ဘီလူးမောင်တင် အပိုင်း (၅)
ရေးသားသူ - ဘီလူးမောင်တင်
{အင်းစက်၊ကပ်ကိုး}
အခန်း (၂၅)
မမမြင့် ကိုယ်ဝန်ရတော့ အပျော်ဆုံး ဖြစ်နေသည်မှာ မမမြင့် ယောက်ကျားပင် ဖြစ်သည်။ တစ်ရပ်ကွက်လုံးမှ လူများကို သူ လူဖြစ်အာင် လုပ်နိုင်ကြောင်း ကြွားရုံမက သူဗီဒီယိုရုံမှာပင် ရုပ်ရှင် အလကား ပြလိုက်သေးသည်။ ကိုယ်ဝန်ရှိစဖြစ်၍ ကိုမျိုးနှင့် မမမြင့်တို့မှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မဆက်ဆံကြတော့ပဲ အာသာပြေ ပါးစပ်နှင့် ဆက်ဆံကြသည်က များတော့သည်။ မမမြင့် ကိုယ်ဝန် နေ့စေ့လစေ့လောက်မှာ ကိုမျိုးမှာ သူငယ်ချင်း အဆွယ်ကောင်းမှု့ဖြင့် ဖားကန့်ဘက်သို့ ကျောက်တူးရန် ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုမျိုး မထွက်ခင်လောက်မှာပင် တင်ထွန်းလည်း ကြည်ပြာနှင့် လက်ထပ်လိုက်သည်မို့ သူဇာလည်း ကလေးတစ်ယောက်နှင့် အိမ်တွင် တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတော့သည်။ သို့သော် တင်ထွန်းမှာ မကြာခဏ သူဇာ့ထံရောက်လာကာ လိုအပ်သည်များကို ကူပေးလေ့ရှိသလို သမီးလစ်တိုင်းလည်း နှစ်ယောက်သား မနေနိုင်ကာ အာသာဖြေလေ့ ရှိသည်။
ကံဆိုးချင်တော့ ကိုမျိုးမှာ ကျောက်တူးထွက်သွားပြီး ခြောက်လမျှ အကြာမှတော့ မြေပြိုကာ ဆုံးသွားလေသည်။ မုဆိုးမ ဖြစ်သွားသည့် သူဇာမှာ မိဘအိမ်သို့လည်း မပြန်ချင်သဖြင့် ဖြစ်သလို ကြံဖန်လုပ်စားရတော့သည်။ သမီးလည်း ရှိသဖြင့် သူများလို အလုပ်ရုံ တစ်ခုခုတွင် အချိန်ပြည့် မလုပ်နိုင်သည်မို့ ရပ်ကွက်ထဲတွင် ပွဲစားအလုပ် လုပ်နေသည့် အကြိုင်နှင့် ပေါင်းမိကာ ပွဲစားအလုပ် လုပ်ဖြစ်တော့သည်။ အကြိုင်မှာ အခြောက်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်မို့ သူဇာလို ခန္ဓာကိုယ် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး အချိုးကျကျ လှသည့်အပြင် ရုပ်ရည်ပါ ချောမောသည့် မိန်းမအစစ်တယောက်ကို ညီအစ်မ ပါတနာ တစ်ယောက်အဖြစ် လက်ခံလိုက်ခြင်းဖြင့် သူ့ပွဲစား အလုပ်မှာ ပိုအဆင်ပြေလာသည်။
သူဇာလည်း ပွဲစား အကြိုင်ထံမှ ပွဲစားအလုပ်သင်ရင်း အကြိုင်က ပွဲခ ခွဲဝေပေးသည်မို့ စားဝတ်နေရေး အဆင်ပြေလာသည်။ ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူဇာလည်း ပွဲစားအလုပ်ကို နားလည် တပ်ကျွမ်းလာသလို အကြိုင်နှင့်လည်း ရင်းနှီးကာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိလာသည်။ အကြိုင်မှာ အခြောက်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်မို့ မိန်းမထက် ယောက်ကျားများကို ပိုစိတ်ဝင်စားကာ ဖင်ခံရသည်ကို ကြိုက်သည်မို့ ယောက်ကျားများနှင့် အမြဲတမ်းလိုလို ရင်းနှီးအောင်နေကာ အထာပေးလေ့ရှိသည်။ သို့သော် ဘယ်ယောက်ကျားကမှ အကြိုင်ကို ကြာကြာမဆက်ဆံချေ၊ အကြိုင်ဆီမှ ရသမျှ ချူကာ ထွက်ပြေးသွားသည်က များလေသည်။
" ဟင် မမကြိုင် ဘာဖြစ်လို့လဲ'
" ဘာဖြစ်ရမလဲ ဟို မအေလိုး အောင်ကျော်သန်းလေ၊ ငါ့ကို မခွဲနိုင်ဘူးလေး ဘာလေးနဲ့ ကပ်ချွဲနေတာ ငါက အဟုတ်ကြီးမှတ်လို့ ယုံနေတာ၊ ဟိုတစ်နေ့က အရေးကြီးလို့ ဆိုပြီး ငါ့ဆီက ငါးပုန်းလောက် ခဏဆိုပြီး ယူသွားတာ စုတ်စမြုတ်စ ပျောက်ဘဲ၊ ပြန်ကိုပေါ်မလာတော့ဘူး"
" မမကြိုင်ကလဲ သူမအားလို့ မလာတာ နေမှာပါ"
" ဘာမအားရမှာလဲ၊ ငါစုံစမ်းပြီးပြီ၊ ငါ့ပိုက်ဆံနဲ့ အဲ့ဒီအကောင်က မိန်းမခိုးသွားတာ"
" ဟင်"
အကြိုင်နှင့် ပေါင်းတာ ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ထိုကဲ့သို့ အဖြစ်များက မသူဇာအတွက် မရိုးနိုင်အောင် ကြားနေရလေသည်၊ သို့သော် အကြိုင်မှာ စိတ်မှတ်မရှိချေ၊ သူကြိုက်သည့် ယောက်ကျားတွေ့လျှင် မနေနိုင်ပြန်၊ အကုန်ခံကာ ရောပြန်တော့သည်။ သူဇာမှာ တဖြေးဖြေး အကြိုင်နှင့် ရင်းနှီးလာသည်နှင့်အမျှ တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ပြောမိကြတော့သည်။
" မမကြိုင် သူဇာမေးမလို့ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်"
" ဟဲ့ ဘာများတုန်း"
" ဟို ဟိုလေ၊ ဘယ်လိုမှ မထင်နဲ့နော်၊ သူဇာသိချင်လို့၊ ဟို ဟိုကိစ္စ၊ မမကြိုင် ယောက်ကျားနဲ့ အိပ်တာ... ဘယ်လို... ဟို ဟို"
" အော် ဘာများလဲလို့၊ နင်တို့ အစစ်မတွေက စပတ်နဲ့ ခံတယ်၊ ငါတို့က ဖင်နဲ့ ခံတယ်၊ ဒါဘဲပေါ့"
" အယ် ဖင်နဲ့ခံတယ်၊ သူဇာက ပုလွေလောက်ပဲ ထင်နေတာ"
" ပုလွေလဲ ပါတာပေါ့၊ သူတို့အကြိုက် ပုလွေလဲ မှုတ်ပေးရတာပေါ့၊ ပြီးတော့ ငါတို့ ဆန္ဒပြည့်အောင် သူတို့ကို ဖင်လိုးခိုင်းရတာ၊ ငါတို့က ဖင်ခံလိုက်ရမှ စိတ်ကျေနပ်ပြီး ပြီးတာ၊ အဲဒီ ဖင်ခံတဲ့ ဖီးလ်က ဖင်ခံဘူးတဲ့ ယောက်ကျားတွေမှ သိတာ၊ မိန်းမတွေ မသိဘူး၊ ဘာကြောင့်လဲ သိလား မိန်းမတွေက ဖင်ခံလို့ ဘာဖီးလ်မှမလာဘူး၊ မိန်းမတွေက စပတ် အလိုးခံလို့ ရလာတဲ့ ဖီးလ်မျိုးက ယောက်ကျားတွေ ဖင်ထဲမှာ ရှိတာ"
" ဟင် တချို့ယောက်ကျားတွေက မိန်းမဖင်လဲ ချတယ်တဲ့"
" အဲဒါက ယောက်ကျားတွေက ဖင်ချရင် ဖီးလ်လာတာကိုး၊ မိန်းမတွေက ဖင်ခံရတာ အရသာ မရှိပေမဲ့ ယောက်ကျားတွေက ဖင်ချရတာ ဖီးလ်လာတယ်ဟဲ့၊ ဒါကြောင့် ငါတို့ကို ချခိုင်းလို့ ရတာပေါ့၊ ခက်တာက တော်ရုံယောက်ကျားတွေက ငါတို့ကို ဖင်မချချင်ကြဘူး၊ ဘာလို့လဲ သိလား၊ ငါတို့ လီးကို မြင်ပြီး ဖီးလ်ငုတ်တယ်တဲ့၊ မိန်းမဖင်တော့ ချချင်ကြတယ်၊ စပတ်ကို အရသာခံကြည့်ပြီး ချတာလေ၊ ဒါကြောင့် သူတို့ချရင် လီးမမြင်အောင် ဖင်ကုန်းခံရတာ၊ အမှန်က ပက်လက်ခံမှ သူတို့ လိုးနေတာကြည့်ပြီး ကိုယ်က ဖီးလ်က ပိုတက်တာ"
" ဟို ဟို ဒါဆို မမကြိုင် လီးကရော တောင်လား၊ ပြီးတော့ အရည်ရော ထွက်လား"
" တောင်တာပေါ့ဟ၊ အရည်လဲ ထွက်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ငါက မိန်းမစပတ်ကို စိတ်မဝင်စားပါဘူး၊ လိုးလဲ မလိုးချင်ဘူး၊ ငါ့လီးက ဂွင်းထုပြီး ဖီးလ်ယူဘို့ဘဲ"
" ဟင်း တစ်မျိုးဘဲနော်"
" ဒါကြောင့် ငါတို့ အခြောက်ဖြစ်နေတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ တချို့အခြောက်တွေကတော့ စပတ်လဲ လိုးတာဘဲ၊ ဖင်လဲခံတာဘဲ၊ အဲဒါတွေက တကယ့် အခြောက်အစစ်တွေ မဟုတ်ဘူး၊ အများအားဖြင့် ငါတို့ကို ဖင်ချတဲ့ ကောင်တွေကို ငါတို့က သူတို့ ဖင်ကို ပြန်ကလိပေးလိုက်လို့ အရသာသိပြီး နှစ်ဘက်ချွန် ဖြစ်ကုန်တာ၊ နင်ကြားဖူးတယ်မို့လား၊ ယောက်ကျားတွေ ဖင်ခံဖူးရင် အခြောက်ဖြစ်သွားတယ် ဆိုတာလေ၊ အဲဒါ သူတို့ ဖင်ခံတာ ကြိုက်သွားလို့"
" မမကြိုင်က စပတ်လိုးဘူးလို့ မကြိုက်တာလား"
" ငါ စပတ် မလိုးဘူးပါဘူး၊ ငါက အခြောက်အချင်းချင်းတောင် ဖင်မလိုးဘူး၊ အဲလို ဖင်လိုး ဖင်ခံ အခြောက်အုပ်စုထဲ ငါဝင်ကို မဝင်ချင်တာ၊ ငါက တစ်လမ်းသွား၊ ငါကြိုက်တဲ့ ကောင်နဲ့ပဲ ဖင်ခံချင်တာ၊ အော် ငါကြိုက်တဲ့ ကောင်ဆိုလို့ ဟိုတစ်နေ့က (၁၂)ရပ်ကွက်ထဲမှာ ရောင်းမဲ့အိမ် သွားကြည့်တုန်းက အဲ့အိမ်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ပွဲစားအုပ်စုထဲက ဟိုတစ်ယောက်လေ တင်မောင်မြင့် ဆိုတာ နင်မှတ်မိလား"
" အင်း အရပ်မြင့်မြင့်၊ ဂိုက်ကောင်းကောင်းနဲ့ တစ်ယောက်၊ သူတို့ အုပ်စုထဲမှာ သူက ဆရာကြီးလိုလို၊ ဘာလိုလို၊ သူပြီး အကုန်ပြီးသလို ပြောနေတာ"
" အင်း အင်း၊ ကြည့်ရတာ အဲ့ကောင် နင့်ကို သဘောကျနေတဲ့ပုံဟ၊ သူ့ပုံက မိန်းမ တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်ဆို ဆွဲစားနေကျပုံပဲ၊ ငါကလဲ အဲ့လို ကောင်မျိုးဆို ဆွဲစားချင်နေတာ၊ ဒီလိုလုပ်ရင် မကောင်းဘူးလား"
" ဘာကိုပြောတာလဲ"
" ဒီလိုဟာ၊ အဲ့အိမ်ကိစ္စနဲ့ နင် သူ့ကို ရောလိုက်၊ အဲဒီမှာ သူက နင့်ကို ရမလားဆိုပြီး လိုက်လာရင် ငါတို့ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး သူ့ကို ဆွဲစားလိုက်တာပေါ့"
" အာ မမကြိုင်ကလဲ၊ ခုဘဲ အောင်ကျော်သန်းကို စိတ်နာလို့ မပြီးသေးဘူး၊ နောက်တစ်ယောက် စပြန်ပြီ"
" ဟဲ့ အဲ့အကောင်က အောင်ကျော်သန်းထက် သာတယ်ဟ၊ ဘာလဲ နင်က သူ့ကို အတည်ထားမလို့လား"
" အာ ကလေးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမကို ဘယ်သူက အတည်ယူမလဲ၊ ပြီးတော့ ကိုယ်က စိတ်ထပြီး လက်ခံလိုက်ရင် သူတို့ အချင်းချင်း လက်တို့ပြီး ဒီကောင်မ ရတယ်ဆိုပြီး နာမည်က ပျက်အုံးမယ်၊ သူလဲ စားချင်လို့ ကပ်တာ သိသာကြီးဟာကို၊ ပုံစံကိုက ကလီကမာနဲ့၊ သူဇာကြောက်တာက သူဇာက မျှားပြီး မမကြိုင်ကို ထိုးပေးလို့ တော်ကြာ သူသဘောမကျပဲ ပြဿနာတွေ ဘာတွေ တက်လာမှာ စိုးတာ"
" ဒါကတော့ နင်က အရင်အစားမခံနဲ့လေ၊ မျှားလိုက်လို့ နင့်ကို လာဟတ်ရင် ငါနဲ့ ပြဿနာတက်မှာ ကြောက်တယ်ပေါ့၊ ငါကလဲ သူ့ကို သဘောကျနေတယ်ပေါ့၊ နင်အစား ခံလိုက်ရင် ငါတို့အချင်းချင်း ပြဿနာတက်မယ်ပေါ့၊ ငါ့ကိုပါ စားမှ နင်လဲ အစားခံမယ် ဘာညာ ပြောပေါ့၊ သူလက်ခံရင် ပေါင်းစား၊ လက်မခံရင် နင်လဲ အစားမခံနဲ့၊ ဂျောင်းပေါ့၊ ဘာပြဿနာ တက်မလဲ"
" အင်း အဲ့လိုဆို မဆိုးပါဘူး၊ ဒါဆို မမကြိုင်ကလဲ သူဇာကို တစ်ခုလိုက်လျှော"
" ဘာလဲ"
" သူဇာလဲ မုဆိုးမဘဝနဲ့ ငတ်နေတာ ကြာပြီလေ၊ ပေါက်ကရလဲ မစားချင်ဘူး၊ အဲဒါ စိတ်ဖြေတဲ့ အနေနဲ့ မမကြိုင်ကို ပုလွေပေးပြီး ဂွင်းထုပေးချင်တယ်၊ အဲဒါလိုက်လျှောမလား"
" ဟဲ့ စပတ်ရော လိုးပေးရမလား၊ ငါ တစ်ခါမှ လိုးဘူးတာ မဟုတ်ဘူး၊ တော်ကြာ ငါလဲ စပတ်ကြိုက်သွားမှ ဘာလာလာ ဒေါင်းတယ် ဖြစ်နေမယ်"
" ဒါကတော့ မမကြိုင်သဘောလေ၊ မလိုးဘူးရင် စမ်းလိုးကြည့်ပေါ့၊ နို့လဲစို့၊ ဘာဂျာပါ ကိုင်ကြည့်၊ သူဇာလဲ စပတ်နဲ့ ခံချင်တာ၊ မမကြိုင် စပတ်ကြိုက်သွားလဲ ဘာအရေးလဲ၊ သူဇာ့ကို အမြဲလိုးလို့ ရတာပဲ၊ ဖင်ခံချင်တဲ့ကောင် တွေ့ရင်တော့ သူဇာ့ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်လေ၊ သူဇာ ကြိုးစားပေးမယ်"
" ဟ ဟ ကြိုက်ပြီ၊ အဲဒါမှ ငါတို့ သွေးသောက်ညီအစ်မ"
နှစ်ယောက်သား သဘောကျစွာ ရယ်ရင်း လက်ဝါးချင်း ဖြောင်းကနဲ ရိုက်လိုက်ပြီးနောက် လက်တွဲကာ မမကြိုင် အိပ်ခန်းထဲ အတူဝင်သွားတော့သည်။
``````````````````````````````````````
အခန်း (၂၆)
" နင့်လက်က အထဲမှာ မွှေလေ၊ ငါပြောတဲ့ နေရာကို ထိုးထိုးပြီး မွှေ၊ အ အ အဲ့နေရာ အဲ့နေရာ"
" သူဇာ့လက်ချောင်းက သေးနေတာ မမကြိုင် အားရရဲ့လား"
" သေးနေလို့ ချက်ကောင်းထိဘို့ ပြောပြနေတာ၊ လက်တစ်ဖက်က ဂွင်းထုပေး၊ ဖင်ကိုလဲ သေချာမွှေ"
" အင်းပါ၊ သူဇာသိပါတယ်၊ အရသာခံလေ၊ ပြောမနေနဲ့"
" အင်း အင်း လီးလောက် အားမရလို့ဟေ့၊ လီးဆို ဖင်ထဲမှာ တင်းကျပ်ပြီး ဘာမှ ပြောနေဘို့ မလိုဘူး၊ ချက်ကောင်းတန်းထိတာ"
" မမကြိုင်ကလဲ လီးက လာတော့မယ်လေ၊ မနေ့က မမကြိုင်က သူဇာပြောပြတယ်မို့လား"
" ပြန်ပြောပါအုံး၊ ခုပြန်ကြားချင်လို့"
