဒီအထိ ဘာကြောင့်ခေါ်သလဲဆိုတာ သိရဲ့လား ဟင်"
လို့ တိုးတိုးညှင်းညှင်းကလေး နှစ်ကိုယ်ကြားသာရုံ လေသံကလေးနှင့် ပြောလိုက်ရာ နွဲ့နွဲ့မူလည်း အူတူတူအတတပုံစံနှင့် အသာအယာ ခေါင်းကလေးခါယမ်းပြီး …
"ဟင့်အင်း မ မသိ သိပါဘူး ဆရာမ … ဆရာမ သမီးကို ဟို ဟို နင်း နင်းခိုင်း နှိပ်ခိုင်းချင်လို့ … မဟုတ်လားဟင်"
ဆရာမ ခေါင်းကလေးအနောက်လှန်ပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားအောင်ပင် အသံလွင်လွင်ကလေးနှင့် တဟင်းဟင်း ရယ်လိုက်သည်။
"အို ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ ကလေးရယ် ဆရာမ မင်းလေးကို ချစ် ချစ်လွန်းလို့ ခေါ်တာ … မင်းနဲ့ ခုလိုမျိုးနေချင်တယ် … စကားတွေ အားရပါးရ ပြောချင်တယ် … ဘယ့်နှယ်လဲ မင်းရော ခုလိုမနေချင်ဘူးလား ပြောစမ်းပါဦး မူမူလေးရဲ့"
နွဲ့နွဲ့မူ အနည်းငယ်တုန်ယင်သော လေသံကလေးနှင့် …
"နေ နေ ချင်ပါတယ် ချယ်ရယ် … အဲ ဆ ဆရာမရယ် အဟင်း "
ပြောလိုက်ရာ သူမစကားကြောင့် ဆရာမမျက်နှာလေး သိသိသာသာပြုံးရွှင်လို့သွားရပြီး …
"ခေါ်ပါ ကြိုက်သလိုသာ ခေါ်ပါ ကလေးရာ ဆရာအခေါ်ခေါ် ချယ်ခေါ်ခေါ် … ဒါထက်မကဘူး … မင်းအလိုရှိရင် မမလို့ခေါ်လည်း ရပါတယ် ဆရာမကျေနပ်ပြီးသား … ဟုတ်ပလား … ကဲ ဒီဥစ္စာလေး … ဆက်ချွတ်လိုက်ကြရအောင် နော်ကွာ အဟင်း ဟင်းဟင်း … မင်းလေး ဆရာမကို စိတ်မဆိုးရဘူးနော် … ကြားလား မူမူ"
"ဟုတ် … မူ မူ … စိတ် မ ဆိုးပါဘူး တ တကယ်ပါ"
ဆရာမနှင်းသီရိရဲ့လက်များက နွဲ့နွဲ့မူရဲ့ ရင်သားဆိုင်နှစ်မြွှာကို လျော့တိလျော့ရဲ စည်းနှောင်ဖုံးကွယ်ထားသည့် ဘရာစီယာကြိုး ကလေးကို တဖြည်းဖြည်း လျှောချွတ်ချလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ နွဲ့နွဲ့မူ၏ သူမအသက်အရွယ်နှင့်ပင် မလိုက်ဖက်လှသော ရင်သားအိအိကြီး နှစ်မြွှာက ကာရံထားသော အဖုံးအကွယ်အောက်ကနေ ဗြုန်းကနဲ အပြင်ကိုခုန်ပေါက်ထွက်လာသည်။
အသားအရေဖြူဝင်းသူမို့ သူမ၏နို့အုံနှစ်လုံးမှာ ဖျစ်ညှစ်ကြည့်ချင်စရာ ဝင်းမွတ်အိထွားပြီး နို့သီးခေါင်းခဲကျစ်ကျစ်ကလေးနှစ်ခုက အပေါ်သို့ ငေါ့ထောင်လို့နေကာ အကြောစိမ်းကလေးများပါ ယှက်ဖြာနေသည်ကို မြင်နေရသည်။ ဆရာမနှင်းသီရိရဲ့ မျက်လုံးတွေ အရောင်တလက်လက် တောက်ပ သွားပြီး တပည့်မကလေးရဲ့ ရွှေရင်ဖြိုးအိအိနှစ်မြွှာကို သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့်အားပါးတရပင် ဖျစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ ညှစ်ချေနယ်ပစ်လိုက်ရာက သူမနှုတ်မှနေ၍ …
