ချစ်နည်းလမ်းပွင့် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ (ၡေးလက်ရာ)
တချိန်က နာမည်ကျော် အပြာဇာတ်လမ်းကောင်းလေး ဖြစ်ပါသည်။
အချိန်က မြန်မာပြည်ကို ဂျပန်များ ဝင်ရောက်ပြီးချိန် ဖြစ်ပါသည်။ ဒီအချိန်မှာတော့ တိုင်းပြည်မြို့ရွာ အခြေအနေ မကောင်းသောကြောင့် အစစအရာရာမှာ အထူးသဖြင့် ဒုက္ခနှင့် ရင်ဆိုင်ကြရပါသည်။
ဒါပေမယ့် ကျတော် တယောက်ကတော့ အပူအပင်ဟူ၍ မရှိပါ။ အမြဲထာဝရ စိတ်ကို ပျော်ပျော်ထားပြီး ကျတော်၏ လုပ်ကိုင်စရာရှိသော လုပ်ငန်းကိုသာ လုပ်ကိုင်ပါ၏။ ကျတော်ဟာ စစ်မက်ရေးရာကြောင့် မြို့မှာ မနေနိုင်ဘဲ တောမြို့ကလေး တမြို့မှာ အများနည်းတူ နေထိုင်ရသူ ဖြစ်ပါ၏။ ထိုအချိန်မှာ ဆောင်းဦးပေါက်စလေးပင်ဖြစ်ပါ၏။
ကျတော့် အနေက လုပ်ကိုင်ခဲ့ပြီးသော လုပ်ငန်းအတွက် တညတာ အတွက်အပန်းဖြေပြီး နံနက်ပိုင်း ခပ်စောစောပင် အိပ်ယာမှ ထတက်ပါသည်။ ဤနေ့မှာလည်း ကျတော်က အိပ်ယာမှ ခပ်စောစောပင် ထလိုက်ပါသည်။ ကျတော့် ဇနီးလေးအေးနဲ့ သမီးလေးကတော့ အိပ်မောကျနေတုန်းပင် ဖြစ်ပါ၏။
ကျတော်သည် အိပ်ယာမှထ၍ ပြတင်းပေါက်ကလေးကို ဖွင့်ပြီး အပြင်သို့ ငေးမောပြီး ကြည့်လိုက်သောအခါမတော့ တောမြို့ကလေး၏ သာယာလှပသော ရှုခင်းများမှာ ကျတော့်စိတ်ကို အလွန်ပင် ချမ်းမြေ့စေပါတော့သည်။
အဝေးဆီက ရွှေဝါရောင်သမ်းနေသော စပါးပင်တို့မှာလည်း အားရစရာပင် ပေါက်ရောက် လန်းဆန်းနေပါသည်။ ကျတော်က ထိုရှုခင်းများကိုကြည့်ပြီး မျက်နှာသစ်ရန် သဘက်ကိုယူပြီး နောက်ဖေးဆီသို့ ဝင်လာသော အခါမှာတော့ ကျတော့်မျက်စိထဲမှာ ဆန်းသစ်နေသော အရာကိုတွေ့ရပါတော့သည်။
ထိုဟာကား အခြားမဟုတ်ပါ။ ကျတော်၏ ခယ်မတော် နော်လီ ပင်ဖြစ်ပါ၏။ နော်လီဟာ ဘာလိုလိုနဲ့ အပျိုဖားဖားကြီး ဖြစ်နေသည်ကို ကျတော့် မျက်လုံးထဲမှာ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီး ပေါ်လွင်နေပါတော့၏။ သူမ၏ အသားများ ဖြူဝင်းမွတ်ပြီး အကြောစိမ်းကလေးများပင် အရစ်ရစ် ထွက်နေသည်ကို မြင်ရပါတော့သည်။ သူမ၏ ပန်းအိုးသဏ္ဍန်ခါးလေးမှာ ကျတော့်မျက်စိ အတွင်းမှာတော့ ပို၍ပင် လှပနေပါသည်။ သူမ၏ တင်နှင့်ရင်မှာ ဂီတာပုံစံလိုပင် အလွန်တပ်မက်စရာ ကောင်းလှပါတော့၏။
ကျတော်ပင်လျှင် ခယ်မတော် နော်လီကိုကြည့်ပြီးတော့ စိတ်ပင်လှုပ်ရှားခဲ့ပါပြီ မဟုတ်ပါလား။
“ ဟင် အကိုကြီး အိပ်ယာထတာ စောလှချည်လား ”
နော်လီက ရေနွေးအိုးကို မီးမွှေးရင်းနဲ့ ကျတော့်ခြေသံ ကြားရလို့ ကျတော့်ကို ကြည့်ပြီးတော့ ပြောလိုက်ပါသည်။ ကျတော့်ကတော့ နော်လီကို ပီတိဖြစ်ပြီး ပြန်ကြည့်မိပါ၏။
“ အကိုကြီး စောစော ထတက်တယ်ဆိုတာ ညီမလေး အသိပဲ မဟုတ်လား ”
“ ဟုတ်ပါပြီတဲ့ရှင်၊ ကဲ ကဲ မျက်နှာသစ်ချည်၊ ကော်ဖီသောက်ရအောင်၊ မေမေကြီးတောင် မနိုးသေးဘူး ”
နော်လီကတော့ သူ့စကားကို သူ့ကို အလုအယက်နဲ့ ပြောပါသည်။ ကျတော် မျက်နှာသစ်ပြီး အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းသို့ ရောက်သည်နှင့် နော်လီမှာ ကော်ဖီခရားနှင့် ကျတော့်ထံသို့ ရောက်လာပါသည်။
“ ကဲ အကိုကြီး ကော်ဖီဖျော်ပြီး ပူပူလေးသောက်လိုက်၊ ကြည့်စမ်း မအေး မချမ်းတာ ကျနေတာပဲ၊ အင်္ကျီလက်ပြတ်နဲ့ ကြည့်ပါလား၊ ကဲ ကော်ဖီလေးသောက်လိုက်နော် ...နော် ”
နော်လီကတော့ ကလေးဆိုးပမာ ကနွဲ့ကလျနဲ့ ကျတော့်ကို လာပြီး လုပ်နေပါသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ နူးညံ့ပူနွေးသော လက်ကလေးသည် ကျတော်၏ အင်္ကျီလွတ်နေသော ပခုံးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး ကိုင်ထားရာ ကျတော့်မှာ သူမ၏ နူးညံ့သော အတွေ့ကြောင့် သိမ့်ခနဲ့ ဖိန့်ခနဲပင် ဖြစ်ရရှာပါတော့သည်။ ကျတော့် ရင်ထဲမှာတော့ ခံစားမှုတမျိုးပင် ဖြစ်နေပါသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ကျတော့်ဇနီးလေးသည် အိပ်ယာမှနိုးထလာ၍ ခလေးချီပြီး အခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့ပါသည်။ ကျတော်နဲ့ နော်လီကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေပါသည်။ ထိုအချိန်မှာ ကျတော်တို့အိမ်ရှေ့ လမ်းမပေါ်တွင် မမျှော်လင့်သော အရာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရပါသည်။
ထိုအရာကတော့ အခြားမဟုတ်ပါ။ ခွေးနှစ်ကောင်သည် သူတို့၏သဘာ၀ ကာမစပ်ယှက်ခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအခြင်းရာကို မြင်သော နော်လီက ဆိတ်ဆိတ်မနေဘဲ
“ ဟော မမအေး လမ်းပေါ်မှာ ကြည့်စမ်း ခွေးနှစ်ကောင် ဖင်ချင်းပူးနေတယ်။ ဘာဖြစ်တာလဲ ဟင်၊ သူတို့ဘာလုပ်ကြတာလဲ ”
“ တယ် ဒီကောင်မလေး ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ဘာတွေ လျှောက်မေးနေတာလဲ၊ သွား သွား မီးဖိုချောင်မှာ လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်၊ မေမေ နိုးလာရင် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် ”
ထိုအခါ နော်လီက မကျေနပ်သော အကြည့်ဖြင့် အေးကိုကြည့်လိုက်၏။ ပြီးနောက် ကျတော့်ကိုပြန် ကြည့်ကာ
“ ဟင့်အင်း အကိုကြီးပြောပြရမယ် ၊ဒါ ဖြစ်တာလဲ ပြောစမ်းပါ အကိုကြီးရဲ့ ”
နော်လီကတော့ မရမကပင် နှုတ်ခမ်းစူပြီး မေးပါတော့၏။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်ကလည်း မနေသာတော့ပါ။
“ ဒီလို ညီမလေးရဲ့ ၊ ဒါဟာ သဘာဝပါ၊ သူတို့ သဘာ၀ ချစ်ကြတာပေါ့ကွယ်၊ လောကကြီးမှာ ဒီလို သဘာဝဟာ ဘယ်သူမှ မလွန်ဆန်နိုင်ဘူး။ တိရစ္ဆာန်လဲ တိရိစ္ဆာန် အလိုက်ပေါ့၊ လူတွေလဲ လူတွေ အလိုက်အထိုက်ပေါ့။ အေးလေ နော်လီလဲ တနေ့ သိလာမှာပေါ့၊ ကဲကဲ ရှင်းပြီ မဟုတ်လား၊ သွာတော့ လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ် ”
နော်လီကတော့ မကျေနပ်သေးပါ။ ကျနော့် စကားကို မပယ်ရှားခြင်းလို့ပင် ကျတော်နဲ့ အေးအနီးမှ ထွက်ခွါသွားပါ၏။ အေးကတော့ ကျတော့်ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးနေပါသည်။
အမှန်ကတော့ နော်လီ အဖို့ကတော့ မြို့မှာနေတုန်းက ဒီလို အရာမျိုး မမြင်ခဲ့ပါ။ တောမြို့ဆိုတော့ မြို့လိုမဟုတ်၊ ဒါကြောင့်ပင် နော်လီအဖို့ အဆန်းအသစ်တခု ဖြစ်နေဟန်တူပါသည်။
“ မောင် ကော်ဖီ သောက်ပြီပလား ”
“ သောက်ဖို့ လုပ်နေတုန်း အေးရဲ့၊ နော်လီလဲ ကော်ဖီဖျော်လာရော အေးလဲ ရောက်လာတာပဲ ”
ချစ်ဇနီးအေးကတော့ ပြုံးပြုံးကလေးနဲ့ပင် အိမ့်နောက်ဆီသို့ ဝင်သွားပါတော့သည်။ ကျတော်ကတော့ အေး၏ ညီမနှစ်ယောက် အကြောင်းကိုသာ တွေးတောနေမိပါသည်။ အေးမှာ လှပသည်။ တောင့်တင်းသည်။ ချစ်စရာ တပွေ့တပိုက်ကြီးပင် ဖြစ်ပါသည်။ နော်လီကတော့ ငယ်ငယ်တုန်းကလို မဟုတ်ဘဲ အခုမှ အပျိုဖားဖားကြီး ဖြစ်ပြီး တသွေးတသွေး လှနေလိုက်သည်မှာ မြင်သူတိုင်းကို ရင်ခုန်စေပါသည်။
သိုပေမယ့် ကျတော်ကတော့ နော်လီအပေါ် ဖော်ကျပြန်ခြင်း မပြုခဲ့ပါ။ နော်လီသည် ချစ်စရာ ကောင်းလေသော ကျတော့် ခယ်မကလေးပင် မဟုတ်ပါလား၊ ကြွေရုပ်ကလေးလိုပင် လှပါ၏။ ကျတော်က ညီမလေး တယောက်ပမာပင် ချစ်ရပါသည်။
နော်လီကလည်း အေး က ကျတော့်ကို ချစ်သလို ချစ်ရှာပါသည်။ အေးက ကျတော့်ကို ယုံကြည်သည်။ ကျတော့် သဘောထားကို သိသူပီပီပင် နော်လီနှင့်ကျတော့်ကို လွန်စွာပင် စိတ်ချထားပါ၏။ ကျတော်ကလည်း အေးအပေါ် သစ္စာမဖောက် နော်လီကိုလည်း မဖောက်ပြန်ခဲ့ပါ။
................................