" အော် မမကြိုင်ကလဲ၊ ကိုတင်မောင်မြင့်ကို ပြောလိုက်တာလေ၊ သူဇာ့ကို လိုချင်ရင် မမကြိုင်ကို လာပြောလို့၊ သူဇာက မမကြိုင်ကို အားကိုးနေရတာလို့၊ မမကြိုင် သဘောကျမှ ကိုတင်မောင်မြင့် အလိုလိုက်နိုင်မယ်လို့"
" အ အ ထိတယ် ထိတယ်၊ အဲ့အကောင် နာမည်ကြားတာနဲ့ အရသာကို တန်းရှိတာပဲ၊ သူပြန်ပြောတာလေးလဲ ပြန်ပြောပြပါအုံး"
" အင်းပါတဲ့၊ သူဇာ့ဘဝက မမကြိုင်ကို မှီခိုနေရတာ သူနားလည်ပါတယ်တဲ့၊ သူဇာ့ကို လိုချင်မှတော့ သူဇာအစ်မ အလိုကျ အကုန်လိုက်ရမှာပေါ့တဲ့"
" အမလေးဟာ ကြားရတာ အရသာရှိလိုက်တာ၊ ငါ့အလို အကုန်လိုက်မှာတဲ့၊ ငါ သူ့ကို ကြွေနေတာလဲ သူသိနေတာပဲ၊ ဒီကောင် ငါတို့ ညီအစ်မ နှစ်ယောက်လုံးကို တပြိုင်တည်း စားချင်နေလား မသိဘူး"
" ဖြစ်နိုင်တယ် မမကြိုင်၊ သူ့ပုံစံက ထန်မဲ့ပုံ၊ တစ်ပြိုင်တည်း ဆိုရင်တော့ မမကြိုင်က သူ့ကို ပုလွေပေး၊ သူဇာက သူ့ကို ဂျာခိုင်းမယ် ဘယ်လိုလဲ"
" ဟဲ့ ပုလွေတင် ဘယ်ဟုတ်လဲ၊ ဖင်ပါချခိုင်းရမှာပေါ့၊ ဒါဘဲနော် ငါ စိတ်ကြိုက် အရင်လုပ်ပြီးမှ နင့်အလှည့်"
" အင်းပါ အင်းပါ၊ မမကြိုင် စိတ်ကြိုက် အရင်လုပ်"
" သူ့အနှစ်တွေကိုလဲ ငါဘဲ မျိုမှာနော်"
" အင်းပါဆို မမကြိုင်ကလဲ၊ လောဘကလဲ ကြီးလိုက်တာ"
" ဟဲ့ ပြောထားရတယ်၊ ငါတို့က နင့်လို လက်ဖျောက်တီးတိုင်း ရနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ ရတုန်းလေး စားရတာ"
" အင်းပါ အင်းပါ၊ သူဇာက မမကြိုင်ဆီက ခုလို ရနေရင်ပဲ ကျေနပ်ပြီ၊ ကဲပါ ခု သူဇာ လုပ်ပေးနေတာ ကောင်းကောင်း ဖီးလ်ခံစမ်းပါ"
" ခံနေတာပေ့ါဟ၊ အင်း အား အား လုပ် လုပ် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး၊ ငါပြီးအောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး လုပ်စမ်းပါ"
" အာ မမကြိုင်ကလဲ၊ မပြီးလိုက်နဲ့အုံးလေ၊ သူဇာ့ကို လိုးပေးအုံး"
" အေး အေး မေ့လို့ မေ့လို့၊ ဒါဆိုလဲ ငါ့အပေါ် တက်ထိုင်ဟာ"
" သူဇာက အဲလို စပတ်ထဲ လီးဝင်နေတာ ကြိုက်တာ မမကြိုင်ရ"
" အေး၊ လီးဝင်တာတော့ လူတိုင်းကြိုက်တာပဲ၊ ငါလဲ အဲ့ကောင်ကို ဖင်လိုးပေးလိုက်ရင် ကောင်းမလား မသိဘူး၊ ဒါမှ ဒီကောင် ဖင်ခံတာ ကြိုက်ပြီး သူနဲ့ငါ ဖင်လိုး ဖင်ခံတွေ ဖြစ်သွားအောင်"
" ကောင်းတာပေါ့၊ လုပ်လိုက်လေ၊ သူဇာက သူ့မျက်နှာပေါ်ထိုင်ပြီး စပတ်ကျွေးသလိုနဲ့ သူ့ခြေထောက်ပါ မြှောက်ကိုင်ပြီး မလှုတ်နိုင်အောင် ထိမ်းထားပေးမယ်၊ နောက်ကနေ မမကြိုင် စိတ်ကြိုက်ဆွဲလိုက်"
" အင်း အင်း ငါလဲ ဖင်မလိုးဘူးသေးဘူး၊ နင့်ဖင် စမ်းလိုးကြည့်ရမယ် ထင်တယ်"
" မမကြိုင်ကလဲ မိန်းမတွေ ဖင်ခံတာ အရသာ မရှိဘူးဆို"
" တချို့မိန်းမတွေလဲ ဖင်ခံတာ ကြိုက်ပါတယ်၊ စမ်းကြည့်မယ်ဟာ၊ ငါ့ကို ဖင်ကုန်းပေး"
" ခဏလေးနေပါအုံး၊ ဒီမှာ ဖီးလ်လာနေတဲ့ဟာ၊ ဒီတစ်ချီပြီးရင် မမကြိုင်သဘော"
" ခု ကုန်းပါ၊ ဖင်မလိုးခင် စပတ်အရင်လိုးပေးမယ်လေ"
" အင်း အင်း စပတ်ကို အရင်လိုးနော်"
" အေးပါ၊ ငါအဆီဘူး ယူလိုက်အုံးမယ်၊ နင်ဖင်က ပါကင်ဆိုတော့ ဆီသုံးရမယ်"
သို့နှင့် မမကြိုင်မှာ ဖင်ကုန်းပေးထားသည့် သူဇာကို နောက်မှ စပတ်ကို လိုးရင်း အဆီဘူးထဲမှ ဆီဖြင့် ဖင်ဝကို သုတ်လိမ်းကာ လက်နှင့် စမ်းထိုးကစားကြည့်တော့သည်။
" အ... အ... အ... ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး"
" ခံလို့ ကောင်းလား"
" စပတ်နဲ့ အလိုးခံရတဲ့ ဖီးလ်တောင် ပျောက်သွားသလိုဘဲ"
" လီးနဲ့ လိုးကြည့်မယ်ဟာ"
" လိုး လိုး၊ မမကြိုင်သဘော၊ ဖြေးဖြေး စနော်"
" အေးပါ"
" အင်း အင်း အ အ အ အ အီးပါချင်လာပြီ"
" အောင့်ထားပါဟ၊ ဖင်ချရတာ တကယ်ကောင်းတာပဲ၊ ခုမှသိတယ်"
" သူဇာက ဘာမှန်းကိုမသိဘူး၊ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး ဖြစ်နေတာပဲ သိတယ်"
" ငါက ကောင်းနေတာ စေးပြီး စုတ်ဆွဲနေသလိုပဲ၊ စပတ်လိုးတာထက်တောင် ကောင်းသေး၊ ဒါကြောင့် စောက်ကောင်တွေ ဖင်ချချင်တာ၊ အဲ့ကောင် နင့်ဖင်ချမယ်ဆို လက်မခံနဲ့၊ ငါ့ဖင်ပဲ ချပေစေ"
" အင်းပါ မမကြိုင်ကလဲ၊ သူဇာ့ဖင် မမကြိုင်ပဲချ၊ သူဇာလဲ ဖင်ခံတာ မကြိုက်ပါဘူး၊ စပတ်နဲ့ ခံတာဘဲ ကြိုက်တယ်"
" ပီးလိုက်တော့ မမကြိုင် ပီးလိုက်တော့၊ သူဇာ အီးပါချင်လာပြီ၊ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး"
" ဒါဆိုလဲ အရင်သွားပါဟာ၊ နင်ပါပြီးမှ ထပ်ချမယ်"
`````````````````````````````````````
အခန်း (၂၇)
ကိုမင်းညို မသူဇာနှင့် လက်ထပ်ဖြစ်သည်မှလည်း ခက်ခက်က သူ့အပေါ် သံယောဇဉ်တွယ်သည့် အကြောင်းလဲ အများကြီးပါသည်။ ရှေးရေစက်လို့ပင် ဆိုရမလားမသိ၊ ကိုမင်းညိုနှင့် မသူဇာတို့ သားအမိ စတွေ့သည့် နေ့ကပင် သမီးခက်ခက်က သူ့အပေါ် အခင်ကြီး ခင်သွားသည်က စရပေမည်၊ ကိုမင်းညိုတို့ ရုံးမှ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက် မိတ်ဆွေတစ်ယောက်၏ အလှူပွဲတွင် မသူဇာတို့ သားအမိနှင့် မတော်တဆ ဆုံဖြစ်သည်။
လူကြီးစကားဝိုင်းတွင် မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ထိုင်နေသည့် ခက်ခက်ကို ကလေးချစ်တတ်သည့် ကိုမင်းညိုက မျက်လုံးပြူးပြလိုက်၊ မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်၊ လျှာထုတ်ပြလိုက်နှင့် စတော့ ခက်ခက်က ပထမ သူ့ကို စွေစောင်းစောင်း ကြည့်နေရာမှ ခဏချင်းမှာပင် ကိုမင်းညိုလုပ်သလို ပြန်လုပ်ပြကာ တခစ်ခစ် ရယ်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မျက်နှာအမူအရာ မျိုးစုံ လုပ်ကာစနေရင်း ကိုမင်းညိုက စားပွဲပေါ်မှ လက်သုတ်သည့် စက္ကူအပါးစားလေးနှင့် နှင်းဆီပန်းပွင့် ပုံလေးလုပ်ကာ ခက်ခက်ကို လာယူဘို့ ပြသည်။
ခက်ခက်ကလည်း ရဲရဲတင်းတင်းပင် သူထိုင်နေရာမှ ထလာကာ ကိုမင်းညို ထိုင်နေသည့် အနားသို့ ရောက်လာသည်။ ကိုမင်းညိုက ပြုံးပြရင်း လက်ထဲမှ စက္ကူနှင်းဆီ ပန်းပွင့်လေးကို ခက်ခက်ကို ပေးရင်း နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ မေးရင်း စကားစမြည်ပြောခိုက် အိမ်ရှင်၏ မိတ်ဆက်ပေးမှု့ဖြင့် မသူဇာနှင့်ပါ သိကျွမ်းရသည်။ ထို့နောက် ထမင်းတစ်ဝိုင်းထဲ စားကာ စကားလက်ဆုံကျရင်း လူပျိုကြီး ကိုမင်းညိုနှင့် တစ်ခုလပ်မလေး မသူဇာတို့ ချိတ်မိကြတော့သည်။
ထိုအချိန်က မသူဇာမှာ ပွဲစားခကို ကိုတင်မောင်မြင့် မမကြိုင်တို့နှင့် အတူခွဲယူနေရပြီး မသူဇာမှာ အမြဲ အရနည်းလေသည်။ ထို့ပြင် ပွဲစားအလုပ်မှာ နေ့စဉ် ဝင်ငွေမရှိသည့်အပြင် ကိုတင်မောင်မြင့်မှာ နှစ်ဖက်ချွန်ပီပီ မမကြိုင်နှင့် ကပ်ချွဲကာ ပွဲစားခကို အမြဲပိုယူတတ်သည်မို့ မသူဇာမှာ မလောက်မငှနှင့် ဘဝကို ခက်ခက်ခဲခဲ ရုန်းကန်နေရကာ သူတို့ရောက်ခါစက ဝယ်ထားသည့် အိမ်ပင် ရောင်းလိုက်ရပြီး အိမ်ငှားနေနေရသည့် အချိန်လည်း ဖြစ်သည်။
တကယ်ဆို မသူဇာမှာ အရွယ်ရော ရုပ်ရည်ပါ ရှိသော်လည်း ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဖြစ်တာကြောင့် တည်တည်တန့်တန့် လက်ထပ်ချင်သည့် သူက မရှိသလောက် ရှားသည်မို့ ကိုမင်းညိုက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းသည်ကို မသူဇာ မငြင်းနိုင်၊ မသူဇာအမြင်မှာ ကိုမင်းညိုက အသက် သုံးဆယ့်ခုနစ်နှစ်အရွယ် လူပျိုကြီး ဖြစ်သည့်အပြင် ရုပ်ရည် သန့်ပြန့်ကာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့် ဝင်ငွေကောင်းသည့် သူတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် သူ့သမီး ခက်ခက်က ကိုမင်းညိုကိုသာ ခင်တွယ်ပြီး ကိုမင်းညိုကလဲ ခက်ခက်အပေါ် ဖခင်တစ်ယောက်လို သဘောထားနိုင်သည့်မို့ မသူဇာအတွက် ငွေရေးကြေးရေးရော နေစရာပါ ကိုမင်းညိုက အားကိုးစရာ ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ထက် အသက် ဆယ်နှစ်ကျော်လောက် ကြီးသည့် ကိုမင်းညိုကို ငြင်းစရာအကြောင်း မရှိသည်မို့ ကိုမင်းညို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းသည်ကို လက်ခံလိုက်မိတော့သည်။
ခြောက်လကျော်မျှ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး အကဲခတ်လေ့လာရင်း သမီး ခက်ခက်နှင့် ကိုမင်းညိုတို့၏ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ခင်တွယ်သည့် သံယောဇဉ်ကို အကြောင်းပြကာ နှစ်ဦးသား လက်ထပ် ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ လက်မထပ်မှီ အချိန်ကတော့ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် သိက္ခာထိမ်းကာ ရိုးသားသန့်ရှင်းစွာ နေခဲ့သော်လည်း လက်ထပ်ပြီးမှ လူပျိုကြီးဖြစ်သည့် ကိုမင်းညိုကို တစ်ခုလပ် မသူဇာက ဆက်စ်ကိစ္စ ဦးဆောင်သင်ပြပေးသည်ကို ကိုမင်းညိုမှ ထိုကိစ္စ နားမလည်သည့် လူပျိုလူရိုးကြီးအဖြစ် အသွင်ဆောင်ရင်း ဆက်စ်ကို ကြိုက်သွားသည့်အလား ကာမဆက်ဆံမှု့တွင် စိတ်တူကိုယ်တူနှင့် အသွင်တူသည့် အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့လေသည်။ ဖခင်ငတ်နေသည့် ခက်ခက်မှာ ဖခင်နေရာ ရောက်လာသည့် ကိုမင်းညိုကို နွဲ့ဆိုး ဆိုးတော့သည်၊ ဦးဦးဟု ခေါ်နေရာမှ ဖေကြီးကို ပြောင်းခေါ်ကာ တကယ့်အဖေရင်းနှင့် မခြား ပူးပူးကပ်ကပ်နှင့် တွတ်တီတွတ်တာ နေတော့သည်။
ယခင်က မသူဇာတို့ သားအမိ ဘဝကို ဖြစ်သလို ရုန်းကန်နေရာမှ ကိုမင်းညိုနှင့် လက်ထပ်ပြီးနောက် အခြေတကျနှင့် တင့်တောင့်တင့်တယ် ဖြစ်လာတော့သည်။ သမီးခက်ခက်ကလည်း ယခုမှ အဝတ်အစား တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်နှင့် ကျောင်းတွင် သူများနည်းတူ လူတန်းစေ့ နေနိုင်လာသည်။ ခက်ခက်ကလည်း လိုချင်တာရှိလျှင် သူ့အဖေကို ဘယ်လိုချွဲကာ တောင်းရမည်ကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ ကိုမင်းညိုကလဲ့ ခက်ခက်ကို ဘာမဆို အလိုလိုက်သည်။ ကိုမင်းညိုကလည်း ကလေးချစ်တတ်သူပီပီ သွက်သွက်လက်လက်နှင့် ချစ်စရာကောင်းသည့် ခက်ခက်ကို သမီးအရင်းကဲ့သို့ပင် ချစ်သည်။
ကတည်းက အတွေ့အကြုံရင့်နေသည့် သူဇာစုတ်ပေးသည့် အရသာကို ကြာကြာတောင့်မခံနိုင်တော့ပဲ ခင်မောင်ကျော် တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်ကာ သူဇာ့ပါးစပ်ထဲ သုတ်ရည် ပန်းထွက်တော့သည်။ သူဇာမှာ မောင်ကျော် ပန်းထွက်သည်ကို ပါးစပ်နှင့် အသာမြှင်းစုတ်ကာ ထွက်သမျှကို မြိုချတော့သည်။ တစ်စက်မကျန် ထွက်ပြီးတော့မှ ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ပြီး
" တော်ပြီနော် မောင်ကျော်၊ မမလဲ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ မသိတော့ဘူး၊ မင်းအရည်တွေပါ မြိုချမိပြီ၊ မမ ဒါမျိုးတွေ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး၊ မင်းနဲ့တွေ့ပြီး ဘာဖြစ်ကုန်လဲ မသိတော့ဘူး"