"အားပါးပါး ကျွတ် ကျွတ်ကျွတ် အားရစရာကြီးပါလားဟေ့ မူမူရယ် နို့ကြီးတွေကစို့ပစ်လိုက်ချင်စရာ … အဟင်းဟင်းဟင်း"
နွဲ့နွဲ့မူ ရင်ထဲမှာ ကျေနပ်ပီတိဖြာဝေလို့သွားသည်။ သူမချစ်သော ဆရာမနှင်းသီရိတစ်ယောက်လုံး သူမခန္ဓာကိုယ်အထက်ပိုင်းရပ်ဝန်းရှိ ရင်သားအိအိနှစ်မြွှာရဲ့အလှကို ကောင်းစွာချီးမွမ်းထောပနာပြုခြင်း ခံလိုက်ရ၍ဖြစ်သည်။ တီချယ် သင်းသင်းနွယ်နှင့် သက်တူရွယ်တူ လောက်ပင် ရှိဦးမည်ဖြစ်သော ဆရာမနှင်းသီရိရဲ့အလှကလည်း ဒီကျောင်းမှာ အတော်ကလေး သတင်းကြီးသည်ပဲဖြစ်သည်။ စိတ်တိုစိတ်ဆတ်တာ မှန်သော်လည်း ပင်ကိုယ်စိတ်ရင်းက မဆိုးလှ။ သဘောမနော ကောင်းသည်ဟုပြောရမည်။
ကျောင်းသားကျောင်းသူ တွေအပေါ် အပြစ်ပေးစရာရှိလျှင် တစ်ခါတစ်ရံ ရက်ရက်စက်စက် အပြစ်ပေးတတ်သလို သူမ စိတ်ကောင်းဝင် ပြန်လျှင်လည်း စောစောကဖြစ်ရပ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဖက်နိုင်စွာ တပည့်လက်သားတွေအပေါ် သူငယ်ချင်းအရင်းအခြာနှင့်မခြား လိုက်လိုက်လျောလျော ပေါင်းသင်းတတ်သူ ဖြစ်နေပြန်သည်။ သူမစိတ်ဓာတ်ကို တကယ်ပင် ခန့်မှန်းရခက်လှပါသည်။
အမှန်တော့ အရွယ်ကောင်းစဉ် အသက်ကလေးငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် တစ်ခုလပ် တစ်လင်ကွာမဘဝကို ရောက်ခဲ့ရသော ဆရာမနှင်းသီရိအနေနှင့် သူမဘဝနှင့် သူမလုပ်ရပ်တစ်စုံတစ်ရာကို လူသိမှာစိုး၍ ဟန်လုပ်ဖုံးကွယ်ထားခြင်းသာ ဖြစ်ကြောင်း နွဲ့နွဲ့မူ ယခုအချိန်ကျမှ တဖြည်းဖြည်း ရိပ်စား သဘောပေါက်မိလာပေသည်။ ဆရာမနှင်းသီရိကား သူမကြားဖူးနားဝရှိပြီး ဖြစ်သည့်အတိုင်း အချို့ဆရာတွေ ကျောင်းသားကြီး တွေနှင့်ရော ပျံတန်တန်နံ့တန့်တန့် ကျောင်းသူကောင်မလေးအချို့နှင့်ပါ ထွေးရောယှက်တင် သံဝါညှိလေ့ရှိသူဟူ၍ မသိုးမသန့် သူမကြားသိခဲ့သမျှ ကောလဟလ သွားပုပ် လေလွင့်ပြောခြင်းမဟုတ်တာ သေချာနေပြီဖြစ်သည်။
ယခုပဲ ကြည့်လေ။ မွတ်မွတ်သိပ်သိပ်ရှိလွန်းလှသော ဆရာမလေးရဲ့ ထူထူတွဲတွဲနှုတ်ခမ်းအစုံတို့က သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းသား ဖူးအိအိလေး နှစ်ချပ်ဆီကို ရုတ်တရက် အမှတ်မထင် ကျရောက်ဖိကပ်လာပြီး ထင်မှတ်မထားဘဲ အနမ်းပွင့်တွေ ထပ်တလဲလဲ ချွေချခြင်းကို ခံနေရပြီပဲ မဟုတ်ပါလား။
.............................................................................................