ဒီလိုနှင့် ကျတော်နှင့် နော်လီတို့သည် လက်ပွန်းတတီး နေခဲ့ကြသည်။ နော်လီသည် တနေ့ထက်တနေ့ ပိုပြီးလှလာသည်။ ချစ်စရာကောင်းလာပါသည်။ ကျတော်စိတ်များလည်း နော်လီအပေါ် ထိန်းချုပ်လို့ မရအောင် ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။ သို့ပေမယ့် ကျတော်သည် စိတ်ကို ကြိုးစားပြီး ထိန်းသိမ်းရပါသည်။
တနေ့သော ညနေခင်း ဖြစ်ပါသည်။ ကျတော်သည် အကြောင်းတခုကြောင့် နော်လီတို့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားပါသည်။ တအိမ်လုံးကတော့ တိတ်ဆိတ်ညိမ်သက်နေပါသည်။
နော်လီတို့ မေမေက ဈေးသို့သွားသည်။ အေးကတော့ ခလေးနဲ့ တဖက်ခန်းမှာ ကစားနေပါသည်။ ကျတော်ကတော့ ခါတိုင်းလိုပင် နော်လီရဲ့ အခန်းထဲ စွတ်ဝင်သွားပါသည်။
ကျတော်သည် ခေတ္တမျှမိန်းမောပြီး ရပ်နေမိပါသည်။ ကျတော့်စိတ်တို့မှာလည်း ခြောက်ခြားသွားမိပါသည်။ အကြောင်းကတော့ နော်လီသည် ပိုးလိုးပက်လက်နှင့် အိပ်မောကျနေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ နော်လီ၏ ထမိန်မှာ ဒူးဆစ်ကို ကျော်ပြီး လန်တက်နေပါသည်။ ပြီးတော့ အတွင်းခံဘော်လီ မဝတ်ဘဲ ပဒုမ္မာအင်္ကျီထူကိုသာ ဝတ်ထားသဖြင့် အတွင်းမှ လှစ်ပြီးထွက်နေသော နော်လီ၏ အကြမ်းပန်းကန်လုံးပမာရှိသော နို့လေးမှာ ပေါ်လွင်လို့နေပါတော့၏။
ထိုအခါမတော့ ကျတော့်စိတ်များမှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိတော့ပါ။ ကျတော်သည် တဖြေးဖြေးနဲ့ နော်လီ၏ အနီးသို့ ရောက်သွားမိပါသည်။ နော်လီကတော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီးပင် အိပ်မောကျနေပါ၏။
ကျတော့်စိတ်များသည် လွင့်ပါးနေပြီးတော့ ကျတော့် မျက်စိများမှာလည်း မှောင်မိုက်သော လမ်းထဲကို ရောက်နေမိပါတော့၏။ ကျတော်သည် နော်လီ ကိုယ်ပေါ်သို့ မိုးလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ နော်လီ၏ ပါးကို တချက်နမ်းလိုက်ပါသည်။
ကျတော်သည် လှစ်နေသော လုံခြည်မှ နော်လီ၏ ပေါင်ဖြူဖွေးဖွေးကြီးကို ကြည့်လိုက်မိပါသည်။ နော်လီ၏ ပေါင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးမှာ အကြောစိမ်းကလေးများပင် ယှက်သန်းလို့ နေကြပါသည်။ သို့သော်လည်း အခြေအနေက မအေးဆိုတာကိုတော့ ကျတော်သိလာပါ၏။
ကျတော်သည် နော်လီ၏ မျက်နှာဆီကို တဖန်ပြန်ပြီး ကြည့်လိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ ကျတော်၏ လက်က မို့မောက်နေသော ရင်အစုံဆီကို ရောက်သွားမိပါသည်။ ပြီးတော့ နော်လီ၏ ပါးကို ဒုတိယအကြိမ် ကျတော် နမ်းလိုက်မိပြန်ပါသည်။ ကျတော်၏ သုံးလေးကြိမ် ဤနမ်းလိုက်ခြင်းကြောင့် နော်လီမှာ လူးလွန့်ပြီး နိုးလာပါသည်။
နော်လီသည် ကျတော့်အား ပြုံးပြီးကြည့်နေပါ၏။
“ အကိုကြီး ဘာလာလုပ်တာလဲ နော်လီယားတက်ပါတယ် ဟင့် ”
ကျတော်က သုံးလေးခါ ဆင့်ကဲပြီး နမ်းနေမိရာ နော်လီက စကားဆိုလိုက်မှ ကျတော်က အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်ပြီး သတိရသွားပါသည်။ သတိပင်ရငြားသော်လည်း ကျတော့်မှာ နော်လီ၏ အပြုံးနဲ့ လှုံဆော်မှုကြောင့် ကျတော့် အနမ်းမှာ မပြတ်နိုင်ဘဲ ဆက်ပြီးနမ်းမိပါ၏။
“ ဟင့် အကိုကြီး ယားတယ် လွှတ် အဟင့် ”
ထိုအခါမှ ကျတော်က ပိုပြီး သတိရပါသည်။ ကျတော်၏ ဆုပ်နယ်ထားမိသော လက်ကိုလည်း ကဗျာကသီနဲ့ လွှတ်လိုက်ရပါသည်။ ပြီးမှပင် ကျတော်သည် နော်လီအား တချက်မျှ နမ်းလိုက်ပြီးတော့ ကဗျာကသီ နှင့် အိမ်ရှေ့သို့ ပြန်ထွက်လာမိတော့သည်။
ကျတော့် ရင်ထဲမှာတော့ ဝေဒနာတပါး ခံစားနေရပါသည်။ ပြီးတော့ ရင်များတုန်ပြီး ခုန်နေပါသည်။ ကျတော့်၏ အဖြစ်ကို နော်လီကတော့ သိမည် မဟုတ်ပါ။ ကျတော်၏ အမှားများကို ကျတော် သတိရလာပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျတော်သည် ဆက်၍ မမှားရန်အတွက် ဆင်ခြင်ရပါတော့မည် မဟုတ်ပါလား။
ထိုနေ့မှစပြီး ကျတော်သည် ခပ်တည်တည်နဲ့ နေရပါတော့သည်။ ခပ်တည်တည်နေမှ ပိုပြီးခံစားလာရသော အဖြစ်နဲ့ ကျတော့်မှာ ရင်ဆိုင်ရပါ၏။ နော်လီသည် တနေ့ထက်တနေ့ ပိုပြီးကဲနေပါသည်။
“ အကိုကြီး ဘာလဲ ဘာဖြစ်နေရတာလဲ ဟင်၊ ကြည့်ပါလား မှုံတေတေနဲ့၊ နော်လီ့ကို ဘာဖြစ်လို့ စကားမပြောတာလဲ၊ အကိုကြီးရယ် ပြောစမ်း ပြောစမ်း ပြောစမ်းပါ၊ အကိုကြီးရယ် နော်လီ့မှာ ဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ ”
ကျတော်ကတော့ အဖြေရခက်ခဲလှပါ၏။ ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိခဲ့ပါ။ နော်လီရဲ့ အပြုအမူကို ကျတော့်ဇနီး အေးကတော့ ရိုးနေပြီဖြစ်သောကြောင့် ဘာမှဝင်ပြီး မပြောပါ။ ပြုံးရုံသာ ဖြစ်ပါ၏။
အေးကတော့ နော်လီသည် ငယ်သေးသည်ဟု ထင်နေခြင်းပင် ဖြစ်ပါ၏။ တကယ်တော့ နော်လီက မငယ်တော့ပါ။ ကျတော့်မှာတော့ သစ္စာ စောင့်ထိန်းထားရပါသည်။
ဤသို့နှင့်ပင် တနေ့မှာ ကျတော်သည် မမျှော်လင့်သော ကိစ္စတရပ် ဖြစ်ရပြန်သည်။ ဤကိစ္စကတော့ တခြားမဟုတ်ပါ။ အင်္ဂလိပ် လေယာဉ်ပျံတစီးသည် ကျတော်တို့ မြို့ကလေးပေါ်မှ ပျံသန်းပြီးတော့ စာရွက်စာတမ်းများကို ကြဲချသွားလေသည်။ ထိုအခါမတော့ တရွာလုံး အုံးအုံးကျတ်ကျတ် ဖြစ်ကြပါတော့သည်။
ကျတော်နဲ့ နော်လီမှာလည်း စာရွက်များကို ကြည့်ပြီး အပေါ်ထပ် လသာဆောင်သို့ ကျလာမည် အထင်နှင့် ပြေးတက်သွားကြပါသည်။ ကျတော်တို့ ထင်သလို လသာဆောင်မှာတော့ စာရွက်တရွက်မှ မရှိပါ။ နော်လီကတော့ ကျတော့်ကို ကြည့်ပြီးပြုံးပါ၏။
“ ဒီမှာကြည့်စမ်း အကိုကြီး ဘာလဲ ”
နော်လီက လက်ကိုဆုပ်ပြီး ပြပါသည်။ ကျတော်ကတော့ သိချင်ဇောနဲ့ လုယူမိပါသည်။ သို့ပေမယ့် နော်လီက လက်ကို နောက်သို့ ပစ်လိုက်ပြီးတော့ ရင်ကို ကော့လိုက်ပါသည်။ ကျတော်ကလည်း ကသောကမျောနဲ့ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ပြေးဆုပ်လိုက်သော အခါမတော့ နော်လီ၏ မို့ဖောင်းသော ရင်အစုံမှာ ကျတော့် မျက်နှာနှင့် ဆုံသွားပါသည်။ ကျတော်၏ မျက်လုံးရှေ့မှာတော့ နော်လီ၏ ဖောင်းချီ ပိန်ချီ ဖြစ်နေသော ရင်မို့မို့ကသာလျှင် လှုပ်ရှားနေပါတော့၏။
ကျတော်ကတော့ အတန်ကြာအောင်ပင် နော်လီ၏ နို့ကို နှာခေါင်းနဲ့ မှီထားလိုက်ပါသည်။ နောက်မှ သတိရပြီး နော်လီ၏ လက်ကို ကျတော်က ဖမ်းဆုပ် ရှာလိုက်ပါသည်။ နော်လီ့ လက်ထဲမှာ ဘာမှမရှိပါ။
“ ဟေ့ ရို့ရို့ အကိုကြီးတယောက် ရှက်ပါတယ်ဟေ့ အလိမ်မိသွားပြီ ”
“ ဟင်းနော် ကောင်မလေး လူကြီးကို နောက်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ လုပ်ဦး ”
ကျတော်ကတော့ ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ နော်လီ၏တင်ပါးဆုံကို လက်နဲ့ လှမ်းပုတ်လိုက်ပါ၏။ ထိုအခါမတော့ ကျတော့်လက်မှာ နော်လီ၏ တင်ပါးဆုံကြီးမှ မခွါခြင်အောင် ဖြစ်သွားပါ၏။ ဝါဂွမ်းများလို နူးညံ့နေသော နော်လီ၏ တင်ပဆုံကြီးမှာ အိစက်လို့ နေပါ၏။
ကျတော် ဒီလိုလုပ်သော အခါမတော့ နော်လီမှာ တွန့်ကနဲ နှစ်ခါလောက်ဖြစ်သွားသည်ကို ကျတော်က ရိပ်စားမိပါ၏။ နော်လီက ကျတော့်အား နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး ကြည့်ပါ၏။ ပြီးမှ
“ ဟင်း အကိုကြီးက မကောင်းဘူး ဒါပဲနော် နော်လီ့ကို ”
ပြီးနောက် နော်လီက အောက်ထပ်ဆီသို့ ပြေးဆင်းသွားပါတော့၏။ ထိုအခါမှာတော့ ကျတော်သည် သက်ပြင်းတချက်ကို ချပြီးတော့ ရင်ထဲဟာပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့ပါ၏။ နှာခေါင်းအတွင်းမှာတော့ နော်လီ၏ ကိုယ်မှ မွှေးရနံ့လေးများသာ သင်းပြီးတော့ ကျန်ရစ်ပါ၏။ တကယ်တော့ နော်လီသည် ချစ်စရာကလေးပင် မဟုတ်ပါလား။
ကျတော်က နော်လီနဲ့ ကျတော်၏ အဖြစ်များကို ထပ်တလဲလဲ စဉ်းစားနေမိပါတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာ ကျတော်၏ ခံစားချက်များကတော့ ဖော်ပြလို့ပင် မရတော့ပါ။
.........................................
ကျတော်သည် နော်လီကို ချစ်မိနေပါပြီ။ ဖောက်ပြန် စိတ်များကလည်း ကျတော့်တကိုယ်လုံးမှာ ဖုံးလွှမ်းပြီး နေခဲ့ပါပြီ။ ကျတော့်စိတ်ကိုလည်း ကျတော်သည် ထိန်းသိမ်းလို့ ရတော့မည် မဟုတ်ဟု ထင်ပါ၏။
ဟုတ်ပါသည်။ ကျတော်သည် စိတ်ကို ဘယ်သို့ ထိန်းနိုင်ပါမည်နည်း။ နော်လီ၏ အလှများက ကျစ်ကျစ် လစ်လစ်နှင့် တောင့်တင်းသော ကိုယ်ခန္ဓာများက ကျတော်၏ စိတ်ကို ဖောက်ပြန်ရန် အတွက်လည်း နှိုးဆွ ဆွဲငင်နေပါပြီ မဟုတ်ပါလား။
တနေ့သော နံနက်ခင်းကလေးတွင် ဖြစ်ပါသည်။ ပူပြင်းသော ရာသီဒဏ်ကြောင့် တလောကလုံးမှာတော့ ညှိုးနွမ်းမှု အောက်မှာ ရှိနေပါတော့သည်။
ကျတော်ကတော့ ခါတိုင်းလိုပင် အိပ်ယာမှ စောစောထွက်လာပါသည်။ ထိုအချိန်မှာတော့ အားလုံးပင် တိတ်ဆိတ်ပြီးနေပါသည်။ ကျတော်သည် ရေချိုးခန်း အတွင်းသို့ စွတ်ပြီး ဝင်လိုက်မိသော အခါမတော့ ကျတော်သည် ချက်ချင်းပင် ကြက်သေသေသလို ကျောက်ရုပ်ပမာ ဖြစ်နေမိပါသည်။ ပြီးတော့ ကျတော့် ကိုယ်ခန္ဓာ အတွင်းမှ သွေးများပင် ရပ်တန့်သွားလေသလော ဟု ကျတော်ထင်မှတ် လိုက်ရပါသည်။ ကျတော်သည် အတန်ကြာပင် ငေးမောပြီး အသက်မရှုပဲ နေမိပါ၏။
အကြောင်းကတော့ နော်လီသည် အပေါ်ပိုင်း ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ရေချိုးနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါ၏။ ကျတော့် မျက်လုံး အတွင်းမှာတော့ ဘာမျှပင် မမြင်တော့သည့် အလား ဖြစ်နေပါတော့သည်။
နော်လီ၏ အပေါ်ပိုင်းသည် ဖြူဖွေးနေသော ရေဆေးငါးသဖွယ် ဖြစ်သည်။ ရင်ကို ကော့ထားသောကြောင့် ပေါက်စီလုံးမှာ ချွန်ပြီး စူထွက်နေသည့် နို့မှာ တောင့်တင်းနေပါသည်။ ပြီးတော့ လျှောဆင်းသွားနေသော ခန္ဓာကိုယ်နှင့် တင်ပဆုံတို့မှာ ဖြူနေပါသည်။ သူမ ထမိန်မှာ ခါးဝယ် တဲတဲကလေးသာ ဝတ်ထားသောကြောင့် အပေါ်ပိုင်းမှာ လှချင်တိုင်း လှနေပါတော့၏။
ထိုအခါမတော့ ကျတော်သည် ချက်ချင်း အသိလစ်သွားပြီးတော့ ရင်ထဲမှာလည်း ခံစားမှုက ပွင့်အံလာပါတော့၏။