" ကျနော်လဲ ဒီလိုပဲ မမနဲ့တွေ့မှ ခုလို ဖြစ်ကုန်တာ၊ မမကိုယ်က နမ်းရတာ အရမ်းအရသာရှိတာပဲ၊ ခု အစောကြီးရှိသေးတယ်၊ အချိန်ရှိသေးတာပဲ၊ လာလာ ကျနော့် အခန်းထဲ သွားမယ်"
" အိုကွာ မင်းကလဲ၊ မမကြောက်တယ်၊ ဒီထက်လွန်ကုန်ရင် မကောင်းဘူး၊ မမမှာ အိမ်ထောင်နဲ့"
" မမကလဲ မမယောက်ကျားက မစွမ်းတော့ဘူးဆို၊ လာပါ မမရာ မမစိတ်တိုင်းကျ ကျနော် လုပ်ပေးမယ်"
" အို မမစိတ်တိုင်းကျ မဟုတ်ပါဘူး၊ ခု မင်းစိတ်တိုင်းကျ မမကို လုပ်နေတဲ့ဟာ"
" အင်းပါ အင်းပါ ဒီတစ်ခါ မမစိတ်တိုင်းကျ ကျနော်လုပ်ပေးမယ်၊ လာ လာ မိုးချုပ်မှပြန်"
သို့နှင့် ခင်မောင်ကျော်နှင့် သူဇာမှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နားလည်မှု့ရကာ ဆက်စ်ပါတနာတင်မက စီးပွားရေး ပါတနာဘက်များပင် ဖြစ်လာလေတော့သည်။
``````````````````````````````````````````
အခန်း (၂၉)
မသူဇာမှာ ခက်ခက်ကိုမွေးပြီး ကလေးမွေးရခက်သည့် ပြဿနာနှင့် သားကြော ဖြတ်လိုက်ရသဖြင့် ကလေးမရနိုင်တော့သည်မို့ သားသမီး ထပ်မထွန်းကားပေ၊ ထို့ကြောင့် အိမ်ထောင်သက် ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဦးမင်းညိုမှာ ပထွေးဆိုသည့် အသိကိုပင် မေ့ကာ ခက်ခက်က သူတို့နှစ်ယောက်၏ သမီးရင်းလိုပင် ဖြစ်လာသည်။မသူဇာကလည်း ခက်ခက်နှင့် ဦးမင်းညိုတို့ သားအဖကဲ့သို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေသည်ကိုပင် သဘောကျနေသည်။ ဤကဲ့သို့ တကယ့်သွေးရင်း မိသားစုပမာ ဖြစ်နေသော်လည်း အရွယ်ရောက်ကာ လှသွေးကြွယ်လာသည့် ခက်ခက်၏ အပြုအမူများက ဖြူစင်နေသည့် ဦးမင်းညို စိတ်ကို အရောင်ဆိုးလိုက်သလို ဖြစ်လာသည်။
တိတိကျကျပြောရလျှင် ဦးမင်းညို ပင်စင်ယူခါစ၊ ခက်ခက် ဆယ်တန်းကို တတိယအကြိမ် ဖြေဘို့ ကြိုးစားနေသည့် အချိန်က စရပေမည်။ ထိုအချိန်က မသူဇာကလည်း သူဌေးလေး ခင်မောင်ကျော်နှင့် ပေါင်းကာ စီးပွားရေးတက်ခါစမို့ အိမ်တွင် မရှိသည့် အချိန်က များနေသလို ခက်ခက်ကလည်း ဆယ်တန်း နှစ်ခါကျထားသည်မို့ တတိယအကြိမ် ဖြေရန် ကျူရှင်သာတက်ပြီး အိမ်တွင် အနေများလာပြီး ဦးမင်းညိုနှင့် နှစ်ယောက်ထည်း ရှိသည့်အချိန်က များလာသည်။ ထိုကဲ့သို့ အိမ်တွင် အနေများနေရာမှ အလယ်တန်းကျောင်းကတည်းက တွဲနေသည့် သူ့အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း ချိုမာနှင့် ဝါဝါကျော်တို့၏ အဖြစ်များက ခက်ခက်စိတ်ကို အရောင် ဆိုးပေးလိုက်သလို ဖြစ်နေသည်။
ထိုကိစ္စကို ပထမဆုံး စတင်ခဲ့သူမှာ ချိုမာဖြစ်သည်။ သုံးယောက်တစ်တွဲတွဲနှင့် နေရာမှ ချိုမာမှာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲကို နှစ်ချင်းပေါက် အောင်ကာ တက္ကသိုလ် တက်သွားသော်လည်း အချင်းချင်း အဆက်သွယ် မပြတ်ခဲ့ချေ၊ ချိုမာလည်း ခက်ခက်နည်းတူ ပထွေးနှင့် နေရသော်လည်း ကွာသည်က ချိုမာတွင် ကိုကို ဆိုသည့် သူ့ပထွေးဘက်က ပါလာသည့် အကိုတစ်ယောက် ရှိနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ကိုကိုနှင့် ချိုမာတို့သည် မောင်နှမဟု ခံယူထားသော်လည်း တကယ်တန်း သွေးသားမတော်စပ်ကြချေ၊ ချိုမာ အမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ချိုမာက ငါးနှစ်သမီး ကျောင်းစတက်ခါစ၊ သူ့ပထွေးနှင့် ပါလာသည့် သား ကိုကိုမှာ သူ့ထက် နှစ်နှစ်ခန့်ကြီးပြီး တစ်ကျောင်းတည်းနေကာ ငယ်စဉ်ကပင် မောင်နှမရင်းကဲ့သို့ပင် အတူတကွ ကြီးပြင်းလာခဲ့သည်။ မောင်နှမဆိုသည့်အတိုင်း တစ်ခါတစ်ရံ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဘုနှင့်ဘောက် ရန်ဖြစ်ကြသလို တစ်ခါတစ်ရံလည်း တပူးပူး တတွဲတွဲနှင့် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မျက်စိအောက်မှ အပျောက်မခံတတ်ကြ။
ယခုတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အရွယ်ရောက်ကာ ကိုကိုမှာ ကောလိပ် ဒုတိယနှစ် ကျောင်းသား ဖြစ်နေသလို၊ ချိုမာလည်း ကောလိပ်ကျောင်း စတက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုကိုက ကောလိပ်ကျောင်း စရောက်ကတည်းက ရီးစား ရသွားသည်မို့ ယခု ဒုတိယနှစ် ရောက်လာသည့်အခါ မိန်းမအတွေ့အကြုံ အတော်အတန် ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ခုခေတ် လူငယ်များမှာ ဆက်စ်ကိစ္စကို မစောင့်စည်းကြတော့ပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပင် နေထိုင်ကြတော့သည်မို့ ရီးစားရပြီး မကြာမှီမှာပင် ကိုကိုက လူပျိုရည် ပျက်တော့သည်။ ချိုမာကတော့ ကျောင်းတွင် သူ့ကို ကြိုက်သူရှိသော်လည်း ရီးစား မထားချင်တာမို့ ယနေ့ထိ တစ်ဦးတည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပင် နေသည်။
သို့သော် ကောလိပ်ရောက်မှ သူငယ်ချင်းဖြစ်သည့် ချိုမာနှင့် အတွဲဆုံး သူငယ်ချင်း ယမင်းမှာ အထက်တန်း ကျောင်းသူ ဘဝထဲကပင် ရီးစားရှိသူဖြစ်ပြီး ကောလိပ်ကျောင်း တက်တော့ ရီးစား နှစ်ယောက်ခန့် ပြောင်းပြီးလေပြီ။ ယခု နွရောသီ ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ အိမ်မှာ အားနေခိုက် ယမင်းမှာ ချိုမာဆီ ရောက်လာကာ အခန်းထဲတွင် အလာပ သလာပ စကားပြောရင်း ယောက်ကျား လီးအကြောင်း ရောက်သွားသည်။ ယမင်းမှာ ရီးစားရှိသည့် ခေတ်လူငယ်ပီပီ ဆက်စ်ကိစ္စ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီး ချိုမာမှာတော့ ဆက်စ်ကိစ္စ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးချေ၊ သို့သော် သူလည်း ခေတ်လူငယ်ပီပီ အပြာကား အတော်အတင့် ကြည့်ဖူးသည်မို့ ဗဟုသုတတော့ ရှိလေသည်။
ကျောင်းပိတ်ထားသည်မို့ နေ့ခင်းဆိုလျှင် ကိုကိုနှင့် ချိုမာ မောင်နှမနှစ်ဦးသာ အိမ်တွင်ရှိပြီး မိဘများမှာ စီးပွားရေးလုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်နေသဖြင့် အိမ်တွင် အမြဲမရှိ၊ နှစ်ဦးတည်း ရှိသော်လည်း မောင်နှမရင်းဟု ခံယူထားသဖြင့် ထူးထူးခြားခြား မရှိလှပေ၊ စိတ်လိုလက်ရ တစ်ခါတစ်ရံ အတူတကွ ဂိမ်းကစားတတ်သည်။ ငြင်းခုံရန်ဖြစ်လျှင်လည်း နှစ်ယောက်သား လုံးလားထွေးလား တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး အလွန်အကျွံ မနာအောင် ရိုက်ပုတ်တတ်သော်လည်း အများအားဖြင့် ကိုကိုက ချိုမာကို အလျှော့ပေးတတ်လေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကျောင်းပိတ်ရက် ပျင်းလျှင် ကိုကိုက ကားတစ်စီးနှင့် သူငယ်ချင်းတွေထံ လျှောက်လည်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ချိုမာကို ခေါ်ကာ ဟိုဟိုဒီဒီ စားသောက်ဆိုင်သို့ သွားတတ်သည်။ ယမင်း လာသည့်နေ့က ကိုကိုလည်း အိမ်တွင်ရှိကာ သူ့အခန်းထဲတွင် ဂိမ်းကစားနေလေသည်။
ယမင်းမှာ ကျောင်းပိတ်ထားသည်မို့ ရီးစားနှင့် မတွေ့ဖြစ်ပဲ အားနေသည်မို့ ချိုမာ့ဆီ လာလည်ရင်း နှစ်ယောက်သား ချိုမာ့ အခန်းထဲတွင် အကြောင်းအရာမျိုးစုံ ပြောရင်း ဖေ့ဘွတ်ကြည့်နေရင်းမှ ကွန်မန့်တစ်ခုတွင် တွေ့လိုက်သည့် ကြီးမားသည့် လီးကို ယမင်းအား ပြရင်း တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ယောက်ကျားတွေလီးက အဲ့လောက်ကြီးလားဟု မေးလိုက်သည်။ ယမင်းမှာ ချိုမာပြသည့် လီးကိုကြည့်ရင်း
" စောက်ပိုတွေ ဘယ်သူမှ အဲ့လောက်မရှိဘူး"
" ဟုတ်လို့လား နင်ကလဲ ဒါဓာတ်ပုံလေ၊ မဟုတ်ပဲ ဓာတ်ပုံဘယ်လိုရိုက်မလဲ"
" မှန်ဘီလူး သုံးချင်သုံးမှာပေါ့ဟ၊ သူတို့က သူတို့ဟာ ကြီးတယ်ပြောမှ ကြိုက်တာဆိုတော့၊ ကြီးအောင် တမင်ရိုက်ထားတာနေမှာ"
" ငါကြည့်ဖူးတဲ့ ဆက်စ်မူဗီထဲမှာလဲ ကြီးပါတယ်၊ အဲ့လောက်ဘဲ"
" ချိုမာ နင်ကလေ၊ ရီးစားလဲမရှိ၊ အပြင်မှာလဲ မတွေ့ဘူးပဲ အထင်ကြီးမနေနဲ့၊ လီး အဲလောက်ကြီးတဲ့ ယောက်ကျား ရှိကိုမရှိဘူး၊ အဲဒါတွေက တမင်လုပ်ထားတာတွေ"
" ဟုတ်လို့လား နင့်ရီးစားလီးတွေရော နင်မြင်ဘူးလို့လား"
" မြင်ဖူးတာပေါ့ဟ၊ မမြင်ဘူးဘဲ ငါပြောမလား၊ ငါ ဆက်စ်လုပ်တဲ့ ယောက်ကျား ငါးယောက်လောက်ရှိပြီ၊ ဘယ်သူမှ အဲလောက်မရှိဘူး"
" နင်က ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ငါးယောက်လောက်နဲ့ လုပ်ဖူးတာလဲ၊ ငါသိတာဖြင့် နင် ရီးစားထားဘူးတာ နှစ်ယောက်ထဲ"
" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ချိုမာ ချိုမာ နင်လေ အိမ်ထဲအောင်းနေပြီး ဘာမှ မသိဘူး၊ ဒီလိုပဲပေါ့ဟ၊ ဘားတွေ ဘာတွေ သွားပြီး ကိုယ်နဲ့ အဆင်ပြေရင် အလိုလိုဖြစ်သွားတာ၊ ပြီးတော့လဲ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ သူ့လမ်းသူသွား ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွား"
" ငါတော့ သိပ်မယုံပါဘူး၊ ငါ မူဗီထဲ၊ ပစ်ချာထဲ တွေ့လိုက်ရင် အကြီးကြီးတွေလဲ"
" အော် ခက်ပြီ၊ နင့်ကို ဘယ်လို လက်တွေ့ပြရမလဲတောင် မသိတော့ဘူး၊ အော် အော် အခု နင့်ကိုကို အိမ်မှာမို့လား၊ ငါတို့ ကိုကို့လီးကို သွားကြည့်ပြီး နင့်ကို သက်သေပြမယ် မကောင်းဘူးလား"
" ဟဲ့ ငါ့အစ်ကိုကို၊ နင်ကလဲ မဖြစ်နိုင်တာ၊ ဘယ်လိုကြည့်မလဲ၊ ပြီးတော့ သူက ပြမလားဟ"
" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဘာနင့်အစ်ကိုလဲ၊ အရင်းလဲ မဟုတ်၊ ငါက နင်မယုံတာ သက်သေပြချင်တာ၊ ပြီးတော့ ငါလဲ နင့်အစ်ကိုနဲ့ တွေ့ချင်နေတာ၊ သူ့ပုံစံက မိုက်တယ်ဟ၊ လာ သူ့အခန်းသွားပြီး အီစီ သွားလုပ်မယ်၊ ယောက်ကျားလေးပဲ ငါအီစီလိုက်ရင် အသာလေးရတယ်"
" အိုး မကောင်းပါဘူး"
" လာပါ၊ နင် ဘာတွေကြောက်နေတာလဲ၊ ငါ့ဖာသာ ငါပြောမယ်၊ နင် အဖော်လိုက်ပေးရုံပဲ"
ယမင်းက ချိုမာကို အတင်းဆွဲခေါ်ကာ ကိုကို့ အခန်းကို လာခဲ့တော့သည်။
``````````````````````````````````````
အခန်း (၃၀)
" ဟိုင်း ကိုကို၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
" ဟော ယမင်းပါလား၊ ပျင်းတာနဲ့ ဂိမ်းကစားနေတာ၊ နင်တို့ အပြင်သွားမလို့လား၊ သွားလေ"
" မသွားပါဘူး၊ ငါတို့ ဒီမှာ ငြင်းနေကြလို့၊ ခစ် ခစ် ခစ်၊ အဲဒါ နင့်ကို အကူအညီ လာတောင်းတာ"
" ဘာတွေငြင်းနေတာလဲ"
" ခစ် ခစ် ခစ်၊ နင်တမျိုးမထင်နဲ့နော်၊ ဒီမှာ ငါနဲ့ ချိုမာ ယောက်ကျား ပိနစ်စ်အကြောင်း ငြင်းနေကြတာ၊ ငါက ယောက်ကျားပိနစ်စ်က ငါးလက်မလောက်ပဲ ရှိတယ်၊ အဲဒါ နင့်ညီမက ပုံပဲတွေ့ဘူးပြီး ဒီထက်ကြီးတယ် ပြောနေလို့၊ နင် မလိမ်နဲ့ မှန်မှန်ပြော၊ ယောက်ကျားပိနစ်စ်က ငါးလက်မလောက်ပဲ မို့လား"
ယမင်းက ယောက်ကျားလီးကို အင်္ဂလိပ်လို အသံထွက်ကာ သူတို့ ငြင်းသည့် အကြောင်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပင် ပြောလိုက်သည်။ ယမင်းအပြောကို ရုတ်တရက် ကိုကိုအံ့သြသင့်သွားသော်လည်း ယမင်းအကြောင်း သူလဲ သိနေသူပီပီ
" နင်တို့ရူးနေလား၊ ငြင်းစရာရှားလို့"