အခန်း ( ၆ )
သူမအပေါ် ကျရောက်လာသော ဆရာမနှင်းသီရိရဲ့နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ချပ်ကို နွဲ့နွဲ့မူတစ်ယောက် မက်မက်စက်စက်ပင် ပြန်လည် ခုခံနမ်းစုပ် ပေးနေမိသည်။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနှစ်စုံက ပြန်ခွာထုတ်၍မရအောင် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ပူးပူးကပ်ကပ် ထိတွေ့လျက်ရှိနေကြသည်။ ထူအမ်းအမ်း ခပ်တွဲတွဲကလေးရှိနေသော အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို အပြတ်အသတ်စုပ်နမ်းပြီး ထိုမှတစ်ဆင့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းဆီ ကူးသွားသည်။
နွဲ့နွဲ့မူရဲ့ အပေါ်နှုတ်ခမ်းနှင့် ဆရာမသီရိရဲ့ အပေါ်အောက် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာတို့ တပြွတ်ပြွတ်အသံထွက်အောင် ရှည်ကြာစွာ နမ်းစုပ်လို့နေကြပြီး ဆရာမသီရိရဲ့မြွေတစ်ကောင်ပမာ တွန့်လိမ်လွန့်လူးနေသော လျှာကလေးက နွဲ့နွဲ့မူရဲ့ ပါးစပ်အတွင်းမှ လျှာကလေးကို လုံးလားထွေးလားနှင့် ရစ်ပတ်လိမ်ခေါက်ကာ လျှာနှင့်လျှာအချင်းချင်း မြွေနှစ်ကောင်မိတ်လိုက်သည့်အလား ယှက်လိမ်စုပ်ဆွဲ၍ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ထိတွေ့နမ်းစုပ်မှုကို ပေးနေကြလေသည်။ လျှာနှင့်လျှာချင်းအတွေ့က ထူးခြားဆန်းပြား လွန်းလှသဖြင့် နွဲ့နွဲ့မူတစ်ယောက် ရုန်းထွက်ဖို့ကိုပင် မေ့နေမိသည်။
ဆရာမက နမ်းရုံတင် နမ်းတာမဟုတ်။ သူမလက်နှစ်ဖက်ကလည်း နွဲ့နွဲ့မူရဲ့ အကာအကွယ်မဲ့နေပြီဖြစ်သည့် ရင်သားဆိုင်အိအိနှစ်မြွှာကို အပြတ်ပင် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးနေပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းစုပ်ရင်း လျှာထိုး ၍ကလိကစားရင်း လက်ကလည်း နွဲ့နွဲ့မူရဲ့ ကြီးမားဖွံ့ထွားလှသည့် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကျကျနန ချေနယ်ဖျစ်ကိုင်၍ နေသလို သူမနို့သီးကလေးနှစ်ခုကိုလည်း ဆရာမက လက်ညှိုးလက်မနှစ်ခုကြားညှပ်၍ ဖျစ်ပွတ်ချေရင်း လူးလှိမ့်ဆော့ကစား ပေးနေပေသည်။
အင်းအင်း အင်း ဟူသော ညည်းတွားသံကလေးများ နွဲ့နွဲ့မူရဲ့နှုတ်ဖျားမှနေ အဆက်မပြတ် လွင့်ပျံ့ထွက်ပေါ်လာပြီး ဆရာမနှင်းသီရိ ခါးကလေးကို ပြန်လည်၍ပွေ့ဖက်ကာ အနမ်းရေယဉ်ကြောထဲမှာ စိုက်လိုက်မတ်တပ် မျောပါနေမိလေသည်။ ဆရာမ သူမနို့နယ်ပေးသလို သူမကလည်း ဆရာမရဲ့ကြီးမားဝင့်ထည်စွာ ဖွံ့ထွားလွန်းလှသော နို့အုံကြီးနှစ်မြွှာအား အင်္ကျီပေါ်ကနေပင် လက်နှစ်ဖက်နှင့် သေသေချာချာ ဆုပ်ညှစ်ကိုင်ကာ တစ်လုံးစီကို ဖျစ်ချေနယ်ပေးသည်။ ကော့ထောင်နေသော နို့သီးအရာကလေးကို အသာအယာ အုပ်စမ်းပြီး နို့သီးထိပ်ကလေးနှစ်ခုကို ပွတ်လှိမ့်ဆွနှူးပေးသည်။
