မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အပိုင်း ( ၁၁ )

မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အပိုင်း ( ၁၁ )

 …...... ထူးခြား ရဲ့လံကြုပ်ဇာတ်လမ်း။ 

ထူးခြား ရေးသား၍ တိတ်တခိုး မှ ကူးယူသည်။

အိမ်ရောက်လို့ ညဝတ်အင်္ကျီ လဲ သွားတိုက် သန့်ရှင်းရေးလုပ် ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ တက်ပြီး ဘေးချင်းယျဉ်လျှက် လှဲမိသည့် အချိန်တွင် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က၊

"ဖြူလေး ကို ကိုကို ပြောစရာ ရှိတယ်"

"ပြောလေ ကိုကို"

"ဖြူလေး ဖိုးတုတ် နဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ဘယ်အထိ ဆက်မယ် စိတ်ကူးထားလဲ"

"ဟင်"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာတခုလုံး သွေးဆုပ် သလို ဖြူသွားပြီး မျက်နှာလည်း အရမ်းပျက်သွားခဲ့လေသည်။ သို့သော် အတင်းဟန်ဆောင် တင်း၍၊

"ကို...ကို.....ဘာ....ဘာ...ကိုဆိုလိုတာလဲ"

ဟု မေးလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က၊

"ကိုကို ဘာဆိုလိုသလဲ ဖြူလေး သိပါတယ်ကွာ၊ ဟန်ဆောင်မနေပါနဲ့တော့၊ ကိုကို စိတ်မဆိုးပါဘူး"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ မျက်နှာတခုလုံး ပြိုမည့်မိုး ကဲ့သို့ အုပ်ဆိုင်းသွားရင်းက၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့် မျက်လုံးချင်းမဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုလေတော့သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ငိုနေသည်ကို ခနတာ အရှိန်သေအောင် လွှတ်ထားပေးလိုက်ပြီးတော့မှ ပုခုံးလေးကို ပွတ်ကာ၊ 

"မငိုပါနဲ့ ဖြူလေးရယ် ကိုကို စိတ်မဆိုးပါဘူးဆို"

"ဖြူလေး အမှားပါကိုကိုရယ်၊ အဟီးးးးးဟင့် ရွှတ်.. ကိုကို ကြိုက်သလို အရေးယူပါ၊ ဖြူလေးကို သတ်ချင်လည်းသတ်လိုက်ပါ၊ ဖြုလေးကို အိမ်ပေါ်က နှင်ချချင်လည်း ဖြူလေး ဆင်းပေးပါ့မယ်၊ ဟီးးးးဟင့်......ရွှတ်..."

"အိုကေ ဖြူလေး ငိုလို့ အားရရင် ကိုကို တို့ စကားပြောရအောင်၊ ဖြူလေးကို လည်း မသတ်ဘူး၊ အိမ်ပေါ်ကလည်း နှင်မချဘူး ဟုတ်လား၊ ကိုကိုတို့ အရွယ်ရောက်ပြီးသူတွေ အချင်းချင်း စကားပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောကြရအောင်"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ခေါင်းအုံးပေါ် မှောက်ရက် ငိုကျွေးနေရာမှ ခေါင်းမော့ပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် တကယ်ပြောနေတာလား ဆိုတာကို မယုံရဲ အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် တကယ်စိတ်ဆိုးသည့်ပုံ မပေါ်ပဲ အေးအေးဆေးဆေး ဖြင့် သူမကို ပြန်ကြည့်နေတာတွေ့ရတော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရင်ဘတ်ပေါ် သူမ မျက်နှာကို အပ်၍ ငိုကြွေးပြန်လေသည်။ 

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ငိုနေရှာသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်လုံးလေးကို အသာထွေးပွေ့ထားရင်း ကျောပြင်လေးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ တည်ငြိမ်သော အပြုအမှုကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း တဖြည်းဖြည်းဖြင့် စိတ်အနည်းငယ်ပေါ့ပါးလာခဲ့ရသည်။ အတော်ကြာကြာလေး ငိုနေရာမှ ရှိုက်သံလေး နည်းနည်းပါးပါးလာပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မျက်နှာကို မော့ကြည့်ကာ၊

"ကိုကို တကယ်ပဲ စိတ်မဆိုးဘူးလား၊ ခွင့်လွှတ်နိုင်လို့လား"

"မဟုတ်ပဲ နဲ့ ကိုကို က အခုလို နေပါ့မလား၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကို တို့ သေခြာ ဆွေးနွေးရမယ်လေ၊ ကိုကို တို့မှာ သမီးကြီး နဲ့ သားငယ်လည်း ရှိတယ်၊ ကိုကို တို့ ဖြူလေးတို့ အသိုင်းအဝိုင်းကလည်း ရှိသေးတယ် "

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ပြောသည်မှာ အချက်ကျ မှန်ကန်သည်မို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် မျက်နှာ အတည်လေးဖြင့် ကုတင်ပေါ်မှာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရှေ့ ကြုံ့ကြုံ့လေး ထိုင်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကို ကြည့်ကာ၊

"ကဲ အဲဒီတော့ ကိုကို က ဘာကို ဆွေးနွေး ပြောချင်တာလည်း"

"ပထမဆုံးက ကိုကို တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် ပွင့်လင်းရမယ်၊ လျို့ဝှက်ချက်မထားရဘူး၊ ပြီးတော့ အနာဂါတ်မှာ ကိုကို တို့ ဘယ်ပန်းတိုင်ကို သွားဖို့ ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်မယ် ဆိုတာကို ပါ ဆွေးနွေးရမယ်"

"အင်း"

"အဲတော့ ပထမဆုံး က ပြီးခဲ့တာတွေကိုလည်း ပြန်လည်သုံးသပ်ဖို့ နားလည်သဘောပေါက်အောင် ကိုကို မေးတာ နည်းနည်းဖြေပေးမလား"

"အင်း"

"ဖိုးတုတ် နဲ့ ဖြူလေး နဲ့ ဘယ်က နေဘယ်လို စဖြစ်သွားတာလဲ"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ အမေး က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာလေး ကို ရှက်သွေးဖြန်းကာ နီးမြန်းသွားစေလေသည်။ 