ထိုအခါမတော့ ကျတော်သည် မနေနိုင်သည်က တကြောင်း အစဉ်းစား ဉာဏ်တို့မှာလည်း မရှိတော့သည်က တကြောင်းမို့ ကျတော်သည် နော်လီ၏ ကိုယ်ကလေးကို ပြေးဖက်ပြီး နော်လီ၏ပါးကို အားရပါးရ နမ်းရှုံ့နေမိသည်သာ ဖြစ်ပါတော့၏။
နော်လီ၏ အကြမ်းပုဂံလုံးပမာ ပြူထွက်နေသော နို့ကိုလည်း ကျတော်သည် နမ်းရှုံ့ပြီးတော့ နို့သီးကလေး နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် မျက်နှာနှင့် ပွတ်သပ်ပေးနေမိပါ၏။
“ အို အကိုကြီးက အကိုကြီးလုပ်နေတာ နော်လီ အသက်ရှုကြပ်တယ် အကိုကြီးရဲ့ အင့် အဟင့် ”
ကျတော်ကတော့ ဘာမှပြန်ပြောချင်သော ဆန္ဒလည်း မရှိ။ နော်လီ၏ အပေါ်ပိုင်းကိုသာ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ နမ်းရှုတ်နေမိတော့သည်။ နော်လီကတော့ ကျတော်၏ အပြုအမူမှာပင် နစ်မြောနေမိပါသည်။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ နို့သီးချွန်ဖျားလေးကို စို့လိုက်သော အခါမတော့
“ အို အင့် အကိုကြီးရယ် ဘာလုပ်တာလဲဟင် ”
နော်လီ၏ အသံမှာတော့ တုန်ပြီးနေပါသည်။ သူမ၏ ရင်ခုန်သံများကတော့ ကျတော်၏ နားအတွင်းသို့ လူးလိမ့်ပြီး ဝင်နေပါသည်။နော်လီ၏ အသားများမှာလည်း တဆက်ဆက်နဲ့ တုန်နေပါသည်။
ကျတော်ကတော့ ချွန်းအုပ်၍ မရလေသော မုန်ယိုဆင်ကဲ့သို့ပင် ဖြစ်နေပါတော့၏။ နော်လီခမျာကတော့ ကျတော်၏ အပြုအမူကို ဘယ်လိုမှ ငြင်းဆန်နိုင်ခြင်း မပြုဘဲ တအင့် အင့်နဲ့သာ ဖြစ်နေရှာပါတော့၏။
ကျတော်သည် နော်လီ၏ အပေါ်ပိုင်းကို ရစရာမရှိအောင်ပင် သုံးသပ်နေမိပါသည်။ နော်လီ၏ အသားနံ့မှာ မွှေးကြိုင်ပြီး ထွက်နေပါသည်။ ဘယ်လို အနံ့မျိုးဟူ၍ပင် ဝေခွဲရ ခက်နေပါသည်။
ကျတော်သည် နော်လီ၏ပါးကိုနမ်းလိုက် နို့ကိုစို့လိုက်နဲ့ အလုပ်များနေပါသည်။ ထိုအခါမတော့ နော်လီခမျာ လူးလွန့်နေပါသည်။
“ အဟင့် အဟင့် ယားတယ် အကိုကြီးရယ် ဟင့် အကိုကြီးကလဲ နော်လီ မနေတက်တော့ဘူးနော် ၊ ရင်တွေခုန်နေပြီ အကိုကြီးရယ်၊ နော်လီ စိတ်တွေလဲ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ မသိဘူးနော်၊ မျက်လုံးတွေလဲပြာပြီး ဘာမှမမြင်ရတော့ဘူး အကိုကြီးရဲ့ အဟင့် အဟင့် ”
နော်လီ ခမျာမှာ မောဟိုက်သံလေးပင် ပါနေပါ၏။ ကျတော်ကတော့ ပိုပြီး ပိုပြီးကြိုးစားပါ၏။ ကျတော်သည် နောက်တဆင့် တက်ရန်အတွက် ကြိုးစားချင်သော်လည်း အချိန်ကမရ၊ ပတ်ဝန်းကျင်က အခွင့်မပြုသောကြောင့်ပင် ကျတော့်မှာ လက်လျှော့ရပါ၏။
ထိုအချိန်မှာတော့ လောကဓါတ်တခုလုံး အလင်းရောင်များက ဖုံးလွှမ်းပြီးလာပါ၏။ ကျေးငှက်တို့မှာလည်း အိပ်တန်းမှ ထလာကုန်ပြီ ဖြစ်ပါ၏။ ကျတော်သည် နော်လီကို တင်းကြပ်စွာပင် ဖက်ထားလိုက်မိပါ၏။
“ နော်လီ့ကို အကိုကြီး သိပ်ချစ်နေမိပြီ နော်လီရယ် ”
“ ဟင် အကိုကြီးကလဲ အရင်တုန်းကတော့ နော်လီ့ကို မုန်းလို့လား ”
“ ဟာဘယ်တူမလဲ နော်လီရဲ့ အရင်တုန်းကတော့ ရိုးရိုးအချစ်လေ၊ အခုကတော့ အသက်နဲ့လဲ ချစ်ရမယ့် အချစ် နော်လီ ရဲ့ ”
“ အို အကိုကြီးချစ်တာကလဲ ကြောက်စရာကြီး၊ လူတကိုယ်လုံး ရင်တွေတုန်၊ ဗိုက်တွေနာနဲ့ အနေရ ခက်လှပါဘိ ”
“ ဟဲဟဲ ဒါဟာ ညီမလေးရဲ့ ချစ်ခြင်း သဘောတရားကို နားမှမလည်သေးပဲကွဲ့၊ နောက်ပြီး အချစ်က ပေါက်ဖွါးလာတဲ့ လောကအရသာ ဆိုတာလဲ ညီမလေး ဘာမှမသိပါဘူး ”
“ ဟင် ဘာလဲအကိုကြီးအချစ်ကပေါက်ဖွါးလာတဲ့ အရသာ ”
“ ဟုတ်တယ် ညီမလေး အချစ်ဆိုတာ တမျိုးပဲ၊ နောက်ပြီး ဒီအချစ်က ပေါက်ဖွားလာတဲ့ အရသာဆိုတာလဲ တမျိုးပါပဲ ညီမလေးရဲ့ ”
ကျတော်ကတော့ နော်လီအား မလွတ်တမ်းပင် ဖတ်ထားပြီး ပြောနေမိပါသည်။ ကျတော်နဲ့ နော်လီကတော့ လောကကြီးတွင် နှစ်ယောက်ထဲပင် ရှိသည်ဟု ထင်ပါ၏။ နော်လီက ကျတော့်အား ချစ်ခိုးလျှံ မျက်လုံးများနှင့် စူးစိုက်ပြီး ကြည့်နေပါသည်။
“ နော်လီကတော့ ချစ်တယ်ဆိုတာလဲ မသိဘူး။အရသာဆိုတာလဲ မသိဘူး အကိုကြီးရဲ့၊ ကြောက်စရာကောင်းတာပဲ သိတယ် ”
“ ဘာမှကြောက်စရာ မလိုပါဘူး ညီမလေးရယ်၊ ကဲ ဒါဖြင့် အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲ ၊ အရသာဆိုတာ ဘာလဲ သိရအောင် ညကျရင် အကိုကြီး နော်လီ့ကို လာခေါ်မယ်၊ အချစ်အကြောင်း ပြောပြမယ်။ အချစ်အကြောင်း နားလည်ချင်ရင် ညီမလေးစောင့်နေပေါ့၊ အကိုကြီး ခေါ်ရာသာ လိုက်ခဲ့ အကြောင်းစုံ သိရမှာပဲ ”
“ အကိုကြီးခေါ်ရင် ဘယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် လိုက်ဖို့ ဝန်မလေးပါဘူး အကိုကြီးရယ်၊ အကိုကြီး သဘောတခုပါပဲ၊ဒါနဲ့ အကိုကြီးက နော်လီ့ကို ဘယ်ခေါ်သွားမှာလဲ ဟင် ”
နော်လီက ကျတော့်အား ပြာပြာသလဲနှင့် မေးရှာပါ၏။ ကျတော်ကတော့ ထွေထွေထူးထူး ပြောစရာမလိုသောကြောင့် နော်လီ့အား ပြုံးကြည့်ကာ
“ ဘယ်မှ မခေါ်သွားပါဘူး နော်လီရယ် အိမ်ထဲတင်ပါ၊ ကဲ ကဲလေ ညကျရင် သိမှာပေါ့၊ လိုက်မယ် မဟုတ်လား ”
“ အကိုကြီးကောင်းတယ်ထင်ရင် နော်လီ ဘယ်တုန်းက ငြင်းဖူးလို့လဲ အကိုကြီး သဘောပါပဲ ”
နော်လီက ကျတော့်အား ခပ်ညုညုလေးပင် ပြောလိုက်ပါ၏။ ကျတော်ကတော့ ငြိမ်သက်စွာပင် နော်လီအား ဖက်လိုက်ပါ၏။
“ ကဲ အကိုကြီး မမတို့ မေမေတို့ နိုးလာရင် တွေ့သွားဦးမယ် ”
“ အေး ဟုတ်သားပဲ၊ ညကျရင် ညီမလေးမေ့ပြီး အိပ်မသွားနဲ့နော် ”
“ ကောင်းပါပြီ အကိုကြီးရဲ့ ”
ကျတော်သည် ထိုည အိပ်ယာဝင်ကတည်းက မနက်ကဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အကြောင်းများကိုသာလျှင် စိတ်ကူးနေမိပါ၏။ အမြဲတမ်းပင် တသသနဲ့ စွဲလန်းနေမိပါတော့၏။ ကျတော်သည် ဘယ်ကဲ့သို့ လုပ်ရမည်ကို မသိတော့ပေ။
အချိန်ကတော့ တဖြည်းဖြည်း ကုန်ခမ်းလာခဲ့ပါပြီ။ ကျတော်၏ ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ ရင်သွေးကလေးကတော့ အိပ်မောကျ နေခဲ့ချေပါပြီ။ တလောကလုံးကလည်း တိတ်ဆိတ်ပြီး ဘာအသံမှပင် မကြားရပါချေ။ ကျတော်သည် တိတ်ဆိတ်နေသော လောကကြီး၏ အလယ်မှာ အတွေးများဖြင့် မဆုံးနိုင်အောင် ရှိနေပါတော့သည်။
ထိုကဲ့သို့ နေရင်းပင် အချိန်မှာ တနာရီသို့ ရောက်ခဲ့ပါသည်။ ကျတော်သည် ဒေါင် ကနဲဟူသော ထိုးရိုက်လိုက်သည့် နာရီသံချောင်း ခေါက်သံကြောင့် မနေသာတော့ဘဲ အိပ်ယာမှ ထလိုက်ပါသည်။ ချစ်ဇနီး အေးကတော့ ကျတော် ကျူးလွန်တော့မည့် အဖြစ်ကို မရိပ်စားမိသူ ပီပီ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျလျက်ပင် ရှိပါတော့၏။
ကျတော်ကတော့ အသာအယာကလေးပင် အခန်းတွင်းမှ ထွက်ခွါလာပြီးတော့ နော်လီတို့ အိပ်ရာ အခန်းဆီသို့ ဝင်ခဲ့ပါသည်။ နော်လီသည် လက်ဝဲဘက်မှာ အိပ်ပြီး နော်လီ၏ မေမေက လက်ယာဘက်မှာ အိပ်သည်ကို ကျတော်သိထားပြီး ဖြစ်ပါသည်။
ကျတော်သည် အသာအယာပင် နော်လီတို့၏ ကုတင်ခြေရင်းမှာ ရပ်ပါသည်။ နော်လီ၏ မေမေကတော့ တရှုးရူး တရှဲရှဲနှင့် အိပ်မောကျနေပါ၏။ ကျတော်သည် ရင်တွေခုန်နေ၍ တကိုယ်လုံး တဆက်ဆက်ပင် တုန်နေမိပါသည်။ သိုပေမယ့် ကျတော်က ရဲဆေးတင်ထားပါသည်။
ကျတော်သည် ကြာမြင့်စွာ အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ နော်လီ၏ခြေကို စမ်းပြီး ဆွဲလိုက်သည်။ နော်လီ၏ တင်းရစ်ပြီး တဆုပ်တခဲ ဖြစ်နေသော ခြေသလုံးမှာ ကိုင်ရကောင်းပါသည်။
နော်လီသည် ချက်ချင်းပင် ထလိုက်ပြီးတော့ တိုးတိုးကလေး ခေါ်လိုက်သည်။
“ အကိုကြီးလား ”
“ ဟုတ်တယ် နော်လီ ”
ကျတော်ကလည်း အသံအုပ်ပြီး ဖြေလိုက်ပါ၏။ ထိုအခါမတော့ နော်လီက ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပါသည်။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ လက်ကိုဆွဲပြီး ထွက်လာပါသည်။ ပြီးတော့မှ ရေချိုးခန်းဆီသို ခေါ်သွားပါသည်။
တကောကလုံးကတော့ တကယ်ပင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ချက် ကောင်းနေပါ၏။ ကျတော်တို့ နှစ်ယောက်သည် ရေချိုးခန်းထဲသို့ အသာအယာ ဝင်လိုက်ပါ၏။ ပြီးနောက် တံခါးကို စေ့လိုက်ပါသည်။ ရေချိုခန်း တံခါးပေါက်မှ လရောင်သည် မှုန်ရီရီရှိနေပါသည်။
နော်လီသည် ကျတော့်လက်ကို ခပ်စေ့စေ့ကလေး ဆုပ်ကိုင်ထားပါသည်။ ကျတော်သည် နေရာကောင်းကို ရွေးပြီး ထိုင်လိုက်ပါသည်။ နော်လီကိုလည်း ကျတော့်နဘေးမှာ အထိုင်ခိုင်းလိုက်ပါသည်။ ထိုင်လိုက်သည်နှင့် နော်လီက ကျတော့်ကို စကားစပြောပါသည်။
“ ကဲ အကိုကြီးပြောမယ့် စကားတွေပြောလေ ၊ နော်လီနားထောင်နေမယ် ”
ထိုအခါမတော့ ကျတော်က ဘာမျှမပြောတော့ပါ။ နော်လီ၏ပါးကို ကျတော့်ဘက်သို့ ဆွဲရမ်းပြီးတော့ နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းကိုသာ ကျတော်သည် အငမ်းမရနှင့် စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။ ကျတော်သည် နော်လီ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်တဲ့ အခါမတော့ နော်လီ၏ကိုယ်မှာ ကော့ပြီးတက်လာကာ နော်လီ၏လက်များက ကျတော့်လည်ပင်ဆီကို ရောက်လာပါသည်။
ကျတော်သည် အငမ်းမရနှင့် စုပ်ယူနေခြင်းကြောင့် အထူးပင် တိတ်ဆိတ်နေပါတော့၏။ အတန်ကြာမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွါလိုက်ပါ၏။ ထိုအခါမတော့ ပြွတ်ကနဲ ဟူသော အသံမှာ တိတ်ဆိတ်နေရာမှ ပေါ်ထွက်လာ၏။
“ အကိုကြီး ဘာပြောတာလဲဟင် ”
နော်လီက မေးပြန်သည်။ ကျတော်ကတော့ ဘာမှမပြော၊ နော်လီ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တလုံးချင်း ဖြုတ်လိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ အတွင်းခံဘော်လီအင်္ကျီကို ဖြုတ်လိုက်သော အခါမတော့ ပြူးထွက်လာသော နို့နှစ်လုံးက ကျတော့်လက်ကို လာပြီး ထိတွေ့ပါ၏။ ထိုအခါမတော့ ဖောင်းမို့မို့ ဖြစ်နေသော နော်လီ၏ နို့ကို အသာလေး ဆုပ်ပြီး နယ်ပေးလိုက်ပါ၏။
“ အင်း ဟင်း အဟင့် အကိုကြီးကလဲ ဟင့်အင်း ”
နော်လီ၏ ညည်းညူသံ တဟင်းဟင်း အသက်ရှုများ ထွက်ပေါ်လာပါ၏။ ကျတော်ကတော့ ကျတော်၏ လုပ်ငန်းကိုသာ ဆက်ပြီး လုပ်နေပါသည်။ နော်လီ၏ နို့ကို အားရပါးရ အရသာရှိရှိနဲ့ ဆုပ်နယ်ကစားရင် နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူနေမိပါတော့၏။ နော်လီကတော့ သူမ၏ တသက်မှာ တခါမှ မခံစားဖူးရသော အဖြစ်ကို ခံစားနေရသောကြောင့် မိန်းမောနေပါတော့၏။
