ငါ့လင် ငါ့သား ငါ့သားမက် အပိုင်း ( ၂ )

ငါ့လင် ငါ့သား ငါ့သားမက်  အပိုင်း ( ၂ )

အမရာမောင် ရေးသည်။

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

ဟိုညီအမ ၃ ယောက်ကအတော်နဲ့မအိပ်လို့ ဒေါ်ထွေးရီဟောက်ဟမ်းနေရတယ်။ကျနော်ကလည်းအရင်ညလိုစကားတောင်တက်မပြောဘဲ အဖွားကြီးကိုလိုးရဖို့ပဲ အခန်းထဲအောင်းနေတယ်။

"တိုးတိုးနော် အရမ်းမကြမ်းနဲ့ မောင်ဖိုးသား"

တကယ့်တကယ်ကာမပြင်းထန်လာတော့ အိမ်အပြင်ဘက်ကွပ်ပျစ်ဆီသွားကြရတယ်။ကျနော်လုပ်ဖူးသမျှထဲမှာ ဒေါ်ထွေးရီဟာအကောင်းဆုံးပဲ။ယူပါဆိုတောင်ယူမှာ။ကျနော်ရွာရောက်တာတစ်လပြည့်တော့မယ်။ဒေါ်ထွေးရီမြို့သွားပြီးတားဆေးဝယ်မယ်။ဟိုညီအမတွေအတွက် တီဗီအောက်စက်မီးစက်ဝယ်မယ်ဆိုပြီးမနက်စောစောကားထစီးတယ်။ရွာအပြင်ဘက်ကားလမ်းမှာကားစောင့်ရင်း

"မပျော်လို့ ပြန်လိုက်ခြင်လိုက်လို့ရတယ်နော်"

လို့ စတယ်။

"မိန်းမကလည်း အမြန်ပြန်လာကွာ ”

"အင်းပါ ခလေးကိုကြိုက်ရတာ ဒို့လည်းခလေးစိတ်ဖြစ်နေပြီ ပြန်လာလို့ရအောင်ကြိုးစားမယ် ..။ ညနေစောင်းလို့ပြန်မလာရင် တော့ကြိုးစားအိပ်နော်"

ကုန်ကားကြီးနောက်ကဖုန်တအိအိလိုက်နေသလို ကျနော့်စိတ်ကဒေါ်ထွေးရီနောက်ကိုလိုက်ပါသွားရှာတယ်။တနေ့လုံးလည်းစိတ်တွေထွေနေတယ် နှာမွှန်တယ်ဆိုတာဒါပဲ။ညနေစောင်းတော့ရွာတောင်ဘက်ထွက်လာလိုက်တယ်။ရွာကကာလသားခေါင်းမဲကြီးတို့အဖွဲ့နဲ့တစ်ဘက်ရွာ ပိုက်ဆံကြေး ဘောလုံးစိန်ခေါ်ကန်ကြတာကြည့်တယ်။

ရွာကအိမ်ခြေနည်းတော့ဘောလုံးကန်တတ်တဲ့ လူငယ်တွေလည်းသိပ်မရှိဘူး။တောကန်တောင်ကန်တွေနဲ့ဆိုတော့ အသင်းကနိမ့်နေတယ်။မဲကြီး ဒစ်ကုတ် လေးမောင်တို့လောက်သာကန်တတ်တာ။ပထမပိုင်းပြီးတော့ ၄ ဂိုးအသွင်းခံနေရပြီ။ဟိုညီအစ်မ ၃ ယောက်ဘယ်ကနေဘယ်လိုရောက်လာသည်မသိ ကျနော့်ကိုတော့ဘောလုံးကိုတောင်သယ်နိုင်ပါ့မလားအထင်သေးတဲ့အကြည့်တွေနဲ့မဲကြီးပြူးပြဲပြီးလူရှာနေတယ်။

သူကမခံခြင်စိတ်နဲ့တစ်ဖက်ရွာကိုစိန်ခေါ်ထားတာကိုး။ကျနော့်ရှေ့ရောက်လာပြီးပွဲကြည့်ထဲ ဘောလုံးကန်နိုင်မဲ့သူရှာတယ် ။ဟိုဟိုဒီဒီရှာကြည့်တယ်။ပြီးတော့မှ

“ ငါ့ညီ မင်းဘောလုံးကန်တတ်သလား ”