"အာ ကိုကို ကလည်း ဘာတွေ လျှောက်မေးနေတာလဲ၊ အဲဒါက ဘာဆိုင်လို့လဲလို့"

"မသိဘူးလေ ဖြူလေး ရယ် ဆိုင်ချင်လည်း ဆိုင်မှာပေါ့၊ ကိုကို တို့ တယောက်ကို တယောက် မလိမ်မညာ ပွင့်လင်းရမယ်လို့ အစကတည်းက ပြောထားတယ် မဟုတ်လား"

"ကိုကို ဖြူလေး ကို တကယ် စိတ်မဆိုးဘူးနော်"

"မဆိုးပါဘူး ဆိုမှ ကွာ၊ ကိုကို တို့ ဒီ လို ဆွေးနွေး တဲ့ အဆင့်တောင် ရောက်နေကြမှတော့ ဘယ်လို စိတ်ဆိုးရမှာလဲ၊ ကိုကို တို့ အဖြေရှာကြရတော့မှာလေ"

"အင်း ကိုကို ရယ် အစအဆုံး ဒီတေးတော့ ဖြူလေး မပြောချင်တော့ဘူးကွာ၊ အကြမ်းပဲ ပြောမယ် ဖြူလေး ရှက်တယ်"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မှာ ဖြစ်ပျက်ပုံ အစုံကို သူသိပြီးသား ဖြစ်သော်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဘယ်လို ပြောမလဲ သိချင်သဖြင့် မေးခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်။

" အင်းပါကွာ အကြမ်းဖျဉ်းပဲ ပြော ဘယ်နေ့က စဖြစ်တာလဲ ဘယ်အဆင့်လောက်ထိတောင် ရောက်နေပြီလဲ"

"အွန်း လွန်ခဲ့တဲ့ တလလောက်က ကိုကို စစ်ဆင်ရေးနဲ့ တပတ်လောက်ကြာအောင် သွားတဲ့ အချိန်တုန်းက ပေါ့။ ဖိုးတုတ် နဲ့ ဖြူလေးတို့ အမှတ်မထင်မှားမိကြတယ်လေ၊ ဒီထက်ပိုမမေးနဲ့တော့ကွာ၊ နောက်တော့ ဆားငံရည် လို ပဲ သောက်မပြေ ဖြစ်သွားကြတာပေါ့"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ ခေါင်းကို ငုံ့ထားပြီး မျက်နှာတခုလုံးလည်း နီမြန်းကာ သူမ ခြေသည်းလေး များကို သူမ လက်သည်းကလေး များဖြင့် ကုတ်ခြစ်နေလေသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မှာ သူလိုချင်သော အဖြေ မဟုတ်သော်လည်း ဖိုးတုတ်က မုဒိန်းကျင့်လို့ ဟု ပြောလျှင် သူဒေါပွမည်စိုး လို့ ဖိုးတုတ်ကို ကာကွယ်တာပဲ ဖြစ်မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

"အဲဒီနောက်တော့ ဖြူလေး တို့ နေ့တိုင်း လိုလို ပဲလား"

"နေ့တိုင်း တော့မဟုတ်ပါဘူး ကိုကို ရယ်၊ တပတ်မှ တခါ နှစ်ခါလောက်ပါ"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဘာလို့ လိမ်ပြောတာလည်း ဟု ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တွေးနေမိသည်။ သူကြည့်ခဲ့ရသည့် ဗီဒီယို ကလစ်တွေ အရတောင်မှ ပထမ သုံးလေးရက် ဖိုးတုတ် နသား ပါယား ဆက်တိုက်ကျင့် ပြီး နောက်ပိုင်း သူမ က အလိုတူ အလိုပါသည့် အချိန် နေ့တိုင်း ဆေးရုံသွားကာနီး လုပ်သည်။ သူမရှိတဲ့ ညနေမှာသူတို့ လင်မယားကုတင်ပေါ် ခေါ်သိပ်သည်။ ထိုလို ညမျိုးမှာ ဆို ဖိုးတုတ်က သုံးချီလောက် အမြဲဆွဲလေ့ရှိသည်။ သူ ရက်ရေကြည့်သလောက်က မလုပ်သည့် ရက်ပင် မရှိသလောက်ပင်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူ့ကို လိမ်ပြောနေမှန်းသိတော့ ဘာအကြောင်းကြောင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ရင်မှာ နည်းနည်းတော့ ထိခိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က သမီးမာလာ နှင့်ကိစ္စ ကို ထိန်ချန်ထားခဲ့သေးတာပဲ၊ ကိုယ့်အလှည့်ကျတော့ ခံပေါ့သီဟ ဟု စိတ်ထဲ ပြောနေလိုက်မိသည်။

"အင်း ထားပါတော့ အဲဒီတော့ ဖိုးတုတ်ကို ဖြူလေးက ချစ်လို့လား၊ ဘယ်တော့လောက် ဖြတ်မယ်လို့ စိတ်ကူးထားလဲ"

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာ မှာ ရဲရဲတွတ်သွားပြန်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရအောင် ခေါင်းကို အတင်းငုံ့ပြီး ငြိမ်သက်နေသည်။ အတွေးထဲ နစ်နေတာလား ဘာဖြေရမည်မသိတာလား။ 

"ပြောလေ ဖြူလေး အဲဒါက ကိုကို တို့ မိသားစု ရဲ့ နောင်ရေး အနာဂတ် နဲ့ ဆိုင်နေတယ်၊ ဖြူလေး ဆီက အဖြေသိရမှ ကိုကို တို့ ဘယ်လို လမ်းဆက်လျှောက်မယ်ဆိုတာကို ဆုံးဖြတ်လို့ ရမယ်၊ ဖြူလေးရဲ့ စိတ်ရင်းကို ပဲ သိချင်တယ်၊ ကိုကို က အတင်းဖြတ်ခိုင်းတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ဖြူလေးကို အိမ်ပေါ်က နှင်ချတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ဖြူလေးဘာလုပ်မှာလဲ ဆိုတာကို သိချင်တာတခုပဲ ရှိတယ်"

"ဖြူလေး မပြောတတ် ဘူးကိုကို"

..................................................................................................................................