" ခစ် ခစ် ခစ်၊ ငါတို့ မရူးဘူး၊ ငါပြောတာ မှန်တယ်လို့လား၊ ငါတွေ့ဘူးတယ်နော်၊ ငါးလက်မလောက်ပဲ၊ ချိုမာက မယုံဘူးပြောနေလို့ မုံ့ဝယ်ကျွေးကြေး ငါတို့လောင်းထားတာ၊ မှန်မှန်ပြောနော်၊ နင်လဲ အဲ့လောက်ပဲမို့လား"
" ချိုမာ၊ သူပြောတာ တကယ်လား၊ နင်တို့လောင်းထားတာလား"
" အင်း၊ ယမင်းက ယောက်ကျားတွေက အဲ့လောက်လေးပဲ ရှိမယ်ပြောလို့၊ ချိုမာက ပုံတွေထဲမှာ တွေ့ဖူးတာ ဒီထက်ကြီးနေလို့ မယုံဘူး ဆိုပြီး လောင်းတာ"
" နင်လဲ မသိပဲနဲ့ လောင်းရတယ်လို့"
" ဒါဆို ယမင်း ပြောတာ မှန်တာပေါ့၊ ယောက်ကျားတွေဟာက ငါးလက်မလောက်ပဲပေါ့၊ ပုံထဲက ဟာတွေက မမှန်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား"
" မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ငါးလက်မထက်တော့ ကြီးပါတယ်"
" ဘာကြီးရမှာလဲ၊ ငါးလက်မပဲ၊ နင့်ဟာရော ငါးလက်မလောက်ပဲ ရှိမှာပါ၊ ဒီထက်ကြီးတယ်ဆိုရင် သက်သေပြလေ၊ ယမင်းက မြင်ရမှ ယုံမှာ"
ယမင်းက ဝင်ပြောသည်ကို
" အာ ငါ့ညီမရှေ့မှာ ပြလို့မဖြစ်ဘူး၊ နင့်ကို ပြရင် သူပါတွေ့သွားမှာ"
" ကိုကို နင် အပိုလာမပြောနဲ့၊ နင်တို့ မောင်နှမ အရင်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ်"
" အရင်းမဟုတ်လဲ သူက ငါ့ညီမပဲလေ၊ သူ့ကိုတော့ ငါမပြချင်ဘူး"
" ကဲ ကဲ ဒါဆို ငါကိုပြမလား"
" အေး နင့်ဆို ပြလို့ရတယ်"
" ခစ် ခစ် ခစ်၊ ချိုမာ နင် ဟိုဘက်လှည့်နေလိုက်လေ၊ ကိုကိုက နင့်ကို မပြဘူးတဲ့ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်"
" ဟွန်း ငါလဲ မကြည့်ချင်ပါဘူး"
ချိုမာက ပြန်ပြောရင်း ဟိုဘက်လှည့်လိုက်တော့
" ချိုမာ နင် လှည့်မကြည့်နဲ့နော်"
ချိုမာ့ကို လှမ်းပြောရင်း ကိုကိုက သူဝတ်ထားသည့် အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီတိုကို နည်းနည်းဆွဲချကာ လီးကို ပြသည်။ လီးက မတောင်ပဲ ပျော့နေသည်မို့ သေးနေသည်ကို ယမင်းက
" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ချိုမာ ချိုမာ ငါနိုင်ပြီ ငါနိုင်ပြီ သေးသေးလေး ခိ ခိ ခိ ခိ"
ယမင်း အသံကြောင့် ချိုမာမှာ လှည့်ကြည့်ရင်း ကိုကိုလီးကို တွေ့တော့
" ဟာ ကိုကိုကလဲ ကြီးတယ်ဆိုပြီး ဟုတ်လဲ မဟုတ်ဘူး၊ ချိုမာရှုံးပြီ"
" ဟ တောင်မှ မတောင်သေးတာ၊ သေးမှာပေါ့၊ တောင်ရင် ကြီးတယ်"
" ဒါဆို တောင်အောင်လုပ်ပြလေ"
" အေး လုပ်ပြမယ်၊ ကြည့်"
ကိုကိုက မခံချင်စိတ်ဖြင့် သူ့လီးကို ကိုင်ရင်း တောင်အောင် ဂွင်းထုကစားသည်၊ သို့သော် လီးက ချက်ခြင်းမတောင်လာသည်မို့
" ချိုမာ ဟိုဘက်လှည့်လေ၊ ဘာလို့လာကြည့်နေလဲ"
ကြည့်နေသည့် ချိုမာကို အရှက်ပြေ ရန်ရှာလိုက်သည်မို့ ချိုမာက ဟိုဘက်ပြန်လှည့်လိုက်သည်။
" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်"
ယမင်းက ရယ်ရင်း အနားတိုးလာကာ ကိုကိုရှေ့ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး တဝတ်လောက် ဆွဲချထားသည့် ကိုကိုဘောင်းဘီတိုကို အောက်ထိဆွဲချရင်း လက်က ပျော့နေသည့် လီးကို လာကိုင်သည်။ ကိုင်ရင်း ရယ်ကာ
" ခစ် ခစ် ငါ တောင်အောင် ဝိုင်းလုပ်ပေးရမလား"
ဟု ပြောရင်း လီးကို လာပွတ်ကစားသည်မို့ ကိုကိုက သူ့လက်ကို ရုတ်လိုက်ကာ အနားက ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ယမင်းကလည်း အနားတိုးလာပြီး ကိုကိုပေါင်ကြားထဲ ထိုင်ကာ လီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ယမင်း၏ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ကိုင်တွယ်မှု့ကြောင့် လီးမှာ ခဏအတွင်း ခပ်တင်းတင်းဖြစ်လာတာမို့ ကိုကိုက ထိုင်နေရာမှ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှဲချလိုက်ကာ မျက်စိမှိတ်ကာ မှိန်းရင်း ဖီးလ်သွင်းနေတော့သည်၊ ချိုမာက ဟိုဘက်လှည့်နေရာမှ မသိမသာ အသာလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်း ယမင်းမှာ သူ့အစ်ကို လီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ မျက်စိမှိတ်ကာ မှိန်းနေသည်ကို မြင်သွားသည်မို့ အံ့သြသင့်ကာ ကြည့်နေမိရင်း ယမင်းက သူ့ဘက်လှည့်ကာ လက်ရပ်ပြီး အနားခေါ်လိုက်သည်။ ချိုမာ အနားရောက်တော့
" ကြီးလာပြီ တွေ့လား၊ နင့် အစ်ကိုလီးက နည်းနည်းတော့ ပိုကြီးတယ်ထင်တယ်၊ ခစ် ခစ် ဒါပေမဲ့ ဟိုလောက်တော့ မကြီးဘူး"
အသံကြောင့် ကိုကိုက မျက်စိ တစ်ချက် ဖွင့်ကြည့်ကာ သူ့ညီမ ချိုမာ ယမင်းအနားတွင် ရပ်ပြီး သူ့လီးကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သွားသော်လည်း ဘာမှမပြောတော့၊ ယမင်းက သူ့လီးကို နည်းနည်းပိုကြီးတယ် ဆိုသည့် စကားကို ကျေနပ်ကာ မျက်စိပြန်မှိတ်ပြီး သူ့လီး ဒီထက်ပိုတောင်အောင် ဖီးလ်ပြန်ယူလိုက်တော့သည်။ ချိုမာလည်း ရပ်ကြည့်နေရာမှ ကုတင်ပေါ်ဝင်ထိုင်ပြီး ယမင်း ဂွင်းထုပေးနေသည်ကို သေချာကြည့်နေမိသည်။ ယမင်းက ဂွင်းထုပေးရင်း လီးကို လှမ်းစုတ်လိုက်သည်။ သူ့လီးကို အစုတ်ခံရတာမို့ ကိုကိုက ရုတ်တရက် ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်သည်။ ယမင်းကလည်း လီးစုတ်ရင်းတန်းလန်း လှမ်းအကြည့်နှင့် ဆုံကာ မျက်လုံးချင်း စက္ကန့် အနည်းငယ် ဆုံပြီး ကိုကိုက သူ့ခေါင်းကို အိပ်ယာပေါ်ပြန်ချရင်း မှိန်းနေတော့သည်။ ကိုကိုခေါင်းထောင် ကြည့်ကာ ဘာမှမပြောဘဲ ပြန်မှိန်းသွားသည်ကို ယမင်းက လီးစုတ်ရင်း ချိုမာ့ကို လှမ်းကြည့်ကာ မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြရင်း အားနေသည့် လက်ဖြင့် လက်မပါ ထောင်ပြလိုက်သေးသည်။
``````````````````````````````````````````
အခန်း (၃၁)
ယမင်း၏ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် စုတ်ချက်ကြောင့် ကိုကို့လီးမှာ တောင်သထက် တောင်ကာ အကြောကြီးများပင် တင်းလာတော့သည်။ တောင်သည်မှာ လီးက ယမင်းပါးစပ်ထဲ တဝက်မျှပင် ဝင်နိုင်တော့သည်။ အားရပါးရ လေးငါးဆယ်ချက် မနားတမ်းစုတ်ပြီး ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ကာ လက်ဖြင့် ဂွင်းဆက်ထုပေးရင်း
" နင့်အစ်ကိုလီးကတော့ တကယ်ကြီးတယ်ဟ၊ ငါရှုံးပြီ၊ နင်ကိုင်ကြည့်မလား"
" ဟာ နင်ကလဲ မကိုင်ပါဘူး၊ ငါ့အစ်ကိုပါဆိုမှ"
" နင်တို့က အဲဒါခက်တာ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လိမ်နေတဲ့သူတွေ၊ မောင်နှမအရင်းမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ၊ ကိုင်တော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ လာ ကိုင်ကြည့်၊ နင်က တစ်ခါမှ လီးကိုင်ဘူးတာလဲ မဟုတ်ပဲ မူမနေနဲ့၊ ကိုင်ကြည့်၊ကိုင်လို့ ကောင်းတယ်ဟ"
ယမင်းမှာ လက်တစ်ဖက်က ဂွင်းထုပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ် ဖြစ်နေသည့် ချိုမာ့လက်ကို ဆွဲကာ လီးကို ပေးကိုင်လိုက်သည်။ ချိုမာမှာ သူ့အစ်ကိုကို လှမ်းကြည့်လိုက် လီးကို ကြည့်လိုက်နှင့် မသိမသာ ရုန်းရင်း လီးကို ကိုင်မိသွားသည်။ ကိုင်မိသည်နှင့် အထိအတွေ့ကြောင့် လက်မလွှတ်ချင်ပဲ ကိုင်နေရာမှ မသိမသာ ဂွင်းထုကစားရင်း အရှိန်ရကာ ယမင်းလုပ်သလို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဂွင်းထုပေးမိသည်။ အရှိန်ရလာသည့် ချိုမာ့ကို ကြည့်ကာ ယမင်းလည်း သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်။ ကိုကိုလည်း မျက်စိဖွင့်လာပြီး သူ့ညီမ ချိုမာ သူ့လီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးနေသည်ကို တွေ့သော်လည်း ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ ဖီးလ်တက်နေသည်မို့ ဆက်မှိန်းနေလေသည်။ ယမင်းမှာ အင်္ကျီသာမက ဘရာကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေသည့် ချိုမာ့ လက်ထဲမှ လီးကို ငုံ့စုတ်ပြန်သည်။ စုတ်ရင်း ချိုမာ့ကို
" နင့် အစ်ကိုလီးက သန့်နေတာပဲ၊ မနေနိုင်ဘူးဟ၊ နင့်လဲ စုတ်ကြည့်လေ၊ စုတ်လို့ကောင်းတယ်ဟ၊ နင်ကြိုက်သွားမယ်"
ဟု ပြောရင်း လီးကို တပြွတ်ပြွတ် အသံထွက်အောင်ပင် စုတ်နေတော့သည်။ လီးချောင်းကိုလည်း လျှာနှင့် ယက်ကာ ချိုမာ့ကို မချိုမချဉ် ပြုံးကြည့်ရင်း အမျိုးမျိုး စုတ်ပြ၊ ယက်ပြတော့သည်၊ အမျိုးမျိုး စုတ်ပြ ယက်ပြပြီးမှ လီးကို ကိုင်ကာ ချိုမာ့ဘက် ထိုးပေးလိုက်သည်။ ချိုမာမှာ သူဂွင်းတိုက်ပေးသည်ကို သူ့အစ်ကို တွေ့သွားပြီး ဘာမှမပြောတာမို့ အတင့်ရဲလာကာ ခုလို ယမင်းက စုတ်ကြည့် ခိုင်းသည်နှင့် ချိုမာလည်း မနေနိုင်တော့ပဲ အလိုလို လီးကို ငုံ့စုတ်လိုက်တော့သည်။
ချိုမာစုတ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း ယမင်းလည်း ဂွေးဥကို အတင်းဝင်စုတ်တော့သည်။ ဒီတော့မှ ကိုကိုလည်း မှိန်းနေရာမှ မနေနိုင်တော့ဘဲ တအင်းအင်း အသံထွက်ကာ ခေါင်းထောင်ပြီး သူ့လီးကို ကုန်းစုတ်နေသည့် ချိုမာ့ဖင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဖင်ကို ဆုတ်လိုက် ကိုင်လိုက် လုပ်နေရာမှ ကိုကို့ လက်က ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကို လာနှိုက်သည်။ ချိုမာက အိမ်နေရင်း ဂါဝန်ဝတ်ထားသည်မို့ လက်က ဂါဝန်အောက်မှ ဝင်လာပြီး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပေါ်မှ စောက်ဖုတ်ကို လာပွတ်နေသည်၊
" ငါ မနေနိုင်တော့ဘူးဟာ၊ မရတော့ဘူး"
ယမင်းက ပြောပြောဆိုဆို ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့စကဒ်နှင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို သူ့ဖာသူ ဆွဲချွတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လဲနေသည့် ကိုကို့ပေါ် တက်ခွကာ လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ သွင်းကာ လိုးတော့သည်။ ယမင်းမှာ အတွေ့အကြုံ အတော်ရှိသည်မို့ ကောင်းကောင်းလိုးတတ်ကာ အပေါ်မှ စည်းချက်မှန်မှန် လိုးနေတော့သည်။ ချိုမာမှာ လိုးသည်ကို ဗီဒီယိုထဲတွင်သာ မြင်ဖူးသည်မို့ အခုလို သူ့မျက်စိရှေ့မှာ သူ့အစ်ကိုလီးက သူ့သူငယ်ချင်း စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်နှင့် လိုးနေသည်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ပါလာကာ သူ့အဝတ်အစား အကုန်ဆွဲချွတ်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်းနည်းတူ သူကြည့်ဘူးသည့် ဗီဒီယိုများအတိုင်း သူ့အစ်ကို မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်ခိုင်းတော့သည်။
ထန်နေသည့် စိတ်က မောင်နှဆိုသည့် အသိကို ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတော့၊ ကိုကိုကလည်း သူ့မျက်နှာပေါ် တက်ခွလာသည့် ချိုမာ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို လှမ်းထိမ်းပြီး စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ လျှာထိုးကာ အားရပါးရပင် ယက်တော့သည်။ ချိုမာမှာ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသည့် အထိအတွေ့ကြောင့် ညည်းသံ တအင်းအင်းနှင့် ထွက်နေသလို ယမင်းမှာလည်း ကြီးမားသည့် ကိုကို့လီးကြောင့် တအင်းအင်းနှင့် အော်ရင်း အရသာတွေ့နေတော့သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ညည်းသံကိုယ်စီနှင့် ကာမအရသာ ခံစားနေရင်း