ဆရာမနို့သီးက သူမထက်ကို သိသိသာသာကြီးမားကာ ရမ္မက်ဇောအဟုန်ဖြင့် အပေါ်ကိုကြွကာ ထောင်ထနေတာတွေ့ရသည်။ နို့သီးအလှိမ့်အချေခံရတော့ နှင်းသီရိလည်း တအိအိတအင့်အင့် စတင်ညည်းတွားလာသည်။ နွဲ့နွဲ့မူလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုင်ရင်း သူမရင်သားအစုံကို ညှစ်ကောင်းကောင်းနှင့်ညှစ်ချေနယ်ပေးလိုက်ရာ ဆရာမကိုယ်မှာ ဝတ်ဆင်ထားသော ဘလောက်အင်္ကျီရှေ့ကြယ်သီးလေးများပင် ထောင်းကနဲထောင်းကနဲပြုတ်ထွက်သွားပြီး အတွင်းမှခံဝတ်ထားသည့် တောင်ပေါ်ဘရာစီယာခေါ်သည့် ပန်းဆီရောင်ဘရာစီယာအပျော့ကလေးပင် ဘွားကနဲပေါ်ထွက်လာပါသည်။
သူမရဲ့ဘရာက သူမရဲ့ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးကြီးနှစ်မြွှာကို မနိုင်မနင်းသယ်ဆောင်ထားရသည့်အလား မလုံ့တလုံအနေအထားဖြင့် အပြင်ကို ကန်ထွက်မတတ် ရှိနေပေသည်။ နွဲ့နွဲ့မူ ဘရာကြားကို လက်ထည့်ပြီး နို့သီးကလေးနှစ်လုံးကိုစမ်းသည်။ သူမလက်မှာ ကိုင်မိသည်နှင့် ခုနင်ကပုံစံအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိပွတ်ချေကစားပေးပြန်သည်။
ဆရာမအသက်ရှူသံ တဖြည်းဖြည်းပြင်းလာသည်။ အတန်ငယ်ကြာတော့ ဆရာမလည်း မောလာသည့်အလား သူမနှုတ်ခမ်းကို အဆက်မပြတ် နမ်းစုပ်နေရာကနေ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး …
"တော်လောက်ပြီ နွဲ့မူရယ် ဆရာမ အရမ်းချစ်ချင်နေပြီ ခဏဖယ်ဦး အင်္ကျီချွတ်လိုက်မယ်"
"သမီး ချွတ် ပေးပါ့မယ် ဆရာမ "
"ကောင်းသားပဲ "
ဆိုပြီး …
"တစ်လက်စတည်း … ထမီရော အတွင်းခံပါ ချွတ်ပေးနော် သမီး"
"ဟုတ် ချယ်"
နွဲ့နွဲ့မူ ခေါင်းကလေး အသာညိတ်ပြလိုက်သည်။
အလုပ်ဖြစ်ပြီ။ နွဲ့နွဲ့မူလက်များက ဆရာမထံမှအခွင့်ရသည်နှင့်ပင် အစီအစဉ်တကျ စတင်လှုပ်ရှားလိုက်ပြီ။
မကြာမီ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စားလစ်ပုံစံအတိုင်း ကုတင်ပေါ်ကို အသီးသီး ရောက်ရှိသွားကြသည်။ နွဲ့နွဲ့မူလည်း ဆရာမနှင်းသီရိဆိုတာဟာ သူမသူငယ်ချင်းမလေးဖြစ်သူ ကြည်ကြည်ခိုင့်နည်းတူ ဘာမဆို ကိုယ့်စိတ်ထင်ရာပြုခွင့်ရှိကြောင်းကို ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်နားလည်သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>>
No comments:
Post a Comment