ကျနော်ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။အာ့ဆိုကွင်းထဲဝင်တဲ့။ကျနော့်မှာဘောင်းဘီမပါဘူးဆိုတော့ လူစားလဲမဲ့ခြေထောက်နာနေတဲ့ကိုမြင့်စိုးဆီကဘောင်းဘီချွတ်ပြီးပစ်ပေးတယ်။ကျနော့်ကိုအားလုံးကကန်တက်ပုံမပေါ်။လူကောင်ကိုကြည့်ပြီးမျှော်လင့်ချက်မရှိတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့။ကျနော်ဘောလုံးကိုခရိုင်တိုင်းအထိကန်ဖူးတယ်။

မြန်မာ့လက်ရွေးစင်နည်းပြတွေကသင်တန်းနဲ့လေ့ကျင့်ပေးတာအထိ လေ့ကျင့်ကစားဖူးတယ်။အသင်းတိုင်းအဖွဲ့တိုင်းကလိုလားတဲ့ကစားသမားတစ်ယောက်။ဒါပေသည့်ကျနော့်ကိုအသက်ငယ်လွန်းလို့သာ။လေ့ကျင့်ရေးကျောင်းသွားဖို့အကြံပေးကြတယ်။ကျနော်ဘောလုံးမကန်တာပညာရေးကြောင့်ရယ်။ပျက်စီးနေတာကြောင့်ရယ်ပါ။ကျစ်လျစ်သွယ်လျတဲ့ခြေသလုံးကြွက်သားတုတ်ခိုင်တဲ့ ပေါင်တံက သက်သေပဲမဟုတ်လား။

အလယ်တန်းနေရာကဝင်ကစားရင်း ရွာသားတွေထဲမှာဘယ်တစ်ယောက်မျှကျနော့်ကိုယှဉ်နိုင်သူမရှိဘူးဆိုတာပရိတ်သက်ကသိလာရတယ်။ပထမဆုံးခြေပဂိုးကို အဝေးကကန်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။မဲကြီးကိုတစ်ဂိုးဖန်ပေးလိုက်တယ်။နောက်အနိုင်ဂိုးထိကျနော်သွင်းယူတော့ အားလုံးကအံသြတာ ချီးကျူးတာ ကျေးဇူးတင်တာတွေဖြစ်လာတယ်။မဲကြီးကဘောလုံးအောင်ပွဲရွာကတစ်ခုတည်းသော အရက်ဆိုင်မှာဂုဏ်ပြုကျင်းပတယ်။

ကျနော်ကမင်းသားပေါ့။အိမ်အရောက်လိုက်ပို့ကြတယ်။အိမ်ရောက်တော့ရေချိုးပြီး အဝတ်လဲရင်းအိပ်ယာထဲမူးကြောင်ကြောင်နဲ့လှဲနေရတယ်။ဟိုညီအမ ၃ ယောက်ကတော့လေးစားအထင်ကြီးစွာနဲ့ဆက်ဆံလာကြတယ်။မကန်တာကြာတော့ကိုက်ခဲနေတယ်။သဉ္ဇာအိမ်အောက်ဆင်းလာတာနဲ့ သဉ္ဇာကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

“ အိပ်တော့မလား"

"မအိပ်ခြင်သေးပါဘူး ဟို ၂ ယောက်တော့အိပ်သွားပြီ:"

"သဉ္ဇာအပန်းမကြီးဘူးဆိုရင်ငါ့ကိုဆေးလိမ်းပြီးနှိပ်ပေးပါလားကိုက်ခဲနေလို့"

ဆေးဗူးသွားရှာပြီးသဉ္ဇာပြန်ရောက်လာတယ်။

“ ဘယ်ကိုနှိပ်ပေးရမလဲ ”

“ ခြေထောက် ”

သဉ္ဇာ့ခြေထောက်တွေကို ဆေးလိမ်းပြီးနှိပ်ပေးတယ်။ပေါင်ကိုနှိပ်ခိုင်းတော့ လက်တွေကမဝံ့မရဲနဲ့ အပျိုမ သဉ္ဇာ။မအေတူသမီးလေး။ဒေါ်ထွေးရီနေရာမှာစိတ်ကအစားထိုးလာတယ်။

"ပေါင်ရင်းကိုနှိပ်ပေး သဉ္ဇာ ဆေးမလိမ်းနဲ့"

သဉ္ဇာ့လက်တွေကမဝံ့မရဲ။ကျနော့်လီးကသူ့လက်တွေနဲ့ထိလာတော့ အပျိုမခမျာ ကျနော်ခြေဆင်းထိုင်လျက်က