ကျတော်သည် နော်လီ၏နှုတ်ခမ်းကို လွှတ်ပြီး နို့ကိုစို့ပေးလိုက်သော အခါမတော့ နော်လီသည် တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖြစ်လာပြီးတော့
“ ဟင်း အကိုကြီး နော်လီကို ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ အကိုကြီးရယ်၊ နော်လီယားလှပြီ၊ မနေတက်တော့ဘူး၊ နော်လီမေးနေတာလဲ ပြန်မပြောဘူး၊ အကိုကြီး ပြောမယ့် စကားလဲ နားမထောင်ရဘူး ”
ကျတော်ကတော့ နော်လီ၏စကားကို ဘာမှပြန်မပြောပါ။ ကျတော်၏ရှေးခရီးအတွက်ကို ကြိုးစားနေမိပါသည်။ နူညံ့သောနို့ကိုပင် အငမ်းမရနှင့် ကျတော်သည် အားရပါးရ စုပ်လိုက်၏။
“ အို ဟင့် ယားတယ် ယားတယ် အကိုကြီးရယ် ၊ နော်လီမနေတက်တော့ဘူး၊ နော်လီကျောတွေချမ်းလာပြီ၊ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းလဲ မသိဘူး၊ တကိုယ်လုံးလဲ အို ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းလဲ မသိတော့ပါဘူး အကိုကြီးရယ် ”
နော်လီ၏ အသံလေးမှာ ပျော့လာပါသည်။ ပြီးတော့ လေသံမျှသာ ကြားရပါသည်။ မောဟိုက်သံ ကလေးများ လည်း ရောနှောပြီးတော့ လာပါ၏။ ရမ္မက်သံတို့မှာ လျှမ်းပြီးလာပါသည် ဟု ကျတော်ထင်ပါသည်။
ကျတော်ကတော့ နော်လီ၏စကားကို မဖြေနိုင်ပါ။ ကျတော့်ကိစ္စအတွက် ကျတော်ဆက်ပြီး ကြိုးစားရမည် ဖြစ်ပါ၏။ နော်လီက မေးလာပေမယ့် ကျတော် ဘာမှ ပြန်မဖြေနိုင်၊ တကယ်တော့ ကျတော်သည် နော်လီကို ဘာစကားမှ ပြန်မပြောချင်ပါ။
ကျတော်သည် နောလီ၏ စိတ်များကို လှုပ်ရှားစေပြီးသော အခါမတော့ နော်လီအား ကျတော်သည် ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်ပါသည်။ ကျတော့် ရင်ထဲမှာတော့ လှိုင်းဂယက်တွေ ထန်နေပါတော့၏။
တကယ်တော့ နော်လီကလည်း ကျတော့်အား ဆွဲငင်နေပါပြီ မဟုတ်ပါလား။ ကျတော်သည် နော်လီအား နမ်း၍ နမ်း၍လည်း မဝပါ။ အစားအစာသာ ဖြစ်လျှင် ကျတော်သည် ဝါးမြိုပြီး စားပစ်လိုက်ချင်တော့သည်။ ကျတော်၏ စိတ်များမှာ ပိုပြီး လှုပ်ရှားနေမိပါ၏။ ကျတော်သည် နော်လီနှင့် ယှဉ်အိပ်ပြီးတော့ နော်လီ၏ နို့နှစ်လုံးကို အားပါးတရကြီး ဆုပ်နယ်ကစားပြီး စို့ပေးလိုက်သော အခါမတော့ နော်လီမှာ ကော့လန်ပြီးတက်လာပါ၏။ ပြီးတော့ တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖြစ်နေရှာပါတော့သည်။
ထိုအခါ ကျတော်သည် လိမ္မာပါးနပ်စွာနဲ့ နော်လီ၏ လုံခြည်ကို ချွတ်ချလိုက်ပါသည်။
“ အို အကိုကြီး ဒါဘာလုပ်တာလဲ ”
နော်လီက အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ မေးပါသည်။ ကျတော်က ဘာမှပြန်၍ မပြော။ ကျတော်သည် လုံခြည်ကို ချွတ်လိုက်ပြီးသော အခါ တဖြေးဖြေးနဲ့ နော်လီ၏ တင်ပါးလေးကို စမ်းသပ်ပွတ်ပေးလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့မှ ကျတော့် လက်သည် နော်လီ၏ အမွန်မြတ်ဆုံးသော အဖုတ်ပေါ်သို့ ရောက်သွားပါတော့၏။
ထိုအခါ ကျတော့်လက်မှာ နော်လီ အဖုတ်နေရာမှ မခွါနိုင်တော့ဘဲ စေးကပ်သကဲ့သို့ ဖြစ်နေပါ၏။ စဉ်းစာကြည့်တော့ အဆီအနှစ်တွေ စုဝေးပြီးနေတဲ့ နေရာဖြစ်သောကြောင့် လေဘော့လုံးပမာ ပျော့ပြောင်းနူးညံ့ပြီး အလွန်ပင် အရသာ တွေ့နေပါတော့သည်။ ပြီးတော့ ပေါက်ခါစ အမွှေးများကလည်း နုနုနဲ့ ပျော့ပြောင်းသောကြာင့် လက်များ ချောမထွက်သွားရန် မနည်းပင် ထိန်းထားလိုက်ရပါ၏။ ကျတော့် လက်မှာတော့ နော်လီ၏ အဖုတ်ပေါ်မှ ခွါလို့မရအောင်ပင် ဖြစ်နေပါ၏။အရာသာလည်း တွေ့နေခြင်းဖြစ်ပါ၏။
နောလီခမျာမှာလည်း သနားစရာပင် လူးလွန့်နေပါ၏။
“ အကိုကြီး နော်လီဘာဖြစ်လဲ မသိဘူး အကိုကြီးရယ် ရင်ခုန်တယ်၊ အသက်ရှုကြပ်လှပါပြီ အကိုကြီးရယ်၊ ကျောထဲက ချမ်းလှပြီ၊ အို အဟင့် ”
ကျတော်ကတော့ ဘာမှပြန်မပြော၊ ကျတော်သည် နော်လီ၏ အဖုတ်ကို သေချာစွာ ပွတ်သပ် ကစားပေးသည့် အခါမတော့ နော်လီမှာ တရူးရူး တရှဲရှဲနဲ့ ဖြစ်နေရှာသည်။
ကျတော့်ပါးစပ်နှင့် နှာခေါင်းကတော့ နော်လီ၏ အပေါ်ပိုင်းကို ရစရာမရှိအောင် သုံးလျှက်ရှိပါပြီ။ နော်လီ၏ စို့ချင်စရာ နို့ချွန်ချွန်ကလေးမှာ ကျတော့် အာခေါင်းတွင်းမှာတော့ ငုံမိရက်သား ဖြစ်နေပါ၏။ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် မြည်အောင်ပင် စုပ်ယူမိပါသည်။ ထိုအချိန်မှာ ညအမှောင်သည် ပိုပြီး ကဲနေပါ၏။
ကျတော်သည် လက်ဖြင့် အသာအယာကလေးပင် နော်လီ၏ အဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေပြီးတော့ ကျတော့်လက်ကလေးမှာ နော်လီ၏ အဖုတ်ကွဲရာကလေးကို စမ်းသပ်မိသော အခါ နော်လီ၏ အဖုတ်မှ အရည်များ စိုရွှဲပြီး ထွက်နေသည်ကို ကျတော် ဂရုပြုမိပါတော့၏။
ဟုတ်ပါသည်။ အရည်များကတော့ နော်လီ၏ အဖုတ်ဝလေးမှာ ရွှဲကျနေပါပြီ။ ကျတော်သည် ထိုအခါမတော့ စိတ်ကိုလည်း တင်းလို့မရတော့ပါ။ ထိန်းသိမ်းလိုလည်း မရသော ကျတော့်စိတ်ကို ကျတော်သည် မထိန်းနိုင်သော အခါမတော့ ကျတော်သည် နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရပင် စုပ်ယူလိုက်မိချေတော့၏။
ထိုအခါ နော်လီမှာ တဟင်းဟင်းနဲ့ ကော့ပြီးတက်လာကာ
“ အကိုကြီးရယ် နော်လီ မနေတက်တော့ဘူးကွယ် နောလီဖြင့် ငိုချင်သလို ရီချင်သလို ဖြစ်လာပြီ၊ အသက်ရှုလဲကြပ်လာပြီကွယ်၊ ရင်ထဲမှာလဲ မောလှပါပြီ အကိုကြီးရယ် ”
ကျတော်ကတော့ ဘာမျှပြန်မပြော၊ နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းကို ဒုတိယအကြိမ်ထပ်ပြီး စုပ်လိုက်ပြီးသောအခါ နော်လီ၏ ရင်တို့မှာ ကော့လန်ပြီးရင်း ကော့တက်လာပါ၏။
ထိုအခါမတော့ ကျတော့်မှာလည်း မနေနိုင်တော့သည် ဖြစ်သောကြောင့် ကျတော်၏ လုံခြည်ကို ချွတ်လိုက်ပါတော့၏။ ပြီးနောက် ကျတော်သည် နော်လီ၏ ပေါင်ကို အသာအယာ ကားထုတ်လိုက်လေ၏။
ထိုအခါမတော့ သံမဏိလုံးကြီးပမာ မာတောင့်ပြီးနေသော ငပဲကြီးမှာ တန်းမတ်ပြီး နော်လီ၏ အဖုတ်ဝမှာ လှုပ်ရှားရမ်းကာ နေပါတော့၏။ ကျတော်သည် အချက်ပိုင် မိစေရန် ရုတ်ချည်းနဲ့ ငပဲကြီးကို နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းသို့ မသွင်းသေးဘဲ အချိန်ကို စောင့်စားနေ၏။ ကျတော်လိုချင်သော အချိန်ကို ရသောအခါမတော့ ကျတော်သည် နော်လီ၏ နို့သီးကလေးကို စို့ပေးလိုက်ပြီးတော့ ကျတော့်လီးကို ကိုင်ကာ နော်လီ၏ အဖုတ်ကွဲကလေးကို ဖြဲပြီး ကျတော်၏ သံမဏိလိင်ချောင်း ဒစ်ကလေးအထိ မြုပ်သွင်းလိုက်ပါသည်။
ထိုအခါ နော်လီသည် တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ တချိန်တည်း
“ အို အို အို ဘာကြီးနဲ့ လုပ်လိုက်တာလဲ အကိုကြီးရဲ့ ”
ကျတော်ကတော့ ဘာမှပြန်မပြော၊ နော်လီကတော့ ရန်တုန်သော အသံလေးနဲ့ မေးပါ၏။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းသို့ ဒစ်ကလေးကို မြုပ်အောင်သွင်းထားပြီးသော အခါမတော့ ရှေ့ဆက်ရန် အတွက် ကြိုးစားနေမိ၏။ နော်လီကတော့ တအင်းအင်း တအဲအဲ ဖြစ်နေပါ၏။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ အသံမထွက်လာနိုင်အောင် နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူထားလိုက်မိပါ၏။
နော်လီကတော့ ထိုအခါတွင် ငြိမ်သက်လို့ သွားပါတော့၏။ သိုပေမယ့် အသက်ရှုသံကတော့ ပြင်းထန်နေပါ၏။ကျတော်ကတော့ အငြိမ်နေလို့ မဖြစ်တော့ပါ။ ကျတော်၏ ဆန္ဒအရ ရှေ့ကို တဆင့်တိုးရမည် မဟုတ်ပါလား။ ကျဉ်းမြောင်းလှသော နော်လီ၏ အဖုတ် ပေါက်ကလေး၏ အဝမှာတော့ ကျတော့် သံမဏိလို မာကျောနေသော ငပဲချောင်းကြီးမှာ အထဲသို့ ဝင်ရန်အတွက် အထူးပင် ဆန္ဒရှိနေပေမယ့် အခြေအနေအရ ဒစ်ကလေးသာ ဝင်လို့နေပါသေး၏။
ကျတော်သည် နော်လီ၏ ဝမ်းဗိုက်သားကလေးကို ကလိပေးလိုက်ရာ နော်လီက ကော့လန့်ပြီးတက်လာတဲ့ အခါမတော့ ကျတော်သည် မသိမသာနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ ဗြိ ဟူသော အသံနှင့် ကျတော့် ငပဲမှာ နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းသို့ လက်တဆစ်မျှ တိုးပြီးဝင်သွားရာ
“ အမေ့ အို အို ကွယ် ”
နော်လီက ဤမျှသာအော်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်တော့သဖြင့် ကျတော်သည် ငြိမ်မနေတော့ဘဲ အနည်းငယ် အနည်းငယ်ဖိသွင်းလိုက်သော အခါမတော့ ဗြော့ သူသေ မြည်သံနှင့် နောက်ထပ်လက်တဆစ်ခန့် ဝင်သွားသွားပြန်၏။ ထိုအခါမတော့ နော်လီက
“ အို ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် အကိုကြီးရယ် ”
နော်လီခမျာ အသံလေးပင် ထွက်အောင် အော်မိပါတော့၏။ တိုအခါ ကျတော်က လက်သုံးဆစ်ခန့် ဝင်နေသည်နှင့် ငြိမ်နေလိုက်ရပါသည်။
တကယ်တော့ နော်လီအဖို့ နာကျင်ပါပေမည်။ နော်လီသည် အပျိုစစ်စစ် နုနုထွတ်ထွတ်ကလေး ။ ပြီးတော့ ကြွေရုပ်ကလေးလို လှပသူ မဟုတ်ပါလား။ ကျတော်သည် နော်လီအား ကြင်နာစွာနှင့် နမ်းလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် နော်လီ၏နို့ကို ဆုပ်နယ်ကာပေးလိုက်ပါသည်။
“ အကိုကြီးက စကားပြောမယ်ဆိုပြီး ဘာမှမပြောဘူး၊ နောက်ပြီး နော်လီ့ကို ဘာလုပ် နေတာလဲဟင် ”
ကျတော်ကတော့ ဘာမှပြန်ပြီးမပြော၊ရှေ့ဆက်ရန် ရှိသည့်လုပ်ငန်းကိုသာ ကြိုးစားလုပ်ရန် ပြင်ဆင်နေမိပါတော့၏။ နော်လီက ကျတော်စကားပြန်ပြီး မပြောပေမယ့် သူမအဖို့ကတော့ အရေးမမူခဲ့ပါ။ ကျတော်၏ လှုပ်ရှားမှုမှာသာ နစ်မြောနေပါ၏။
ကျတော်သည် လက်သုံးဆစ်ခန့် ဝင်နေသော ငပဲကို အသာကလေး အဖုတ်ဝထိအောင် ဆွဲထုတ်ပြီး အသာကလေးပင် ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်နဲ့ ဆယ့်ငါးခါမျှ လုပ်ပေးလိုက်သော အခါမတော့ နော်လီမှာ အင့် အင့် နဲ့ ငှက်ဖျားတက်လာသလို တကိုယ်လုံး တုန်လှုပ်လာပါ၏။
ပြီးတော့ ကျတော့် လက်မောင်းကိုလည်း သူမ၏ နူးညံ့သော လက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ပါ၏။ ကျတော်သည် နောက်ထပ်ဆက်ပြီး ဆယ့်လေးငါးခါမျှ ဘယ်ညာလုပ်ပြီး နောက်တခါ ဆယ်ချက်မျှ ဆွဲထုတ်ထိုးသွင်း ကစားလိုက်သော အခါမတော့ နော်လီ အဖုတ်ထဲမှ အရည်များမှာ စိုရွှဲပြီး ထွက်လာပြန်တော့၏။
ထိုအခါ ကျတော်သည် ဂရုပြုနေသူ ပီပီ အချက်ကောင်းတကွက် တွေ့ရလာပြီ မဟုတ်ပါလား၊ ပြီးတော့ နော်လီကလဲ တဟင်းဟင်းနဲ့ အသက်ရှုသံများပင် ပို၍ပို၍ ပြင်းပြလာသည် ဖြစ်ပါ၏။