" အား အား မရတော့ဘူး၊ ပြီးပြီ ပြီးပြီ အား"
ယမင်းဆီမှ အသံထွက်လာသလို
" အား အား ငါလဲ ပြီးပြီ ပြီးပြီ၊ အား အား"
အဆုံးသတ် ပြီးဆုံးခြင်း အရသာကို ခံစားရင်း နှစ်ယောက်သား ငြိမ်ကျသွားသလို၊ ချိုမာလည်း ကိုကို့မျက်နှာပေါ် ခွထားရာမှ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက် ခြေပြစ်လက်ပြစ် လဲလိုက်သည်။ ယမင်းလည်း ခွထားရာမှ ကုန်းထကာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ပလွတ်ကနဲ ကျွတ်သွားသည့် လီးကိုကြည့်ရင်း
" ကိုကို နင်မပြီးသေးဘူးလား"
" ဟင်အင်း မပြီးသေးဘူး၊ ငါလိုးချင်သေးတယ်"
" ဒါဆို ချိုမာ့ကို တစ်လှည့်လိုးဟာ၊ ချိုမာ နင်တစ်ခါမှ အလိုးမခံဘူးသေးဘူးမို့လား၊ ခံမလား"
ချိုမာမှာ ပြီးထားသော်လည်း အလိုးမခံရသေးတာမို့ အာသာမပြည့်၊ ထို့ကြောင့် ယမင်းအမေးကို ချက်ခြင်းပင်
" အင်း ခံမယ်"
" ကိုကို နင်ချိုမာ့ကို လိုးဟာ၊ ငါမခံနိုင်တော့ဘူး၊ နင့်လီးက ကြီးတော့ ကျိမ်းနေပြီ"
ကိုကိုကလည်း ထန်နေပြီး မပြီးသေးတာမို့ ဘာမှ မစဉ်းစားမိတော့၊ ကုန်းထကာ ပက်လက်လဲနေသည့် ချိုမာ့ ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လီးကို ချိုမာ့စောက်ဖုတ်နှင့် တေ့လိုက်သည်။
" ဖြေးဖြေးသွင်းနော် ကိုကို၊ ချိုမာက အတွေ့အကြုံ မရှိသေးဘူး"
ဆန္ဒပြည့်ထားသည့် ယမင်းက သတိပေးသလို ပြောရင်း ချိုမာ စိတ်ထအောင် စောက်စေ့ကို လက်နှင့် အသာပွတ်ပေးနေသည်။ ကိုကိုကလည်း သူ့လီးကို ချိုမာ့စောက်ဖုတ်နှင့် တေ့ကာ ဒစ်မြုတ်အောင် အသာသွင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် အဖျားပိုင်း ထုတ်ချည်သွင်းချည်ဖြင့် အစပျိုးသလို စလိုးနေပြီး ယမင်းကလည်း စောက်စိကို ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ချေကစားပေးသည်။ အထိအတွေ့ကြောင့် ချိုမာမှာ တအားအားနှင့် အော်နေသော်လည်း အသံက နာလို့အော်သည့် အသံမဟုတ်ဘဲ ဖီးလ်အတက်လွန်ပြီး အော်သည့် အသံဖြစ်သည်မို့ ကိုကိုကလည်း လိုးရင်း လီးကို တဖြေးဖြေး သွင်းလာသည်။ ချိုမာ စောက်ဖုတ်ကလည်း အပျိုစစ်စောက်ဖုတ်မို့ တင်းကျပ်ကာ လိုးလို့ကောင်းလှသည်။ စောစောကတည်းက ဖီးလ်တက်နေသည့် ကိုကိုမှာ ချိုမာ စောက်ဖုတ်ကို လိုးရင်း ကြာကြာတောင့်မခံနိုင်တော့၊ ကောင်းလွန်းသည့် အရသာကြောင့် ပြီးချင်လာသည်မို့ လီးကို အဆုံးထိ အပြီးသတ် ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။
ချိုမာလည်း လီးတဆုံးဝင်သည်နှင့် တအားအားနှင့် နာကျင်သလို အော်သော်လည်း ကိုကိုမှာ ပြီးခါနီးပြီမို့ မရပ်နိုင်ပဲ လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်လိုက်သည်နှင့် မထိမ်းနိုင်တော့ပဲ ကမန်းကတမ်း ဆွဲထုတ်ပြီး ချိုမာ့ဗိုက်ပေါ် သုတ်ရည် ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ ပန်းထွက်လာသည့် သုတ်ရည်က ဗိုက်ပေါ်တင်သာမက နို့ထိအောင် စင်သွားသည်မို့ ယမင်းက သုတ်ရည်များကို ကြည့်ကာ "အိုး အိုး အများကြီးပဲ" ဟု ဆိုကာ သုတ်ရည်များကို လက်နှင့် လိုက်ပွတ်တော့သည်။ ချိုမာလည်း ကိုကိုလီးထုတ်လိုက်သည်နှင့် ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ သုတ်ရည် ထွက်သွားသည်နှင့် ကိုကိုလဲ ထန်စိတ်ပျောက်ကာ အသိစိတ် ပြန်ဝင်လာပြီး ချက်ခြင်းပင်
" ဟာ ဟာ ဒုက္ခဘဲ မှားပြီ မှားပြီ ငါတို့မှားပြီ"
ကိုကို၏ မှားပြီ မှားပြီနဲ့ တတွတ်တွတ် အော်နေသံကြောင့် ချိုမာလည်း အိပ်ယာမှ လူးလဲ ကုန်းထကာ သူ့အဝတ်အစားပင် မယူတော့ပဲ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်သွားသည်၊ အဝတ်အစား ပြန်ဝတ်နေသည့် ယမင်းက ကိုကို ငူငူကြီး ထိုင်ကာ မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ပြီး မှားပြီ မှားပြီနှင့် တတွတ်တွတ် ရွတ်နေသံကြောင့် စိတ်တိုသလို
" ကိုကို နင်ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ စိတ်ပါလို့ ဖြစ်သွားတာ ဘယ်သူမှ မမှားဘူး၊ ပြီးတော့ နင်နဲ့ ချိုမာလဲ မောင်နှမ အရင်းတွေ မဟုတ်ဘူး၊ ခုဖြစ်ပြီးသွားတဲ့ ကိစ္စလဲ ဘာမှပြင်လို့မရတော့ဘူး၊ အိုကေ?၊ နင် မေ့လိုက်၊ ဒီကိစ္စ မေ့လိုက်တော့၊ မှားပြီ မှားပြီနဲ့ စွပ်အော်မနေနဲ့၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ပဲ သဘောထား၊ ငါတို့ ဒီအကြောင်း ဘာမှ ထပ်မပြောကြေး၊ ယောက်ကျားဖြစ်ပြီး ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ငါလဲ ပြန်တော့မယ်"
ဟု စိတ်တိုတိုနှင့် သူခံယူချက်အတိုင်း ပြောရင်း ပြန်သွားသည်။ ကိုကိုသာ တစ်ယောက်တည်း ကုတင်ပေါ်တွင် ငူငူကြီး ထိုင်ကာ ချိုမာ့ကျန်ခဲ့သည့် အဝတ်အစားများကို ကြည့်ရင်း ချိုမာ့အပေါ် သူပြုမိသည့် သူ့အမှားအတွက် နောင်တရနေလေတော့သည်။
```````````````````````````````````````
အခန်း (၃၂)
" ကဲ သားနဲ့ သမီး စိတ်ကောက်နေကြတာလား၊ ရန်ဖြစ်ထားပြန်ပြီလား"
ခါတိုင်း ရီကာမောကာနှင့် ပြောဆိုငြင်းခုန်နေကျ နှစ်ယောက် ခုစကားမပြောပဲ နေသည်မှာ သုံးရက်လောက် ရှိနေပြီကို ရိပ်မိသည့် ချိုမာ့အမေက ပြောလိုက်သည်၊ ကို့ကို့ အဖေကလည်း သားကလဲ ကိုယ့်ညီမလေးကို စိတ်ဆိုးအောင် စရသလား ဟု လှမ်းမန့်သည်။ မိဘက ဝင်ပြောနေသော်လည်း ကိုကိုနှင့် ချိုမာမှာ တုန့်တုန့်မျှ မလှုတ်၊ ကိုကိုအဖေက အလုပ်သွားခါနီးမို့ စိတ်ရှည်ဟန် မတူ
" သား ခု မင်းညီမကို တောင်းပန်လိုက်၊ ဘယ်သူမှားမှား မှန်မှန် သားကအကြီး သား တောင်းပန်လိုက်"
သူ့အဖေ ခပ်ငေါက်ငေါက် အပြောကြောင့် ကိုကိုက ချိုမာ့ကို စွေစောင်းကြည့်သည်၊ ချိုမာကလည်း ကိုကို့ကို လှမ်းကြည့်တာနှင့် ဆုံသွားပြီး ကိုကို့ အကြည့်ကြောင့် ချိုမာက မျက်စောင်းထိုးကာ မျက်နှာကို ရွဲ့ပြတော့သည်။ ချိုမာ့ အမူအရာကြောင့် ကိုကိုလည်း ရုတ်တရက်
" ဒါက ဘာဖြစ်တာလဲ"
" ဟွန့် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ သူနဲ့လဲ စကားမပြောပဲ လာပြောနေတယ်"
" ဟဲ့ သမီး၊ ကိုယ့်အစ်ကိုကို ဒီလိုမပြောနဲ့လေ"
" မေမေက ဘာသိလို့လဲ ကိုကိုက သမီးကို စကားစ,မပြောတာ"
" ဟုတ်လားသား၊ သားက ဘာလို့ သမီးကို မပြောတာလဲ"
" မဟုတ်ဘူး ဖေဖေ၊ သူမပြောလို့ သားမပြောတာ"
" မလိမ်နဲ့ ကိုကို အရင်မပြောတာ"
" မဟုတ်ဘူး ညီမလေး မပြောတာ"
" ကဲ ကဲ ငြင်းမနေကြနဲ့၊ သားက ညီမလေးကို တောင်းပန်လိုက်"
" တောင်းပန်ဘို့ မလိုပါဘူး၊ မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ကျွေး"
မိဘများ၏ အတင်းတိုက်တွန်းမှု့ကြောင့် ချိုမာလဲ ပါးစပ်က ထွက်ရာပြောရင်း သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။
" ကဲ ကဲ သား ကြားလား၊ သမီးက မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ကျွေးခိုင်းနေတာ၊ သား သွားဝယ်ပေးပြီး ညီမလေးကို ချော့လိုက်၊ ညနေ မေမေတို့ ပြန်လာရင် စိတ်ကောက်နေတာ မမြင်ချင်ဘူးနော်"
ကိုကို မုန့်ဟင်းခါးဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ ချိုမာက အိပ်ခန်းထဲတွင် အိပ်နေလေသည်။ သူ့အဖေနှင့် အမေမှာ အလုပ်ထွက်သွားပြီမို့ အိမ်တွင် ဘယ်သူမှ မရှိ၊ ဖြစ်စကတော့ ထူပူကာ သူမှားသွားပြီဟု ထင်ခဲ့သော်လည်း နောက်တစ်နေ့ သွေးအေးအေးနှင့် တကယ်တန်း စဉ်းစားကြည့်တော့ သူနှင့် ညီမလေးမှာ ဘာမှမတော်၊ ပြီးတော့ ညီမလေးကလည်း သူ့ကို ပြစ်ပြစ်ခါခါ စိတ်ဆိုးပုံမရ၊ ဟိုတစ်နေ့က ညီမလေးကပင် သူ့ကို စိတ်ပါလက်ပါနှင့် လုပ်ပေးခဲ့သည်ကို သူပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ သူကလည်း ညီမလေးနှင့် ဖြစ်ခဲ့သည့် အဖြစ်ကို ပြန်စဉ်းစားမိတိုင်း ညီမလေးနှင့် ဟိုနေ့ကလို အတူနေချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်နေသည်။
သူ့ကုတင်ပေါ်တွင် ညီမလေး ကျန်ခဲ့သည့် အဝတ်အစားများကို ကြည့်ပြီး ညီမလေးနှင့် ဖြစ်ခဲ့သည်ကို သတိရနေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ကျန်ခဲ့သည့် ညီမလေး အဝတ်အစားများကို ခဏခဏ နမ်းမိသည်။ သို့သော် ဘယ်လိုစရမှန်း မသိသည့်အပြင် ညီမလေးကလည်း သူ့နှင့် အရင်လို စကားလာမပြောသဖြင့် ဘယ်လိုစရမှန်း မသိ ဖြစ်နေတုန်း မနက်က ဖေဖေနှင့် မေမေက ဆူသဖြင့် ညီမလေးနှင့် စကားပြောရန် အခွင့်ကောင်း ရသွားတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ဝယ်လာသည့် မုံ့ဟင်းခါးကို ထမင်းစား စားပွဲပေါ်တင်ထားခဲ့ပြီး ညီမလေး အခန်းကို ထွက်လာခဲ့သည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ ညီမလေးက ကုတင်ပေါ်တွင် တစောင်းအိပ်နေသည်။ သူဝင်လာတာ တွေ့တော့ ချိုမာက ဘာမှ မပြောဘဲ တစ်ချက်ကြည့်ကာ မျက်စောင်းထိုးသည်။ သူက ချိုမာဘေး ဝင်ထိုင်းရင်း
" ကိုကို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ညီမလေးရာ၊ ကိုကို သေချာစဉ်းစားပြီးပြီ၊ ညီမလေးနဲ့ ကိုကိုက တကယ်တော့ မောင်နှမ အရင်းမှ မဟုတ်တာ ယမင်းပြောတာမှန်တယ် သိလား"
" ဟင်အင်း ဟင်အင်း လာမပြောနဲ့၊ ကိုကိုပဲ ပြောတာ မောင်နှမချင်း မလုပ်ကောင်းဘူးတဲ့၊ ချိုမာ အရမ်းရှက်တာပဲ"
ပြောပြောဆိုဆို ချိုမာက အိပ်ယာပေါ် မှောက်ကာ တရှုံ့ရှုံ့နှင့် ငိုတော့သည်။
" အာ ညီမလေးကလဲကွာ၊ အဲဒီတုန်းက ကိုကို လန့်ပြီး ပြောလိုက်တာပါ၊ တကယ်မောင်နှမမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ၊ ကိုကို အဲလိုမပြောတော့ဘူး၊ ညီမလေးနဲ့ ကိုကို အမြဲတန်း အဲလိုနေမယ်နော် နော် တိတ် တိတ်"
ကိုကိုက ချိုမာကို ချော့မော့ပြောရင်း မှောက်အိပ်နေသည်ကို ချိုမာ့ဂုတ်သားကို နမ်းသည်၊ ချိုမာက ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေသည်မို့ ပက်လက်ဆွဲလှန်ကာ ပါးနှစ်ဘက်ကို နမ်းတော့သည်။ အနမ်းက တဖြေးဖြေးနှင့် နှုတ်ခမ်းဆီပါ ရောက်လာပြီး ဆွဲစုတ်နမ်းနေတာမို့ ငိုသံပျောက်ကာ သူ့အပေါ် အုံ့မိုးနေသည့် ကိုကို့ကို ပြန်ဖက်လာသည်။ ထို့နောက် ချိုမာ့ အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်ကာ နို့အုံကို ဘရာစီယာပေါ်မှ နမ်းရုံမက ဘရာပါ လှန်တင်ပြီး ပန်းနုရောင် နို့သီးလေးကို ငုံစို့တော့သည်။