အခန်း ( ၉ )

"ဟင် မပြောတတ်ဘူး ဆိုတာက၊ ဖိုးတုတ်ကို ဘယ်တော့ ခေါက်ရမယ် ဆိုတာ မသိဘူး အဲလို လား"

"ကိုကို စိတ်မဆိုးနဲ့ နော်၊ ကိုကို ဖြူလေးကို ဘယ်အတိုင်းအတာထိ ခွင့်လွှတ်နိုင်မလဲ"

"ဖြူလေး က ဘယ်လောက်အထိ လွှတ်လပ်မှု လိုချင်လို့လဲ"

"ကိုကို ဖြူလေး တို့ ဖြစ်နေတာကို ဘယ်လိုသိလဲ"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကထောက်လှမ်းရေးသမား ပီပီ သူ့လျို့ဝှက်ချက်ကိုတော့ ထုတ်မပြောချင်၊ သို့ဖြင့်၊

"ကိုကို က ထောက်လှမ်းရေးတပ်မှုးလေ ဖြူလေး မေ့နေပလား၊ မျက်စေ့တွေ နားတွေ အများကြီး ရှိတယ်"

"ဖြူလေး ရဲ့ လွှတ်လပ်မှု ကတော့ ဖြူလေး အပေါ်မှာ အဲဒီ မျက်စေ့တွေ နားတွေကို ပိတ်ထားစေချင်တယ်။ ဖြူလေး ပရိုက်ဗိတ်ဆီ လိုချင်တယ် ဒါပဲ ကိုကို ပေးနိုင်ရင်တော့ အဲဒါတွေ ဖြူလေး လိုချင်တယ်"

"အိုကေ အဲလိုလွတ်လပ်ခွင့်ရပြီးရင် ဖြူလေးက ဘယ်တော့လောက် ဖိုးတုတ်နဲ့ ဇာတ်လမ်းဆုံးဖို့ ရည်ရွယ်ထားလဲ"

"ဖြူလေးကို ကိုကို က အဲလို ယုံကြည်မှုထားရင် ဖြူလေး ကိုကို သိက္ခာကျအောင်၊ သားသမီးတွေ မျက်နှာပျက်အောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူး၊ကိုကို့ ကိုလည်း ဖြူလေး လွတ်လပ်ခွင့် ဖြူလေး နည်းတူပေးမယ်၊ ကိုကို လုပ်ချင်တာလုပ်၊ မိသားစု မပြိုကွဲသွားရင်ရပြီ၊ ဖြူလေး ဇာတ်လမ်းကို ဖြူလေး ဘာသာ တနေ့ကျရင် ရှင်းပြစ်လိုက်မယ်၊ ဘယ်လိုလဲ"

ခုထိ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် ဖိုးတုတ် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ပြတ်ပြတ်သားသား မပြောနိုင်သေးဟု ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တွေးလိုက်မိသည်။ အင်း နှင်းဖြူ မပြောနိုင်သေးရင် လည်း စောင့်ကြည့်လိုက်ဖို့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် လောက်က တော့ တခုခု ဖြစ်လာတာ နှင့် သူက အကုန်ရှင်းလို့ ရတာပဲလေ၊ ဟု တွေးလိုက်သည်။ တခုပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က တောင်းဆိုသည့် လွတ်လပ်ခွင့်၊ ပရိုက်ဗိတ်ဆီ၊ ထိုအရာကိုတော့ သူချိုးဖေါက်ဖို့ မရဲဖြစ်နေသည်။ လုံးဝ ကြီးလည်း လွတ်မပေးချင်၊ ကိုယ့်ဂတိကို လည်း ကိုယ်မဖျက်ချင်၊ ဒီကြားထဲက ထိုဂတိကို သူချိုးဖေါက်မှန်း သိသွားပါကလည်း သူ့စကားကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တသက်လုံး ယုံကြည်မှာ မဟုတ်တော့။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်တိုင်က လည်း သူ့အပေါ်မှာ မရိုးသား မပွင့်လင်းတာ သူသိပြီးနေပြီ။ သို့သော်လည်း သူ့ဘက်က ချိုးဖေါက်တာကိုတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လုံးဝ မသိစေခြင်။ 

"အိုကေလေ၊ ဒါဆိုလည်း ဖြူလေး ကို ကိုကို ကလွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားတယ် ဆိုတာကို သူများကို ဖြူလေး က မပြောရဘူး၊ ဖြူလေး လုပ်နေတာတွေက ကိုကို့ ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်နဲ့ လုပ်နေတယ် ဆိုတာကို သူများတွေကို အသိမပေးရဘူး၊ အဲဒါတော့ သဘောတူတယ်မလား"

"အင်း အဲဒါက တော့ ကိုကို့ ရဲ့ သိက္ခာအတွက် ဖြူလေး သဘောတူပါတယ်"

"အိုကေ လေ ဒါဆိုလည်း အဲဒီ နေရာက ပဲ စကြတာပေါ့၊ ဖြူလေး အကူညီလိုရင်တော့ အချိန်မရွေး ကိုကို့ ကို ပြောနော် ဘာမှ နှောင့်နှေးမနေနဲ့"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ပြောလိုက်ရင်းက ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မေးလေးကို လှမ်းကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ခေါင်းလေးကို နောက်သို့ ခွာလိုက်ပြီး၊

"ကိုကို စိတ်မရှိရင် ဖြူလေး တို့ အဲတာလေး ပါ ခန နားလို့ ရမလား"

"ဟင် ကိုကို တို့ က လင်မယားလေကွာ"

"သိပါတယ် ဒါပေမဲ့ ခနလေး ဘရိတ် ပေးလို့ ရမလား ကိုကို ဖြူလေးကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်၊ ခနလေးပါ ဖြူလေးကို အချိန် နည်းနည်းလေး ပေးပါ"

"အင်းအင်း ဖြူလေး သဘောပါပဲ"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်သွားသည်။ သူ့ခေါင်းအုံးပေါ် လှဲချလိုက်ရင်းက စောင်ကို ခေါင်းမြီးခြုံကာ အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတော့သည်။ သို့သော်လည်း သူကခေါင်းထဲမှာက အတွေးတွေ ပလန်တွေက ရှုတ်ပွလျှက်။

....................................................................................................................