ကျတော်သည် အချက်ပိုင်ပိုင်ကို စောင့်နေသူပီပီ အဆင်သင့်သည်နှင့် လက်တဆစ်ခန့်လောက် ထပ်ထိုးသွင်းလိုက်သော အခါမတော့
“ အို အင့် အကိုကြီး နော်လီနာတယ်၊ ယား လဲ ယားတယ် ”
နော်လီ အသံနှင့် အတူ ဗြိ ဟူသော ကလေးပင် ပေါ်လွင် လာပြန်သည်။ ကျတော်၏ သံမဏိလို မာကြောနေသော ငပဲမှာ နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းသို့ လက်လေးသစ်ခန့် ဝင်သွားသော အခါမတော့ ကျတော်၏ ငပဲကြီးမှာ အနေရ ကြပ်နေပါ၏။ ဟုတ်ပါသည်၊ သရေပြားနဲ့ ဆုပ်စွဲထားသလို ဖြစ်နေပါ၏။ နော်လီကတော့ ကျတော့် ရင်ခွင်အောက်တွင် လူးလွန့်နေရှာပါသည်။
ကျတော် အသာကလေး နှုတ်ဆွဲပြီး ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ရာ
“ အို အကိုကြီး နော်လီကို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ အကိုကြီးရယ်၊ အကိုကြီးပြောမယ့် အချစ်က ဘာတွေတုန်း အကိုကြီးရဲ့ ၊ နော်လီ မောလှပါပြီ အကိုကြီးရယ် ”
ကျတော်ကတော့ ဘာမျှ ပြန်မပြောပါ။ နော်လီကတော့ တအင်းအင်း တဟင်းဟင်း ဖြစ်နေရှာပါ၏။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ အမူအယာကို အကဲခက်နေပြီးတော့ ရှေ့ဆက်ရန်သာ ပြင်ဆင်နေရပါတော့၏။ အခုအခါမတော့ ကျတော်၏ သံမဏိလို မာကြောနေသော ငပဲကြီးမှာ နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းသို့ လက်လေးဆစ်မျှ အောင်မြင်စွာ ဝင်နေပါပြီ။
ကျတော့် အဖို့ ရှေ့ဆက်ကြိုးစားရန်အတွက် သိပ်မလိုတော့ပါ။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ စိတ်ကိုသာ ခန့်မှန်းနေမိပါတော့၏။ ကျတော်သည် အတန်ကြာအောင်ပင် စိမ်ထားလိုက်ပါသည်။ နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းမှာ လက်လေးဆစ်ခန့် ဝင်ရောက် မြုပ်ဝင်နေသော ကျတော့်ငပဲကြီးမှာတော့ သားရေးကွင်း ကြပ်ကြပ်ကြီးနဲ့ အစွပ်ခံရသကဲ့သို့ပင် ဖြစ်နေပါသည်။
တကယ်တော့ နော်လီမှာ အပျိုနုနုထွတ်ထွတ်ကလေး မဟုတ်ပါလား။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူပြီးတော့ နော်လီ၏ ပေါက်စီလုံးလေးပမာ လက်တဆုပ်စာ သာသာကလေးရှိသော နို့ကို ဆုပ်နယ်ကာ နေလေသည်။ လက်လေးဆစ်ခန့်ဝင်နေသော ငပဲကို ဆွဲထုတ်လိုက် ထိုးသွင်းလိုက် လုပ်ပြီး ကစားလိုက်သောအခါ နော်လီ တင်သားကြီးမှာ ကော့ပြီးတက်လာပါ၏။ ထိုအခါမတော့ ကျတော့်မှာလည်း ဘယ်လိုအရသာမျိုးမှန်းမသိ ခံစားရသော အရသာက ထူးကဲလွန်းလှပါသည်။
ကျတော့် ဇနီး အေး မှာလည်း ကျတော်လိုချင်သော အရည်းအချင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အရသာလည်း ရှိပါ၏။ သို့ပေမယ့် နော်လီလောက်တော့ အရသာ မမြောက်ပါ။ ကျတော်သည် သုတ်မထွက်သွားစေရန် မနည်းပင် စိတ်ကိုထိန်းထားရပါ၏။ နော်လီကတော့ ကျတော့လက်မောင်းကို တအား ဖက်ထားပါ၏။
ကျတော်သည် လက်လေးဆစ်ခန့် ဝင်နေသော ငပဲကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက် ထိုးသွင်းလိုက် မှန်မှန်ကြီး အခါသုံးဆယ်မျှ လုပ်ပေးလိုက်သော အခါမတော့ အရည်များစွာ ရွှဲရွှဲစိုပြီးထွက်လာကာ နော်လီမှာ ကော့ပျံပြီး ကြွတက်လာပါ၏။ ကျတော်သည် ထပ်မံပြီး ဆယ့်ငါးခါမျှ လုပ်ပေးလိုက်သောအခါ
“ အကိုကြီး အို ဟင်း အနေခက်လိုက်တာ အကိုကြီးရယ် ၊ အနေခက်လိုက်တာ ၊ နော်လီ အသံထွက်အောင် အော်လိုက်ချင်တာပဲ၊ နော်လီမနေတက်တော့ဘူး၊ အကိုကြီး ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ဟင် ”
“ အို အင်း ကျွတ် ကျွတ် ”
ကျတော်ကတော့ ဘာမျှပြန်မပြော ရှေ့ဆက်ရန်သာ ကြိုးပန်းနေမိပါတော့၏။ တကယ်တော့ ကျတော့်မှာ လုပ်ငန်းဆက်ရန် ရှိနေပါသေးသည် မဟုတ်ပါလော။
လက်လေးဆစ်ခန့် ဝင်နေသော ကျတော်၏ သံမဏိငပဲကြီးမှာလည်း နော်လီ၏ ကျဉ်းမြောင်းလှသော အဖုတ်တွင်းမှာ မာန်ပြင်းပြီးတော့ နေပါတော့၏။ ကျတော်သည် နော်လီကို စကားတခွန်းမျှ မပြောပါ။ အသက်ကို မှန်မှန်လေး ရှုလိုက်ပါ၏။ ပြီးတော့ ထပ်မံပြီး ဆွဲထုတ်လိုက် ထိုသွင်းလိုက်နဲ့ ဆယ်ခါလောက် လုပ်ပေးလိုက်သော အခါမတော့ အရေများ ပို၍စိုထွက်လာပြီး စွတ် စွတ် နဲ့ မြည်သံကလေးပင် ပါလာပါတော့၏။
ထိုအခါ ကျတော်သည် ဆုံးဖြတ်ချက် အတိုင်း ကြိုးစားရန် အတွက် နော်လီ၏ ပါးကို ရွှတ် ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ နော်လီ၏ နို့ကိုစို့လိုက်ရာ နော်လီက အနည်းငယ် ကော့ပျံပြီး တက်လာသည်နှင့် ကျတော်သည် မနေနိုင်တော့ဘဲ စိတ်လိုက်မာန်ပါနှင့် ဖိပြီးထိုးသွင်းလိုက်သော အခါမတော့
“ အို အမလေး အကိုကြီးရဲ့ ”
နော်လီက ဤမျှသာ အော်နိုင်သည်။ ကျတော်သည် လျှင်မြန်စွာပင် နို့ကို စို့ရာမှ လွှတ်ပြီး နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို စုတ်ငုံ ထားလိုက်ပါတော့၏။
ထိုအခါ ကျတော်၏ သံမဏိငပဲချောင်းကြီးမှာ နော်လီ၏ အဆီအနှစ်များ စုဝေးကာ ကြွရွနေသော အဖုတ်တွင်းသို့ အလုံးစုံ မြုပ်ဝင်ပြီး ဖြစ်သွားပါတော့၏။ နော်လီ၏ ဆီးစပ်နှင့် ကျတော်၏ ဆီးစပ်မှာလည်း ပူးကပ်နေပါတော့၏။
ကျတော်သည် အဆုံးထိ နစ်မြုပ်နေသာ ငပဲကြီးကို ဆွဲထုတ်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်သော အခါမတော့ အုံကြွပြီး ပါလာတော့မတက် ဖြစ်နေသော နော်လီ၏ အဖုတ်က ကြွတက်လာလေသောကြောင့် အသာကလေးပင် နော်လီ၏ နို့သီးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ချေကစားကာ ဆွပေးပြီး အဖုတ်ကို ကျယ်လာအောင် မွှေပေးလိုက်ရပါ၏။
ထိုအခါ ရွှန်းပြီးထွက်လာသော အရေကြောင့် ကျတော့် ငပဲမှာ နော်လီ၏ အဖုတ်အတွင်းမှ လှုပ်ရှားလို့ ရလာရပါတော့၏။ ကျတော်သည် စမ်းသပ်သော သဘောနဲ့ ကျတော့်ငပဲကြီးကို အဖုတ်ဝထိ ဆွဲထုတ်ပြီး အဆုံးအထိ တအားဖိ၍ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ
“ အို အကိုကြီး နော်လီလည်ချောင်းထဲကို ဘာကြီးတက်လာမှန်း မသိဘူး အကိုကြီးရဲ့ ”
ကျတော်သည် ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ဆက်ကာဆက်ကာ ဆောင့်သွင်းနေလေရာ နော်လီသည် တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖြစ်လာပြီးတော့
“ အကိုကြီးရေ နော်လီစိတ်တွေ ဘယ်လိုတွေ ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်းမှန်း မသိတော့ဘူးကွယ်၊ နော်လီ ရင်တွေ ခုန်နေပါပြီ၊ နော်လီလေ အသံကုန် ဟစ်အော်လိုက်ချင်တယ်။ ဟင်း သူစကားတခွန်းမှ မပြောဘူး ကြည့်ပါလား၊ ကဲ ပြောစမ်း ပြောစမ်း အကိုကြီး ပြောမယ့်စကားတွေ ဘာလဲအချစ်ဆိုတာ ဘာလဲပြောလေ၊ဒီကဖြင့် ဘယ်လိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ မသိဘဲနဲ့ ”
နော်လီသည် ကျတော့အား ရမ္မက်သံပြင်းပြစွာနဲ့ ပြောနေရှာပါသည်။ ကျတော်ကတော့ နော်လီအား ဘာမျှပြန်မပြောနိုင်ပါ။ ကျတော့်မှာ တခါမျှမခံစားရဖူးသော အရသာမျိုးကို ခံစားနေပါပြီ မဟုတ်ပါလား။
လက်တဆစ်ပြီး တဆစ်နှင့် အဆုံးထိ ထိုးသွင်းပြီးသောအခါမတော့ ကျတော်၏ ဆန္ဒသည် ကောင်းမွန်စွာ အောင်မြင်လေပြီကို ကျတော် သိထားပြီး ဖြစ်ပါတော့၏။ နော်လီ ခမျာကတော့ ကျတော်၏ ရင်ခွင် အောက်မှာ လူးလွန့်နေရှာပါတော့၏။
ကျတော်သည် သုံလေးခါမျှ ဆွဲထုတ်လိုက် ထိုးသွင်းလိုက် လုပ်ပြီးတော့ နှစ်မိနစ်ခန့်မျှ ကျတော်၏ ငပဲကြီးကို နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းမှာ မြုပ်နှံထားပြီးတော့ ဇိမ်ယူနေမိပါ၏။ အရသာကလည်း ရှိလှပါသည်။ ဒီလိုအရသာမျိုးကို ကျတော်သည် ဤတကြိမ်သာ ခံစားဖူးပြီး ဖိပြီးဆွဲထုတ်လိုက်သော အခါဝယ်
“ ပြွတ် ”
ကနဲ သူသော အသံကလေးပင် ထွက်ပေါ်လာပါသည်။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်၏ စိတ်များလှုပ်ရှားမှုများ လွန်ကဲလာတော့ ကာ စိတ်ကိုတင်းပြီးတော့ အချက်နှစ်ဆယ်မျှ ခပ်မှန်မှန်လေး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်ပါသည်။ ကျတော့်မှာ အရသာတွေ အလွန်ထူးကဲလာပြီး နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းမှလည်း အရည်များ စိုရွှဲပြီးတော့ ကျတော့်ဆီးစပ်မှ အမွှေးများကိုပင် လာပြီး စိုရွှဲလာပါတော့၏။
ကျတော်သည် ဖိပြီး ဖိပြီး ဆောင့်နေမိပါသည်။ နော်လီခမျာကတော့ အဟင့် ဟင့် ဟင်း ကနဲ ဟူသော အသံများထွက်လာပြီး လူးလွန့်နေပါတော့၏။ ကျတော်ကလည်း ရရှိထာသော အခွင့်ကလေးကို ဘယ်လိုမှ လွှတ်ပစ်လို့ မဖြစ်သောကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ အားရပါးရကြီး ပစ်ဆောင့်နေမိပါတော့၏။
ထိုအခါ နော်လီ၏ တဟဲဟဲ တဟင်းဟင်းနှင့် ပြင်းထန်သော အသက်ရှုသံတို့မှာလည်း လွှမ်းမိုးလို့ လာတော့၏။ ကျတော်ကလည်း ထိန်းထားသော စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လွှတ်ထုတ်လိုက်သော အခါမတော့ ကျတော်၏ သံမဏိငပဲကြီးမှ အရေများ ပြွန်မှပန်းပြီး ထွက်သွားလေသကဲ့သို့ ဖြစ်သွားပါတော့၏။
နော်လီမှာလည်း ကျတော် သဲသဲမဲမဲရှိနေစဉ်မှာပင် သူကလဲပြီးနေပြီးတော့ ကျတော်မောဟိုက်နေသော အချိန်မတော့ နော်လီခမျာလည်း လောကကြီးကို မေ့သွားသလိုဖြင့် ပျော့ခွေသွားပါတော့သည်။ ကျတော်၏ သံမဏိလိုမာနေသော လိင်ချောင်းငပဲကြီး ပျော့စပြုလာသော်လည်း နော်လီ၏ အဖုတ်အတွင်းကလည်း အတင်းပင် ရှုံ့ချီ ရှုံ့ချီနှင့် ဆွဲနေသကဲ့သို့ဖြစ်နေပါတော့၏။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်သည် အထူးကဲဆုံးသော အရသာကို အားပါးတရနှင့် ခံစားလိုက်ရပါတော့၏။ ကျတော်သည် လူဘဝတခုလုံးနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တလောကလုံးကို မေ့လျောသွားပါတော့၏။
တကယ်တော့ မေ့လျော့စရာလည်း ဖြစ်ပါတော့၏။ တကယ်တော့ မေ့လျော့စရာလည်း ဖြစ်ပါသည် မဟုတ်ပါ လား ၊ တလောကလုံးကတော့ တိတ်ဆိတ်လို့သာ နေပါတော့၏။ ကျတော်တို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း အထူးသဖြင့် တိတ်ဆိတ်ပြီးသာ နေပါတော့သည်။