"သဉ္ဇာ မနှိပ်ခြင်တော့လို့လား"

"ဟို..ဟာ "

သဉ္ဇာ့လက်နဲ့ကျနော့်လီးထိနေတော့ အသံတွေတုန်နေတယ်။သဉ္ဇာ့လက်ကို ကျနော့်လီးပေါ်ရွှေ့လိုက်တယ်။

“ နှိပ်ပေး ”

"မကိုင်ရဲဘူးဟာ:"

"နင်ကလည်း ကိုင်စမ်းပါ"

သဉ္ဇာ့ကို ဆွဲဖက်ပြီး နုတ်ခမ်းစုပ်ပလိုက်တယ်။အပျိုမမေ့မျောသွားရှာတယ်။သူမလက်ကိုကိုင်ပြီးဆွတယ်။တောင်လာတဲ့လီးပူပူကိုသေသေချာချာထည့်ပေးလိုက်တယ်။သဉ္ဇာသူ့ဘာသာသူဆွပေးလာတဲ့အထိပျိုးရတယ်။နို့တွေညှစ်လိုက်နုတ်ခမ်းစုပ်လိုက်နဲ့ပေါ့။

"ငါကြောက်တယ် ဖိုးသားရယ်"

သဉ္ဇာ့ပေါင်တံတွေကို ပွတ်ရင်း နုတ်ခမ်းကိုဖိစုပ် အသာတွန်းလှဲလိုက်တယ်။ထမိန်ကြားကလက်လျိုသွင်းရင်းအဖုတ်ကိုအုပ်ကိုင်ပွတ်တယ်။

"ဖိုးသား မလုပ်နဲ့ဆို:"

ငြင်းသာငြင်းတယ်ပေါင်တွေဖြဲထားတယ်။ဒေါ်ထွေးရီသမီးဆိုတော့ အမေအတိုင်းပဲ။အပျိုဆိုတော့စောက်ဖုတ်က သေးသေးလေးလျှာစွမ်းပြ သေသေချာချာယက်ပေးလိုက်တယ်။အိမ်အပေါ်ထပ်က ခြေသံကအနှောင့်အယှက်ပေးလာတယ်။သဉ္ဇာထမိန်ကောက်ဝတ်ပြီးအပြင်ထွက်သွားရှာတယ်။အိမ်ပေါ်ပြေးတက်သွားရရှာတယ်။ဖွေးဖွေးသေးပေါက်ဖို့ဆင်းလာတယ်။

အိပ်ခြင်မူးတူးနဲ့ အတော်ကြာတဲ့အထိ သဉ္ဇာအိမ်ပေါ်ကမဆင်းလာဘူး။ကျနော်လည်းမီးခွက်ကလေးမှုတ် တံခါးကဝင်လာတဲ့မပီဝိုးတဝါးအလင်းရောင်နဲ့ မျှော်တော်ရောင်ဖြစ်နေတယ်။နောက်ဆုံးစိတ်လျှော့လိုက်တယ်။အိပ်တော့မယ်ပေါ့။အဲ့ကျမှ ကျနော့်ခြေထောက်ကို ကိုင်လှုပ်တာခံရပြီး သဉ္ဇာလာနှိုးမှန်းသိရတယ်။သဉ္ဇာကိုခြင်ထောင်ထဲဆွဲသွင်းတော့

"မဝင်ခြင်ဘူး" 

တဲ့။

"အပြင်မှာခြင်ကိုက်ပါတယ် သဉ္ဇာရယ်"

သဉ္ဇာ့ပုံစံက စောစောကလိုမဟုတ်။ခြင်ထောင်အပြင်ဘက် ဘေးခြင်းကခြေချထိုင်ရင်း ပုခုံးလေးကိုဖက် လက်မောင်းအိုးလေးကို ပွတ်ရင်းနူးကြည့်တယ်။

"ဖိုးသား နင်နဲ့ငါက ရည်းစားလည်းမဟုတ်ဘဲ လင်မယားအဆင့်လုပ်နေတာ မဖြစ်သင့်ဘူး"

ကျနော့်လက်ကို အသာဖယ်ထုတ်တယ်။ကျနော်ဘယ်လိုပြောရမလဲ။

"ပြောစရာ မရှိရင် ငါသွားတော့မယ်"