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် မနက်ဆို ရုံးရောက်လျှင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူဂတိပေး ထားသဖြင့် သူ့အိမ်မှ လုံခြုံလေး ကင်မရာ ရီကော့ဒင်းကို ဖွင့်မကြည့်ဖြစ်အောင် စိတ်ကို ထိန်းချူပ်ထားနေရသည်။ သူ့အလိုလို ရီကော့ဒ်ဒင်း လုပ်ထားမှာ မို့အချိန်မရွေး ပြန်ဖွင့်ကြည့်နိုင်သည်ကို လည်း သူသိထားသဖြင့် စိတ်ကို ထိန်းနိုင်ခြင်းလဲ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တတ်နိုင်သလောက် စိတ်ကို အလုပ်ထဲ နှစ်မြုပ်ထားလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် အိမ်ပြန်တော့လည်း လောလောဆယ် စိတ်ထဲ ခိုးလို့ခုလု၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကလည်း လောလောဆယ် သူ့ကို ခွင့်လွတ်ပေးဖို့တောင်းပန်ထားသဖြင့်၊ မိန်းမ နဲ့ အတူတူ အိပ်နေပေမဲ့ ဟိုဟာ လုပ်လို့ မရ။ သူအိမ်ပြန်လာမအိပ်ရင်လည်း သူ့အိပ်ယာ ဖိုးတုတ်လာအိပ်မည်ဆိုတာကို သိသဖြင့် မသိချင်ယောင်ဆောင်က အိမ်ကို စောစောပြန်လာကာ ဘယ်မှ မသွားပဲ နေလေသည်။ ညဘက် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မသိအောင် အိပ်ဆေးသောက်အိပ်လေသည်။ ဒီလို နှင့် တပတ်အချိန်ကုန်သွားသည်။

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဒီမနက်ရုံးရောက်တော့ အရေးတကြီး စစ်ဆင်ရေးတခု အတွက် တပ်မှုး များ အစည်းအဝေးခေါ်သဖြင့် သွားရလေသည်။ ယခု မူယစ်ဆေး ကုန်သွယ်မှု လမ်းကြောင်းမှာ အိမ်နီးချင်း နိုင်ငံ များက ဂိုဏ်းကြီး နှစ်ခု တို့ ပူးပေါင်း ပြီး လုပ်ဆောင်နေကြတာ ဖြစ်သဖြင့် အဆမတန် အားကောင်းပြီး အထူးလည်း လျို့ဝှက်ကြောင်း သူတို့ အေးဂျင့် တချို့ကို နိုင်ငံခြားသို့ အန်ဒါကာဗာ အဖြစ်ပို့ပြီး တချို့ကို နယ်စပ်ဒေသတို့ တွင် လှုပ်ရှား ခိုင်းရမည် ဖြစ်ကြောင်းဆွေးနွေးကြပြီး ပါဝင်ကြမည့် တပ်မှုးတို့ ပဲ သီးသန့် ဆွေးနွေး ဖို့ သပ်သပ် ခွဲပြီး ဆက်ဆွေးနွေးကြသည်။ ထို တပ်မှုး များထဲတွင် သူ့သမီး မာလာရဲကျော် ၏ တပ်မှုးလည်း ပါဝင်ပြီး မာလာရဲကျော် ကို နယ်စပ်ဒေသ လွှတ်ဖို့ စဉ်းစားထားကြောင်း ထိုတပ်မှုးက ပြောလေသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ တွင် ကန့်ကွက်ချင်သော်လည်း မာလာ့ အရည်အချင်းကို ယုံကြည်တာက တကြောင်း သူကန့်ကွက်ကြောင်း သိသွားပါက မာလာ က သူ့ကို အရမ်းစိတ်ဆိုးမည်ဖြစ်ကြောင်းသိသဖြင့် အသာ ငြိမ်နေလိုက်ရ လေသည်။ သူတို့ စစ်ဆင်ရေး က အရေးကြီးသဖြင့် အင်ဖေါ်မေးရှင်း များကို ဂရုတစိုက်ဖတ်ကာ ဘယ်လို လုပ်ဆောင်မည် စသဖြင့် အသေးစိတ်ဆွေးနွေးကြရာ မနေ့က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် သူပြောခဲ့တာတွေတောင် မေ့လျှော့ သွားခဲ့ရသည်။ ညနေစောင်း တွင် ခနနားကြပြီးညှိနိူင်းပွဲကို မနက်ဖြန်ဆက်ကြရန် သဘောတူလိုက်ကြသည်။ ထိုအချိန်မှာမှ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဆီက ဖုံးဝင်လာလေသည်။

"ကိုကို ဖြူလေး တို့ ခရီးထွက်မလားလို့ "

"ဟင် ကိုကို မအားဘူး အခု စစ်ဆင်ရေး အရေးကြီး နေလို့၊ ကိုကိုတောင် ခရီးထွက်ရင် ထွက်ရမယ်"

"ထွက်လေ ကိုကို ဖြူလေး ပြောတာက ဖြူလေး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပြောတာ၊ ဖိုးတုတ်ကို ပါခေါ်သွားမယ်လေ"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရင်ထဲ နှင့်ကနဲ တော့ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း သူလည်း ခွင့်ပြုထားပြီးပြီ မဟုတ်လား ဘာထူးမှာလဲ နှင်းဖြူ ပျော်ရင် ပြီးတာပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ 

"ဖြူလေး တို့က ဘယ်ဘက်သွားကြမှာလဲ"

"ဖြူလေး တို့ က မေမြို့ လားရှိုးဘက် တက်မလားလို့ ရတနာလည်း ပါမယ်လေ"

ရတနာဆိုတာက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည်၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ကျောင်းကတည်းက ငယ်သူငယ်ချင်း၊ သူ့ယောက်ျား ဒေါက်တာမြကြည်မှာ လည်း အထူးကု ဆရာဝန်ကြီးတဦး။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့်လည်း ရင်းနှီးနေတော့၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ နည်းနည်းထူးဆန်းသလို ဖြစ်မိသည်။