ကျတော်နှင့် နော်လီတို့၏ အသက်ရှုသံကသာလျှင် ကျတော်တို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ရှိနေပါတော့၏။ ကျတော်တို့ နှစ်ယောက်သည် ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်ပင် အသာကလေးငြိမ်နေပြီး တော့ အနားယူနေလိုက်ပါသည်။
ကျတော်သည် ချစ်ဇနီးလေးနှင့် ပေါင်းသင်းခဲ့သည်မှာ ကြာမြင့်ခဲ့ပါပြီ။ ဒီလိုအရသာမျိုးကိုတော့ တခါမျှ မခံစားရသေးဘူးပါ။ အခုတော့ ကျတော်သည် ဤလိုအရသာမျိုးကို ခံစားဖူးခဲ့ရပါပြီ။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ ကိုယ်ပေါ်မှာအရသာ ရှိရှိနဲ့ မလှုပ်မရှက်ပင် ငြိမ်သက်နေပါသည်။ နော်လီကလည်း ကျတော့်လိုပင် မိန်းမောပြီးနေပါတော့၏။
ကျတော်သည် အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်လည် အသက်ဝင်လာရန် အတွက် နော်လီ၏ နို့ကို ဆုပ်နယ် ကစားလိုက်မိပါသည်။
“ အင့် အလို အကိုကြီး နော်လီကို ဘယ်လိုလုပ်နေသလဲ ဟင် ”
အတန်ကြာ မိန်းမောနေပြီးမှ နော်လီသည် ကျတော့်အား သတိမရသလိုနဲ့ မေးပါတော့၏။ ထိုအခါမှ ကျတော်က နော်လီကိုစကားပြောရန် အတွက် အလှည့် ရောက်ခဲ့ရပါသည်။
“ အကိုကြီးတို့ ရေချိုးခန်းထဲမှာလေ ညီမလေး မေ့သွားပြီလား ”
“ အင်း ဟုတ်သားပဲ၊ နော်လီဖြင့် ဘယ်နေရာ ရောက်နေမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး ”
“ သြော် ဒါနဲ့ အကိုကြီး ”
“ ဘာလဲ ညီမလေး ”
“ အကိုကြီး ပြောမယ့်စကားတွေ ဘယ်မှာလဲ ဟင်၊ နော်လီတခွန်းမှလည်း မကြားရပါလား၊ ဘာစကားမှလည်း မပြောဘူး၊ အစတုန်းကတော့ ချစ်တဲ့အကြောင်း ပြောမယ်ဆို၊
နော်လီက ကျတော့်အား ကနွဲ့ကယလေးပင် မေးရှာပါ၏။ ကျတော်ကတော့ နော်လီအား ပို၍တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်ပြီးတော့
“ နော်လီ ”
“ အကိုကြီး ”
“ အကိုကြီးကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား ”
“ ဘယ်တုန်းက မုန်းတယ်လို့ ပြောခဲ့ဖူးလို့လဲ အကိုကြီးရယ် ”
ထိုအခါမတော့ ကျတော်က ပိုပြီး အားရှိခဲ့ပါ၏။ ထို့ကြောင့် ကျတော်သည် နော်လီ၏ နို့ကိုဆုပ်နယ်ကာ နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပျော့ခွေနေသော ငပဲနဲ့ နော်လီ၏ အပေါ်မှ တချက် ဆင့်ပြီး ဆောင့်လိုက်ကာ
“ ဒါပေါ့ နော်လီရဲ့ အကိုကြီးပြောမယ့် အချစ်ဆိုတာ အဲဒါပါပဲ၊ လက်တွေ့ဆိုတော့ ဘယ်လိုနေသလဲ၊ ပိုပြီး သဘာ၀ မကျပေဘူးလား ဟင်၊ နော်လီဘယ်လို ခံစားရသလဲ၊ အချစ်ရဲ့ အရသာကို သိပြီလား၊ ဒိထက် သိချင်ရင် အကိုကြီး နောက်တခါလာခေါ်ပြီး ပြဦးမယ် ”
“ ဟင်း နော်လီဖြင့် မျှောလိုက်ရတာ အကိုကြီးရယ်၊ အချစ်ဆိုတာ ဘယ်လိုလဲလို့ ၊ အခုမှပဲ သိရတော့တယ်နော်၊ နော်လီလေ အကိုကြီးနဲ့ ဒီလိုပဲ တသက်လုံး ချစ်နေချင်တော့တယ် ”
“ နောက်တခါဆို ဘယ်တော့လဲ အကိုကြီး ”
နော်လီက ကျတော့်ကို အရမ်းမရမေးရှာပါသည်။ ထိုးအခါ ကျတော်က နော်လီပါးကို နမ်းရင်း
“ မကြာပါဘူး နော်လီရယ် အခွင့်အခါ သာရင်ပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား၊ ဒါမျိုးဆိုတာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်မှ ကောင်းတာ နော်လီရဲ့ ”
“ မကြာခင် တွေ့ကြစို့လား အကိုကြီးရယ်နော် ”
“ အကိုကြီး ကြိုးစားမှာပေါ့ ညီမလေးရယ်၊ ကဲ နေရာကို ပြန်ကြစို့ ”
“ ဟင် အင်း အကိုကြီး ၊ နော်လီတော့ မပြန်ချင်သေးဘူး၊ နဲနဲ ချစ်ချင်သေးတယ် ”
ကျတော်သည် ရင်ထဲမှာ ပူကနဲပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ နော်လီသည် အာသာရမ္မက် မပြေသေးဘဲ ကျတော့်ကို ဖက်ထားတုန်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ ပြီးတော့ အောက်မှနေပြီးတော့ ကော့လန်နေပါသည်။
ထိုအခါမတော့ ကျတော်၏ ပျော့ပြောင်းနေသော ငပဲကြီးသည် ပြန်ပြီးမာကျော လာပြန်သည်။ ကျတော်သည် စိတ်တိုင်းကျ ကြိုးစားလာနိုင်ပါတော့သည်။ နော်လီသည် ကျတော့်အား ဖက်ထားသည်မှာ ကျတော်သည်ပင် အသက်ရှုကြပ်နေပါတော့၏။
ကျတော်သည် စိတ်က ပြန်လည် ထကြွလာသည် ဖြစ်သောကြောင့် နော်လီ၏ ဒူးကလေးဆို ဆွဲမြှောက်ပြီးတော့မှ ဖိကာဖိကာ ဆောင့်ပေးလိုက်သော အခါမှာတော့ နော်လီမှာ တဟင်းဟင်းနဲ့ ညီးလာပြီး
“ အကိုကြီး နော်လီ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်နဲ့ဘယ်လိုဖြစ်မှန်း မသိတော့ပါဘူးကွယ် အဟင့် ”
နော်လီသည် ပိုပြီး သဲလာပါသည်။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ စိတ်ဆန္ဒပြေစေရန် အတွက် ထိမ်းပြီးတော့ လိုးရပါသည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်မျှ ကြာသောအခါမတော့ နော်လီသည် တဖန်ပျော့ခွေသွားပါ၏။
ထိုအခါမတော့ ကျတော့်မှာ စိတ်ဆန္ဒ ပြင်းလို့ ကောင်းတုန်းပင် ရှိပါသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ကျတော်သည် နော်လီ၏ ဒူးနှစ်လုံးကို မြှောက်ပြီးပင့်ကာ စိတ်လိုက်မာန်ပါ ဆောင့်လိုးလိုက်သော အခါမတော့
“ အင့် အို ကျွတ် ကျွတ် ”
နော်လီ ညည်းသံလေးမှာ ခပ်ကျယ်ကျယ်ပင် ထွက်လာပါ၏။
“ နော်လီ ”
“ အကိုကြီး ”
“ နာလားဟင် ”
“ ဟုတ်ဖူး ကောင်းလို့ပါ နော်လီ တကိုယ်လုံး ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး အကိုကြီးရဲ့ ”
ထိုအခါမှ ကျတော်သည် စိတ်သက်သာရာ ရသွားပါ၏။ ကျတော်သည် စိတ်လိုက်မာန်ပါနှင့် ကြိုးစားလိုက်သော အခါမတော့
“ ပြွတ် ဖွတ် ”
ဟူသော အသံကလေးများထွက်လာပြီးတော့ ကျတော်သည်လည်း ကြာကြာမထိန်းနိုင်ဘဲ နော်လီ အဖုတ်ကောင်းမှုကြောင့် သုတ်ကို ကြာကြာပင် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ကျတော်သည် အတင်းပင် သုတ်ကို လွှတ်ထုတ်ပြီး ဖိထားလိုက်မိပါသည်။ ပြီးတော့မှ ကျတော်သည် ငပဲကို နုတ်လိုက်ရာ
“ စွတ် ဖွတ် ”
ကနဲပင် မြည်သွားပါ၏။
“ ကဲ နော်လီ ပြန်ကြစို့နော် နော် ”
“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ နောက်တခါတွေ့ဖို့ ကြိုးစားပါနော် အကိုကြီး ”
“ စိတ်ချပါကွဲ့ ”
ကျတော်သည် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထကာ လုံခြည်ကို ဝတ်လိုက်သည်။ နော်လီကလည်း သူမ၏ အဝတ်များကို နေသားတကျ ပြန်ဝတ်ပါသည်၊ ပြီးတော့မှ ကျတော်တို့ နှစ်ယောက်သည် ရေချိုခန်း အတွင်းမှ တယောက်ကိုတယောက် တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားပြီး ထွက်လာခဲ့ကြပါ၏။
တလောကလုံးကတော့ မှောင်မဲပြီးနေပါသည်။ နော်လီသည် ကျတော့်လက်ကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားပြီးတော့
“ နော်လီ့စိတ်ထဲမှာတော့ တနေရာရာကို ရောက်နေသလိုပဲ အကိုကြီးရယ်၊ မျက်လုံးတွေလဲ မှုန်ပြီး ပြာနေပြီး ရင်ထဲမှာလဲ တမျိုးပဲ ”
“ ဒါပဲပေါ့ ညီမလေးရဲ့ အချစ်ဆိုတာ ၊ လူတွေရဲ့ သဘာဝအချစ်ဟာ ဒီလိုပဲ အရသာရှိတယ် ”
ကျတော်သည် ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ နော်လီကို ရေချိုးခန်းမှ အိမ်မကြီးဆီသို တွဲပြီး ကူးလာပြီးတော့ သူမအခန်းသို့ ပို့ကာ ကျတော်သည် ကျတော့်အခန်းသို့ ပြန်ခဲ့ပါတော့၏။
......................................
ကျတော့် အခန်းသို့ ရောက်ပြီး၍ အိပ်လိုက်ရာ ကျတော့် ဇနီး အေးက ကျတော့်လက်ကို စမ်းပြီး
“ မောင် ဘယ်သွားနေလဲ ဟင် ”
“ အိမ်သာ သွားနေတာပါ အေးရဲ့ ”
“ သြော် ”
ကျတော် ရင်ထိတ်သွားပါ၏။ သို့ပေမယ့် ချစ်ဇနီး၏ တည်ငြိမ်သော စကားကြောင့် ကျတော်သည် ရင်ထဲမှ အေးသွားရရှာပါ၏။ တကယ်တော့ ကျတော်သည် ချစ်ဇနီး အေး၏အပေါ် သစ္စာမဲ့ခဲ့ပါပြီ မဟုတ်ပါလား။ ကျတော်သည် အိပ်ရင်းနဲ့ စဉ်းစားနေစဉ်ပင် အေးသည် ကျတော့်အနီးသို့ တိုးကပ်လာပါသည်။ ပြီးတော့ ကျတော့်ပါးကို တယုတယနှင့် နမ်းလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်သည် အေး၏ လိုလားချက်ကို သိလိုက်ရပါသည်။
တကယ်တော့ အေးသည်လည်း ကျတော့်ယုယမှုကို လိုနေပါပြီ မဟုတ်ပါလား။ ကျတော်သည် ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် အေး၏ ဆန္ဒကို ဖြည့်ရပေမည် ဖြစ်ပါသည်။
အေးသည် ရိုးသားသော ချစ်ဇနီ။ ချစ်စရာကောင်းသော ချစ်ဇနီးလေးပင်။ ကျတော်သည် အေးကို အသာ ကလေးပင် ရင်ခွင်ထဲသို့ သွင်းကာ ကပ်ထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အေး၏ နဖူးလေးကို ကျတော် တယုတယနဲ့ နမ်းလိုက်ပါသည်။ ကျတော်သည် အေး၏ အချွတ်အပြုကိုပင် မစောင့်နေတော့ဘဲ အေး၏ အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပါသည်။
အေးသည် ခလေးမိခင်လဲ ဖြစ်၊ ညအိပ်သောအခါမှာ အင်္ကျီဘော်လီကို မဝတ်တက်သောကြောင့် အပြင်အင်္ကျီချွတ်လိုက်သည်နှင့် အေး၏ တဆုပ်တခဲကြီး ဖြစ်သော နို့ကြီးမှာ ကျတော်၏ လက်တွင်းမှာ လူးလွန့်နေရှာပါ၏။
ကျတော်သည် ချစ်ဇနီအေး၏ နို့ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ပါ၏။ အေးသည် ခလေးတယောက်အမေပင် ဖြစ်သော်လည်း မက်မောစရာများ အပြည့်အစုံ ရှိနေသူဖြစ်ပါ၏။
ကျတော် အေးကို ပက်လက်လှန်လိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ အေး၏ အောက်ပိုင်းမှာ ရှိသောလုံခြည်ကို ကွင်းလုံးလချွတ်လိုက်ပါသည်။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်၏ စောစောပိုင်းက သံမဏိလို မာခဲ့သော ငပဲမှာ သံမဏိလို မမာပေမယ့် သံချောင်းလိုတော့ မာတောင်လာပါ၏။
အေးသည် ကျတော့် ငပဲကြီးအား ထုံးစံအတိုင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါသည်။ ကျတော်ကတော့ ခါတိုင်းလို မဟုတ်ဘဲ အေး၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်နှင့်အုပ်ကာ ပွတ်ကစားနေမိပါသည်။ ထိုအခါမတော့ မေးသည် တဖျပ်ဖျပ်နဲ့ လူးနေရင်းက
“ မောင် အေးယားတယ် မောင်ရယ် အဟင့် ”
အေး ကတော့ ချစ်စရာ အသွင်လေးနဲ့ ညုရှာပါ၏။ ကျတော်ကလည်း ထိုအခါမတော့ အေး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ခွပြီးတက်လိုက်ကာ အေး၏ ဒူးနှစ်လုံးကို မြှောက်ပင့်လိုက်ပါသည်။