စကားလုံးတွေကစဉ်းစားမရ သဉ္ဇာထိုင်ရာက ထလိုက်တယ်။ သဉ္ဇာလက်ကို ဖမ်းဆွဲပြီး မတ်တပ်ရပ်ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။

"ငါနင့်ကိုချစ်နေတာကြာပြီ စရောက်ကတည်းက မပြောရဲလို့ပါဟာ ..ဒီနေ့ည ကြီးကြီးမရှိတော့မှ ငါလည်းအရက်သောက်ပြီး ရဲဆေးတင်ပြောရတာပါဟာ"

"ချစ်တယ် သဉ္ဇာရယ်"

ကျနော်ပါးစပ်ထဲရှိသမျှ လျှောက်ပြောပလိုက်တယ်။သဉ္ဇာငြိမ်နေတာ လက်ခံသွားပုံရတယ်။သဉ္ဇာမေးစေ့လေးဆွဲမော့ပြီး နုတ်ခမ်းလေးစုပ်လိုက်တယ်။

"သဉ္ဇာ အဖြေပြန်ပေးအုံး ချစ်ရယ်"

"ပါးစပ်က ပြောမထွက်ဘူး"

"ပြောပါ ငါကြားခြင်လို့ပါ"

ခေါင်းငုံပြီးရှက်နေတယ်။

"ပြောပါ ဒို့ ၂ ယောက်ထဲရှိတာ"

"အင်း"

"ချစ်လား"

"ချစ်တယ်"

"ပျော်လိုက်တာကွာ"

သဉ္ဇာကို ဆွဲဖက်ပြီးရင်ခွင်ထဲသွင်းလိုက်တယ်။ကျောကုန်းတင်ပါးပွတ်သက်ပေးပြီးမှ ပြန်ခွာပြီး ပါးလေးကိုနမ်းနုတ်ခမ်းလေးစုပ်ရင်း အိပ်ယာထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ အစကနေပြန်နူးနှပ်နေရတာ စိတ်မရှည်ခြင်စရာ။သို့သော် အပျိုပါကင်ဖွင့်ရတော့မှာဆိုတော့ စိတ်ရှည်ရမယ်လေ။ယဉ်ဖိုတောင်မသန်းဖူးသေးမှန်းသိသာတယ်။နို့သီးခေါင်းလေးတွေကသေးသေး နို့လေးတွေကစုဖွဲ့တည်ခါစအတိုင်း အသာအယာညှစ်စို့ရတာပေါ့။

အပျိုမခမျာ ခေါင်းအုံးကို လက်နဲ့ညှစ်ထားရှာတယ်။ပေါင်ဖြဲပြီး မှုတ်တော့ စက်ပက်ကလေးကအထိမခံနိုင်လူးလွန့်နေရှာတယ်။ကျနော့်မှာ ပါကင်ကို မိမိလက်ညိုးကိုတောင် မိမိလီးထက်ဦးတာမခံနိုင်။တံတွေးဆွတ်ပြီး လီးကိုစိုအောင်ပတ်ချာလည်သုတ်အဖုတ်ကို အလျားလိုက်ပွတ်ပေးပြီး အပေါက်ဝကိုသေသေချာချာစမ်းပြီး တေ့ထားတယ်။

သဉ္ဇာကို ကစ်ဆင်ပြန်ပေးရင်းမှ အနူးညံဆုံးအသာယာဆုံး ဖြေးညှင်းစွာ လီးကို စက်ပက်အသစ်စက်စက်ကလေးထဲထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ဒစ်ဖျားမြုပ်ပြီးတစ်ဝက်မရှိတရှိလောက်ဝင်သွားတယ်။ထပ်ထိုးသွင်းတာမရတော့ အားစိုက်သွင်းတော့ အရည်ခွံတွေပါပွတ်တိုက်ခံရပြီး ကျိန်းလာတယ်။သဉ္ဇာ ကျနော့်ရင်ဘက်ကို တွန်းတယ်။

"ဖိုးသား နာတယ် အရမ်းနာတယ်."