"အော် ဒေါက်တာမြကြည်ပါ ပါမှာလား"

"ဟင့်အင်း မပါပါဘူး"

"အော်"

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဆက်မမေးတော့ တော်ကြာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ပရိုက်ဗိတ်စီ လိုသည်ဟု ပြောထားပြီးသား၊ သူအရမ်းစပ်စု သည်ဖြစ်အုန်းမည်။ ဒီအခြေရောက်မှ တော့ မထူးပြီ။ 

"အင်း ကိုကို လည်း ခရီးထွက်ရင် ထွက်ရလိမ့်မယ်၊ သမီးတို့ တပ်က အကူညီလိုလို့"

"အင်း သမီးတောင် မတွေ့တာ အတော်ကြာသွားပြီ၊ သူ့ကို ခွင့်လေးဘာလေး ရအောင် ကိုကို ပြောပေးလိုက်လေ"

"အင်းပါ ဒီတခါစစ်ဆင်ရေးပြီးရင် ပြောပေးပါ့မယ် သူတို့ အခု အရေးကြီးနေလို့ ခွင့်ရမှာ မဟုတ်ဘူး"

"အင်း ကိုကို ဖြူလေး တို့ မနက်ဖြန်ထွက်မယ်နော် အိမ်က လန်ခရူဇာပဲ ယူသွားလိုက်မယ်"

"အင်း"

.......................................................................................................

တကယ်က မေမြို့ လားရှိုးလို့ သာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကို ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပလန်က မန္တလေး၊ ညှောင်ရွှေ၊ အင်းလေး ကလောတောင်ကြီး လွိုင်ကော် ပြီးမှ လွိုင်ကော်က နေပြည်တော် ရန်ကုန် ပြန်ကြမှာ ဖြစ်သည်။ စုစုပေါင်း တပတ်လောက်ကြာမည့် ခရီးစဉ် ဖြစ်လေသည်။

မနက်စောစော ပင်ထပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ က ကားဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဝင်ခေါ်ကာ နောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အဖေါ် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆိုသူကို ဝင်ခေါ်ပြီး မြို့ထဲမှ ထွက်ခဲ့ကြလေတော့သည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် ခရီးသွားဖို့အကြံ ရလာသည်မှာ ဤသို့ ဖြစ်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖိုးတုတ် နှင့် မဖြစ်မှီကာလ အတွင်းကဖြစ်သည်။ သူမ နှင့် ငယ်ကတည်းကကျောင်းနေဖက်၊ အခု အလုပ်မှာ လည်း ဆေးရုံတခုတည်း လုပ်နေသူ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် သူနှင့် နေ့လည်စာစား အလုပ်လုပ်ချိန်တို့ တွင် ငေးငေး မှိုင်မှိုင် နှင့် အမူအယာပျက်နေသည်မှာ သူငယ်ချင်းအရင်းမို့ သူရိပ်မိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း တနေ့တော့ နေလည်စားချန် လွတ်လပ်သောသီးသန့်အခန်းရှိသည့် ထမင်းဆိုင်တခု သို့ ခေါ်ကာ သွားစားရင်း က သူငယ်ချင်း မ ကို သူဘာကူညီရမလည်း ဆိုတာကို မေးမြန်းလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူ့သူငယ်ချင်းကို သူကအဖြစ်အပျက်တို့ ကိုဖွင့်ပြောပြလေသည်။ 

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က အခု သူမ မှာ အိမ်ထောင်ရေး ဖေါက်ပြားမှု ဖြစ်နေမိကြောင်း၊ သူမ ခင်ပွန်းလည်း မသိကြောင်း၊ သူမ နှင့် ယခု ဖြစ်နေသူမှာ သူမ သား၏ သူငယ်ချင်း ဖြစ်ကြောင်း၊ သူမတို့ မှာ သားတယောက်တည်း ဖြစ်ပြီး သားက ကျောင်းပြီးတော့ စင်္ကာပူ အလုပ်ထွက်လုပ်ချင်သည် ဆိုသဖြင့်လွတ်လိုက်ရကြောင်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မှာ စင်္ကာပူတွင် သူ့သား နှင့် အတူနေသော အခန်းဖေါ် ဖြစ်ကြောင်း၊ အဖေ က ကျန်းမာရေး မကောင်းသဖြင့် ခနခန ပြန်ပြန်လာလေ့ရှိကြောင်း၊ ပြန်လာတိုင်း သူမတို့ သားက ပေးလိုက်သော လူကြုံ ပစ္စည်းတွေ ယူလာပေးလေ့ရှိကြောင်း၊ ရန်ကုန်ရောက်လျှင် သူ့မိဘ အိမ် နှင့် သူမ တို့ အိမ် နှစ်နေရာသာ သူက သွားကြောင်း၊ ဒေါက်တာဦးမြကြည် နှင့် သူမ တို့ က ဂျူတီ ချိန်မတူ ကြသဖြင့် သူမ အားသည့် အချိန်များတွင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် စားစရာ သွားစား၊ သားအတွက် အကြုံ ထည့်ပေးလိုက်ချင်သည့် ပစ္စည်းကလေးများ စားစရာကလေးများ  ကို အတူတူ သွားဝယ်ဖြစ်ကြသည်။ ထိုသို့ ဖြင့် လက်ပွန်းတတီးနေ တော့ စိတ်တွေက ဖေါက်ပြန်လာကြပြီး ကော်ဖီဆိုင်တခု ၏ ချောင်ကောင်းကောင်းဒေါင့်လေး တခု မှာ အတူထိုင်ရင်း သူမကို ဖက်နမ်းတာခံလိုက်ရကြောင်း၊ သူမ က စိတ်ဆိုးပြီး မခေါ်တော့ဘူး လုပ်သဖြင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က စိတ်ထိခိုက်နေပြီး နောက်ပိုင်း သူတို့ အိမ်ဘက်မလာတော့ကြောင်း ၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်တိုင်လည်း နောက်တော့ မနေနိုင်သဖြင့် ပြန်ဆက် သွယ်လိုက်မိရာ၊ နောက်ဆုံး တော့ ဟော်တယ်သွားကာ အတူတူ အိပ်ဖြစ်သည့် အထိ လွန်ကျူး မိသွားကြကြောင်း။ ခုတော့ ဆုပ်လည်း စူး စားလည်း ရူး ဘဝ ရောက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းရင်ဖွင့်ဖူးလေသည်။ 