အေး၏ ခြေသလုံးများက ကျတော့် ပုခုန်းပေါ်သို့ ရောက်နေပါပြီ။ ကျတော်သည် အေး၏ အဖုတ်ဝသို့ ကပ်ပြီး ကျတော့် ငပဲကိုတေ့ပြီးနောက် တချီတည်းပင် စွန့်ပြီးထိုးသွင်းလိုက်သော အခါမတော့
“ အို မောင် ”
အေးအသံနှင့် အတူ ရွှတ် ကနဲအသံကလေး ထွက်လာလေ၏။ အကျင့်ရနေပြီ ဖြစ်ပေမယ်လို့ အခုလို အဝင်ကြမ်းလေတော့ အေးခမျာလည်း ခံစားလိုက်ရဟန် တူပါ၏။ ကျတော်၏ ငပဲကြီးကတော့ ပြွတ် ကနဲ ဟူသော အသံနှင့်အတူ ချောင်ချောင်ကလေး ဝင်သွားပါသည်။
အေးသည် ကျတော့်အား တအားပင်ကြုံးဖက်ထား၏။ တကယ်တော့ အေး၏ စိတ်ဆန္ဒမှာ အလွန်ပင် ပြင်းပြနေခြင်း ဖြစ်ပါ၏။ ကျတော် သုံးလေးချက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်နှင့် အေးမှာ လူးလွန့်ပြီး ကော့ကာ အေး၏ အဖုတ်အတွင်းမှ အရေများပင် စိုရွှဲထွက်လာပါတော့၏။
ကျတော်သည် အေးနဲ့ကျတော့လည်း အေး၏ အောက်မှနေ၍ ပင့်ကော့ပေးမှုကြောင့် ပိုပြီးသောင်းကျန်းလာပါသည်။ ဤလိုမျိုးနှင့် နော်လီနှင့်သာ တွေ့ရမည်ဆိုက မီးပွင့်သွားပါမည်။ နော်လီကတော့ ရိုးသေးသည်။ အေး ကတော့ ကျတော်၏ နည်းပေးမှုကြောင့် အတော်အတန်ကလေးပင် ကျင်လည်နေရှာပါပြီ။
ကျတော်သည် အခါနှစ်ဆယ်မျှ ဆောင့်ပြီးသော အခါမတော့ ခဏနားလိုက်ပါသည်။
“ မောင် မောသလားဟင် ”
“ မမောပါဘူး အေးရဲ့ ဖြေးဖြေးကလေးနဲ့ ကြာကြာ နေချင်လို့ပါ ”
“ မသိဘူးလေ မောင် မောသွားသလားလို့ပါ၊မောင်မမောရင်တော့ သဘောလေ ”
အေးက ပြောရင်းဆိုရင်းပင် ကျတော့်နဖူးကို တယုတယ ကိုင်ပွတ်ပါသည်။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်သည် ချစ်စိတ်တွေ အုံကြွလာရပြန်ပါသည်။ ကျတော်သည် အေး၏ ဒူးများကို ပြန်ခင်းပြီး အေးကိုယ်ပေါ်မှာ မှေးနေပါသည်။ သုံးမိနစ်လောက် နားလိုက် တခါဆောင့်လိုက်နှင့် ကျတော်သည် ဖြေးဖြေးသာသာနှင့်ပင် စခမ်းသွားနေမိပါသည်။
အေး၏ သားကောင်းမိခင်ပမာ ပြည့်ဖြိုးနေသော နို့များက ကျတော့်လက်အတွင်းမှာ တုတ်ဖြိုးလို့သာ ဖြစ်နေပါသည်။ ကျတော်သည် အေး ၏ နို့ကို ဆုပ်နယ်ကစားပြီး တဖြေးဖြေးနဲ့လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပင် လိုးနေမိပါသည်။ အေးသည် ညိမ်သက်စွာနှင့်ပင် အရသာ ခံယူနေပါတော့သည်။
ကျတော်သည် အေး၏ ပုခုံးကို ဆွဲကာ တဖန်ဆောင့်ကစားပါ၏။ ထိုအခါမတော့ အေးမှာ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ နှင့်ဖြစ်နေရှာပါသည်။ ကျတော်သည် အရသာတမျိုး ခံစားနေရသဖြင့် အေး အပေါ်မှပင် ဆင်းချင်စိတ်မရှိပဲ ဖိ၍သာ ဆောင့်ကစား နေမိပါသည်။
အတန်ကြာသော အခါမတော့ အေးသည် မသိမသာနဲ့ ပေါင်ကို ကားထုတ်လိုက်ပါသည်။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်သည် အေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ နေပြီးတော့ ထိုးသွင်းဆွဲထုတ်နှင့် အကြိမ်ပေါင်း များစွာလုပ်နေမိသည်။ အေးကတော့ ငြိမ်သက် မိန်းမောနေပါသည်။
“ အေး ”
“ ဘာလဲ မောင် ”
“ ကော့ပြီး ထောင်ပေးကွယ် ”
ထိုအခါမတော့ အေးသည် ကျတော်၏ လည်ပင်းကို တွဲခိုလိုက်ပြီး
“ မောင်ကြိုက်သလို ပြောပါ မောင်ရယ် အေးက မောင့်အကြိုက် လုပ်ပေးဖို့ အသင့်ပါပဲ မောင်ရဲ့ ”
အေးသည် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပင် ကျတော့် ဆန္ဒအတိုင်းကို လုပ်ပေးနေပါတော့၏။ ကျတော်က ဆွဲထုတ်ရင် အေးက ခွါပြီး ကျတော်က ဆောင့်လိုက်ရင် အေးက မြှောက်ပေးပါသည်။
ထို့ကြောင့်ပင် ဖက် ဖက် ဟူသော အသံပင် ပေါ်ထွက်လာပါသည်။ အေး သည် အောက်မှနေပြီး အငြိမ်မနေပါ။ ကော့ပျံပြီးတော့ပေးပါသည်။ ပြီးတော့ လူးလိမ့်ရှာပါ၏။
ထို့ကြောင့် ကျတော်သည် လူ့ဘဝ၏ ထူးကဲသော အရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ပင် ခံစား နေရပါတော့၏။ ကျတော်သည် ဤအရသာ၏ ထူးကဲမှုကြောင့် လူ့ဘဝကိုပင် မေ့လျှော့သွားရပါ၏။ သို့ပေမယ့်လို့ ကျတော်၏ ဆန္ဒကား မဆုံးသေးပါ။
အေးသည် ကျတော့်အား အလိုက်သိစွာနှင့်ပင် စောင့်ဆိုင်းနေရှာပါသည်။ ကျတော်ကလည်း သွက်လက်စွာပင် စခမ်းသွားနေမိပါသည်။ အတန်ကြာသော အခါမတော့ အေးသည် စိတ်တဖန် ထလာသည် ထင်ပါရဲ့။ ကျတော့်ကို တအားဖက်ကာ အောက်မှလည်း လူးလွန့်ပြီး ကော့ပေးနေပါသည်။ ပြီးတော့ စကောဝိုင်းပမာ လုပ်ပေးတော့လည်း စိတ်ယိုဖိတ်လာပြီးတော့ သုတ်ထွက်ခါနီး အဆင့်သိုပင် ရောက်လာသော အခါမတော့ ကျတော်သည် သွက်သွက်ကလေးပင် ဆောင့်ပေးလိုက်ပါ၏။
အေးကလည်း အထူးပင် ကြိုးပမ်းပြီးတော့ အပေးအယူ လုပ်ပါသည်။ ကျတော်သည် အေး၏ ပုခုံးကို ဆွဲတာနဲ့ အားမရဘဲ အေး၏နို့ကို ဆွဲပြီးဆောင့်ပါ၏။
အေးသည် လူးလွန့်ပြီး လာကာ ပိုပြီးသောင်းကျန်းလာပါ၏။ ကျတော်ကလည်း စိတ်ထဲမှာရော ဦးဏှောက်မှာရော ရစ်ဝဲလာပြီးတော့ ပိုပြီးကြိုးစားလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်သည် ဆန္ဒထိပ်သို့ ရောက်နေပါပြီ။
ကျတော်သည် အေး၏ နို့ကို အားပါးတရ တဆုပ်တခဲကြီးကို ဆုပ်ပြီးတော့ အတင်းပင် ဖိသွင်းကပ်လိုက်ရာ ကျတော်၏ သံချောင်းပမာ ငပဲကြီး အတွင်းက သုတ်သွေးများပင် ပန်းထွက်လာသလား ဟု ထင်ရပါသည်။
ကျတော်သည် အေး၏ အဖုတ်ကို တအားပင် ဖိထားလိုက်ပါသည်။ အေးကလဲ ကျတော့်အား တင်းကြပ်စွာပင် ဖက်ထားပါသည်။ ကျတော်သည် ချက်ခြင်းပင် မောဟိုက်သွားပါသည်။ အေးမှာလည်း ပိုးလိုး ပက်လက်နှင့် ဖြစ်နေရှာပါတော့၏။
ကျတော်သည် အေးကိုယ်ပေါ်မှ မဆင်းဘဲ နာရီဝက်ဝက်မျှ စိမ်ပြီး ငြိမ်သက်စွာနဲ့ နေပါသည်။ စိတ်များ ခြောက်ခန်းသွားတော့မှပင် ကျတော်သည် အေး၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပါသည်။ အေးက သူ၏ချွတ်ထားသော ထမိန်ကိုကောက်ဆွဲ၍ ဝတ်ပြီးတော့ ကျတော့အား ဖက်လိုက်ပါသည်။
ကျတော်လည်း အေးအား တအားဖက်ကာ မောဟိုက်စွာနဲ့ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပါတော့၏။
............................
ကျတော် မျက်လုံး ဖွင့်လိုက်သော အခါမတော့ မိုးသည် စင်စင်လင်းနေပါပြီ။ ကျတော့် ဇနီး အေးကတော့ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တပ်ပြီးတော့ ကျတော့်အား ကြင်နာသနား ကရုဏာသက်သော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေပါသည်။
ကျတော်သည် ညတုန်းက နော်လီ၏ အဆီအနှစ်နှင့် အေး၏ အဆီအနှစ်များကို မြိုပြီး တဝတလင်ကြီး ဇိမ်ကျကျနဲ့ အိပ်လိုက်ရသောကြောင့် ယခုလို နံနက်ခင်းမှာတော့ အားအင်များပြည့်ပြီးတော့ ကျတော့်အဖို့ အထူးပင်လန်းဆန်းနေပါသည်။
ကျတော်သည် အတန်ကြာပင် ချစ်ဇနီအေး၏ ကြက်သရေရှိသော မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေပါသည်။ အေးက ကျတော့်အား ပြုံးပြီးတော့
“ မောင် မျက်နှာသစ်တော့လေ ကော်ဖီ သောက်ကြစို့ ”
ကော်ဖီ အသံကြားမှ နော်လီကို ပြေးပြီး သတိရလိုက်ပါသည်။ ကျတော်သည် အိပ်ယာမှ လူးလဲ ထလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ အေး၏ပါးကို တချက်နမ်းလိုက်ပါသည်။ ပြီးမှကျတော်သည် မျက်နှာသစ်ရန် ရေချိုးခန်းဆီသို့ဝင်လာခဲ့ပါသည်။ ကျတော် ရေချိုးခန်းသို့ ဝင်ရန်အလုပ်မှာ နော်လီနှင့် ရင်ဆိုင်ရသည်။ နော်လီသည် ချစ်စရာအပြုံးလေးနဲ့ ကျတော့်အား ကြည့်သည်။
“ အကိုကြီး ကော်ဖီ သောက်ရအောင် ”
ကျတော်က မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြပြီးတော့ ရေချိုးခန်းဆီသို့ ဝင်ခဲ့ရပါတော့၏။ ညတုန်းက ကျတော်နှင့် နော်လီတို့ စခန်းချထားသော နေရာမှ ရေးရေးမျှသော သွေးစကလေးများပင် ရှိပါသေးသည်။
ကျတော်နှင့်နော်လီ ညကဖြစ်ခဲ့ကြသော အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်ပြီးသတိရမိပါတော့၏။
......................................................................................................................
ဤသို့ဖြင့် နှစ်ရက်ခန့်ကြာခဲ့ရပါသည်။ ကျတော်နဲ့ နော်လီမှာတော့ အကွက်ကောင်းကိုသာ စောင်းဆိုင်း နေမိပါရတော့၏။ နော်လီကလည်း ဖြစ်နိုင်ရင် ဖြစ်နိုင်သလို အခွင့်အရေး ပေးရန် ရှိပါ၏။ သို့ပေမယ့် အချိန်အခါကတော့ မလစ်လပ်ခဲ့ပါ။
တနေ့သော ညဖြစ်ပါသည်။ တလောကလုံးကတော့ လရောင်ဖွေးဖွေးနဲ့ပဲ အလွန်ပဲ သာယာတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။ ကျတော်ဟာ နေ့စဉ်လုပ်ငန်းများကို လုပ်ကိုင်ပြီးတော့ အနားယူရန် မှေးစက်လိုပါသည်။ သို့ပေမယ့် ဒီနေ့ကတော့ အလုပ်မပြီးလို့ တကုန်းကုန်းနဲ့လုပ်နေစဉ်
“ မောင် ”
“ ဟင် အေးပါလား၊ အေး အိပ်တော့မှာလား ”
ချစ်ဇနီးအေးကတော့ ပြုံးစိစိနဲ့ ရပ်ပြီး ကျတော့်ကို ကြည့်နေပါသည်။ ကျတော်ကလဲ အေးကိုပဲ ပြန်ကြည့်နေမိပါတယ်။ အေး ရဲ့လက်ထဲမှာတော့ တရုပ် ပုဂံလုံးကြီးနဲ့ ဘာရယ်လို့တော့ မသိပါဘူး၊ စားစရာ တခုခုတော့ထင်ပါသည်။ သေချာစွာကိုင်ထားပြီးတော့ ကျတော့်ကို ကြည့်နေပါသည်။
“ မောင် ရော့ ဒါလေး နဲနဲစားလိုက်၊ မောင်က အလုပ်များတော့ အားနည်းသွားမှာ စိုးရိမ်ရတယ် ”
“ အို အေး ကလဲ ပူပန်တက်လိုက်တာ လွန်ရော၊ အေးလဲစားလေ ”
“ မောင်ပဲ စားပါ မောင်ရဲ့ အားရှိတယ် ”
အေး က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျတော့် အနီးသို့ ဝင်လာပြီး ကပ်ပြောပါသည်။
“ ဒါကို စားပါမောင်ရဲ့ ဟိုဟာလုပ်ရာမှာ သိပ်အားရှိတာပဲ၊ အေးလဲ ဒေါ်ဒေါ်ဆီက ဒီနည်းကို ရခဲ့တယ် ”
ကျတော်ကတော့ ပြုံးနေမိပါသည်။ အေး ကတော့ ရှက်ပြုံးကလေးနဲ့ ကြည်ပါသည်။ အေး မှာ ချစ်စရာ တပွေ့တပိုက်ကြီးပင်၊ အေး က လင်မယားကာမရာဂ စပ်ယှက်ရာမှာ အသုံးချနည်းအတွက် ဆေးကောင်းလေး လုပ်ထားပေးတော့ ကျတော့်မှာ အားရမိပါသည်။
“ ဒါတွေက ဘာတွေလဲ အေးရဲ့ ”
စားချင်ဖွယ် လုပ်ထားသော အရာများကိုကြည့်ရင်း ကျတော်က အေး ကိုမေးလိုက်ပါသည်။
“ စုံတယ် မောင်ရဲ့ ကြက်ဥသုံးလုံး၊ ဘရန်ဒီ တဇွန်း၊ နောက်ပြီး နို့အစိတ်၊ငှက်သိုက်က တကျပ်သား၊ ငါးကြီးဆီ သုံးလုံး၊ ရေလက်ဖက်ရည်ပုဂံ သုံးလုံးကို နှစ်လုံးတင်အောင် ရောပြီးပေါင်းထားတာပဲ ”