သဉ္ဇာ နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ဝင်သလောက်ပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရတယ်။

"သဉ္ဇာ နာသေးလား"

"ဒီအတိုင်းကမနာဘူး"

"ဒီအတိုင်းလေးလုပ်ပေးမယ်နော်"

"အင်း"

တစ်ဝက်လောက်အနေအထားနဲ့ပဲ ညှောင့်ပေးရင်း သဉ္ဇာလည်းကောင်းလာနေတယ်။ကျနော့်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖက်လာတယ်။ကျနော်အရဲစွန့်လိုက်တယ်။ပေါင် ၂ ဖက်ကို ဖြဲဖိလိုက်ရင်းက သဉ္ဇာမသိလိုက်ခင် ဖိသွင်းထိုးထည့်လိုက်တော့

"ဗြိ ဗြိ "

လီးအရည်ခွံတွေပါညပ်ပါသွားပြီး စစ်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ပြီးတော့ကျဉ်းကျပ်မှုကနေလွတ်မြောက်သွားပြီး လီးဟာ အပျိုအမှေးကို လွန်မြောက်ပြီး အဖုတ်လမ်းကြောင်းအဆုံးလေဟာနယ်မှာ ရှေ့အနည်းငယ်တိုးရင် သားအိမ် နာကျင်မှုက နောက်ကျပုံရတယ်။ ကျနော်ငြိမ်လိုက်မှ

"အား အမေလေး ကျွတ်ကျွတ်..နာလိုက်တာ ......သေပါပြီ "

သဉ္ဇာ ရုန်းလာတယ်။ကျနော့်ကို တွန်းဖယ်တယ်။ကျနော်ပြန်ဖက်ထားလိုက်တယ်။

"အား.နာလိုက်တာ ဖိုးသားရယ်"

"ခဏလေးသည်းခံလိုက်ပါ သဉ္ဇာရယ် ခဏလေး"

၁ မိနစ်မရှိတရှိအချိန်လောက်မှာ

"သဉ္ဇ ာနာသေးလားဟင်"

"သိပ်မနာတော့ဘူး"

"အာ့ဆို ပြန်လုပ်ကြည့်မယ်နော်"

"နာရင်တော့မလုပ်တော့ဘူးနော်"

"အေးပါ"

တံတောင်တစ်ဖက်ထောက်ရင်း ဖြေးဖြေးခြင်းအသွင်းအထုတ်လေးငါးဆယ်ချက်လုပ်ကြည့်တယ်။

"ရလား"

"အင်း"

သဉ္ဇာ မနာတော့ဘူး။ပါကင်ဖွင့်လိုက်ရတဲ့ ဂုဏ်ယူပီတိဖြစ်စိတ်က။အားအင်တွေပြည့်ဖြိုးနေတယ်။ဖြေးဖြေးမှန်မှန်ပဲ။ကြပ်ကြပ်စီးစီးအဖုတ်ကလေးက ချောဆီတွေညှစ်ထုတ်ပေးလာတယ်။

"ပလွတ် ပလွတ် ဗြစ် ဗြစ် ဖပ်ဖပ်"

"သဉ္ဇာ ကောင်းလား"

"ကောင်းတယ် မနာတော့ဘူး"

"နည်းနည်းဆောင့်ကြည့်မယ်နော်"

"အင်း"

လီးကို အဖုတ်အပြင်လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ဓားအိမ်ထဲကဓားဆွဲထုတ်သလို ပြီးတော့ အဖုတ်ဝသေချာတေ့ အဆုံးထိ တအိအိပြန်သွား

"စွပ် အင့်"

မကြမ်းလွန်းမနုလွန်းအလယ်အလတ်လမ်းစဉ်မှာ သဉ္ဇာ့ကို ချည်နှောင်ထားလိုက်ပြီ။အရည်တွေကလည်း ထမိန်ပေါ်ထိစိုရွှဲကျလာနေတာ။ကျနော့်ဂွေးဥတွေပါစိုနေပြီ။ခပ်မြန်မြန်ဆောင့်လိုးတယ်။

"ဖတ်ဖတ် ဖတ် ပလွတ် အင့်"

သဉ္ဇာ ကျနော့်ကိုအတင်းဖက်ထားတယ်။ကျနော်ပြီးတော့မယ်။အားရှိသမျှဆောင့်လိုးရင်း လီးကိုဆတ်ခနဲအပြင်ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။ဖင်ကြားလီးကိုကပ်ထားရင်း

"ပြွတ် ပြွတ်:"

သုတ်ရည်တွေ ဖင်ကြားထဲပန်းထည့်လိုက်တယ်။

"ဗိုက်တွေကြီးမှာလားဟင်"

သဉ္ဇာစိုးရွံသံနဲ့

"မကြီးပါဘူး ကိုယ်အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်"