ယခင်ကတော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က တတ်နိုင်လျှင် ဒေါက်တာဦးမြကြည် မသိခင် အမြန်ဆုံး ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်ဖို့ အကြံပေးခဲ့လေသည်။ နောက်ပိုင်း  သူမ နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ ဇာတ်လမ်းဖြစ်၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖေါက်ပြန်မှုကို သိကာ သူတို့ နှစ်ယောက်စကားပြောဆို ဆွေးနွေး ပြီး သဘောတူညီ ပြီးသည့် နောက်ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က သူမ ကို လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်တော့ သူမ အိုင်ဒီယာက တမျိုးပြောင်းသွားတော့သည်။

သူမဇာတ်လမ်းကို  ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ပြောပြလိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ခမြာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရသည်။ ယခု တခေါက် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မြန်မာပြည်ပြန်လာလျှင် ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်မည်ဟု ကြံထားသော်လည်း ၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဇာတ်လမ်းကြောင့် သူတို့ နှစ်စုံတွဲ ခရီး ထွက်ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။ သို့ဖြင့် သူတို့ ၏ ပျားရည်ဆမ်း ခရီးစဉ်စလေတော့သည်။

................................................................................................................

အခန်း ( ၁၀ )

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ မှာ အဓိက က ခရီးသွားဖို့ ထက် သူတို့ ကို လူမသိသည့် နေရာဒေသ များတွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲ ဖို့သာ မို့ သိပ်ခရီးရောက်ဖို့ မလောကြပါ။ ပထမဆုံးည က နေပြည်တော်မှ ဟော်တယ်ကြီး တခု တွင် ဝင်ညအိပ်ကြလေသည်။ ဟော်တယ်တွင်လည်း မတော်တဆ အသိဘာညာ နှင့် တိုးနေလျှင် ဖြေရှင်းရ လွယ်အောင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့က တခန်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ က တခန်းယူကြသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် ၏ တူအဖြစ်လည်းကောင်း၊ ဖိုးတုတ်က သူတို့ ဒရိုင်ဘာ အဖြစ် လည်းကောင်း လူရှေ့တွင် နေပြကြသည်။

ဟော်တယ် ရောက်ရောက်ချင်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့ နှစ်ယောက် အခန်းထဲ မှာ နေကြပြီး ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို အပြင်ထွက်ကာ အစားအသောက် ဝယ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့လည်း ယခု မှ အချင်းချင်း ရင်ဖွင့် ကြရလေသည်။

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ကို သူမ ယောက်ျား က ဖွင့်မေးလာတော့ သူမလည်း ဗြောင်ဖွင့်ပြောလိုက်ရာ အံ့ဩစရာကောင်းလောက်အောင် သူမကို ခွင့်ပြုပေးခဲ့ကြောင်း၊ သူမ ကိုသာ သားသမီးတွေ မျက်နှာ ကြောင့် တဖြည်းဖြည်းချင်းတော့ ဖြတ်ဖို့ ပြောခဲ့ကြောင်းပြောပြသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် က သူမ ယောက်ျား ဘယ်လို စိတ်ထားမည်ဆိုတာကို မသိသဖြင့် ကြောက်မိကြောင်း၊ သူမ က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို ဖြတ်ပြစ်တော့မည်ဟု စဉ်းစားနေဆဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အကြောင်းသိရသဖြင့် ယခု တချီ နောက်ဆုံးပဲ ဖြစ်ဖြစ် စွန့်စား ကာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အရသာခံစားလိုက်မည်ဟု ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ နှင့် လိုက်လာခဲ့သည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က၊

"ကဲ ပါ အဲဒီ အကြောင်းတွေ လောလောဆယ် မေ့ထားလိုက်တော့ ခု လမ်းမှာ တို့ လုံး ဝ ကို အပြည့် ခံစားသွားမယ်ကွာ ဟုတ်ပလား"

"အင်းပါ ငါတော့ ရင်အရမ်းခုန်တာပဲ သိလား၊ ဒါပေမဲ့ ကားပေါ်ရောက်ပြီး ခရီးသွားရတော့ ပျော်လာတယ်ကွ"

"အင်း နင့်ကောင်လေး ကဘယ်လိုလဲ အလိုးကောင်းလား"

"ဟယ် နင်က လည်း စကားပြောကြမ်းလိုက်တာ ခစ်ခစ်။ အေးပါ ကောင်းတယ်ပဲ ထားပါတော့ ၊ သူက နည်းနည်း တော့ ကင်ကီ ဖြစ်တယ်၊ နည်းနည်း ထူးဆန်းတဲ့ ဖီးတွေ ရှိတယ်ကွ"

"ဘယ်လို မျိုးတွေလဲ ပြောပြပါအုံး ငါလည်း ဗဟုသုတ ရတာပေါ့"

"အေးပါ ငါပြောပြမှာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကောင်မရယ် နင့်ကို ငါ့ကိစ္စ ဖွင့်ပြောတုန်းက နင်က ငါ့ကို မကောင်းပါဘူး၊ မြန်မြန်ဖြတ်လိုက်ပါ အကြံညဏ်ပေးပြီးတော့ နင်ကျတော့ အိမ်က ကားဒရိုင်ဘာ နဲ့ မှ ဖြစ်ရတယ်လို့၊ ပြီးတော့ ယောက်ျား ကလည်း သိသွားတယ်၊ ပြီးတော့ လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားတယ်။ အရမ်းထူးဆန်းတာပဲ ၊ ငါ့ကို နားလည်အောင် ရှင်းပြစမ်းပါအုံးဟ"