အေး ၏ စကားဆုံးသောအခါမှာ ကျတော်သည် တဇွန်းပြီးတဇွန်း ခပ်စားနေမိပါသည်။ အရသာကလည်း ရှိလွန်းလှပါသည်။ ကျတော်သည် အေး၏လိမ္မာပါးနပ်ပုံလေးတွေကို တစိမ့်စိမ့် တွေးပြီး စားနေမိသည်။ ဘာလိုလိုနဲ့ တပုဂံလုံး ကုန်သွားပါသည်။
ကျတော်သည် ထိုအားရှိသော အစာကို စားပြီးသော အခါမတော့ တကိုယ်လုံး ဝေဒနာ တမျိုးကို ခံစားနေရပါသည်။ ရှိန်းပြီးတော့ မျက်နှာမှာလည်း ထူပြီးလာပါသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ထိုထဲမှာပါသော အရက်ကြောင့်ဆိုတာကို ကျတော် သဘောပေါက်မိပါသည်။ ကျတော်သည် အရက် တခါမျှ မသောက်ဘူးခဲ့ပါ။ ကျတော်သည် စားသောက်ပြီးသည်နှင့် စာအုပ်ကို ထိုင်ဖတ်နေသည်။
အေး ကတော့ ကျတော့်အနီးသို့ ခဏလာပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်သို့ တက်သွားပါသည်။ ကျတော်သည် စိတ်ထဲမှာ ဝေဒနာတမျိုးကို ခံစားရင်းနဲ့ စာဖတ်နေသည်မှာ မည်သို့မျှကြာသွားသည်တော့ မသိပါ။ ကျတော့် ငပဲကြီးမှာ အလိုလို ထကြွလာသည်ကို သတိရသော အခါမတော့ အေးမှာ အိပ်မောကျနေပါတော့သည်။ ကျတော်သည် အေးအား ကြင်နာစွာနဲ့ပဲ စူးစိုက်ပြီးတော့ ကြည့်နေမိပါသည်။
မကြာမီမှာပင် နားထဲမှာ အသံတခုကို ကြားရသည်။ ကျတော်သည် မီးအိမ်မှမီးကို ကပျာကသီနဲ့ ငြိမ်းသတ်လိုက်ရပါသည်။ ရန်သူကင်းလေယာဉ်ပျံဟု ထင်ရသော လေယာဉ်ပျံမှာ မြင့်မားစွာပင် ဖြတ်သန်းပျံသွားပါသည်။
ကျတော်သည် လေယာဉ်ပျံသံကို မကြားရသောအခါတွင် စိတ်ကပိုပြီးပြင်းကာ ကျတော့်အငဲကြီးမှာ အရင်နဂိုရ်ထက် နှစ်ဆလောက်ကြီးလာသလားဟု ထင်မိပါသည်။
ကျတော်သည် ချစ်ဇနီး အေးနဲ့စခမ်းသွားမည့် အစား နော်လီနဲ့ စခမ်းသွားချင်စိတ်များ ပေါက်လာပါသည်။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်က မဆုတ်ဆိုင်းတော့ဘဲ နော်လီ အခန်းသို့ လာမိပါသည်။ တကြိမ်တုန်းကလိုပဲ နော်လီကို နှိုးလိုက်သည်။ နော်လီမှာ ကပျာကသီနဲ့ ထလိုက်လာပါသည်။
ကျတော်သည် နော်လီကို အသာကလေး ရေချိုးခန်းဆီသို့ပင် တွဲခေါ်လာမိပါသည်။ ရေချိုးခန်းအတွင်းကို ရောက်သော အခါမတော့ ကျတော်က ဆန္ဒပြင်းစွာနဲ့ နော်လီ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ နော်လီ၏ နို့ကိုစုပ်နယ်ပြီး ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ နော်လီ၏ နို့နှစ်လုံးမှာတော့ အရင်ကနဲ့ လုံးဝမတူတော့ဘဲ ကြီးထွားမာတောင့်ပြီးတော့ ချွန်ထွက်နေသည်ကို ကျတော်သတိထားမိပါသည်။
ကျတော်သည် နော်လီကို သေချာစွာ ထိုင်းခိုင်းပြီး လှဲချလိုက်ပါ၏။ ထိုအခါမတော့ ကျတော်၏ မာန်ဟုန်ပြင်းနေသော လိင်ချောင်းကြီးမှာ မာတောင့်ပြီးတော့ ထွားကြိုင်းပြီး လာပါသည်။ ကျတော့် စိတ်တွေကလည်း ပိုပြီး ကြွရွလာပါ၏။
ကျတော်သည် နော်လီ၏ မာပြီးတော့ ကြွနေသော နို့ကိုနယ်ပေးလိုက်သော အခါမတော့ နော်လီမှာ လူးလွန့်နေသည်။ အတန်ကြာတော့ ကျတော်သည် နော်လီ၏ နို့ကလေးကို ချေပေးလိုက်သော အခါမတော့
“ အဟင့် နော်လီယားတယ် အကိုကြီးရယ်၊ နော်လီ ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ ”
ကျတော်ကတော့ ဘာမျှမပြော၊ နော်လီ၏ အဖုတ်ရှိရာကို လက်ဝင်လိုက်သော အခါမတော့ နော်လီ၏ ဖောင်းကြွနေသော အဖုတ်မှာ ကျတော့်လက်မှာပြူးနေပါတော့၏။ ကျတော်သည် ထိုအခါမတော့ စိတ်ကိုမထိန်းသိမ်းနိုင်တော့ဘဲ နော်လီ၏ လုံခြည်ကို ချွတ်ချပြီးတော့ နော်လီ၏ပေါင်ကို ကားထုတ်လိုက်ပါသည်။
ပြီးတော့ ကျတော်သည် နော်လီ၏ အဖုတ်ဝလေးကို အသာကလေး စမ်းကြည့်လိုက်သော အခါမတော့ စိုစိုကလေး ထွက်နေသော အရေကို စမ်းမိပါသည်။
နော်လီကတော့ အသက်ပြင်းပြင်းကိုသာ တရူးရူးနဲ့ ရှူနေပါသည်။ ကျတော်သည် နော်လီ၏ ဆန္ဒကို သိလိုက်ရသည်နှင့် စိတ်ကိုလည်း မထိန်းသိမ်းနိုင်တော့ သဖြင့် ကျတော်၏ သံမဏိ ငပဲကြီးကို နော်လီ၏ အဖုတ်ဝကို တေ့ကာ မြုပ်သွင်းလိုက်သည်။ ကျတော်၏ ဒစ်မှာ နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းသို့ မြုပ်ဝင်သွားသည်နှင့် ကျတော်က လက်နှစ်ဆစ်ခန့် ထိုးသွင်းလိုက်ရာ စွတ် ကနဲဝင်သွားပါသည်။
နော်လီ ခမျာတော့ လူးလွန့်ပြီး တဟင့် ဟင့် ဖြစ်နေရှာသည်။ ကျတော်သည် လက်နှစ်ဆစ်မှ တဖန် နောက်ထပ်ထိုးထည့်လိုက်ရာ အရည်များကြောင့် လက်နှစ်ဆစ်မှ တိုးကြပ်ပြီးတော့ ဝင်သွားပြန်သည်။ ထိုအချိန်ထိတော့ နော်လီက အာသာပြင်းစွာနဲ့ ရှိပါသည်။
ကျတော်က နော်လီ၏ ခံစားမှုကို သိရပြီးသည်နှင့် ကျတော်သည် ဝင်သလောက်ကို အသာကလေး ထိုးသွင်း ဆွဲထုတ်လုပ်ပြီးတော့ နော်လီ၏ နို့ကို အားပါးတရ ဆွဲပြီး ဆောင့်ထိုးသွင်းလိုက်သော အခါမတော့
“ အင့် အမေ့ ”
ဟူသော နော်လီ၏ အသံတိုးတိုးကလေးများ ထွက်လာပြီးတော့ ငြိမ်သက်သွားပါသည်။ ကျတော်သည် အဆုံးထိ မြုပ်အောင် ဆောင့်ကစားနေမိသော အခါမတော့
ဖွတ် ဖက် ဖွတ် ဖက်
ဟူသော အသံက နော်လီ၏ အဖုတ်ဆီမှ မတိုူအကျယ်ကလေး ပေါ်ထွက်လာပါတော့၏။ ကျတော့်မှာ ထိုအခါမတော့ စိတ်လည်း ပြင်းထန်နေတာမို့တအားပင် ဆောင့်လိုးနေမိပါသည်။ နော်လီကတော့ အင့် ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟူပြီး ဖြစ်နေကာ
“ အင်း ကျွတ် ကျွတ် အကိုကြီးရယ် ၊ အကိုကြီး ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ဟင်၊ အကိုကြီးဟာက နော်လီ့ ရင်ဝကို ထိုးဖောက်လိုက်သလိုပဲ အကိုကြီးရဲ့ ”
“ ဒါတွေပေါ့ နော်လီရဲ့ အချစ်ရဲ့ အရသာဆိုတာ၊ ဒီအရသာတွေကြောင့် အကိုကြီးက နော်လီ့ကို ချစ်နေရတာ ”
“ နော်လီကလဲ အကိုကြီးကို ချစ်တာပါပဲ အကိုကြီးရယ် ”
နော်လီကတော့ ရမ္မက်ကလေးတွေ လျံပြီး ပြောရှာပါ၏။ ကျတော်ကတော့ ဆောင့်လိုက် နော်လီ၏ နို့ကို နယ်လိုက်နဲ့ အလုပ်များနေပါသည်။ ကျတော်၏ သံမဏိငပဲကြီးမှာလည်း နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းမှာ မင်းမူပြီးတော့ သရမ်းချင်တိုင်း သရမ်းနေပါတော့၏။
ကျတော်ကလည်း ချစ်ဇနီး အေး စီမံပေးထားသော ဆေးတန်ခိုးကြောင့် မီးကုန်ယမ်းကုန်ပဲ ချဲနေမိပါတော့သည်။ ကျတော်မှာ ဤတခါလိုးရသည်မှာ ဘယ်လိုဇိမ်မျိုးတွေ့ပြီး ဘယ်လို အရသာမျိုးဆိုတာကို ဖော်ပြလို့ မရဘဲ ခံစားနေရပါတော့၏။
ကျတော်သည် နော်လီ၏ အဖုတ်တွင်းမှ ငပဲကို ဆွဲထုတ် ထိုးသွင်းခြင်း အခါငါးဆယ်လောက် လုပ်လိုက်သော အခါမတော့ နော်လီမှာ
“ အို ဟင်း ကျွတ် ကျွတ် ”
ဟူသော အာမေဍိတ်သံလေးပင် ပေါ်ထွက်လာပြီးတော့ တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖြစ်နေပါသည်။ ပြီးတော့ နော်လီ၏ အဖုတ် ကွဲကြောင်းကလည်း ကျတော့်လီးကို ညှပ်ထားပါသဖြင့် ကျတော့်မှာ စိတ်ပြင်းလာပြီးတော့ သုတ်ရေပင် ထွက်ခါနီးသွားပါသည်။
ထိုအခါမတော့ ကျတော်သည် ဖိပြီး ဆောင့်လိုက်ပါသည်။ နော်လီကတော့
“ အို အင့် အဟင့် ”
နဲ့ ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံး ကျတော်သည် စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ အတင်းဆောင့်သွင်းပြီး လွှတ်ထုတ်လိုက်သော အခါမတော့ ကျတော်၏ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ပြီးတော့ နော်လီ ခမျာကတော့ လောကကြီးကို မေ့သွားသလို ငြိမ်သွားပါသည်။
ဟုတ်ပါသည်။ နော်လီ၏ အသည်းနှလုံးကို ခိုက်အောင် ကျတော်၏ ငပဲကြီးက သရမ်းပြီးတော့ အနိုင်ယူခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလား။ ဒီလိုနဲ့ ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်ကြာပါသည်။
ကျတော်သတိရသော အခါမတော့ ဝေးဝေးဆီက ကြက်တွန်သံ တခုကိုပင် ကြားရသည်။
“ နော်လီ နော်လီ ”
“ ဟင် အကိုကြီး ဘာလဲဟင် ”
“ ကဲ နေရာပြန်ကြစို့ ”
“ အော် အင်း နော်လီတို့ ရေချိုးခန်းထဲမှာနော် ”
“ ဟုတ်တယ် နော်လီ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ”
နော်လီက ညှင်သာစွာ သက်ပြင်းကို ချလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့မှ ကျတော့်ကို ဖက်ကာ
“ ဒီလို အချစ်အရသာမျိုးကို နော်လီဘယ်တော့မှ ခံစားရဦးမှာလဲ အကိုကြီးရယ်၊ အခုလေ နော်လီအသည်းနှလုံးတွေ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်း မသိတော့ဘူး၊ အကိုကြီးကို သိပ်ချစ်တာပဲ ”
“ အကိုကြီးလဲ နော်လီကိုချစ်ပါတယ်ကွယ်၊ အချိန်အခါအရ ဖြစ်လာရမှာပေါ့ ၊ နော်လီဘာမှ မပူနဲ့ ”
“ နော်လီကို ပစ်မသွားပါနဲ့နော် အကိုကြီး ”
“ စိတ်ချနော်လီ အကိုကြီး နော်လီ့ကို ဘယ်တော့မှလည်း မမေ့ဘူး၊ မပြစ်ရက်ဘူး ဒါလင်ရယ် ”
ကျတော်ကတော့ ဒီလိုပင် နော်လီ့အား နှစ်သိမ့်မှု ပေးလိုက်ရပါတော့၏။ နော်လီကတော့ အလွန်ပင် ကျေနပ်စွာနဲ့ နေပါသည်။ ပြီးတော့ ကျတော်တို့ နှစ်ဦးကိုယ့်နေရာသို့ ပြန်ကြသည်။ နော်လီ့ကို သူ့အခန်းသို့ ပို့ခဲ့သည်။ ကျတော်သည် အခန်းသို့ ရောက်သောအခါ အေးသည် အိပ်မောကျနေတုန်းပင် ဖြစ်သည်။
ကျတော်ကတော့ အိပ်မရသည်နှင့် မှိန်းနေမိပါသည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ အေးကနိုးပြီး လှုပ်ရှားလာကာ ကျတော့်ကို အတင်းဖက်ပါသည်။ ပြီးတော့ ကျတော့် ပါးကလေးအား မသိမသာကလေး နမ်းပါသည်။ ပြီးတော့ အေးရဲ့ လက်က ကျတော့် လုံခြည်ပေါ်သို့ ရောက်လာပြီး ခွေပြောနေသော ငပဲကို စမ်းပွတ်နေလေသည်။ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး ခေါ်ပါသည်။
“ မောင် ”
“ ဟင် ”
ကျတော်က တိုးတိုးလေးပင် ပြန်ထူးလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါမတော့ အေးသည် ကျတော့် ငပဲကို ကလိကာ
“ မောင် ဘာဖြစ်နေသလဲဟင် ”
“ မသိဘူး အေးရဲ့ အားဆေးစားခါမှ မလာတော့ဘူး ”
“ ဟင် များသွားလား မသိဘူး ”
“ ထင်တာပဲ အေးရဲ့ ”
ကျတော်ကတော့ ဤမျှသာပြောလိုက်ပါသည်။ တကယ်တော့ ကျတော်၏ လိမ်ပြောမှုကို အေးကတော့ သိရှာမည် မဟုတ်။ ကျတော့် ငပဲမှာ ဆေးတန်းခိုးကြောင့် နော်လီနှင့် မီးကုန်ယမ်းကုန် သရမ်းပြီးပါပြီ မဟုတ်ပါလား။
နားဦးစို့
(၁၂၊၃၁၊၉၇)
စာအုပ်ပါ ရက်စွဲလေးအား ကြည့်၍ ၁၉၈၀ ခု မတိုင်ခင်က ပုံနှိပ်ခဲ့သော အပြာစာအုပ်ကောင်းလေး ဖြစ်ကြောင်း သိရပါသည်။ ထိုအခါက ဤလို စာအုပ်လေးများ အလွန် ခေတ်စားခဲ့ဟန် ရှိပါသည်။