ချိုမာမှာ ကိုကို၏ လုပ်ရပ်ကြောင် ဖီးလ်တက်လာပြီ တအင်းအင်းနှင့် လူးလှိမ့်ကာ ခေါင်းကို အတင်းဖက်ထားမိသည်။ ထိုနောက် ချိုမာဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီခပ်ပွပွကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပေါ်မှ နမ်းတော့သည်။ နမ်းရင်း ဘောင်းဘီဂွကြားကို ဆွဲဟပြီး ပေါ်လာသည့် အကွဲကြောင်းကြားကို လျှာဖြင့် ယက်ပြန်သည်။
ချိုမာမှာ တအင်းအင်းနှင့် လူးလှိမ့်ကာ အောက်ပိုင်းက တဆတ်ဆတ် တုန်နေတော့သည်။ ကိုကိုမှာ ယက်ရင်း အားမရတော့သလို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်နှင့် ချိုမာ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို အတင်း ဆွဲစုတ်တော့သည်။
" အား အား အား အား ကိုကို ကိုကို အား အား မရတော့ဘူး မခံနိုင်ဘူး မခံနိုင်ဘူး"
တင်ပါးတစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အတင်းကပ်ထားသည် ကိုကို့ခေါင်းကို အတင်းတွန်းထုတ်နေသော်လည်း ကိုကိုက အလျှော့မပေးပဲ အတင်းယက်နေသည်မို့ ချိုမာမှာ အတင်းပင် ရုန်းထွက်ကာ ထထိုင်လိုက်ပြီး ကိုကို့ကို အိပ်ယာပေါ် တွန်းချကာ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်တော့သည်။ ကိုကိုကလည်း ချိုမာ ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိသည့်အလား အလိုက်သင့်ပင် ကိုယ်ကိုကြွပေးသည်။
ဘောင်းဘီကျွတ်သွားသည်နှင့် ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည့် တောင်နေသော လီးကို ဖမ်းဆုတ်ရင်း ကိုကို့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုကိုက မျက်စိမှိတ် ဇိမ်ခံနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်မို့ နှုတ်ခမ်းကို မဲ့ရင်း လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဂွင်းထုကစားပေးကာ ဒစ်ကို လှမ်းငုံလိုက်သည်။ တကယ်တန်း ချိုမာက အတွေ့အကြုံ မရှိသော်လည်း အပြာဗီဒီယိုများ ကြည့်ဖူးသည်မို့ ဘယ်လို လုပ်ရမှန်း သိနေသည်။ ဒစ်ကို ငုံလို လျှာနှင့် ပွတ်ဆွဲရင်း ဆွဲစုတ်လိုက်သည်နှင့် ကိုကိုက အားကနဲ အသံခပ်တိုးတိုး ထွက်လာပြီး တင်ပါးပါ ကြွတက်လာသည်။ ချိုမာက ကိုကို့ကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ကိုကို ဖီးလ်တက်နေမှန်း သိသည်နှင့် လီးကို ပါးစပ်ထဲ သွင်းနိုင်သမျှ သွင်းကာ ဆွဲဆွဲစုတ်တော့သည်။
" အီး အီး အ အ ညီမလေး ညီမလေး၊ တော်ပြီ တော်ပြီ ရပြီ ရပြီ ကိုကို လုပ်မယ်"
ပြောပြောဆိုဆို ကိုကိုက ထထိုင်ကာ ချိုမာကို အိပ်ယာပေါ် လှဲချကာ ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်တော့သည်။ ကိုကိုဘာလုပ်တော့မည်ကို သိလိုက်သည်မို့
" ကိုကို၊ ဖြေးဖြေးနော်၊ ချိုမာကြောက်တယ်၊ ဟိုနေ့က ကိုကိုက အတင်းကြီး လုပ်တာ နာလိုက်တာ"
" ဆောရီး ဆောရီး ညီမလေးရာ၊ အဲ့တုန်းက အရှိန်အရမ်းတက်ပြီး ဘာမှန်းကို မသိတော့လို့"
" ကိုကိုလုပ်တာ နှစ်ရက်လောက် ကျိမ်းပြီး နာနေတာ သိလား"
" အင်းပါ အင်းပါ ဒီတစ်ခါ ဖြေးဖြေးလေး လုပ်ပေးမယ်၊ နာတာနဲ့ ပြော"
" တကယ်နော်၊ ချိုမာကြောက်တယ်"
" တကယ်ပြောတာပါ၊ မနာအောင် အဆုံးထိ မလုပ်ဘူးလေ၊ ညီမလေး ခံနိုင်သလောက်လေးပဲ သွင်းပြီးလုပ်မယ်၊ နာရင်ပြော၊ ကိုကို ထိမ်းပြီးလုပ်မယ်"
" တကယ်နော်"
" အင်းပါ၊ ကဲ ကြည့် ကိုကို အဖျားလေးပဲ သွင်းပြီး လုပ်မယ်"
" အို့ အို့ အို့"
" နာလို့လား ညီမလေး"
ချိုမာက ဘာမှပြန်မပြောပဲ အသာမှိန်းခံနေသည်။ ခဏကြာတော့ နည်းနည်း ထပ်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
" အ အ"
ချိုမာ့ဆီမှ အသံထွက်လာသည်မို့
" အင်း အင်း နာရင်ပြောနော် ညီမလေး"
" အ အ အ အ အင်း အင်း"
" နာလားညီမလေး"
" ဟင်အင်း မနာပါဘူးဆို ဒီမှာ ကောင်းနေတာ ဘာတွေလာမေးနေလဲ မသိဘူး"
" အင်းပါ အင်းပါ"
" အို့ အို့ ကိုကိုနော် ကိုကို အ အ အင်း အင်း "
မိဘတွေ ပြန်လာသည့် အချိန်မှာတော့ ကိုကိုနှင့် ချိုမာတို့ နှစ်ယောက် တခစ်ခစ် တဟီးဟီးနှင့် ငြင်းခုံကြရင်း အိမ်ရှေ့ဆိုဖာတွင် အတူထိုင်ကာ ဂိမ်းကစားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
```````````````````````````````
အခန်း (၃၃)
ချိုမာက သူကြုံခဲ့ရသည်များကို ဝါဝါကျော်နှင့် ခက်ခက်ကို ပြောပြသည်မို့ အပျိုမလေး နှစ်ယောက်မှာ ချိုမာ့ကို အားကျနေကြသည်။ အပြင်မှာ ရီးစားထားစရာမလိုပဲ တစ်အိမ်ထဲ လိုတာရနေသည့် ချိုမာ့ကို အားကျရာမှ ဝါဝါကျော်က သူ့အစ်မ ယောက်ကျား ကိုသက်မောင်ကို မျက်စိကျလာတော့သည်။ ဝါဝါကျော် ကိုသက်မောင်ကို မျက်စိကျလာရသည့် အကြောင်းကလည်း ရှိသည်။
၀ါဝါကျော်တွင် သူ့ထက် အသက် ငါးနှစ်မျှ ကြီးသည့် ဝါဝါအောင် ဆိုသည့် အစ်မတစ်ယောက် ရှိသည်။ ဝါဝါအောင်ကား အရွယ်ရောက်ကတည်းက ရီးစားထားကာ ရီးစားအလိုကို အမျိုးမျိုး အလိုလိုက်ခဲ့ရမှန်း ညီမဖြစ်သူ ဝါဝါကျော်က သိနေသည်။ ဝါဝါကျော်နှင့် ဝါဝါအောင်မှာ အသက် ငါးနှစ်မျှ ကွာသည့် ညီအစ်မ ဆိုသော်လည်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် သူငယ်ချင်းလို ပေါင်းသည့် ညီအစ်မ ဖြစ်သည်။ တကယ်ချစ်၍ အလိုလိုက်ခဲ့သည့် ဝါဝါအောင်ကို စား၍ ဝသွားသည့် ရီးစားက လက်မထပ်ပဲ ပြစ်သွားသည့်အပြင် သူ့နှင့် လွန်လွန်ကျူးကျူး ဖြစ်ခဲ့သည်ကိုပါ ကြွားဝါပြောဆိုသဖြင့် ဝါဝါအောင်မှာ မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက်ဖြစ်ကာ ဘဝပျက် လုဆဲဆဲ ဖြစ်နေရာမှ ယခု လက်ထပ်ထားသည့် လူရိုးကြီး ကိုသက်မောင်က ဝါဝါအောင်ကို မေတ္တာသက်ဝင်ကာ အတည်တကျ လက်ထပ်ယူခဲ့လေသည်။
ကိုသက်မောင်က ဝါဝါအောင်ထက် ခုနစ်နှစ်မျှ ကြီးကာ အစိုးရဌာနကြီးတစ်ခုတွင် ညွှန်ကြားရေးမှုး ရာထူးနှင့် လုပ်ကိုင်နေပြီး သူ့ခယ်မ ဝါဝါကျော်ထက် ဆယ်နှစ်ကျော် အသက်ကြီးလေသည်။ တည်တည်တံ့တံ့နှင့် နေတတ်သည့် ကိုသက်မောင်က သူ့ခယ်မ ဝါဝါကျော်ကို ညီမအရင်းသဖွယ် ဆက်ဆံကာ သူတို့နှင့် တစ်အိမ်ထဲ အတူနေလေသည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက ကိုသက်မောင်က မိဘများရဲ့ လက်ငုတ်လက်ရင်း အလုပ်ဖြစ်သည့် သိမ်ကြီးစျေးထဲမှ အထည်ဆိုင်ကို ဝါဝါအောင် ဦးစီးရတော့သည်။ သားဖြစ်သူက အစိုးရအလုပ် လုပ်နေသဖြင့် ချွေးမကို ဦးစီးခိုင်းရခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုသက်မောင်တွင် တခြားညီးအစ်ကို မောင်နှမလည်း မရှိချေ။
ထို့ကြောင် ဆယ်တန်းကို သုံးနှစ်မျှ ဆက်တိုက်ကျထားသည့် ဝါဝါကျော်နှင့် ကိုသက်မောင်တို့ နှစ်ဦးထဲ တစ်အိမ်ထဲတွင် အတူနေရသည့် အချိန်က များလာသည်။ ဝါဝါကျော်မှာ သူ့အစ်မအဖြစ်ကို သိထားသူမို့ ရီးစားထားရမှာ ကြောက်လေသည်။ သို့သော်လည်း အရွယ်ရောက်လာပြီ ဖြစ်သဖြင့် စပ်စပ်စုစုနှင့် သိထားသမျှ ကာမသုခကိုလည်း ကိုယ်တွေ့အရသာ ခံကြည့်ချင်သည်။ ရီးစားထားကာ သူ့အစ်မလို နာမည်ပျက်မှာလည်း ကြောက်သည်။ သို့နှင့် အတူနေသည့် ခဲအိုနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း ဖြစ်တာမှ သူ့ဆန္ဒလည်းပြည့်ကာ သူ့အတွက် လူမသိသူမသိ လုံခြုံမှု့ ရှိသည်ဟု နားလည်လာသည်။
နောက်တစ်ချက်မှာ သူ့အစ်မ ဝါဝါအောင်က ကိုသက်မောင်ကို ယူထားသော်လည်း မချစ်မှန်း သူသိသည်။ ကာမဆက်ဆံမှု့မှာလည်း စိတ်ပါလက်ပါမရှိပဲ ဝတ်ကြေတန်းကြေမျှသာ ပြုမူနေမှန်းလည်း သိသည်၊ ခု နောက်ပိုင်း ဝါဝါအောင်မှာ ကိုသက်မောင်ကို အကပ်မခံတော့မှန်း တစ်အိမ်ထဲ အတူနေသူမို့ ရိပ်မိလာသည်။ တကယ်တန်းဆိုလျှင် ကိုသက်မောင်မှာ သူတို့ ညီအစ်မ၏ ကျေးဇူးရှင် ဖြစ်သည်မို့ သူ့အစ်မ ဝါဝါအောင်၏ အပြုအမူကို သူ,မနှစ်သက်ချေ၊ ထိုအကြောင်းကို အစ်မဖြစ်သူအား မပြောချင်၍သာ ကျိတ်မှိတ်နေနေရပေမဲ့ ကိုသက်မောင်ကို ထိုကိစ္စအတွက် အားရကျေနပ်မှု့ ရှိစေချင်သည်။
သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်၏ ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သည့် ကိုသက်မောင်ကို သူ့အပျိုဘဝနှင့် သူ့အစ်မ မပေးသည့် အရသာမျိုး သူပေးကာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကျေးဇူးဆပ်လျှင် ကောင်းမည်ဟု အကြောင်းပြချက် ခိုင်လုံသည့် အတွေးက သူ့ခေါင်းထဲ ဝင်လာသည်နှင့် သူ့ဆန္ဒကို ကိုသက်မောင်နှင့် အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ စတင်တော့သည်။ သို့သော် လူရိုးလူအေးကြီး ကိုသက်မောင်ကား သူ့ကို ညီမအရင်းသဖွယ် သဘောထားနေသည်မို့ စရန်ခက်နေသည်။
ထို့ကြောင့် ပထမ အကဲစမ်းသည့် အနေနှင့် သူ့အစ်မ မရှိသည့် အချိန်တွင် သူ့အတွင်းသား မသိမသာ ပေါ်သည့် အတိုအပြတ် ဝတ်၍သော်လည်းကောင်း၊ အသားချင်း မထိတထိ ထိ၍ ပြောဆိုဆက်ဆံ၍လည်းကောင်း စကြည့်သည့်အခါ လူရိုးကြီး ကိုသက်မောင်လည်း မရိုးနိုင်တော့ပဲ ယောက်ကျားပီပီ သူ့အပေါ် မသိမသာ ပြန်လည် အခွင့်အရေး ယူလာတော့သည်ကို သတိထားမိလာသည်။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား တဖြေးဖြေးနှင့် အနေအထိုင် ရဲတင်းလာကာ အပြောအဆိုလည်း ပွင့်လင်းလာသည်။
`````````````````````````````````
အခန်း (၃၄)
" ကိုကြီး"
" အင် ဘာလဲ"
" ကိုကြီးကို တိုင်ပင်မလို့"
" အင်း၊ ပြော"
" ကျူရှင်က ကောင်တစ်ကောင် သမီးကို အသေလိုက်နေတယ် သိလား၊ အဲဒါ ရီးစား ပြန်ထားလိုက်ရမလား"
" အမ်"
ကိုသက်မောင် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ၊ သူကလဲ ဝါဝါကျော်အပေါ် သာယာနေသည်မို့ ရီးစားမထားစေချင်၊ တစ်ဖက်က ကြည့်ပြန်တော့လဲ တားလို့မဖြစ်နိုင်သည်မို့
" ကိုကြီး ပြောလေ၊ ဘာမှလဲ ပြန်မပြောဘူး"
ဝါဝါကျော်က ကိုသက်မောင် ညိမ်နေသည်ကို အားမရသည့် သဘောနှင့် အနား အတင်းတိုးကပ်ရင်း ထပ်မေးသည်။ ဒီတော့မှ ယောင်ယောင်မှားမှားနှင့်
" ညီမက ရီးစားထားချင်လို့လား"
" မသိပါဘူး ကိုကြီးရာ၊ ရီးစားထားကြည့်ရင် ကောင်းမလားလို့၊ တစ်ခါတစ်လေ ရီးစားနဲ့ ချိန်းတွေ့ပြီး ဒီလိုလေး နေရင်ကောင်းမလားလို့၊ ခစ် ခစ် ခစ် သမီး ရူးနေပြီလား မသိဘူး နော်"
ပြောရင်း ကိုသက်မောင် ရင်ခွင်ကို သူ့ခေါင်းနှင့် မှီလိုက်သည်။
" ဒီလိုနေတာများ ရီးစားထားစရာ မလိုပါဘူး၊ ကိုကြီးနဲ့နေပေါ့"
ကိုသက်မောင်က အရဲစွန့်ကာ ပြောရင်း ဝါဝါကျော် ပခုံးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။
" ကိုကြီးက သမီးနဲ့ ရီးစားလို နေချင်လို့လား"
" အင်း"
" ခစ် ခစ် ကိုကြီးနော်၊ မမ သိရင် မလွယ်ဘူး"
ဝါဝါကျော်၏ စကားက ကိုသက်မောင်ကို မီးစိမ်းပြသလို ဖြစ်သည်မို့
" မသိအောင် နေမှာပေါ့"
" သမီးကတော့ မမ မသိအောင် နေလို့ရတယ် သိလား၊ မမ အိမ်မှာရှိရင် ကိုကြီးနား မကပ်ဘူး၊ ကိုကြီးလဲ သမီးနား မကပ်နဲ့၊ ခပ်တည်တည်နဲ့ နေရမှာ၊ ကိုကြီးက အဲလို နေနိုင်လို့လား"
" အင်း"
" ခစ် ခစ် ခစ် တကယ်နော်"
" အင်းပါ၊ ကိုကြီးသိပါတယ်"