"ဒီလို ဟာ မထူးတော့ပါဘူး ငါ နင့်ကို တော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြမယ်၊ ငါဘယ်သူ့ကို မှ မပြောဘူး ငါ့စိတ်ထဲ ထားထားတာ၊ ငါ့ယောက်ျား ကိုတောင် ငါမပြောပြဘူး။ ကိုကိုက  ငါ့ ကို ဖိုးတုတ်နဲ့ ဖြစ်နေသလားလို့ မေးတော့ ငါက ဟုတ်တယ်ပဲ ဝန်ခံလိုက်တယ်။ သူကလည်း ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ မမေးဘူး၊ မေးရင်လည်း ငါညာဖြေမှာပဲ၊ တကယ်တော့ ငါ မုဒိန်းအကျင့်ခံရတာဟ"

"ဟယ်.. တကယ်..ဟောတော့ အဲဒါကို နင်က ဟို ဆက်ခ်စာအုပ်တွေ ဇာတ်လမ်းတွေထဲက လိုပဲ ကြိုက်သွားတယ်ပေါ့"

"ဟဲ့ ကောင်မရဲ့ ဖြည်းဖြည်း ပြောပါဟ၊ ငါလည်း အဲဒါကို နင့်ကို ရှင်းပြမလို့"

"အင်း"

"ငါက နင် နဲ့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ ဖြစ်နေတဲ့ အကြောင်းကြားရတော့ ပထမတော့ စိတ်ထဲ ရွံမိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ မသိစိတ်ကလား မသိဘူး ဖီးတမျိုးလာနေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါ အင်တာနက်ထဲ မှာ အဲလို ဇာတ်လမ်း ဆန်ဆန် စတိုရီတွေ ဗီဒီယိုတွေ လိုက်ဖတ်၊ လိုက်ကြည့်လုပ်မိတော့ တဖြည်းဖြည်း အဲဒီ လိုင်းထဲ စိတ်ဝင်စားလာတယ်။ ကောင်လေး တွေက သူတို့ အန်တီမမ တွေအပေါ် ဘယ်လို ဖီးလာသလဲ ဆိုတာ ရေးထားတာတွေ၊ နောက် သူတို့ ရဲ့ အားကောင်းမောင်းသန်နဲ့ လိုးတာတွေကို ငါတို့ အရွယ် မိန်းမ တွေက အလွန့် အလွန်ကောင်းဆိုပြီး အရသာ တွေ့နေကြတာတွေ။ အဲဒါတွေ ဖတ် ကြည့် ပြီး ဖီးတက်လာတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ရွလာတယ်ပေါ့။ အဲလို နဲ့ အွန်လိုင်း ပွန်ဆိုက်တွေ တော်တော်များများ ကို မွေမိလာတယ်။ ကုလား ဆိုက်တွေဆို ပိုဆိုးသေးတယ်။ သူတို့ မှာ ကပ်ကိုး တို့ အင်းစက် တို့၊ သူများကို သိက္ခာအရှက် ကျအောင်လုပ်ပြီး ဆက်ဆန်တာတို့ အဲဒါမျိုးတွေ ရှောက်ဖတ်မိလာတယ်။ ဖတ်ပြီးတိုင်းလည်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်ပွတ်ပြီး အာသာ ဖြေခဲ့မိတယ်။ နောက်ပြီး ဒရိုက်ဗာ က သူတို့ ဘော့စ် သူဌေးမ ကို လိုးတာတွေလည်း အများကြီး။ အဲဒီ အချိန် ငါ ဖိုးတုတ် ကို လေ့လာကြည့်တော့ အတော်ရိုးတာ တွေ့ရတယ်။ သူက အဲလို လုပ်ရဲမဲ့သူ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ငါသိတယ်။ အဲတော့ ငါလည်း စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် ဖန်တီးရင်း နဲ့ သူ့ကို နည်းနည်း ပါးပါး ရှိုးမိတယ်။ သူ့ရှေ့မှာ အောက်ခံ ဘရာ မရှိပဲ အပေါ်က အင်္ကျီပါးပါး လေး တထပ်ထဲ ဝတ်နေတာတို့၊ အိမ်နေရင်း ပေါင်လည်လောက် ပဲ ရှည်တဲ့ ဂါဝန်တိုတို တွေ ဝတ်ပြီး ငါ့ပေါင်လုံး တွေ ရှိုးတာတို့ လုပ်တာပေါ့။ သူ့ပုဆိုးအောက် က လီးတောင်နေတာ သတိထားမိတော့ ငါ့ ပိပိလေး မှာလည်း အရည်စို ရွဲပေါ့ကွာ။ ညဖက် ငါ့ယောက်ျား လိုး ရင် တခါတလေ ဖိုးတုတ် လိုးနေတယ်လို့ မှန်းခဲ့ မိတယ်။ နောက်ပြီး မီးဖိုတဲ ချက်ပြုတ်လို့ သူနဲ့ ပူးပူး ကပ်ကပ် မထိခလုပ်ထိခလုပ်ဆို ငါ့ပိပိမှာ လည်း အရည်စို၊ သူကပုဆိုး အောက်မှာ လဲ ထိုးထိုးထောင်ထောင်တွေ့နေရတယ်။ သူက မနက်ငါရေချိူးရင်ချောင်းပြီး ဂွင်းထု တာတော့ ငါမသိဘူး။ သူနဲ့ ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း မှ သူပြောပြတာ"

"အင်း နင်တို့ စဖြစ်တာက ..."

" တနေ့ တော့ ငါက ဆေးရုံ သွားမလို့ အဝတ်အစားလဲနေတာကို သူက ချောင်းနေတုန်း ငါလူရိပ်တွေ့တာ နဲ့ တံခါးကို သွားဆွဲဖွင့်တာ၊ ပက်ပင်းမိပါလေရော၊ အဲဒီ မှာ ငါလည်း ဒေါပွပြီး အလုပ်ဖြုတ်ပြစ်မယ်၊ ဟိုတိုင်မယ် ဒီတိုင်မယ် ဆိုပြိး ချိန်းခြောက်လိုက်တာ သူအကြောက်လွန်သွားတယ်။ အဲဒါ နဲ့ သူနဲ့ ငါနဲ့ ရုန်းရင်း ဆန်ခတ်ဖြစ် သွားကြတယ်။ အဲဒီမှာ ငါနည်းနည်း ကြောက်သွားတယ်။ တကယ်လို့ သူက အကြောက်လွန်ပြီး ငါ့ကို သတ်လိုက်ရင် ဒုက္ခပဲ ဆိုပြီး အရမ်းကြောက်သွားတယ်။ 