သဉ္ဇာ ကနားမလည်ဟန်ဖြင့်

" ဘာကို ထုတ်လိုက်တာလဲ"

" ဒီလိုကွာ ယောကျ်ားလေးလီးထဲကလီးရည်က မိန်းခလေးအဖုတ်ထဲဝင်သွားမှ ဗိုက်ကြီးတာ မဝင်ရင်ဘာမှမဖြစ်ဘူး"

"အင်း အာ့ဒါတွေ ဘယ်လိုသိလဲ  ဒါဆို ကိုယ်က မိန်းမတွေနဲ့ အတွေ့အကြုံရှိတယ်ပေါ့"

"မရှိပါဘူး စာအုပ်ထဲဖတ်ဖူးတာပါ"

"မယုံဖူး"

"တကယ်ဘုရားစူးကွာ ဟောဒိက သဉ္ဇာ နှမလေးက ကိုယ့်လူပျိုဘဝကို ပထမဆုံးယူသွားတာပါ"

"တကယ်နော် ကိုယ်"

"တကယ်ပါ မိန်းမရယ်"

"ကဲကြည့် သူများကို"

သဉ္ဇာသူ့ထမိန်ကို သွားဖွက်ထားရတယ်။ ၂ ယောက်သားလင်မယားလိုအတူအိပ်ခြင်ပေမဲ့ လမ်းခွဲလိုက်ရတယ်။မနက်စာ.သဉ္ဇာကိုယ်တိုင်ပြင်ပေးတယ်။ပြီးတော့ ကျနော့်ကို အကြည့်ခြင်းမဆုံရဲဘူးရှက်နေတယ်။ရေထခပ်ပေးတဲ့ သဉ္ဇာ့ဖင်လုံးလေးက လှုပ်လီလှုပ်လဲ့။အခုမှ သဉ္ဇာ့ကို ဇနီးမယားအဖြစ် ပိုင်ဆိုင်ခြင်စိတ်ကဖြစ်လာတယ်။

 "အချစ်" 

သဉ္ဇာက ကပြာကလျာ 

"ကြားသွားအုံးမယ်"

ညနေဘက်ဒေါ်ထွေးရီပြန်ရောက်လာတော့တီဗီမီးစက် အစုံပါလာတယ်။တောရွာထုံးစံအတိုင်းလူတွေဝိုင်းအုံနေတယ်။တီဗီပရိတ်သတ်ကအိမ်ပြည့်အိမ်လျံ။ဒေါ်ထွေးရီခရီးပန်းလာတာကြောင့်စောစောစီးစီးအိပ်ယာဝင်သွားတယ်။သဉ္ဇာနဲ့ကျနော်လည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်မတွေ့ရ။တီဗီဝယ်လိုက်တာ အိမ်မှာလူမပြတ်တာကြောင့် ဘာမှမဘာရအောင်ဖြစ်နေရတယ်။

မီးစက်ပျက်လို့ဆိုပြီးကျနော်ပညာပြလိုက်တဲ့ည။ဒေါ်ထွေးရီနဲ့ကျနော် တားဆေးသောက်ထားပြီးတာကြောင့် ၂ ဦးစလုံးလွတ်လပ်သွားကြတယ်။ကျနော်လည်းသုတ်တွေလွတ်လွတ်လပ်လပ်ပန်းထည့်ရတဲ့ဖီးကိုကြိုက်တယ်။သဉ္ဇာ့အပေါ်ထားတဲ့စိတ်ဟာ ဒေါ်ထွေးရီဘက်ပြန်ရောက်သွားတယ်။အိမ်မှာလူတွေရှိနေတာတောင်တံခါးပိတ်။ကြိတ်လိုးလိုက်သေး။

တကယ့်လင်မယားလို။သဉ္ဇာ နဲ့ ဒုတိယအချီက မပြီးခင် လူလာတာနဲ့ လမ်းခွဲလိုက်ရတယ်။ကျနော်ဆယ်တန်းအောင် တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်လျှောက်လွှာကျလာပြီဆိုမှရွာကပြန်တယ်။ဒေါ်ထွေးရီက ကျောင်းပြီးရင် သမီး ၁ ယောက်ယောက်နဲ့ ကျနော့်ကိုပေးစားဖို့ အမေ့ကိုပြောထားတယ်။ကျနော့်အိမ်မက်တွေက အဆုံးအစမဲ့လို့ပေါ့။

သို့သော် ......

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>