ပြောပြောဆိုဆို ဝါဝါကျော်ကို ကိုသက်မောင်က တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
" ကိုကြီးနော် နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုပြီး သမီးကို အရမ်းမလုပ်ရဘူး"
ဟန်ကိုယ်ဘို့ ဆိုသည့်အတိုင်း ဝါဝါကျော်က မူသည်ကို ကိုသက်မောင်က ချက်ခြင်းပင် သဘောတူလိုက်တော့သည်။
" အင်းပါ"
ဝါဝါကျော်ကလည်း ကိုသက်မောင်ရင်ခွင်ထဲ မှိန်းနေသလို ကိုသက်မောင်ကလဲ ဖက်ထားရင်း လက်မောင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်နေသည်။ ဝါဝါကျော်လည်း အပျိုရိုင်းလေးပီပီ မကြုံဖူးသည့် ရင်ခုံသည့် အရသာကို ခံစားနေရင်း ခဏနေတော့
" ကိုရီး"
ကိုကြီးလို့ ခေါ်နေရာမှ မပီကလာ ပီကလာနှင့် အသံပြုရင်း ခေါင်းမော့ပေးသည်။ နှုတ်ခမ်းအစုံက မပွင့်တပွင့်နှင့် အတွင်းမှ လျှာက နှုတ်ခမ်းဝမှာ အသင့်၊ ကိုသက်မောင်က ငုံ့ကြည့်ရင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အကြည့်ချင်းဆုံကာ စကားမပြောပဲ ကြည့်နေရာမှ အလိုလို မျက်နှာချင်း တဖြေးဖြေး နီးလာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ထိမိလိုက်သည်နှင့် ဝါဝါကျော်ဆီမှ အင်း လိုလို ဟင်း လိုလို ဖီးလ်တက်တဲ့ အသံလိုလို ထွက်လာကာ လက်က ကိုသက်မောင် လည်တိုင်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနှင့်အတူ နှုတ်ခမ်းအစုံက အရသာခံကာ ပွတ်ကစားနေမိသည်။
ကိုသက်မောင်က ဝါဝါကျော် နှုတ်ခမ်းကို အတင်းစုတ်မနမ်း၊ နှုတ်ခမ်းချင်း အသာပွတ်ကစားရင်း သူ့လျှာလည်း နှုတ်ခမ်းဝမှ ဝါဝါကျော်လျှာကို မထိတထိ တို့ကစားနေသည်။ ဝါဝါကျော်လဲ အထိအတွေ့မှာ အရသာတွေ့ပြီး ပါးစပ်မှ တဟင်းဟင်း ညည်းသံတိုးတိုးလေး ထွက်နေသလို ကိုသက်မောင် ကစားတာ မခံနိုင်တော့ပဲ သူ့လျှာကို ကိုသက်မောင်ပါးစပ်ထဲ ထိုးမိတော့သည်။ ဒီတော့မှ ကိုသက်မောင်လည်း လျှာကိုသာမက အောက်နှုတ်ခမ်းကိုပါ ဖွဖွလေး ငုံခဲရင်း လက်က ရင်ညွန့်ဆီ အလိုလို ရောက်လာကာ နို့အုံကို အင်္ကျီပေါ်မှ အသာအယာကိုင်ကာ ပွတ်ကစားမိသည်။
နှစ်ယောက်သား အထိအတွေ့မှာ အချိန်တော်တော်ကြာ နစ်မြောနေပြီးမှ ကိုသက်မောင်က အားမရတော့သလို ဝါဝါကျော် ကိုယ်လုံးကိုဖက်ကာ သူ့ပေါင်ပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲတင်လိုက်သည်။ ဝါဝါကျော်ကလဲ ကိုသက်မောင် အလိုကျ ပေါင်ပေါ် အလိုက်သင့် ခွထိုင်လိုက်တော့ ကိုသက်မောင်က ဝါဝါကျော် အင်္ကျီကို ပင့်တင်ကာ နို့သီးကို စို့သည်။ လက်ကလည်း ထမီအောက်မှ လျိုဝင်ပြီး သူ့ကို ခွထားသည့် ပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ အသာအယာ ပွတ်ကစားပေးသည်၊ ဝါဝါကျော်လဲ အရသာထူးကြောင့် တဟင်းဟင်း ညည်းသံနှင့်အတူ လက်က အလိုလို ကိုသက်မောင်၏ မာထောင်နေသည့် လီးကို လုံချည်ပေါ်မှ လာဆုတ်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖွဖွလေး အရသာခံ ပွတ်ကစားနေမိသည်။
ထို့နောက် တဖြေးဖြေးနှင့် နှစ်ဦးသား ခံစားမှု့ အထွဋ်အထိပ် ရောက်ပြီး တဟင်းဟင်း ညည်းသံပေးကာ ညိမ်ကျသွားတော့သည်။ ကိုသက်မောင်ကလဲ လုံချည်အတွင်း သုတ်ရည် ထွက်သွားသလို ဝါဝါကျော်လည်း ရင်ထဲ တလှိုက်လှိုက်ဖြစ်ကာ ပြီးဆုံးချင်းသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ထိုအချိန်မှ စ၍ ကိုသက်မောင်နှင့် ဝါဝါကျော်တို့သည် အခွင့်အရေး ရလျှင်ရသလို သမီးရီးစားပမာ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ပွေ့ဖက်ပူးကပ် ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ ပြောဆိုရင်း အပြန်အလှန် လက်နှင့် ကိုင်ကစားကာ အာသာဖြေဖြစ်တော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်နေရာမှ သာယာမှု့နောက် လိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သား တဖြေးဖြေး အဆင့်တိုးသထက် တိုးလာတော့သည်။
`````````````````````````````````
အခန်း (၃၅)
ထိုနေ့က ရုံးတွင် ကိုသက်မောင် နေရထိုင်ရ ခက်နေသည်။ စိတ်က ဝါဝါကျော်ဆီ ရောက်နေသည်။ ခုချိန်ဆိုလျှင် အိမ်တွင် ဝါဝါကျော် တစ်ယောက်တည်း ရှိနေမည်ကို သိနေသည်။ ခုနေ အိမ်ပြန်ပြီး ဝါဝါကျော်နှင့် အတူနေချင်စိတ်က တားမရအောင် ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ဖြစ်နေသည့် စိတ်ဆန္ဒကို မတားနိုင်ပဲ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ စိတ်ဆိုသည်က ထူးဆန်းသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် ထိုအချိန်က ဝါဝါကျော်လည်း ကိုသက်မောင်ကို တမ်းတနေမိသည်။ အားနေသည်မို့ အိပ်ယာပေါ်တွင် မှိန်းရင်း ဟိုလူး ဒီလှိမ့်ဖြင့် ကိုသက်မောင်ကို တကာ လက်ဖြင့် ကိုယ့်ဖာသာ အာသာဖြေရန် ကြိုးစားကြည့်သော်လည်း မရ၊ ကိုသက်မောင် အကိုင်အတွယ်နှင့် အပြုအစုကိုသာ လိုချင်နေသည်။
ကိုသက်မောင် အိမ်ထဲရောက်လာတော့ ဝါဝါကျော်မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် မျက်စိမှိတ်ကာ အိပ်နေသည်။ ဝါဝါကျော်မှာ အိပ်ပျော်နေသည်တော့ မဟုတ်၊ ကုတင်ပေါ်တွင် မှိန်းကာ ကိုသက်မောင် အပြုအစုကို စိတ်ကူးနှင့် အရသာ ခံနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုသက်မောင်လည်း ဝါဝါကျော် အခန်းတံခါးကို အသံမမြည်အောင် အသာတွန်းဖွင့်ကာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ဝင်လာပြီး ဝါဝါကျော် ကုတင်ခြေရင်းတွင် အသာအယာ ဝင်ထိုင်ကာ ခြေထောက်ကို အသာလှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဝါဝါကျော်က အိမ်နေရင်းမို့ အားကစား ဘောင်းဘီအတိုနှင့် စွပ်ကျယ်လို တီရှပ်ကို အောက်ခံမပါပဲ ဝတ်ထားသည်။ မှိန်းနေရာမှ သူကုတင် သိမ့်ကနဲ တစ်ချက်လှုတ်ကာ ခြေထောက်ကို တစ်စုံတစ်ယောက် လာကိုင်သည်မို့ ရုတ်တရက် လန့်ကာ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူတမ်းတနေသည့် ကိုကြီး ဖြစ်နေသည်။ ရုတ်တရက် သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားသလို ဝမ်းသာသွားကာ ပြုံးပြီး ကိုရီး ဟုပင် ခပ်တိုးတိုးလေး အသံထွက် ခေါ်မိကာ ကျေနပ်သွားသလို မျက်စိကို ပြန်မှိတ်ပြီး မှိန်းနေလိုက်သည်။
" ကိုရီး"
ကိုသက်မောင်က ဘာမှပြန်မပြော၊ ဝါဝါကျော် ခြေထောက်ကို အသာကိုင်မြှောက်ကာ မလုပ်စဖူး ခြေသလုံးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်။ သုံးလေးငါးခါမျှ ခြေသလုံးကို အစုန်အဆန် နမ်းလိုက်တော့ ဝါဝါကျော်လဲ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထကာ ပီးသလို ကိုယ်တွင်းမှ အရည်များ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ စီးဆင်းထွက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး တအင်းအင်းနှင့် ညည်းသံထွက်လာသည်။ အနမ်းက ခြေသလုံးမှ ပေါင်ထိ ရောက်လာပြီး သူ့ကိုယ်လဲ ဝါဝါကျော် ပေါင်ကြားထဲ လှဲချလိုက်တော့သည်။ ကိုသက်မောင် ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိသလို ဝါဝါကျော်လဲ မနေနိုင်ပဲ အလိုလို ခါးကော့ပေးမိသည်။ အရင်က လက်နှင့်သာ ပွတ်ကစားပေးသည့် သူ့စောက်ဖုတ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ မျက်နှာအပ်ကာ နမ်းသည်။ ခပ်သင်းသင်း အပျိုနံ့က ကိုသက်မောင်အတွက် ရှူလို့ကောင်းနေသည်။
ဝါဝါကျော်လဲ နေမထိထိုင်မသာ အဆက်မပြတ် ညည်းသံထွက်ကာ တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့ကော့ပေးရင်း ကိုသက်မောင် ခေါင်းကို လမ်းကိုင်သည်။ ကိုသက်မောင် လက်က ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်တော့ တင်ပါးကို ကြွပေးရင်း သူ့ခြေထောက်မှ ကျွတ်ထွက်သွားအောင် ခြေထောက်ကိုပါ မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်မှ အလိုက်သင့် ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်ကို သေချာကြည့်မိသည်။ ခြေထောက်ကားထားဖြင့် အမွေးပါးပါးနှင့် ခပ်ဟဟဖြစ်ကာ အတွင်းမှ အရည်တလဲ့လဲ့နှင့် ပန်းနုရောင် ခပ်ရဲရဲ အတွင်းသားကို မျက်တောင်မခပ်ပဲ ကြည့်နေမိသည်။ အရင်က ကိုင်ကစားခဲ့သော်လည်း တစ်ခါမျှ အနီးကပ် မကြည့်ဖူးချေ၊ ဖီးလ်တက်တာ တဟင်းဟင်းနှင့် အသံထွက် ညည်းနေသည့် ဝါဝါကျော် စောက်ဖုတ်ကို အရသာခံ ကြည့်ရင်း မနေနိုင်တော့ပဲ အရည်စိုရွှဲနေသည့် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လျှာနှင့် ပင့်ယက်လိုက်သည်။
" အိုး ကိုရီး"
အသံနှင့်အတူ ကော့တက်လာကာ လက်က ခေါင်းကို လာကိုင်သည်။ အရသာ သိသွားသည့် ကိုသက်မောင်က တစ်ချက်ပြီး တစ်ချက် ပင့်ယက်တော့သည်။ ပင့်ယက်ရုံသာမက အားမရတော့သလို စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံကာ စုတ်သည်။ လျှာကို အတင်းထိုးသည်။ အစေ့ကို စုတ်ရုံမက လက်ညိုးဖြင့် အဝကို တဖြေးဖြေးထိုးကာ လက်ချောင်းကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နှင့် ကစားသည်။ ပထမ လက်တစ်ဆစ်၊ နောက် လက်နှစ်ဆစ် တဖြေးဖြေးနှင့် ကိုသက်မောင်လက်ချောင်း အဆုံးထိ ရောက်တော့သည်။ ကိုသက်မောင် လုပ်ရပ်ကြောင့် ဝါဝါကျော်မှာ တအားအား တအီးအီးဖြင့် ကုတင်ပေါ်တွင် လူးနေတော့သည်။
ဘယ်နှစ်ကြိမ်လောက် ပြီးသွားသည်ကိုပင် မသိတော့၊ ပူကနဲ ပူကနဲ ဆင်းသွားသည့် အကြိမ်ပေါင်း မနည်းတော့၊ ကိုသက်မောင် အားရအောင် ယက်အပြီး ခဏ နားသည်နှင့် ဝါဝါကျော်မှာ ကိုသက်မောင်လုံချည်ကို လှမ်းဆွဲချွတ်ကာ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်မှ တင်းနေသည့် လီးကို လက်နှင့် အသာပွတ်ကစားရင်း ကိုသက်မောင် လုပ်သလို ဘောင်းဘီပေါ်မှ လီးကို အရင်နမ်းသည်။ ထိုနောက် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချကာ မာထောင်နေသည့် လီကို သေချာကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိသည်။ လျှာဖြင့် မထိတထိတို့သည်။ ထို့နောက် တဖြေးဖြေးနှင့် ငုံကာ စုတ်တော့သည်။ အစထဲက စိတ်ထန်နေသည့် ကိုသက်မောင်မှာ ခုလို သူ့လီးကို ငုံစုတ်ပေးနေသည့် ဒဏ်ကို ကြာကြာမခံနိုင်ပဲ တပြစ်ပြစ်နှင့် အရည်ပန်းထွက်တော့သည်။
ပန်းထွက်လာသည့် အရည်က ဝါဝါကျော် ပါးစပ်အတွင်းမှနေ လီးချောင်းအတိုင်း စီးကျလာသည်။ လက်ကလဲ သုတ်ရည်ရွှဲနေသည့် လီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးသည်။ ပါးစပ်ကလည်း တပြစ်ပြစ်နှင့် သုတ်ထွက်နေသည့် လီးကို စုတ်လို့ မဝသလို လီးကို အဆက်မပြတ် စုတ်နေသည်။ ကိုသက်မောင်မှာ ဝါဝါကျော်လုပ်ရပ်ကို မခံနိုင်သလို တအားအားနှင့် အောက်မှ ကော့လူးနေသည်။ စောစောက သူ ဝါဝါကျော်ကို လုပ်ထားသလို ပြန်ခံနေရသည်။ ဝါဝါကျော်ကလည်း ကိုသက်မောင် သုတ်ထွက်သွားတာတောင် မရပ်နိုင်တော့၊ လီးကို ပါးစပ်မှ မချွတ်စတမ်းပင် ဆွဲဆွဲစုတ်နေတော့သည်။