သူက လည်း ငါကြောက်သွားတဲ့ ဖီလင်ကို သိတယ် ဆိုတော့ ငါ့ပေါ် အတင်းတက်ပြီး လုပ်တော့တာပဲ။ အဲဒီ အချိန်မှာ ငါ့ရဲ့ အောင်းနေတဲ့ ဖန်တက်ဆီတွေက ပေါ်လာတယ်။ ငါ့ပိပိလေး မှာ အရည်တွေလည်း ရွဲလာပြီး သူ လိုးနေတာကို တုန့်ပြန်နေမိတယ်။ သူကလည်း သိတယ်လေ။ နောက်ပြီး သူ့ဟာကြီးက လည်း ငါ့ယောက်ျား ထက် တုတ်ပြီး ရှည်တယ်။ ဆိုတော့ ငါ တချီ ပြီးသွားတဲ့ အထိ ကို မျှောသွားတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တောင် ကွန်ထရိုး မရှိတော့ဘူး။ ငါလည်း ပြီးသွားမှ နောင်တ ရသွားတယ်။ 

သူက တော့ ငါ ခိုက်သွားတယ် ဆိုတာ သိသွားတယ်။ ငါက စိတ်ထဲ ချီတုံ ချတုံ နဲ့ သူ့ကိစ္စ ကို ဘယ်လို ရှင်းရမှန်းမသိဘူး။ အဲဒီ အချိန် ကိုကို ကလည်း စစ်ဆင်ရေး နဲ့ ခရီးသွားနေတာ။ နောက်နေ့လည်း သူ က ထပ်ကျင့်တယ်။ အစပိုင်း ငါက ရုန်းကန် ငြင်းဆိုပေမဲ့ လီးဝင်လာတော့ ပြန်တုန့်ပြန်မိတာပေါ့။ သူက လည်း သိတယ်လေ။ အဲတော့ နေ့တိုင်းလိုလို ငါ့ကို လိုးတယ်။ နောက်ပိုင်း ငါလည်း ဟန်မဆောင်တော့ပါဘူး၊ မထူးတော့ဘူး ဆိုပြီးတော့ တခါတလေ ငါက ပဲ စပေးလိုက်တယ်။ ခစ်ခစ် ခုတော့ နင်မြင်တဲ့ အတိုင်းပဲလေ"

"အင်း နင့် ဖိုးတုတ် က တုတ်လည်း တုတ် ရှည်လည်း ရှည်ဆိုတော့ ခစ်ခစ် ကြားရတာနဲ့ တင် ကြက်သည်းထ လိုက်တာအေရယ်"

"နင့် ဟာ လည်း ပြောစမ်းပါအုံး၊ နင့်သားသူငယ်ချင်း နဲ့မှ ဖြစ်ရတယ်လို့"

"အေးဟာ သူက သားနဲ့ အတူတူ နေတယ်လေ၊ သူပြန်လာတိုင်း သားဆီက လူကြုံ ယူယူလာတယ်၊ ပြန်သွားရင်လည်း ငါတို့ သားအတွက် ထည့်ပေးလိုက်တာတွေ ကို မငြီးမငြူယူသွားတယ်ကွာ၊ အဲတော့လည်း ငါက ကျေးဇူးတင်တာပေါ့၊ မြန်မာပြည်ရောက်တုံးလေး အစားအသောက်တွေ လိုက်ကျွေး၊ ယောက်ျားလေး တွေ ဆိုတော့ဈေး မဝယ်တတ် မပြုတတ်တော့၊ ပစ္စည်းလေး ဘာလေး လိုက်ဝယ်ပေး၊ ကိုမရကြည်က လည်း အားတာ မဟုတ်တော့ ငါပဲ ပေါ့။ 

အဲလို ယောင်္ကျား လေး နဲ့ မိန်းခလေး နှစ်ယောက်ထဲအတူသွားအတူလာ ဆိုတော့ အထိအတွေ့ အနံ့အသက်တွေက ဖိုမ သဘာဝ အရ စွဲဆောင်လာတာပေါ့။ သူငါ့အပေါ်မှာ သိသိသာသာ ကြီးကို ကပ်လာတာ ငါက မိန်းခလေးပဲ သိတာပေါ့၊ ငါ ကိုယ်တိုင် ကလည်း သာယာသလို ဖြစ်မိတယ်။ သူနဲ့ အပြင်သွားရင် ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်လည်း ဝတ်မိတာပေါ့။ 

အဲဒါ တနေ့တော့ ကော်ဖီ ဆိုင်လေး တခုမှာ ထိုင်ဖြစ်တယ်၊ ကော်ဖီဆိုင်ကလည်း ဈေးကြီးတဲ့ ဆိုင်ဆိုတော့ လူက တော်တော်ရှင်းတယ် နောက်ပြီးတော့ ဘု ကလေးရှိတယ် နံရံကပ်ခုံတန်းရှည်လို မျိုးမှာ၊ ထိုင်တော့ သူက မျက်နှာချင်းဆိုင် မထိုင်ပဲ နဲ့ ငါ့ဘေး ဝင်ထိုင်တယ်။ နောက်တော့ စားပွဲထိုးလေး တွေ အလစ်မှာ ငါ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တော့ပါးကို ရွှတ်ကနဲ လာနမ်းတယ်။ အန်တီ့ ကို ချစ်မိနေပြီတဲ့။ 

ငါလည်း နည်းနည်းရှက်သွားတယ်၊ စိတ်ထဲမှာ သာယာမိပေမဲ့ မသင့်တော်ဘူး ဆိုပြီး၊ မင်းဘယ်လို လုပ်တာလဲ ဘာညာနဲ့ ဟောက်မိတယ်။ အဲဒီနေ့က ငါလည်း သူနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားရအောင် ဆိုပြီးကားမယူသွားခဲ့မိဘူး။ အပြန် ကျတော့ ငါ့ကို တက်ဆီ နဲ့ လိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုပြီး အဲယားကွန်းတက်ဆီ သူပဲ ငှားလိုက်တယ်။

အပိုင်း ( ၁၂) ဆက်ရန် >>>>>