ထိုမှစ၍ ကိုသက်မောင်လည်း မကြာခဏ ဆိုသလို ရုံးမှ လစ်ထွက်လာပြီး ဝါဝါကျော်နှင့် နှစ်ကိုယ်တူ တက်ညီလက်ညီ ချစ်ရည်လူးတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား အခြေအနေက ပိုပွင့်လင်းလာကာ ကိုသက်မောင် လီးက ဝါဝါကျော် စောက်ဖုတ်နား တဖြေးဖြေး ရောက်လာသည်။ ထိုနေ့က ထုံးစံအတိုင်း ကိုသက်မောင် စိတ်ထနေပြန်သည်။ သူနှင့် ဝါဝါကျော် လွတ်လွတ်လပ်လပ် မနေရသည်မှာ တစ်ပတ်မျှရှိပြီ၊ ဝါဝါကျော် ရာသီလာသည့် နေ့မှစ၍ မနေသည်မှာ ခုရာသီလာပြီး နှစ်ရက်မျှ ရှိနေသော်လည်း အခွင့်အရေး မရသဖြင့် မနေဖြစ်၊ ထို့ကြောင့် မနေနိုင်ပဲ တောင်းတနေသည်။
ထို့ကြောင့် ရုံးမှ နေ့တဝက် လစ်ထွက်ခဲ့ပြန်သည်။ ကိုသက်မောင်က ရုံးတွင် ရာထူးကြီးသည်မို့ ဝန်ကြီးနှင့် အရေးတကြီး ကိစ္စမရှိလျှင် လစ်ထွက်ရန် အဆင်ပြေသည်။ အိမ်သို့ ရောက်သည်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း ဝါဝါကျော် အခန်းထဲတွင် အနောက်မှ ဖက်ထားရင်း လက်က နို့ကိုင်လိုက်၊ စောက်ဖုတ်ကိုင်လိုက် ကစားနေသလို ဝါဝါကျော်ကလည်း လီးကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ကစားကာ နှစ်ယောက်သား အရသာခံ မှိန်းနေကြသည်။ ဝါဝါကျော်ကလဲ ရာသီလာပြီးစမို့ စိတ်က အရင်ကထက် ပိုထနေသည်။ ခုချိန်ထိ အဆုံးစွန်ထိ မဖြစ်ကြသေးသော်လည်း နှစ်ယောက်စလုံးက ခုချိန်က အန္တရာယ်မရှိသည့် အချိန်ဖြစ်မှန်း သိနေကြသည်။ ပွတ်သတ်ကစားရင်း မနေနိုင်သည့်အဆုံး ကိုသက်မောင်က သူ့လီးကို ဝါဝါကျော် နောက်မှ ပေါင်ကြားထဲ အသာတေ့လိုက်သည်။ ကိုသက်မောင် ဘာလုပ်ချင်သည်ကို သိသည့်အလား ဝါဝါကျော်က ထုံးစံအတိုင်း တားသည်။
" ကိုရီးနော်၊ လွန်မယ်"
" ဒီလိုလေး နေမလို့"
ဝါဝါကျော်ကိုင်ထားသည့် သူ့လီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကြား ညှပ်ကာ သူ့လက်နှင့် ကပ်နေအောင် ဖိထားရင်း ခပ်ဖြေးဖြေး လီးကို ပွတ်ဆွဲကစားလိုက်သည်။ လီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ဆွဲနေသည့် အရသာထူးကြောင့်
" ကိုရီးကလဲကြာ"
အသံသာ ခပ်တိုးတိုးထွက်လာပြီး မငြင်းဆန်နိုင်၊
" အင်း အင်း"
ချွဲကျိနေသည့် အရည်တွေနှင့်မို့ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ထိုးခွဲကာ ပြေးနေသည့် လီးက လက်နှင့် ပွတ်ကစားသည်နှင့် မတူပဲ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အရသာရှိလွန်းသည်။ မနေနိုင်သည့် အဆုံး ကိုသက်မောင် ဖိထားသည့် လက်ကို ဝါဝါကျော် လက်က အပေါ်မှ လာဖိသည်။ ဝါဝါကျော် လာဖိသည်မို့ ကိုသက်မောင်က သူ့လက်ကို လွှတ်ကာ အားသွားသည့် လက်နှင့် နို့ကို ပြောင်းကိုင်ရာမှ မျက်နှာကလည်း လည်တိုင်ကို လှမ်းနမ်းသည်။ ဝါဝါကျော်က သူ့မျက်နှာကို လှည့်ပေးသည်မို့ ကိုသက်မောင်က ကိုယ်ကို အနည်းငယ် ကြွကာ နှုတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းရင်း လျှာကိုစုတ်သည်။ လျှာကိုလည်းစုတ်၊ လက်ကလည်း နို့ကို ဆုတ်နယ်ကစားနေရင်း လီးက စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်ဆွဲနေရင်း ဝါဝါကျော်က အားမလိုအားမရ ရုတ်တရက် ခပ်တင်းတင်း ဖိချလိုက်သည်မို့ လီးထိပ်က ရုတ်တရက် အပေါက်ထဲ ဒစ်မြုတ်အောင် ဝင်သွားလေသည်။
" အို့ ကိုရီး"
ဝါဝါကျော်ဆီမှ အသံထွက်လာသော်လည်း ခံစားလိုက်ရသည့် အရသာကြောင့် နှစ်ယောက်သား မလှုတ်မိ၊ ခဏကြာမှ ဒစ်ကို ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် သုံးလေးခါမျှ ကစားပြီး ပြန်ထုတ်ကာ စောစောကလို ပြန်ပွတ်ဆွဲပြန်သည်၊ ခဏကြာတော့ ဝါဝါကျော်၏ ခပ်တင်းတင်း အဖိမှာ ဒစ်က ဝင်သွားပြန်သည်။ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် ကစားမှု့က တဖြေးဖြေး အကြိမ်ရေ များလာသလို ဝါဝါကျော်လဲ မနေနိုင်တော့သလို ခဏခဏ ဖိသွင်းနေသည်မို့ လီးကလဲ တဖြေးဖြေး နစ်သထက် နစ်ဝင်လာသည်။ တအင်းအင်းနှင့် ကိုယ်စီထွက်နေသည့် ညည်းညူသံများက ဆန္ဒကို အားပေးသလို ဖြစ်ကာ လီးတဝက်လောက် သွင်းအပြီးမှာတော့ အထုတ်အသွင်း လုပ်နေရင်း ကိုသက်မောင် မထိမ်းနိုင်တော့ပဲ သုတ်ရည် ပန်းထွက်တော့သည်။
ဝါဝါကျော်ကလည်း အလိုအလျှောက် ကိုသက်မောင် ပြီးသည်ကို သိသည်နှင့် နောက်ပြန် အတင်းတွန်းကာ ခံသလို ကိုသက်မောင်ကလဲ လီးကို သွင်းထားရင်း ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် ဆောင့်နေသလို ပန်းတာကြောင့် သုတ်ရည် ပန်းအပြီးမှာတော့ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ တဆုံးနီးပါး နစ်နေလေပြီ။ သုတ်ရည် ထွက်သွားသော်လည်း ကိုသက်မောင် လီးက ပျော့ကျမသွား၊ အထိအတွေ့ထူးမှာ နှစ်ယောက်စလုံးက နစ်မြောနေသည်။ အရည်ပြည့်နေသည့် ဝါဝါကျော် စောက်ဖုတ်ကို ဆက်ကာ ဆက်ကာ ဆောင့်လိုးနေမိသလို ဝါဝါကျော်ကလည်း နောက်ပြန် အတင်း ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် အရသာထူးကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံစားနေတော့သည်။ ထိုနေ့ကတော့ ကိုသက်မောင်နှင့် ဝါဝါကျော်တို့ ကာမသုခကို အပြည့်အဝ စတင်ခံစားရသည့် နေ့ပင်ဖြစ်တော့သည်။
`````````````````````````````````````````
အခန်း (၃၆)
ထိုကဲ့သို့ သူ့သူငယ်ချင်းများ၏ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ဖြစ်နေသည့် အကြောင်းများကို သိပြီးနောက် ခက်ခက်လည်း သူ့နှင့် သွေးသားမတော်စပ်သည့် ပထွေးဖြစ်သူ ဦးမင်းညိုအပေါ် သူ့ဆန္ဒပြည့်ရန် အသုံးချလို့ရမှန်း နားလည်လာသည်။ နောက်တစ်ချက်မှာ ဦးမင်းညိုမှာ သူတို့ သားအမိ ကျေးဇူးရှင်လည်း ဖြစ်သည်မို့ သူ့သူငယ်ချင်း ဝါဝါကျော်ပြောသလို ကျေးဇူးဆပ်ရာ ကျသည် ဆိုသည့် ဖြစ်ချင်သည့် ဆန္ဒကို အားပေးသည့် အတွေးမျိုးကလည်း ဝင်ရောက်လာသည်မို့ ဦးမင်းညိုအပေါ် ပို၍ စိတ်ဝင်စားလာသည်။ ထိုသို့ အတွေးပေါက် သွားရာမှ ခက်ခက်လည်း ဦးမင်းညိုအား မိခင် လစ်သည်နှင့် အရင်ကထက် ပို၍ ပူးပူးကပ်ကပ် နေတော့သည်။ ယခင်ကလည်း သမီးတစ်ယောက်လို ရင်းရင်းနှီးနှီး နေခဲ့သည်မို့ ခက်ခက်အတွက် မခက်ပေ၊ ခက်သည်က ခက်ခက် လိုချင်နေသည်ကို မသိပဲ ဦးမင်းညိုက သမီးတစ်ယောက်လို ပုံမှန်ဆက်ဆံနေသည်မို့ ခက်ခက်အဖို့ တစ်နေ့တခြား တက်လာသည့် ရောဂါကို ကုရန် ဦးမင်းညိုကို မြူဆွယ်တော့သည်။
" ဖေကြီး သမီး လှလား"
" လှတာပေါ့၊ ငါ့သမီးလေး အလှဆုံး"
" အိုး ဖေကြီးကလဲ အဲလိုမဟုတ်ဘူးလေ၊ ဒီမှာ သမီးကို သေချာကြည့်ပြီး ပြောလေ၊ သမီး နို့တွေက သေးသေးလေး ဖြစ်မနေဘူးလား"
ခက်ခက်က သူ့ရင်သားကို ကော့ပြရင်း ပြောသည်။
" မသေးပါဘူး သမီးကလဲ"
" သေးပါတယ် ဖေကြီးကလဲ၊ သမီးသူငယ်ချင်း ဝါဝါကျော်ဆို နို့အုံက ကြည့်လိုက်ရင် အဲ့လောက်ရှိတာ၊ အရမ်းကြည့်ကောင်းတာ"
ခက်ခက်က သူ့ရင်သားအစုံကို သူ့လက်ဖြင့် ပင့်တင်ကာ ရင်သားကြီးလာသလို လုပ်ပြရင်း ပြောသည်။ ဝတ်ထားသည့် အင်္ကျီကလည်း ရင်ညွန့်ပေါ်အောင် ဟိုက်သည်မို့ ပင့်တင်လိုက်သည်နှင့် ရင်သားက သိသိသာသာ ကြွတက်လာသည်မို့ ကြီးလာသယောင် ထင်ရသည်။ ဦးမင်းညိုက မောက်တက်လာသည့် ခက်ခက်ရင်သားကို ကြည့်ကာ
" ခု ကြီးလာတာပဲ"
" အိုး ဖေကြီးကလဲ အဲဒါ သမီးက ပင့်တင်လိုက်တာကိုးလို့၊ သမီးပြောတာ နဂို အတိုင်းလေ၊ ဒီမှာလေ ကြည့် ကြည့်" ဆိုပြီး ဟိုက်နေသည့် အင်္ကျီအောက်မှ သူ့ဘရာစီယာကို အတင်းဆွဲဟကာ ပြသည်။ ဆွဲဟလိုက်တော့ နို့အုံတစ်ခုလုံးက ဘရာစီယာအောက်မှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပေါ်လာကာ အညိုရောင်ဖျော့ဖျော့ အဝိုင်းလေးပေါ်မှ ပန်းနုရောင် သေးသေးကျစ်ကျစ် နို့သီးလေးကိုပင် မြင်နေရသည်။ နို့အုံတစ်ခုလုံးကို မြင်သည်နှင့် ဦးမင်းညိုက "အိုး အိုး" ဟု အသံထွက်ကာ တခြားတစ်ဖက် လှည့်လိုက်သည်။ ဦးမင်းညို မကြည့်ရဲသည်ကို ခက်ခက်က
" အိုး ဖေကြီးက ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ သူစိမ်းကျနေတာပဲ၊ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး၊ ကဲ ပြော သေးလား မသေးဘူးလား"
သူကပင် စိတ်ဆိုးသယောင်ယောင် ပြောရင်း ဘရာစီယာကြိုးကို ပခုံးပေါ်မှ ဆွဲချကာ နို့အုံတစ်ခုလုံး ပေါ်မတတ် ဟပြလိုက်သည်။ ဦးမင်းညိုမှာ တဟဲ့ဟဲ့နှင့် မျက်နှာကို လွှဲထားသော်လည်း မြင်နေရသည်။
" ဖေကြီးနော် ဖေကြီး ပြောနော် သေးနေလားလို့"
" မဟုတ်ဘူးလေ သမီးကလဲ၊ ဖေကြီး သမီးနို့ကို ကြည့်လို့ မဖြစ်ဘူး"
"ဘာဖြစ်လို့ မဖြစ်ရမှာလဲ၊ ကြည့်ရင် ဘာဖြစ်လဲ သေသွားမှာမို့လို့လား၊ သမီးမှာ တိုင်ပင်စရာလို့ ဖေကြီးပဲ ရှိတဲ့ဟာကို"
ဦးမင်းညိုမှာ မတတ်နိုင်တော့ ဇွတ်တရွတ်နိုင်သည့် ခက်ခက်ကို အရှုံးပေးရတော့သည်။ ခက်ခက်ကျေနပ်အောင် တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ကာ
" မသေးပါဘူးသမီးရ၊ အနေတော်လေးပါ"
" အာ ဖေကြီးကလဲ သေချာလဲ မကြည့်ပဲ လျှောက်ပြောနေတယ်၊ ကြည့်ပါ သေချာကြည့်ပြော"
ခက်ခက်က ရင်ကိုကော့ကာ ဦးမင်းညို ကြည့်မကြည့် မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ ဦးမင်းညိုက အသက်ကို တစ်ချက် ပြင်းပြင်းရှူလိုက်ပြီး ခက်ခက်ရင်သားကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ အမှန်တကယ် သူပြောသလို ခက်ခက်ရင်သားမှာ သေးသေးလေးတော့ မဟုတ် သေးသယောင်ယောင် ဖြစ်နေသော်လည်း ခက်ခက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် ဆိုလျှင် အနေတော်ပင် ဖြစ်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကလဲ သေးသေးကျစ်ကျစ်လေးနှင့် ပန်းရောင်လေး ဖြစ်နေသည်မို့ ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ကြည့်ကောင်းသည်မို့ ရုတ်တရက်ပင် အသက်ရှူ ရပ်သွားသလို ဖြစ်ကာ ဘာမှ မပြောနိုင်၊ သူ့သမီးနို့ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
" ဖေကြီး ပြောလေ၊ သေးနေတယ်မို့လား၊ သေးနေတယ်ဆိုတာ ဖေကြီး မပြောချင်လို့ စဉ်းစားနေတာလား"
ခက်ခက်အသံကြားမှ သူသတိဝင်လာသလို
" မဟုတ်ပါဘူး သမီးကလဲ၊ ဖေကြီးက သမီးကိုယ်လုံးနဲ့ နို့အရွယ် ယှဉ်ကြည့်နေတာ၊ သမီးကိုယ်လုံးနဲ့ဆို နို့က အတော်ပဲ၊ ဒီထက်ကြီးရင် ကြည့်မကောင်းတော့ဘူး၊ သေးသွားရင်လဲ မလှတော့ဘူး၊ ခုဆို အနေတော်လေး၊ လှလဲလှတယ်"
" တကယ်နော် ဖေကြီး"
" အင်း တကယ်၊ တကယ်၊ ဖေကြီး သေချာကြည့်ပြောတာ"
" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါကြောင့် သမီးက ဖေကြီးကို ချစ်တာ သိလား"
အဲဒီတော့မှ ခက်ခက်မှာ ကျေနပ်သွားသလို ဘရာကို ပြန်ဝတ်တော့သည်။
===============================
အပိုင်း ( ၆) ဆက်ရန် >>>>>>>
No comments:
Post a Comment